PDF olarak indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±

Karkerên jin û mêr! 

Ji xeynî zencîrên we tiştekî 

we yê wendakirinê tune! 

Hûn dikanin cîhanekê 

nu wergirin! 

Kadın ve erkek işçiler! 

Zincirlerinizden başka 

kaybedecek birşeyiniz yok! 

Kazanacağınız 

yeni bir dünya var! 

Şubat 2009/02 • FİYATI 2,00 TL (KDV DAHİL) • ISSN 1302-692X130 

AYLIK 

SİYASİ 

GAZETE 

SAYI l HEJMAR

• editörden - içindekiler 

Editörden... 

Değerli Okuyucu, 

kapitalizmin-emperyalizmin 

krizi tüm hızıyla devam ediyor. 

Etkilenmeyen veya etkilenmediğini 

söylemeyen sektör yok gibi. Kime 

sorsanız işler kötü gidiyor. 

Azami kar hırsıyla hareket 

eden kapitalist yağma ve sömürü 

sistemi, milyonlarca emekçiyi açlık 

ve yoklukla karşı karşıya bırakıyor! 

Refah dönemlerinde kara ortak 

edilmeyen milyonlarca emeğiyle ve 

alınteriyle geçinen işçi ve emekçiden 

kriz dönemlerinde en büyük 

fedekarlık bekleniyor. 

İşçiler ailelerini geçindirebilmek 

için hiçbir güvenceye sahip olmadan 

pervasızca sokağa atılıyorlar! 

Peki bu kader mi, değiştirilemez 

mi 

Hayır kader değil ve 

değiştirilebilir! 

Yeter ki işçi sınıfı ve emekçiler 

durumlarının ve güçlerinin farkına 

varsınlar! 

Yeter ki işçiler ve emekçiler "Bana 

dokunmayan yılan bin yaşasın!" 

mantığıyla sınıf kardeşlerinin 

işten atılmalarına ve mağdur 

edilmelerine sessiz kalmasınlar! 

Yeter ki işçiler kendi öz çıkarlarını 

savunan, bayrağında herkesten 

yeteneğine göre, herkese emeğine 

göre ilkesinin yer aldığı sosyalist 

toplum için mücadele eden öz 

örgütlenmelerini yaratsınlar. 

Yeter ki işçiler kendiliğinden sınıf 

olmaktan çıkıp, kendisi için sınıf 

oluversinler! 

İşgaller, savaşlar ve her türlü 

zulümlerle ayakta tutulmaya 

çalışılan kapitalist barbarlık 

düzenine karşı alternatif bugün her 

zamankinden daha fazla 

"Ya Barbarlık içinde yok oluş, ya 

Sosyalizm!"dir. 

Bunun ortası yoktur: Barbarlığa 

karşı mücadele etmiyorsak, 

barbarlığa göz yumuyorsak, onun 

sürüp gitmesini ve tüm insanlığın 

kuyusunu kazmasını destekliyoruz 

demektir! 

Tüm sınıf dostlarını barbarlığa 

karşı insanlık mücadelesinde yer 

almaya çağırıyoruz! 

YDİ ÇAĞRI, 05.02.2009 √ 

İçindekiler 

GÜNDEM 

Kapitalizmin krizi, emekçilerin çıkmazı. . . . . . . . . . . . . . . . . 3 

Egemenler arasında iktidar dalaşı ve Ergenekon operasyonları sürüyor. 4 

TRT Şeş neyin nesi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 

İktidar mücadelesinde yüksek yargı nasıl rol oynuyor. . . . . . . . . . 6 

HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN 

Hâlâ Hrantız, hâlâ Ermeniyiz… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 

Katledilişinin 2. yılında Hrant anıldı. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 

Hrant İzmir’de anıldı. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 

İsrail saldırısı protesto edildi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 

“Hrant için adalet için”. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 

GÜNCEL 

İki genç kaçırıldı!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 

Kürt anneler anadilde eğitim hakkı istedi. . . . . . . . . . . . . . . . 10 

Anadilde Eğitim hakkı eylemi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10 

YENİ İŞÇİ DÜNYASI 

Asil Çelik işçisinin onurlu grevi başladı . . . . . . . . . . . . . . . . EK:1 

Direnişçi işçilerle dayanışma gecesi yapıldı . . . . . . . . . . . . . . EK:2 

Mersin Limanında işten atılan işçiler direnişte. . . . . . . . . . . . . EK:3 

Asemat işçileri grev dedi . . . . . . . . . . . . . . . . . . .EK:4 

Taşeron işçilerden açlık grevi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 

Çimsetaş’ta işçi kıyımı. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 

Emekçiler krize ve işten atmalara karşı yürüdü . . . . . . . . . . . . EK:5 

İsrail ve işten çıkarmalar protesto edildi . . . . . . . . . . . . . . . . EK:6 

SES’li emekçiler demokratik bir üniversite istediler . . . . . . . . . . EK:6 

Genç bir işçi mektubu…. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:7 

Direnişteki Akan-Sel işçilerine destek artarak devam ediyor!. . . . . . EK:8 

Genç bir okur mektubu... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:8 

YENİ KADIN DÜNYASI 

Türkiye'de kadın sığınmaevleri . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 

PANORAMA 

İşgal sona mı eriyor - IRAK-GÜNEY KÜRDİSTAN - . . . . . . . . . . . . 12 

Açık hava cezaevinde “fosforlu” katliam - GAZZE/ FİLİSTİN - . . . . . . . 13 

Savaşın seçimi, seçim savaşı - İSRAİL-FİLİSTİN- . . . . . . . . . . . . . 14 

OKUR MEKTUBU 

Asimilasyon tartışması hakkında bir tavır . . . . . . . . . . . . . . . . 15 

YAŞAMA TEMELLERİNİ KORUMA MÜCADELESİ 

Yeşiller Partisi üzerine... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18 

YDİ Çağrı’nın barajlara karşı takındığı tavır üzerine . . . . . . . . . . . 19 

YENİ DÜNYA GENÇLİĞİ 

Gençlerden İsrail protestosu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 

Her türlü işe 180 TL!. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 

• ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer 

• Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir • Yönetim Yeri ve Adresi: 

Hüseyin Ağa Mah., Balo Sok. No: 29/5 Beyoğlu - İstanbul 

• Tel. /Fax: (0212) 620 67 57 • Banka Hesap: 

Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 

• Sayı: 130 · Şubat 2009 • ISSN 1301-692X130 

• Fiyatı: Türkiye: 2,00 TL (KDV DAHİL) Türkiye Dışı: 2,50 Euro 

• Baskı: Uğur Matbaacılık · Tel.: (212) 501 81 09 Litros Yolu 2. 

Matbaacılar Sitesi 6. Kat A Blok 4 NA 8-10-11-23 · Topkapı - İstanbul 

• Yayın Türü: Yaygın Süreli 

mail@ydicagri.org 

www.ydicagri.org 

2

gündem 

Kapitalizmin krizi, 

emekçilerin çıkmazı 

Mali k riz tüm dünyay ı 

sarsmaya ve emekçileri 

vurmaya devam ediyor. 

Milyarlarca dolarlık yardım paketleri, 

devletleştirme, üretimi durdurma, 

işçi çıkartma önlemlerine rağmen 

kriz derinleşerek büyüyor. Dev tekeller 

zor durumda olduklarını, gelecek 

açısından kaygılı olduklarını her fırsatta 

dile getiriyorlar. Kapitalizmin 

bir ürünü ve olağan sonucu olarak 

dalga dalga büyüyen ekonomik kriz 

emekçileri yığınlar halinde işsizliğe 

yoksulluğa itiyor. 

Buna karşı Davos’ta düzenlenen 

Dünya Ekonomik Forumunda bir 

araya gelen tekellerin ve devletlerin 

yöneticileri krizden çıkış yollarını 

tartışmaya başladılar. Krizin sahipleri, 

krizi aşmak için yeni kararlar alacak, 

milyarlarca işçinin, emekçinin 

kaderini belirleyecekler. Kârlarının 

korunması, şirketlerinin batmaması, 

bugünkü iktidarlarının sarsılmaması 

için. Bu elbette büyük, yoksul ve hala 

sessiz çoğunluğun canları pahasına 

olacaktır. 

Uluslararası Para Fonu (IMF) 

Kasım ayında açıkladığı küresel büyüme 

tahminini %2,2’den %0.5’e 

çekti. 

Ayrıca aynı dönemde ABD ekonomisi 

için 0,7 oranında daralma tahmini 

yapılmıştı. Oysa revize edilen 

raporda ABD ekonomisinde 2009 

için %1,6 küçülme öngörülüyor. 

IMF’nin bu raporu öncesinde 

ABD’nin dev tekellerinin açıkladığı 

işçi çıkarma planları durumu gözler 

önüne seriyor. İş makineleri üreticisi 

Caterpillar 2009 yılında 20 bin, 

tarım aletleri üreticisi Deere 700, ormancılık 

alanında faaliyet yürüten 

Şiret ABD fabrikasından 190 işçiyi 

işten çıkaracağını açıkladı. Ayrıca 

Uluslararası çelik devi Corus’un ise 

tüm fabrikalarından toplam 3 bin 

500 işçinin işine son vereceği iddia 

edildi. 2008 yılında ABD’de yaklaşık 

2 milyon 500 bin kişi işini kaybetti. 

Ekonomi uzmanları 2009 yılında 

yeni işsizler ile birlikte bu rakamın 

katlanacağı görüşündeler. Elbette 

ekonomi devi ABD’deki bu durum 

tüm dünyayı, milyonlarca insanı etkiliyor 

ve etkilemeye devam edecek. 

Kriz bizi teğet geçiyor!!! 

Tüm dünyada bunlar olurken birilerine 

göre ortada kriz filan yok sorun 

psikolojik. Oysa İş Kurumlarının 

önünde kuyruklar oluyor, işsizlik 

ödeneği alanların sayısı geçen yıla 

göre iki-üç kat artıyor. Büyük fabrikalar 

birbiri ardına üretime ara 

verme ve işçi çıkarma kararları alıyor. 

Son olarak Pirelli ve Brisa krizi 

gerekçe göstererek işçi çıkarmaya yöneldi. 

İşten çıkarılan Gürsaş ve Sinter 

Metal işçileri ise işe geri alınmaları 

ve sendikal haklar için mücadele ediyorlar. 

Şimdiden yüzbinlerce işçi işsiz 

kaldı. Yani “kriz bizi teğet geçiyor”. 

Emekçileri yoksulluğa iten kriz 

aynı zamanda birilerine fırsat kapıları 

da açıyor. Patronlar kriz gerekçesi 

ile işçiler için kölelik koşulları 

talep ediyor, sendikalı işçileri işten 

çıkarıyor, sendikalaşma girişimlerini 

önlüyor. Patronların son bir yıldır 

dile getirdikleri talepler 28 Ocak’taki 

Üçlü Danışma Kurulu toplantısı öncesinde 

tekrar gündeme geldi. İşçi, 

işveren ve hükümet temsilcilerinin 

ekonomik kriz gündemi ile bir 

araya geleceği toplantı öncesi İşveren 

Sendikaları Konfederasyonu (TİSK) 

bir rapor yayınlayarak hükümetten 

beklentilerini sıraladı. Grevlerin yasaklanmasını, 

işten atılan işçilerin 

işe iade davası açmalarının engellenmesini, 

sigorta primlerinin yarısının 

indirilmesini ve kalan yarısının ise 

ertelenmesini isteyen patronlar kendileri 

için tam bir saltanat, işçiler için 

ise kölelik koşulları öngörüyorlar. 

Telafi çalışması, denkleştirme, geçici 

iş sözleşmesi gibi esnek çalıştırma 

maddelerinin İş Kanunu’na eklenmesini 

de talep eden patronlar kendi yarattıkları 

krizin faturasını emekçilere 

ödetmek için çabalıyorlar. 

Bu tabloya karşı emekçiler bir 

çıkmaz içerisindeler. Hala ciddi bir 

karşı koyuş örgütlenebilmiş değil. 

Sendikaların büyük çoğunluğu göstermelik 

eylemler, açıklamalar ile durumu 

kurtarmaya çalışıyorlar. En son 

24 Ocak’ta Adana’da yapılan eyleme 

sadece 3 bin kişinin katılmış olması, 

işçi ve emekçilerin sıra kendilerine 

gelene kadar pek ses çıkarmadıklarının 

bir kanıtı niteliğindeydi. 

Elbette bir mucize beklentimiz yok. 

Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın 

mantığı ve işten atılma korkusu 

ile yaşayan milyonların bir anda 

silkinmesi ve mücadeleye katılması 

henüz öngörülen bir durum değil. 

Ancak buna rağmen ücretsiz izne 

gönderilen, ücretleri kesilen, ödenmeyen 

milyonlarca işçi, yani yılanın 

dokunduğu milyonlar mücadele etmekten 

başka çarelerinin de olmadığını 

görmek zorundalar. Sınıf bilinçli, 

sendikalı işçiler diğer fabrikalardaki 

işçileri uyarmalı, mücadeleye katmak 

için inatçı, sabırlı ve mücadeleci bir 

tavır sergilemeliler. Kendi sendikalarının 

harekete geçmesini sağlamalı, 

sessiz kalanları rahatsız etmelidirler. 

Aksi halde “krizin faturasını ödemeyeceğiz” 

sloganı iyi niyetten öteye 

geçmeyecektir. 

Kriz dalgasından Ergenekon 

dalgalarına… 

Tüm dünya gündemini meşgul eden 

ekonomik krizin yanı sıra Türkiye’yi 

meşgul eden diğer bir önemli konu 

şüphesiz Ergenekon davası. AKP’nin 

kendisi için bir tehdit olarak gördüğü 

devletin derinine müdahalesi dalgalar 

halinde sürüyor. 11. dalganın 

yaşandığı Ergenekon davasında her 

gün yeni iddialar, yeni bilgiler gün 

ışığına çıkıyor. Muvazzaf subayların 

da gözaltına alınıp tutuklanmaya 

başlandığı davada alınan ifadeler ile 

ülkenin her köşesinden silah ve patlayıcı 

maddeler fışkırmaya başladı. 

Ergenekon çetesinin cephaneleri olduğu 

iddia edilen silahlar parklardan, 

yollardan toplanmaya başlandı. 

Davayla birlikte birçok faili meçhul 

cinayet, saldırı ve provokasyonlar 

hakkında yeni bilgiler su yüzüne 

çıktı. Örneğin Ergenekon sanığı Ali 

Kutlu’nun 2005 yılı Newroz’unda 

Mersin’de olan bayrak yakma olayında 

çocukların eline bayrağı veren 

kişi olduğu ortaya çıktı. 

Son 10-20 yıl içerisinde gerçekleşen 

birçok cinayet, bombalama ve suikast 

sonrasında adları geçen kişiler şimdi 

yıllardır “bekası için kan döktükleri” 

devlet tarafından yargılanıyorlar. 

Devlet adına ve yetkililerin, siyasetçilerin 

bilgisi, kimi zaman direkt 

yönlendirmesi ile gerçekleşen cinayetlerin 

sorumlusu olarak üç-beş 

“iyi çocuk” yargılanacak ve sonunda 

devlet kendini aklayacak. Aslında 

devletin can simidi olan Ergenekon 

şimdi AKP’ye ayak bağı olduğu, artık 

onlara ihtiyaç kalmadığı için dağıtılıyor. 

Dağıtılan, yargılanan çeteler, 

yargısız infazlar, katliamlar değil 

sadece maşalardır. Sadece maşaları 

değil, onlarla birlikte sorumlularını 

da yargılayacak ve mahkûm edecek 

olan bu adaletsizliğe, hukuksuzluğa 

maruz kalan halklar, işçiler ve 

emekçilerdir. 

Ve seçim dalgası… 

Mart ayında yerel seçimler yapılacak. 

Adaylar belirlendi, açıklandı, kıyasıya 

mücadele başladı. Aynı zamanda 

seçim dalavereleri, yanlış nüfus kayıtları, 

bir anda nüfusun artması vb. 

tartışmaları da gündeme geldi. Ama 

bunların içinde belki de en fazla yer 

tutan konu kömür oldu. Belediyeler, 

özellikle AKP’li belediyeler tonlarca 

kömür dağıtma işine hız verdiler. 

Aslında halk en fazla kömür dağıtan 

belediye başkanına oy vermeye 

çağrılıyorlar. Kimsede kimin kömürünün 

kime dağıtıldığı sorusunu 

sormuyor. Halkın cebinden alınan 

vergilerle alınan kömürler yine halka 

sadaka olarak dağıtılıyor. Doğalgaza 

kış boyunca zam yapıldı karşılığında 

kömür dağıtılıyor, kış geçmek üzere 

olduğu şu günlerde şimdiye kadar 

doğalgaza yapılan % 70 zamdan seçim 

yatırımı olarak konutlarda %17, 

işyerlerinde %18 indirim yapıldı. 

Adayların birbirlerini yolsuzlukla 

suçladıkları seçim dalgası neyi değiştirecek 

Halkın hangi sorununa 

çözüm getirilecek Elbette işçi sınıfının 

çıkarlarına, halka hizmet eden, 

dürüst ve samimi adayların seçilmesi 

bir kazanım olacaktır. Ancak bu kazanım 

aynı zamanda fabrikalarda, 

alanlarda, sendikalarda gerçekleştirilmelidir. 

Çünkü tabandan bir hareketin 

olmadığı koşullarda yöneticiler 

ya yozlaşacak ya da yeterli desteğe 

sahip olamadıklarından elleri kolları 

bağlanacaktır. En alt birimlerden 

başlayan bir örgütlenme olmadıkça 

seçimlerden elde edilen geçici kazanımlar 

pek bir işe yaramayacaktır. 

Gerçek çözüm işçi ve emekçilerin 

örgütlenmesi temelinde, kendi içlerinden 

ve gerektiğinde her an görevden 

alınabilen yöneticileri seçmesidir. 

Seçimlerde bunun için mücadele 

edilmelidir. Bunun olmadığı koşullarda 

yapılan seçimler bir aldatmacadan 

başka bir şey değildir. 

30.01.2009 √ 

3

gündem 

Egemenler arasında iktidar dalaşı ve 

Ergenekon operasyonları sürüyor 

4 

Egemenler arasında süregelen 

iktidar mücadelesi, AKP ile 

Kemalist kanat arasında karşılıklı 

darbelerle, ataklarla sürüyor. 

Yüksek yargıda egemen konumlarını 

sürdüren Kemalistler, AKP’nin 

iktidar yürüyüşünü engellemek için 

darbe üzerine darbe yapıyorlar. 

Cumhurbaşkanı seçimi döneminde, 

meclis toplantı yeter sayısı 

ile karar sayısını eşitleyen 367 kararı, 

AKP kapatma davası, Anayasa 

Mahkemesi’nin türban kararı, en 

son Danıştay 8. Dairesi’nin verdiği 

karar yargı darbelerinin örneklerini 

oluşturuyor. AKP ise yüksek yargı 

tarafından kendisine karşı yapılan 

darbelere karşı, karşı darbelerle cevap 

veriyor. 

Yürüyen Ergenekon soruşturması 

iktidar dalaşında, AKP’nin statükocu 

ideolojik Kemalist iktidar odaklarını 

adım adım iktidardan uzaklaştırma 

mücadelesinde, hükümet olmaktan 

iktidar olmaya doğru yürüyüşünde, 

kendine yakın yargı yoluyla gerçekleştirdiği 

bir karşı darbedir. AKP 

Emniyet’te kendine bağlı güçler üzerinden, 

AKP’nin iktidar yürüyüşünü 

durdurmak için bir dizi provokasyon 

eylemi yapan Ergenekon çetesinin 

üzerine gidiyor. 

Bir yandan yargılama sürerken, diğer 

yandan Ergenekon operasyonları 

sürüyor. Ocak ayı içinde 10. ve 11. 

dalga olarak adlandırılan yeni gözaltılar 

ve tutuklamalar gerçekleşti. 

7 Ocak günü 12 ilde eşzamanlı yapılan 

baskınlarda 33 kişi gözaltına 

alındı. Gözaltına alınan kişiler içinde 

önemli şahsiyetler vardı. Emekli 

Orgeneral Kemal Yavuz, eski MGK 

Genel Sekreteri emekli Orgeneral 

Tuncer Kılınç, eski YÖK Başkanı 

Kemal Gürüz, Özel Harekat Dairesi 

eski Başkan Vekili Susurluk ’çu 

İbrahim Şahin bunlardan bazıları 

idi. 

G ö z a l t ı l a r ı n o l d u ğ u g ü n , 

Genelkurmay Başkanı ve kuvvet komutanları 

Genelkurmay’da saatler 

süren toplantı yaptılar. 8 Ocak günü 

komutanların eşleri topluca Tuncer 

Kılınç’ın evine giderek Kılınç’ın eşine 

geçmiş olsun dileklerini ilettiler. 

Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ, 

Başbakan ve Cumhurbaşkanı ile yüz 

yüze görüştü. Bu görüşmelerin arkasından 

iki “paşa” serbest bırakıldı. 

10. dalgada gözaltına alınan 33 kişiden, 

dördü muvazzaf asker olmak 

üzere 16 kişi tutuklandı. Aranan 

Yarbay Mustafa Dönmez polise değil, 

askerlere teslim oldu. Tutuklanan 

Dönmez Askeri Cezaevine konuldu. 

Susurluk’çu İbrahim Şahin ve 

Mustafa Dönmez’in evinde bulunduğu 

iddia edilen krokilerle yapılan 

kazılarda, yeraltında çok sayıda askeri 

cephane bulundu. 

İki eski önemli “paşa”nın gözaltına 

alınması, Kemalistlerin akıl hocası, 

cin fikirli eski Yargıtay Cumhuriyet 

Başsavcısı Sabih Kanadoğlu’nun evinin 

aranması, bunlara “istediğimiz 

zaman sizi alırız” mesajı yanında, 

gözdağı verilmektedir. 

Egemenler arasındaki iktidar dalaşında, 

statükocu ideolojik Kemalist 

kanadın saflarında konaklayan, 10. 

dalgada gözaltına alınıp tutuklanan, 

çok sevdiği iki “paşa”sının yanına 

konulan Yalçın Küçük 15 gün sonra 

serbest bırakıldı. 

11. dalgada, 16 ilde çoğunluğunu 

polis ve askerlerin oluşturduğu 26 

kişi gözaltına alındı. 11. dalgada sermayenin 

işçi sınıfı içindeki Truva atı 

olan, faşist Türk Metal Sendikası’nın 

Genel Başkanı Mustafa Özbek ve 4 

sendika yöneticisi de gözaltına alınanlar 

arasındaydı. 

Taşeron sendika Türk Metal 

Başkanının ve yöneticilerinin gözaltına 

alınmaları hakkında Birleşik 

AKP ile Genelkurmay; kontrolden çıkan, 

darbe ortamı hazırlamak isteyen, darbe 

teşebbüsünde bulunan Ergenekon çetesini 

tasfiye etme noktasında uzlaşmış görünüyor. 

Bu uzlaşma olmasaydı, tasfiyenin 

orgeneral eskilerine uzanması, muvazzaf 

subayların gözaltına alınıp tutuklanmaları 

düşünülemezdi. 

Metal İşçileri Sendikası yaptığı 

açıklamada doğru olarak şunları 

söylüyor: 

“Örgütlü olduğu işyerlerinde işçilerden 

çok işverenlerin bir taşeronu 

gibi çalışarak yıllardan beri işçileri 

haklarını korumak adına işçi kıyımlarını 

gerçekleştiren, otuz yıldır başında 

olduğu kurumu bir kışlaya çeviren, 

bırakın demokratik işleyişi, en 

baskıcı yönetim modellerinde bile az 

rastlanacak yöntemlerle yöneticilik 

yapmaya çalışan bu kişilerin, bugün 

karşılaştıkları durum, asla sendikalara 

ve sendikacılığa karşı yapılmış bir 

müdahale olarak algılanmamalıdır. 

İşverenlerin, işçileri işten çıkartmasına 

göz yuman, örgütlenmesini 

işçilerin talepleri üzerine değil, işverenlerin 

beklentileri ve çağrıları 

üzerine kuran, işçi aidatlarını adına 

kurduğu vakıf üzerinden kullanan, 

bazı iddialara göre ise, sahibi olduğu 

Avrasya televizyonu için aldığı reklamlar 

karşılığı on binlerce işçinin 

hakkını işverenlere peşkeş çeken 

böyle bir anlayışın sendikacılıkla ve 

sendika adıyla anılmaması gerekir.” 

(Birleşik Metal İşçileri Sendikası, basın 

bülteni, 22.01.2009) 

11. dalgada gözaltına alınan 26 kişiden, 

içlerinde Mustafa Özbek’in 

de bulunduğu çoğunluğu polis ve 

muvazzaf asker olmak üzere 18 kişi 

tutuklandı. 

Ergenekon adı verilen örgütlenme, 

AKP’nin hükümet olmasından sonra, 

iktidar tekelini kaybetme tehlikesi 

bulunan ordu merkezli Kemalist kanadın 

iktidarını korumak, AKP’nin 

iktidar yürüyüşünü engellemek için 

harekete geçen, süreç içinde kontrolden 

çıkan, AKP’yi yıkmaya yönelen 

bir örgütlenmedir. 

AKP ile Genelkurmay; kontrolden 

çıkan, darbe ortamı hazırlamak 

isteyen, darbe teşebbüsünde bulunan 

Ergenekon çetesini tasfiye etme 

noktasında uzlaşmış görünüyor. Bu 

uzlaşma olmasaydı, tasfiyenin orgeneral 

eskilerine uzanması, muvazzaf 

subayların gözaltına alınıp tutuklanmaları 

düşünülemezdi. 

Genelkurmay’ın 10. ve 11. dalgaya 

esasta sessiz kalması, yapılan açıklamanın 

sadece “yargısız infaz yapılmamasına 

dikkat edilmesi” ile 

yetinilmesi, intihar eden JİTEM’in 

Diyarbakır grup komutanı, sayısı 

belirsiz cinayetin sorumlusu emekli 

Albay Abdulkerim Kırca’nın cenaze 

törenine komuta kademesinin tam 

tekmil katılması, AKP ile bir uzlaşma 

olduğu gerçeğini değiştirmiyor. 

10. ve 11. dalganın da gösterdiği 

gibi egemenler arasında iktidar mücadelesi 

sürüyor. Bu mücadele içinde 

desteklenecek, taraf tutulacak bir yan 

yoktur. Egemenlerin bütün kanatları 

işçi, emekçi düşmanıdır. Al AKP’yi 

vur Kemalistlere! 

Başbakan Erdoğan’ın 11. dalga 

ardından takındığı “çeteleri, mafyayı 

tasfiye ediyoruz” tavrı boştur. 

AKP’nin bir bütün olarak çeteleri 

tasfiye etme tavrı, derdi yoktur. AKP 

kendi iktidarını yıkmaya yönelen 

çeteyi tasfiye etmektedir. Bu tasfiye 

yapılırken AKP’nin kendisi devlet 

içinde çeteleşmektedir. 

Sermayenin çıkarlarını korumak 

için örgütlenmiş zor aracı olan burjuva 

devleti, ezilenlerin mücadelesini 

bastırmak için çeşitli dönemlerde 

devlet içinde çeşitli çete örgütlenmeleri 

örgütlemiştir. TC’nin tarihi bu 

tür çetelerle doludur. 

Demokrasi, özgürlük, bağımsızlık, 

çetesiz devlet; bu düzende 

gerçekleşemez! 

Çetesiz devlete ancak işçilerin, 

emekçilerin devrimi varılabilir. Ve 

bir gün mutlaka varılacaktır! 

26 Ocak 2009 √

gündem 

TRT Şeş neyin nesi 

2008’in son aylarında AKP bir 

dizi açılımlarda bulundu. Alevi 

açılımı, Nazım Hikmet’in TC 

vatandaşlığına alınması, diğer bir 

açılım da Kürt açılımı idi. Başbakan 

Erdoğan, 1 Ocak 2009’da, TRT 6'ya 

verdiği görüntülü mesajda Kürtçe 

olarak 'TRT Şeş bi xêr be' diyerek 

TRT Şeş’in resmen yayınını başlatarak 

Kürt açılımını da başlatmış oldu. 

TRT 6’nın açılışı birçok gazetede 

manşet, birçoğunda da ilk sayfada 

yer aldı. Erdoğan Kürt illerine yaptığı 

gezide istediğini bulamayınca 

TRT Şeş’i gündeme getirdi. Devlet 90 

yıldır Kürtlerin varlığını inkâr etti. 

Kürtleri “Dağ Türkleri”, dillerini ise 

“Dağda karda yürürken kart kurt” 

olarak gördü. Daha dün Mecliste 

DTP’li vekiller bayram mesajını 

Kürtçe yazınca, meclis tutanaklarına 

“bilinmeyen dil” olarak kaydedilen, 

bu bilinmeyen dilde devletin 

Televizyonu yayın yapmaya başladı. 

İnsan bu ne yaman çelişki diye düşünmeden 

edemiyor. TRT’de Kürtçe, 

Mecliste “bilinmeyen dil”! Devlet 

birden bire Kürtleri keşfetti ve onların 

da bu ülkede vatandaş olduğunu 

görüp, onlara da ‘hizmet’ götürmeye 

karar mı verdi Daha önce Türkçe 

alt yazılı haftada 45 dakika Kürtçe 

yayının ilgi görmemesi üzerine, TRT 

Şeş devreye sokuldu. Haftada 45 dakikalık 

yayının gelişen Kürt ulusal 

hareketini kontrol altına almada hiçbir 

işlevinin olmadığını gören devlet, 

TRT Şeş ile Kürt ulusal hareketini 

kontrol altına almayı planlamaktadır. 

TRT Şeş bunun için gündemde. 

TRT Şeş tek başına AKP’nin karar 

verip uyguladığı bir şey de değil. Bu 

ülkede devletin kırmızı çizgileri konusunda, 

MGK ve ordunun onayı 

alınmadan bugüne kadar herhangi 

bir adım atılamamıştır. Kürt sorunu 

da devletin kırmızı çizgisidir. AKP, 

MGK ve ordunun da onayını alarak 

böyle bir girişimde bulunmuştur. 

Böylece devlet bugüne kadar asimile 

edemediği kendi Kürdü’nü yaratmaya 

soyundu. Bununla birlikte 

inkâr ettiği Kürtlerin varlığını da 

resmen kabul etmiş oldu. 

90 yıldan bu yana Kürtlerin 

varlığını kabul etmeyen devlet, 

ne oldu da bugün devletin 

resmi kanalında Kürtçe yayın 

yapıyor 

Önce şunun bilinmesi gerekir ki, 

ne AKP ne de temsil ettiği bu devlet 

Kürtleri çok sevdiği için Kürtçe 

yayın yapmaya başlamadı. TRT Şeş 

Kürtlerin yürüttüğü mücadelenin 

sonucu gündeme getirilmiştir. Eğer 

bir kazanımdan bahsedilecekse, bu 

kazanım Kürtlerin mücadelesinin 

sonucu olan bir kazanımdır. AB’ye 

hoş görünme de bunda belli bir rol 

oynamıştır. Bu durum artık Kürtçe 

üzerinde yasakların kalktığı anlamına 

da gelmiyor. Kürtçe yayın yalnız 

devlete serbest, Kürtlere yasak! 

Türkiye'de yasalara göre W, Q ve X 

harfleri yasaklı harfler listesinde. 

Bayram günlerinde caddelere astıkları 

kutlama pankartları nedeniyle 

başta DTP'li belediye başkanları olmak 

üzere, yüzlerce kişi, bu harfleri 

kullandığı gerekçesiyle cezalandırıldı. 

Bir süre önce ismi Welat olduğu 

gerekçesiyle Atatürk Havaalanı'ndan 

Türkiye'ye girişine izin verilmeyen 

çocuk hala hafızalarımızda tazeliğini 

koruyor. W, Q ve X harfleri 'örgüt 

propagandası' sayıldığı için binlerce 

insan soruşturmaya maruz kalarak 

cezalar aldı. Caddelere astıkları kutlama 

mesajları nedeniyle başta DTP'li 

belediye başkanları olmak üzere, 

birçok kişi hakkında benzer davalar 

görülmeye devam ediyor. Bir taraftan 

bu cezalar ve akıl almaz uygulamalar 

sürerken, Başbakan Erdoğan 

TRT'nin Kürtçe kanalına verdiği 

demeçte; "Demokrasinin özgür sesi 

olarak insani değerleri yüceltecek, 

barış ve huzuru besletecek, ayrımcı, 

dışlayıcı değil birleştirici olacaktır. 

Demokrasimizin gelişmesine, derinleşmesine 

katkıda bulunacaktır. 

Milletimizin değerlerine saygılı bir 

aile kanalı olarak gerek kültür, sanat, 

müzik ve eğlence programları, film 

ve belgeseller, gerekse haber ve tartışma 

programları ile kadın erkek her 

yaştan vatandaşımıza hitap etmesini 

çok önemli buluyorum" diyebiliyor. 

Kürtçe yayın yapmak devlete 

serbest, Kürtlere yasak! 

