Motoseyyah Dergi Sayı 1

Orta Sınıf Seyahat Endurosu İncelemesi
ALPER YAPICIOĞLU
Senden, Benden, Bizden...
1 Çift 2 Teker
ERDEM AYLI
Kültür&Sanat
EMRE SÖNMEZ
Bundan Yer Misin?
MERT TEMİR
Don’t Let Your Hobby Be Your End!
SERDAR DÖNER
Kendin Yap Röportajı
SERKAN BADEM
EKİM-KASIM 2015
/motoseyyahdergi
/motoseyyahdergi

EKİM - KASIM 2015 Sayı 1
Genel Yayın Yönetmeni
Alper YAPICIOĞLU
Katkıda Bulunanlar
Serdar DÖNER, Erdem AYLI, Emre SÖNMEZ,
Serkan BADEM, Eren TUNALI
Yayın ve Proje Koordinatörü
Mert TEMİR
Editör
İrem ÇETİN
Sayfa Tasarımı ve Kapak Fotoğrafı
Mono Films
Logo Tasarımı
Eren TUNALI
Her hakkı saklıdır. Yazıların sorumlulukları yazarlara aittir.
İki ayda bir çıkar . Bu dergide yer alan yazı, fotoğraf ve
çizimlerin elektronik ortamlar da dahil olmak üzere bir
kısmının veya tamamının yayımlanması ve çoğaltılması
yazılı izne tabidir. Bu dergi, Basın Meslek İlkeleri’ne
uymaya söz vermiştir.
Ekim 2015’te hazırlanmıştır.
1

Alper YAPICIOĞLU
Mobbing ve
Bullying
MotoSeyyah
Eylül-Ekim 2015 sayı 1
MotoSeyyah Genel Yayın Yönetmeni
Alper YAPICIOĞLU
Mobbing, bir veya bir grup insanın, bir kimseye veya başka
bir sosyal gruba sosyal kabadayılık yapılması olarak
tanımlanmış. Özünde şiddet davranışı olan mobbing, son
yıllarda hızla yayılan ve tartışılan bir konu. Sözcük anlamı
bezdirme, yıldırma ve kabadayılık olan mobbing; daha çok
psikolojik taciz olarak kullanılmakta.
Mobbing yaşanmasında, her ne kadar uygulayan ve
uygulanan bireylerin kişilik özellikleri etkili olsa da
mobbingi sadece bu duruma bağlamak çok doğru olmaz.
Özellikle biz motorcuların trafikte yaşadıkları için bunu
söylemek çok mantıklı değil.
“Mobbing” terimi yerine zaman zaman “bullying” terimi de
kullanılır. Bullying terimi ise tam anlamıyla bir zorbalık
kavramına karşılık gelir. Aslen bireysel ve fiziksel
saldırganlık şeklindeki tacizi çağrıştırır, mobbing ise grup
halinde işlenen psikolojik tacizi çağrıştırmaktadır.
Motosiklet kullanıcıları olarak trafikte yaşadıklarımıza
mobbing mi, yoksa bullying mi tam olarak karşılık geliyor
2

en karar veremedim. Bu yüzden bu
yaşadılarımız için 2 teriminde birlikte
kullanılmasını uygun görüyorum.
Mobber davranışı insanın Habil ve
Kabil’inin savaşıdır. Kazanan katledendir;
hem kendisini hem de ötekileştirdiğini...
(Kabil ile Habil, Tanah'ta, Eski Ahit'te,
Kur'an'da ve hadislerde bahsi geçen dini
şahsiyetlerdir. Kabil, Adem ve Havva'nın
büyük, Habil ise küçük oğludur. Kabil'in,
kardeşi Habil'i öldürdüğüne ve tarihteki ilk
katil olduğuna inanılır.)
Trafiğe motorumuzla her çıktığımızda
geçmişte yaşadıklarımız ve çok yakın
gelecekte yaşayacaklarımız için, hepimizin
içinde bir kaygı olur. Trafiğe her defasında
‘Bugün kim sıkıştırır?’, ‘Kim göz göre göre
üzerimize direksiyon kırar?’, ‘Kim bir anlık
sinirinin ya da dikkatsizliğinin karşılığına
bizlerin hayatlarını eşdeğer olarak koyar?’
diye düşüncelerle çıkıyoruz.
Nedendir bilinmez ülkemizde motosiklet
kullanıcıları trafikte hiç sevilmemekte.
Bazen şeridi ortalayıp gitmekle, bazense
şeridi ortalamayıp gitmekle suçlanırız.
Bazen daha hızlı gitmekle, bazense egzoz
sesimizle suçlanırız. Ama bilinmez ki
trafikte daha akıcı ve hızlı gitmek bizler
için çok daha güvenlidir. Ve bilinmez ki o
egzozu çoğu zaman trafikte fark
edilebilmek için takarız.
Bu tip sebepler yüzünden bizlere sinirli
olan insan grupları da, ellerine fırsat
geçtiğinde, bizlerden “öçlerini” almak için
küçük manevralarla bizleri sıkıştırır,
araçlarını önümüze kırar ve bazen sayı
olarak üstünlerse bağırarak küfür bile
ederler.
Motosiklet ile 100.000 km’den fazlasını
devirmiş bir motorcu olarak bu
saydıklarımı bir bir yaşadım. Motosiklet
kullanan arkadaşlarımın birçoğu için de
geçerli bu durum. Bu tip saldırıların ve
tacizlerin hepsini sakin kalmakla
atlatabiliyoruz. İşin sırrı bizler için sakin
kalmaktan ve karşı taraftan gelebilecek her
hamleyi önceden tahmin edip ona göre
konumlanmaktan geçiyor. Tabii sakin
kalamayan arkadaşlarımız da oluyor. Onları
da Youtube’dan merakla takip ediyoruz.
Ben açıkçası trafikte milletle kavga edip
bunun videosunu internete yükleyen
kişileri gerçek motorcular olarak
görmüyorum. Bu gibi davranışlar zaten
sevilmeyen motosiklet sürücülerinden,
insanların daha da soğumasını sağlamakta.
Trafikte sorun yaşadığımızda yapmamız
gereken sakinliğimizi koruyup eğer
gerekiyorsa sakin ve düzgün bir şekilde
uyarımızı yapmak olmalıdır. Eğer ters bir
tepki görürsek de gülümseyerek oradan
uzaklaşılmalıdır. Aksini yapmak var olan
bir sorunu daha da derinleştirip, içinden
3

çıkılmaz bir hale sokmaktan başka bir şey
değildir.
Türkiye’de motosiklet kullanım oranı
Avrupa ülkeleri ile kıyaslandığında çok ama
çok düşük kalmakta. Ben bunun sebebinin
çoğu zaman trafikte motosiklet kullanırken
yaşanan bu tacizler tehlikeleri ve
ülkemizdeki yüksek vergiler olduğunu
düşünüyorum. Çoğu yabancı ülkede yakıt,
trafik ve yer tasarrufu sağladığı için
motosikletlere teşvik varken, bizde ise
ÖTV denilen, hayalinde sıfır motosiklet
almak olan her motorcunun kabusu
vergiler var.
Trafikte yaşadığımız mobbinge geri
dönecek olursam; geçmişte bunu genel
olarak motorcuların hepsinin aynı şiddette
yaşadığını düşünürdüm. Ancak geçen bir
yıl içinde motosiklet kullanan birçok kız
arkadaşım oldu. Onlar ile birlikte sürüş
yaparken bütün doğrularım yıkıldı ve acı
bir gerçekle yüzleşmek zorunda kaldım.
Trafikte kadın motosiklet sürücülerinin bir
günde uğradığı mobbingi biz erkeklerin
belki de bir ayda uğramadıklarına şahit
oldum. Sıkıştırma, laf atma, takip etme ve
niceleri... Ki bence en utanç verici olanı ise
bunlardan birini bir polis ekip otosunun
yaptığına şahit olduğum andı. O gün
beraber sürüş yaptığım arkadaşımla ileride
durup mola verdiğimizde olayı sorduğum
ve o artık alıştığını ve takmamaya
çalıştığını söyledi. Bir erkek olarak
utancımdan konu hakkında detaylı
konuşamadım bile...
Ancak bizler bu zorluklara rağmen
motosiklet kültürünü elimizden geldiğince
yaşatmaya çalışıyoruz. Hepimizin kendi
içimizdeki şiddetle, ezme eğilimi ile ve
ezilme korkusu ile hesaplaşması
gerekiyor... Güce tapan, güçlüden korkan
toplumların sonu, yanmış, yıkılmış bir
dünyada bazen avcı bazen de av olarak
yaşamaktır.
MotoSeyyah Dergi
Evet, nihayet dergimizin ilk sayısını
çıkarmış bulunmaktayız. Dergimizin
amacı, motosiklet ve gezi kültürünü
tanıtmak, geliştirmek ve bunu ücretsiz
olarak bütün motosiklet ve gezi sever
kişilere sunmaktır. Dergimizde diyecek bir
şeyleri olan herkes yazar olabileceği gibi,
dileyen herkes de ücretsiz olarak
okuyucumuz olabilir. Bu fikrimi
sunduğumda bana destek ve yardımlarını
esirgemeyen bütün arkadaşlarıma
teşekkürü bir borç bilirim...
İlk sayımız olduğu için gerek
acemiliğimizden, gerekse heyecanımızdan
kaynaklanan hatalarımız olduysa affola :)
Hepinize keyifli okumalar dilerim...
4

