kesişen yazılar antolojisi - TED Alanya Koleji

KESİŞEN YAZILAR ANTOLOJİSİ
TED ALANYA KOLEJİ DİJİTAL KİTAPLAR DİZİSİ-8
EDİTÖR
DENİZ İLMAK
29 Ekim 2011
Cumhuriyet Bayramı Armağanı

KESİŞEN YAZILAR ANTOLOJİSİ
_________________________________
TED ALANYA KOLEJİ
dijital kitaplar dizisi (8) sanatsal yayım
29 Ekim 2011, Alanya
Editör
DENİZ İLMAK
Kolektif yazım uygulamalarının gerçekleştiği;
TED Alanya Koleji
10 TM,
10 FEN
sınıflarının öğrencilerine
ve onların esin kaynakları olan değerli aileleri ile
gelişimlerine bugüne dek katkı koymuş tüm öğretmenlerine
teşekkürlerimle
…
Deniz İLMAK
1
Yorum-Görüş-Eleştiri İçin:
dilmak@tedalanya.k12.tr
Kesişen yazılar,
öğrencilerin yazılarını teslim ediş zamanlarına göre sıralanmıştır.
____________________________________________________________
Bu antolojideki görseller www.photoity.com ‘dan alıntılanmıştır.

İÇİNDEKİLER:
* Önsöz yerine… (Sf. 3)
1. Acımasız Mutluluk Bengüsu Döngül(Sf.5)
2. Aynadaki Yabancı Başak Sandal (Sf.6)
3. Ben Neyim Salih Omurtay (Sf.8)
4. İstençsiz Ölüm Sezgin Talşık (Sf.9)
5. Acı Gerçekler Efecan Seçkin (Sf.10)
6. Mubah Bir Yol Burak Kök (Sf.11)
7. Zaman Değiştirir Kübra Atay (Sf.12)
8. Çaresizlik Çukuru Yılmaz Baylan (Sf.14)
9. Değişmeyen Doğrular Beyza Temizci (Sf.15)
10. İnsanın ‘S’ si Sevgi Melike Gül Aydın (Sf.16)
11. Yıllar Büşra Kiriş (Sf.18)
12. Çelişen Yazılar Hüseyin Sezgin Ergenç (Sf.19)
13. Kızım Emine Tansu (Sf.20)
14. Kaybolan Yıllar Ilgaz Eyidoğan (Sf.21)
15. Alanya Zengini; Arabada Beş Evde On Beş… Uzay Topal (Sf.23)
16. Med Cezir Elif Kazak (Sf.24)
17. Kaybederken Kazanmanın İronisi Kardelen Özdeş (Sf.26)
18. Yalnızlığın Sessizliği, Sessizliğin Yalnızlığı Kemal Rüzgar (Sf.27)
19. Tercihlerimiz Kemal Kayhan Taç (Sf.28)
20. Hayat Bir Savaştır İnci Naz Sağırbaş (Sf.29)
21. Son Anı Enes Yıldız (Sf.31)
22. Yaşamak Mücadeledir Tuğçe Erdoğdu (Sf.32)
23. Büyüyen Sorunlar ve Geçen Yaşlar Ulaş Çiçekli (Sf.33)
24. Hayatın Değeri Yağmur Manisalı (Sf.34)
25. Düşüncelerin Perdesi Oğuzhan Aygören (Sf.35)
26. Hayata Giden Yol Peri Gökçe (Sf.37)
27. Kader Yağmur Dilara Hacısalihoğlu(Sf.38)
28. Peruk Gibi Hüzünlü Begüm Aydoğan (Sf.39)
2

Önsöz yerine
“Kesişen yazılar” yaratıcı yazım çalışmalarının belki de en ilginç olanı; bu
çalışmada birden fazla kısıtlayıcı, başka bir deyişle hayal gücünü
yönlendiren birden fazla bent vardır. Bu bentler, suyun yönünü değiştiren
engeller gibi yazarın düşlerini, düşüncelerini büker, yönünü değiştirir.
Yazmakla ilgili çok eğlenceli; ama bir o kadar da güç bir oyundur. Genç
yazarların usul usul ustalaştığı aşamada, kesişen yazılar uygulaması onları
sınar ve güvenlerini tazeler…
Öğrencilerimizin bir yıl boyunca yaratıcı yazım çalışmaları yaptıktan sonra
kesişen yazılar tekniğini denemesi bir çeşit meydan okumaydı; onlar, daha
önce birkaç kez sadece girişi verilmiş bir yazıyı tamamlamışlardı; ama ilk kez
aradaki paragrafların da girişi verilen bir yazıyı denediler…
İşte o ilk denemeler, bu antolojide bir araya geliyor…
Bu tekniğin yaratıcısı Edebiyat Öğretmeni Savaşkan İlmak’a teşekkür
ediyorum; redaksiyonunu tamamladığım yazıları okuduğunda bu ürünlerin
tanık olduğu en iyi örnekler arasında yer aldığını belirtti ve bu durum,
elinizdeki antolojiyi oluşturanlar için oldukça moral verici bir dönüt değeri
taşıyor.
3
Kesişen Yazılar Antolojisi’nde yer alan her bir yazının koyu yazılmış bölümü
öğrencilere zorunlu olarak sunulan yönlendiricilerdir. Diğer kısımlar ise
öğrencilerimizin yaratıcılıklarını, sözel becerilerini, hayal güçlerini ortaya
koydukları esas kompozisyonlardır. Yazıları bu bakışla okursanız genç
yazarlarımızın gelişime dönük potansiyellerini açıkça göreceksiniz.
Öğrencilerimizi, onların gelişimlerine katkı koymuş değerli öğretmenlerimizi
ve çocuklarımızı yetiştiren ebeveynleri içtenlikle kutluyorum.
Deniz İLMAK
Editör

Cumhuriyet Bayramı’nda
Cumhuriyet’imizi var edenlere saygıyla
…
4

ACIMASIZ MUTLULUK
Bengüsu DÖNGÜL, 10 Fen
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki… Ve ben bunu bir gün bu kadar içten
söyleyebileceğimden o kadar emindim ki… Evet, biliyordum. Zamanın kendisini her
geçen saniye kaybetmekte olduğumuz yetmiyormuş gibi, yanında bizden de irili
ufaklı parçaları beraberinde götürdüğü bir gerçekti.
Artık şunu anlayabiliyorum; zaman her an daha acımasızlaşarak bizi
uçurumlara, hayatın engebeli yollarına sürüklüyor, fırtınalı denizlere kürek
çekmeye zorluyor. Her gün biraz daha büyüyüp daha çok zorlukla yüz yüze
kalmamıza neden oluyor.
Aslında bazen tam tersini düşünüyorum. Zaman geçtikçe yaşanmış her bir
zorluğun hafızamızda zaman zerreciklerine çarparak, parçalanarak yok olduğunu
hissediyorum.
5
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin kaybettiğim sevdiklerimin,
büyüklerimin yokluğunun verdiği acının zamanla kendini sadece rahatsızlığa, sonra
da kanıksanmış bir gerçeğe dönüştüğünün farkındayım.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem, çünkü bazen tek bir
kelimeyle bile onları, anılarımı tamamen, tüm ayrıntılarına kadar hatırladığımda
zamanın bir şeyi tamamen yok edemediğine, sadece unutturabileceğine, üzerini
kumla, toprakla kapatabileceğine inanıyorum.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın ardından bana neyi öğrettiğini
sorarsanız derim ki zamanın acımasızlığına acımaktansa, onun zihnimizde yeni
anılarla dolmak üzere yarattığı boşluklardan dolayı mutlu olmalıyız.