Cumhuriyet tarihi boyunca Kürtler 

ve Kürtçe hep inkâr edildi. Devlet 

şimdi bu inkâr siyasetinden vazgeçiliyor 

izlenimi vermeye çalışıyor. 

Fakat devlet bugüne kadar açık ve 

resmi olarak bu inkâr anlayışından 

vazgeçtiğini deklare etmiş değildir. 

Ortada tuhaf bir durum var. Devlet 

televizyonunda Kürtçe yayına geçiliyor, 

ama sadece Kürtçe yayın yapan 

TV kurmak hâlâ yasak. Kürtçe üzerindeki 

yasaklar da devam ediyor. 

Örneğin, TRT Şeş'in Kürtçe programı, 

Diyarbakır’da yayın yapan 

Gün TV gibi, ne günde 45 dakikayla 

sınırlı, ne de Türkçe alt yazılı. TRT 

Şeş, çizgi film yayımlıyor; Gün TV'ye 

çocuk yayını yapmak yasak. TRT 

Şeş Kürtçe yayınını, örneğin Gün 

TV'nin aksine, Türkçe altyazısız, 

çocuklara yönelik ve tam gün yayın 

yapabiliyor. 

Oysa Radyo Telev izyon Üst 

Kurulu'nun (RTÜK) 25 Ocak 2004 

tarihli "Türk Vatandaşlarının 

Günlük Yaşamlarında Geleneksel 

Olarak Kullandıkları Farklı Dil 

ve Lehçelerde Yapılacak Radyo ve 

Televizyon Yayınları Hakkında 

Yönetmeliği"ni iki yıl bekleyen 10 

kadar yerel ve bölgesel medya kuruluşu, 

birçok kısıtlamayla karşılaştılar. 

Bu kısıtlamalar ve yasaklar bugün de 

devam ediyor. 

TRT Şeş yayına geçmeden RTÜK 

Yönetmeliği'nin bu kanalı bağlayıp 

bağlamayacağı merak ediliyordu. 

Ancak bugüne kadar yapılan yayınlar, 

TRT Şeş'e diğer özel yayınlara 

göre daha geniş yetki verildiğini 

gösteriyor. 

TRT Şeş’e ırkçı, şoven saldırılar 

TRT Şeş’in yayına başlaması ile birlikte 

Özellikle CHP ve MHP gibi 

şovenist, milliyetçi, faşist partiler 

“milli birlik ve beraberliğimiz tehlikede” 

diyerek saldırıya geçtiler. Bu 

partilerden devletin kurucusu olan 

CHP, Genel Başkanı Deniz Baykal 

aracılığı ile tavır takındı. Baykal, 

CNN Türk’te Fikret Bila ve Murat 

Yetkin’in programında TRT Şeş için 

şunları söyledi: "Herkes kendi anadilinde 

yayın yapabilir. Bu temel bir 

haktır. Türkiye'de bir RTÜK düzeni 

vardır. O düzeninin içinde nasıl özel 

televizyonlar varsa, Kürtçe yayın yapmayı 

uygun gören bir televizyonda çıkar. 

Buna kimse bir şey diyemez. Ama 

devletin kaynaklarının, 70 milyonun 

parasının sadece bir kesim vatandaşımızın 

etnik talepleri doğrultusunda 

harcanması doğru değildir. Bizim anlayışımıza 

göre devlet etnik kör olmalıdır. 

Karşısındakinin etnik kimliğini, 

dini inancını, mezhebini görmemelidir. 

Buna yönelik kaynak ayrılması 

yanlıştır. Bu giderek devleti her türlü 

etnik kimliğin talebine karşı güç bir 

duruma sokar." 

Baykal’a sormak gerekiyor, mademki 

“Herkes anadilinde yayın yapabilir” 

bugüne kadar neden yapılamadı 

Kürtçe ve diğer farklı dillerde 

yayın yapmanın önündeki yasal engeller 

kalktı mı Baykal farklı dil ve 

lehçelerde yayın yapmanın RTÜK 

düzeninde yasak olduğunu unutuyor 

herhalde. Gün TV gibi günde 45 

dakika yayın yapan bir TV’nin de, 

ancak Türkçe alt yazı ile yayın yapabildiğini 

unutuyor. 

Baykal; “Ama devletin kaynaklarının, 

70 milyonun parasının sadece bir 

kesim vatandaşımızın etnik talepleri 

doğrultusunda harcanması doğru 

değildir” diyor. Peki, bu 70 milyon 

içerisinde kendi anadilinde eğitim 

ve yayın hakkı talep eden 20 milyon 

Kürt, bu devletin vatandaşı değil mi 

Bu devlete vergi ödemiyor mu O 

zaman TRT Şeş dışındaki TRT’nin 

diğer kanallarına 70 milyon içerisindeki 

en az nüfusu 30 milyonu bulan, 

Kürt, Arap, Laz, Çerkez vb milliyetlerden 

alınan vergilerin de bu kanallara 

harcanması doğru mu Daha da 

sıralayacağımız bu sorulara Baykal 

şöyle cevap veriyor. “Bizim anlayışımıza 

göre devlet etnik kör olmalıdır. 

Karşısındakinin etnik kimliğini, dini 

inancını, mezhebini görmemelidir.” 

Baykal burada bir gerçeği teslim ediyor. 

Bu devlet bugüne kadar egemen 

olan Türk ulusu ve Hanefi mezhebi 

dışında diğer ulus, mezhep ve dinlere 

karşı kör olmuştur. Bugüne kadar 

hep inkâr ve imha siyaseti gündemde 

olmuş ve olmaya da devam ediyor. 

“Bölünme paranoyasından” kurtulamayan 

bir diğer şoven faşist parti 

MHP de “Milli birlik ve beraberliğimizi 

bozacağı ve ülkeyi böleceği”, 

70 milyonun parasının “bölücülüğe 

harcanacağı”, kanalın PKK stratejisine 

uygun olduğunu, kendilerinin 

Türkçe’de ısrar edecekleri tavrını 

takındı. 

Kürtler ne istiyor 

TRT Şeş’in yayına başlamasıyla birlikte, 

başta DTP olmak üzere bir dizi 

Kürt örgütü ve aydını da tavır takındı. 

DTP Eş Başkanı Ahmet Türk, 

partisinin gurup toplantısında, TRT 

Şeş için “İnkâr edilen, yok sayılan, 

dışlanan Kürtçenin resmi bir kanalda 

yayın dili olması, halkımızın yıllardır 

yürüttüğü onurlu mücadelenin 

bir kazanımıdır” diye konuştu. 

MKM ve kuruluşa bağlı sanatçılar 

5

halkların kardeşliği için 

6 

da bir açıklama yaparak tavır takındı. 

MKM adına Murat Batgi yaptığı basın 

açıklamasında şöyle dedi: 

"Kürt sanatçılar olarak, anadilimiz, 

kimliğimiz ve kültürümüzü geliştirme, 

halkımız ve insanlıkla paylaşma yönünde 

bunca baskı mekanizması dururken, 

kurumlarımız ve bizler üzerinde 

sayısız soruşturma sürerken, 

devletin Kürtçe televizyon girişimini 

hukuksal ve ahlaki olarak samimiyetten, 

inandırıcılıktan uzak görüyor 

ve hiçbir biçimde bu çalışmaya destek 

sunmayacağımızı ifade ediyoruz." 

Yıllardır Kürtler kendi ana dillerinde 

eğitim istediler ve bunun mücadelesini 

yürüttüler, yürütüyorlar. 

Anadilde eğitim taleplerine devletin 

tavrı baskı ve yasaklama oldu. Eğitim- 

Sen anadilde eğitim dedi kapatmanın 

eşiğine geldi. Anadilde eğitimi savunduğu 

ve talep ettiği için yüzlerce 

öğrenci okullardan atıldı. Bir dönem 

Kürtçe kurslar açılsın dendi. Hemen 

arkasından bin bir dereden su getirilerek 

engel olunmaya çalışıldı. Yok 

efendim kapı iki mm darmış vs bahanelerle 

kursları engellemeye çalıştılar 

ve sonuçta kurslar kapandı. Bu 

baskılar karşısında Kürtler anadilde 

eğitim hakkında diretmeye devam 

ettiler. Bugün Kürtlerin esas talebi 

anadilde eğitimdir. En temel demokratik 

bir hak olan bu talep eninde 

sonunda alınacaktır. Şimdi hükümet 

YÖK aracılığı ile Üniversitelerde 

“Kürt dili ve Edebiyatı” bölümleri 

açma peşinde. Tüm bunlar devletin 

kendiliğinden lütfettiği şeyler değil, 

mücadele sonucu kazanılan ve kazanılacak 

haklardır. 

TRT Şeş yayınının ne kadar süreceğini 

önümüzdeki süreçte hep beraber 

göreceğiz. Ama devlet cumhuriyet 

dönemi boyunca ilk defa böyle bir 

adım atmıştır. Ve bu adım Kürtlerin 

mücadelesinin sonucu atılan bir 

adımdır. Araplar, Lazlar, Süryaniler, 

Çerkezler, Abazalar ve diğer milliyetlerde 

kendi anadillerinde eğitim ve 

yayın hakkını kullanmak için mücadele 

etmelidirler. Devlet hiçbir hakkı 

kendiliğinden vermiyor. 

Biz başta Kürtçe olmak üzere bütün 

diller üzerindeki yasakların ve baskıların 

kalkmasından yanayız. Ancak 

böylece diller gelişir ve özgürleşir. 

Halklar arasındaki düşmanlıklar yok 

olur. Halklar özgürce bir arada yaşar. 

Unutmayalım ki başka halkı ezen bir 

halk özgür olamaz. 

Medyaya yansıyan Kürtçe 

yasağına ilişkin örnekler 

2001 yılında Hacettepe Üniversitesi 

öğrencilerinin 'Üniversitelerde anadilde 

eğitim olsun' talebiyle rektörlüğe 

verdikleri dilekçeler nedeniyle 

6 öğrenciye toplam 35 yıl 6 ay hapis 

cezası verildi. (27 Aralık 2008) 

Diyarbakır Kayapınar Belediyesi tarafından 

yapımı tamamlanan 3 parka 

verilen Kürtçe isimler Kayapınar 

Kaymakamlığı tarafından sakıncalı 

bulunarak yasaklandı. Kayapınar 

Belediye Meclisi tarafından daha 

önce parklara verilen Kürtçe isimler 

Diyarbakır Valiliği tarafından aynı 

gerekçeyle yasaklanmıştı. (20 Kasım 

2008) 

Eğitim-Sen tarafından organize 

edilen 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar 

Günü'ne DTP imzası ile Kürtçe 'Roja 

8'ê Adarê ya Jinan Pîroz be' pankartı 

açıldığı için, DTP Kırşehir İl Başkanı 

Yüksel Han'a 6 ay hapis cezası verildi. 

(20 Kasım 2008) 

D i y a r b a k ı r K a y a p ı n a r 

Belediyesi'nin 5 parka vermek istediği 

Kürtçe çiçek isimleri, Diyarbakır 

Valisi Hüseyin Avni Mutlu'ya takıldı. 

Vali Mutlu, Berfin (Kardelen), Nefel 

(Yonca), Daraşin (Yeşil Ağaç), Beybun 

(Papatya) ve Gülistan (Gül Bahçesi) 

isimlerinden sadece Gülistan'ı kabul 

etti. (14 Ağustos 2008) 

Urfa'nın Viranşehir ilçesinde 

Kürtçe isim 'Bilgisayarda 'î' harfi 

yok' denilerek engellendi. Ramazan 

Silgir adlı yurttaş 7 aylık çocuğuna 

Kürtçe 'Jîyan' (Yaşam) ismini vermek 

için Viranşehir Nüfus Müdürlüğü'ne 

başvurdu. Nüfus müdürlüğü görevlisi 

'Bilgisayarda 'î' harfi yok' diyerek 

Jîyan yerine Jiyan yazdı.( 25 Eylül 

2008) 

Diyarbakır'ın Kocaköy ilçesinde 

yaşayan Ay Ailesi'nin 7 yaşındaki çocukları 

Berxwedan'a isminde 'X', 'W' 

ve 'Q' harfleri bulunduğu gerekçesiyle 

kimlik verilmiyor. Okul çağına 

gelen Berxwedan, kimliği olmadığı 

için okula kayıt yaptıramıyor. (19 

Eylül 2008) 

Almanya'da yaşayan 7 yaşındaki 

Welat Dağ ile iki kardeşi ve annesi 15 

Haziran'da İstanbul'a geldi. Ancak 

Atatürk Havaalanı'nda anne ve iki 

kardeşinin Türkiye'ye girişlerine izin 

verilirken, Welat Almanya'ya geri 

gönderildi. Gerekçe ise, Welat isminin 

yasak olması. (19 Haziran 2008) 

DTP Kars İl Başkanı Mahmut 

Alınak bu suçu defalarca işledi, ceza 

aldı, paraya çevrilen cezayı ödemeyi 

reddederek hapse girmeyi yeğledi. 

En son 2 Aralık’ta Kars Sulh Ceza 

Mahkemesi’nde hâkim karşısındaydı. 

Alınak, seçim çalışması yürüttüğü 

araçta Kürtçe müzik çaldırdığı için üç 

arkadaşıyla birlikte yargılanıyordu. 

Dört sanığa, seçim propagandasında 

Türkçe’den başka dil kullanılmasını 

yasaklayan yasadan altışar ay hapis 

cezası verildi. Alınak, DTP il başkanlığını 

yürüttüğü 25 Mayıs 2007’de, 

Başbakan Erdoğan’a Kürtçe mektup 

gönderince hakkında, siyasi faaliyetlerde 

Türkçe’den başka dilin kullanımını 

yasaklayan yasaya muhalefetten 

dava açıldı. 2008'de bu davadan altı 

ay hapis cezası alan Alınak DTP İl binasındaki 

Kürtçe afişler nedeniyle de 

6 ay hapis cezasına çarptırıldı. O ise 

para cezasına çevrilen cezaları ödemediği 

için hapse girmeyi yeğledi. 

Hakkındaki son dava ise bildirilerde 

Newroz yazarken "W" harfini kullanması 

oldu. 

28.01.2009 √ 

İktidar 

mücadelesinde 

yüksek yargı nasıl 

rol oynuyor 

Egemenler arasındaki iktidar 

mücadelesinde, bürokratik, 

militarist, faşist yapının önemli 

bir ayağı olan yüksek yargı; yargıda 

Kemalistler egemen olduğu için, 

AKP ile Kemalist kanat arasındaki 

iktidar mücadelesinde, Kemalistlerin 

saflarında siyasi kararlar vermektedir. 

“Hukukun üstünlüğü”, “Yargı 

bağımsızlığı” vb. palavradan ibarettir. 

Türkiye’de ne yargı bağımsızdır, 

ne de hukuk vardır. Bunu en iyi egemenler 

arasındaki iktidar savaşlarında 

yaşanılanlar, yüksek yargının 

verdiği kararlar göstermektedir. 

Egemenler arasındaki iktidar mücadelesinde 

yüksek yargı; yürürlükte 

olan anayasaya göre yer yer hukuksal 

değil, siyasi kararlar vermektedir. 

Yüksek yargı içerisinde egemen 

konumlarını sürdüren Kemalistler, 

yürüyen iktidar mücadelesinde, statükocu 

ideolojik Kemalist kanadın 

iktidarını koruma siyasi kaygısı ile 

sorunlara yaklaşmakta, verdikleri 

kararlar da buna uygun olmaktadır. 

Bu durumun yansıması olan, yüksek 

yargı tarafından verilen kimi kararlar 

şöyledir: 

1- 22 Temmuz 2007 genel seçimleri 

öncesinde, Cumhurbaşkanlığı seçimi 

dönemimde, AKP’ye Cumhurbaşkanı 

seçtirmemek için, meclis toplanma 

yeter sayısı ile karar yeter sayısı aynılaştırıldı. 

Mecliste 367 vekilin hazır 

bulunması şartı getirildi. Bunu 

yapan da Anayasa Mahkemesi oldu. 

TC tarihi boyunca, cumhurbaşkanları 

seçimleri dönemlerinde yaşanmayan 

gelişmeler Abdullah Gül’ün 

Cumhurbaşkanı seçilmesi döneminde 

yaşandı. 367 kararı hukuki 

değil siyasi bir karardı. 

2- Yüksek ögrenim kurumlarında 

türbanının giyilmesini serbest bırakan, 

Anayasa’nın 10. ve 42. maddelerinde 

değişiklik yapan Anayasa değişikliği 

meclis tarafından kabul edilmiş, 

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül 

tarafından da onaylanmıştı. CHP ve 

DSP türbanı serbest bırakan Anayasa 

değişikliğini, iptal istemiyle Anayasa 

Mahkemesi’ne götürmüştü. 

Anayasa Mahkemesi anayasa değişikliğini 

iptal ederek, yürürlüğü 

durdurma kararı verdi. Bu karar 

da hukuki bir karar değil siyasi bir 

karardı. Anayasa Mahkemesi’nin 

bu kararı bizzat mahkemenin kendisinin 

aldığı kararlara aykırı idi. 

Anayasa Mahkemesi, Anayasa’nın 

148. maddesine göre, anayasa değişikliklerine 

sadece şekil bakımından 

inceleme ve denetleme yetkisine sahipti. 

Oysa mahkeme anayasa değişikliğini 

esastan görüşmüş, değişikliği 

“Cumhuriyetin değiştirilemez 

ilkelerine aykırı bulduğu” için iptal 

kararı vermişti. 

3- AKP nüfusu 2 binin altına düşen 

862 belde belediyesinin kapatılmasına 

yönelik bir kanun çıkardı. Kanun 

22 Mart 2008’de yürürlüğe girdi. 

Anayasa Mahkemesi 22 Mart’tan 

sonraki 60 gün içinde, nüfus sayım 

sonuçlarına karşı dava açan 122 belde-


nin kapatılamayacağına, diğer beldelerin 

ise 29 Mart 2009’da kapatılabileceğine 

karar verdi. Ancak Danıştay 

8. Dairesi, Giresun Bulancak’a bağlı 

Kovanlık beldesinin açtığı davada, 

TÜİK’in nüfus sayım sonuçlarını 

resmen açıklamamasını gerekçe göstererek, 

Anayasa Mahkemesi’nin aksi 

yöndeki kararına rağmen, beldelerin 

dava açma haklarının sürdüğüne 

hükmetti. 

8. Daire, Anayasa Mahkemesi’nin 

yasayla ilgili kararını açıkladığı 6 

Aralık’tan sonra 60 gün içinde dava 

açan beldelerin de kapatılamayacağına 

karar verdi. 

İçişleri Bakanlığı 8. Daire’nin kararına 

itiraz etti. İtirazı görüşen 

Danıştay İdari Dava Daireler Kurulu, 

8. Daire’nin verdiği kararı onayladı. 

Bu karar yüksek yargı organlarını 

birbirine düşürdü. Anayasa 

Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç, verdiği 

kararla Anayasa Mahkemesi’nin 

üstüne çıkan Danıştay kararını 

eleştirdi. 

Danıştay’ın kararı da hukuki değil 

siyasi bir karardır. Danıştay verdiği 

karar ile Anayasa Mahkemesi’nin 

üzerine çıkmıştır. Görünen o ki, 

Anayasa Mahkemesi iktidar mücadelesinde 

Kemalistler lehine karar 

vermediği durumda, imdada diğer 

yüksek yargı organları –Danıştay 

gibi- yetişmektedir!! 

Yargı cephesinden verdiğimiz bu 

üç örnek aslında şunu göstermektedir: 

“Sen istediğin kadar yasa çıkar, 

çıkardığın yasalar bizim istediğimiz 

yasalar değilse, yargı darbesi ile engelleriz.” 

AKP’ye verilen mesaj budur. 

Türban kararı ile de aslında 

AKP’nin eli kolu bağlanmıştır. Bu 

kararlar aynı zamanda gerçekte kimin 

iktidar sahibi olduğunu da gösteren 

kararlardır. 

“Meclisin herşeyin üzerinde olduğu, 

egemenliğin kayıtsız şartsız milletin 

olduğu” da, palavradan ibarettir. Ne 

meclis her şeyin üzerindedir, ne de 

egemenlik milletindir. Burjuva anlamda 

Türkiye’de demokrasi yoktur. 

Bunu en iyi seçilmişlerin atanmışların 

baskısı altında olması durumu 

göstermektedir. Seçilmişlerin değil, 

atanmışların egemenliği Türkiye’de 

hüküm sürüyor. Atanmışların kararları 

son tahlilde belirleyici oluyor. 

“Türkiye’nin hukuk devleti olduğu, 

yargının bağımsız olduğu” aktardığımız 

kararlarla yalan olduğu bir 

kez daha tescillenmiştir. Türkiye’de 

hukukun sadece adı var, kendisi yoktur! 

Hukuk gerçekte yargı bürokrasisinin 

keyfine göre göre işleyen bir 

mekanizmadır. 

Gerçek demokrasi, burjuvazinin 

egemen olduğu, sömürünün hüküm 

sürdüğü bir sistemde mümkün değildir. 

Gerçek demokrasi işçilerin, emekçilerin 

burjuvaziye karşı verecekleri 

sınıf savaşımıyla, işçilerin emekçilerin 

kendi sınıf iktidarlarını kurmalarıyla 

mutlaka kazanılacaktır. 

6 Ocak 2009 √ 

Hâlâ Hrantız, 

hâlâ Ermeniyiz… 

“Hepimiz Hrantız, Hepimiz 

Ermeniyiz” sloganının onbinlerin 

ağzından yükselmesinin temeli 

ve de nedeni Hrant Dink’in 19 

Ocak 2007 tarihinde katledilmesiydi. 

Hrant’ın katledilmesinin üzerinden 

tam iki sene geçti. Hrant’ın dostları, 

arkadaşları olarak onu unutmadık, 

unutmayacağız. Onun gibi Ermeni 

kökenli ve halkların kardeşliği için 

yorulmadan çalışan, çaba gösteren 

birinin eksikliğini hep duyduk, 

duyuyoruz. 

Hrant’ın dostları, arkadaşları olarak 

Hrant’a sahip çıkmanın, onun 

mücadelesini sürdürmenin en doğru 

yolunun halkların kardeşliği için 

mücadele olduğunu biliyoruz. Bu 

mücadele de, milliyetçiliğe, ırkçılığa, 

şovenizme, bunların kaynağı 

kapitalist sisteme karşı devrim için 

mücadeledir. 

Hrant’ı, katledilişinin ikinci yıldönümünde 

bu bilinçle anıyor, onu 

halkların kardeşliği için, özgürlük 

için verdiğimiz mücadelede yaşatacağımızı 

bir kez daha ilan ediyoruz. 

Hrant’ın katledilişinin üzerinden 

geçen iki yıllık süreç, Hrant’ın gerçek 

katillerinin, sorumlu ve suçlularının 

hâlâ ortaya çıkarılmadığını ve 

de –önemli bir değişiklik olmazsa– 

çıkarılmayacağını; gerçek katillerin 

gizleneceğinin somut işaretlerini 

ortaya koydu, koyuyor. Bu konuda 

dergimizin 119. sayısında ortaya koyduğumuz 

“bilanço”dan özde bir değişiklik 

olmadı. 

Bu arada raporların sayısı ve mahkeme 

duruşmalarının sayısı değişti. 

Ama ne devletin yetkili kurumlarının 

ne de mahkemeyi yürüten hakim 

ve savcıların yaklaşımlarında 

özde bir şey değişmedi. Devlet yetkililerince 

takınılan tavırların hemen 

hepsinin gösterdiği gerçeklik, gerçek 

katillerin, sorumlu ve suçluların 

gizlendiğidir. 

Kuşkusuz ki kimi durumlarda pisliğin 

üzeri bütünüyle örtülemiyor. 

Böylesi durumlarda da “kurban”lar 

kamuoyuna gösteriliyor, ama gerçekte 

üzerine gidilmediğinde, “kurban”lar 

da kurtarılıyor… “Hrant’ın arkadaşları” 

adına yaptığı konuşmada 

Zeynep Tanbay şunları söylemişti: 

“Geçen bir yılda cinayeti çok önceden 

bilen, göz yuman ya da umursamayan, 

belki de cinayete yardımcı 

olan görevlilerin çoğu soruşturulmadı, 

görevlerini sürdürdüler. Yargı 

önüne çıkanlar ise türlü cambazlıklarla 

korundu.” (BirGün, 8 Temmuz 

2008) 

Tanbay mahkemenin bir yıllık sürecini 

böyle açıklarken gerçeklere değiniyordu. 

Hrant’ın katledilmesinden 

iki sene sonraki durumu da Avukat 

Engin Cinmen şöyle açıklıyor: 

“Şüpheliler açıkça korunup kollanıyorlar. 

Bunda bir kasıt vardır ve 

sorumlusu bugünkü siyasi iktidardır.…” 

(Hürriyet, 20 Ocak 2009, aktaran 

Melih Aşık) 

Bu iki kısa alıntıda dile getirilenler 

sayısız yazı ve raporda detaylarıyla 

ortaya konan durumun çok kısa ifadelendirilmesidir. 

İşin özü de, şu ya 

da bu ismin dile getirilip getirilmemesi, 

ya da kimin kimle ne ilişkisi 

olduğu vb.’den çok, devlet yetkililerinin 

soruna nasıl yaklaştığının ortaya 

konmasıdır. Devlet Hrant'ın ölümünden 

sorumludur. Soruşturmayı 

engelleme ve örtme çabalarının sonu 

gelmiyor ve bu engelleme ve üzerini 

örtme çabalarının esas kaynağı da 

devlet yetkilileri ve kurumlarıdır. 

Bu engelleme çabalarını burjuva 

medyanın kalemşorları bile ortaya 

koyma durumundadır. Örneğin 

Hürriyet yazarı Melih Aşık şunları 

söylüyor: 

“…Müfettişler, yapılan bu görüşmeler 

ve kişilerin iletişim bilgilerine 

ulaşmak için talepte bulunuyor. 

Ancak Adalet Bakanlığı iletişim bilgilerine 

ulaşılmasına izin vermiyor… 

Adalet Bakanlığı soruşturmanın 

önünü neden kesiyor 

Bu davanın en ilginç yanı, iktidarın 

soruşturmayı engelleme ve 

örtme çabalarıdır. Birileri de cinayeti 

Ergenekon’a havale ederek hem hükümeti 

hem gerçek failleri kurtarma 

çabasında görünüyor. Karıştıran 

karıştırana…” (Hürriyet, 20 Ocak 

2009) 

Melih Aşık’ın dayandığı kaynak ise 

Başbakanlık Teftiş Kurulu’nun Hrant 

Dink’in katledilmesiyle ilgili hazırladığı 

rapordur. Kamuoyunun da 

baskısı sonucunda Teftiş Kurulu’nun 

hazırladığı rapor Başbakan Erdoğan 

tarafından onaylandı ve böylece 

“ilk kez” kimi sorumlular –örneğin 

Ramazan Akyürek, Ali Fuat 

Yılmazer, Celalettin Cerrah veya Ali 

Öz– hakkında soruşturmanın yolu 

açılmış oldu. 

Kuşkusuz ki, böylesi bir soruşturma 

yapılsa bile, bunların gerçekten 

suçlu ilan edilip cezalandırılması 

sözkonusu olmayacaktır. Olursa 

eğer, cezalandıranlarla ceza yiyenler 

arasında egemenlerin çıkar dalaşı 

vardır. Türk şovenizmi ağusuyla 

yoğrulanların Hrant için birbirlerini 

cezalandırmasını beklemek abestir. 

Bunun en açık belgesi şimdiye kadar 

yapılan duruşmalarda hakim ve 

yargıçların katil zanlılarıyla diyaloglarıdır. 

Ermenilere karşı düşmanlığı 

körükleme ve Türk ırkçılığını sergileme 

tavırlarıdır. Egemenlerin kendi 

aralarındaki çıkar dalaşı ve kamuoyunun 

yatıştırılması vb. meseleleri 

üstüste binip anda egemen kesimi 

bu konuda göstermelik de olsa kimi 

adımlar atmaya zorlarsa, o zaman 

kimi “kurbanlar kesilecektir”… 

Hrant Dink’in katledilmesiyle ilgili 

dava ve “yeni” soruşturma genelde 

ilerleme göstermese de, Başbakanlık 

Teftiş Kurulu’nun bu konudaki raporunun 

kimi yanları medyaya yansıyınca 

tartışma da yeniden alevlendi. 

Bu tartışmalarda Yasin Hayal’in 

McDonalds bombalaması ile ilgili 

yeni bir telefon numarasının saptandığı 

ve sözkonusu iletişim bilgilerine 

ulaşmak için Adalet Bakanlığı’nın 

izin vermesi gerektiği, ama bu izni 

vermediği sorunu öne çıkan konular- 

7

8 


dan biri oldu. Diğer tartışılan önemli 

noktalardan biri de, esasında devlet 

yetkililerinin Hrant’ın katledilmesi 

planlarından haberdar olduğu, ama 

önlem almadığıyla ilgilidir. Bu konuda 

da esas mesele “ihmal” olarak 

gösterilmeye çalışılıyor. Yani gerçek 

katillerin kim olduğu gizleniyor. 

“İhmal” tanımıyla “planlı bir cinayetin” 

işlendiği gerçeğinin üzeri örtülmeye 

çalışılıyor. 

Adalet Bakanlığı ise kendisine yönelen 

“izin vermedi” yönlü eleştiriyi 

geri çevirerek şu açıklamayı yaptı: 

“Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 

135. maddesi gereğince iletişim bilgilerinin 

tespiti, dinlenmesi ve kayda 

alınmasına izin verme yetkisi bağımsız 

yargı organlarına aittir. Adalet 

Bakanlığı’nın bu konuda herhangi 

bir görev ve yetkisi bulunmadığı gibi 

yargı organlarına bu yönde bir talimat 

vermesi de söz konusu olamaz.” 

(Hürriyet 14 Kasım 2008) 

Evet Adalet Bakanlığı kendisinin 

bu konuda yetkili olmadığını söyleyerek 

sorunu “bağımsız yargı” organlarının 

üzerine atmıştır. Adalet 

Bakanlığı’nın bu tavrını yasalara uygun 

bir tavır olarak kabul etsek bile, 

sözkonusu “bağımsız yargı” organlarının 

cinayetin üzerini örtme çabaları 

ortadan kalkmıyor. 

Bundan da önce, hem polis hem 

jandarma yetkilileri gerçek suçluları 

ortaya koyacak delilleri yok etmiştir, 

eğer yeni deliller sözkonusu olursa 

onların da kaderi aynı olacaktır. 

Örneğ in Başba kanlık Tef tiş 

Kurulu raporunda Erhan Tuncel’in 

sözkonusu edilen telefon görüşmesi 

İstanbul Terörle Mücadele Şubesi 

kayıtlarına göre 1 dakika 14 saniye 

sürmüştür. Fakat müfettişlerin açıklamasına 

göre, mahkeme dosyasındaki 

ses kaydının uzunluğu ise 19 

saniyedir. Konuşmanın 55 saniyesi 

kesilmiştir. 

Vatan gazetesinden Okay Gönensin 

“İnsan olmanın şartı” başlıklı yazısında 

diğer şeylerin yanısıra şunları 

da yazmaktadır: 

“Bu kişiler Hrant Dink cinayetini 

hazırlarken, kamu görevlisi olan 

üniformalı ve sivil şahıslar durumla 

ilgili bilgi sahibidirler, ama gereğini 

yapmamışlardır. Bir insanın öldürüleceğini 

bilmek, asıl görevi olduğu 

halde cinayeti önlememek bir kamu 

görevlisinin işleyebileceği en ağır 

suçlardan birisidir, aynı zamanda da 

insanlığın en yüz karası hallerinden 

birisidir. 

Öte yandan, bu kamu görevlilerinin 

uzun süredir ‘korunması’ da ‘suça 

iştirak’ten başka bir şey değildir.…” 

(aktaran Hürriyet, 20 Ocak 2009) 

Evet, bu konuyla ilgili tüm devlet 

yetkilileri “suça iştirak” halindedir. 

Aslında bu davada, bu davayla ilişkisi 

olan tüm polislerin, askerlerin –tabii 

ki en başta da yüksek kattakilerin, 

yetkililerin– cinayetle yargılanması 

gerekiyor. Hepsi de cinayete ortaktır. 

Her biri makinenin bir çarkı, çarkının 

dişlisidir. 

Hrant’ın gerçek katilleri ortaya çıkarılıp 

hesabı sorulana kadar “Hepimiz Hrantız, 

hepimiz Ermeniyiz” sloganına uygun 

davranarak halkların kardeşliğinin 

bayrağını yükseklerde tutup halklar 

arasındaki düşmanlıkların son bulması için 

mücadeleyi sürdüreceğiz. Hrant’ı devrim 

mücadelemizde yaşatacağız. 

Başbakanlık Teftiş Kurulu’nun raporu 

kimi rezaletleri gözler önüne 

serse de, gerçekte, cinayetin gerçek 

suçlularını ortaya çıkarabilecek 

önemli hiç bir noktayı içermiyor. 