Gündem
Kenan Sofuoğlu
4. Kez Dünya
Şampiyonu
Kenan Sofuoğlu, Dünya Supersport Şampiyonası’nın
Fransa’daki 11. ayağında 2. olarak Katar’daki yarış öncesi
şampiyonluğu garantiledi.
Motosiklette Dünya Supersport Şampiyonası'nın dün
Fransa'da düzenlenen 11. ayağını 2. sırada bitiren Kawasaki
Puccetti pilotu Kenan Sofuoğlu, sezonun bitimine bir yarış
kala şampiyonluğunu ilan etti.
Fransa'daki 4 bin 411 metrelik Magny Cours Pisti'nde 17 tur
üzerinden koşulan yarışa, 2. cepten başlayan milli
motorcumuz Kenan Sofuoğlu, startta yerini kaybetse de art
arda yaptığı ataklarla ilk turu lider geçti. İyi bir ritim
yakalayan Kenan, 3. tur sonunda rakipleriyle arasındaki farkı
5 saniyenin üstüne çıkardı.
JACOBSEN İLE FARKI 28'E ÇIKARDI
Bu sırada yarış, bir motosikletten pistin 5. virajına dökülen
yağ nedeniyle durduruldu. Pistin temizlenmesinin ardından
yeniden start verilen mücadele, 11 tura indirildi.
5

İkinci start sonrası Kenan ve pilotlar
klasmanındaki en yakın rakibi ABD'li
Patrick Jacobsen, diğer sürücülerle farkı
açtı. İkilinin karşılıklı geçişlerine sahne
olan liderlik mücadelesini Jacobsen
kazandı, Kenan ise 2. sırayı aldı.
Bu sonuçla puanını 213'e yükselten Kenan,
sezonun son ayağı öncesinde şampiyonluk
mücadelesi verdiği Jacobsen ile arasındaki
farkı 28'e çıkardı ve şampiyonluğu
garantiledi.
31 yaşındaki milli motosikletçi böylece
2007, 2010 ve 2012'nin ardından 4. kez
Supersport şampiyonu oldu. Şampiyonluk
için hazırlanan t-shirt ve kaskı giyen
Kenan, zaferini, Türk bayrağıyla bindiği
motosikletiyle zafer turu atarak kutladı.
Ülke olarak geçirdiğimiz zor günlerde
gerek A Milli Futbol Takımımızın, gerekse
Milli motorcumuz Kenan Sofuoğlunun
zaferleri moralimizi bir nebze de olsa
düzeltiyorlar.
"HAMZA iÇiN KAZANMAK
İSTİYORDUM"
Kenan Sofuoğlu, yarışın ardından yaptığı
açıklamada, çok zor bir sezonu geride
bıraktıklarını belirterek, şampiyonanın
İspanya'daki 10. ayağında sakatlanan
önemli rakiplerinden Jules Cluzel'in
yokluğunun işlerini kolaylaştırdığını
söyledi. Takımı ve ailesi adına çok mutlu
olduğunu dile getiren Kenan,
"Şampiyonluğu en çok birkaç ay önce
kaybettiğim oğlum Hamza için kazanmak
istiyordum" ifadesini kullandı.
Dünya Supersport Şampiyonası'nın 12. ve
son yarışı, 18 Ekim'de Katar'da yapılacak.
Sürücüler ve markalar klasmanı:
Sezonun 11. yarışının ardından sürücüler ve
markalar klasmanında ilk 5 sıra şöyle:
Sürücüler klasmanı:
1. Kenan Sofuoğlu (Türkiye) - 213 puan
2. Patrick Jacobsen (ABD) - 185
3. Jules Cluzel (Fransa) - 155
4. Lorenzo Zanetti (İtalya) - 142
5. Gino Rea (Büyük Britanya) - 97
Markalar klasmanı:
1. Kawasaki - 217
2. MV Agusta - 202
3. Honda - 197
4. Yamaha - 77
5. Triumph - 10
6

Erdem AYLI
Erdem AYLI
İngilizce Öğretmeni
Grafiti Sanatçısı
Bölüm 1
..iki teker üzerinde bir çiftin dünya üzerinde yedikleri, içtikleri,
tanıştıkları, dinledikleri, hissettikleri, anlattıkları..
-Balayında nereye gideceğiz?
-Seni Mostar'a götüreceğim.
dedim restoratör mimar eşime de, neyle götürüyorsun diye
sorarlar. Ortada ne bu yolculuğu kaldırabilecek bir motor,
ne vize, ne hazırlık için öngörülen yeterli zaman ne de bir
garanti vardı. Sadece 25.000 km 150cc Honda CBF, 15.000
km 250cc SYM WOLF motor deneyimi, biraz birikmiş para
ve hayaller dolusu uzun yollara çıkma isteği. Önümüzde 1 ay
vardı ve bu sürede evimi düzmeli, evlenmeli, yeni bir motor
seçmeli, uzun yol ekipmanlarımızı tamamlamalı ve
yurtdışına çıkış için gerekli işlemleri halletmeliydim. Tam
benlik bir iş.
7

Evi düzerken Annemler İzmir'e yardıma
geldiler, e haliyle eve kargo yağıyor; mutfak
gereçleri, halılar, banyo dolapları derken;
çadır, büyük katlanabilir sandalye, kamp
ocağı, minik tencere seti, action camera,
çift kişilik şişme yatak -yastıklı dayağmaya
başladı eve. Yeni annemin
gözlerindeki endişeyi görmeliydiniz.
Normal şartlarda 5 artı 2 yıldızlı bir otelde
balayımızı geçirmeli, devir daim eden her
şey dahil açık büfeye kaşıklarımızı daldırıp
tabaklarımızda yemek dağlarını
oluşturmalı, ha vuz kenarındayken
Baileys’ın yanındaki meyve fotoğraflarımızı
instagram hesaplarında paylaşırken kendi
satın aldığımız hapishanede gülücükler
yaymalıydık. Ama biz onun yerine
Yunanistan'da, bir hiçliğin ortasındaki
uçsuz bucaksız yemyeşil mısır tarlasının
ortasını yaran asfaltın üzerinde bağdaş
kur up kamp ocağımızda noodle
pişiriyorduk. Arnavutluk'ta böğürtlen,
şeftali ve birayla öğle yemeğimizi yerken o
üç kodaman dedenin ikram ettiği yöresel
patlıcan ve domatesli pilavın tadını
çıkarıyor, Montenegro'da ilk kavgamızı
ediyor, gecesinde 20 euroya krallar gibi
bira, jumbo karidesler, steakler vs (ağzınızı
sulandırmayayım) ile ziyafet çekiyor;
Sakız’da sokakta yatıyor, Macaristan’ın
ciğer okşayan oksijen ormanlarının içinde
virajlarda kontra yapıyorduk. Çünkü hayat
konfor alanınızın dışında başlar ve biz de
onu solumayı seçmiştik…
Benzer bir yolculuğa çıkan arkadaşlarım
aylarca planlama, otel rezervasyonu, saatler
süren forum yazı analizinden sonra marşa
basar. Kendilerini olabildiğince güvenceye
aldıklarını zannederken hayatın
değişkenlerini kısıtladıklarını ve
parmaklıklar yarattıklarının farkına
varmazlar. Gezinin özgürlüğünü
kısıtlamamak adına sadece gereken temel
evrakları, ekipmanları, düğün paralarını ve
basit ihtiyaçlarımızı alıp plansız bir şekilde
yol almayı seçtik. İnternet için uluslararası
kullanabileceğimiz bir hat, kolonyalı
mendil (!) ve selfie stick gibi.
Motor seçimim ise 650 cc olarak
Kawasaki Versys olarak belirledim. Neden
ilk büyük motor seçimi olarak Transalp ya
da Honda NC 750 değil de bu motor
derseniz; motordan zevk alma isteği, çift
ön diskler ile gelen fren kabiliyeti, kalın ön
süspansiyonların verdiği hissiyat, düşük
yakıt tüketimi ve kısa teker aralıklarının
hissettirdiği eşkenar üçgen denge
noktalarının viraj kabiliyetini arttıracağı
fikri derken güzel bir pazarlıkla Aydın’daki
bir komiserden, 2010 model yeni aşkımı
satın aldım. Elimde bir Kawasaki anahtarı
vardı ve o benimdi. Bu his içimi öylesine
coşturuyordu ki tarif edemiyorum. O'nu
8