AYNADAKİ YABANCI
Başak SANDAL, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki aynadaki beni tanıyamıyorum. Aynadaki
yabancının ben olduğuna inanmak zor. Yabancının yüzünde yer alan derin çizgiler;
sanki geçen onca yılın, yaşanmışlıkların basit bir kanıtı. Hayatımın türlü
dönemlerine ait fotoğraflarım ve kelimelerimin istilasına uğrayan, beni bıkmadan
dinleyen günlüklerim de yeterli bir kanıt olarak gösterilebilir.
Artık şunu anlayabiliyorum ki çabuk geçen bu ömür, hayatın aslında çok boş
ve anlamsız olduğunun göstergesi. Ne olup bittiğini anlamadan avuçlarından uçup
giden bir kelebek. Giden zamana ne dur diyebilirsin, ne de geri dönebilirsin.
Yalnızca aciz bir halde, akıp giden zamana bakarsın. Hiç aklıma gelir miydi gün gelip
kendimi tanımakta zorluk çekeceğim.
6
Aslında bazen tam tersini düşünüyorum. Yani hayatın her zaman, her
koşulda yaşanmaya değer olduğuna ve bize verilen bir armağan olduğuna
inanıyorum.
Yaşadıklarım da bunu kanıtlıyor. Örneğin geçen hafta anneanne oldum.
Bütün kötülüklerden habersiz ve bir o kadar da masum olan torunum dünyaya
gözlerini açtı. Onu kucağıma almak ve yumuşacık tenine dokunmak tarif
edilemezdi. İşte o an, bana verilmiş olan bu armağan için hayata teşekkür ettim.
Yine de her zaman böyle hissettiğim söylenemez; çünkü yılların yıprattığı
ve her bir yıldan izler taşıyan yorgun bedenim yaşlılığın getirdiği hastalıklarla
boğuşuyor. Sanki zaman akıp giderken benden de bir şeyler alıp götürüyor. Ayrıca
torunumun zorlu bir süreç olan hayat mücadelesinde karşılaşabileceği sorunları
düşünmek beni endişelendiriyor.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca zamanın bana neyi öğrettiğini
sorarsanız size derim ki hayat bütün zorluklarına rağmen yaşanmaya değer. Fakat
önemli olan yıllar hızla geçerken zamanı en iyi şekilde değerlendirmek ve yaşamın
her anından zevk alabilmek. Hayat denen bu yolculukta, ulaşılacak olan son durağa
kadar pes etmeden yürüyebilmek.

BEN NEYİM KOCA BİR HİÇ…
Salih OMURTAY, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki anılarımı hatırlayınca gözlerim dolacak kadar
yaşlanmışım. Kendime ait birçok şey hayatımdan çıkıp usulca gitmiş. Buna karşın
yapabildiğim tek şey ise üzgün bir ifadeyle camdan gözümün dolduğunu fark
edinceye kadar dışarıyı seyretmek.
Artık şunu anlayabiliyorum; hayat, kader, Tanrı-veya ne derseniz deyin-size
verdiği her şeyi geri alabilecek kadar nankör, acımasız bir varlık.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. İyi ki yaratılmışız. İyi ki edebiyat
dersimiz var. Birbirimizi seviyoruz ya da bazen de olsa birbirimize kızıyoruz. Yani
duygu nedir biliyoruz.
7
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin herhangi birimiz umutsuzluğa
kapıldığında mutlaka zaman süreci içinde belli olaylar gerçekleşiyor ve sonra bir
bakıyoruz ki her şey-her ne olursa olsun-geride kalmış.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem. Çünkü bazen
umutsuzluk beni sarsan bir durum oluyor.
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki koca bir hiç.

BEN NEYİM KOCA BİR HİÇ… Salih OMURTAY, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki anılarımı hatırlayınca gözlerim dolacak kadar
yaşlanmışım. Kendime ait birçok şey hayatımdan çıkıp usulca gitmiş. Buna karşın
yapabildiğim tek şey ise üzgün bir ifadeyle camdan gözümün dolduğunu fark
edinceye kadar dışarıyı seyretmek.
Artık şunu anlayabiliyorum; hayat, kader, Tanrı-veya ne derseniz deyin-size
verdiği her şeyi geri alabilecek kadar nankör, acımasız bir varlık.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. İyi ki yaratılmışız. İyi ki edebiyat
dersimiz var. Birbirimizi seviyoruz ya da bazen de olsa birbirimize kızıyoruz. Yani
duygu nedir biliyoruz.
8
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin herhangi birimiz umutsuzluğa
kapıldığında mutlaka zaman süreci içinde belli olaylar gerçekleşiyor ve sonra bir
bakıyoruz ki her şey-her ne olursa olsun-geride kalmış.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem. Çünkü bazen
umutsuzluk beni sarsan bir durum oluyor.
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki koca bir hiç.

İSTENÇSİZ ÖLÜM
Sezgin TALŞIK, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmişti ki daha sık duyar olmuştum saç tellerimdeki
beyazlıkları ve hayatta gerçekleşen her şeyin bir döngüden ibaret olduğunu…
Anlamıştım aslında, bu döngüde karıncalar veya kum taneleri bizim ne kadar
umurumuzdaysa aslında biz de o kadar umurundaydık evrenin...
Artık şunu anlayabiliyorum, her şeyin başı su. İster bir karınca kadar küçük
olun isterse bir gezegen kadar devasa, burada asıl düşünce; karıncadan büyük
insan, insandan da büyük evrenin var olduğudur. Ve evren, sonsuz bir yoldur ve bu
yolda olmak da bir hızı gerektirir. Yolda durulmaz; çünkü durmak sıkıcıdır!
Aslında bazen tam tersini düşünüyorum; çünkü yolda olmak, yolda olmak
demektir. Yine de her zaman bunu söyleyemem; çünkü bazen sıkılırsın, herhangi
bir şey olmak istemezsin, her şey değil de hiçbir şey olası gelir insanın.
9
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Hayatım boyunca hep istediğim gibi
yaşadım. İstediğim zaman kitap okudum, istediğim zaman evlendim, istediğim
zaman çocuğum oldu… Ancak bütün bunların da bir bedeli vardı elbet… Bu bedel
ne kadar ağır olursa olsun istediğim zaman istediğim yerde olmanın verdiği hissi,
bana yaşattığı o eşsiz tadı hiçbir zaman elimin tersiyle itmedim…
Yine de her zaman böyle hissettiğim söylenemez. Çünkü insan her zaman
aynı tadı alamıyor hayattan. Bazen en parlak renklerin bile pastelleştiği oluyor
yaşamda.
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca yılın bana ne öğrettiğini sorarsanız size
derim ki aslında hepimiz birer yalnızız!

ACI GERÇEKLER
Efecan SEÇKİN, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki geri döndüğümde onu tanıyamamıştım.
Yemekler yüzünden o kadar çok gelişmişti ki kafası vücuduna küçük geliyordu.
Artık şunu anlayabiliyorum, bacakları vücudu ile orantılı olmadığı sürece
yürüyemeyecekti. Ayak tabanı vücuduyla birlikte gelişme göstermediğinden ayakta
durmakta zorlanıyordu.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum daha önceden vücudu
kaldırmayı denese bu kadar kilo almayacaktı.
Yaşadıklarım bunu kanıtlıyor. Örneğin daha önceleri yaptığımız
yürüyüşlerde hiç zorluk çekmiyordu.
10
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen bulduğu ilk
gölgede yığılıp kalıyor, ben çağırana kadar kalkmıyordu.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın ardından bana neyi öğrettiğini
sorarsanız derim ki siz siz olun sakın kedinizi fazla beslemeyin.

MÜBAH BİR YOL
Burak KÖK, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki daha anamın karnından yeni çıkmış gibi
hissediyorum.
Artık şunu anlayabiliyorum ki kocaman bir erkek olmuşum.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum; ama bunun tersinin çok kolay
olmayacağını çok içten bir şekilde hissediyorum.
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin artık annem evden uzun bir
süre ayrı olsa bile kendi başımın çaresine bakabiliyorum.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen çok
karamsar oluyorum ve kendimi bakıma muhtaç bir gergedan yavrusu gibi
hissediyorum.
11
Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size derim ki
artık dönüşü olmayan bir yola girdim ve bu yolda her şey mubahtır.

ZAMAN DEĞİŞTİRİR
Kübra ATAY, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki daha dün çatısına çıkıp batan güneşi, kayan
yıldızları, saydığımız evlerin yerini bir tutam gökyüzünü seyretmemize bile engel
olan gökdelenlerin alışını, fark edememişiz. Avuçlarımızdan kayıp giden yıllar
dışındaki her şeye o kadar odaklanmışız ki elimizdekilerin yok olduğunu çok geç
anlamışız. Günü kurtarmak için geçirdiğimiz koskoca ömürde, insanlığın nereye
kaybolduğunu düşünmemişiz.
Artık şunu anlayabiliyorum, bir türlü sahiplenemediğimiz ve bizi bugünün
dertlerine hapseden zaman; sadece günleri, ayları değil, bizleri de tümüyle
değiştiriyor. Etrafımızdaki insanları, amaçlarımızı, isteklerimizi, sıkıntılarımızı gizlice
yenileriyle takas ediyor; bize güçlü olmayı, hatalarımızdan ders almayı, kötümser ya
da iyimser olmayı –bu, kişinin hayatı nasıl algıladığına bağlıdır.- , yalnızlığı, sevgiyi,
umudu öğretiyor. İnsanlığın yitip gitmeye yüz tutmuş değerlerle birlikte kötüye
adım adım yaklaştığını, insanların çıkarları doğrultusunda kendilerinden
beklenmeyen davranışlar sergilediğini ve birbirinden farklı yüzlere sahip olduğunu
görmek, zamanın bizlere acı bir armağanıdır.
12
Aslında bazen tam tersini düşünüyorum… Zamanın açan her çiçekle, yeni
doğan her günle bizlere yeni umutlar, yani yeni yaşamlar sunduğunu, her şeye
yeniden başlama sansı verdiğini fark ediyor ve mutlu oluyorum. Yaşadığımız iyi ya
da kötü her olayın bize yol gösterecek tecrübe olduğunu biliyorum. Takvim
yaprakları koparıldıkça, eşitlik yolunda bir adım atıldığını, önyargılardan birinin
daha aşıldığını, kültür, eğitim, bilim alanlarında daima ileri gidildiğini, özgürlüklerin
arttığını, yeni düşüncelerin oluştuğunu, kısaca sosyal hayatın iyiye, doğruya
yöneldiğini hissediyorum.
Yaşadıklarım bazen bunu kanıtlıyor. Örneğin, ben çağdaş bir Türk vatandaşı
olma yolculuğumda, aldığım eğitimle, kolayca edinebildiğim bilgi ve sahip olduğum
özgürlüklerle iyiye, güzele yürüyorum. Geçmişte, yüzlerce yıl önce yaşamış bir genç
olsaydım, eşitlik ve özgürlük kavramlarının yerleşmediği, eğitimin çağdaş, bilimsel
olmadığı, kültür ve bilimin gelişmediği bir ortamda yaşıyor olacaktım.

Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen uygarlık
konusunda günden güne gelişen bir gezegende yaşadığımı düşünsem de hırsızlık
olaylarının, cinayetlerin, intiharların, işinde dürüst olmayan insanların giderek
arttığını bilmek, beni geleceğe umutla bakmaktan alıkoyuyor. İnsanların birbirine
saygı duymadığı, çevresindekileri tanımadan yargıladığı, sorumluluk ve görevlerden
kaçtığı, dünyada kendisinden başka canlıların yaşadığını görmezden geldiği ve
empati kurma yetisinden uzak olduğu bir gezegende, yarının bugünden güzel
olacağı fikrine kapılmanın zor olduğunu düşünüyorum. İnsanlığın sessizce değil
çığlıklar atarak dibe batmasına kulak tıkayan biz insanların gün geçtikçe
geleneklerden, maneviyattan, değerlerden uzaklaştığını görmek beni
hüzünlendiriyor. Uygarlık, özgürlük, eşitlik hedef gösterilerek atılan imzaların
aslında siyasi ve maddi çıkarlara yönelik olduğunu öğrenmek; dünyanın günden
güne geliştiği ile ilgili düşüncemi çürütüyor ve yerine karamsarlığı getiriyor. Bu
durum, iyi görünen her şeyin altında çıkarlar ve kötü amaçlar aramama sebep
oluyor.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana ne öğrettiğini sorarsanız, size
derim ki zaman biriktirilemiyor ve yıllar koştururcasına uzaklaşıyor bugünden.
Bunu bilerek yaşayın, yaşadığınız her anın kıymetini bilin, insanların ve değerlerin
zamanla yok olmasına izin vermeyin. Yaşadıklarınızın geçmişle birlikte
silikleşmesine, buğulanmasına göz yummayın; çünkü her anı içinde bir ders
barındırır. Zaman ilerlerken bir kez bile ardına bakmıyor. Siz de işe yaramayan
‘’şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler.’’ sözlerini sarf etmemek için yaşadığınız
anın tadını çıkarın.
13

ÇARESİZLİK ÇUKURU
Yılmaz BAYLAN, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki hiç kimseyi tanıyamaz oldum. Çok şey
değişmiş bu özgür dünyada. Özgürlüğümü yok eden geçmiş 20 senede her şeyden
uzak, habersiz olmak, her gün her gece demir parmaklıkların ardında çaresiz bir
şekilde oturmak beni benden aldı, yok etti beni. Hiç kimseyle görüşemedim; çünkü
artık ben bir hiç olarak sayılıyordum. Benim yüzümü görmek isteyen yoktu
ailemden. Neden diye düşünüp duruyordum daracık odada.
Artık şunu anlayabiliyorum, ben gerçekten bir hiçim, hiç sevilmiyorum.
Hırsızlık yapmaktan, insanlara saygısızca ve kaba davranmaktan başka yaptığım bir
şey yoktu benim. Böyle birini kim ister ki
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum, beynim her an, her yerde.
Nasıl düşüneceğim, nasıl karar vereceğim belli olmuyor. Bir gün iyi düşünür,
kendimi en büyük, yaptığım işlerden gurur duyan biri olarak düşünürüm; ama
bazen de ne kadar suçlu, ne kadar saygısız biri olduğumu düşünürüm.
14
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin, birinin gözü önünde ona
bağırıp, hakaret ettim. Bir başka gün, bakkaldan mal çaldım. Karıma, çocuğuma,
aileme kaba davrandım. Hiç bir zaman karşımdakinin halini düşünmedim.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen karşımdaki
insanı anlayıp onu korudum, yardım ettim; ama sonunda hep karşılık istedim.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki ben saygısız, kaba, çaresiz yani bir hiç olduğumu anladım. Karşımdaki
kişiden beklediğimi ceza evinde aldım.

DEĞİŞMEYEN DOĞRULAR
Beyza TEMİZCİ, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki, bu dört duvar arasına girişim daha dün gibi.
Yıllar çabuk geçse de içim içimi hep kemirdi, acaba gerçekten doğru olan şeyi mi
yapmıştım
Artık şunu anlayabiliyorum, insanlar birbirinden o kadar farklı ki kimileri
iyilik yapmak için iyilik yapar, kimileri ise iyi görünmek için, bazılarıysa zaten
kötüdür. İçi dışı hep aynı olan kötülerdir.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Gerçekten kötü olanlar asla
kendilerini belli etmezler. İçten pazarlıklıdırlar. İnsanları kandırmak zaten yaptıkları
en büyük kötülüktür ki en maharetli oldukları konu budur.
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin kaç kişi can dostum dediği
arkadaşı, canı, yirmi yıl boyunca iyi gibi görünüp bir gün canı (!) olan arkadaşının
kardeşine saldırır Kötüler, her zaman kendini göstermez.
15
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen burada
kavga olurdu ve hep kimin kimi kışkırttığı herkes tarafından bilinirdi. Gerçekler açık
ve net görünürdü.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki pişman olacağım hiçbir şey yapmadım. Kötü bir şey yaptım hem de hiç
basit olmayan bir şey; ancak benim için en değerli varlık için yaptım. Kardeşim için.
Eğer o ana tekrar dönseydim yine o tetiği çekerdim.

İNSAN’NIN S’Sİ ”SEVGİ”
Melike Gül AYDIN, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki… Daha dün ortaokul birinci sınıfta, gireceğim
ağır sınavlardan bihaber, ortalama başarıda, zayıf, kıvırcık, çarpık, tuhaf bir
gençtim. Daha önceki dünlerde ise bunları, bu günleri göreceğini bile düşünmeyen
bir çocuk. Aslında hep çocuk. Yazmayı severdim. Çünkü beni rahatlatırdı, en kötü
anlarımda beni o anlardan alıp farklı yerlere, farklı duygulara götürürdü.
Sinirlenirsem hafiflerdim. Yaralar kanamaz; ama acıtırdı. İşte yazmak bu yüzden
güzeldi; çünkü acımı azaltırdı.
Ama artık şunu anlayabiliyorum. Bizi üzen, beni üzen ne varsa aslında beni
biraz daha fazla ayakta kıldı. Beni daha çok sağlamlaştırdı. Sevdiklerimin değerini
daha iyi anlamamı sağladı.
Aslında bazen tam tersini düşünüyorum. Kendimi bu şekilde avuttuğumu
zannediyorum ki böyle de olabilir. Gerçekliğini kaybetmiş, kaybetmekte olan o
kadar şey var ki artık şu dünyada. Zaman, çok şey verdiği gibi verdiğinden fazlasını
alıp götürüyor aslında. Her geçen gün biraz daha küçültüyoruz, mesela ailelerimizi.
Gerçek dost dediğimiz kavram, git gide kaybediyor gerçekliğini. Gerçek sevgi,
gerçek aşk masumiyetini kaybetmiş bir şekilde seriliyor çocukların önüne ve
oyuncak haline geliyor bu iki kelime. Bu yüzden saklarım içimde. Gerçekliğini
kaybetmiş şeyler yüzünden, gerçekliğine inandığım şeylerin zarar görmemesi için;
çünkü insan, insan kötü. Çok şeye sahip olur; ama bilmez elindekilerin değerini.
İnsan, insan aç. Sevgiye, ilgiye aç. Ve bunları bulsa bile daha fazlasına aç. Yıllar
geçtikçe büyüdüğümüzü sanmışız. Oysa tam aksine küçülmüşüz farkına varmadan.
Ne olursa olsun, insanı insan kılan, sevgidir bence.
16
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin üstü üste acılar geçirdik. Birkaç
yıl içinde, çok şey gitti hayatımdan. Yakınlarım hasta oldu, çok hasta. Bir kaçını
kaybettik. Çok şey, çok şey, çok şey üst üste geldi. Ve sonra hayatımda, hayatımda
olmaması gereken insanların varlığını fark ettim. Ve bunlardan sonra ‘Neden Tanrı
tarafından bu kadar sınandık ki Neden biz ’ sorusunu sorup durdum. Ne aptal bir
soru ve ne aptal bir haldeydim. Çok sonra fark ettim. Hayallerim, duygularım bu
olaylar üzerine o kadar yıprandılar ki onlar da ben gibi köreldiler, küçüldüler.
Engeller artık başkasına gitsin diyordum, başkasına… Ve ben de artık normal
olayım. Küçük bir çocuk için o kadar ağır geliyor ki bu olaylar. Acıtıyor, fazlasıyla…

Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bir kitapta bir söz
okumuştum. “Engeller sıradan insanlara, sıra dışı olsunlar diye verilen fırsatlardır.”
Sanırım avutucu bir söz; ama beni ayakta kıldı. Hala da öyle. Gülerim. Çok gülerim.
Dışarıdaki herkes hiçbir şey bilmez, anlamaz, hatta saçma bulan bile olur; ama
göründüğü gibi değil aslında, sıra dışıyım ben. Yaşıtlarım gibi ergen de değilim. (
Bunu dediğime göre kesin ergenim ) Ama ailemin üzülmemesi için elimden gelen
her şeyi yapıyorum. İhtiyaçlarımı karşılıyorum, kötülüklerden uzak duruyorum,
çalışıyorum ve gülüyorum . Her şey onlar için. Arkadaşlarım ve ailem…
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki… Öğrenmeyi öğretti. Her şeyin taklidinin olduğu bu günlerde, hayatımda
taklidine yer vermeyeceğim şeyleri görebilmeyi öğretti. Bırakın siz de sıradanlığı,
her şey bizim elimizde. Her şey bizde gizli. Sıra dışılar arasında her zaman bir yeriniz
var. Gerçek dostlarınızın, ailenizin ve mutluluğun değerini ne kadar çabuk fark
ederseniz o kadar güzel hayat… Mutlu Kalın
17

YILLAR
Büşra KİRİŞ, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki biz daha neler olduğunu anlayamadan
kaybettiklerimiz çoğalmış. Fark edip sorgulayamadan başucumuzdan uçup
gitmişler.
Artık şunu anlayabiliyorum, yıllar sonra bile olsa, fark ettirmeden bile olsa
kaybedilen şeylerin boşlukları hala doldurulamıyor. Her yıl için her gün için farklı
sayfalar açılıyor ve baştan yazılıyor. Bazen eski yaprakların kokusu geliyor
burnumuza, özlüyoruz. Yıllar öncesine dönmek istiyoruz her sayfayı yine yeni
baştan yazmak istiyoruz ancak bu mümkün olmuyor.
Ama bazen de tam tersini düşünüyorum. Yılların bize kaybettirdiklerinin
yanında kazandırdığı onca şey varken aynı hataları yapmamayı, aynı heyecanları
yaşamaya tercih ediyorum.
18
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin aynı hatayı birden fazla kez
yapmıyorum mesela. Bazen hatasız bile oluyor, bu geçen yılların sayesinde.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen bildiğim
her şeyi unutmak her şeye yeniden başlamak istiyorum.
Ve sonuç... Eğer bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size derim ki
her yıl bir sonraki yılın gerisinde kalıyor ve biz her bir yılı ayrı ayrı özleyerek
yaşayabiliriz.

ÇELİŞEN YAZILAR
Hüseyin Sezgin ERGENÇ, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki, liseye ne zaman geçtiğimi bile anlayamadım.
Aslında bu konuda hazırlık okumamın etkisi de büyük ama yinede zaman çok hızlı
geçiyor.
Artık şunu anlayabiliyorum ki, bu yaşıma kadar yaşadıklarımın bana hiçbir
getirisi olmadı ama çalışmadığım sürece geleceğim adına hiçbir somut adım
atmamış olacağım.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Sonuçta bir gün öleceğim için
hayatta bana zevk veren mutluluk veren şeylerle uğraşmak istiyorum. Bana mecbur
edilenleri yapmak istemiyorum.
19
Yaşadıkların zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin üniversite sınavı için şu anda
çalışmam gerekiyor ama o sınava kadar çalışıp da sınav zamanı aksilik çıkarsa
çalışmamın hiçbir anlamı kalmamış olur. Bu yüzden uzun vadede yaşamak yerine,
anı yaşamayı tercih ediyorum.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen ya o
sınavda aksilik çıkmazsa her şey yolunda giderse diye düşünüyorum.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki, ders çalışmak lazım…

KIZIM
Emine Tansu ALTINTAŞ, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki kızımın ne kadar çabuk büyüdüğünün farkına
varmamışım. Daha dün kucağımda taşıdığım sevgili kızım şimdi üniversiteyi bitirip
iş hayatına atılıyor.
Artık şunu anlayabiliyorum ki o artık bana eskisi kadar muhtaç değil ve
kendi ayakları üstünde durabiliyor.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Ya başına bir şey gelirde işin
içinden çıkamazsa Ya iş hayatı ona fazla ağır gelirse Ya bana ihtiyacı olursa
20
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin o daha küçük bir kız iken bir
sorunu olduğunda hep beni çağırır yardımımı isterdi.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü ona sorunlarında
yardım ettiğimde bir daha aynı sorun için yardımımı istemiyor. Gün geçtikçe kendi
sorunuyla kendi ilgileniyor ve eğer çözemezse benden yardım alıyor.
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki kızım kendi ayakları üstünde durabiliyor ve her ne kadar, hangi konuda
olsun her sorununda bana güvenebileceğini ve yardım edeceğimi biliyor. Bu yüzden
gözüm arkada kalmıyor. Kızınıza güvenin, o da size güvenir.

KAYBOLAN YILLAR
Ilgaz EYİDOĞAN, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki geriye dönüp baktığımda ne zaman o gençliğe
özgü duygulardan, fikirlerden ve hayallerden kurtulup bugünlere geldiğimi dehşetle
fark ediyorum. Şu en kalpsiz öğretmen, hayat, sizi yaşlandırmaya, acılarla
olgunlaştırmaya karar verip karşınıza dikildiğinde direnmek için ne sebebiniz ne de
dirayetiniz kalıyor. Kayıtsız, şartsız teslim oluyorsunuz ellerine. Ben, yola devam
etmek için mecalim kalmadığında fark ettim bu huyunu yaşamın. Bir karar verdi mi
sizi eğitene kadar durmuyor. Alay eder gibi ömrümüzden birer birer, zahmetsizce
çaldığı o yılların gerçekliği kızgın bir kor gibi dağlıyor içimi. Allah biliyor ya halen
kabullenemedim şu zalimliği.
21
Buna rağmen artık şunu anlayabiliyorum ki, giden senelerin ardından şaşırmak
anlamsız. Sanki daha önce yerimizde sayıyormuşuz da değişimler gökten inmiş gibi
birdenbire ayırdına varıp heyecana kapılmak saçma. Ne de olsa giden geri gelmiyor.
Hayat aldıklarını iade etmiyor. Kızmak da faydasız. Kendinin olanı, ödünç verdiğini
sahipleniyor hayat. Onu geri alıyor. Sonra bize de yaşanılanların yükünü kaldırmak
kalıyor. Şimdi böyle söylüyorum ama bazen de tam tersini düşünüyorum. Gidenin
arkasından üzülmek, kaybettiğimiz yılların arkasından o yılları nasıl geçirdiğimizin,
boşa mı harcadığımızın muhasebesini yapmak gerekmez mi
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin kimi zaman hayatımın boşa
geçtiğini düşünüp kederleniyorum. Kimi zamansa olayları tüm gerçekliğiyle
irdeleyen acımasız bir hakimin karşısında aklanmış bir suçluymuşçasına ruhumun
huzura kavuştuğunu, stresten yunup arındığını hissediyorum.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen yakamı
bırakmayan bir vicdan azabı uyanıyor içimde. İnadına, acıta acıta, ağlata ağlata
sorgulatıyor geçmişi. Her bir hücreme dağılıyor, bedenimde bir virüs gibi yayılıyor;
aklımı, beynimi, benliğimi bir fare gibi kemiriyor. Böyle zamanlarda bir insanın
edebileceği bütün hakaretleri içten içe kendime ediyorum. Yaşanan dünyaya anlam
katamamış, öylece geçip gitmiş saniyelere, dakikalara yanıyorum. Bir şeye kalpten
bağlanamamış, emek verememiş, ruhumu katamamış olmanın ezikliğini taşıyorum

yüreğimde. Bu dünyadan göçtükten sonra yeni nesillerin izleyebileceği bir yol
bırakmamış olmanın ezikliğini... En kötüsü de bunu benim seçmiş olmam. Bana bu
ezayı çektirenin bugüne kadar yaptığım sorumsuz tercihler olması.
Bu nedenle eğer bunca yılın bana ne öğrettiğini soracak olursanız size derim
ki hayat bir tercihler silsilesidir. Seçimlerinize dikkat edin ancak geleceği planlarken
anı kaçırmayın. İçinde bulunduğunuz ana bir katkıda bulunmaya ve belleğinizde bir
iz bırakmasına çalışın. Bir yerden sonra hayat mutlaka karar verir ve mutlaka alır.
Bu yüzden o almadan önce, yaşayın ve güzelce keyfini çıkarın.
22