Örneğin Yasin Hayal’in ya da Erhan 

Tuncel’in telefon görüşmeleri sözkonusu 

Teftiş Kurulu tarafından 

dinlense ve kimlerle ve neler konuşulduğu 

ortaya konsa, davada özde 

bir değişiklik mi olacak Aslında sorunun 

telefon görüşmesi yanını bu 

kadar öne çıkarmak bile, manipülasyonun 

bir göstergesidir. Sanki devlet 

yetkilileri ve sorumluları olaydan 

haberdar değilmiş de, Yasin Hayal 

ve Erhan Tuncel gibileri devlet yetkililerinden 

bağımsız, onların haberi 

olmadan kimi planlar çevirmişler… 

Yani sonuçta yine suçlu ve sorumlu 

devlet kademelerinin, yetkili ve sorumlularının 

dışında aranmakta, 

öyle gösterilmektedir. 

Hrant Dink’in katledilmesinin 

birinci yıldönümünde onu anarken 

söylediğimiz gibi: “Hrant Dink cinayeti 

bağlamında da gerçek sorumlular 

‘derin’lerde, ‘çukur’larda aranmasın. 

Sorumlu ve suçlular devletin 

içindedir.” (sayı 119, sayfa 8) 

Hrant’ın gerçek katilleri ortaya çıkarılıp 

hesabı sorulana kadar “Hepimiz 

Hrantız, hepimiz Ermeniyiz” sloganına 

uygun davranarak halkların 

kardeşliğinin bayrağını yükseklerde 

tutup halklar arasındaki düşmanlıkların 

son bulması için mücadeleyi 

sürdüreceğiz. Hrant’ı devrim mücadelemizde 

yaşatacağız. 

21 Ocak 2009 √ 

Katledilişinin 2. yılında 

Hrant’ın katledilmesinin üzerinden 

iki yıl geçti. Bu iki yıl 

içerisinde ortaya saçılan pislikler, 

Hrant’ı gerçekte kimin katlettiğini 

gösteriyor. Hrant’ı kimin katlettiğini, 

Agos Gazetesi önünde yapılan 

anmada sıkça atılan “Katil devlet 

hesap verecek!” sloganı gösteriyor. 

Sorumlu ve suçlu bellidir. Ve onlar 

bir gün mutlaka hesap verecekler. 

19 Ocak’ta Hrant’ın ailesi, arkadaşları, 

dostları, yoldaşları, sevenleri 

Agos Gazetesi önündeydi. Binlerce 

kişi bir kez daha Hrant’ın katledilmesini 

kınadı. Hrant’ın katledilmesine 

karşı öfkelerini dile getirdi. 

Hrant için adalet istedi. 

Saat 14:30’da başlayan anma, 

15:30’da bitti. Binlerce kişi; “Hepimiz 

Hrant’ız, hepimiz Ermeniyiz!, Türk, 

Hrant Dink katledilmesinin 

ikinci yılında, İzmir’de yüzlerce 

kişinin katıldığı müzikli 

protesto ile anıldı. 

Konak Eski Sümerbank önünde, 

Birlikte Başaracağız Platformu bileşenlerinin 

biraraya geldiği anma 

etkinliğinde, Hrant Dink’in fotoğrafının 

önüne kırmızı karanfiller 

bırakıldı, mumlar yakıldı. Anmada, 

“Faşizme inat kardeşimsin Hrant!, 

Türk, Kürt, Ermeni, yaşasın halkların 

kardeşliği!, Hepimiz Hrant'ız, hepimiz 

Ermeniyiz!” sloganları sıklıkla 

atıldı. 

Platform adına bir konuşma yapan 

Hrant anıldı 

Kürt, Ermeni, yaşasın halkların kardeşliği!, 

Faşizme karşı omuz omuza!, 

Faşizme inat, kardeşimsin Hrant!, 

Hrant için, adalet için!, Bıji bıratiya 

gelan!” vb. sloganlarını attı. 

Hrant katledildiği saatte, saat 

15:00’de saygı duruşunda bulunuldu. 

Hrant sesi ile oradaydı. 

Hrant’ın arkadaşları adına, oyuncu 

Halil Ergün bir konuşma yaptı. Halil 

Ergün yaptığı konuşmada, Hrantın 

katledilmesi sırasında ve sonrasında 

yaşadıklarını, duygularını aktardı. 

Halil Ergün sözlerini; “Hrant’tan ve 

bu topraklarda yaşayan Ermenilerden 

özür diliyorum, özür diliyorum, özür 

diliyorum ve herkesi özür dilemeye 

çağırıyorum” diyerek bitirdi. 

25 Ocak 2009 

Bir YDİ Çağrı okuru √ 

Hrant İzmir’de anıldı 

Çoşkun Üsterci, sosyal, siyasal ve 

ekonomik nedenlerle milliyetçiliğin 

ve ırkçılığın tırmandırıldığına dikkat 

çekerek, “Yahudiler ve Ermeniler 

giremez” yazıları ile Maraş katliamı 

sorumlularından Ökkeş Şendiller’in 

TRT’de Dink’e yönelik asılsız suçlamalarının 

bunun örneklerini oluşturduğunu 

açıkladı. Üsterci, “Hrant’ın 

katlinin tarihin derinliklerine gömülen 

“faili meçhullerden” biri olmasına 

izin vermeyeceğiz. Aydınlık bir 

geleceği kurmak için bundan başka 

bir seçeneğimiz yok” dedi. 

22 Ocak 2009 

İzmir’den YDİ Çağrı okuru √


İsrail saldırısı 

“Hrant için adalet için” 

protesto edildi 

Siyonist İsrail devletinin Gazze’ye 

yönelik saldırı ve katliamları 

devam ederken dünyanın çeşitli 

yerlerinde bu saldırıya karşı tepkiler 

de gün geçtikçe artıyor. İstanbul’da 

yapılan merkezi protesto eylemlerinin 

yanısıra İstanbul’un çeşitli semtlerinde 

oluşturulan yerel platformlar 

da bu katliamlara dur demek için eylemlilikler 

örgütlüyorlar. 

Bu protesto eylemlerinden birtanesi, 

içerisinde Güney Kültür 

Merkezi’nin (GKM) yanısıra ÖDP, 

DTP, EMEP, TKP, ESP, BDSP, 

DHF, HKM, Sınıf mücadelesi ve 

Proletaryanın Kurtuluşu’nun yer aldığı 

Esenyurt Platformunun 10 Ocak 

Cumartesi günü düzenlediği basın 

açıklaması idi. Yaklaşık 200 kişinin 

katıldığı eylem Esenyurt Cumhuriyet 

Meydanında yapıldı. Eyleme katılmak 

için gelen insanlar jandarmanın 

keyfi bir uygulamasıyla karşılaştı. 

Meydanı çembere alan jandarma 

alana girenleri tek tek arayarak içeri 

alıyordu. Bu durum eyleme gelen 

insanların yoğun tepkisine neden 

olurken kimi insanlar da bu uygulamadan 

dolayı alana girmeye çekindiler. 

Saat 15’de biraraya gelen kitle 

sloganlarla Siyonist İsrail devletinin 

Gazze halkına açtığı savaşı protesto 

eden sloganlar attılar. Atılan sloganlarla 

İsrail devleti lanetlenerek saldırının 

derhal durdurulması talep 

edildi. İsrail devletine karşı kazananın 

direnen Filistin halkı olacağı, 

emperyalizme karşı mücadelenin 

öne çıkarıldığı ve Kürtçe ve Türkçe 

olarak halkların kardeşliğine vurgu 

yapıldığı sloganlar atıldı. Eyleme 

katılan bir kişinin tekbir getirmesi 

ise kitle tarafından rağbet görmedi 

ve kişi uyarıldı. Atılan sloganların 

ardından platform adına hazırlanan 

basın metninin okunmasına geçildi. 

Açıklamada; Siyonist İsrail’in 

Gazze’de yaptığı katliamın bir an 

önce durması talep edildi. Bu saldırının 

yeni olmadığı, yıllardır başta 

ABD olmak üzere emperyalistlerin 

desteğini alan İsrail devletinin 

Filistin halkına karşı kanlı bir savaş 

yürürttüğü dile getirildi. Saldırı 

sonrası Tayip Erdoğan’ın barış yönlü 

açıklamlarına değinilerek bunun samimi 

olmadığı, İsrail devleti ile yapılan 

her türlü askeri ve diplomatik anlaşmaların 

iptal edilmesi talep edildi. 

Siyonist İsrail devletinin Gazze’ye yönelik 

saldırısında Türk devletinin işbirlikçi 

konumda olduğu vurgulandı. 

Ortadoğu’da yürütülen savaşta ABD 

ve diğer emperyalist güçlerin etkisinden 

sözedilerek emperyalistlerin derhal 

Ortadoğu’dan çekilmesi istendi. 

A ç ı k l a m a n ı n s o n u n d a 

Esenyurt’taki işçi ve emekçilerin yüreği, 

duygu ve düşüncelerinin Filistin 

halkının, Gazze halkının yanında olduğu 

belirtilerek saldırı bir kez daha 

kınandı. Halkların barış ve kardeşlik 

içerisinde yaşayacağı günlere dek 

mücadelenin devam edeceği dile 

getirildikten sonra açıklama sona 

erdirildi. Açıklamanın ardından 10 

dakikalık bir oturma eylemi gerçekleştirildi. 

Eylem alkış ve sloganlarla 

sona ererken jandarmanın basın 

açıklamasına yönelik keyfi tutumu 

da protesto edildi. 

11 Ocak 2009 √ 

“Bebekten katil yaratan zihniyet 

sorgulansın!” 

Agos gazetesi genel yayın yönetmeni 

sevgili Hrant Dink’in katledilişinin 

2. Yıl dönümü Mersin de de 

lanetlendi. KESK’e bağlı sendikalar, 

İHD, Halkevleri Mersin, Genel-İş, 

Petrol-İş, Kristal-İş, Liman-İş, ÖDP, 

SDP, DTP, EMEP, ESP, 78’liler, 

68’liler İHD önünde akşam saat 17.30 

da bir araya geldi. Yaklaşık 3oo kişinin 

bir araya geldiği kitle Ermenice, 

Kürtçe ve Türkçe yazılan “HRAN 

İÇİN ADALET İÇİN” pankartının 

arkasında “Hepimiz Hrant’ız hepimiz 

Ermeniyiz” “Hrant’ın Katili 

Faşıst Devlettir” Faşizme karşı omuz 

omuza….” gibi sloganlarla taş binaya 

doğru yürüyüşe geçti. Polis tertip 

komitesine “eylemin yasal olmadığını 

dava açacakları” ve “fakat eyleme 

müdahale de etmeyeceklerini” 

bildirmiş. Bu arada 20 kişilik devrimci 

örgütlerden oluşan bir grup 

ta İHD önünde bir araya gelerek, 

HRANT’IN KATİLİ DEVLETTİR 

HESAP SORACAĞIZ” pankartı altında 

bağımsız olarak önceden taş 

binaya kadar yürüdü. 

Taş bina önüne gelindiğinde SDP ve 

TKP ayrı kortejlerle sloganlar atarak 

miting alanına geldiler. Yoğun bir biçimde 

atılan sloganların ardında tertip 

komitesi adına Hülya Yaman basına 

ve kamuoyuna açıklamayı yaptı. 

Açıklamaya, Rakel Dink’in Hrant’ın 

cenaze merasiminde, “Bebekten katil 

yaratan zihniyet sorgulansın!” sözü 

ile başladı. Açıklamada “Herkes çok 

iyi bilmelidir ki, özgürlüklerin, barış 

ve kardeşliğin savunucusu olan 

Hrant’lar susmayacaktır. Hiçbir karanlık 

güç bizleri bu mücadeleden 

engellemeyecektir. Sevgili Hrant’ın 

hayallerini gerçekleştirmeye, ideallerinie 

sahip çıkmaya, ülkemizde her 

türlü kimlik ve kültürlerin birlikte 

yaşamaya birlikte yürümeye devam 

edeceğiz” denildi. 

Eylemde aynı zamanda Siyonist 

İsrail devletinin Filistin halkı üzerinde 

katliamı bir kez daha protesto 

edildi. Bugüne kadar Taş bina 

önünde yapılan nöbet eylemine de 

şimdilik son verildiği açıklandı. 

Basın açıklamasının ardından 

Hrant’ın çok sevdiği sarı gelin türküsü 

söylendi. Türküye kitlede eşlik 

etti. Bu basın açıklamasının arkasında 

diğer grupta kendi basın açıklamasını 

yaptı. Kitlenin bir kısmı 

bu açıklama yapılana kadar bekledi. 

Eylem herhangi bir olay olmadan 

sona erdi. 

Hra nt ’ı n k at i li Faşist Türk 

Devletidir bir gün mutlaka hesap 

sorulacaktır. 

İki genç kaçırıldı! 

İsta nbu l ’u n Sa r ıga zi semt i 

Demokrasi Caddesinde iki gün 

peş peşe biri 18 diğeri 20 yaşında 

iki genç güpegündüz yüzleri kar 

maskeli ve uzun namlulu otomatik 

silahlı kişiler tarafından kaçırılıp işkence 

yapılarak öldürülmekle tehdit 

edildiler. 

Bununla ilgili Demokratik Haklar 

Federasyonu’na bağlı Anadolu Haklar 

Derneği 9 Ocak 2009 günü İstanbul 

İHD’de bir basın toplantısı yaparak 

22.01.2009 

Ydi Çağrı Mersin √ 

bu kontgerilla saldırısı hakkkında 

kamuoyunu bilgilendirdi. 

Açıklamada ekonomik krizin işçiler 

ve emekçiler üzerindeki yakıcı etkisinin 

arttığı demokrasi ve hak alma 

mücadelesinin yoğunlaşarak geliştiği 

bir süreçte üyelerine yönelik yapılan 

bu yıldırma amaçlı saldırının mevcut 

düzenin faşistliğinin hangi boyutlara 

ulaştığının göstergesi olduğu 

belirtilerek saldırının nasıl geliştiği 

anlatıldı. 

9

10 

gündem 

İlk saldırının üyeleri Hüseyin 

Arslan’a 7 Ocak 2009 çarşamba günü 

saat 11.00’de Sarıgazi Demokrasi 

Caddesinde yürüdüğü sırada yapıldığını, 

H. Arslan’ın genç bir kadın 

tarafından adres sormak bahanesiyle 

ara sokağa çağrıldığı ve bu sırada o 

sokakta konumlanmış kar maskeli 

(Dört kişi oldukları sanılıyor) kişiler 

tarafından uzun namlulu silahlar 

doğrultularak zorla siyah Şahin 

marka bir otoya sokularak gözleri 

bağlanıp ormanlık alana götürüldüğü 

belrtildi. Orada elbiseleri çıkarılarak 

dövülmüş yere yatırılarak 

çeşitli işkenceler yapılmış “sizi biliyoruz, 

ensenizdeyiz, bir dahaki sefere 

böyle kurtulamazsın” denilerek 

öldürülmekle tehdit edilmiş ve daha 

sonra Sarıgazi’de bir okulun önüne 

atılmış. 

Bu saldırının ertesi 8 Ocak 2009 

Perşembe günü yine derneklerine 

üye İnan Coşar’ın gündüz evinden 

çıkıp Demokrasi Caddesinde yürürken 

arkasından yaklaşan kar maskeli 

silahlı kişiler tarafından zorla 

Hyundai marka bir araca bindirilip 

gözleri bağlanarak kaçırıldığı, aracın 

içinde kaba dayak, darp, küfür ve 

işkencelere maruz kaldığı belirtildi. 

Vücudunun çeşitli yerlerini bıçak 

darbeleriyle yaralayan işkenceciler 

ölümle tehdit etmiş, psikolojik saldırılarda 

bulunmuş, başka bir dernek 

üyesinin ismi telefuz edilerek 

“sıra onda, onun da hesabını göreceğiz” 

denmiştir. İ. Coşar daha sonra 

Taşdelen köprüsü civarında otoyol 

kenarına atılmış ve görenler tarafından 

hastaneye kaldırılmış. 

Üyelerine yapılan bu saldırıların 

amacının kendileri sahsında demokrasi 

mücadelesi için bilinçlenip örgütlenen 

tüm devrimci ve ilericilere 

yapılmış bir saldırı olarak değerlendiren 

dernek “saldırıların sorumlusunun 

devlet ve onun güvenlik 

güçleridir” denilerek üyeleri adına 

Sarıgazi’deki kolluk kuvvetleri hakkında 

suç duyurusunda bulunduklarını 

belirttiler. 

Anadolu Haklar Derneği’nin üyeleri 

20 yaşında, elektrik- elektronik 

teknisyeni Hüseyin Arslan ve 

Açık Öğretim Fakültesi öğrencisi 

18 yaşındaki İnan Coşar’a yapılan 

bu saldırılar onların sahsında tüm 

devrimcilere ilerici ve demokratlara 

ezilen ve sömürülen tüm işçi ve 

emekçilere yapılan bir faşist saldırıdır. 

YDİ ÇAĞRI Gazetesi olarak bu 

saldırıyı nefretle kınıyor, tüm devrimci 

demokrat, ilerici kişi ve kurumları 

tüm işçi ve emekçileri bu tür 

faşist saldırılara karşı duyarlı davranmaya 

çağırıyoruz. 

Hiç kimse, devrimci bir temelde 

örgütlenip devrimi hedefleyen bir 

hak mücadelesi yürütmeksizin 

emperyalistlerin işbirlikçisi bir avuç 

sömürücünün bu faşist düzeninde 

hak ve özgürlük sahibi olamayacağını 

bilmelidir. 

Ocak 2009 √ 

Kürt anneler anadilde 

Barış Anneleri İnsiyatifi, anadilde 

eğitim talebi ile ilgili18 

Ocak 2009 Pazar günü 

saat 14.00’de Esenyurt’ta bulunan 

İstanbul DTP Büyükçekmece ilçe 

örgütü binasının önünde 150 kişinin 

katılımıyla bir basın açıklaması 

yaptı. 

Genellikle Esenyurt’ta yapılan basın 

açıklamaları Esenyurt Köyiçi’nde 

bulunan Cumhuriyet Meydanında 

yapı lır. Fa kat Barış Anneleri 

İnsiyatifi’nden anneler basın açıklamasını 

burada yapamadılar. Çünkü 

alan, jandarma tarafından demir 

bariyerlerle ablukaya alınmış bütün 

yollar tutulmuş adeta Esenyurt’ta sıkıyönetim 

ilan edilmişti. 

Yediden yetmişe kadın erkek her 

yaştan insanların katıldığı bu açıklamayı 

anneler Kürtçe yaptı. 

Açı k la mada, binlerce y ı ld ır 

Mezopotamya toprakları üzerinde 

yaşayan bir halkın anneleri olarak 

çocuklarını kürtçe ninnilerle uyutup 

kürtçe dili ile eğitip büyüttüklerini, 

fakat 80 yıldan fazladır yaşadıkları 

topraklarında dilleri kendilerine yasaklanmış, 

yaşam kendilerine daraltılmış 

yerleri yurtlarının Kürtçe 

isimleri değiştirilerek zalimce bir 

eğitim hakkı istedi 

asimileye tabi tutulmuş olduklarını 

belirttiler. 

Anadillerini istediklerinde cezalandırıldıklarını 

belirten anneler 20. 

Yüzyılda anadil yasağının büyük bir 

insanlık ayıbı olduğunu, insanlığa 

zarardan başka bir fayda sağlamadığını, 

dilleri yasaklanan insanların 

topluma kolay uyum sağlayamadığını 

söylediler. 

Devletin TRT 6 ile Kürtçe yayına 

başlamasını samimi bir adım olarak 

görmediklerini, aynı gökyüzü altında 

yaşadığımızı iddia edenler tarafından 

hep hakları istendiğinde o gökyüzünden 

kendi üzerlerine bomba 

yağdığını belirten anneler çocuklarına 

Kürtçe isim veremediklerini, cezaevinde 

kalan çocuklarıyla Kürtçe 

konuşamadıklarını, konuştuklarında 

görüşmelerini kestiklerini belirttiler. 

Tüm bu zalimliklerin olmamasını 

istediklerinde de en yetkili ağızlardan 

“Ya sev, ya terk et!” lafları işittiklerini 

kendi ülkelerinde Kürtler 

olarak ulusal haklara sahip olma anlamında 

hiçbir zaman Türkler kadar 

özgür olmadıklarını belirttiler. 

Anneler açıklamanın sonlarında 

devletin Kürt dili üzerindeki bütün 

engelleri kaldırmasını, Kürtçenin 

Anadilde Eğitim 

Çapa Fıp Fakültesinin kampüsünde, 

Yurtsever Demokratik 

G enç l i k Me cl i si, Ç apa 

Komitesi ve Lise Komitesi’nin ortaklaşa 

yaptığı, ana dilde eğitim hakkı ile 

ilgili basın açıklamasına biz Biz Yeni 

Dünya Gençliği olarak ta katıldık. 

Dövizler açılarak ve sloganlar atılarak 

eyleme başlandı. Atılan sloganlardan 

birkaçı şunlardı; ‘Kürdistan faşizme 

mezar olacak, anadilde eğitim istiyoruz” 

ve Kürtçe sloganlar atıldı. 

hakkı eylemi 

Taşınan dövizlerde TRT 6’i protesto 

eden ‘TRT ‘li asimileye hayır’ ya da 

‘bilinmeyen dilin, bilinmeyen kanalı 

TRT 6’ gibi dövizler taşındı. 

Orada bulunan bütün gençler büyük 

bir halka oluşturarak bir süre 

halay çektiler. Daha sonra kampüsün 

girişine doğru yürüyüşe geçildi. 

Yürüyüş sonunda basın açıklaması 

okundu. Basın açıklamasında belirli 

talepler dile getirildi. Bunlardan bazıları 

şunlardı; Kürt dili sorununun 

resmi dil olarak kabul edilmesini, 

kreşlerden üniversitelere kadar tüm 

eğitim kurumlarında Kürt dilinin 

de eğitim dili olmasını ve adları değiştirilen 

köy kasaba vb. yerlerin eski 

Kürtçe isimlerinin geri verilmesini 

istediler. 

Kürtçe olarak “dilimiz onurumuzdur, 

onurumuza sahip çıkalım!” solganıyla 

biten açıklama boyunca bu 

slogan sık sık atıldı. 

Annelerin Kürt dili üzerindeki yasağın 

kalkması talebi kürt ulusunun 

en önemli haklı demokratik taleplerinden 

birisidir. Bu uğurda verilen 

mücadele bizim de mücadelemizdir. 

Öyle gördüğümüz içindir ki bu tür eylemlere 

gücümüz oranında katılıyor, 

destekliyoruz. Fakat doğru görmediğimiz 

başta Barış Anneleri İnsiyatifi 

olmak üzere diğer bir dizi siyasi parti, 

grup ve çevrenin dil yasağının bu düzen 

çerçevesinde çözülecek bir sorun 

ve Türk egemenlerinin bu konuda 

atacağı en ufak adımın barışa önemli 

katkı sunacağını iddia etmeleridir. 

Bu düşünce doğru bir düşünce değildir. 

Çünkü egemenlerin ezilen 

ulus ve ulusal azınlıkları asimile etmede 

en etkili araçı onların dillerini 

yasaklamadır. Onun için diyoruzki 

tüm ezilen ulus ve ulusal azınlıkların 

dil özgürlüğü, onların ulusal olarak 

yazgılarını kendi ellerine almasından 

geçer. Bu özgürlük de ancak ve ancak 

işçi sınıfı önderliğinde bir devrimle 

sosyalizmle kazanılır. Sermaye düzeninde 

hiçbir özgürlük kırıntısı ve 

göreceli barış ortamı gerçek özgürlük 

ve barış olmamıştır, olamaz. 

Bu açıklamada başka önemli bir eksiklik 

de kürt dili üzerindeki yasaktan 

başka diğer milliyetlerin dilleri 

(Örneğin; Arap, Laz, Çerkez Ermeni, 

Rum, …. vd. milliyetlerin anadillerinde 

eğitim yoktur.) üzerindeki yasaktan 

tek laf edilmemesi idi. 

Ocak 2009 √ 

çözümü için Kürt sorununun demokratik 

yollarla çözülmesi, bunun 

için Türkiye devletinin Kürtlerin 

‘Demokratik Özerklik’ talebini kabul 

etmesi gerektiği, Kürtçenin, Kürtlerin 

yoğun olduğu bölgelerde resmi dil 

olarak kabul edilmesi, Kürt dilinin 

tüm eğitim ve öğretim alanlarında 

eğitim dili olarak kabul edilmesi, 

devlet tarafından geliştirilen asimilasyon 

politikalarından dolayı Kürt 

halkından özür dilenmesi ve pozitif 

ayrımcılık uygulanması gerektiği 

vurgulandı. Basın açıklamasından 

sonra eylem sona erdirildi. Katılım 

çok iyiydi, Eylem coşkulu geçti. 

Genç bir YDİ/Çağrı okuru 

Ocak 2009 √

Şubat 2009 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ 

Asil Çelik işçisinin 

onurlu grevi başladı 

Bursa Orhangazi’de bulunan 

Birleşik Metal İş Sendikası 

(BMİS)’nın örgütlü olduğu 494 

sendikalı, toplam 1000 kadar çalışanı 

bulunan Asil Çelik işyerinde işverenin 

sıfır zam teklifine karşılık işçiler 

grev kararı alarak 30 Ocak 2009’da 

greve çıktılar. İşverenin 

17 Kasım 2008’de krizi bahane 

ederek işçileri ücretsiz izine çıkaran 

ve 12 Ocak 2009’da tekrar üretime 

başlaması karşısında devam eden 

Toplu İş Sözleşmesi(TİS) görüşmelerinin 

tıkanması sonucunda 21 Ocak 

2009’da alınan grev kararı 30 Ocak 

2009 günü uygulamaya konuldu. 

BMİS basın açıklamasında, “Bugün 

yaşanan krizi gerekçe göstererek, işçileri 

açlığa ve sefalete sürüklemek 

isteyen sermaye çevrelerine şimdide 

Asil Çelik işvereni eklenmiştir” dedi. 

Fabrikanın kapısında grevi halaylarla 

karşılayan işçiler önünde ilk olarak 

söz alan BMİS Bursa Şube Sekreteri 

Erol Bektaş “İş yerinde ölen arkadaşlarımız 

için, şehitlerimiz için, 

Filistin’de ölenler için 1 dakikalık 

saygı duruşu ve istiklal marşımızın 

ardından başkanımız konuşacak” diyerek 

bazen kötünün iyisi(reformist) 

sendikalar içinde de tabanın aynası 

olan şoven yöneticiler olabileceğini 

gösterdi. Daha sonra konuşan BMİS 

Genel Başkanı Adnan Serdaroğlu, 

“daha düne kadar işçilerin sırtından 

işçilerin çok yoğun çalışmasıyla yüksek 

oranlarda verimlilik ve büyük 

kar elde eden işveren, bugün kriz 

gerekçesiyle işçilerin en temel taleplerini 

görmezden geliyor. İşçilerin 

bu yoğun çalışmaları sayesinde her 

geçen gün büyüyen Asil Çelik işvereni 

şimdi krizin faturasını işçilere, 

çalışanlara kesmeye çalışıyor.” dedi. 

Özelleştiğinden bugüne kadar işyerinin 

ne kadar büyüdüğünü, işçi ücretlerinin 

ne kadar gerilediğini verilerle 

ortaya koyan Adnan Serdaroğlu, “biz 

hiçbir zaman kavgadan kaçmadık. 

Tega’da bir yıldır grevdeyiz” dedi. 

başbakanın Davos’daki tavrının 

olumlu olduğunu ama devamının 

gelmesi gerektiğini ve yapılan ikili 

anlaşmaların iptal edilmesi gerektiğini 

belirtti. Ancak başbakanın bu 

tavrı sayesinde işçilerin, emekçilerin, 

yoksul kesimin karnının doymadığı 

gerçeğinin insanlara unutturulduğunu 

atladı. 

BMİS Genel Sekreteri Selçuk 

Göktaş “Göz renklerimiz farklı da 

olsa, göz yaşlarımız aynıdır” diyerek 

tüm işçileri ve işçi dostlarını bu davaya 

sahip çıkmaya çağırdı. 

Greve BMİS Bursa Şubesine 

bağlı bir aydır grevde olan Asemat işçileri, 

Prysmian , Grammer, Çimtaş, 

SCM işçileri de desteğe gelmişti. 

Yerel seçimlerin etkisiyle yerel bazı 

belediye başkan adayları ve EMEP, 

ÖDP, SP, SDP,TKP gibi örgütler de 

desteğini eksik etmediler. Atılan bazı 

sloganlar: “İş, ekmek yoksa barışta 

yok”, “Kurtuluş yok tek başına ya 

hep beraber ya hiç birimiz”, “Yaşasın 

sınıf dayanışması”, “Siz, biz hepimiz 

Filistinliyiz” vb. 

Her ne kadar reformist talepler 

de olsa işçileri bir adım ileri götürecek 

bu talepleri sahipleniriz. Ancak 

işçilerin, emekçilerin, köylülerin, 

yoksulların ve doğanın kurtuluşunun 

sosyalist devrimlerden geçtiğini 

bilerek; tüm sınıf olarak bolşevik safları 

sıklaştırmamız gerekmektedir. 

Yaşasın halkların kardeşliği 

Yaşasın sınıfa karşı sınıf davamız 

Yaşasın devrim, yaşasın sosyalizm. 

Bursa’dan YDİ/Çağrı Okurları 

31 Ocak 2009 √ 

EK:1

Direnişçi işçilerle dayanışma 

gecesi yapıldı 

EK:2 


Sendikalaştıkları için işten 

atılan ve bir dizi saldırıya 

uğrayan Sinter Metal ve 

Gürsaş işçileri yaklaşık bir aydır 

hazırlığını yaptıkları Dayanışma 

Gecesini gerçekleştirdiler. 

Direnişçi işçiler bu geceyi direnişlerinin 

40. Günü olan 29 Ocak 

2009 Çarşamba günü İstanbul’un 

Ümraniye semtindeki Vals Düğün 

Salonu’nunda yaptılar. 

Düzenli olarak ziyaret ettiğimiz 

direnişçi işçilerle birlikte Sinter 

Metal Fabrikası önünde patronu 

ve direnişe katılmayan ihanetçi 

işçileri protesto eden ve kazanana 

kadar direnişe devam edecekleri 

kararlılığını ifade eden slogan ve 

konuşmalardan sonra servislerle 

gecenin yapılacağı yere geldik. 

Salona 200 metre kala servislerden 

inen Gürsaş ve Sinter Metal işçileri 

İÇİNDEKİLER 

YENİ İŞÇİ DÜNYASI 

Asil Çelik işçisinin onurlu grevi başladı . 

. . . . . . . . . . . . . . . EK:1 

Direnişçi işçilerle dayanışma gecesi yapıldı . . . . . . . . . . . . . . EK:2 

Mersin Limanında işten atılan işçiler direnişte. . . . . . . . . . . . . EK:3 

Asemat işçileri grev dedi . 

. . . . . . . . . . . . . . . . . .EK:4 

Taşeron işçilerden açlık grevi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 

Çimsataş’ta işçi kıyımı . 

kortej oluşturarak sloganlar eşliğinde 

salona kadar yürüdüler. 

Gece, sunucunun N. Hikmet’in 

“İşçi Sınıfına Selam!” şiiri ve 

Sinter Metal işçilerinin direnişini 

anlatan bir sinevizyon gösterimi 

ile başladı. Sinevizyon gösterimi 

boyunca Direnişçiler ve aileleri 

tarafından büyük bir coşku ile 

direnişlerini alkışlamaları onların 

bu kavgada ne kadar kararlı olduklarını 

gösteriyordu. 

Gecenin açılış konuşmasını 

Birleşik Metal – İş Sendikası Genel 

Başkanı Adnan Serdaroğlu yaptı. 

Destek için orada bulunan herkesi 

ve zor koşullara rağmen bu güne 

kadar büyük bir kararlılıkla direnen 

Sinter Metal işçilerini selamlayan 

ve kutlayan A. Serdaroğlu 

Türkiye’de demokrasi ve insan 

haklarının sadece bir avuç zengin 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:5 

Emekçiler krize ve işten atmalara karşı yürüdü . . . . . . . . . . . . 

EK:5 

İsrail ve işten çıkarmalar protesto edildi . . . . . . . . . . . . . . . . EK:6 

SES’li emekçiler demokratik bir üniversite istediler . . . . . . . . . . 

EK:6 

Genç bir işçi mektubu…. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:7 

Direnişteki Akan-Sel işçilerine destek artarak devam ediyor!. . . . . . EK:8 

Genç bir okur mektubu... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . EK:8 

için varolduğunu belirtti. 

Ayrıca Gürsaş ve Sinter Metal’de 

yaşananların “işveren terörü” olarak 

değerlendiren A. Serdaroğlu 

bu teröre seyirci kalan hükümetin 

de en az patronlar kadar suçlu olduğunu 

söyledi. 

Sinter ve Gürsaş direnişçileri 

adına birer işçi kürsüde kısa birer 

konuşma yaptı. 