İzmir'deki Ayet Ustama götürdüm. Elinde
2 adet Kappa yan çanta varmış, nasip.
Sanki aylardır bizi bekliyormuşçasına cuk
diye oturdu yanlara. Arka çanta üstü ızgara
demir ve Cece'nin rahatı için sırtlık
montesi, bütün sıvı ve filtre değişimleri ve
zincir seti değişimi gibi birçok işlemle
tepeden tırnağa hazırdı. Akşam yan
çantanın birini boyayıp ismini koydum:
"Hard Rock".
Bir yandan Fincancılar çarşısında yeni
evimize ütü masası, leğen, hasır çamaşır
sepeti, hela fırçası alıyoruz; bir yandan da
Yunanistan Konsolosluğu'nda başvururken
istenilen belgeleri tamamlıyoruz;
Muğla'da sevdiğimiz insanlarla geçirdiğimiz
fevkalade düğünümüzden sonra Cece'nin
gelinliğini babamın evinde bırakıp
motorumuza atlayıp İzmir'deki yeni
evimize doğru gazladık. Uzun yolculuklara
çıkarken aynadan annemin arkamdan su
dökmesini izlemek bana güven verir.
Anneannelerimizin duaları, babalarımızın
helalliği ya da cebimizde taşıdığımız nazar
boncukları. Kültürümüzün her bir parçası
ve bizi biz yapan şeyler.
İşyerinden alacağınız son üç ay maaş
bordrosu,
SGK hizmet dökümü, banka hesap
dökümü
Eski pasaportlar ( Daha önceki giriş çıkış
işlemlerinizden güvenilirliği ölçmek
amacıyla)
Uluslararası Seyahat sağlık sigortası
Nüfus Cüzdanı fotokopisi
Tapu ,Araç ruhsatı gibi varlık evrakları(biz
vermedik)
Balayına çıktığımızı belirtmek ve vizemizin
eşzamanlı çıkmasını garantilemek için
evlilik başvurusu kağıdımızın bir kopyasını
teslim ettik. Vizemiz 6 günde çıktı.
İzmir'e vardığımızda ekipmanlarımızı, bir
kere keyfini yapmadığımız salonun ortasına
çeşitlerine göre dizdik. Depo üstü çantaya
şarj aletleri, power bank, kamera yedek
bataryaları, Bluetooth hoparlör gibi
elektronik aletleri koyduk. Keşke bir de
çoklu priz alsaymışız... Sağ yan çanta
benim eşyalarım için, sol ise Cece'nin.
Olabildiğince basite indirgemek bir
gerekliliktir. Benim için tamam ama
Cemre de neyse ki buna uyum sağlayabilen
biri. Çantasındaki makyaj çantasını
saymazsak olabildiğince her şeyden birer
tane alıyor. Arka çantaya ilaçlarımız, kamp
9

ekipmanları, minimal paketlenmiş mutfak
ihtiyaçları (tuz, yağ, pul biber vs) motor
tamir aletleri, ilk yardım kiti, şişme yatağı
ve lastiği şişirmek için kompresör vs
koyduk. Sosis çantaya da yağmurlukları
(Cece'ye göre gereksizmiş ama olmadığını
Dubrovnik’e giderken gördük.), nevresim
takımlarımızı ve bez hamağımızı koyduk.
Bu kadar çok şeyin üstüne bir de 2 tane
katlanır sandalyemiz, çadırımız ve şişme
yatağımız vardı. Bütün bunları motora
istiflemek için 3 ahtapot lastik, 2 adet istif
lastiği kullandım. Sağ yan çantanın üzerine
çadır ve sandalye, sola ise şişme yatak ve
sandalye olarak ahtapotladıktan sonra
denge sağlanmış gibiydi. Ama kedilerimizle
vedalaşıp yola çıktığımızda o kadar
korkuyordum ki; bunca ağırlıktaki yükü ve
değerli eşimi bu kadar yol götürme fikri
beni dehşete düşürmüştü. İzmir'den
kuzeye doğru asfaltta 20-30 kilometre
gittikten sonra biraz daha rahatladım,
hatta 150 km/h hızlara rahatlıkla
çıkabiliyorduk, her şey düzgün
görünüyordu ve öyleydi de...
Çanakkale – Altınoluk’ta zeki öğrencim
Simay'ın anneannesinin evine vardığımızda
saat gece 11 olmuştu. Biraz sahilde gezip
yörenin meşhur ayranını içtikten sonra
uyuduk. Sabah kalktığımda arkamızdaki
Kaz Dağları manzarasından denize doğru
inen temiz havanın verdiği dinginliği
hissedebiliyordum. Kahvaltımızı yapıp
vedalaştıktan sonra yola koyulduk.
Feribotla Çanakkale Boğazı’nı geçmek için
gemiye bindiğimizde teyzelerimin
amcalarımın üzerimizdeki garip bakışlarını
hatırlıyorum, karşıya geçtiğimizde ise
kıyıdan ilerleyen yolun güzelliğini. İpsala
sınır kapısına varmadan ufak tefek
alışverişlerimiz için kayınpederimin
memleketi Keşan'da duruyoruz. Yolda
karşılaşacağımız arkadaşlar için ikram Türk
kahvesi, 3ü bir arada, Türk lokumu, incir,
ıslak mendil (!), tuvalet kağıdı ve pil
alıyoruz.
Motosiklet için uluslararası sürüşlerde
zorunlu trafik sigortası olan Yeşil sigortayı
Keşan'daki bir sigortacıdan iki haftası 60
küsur euroya çıkarttık. Karnımız iyice
acıktığında yöresel yiyecekleri yemeye
bayılırız. Oranınki satır köfte dediler. Sora
sora en lezzetli yapan yeri bulduk ki ne
bulmuşuz. Büyükçe iri kıyılmış etten
yapılan köftenin ağızda puf diye patlayan
tahminim kuzu yağı… Enfes... Ardından
akşamüstü yedi gibi bozuk yollardan İpsala
sınır kapısına ulaştık. Cemre'nin yanağını
bir böcek ısırmış biraz şişmiş. Hemen arka
çantadan böcek ısırığı için aldığımız kremi
çıkarıp sürdük. Uluslararası ehliyeti de
İpsala Sınır kapısından 460 TL'ye aldık.
Ciğer acısı yemin ediyorum. Sonraki
senelerde 1 yıllık yenileme 260 TL'ye mi ne
düşüyormuş bari onunla avundum. Hayır,
bu üzerinde beynelmilel ehliyet yazan şeyi
10

de bir Yunanistan sınırında soruyorlar,
beynelmilel o demek herhalde. Nasıl, bir
bakayım ehliyete? İşte beynelmilel… Diğer
ülkelerde sadece motorun yeşil sigortasını
gösterdik.
Son zamanlarda çıkan bir haber yeni
çıkacak ehliyetlerle birlikte uluslararası
ehliyet zorunluluğunun ortadan kalkacağı
yönünde. Sanırım bu yeni ehliyetimizde
uluslararası ehliyetteki bilgileri
ekleyecekler. Olan bize oldu.
Neden bilmiyorum sınırdan geçerken bile
bir korku vardı içimde, lan ya almazlarsa,
falan diyordum. Bu korku, Türk sınır
binasını geçip Meriç nehri üzerindeki
köprüye çıktığımızda geçti. Meriç, yeşilin
en doygun tonuyla geniş bir alana yayılan
sazlıkları bölüyordu. Akşamüstü güneşi de
olabildiğince boyuyordu bu güzel
manzarayı. Sonra Yunanistan sınırına
belgelerimizi verdik. 100 metrede
atmosfer değişmişti. Tabelalar, bina
yapıları, dikenli teller bile. Ülke dışına
çıktığınızda bunu hissediyorsunuz.
İhtiyacınız olan farklılık başlıyor. İpsala'ya
kadar olan yamalı yollar bitiyor. Avrupa
birliğinin inşa ettiği kaliteli asfalt başlıyor.
Adeta Hard Rock için serilmiş bir halı.
Sigara molası için durduğumuzda asfaltın
taşlarının hepsinin nizami 1 cm boyunda
olduğunu gördüm. Güzel otobandan
benzinlik için çıktığımızda bile tali yollar
oldukça kaliteliydi.
Kavşağın birinde Scooter süren bir gence
rastlıyor um, basit bir İngilizceyle
benzinliğin nerede olduğunu soruyorum.
"Ten kilometers" diye işaret ediyor,
plakama bakıyor sonra aynı yönde yol
alıyoruz biraz. Ovanın kenarında kahve
gibi bir yere sapıyor, ben de takip
ediyorum. Durduğunda bize yaklaşıp "Abi
3 kilometre daha gideceksin sen." diyor.
-Lan Türk müsün sen?
-Evet abi.
Şaşkınlığımız, ilk karşılaştığımız insanın
Türk olmasından... Neyse, yola devam edip
benzinlikte duruyoruz. Yahu benzinliğin
sahibi de Türk. Oğulları motorla geliyor
ama kask takmamışlar, hani kask diye
takılıyorum. Bize Yunan kahvesi ikram
ediyorlar. Yunan kahvesi dedikleri de soğuk
kahve. Bildiğin Frappe. Biraz sohbet etme
fırsatı yakalıyoruz, kendilerine Osmanlı’nın
unuttuğu torunlarız biz diyor. Mübadeleye
alınmamış Türkler. Lehçeleri en az
köylümüz kadar doğal, tavırları da bir o
kadar Türk. Elimle yemyeşil ekili etrafı
gösterip çok güzel bir diyarda yaşadıklarını
söylüyorum. 8 kuşaktır oradalarmış ve
sadece arada devlet bürolarında ayrımcılığa
uğrarlarmış o da nadiren. Benzinin fiyatına
ise isyan ediyorum Türk Lirasıyla 5.1 TL!
Türkiye'de ise 4.5 idi. Ucuz benzin
hayallerim uçup gidiyor. Yunanistan büyük
11