ALANYA ZENGİNİ; ARABADA BEŞ
EVDE ON BEŞ…
Uzay TOPAL, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmişti ki en son hatırladığımda Alanya küçücük bir
ilçeydi. Bundan 69 yıl önce burada doğmuş ve 20 yaşıma kadar burada yaşamıştım.
Alanya'nın en harika, en lüks yerlerinden birinde, deniz kıyısında 4 katlı, 15 dönüm,
yemyeşil bir bahçesi ve içerisinde olimpik havuz barındıran mütevazı mı mütevazı
müstakil bir evde ailemle yaşıyordum.
Artık şunu anlıyorum ki o eskilerden hiç bir eser kalmamış şimdi. Yerini
Aliağa'nın inşa ettiği kocaman bir site almış o mütevazı evimizin.
Aslında bazen tam tersini düşünüyorum. Evimiz Alanya’daki diğer evlere
göre biraz büyüktü belki; ama mütevazı denilebilecek kadar lüks, ferah, büyük ve
aynı zamanda ihtişamlıydı da.
23
Yaşadıklarım bunu kanıtlıyor aslında. Örneğin evden olimpik havuzumuza
son model bisikletimle( )14.77 dakikada varabiliyordum ki bu tuttuğum
süreler arasında en hızlısıydı.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen babam
reklamını yapmak istemediğim arabasıyla(lamborghini gallardo lp560 valentino
balboni
)bırakıyordu.
Ve sonuç olarak akıp giden bunca yılın bana öğrettiği ne diye sorarsanız
size derim ki o günlerin değerini bilin; çünkü insan ailesi öldükten sonra anlıyor
hayatı, kimsenin ona rahat bahşetmediğini ve dayandığı direğin değeri bilinmeden
eriyip gittiğini...

MED CEZİR
Elif KAZAK, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki... Geçen bunca saat, gün, ay ve yılın tek şahidi
elimdeki ayna. Gençliğimi, güzelliğimi kibirle seyrederdim o gümüşi, varaklı
aynalarda. Aynalar mı aldattı beni, yoksa aldatan ben miydim kendimi Ne
yorganlar yakmıştım pire uğruna. Ne fırsatlar kaçırmıştım gönül yoluna. Seçtiğim
yanlış yollar, arkadaşlıklar derin çizgilerden harita yapmış suratımda.
Artık şunu daha iyi anlayabiliyorum; Bir yol çizmek gerekiyor hayatta.
Oradan oraya savrulmak şimdikilerin dediği gibi ''Carpe Diem'' değil, hoyratlıkmış.
Üzülmemek elde değil, ne olup bittiğini kavrayamadığımız, hızla geçen boş yıllara.
Belki acımasız olacak ya, süs bitkisi gibi hissediyorum kendimi. Kimileri gibi yüzümü
dönebileceğim bir güneşim yok. Bir yararım da yok. Hoş benim de bir beklentim
olmadı bu dünyadan.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Hiçbir kötülüğüm olmamış
kendimden başka kimseye. İnsanlar beni hep iyi, güleç bir insan olarak anacaklar.
Hayatı dolu dolu yaşadığımı düşünüp gıpta edecekler bir ihtimal. Gençleri
yüreklendiriyor bile olabilir güçlü duruşum. Bir başkaldırı olarak görüyorlardır belki
beni düzene,''el ne der''e.
24
Yaşadıklarım bunu kanıtlıyor aslında. Düzene ayak uydurmak yerine hep
kendi düzenimi kurdum yalnız bana ait, kendi doğrularımla oluşturduğum
dünyamda; ama asla bilmediğim bir konuda açmadım dışarıdakilere ağzımı.
Yalnızlığı benimsememin sebebini geçimsiz olmama bağlayabilirler, beni garip de
bulabilirler kimi zaman. Beni onlardan ayrı kılan sadece özgür olma fikri.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem. Bu kadar yılı yalnız
geçirmek kolay olmadı. Ben de hali vakti yerinde, efendi birini sokabilirdim
hayatıma. ''Bizim deli kız sonunda akıllandı'' derlerdi. Herhalde mutsuz olurdum,
kendi hayatımı yaşıyormuşum gibi gelmezdi; ama çocuklarım olurdu; hikâyemi
anlatabileceğim, beni karşılıksız ve her durumda sevebilecek insanlar. Hayallerimi
onlar devralırdı. Son törenimde ağlaşırlardı. Belki bir tanesi benden sonra bana
ithafen bir sergi açardı. Bir kitap yazması da kesinlikle kabulüm olurdu.
Beklentilerim kimine göre ütopik, kimine göre klişe. Belki bunların hiçbiri olmazdı;
ama ben çocuklarımı mutlaka sanatla iç içe yetiştirirdim.

Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız, bir
anlık sessizliğe kapılırım. Sanmayın ki bir yanıtım olmadığından, aksine
çokluğundan. Ne dersem diyeyim, ne kadar pişman olursam olayım hayat bana
güzel şeyler öğretti. İyi düşler kurup inanmak bunlardan biri. Sıkı sıkı tembihlediği
bir şey var ama: Dengeyi bulmak. Hayatı bir şeye benzetmem istenirse benden,
çağlayan bir ırmak derim. Çünkü o hiç beklemez, kaçırmaya gelmez.
25

KAYBEDERKEN KAZANMANIN İRONİSİ
Kardelen ÖZDEŞ, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki, kazandıklarımla kaybettiklerimi eşitlemeye
zamanım kalmamış. Hayatın benden aldıklarının hesabını sormaya hala vaktim var
mı Geçen bunca yılın farkına varamayacak kadar gözümü boyayan şey ne peki
Cevabı zor olmasa gerek.. Hayatın önümüze sunduğu ve geri çevirme şansımızın
olmadığı fırsatlar, şartlar; kısacası hayat mücadelesi.
Artık şunu anlayabiliyorum, bize sunulan hayatı yaşama mücadelesi
verirken aslında farkında olmadan kendi hayatımızı yaşamayı unutuyoruz. Her şeye
sahip olmak için çok kazanmaya çalışırken aslında hayatın eğlencesini
kaybediyoruz. Kazandıklarımızın fazla olması gerekirken, farkında olmadan
kaybettiklerimizle bile eşitleyemiyoruz.
26
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Eğer bize sunulan hayatı en iyi
şekilde yaşamaya çalışmazsak kendi hayatımızı kuramayız. Elimizde hiç yaşanmamış
bir hayat ve hiç gerçekleşmemiş beklentiler kalır.
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin bana sunulan hayatı en iyi
şekilde değerlendirmiş olmasaydım, şu an istediğim hayatı yaşıyor olmazdım.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen hayatımı
tamamen kendim kursam fena olmazdı diye düşünmeden duramıyorum. Her şey
benim istediğim gibi olabilirdi. Ya da koşullar ne olursa olsun hayatım sadece
benim verdiğim yöne akabilirdi…
Ve sonuç.. Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki; size sunulan hayatı en iyi şekilde değerlendirin fakat elinizin tersiyle
ittiklerinize rağmen avucunuzun içindekileri sıkıca tutmayı ihmal etmeyin ve
öncelikli hedefiniz kazandığınız her şey kaybettiklerinize değsin!