Sinter Metal işçileri adına konuşan 

sadece yasal hakları olan sendikallaşma 

ve ekmek davası için 

mücadele ettiklerini ve bundan 

sonra da daha kararlı bir şekilde 

kazanana kadar mücadelelerini 

sürdüreceklerini belirtti. 

Gürsaş işçileri adına konuşan 

genç bir işçi ise yürüttükleri mücadelenin 

sadece Gürsaş işçilerin 

sendikal hakkı ekmek ve geleceği 

için olmadığını yürüttükleri mücadelenin 

bir bütün olarak ülke 

işçi sınıfının tüm ezilen ve sömürülenlerin 

mücvadelesi olduğunue 

herkesi bu tür direniş ve grevlere 

destek olmaya çağırdı. 

Geceye DİSK Yönetim Kurulu 

üyeleri, KESK Genel Başkanı Sami 

Evren, Genel- İş Genel Başkanı Erol 

Ekici, Genel- İş Anadolu Yakası 

Bölge Başkanı Veysel Demir DİSK, 

KESK ve Türk- İş'e bağlı bir çok 

sendikanın şube yönetcisi, DKÖ 

temsilcisi, yöre derneği ve semtte 

bulunan organize sanayi bölgelerinden 

işçiler katıldı. 

Şimdiye kadar hiçbir direniş ve 

grevde pek karşalaşmadığımız siyasi 

parti yöneticisi, Milletvekili 

ve Belediye Başkan Adayları da geceye 

gelmişlerdi. 

Bunlardan İstanbul’un Üsküdar 

ilçesi DSP Belediye Başkan Adayı 

sanatçı Levent Kırca işçiler tara- 

fından büyük bir sevinçle karşılandı. 

L. Kırca yaptığı kısa konuşmada 

işçilerin yanında olduğunu 

belirtti ve mimikleriyle işçileri 

güldürdü. DSP Milletvekili Ayşe 

Şule Ağırbaş da hükümeti suçladı, 

işçileri desteklediğini söyledi. 

Aynı şekilde DSP Milletvekili 

gibi CHP Milletvekili Çetin Soysal 

da sanki emperyalistlerle işbirliği 

içinde olan bir avuç kapitalistin 

faşist düzeninin savunucusu işçi 

ve emekçi düşmanı büyük sermaye 

sınıfı ve bürokrat burjuvaziye 

hizmet eden bir partide değil 

de gerçekten işçiden emekçiden 

yana bir partide siyaset yapan bir 

Milletvekiliymiş gibi hükümetin 

yanlış politikasından patronların 

krizden dolayı işçilerin emekçilerin 

haklarını gaspından “emeğin 

en yüce değer” olduğundan işçi sınıfının 

yanında olduğundan uzun 

uzun sözetti. Bu sırada salondaki 

bir bölüm dinleyici tarafından bu 

iki yüzlülüğü protesto edildi. 

Çünkü Belediye Başkanı CHP’li 

olan Kadıköy Belediyesinde çalışan 

sağlık emekçileri DİSK/ Devrimci 

Sağlık- İş Sendikası’na üye oldukları 

için işten atılmıştı. Sendika 

bununla ilgili bir bildiri çıkarmış 

önceden salondaki masalara dağıtmıştı. 

Protestocular, haklı olarak 

bildirileri havaya kaldırarak 

ve masalara vurarak Çetin Soysal’ı 

protestolarını dakikalarca sürdürünce 

Birleşik Metal- İş Başkanı 

ve diğer yöneticiler Milletvekilinin 

protesto edilmesinin çok yanlış 

olduğunu bu Milletvekilinin her 

zaman Mecliste işçilere sahip çıktığını 

söyleyerek onu savundu. 

Kendi işkolunda en mücadeleci 

ve işçilerin sömürülmesini 

azda olsa sınırlamak için uğraşan 

emekten yana bir sendikanın en 

yetkilisinin adından başka halka 

hiçbir ilgisi olmayan ve yararı dokunmayan; 

tersine 12 Martları, 12 

Eylülleri yapanlar ve uygulamasını 

sürdürenlerden özde farkı olmayan 

bir partide Milletvekiliği yapan 

birine böyle sahip çıkması işçi 

sınıfının kaşını yapayım derken 

gözünü çıkarmaya benziyor. 

İşçi sınıfı bir gün mutlaka bu 

düzen partilerinden hesap sorduğu 

gibi sınıfın anda bir bölüğünün 

küçücük çıkarları uğruna 

uzun vadeli çıkarları hiçe sayarak 

ve gerçek kurtuluşa yürümesi için 

gözlerindeki gerekli görme yetisine 

ulaşmanın ön nüvesi olan ışığı artırmak 

değil de eksiltenlerden de 

hesap soracaktır. 

Ocak 2009 √

Mersin Limanında işten 

atılan işçiler direnişte 

Mersin Limanı’nın özelleştirilmesi 

sürecinde, 

liman işçileri Liman-İş 

Sendikası önderliğinde özelleştirmeye 

karşı direnerek, özelleştirmeyi 

engellemeye çalışmıştı. Bu 

direnişin özelleştirmeyi engelleyememesi 

üzerine, Mayıs 2007 de 

Mersin Limanı 36 yıllığına MIP 

şirketine kiralanarak özelleştirilmişti. 

Bu özelleştirme sonunda 

emekliliği dolan işçiler emekliye 

ayrılmış, diğerleri ise başka limanlara 

gönderilerek bu direnişe son 

verilmişti. Bu özelleştirme nedeniyle 

Mersin Limanı’nda Liman- 

İş’in örgütlülüğü sona ermişti. 

O dönemden bu yana, Mersin 

Limanı’nda bir sessizlik hakimdi. 

Bu sessizliği yükleme, boşaltma, 

tahliye işçileri bozdu. Bir taşeron 

firma olan Akansel’de çalışan işçiler, 

patronun keyfi tutumu ve 

ağır çalışma koşullarına daha 

fazla boyun eğmeyeceklerine karar 

vermişler. Bunun sonucu olarak, 

kendi işkollarında yetkili olan 

TÜMTİS’te örgütlenmeye karar 

veriyorlar. İşçilerin sendikaya üye 

olmasını engelleyemeyen Patron 

“ekonomik kriz” gerekçesiyle ilk 

başta 60 işçiyi kapı dışarı etmişti. 

Bunun üzerine atılan işçiler, 5 

Ocaktan itibaren Limanın A kapısı 

önünde direnişe geçti. İçerde 

çalışan işçilerde, iş yavaşlatarak 

direnişteki arkadaşlarına destek 

veriyorlar. Direnişin11. günü, 10 

işçinin daha aynı gerekçe ile kapı 

dışarı ediliyor. Kendilerini ziyaret 

ettiğimiz işçiler patronun tavrına 

tepkili. Sendikalı olarak çalışma 

konusunda “Limana sendika girecek 

başka yolu yok!” diyerek 

direniyorlar. 

L i m a n önü nde, T Ü M T İS 

Sendikası Genel Sekreteri Gürel 

Yılmaz ve direnişçi işçilerle 

görüştük. 

YDİ ÇAĞRI: Sayın Gürel bize 

bu süreci anlatabilir misiniz 

Gürel Yılmaz: Mersin Limanı 

2007 yılının Mayıs ayında özelleştiriliyor. 

Özelleştirmede, Singapur 

kökenli dünya liman işletmecisi 

Tersa ile, Aksen’in ortaklığı ile 

kurulan MIP adlı şirket özelleştirmede 

Limanı 36 yıllığına kiralıyor. 

Bu MIP, Limanın boşaltma, yükleme 

ve tahliye işlerini AKANSEL 

adlı bir firmaya yaptırmaya başlıyor. 

Akansel’de çalışan işçiler, 

aylarca kendilerine çalışma koşullarının 

düzeltileceğine dair 

sözler verilmiş olmasına rağmen, 

hiçbir sözlerinin yerine getirilmemesi 

üzerine, örgütlenmeye karar 

veriyorlar. Sendikamıza işçilerin 

öncülerinden bir iki arkadaş başvurdu. 

Bunlarla önce görüşmelerimizi 

Haziran ayı içerisinde başlattık. 

Tabi Liman’da olan bir işyeri 

olduğundan dolayı, öncelikle bizim 

işkolumuzda olup olmadığını 

kesinleştirmemiz gerekiyordu. 

Bakanlıkta işkolu tespiti istedik. 

Ekim ayı sonlarına doğru işkolu 

incelemesi tamamlandı. Kara taşımacılığı 

işkolunda olduğu kesinleşti. 

Daha sonra biz kurduğumuz 

ilişkiler üzerine burada örgütlenme 

çalışması başlattık. Gerçekte 

iki aylık çok yoğun bir çalışmanın 

sonucunda, işçi arkadaşların evlerinden, 

mahallelerinden, sokaklarından, 

düğünlerinden, cenazelerinden 

tutun, bulundukları her 

yere bu örgütlenme çalışmamızı 

taşıdık. Bunun üzerine işçi arkadaşlarımızın 

örgütlenmeye olan 

ihtiyaçları, sendikamızın çalışmasına 

duydukları güven sonucunda 

da, yasaların aradığı çoğunluğu 

sağlayarak, 30 Aralık tarihinde 

Çalışma Bakanlığı’na çoğunlu 

tespiti başvurumuzu yaptık. Tabi 

sendikal çalışmanın işveren tarafından 

duyulması üzerine, işin öncülerine 

tehditler yağdırmaya başladılar. 

Sendikamızı karalamaya 

çalıştılar. İşçileri sendikadan istifa 

ettirmeye çalıştılar. Tehditleri silah 

göstermeye kadar vardırdılar. Ve 

en son olarak da, 5 Ocak tarihinde, 

60 arkadaşımızın işten çıkarılmasıyla 

sendikal çalışmayı engelleyebileceklerini 

düşündüler. Ama 

bugün direnişimizin 11. günü. 11 

gündür hem içeride çalışan üyelerimiz, 

hem işten çıkarılan kapının 

önünde direnişte olan üyelerimiz, 

kesinlikle örgütlenme sürecinin 

tamamlanana kadar bu mücadeleyi 

devam ettirmekten kararlı olduklarını 

herkese gösterdiler. Her sabah 

işten çıkarılan arkadaşlarımızla 

beraber, işbaşı yapacak arkadaşlarımız 

direniş yerinde buluşuyoruz. 

Orada sloganlarla taleplerimizi yeniden 

haykırıyoruz. Çalışan arkadaşlarımızı 

işe uğurluyoruz. Gün 

içerisinde burada ziyaretçilerimiz 

oluyor. Her gün halaylar çekiyoruz. 

Destek ve dayanışmaya gelen 

kurumlarla, omuz omuza bu mücadelenin 

kazanılması için, yeni 

hedefler koyuyoruz önlerimize. Ve 

akşam paydos saatinde de, içerden 

çalışan üyelerimiz, kortejler oluşturarak, 

sloganlar atarak limanın 

kapısına geliyorlar. Limanın dışına 

çıkıyorlar. Orada direnişçi işçilerle 

buluşarak, taleplerimiz haykırarak 

dağılıyoruz. Tabi, burada esas 

üzerinde durulması gereken nokta 

şu: Biliyorsunuz özelleştirme sonucunda, 

özelleştirmenin gerçekleştiği 

bütün limanlarda, sendikal 

örgütlülükler dağıtıldı. Mersin limanı 

da bunlardan biri. Buradaki 

bu süreç, Limanlardan yeniden 

örgütlenebilineceğini, sendikal 

örgütlülüğünün yeniden sağlanabileceği, 

bir kazanıma dönüşürse, 

gerçekte limanda çalışan bütün 

işçilerin, yeniden örgütlü, toplu 

sözleşmeli, düzen içerisinde çalışmalarına 

hizmet edebilir. Bundan 

dolayı Liman’da örgütlenme yetkisi 

olan bütün sendikaların limanlardaki 

örgütlenme çabasına katkı 

sunmaları, destek vermeleri ve örgütlenme 

çalışmasını başlatmaları 

gerekiyor. Nitekim Ana işveren 

MIP, bizim işkolumuzda değil. 

Liman-İş sendikamızın iş kolunda. 

Biz Liman-İş sendikamızın da MIP 

de bir örgütlenme çalışması başlatırsa 

eğer, kendilerine yardımcı 

olacağımızı, ilişkilerimizi onlara 

taşıyacağımızı, burada Akansel 

işçilerinin örgütlenme çabasının 

MIP işçilerinde de ciddi bir etki 

bıraktığını, bu etki üzerine sendikal 

örgütlenmenin daha kolay 

olabileceğini aktardık kendilerine. 

Onların da bir an önce ana işveren 

de çalışan işçilerin örgütlenmesi 

için, adım atmalarını istiyoruz. 

Buradaki MIP işçilerinin de talebi 

budur. Biz bu mücadeleyi devam 

ettireceğiz. Her türlü baskıya rağmen, 

her türlü havanın olumsuz 

koşullarına rağmen, bu mücadeleyi 

devam ettireceğiz. Tabi biz bu 

mücadeleyi devam ettirirken, işten 

çıkarmalar sadece 60 kişi ile sınırlı 

kalmayacak. Her gün arkadaşlarımıza 

işten çıkarılacaklarına dair 

tebligatlar geliyor. Pazartesi günü 

10 arkadaşımıza daha, 3 Şubat’tan 

itibaren işten çıkarılacaklarına dair 

tebligatlar gönderildi. Bu durum 

işçi arkadaşlarımız da ciddi tepkilere 

neden oluyor. İşverenlerle ve 

işveren temsilcileri ile, görüşmek 

için iş bırakmaya kadar giden işyeri 

içerisinden eylemlilikler gerçekleştiriyorlar. 

Tabi demokratik 

bir haktır bu. Siz hem işçiye tebligat 

göndereceksiniz, şu tarihten 

itibaren sizden işinizi ekmeğinizi 

alacağım diyeceksiniz, ondan eskisi 

gibi hizmet bekleyeceksiniz. 

Bunun olanağı yoktur. 

Gerçekten bu mücadeleyi sadece 

işten çıkarılan üyelerimizin işe 

geri döndürme mücadelesi olarak 

değerlendirmiyoruz. Bu mücadele, 

limanlarda yeniden sendikaların 

örgütlenebilme mücadelesi. Bu 

mücadele Türkiye de emek örgütlerinin, 

demokrasi güçlerinin örgütleme 

mücadelesine dönüşmelidir. 

Burada olumlu sonuç almamız, 

hem limanlarda yeniden örgütlenebilineceğinin 

örneği olacaktır. 

Hem de işçi sınıfına bunca sorun 

içerisinde, bunca kıyım içerisinde, 

bunca olumsuz koşullar içerisinde 

moral motivasyonuna dönüşecektir. 

Onun için bütün demokrasi 

güçlerinin, tüm emek örgütlerinin, 

yüreği işçilerden yana atan bütün 

bireyleri, kurumları bu mücadeleye 

sahip çıkmaya, destek olmaya 

çağırıyoruz. Yoksa sadece Akansel 

işçilerinin kendi öz güçleri ile sürdürebilecekleri, 

mücadele ederek 

başarıya ulaşmaları biraz zor. 

Sınıf kardeşleri, emek örgütleri, 

demokrasi güçleri hangi oranda 

sahiplenirlerse, hangi oranda katkı 

ve destek sunarlarsa, başarı o kadar 

erken gelecektir. Bu sadece 

Akansel işçilerinin, sendikamızın 

başarısı değil, emek örgütlerinin 

ve yüreği sınıftan yana atan herkesin 

başarısı olur. 

YDİ ÇAĞRI: Bize bu bilgileri 

verdiğiniz için teşekkür ederim. 

Gürel Yılmaz: Ben de teşekkür 

ederim 


EK:3

Asemat işçileri 

grev dedi 

EK:4 


Süleyman Kızıltay: Akansel’de 

çalışıyorum, şu an sendikaya kayıt 

olduğumdan dolayı işsiz bırakıldım. 

İçerde çok zor şartlarda köleliğe 

varan şartlarda çalıştırdılar. 

Bize güzel vaatlerde bulundular, 

ama hiç birini yerine getirmediler. 

Buna bağlı olarak arkadaşlarla 

beraber sendikal faaliyetlere başvurduk. 

Mücadelemizi vermeye 

başladık. Bunu öğrenen işveren 

önce arkadaşlarımızı zorla notere 

götürüp, tehditlerle sendikadan 

istifa ettirmeye çalıştılar. Fakat biz 

baskılara boyun eğmedik, mücadelemize 

devam ettik. Yeterli sayıyı 

Çalışma Bakanlığı’na ulaştırdıktan 

sonra, sevinçten avazımız 

çıktığı kadar bağırmak istedik. 

Bunu duyan işveren 3 Ocak’tan 

itibaren 60 işçiyi işten attı. Bunun 

mücadelesini şu an burada veriyoruz. 

İşçiyiz haklıyız kazanacağız! 

Başka bir şey demiyorum. 

Ali Aras: Liman işçisiyim. 

Özelleştirildikten sonra girdik. 

Yalan dolan haksızlık, hakaret her 

şey geldi başımıza. Bugüne kadar 

dayandık. Buraya kadar geldi. Şu 

an hala çalışıyorum. Yıllık izine ayrıldım. 

Yazıhanede izin kağıdıma 

imza atarken çıkışım benden önce 

eve gitmiş. 29 Ocak’ta işbaşı yapacağım. 

3 Şubat’ta çıkışım verildi. 

Burada çıkarılan işçi arkadaşlarla 

aynı kaderi paylaşıyoruz. Ya hep 

beraber ya hiç birimiz! Başka bir 

şey demiyorum zaten her şey göz 

önünde. Bize verdiğiniz destek için 

size teşekkür ediyoruz. 

Refik Yılmaz: Ekonomi krizin 

olmadığını, TÜMTİS Sendikası’na 

üye olduğumuz için işten atıldık. 

Ben ayda 300-350 taşımalık yapan, 

Akansel’in bir numaralı operatörü 

olduğum halde beni ekonomik 

kriz bahanesi ile işten çıkardılar, 

kapı dışarı koydular. Palete girmesini 

bilmeyen adamı getirdi benim 

yerime koydu. 10 Senedir Mersin 

Limanı’nda çalışıyorum, herkes 

beni tanır. Ekonomik kriz bahane. 

Sendikaya üye olmamı kabullenemiyorlar. 

Bu senin yasal hakkın 

değildir. Kuralları biz koyarız 

diyorlar. 

İsmet Tanır: 1997’de emekli oldum. 

40 yıllık operatörüm. 18 aydır 

yaklaşık Mersin Limanı’na çalışmak 

için girdik. Sadakatimizle 

pat ronu mu z a hizmet et t i k . 

Gecemizi gündüzümüzü birbirine 

kattık. Oyalama taktikleri ile 18 ay 

bizi oyaladılar. En sonunda yasal 

hakkımız olan sendikaya başvurduk. 

Bunu suç unsuru olarak gösterip 

bizi işten çıkardı. Gönderdiği 

yazıda kriz diyor. Kesinlikle kriz 

falan yok. Yasal hakkımız olan 

sendikaya üye olduğumuz için işten 

çıkarıldık. İşvereni kınıyorum. 

Mehmet Eren: 1988’de Liman’da 

çalıştım. Daha sonra belli aralıklarla 

Liman’da çalıştım bugüne 

geldik. Biz bir aileyiz diyerek boş 

vaatlerle bizi kandırdı. İşçiler gidip 

yasal hakkını kullanmasın 

diye aylarca bizi kandırdı. Hiç zam 

alamadık. 18 ayda bize verdiği 50 

TL zam. 50 TL zamdan sonra söz 

verdi tutanak tuttu, gelip sizlerle 

görüşeceğim dedi. Daha sonra 

müdürünü göndererek kriz var diyerek 

bizi uyutmaya çalıştı. 

Bende kınıyorum. 300 kişinin 

yapacağı işi 118 kişiye yaptırıyorlar. 

Böylemi işsizlik önlenecek. 

Yetkililere sesleniyorum, gelsin 

kontrol etsinler. 12 çalıştırılıyoruz. 

Biz hiçbir işverene düşman değiliz. 

Bu memleket için yatırım yapan, 

iş yapan hiçbir insanımıza kötü 

gözle bakmıyoruz. Seviniyoruz 

tam aksine. İşimize geri dönmek 

istiyoruz 

17 Ocak 2009 

YDİ Çağrı/Mersin √ 

Bursa Nilüfer Organize Sanayi 

Bölgesinde kurulu bulunan ve 

Birleşik Metal İşçileri Sendikası 

(BMİS)’nın örgütlü olduğu Asemat 

fabrikasının yaklaşık 70 çalışanı, 

işverenin %4’lük zam teklifine 

karşılık olarak GREV dedi. 

Grev uygulamasını başlatmak 

üzere BMİS Genel Sekreteri Selçuk 

Göktaş konuşmasında işverenin 

uzlaşmaz tutumundan duydukları 

rahatsızlığı dile getirerek: "Grev 

bizim için hiçbir zaman amaç olmamıştır, 

ancak devletin açıklamış 

olduğu resmi rakamlara dahi 

ulaşmayan bir zam teklifini kabul 

etmemiz mümkün değildir’’ diyerek; 

aslında bu resmi rakamlara 

ulaşılsa anlaşabileceklerini ifade 

etmek istemiştir. Birleşik Metal 

İş'in işçi sınıfının önder örgütü olduğunu 

iddia eden Göktaş taşeron 

işbirlikçi sendika Türk Metal’i de 

eleştirerek "Bir başkalarıyla karıştırmayın 

bizi; emlakçı Mustafa ile 

karıştırmayın bizi. Bugün işinden 

atılan ve açlığa reva görülen 

işçilerine sahip çıkmayan bir anlayış 

yoktur BMİS’ nda. Ülkede, 

dünyada krizi yaratanlara baktığımızda, 

krizin bedelini işçilere 

ödetmeye çalışıyorlar. Oysa biz 

işçilerin bu krizde en ufak bir 

payı yoktur. Bu ülkede başbakan 

diyor ki “2 yıllık zulaları var’’. 

Hani bozuk saatler olur ya; arada 

bir doğru gösterir. Bizim başbakan 

da arada bir doğru söylüyor. 

Gerçi bize göre daha fazla zulaları 

var ya; eğer 2 yıllık zulaları varsa 

işverenlere söyleyecek sözünüz 

olmalıydı. İşçi çıkarmaları neden 

yasaklamadınız Yalnızca işçilere 

gelince Kasımpaşalılığı istemiyoruz 

biz’’ diyerek işverenlerin siyasi 

temsilcilerinden de işçiler adına 

bir şeyler beklediğini ifade etti.’’Bu 

ülkede sadece zenginler vergi ödemiyor, 

sadece zenginler yaşamıyor, 

devletin kasasını sadece onlar doldurmuyor; 

tam tersine bu ülkeyi 

ayakta tutan işçilerdir. 20 tane aile 

bu ülkenin milli gelirinin %70’ini 

yiyor; geriye kalan %30'u ise 65-70 

milyona paylaştırıyorsunuz. O zaman 

bu ülkede paylaşım adaletsizliği 

var (günaydın demek gerekiyor) 

zenginlere "varlık vergisinin’’ 

getirilmesi gerekiyor. Bizim taleplerimize 

kulak tıkayan siyasi iktidar 

istemiyoruz. Biz yoksulların 

başbakanını arıyoruz. Biz yoksulların 

hükümetini arıyoruz" diyerek 

sanki sistem içinde kurtuluşun 

mümkün olduğunu söylemeye çalıştığı 

anlaşılıyor. Asemat işverenini 

tekrar masaya davet eden S. 

Göktaş, “Şunu isterdim; belki insanların 

istediği %100 olmayabilir. 

Bu işçiye sahte enflasyon rakamları 

dahi uygun görülmedi. Bunu 

bile çok gördüler bu işçiye; hükümetin 

açıkladığı enflasyon oranlarını 

(%8) bile çok gördüler’’ diyerek 

niyetinin ne olduğunu da belli etti. 

Birçok işyerinde sorun yaşadıklarını, 

birçok yerde direnişte olduklarını 

dile getiren ve işverenlerin 

bunları özellikle yaptıklarını dile 

getiren Göktaş her şeye rağmen 

BMİS olarak kavgadan kaçmadıklarını 

ve hiçbir zaman da kaçmayacaklarını 

söyledi. 

BMİS Bursa Şb. Başkanı Ayhan 

Ekinci ise "bizi bu mücadelede 

yalnız bırakmayan tüm dostlara 

teşekkür ederiz’’ diyerek grev uygulamasının 

başladığını ilan etti. 

Asemat işçilerine BMİS Bursa 

Şubesine bağlı diğer işyerlerinden 

de yaklaşık 60 işçi, KESK, Eğitim- 

Sen, EMEP, Sosyalist Parti gibi 

kimi örgütlerin de desteğe geldiği 

görüldü. 

Konuşmalar sık sık sloganlarla 

kesilirken şu sloganlar 

atıldı: “Yaşasın sınıf dayanışması! 

İşçilerin birliği sermayeyi yenecek. 

Direne direne kazanacağız. 

Kurtuluş yok tek başına, ya hep 

beraber ya hiç birimiz. Gün gelecek 

devran dönecek, emlakçı işçiye 

hesap verecek.” 

Tabii ki biz işçilerin yaşam şartlarını 

iyileştirecek reformist talepleri 

de reddetmeyiz tersine sahipleniriz. 

Ancak işçi sınıfının gerçek 

kurtuluşu ancak sınıf önderlerinin 

örgütlü olduğu bir BOLŞEVİK 

PARTİ önderliğinde; devrimden 

geçtiğinin ve tüm işçilerin bu 

yönde örgütlenmesi gerektiğinin 

altını çizmek istiyoruz. 

Yaşasın sınıf mücadelemiz! 

Ya ş a s ı n d e v r i m , y a ş a s ı n 

sosyalizm! 

Bursa’dan YDİ Çağrı okurları 

Aralık 2008 √

Taşeron işçilerden 

açlık grevi 

İzmir Büyükşehir Belediyesi’ne 

bağlı olarak park ve bahçe işlerini 

yapan taşeron Vira ve 

Kürşat şirketlerinde çalışan 1.200 

işçi, kadrolu olarak belediyeye ait 

bir şirkette çalışma talebiyle, çeşitli 

-basın açıklaması, yürüyüş, 

oturma eylemi- eylemler yaptılar. 

1 Ocak 2009 tarihi itibariyle, 

ihale süreci sona erdiği gerekçisiyle 

1.200 işçi işsiz kaldı. Eylemler ve 

tepkiler sonucu Vira taşeron şirketi 

işçileri işbaşı yaptı. Kürşat taşeron 

işçileri ise, 7 Ocak’ta Konak İzmir 

müracaat ettik. Başkan Aziz 

Kocaoğlu’na 1,5 ay ulaşamadık. 

En son basın açıklamasına bir gün 

kala kendisi ile görüştük. Başkan 

bize, ihaleleri Büyükşehire bağlı 

hangi firma kazanırsa kazansın, 

belediyeye ait bir firmaya geçiş 

yapma sözü verdi. İhaleler yapıldı. 

Başkan verdiği sözü yerine 

getirmedi. Uğraşlarımıza rağmen 

başkan ile bir türlü görüşemedik. 

Vira işçileri işbaşı yaptı. Kürşat işçileri 

direniyoruz. 7 Ocak’ta açlık 

grevine başladık. 4 arkadaşımız 

Emekçiler krize ve 

işten atmalara karşı 

yürüdü 

Büyükşehir Belediyesi önünde açlık 

grevine başladılar. Açlık grevinin 

9. gününde açlık grevi yapan 

işçileri ziyaret ettik. 

İşçilerin kendi aralarında oluşturdukları 

komite sözcüsü Özkan 

Kılıç gelişmeler hakkında şu bilgileri 

verdi: “Üç ay önce örgütlenmeye 

başladık. Taşeron işçisi 

olduğumuz için görüştüğümüz 

sendikalar örgütlenmemize sıcak 

bakmadı. Kendi aramızda komiteler 

kurduk. İki taşeron şirkette 

1.200 işçi çalışıyor. 969 imza topladık. 

Büyükşehir Belediyesi’ne 

dönüşümsüz, 4 arkadaşımız dönüşümlü 

açlık grevi yapıyoruz. Açlık 

grevi yeterli olmazsa, Ankara’ya 

yürüyeceğiz. Belediyeye bağlı şirketlerde 

çalışmak, taşeron şirkette 

çalışmak istemiyoruz. Sosyal belediyecilik 

anlayışı zedelenmesin, 

bu sorun biran önce çözülsün 

istiyoruz. Taşeron şirketlere son 

verilsin.” 

İşçilere Ocak sayımızdan vererek, 

mücadelelerinde başarı dileyerek 

yanlarından ayrıldık. 

15 Ocak 2009 

YDİ Çağrı/İzmir √ 

ÇİMSATAŞ’ta 

Birleşik Metal İş sendikası 

Mersin şube başkanı 

Rasim Gündal’dan aldığımız 

bilgiye göre, ÇİMSATAŞ’ta 

patron ekonomik kriz gerekçesi 

ile Eylül 2008’den bu yana 6 

Ocak 2009’a kadar 71 işçinin 

işçi kıyımı 

işine son verdi. Bunun dışında 18 

işçi gönüllü çıkış aldı. 5 işçi ise 

emekliye ayrıldı. Bunlardan yalnızca 

6 işçi iş mahkemesine başvurarak 

hakkını arayacağını belirtiyor. 

Gündal, iş mahkemesine 

başvurmayan işçilere patronun 

Adana’da düzenlenen ‘Krize, 

işten atmalara, işsizliğe, 

yoksulluğa, özelleştirmelere 

ve savaşlara karşı emeğin 

birleşik mücadelesini yükseltelim’ 

mitingine yaklaşık 4 bin işçi ve 

emekçi katıldı. Çevre illerden de 

katılım sağlanan mitingde patronların 

saldırılarına karşı ortak mücadele 

çağrısı yapıldı. 

Türk-İş, DİSK, KESK, TMMOB, 

Adana Tabip Odası ve Adana 

Eczacılar Odası’nın düzenlediği 

mitinge katılan işçiler, kamu emekçileri, 

kadınlar, işsizler ve üretici 

köylüler Mimar Sinan Açıkhava 

Tiyatrosu önünde toplandılar. 

Mitinge Mersin Limanında Akan- 

Sel isimli taşeron firmada çalışan, 

TÜMTİS’e üye oldukları için işten 

atılan ve 20 gündür direnen işçiler 

de katıldı. 

Liman işçileri, “Limana sendika 

girecek başka yolu yok”, “Yaşasın 

sınıf dayanışması” “İş ekmek yoksa 

barşta yok” sloganlarıyla taleplerini 

dile getirdiler. İşçiler ilerleyen 

günlerde dayanışma etkinliği düzenleyeceklerinin 

de duyurusunu 

yaptılar. 

Toplanmanın ardından iki koldan 

mitingin yapılacağı Uğur 

“mahkemeye başvurmazsanız sizi 

kriz sonrası tekrar işe alırız” vadinin 

etkili olduğunu belirtti. Dava 

açmayan işçilerin bir kısmı ise ihbar 

ve kıdem tazminatlarını aldıkları 

için dava açmamış. 

İşveren en son 04.01.2009 tarihinde 

sendikanın işyeri baş temsilciliğine 

“iş kanunun 29. maddesi 

kapsamında “toplu işçi çıkaracağını 

bildirdi. Patron otomotoiv 

yan sanayi sektöründe yaşanan 

ekonomik krize bağlı olarak 4857 

Sayılı İş Kanunun 29. Maddesi 

uyarınca 05.01.2009-31.01.2009 

tarihleri arasında iş kanunun 18 

Mumcu Meydanına hareket eden 

emekçiler, yürüyüş sırasında 

“Krizin yükü patronlara”, “Genel 

grev genel direniş”, “Yaşasın iş, 

ekmek, özgürlük mücadelemiz”, 

“Liman işçisi yalnız değildir”, 

“Katil İsrail, işbirlikçi AKP”, 

“Filistin halkı yalnız değildir” 

sloganlarını attılar. Hava muhalefetine 

rağmen coşkulu geçen 

yürüyüş istasyon önünde yapılan 

mitingle sona erdi. 

Mitinge KESK Genel Sekreteri 

Emirali Şimşek, KESK Eğitim ve 

Örgütlenme Sekreteri Akman 

Şimşek, TMMOB Başkanı Mehmet 

Soğancı, DİSK Genel Sekreteri 

Tayfun Güngör, Genel-İş Başkanı 

Erol Ekici TÜMTİS Genel Sekreteri 

Gürel Yılmaz da katılarak destek 

verdi. 

Mitingde yapılan uzun konuşmalar 

kitlenin erken dağılmasına 

neden oldu. Yapılan konuşmalarda, 

sermayenin krizin faturasını 

emekçilerin üzerine yıkmaya çalıştığı 

belirtilerek “bu krizi emekçiler 

yaratmadı emekçiler faturasını 

ödemeyecek” dendi. 

Ydi Çağrı Adana 

Ocak 2009 √ 

maddesi çerçevesinde 73 işçinin 

daha işine son vereceğini 

bildiriyor. 

Çimsataş’ta çalışan işçilerden 

Selami Karagüzel; “Tedirginiz. 

Her an işimizden olabiliriz. 

