10873,mehemmedfuzulipdf

Çekmeyince çâre-i derdimde zehmet bilmedin,
Kim olur dermân-i derd-i eşq dişvâr ey hekim!
Rene çekme, sehhet ümmîdin Fuzûlîden götür,
Kim, qebûl-i sehhet etmez böyle bîmâr, ey hekim.
Ey doktor, derdimin çaresi için zahmet çekmediğinden
aşk derdinin dermanının zor olduğunu
bilmezsin.
Ey tabip, böyle hasta, sıhhat kabul etmez (iyileşmez).
Bu yüzden eziyet çekme. Sen Fuzûlî'nin
iyileşeceği ümidini kes.
XIX
Ezel kâtibleri üşşaq bextin qare yazmışlar,
Bu mezmun ile xet ol sefhe-i rühsâre yazmışlar.
Xevâs-i xâk-i pâym şerhini tehqiq edib merdüm,
Gübâr ile beyaz-i dîde-i xünbâre yazmışlar.
Qülüstân-i ser-i kuyin kitabın bab-bab, ey gül,
Xet-i reyhan ile cedvel çekib, gülzare yazmışlar.
İki setr eyleyib ol iki meygû le'ller vesfin,
Görenler her birin bir çeşm-i gövher-bâre yazmışlar.
Girib bütxâneye qılsan tekellüm, can bulur seksiz
Müsevvirler ne suret kim, der ü divâre yazmışlar.
Müherrirler yazanda her kese âlemde bir rûzi,
Mene her gün dil-i sedpâreden bir pare yazmışlar.
Yazanda Vâmiq ü Ferhad ü Mecnûn vesfin ehl-i derd,
Fuzûlî adını gördüm ser-i tumâre yazmışlar.
Ezel meclisinin kâtipleri, âşıkların bahtını kara yazmışlar.
Bunun gizli anlamını sevgilinin yanağına
tüy şeklinde yazmışlar.
Senin ayağının toprağının özelliklerini inceleyen
insanlar, bunu gubar yazısıyla kanlı gözyaşı döken
gözün beyazına yazmışlar.
Ey gül yüzlü sevgili, senin bulunduğun gül bahçesine
benzer yerin özelliklerini bölüm bölüm fesleğen
hattıyla çizgi çekerek gül bahçesine yazmışlar.
O şarap rengindeki iki dudağını görenler, onların
her birinin vasfını iki satır halinde inci saçan göze
yazmışlar.
Ey sevgilim, kiliseye girip konuşsan, şüphesiz ressamların
duvarlara ve kapılara çektikleri resimler
canlanırlar.
Kâtipler, herkese dünyadaki bir günlük rızlarını
yazarlarken bana da her gün için yüz parça olmuş
gönlümden bir parçasını yazmışlar.
Dert ehlilerinin, Vamık, Ferhat ve Mecnun'un vasıflarını
yazdıkları zaman Fuzûlî adını defterin en
başına yazdıklarını gördüm.
XX
Zülfü kimi ayağın qoymaz öpem nigârm,
Yoxdur onun yanında bir qılca e'tibârım
İnsaf xoşdur, ey eşq, ancaq meni zebûn et,
Ha böyle mehnet ile geçsin mi rûzigârım?
Bildi temâ-i âlem ki, derdmend-i eşqem,
Yâ Reb, henüz halım bilmez mi ola yârım?
Sevgilinin uzun saçları ayağını öper de ben öpemem.
Onun yanında bir kıl kadar bile itibarım yoktur.
Ey aşk, insaf hoş şeydir. Ancak beni aciz, güçsüz
bırak. Yoksa benim ömrüm böyle mihnet ile mi
geçsin?
Ya Rab, dert sahibi olduğumu bütün âlem bildi,
öğrendi. Hâlâ o yârim halimi bilmez mi? (anlamadı
mı?).