YALNIZLIĞIN SESSİZLİĞİ, SESSİZLİĞİN
YALNIZLIĞI…
Kemal RÜZGÂR, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki bu hengâmede olup bitenleri, yalnızlığı ve o
yalnız yaşamın sessizliğini sindirebilmişim.
Artık şunu daha iyi anlayabiliyorum; “Bu ne zaman bitecek, ne zaman
geçecek” dediğim zaman su gibi akıp geçerken bana yalnızlığı öğretmiş, bana dört
duvarın nasıl acımasızca üstüme geldiğini öğretmiş… Sanki geçip giden yıllar
efsaneleşmiş, acı bir şekilde hatırda kalan efsaneler ise masal olmuştu. Yalnızlık,
düşmanlarımın bıraktığı son izdi bende. Yalnızım çünkü bunu bozacak bir insan yok.
Yine yalnızım çünkü geçmişte yaptığım hatalarımı düzeltmek için geri
dönemiyorum. Bu yaşadıklarımın üstüne artık düşmanlarımın tohumunun
arkadaşlarımın olduğunu düşünüyorum çaresizce.
27
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum, ama bu beni teselli etmeye
yetmiyor. Benim sadece ihtiyacım olan şey bir dost yalnızlığımı giderebileceğim.
Aptal kedileriyle yaşayan yaşlılara dönmekten kokuyorum; ama yaşadıklarım ve
yaşattıklarımdan dolayı hiçbir şeye müstahak değilim yalnızlıktan başka…
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin herkes yaptığının sonucunu,
yaptıklarına göre alır. Ben de bazılarını görmezden gelip, kendimi kaybederek köle
olarak bir şeye başladıysam kendimi kandırırsam, bu sonucu yaptıklarım yüzünden
almışım, yalnızlığı kendimi kandırarak yaratmışım.
Ve sonuç… Eğer akıp giden zamanın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki; ilk olarak yalnızlığın her şeyden daha kötü olduğunu bilmeliyiz.
Yaptıklarımızı düzeltebileceğimiz zaman geçmeden yaptıklarımızın farkına varıp
düzeltmeliyiz veya yapacak olduğumuz şeyleri iki kez düşünüp sonucunu
düşünmeliyiz, kendimizi kandırmamalıyız ve kendimiz olmalıyız. Bunlar yapılmalı;
yalnız olmamak ve kendi sesinden başka bir şey işitmemek için, hayatın sizi
daraltmaması ve akıp geçen zamanın sonunda keşke dememek için…

TERCİHLERİMİZ
Kamil Kayhan TAÇ, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki ne zaman beş yaşımı bitirip de kocaman bir
adam olduğumu hatırlayamıyorum. Bazen hayatımda öyle şeyler yapıyorum ki
kendime yakıştıramıyorum yani onu yapan sanki ben yani Tony Montana değil de o
mahalledeki futbol oynayan çocuk gibiyim.
Artık şunu anlayabiliyorum büyük güç büyük sorumluluk ister. Ben şu anda
dünyanın en büyük uyuşturucu taciriyim. Fakat elimdeki gücün farkında değilim
sadece parasındayım.
Ama bazen de tam tersini düşünüyorum. Ben hayatta bir yerlere gelmiş zeki
bir adamım. İşim pek çok kişi tarafından illegal görünüyor. Yerden göğe kadar da
haklılar ama bu dünyada bataklığa sürüklenmiş tek insan ben değilim. Farklı farklı
yerlerde bu işi yapan benden başka binlerce kararmış hayat var.
28
Yaşadıklarım da zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin hayata herkesten farklı bir
açıdan bakıyorum. Dünya normal insanlara tozpembe görünür fakat ben bir illet
yüzünden bataklığa batmaya devam ediyorum.
Yine de her zaman böyle düşündüğümü söyleyemem çünkü bazen güç ve
para, gözümü bağlayan bir perdeye dönüşebiliyor. Bir başka eksiğim de çocuğumun
hiç olmaması. Belki bir bataklığa yuvarlanmamın esas nedeni de bu. Bu konuda ne
yazık ki kader bana gülmedi. Ve zaten sonrası çorap söküğü gibiydi. Diyorum kendi
kendime bir ailem olsa bırakırım bu işleri belki. Hayatta yalnız kalmak o kadar zor
ki…
Ve sonuç… Eğer bana akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini
sorarsanız size derim ki hayat hiç bitmeyecek gibi sanki o yüzden bazen kendimizi
bir çukurda bazen ise önemli bir şirkette yönetici olarak görebiliriz. Önemli olan
tercihlerimizdir. Fakat hayat bana tercih hakkı tanımadı…

HAYAT BİR SAVAŞTIR
İnci Nazlıcan SAĞIRBAŞ, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki, arkama dönüp baktığımda zamanın,
durmadan akan ve önüne aldığı her şeyi kendisiyle birlikte sürükleyen bir nehir
olduğunu yeni fark etmişim. En acımasız olan da bizim o nehirle birlikte sürüklenen
ve yavaşça ufalanıp yok olan bir taş parçasından farksız olmamız. Hayat bir toplama
kampı gibi bizi o nehrin içine hapsediyor. Ölmeden terk edemeyeceğimiz bir yerde,
yine ölümüne yaşamamız için. Yarının, bugün dediğimiz o berbat zaman diliminden
çok daha umutlu olacağını düşünmeliyiz, bunu düşlemeye devam etmeliyiz. Çünkü
bazen düşlerimiz tek sığınağımız olabilir; ama diyorlar ki düşler sadece sürdükleri
sürece gerçekmiş. Aynı şey hayat için de söylenemez mi
Artık şunu anlayabiliyorum, ben hayat denilen o nehirde oradan oraya
sürüklenen o taş parçalarından sadece birisiyim; ama anladım ki, anlamak hiçbir
zaman yetmiyor. Onu kabullenmeliyiz, hissetmeliyiz de. Güçlü olmalıyız, çünkü
hayat güçsüzleri affetmez. Nehri gerçekten hissetmek istiyorsanız, yalnızca kıyıda
bir ileri bir geri gezinmekle yetinemezsiniz. Ona yaklaşmalı ve içine inmelisiniz, ne
kadar tuhaf ve ürkütücü görünürse görünsün. O nehrin içinde, o nehirle uyum
içinde olmalısınız.
29
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum, her şey söylenip bittiğinde,
gerçekten her şey yeterince yapılmış ve söylenmiş midir Öylesine bir yolculuk mu
bu yaptığım, yoksa kadere hükmetmek mi amacım Bu dünyayı terk ederken,
bulduğundan daha iyi bırakacak mıyım Yaptığımız, yapacağımız her şey, sonunda
yok olacağımızı bile bile yaşadıklarımız, tekrarladıklarımız boşuna mı Olduğun ve
olacağın her şey, bir gün seninle yok olacak olan her şey aslında boşuna mı
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor, inanmadığım şeylere inanıyor ve
aslında hiç umursamadığım şeyleri umursuyor gibi davranıyorum. Sözde mutlu
olmak için şu an mutlu olmayı erteliyorum. Mutlu olmayı yarına bırakmak, karşıya
geçmek için nehrin durmasını beklemek gibi. Ve biliriz ki, o nehir asla durmaz; ama
kim bu yalana inanmaz ki ‘Bir gün çok mutlu olacaksın!’ Peki, neden kimse o
andan itibaren mutlu olmayı denemez Mutluluğun bir hedef değil, bir yolculuk
gibi yaşamaz sürekli Kim yalan söylemez ki Kim kendini her gün yeniden ve
yeniden kandırmaz ki İnsan kendine yalan söylemeye başladığı zaman kimseye

inanmamaya başlar işte. O andan itibaren günler çok uzun, hayatlar ise çok kısa
gelmeye başlar. En son ölüm gelse de, yine de erken deriz.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen o nehirde
sürüklenen milyarlarca taştan biri ortaya çıkıyor ve güçsüz olduğunu, yenileceğini
bile bile o nehre karşı çıkıyor. Savaşıyor tutunmak için, hayatta kalmak için, aslında
özgür olmak için onu biçimlendirmeye çalışan onca kuralın, onca yasağın içinde.
Mutlu olmak için değil; ama her yasak kendi isyancısını yaratır ve her isyan başlı
başına bir savaştır. Herkes kendi savaşını yaşar ve herkes kendi yenilgisini. Her
savaşı kazanamazsın, yine de savaşmak, hiçbir şey yapmamaktan daha iyidir. Çünkü
hiçbir insan hayat ırmağının akış yönünü değiştiremez. O zaman kaybedeceğimizi
bile bile neden mücadele ediyoruz Cevap çok basit zaten öleceğimizi bildiğimiz
halde yaşamıyor muyuz
Ve sonuç… Belki bazıları için koca bir hiç, belki acılarla dolu bir yolculuk.
Hayat bir savaştır. Hem de içinde sürüklendiğiniz, sizin sonunuzu getirecek olan o
nehre karşı bir savaş. Adil olmayan, adaletle ilgisi bile olmayan. İyi olduğun için
herkesin sana adil davranmasını beklemek, vejetaryen olduğun için boğanın sana
saldırmayacağını düşünmeye benzer. Bu hayatta yaşama hakkın sadece mücadele
gücün kadardır. Eğer akıp giden bunca yılın bana ne öğrettiğini sorarsanız size
derim ki, bu hayat bana, İnsanların çoğunun gülemediği için ağladığını, susamadığı
için konuştuğunu ve laf olsun diye yaşadığını öğretti.
30