Onun için fazla sesimizi çıkaramıyoruz” 

diyerek, çalışan işçilerin 

çok fazla rahat olmadıkların 

belirtti. 

Patronlar kendi yarattıkları 

krizin faturasını işçilerden çıkarmaya 

devam ediyor. 

20.01.2009 

Ydi Çağrı Mersin √ 


EK:5

İsrail ve işten çıkarmalar 

protesto edildi 

işten çıkarma ve Filistin’e saldırı 

aynılaştırılarak buna karşı mücadele 

kapitalizme karşı mücedele 

olmak zorunda olduğu belirtildi. 

Türk – İş adına konuşmayı 

Türk –İş 1. Bölge Temsilcisi Faruk 

Büyükkucak yaptı. Patronlara, 

İsrail’e, TC devletine, hükümete, 

BM’ye ve hatta Özelleştirme İdaresi 

Başkanlığına bile çağrılarda bulunarak 

işçilere emekçilere tüm ezilenler 

için hak hukuk istedi. Bu 

sırada bazı devrimci ve reforumcu 

gruplar bu sözler karşısında bugün 

henüz hoş ama boş bir sloganla 

“Genel grev genel direniş!” sloganıyla 

yanıt verdiler. 

Ocak 2009 √ 

SES’li emekçiler 

demokratik bir 

üniversite istediler 

EK:6 


İstanbul’da Türk – İş’e bağlı 

bazı sendikaların oluşturduğu 

İstanbul Türk- İş wSendika 

Şubeleri Platformu ile HSGG 

(Herkese Sağlık Güvenli Gelecek) 

Platformu’nun ortaklaşa 7 Ocak 

2009 Çarşamba günü bir yürüyüş 

düzenledi. Bu eyleme YDİ ÇAĞRI 

Gazatesi olarak biz de 50’nin üzerinde 

kurumdan oluşan HSGG 

Platformunda yer alan Devrimci 

1 Mayıs Platformu üzerinden 

katıldık. 

Bu eylemin kararı alındığında 

esas amaç kriz bahane edilerek yoğun 

bir şekilde yaşanan işten atmalar 

ve elektrik, doğalgaza yapılan 

zamları protesto etmekti. Siyonist 

İsrail Devleti’nin Filistin’nin 

Gazze kentine saldırısı üzerine 

eylem işten atmaların ve zamların 

protestosundan çok İsrail’in protestosuna 

dönüştü. Bu durum anlaşılır 

ve doğru idi. Fakat şaşırtan 

ve doğru olmayan bir durum daha 

vardı ki o da Türk –İş içindeki sendika 

ağalarından Mustafa Kumlu 

ile Mustafa Türkel’in koltuk kavgasının 

bir yansıması olan adeta birbiriyle 

öne geçme konusunda didişerek 

yarışan Tes – İş, Gıda – İş ve 

Türk Metal sendikalarından işçilerin 

hayli kalabalık olarak eyleme 

katılmaları idi. Eylemin disiplinine 

uymamaları, kendi başlarına hareket 

etmeleri, eylem boyunca kriz 

ve zamlarla ilgili atılan tek bir slogana 

katılmayıp sadece tekbir getirip 

Hamas’a selam gönderen gerici 

ırkçı sloganlar atmaları yanlış 

ve çok kötü bir durumdu. İstanbul 

Şubeler Platformu’nun bu duruma 

etkili bir şekilde müdahale etmemesi 

önemli bir eksiklikti. 

Tek bir eylem olarak bilinen bu 

eyleme yakından bakıldığında 

gerçekten iki tane eylemin olduğu 

görülüyordu. Bunlardan biri amacına 

uygun yürüyen bir kesimi – ki 

bu bölüm HSGGP ortak pankartı 

arkasına dizilen sendika, parti, 

meslek örgütleri ve devrimci çevrelerden 

oluşuyordu- diğeri de 

sendika ağalarının koltuk kavgasına 

alet olabilecek denli geri ve 

gerici-ırkçı düşüncelerin etkisinde 

oldukları için de faşistlerin yönlendirmesi 

doğrultusunda hareket 

eden üç sendikanın oluşturduğu 

kesimin Türk bayrağı ile yürüyüşü 

idi. 

Tünel’den Taksim – Tramvay 

Durağı’na kadar yapılan yürüyüşe 

polis Taksim alanına açılan 

İstiklal Caddesinin ağzında durdurarak 

alana sokmak istemedi. 

Bir süre yapılan pazarlık ve görüşmeler 

sonrasında alana girme izini 

verildi. 

Yürüyüş boyunca en sık atılan 

sloganlar “Terörist İsrail 

Filistin’den Defol!”, “Katil İsrail 

İşbirlikçi AKP!”, “Zam zülüm işkence 

işte AKP!” “İsrail uşağı hükümet 

istifa!”, “İşçi memur elele 

genel greve!”, “Krizin faturası yaratanlara!” 

vb. Taşınan pankart ve 

dövizlerde de buna benzer sloganlar 

yazılı idi. 

Biz YDİ ÇAĞRI Gazetesi olarak 

bir grup arkadaş katıldık. Bir yüzünde 

“İşsizlik yoksulluk kriz savaşa 

karşı devirm için örgütlenin!” 

diğer yüzünde de “Ücretli kölelik 

Kapitalizm barbarlıktır! Ya barbarlık 

ya sosyalizm!” yazılı büyük bir 

döviz taşıdık. Kriz ve Sinter Metal 

işçilerinin direnişiyle ilgili çıkardığımız 

bildirilerden dağıttık. 

Yürüyüşün bitirildiği Taksim 

alanında önce HSGGP adına konuşma 

yapıldı. Yapılan konuşmada 

İstanbul Çapa Tıp ve Cerrahpaşa 

Tıp Fakültelerinde çalışan 

SES’li emekçiler hizmetler 

karşılığı elde edilen döner sermaye 

gelirlerinin adil dağıtılması ve fakültelerin 

yönetiminde söz sahibi 

olmaları için mücadelelerine devam 

ediyorlar. 

İstanbul SES Aksaray Şubesi 

9 Ocak 2009 günü her iki tıp fakültesi 

önünde yaptığı yürüyüş 

ve basın açıklaması ile yetkililere 

seslenerek döner sermaye gelirinin 

öğretim üyelerine olduğu gibi tüm 

çalışanlara (hemşire, ebe, sağlık 

teknisyeni, tekniker, teknisyen, 

memur, hizmetli vb.) eşit ve adaletli 

dağıtılmasını istedi. 

Sendika, geçtiğimiz yılın Kasım 

ayında konu ile ilgili İstanbul 

Üniversitesi Rektörü Mesut 

Parlak’la yaptığı görüşmede tüm 

çalışanların hizmetleri karşılığı 

olan döner sermaye gelirlerinin 

YÖK yasasında belirtildiği ve öğretim 

üyelerine uygulandığı gibi 

tüm çalışanlara üst sınır oranlarının 

uygulanacağı sözü verilmiş 

olmasına rağmen uygulanmadığını 

açıkladı. Rektör M. Parlak’ın 

sözünde durması istendi. Randevu 

talep edildi. 

Döner sermaye dağılımında başvurulan 

bu adaletsizliğin amacının 

çalışanları bölmek ve sendikal 

örgütlülüğü zayıflatmak olduğunu 

vurgulayan sendika, yapılan artışın 

ve kısmen karşılanan taleplerin 

kararlılıkla sürdürülen örgütlü 

mücadele sayesinde olduğunu 

bundan sonra da çalışanlar olarak 

böyle oyunlara gelmeden daha da 

kenetlenerek mücadelelerine kaldıkları 

yerden devam edeceklerini 

belirttiler. 

Rektörlük görevine 19 Ocak 

2009 günü başlayacak olan Prof. 

Dr. Yunus Söylet’e de çağrıda 

bulunarak şimdiden taleplerini 

iletmek üzere randevu talebinde 

bulundular. 

Açıklamanın sonunda bir kez 

daha özetlenerek tekrarlanan döner 

sermaye konusundaki adeletsizliğin 

giderilmesi talebinin yanı 

sıra alınan ve bankalarda bekletilen 

promosyon paralarının acilen 

ve eşit şekilde dağıtılması, üniversite 

yönetiminde, sendika aracılığı 

ile tüm çalışanların da söz ve karar 

sahibi olduğu demokratik bir 

üniversite ortamı oluşturma talebi 

ileri sürüldü. 

Ocak 2009 √

Genç bir işçi 

mektubu… 

Merhaba Arkadaşlar; 

Ben 24 yaşındayım. Bir tekstil 

firmasında overlokçu 

olarak çalışıyorum. Yakın 

zamanda bir meslektaş arkadaşımla 

sohbet ederken çalıştığımız 

iş yerlerinden ve iş yerlerinde yaşadığımız 

sorunlardan bahsettik. 

Arkadaşım işyerindeki sorunlarından 

bahseden bir yazı yazıp, size 

(Yeni Dünya Gençliği'ne) yolladığını 

ve benim de yazabileceğimi 

söyledi. Bende seve seve yazabileceğimi 

sizlerle sorunlarımı paylaşabileceğimi 

söyledim. Size biraz 

kendimden bahsetmek istiyorum. 

Benim en büyük hayalim matematik 

öğretmeni olmaktı. Lisede 

okurken babam tonla para verip 

iyi bir dershaneye gönderiyordu. 

Liseyi bitirdikten sonra üniversite 

sınavlarına girdim. İstediğim 

puanı tutturamamıştım. Babam 

tercihler yapılırken İstanbul’u 

seçmemi istedi ancak istediğim 

bölüm için İstanbul’a puanım yetmedi. 

Gerçi babam tıp okumamı 

hayal ediyordu! Başka bir bölüm 

için Çorum’a puanım yetiyordu ve 

bende gitmek istedim ancak babam 

İstanbul dışına çıkamayacağımı 

söyledi. “Okumak istiyorsan 

İstanbul’u kazan oku” diretmesine 

maruz kaldım. Sonraki yıl tekrar 

sınavlara girdim ancak tekrar 

İstanbul’u tutturamadım… 

Aile çevresinde en çok güvendiğim, 

aydın diye övündüğüm 

amcam bile 'kızım baban haklı, 

televizyonda her gün izliyoruz, 

genç kızın tek başına ne işi var 

Çorum’da' diyerek babama destek 

oldu. Böylece okuma hayalim 

sona erdi. Eniştemin konfeksiyon 

atölyesinde çalışmaya başladım ve 

böylece tekstil hayatım başlamış 

oldu. Şu an çalıştığım yer 4 yıllık 

bir tekstil firması, bende yaklaşık 

9 aydır bu firmada çalışıyorum. 

Firmada çalışma saatleri sabah saat 

08:00 işbaşı, akşam saat 19:00 paydos, 

cumartesi günleri akşam saat 

18:00’e kadar normal çalışma ve 

haftada en az 2 gün zorunlu mesaimiz 

var. Mesai kalımlarında çok 

zorunlu durumlar hariç izin verilmiyor, 

mesaiye kalmayanlar ya ihtar 

alıyor yâda işten çıkartılıyorlar. 

Özellikle biz bayanlar geç saatlere 

kadar çalışınca zor durumlarda 

kalabiliyoruz. Ailelerimiz hem 

çalışmamızı istiyorlar hem de mesaiye 

kalıpta eve geç gittiğimizde 

bizleri azarlıyorlar. Hatta mesaiye 

kalıp kalmadığımız konusunda 

şüpheleri bile oluyor. 

Firmada yaklaşık 350 kişi çalışıyor. 

İşe girdiğim zaman 2 ay 

sonra sigorta girişimin yapılacağı 

söylendi. Ortalama 60 kişinin sigortası 

var ancak aradan 9 ay geçmesine 

rağmen sigorta konusunda 

herhangi bir ilerleme sağlanamadı. 

Ben de zaten ümidimi kestim, 

çünkü aylardır düzenli maaşlarımızı 

alamıyoruz. Mesai ücretlerinden 

ümidi keseli bir hayli oldu. 

Kriz bahane edilerek üstümüzdeki 

baskıyı her geçen gün arttırıyorlar. 

Örneğin bir saat olan öğlen paydosu 

45 dakikaya indirildi. Adetli 

çalışma sistemi başlatıldı. Her yapılan 

işte belirli bir adet istiyorlar. 

20 saniyede bir iş isteniyor ve 

günlük çıkması gereken iş hesaplanıyor 

ve bu işi çıkarmamız için 

zorlanıyoruz. 

İstenilen işi çıkartamadığımız 

zaman da hakaretlere maruz kalıyoruz. 

Özellikle son zamanlardaki 

krizle birlikte baskılar kat kat arttı. 

Ödemelerin ne zaman yapılacağını 

sorsak dahi fırça yiyoruz. “İşler 

kötü, kimseyi zorla çalıştırmıyoruz 

dışarıda işsiz dolu” diyorlar. 

Ayrıca işyerinde hijyenin mesanesi 

okunmuyor. Yemekler çok kötü, yinede 

her şeye şükretmemiz isteniyor. 

Bizler toplum olarak şükretme 

hastalığına yakalandık galiba…!!! 

Bunlar bizim kanımızı emiyorlar. 

Bizler ise şükretme yarışındayız… 

Şükür şükür nereye kadar. Ne zamana 

kadar bu sinekler kanımızı 

emmeye devam edecek (sanırım 

ölene dek!)… 

İstanbul 

02/02/2009 √ 


EK:7

DİRENİŞTEKİ AKAN-SEL 

İŞÇİLERİNE DESTEK ARTARAK 

DEVAM EDİYOR! 

Genç bir okur mektubu.. 

(Aşağıda bizlerden çok uzak ama 

yüreği hep yanımızda olan genç 

bir okurumuzun mektubunu sizlerle 

paylaşıyoruz. Sistem onu geçici 

bir süre fiziksel olarak bizden 

uzaklaştırsa da, bilincini ve yüreğini 

asla bizden alamayacaktır.) 

Merhaba arkadaşlar, 

Geçen yılları biz devrimciler 

açısından değerlendirecek 

olursak zorlu ve bir 

o kadarda mücadeleye yeni yeni 

deneyimlerin kazandırıldığı görülebilir. 

Dünyada ve ülkede gelişmekte 

olan halk hareketleri ve 

özellikle de yoksul, işçi ve emekçi 

sınıfı içerisinde baş gösteren pozitif 

eylemler ve bununla birlikte 

kapitalizmin dayanılmaz bir hal 

alması artık sömürünün olmadığı 

yeni bir dünyayı gerekli kılmıştır. 

Her ne kadar kölelik düzeninin 

kabuğunu çatlatmaya dahi yetmesede 

bu gelişmelerin, zamanla etkili 

bir güce dönüşmesi kaçınılmaz 

bir sonuçtur. 

Coğrafyamızdaki işçi ve emekçiler 

açısından iyleştirilmeye çalı- 

halkları üzerinde yaşanan tarihi 

haksızlıkları ve bugün de varlığı 

değişmeden sürdürülen milliyetçi 

baskıların kaldırılması için yeterli 

değildir. Bu sorunlar ne zamanki 

acil gündem konuları şeklinde ele 

alınsa sorunların çözülmesi için 

çıkmaz yollar düşünülmekte ya da 

en iyi halde sistemin sürdürücüleri 

ile uzlaşma yolu tercih edilmektedir. 

Ve her nedense özgürlük ve 

demokrasi kavramları sadece makalelerde 

veya tartışma programlarında 

duyduğumuz kavramlar 

olarak kalmaktadır. Oysa ki en basit 

anlamda sorunların devam etmesindeki 

nedenler es geçilmekte 

ve hatta tartışılmaz görülmektedir. 

Kapitalizmin ve onun yarattığı en 

vahşi yönetim biçimi olan faşizmin 

boyunduruğu altında olunduğudur 

sorunun sebebi ve bu dünya 

düzeninin bilinçli bir sınıf örgütlenmesi 

olmadan yıkılmayacağı, 

bu sorunların her defasında dönüp 

dolaşıp aynı yerde kalacağıdır. 

Yaşananlar gösteriyor ki 2009 

yılı içerisinde de bu sorunlar devam 

edecektir. Biliyoruz ki bizler 

ve özellikle yeni yeni ayakları üze- 


Ul u s l a r a r a s ı M e r s i n 

Limanının yükleme, boşaltma 

ve nakliye işlerini 

yapan Akan-Sel Nakliyat firmasında 

çalışan 60 işçi ile Liman A 

Kapısı önünde başlatılmış olan direniş 

bir ayı yakın bir zamanı geride 

bıraktı. İşten atılan işçiler ile 

limanda başlatılan direniş devam 

ederken çalışan işçilere yönelik kıyım 

da devam ediyor. 16 işçi daha 

Akan-Sel yetkilileri tarafından işbaşı 

yaptırılmadı. 

İşten atılan işçilere destek 

artarak devam ediyor. Bugün de 

işten atılan üyelerimize destek olmak 

amacı ile üyelerimizin eş ve 

çocukları, yakınları ile Petrol-İş, 

Yol İş, Genel İş, İHD Mersin 

Şubesi, KESK’e bağlı sendikaların 

şube başkan ve yöneticileri, Genç 

Sen üyesi üniversite öğrencileri, siyasi 

parti temsilcileri liman önüne 

gelerek sendika ve işçilerle dayanışma 

içerisinde olacaklarını belirttiler. 

Ziyaret sırasında limanda 

çalışan işçiler de, liman kapısına 

yürüyüş yaparak geldiler. 

Ziyaret sırasında “Limana 

sendika girecek başka yolu yok, iş 

ekmek yoksa barış da yok, direne 

direne kazanacağız, işçiyiz haklıyız 

kazanacağız, yaşasın sınıf dayanışması, 

köle değil işçiyiz sen- 

dikamız ile güçlüyüz” sloganları 

atıldı. 

Sendika Genel Sekreteri 

Gürel Yılmaz ziyaret sırasında 

yaptığı konuşmada liman işçilerinin 

direnişinde 22 günün geride 

kaldığını hatırlatarak şunları söyledi: 

Bizler ekmeğimiz, işimiz ve 

onurumuz için mücadele ediyoruz. 

Haklı mücadelemize destek olmak, 

birlikte mücadele ettiğimizi göstermek 

için bugün eş ve çocuklarımız 

ile buradayız. Mücadelemize 

Mersin, ülke ve giderek dünya kamuoyunun 

da desteği artarak devam 

ediyor. Bu mücadele 1 ayda 

sürse, 1 yıl da sürse devam edecek. 

Bu sorun ancak işten çıkarılan arkadaşlarımızın 

yeniden işe alınmalarıyla 

sona erecektir” dedi. 

27 Ocak Salı günü de 

Mersin’de bulunan yöre dernekleri, 

sendikalar ve kitle örgütleri 

tarafından oluşturulan Mersin 

Demokratik Kent İnisiyatifi direnişteki 

işçileri ziyaret ederek destek 

sundular. Demokratik Kent 

İnisiyatifi adına konuşan Hasan 

Kapıkıran yaptığı konuşmada 6 

Ocaktan bu yana direnişte olan 

işçilerin yanında olduklarını ve 

işçiler işbaşı yapana kadar desteklerinin 

devam edeceğini söyledi. 

Ocak 2009 Mersin √ 

Biliyoruz ki bizler ve özellikle yeni yeni 

ayakları üzerinde doğrulan genç devrimciler 

bu sorunları tartışarak iyi değerlendirmeli ve 

doğru bir perspektif oluşturarak mücadeleyi 

hızlandırmalıyız. Eğer elle tutulur sonuçlar 

görmek istiyorsak önümüzden akıp giden zamanı 

mücadeleyle dolu geçirmemiz gerekir. 

şılan ya da daha açık ifade etmek 

gerekirse egemenlerin kendi çıkarları 

uğruna artık yara haline 

gelmiş tartışma konularını gündeme 

getirmiş olmaları ve bazı 

entellektüel çevrelerin de buna ön 

ayak olmaları (Kürt sorununa yönelik 

devlet kanalının Kürtçe yayın 

yapması ve Ermeni katliamına 

ilişkin yürütülen imza kampanyaları) 

bu sorunların çözülmesi 

için atılmış bazı adımlar olarak 

görülebilir. Fakat bu buzlaşan dağın 

öte tarafını görmek için biraz 

tepeden bakmak gerekecek. Ne 

Kürt halkı için ve onun önde giden 

temsilcileri ne de Türkiye’de 

yoksulluk çekenler, önümüzdeki 

seçim saçmalığından hiç bir sonuç 

elde edemeyecektir. Devletin yaptığı 

düzenlemeler Ermeni ve Rum 

rinde doğrulan genç devrimciler 

bu sorunları tartışarak iyi değerlendirmeli 

ve doğru bir perspektif 

oluşturarak mücadeleyi hızlandırmalıyız. 

Eğer elle tutulur sonuçlar 

görmek istiyorsak önümüzden akıp 

giden zamanı mücadeleyle dolu geçirmemiz 

gerekir. Unutmayalım ki 

dostlar, bu yaşamı bize reva görenler, 

bir dakika bile boş durmadan 

yeni yeni sömürü politikaları ve 

uygulamaları geliştirirken bizlerin 

keyfi ve boşa geçirecek bir zamanımızın 

olmadığını bilmeliyiz. Zor 

ama onurlu bir mücadele bizleri 

bütün çıplaklığıyla beklemektedir. 

Nerede ve ne şekilde olursak olalım: 

Yaşasın onurlu mücadelemiz! 

Dostca selamlar... 

Genç bir YDİ Çağrı okuru 

EK:8 

ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi ve Sorumlu Yazıişleri Müdürü: Aziz Özer • Yönetim Yeri ve Adresi: Hüseyin Ağa Mah. Balo Sok. No: 

29/5 Beyoğlu - İstanbul • Tel.: (0212) 235 35 70 Fax: (0212) 253 19 27 • e-mail: mail@ydicagri.com • www.ydicagri.com • Banka Hesap: Türkiye İş 

Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 • SAYI 130’un İşçi Eki · Şubat 2009 • Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) Litros Yolu 

2. Matbaacılar Sitesi 6. Kat A Blok 4 NA 8-10-11-23 · Topkapı - İstanbul • Yayın Türü: Yaygın Süreli

yeni kadın dünyası 

Türkiye’de kadın sığınmaevleri... 

Türkiye, kadına yönelik aile 

içi şiddetin en yoğun yaşandığı 

ülkelerin başında geliyor. 

Uluslararası bir kuruluş olan  "Sağlık 

ve Cinsiyet Eşitliği Merkezi'nin 50 

ülkede 140 bin kadın arasında yaptığı 

bir araştırmaya göre, kadına yönelik 

şiddette, Türkiye yüzde 58'lik 

oranla dünya sıralamasında birinci. 

Yani, Türkiye'de yaşayan her iki kadından 

birisi şiddete maruz kalıyor. 

Özellikle aile içinde kadına yönelik 

şiddet bu denli yoğun olmasına rağmen 

şiddet ortamından bıkıp, kurtuluş 

yolları arayan kadınların çalacağı 

bir kapı yok. 

Kadına yönelik şiddete karşı yıllardır 

mücadele eden ve kendi çabalarıyla 

ayakta durmaya çalışan 

Mor Çatı Kadın Sığınma Vakfı’nın 

İstanbul’daki sığınağına Beyoğlu 

Kaymakamlığı, 31 Aralık 2008'den 

sonra parasal desteği kestiğini bildirdi. 

Mor Çatı’nın yaptığı açıklamaya 

göre Beyoğlu Kaymakamlığının 

Dünya Bankası'ndan koşullu olarak 

fon sağlaması üzerine Eylül 2005’de 

başlamış olan projenin sona ermesinin 

ardından sığınağa yapılan maddi 

destek önce azaltıldı sonra da kesildi. 

Sığınağın kapatılması anlamına gelen 

Kaymakamlığın bu kararına 

karşı Mor Çatı’lı kadınlar ve kadın 

örgütleri sığınağın kapanmaması için 

mücadele yürütüyor. Bu mücadele, 

binlerce kadının ve kadın örgütlerinin 

desteklediği “Sığınak İstiyoruz!” 

imza kampanyası ile başlayıp çeşitli 

etkinliklerle devam ediyor. 

Türkiye’de kadın 

sığınmaevlerinin durumu 

2005 yılında AB’ye uyum çerçevesinde 

çıkartılan 5393 Sayılı Belediye 

Kanunu ile nüfusu 50 binin üzerinde 

olan belediyelerin kadın sığınmaevleri 

açmaları gerekiyor. 

Bu yasanın gereği yapılsa, şu anda 

Türkiye’de 3.000 civarında kadın sığınma 

evinin bulunması gerekiyor. 

Oysa Türkiyede Sosyal Hizmetler 

ve Çocuk Esirgeme Kurumu'na 

(SHÇEK)’e bağlı yalnızca 8 tane, 

adına “kadın konukevi” dedikleri 

sığınma evi var! Evet yanlış okumadınız. 

8 tane! 

Birisi Mor Çatı’nın diğeri ise 

Ankara Kadın Dayanışma Vakfına 

ait iki bağımsız sığınak ise devlet 

kaynak aktarmadığı için kapalı. 

Aslında Avrupa Birliği (AB) kriterlerine 

göre de devlet kuruluşlarının, 

her 7 bin 500 kişilik nüfusa bir sığınak 

açması gerekiyor. Bu kritere göre 

Türkiye’de 9 binin üzerinde sığınma 

evinin olması gerekiyor! 

Kadın sığınma evlerinin olağanüstü 

azlığı bir yana bunların nasıl 

çalıştırıldığı da önemli bir tartışma 

konusu. 

Türkiye’de ilk defa 8 Mayıs 2001'de 

‘Kadın Konukevleri Yönetmeliği’ 

Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe 

girdi. 

Bu yönetmelikte yer alan bir sürü 

madde haklı olarak kadın örgütlerinin 

tepkisini çekti. 

Örneğin: "Çalışacak personelin tercihen 

kadın olması" maddesi, uluslararası 

bir kural olan kadın sığınaklarında 

yalnızca kadın personelin 

çalışacağı ilkesi ile bağdaşmıyor. 

Ya da "Kuruluşlar, her ay hizmetten 

yararlanan kadın ve çocuklar ile ilgili 

istatistiki bilgileri il müdürlüklerine 

gönderirler." maddesi ile, sığınaklarda 

kalan kadınların ‘gizliliği’ ilkesi 

ihlal edildiği gibi ayda bir rapor mecburiyetiyle 

zaten kısıtlı olanaklarla 

doğru dürüst işlemeyen bu kurumlar 

bürokrasiye boğularak daha da çalışmaz 

hale getiriliyor. Fuhuşu meslek 

edinen yada alkol/madde bağımlısı 

olan, enseste maruz kalan kadın kesimler 

için ayrı sığınaklar açılması 

ve bunu bizzat devletin kendisinin 

yapması gerekirken bu gruplar için 

bağımsız sığınaklar açılması dahi 

yasaklanıyor! Yine bu yönetmelik ile, 

idarenin eline her fırsatta bağımsız 

kadın sığınaklarını kapatma hakkı, 

yetkisi veriliyor vs. 

Sığınmaevinde neyi koruyorlar 

Türkiye’de var olan az sayıdaki sığınma 

evlerinin nasıl çalıştırıldığına 

bakıldığında bunların, sğınmaevlerinde 

kalan kadınların bir çoğunun 

tehlikede olan yaşamlarını korumakla 

pek ilgilenmedikleri çıkıyor 

ortaya. 

Sığınmaevlerinde, kadının güvenliğinin 

sağlanabilmesi açısından ‘gizlilik’ 

kuralı en önemli kurallardan 

biridir. Bu nedenle sığınma evinde 

kalan kadınların can güvenliği için, 

nerede kaldıklarının, şiddet gördükleri 

için kaçtıkları kişi ya da kişiler 

tarafından bilinmemesi gerekiyor. 

Sığınak adreslerinin mutlaka gizli 

tutulması, hiç kimseye söylenmemesi 

gerekiyor. Fakat Türkiye’de bu böyle 

işlemiyor. Karısının evden kaçtığını 

polise şikayet eden kocaya polis, ‘karım 

kayboldu’ diyerek savcılığa başvurmasını 

öğütlüyor ve savcılık ta 

sığınma evlerini zorlayarak kadının 

orada olup olmadığını öğrenmeye 

çalışıyor! Diyarbakır Kadın Merkezi 

Başkanı Nebahat Akkoç, “Bir keresinde 

bizim koruma altına aldığımız 

bir kızın annesinin eline, ‘Kızınız 

KAMER tarafından sığınma evine 

gönderilmiştir’ yazısı verilmiş” diye 

anlatıyor.   

Perdeleri açmak, balkona 

çıkmak yasak! 

  Bir taraftan kadınların barındığı sığınaklar 

‘kayıp’ başvurusu ile başvuran 

kişilere ihbar edilirken diğer taraftan 

kadınların can güvenliği perdeleri 

açmaları, balkona çıkmaları 

ya da dışarı çıkmaları yasaklanarak 

sağlanmaya çalışılıyor. Sığınma evi 

yöneticileri gizliliği dışarı çıkmayı, 

perde açmayı yasaklamakla çözmeye 

çalışıyor! 

Fakat kadınların kendi ayakları 

üzerinde durabilmeleri için dışarı 

çıkmaları ve iş aramaları gerekiyor. 

Sığınakta kalan kadınların bir çoğu 

belli bir süre sığınakta kaldıktan 

sonra herhangi bir güvenceye kavuşturulmadan 

‘zamanın doldu çık’ 

şeklinde yaklaşımlarla karşılaşıyorlar. 

Kadının can güvenliği devlet tarafından 

sağlanamadığı için her an 

öldürülmek korkusu ile dışarıya çıkamayan 

bir kadının sığınma evinden 

ayrılmaya zorlanması onu yine 

eski şiddet ortamına itmekten başka 

bir anlama gelmiyor. Tabi eğer koca, 

baba vs. tarafından evden kaçtığı için 

öldürülmediyse! 

Avrupa ülkelerinde şiddete uğrayan 

kadının bir tek telefonu onun 

koruma altına alınmasına yetiyorken, 

bu Türkiye’de bir dizi bürokratik 

işlemi gerektiriyor. 

Eğer bir sığınma evine başvuracaksanız 

bunun hazırlıklarına bir an 

önce başlamanız gerekiyor! Çünkü 

epey bir koşturmanız gerekecek! 

Bir sığınma evine başvurmak için 

istenen belgeler şunlar: 

1. Dilekçe, 

 2. Nüfus Cüzdanı, Vukuatlı Nüfus 

Kayıt Örneği,   

3. Kadının bulaşıcı ve sürekli tıbbi 

bakım isteyen bir hastalığının bulunmadığı, 

ruh sağlığının yerinde 

olduğu, alkol ve uyuşturucu madde 

bağımlısı olmadığına dair sağlık 

raporu, 

 4. Çocuklarıyla birlikte kalacaksa 

çocukların nüfus cüzdanları,   

5. Kadın evliyse evlenme cüzdanı, 

boşandıysa boşanma belgeleri,   

6. Kadın herhangi bir şiddete maruz 

kaldıysa polis tutanağı.   

Şiddete uğramış kadınların polise 

başvurduklarında polisin tutanak 

tutmak yerine kadını çoğu zaman eve 

geri gönderdiği de bilindiğinde istenilen 

belgelerin tamamlanması için 

epey bir koşturulması gerekecek! 

Türkiye’de kadına yönelik şiddetin 

en barbar biçimleri çokça yaşanmasına 

rağmen kadınların barınabilecekleri 

sığınakların az olması ve var 

olanların da traji-komik bir yapıya 

sahip olması bir çelişkiymiş gibi görünüyor 

olsa da aslında bir çelişki 

değildir. Çünkü devlet gerçekten 

kadına yönelik şiddete karşı ciddi 

bir adım atsa - ki bunun başında 

şiddetten kaçan kadınların belli bir 

süre kalabileceği, maddi ve manevi 

olarak desteklendiği sığınaklar da 

geliyor- bu kadar sığınmaevine gerek 

kalmaz. Fakat erkek egemen olan bu 

devletin kadına yönelik şiddete karşı 

mücadele gibi bir derdi olmadığı için 

hem kadına yönelik şiddet ve hem de 

kadın sığınmaevlerine olan ihtiyaç 

gün geçtikçe daha da artıyor. 

Kadın kurumlarının talepleri 

Sığınaklar için yıllardır mücadele 

eden ve Mor Çatı gibi bu alanda belli 

bir deneyime sahip olan kadın kurumlarının 

talepleri arasında şunlar 

yer alıyor: 

1. Nüfusu 50 bini geçen belediyelerde 

sığınma evlerinin açılmasının 

yanısıra nüfusu 50 binden az olan belediyelerin 

ortak sığınma evi açması 

gibi yükümlülüklerle tüm kadınların 

haklarının korunması, 

2. Sığınaklardaki kadınların hukuki 

ve psikolojik destek alabilmesi 

için sığınakların yanı sıra kadın danışma 

merkezlerinin de açılmasının 

zorunluluk haline getirilmesi, 

3. Belediyelerin sığınak ve danışma 

merkezi açmak zorunda olmasına 

ilişkin maddede, kadın kuruluşlarının 

hem sığınaklarda denetiminin olması, 

hem de kendilerinin açacakları 

bağımsız sığınakların desteklenmesi, 

4. Türkiye'deki tüm belediyelerin 

sığınak ve kadın sığınma merkezi açmaları, 

açık olanların kapanmaması 

için önlem alınması ve sığınaklarda 

kadın kuruluşlarının söz hakkı ve 

denetiminin sağlanması, 

5. Devletin, bağımsız kadın örgütlerinin 

açacağı kadın sığınaklarını 

"özerkliklerine dokunmadan" 

desteklemesi.   