ir ekonomik krizden geçiyor. Her şey
pahalı. Bir tek et ve alkol ucuz. Türkiye'nin
tam tersi.
Kavala'ya kadar Avr upa Birliği’nin
Yunanistan'a kıyağı olan otoban yolu
bitmiyor. Bitmeyen yol yapmışlar.
Minimum 150 km ile gitmeme rağmen 50
kilometre yolu geçiremiyoruz. Bu kadar
gazlamaya haliyle aynı günde 3. depo
benzini alıyoruz. Kavala'ya nihayet
girdiğimizde benzinlikteki genç bize
bilgisayardan kampinglerin ismini veriyor,
güzelce bir tarif ediyor. Kavala'nın, Las
Vegasımsı atmosferinden geçip batısındaki
kampinge varıyoruz. Cece'yi motorun
başında bırakıp alakasız bir binanın arka
kapısından giriyorum, Mutfağı, personel
yerlerini geçip kapıyı bir açıyorum ki ne
açış. Yumuşak bir müzik çalan loş ışıkların
aydınlattığı bir VIP partinin ortasındayım,
tepsilerde havyarlar falan var o derece.
Mekan diyor pahalıyım, Rolls Royce'um,
Richie Rich'im, İbrahimoviçim; ben
diyorum kamping nerde abi? Kibarca
kampingin giriş tarafını gösteriyorlar ve
motora dönerken Cemre'ye kaç kaç
diyorum.
Kamping girişinde elektrik, motosiklet, 2
kişi için 25 Euro ödüyoruz. Etrafta biraz
keşiften sonra tuvalete yakın olan bir
alanda kamp yapmaya karar veriyoruz.
Motoru boşaltıp eşime ilk ve son kez çadır
kurmanın inceliklerini gösteriyorum. İzci
olduğum dönemde o ağır üçgen çadırları
kurduğum için bu çocuk oyuncağı geliyor.
Eşyalarımızı çadırın önündeki bölmeye
koyuyor, sandalyelerimizi açıyor, motordan
aldığım elektrikle kompresör şişme
yatağımızı şişirirken sonunda oturup bir oh
çekiyoruz. Yatak şiştikten sonra şehre
gidip kendimizi biraz şımartabiliriz. Bir
hayli acıkan karınlarımızı garip şeylerle
doldurup tonla bira içmeyi hayal ediyoruz.
Ediyoruz da önümüzdeki yatak o kadar
yavaş şişiyor ki sabaha karşı anca yatılacak
kıvama geleceğini anlamamız fazla
sürmüyor…
Kampçılık
Kampçılık esnasındaki problemler
karşısında bazen içimizden çömelmek ve
dizlerinizi toplayıp ağlamaya başlamak
gelebilir. Bu bizi vahşi hayattaki ayılara
karşı tenekede pişmiş bir piliç imgesi
yaratacağı için yapılması gereken kurnaz,
çabuk ve basit çözümler üretebilmektir.
Şişmeyen bir yatağı şişirmek ise şöyle bir
çözüm gerektirmişti. Yatak çadırdan
çıkarılır. Sibop, ıslak bir havluyla sarılır.
Motor çalıştırılır ve sibop, egzoza dikilir.
Evet, dikilir. Her gaz vermenizle yatak
fırındaki kek gibi kabarmaya başlar. 2
dakikada çift kişilik yatağınız hazır! Afiyet
olsun. Yalnız, uyurken yatağı patlatmamaya
özen gösterin çünkü çadırın içerisinde
12

iriken karbon monoksit size ölümlerin en
tatlısını yaşatabilir.
Yatağı biraz daha kompresörle şişirmek
için çadırın içine koyduk. Giyinip yola
çıkmaya hazırlanırken fark ettim ki bizim
Hard Rock'ın farları giderek zayıflıyor. Aha
dedim akü bitiyor. Hemen çalıştırmaya
çalıştım ama ne fayda. Olum çalış diyorum.
Abi yok, valla yok diyor. Lan bize de mi
yok diyorum bir daha basıyorum marşa,
yok namümkün çalışmıyor.
İlk motorum aküsü sorunlu bir CBF 150
olduğundan motoru nasıl vurduracağımı
acı ve uzun tecrübeler ile öğrenmiştim.
Fakat gelin görün ki Kawasaki Versys 650,
206 kiloluk ağırlığıyla vurdurması güç bir
motordu. Güçlükle çadırların arasındaki
parkeli yola çıkardım. O kadar ağır ki
ittirilmiyor, bir denedim yeterince
hızlanamadım, ikinciye denedim arka teker
sürtündü, üçüncü deneyişte düşüyordum
derken artık nefes alma yollarım değişince
üzerine oturup dinleneyim dedim.
Pozitif Kalmak
Hayat bazen sizi negatif yollara itebilir. Bu
gibi durumlarda bad tribe girmek sadece
kendinizi yıpratmanıza sebep olur. O
çalışmayan motorun üstünde alnımdan
çıpır çıpır dökülen terleri silerken bile, ne
kadar pozitif olduğuma şaşırmıştım.
Balayında olduğum için herhalde diye
düşünürken karanlıktan inanılmaz
yumuşak ve sakin bir kadın sesi beliriverdi;
-Do you need help?
(yardıma ihtiyacınız var mı?)
- Aslında evet, galiba motorumun aküsü
bitti ve ben de çalıştırmaya uğraşıyorum.
-Benim arabam var (yan taraftaki jipi
göstererek) fakat kablom yok, dilersen
motorunu buraya koyabilirsin. Böylece
sabah çalıştırabiliriz.
-Fakat karım ve ben açız (artık evli
olduğuma göre bu ifadeleri kullanabilirim.)
ve şehre yemek yemeye gidecektik.
-Meyvelerim var.
Kafamda Adana kebapla meyvelerin
karşılaştırmasını yaptıktan sonraki
yüzsüzlüğüm;
- Biranız da var mı peki?
-İki tane var ama tabii ki sabah geri
ödemeniz şartıyla.
Abla usulca o biraları bana uzat, demek
geçmişti içimden…
Motoru bırakmak için Cemre'nin yanına
döndüğümde sandal yeye oturmuş
“N’apıcaz şimdi?” gibi bir şey söyledi.
Saçlarını okşayıp “Endişelenme, her şey
yolunda." dedim. "Bir kadın yardım
edebileceğini söyledi.". Yanına gittiğimizde
13

adının Mirsini olduğunu söyleyen kadın
bize sadece poşeti verip iyi geceler
dilekleriyle usulca çadırına girdi. Biz de
çadırımıza geri döndük.
Evet, normal şartlarda; o otelde, o saatte,
havuzun mavi ışığında, Jack Daniels'ımı ve
çikolata tabağımı kımıldatmam
gerekiyordu; fakat biz çadırımızın yanı
başında, dünyanın en rahat katlanır
sandalyesinin kucağında, hoparlörümün
kulağımızda tıngırdayan en güzel
şarkılarıyla dünyanın en güzel meyvelerini
ve krakerini yerken, o ana kadar içtiğim en
soğuk, lezzetli ve ferahlatıcı minik birasını
yudumluyorduk. Karanlıkta emektar
ışıldağımız Sebastian'ın aydınlattığı biricik
eşim, yol arkadaşım, maharetli artçım,
izlemeye doyamadığım Cecem ise
yaşadıklarımızı minik mavi seyahat
defterine kaydediyordu. Dünyanın en
mutlu erkeği olabilirdim...
Ertesi gün o melek gibi kadını biraya
boğdum.
Devam edecek...
14