SON ANI
Enes YILDIZ, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki... Ben Ahmet Bey. Yıllardır kanserle
boğuşuyorum. Hayattan gitgide uzaklaşıyorum. Her gün gördüğüm kemoterapi
beni yıpratıyor. İyileşmek istemiyorum, ben ölmek istiyorum. Sanki uzaktan
hayatımı izliyor gibiyim. Her gün eşim, dostum beni ziyarete geliyor. Beni böyle
zavallı görmelerini tahammül edemiyorum...
Artık şunu anlayabiliyorum, insanlar beni bir zavallı olarak görüyor. Doktor
dün gece benim odama geldi, bir haftalık ömrümün kaldığını açıkladı. O an dünya
başıma yıkıldı...
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum... İyileşebileceğimi, hayata
tutunabileceğimi, tekrar ayağa kalkabileceğimi hayal ediyorum. İyileşebilir miyim
acaba Halen hala bir umut var mı
31
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor... Örneğin geçen yıl oğlum trafik kazası
geçirdi. Doktorlar ölecek dediler; ama oğlum ölmedi. Yaşadı ve şu an ayakta. O da
cam kenarından beni izliyor. Yıkılışımı... Hayata tutunmaya karar verdim artık...
Dört gün geçti aradan. Hep umut dolu duygularla uyandım. Hep iyileşeceğimi,
sevdiklerime “tekrar merhaba” diyeceğim günleri hayal ederek vaktimi geçirdim...
Yine de her zaman böyle hissettiğim söylenemez çünkü bazen, gün
içerisinde ölüm korkusu da doğdu içimde... Ve günler ardı ardına birbirini
kovalamıştı. Son günüm gelip çatmıştı...
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca yılın bana ne öğrettiğini sorarsanız size
derim ki kaybettiklerinin aksine savaş. Asla pes etme. Kaybettiklerinin aksine savaş.
Asla yılma, pes etme ve sonunda kanseri yendim... İyileştim artık...

HAYAT MÜCADELEDİR
Tuğçe ERDOĞDU, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki koşup oynadığım günleri hala
hatırlayabiliyorum. O zamanlar oyuncak, oyun ve bisiklet dışında hiçbir derdim
olmadığı, hayallerimin büyümek, annemin ayakkabılarını, kıyafetlerini giymekten
başka bir şey olmadığı günlere geri dönmeyi çok isterdim.
Artık şunu anlayabiliyorum ki keşkelerin fazla olduğu bir hayatta mutlu
olabilmek gerçekten zor. Her ne yaşarsak yaşayalım gülümsemek için bir sebebimiz
olmalı ki dönüp arkamıza baktığımızda hatırladığımız şeyler sadece kötü şeyler
olmasın, ama her zaman iyiyi düşünmek de güzel olmayabilir.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Hiçbir şeyi dert etmeden
yaşamak çok güzel olur. Belki de bu sayede çok mutlu olabilirdim; ama ben bunu
başaramadım.
32
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin epilepsi hastası bir kızım vardı,
iki yıl önce öldü ve o gün bugündür hayata küstüm, her şeyin kötüsünü düşünür
oldum. Hep iyi düşünüp hiçbir şeyi dert etmemiş olsaydım. Kızıma daha iyi bakabilir
miydim Merak ediyorum.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen bu
sorunları kafama takmasaydım kızımın ölümünden kendimi suçlayabilirdim.
Yaşananlar beni ne kadar yıpratmış olsa da elimden gelenin en iyisini yaptığımı
düşünüyorum. O artık yok; ama onun yaşadığı süre boyunca onun mutlu olması için
her şeyi yaptım.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana ne öğrettiğini sorarsanız size
derim ki, hayatınızı gözden geçirdiğinizde aklınıza sadece yaşadığınız sorunların
değil sizi mutlu eden, gülümseten her şeyin gelmesi gerekir ki hayata “yaşamak”
diyebilin.

BÜYÜYEN SORUNLAR VE GEÇEN YAŞLAR
Ulaş ÇİÇEKLİ, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki, sanki uykudan yeni uyanmış, gözümü yeni
açmışım ve bir bakmışım ki on beş yaşına gelmiş, liseye başlamışım. Annem derdi
arada “Daha dün seni kucağımızda sallardık” diye de, abartıyor derdim.
Artık şunu anlayabiliyorum ki, haklıymış. Fotoğraf albümünde birinci sınıfın
ilk günündeki fotoğrafımı gördüm. Gerçekten de on yıl değil de an fazla on aymış
gibi geliyor. Aslında yıllar geçtikçe büyümenin, olgunlaşmanın zararlarını da anlıyor
insan. En azından küçük bir çocukken tek derdim ne yiyip, içip hangi parka
gideceğimdi; ama maalesef artık öyle değil. Şimdiyse şu sınavdan şu notu
almalıyım, üniversite sınavında kaç net yapmalıyım ya da hangi üniversiteyi
kazanacağım gibi şeylere dönüştüler. Ve biliyorum ki yaşım büyüdükçe bu
sorunların sayısı da zorlukları da artacak.
33
“Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum” demek istememe rağmen
diyemiyorum. Çünkü gerçekten biliyorum ki yıllar geçtikçe biraz daha sorun, biraz
daha sıkıntı olacak hayatımda.
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin, iki sene öncesine kadar
SBS’den kaç puan alıp hangi liseye yerleşeceğimi düşünürken şimdi de LYS’den kaç
puan alıp hangi üniversiteye yerleşeceğimi düşünüyorum. Dört sene sonra da
finallerden, vizelerden kaç puan alacağımı, on, on beş sene sonra askerliğimin
nereye çıkacağını, nasıl yapacağımı, on altı sene sonra nerden, nasıl iş bulacağımı,
on sekiz-on dokuz sene sonra evliliğimi, yirmi sene sonra çocuğumun nasıl
büyüyeceğini, altmış sene sonra da hastalıklarımın nasıl iyileşeceğini düşüneceğim.
Ne olursa olsun hayatım boyunca sorunlara çözüm aramak zorunda kalacağım.
“Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen böyle
hissetmiyorum.” desem yalan olur.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki, eğer benden yaş olarak küçükseniz, yıllarınızın değerini bilin yoksa siz de
benim gibi pişman olursunuz; ama yaşça benden büyükseniz, Allah kolaylık versin.

HAYATIN DEĞERİ
Yağmur MANİSALI, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki… Ancak hala insanlar giden, kaybolan
zamanın farkında değil. Herkes bir koşuşturma çabasında… Kendisini ister kariyer
ister başka bir şey olsun kanıtlama çabasında; ama farkında değiller ki zaman
denen şeyin ne kadar zalim olduğunun…
Artık şunu anlayabiliyorum ki bu hayatta kendini yormayacaksın, kafana
her şeyi takmayacaksın; çünkü bu hayat geçici ve saniyeler, saliseler biz istemesek
de geçiyor… Bunun için yaşadığın hayatın keyfini çıkaracaksın. Sonuçta ortalama
60-70 yıl yaşıyorsak eğer bunun yarısından fazlası çalışmakla ya da kendini stresli
işlerde bulmakla geçiyor…
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum; çünkü hayatımızda amaç
olmazsa, her şey lay lay lom geçerse, yaşadığımız hayatın değerinin kalmayacağını
düşünüyorum. Amaçsızca yaşamak bana bu hayatın önemini hiç hatırlatmıyor
mesela… Dolayısıyla hep ikilemde kalmışımdır…
34
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin hayatımdan, geçmişte
yaşadıklarımdan örnek vermek istiyorum. Eskiden, çok çok küçükken, sınavlarda
kendimi çok zorlardım, strese girerdim; ancak o sınavlar bittikten, büyüdükten
sonra bunların yani yaşadığım streslerin sadece bana zarar verdiğini anlamıştım.
Oysa o zamanlar çok küçüktüm ve çocukluğumu yaşayamamıştım. Ancak bu
çalışmalarımın da yararı olmadı diyemem. E yararı olunca mutlu oluyordu insan…
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söylemem, dedim ya keşke o
zamanlar kendimi çok fazla yormayıp küçüklüğümün, çocukluğumun, gençliğimin
tadını çıkartsaydım… Sonra şimdiki gibi keşkelerle dolu olmazdı hayatım…
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki ben bu yaşıma rağmen bile bilemiyorum. Hatta bunu hala çözebilen bir
kişi bile olacağını düşünmüyorum. Kısacası size , hayatın ve yüreğin götürdüğü yere
git diyebilirim ancak…

