marketing europe & anatolia Sayı: 088

Köşe
Abdullah Ekşioğlu / eksioglu70@gmail.com
(retorik
)
O sizi hiç sevmedi, sevmeyecek...
Birkaç ay önceki yazılarımdan birinde Post Truth
Politics'ten bahsetmiştim. Ak Parti cenahı bu yazımdan
çok hoşlanmış olacak ki o gün bu gündür post truth
lafını ağızlarından düşürmüyorlar. Ancak işin ironik kısmı
bu kavramı kullanış amaçlarının da post truth politics
bağlamında bir algı yönetimi yapmaya çalışmaları.
Görünen o ki Ak Parti bu algı yönetimi işini çok sevmiş.
Herşeyi ama herşeyi yanlış yapıp sonra sahibinin sesi,
kerametleri kendilerinden menkul bir grup çakma kanaat
önderini cephe ilerisine sürerek yapılanın ne kadar doğru
olduğunu, eğer hatalar varsa da bunun muhalefetin
hatası olduğunu defalarca tekrar ettirerek pozisyonunu
korumaya çalışması artık en azından bende kabak tadı
vermeye başladı. Ne yana baksam isimlerinin başında
koca koca ünvanlar yazan, ancak kendi fikirlerine sahip
olmayan ve arkasında konuşana megafon görevi gören
büyük gölgelere sahip küçük insanlar görüyorum.
Lafım tabii ki kendi fikirlerine sahip ve çeşitli saiklerle
memleketin çıkarını Ak Parti iktidarında gördüğü için
bunun savunuculuğunu yapan kişilere değil. Her ne
kadar o kişilerin yanıldığını düşünsem de inandığı şeyi
savunana saygım gereği bu kişileri ayrı tutuyorum.
Zaten bu kişilerin sayısı da oldukça az. Büyük çoğunluk
az önce büyük gölgelere sahip küçük insanlar dediğim
megafonlardan oluşuyor. Artık zihnim yoruldu bu kişilerin
gerçekle örtüşmeyen lakırtılarını büyük bir hararet ve
şehvetle dillendirmelerini görmek, aynı sözleri değişik
ağızlardan tekrar tekrar dinlemekten.
Diyanetin 30 Ağustos'ta Mustafa Kemal Atatürk'ten
bahsetme luzumu hissetmeyen Cuma hutbesi gibi, tek
bir merkezden üretilip ellerine tutuşturulmuş söylemleri
olmasa donakalacak, Frankfurt Ekolü'nü yalayıp yutmuş
ama yanlış anlamış dönemsel "aydınlar" sürüsü, bu
çabalarınn ekonomik karşılığını görüyor olmalılar ki
mesailerinin tamamını böyle bir uğraşa ayırabiliyorlar.
Bu süreç bende bu güne kadar sahip olmadığım ya da
çok az kullandığım filtreleme sistemlerinin gelişmesine
neden oldu. İnsan doğası güven üzerine kurulmuşken,
aslında fabrika ayarlarımız gereği karşımızdakine
inanmaya eğilimli olmamız gerekirken şimdi kendi
söyleriklerime bile ikinci, üçüncü, dördüncü bağımsız
kaynaktan doğrulamadan inanamaz hale gelmeme ramak
kaldı ki bu benim için de hiç sağlıklı değil.
Peki beni bu kadar güvensiz, yalan bir dünyaya
hapsetmeye kimin ne hakkı var. Diyelim ki bu kişiler
para karşılığı böyle bir ahlaksızlığı yapıyor olsunlar,
o kişileri ekranlara ısrarla taşıyarak evimin salonuna
sokmaya ve neredeyse başka hiç kimseye söz hakkı
tanımamaya kimin ne hakkı var. Size benim adıma bu
hakkı veren kim? Ben de biliyorum ki bu ahlaksızlığı
mazur gösterecek iletişim kuramları sıralayabiliriz, peki
bu kuramlar bizi oluşturduğunuz bu yalanlar girdabının
çekiminden, bizi ahlaki olarak geri dönülmez bir dibe
gidişten kurtarmaya yetecek mi?
Post truth politics'i çok sevmiş olabilirsiniz ama şunu
unutmayın o sizi hiç sevmedi, sevmeyecek.
marketing europe & anatolia / 13