Alper YAPICIOĞLU
Orta Sınıf
Seyahat
Endurosu
İnceleme
NC750X
Versys
V-Strom
Orta ölçekli motosikletler giderek daha mantıklı bir
seçenek haline gelmekteler. Daha ekonomik ve daha hafif
olmalarının yanında, daha kıvrak ve yetenekli haldeler.
Yetenek konusundan bahsetmişken; sıvı soğutmalı olan bu
üçlüde; 650 cc çift silindirli motor, her birinde 6 vitesli
şanzıman, diferansiyel dişli takımı ve bazı off-road
kabiliyetleri mevcut. Gerçi biz bu üçlüyü off-road yönünden
karşılaştırmadık. Bu üç motordan ikisi yıllardır yollarda
ancak Honda 2014’te aramıza katıldı.
Sıralamamız şu motorlardan oluşuyor: Kawasaki Versys
(9850 Euro); üstten çift eksantrikli, silindir başına 4 valf ve
649 cc silindir hacmine sahip paralel çift silindirli
motoruyla dikkat çekerken; 645 cc’lik 4 valfli Suzuki
V-Strom 650 ABS (31000 TL); DOHC 90 derecelik V-twin
motor ve ABS fren sistemine sahip sınıfının uzun süre en iyi
motosikleti ünvanını elinde bulunduran bir motordur.
Bunların yanında; Honda’nın yeni NC750X modeli 6 ileri
şanzıman ve ABS ile birlikte gelip 745 cc’lik paralel çift
silindirli, üstten tek eksantrikli, silindir başına 4 valf ile
15

desteklenmekte ve bize bir dizi ilginç
seçenekler sunmaktadır.
Bu kıvrımlı kardeşlerin arasındaki farkları
görebilmek için, arka arkaya yüzlerce
km’lik uzun günlük gezintilere çıktık ve
motosikletlerle ilgili gözlemlerimizi
karşılaştırdık. Yolculuğumuzun bir kısmı
otoyollarda, bir kısmı ise duble yollarda ve
virajlı dağ yollarında geçti. Kawasaki Versys
ve Suzuki V-Strom yüksek koltukları,
karenajlı birer gövdeye sahip olmaları;
ancak karter korumalarının olmaması
nedeniyle off-road kabiliyetlerinden uzak
olan ve resmen aynı amaç için üretilmiş iki
makineydi. Honda ise tasarımı açısından
gerçekten çok farklı bir motosiklet
olduğunu bize ispatladı.
Versys’un 84 cm’lik sele yüksekliği bazı
sürücülerin duraklama esnasında parmak
uçlarında kalmalarına neden olabileceği
gibi, selesi peltemsi olduğundan sürücüye
destek vermekten yoksun, gidon ve
peglerin yerleşimi sebebiyle
duraklamalarda dengesiz bir his
oluşturmaktadır. Ancak; vitese takıp
harekete geçtiğinizde bundan eser
kalmıyor. Yolculuğumuzun bir bölümü
Eskişehir Sarıcakaya’nın virajlı yollarında
geçmektedir. Burada Versys, bu üç
motordan en fazla güç üreten motora sahip
olup Suzuki’ye göre son teknoloji 17-inc
jantlar üzerindeki Dunlop Sportmax
lastikleri (ki ben pek memnun değilim),
sert süspansiyonu, Suzuki’ye göre daha kısa
olan 55.7-inc kısa dingil mesafesi ve
Suzuki’ye göre daha dik eğimi (25 vs 26
derece) sayesinde daha başarılıydı. Buna
karşılık 83.5 cm’lik sele yüksekliğini
yumuşak süspansiyonu sayesinde daha az
hissettiren Suzuki daha ileride
konumlanmış elcikleriylede daha kontrollü
bir sürüş sağladığını gözlemledik. Suzuki
testimizdeki en fazla güç üreten ikinci
motora sahip olup, virajlarda daha fazla
kuvvet uygulamak gerekmekte ama geniş
gidonuyla üstesinden gelmek mümkün.
Hala V-Strom’un 156 cm uzun dingil
mesafesi ve 19-inc’lik ön tekerleği ile yön
değiştirmek çok kolay olmuyor ki bu
nedenle Kawasaki sürücüleri, bu yollarda
Suzuki’yi geçebiliyor.
Honda NC750X modeli sadece 55 beygir
güç ve 68 n.m torka sahip. Honda
kullanıcılarını bir de biz üzmek istemeyiz
ama NC, düz yolda performans olarak
üçüncülüğe bile yakın değildi. Ancak bu
motor un da yakıt ekonomisi için
16

tasarlanan bir motor olduğunu unutmamak
gerek. Yakıt değerleri olarak en büyük
rakibi elektrikli bisikletler olan NC750X
modeli; performans olarak elektrikli
bisikletleri hem düz yolda hem de
virajlarda çok rahat alt edecek güce sahip.
Bu konuda Honda mühendislerini tebrik
etmek gerek. Ben kendi adıma Honda’nın
NC750X modelini neden ürettiğini pek
anlayamadım. Bence kullanıcılar açısından
tek artısı, yüksek ergonomisi sayesinde
daha kısa boylu ve motosiklet
kullanımında kendini daha acemi hisseden
kullanıcılara çok iyi bir seçenek olması
diyebilirim.
Yan yana kalkışlarda Versys, Suzuki’yi
rahatça geçebiliyor. Bunun sebebi daha
fazla güç üreten motoru ve yaklaşık 7.5 kg
kadar hafif olması. Honda bu konuda diğer
iki rakibi ile rekabet edebilecek düzeyde
değil.
Burada yarış aslında Suzuki V-Strom ile
Kawasaki Versys arasında. Eğer aradığınız
heyecanlı virajlı yollar ise bu yollarda 20
km/lt (litrede 20 km) yakıt tüketen Versys
tam bunun için. Eğer birazcık da olsa zayıf
handling ve yine birazcık da olsun zayıf
motorla yetinmeyi göze alıyorsanız daha
konforlu olan 19-inc’lik ön tekerleğiyle
çakıl yollarda daha iyi performans sunan ve
bu yollarda 24.73 km/lt yakıt tüketen
V-Strom’u seçmelisiniz.
Honda’nın 83 cm’lik selesi, 17-inc’lik
jantlarındaki Dunlop Trailmax ile 60.6-
inc’lik dingil mesafesi ve 27 derecelik rake
açısı sayesinde bu gr uptaki diğer
makinelerle karşılaştırıldığında en iyi
ergonomiye sahip olduğunu söyleyebiliriz.
Ayrıca yakıt tankı yerine kask koyma alanı
olarak kullanılabilen bölümüne bayıldık.
17

18

Serdar DÖNER
Don’t Let Your Hobby Be
Your End!
SDR Güvenli Motosiklet Sürüş Kursunda
RiderCoach
Serdar Döner
Benim, şahsen motosiklete bakış açım bazılarına göre çok
farklı olabilir. Motosikletimle hayatım boyunca yalnız
yolculuğa hiç çıkmadım. Tek başımayken motoru, neredeyse
şehir içinden başka yerde kullanmadım desem yalan olmaz...
Artçı koltuğum boş kalmadı hiç; genellikle eşim... Ve, eşim
olmadığında mutlaka arkadaşlarımdan biri ile uzun
seyahatler...
Düşünüyorum da, çocukluğumda da bisikleti çete gibi
kullanırdık. Hep beraber, topluca... 1998 yılında Süper
Tenere 750'me ilk topcase’i yurt dışından alıp gelmiştim.
Gittiğim her yerde; "Abi arkadaki kutu nedir?'' soruları...
Hatta sormak için ardımdan takip eden bir sürü motorcuya
bile şahit oldum. Çoğu da, "Abi bir kenara çek de, şunu bir
inceleyeyim." muhabbetleri... Sonra bu topcase’im 1999
depreminde orta sehpada duran motorumu garajda
düşürmüş ve topcase’imin altı kırılmıştı. Hala da saklarım
hatıra olarak. Bir de Tenere’yi motordan saymazlardı. "Bu
ne Abi ya?". Halbuki; Tenere rahatlıkla 200leri görürdü.
19