En ileri emperyalist ülkelerde bile 

kadınlara uygulanan şiddet, toplumun 

ayrılmaz bir parçası olduğuna 

göre, kadına yönelik şiddet erkek 

egemen kapitalist sistemin doğasında 

vardır. Kadına yönelik şiddeti 

ortadan kaldırmak, böylece sığınaklara 

ihtiyacın olmadığı bir sistem 

yaratmak mümkündür. Yeter ki bulunduğumuz 

her alanda şiddete karşı 

mücadele ederken bu mücadeleyi kapitalist 

sistemin ortadan kaldırılması 

mücadelesiyle birleştirelim.! 

Sığınak ta istiyoruz, sığınağa ihtiyacın 

olmadığı günleri de! 

Ocak 2009 √ 

11

panorama 

PANORAMA 

İşgal sona mı 

eriyor 

- IRAK-GÜNEY KÜRDİSTAN - 

12 

ABD emperyalizminin 44. 

Ba şk a n ı seçi len Ba ra k 

Obama, seçim sürecinde 

başkan olarak seçilmesi durumunda 

Irak’taki ABD askerlerini 16 ay 

içinde geri çekeceğinin propagandasını 

yaptı. Obama’nın dediklerini 

dikkatli okuyanların hemen tespit 

edebileceği bir gerçeklik, Obama’nın 

sözkonusu ettiği askeri geri çekme 

işinin, tüm ABD askerlerini kapsamadığı 

gerçeğiydi. Fakat Obama bu 

propagandayla kamuoyunda “savaş 

karşıtı” olma görüntüsünü sağlamada 

epey başarılı olmuştu. 

Obama seçim propagandasında 

ABD askerlerini 16 ay içinde geri 

çekeceğini dillendirirken Bush önderliğindeki 

ABD emperyalizminin 

temsilcileri Irak’taki yönetimle sıkı 

bir pazarlık içindeydi. 

ABD emperyalizminin Irak-Güney 

Kürdistan’ı işgalini “meşru” kılan 

BM’nin kararına göre, BM mandası, 

buna bağlı olarak da ABD askerlerinin 

Irak’ta kalma süresi 31 Aralık 

2008 tarihinde bitiyordu. 1 Ocak 

2009 tarihinde ABD askerlerinin 

Irak-Güney Kürdistan’dan çıkmayacağı 

kesindi. Bu durumda ABD 

emperyalizminin önünde esasında 

iki seçenek vardı: ya uluslararası düzeyde 

“gayri resmi” olarak görülüp 

yeni sorunlarla karşılaşmak, işi kılıfına 

uydurmak için yeni diplomatik 

pazarlıklar yürütmek vb. vb.; ya 

da Irak yönetimiyle 31 Aralık 2008 

tarihi sonrası dönem için anlaşma 

yapmak. ABD emperyalizminin çıkarlarına 

olan ikinci seçenekti ve 

Irak yönetimiyle sözkonusu anlaşma 

gerçekleştirildi. 

Kısa adı SOFA olan anlaşmanın açılımı 

“Status of Forces Agreement”tir. 

Sözkonusu anlaşmayı “Güvenlik 

Anlaşması” olarak da tanıttılar… 

Kimin kime karşı güvenliği sorusunu 

sorarsanız, tabii ki “ABD’nin 

Irak-Güney Kürdistan’da kalabilmesinin 

güvenliği anlaşması” diye 

cevap alamazsınız. Çünkü anlaşmanın 

esas rolü ABD emperyalizminin 

Irak-Güney Kürdistan’daki varlığının 

üzerini örtmektir. Ya da başka 

türlü ifade edilirse işgalci güç olma 

yerine “yardımcı güç” kılıfına sokmak 

ve böylece sanki ABD’nin işgali 

son buluyormuş gibi bir görüntü 

yaratmaktır. 

Irak yönetiminin pazarlıklar sürecinde 

öne sürdüğü ve anlaşmaya 

soktuğu kimi noktalar –örneğin Irak 

topraklarının komşu ülkelere saldırı 

için kullanılmayacağı noktası gibi 

noktalar– da kullanılarak ABD’ye 

karşı büyük bir başarı sağlanmış 

havası verilmektedir. Öne çıkarılan 

esas propaganda ise “işgal son bulacak” 

yönlü propagandadır. 

Gerçekte ise, “Güvenlik Anlaşması” 

denilen anlaşma ile işgal en azından 

üç sene daha uzatılmıştır. ABD 

emperyalizminin işgalci güçlerinin 

Irak-Güney Kürdistan’da varlığı bu 

anlaşmayla bir kez daha –daha önce 

BM aracılığıyla yapılmıştı– “meşrulaştırılmıştır”. 

Böylece gerçekte 

varolan işgalin üzeri örtülmeye 

çalışılmaktadır. 

Anlaşmanın kendisinde en büyük 

sahtekârlık, sözkonusu anlaşmanın 

“eşit ve bağımsız egemen ortaklar” 

tarafından karşılıklı verilen garantilere 

dayandığının tespit edilmesidir. 

Gerçekte eşit ve bağımsız ortaklar 

sözkonusu değildir. İşgalci 

güç ABD ile ona bağımlı atanmış 

bir yönetim sözkonusudur. Öyle 

“eşit ve bağımsız” bir yönetim ki 

Irak yönetimi, ABD emperyalizminin 

“yeşil bölge” olarak duvarlarla 

çevirdiği ve binlerce ABD’li sivilin 

Irak’ı yönettiği –ki gerçek yöneticiler 

bunlardır– bir bölgede hükümet 

ve parlamento toplantılarını gerçekleştirebilmekte 

ve bu “yeşil bölge”de 

“güvenlik anlaşması”nı onaylamaktadır. 

Anlaşmanın başında yapılan 

bu sahtekârlık tabii ki tüm anlaşma 

metninde de sürdürülmektedir. 

Kamuoyuna yansıdığı kadarıyla 

sözkonusu anlaşmanın öne çıkan 

kimi noktaları şunlardır: ABD askerleri 

30 Haziran 2009 tarihine kadar 

yerleşim alanlarından çekilecek. 

Yani üslerde kalacak. Buna bağlı olarak 

400 civarında olduğu söylenen 

üslerde kalan –andaki sayı 152 bin 

olarak verilmektedir– ABD askerinin 

2011 yılı sonuna kadar Irak-Güney 

Kürdistan’ı terk etmesi gerekiyor. 

Irak toprakları komşu ülkelere saldırı 

için kullanılamayacak. Üsleri dışında 

ve görev başında değilken suç işleyen 

ABD askerleri Irak mahkemelerinde 

yargılanabilecek. Anlaşma, Irak’ta 

güvenlik tam olarak sağlandığında, 

tarafların uzlaşmasıyla feshedilecek. 

Önemli noktalardan biri de bu 

anlaşmanın Obama yönetimini de 

bağlamasıdır. 

Sözkonusu anlaşmanın dibinin 

delinmesinin her zaman mümkün 

olduğunu gösteren noktaların başında 

“tam güvenliğin sağlanması” 

tespiti gelmektedir. Yani anlaşmayı 

imzalayanlar tarafından tam güvenlik 

sağlandığı konusunda hemfikir 

olunmazsa ve iki taraf da bunu kabul 

edip onaylamazsa anlaşma varlığını 

koruyacaktır. Buna göre de Irak yönetimi 

tehdit altında olduğu yerde, 

“güvenliği” korumak için ABD askerinin 

müdahale hakkı ve yetkisi 

vardır. Artık nasıl yorumlanırsa ona 

göre gereken adımlar atılacaktır. 

Bütün anlaşmayı bir kenara bırakıp 

ABD’nin “güvenliği sağlamak” için 

Irak’ta asker bulundurma ve müdahale 

–buna “yardım” adını veriyorlar 

şimdi– etme hakkı bile işgalin üç 

seneden daha çok sürdürülmesinin 

imkânını vermektedir. 

Örneğin 30 Haziran 2009 tarihine 

kadar ABD askerlerinin üslerine çekilmesi 

meselesi, sözkonusu yerleşim 

alanlarında “güvenliğin Irak güçlerince 

devralınması” koşuluna bağlanmaktadır. 

Formel olarak gerçekleştirilebilecek 

bir noktadır bu, ama 

gerçekte o tarihe kadar “Irak güçleri” 

tüm ABD askerinin olduğu şehir, kasaba, 

köylerde “güvenliği” devralabilecek 

mi Göreceğiz… 

ABD askerlerinin “görev başında” 

değilken işlediği suçlardan dolayı 

Irak mahkemelerinde yargılanabileceği 

meselesi de yine her tarafa bükülebilecek 

bir noktadır. Birincisi, 

onlara göre “görev başında” iken 

işlenen suçlardan dolayı sözkonusu 

askerler yargılanamaz. İkincisi, yargılanmaları 

ancak “görev başında” 

olmadığı ve üslerin dışında suç işlemesine 

bağlıdır. Bu durumda “görev 

başında” olmak ya da olmamak ne 

demektir Her seferinde “görev başında” 

olduğu söylenip sözkonusu 

askerlerin yargılanmasının önü kesilebilir. 

Her ABD işgal gücü, yani 

askeri, Irak-Güney Kürdistan’da “görev 

başında”dır. Onların görevi Irak- 

Güney Kürdistan’a gitmeleriyle başlamış, 

geri çekilmeleriyle son bulacak 

bir görevdir. 

Kamuoyundan gizlenmeye çalışılan 

bir gerçeklik de, sözkonusu 

anlaşmaya göre “bütün Amerikan 

kuvvetlerinin” yani askeri güçlerinin 

çekilmesi öngörülüyor. Oysa 

hem “yeşil bölge”de Irak’ın gerçek 

yöneticileri olan binlerce ABD’linin 

hem de resmen sayısı verilmeyen ve 

askeri güç içinde gösterilmeyen onbinlerce 

paralı–taşeron silahlı gücün 

varlığı sözkonusu edilmemektedir. 

Bu taşeron, paralı silahlı gücün sayısı 

kimi tahminlere göre 150 bin 

civarındadır. Yani resmi ABD askeri 

2011 yılı sonuna kadar Irak-Güney 

Kürdistan’dan çıksa bile, gerçekte 

ABD işgali son bulmuş olmayacaktır. 

Askere sivil elbise giydirip işgalin 

son bulduğu görüntüsü vermek onlar 

için hiç de zor olmuyor… Mesele, onlara 

aldanıp aldanmamaktır! 

ABD emperyalizminin temsilcileri 

sözkonusu anlaşmanın taslak metnini 

sonuna kadar kendi kamuoyundan 

gizlediler. Irak hükümetinden 

sonra Irak Parlamentosu da sözkonusu 

anlaşmayı onayladı. 275 sandalyelik 

parlamentoda, sözkonusu 

oylama günü 198 milletvekili oy kullandı 

ve farklı verilere göre 144-149 

oyla anlaşma onaylanmıştır. Bu anlaşmanın 

en son imzası ise Bush ile 

Maliki tarafından atıldı ve –Bush’a

panorama 

atılan ayakkabı resimleri eşliğinde– 

yürürlüğe girdi. 

Kimi milletvekillerin açıklamalarına 

göre “Başka seçenek” olmadığı 

için bu anlaşma onaylanmalıydı… 

Öyle de oldu. Sözkonusu anlaşmanın 

işgalin üzerini örtme yönlü tüm 

sahtekârlıklarına rağmen, Irak yönetimine 

öncekinden daha çok yetki tanıma 

durumunda olduğu da olgudur. 

ABD güçlerine, en azından kağıt üzerinde 

kimi sınırlamalar getirilmektedir. 

ABD emperyalizminin Irak 

yönetiminin kimi taleplerini kabul 

etmesinin perde arkasında yatan esas 

şey, “zamanın sınırlılığı” idi. Hem 31 

Aralık 2008 tarihi öncesinde, hem de 

Obama’nın resmen başkanlık koltuğuna 

oturmasından önce böylesi bir 

anlaşma yapılması gerekiyordu. 

Tam da bu nedenlerden kaynaklı 

kimi tavizler, daha anlaşma onaylanırken 

Pentagon’da yeni hesaplar 

yapılmasına yol açıyordu. Yani taraflar 

şimdilik anlaşmış görünse de, 

gerçekte hiç bir taraf tam memnun 

değildir. Bu çelişkiler kendisini önümüzdeki 

süreçte –Obama yönetiminin 

de tavrını belirlemesiyle– gösterecektir. 

Irak’ta yapılması öngörülen 

referandumun gerçekleşip gerçekleşmeyeceği 

ve gerçekleşirse sonucun ne 

olacağı da belli değil. Eğer gerçekleşirse 

referandumda ABD askerlerinin 

Irak-Güney Kürdistan’da kalıp kalmaması 

konusunda karar verilecek. 

Sonuç hayır yönünde olursa, ABD 

askerlerinin 2010 yılı ortalarına kadar 

çekilmesi gerekecek… Sonuç evet 

yönünde olursa –ki referandumu örgütleyenler 

ve oyları sayanlar sonucu 

belirleyecek– o zaman bu sonuç 2011 

sonrası için de kullanılabilecektir. 

Gerçekte ne ABD emperyalizmi 

Irak-Güney Kürdistan’ı terk etmek 

istemektedir, ne de andaki durumda 

Irak yönetimi ABD’siz ayakta durabilecek 

durumdadır. Bunun da sonucu, 

ABD’nin askeri güç sayısını azaltarak 

Irak-Güney Kürdistan’da uzun süre 

kalma amacında olduğu ve bunun 

planlarını yaptığı yönlü haberler kamuoyuna 

da yansıyan haberler arasındadır. 

Biçimi ya da vitrinin nasıl 

değiştirileceğinden, hangi görüntü 

verileceğinden bağımsız olarak, Irak- 

Güney Kürdistan’daki işgalin 2011 

yılından sonra da sürdürülmek istendiği 

açıktır. İşgale gerçekte son vermek 

sözkonusu anlaşma ile mümkün 

değildir. Anlaşma işgale son verme 

anlaşması değil, gerçekte “güçlerin 

yerleştirilmesi” anlaşmasıdır. 

Kuşkusuz ki işgalin son bulması 

devrim olmadan da mümkündür ve 

böylesi bir durum işgal durumundan 

iyidir. Fakat böylesi bir durumda da 

gerçek bağımsızlık sözkonusu olmayacaktır. 

Irak-Güney Kürdistan’da 

gerçek bağımsızlığı elde etmek ancak 

emperyalist işgale, yerli işbirlikçilere, 

her türden gericilere karşı devrim 

mücadelesiyle mümkündür. 

24 Ocak 2009 √ 

Açık hava cezaevinde 

“fosforlu” katliam… 

27 Aralık 2008 tarihinde başlayan 

bombardıman ve 3 Ocak 

2009’da karadan da başlatılan 

saldırı, 17 Ocak’ta İsrail’in ve 

18 Ocak’ta da Hamas yetkililerinin 

“tek” taraflı ilan ettikleri ateşkesle 

şimdilik son bulmuştur. 

İsrail’in Hamas’ı gerekçe göstererek 

Gazze’ye saldırısının andaki kaba 

bilançosunu çıkarmak bile, gerçekte 

açık hava cezaevi halindeki Gazze’de 

yaşananların katliam olduğunu gözler 

önüne sermektedir. 22 gün süren 

saldırıların sonuçlarının rakamlara 

yansıması şöyledir: 1350’den fazla 

Filistinli –bunların 500’den fazlasını 

çocuk ve kadınlar önemli bir bölümünü 

de yaşlılar oluşturuyor– katledilmiştir. 

Yakılıp yıkılan binaların 

enkazları altındaki cesetlerin sayısı 

ise belli değil. Öldürülen İsraillilerin 

sayısı 9 asker 4 sivil olarak verilmektedir 

ve bu 9 askerden 4’ü de İsrail 

ordusunun kendisi tarafından öldürülmüştür. 

5 binden fazla Filistinli 

yaralanmıştır. 22.000 civarında ev 

tahrip edilmiştir. Bunun önemli bölümü 

artık oturulamaz durumdadır. 

100.000’den fazla insanın evsiz 

kaldığı, korunabilmek için kaçacak, 

sığınacak yer aradığı da BM’nin 

Gazze’deki çalışanlarının verdiği 

bilgiler arasındadır. Saldırıya uğrayan 

okul ve hastahane binaları ya da 

Hamas’ın gizlendiği söylenen binalar 

ve de camiler bu hesapta yok bile. 

Yakıp yıkmanın –insanların katledilmesi 

hesabı işin içinde yok– 

faturası ise 2 milyar dolar olarak 

gösterilmektedir. Gerçekte ise tam 

bir hesap yapılmamıştır. Gazze’de 

insanlar, evler, eşyalar… yakılıp yıkılırken, 

yakıp yıkmada kullanılan 

- GAZZE/ FİLİSTİN - 

silahların üreticileri kuşkusuz ki ellerini 

ovmakta, kârlarına yeni kârlar 

katmaktadırlar… 

Açık bir barbarlık yaşanıyor; terör 

örgütüne, Hamas’a karşı mücadele 

adına gerçekleştirilen bu barbarlık 

dünyanın hemen tüm emperyalist 

güçleri tarafından açık veya dolaylı 

destekleniyor. Her türlü sahtekârlık 

sergileniyor. 

Sergilenen sahtekârlık içinde her 

emperyalist ve yerel gerici devletin 

kendi hesabı yer almaktadır. 

Özellikle Ortadoğu bağlamında çok 

yönlü çıkar ve hesaplar içiçe geçmiş 

ve kendisini Filistin sorununa yansıtmaktadır. 

Bu da “fillerin tepiştiği 

çimlerin ezildiği” bir durum ortaya 

koyuyor. Ezilen tabii ki Filistin Arap 

ulusu, halkıdır. 

Filistin Arap ulusunun özgürlüğü 

mücadelesinde düşman güç sadece 

işgalci siyonist İsrail ve onu destekleyen 

emperyalist güçler ve Mısır, 

Ürdün gibi Arap devletleri değil, hayır 

Filistin Arap ulusunun özgürlüğüne 

düşman güçler arasında hem El 

Fetih somutunda Abbas yönetimidir 

hem de gerici dinci faşist ideolojinin 

temsilcisi Hamas, İslami Cihad gibi 

örgütlerdir. Böylesi bir durumda ve 

devrimci bir önderliğin, gücün olmadığı 

koşullarda kuşkusuz ki Filistin 

Arap ulusunun pratik olarak fazla 

seçeneği yoktur. 

Hangi örgüt işgalci güce daha sert 

karşı çıkıyorsa ve de insanların yaşayabilmesinin 

önkoşulu olan yiyecek, 

içecek ya da temel ihtiyaçlarını gidermede 

yardımcı oluyorsa, halk da doğal 

olarak onlardan yana tavır takınmaktadır. 

Eğer Filistin halkı 25 Ocak 

2006’da yapılan genel seçimlerde 

–Filistin yönetiminin kurulmasından 

(1994) 12 sene, ilk genel seçimlerden 

(1996) ise 10 sene sonra yapılan genel 

seçimlerde– çoğunlukla Hamas’ı 

seçtiyse, bunun temelinde yatan gerçeklik, 

halkın şeriat istemesi değil, 12 

sene yönetimde bulunan El Fetih’in 

halkın sorunlarına çözüm getirmeye 

çalışması yerine yiyicilik, rüşvetçilik 

ve de her şeyden önemlisi Batılı 

emperyalistlerin ve İsrail’in “mini” 

Filistin devletinin kuruluşunu engelleme 

siyasetine ortaklık etmesiydi. 

Yaşanan barbarlık içinde çok yönlü 

çıkarlar, hesapların varlığı ve sınırsız 

sahtekârlıkların yaşandığı bir durumda, 

hangi konuyu seçip ortaya 

koymaya kalkışırsanız kalkışın, tavır 

takınmadığınız noktalar, tavır takındığınız 

noktalardan daha çok oluyor. 

Buna rağmen bu yazımızda kendimizi, 

yapılan kimi sahtekârlıklara 

değinmekle sınırlıyoruz. 

Kamuoyuna yutturulmaya çalışılan 

düşüncelerin başında Hamas’ın ateşkesi 

bozduğu ve tüm teklif ve uyarılara 

rağmen ateşkesi uzatmaktan kaçındığı 

yönlü yalan gelmektedir. Bu 

yalana bir de altı aylık ateşkes sürecinde 

Hamas’ın anlaşmaya uymadığı 

yalanı yamanmakta ve sahtekârlık 

perdesi sahneye asılmaktadır… 

Yalan diyoruz, çünkü, birincisi hemen 

tüm tarafsız basın mensuplarının 

ve uluslararası kurumlarda yer 

alan kimi yetkililerin verilerine göre, 

Hamas sözkonusu altı aylık ateşkes 

sürecinde anlaşmaya esas olarak uymuştur. 

İsrail ise gerçekte anlaşmaya 

uymamıştır. Örneğin Gazze’ye yönelik 

ablukanın özellikle temel ihtiyaç 

maddeleri için gevşetilmesi ve günde 

Gazze’ye yardım malzemesi taşıyan 

TIR’ların sayısının abluka öncesi 

sayıya yükseltilmesi gerekirken, 

İsrail bunu en az düzeyde tutmuştur. 

Son dönemde ise sınırları bütünüyle 

kapatmıştır. 

4 Kasım’da Hamas’ın herhangi bir 

saldırısı olmadığı halde İsrail saldırıda 

bulunmuş ve 6 Hamas militanını 

katletmiştir. Örneğin Hamas bu süreçte, 

Kasım ayındaki saldırıya kadar 

İsrail’e yönelik roket saldırısında bulunmamıştır. 

4 Kasım saldırısı sonrasında 

yeniden roket saldırısı başlatmıştır. 

Bu tarihe kadarki süreçte 

çok az sayıdaki roket atışı –toplam 

12– ise İslami Cihad ve diğer örgütlerin 

gerçekleştirdiği ve kimi burjuva 

yorumcuların da belirttiği kadarıyla 

Hamas’ın engelleyemediği saldırılar 

olmuştur. Bu saldırılarda herhangi 

bir can kaybı yaşanmamıştır. 

Hamas’ın ateşkesi uzatmadığı id- 

13

panorama 

14 

diası veya suçlaması da bu haliyle 

yanlıştır. Sözkonusu ateşkes zaten 

19 Aralık 2008 tarihinde bitiyordu. 

Taraflar uzlaşırsa yeni bir ateşkes 

sözkonusu olacaktı. Hamas’ın ateşkesin 

uzatılması için İsrail’e –Mısır’lı 

arabulucular üzerinden sunduğu– 

bir ateşkes önerisi vardı. Öneride 

öne çıkan talep Gazze’ye ablukanın 

kaldırılmasıydı. İsrail, bu öneriyi 

reddetmiş ve Hamas’a roket saldırılarını 

durdurması için 48 saat süreli 

ültimatom vermiştir. Saldırı ise bu 

ültimatom üzerinden daha 24 saat 

bile geçmeden gerçekleştirildi. Yani 

Hamas’a tanınan 48 saat dolmadan 

ve Hamas’ın tavrı beklenmeden saldırıya 

geçildi. Böylece esas olarak 

Hamas’ın ateşkes için Gazze’ye yönelik 

ablukanın kaldırılması yönlü 

haklı talebi güme gitmiş, kamuoyunun 

dikkatleri başka yöne çevrilmiştir. 

19 Haziran 2008 tarihindeki ateşkes 

anlaşması için arabuluculuk yapan 

eski ABD başkanlarından James 

Carter bile İsrail’in saldırı savaşını 

“gereksiz bir savaş” (8 Ocak 2009 tarihli 

Washington Post) ve sorunu kolaylıkla 

aşılabilecek bir sorun olarak 

değerlendirdi. 

Bu sahtekârlıkların biri de İsrail’in 

“kendini savunduğu” yönlü propagandadır. 

Her şeyden önce saldırıya 

maruz kalan İsrail değil, Filistin 

Arap ulusudur. İsrail işgalci bir güç 

olarak Filistin halkına on yıllarca 

kan kustururken ve en gecinde Oslo 

Anlaşması ile onayladığı “mini” 

Filistin devletinin kuruluşunu bile 

bugüne kadar hep yeniden engellediği 

halde, böylesi bir yalanı dünya 

kamuoyuna yutturmaya çalışmaktadır. 

Bunda başarılı olmasının temel 

dayanaklarından biri özellikle 

İsrail’i destekleyen Batılı burjuva 

medyanın propagandasıdır. İşgalci 

güç, saldırgan güç, sorumlu ve suçlu 

güç, “kendini savunuyor” biçiminde 

gösterilerek hem temize çıkarılmaya, 

hem de “kurban” taraf olarak gösterilmeye 

çalışılıyor. 

Silahlı saldırı ve öldürme olayları 

temel alınarak bakıldığında da 

bu propagandanın büyük bir yalan 

olduğu ortaya çıkmaktadır. İsrail 

sadece bölgenin en büyük silahlı 

gücü değil, dünya çapında öne çıkan 

güçlü silahlı güçler arasındadır. 

Örneğin Gazze’ye saldırıda adı bile 

daha bilinmeyen yeni silahlar kullanılmaktadır. 

“Fosforlu” gösterilerle 

Filistinliler yakılmaktadır. Tankı 

topu, uçağı füzesi, atom bombası… 

ne sayarsanız var! 

Peki, anda İsrail’i tehdit eden güç 

olarak gösterilen Hamas’ın silah durumu 

nasıl Şimdiye kadar kullandıkları 

en büyük silah, hedefi belirsiz 

olan roketlerdir. Diğerleri tüfek, 

tabanca, ya da bunların çeşitleri, en 

etkilisi ise intihar komandolarıdır. 

Hamas ile İsrail arasında bir kere 

16 aylık ateşkes yaşanmıştır. En son 

olarak da altı aylık ateşkes yaşandı. 

İsrail’in varlığının tehdit altında olduğu ve 

anda yürüttüğü savaşı “kendini savunma” 

olarak yutturduğu tüm bu sahtekârlıklar 

kuşkusuz ki suçlu olanın İsrail değil, Hamas 

olduğu görüşünün yaygınlaştırılması içindir de. 

Bütün Batılı emperyalistler İsrail’in “kendini 

savunma”sını “anlayışla karşılarken”, gerçekte 

suç ortaklığı yapmaktadırlar. 

Hamas özellikle son 5 senedir birçok 

kez sözlü olarak 1967 sınırları içine 

çekildiğinde İsrail’in varlığını kabul 

edeceğini açıklamıştır. Karşılıklı 

ateşkes anlaşmaları yapmak bile, aslında 

birbirini tanımaktır. Son sekiz 

senelik süreçte Hamas’ın Gazze’den 

attığı roketleriyle ölen İsraillilerin sayısı 

15 iken, bu süreçte İsrailin öldürdüğü, 

katlettiği Filistinli sayısı 5000 

civarındadır. 

Bu verilere bakıldığında, kimin 

saldırgan kimin kurban olduğunu 

görmek için insanın özel olarak teorik 

analizler yapmasına gerek yoktur. 

Açıkça, göz göre göre yalan söylemektedirler. 

İsrail’in varlığının tehdit 

altında olduğu savunusu objektif 

olarak yalandır. Kuşkusuz ki İsrail’in 

varlığına karşı olanlar var. Ama bu, 

anda somut olarak İsrail devletini 

yıkacak ve İsrail’in varlığına son verecek 

bir tehdit değildir. Yukarıda 

aktardığımız 15’e 5000 insan öldürme 

oranı, ya da tepeden tırnağa 

silahlı bir İsrail devleti ile Hamas’ın 

silah gücü karşılaştırılmasında bile 

kimin tehdit altında olduğu açıkça 

görülebilir. 

Anda tehdit altında olan Gazze’deki 

1.5 milyon Filistinlidir. Sadece tehdit 

altında değil tabii ki… sürekli biçimde 

abluka altına alınmış, her gün, 

her saat, hatta her saniye ölümün hesaplandığı 

bir durum sözkonusudur. 

Kelimenin gerçek anlamında açık cezaevi 

konumundadır Gazze. 

İsrail’in varlığının tehdit altında olduğu 

ve anda yürüttüğü savaşı “kendini 

savunma” olarak yutturduğu 

tüm bu sahtekârlıklar kuşkusuz ki 

suçlu olanın İsrail değil, Hamas olduğu 

görüşünün yaygınlaştırılması 

içindir de. Bütün Batılı emperyalistler 

İsrail’in “kendini savunma”sını 

“anlayışla karşılarken”, gerçekte suç 

ortaklığı yapmaktadırlar. 1350’den 

fazla Filistinlinin katlinden, binlercesinin 

yaralanmasından, yüzbinden 

fazlasının evsiz, barksız kalmasından 

sorumlu ve suçludurlar. 

İsrail’in beyaz fosforlu bombalar ya 

da adı verilmeyen yeni silahlar kullanması 

da gerçekte emperyalistlerin 

uluslararası anlaşmalarına göre bile 

savaş suçudur, insanlık suçudur. 

Ama onlar bunu açık açık yapmaktadırlar! 

Saldırı harekâtının 

adını bile “Dökme Kurşun Harekâtı” 

koyuyorlar… 1967’deki altı günlük 

savaşlar’dan sonra bir günde en çok 

insanın katledildiği 27 Aralık 2008 

tarihinde ve sonrasındaki üç haftalık 

süreçte yaşananlar, kapitalizmin 

barbarlık olduğu gerçeğini çok açık 

olarak bir kez daha göstermiştir. 

B u r j u v a z i n i n s i y a s e t i n d e 

sahtekârlıklar normal durumdur. 

Örneğin daha 19 Haziran 2008’de 

ateşkes a nlaşması yapı lırken, 

Gazze’ye saldırının planları hazırlanmıştır. 

İsrail ile Hamas arasında 

arabuluculuk görüşmeleri yapan 

Mısır’lı yetkililer, başta da Mübarek, 

Hamas yetkililerine –İsrailli yetkililerin 

talebi üzerine– İsrail’in yakın 

zamanda saldırıda bulunmayacağı, 

ateşkes görüşmelerine sıcak baktığı 

yönlü bilgiler vermiş ve böylece 

İsrail’in Hamas’ı “beklenmeyen bir 

zamanda” vurması planlarına ortak 

olmuşlardır. Gazze’nin Mısır ile olan 

sınırının İsrail’in ablukasını boşa çıkarabilme 

imkânı var iken, Mısır da 

Hamas yönetimi ele geçirdi bahanesiyle 

Gazze’ye sınırı abluka altında 

tutmuştur. Yani Gazze’nin abluka 

altında olmasının da suç ortağıdır 

Mısır yönetimi. 

Hepsinin ortak sahtekârlıklarından 

biri de “savaşın Hamas’a karşı” olduğudur. 

Gerçekte hem İsrail, hem Mısır 

–Hamas’ın Mısır’daki Müslüman 

Kardeşler ile ilişkisinden dolayı da– 

hem de Abbas yönetimi (El Fetih) ve 

bunların destekçi emperyalist güçleri 

Hamas’a karşıdır. Fakat bu, yürüyen 

savaşın, daha doğrusu Gazze’ye 

saldırı harekâtının Filistin halkına 

karşı yürütüldüğü gerçeğini ortadan 

kaldırmıyor. 

Burjuvazinin siyaseti, çıkarları ve bu 

çıkarların gerektirdiği sahtekârlıklar 

üzerine kuruludur. Emekçiler için, 

ezilen halklar için mesele, onlara inanıp 

inanmamaktır. 

Tüm destekçileriyle birlikte İsrail’in 

Gazze’de gerçekleştirdiği katliamı 

bir kez daha lanetliyor, Filistin Arap 

ulusunun özgürlüğü için mücadeleyi 

destekliyor ve gerçek özgürlüğün ve 

bağımsızlığın tek yolunun devrim 

için mücadele olduğunu yeniden 

haykırıyoruz. 

24 Ocak 2009 √ 

Savaşın seçimi, 

seçim savaşı… 

- İSRAİL-FİLİSTİN- 

İsrail’in 27 Aralık 2008 tarihinde 

Gazze’ye yönelik başlattığı saldırı 

sonrasındaki yorum ve değerlendirmelerde, 

İsrail’in neden şimdi 

böylesi yoğun bir saldırı başlattığı 

sorusuna verilen cevaplarda; İsrail’de 

erken seçimlerin gündemde olması 

ve saldırının seçimlerde oy kazanmak 

için gerçekleştirildiği yönlü cevaplar 

da vardı. 

Bu değerlendirmenin bir yanı 

doğru ama bir yanı da yanlıştır. 

Şöyle ki, gerçekten de İsrail’de erken 

seçimler sözkonusudur. 10 Şubat 

2009 tarihinde –bu arada değişiklik 

olmazsa– erken genel seçimler yapılacaktır. 

