lığ - Türk Tabipleri Birliği

48
50. YILINDA HALK SAĞLIĞINA KÖPRÜ: TÜRK TABİPLERİ BİRLİĞİ •
Dr. Gençay Gürsoy’a söz veriyorum; buyurun efendim.
Dr. Gençay Gürsoy * : Sevgili Arkadaşlar, gerçekten yorucu bir toplantı maratonu
içindeyiz. Yemek üstüne ben kısa kesmeye çalışacağım. Aslına bakarsanız,
TTB duayenlerinin engin deneyimleriyle bezenmiş anılarından ve sevgili arşivci
Şükrü’nün belgelere dayanan konuşmasından sonra benim tabip odalarıyla ilgili
söyleyeceklerim ister istemez sınırlı olacak. Çünkü ben hekim hareketine biraz
farklı bir kanaldan geldim. Öğrenciliğimin son yılları (1962-1963) Türkiye İşçi
Partisi’nin kuruluşuna rastladı. Mehmet Ali Aybar’ın parti başkanı olmasının
hemen ardından bir grup arkadaşla birlikte ben de partiye girdim. O günler,
daha sonra o düzeyde bir daha yaşamayacağımız coşku ve umut günleriydi.
Gözümüzü Türkiye İşçi Partisi içinde açmıştık ve başka bir şey görecek halimiz
yoktu.
Bildiğiniz gibi 1960 kuşağı ilk gençlik yıllarını Demokrat Parti’nin baskıcı ve antidemokratik
uygulamaları içinde geçirdi. “Vatan Cephesi” “Tahkikat Komisyonları”,
komünizm paranoyası, İnönü’yü bile hedef alan yıldırma hareketleri içinde
gelişen öğrenci eylemlerinin temel hedefi siyasi iktidarın devrilmesiydi. Ortada
meslek örgütlerini, sivil toplum kuruluşlarını içine alan bir platform yoktu. Aslında
öğrenci dernekleri dışında sivil toplum örgütü olabilecek kuruluşlar da yoktu.
Bizim grupta 3-4 tıp öğrencisi vardı. Ne biz tabip odasının farkındaydık ne tabip
odası bizim. Oda yönetiminde o dönem kimler vardı tam anımsamıyorum ama
orada da DP’ye karşı tavrı olan bir genç hekim hareketi başlamıştı. İstanbul’da
öğrenci hareketlerinin karargahı İstanbul Üniversitesi’nin ünlü kantiniydi. Eskiler
iyi bilirler, İstanbul Üniversitesi kantini o sıralar yeni yapılmıştı. Yeşil deri koltuklar,
yuvarlak masalar ve her siyasetin üslendiği köşeler vardı. Girişin sağ ilerisinde
ise kendilerini “komünist” diye tanımlayan, kızlı erkekli bir grubun yuvarlak
masası dururdu. Sayıları 10-12’yi ancak bulan bu gençlerden biri de bendim.
Asıl siyasal önderlik o dönemin CHP’sine yakın gençlerin elindeydi. Ama biz de
önemli oranda karar mekanizmaları içinde yer alırdık. Bence hala derli toplu
nesnel tarihi yazılmamış olan 1960 öncesi öğrenci hareketlerini şimdilik bir yana
bırakalım. Fakat kendi hesabıma geriye dönüp baktığım zaman bizim grubun
kendini biraz fazlaca önemsediğini görüyorum. Burnumuz bir karış havada,
etrafımızdakileri “cahil cühela” sayardık. O dönemdeki kolektif cehaleti göz
önüne alırsak tabii biz ortalamaya göre çok daha donanımlıydık. İyi kötü
Marksizmi öğrendiğimizi düşünürdük. İyi okurduk. Neler okurdunuz derseniz, o
dönem elde ne varsa onları okurduk kuşkusuz. Romanları ve Nazım’ın yasaklı
şiirlerini bir yana bırakırsak Türkçe’de Marksist literatür 3-5 kitaptan ibaretti.
Stalin’in daktilo-teksirle çoğaltılmış “diyalektik notları”, Lenin’e ait olduğu söylenen
birkaç parça kısa yazı ve Max Beer’in ünlü “Sosyalizm ve Sosyal Mücadeleler
Tarihi”. Biraz yabancı dil biliyoruz ama doğru dürüst bir Marksist kültür elde
edebilecek yayınlara ulaşmak mümkün değil. Marksist literatürün soğukkanlı bir
*
Gürsoy, 1939 Oltu doğumlu. 1963 İstanbul Tıp Fakültesi mezunu. Nöroloji Anabilim Dalı öğretim
üyesi, profesör. 1990-1994 TTB Yüksek Onur Kurulu üyesi, 1979-1981 İstanbul Tabip Odası Genel
Sekreteri ve 2002-2006 İstanbul Tabip Odası Başkanı. Halen Türk Tabipleri Birliği Merkez Konseyi
Başkanı.