İlk sıfır makinamı VN 800 olarak 2000
yılımda aldım. Ustamın, montajını
yapmadan, "Git bunu değiştir adam(!) gibi
motor al." deyişi hala kulağımda... Ben onu
çooook sevmiştim halbuki. :) 180 km’yi su
içinde yapardı. :) Araya bir kaç motor daha
sıkıştırdım ve 2006 yılında görmeden
katalogdan lansman CBF 1000 aldım. Off
ki ne offf.... İşte onu aldığımda 25 yıllık
motorculuk hayatım vardı ve beni acayip
endişelendirmişti. Nasıl bir güç... Nasıl bir
tork... Gerçi "Motorcu Alemi" onu da
motor yerine, adam(!) yerine koymadılar.
Çıplak motor, grenajları eksik. "Abi
grenajları boyaya mı verdin?" soruları gırla
olmuştu. Motosiklet eğitim hayatım, CBF
1000 ile oldu. Kazasız belasız... O güne
kadar, hiç bir sıkıntım olmamıştı.
Bizim buralarda Mezitler virajları pek bir
tehlikeli bulunur. Hemen hemen herkes de
orada kaza yapıp ölür ya da sakat kalır.
Oysa ben... Mezitler virajlarında, benim
motoru, adam(!) yerine saymayanların,
tabiri caizse eline verirdim... Oraya
geldiğimizde, herkes benim fırlamamı
beklerdi. Beklerdi ki, arkadan rahat rahat
gelsinler. :) Hatta vallahi billahi bir
keresinde usul usul gelirken, Hüseyin
Hoca, en belalı görülen Mezit 4 köprüsü
virajından çıkamamış ve bir hafriyat
kamyonu ile kafa kafaya kaldığında
-arkamdaydı ve tüm olayı film gibi
gördüm- son anda kendini yoldan dışarı
atıp toprak yığınına CBR 1000 RR la
saplanmıştı. Rabbim böylesini bir daha
yaşatmasın. Racing tutkunu "Üssen
hocam"... Halbuki, her sezonu en az bir
alçılı dönemle kapatırken... Yine bunda da
ben suçlu ilan edildim! Ama gerçeği "Üssen
hoca" biliyor. "De mi, le kırkız?"
Tek teker ve drag ustalarıyla hiç sidik
yarıştırmadım ama... Virajlarda namımız
vardı, arka lastik kontrolleri pek bir
meşhurdu. ☺ Kim ne kadar yatmış… Allah
var, tek tekerin Eskişehir şubesi Murat
Kayacan’dı, halen de öyle olduğunu
bilirim... Bizdeki, "Can Kaya". Baktık,
grubumuz büyüdü... Herkes hafta sonu ne
yapacağımı sorar oldu. Mecbur gittik, ama
ben düz yolları oldum olası hiç
sevmezdim...
Hiç unutmam bir keresinde Abant gölüne
gittik. Tahminim 10-15 motor... Aman
Allah'ım..! Düşeni mi ararsın, virajdan
çıkanı mı... Hele bir Honda Twisterli
veteriner arkadaşımız da katılmıştı. Beş
kereden fazla yatıp kalktığını bilirim! En
son yardıma giden bizleri reddetmişti:
"Ben düştüğümde durmayın devam edin.",
"Ben böyleyim." "Arabamı da böyle
kullanırım.". Allah Allah! Valla, artık
sonradan viraj dışı durumlarda devam
ettik. Adam resmen bozuk atıyordu çünkü.
Ünsal diye bir arkadaşımız vardı. Gözü gibi
baktığı bir Honda 600 Movistar'ı vardı.
20

Abi, adamı iki kere banketten çıkardık!
Motorun ne sağı kaldı, ne solu. Hele;
Mudurnu-Abant yolunda, aman Ya Rabbi.
Karşıdan gelen araçla karşılaştıklarında
omuzlarını içine kapatanları gördüğümde...
“DURRUUUUUNNNNN!” dedim...
Kabus gibiydi... Ama kimse sürücülüğüne
laf söyletmiyordu. Herkesin motoru var ya
zaten... Hem ben kimdim ki, akıl
verecektim. :(
Yine bir gün, Pazar yeri-Eski Bursa
yolundan İnegöl'e gidiyoruz. Sevgili
Rıdvan Dereli’yi hiç unutmam. ZX9'u
vardı o zamanlar. "Abi yavaş git, ben senin
arkandan geleceğim.” demişti. İlk
molamızda da, "Ver elini abi valla
öpeceğim.” demişti... Bunların hepsinin
şahitleri var. Ömer Keçeci aramızda...
Repsol 1000li mobilyacı arkadaşımız
Şenol, o geziden sonra motorculuğu
bıraktı. Yemin ederim. Ya hu, pırıl pırıl
daha İstanbul'un görmediği Agusta... Ah
ahhh... O da önümüzde yoldan çıkıp
şarampole tarlaya uçmuştu. :( Hala içim
sızlar... O arkadaş da -Vahdet- bıraktı
motorculuğu...
Valla, o yıllarda adımız dokuza çıktı, ama
çok şükür indi sekize. :) Bizlere göre çok
sonra motosiklet kullanmaya başlayan,
Avukat Barış Sütgen kardeşimiz,
-gerçekten Eskişehir bilir, kardeş gibi
severim; sevimli, saygılı insan- 1150 Gs'e
sahipti. Ardından gidenler anlatmaya
başlamıştı: "Abi süper motor kullanıyor
Barış.". Allah var hiç Barış ile sürmek nasip
olmamıştı. Sessiz sedasız giderdi bir
yerlere... Hiç unutmam, bir gün Ahmet
Usta, DR 800'le ardına takılmış Barış'ın.
Tarlaya girmiş çıkmış, ama tabii ki lastikler
çamur. ☺ Bir gün de, sevgili Melih Hoca
takılmış Barış'ın ardına... Gözü gibi baktığı
rahmetli arkadaşım, Hacı Mustafa Oğuz'un
-sevgili Erhan Oğuz'un abisi- Afrika Twin'i
ile. Tabii ki bir virajda, Melih Hoca pelt :)
Afrika’yı, Ahmet Usta'nın orada görmesem
duyacağımız yok. Herkes düştüğünü, kaza
yaptığını pek bir saklardı. Sanki düşmemiş,
tecavüze uğramışız gibi! Gerçekten öyleydi
durumlar. Öyle cep telefonu da yaygın
değildi... İnternet zaten yoktu, Facebook
hak getire. Düşenin, kaza geçirenin
motorlarını, ustalardan görünmez
yerlerdeki depolara koyması rica edilir ve
plakalar hemen sökülürdü. Tecavüze
uğradık ya!.. Aynısını ben de yaptım tabii.
Yıllar önce GS 1150 Abs'siz motorumla
şehir içinde bulvar sayılabilecek bir yerde
virajın içinde. Tam da hasta yatağında iken,
Hyundai Pikap dönüşün yasak olduğu
yerde, orta refüjün bitiminde, U dönüşü
yapmaz mı! Anam, bir fren... Tabii ki
çarpmadan durdum ama yatık vaziyette de
tam yattık!.. Kasanın altına girmeden,
motoru ve kendimi düzeltemeden de bizim
Maycı -Murat Kayacan- yanımda bitmez
21

mi!.. Gs'in ön gaga kırıldı ama; bende çok
şükür bir şeycik yoktu. Tam 20 yıl önceydi.
Hemen pay çıkarmayın. :) Ondan sonra
valla hiçbir vukuatım yok çok şükür...
Neyse kısa keseyim… :) Barış Sütgen, bir
gün Ahmet ustanın orda GS 1150 ADV'nin
lastiklerini değiştirirken yakaladım. Bir de
ne göreyim! Lastiklerini tam Offroad olan
arazi tipi lastiklerle değiştiriyor. Ne
söyledimse kar etmedi: "Takmayın bu
lastikleri, asfaltta olmaz. Kayarsın bu
lastiklerle. Ses yapar, hoplatır." desem de,
dinleyen olmadı. Bilenler bilir. Muttalip
yolundaki et-balık önünde virajdan bile
saymadığımız nerede ise düzlükte –hafif de
olsa viraj canım- yoldan çıkıp, ta soldaki
petrole kadar sürüklenmiş Barışım...
Lastikleri takıp denemek için çıktıktan
yarım saat sonra haberi geldi. Gidip
topladık, çok şükür üzerinde Amerika'dan
getirdiği ‘Aerojiştik’ marka mı her neyse,
onlar, vallahi süper iş yapmış. Çizik dahi
yok. O gün çok daha iyi anladık ki,
Motosiklet güvenlik kıyafetleri olmazsa
olmaz...
Baktım böyle olmuyor... Telef olmaya
devam ediyoruz. Barış da eğitim eğitim
deyip duruyor, düşmesine rağmen, –tabii ki
asfalttaki mazot bahanesi, :) bence küspe
suyu-. Barış'tan bilgileri aldım. Tuncer Ataç
arkadaşımızla birlikte OMM'den (One
More Mile) eğitmen isteyip 2006’da bir
kapalı alan organizasyonu yaptık. Tabii ki
ben girmedim. Ta ki, eğitmen, benim sıfır
CBF 1000'i demo yapmaya başlayıp,
vitesleri çatur çutur kullanmaya başlayana
dek, o zaman yağlarım erimeye başladı...
Birkaç istasyondan sonra giriyorum dedim.
Kaldı ki, OMM'nin en zayıf –motorculuğu
da bıraktı- eğitmenlerinden de olmasına
rağmen, o gün benim tüm karizma gitti.
Çünkü; pek çok istasyonu yapamadım.
Yaptım da, geç oldu tabii... O gün anladım
ki, eğitimsiz bu iş katiyen olmaz... Kaldı ki,
sadece kapalı alan çalıştık; yol bile değil!..
Sonra ısrarla, ite kaka ve hatta bazen
şaklabanlık yaparak, bazen de işi inada
bindirerek tüm arkadaşlarıma eğitimleri
aldırmaya başladım. Rahmi Hoca'yı
bulduğumuzda Rahmi Hoca ile; sonrasında
Uğur Ertekin ile... Programları dolu
olduğunda, -Allah var, diğer arkadaşlarımız
Serhat Hoca ile, ama Serhat Hoca'mıza da
pek çok sürücü yolladım tavsiye ettimkısacası
2006’dan sonra her sezon... 3-5 kez
belki daha fazla, motosiklet eğitim
organizasyonlarına imza attık. Her birinde,
soluksuz gider ve katılır, ötesinde asist
yapardım. Güvendiğim, bazı genç
arkadaşlarımı motosiklet eğitmeni yapmak
için çok çalıştım çabaladım; ama gerekli
aşamaları maalesef geçemediler... Sonraki
ısrarlarımda ise vazgeçtiler... Direndiler...
Ulen dedim, bu kadar mı zor bu iş?
22

