Patlak Teker 3

kahvaltı ve sonra yine yol, yine pedal pedal
mutluluk.
KAZ DAĞLARI
Bir hayalin en büyük parçası belki. Ayvalık’
tan yola çıktığınızda aklınızda ilk, belki de
tek olan şey Kaz Dağları. Burayı tırmanmak.
Olsun ya bir amaç için çıktık yola, zorluklar
illa ki olacak. Kimi zaman rüzgar, kimi zaman
bir rampa. Hatta bazen aşılması gereken
dağlar. Bazen haddinden fazla sıcaklık.
Nem, yolların bozukluğu, güvenlik şeridinin
olmaması. Zorluklar hep var. Zaten bisikletin
en güzel yanı size kattığı hırs, zorluklar
karşısında pes etmemeniz, engelleri birer
birer aşmanız değil mi?
Evet, bisiklet insana bir karakter katar hem
de öyle güzel özellikler katar ki kişiliğiniz,
hayata bakış açınız öyle güzel değişir ki!
Kaz Dağları’nın ayrı bir güzelliği var. Doğası
ayrı güzel ama ama buraya gelmişken
Tuncel KURTİZ gibi bir ustayı anmasak
olmazdı.
Ah be usta, keske şu kağıt parçasına
okuduğun şiirlerden birini yükleyebilsek!
Ama söylediğin bir sözünü yazmazsak
olmaz.
“Karşı koymak güzeldir
Ben kendime bile karşıyım.”
Tuncel KURTİZ
Yola devam, pedal dönsün. İstikamet
Çanakkale! Yolları aştıkça, o zirvede hava
değişimleri, vücudun verdiği tepkiler... Ama
duramazsın, gitmen lazım. Bir süre sonra
biliyorsun bu çıkışın inişi olacağını.
Daha önce birçok kez geldiğim yere bisiklet
ile gelmek.
Bu nasıl anlatılır ki?
Çanakkale merkeze geldikten sonra güzel
bir kahve eşliğinde verilen mola, gelip geçen
insanları izlemek. O mis gibi havayı sakin bir
bedende solumak.
Kahve molasının ardından Eceabat’a geçmek
için feribot iskelesine doğru gittim.
Güzel bir feribot yolculuğunun ardından
tarihin unutulmaz sayfalarında yer bulmuş,
büyük savaş zaferleri kazanılmış topraklarda
olmanın verdiği hisle kendime kalacak bir yer
aramaya başladım.
Klasik bir durum, her zaman karşınıza çıkar,
gittiğiniz yer turistik, tarihi bir yer ise beton
blokların fiyatları pahalıdır. Doğada kalacak
yer bulmanız zordur. Ama aştığınız onca
zorlukları düşünürseniz, ufak bir kuytuda
kuracağınız çadır bile size ayrı huzur verir.
Bisiklet sürmenin de bir amacı, felsefesi olmalı.
Mesela;
Doğanın yok edilmesine KARŞI bisiklet..!
Ne yollar biter ne de kurulan hayaller.
Gidebildiğiniz kadar hayallerinizde ki yollarda
olun. Yolda olmak mutluluktur.
Mutluluk bisiklettir. Bisiklet özgürlüktür.
YOLA DÖKTÜĞÜMÜZ
İLK YAĞMURTANELERİ
Yani topraktan göğe bir el sıkışma,
bir kucaklaşmadır aramızdaki.
Eğer ana başlığımız, gürültüsüz ve
patırtısız dostlarımız olan bisikletlerimiz ise,
Mavi Bulut’u anlatmalıyım size.
Kendisi mavidir. Hafiftir, tüm bulutlar
gibi. Ona yağmuru ben yüklerim.Hüzün, aşk,
ritim…
Yani topraktan göğe bir el sıkışma, bir kucaklaşmadır
aramızda ki. O beni taşır gibi
görünür. Ama biz birbirimizi taşırız, şarkımızda.
Arka göbekten gelen çıt çıt çıt sesleri,
mekanik olabilir mi? Olamaz. O, bir senfoninin
ikinci notalarıdır. İlk nota için kalbinize
bakınız.
Yürekli yoldaşımla yaptığım ilk yolculuktan
bahsedeceğim size. Üç tarafında
deniz olan şu memleketin kaymağını almalı,
insanını daha yakından tanımalı deyip,
Gürcistan sınırından Mersin’e uzanan eşsiz
bir öyküde buluştuk onunla.
Feyyaz
Alaçam
Karadeniz yağmuru sürünüp, Tarihi Sinop
Cezaevi’ne uzaktan göz atıp, fena, sakıncalı
şiirler okuduk. İstanbul’a girdik. Girmez
olaydık. Hemen çıktık. Çanakkale rüzgarını
arkamıza alıp, Türkü söyledik. İzmir’de dostluk
büyüttük. Rakı içtik. Rakı yahu! Datça’da
sokak müziği yapan bir kadının yalınayak
yere basışını gördük. Ben iç çektim, fena
oldum, Mavi Bulut bana tebessüm etti.
Akdeniz gibi koktuk, suyunda yıkandık.
Kalkan-Kaş arasında yol alırken durduk.
Adalara baktık. Dedik ki; duralım biraz. Bak!
Cennet. Soluk aldık. Cehenneme, şehirlere
girdik çıktık. Cenneti yeniden sevdik.
Her gün yak attık küçük omuzlarımızdan.
Su içtik. İnsan sevdik. Asfalt öptük. Sara
hastası taklidi yaptık icabında. Ah…
Böyle başladık Mavi Bulut’la. Sonrası,
yine anlatırız bir ara…
6 7