marketing europe & anatolia Sayı: 064

Köşe
Abdullah Ekşioğlu / eksioglu70@gmail.com
(retorik
)
Sen de bir mum yak...
Bugünlerde hem islam dininde hem de geleneklerimizde
önemli bir yer kaplayan ramazan ayını idrak ediyoruz.
Ramazan ayı dini vecibelerinin yanı sıra toplumda,
yardımlaşma, empati ve hoşgörünün yaygınlaşması
için de pek çok güzel gelenek ve hassasiyeti içerisinde
barındırdığından inanan ya da inanmayan bir çok kişi için
ayrı bir önem, ayrı bir anlam taşıyor. Ben de yazıma bu
nedenle inansın ya da inanmasın tüm insanlığın ramazan
ayını kutlayarak başlamak istiyorum.
Ramazan ayı denince bir çok kişinin aklına, belki aç
kalınarak yapılan bir ibadetin takvimini oluşturduğu,
belki iftar ve sahur sofralarında normal günlerden
daha fazla paylaşım ve misafirperverlik içerdiği için,
yemek ve sofralar geliyor. Bu çağrışımdan yola çıkan
TV kanallarımız da bu ramazan ayında ekranlarını
yemek tarifi programları ile doldurup, gastronominin
her çeşidinden zenginlikle süslemişler. Süslemişler
süslemesine de her nedense yemek programları, iftar
saatinin tam da öncesinde ekrana geliyor. Yani insanların
açlığa tahammüllerinin, iftara kalan son dakikalara
karşı güçsüzleştiği, bir hedefe varmakla vara kalmak
arasındaki yüksek gerilimli saatlerde. İnsanın her
gördüğünü canı istediği, ekranda gördüğü yemeklerin
kokusunu algılayabildiği saatlerde. Oysa ki eski yıllarda
bu programlar iftarla sahur arasında yayınlanırdı. Eski
Türk filmlerinde çok çok kötü adamların bağladıkları
esirin karşısında suyu yere döküp gülmeleri gibi bir
eziyete dönüşen bu programların bu yıl oruç saatlerinde
yayınlanıyor olmasının ise hepimizce malum olan ama
dillendirmekten imtina ettiğimiz çok belirgin bir sebebi var;
Cehalet.
Yıllarca ucuz iş gücü, politik baskılar ve cehalet
sarmalının kendi iç dinamikleri gereği, medyadan
uzaklaştırılan yetkin kadrolar, yerlerini aslında hiç bir şey
bilmeyen, yayıncılık tecrübesi hasbel kader öğrendiği tek
bir yabancı dil sayesinde yurt dışından kopya çekmekten
ileri gidemeyen kerametleri kendilerinden menkul
cahiller sürüsüne terk ettiği için bugün bir medyadan,
geleneklerinden, etiğinden, bağımsızlığından hatta
varlığından bahsetmemiz mümkün olamıyor.
Bu kerametleri kendilerinden menkul kadrolar, ramazan
ayını, yiyecek reklamlarının, mütedeyyin üreticilerin
reklamlarının alınacağı, islamı anlatmanın mahzun bir
duygu sömürüsü, dinlemenin mahçup bir eziklik olduğunu
zanneden bazı kişilerin programlarının reyting yarışları
yapacağı, ay sonunda gelecek bayramın da tüketim
çılgınlığıyla taçlandırılacağı bir fırsat olarak görüyor.
Herhangi bir dini, kültürel ya da hayata dair birikimleri,
bilgileri ya da görüşleri olmadığından başka bir anlayışı
bu kişilerden beklemek en basit tabirle naif bir tutum
olabilir.
Peki her konuda fikri olan RTÜK bu duruma ne diyor.
Asıl amacı frekans tahsisini gerçekleştirmek olmasına
karşın, kısa sürede bir sansür mekanizmasına
dönüşen, üyelerinin atanma şekli ve doğası gereği,
objektif olmaktan uzaklaşarak siyasi bir yapıya bürünen
RTÜK, zannederim ekranları ve dolayısıyla toplumu
muhafazakarlaştırmak adına bir tehlike hissetmiyor ki bu
konuda herhangi bir girişimde bulunmuş değil.
Böyle olunca güzel ülkem, güzel bir geleneğini daha
cehalete, ucuz din tüccarlarına kurban vermiş görünüyor.
Yine de geç kalmış sayılmayız, hala geri
dönülebilecekken cehaleti ödüllendirmeyi bırakıp,
ilmi, irfanı kendimize rehber edinir, bir kaç kişinin
istikbal endişesini, istiklal davamızın önüne koymaz,
geleneklerimizde, hangi dine inanıyor olursak
olalım dinimizdeki güzellikleri yüceltir, hatalarımızı
kabullenmekten korkmazsak ve en önemlisi, hayatı
anlayıp insanı onurlandırırsak belki son çıkıştan önce
yine rotamızı aydınlık bir ufka çevirebiliriz. Unutmayın en
keskin karanlığı bile aydınlatmak için bir mum yakmak
yeter.
marketing europe & anatolia / 13