Kendim soyundum, bütün eğitimlerine
katıldım ama yetmedi masterlar yaptım.
Rospa olmak istiyordum ama tüm
sertifikalarım Gold... Yok abi, ne hikmetse
beni ne çağırdılar, ne de haber verdiler...
Hikmeti belli tabii. Eskişehir, tam bir
Motosiklet eğitim sahası oldu. Tamamen
duygusal. Sen dur, biz yaparız durumu.:)
Bunu açıkça dile getirmeseler bile; bugün
sağır sultanlar bile biliyor. Sadece,
Eskişehir ile de kalmadım. Mersin, Adana,
Isparta, Alanya'daki arkadaşlarıma kadar
teklif ettim ve telefon yolu ile hocalarla
irtibat kur up organizasyonlar
düzenledim... Ankara, Kütahya ve Afyon'u,
Eskişehir’de hallediyorduk.
Sırası ile Rospa Gold oldum! Benim
gönlüm eğitmen olmak var. İngiltere'de
dibine kadar araştırdım. Yazıştım, çiziştim!
Her şeyi en ince ayrıntılarına kadar
öğrendim. Bizdeki uygulamaların farklı
olduğunu, keserin hep bir tarafa
yonttuğunu fark ettim. Zar zor, Bursa'dan
sevgili Taner Yavuz kardeşimin de ısrar ve
telkinleri ile Ridecoach Eğitimi’ne
katıldım. Sistemin içinde Ridecoachluk
tam da sahanın içinde görev adamlığı
olduğu halde... Kurs boyunca bizlere
yapılan telkin: "Onu yapamazsın.". "Buna
iznin yok.". :(
Abicim ben faydalı olmak istiyorum.
Tabana inmek istiyorum, aşağıda bir sürü
"küçük cc" ile ıstırap ve tehlike içinde olan
insanlar var!.. Belli ekonomik güce erişmiş,
belli kategoride belli sürüş seviyesinde olan
adamların zaten çok fazla sorunu yok ki...
Bunun bilincinde olarak, önümüze konan
yasaklara ve telkinlere rağmen inatla
uygulamalar yapmaya yardımcı olmaya
başladığımda biliyordum ki, görevime son
verilecek ve önüm kesilmeye çalışılacak
vs... Tabii kulak asmadım, defterimi
dürdüler anında ama yine de ben
sahadayım artık dedim!.. Ve yoluma devam
ettim, halen de bu böyle.
Kendimi bu konuda pek çok kişiye ve çok
kuruma karşı, hiçbir zaman bilgi zafiyeti
içinde görmedim, hatta daha da ileri
bilgilerim olduğuma güvenim tam oldu.
Sizlerin de takdiri hep bu yönde oldu.
Eskişehir'de zaten "büyük cc" hobi
motorcular arasında eğitim almamış kimse
bırakmadık. Bu işte, tabanın önemini çok
iyi biliyorum! Eğitim ücretleri konusunda,
şimdiki ekonomik dur umda, belli
seviyedekiler haricinde işin içinden
çıkabilecek çok az sayıda insan var. Temel
olmadan yapı yükselemez...
Şimdi arkama baktığımda görüyorum ki,
bu kültüre gerçekten çok hizmet
vermişim. Güvenli sürüş - ileri sürüş tüm
bunlara harcadığım enerjinin yanında,
Eğirdir'de ve Eskişehir'de harika festivaller
kazandırdık. Bugün yurtdışı seyahatleri
23

planlayan, motoru şiir gibi kullanan güvenli
ve ileri sürüş tekniklerine sahip insanlar...
Bu işten çok fazla zevk alan ve binlerce
sürücü arkadaşım var. Sanırım bu sayı 5
bini geçmiştir :) Şu an, tam olgunluğa
erişmiş ve en verimli olduğum dönemde
olduğumu düşünüyorum ve sağlığım
elverdiği sürece, bu kültüre hizmete devam
edeceğim!
Anarşi, terör aslında bizim içimizde... Boş
yere, motorun üzerinde ölüyoruz... Bunlara
son vermek elimizde!..
Tam bilinç, saygı ve sevgilerimle... Biraz
uzun bir yazı oldu. :) Ama yaşanmışlıklar
kısa anlatılamaz ki…:)
Serdar DÖNER
24

Emre SÖNMEZ
KÜLTÜR & SANAT
“Afili Filintalar” ekibinden çağdaş Türk edebiyatına taze
kan!
Kültür&Sanat Köşesi
Emre SÖNMEZ
Huzurlarınızda Bahadır Cüneyt Yalçın’dan: “Mütevazi Bir
İntikam”
Bir spor dergisinde spor dallarına dair mizah köşesi sahibi
Ali, adına gönderilen anlam veremediği mektuplar
almaktadır. Sonradan öğrenir ki bu mektuplar yeni taşındığı
evin karşısında yer alan hapishaneden gelmektedir.
Serüvenimiz bu A noktasından başlayıp; bir tutam dram ve
bolca mizah barındıran, adına yakışır naif bir intikamla B
noktasına ulaşacaktır. Bu kitapla olan yolculuğunuzun
kesintisiz olacağına eminim. Kendimi okurken fazlasıyla
kaptırdığım kitaba tam not veriyor ve şu an sizlerle
paylaşmaktan büyük keyif duyuyorum..
Bir de unutmadan; “ Bizi kelimeler kurtaracak.” (Tanıtım
Bülteninden)
25

Vizyonda Bugün ;
Özet
Everest'e tırmanmakta olan iki ayrı dağcı
ekibinin karşılaştığı yoğun kar yağışı,
büyük bir felaketin habercisi olur. Kar
fırtınası her zamankinden daha şiddetlidir
ve herkes için büyük bir hayat mücadelesi
başlamış olur. 1996 yılında Everest'te
meydana gelen gerçek bir hikayeden
konusunu alan filmin yönetmeni Baltasar
Kormákur. Filmin başrollerini ise Jake
Gyllenhaal, Josh Brolin, John Hawkes
ve Jason Clarke gibi ünlü isimler
paylaşıyor.
Yapımı: 2015 - ABD, İngiltere
Tür:Dram, Gerilim, Macera
Derecelendirme (IMDb) : 7.4/10
Süre:121 Dak.
Yönetmen:Baltasar Kormákur
Oyuncular: Keira Knightley, Jake
Gyllenhaal, Sam Worthington, Robin
Wright , Josh Brolin
Senaryo: Simon Beaufoy, William
Nicholson, Lem Dobbs, Mark Medoff,
Justin Isbell
Yapımcı: Tim Bevan, Randall Emmett
26