Yine olgudur ki, bu seçimlerde 

Netanyahu, Barak ve Livni 

şahıslarında kendini gösteren partilerin 

oyları, İsrail’in Filistin sorununa 

ve özellikle de düşman olarak 

hedefe konan Hamas gibi örgütlere 

karşı tavırlar önemli rol oynamaktadır. 

Özellikle Netanyahu, andaki 

hükümette yer alan Livni ve Barak’ı 

Hamas’a karşı saldırı için zorlamaktaydı 

ve seçimleri kazanma olasılığı 

varsayılıyordu. Bu açıdan ele alındığında 

Gazze’ye yönelik saldırının ve 

katliamın İsrail’deki seçimlerle de 

bağı vardır. 

Fakat bu saldırı, kimileri tarafından 

gösterilmeye çalışıldığı gibi “sürpriz” 

“aniden” düşünülen ve seçimlerden 

kısa süre önce “akıllarına” gelen bir 

saldırı değildir. 

Somut olarak bu biçimiyle ve kapsamıyla 

planlanmamış olsa da, bu 

saldırının hazırlığı en gecinden 

Hamas’ın Gazze’de yönetimi tek

panorama 

başına ele geçirmesinden beri yapılmaktaydı. 

19 Haziran 2008 tarihli 

ateşkes, gerçekte o tarihten önce yapılan 

saldırıların, İsrail egemenlerinin 

istediği başarıyı sağlayamamış olmasının 

sonucuydu. Gazze’nin birbuçuk 

sene abluka altına alınması olgusu da 

gerçekte saldırının sadece seçimlerle 

bağıntılı olmadığının kanıtıdır. 

Basına yansıdığı kadarıyla İsrail, 

ateşkes anlaşmasına paralel olarak 

Gazze’de, hem de El Fetih yanlılarının 

yardımlarıyla da Hamas’ın 

yerleştiği alanları, cephaneliklerini, 

kısacası durumu rapor etme ve buna 

uygun olarak saldırı hazırlama planını 

yapmıştır. 

Ateşkes süresinin bitmesinden 

önce Hamas güçlerine saldırıp 6 militanı 

öldürmesi de, esasında ateskes 

süresinin bitmesi döneminde –ve bu 

arada ABD’de yönetim değişikliği 

sürecini de gözönüne alan– saldırıyı 

gerçekleştirmek için ortam hazırlama 

adımlarından biri olmuştur. 

Hamas’ın İsrail’in saldırılarına 

roketlerle yanıt vermesi, esas olarak 

İsrail’in eline saldırı için kullanacağı 

bir gerekçe sunmuştur. 

Sonuçta değerlendirme yapılırsa, 

İsrail yönetimi hem Hamas’a karşı 

saldırı planlarının bir bölümünü 

pratiğe geçirme fırsatını kaçırmama 

ve aynı zamanda bununla seçimlerde 

oy oranını yükseltme hesaplarıyla 

deyim uygunsa bir taşla iki kuş vurmaya 

kalkışmıştır. 

Bilinçlere çıkarılması gereken sorunlardan 

biri, sözkonusu seçim hesaplarının 

sadece İsrail’deki erken 

genel seçimlerle sınırlı olmadığıdır. 

Filistin somutunda da seçimler sözkonusudur. 

Hem Başkan Abbas’ın 

görev süresinin bitmesine bağlı olarak 

başkanlık seçimleri, hem de 

Hamas ile yürüyen çelişki ve çatışmalar 

sonucu Filistin Yönetimi’nin 

sınırları çerçevesinde tek hükümetli 

yönetimin olmaması ile parlamento 

seçimlerinin gündeme getirildiği bir 

durum sözkonusudur. 

9 Ocak 2009 tarihinde Abbas’ın 

resmi görev süresi dolmuştur. 

Gazze’de Hamas’ın yönetimi elinde 

bulundurması ve İsrail’in Gazze’ye 

saldırısı aynı zamanda Abbas’a “savaş 

durumunda seçim yapmak mümkün 

değil” diyerek seçimi belirsiz bir tarihe 

erteleme imkanı sunmaktadır. 

Ki, Abbas bu arada kendi partisinin 

kongresini belirsiz bir zamana kadar 

erteledi. 

Filistin’deki seçimler sorununu 

da gözönüne aldığımızda, İsrail’in 

Gazze’ye karşı saldırısı ile Abbas’ın 

Hamas’ı suçlaması tavrı birleşince; 

bunlara bir de 25 Ocak 2006’da 

Hamas’ın seçimleri kazanması ile 

ortaya çıkan durum ve gelişmeler 

eklenince, Abbas önderliğindeki 

Filistin yönetiminin İsrail ve başta 

ABD olmak üzere kimi Avrupalı diğer 

emperyalistlerle işbirliği içinde 

olduğu açıkça ortaya çıkmaktadır. 

Yani İsrail’in Gazze’ye karşı saldırısı 

aynı zamanda Abbas yönetiminin de 

çıkarına hizmet eden, Abbas yönetimi 

tarafından –kamuoyuna yönelik 

kimi kınama tavırları dışta tutulursa– 

desteklenen bir saldırı olmuştur. 

Hepsini birleştiren ortak nokta, 

Hamas’ın yönetimden düşürülmesi 

ve İsrail ile destekleyicisi emperyalistler 

tarafından çizilen siyasete uygun 

davranan, işbirlikçi El Fetih’in 

yönetime getirilmesidir. 

Ocak 2006’daki seçimlerden sonra 

Hamas’ı istedikleri hizaya getiremeyince 

yeniden hedef tahtası haline 

getirdiler. Hamas’ın kurduğu hükümeti 

kabul etmeyen, iç çatışmalara 

vardıran El Fetih, gerçekte batılı emperyalistler 

tarafından Hamas’a karşı 

silahlandırılmış ve çatışmalara sürülmüştür. 

Batı Şeria’da Hamas hükümeti 

ortadan kaldırılmış, kimi bakanları 

kodese tıkanmış ve Gazze’de 

ise hesapları ters tepmişti. Hamas El 

Fetih’i devredışı bırakıp yönetimi 

ele geçirdiğinden bu yana ise Gazze 

abluka altındadır. Hem İsrail hem de 

Abbas ve örgütü El Fetih gerçekte ortak 

çalışma durumundadırlar. 

Bunun bir yolu olarak da Gazze 

halkının durumunun kötüleşmesini 

sağlayıp Hamas’a karşı harekete geçirme 

hesabıdır. Bu hesap ama “bağdattan” 

dönen bir hesaptır. Abbas’ın 

başkanlık seçimleriyle eş zamanlı 

parlamento seçimlerini gerçekleştirmek 

için Hamas’a “ulusal birlik 

hükümeti” kurma çağrısı ise, girilen 

çıkmazdan Hamas’ı zayıflatarak 

çıkma hesabı üzerine kuruludur. 

Abbas’ın bu hesabının tutup tutmayacağını 

göreceğiz. Bunun için tabii 

ki her şeyden önce seçimlerin yapılması 

gerekiyor. 

İsrail’deki erken genel seçimler 

10 Şubat 2009 tarihinde yapılacak. 

Filistin’de ise başkanlık seçimi “iki 

başlı” –Hamas ve El Fetih– yönetimden 

kaynaklanan çatışmalı durumda 

“gelecekte” yapılması düşünülen bir 

seçimdir. Parlamento seçimleri ise 

Hamas’ın seçimleri kazanmış olması 

olgusunun kabul edilmemesi; Hamas 

hükümetine tahammül edilmemesi 

sonucu erkene alınması istenen 

seçimlerdir. 

Bu seçimlerin nasıl ve ne zaman 

yapılacağı belli değildir. Fakat belli 

olan şey, bu seçimler yapılsa da ve 

ister Hamas ister El Fetih, ya da 

Abbas veya Meşal kim seçimi kazanırsa 

kazansın, Filistin’de Filistin 

Arap ulusunun özgürlüğü, bağımsızlığı 

sorununa hiç biri de çözüm 

getiremeyecektir. 

Anda yürüyen mücadelede, ya da 

çatışmalarda sözkonusu edilen esas 

nokta “mini” Filistin devletinin kurulması 

bile değildir. 27 Kasım 2007 

tarihinde ABD/ Annapolis’te yapılan 

toplantıda Abbas, 2008 yılı sonuna 

kadar “mini” Filistin devletinin kuruluşunu 

ilan etmeyeceği üzerine 

Bush ile anlaşmıştı. Bu arada tabii 

ki ABD, Rusya AB ve BM’nin “yol 

haritası” ise dozerlerin altında kalarak 

kayıplara karışmıştır… haritaları 

olmadığı için yolu da bulamıyorlar! 

“Yol haritası” gelinen yerde sadece hafızası 

biraz iyi olanların hayal meyal 

hatırladıkları bir mesele olarak geçmişte 

kalmıştır… Bu arada yüzlerce 

kilometrelik duvarın inşaatı sürüyor 

ve bu bile sözkonusu edilmiyor. 2009 

yılına gelindiğinde Filistin’de bağımsız 

bir Filistin devletine ulaşma bağlamındaki 

durum 1993’tekinden de, 

“yol haritası”nın kabul edildiği 2003 

yılındakinden de kötüdür. 

Bir kez daha vurgulamak gerekirse, 

Filistin Arap halkının kurtuluşu ne 

El Fetih, ne de Hamas gibi örgütlerin 

önderliğinde mümkündür. Filistin 

Arap halkının gerçek kurtuluşu, hem 

siyonist işgale hem de “kendi” burjuva 

sınıfına karşı devrim için mücadeleyle, 

devrimle elde edilebilir. 

Yaşasın Filistin halkının özgürlük 

mücadelesi! 

25 Ocak 2009 √ 

Asimilasyon tartışması 

hakkında bir tavır 

YDİ Çağrı sayı 129’da, “Açıkgizli 

tüm emperyalist asimilasyon 

politikalarına karşı 

mücadele…” (sayfa 11-12) başlığıyla 

bir yazı yayınlandı. Sözkonusu yazı 

YDİ Çağrı sayı 120’de yayınlanan 

“Asimilasyon insanlık suçudur” başlıklı 

yazıya yönelik bir eleştiri yazısı. 

Ben de YDİ Çağrı’nın bir okuru olarak 

bu tartışmaya katılma gereksinimini, 

daha doğrusu zorunluluğunu 

duyarak tartışmaya katılmak ve sözkonusu 

sayı 129’daki yazı hakkında 

tavır takınmak istiyorum. 

Her şeyden önce bir okurun yazı 

hakkında kafa yorup eleştirisini –geç 

de olsa– yazılı hale getirip dergiye 

göndermesini ve diğer okurlarla paylaşmasını 

olumlu bir tavır olarak değerlendirdiğimi 

belirtmek istiyorum. 

Tartışmanın –hangi konuda olursa 

olsun– bizleri ilerleteceği görüşünü 

savunan ve mümkün olduğunca teşvik 

edilmesi gerektiğine inanan bir 

YDİ Çağrı okuruyum. Bunun için de 

böylesi tartışmalarda kendimi sayfa 

sayısıyla ya da kısa yazmayla sınırlamaktan 

çok, tartışmanın bizi nasıl 

ilerleteceğine ve bunun için söylenmesi 

gerekenin ne olduğuna ağırlık 

vermeye çalışacağım. Bu konuda anlayış 

göstereceğinize olan inancımla 

tavır takınıyorum. Tartışmada sözkonusu 

olan her iki yazıyı karşılaştırarak 

okudum. İlk anda oluşan düşüncelerimin 

bir bölümünü –yazıyı 

daha çok uzatmamak ve her yanlışa 

tavır takınmamak için– sizinle paylaşmak 

istiyorum. 

Her şeyden önce bir teknik açıklamanın 

yapılması gerektiğine inanıyorum: 

Şu ya da bu yazının taslağını 

kim yazarsa yazsın, eğer o yazı 

imzasız yayınlanıyorsa, sözkonusu 

derginin yazısıdır ve sorumluluğu 

da dergiye aittir. Bu bağlamda eleştiri 

yazısını yazan okurun “yazının 

yazarları”ndan bahsetmesi gereksiz 

ve yanlıştır. Eğer bir yanlış varsa, 

o zaman derginin yanlışıdır ve bu 

bağlamda da doğrudan YDİ Çağrı 

eleştirinin esas muhatabıdır. Eleştiri 

doğru bulunup yanlışın özeleştirisi 

yapılacaksa da, bu derginin özeleştirisi 

olmalıdır, olacaktır. 

Bilince çıkarılması gereken bir 

nokta da dergimizde yapılan bir yanlışa 

eleştiri getirilirken kullanılan 

yöntemin nasıl olması gerektiği sorunudur. 

Bırakın aynı dergi çerçevesinde 

düşünen insanları, devrimciler 

arasında da eleştiri yapılırken yönteme 

dikkat edilmesi gerekir. Hele 

birileri kendilerini devrimcilerden 

15

okuyucu mektubu 

16 

ayırma ve komünist olmayı vurgulama 

tavrını takınıyorsa, yöntemine 

dikkat etmesi daha da çok gereklidir. 

Kısaca ifade edilirse, devrimciler, 

komünistler arasındaki tartışmada 

kullanılması gereken yöntem, yapıcı, 

ilerletici ve de öğretici olması gerekir. 

Bir eksiklik ya da yanlış eleştirilirken, 

başka uçlara, başka yanlışlara savrulmamak 

gerekir, ya da savrulmamaya 

dikkat etmek lazım. 

Yazıyı bütünlük içinde ele almak, 

yazıyı bağıntısından koparmamak, 

yazıda savunulmayan görüşleri yazıya 

mal etmemek, eksikliği ya da 

yanlışı abartmamak ve başka uca 

götürmemek de bunun gerekleri 

arasındadır. Yani yazıyı olduğu gibi 

ele alıp yanlış olduğu düşünülen şey 

ne ise onun ortaya konması gerekir. 

Böylesi bir yöntem bizi ilerletecektir. 

Ne yazık ki sayı 129’daki eleştiri yazısındaki 

tavır ve yaklaşım buna uygun 

değildir. 

Yazıyı bütünlük içinde ele almamakta, 

bağıntısından koparmakta, 

yazıda savunulmayan şeyleri yazıya 

mal etmekte ve sorunu yanlış bir uca 

götürmektedir. Yazının başlığı bile 

sorunun yanlış uçta tartışıldığının 

bir işaretidir. Sanki “Asimilasyon insanlık 

suçudur” yazısında her türlü 

emperyalist asimilasyon siyasetine 

karşı çıkılmıyormuş, ya da genelde 

emperyalist asimilasyon politikalarına 

karşı çıkılmıyormuş gibi bir resim 

ortaya konmaktadır. Açık asimilasyon 

politikasına karşı mücadeleyi 

anlayabiliriz ama “gizli” asimilasyon 

politikası ve buna karşı mücadelenin 

nasıl ve ne olduğu eleştiriyi getiren 

okur tarafından açıklanması 

gerekiyor… Ayrıca emperyalistlerin 

asimilasyon politikalarına karşı mücadele 

etme ile her türlü koşulda ve 

her biçimiyle asimilasyonu reddedip 

reddetmeme sorunu da birbiriyle 

karıştırılmaktadır. Sözkonusu okur 

sonuçta kapitalizm süreci boyunca 

her türlü asimilasyona karşı durma 

konumundadır. 

Sözkonusu okurun “Asimilasyon 

insanlık suçudur” yazısında “milliyetçi’ 

olmama korkusu ile emperyalist 

politikalara eklemlenmektedir” (sayı 

129’daki tüm alıntılar sayfa 11’den 

alınmıştır) tespiti üzerine de iyice 

düşünmesi gerekir. Yazının konusunun 

esası ve sözkonusu okurun da 

doğru olduğunu söylediği düşünce ve 

yaklaşım TC’nin Kürt ulusu ve tüm 

milli azınlıklara karşı Türkleştirme 

siyasetinin teşhiri konusudur. 

Yazıda açıkça: “Biz burada Türkiye 

Cumhuriyeti’nin tarihinde, zorla 

Türkleştirme siyasetinin nasıl yürütüldüğüne 

dikkat çekmek istiyoruz.” 

(sayfa 6) denilerek yazının çerçevesi 

çizilmektedir. Bu çerçeve çizilmeden 

önce ama, Başbakan Erdoğan’ın tavrı 

ortaya konulurken hiç bir yanlış anlamaya 

veya yoruma yer bırakılmadan 

şunlar söylenmektedir: 

“Erdoğan’ın konuşmasında öne 

çıkan ve üzerinde en çok tartışılan 

tespit ‘asimilasyon insanlık suçudur’ 

tespiti oldu. Bu konuda kimi Alman 

politikacılar, Erdoğan’ın ‘Almanya’da 

Türk okulları açılmalı’ talebini de milliyetçilik 

olarak eleştirip Almanya’yı 

temize çıkarma ve Türkiye’ye ‘kendinize 

bakın’ yönlü tavırlar takındı, 

takınıyorlar. 

Burjuvazinin temsilcileri birbirlerini 

eleştirirken sık sık kimi doğruları 

da dile getirmektedirler. Bu bağlamda 

Alman milliyetçilerinin takındığı tavırlarda 

Erdoğan’a milliyetçilik eleştirileri 

doğrudur, kendilerinin milliyetçiliklerini 

gizleme tavırları ise yanlıştır. 

Türkiye’dekinden farklı olsa da 

Almanya’da da devletin ırkçı siyaseti, 

zorla asimile siyaseti vardır, uygulanmaktadır.” 

(sayfa 6) 

Yani Almanya’da Alman devletinin 

siyasetinin ırkçı, zorla asimile etme 

siyaseti olduğu ve burjuva siyasetçilerin 

sahtekârlığı da vurgulanmaktadır. 

Bu tavır, en azından Almanya somutunda 

“baskının, yasağın, dayatmanın” 

olmadığı görüşünü en başında 

dıştalayan; sadece dıştalama değil, 

aynı zamanda Almanya’daki durumun 

Türkiye’dekinden farklı olmasına 

dikkat çekip ama ırkçı siyasetin, 

zorla asimile etme siyasetinin varlığının 

altını çizen bir tavırdır. 

Zorla asimile etme siyasetinin kapitalist 

sistemin bir parçası olduğu da 

şu tespitle dile getirilmektedir: 

“Bu, kapitalist sistemde genelde ulusal 

baskının varlığı –en gelişmiş kapitalist 

ülkelerde de şu ya da bu biçimde 

var– ve gerçek ulusal özgürlüğün olmamasının 

da sonucu olarak, genelde 

kapitalistlerin bir baskı siyaseti olarak 

kendisini göstermiştir, göstermektedir 

de. Bu yüzden de devrimciler, komünistler, 

zorla asimile etme siyasetine 

karşı mücadele etmişlerdir, etmektedirler. 

Sorun burada, şu ya da bu milli 

azınlığın en doğal demokratik haklarının 

çiğnenmesine karşı, eşitliğin, 

özgürlüğün, halklar arasında kardeşliğin 

savunulması için mücadele etme 

sorunudur.” (sayfa 6) 

Şimdi en azından bu iki tespit göz 

önüne alındığında, nasıl oluyor da 

söz konusu okur eleştirilen yazıda 

“… Batı Avrupalı emperyalist devletlerin 

asimilasyoncu politikalarını görememe, 

istemeyerek de olsa onların 

yedeğine düşme tavrı olarak…” değerlendirme 

yapabilmektedir sorusu 

gündeme gelmektedir. 

Bunun en açık cevabı yazıyı bütünlük 

ve bağıntısı içinde ele almamaktır. 

Eleştirilen yazıya bütünlük içinde 

bakıldığında bu eleştirinin kökten 

yanlış olduğu, yazıda “emperyalist 

devletlerin asimilasyoncu politikalarının 

yedeğine düşme” yönlü tavır ve 

eleştirinin, yel değirmenleri yaratma 

temelinde ancak mümkün olduğunu 

görmek zor değildir. 

Yöntemde yapılan yanlışlara kısaca 

da olsa dikkat çektikten sonra içerik 

tartışmasına geçebiliriz. Bu bağlamda 

da kendimi yazıda yanlış bulduğum 

her şeye değinmekten çok, öne çıkan 

ve önemli gördüğüm kimi sorunlarla 

sınırladığımı vurgulamak istiyorum, 

çünkü yanlış gördüğüm şeylerin tümüne 

tavır takınmak çok daha uzun 

bir yazıyı gerektirir. 

Eleştiri neye yönelik 

Okur, eleştirilen yazıda “yanlış bulduğum 

bir tavrı eleştireceğim” diyor. 

Sözkonusu tavır, esasta asimilasyon 

bağlamında bilince çıkarılmak istenen 

düşüncenin vurgulanmasında 

verilen bir örnekte ifade edilenlere 

yöneliktir. Gerçekten de, geri dönülüp 

bakıldığında, “Bu tek kuşak sürecinde 

olmasa bile, ikinci, üçüncü kuşaktan 

insanlar, örneğin Almanya’da 

Türk kökenli insanlar Almanlaşabilir. 

Annem-babam, nenem-dedem Türk, 

Kürt, Çerkez, Roman, Arap, Ermeni… 

ama ben Almanım, ya da İngilizim, 

Fransızım, Hollandalı, Belçikalı, 

İtalyanım deme durumunda olabilir, 

oluyor da.” (sayfa 6) örneğinin 

yoruma açık olduğu; aslında tartışılanın 

somut olarak andaki durum 

değil, genel ve teorik düzlemde bir 

tartışma olduğu yerde böylesi bir örneğin 

yanlış anlaşılabileceği ve anlaşıldığı 

teslim edilmek zorundadır. Bu 

bağlamda, esas mesele yoruma açık 

ve yanlış anlaşılabilecek bu örneğin, 

yazının bütünlüğü içindeki bir eksiklik 

veya yanlış olarak mı değerlendirileceği; 

yoksa sözkonusu okurun 

yaptığı gibi “emperyalist devletlerin 

asimilasyoncu politikalarını”n “yedeğine 

düşme tavrı” olarak mı değerlendirilmesi 

gerektiği sorunu ortaya 

çıkmaktadır. 

Sayı 129’daki eleştiri yazısının bu 

eksikliği ve yanlışlığı ortaya koyma 

bağlamında yapıcı olmadığını ve 

yanlış bir temelde sorunu tartıştığını 

düşünüyorum. 

Eleştiri yazısındaki kimi 

noktalar… 

Okur “Ben yazı içerisinde, tartışma 

içerisinde savunulan ve benim yanlış 

bulduğum bir tavrı eleştireceğim. O 

da şudur: Yazıda asimilasyonun sözlük 

anlamı ortaya konduktan sonra 

şunlar söylenmektedir:” diye eleştirisine 

başlıyor. Bu tespit bile eleştirilen 

yazıyı doğru aktarmama tavrının ispatıdır. 

Çünkü, sözkonusu eleştirilen 

yazıda asimilasyonun sözlük anlamı 

ortaya konduktan sonra okurun aktardığı 

alıntıdan önce başka şeyler de 

anlatılmaktadır. Türkçe ifade edildiğinde 

tabii ki “sonra” ifadesi olgu olarak 

savunulabilir, ama yapılan alıntının 

asimilasyonun sözlük anlamının 

hemen sonrasında, başka şeyler söylenmeden 

söylendiği biçiminde de 

anlaşılabilir ve eleştiri yazısından da 

böyle anlaşılmaktadır. Bu ise gerçek 

durumu çarpıtmaktır. Her okurun 

kendisinin kontrol edebileceği bir 

durum sözkonusudur. Tartışmanın 

doğru bir temelde yürümesi için herkesin 

iki yazıyı karşılaştırarak okuması 

çağrısını yapıyorum. 

“Asimilasyon insanlık suçudur” 

yazısındaki alıntıdan sonra takınılan 

tavrı sırasıyla ele alırsak şunlar öne 

çıkmaktadır: 

“Ben yıllarca bu gazetenin bir okuruyum. 

Eğer önemli bir dikkatsizlik 

sonucu bu noktaya gelinmemişse, çok 

büyük bir siyasi hata yapılmaktadır.” 

diyor sözkonusu okur. Verilen örneğin 

sözkonusu bağıntıda böylesi bir 

yoruma ya da değerlendirmeye temel 

oluşturduğuna dikkat çekerek eğer 

mesele verilen örneğin yanlışlığı ise 

o zaman dikkatsizlik sonucu olduğunu 

belirtmek gerekir. Fakat buna 

rağmen yapılanın “büyük bir siyasi 

hata” olduğu tespiti veya değerlendirmesi, 

somut olarak yazıya bakıldığında 

yanlış bir değerlendirmedir. 

Neden Her şeyden önce eleştirilen 

yazıda, sözkonusu örnek verilmeden 

önce açıkça hem Almanya’da hem de 

genelde kapitalist sistemde ırkçı, zorla 

asimile politikasının varlığı, ulusal 

baskının en gelişmiş kapitalist ülkelerde 

de sürdüğü vurgulanmaktadır. 

Verilen örnek ise, genelde teorik 

tartışma düzleminde söylenenler 

arasında verilen bir örnektir. Bu 

tartışmayı zayıflatmaktadır. Fakat 

“büyük bir siyasi hata” değildir. 

Teorik düzlemde yürütülen tartışma 

açıkça “Fakat baskının, yasağın ve 

dayatmanın olmadığı, doğal gelişme 

sürecinde”n bahsetmektedir. Yani bu 

“doğal gelişme süreci” baskıyı, yasağı, 

dayatmaları dışlayan bir süreç 

olarak ele alınmaktadır. Sözkonusu 

okurun aktardığı alıntıda şunlar da 

söylenmektedir: 

“Zor ve dayatmanın, yasakların olmadığı 

koşullarda, doğal gelişme sürecinde 

değişik milletlerden insanların 

benzeşmelerine, kaynaşmalarına 

karşı çıkmak, tarihin gelişmesine ters 

olduğu gibi, milliyetçi bir yaklaşımdır 

da. Bu yüzden de egemenlerin zorla 

asimile etme siyasetine karşı çıkarken, 

tüm koşullarda benzeşmeye karşı 

olma konumuna; egemenlerin şoven 

ve milliyetçiliğine karşı mücadelede 

tersten milliyetçi konuma düşmemek 

için sorunu bilince çıkarmak devrimcilerin, 

komünistlerin görevidir.” 

(sayfa 6) 

Burada açıkça zor ve dayatmanın, 

yasakların olmadığı koşullar temel 

alınarak tartışılmaktadır. Birkaç 

paragraf öncesinde böylesi bir durumun 

kapitalist sistemde olmadığı 

söylendiğinde, “Hangi ‘doğal gelişme 

süreci’nde bahsediliyor Bunun neresi 

doğal” yönlü soru ve eleştiri, en 

kibar ifade ile, sorunu anlamama, 

yazıyı bütünlük içinde ele almama, 

ya da bağıntısından koparma temelinde 

mümkün olmaktadır ama yine 

de yanlıştır. Tekrar gibi olsa da, bu 

yanlışın temelinde “emperyalist devletlerin 

asimilasyoncu politikalarını” 

görmeme suçlamasının yöneltilmesi 

yatmaktadır. Bu konuda gelen eleştirinin 

yanlış olduğu açıktır. 

Bunun da ötesinde aktardığım bu 

alıntıda vurgulanan düşüncelerden 

biri, “egemenlerin zorla asimile 

etme siyasetine karşı çıkarken, tüm 

koşullarda benzeşmeye karşı olma

okuyucu mektubu 

konumuna; egemenlerin şoven ve 

milliyetçiliğine karşı mücadelede 

tersten milliyetçi konuma düşmemek” 

gerektiğidir. Ve bu, kapitalizmemperyalizm 

koşullarında da geçerli 

Marksist-Leninist bir düşüncedir. 

Bunun için Lenin’in kapitalizmin tarihsel 

iki eğilimi ve “Ulusal Soruna 

İlişkin Eleştirel Notlar” başlıklı yazısının 

“‘Asimilasyonculuk’ Milliyetçi 

Umacısı” ara başlıklı bölümüne bakılabilir. 

Örneğin Lenin’e dayanıldığında 

okurun sorduğu “doğal koşullar” 

kapitalizmin üretim ilişkileri, 

fabrikalarda değişik millet ve milliyetlerden 

insanların (işçilerin) bir 

araya getirilmesi, birlikte çalışması; 

aynı biçimde değişik millet ve milliyetlerden 

insanların (çocukların, 

gençlerin) kreşlerde, okullarda, meslek 

öğreniminde vb. bir araya getirilmesi 

gibi koşullardır “doğal koşullar” 

ya da “doğal süreç”. Özellikle ulusal 

sorun bağlamındaki tartışmada –asimilasyon 

da bunun bir parçasıdır– 

sorun ekonomik temelde değil, siyasi 

temelde tartışılma durumundadır. 

Eleştiri getiren okur, bu bağlamda 

da Lenin’in kapitalizmin “iki tarihsel 

eğilimi” sorununu kavramadığını 

ortaya koymaktadır. 

Sözkonusu okur, aynı zamanda 

eleştirilen yazıda, sözkonusu verilen 

örnekte şu ya da bu milliyetin değil, 

şu ya da bu milliyete ait insanların 

sözkonusu edildiğini, yani bir millet, 

milliyet ile, o millet veya milliyete ait 

bireyleri aynı kefede ele alan bir tavır 

içindedir. 

Sapla samanın karıştırıldığı bir 

tespit de şudur: “Emperyalizm koşullarında 

değişik milliyetlerden insanların 

bu gibi konularda özgürce 

kendi hakkında karar verme olanağı 

yoktur.” Bu tespit, emperyalizm koşullarında 

ulusal sorunun gerçekten 

çözülemeyeceğini, ya da insanların 

toplumsal sistemden bağımsız hareket 

etmediklerini vurgulamak için 

yapılmış olabilir. Ama somut tartışmada 

ve tek tek bireylerin genel toplumsal 

koşullara bağlılığı ötesinde 

kendisi hakkında karar verme olanağını 

dıştalamaya kadar götürdüğü 

yerde bu tavır, uç noktada tartışmaya 

bir örnek sunmaktadır. Burada aynı 

zamanda sorunun siyasi yanı ile 

ekonomik koşulların birbirine karıştırılması 

durumu vardır. 

Örneğin, değişik milliyetlerden 

insanların içinde yaşadığı topluma 

uyum gösterip göstermeme, kendi 

bireysel ilişki alanını –çalışma alanı 

dışında– milliyetinden insanlarla 

sınırlama, içine kapanma ya da kaynaşma, 

ya da her türlü milliyete aidiyeti 

reddedip “ben emekçiyim, 

işçiyim, ben komünistim” deme alternatifini 

seçme olanağına sahiptir. 

Bu olanakları vurgulamamın esas 

nedeni, sözkonusu okurun uç noktalarda 

tartışma yürüttüğüne ve bu 

temelde yanlış görüşler savunduğuna 

dikkat çekmek içindir. 

“Emperyalist devletlerin güçlü yapılarıyla 

zor ve dayatma içerisinde 

Sözkonusu okur, aynı zamanda eleştirilen yazıda, sözkonusu 

verilen örnekte şu ya da bu milliyetin değil, şu ya da bu 

milliyete ait insanların sözkonusu edildiğini, yani bir millet, 

milliyet ile, o millet veya milliyete ait bireyleri aynı kefede ele 

alan bir tavır içindedir. 

olmadığını savunmak biz komünistlerin 

işi değildir.” diyor okur. İyi de, 

kim bunu savunuyor ki Yazıda söylenenler 

içinde böylesi bir düşünce 

yoktur. Bu, sadece sözkonusu okurun 

yorumu temelinde uç noktaya götürdüğü 

bir değerlendirmenin sonucu 

söylenen ve de yanlış olan bir eleştiridir. 

Ayrıca “güçlü yapılarıyla zor ve 

dayatma”nın ne olduğunu bize somut 

olarak anlatırsa, okur arkadaşımızı 

anlamak daha da kolaylaşacaktır. 

Örneğin Almanya’da “sen kendi dilini 

konuşamazsın” diye bir dayatma, 

ya da yasal olarak bir yasaklama var 

mıdır 

Yanlış yorum temelinde şöylesi 

sorular da soruluyor: “Bunun sonucu 

insanların ‘ben Almanım’ ya da 

‘Fransızım’ demekten başka şansı var 

mı” Evet var! Bu “şans” Alman ya da 

Fransız olmaya karşı milliyetçiliğe sarılma, 

kendi içine kapanma, Türkiye 

ya da başka ülke doğumlu olmasa da, 

“ben Türküm” ya da benzeri başka 

bir kimliği öne çıkarma, yaşadığı 

ülkedeki işçilerle, emekçilerle kaynaşma 

yerine araya milliyetçi setler 

çekme şansı – aslında temeli– vardır. 

Sorun hem devletin ırkçı, yasakçı siyasetiyle 

ona karşı ezilen milliyetlerden 

insanların milliyetçi tavırlarına 

karşı –ikisi arasındaki ayrımı doğru 

yaparak– mücadele etme sorunudur. 

Şunu ya da bunu savunma sorunu 

değildir. 

