Rabindranath Tagore - Gitanjali

www.isaretatesi.com
ürünüydüler. Şiir ve dinin aynı olduğu bir gelenek çağlardan
süzülerek gelmiş, gerek tahsilliden gerek tahsilsizden mecaz
ve duygu toplamış, âlimin ve uluların düşüncesini yığınlara
geri taşımıştı. Eğer Bengal uygarlığı kesintiye uğramazsa ve
sezildiği üzere her şeyin içinden akan o ortaklaşa akıl bizde
olduğu gibi birbirinden habersiz bir düzine akla bölünmezse, o
zaman bu dizelerdeki en kavranılması zor inceliklerin bile bir
kısmı birkaç kuşak sonra sokaktaki dilenciye kadar ulaşacaktır.
İngiltere’de böyle tek bir akıl varken Chaucer Troilus ve
Cressida’yı yazmış, okunmak üzere, daha doğrusu sesli
okunmak üzere yazdığını düşünmüştü –zira bizim zamanımız
hızla yaklaşıyordu– ve böylece bunlar bir dönem halk
ozanlarınca çalınıp söylendi. Chaucer’ın öncelleri gibi şimdi
Rabindranath Tagore da şiirlerini besteliyor ve insan her an
onun nasıl da verimli, kendiliğinden, tutkusunda gözüpek,
nasıl da sürprizlerle dolu olduğunu farkediyor; çünkü o asla
tuhaf, yapay veya savunulmaya muhtaç görünen bir şey
yapmıyor. Bu şiirler bir takım hanımlar uyuşuk ellerle
sayfalarını çevirsin ve az buçuk tanıdıkları yaşamın
anlamsızlığına iç geçirsin diye, veya üniversite öğrencileri
yanlarında gezdirip hayata atılınca bir kenara bıraksın diye
masaların üzerinde, hoş baskılı kitaplarda kalmayacak; aksine,
nesiller geçtikçe yoldaki yolcular, nehirdeki kürekçiler onları
mırıldanacak. Âşıklar, birbirlerini beklerken onları
mırıldanarak, bu Tanrı sevgisinde kendi acı tutkularının
yıkanıp gençleşeceği büyülü bir girdap bulacaklar. Bu şairin
yüreği hiç küçümsemeden, hiç aşağılamadan her an o
insanlara doğru akar, zira o onların kendisini anlayacağını
23