Tiyatro Ankara
NİHAYET BİTTİ / ANKARA DT
konusunda bir umut ışığı olmayı hedefliyor.
Siz de devam edebilirsiniz. …
1000!!?
SAHNE
İRFAN ŞAHİNBAŞ SAHNESİ
14 Ekim Çarşamba 20:00
15 Ekim Perşembe 20:00
17 Ekim Cumartesi 15:00
KONU
1, 2, 3, 4, 5… Bine kadar sayacak. 6, 7, 8, 9…
Başarılı bir gazeteci… 10, 11, 12, 13...
Aldatan bir koca… 14, 15, 16, 17… Kendini
kendi yalanlarında kaybetmiş modern
hayatın bir kurbanı… 18, 19, 20, 21...
İntihar genetik bir bozukluk mu yoksa bir
tercih mi? 22, 23, 24, 25… Kişi, haklı
sebepleri olsa bile bu yolu tercih etmekten
başka bir yol bulamaz mı? 26, 27, 28, 29…
Turrini’nin bu çok beğenilen intihar
üzerine güzellemesi yaşadığımız hayatta
her anı “selfie” ile ölümsüzleştirmeye
yönelen bir kuşağın tartışmasına açılıyor.
Hem de bedensel engelli bir sanatçı adayı
tarafından. Fluksus akımından beslenen bu
eser şartlar ne olursa olsun tercihinizi
yaşamdan ve sanattan yana yapmanız
OYUN EKİBİ
Oyuncular: GÖKTUĞ TOLGA
DEMİRALP Müzik: ONUR YÜCE
Dekor- Giysi Tasarımı: GÖZDE YAVUZ
Işık Tasarımı: MEHMET YAŞAYAN
Yönetmen Yardımcısı: DİLEK
BOZKURT Asistan: ÖZGÜR AVCU
Sahne Amiri: M. MURAT TANGAL
Video-Art Tasarım: TUFAN TAŞTAN -
SÜLEYMAN DEMİREL
Sinevizyon Sorumlusu: ERDENİZ
AYDOĞAN - DENİZ ÇAĞLAR
YAKAR
27

Kendin Yap - Röportaj
Kendin Yap
Serkan
Badem
Röportajı
Dergimizin kendin yap köşesinin ilk konuğu Mersin’den
Serkan Badem oldu. Aynı zamanda kle500 grubunun
kurucusu ve yöneticisi olan Serkan Badem motosiklet
çantaları işinin yerli ayağına tek başına girerek 2015 yılında
biz motorcuların ciddi bir şekilde ilgisini çekti. Alıcıların ilk
başta kafasında ciddi soru işaretlerine neden olan ancak
ürünü satın alıp kullanmaya başladıktan sonra bütün soru
işaretleri kaybolduğu bu ürünlerle ilgili Serkan Badem’e
çeşitli sorularımız oldu ve bunlara sıcak cevaplar aldık.
İlk sorumuzu Serkan beyi tanımak amacı ile sorduk.
1- Serkan bey merhaba, öncelikle sizden bahsedelim. Kaç
yaşındasınız? Ve mesleğiniz nedir?
1981 doğumluyum. Mersin’de yaşıyorum ve sağlık
çalışanıyım.
2- Motosiklete merakınız ne zaman başladı ve kaç yıldır aktif
olarak motosiklet kullanıyorsunuz?
2004 - 2010 yılları arasında izmirde yaşadım. İşten çıkıp eve
giderken yolumun uzerindeki köftecide(Halil) yerdim
28

aksam yemeğimi. Sık uğradıkça Halil ile
muhabbetimiz arttı. Motoruyla hafta sonu
çıktığı gezilere benide dahil etti. Kendisine
yaklaşık 5000 km artçı olmuşumdur. O
zaman kaptım bu virüsü. İlk motorumu
2008 yılında aldım ve o zamandan beri yaz
kış dahil olmak üzere aralıksız
kullanıyorum.
beğenilmesi ve arkadaşlarımın teşviği
üzerine nisan ayından beri profesyonel
olarak yapmaya basladım.
(Teşvik ve ısrarlar piyasanın uygun fiyatlı
yan canta eksiğinin olması üzerine
olmuştur.)
3- Motosiklet çantaları yapma fikri sizde nasıl
oluştu?
Kendi motorum için yan canta arayışına
girmiştim. Fiyatların çok yüksek
olmasından dolayı kendi yapabileceğim
alternatiflere yöneldim. Forumlarda daha
önce yapılan el yapımı çantaları inceledim.
Youtube’da konuyla ilgili videolar aradım.
İzlediğim videolardan biri fiberglas’tan yan
çanta yapımıydı ve en mantıklı seçenek o
gibi geldi. Fiberglas hakkında hiçbir bilgim
yoktu. Konuyla ilgili yazılar okudum,
videolar seyrettim ve ilk denemelerime
başladım.
4- Ne zamandır motosiklet çanta yapımı
işindesiniz?
İlk denemelere başladığımdan beri yaklaşık
bir yıl oldu. Yaptığım çantaların
5- Bu işi hobi olarak mı yoksa ek gelir elde etmek
için mi yapıyorsunuz?
Aslında her ikisi içinde diyebilirim. Biri
olmadan diğeri eksik kalır. Motosikletle
ilgili birşeyler yapmayı seviyor um.
Sevdiğiniz bi işten gelir elde edebilmenin
çok ayrı bir hazzı var.
6- Yaptığınız ürünlerin kalitesi ilk başladığınıza
göre ne kadar iyi? Gelişmeyi gözle görülür bir
şekilde fark edebiliyor musunuz?
Fiberglasın ne olduğunu nasıl yapıldığını
bile bilmeden sadece yazılar okuyup
videolar seyrederek bu işe başlayan biri
olarak pek tabi gittikçe daha iyi işler
çıkıyor. Mesela ilk yaptığım çanta parçasını
kalıbından ayıramamıştım, meğer kalıp
ayırıcı diye birşey varmış :)
29

Bana göre hangi iş olursa olsun en iyi
öğrenme yolu deneme yanılmadır. Ben
önce yapıp sonra düşünenlerdenim :)
Ayrıca şuan çantalara estetik olarak yeni
bir tasarım üzerinde çalışıyorum.
İlk düzgün işi çıkarana kadar çok fazla
malzemeyi boşa harcamışımdır. Şuanda
fiberglas konusuna hakimim. Çantada
olduğu gibi boyasında da sağlamlığı ve
kaliteyi yakalayabilmek için boyasını oto
kaportacılara yaptırıyordum ancak yüksek
fiyat vermeleri, işi umursamadan yapmaları
ve ucuza getirmek için kalitesiz malzeme
kullanmaları üzerine kendime bir boya
atölyesi kurarak boya nasıl yapılır
araştırmaları ve denemeleriyle şu anda
kaliteli malzemelerle boya işinide kendim
yapmaktayım. Son olarak şunu
söyleyebilirim ki: Şu ana kadar kendi içime
sinmeyen hiçbir ürünü kimseye
göndermedim. Ve ürünlerimde olumsuz bir
geri dönüş hiç almadım.
7- Bu işlerde dünyaca ünlü firmalar öne
çıkmakta. Bunlara örnek olarak Givi ve
Touratech’i de gösterebiliriz. Onlar ile
k a rşılaştırıldığında k e n d i n i z i n e r e d e
görüyorsunuz ve o kaliteye ulaşabileceğinizi
düşünüyor musunuz?
Dünyaca ünlü firmalarla kendimi
karşılaştırmak gibi bir ukalalık
yapmayacağım ama fiyat - performans
olarak çok öndeyim.
Zaman neyi gösterir bilinmez ama şu anda
şunu yapmalıyım bunu yapmalıyım diye
hedefler koymadım kendime. Çanta yapıp
hazırda bekletmiyorum, sipariş üzerine
yapıyorum. Yüksek fiyattaki çantalara para
ayıramayan yada ayırabileceği halde o
kadar para vermek istemeyen arkadaşlara
hitap ediyorum.
Uzun geziler sonrasındaki memnuniyet
içeren geri dönüşler benim için gurur veren
bir başarıdır.
30

8- Çanta yapımı dışında motosiklet camiasında
nasıl tanınırsınız? Üyesi olduğunuz gruplar ve
kulüpler var mıdır? Varsa hangileridir?
İzmirde ve Mersin de çeşitli motosiklet
kulüplerine katıldım ama su anda üyesi
olduğum herhangi bir motosiklet kulübü
yok. Kulüpler bazen sıkıcı olabiliyor. Kafa
dengi arkadaslarla spontane gezileri daha
çok seviyorum.
2009 da kle500‘ümü aldığımda kle500
Türkiye facebook sayfasını kurmuştum.
Şuanda facebook un en aktif ve keyifli
motosiklet sayfalarından biridir
diyebilirim. Çok güzel insanlarla tanışıp
sıkı dostluklar geliştirdik. Bu sene ilki olan
kle500 türkiye buluşma kampını
gerçekleştirdik.
31

Mert TEMİR
Bundan Yer Misin?
Bundan
Yer Misin?
MotoSeyyah Yayın ve Proje Koordinatörü
Mert TEMİR
Bu bölümde sizlere yaptığınız gezilerde nerede ne yenir? Ne
içilir? Önerilerinde bulunacağız. Maalesef ilk sayımıza
yetiştiremedik ancak ikinci sayımızda yazılarımıza
başlıyoruz. Şimdiden tüyo vermek istersek şehir olarak
Eskişehir’i seçtik. İkinci sayımızda görüşmek üzere...
32