Sözkonusu okur, eleştirdiği yazıda 

“Brockhaus’a göre”asimilasyonun 

anlamının ne olduğuna dikkat çekilmesini, 

“Ama neden sadece oraya 

dayanmak gerekir ki” sorusunu yönelttiğinde 

bile, sözkonusu yazıda 

savunulmayan bir görüşü yazıya 

mal etmektedir. Sanki yazıda sadece 

“Brockhaus”a dayanmak gerektiği 

savunuluyormuş gibi eleştiri 

yöneltmektedir. Sözkonusu yazıda 

Başbakan Erdoğan’ın tartıştığı noktanın 

sosyolojik alan olduğu ve 

“Sosyolojik olarak ele alındığında, şu 

ya da bu grubun, etniğin geleneklerinin, 

duygularının, yaklaşım tarzlarının; 

kısacası kültürlerinin başka 

etnik kökendekine benzetilmesidir 

asimilasyon.” (sayfa 6) tespiti yapıldığı 

halde, sorunu “toplum bilimi 

açısından almalıyız” yönlü eleştiri ise 

sosyolojinin başka tanımla toplum 

bilimi olduğunu görmeme, ya da 

kavramama temelinde yükselmektedir. 

Yani yazıda sorun toplum bilimi 

temelinde ele alındığı halde, sanki 

böyle ele alınmıyormuş gibi eleştiri 

getirilmektedir. 

Sosyolojik olarak asimilasyonun ne 

olduğu anlatılan bu alıntıdaki düşünce 

ile, okurun aktardığı sözlükte 

ifade edilen “Farklı kökenden gelen 

azınlıkları veya etnik grupları, bunların 

kültür birikimlerini, kimliklerini 

baskın doku ve yapı içinde eriterek 

yok etme sürecinin sonu” ifadesi ile 

özde hangi fark vardır 

Sözkonusu okurun eleştirisinde en 

abes tavırlardan biri ise şu tavrıdır: 

“Yazıda bahsedildiği gibi devrimciler 

değil, çünkü devrimcilik bir döneme 

has bir süreçtir ve devrimciler milliyetçi 

de olabilirler, ama biz komünistler, 

halkların bütünleşmesini savunuruz.” 

yönlü tavırdır. Sözkonusu 

yazıda ne deniyor “…egemenlerin 

şoven ve milliyetçiliğine karşı mücadelede 

tersten milliyetçi konuma düşmemek 

için sorunu bilince çıkarmak 

devrimcilerin, komünistlerin görevidir.” 

(sayfa 6) Görev olarak ortaya 

konan bu tespite böylesi bir eleştiri, 

gerçekten yazıyı anlamayan, bizi ilerletme, 

yapıcı eleştiri getirme yerine 

mahkum etme, ya da yel değirmenleriyle 

uğraşma tavrıdır. 

Devrimcilik bir döneme has bir şey 

değildir. Her devrimci komünist değildir 

ama her komünist devrimcidir. 

Ve komünist olduğu sürece de devrimcidir, 

sadece şu ya da bu dönemde 

devrimci değildir. Bu tespite göre tavır 

ele alınacaksa Komünizmin sürekli 

bir devrimcilik olduğunun kavranmadığı 

tespiti yapılmak zorundadır. 

Eleştiri ateşi içinde sözkonusu okur 

yeni icat yapma konumuna düşmektedir. 

Asimilasyona karşı mücadele 

adına –sanki eleştirilen yazıda asimilasyon 

savunuluyormuş ve ezilen 

millet ve milliyetlere karşı şoven 

tavır takınılıyormuş gibi bir hava 

içerisinde–, “proleter millet” yaratmaya 

kalkışıyor. Tavrı şöyledir: “… 

Biz komünistler, tüm halkların kardeş 

olduğunu ve olumlu kültürel değerleri 

ortaklaştırarak, biri diğerini 

yok sayarak-asimile ederek değil, evet 

yeni bir toplum ve yeni bir ‘millet’in 

tamamıyla gönüllülük temelinde oluşmasından 

yanayız. 

Bu ‘millet’, tüm halkları bütünleştiren, 

birbirinin dilinden, olumlu geleneklerinden 

öğrenen ve bu şekilde çok 

zengin kültürel değer bütünlüğü olan 

yeni bir milletin, proleter bir milletin 

gönüllü oluşumundan yanayız. 

Bu gelişme, sosyalizmin dünya ölçüsünde 

egemen olduğu, komünist 

topluma geçildiği bir dönemin ürünü 

olabileceğini, bu döneme denk düşeceğini 

söyleyebilmeliyiz!” 

Bu alıntıda dile getirilen düşünce, 

ilk bakışta keskin ve tutarlı görünse 

de, komünistlerin takınması gereken 

tavıra kökten ters bir tavırdır. 

Komünistler halkların kardeşliğini 

gerçekleştirmek için mücadele 

ederler. Ama andaki durumunu da 

olduğu gibi, yani kapitalizm koşullarında 

burjuvazinin peşine takılarak 

birbirlerini yediklerini de ortaya 

koyarlar. Teorik olarak Marksizm- 

Leninizm ile kökten ters düşünce ise, 

yeni bir milletin, “proleter milletin” 

oluşmasını savunmaktır. Bunun da 

“komünist topluma geçildiği dönemin 

ürünü” olduğunu söylemek en 

hafif deyimiyle abestir. 

Ulus, ulus olarak kapitalizmin 

ürünüdür ve komünizme geçiş süreci 

aynı zamanda ulusun, yani milletin 

çözülmesi, son bulması, ya da 

en doğru ifadesiyle ortadan kalkmasının 

sürecidir. Komünizmde şu 

ya da bu millet var olmayacaktır. 

“Proleter millet” ise hiç olmayacaktır. 

Komünizmin üst aşamasına geçişten 

önce “sosyalist ulus” sözkonusu olabilir, 

olacaktır. Ama “proleter millet” 

hiç bir dönem sözkonusu olamayacaktır. 

Çünkü proletarya kapitalizme 

son vermekle kendi varlığına da son 

verecektir. 

Abes bir tavır da şudur: 

“…neden bu emperyalist ülkelerde 

yaşayan şu ya da bu milletten insanlar 

-hangi kuşaktan olurlarsa olsunlar- 

‘gönüllü’ olarak Almanlaşma, 

İngilizleşme, Fransızlaşma gibi eğilimler 

içerisine girebiliyorlar da Alman, 

Fransız, İngiliz milletinden insanlar 

-genç ya da yaşlı- Türkleşmiyorlar, 

Kürtleşmiyorlar, Ermenileşmiyorlar, 

Lazlaşmıyorlar, Sırplaşmıyorlar, 

Arnavutlaşmıyorlar vb. Ya da, Türk 

devletinin çatısı içerisinde yaşayan 

Lazlar, Araplar, Kürtler, Ermeniler, 

Rumlar, Çerkezler vb. milletlerden 

insanlar neden Türkleşiyorlar (doğrusu 

Türkleştiriliyorlar) da Türkler 

Kürtleşmiyorlar, Lazlaşmıyorlar, 

Ermenileşmiyorlar, Rumlaşmıyorlar 

vb. Aslında bu soruya verilecek cevabın 

sonucunda bile yapılan siyasi 

hata görülebilir.” 

“Asimilasyon insanlık suçudur” yazısını 

sakin ve tarafsız bir düşünceyle 

okuyan herkesin kolayca tespit edebileceği 

gibi, tartışmanın esası TC’nin 

tarihindeki zorla Türkleştirme siyasetinin 

teşhir edilmesidir. Bu teşhiri 

sözkonusu okurun da doğru bulduğunu 

yeniden vurgulama durumundayım. 

Buna rağmen ama, sözkonusu 

yazıda hiç tartışma konusu bile 

yapılmayan konularda eleştiri yöneltilmektedir. 

Bu alıntıda dile getirilen 

soru veya sorular, gerçekte sözkonusu 

okurun yeldeğirmenleriyle uğraşmakta 

olduğunu belgelemektedir. 

Yoruma açık, bu açıdan yanlış bir 

örneği böylesi eleştirilere vardırmak 

ise yazıdaki genel yaklaşımı gözardı 

etme ve uç noktalara götürüp 

Marksizm-Leninizm’e ters düşünceleri 

savunmaya vardırmanın ise bizi 

ilerletmeyeceği açıktır. Bu tartışmada 

sözkonusu okurun asimilasyona karşı 

mücadele adına milliyetçi yaklaşıma 

bulaşıp bulaşmadığı konusunda iyice 

düşünmesi gerekiyor. 

Bu tartışmanın bizi ilerletmesi, geliştirmesi 

umuduyla… 

Bir YDİ Çağrı okuru 

13 Ocak 2009 √ 

17

yaşam temellerini koruma mücadelesi 

18 

Yeşiller Partisi üzerine... 

2002 yılından bu yana, Türkiye 

Yeşilleri adıyla çalışmalarını 

sürdüren çevreci grup, 30 

Haziran 2008’de partileşerek Yeşiller 

Partisi (YP) adını aldı. 

Yeşiller Partisi, kendilerinin gelişim 

süreci hakkında şunları söylüyorlar: 

”Yeşiller, Türkiye'de yeni bir siyasi 

oluşum değil. Türkiye’de 1980’li yıllardan 

bu yana ekoloji ve demokrasi 

mücadelesi veren yeşil politik hareketler 

1988-94 yılları arasında var 

olan eski Yeşiller Partisi de dahil olmak 

üzere çok sayıda grup, dernek, 

yayın organı ve yurttaş inisiyatiflerinde 

örgütlenmiş ve çalışmalarını 

kesintisiz olarak sürdürmüşlerdir. 

Yeni kurulan Yeşiller Partisi bu tarihin 

bir parçasıdır ve yeşil hareketin 

içinden doğmuştur.” 

“Uluslararası alanda dünya yeşilleriyle 

olan ilişkilerimizi geliştirerek, 

daha parti kurulmadan Avrupa 

Yeşil Partisi’nin gözlemci üyeliğine 

kabul edildik, Akdeniz, Karadeniz 

ve Balkan Yeşil partilerinin bir araya 

geldiği yapılarda çalıştık, Küresel 

Yeşiller hareketinin bir parçası olduk.” 

(Bu yazıda yapılan bütün 

alıntılar www.yesiller.org sitesinden 

alınmıştır.) 

Türkiye’de 1980’li yıllardan bu 

yana yürütülen çevre mücadelesinin 

bir parçası ve bu hareketin içinden 

doğduğunu tespit eden YP, yeşil politikaların 

savunulmasının nedeni 

olarak şu tabloyu çiziyor: 

"Endüstriyel tüketim toplumu doğayı 

ve toplumu yıkıma sürüklüyor. 

Sadece yediğimiz yiyecekler, içtiğimiz 

su, soluduğumuz hava değil toplumsal 

yaşam da kirleniyor, tahrip 

oluyor. Yoksulluk, eşitsizlikler ve ayrımcılık 

artıyor. Şiddet toplumun her 

alanında yaygınlaşıyor, kadınlar daha 

fazla eziliyor, dünyamız yeni bir savaş 

sarmalına sokuluyor. Yoksulları, çiftçileri, 

kendine yeten toplulukları yok 

sayan küreselleşme politikaları tüm 

ülkelere dayatılıyor. Ekonomik ilişkiler 

toplumsal yaşamın tek ölçütü 

haline geliyor, kar uğruna ekosistem, 

insan ilişkileri ve geleceğimiz ağır bir 

tehdit altına sokuluyor." 

Bu alıntıda kapitalist üretimin yol 

açtığı sonuçlar kısaca konuluyor. 

Kara dayalı kapitalist üretim, doğanın 

hoyratça talanını da beraberinde 

getirmiş; içtiğimiz su, soluduğumuz 

hava, yediğimiz yiyecekler temel 

amacı daha fazla kar olan kapitalizm 

sayesinde zehirlenmiştir. 

Yeşillerin temel ilkeleri 

“Yoksulluğu, ekolojik yıkımı ve eşitsizlikleri 

arttıran bu sisteme karşı yeşil 

politikaları” savunmayı temel alan 

yeşillerin temel ilkelerinden bazıları 

şunlar: 

Temel soru budur. Her türlü şiddeti reddeden 

Yeşiller, doğa ile uyumlu toplumsal bir sistemi 

nasıl inşa edecektir 

“Ekolojik dengeyi yok sayan ekonomik 

ve sosyal sistemlere, üretim, tüketim 

ve yaşam biçimlerine ve doğayı 

yok oluşa götüren insan merkezli politikalara 

karşı çıkar; 

doğayla uyumlu ve ekolojik bilgeliği 

esas alan bir toplumsal sistemin 

kurulması için, 

doğayı bir kaynak deposu olarak 

görmeyen ve biyolojik çeşitliliği 

koruyan, 

ekoloji eksenli politikaların geliştirilmesi 

gerektiğini savunur.” 

Yeşiller Partisi, doğayı yok oluşa 

götüren insan merkezli politikalara 

–doğrusu kapitalizm/emperyalizm 

demek lazım- karşı çıkarken, doğa ile 

uyumu esas alan bir toplumsal sistemin 

kurulması taraftarıdır. Doğa ile 

uyumu esas alacak bir toplumsal sistemin 

kurulması için mücadele edileceği 

beyan ediliyor. Yeni bir toplumsal 

sistemin hangi yol ve yöntemlerle 

kurulacağını, Yeşillerin buna verdiği 

cevabı aşağıda göreceğiz. 

“Yeşiller, insanlık tarihinde doğanın 

insan tarafından sömürülmesi 

yoluyla ulaşılan en son ve en yıkıcı 

sistem olan endüstriyalizmin, ölçüsüz 

kalkınmacılığın ve küresel ekonomik 

sistem tarafından dayatılan tüketim 

toplumunun savurgan, tek tipleştirici, 

bireyci ve yıkıcı toplum modeline 

karşı çıkar; ekolojik, paylaşımcı, 

dayanışmacı ve çoğulcu bir toplum 

için, gelecek kuşakların haklarını 

gözeten, doğayı koruyan, yaşamı sürdürülebilir 

kılan ve insani ölçülerde 

işleyen bir ekonomik sistemin geliştirilmesi 

için mücadele eder.” 

Doğanın kar uğruna hoyratça talanının, 

doğanın kendi kendini tamirini 

imkansız kılacak duruma gelinmesinin, 

doğal dengenin bozulmasının 

esas sorumlusu insanlar mı Yoksa 

sistem mi Çevrenin kirletilmesinin 

esas sorumlusu, tek tek insanların 

sorumluluğundan bağımsız olarak 

kapitalist sistemdir. Kapitalizm kar 

amacıyla doğayı özel mülkiyeti çoğaltan 

sömürü aracı olarak görüp 

kullanmıştır. Tekniğin gelişmesi ile 

doğal maddelerin niteliklerinin değiştirilmesi, 

doğanın kendi kendini 

tamirini imkansız kılacak maddelere 

dönüştürülmesi, doğanın dengesinin 

bozulması ve doğanın kirletilmesinin 

asıl başlangıcı kapitalizm ile birlikte 

başlar. Bu olguyu doğru olarak tespit 

etmek, çevre alanında verilen mücadeleyi 

kapitalizme karşı mücadele ile 

birleştirmek gerekiyor. 

“Yeşiller, kapitalizmin doğayı ve 

insanı sömüren, geniş kitleleri yoksullaştıran, 

ekonomik ilişkileri toplumsal 

yaşamın tek ölçütü haline getiren, 

kâr hırsıyla doğayı, ekosistemi 

ve insan ilişkilerini tahrip eden politikalarına, 

toplumsal dayanışmayı 

ve sosyal hakları yok ederek, sermayenin 

sınırsız biçimde küreselleşmesini 

amaçlayan neoliberalizme karşı, 

küresel ölçekte verilen mücadelenin 

bir parçasıdır.” 

Yeşiller, daha fazla kar uğruna doğayı 

talan eden kapitalizme karşı, küresel 

ölçekte verilen mücadelenin bir 

parçası olarak kendilerini görüyor. 

“Yeşiller, kadınları toplumsal yaşamda 

ikinci sınıf olarak gören, kamusal 

alandan özel yaşama kadar 

her noktada ezen, sömüren ve yoksullaştıran, 

erkek egemenliğine karşı 

kadınların özgürleşme mücadelesine 

katılır; kadınların ürettikleri özgürleştirici 

politikalara destek verir; 

bu politikaların yaygınlaşması ve 

hayata geçirilmesi için çalışır.” 

Yeşillerin kadın sorununa dikkat 

çekmeleri, erkek egemenliğine vurgu 

yapmaları olumludur. 

“Yeşiller, hangi nedenle uygulanmış 

olursa olsun her türlü şiddeti 

reddeder; 

yaşamın içinde ve politikanın her 

alanında şiddetsiz yöntemleri hayata 

geçirmeyi savunur; 

insan özgürlüğünün ve demokrasinin 

önündeki en büyük engel 

olarak gördüğü militarizme karşı sivilleşmeyi, 

yaşamın ve doğanın baş 

düşmanı olan ve tümüyle reddedilmedikçe 

asla yok edilemeyecek olan 

savaşa karşı koşulsuz barışı ve silahsızlanmayı 

savunur.” 

Yeşiller her türlü şiddeti reddederek 

pasifist konumda duruyorlar. Ezen 

ile ezilen, sömüren ile sömürülen, 

arasındaki uzlaşmaz çelişki barışçıl 

yollarla çözülemez. Bu uzlaşmaz çelişmenin 

çözülmesi için ezilenlerin 

toplumsal şiddeti kullanmaları mutlak 

gerekliliktir. Her türlü şiddeti ortadan 

kaldırmanın yolu, ezilenlerin 

şiddeti kullanmalarından geçer. Her 

türlü şiddetin reddedilmesi, sonuçta 

kapitalizmin ömrünü uzatmaya hizmet 

etmektedir. 

”Yeşiller, toplumun doğrudan demokrasi 

temelinde örgütlenmesi, insanların 

karar süreçlerine doğrudan 

müdahale edebilecekleri demokratik 

yapıların kurulması, yetki ve sorumlulukların 

yerel ve bölgesel düzeylerde 

yoğunlaştırılması için çalışır; 

temsili ve katılımcı demokrasinin 

siyasetin tabana yayılmasını sağlayacak 

doğrudan demokrasi uygulamalarıyla 

paralel olarak ve birbirlerini 

destekleyerek işlemesi gerektiğini 

savunur.” 

Doğrudan demokrasi kapitalizmde 

mümkün değildir. İşçiler, emekçiler 

için demokrasi ancak, sömürüye dayalı 

kapitalist ücretli kölelik sistemin 

yıkılması, ezilenlerin kendi iktidarlarını 

kurmaları ile mümkündür. 

Yeşil reformizm! 

Yeşiller; kapitalizmin kar uğruna 

“doğayı ve toplumu yıkıma” sürüklediği 

gerçeğini kabul ediyorlar. 

Kapitalizmin “kâr hırsıyla doğayı, 

ekosistemi” tahrip ettiğini kabul ediyorlar. 

Kar uğruna ekosistemi yok 

eden kapitalizme alternatif olarak, 

“doğayla uyumlu ve ekolojik bilgeliği 

esas alan bir toplumsal” sistem 

için mücadeleyi savunuyorlar. Doğa 

ile uyumlu bir toplumsal sistem nasıl 

kurulacak Temel soru budur. 

Her türlü şiddeti reddeden Yeşiller, 

doğa ile uyumlu toplumsal bir sistemi 

nasıl inşa edecektir YP’nin 

kuruluş amaçlarına, temel ilkelerine 

bütünlük içerisinde bakıldığında, bu 

soruya verilecek cevap da açığa çıkıyor. 

Kapitalizmi yıkmadan, sistem 

içerisinde barışçıl mücadele ile kapitalizmi 

reforme etme, kapitalizmi 

dönüştürme savunulmaktadır. Doğa 

ile uyumlu bir toplumsal sistem, kapitalizmi 

yıkmayı hedef lemeden, 

kapitalizm şartlarında savunulmaktadır. 

Bu olacak iş değildir. Üretim 

araçları üzerinde özel mülkiyeti kaldırmadan, 

ücretli emek sömürüsüne 

son vermeden, doğa ile uyumlu toplumsal 

sistem kurulamaz 

Çev re sorununun bu düzen 

içinde köklü çözümü olanaksızdır. 

İnsanlığın geleceği, bugün her günkünden 

çok emperyalist dünya sisteminin 

yıkılmasına bağlıdır. Çünkü 

emperyalizm daha şimdiden doğada 

tamir edilemez, ya da tamiri yüzyıllar 

alacak yaralar açmıştır. Ve eğer 

yıkılmazsa, bu yaraların ölümcül 

hale gelmesi kaçınılmazdır. 

Doğa ile uyumlu bir yaşam ancak 

sosyalizmde mümkündür. Çünkü 

sadece sosyalizmde, doğa yasalarının 

bilincinde, doğal dengelerin 

korunması, onlarla uyum içinde 

toplumun ihtiyaçlarını gidermeyi temel 

alan bir ekonominin kurulması 

mümkündür. 

Çevre mücadelesi, günümüzde 

kapitalizme karşı verilen sınıf mücadelesinin 

önemli bir parçası olarak 

yürütülmek zorundadır. Bunu 

da yapacak olan sınıf bilinçli sınıf 

hareketidir. 

Haklarını yemeyelim! Yeşiller 

Partisi’nin sistem içi de olsa yürüteceği 

çevre mücadelesi, çevre bilincinin 

oluşmasına, çevre sorunun 

gündeme gelmesine, tartışılmasına 

vb. yararı olacaktır. Ama sadece bu 

kadar! 

8 Ocak 2009 √

YDİ Çağrı’nın barajlara karşı 

takındığı tavır üzerine 

YDİ Çağrı yayın hayatına başladığından 

bu yana, çevre sorunları 

üzerine özel bir önem 

vermiştir. YDİ Çağrı’nın hemen hemen 

her sayısında, yerküreyi kar hırsıyla 

talan eden, bu talanı ile insan 

yaşamının doğal temellerini, doğayı 

sarsmaya, tahrip etmeye yönelen kapitalizmin/emperyalizmin 

doğaya 

verdiği zararlar ortaya konularak teşhir 

edilmiş, bu alanda alternatiflerin 

neler olduğu ortaya konulmuştur. 

YDİ Çağrı enerji üretiminde, çevreye 

zararlı enerji türlerine karşı, 

alternatif olarak doğal, yenilenebilir 

enerjiyi savunmuştur. 

“Enerji kaynağı olarak tek ve biricik 

zararsız çözüm doğal enerjidir. 

Bunlar başta güneş olmak üzere, rüzgar, 

deniz dalgalarındaki dinamik 

enerji, yeraltındaki jeotermal enerjiler 

ve akarsular üzerinde kurulan 

barajlar sayesinde elde edilen enerjilerdir.” 

(H. Yeşil, Doğa ve İnsan, 

Dönüşüm Yayınları, Sayfa 43) 

YDİ Çağrı’nın doğru bulduğu bu 

tavır, çevreye zararlı enerji türlerine 

(fosil yakıtlar, -petrol, kömür, doğal 

gaz- nükleer enerji vb.) alternatif olarak 

doğal enerji, güneş, rüzgar, jeotermal, 

dalga enerjisi, barajlar yoluyla 

elde edilen enerjiler olarak ortaya 

konulmuştur. 

“Dünyada yaygın olan akarsular 

üzerine barajlardan elde edilen enerji 

de üretimi kolay olanlardan ve bitkilerin 

gelişmesine de hizmet etme zenginliğinde 

olan bir enerji kaynağıdır. 

Ancak bugün toplam dünya enerjisinin 

sadece %7’sini oluşturmaktadır. 

Zira baraj inşası masraflı olduğundan 

kimse fazla ilgi göstermemektedir. 

Hidroelektrik santrallar da geleceğin 

önemli alternatiflerinden biri olmak 

zorundadır. Fakat bu bağlamda doğa 

dengesi de gözetilmek zorundadır!” 

(a.g.k, sayfa 45) 

Aktardığımız alıntılardaki tavır, 

YDİ Çağrı sayfalarında uzun bir süre, 

akarsular üzerinde kurulan hidroelektrik 

santrallerinden (HES) elde 

edilen enerji doğal, yenilenebilir, alternatif 

enerji olarak savunulmuştur. 

YDİ Çağrı’nın Şubat 2008 tarihli 

119. sayısında, “Barajlar ve çevreye 

etkileri” başlıklı bir yazı yayımlandı. 

Bu yazıda; akarsuların önünün kesilerek 

suyun barajlarda toplanmasının, 

barajların kuruldukları alanlarda 

çevreye çeşitli zararlar verdiği 

ortaya konulmaktadır. Barajların yağış 

düzeninden bitki örtüsüne kadar, 

birçok ekolojik dengenin alt üst olmasına 

yol açtıkları yazıda örneklerle 

ortaya konularak, barajların sadece 

elektrik üretmek için değil, sulama 

alanında da kullanıldığı belirtilerek, 

sulama alanında da barajların verdikleri 

zararlar ortaya konuluyor. 

Sonuç olarak barajlar, tarım arazilerininn 

sulanması alanında değil, 

enerji üretiminde kullanılmaları 

verdikleri zarar nedeniyle 

reddedilmektedir. 

“Barajlar, çevreye verdikleri zararlar 

nedeniyle, enerji üretiminde 

kullanılmamalıdırlar. Suyun önünü 

keserek değil, akış hızından faydalanılarak 

enerji üretilmelidir. Bu da 

teknik olarak mümkündür.” (YDİ 

Çağrı, Sayı 119, Sayfa 13) 

Yazıda, suyun önünü keserek değil 

akış hızından faydalanılarak enerji 

üretimi savunulmakta, zararları nedeniyle 

enerji üretiminde barajlar 

reddedilirken alternatif olarak; 

“Enerji ihtiyacını karşılamak için 

doğal, yenilenebilir enerji türleri kullanılmalıdır. 

Güneş, rüzgar, jeotermal, 

bio, hidrojen vb. Bu enerji türlerinden 

bazılarıdır.” (YDİ Çağrı, Sayı 

119, Sayfa 13) savunulmaktadır. 

Bu yazı yayımlandıktan sonra 

okurlarımızdan bir dizi eleştiri geldi. 

Gelen eleştiriler, “barajları enerji 

üretiminde kullanılmalarını reddeden 

tavır ile YDİ Çağrı’nın geçmiş 

dönemde yaşam temellerini koruma 

mücadelesi sayfalarında, barajları 

doğal enerji oarak savunan tavrı ile 

çeliştiği, takınılan yeni tavrın, eski 

tavrı bilince çıkararak yapılmadığı, 

bunun yanlış olduğu” şeklindedir. Bu 

eleştirilere YDİ Çağrının Eylül 2008 

tarihli 125. sayısında, “Barajların 

kullanılması üzerine bir kez daha” 

başlıklı yazı ile tavır takınıldı. 

Bu yazıda; okurlarımızdan gelen 

yöntem ve içerik eleştirisi doğru 

bulunmasına, barajları enerji üretiminde 

reddeden tavır ile barajları doğal 

enerji olarak savunan tavrın birbiri 

ile çeliştiği bilince çıkarılmasına 

rağmen, barajların enerji üretiminde 

kullanılmalarının reddedilmesi tavrı 

sürdürülmektedir. Bu tavrımız doğru 

değildi. 

YDİ Çağrı’nın doğru bulduğu siyasi 

çizgi, uzun yıllara dayalı, her 

türlü ideolojik yanlışa karşı mücadele 

içerisinde, kollektif tartışma süreci 

içinde oluşturulmuştur. Kollektif 

olarak oluşturulan önemli bir düşünceyi, 

ancak kollektifçe yürütülecek 

bir tartışma değiştirebilir. YDİ 

Çağrı’nın kollektif olarak tartışma 

içinde oluşturulmuş bir düşünceyi 

kendi başına değiştirmesi doğru değildi. 

Çevreye zararlı enerji türlerine 

karşı, doğal enerjinin bir türü olan 

barajları savunan tavrımız kollektif 

olarak, kollektif tartışma süreci 

içinde değiştirilebilinir. 

Bu nedenlerle sayı 119’da, barajları 

enerji üretiminde reddeden tavrımızı 

özeleştirel olarak geri çekiyoruz. 

YDİ Çağrı 

Aralık 2008 √ 

yeni dünya gençliği 

Gençlerden İsrail protestosu 

Çapa Tıp Fakültesinde işten 

çıkarmalara karşı greve giden 

genç bir işçi arkadaşla 

kısa bir söyleşi yaptık. 

YDG: Kendini tanıtır mısın 

Adım Kasım Durmaz, tıp fakültesi 

öğrencisiyim. 

Kaç yıldır burada çalışıyorsun, ne 

gibi işler yaptırılıyor, ayda kaç lira 

elinize geçiyor 

Ben 4 yıldır bu işyerinde çalışıyorum. 

Bize her türlü işi yaptırıyorlar, 

temizlik v.s. mesleğimizle hiç alakası 

olmayan işler yaptırılıyordu. Ayda elimize 

180 YTL geçiyordu. 

Ne gibi sosyal haklarınız var 

Sosyal haklar olarak, %2 sigorta 

pirimi ve kaza sigorta pirimi ödeniyordu. 

Onun dışında herhangi bir hak 

yok. 

Sizin durumunuzda olan ülke çapında 

kaç öğrenci var 

20 bin öğrenci var. Bütün öğrenciler 

aynı anda çıkarıldı. 

Bugün direnişin kaçıncı günü 

Talepleriniz neler 

Taleplerimiz ödenmeyen maaşların 

geri ödenmesi. Yasa çıktıktan birbuçuk 

ay sonra, işten çıkarıldığımızdan 

haberimiz oldu, bu anlamda maaşlarımız 

ödenmedi. Tabi bütün arkadaşların 

tekrar işe alınmasını talep 

olarak açıklama yaparak saldırılara 

karşı durmaya çağırdı. 

Yapılan açıklamaların ardından 

gençler oturarak devrimci marşlar 

söylediler. 

Eylem Çukurova Öğrencileri 

Der ne ğ i, Dev r i mc i L i sel i ler, 

DSG, DGH, E k i m G enç l iğ i, 

Enternasyonalist Gençlik, Genç 

Kurtuluş, Gençlik Muhalefeti, Liseli 

Genç Umut, Özgür Eğitim Platformu, 

ÖGD, Öğrenci Kolektif leri, Yeni 

Demokratik Gençlik, Yeni Dünya 

Gençliği, Yurtsever Cepheli Liseliler 

ve Yurtsever Cephe Öğrenci Birliği 

tarafından gerçekleştirildi. 

Yaklaşık 500 kişinin katıldığı eylem 

Adana’da yapılan ve İsrail saldırılarının 

protesto edildiği en kalabalık, 

en canlı eylem oldu. Öyle ki 

sendikaların, odaların ve demokratik 

kitle örgütlerinin birlikte kararlaştırdığı 

ve her akşam saat 6’da yapılan 

ses çıkarma eylemleri kararı alanlar 

açısından göstermelik eylemler 

olarak kaldı. Gün içerisinde yapılan 

eylemlere bile fazla 200 kişi katılıyor 

ve cansız bir şekilde geçiyordu. 18 

Ocak’taki eylem ise gençliğin taşıdığı 

potansiyeli göstermesi açısından 

önemli bir eylem oldu. Ancak eylemi 

düzenlemeyi planlayan örgütlerin diğer 

gençlik örgütlerine sadece 4 gün 

önce haber vererek toplantıya çağırması 

ve bu nedenle eylemin hazırlığının 

yeterince yapılamamış olması 

eleştirilecek bir durumdu. 

Ydi Çağrı/Adana √ 

Her türlü işe 180 TL! 

ediyoruz. 

B u g ü n d i r e n i ş i m i z i n 11 . 

günündeyiz. 

Genelde kamuoyundan, özelde de 

emek örgütlerinden, sendikalardan 

v.s. beklediğiniz desteği alabildiniz 

mi 

Genelde destek iyiydi, ziyaretler oldu 

birkaç kere. Örneğin DİSK, KESK’ten, 

sağlık emekçilerinden, İstanbul Tıp 

Fakültesinden arkadaşların desteği 

oldu. DTP milletvekili Sebahat Tuncel, 

CHP’den bir milletvekili geldi. En büyük 

destek Genç-Sen’den geldi, zeten 

eylemi örgütleyen de onlardı. 

Bildiğimiz kadarıyla fakültenizin 

dekanı, çalışanların haklarını gasp 

etmekle tanınır. Size karşı tavırları 

nedir aynı zamanda polisin tavrı 

nasıl 

Dekan maaşların ödenmesi konusunda 

garanti verdi fakat diğer hakların 

yasa ile ilgili olduğu söylendi. 

Arkadaşlar çalışma bakanlığı ile görüştüler, 

söz aldılar, yani herhangi 

bir sözleşme yapılmadı bu konuda. 

Bu anlamda ne kadar güvenilir bilmiyorum. 

Şimdiye kadar herhangi bir 

baskı görmedik açıkcası. Polis birkaç 

kez geldi, baktı, bir süre eylemi seyrettiler 

fakat herhangi bir müdahale 

olmadı. 

Söyleşi için teşekkürler. 

19

PDF olarak indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

PDF olarak indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±