DÜŞÜNCELERİN PERDESİ
Oğuzhan AYGÖREN, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmişti ki benden sahip olduğum tüm varlıklarımı ne
kadar da çabuk götürmüş şimdi düşündüğümde. Zaman nasıl bu kadar acımasız
davranabilmiş bana ve yitirdiğim varlıklarıma. Ben nasıl bu kadar kolay yitirmişim
sahip olduklarımı Ne kadar pişmanım bir bilseniz…
Artık şunu anlayabiliyorum, insan değer verdiği, önemsediği tüm
varlıklarına iki kat değer vermeli ve davranışlarına dikkat etmeli. Düşüncelerini,
davranışlarının arkasına saklamayı öğrenmeli. Unutmamalı ki hayatta kimse
düşünceleriyle yargılanmaz; ama davranışlarıyla yargılanır. Bu yüzden bir şey
yapacaksak önce iki kez düşünmek gerekir. En azından varlıklarımızı yitirmek
istemiyorsak.
35
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Hep kendi yaptığım gibi
düşündüklerimi hemen vurmak istiyorum karşımdakinin yüzüne. Neden saklanayım
ki düşüncelerimin perdesine, sövmek istiyorsam bile bırak söveyim diyorum; ama
sonra yine düşünüyorum bu yüzden kaybetmedim mi zaten diye.
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Her düşüncemde ne kadar pişman
olduğumu anlıyorum. Keşke bu kadar kolay kaybetmeseydim diyorum.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem. Hak etti kaybettiklerim
kaybedilmeyi, diyorum. Öfkeleniyorum; ama sonra yine son bulduğunda öfkem,
pişman oluyorum. Yine suçu kendimde arıyorum.
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca zamanın bana neyi öğrettiğini sorarsanız
size derim ki, sevin, yalnızca sevin. İnsanların size karşı kötü davrandığını
düşünüyorsanız, onlara farklı bakın, onları anlamaya çalışın, davranışlarının ilginç
ve ilgi çekici olduğunu düşünün ve hataları görmezden gelmeyi öğrenin. Kazanmak
zor, kaybetmek kolaydır. Zor kazanılanı kolay kaybetmeyin...

HAYATA GİDEN YOL
Peri GÖKÇE, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki farkına varmak çok zor. Geriye dönüp bakınca
onca güzel anılarımı hatırlayınca yüzümde her seferinde bir gülümseme beliriyor,
arkasından gözlerim doluyor. Çünkü anılarım, bana sevdiklerimi hatırlatıyor ve ben
hepsini kaybettim. Bir araba kazasında kaybettim onları. Annem, babam, kızım ve
kocam beraber tatile gidecektik ve ben daha henüz arabaya binmemiştim, evin
balkonundan bir şey alıyordum. Bir an dönüp yola baktım ve delicesine arabaya
yaklaşan durmayan otobüsü gördüm. O an hepsi gözümün önünden silindi.
Artık şunu anlayabiliyorum hayatta küçük şeylerin hiç bir önemi yok.
Herkesin hayatı aynı. Bütün insanlar gülmekten, mutlu olmaktan ve minnet
duymaktan çok, üzgün ve stres içerisinde.
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Herkesin hayatı farklı fakat
bazı insanlar şanslı, bazı insanlarsa şanssız ve ben bu duruma kader olarak bakmak
istemiyorum. Nasıl yazıldıysa öyle olacak demek istemiyorum. Bunu düşünmek,
içimde kaçma hissini uyandırıyor. Bir şeyi değiştirememeyi bilmek beni korkutuyor.
37
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. O zaman ben şanssız bir insanım.
Mesela ben ailemi, sevdiklerimi kaybettim. Başarılı bir doktordum. İstediğim her
şeyi yapmış başarmış gibi hissediyordum kendimi; ama dünyadaki en önemli
varlığımı kaybedince başlanılan noktaya dönüş değil hayatımda ne bir amaç, ne bir
anlam hiçbir şey kalmamıştı. Şimdi hastanede, kanserle savaşıyorum. Bir doktor
olarak ne kadar sürem kaldığını, durumun ne kadar kötü olduğunu hemen
anlayabiliyorum. Doktorların “başarabilirsin” demeleri bana hiçbir şey ifade
etmiyor. Zaten bir önemi de kalmamış.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen
doğduğum, güzel zamanlarımın olduğu, sevdiklerim ve sevdiğim insanların
olduğunu düşünürdüm. Artık anılarımla yaşıyorum çok uzun zamandır. Kendimi
acıdan uzaklaştıran tek şey, onlar ve yine acıyı yaşatan, onlar.
Ve sonuç... Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki asla küçük şeylerin anlamı, önemi yok ve her insan kendi yolunda ilerler..

KADER
Yağmur Dilara HACISALİHOĞLU, 10 FEN
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki hayatın beni nereye sürüklediğini
anlayamamışım, bu dalga beni nereye götürürse oraya gitmişim, fikirlerime değil
kaderime inanmışım, güvenilir sanmışım.
Artık şunu anlayabiliyorum attığın her adımda kendi fikirlerini kaderinin
önünde tutmalısın, hayatını, kaderini, yolunu kendin çizmelisin. Sana verilen çizgi
üzerinde gittiğin müddetçe etrafındaki çizgileri göremezsin. Kendin yazıp kendin
oynamalısın diyorum kendi kendime…
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum. Kendi yolunu çizerken kendini
kaybeden çok insan var hayatta ona verilen yolların dışına çıkan, kendi yolu sanıp…
Dünyanın yanlışlarını kendine doğru bilen ve o doğruları kaderi olarak anlatan
onlarca insan...
38
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin ortaokuldayken sadece
dersteki bilgilerimin sınavlarıma yarayacağını sanmıştım. Ama aldığım notlar beni
ve hedeflerimi tatmin etmeyince sadece öğretmeni dinlemek değil artı bir
çalışmaya da gerek olduğunu öğrendim.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem çünkü bazen kader bize
küçük oyunlar oynayarak hayatımız da doğruları bulmaya iter. Bu, bana kaderin
oynadığı güzel bir oyun diyorum; çünkü ben bazı yanlışlarımı, kaderi suçlayarak
örterdim; ama dediğim gibi bana oynadığı oyunlarla aslında her şeyin benim elimde
olduğunu öğretti ve kaderin hiçbir zaman başarma duygusunun önüne
geçmeyeceğini ispat etti.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki insanlar plan yaparmış ve kader yukardan gülermiş.

PERUK GİBİ HÜZÜNLÜ
Begüm AYDOĞAN, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki benliğimi tanıyamadan otuz altı yaşına
gelmişim. Koskoca otuz altı sene, geride kalan onca saniye. Bir yaranın ilk önce
morarıp sonra yeşerip ardından ise sararıp ve geçtiği gibi. Daha otuz altı yaşındayım
fakat hayatın insanlara oynadığı büyük oyunda kaybedenler tarafındaydım.
Artık şunu anlayabiliyorum, kavrayabiliyorum. Ben doğduğumda da
kaybedenlerin tarafında olacağım belliymiş yedi buçuk aylık doğan bir bebek nasıl
olur da savaşarak hayata tutunur, işte ben tutunmuşum. Bu da hayatımda
kazandığım tek zafer. Ailemin bana güvenip inandığı ve benim başardığım ilk ve son
olay. Zaten bir tek o yıllarda aileymişiz. Annem bizi ben daha onun adını
söyleyemezken terk etmiş. Babam annemin bizi beş yıl sonra arayıp bizimle mutlu
olmadığını, en yakın arkadaşıyla yaşadığına dair bir mektup gönderdiğini söylüyor,
babam ise bazı geceler o meşhur koltuğunda oturmuş şarabını yudumlarken
annemin yalan söyleyip bir adamla kaçtığını iddia ediyor. Zavallı adam kalbinin dili
olsa kim bilir nasıl haykırır yaşadıklarını.
39
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum, aynı babam gibi. Annemin
bana, babama ve kendi vicdanına yaptığı büyük katliamı sadece bir mektup için
uydurma bahanelerini. İşte o zamanlara dayanır benim içsel sorunlarım, o
zamanlara dayanır özgüvensizliğim.
Yaşadıklarım bunu zaten kanıtlıyor. Örneğin; terminalde tanıştığım yaşlı bir
teyzenin oğluyla, sırf o teyze bana annelik duygusunu bir an olsun çağrıştırdı diye
evlenmemdi. Kocam iyi biriydi; fakat mutlu değildik, olamazdık da. Hayatta hiç yeni
bir sayfa açmayı düşünmedim. Açtığımda ne olacaktı sanki, eskileri unutacak
mıydım Kendimi bir hiç gibi hissetmekten vazgeçebilecek miydim
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söylemem; çünkü bazen hayata
pozitif bakmam, hayatı pozitif yaşamak gibidir. Pozitif doğmak ve pozitif ölmek gibi
doya doya, tadını çıkara çıkara…
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki, benim gibi kaderin alnımızda yazıldığına ve değişmeyeceğine inanmak
yerine, kaderin ellerimizde ve herkesin kendi kaderini kendisinin yazabileceğine
inanması gerektiğini anladım. Evet…

©
Bu antolojide
yer alan yazılar,
TED Alanya Koleji’nin
izni olmadan
kısmen ya da
bütün olarak
alıntılanamaz,
çoğaltılamaz ve
yayınlanamaz
!
40