Güzel Yazı Defteri, sayı 1

Kendi kendine
çiçek
deneme
YAREN BOZBIYIK
11. sınıf
Kendimi çok seviyorum. Narsist bir bakış açısıyla değil. İnsan olduğum için seviyorum.
Hatalarımla, eksikliklerimle, başardıklarım ve başaramadıklarımla seviyorum. Zaman
zaman kızıyorum da, anlaşamadığımız noktalar var ama birlikte daha çok yolumuz var,
ulaşacağız. Genellikle olur öyle şeyler, deyip geçiyorum.
Kendime karşı gösterdiğim ciddi de bir anlayışım var yani. Harcamıyorum hemen kendimi.
Önemsiyorum, hediyeler alıyorum, gönlümü alıyorum, bazen kendi elimi tutuyorum,
sarılıyorum. Destekliyorum kendimi, kendi kendime “Aferin diyorum, aferin bana’’. Bazen
küsüyorum kendime, sonra hemen barışıyorum, insan önce kendisiyle barışacak, önce
kendini sevecek ki sonra başkalarına dağıtabilsin sevgisini...
Ama biz genel olarak buna pek meyilli değiliz. Kendimizde bitmek bilmeyen bir mücadelemiz
var. Sevmiyoruz, sevsek de gerekli önemi ve hassasiyeti göstermiyoruz. Sevginin dıştan içe
gelen bir şey olduğunu düşünüyor, hep birilerinin bizi sevmesini bekliyoruz. Oysa sevgi,
önce içten içe olacak. Kalbinde kendine de geniş bir yer ayıracaksın. Sonra içten dışa
yayılacak. Biz bunu fark edip yerine başkalarının bizim için bir şeyler yapmasını bekliyoruz.
Başkaları sevsin bizi. Başkaları bizi düşünsün, başkaları hatırlasın hep, başkaları desteklesin,
kutlasın, önemsesin. Bekliyorum gelsinler ve beklentilerimizi yerine getirsinler diye ömür
boyu bekliyoruz.
Eğer sen de bekliyorsan, hadi kalk artık. Kimse sana çiçek almıyor, hediye almıyor, güzel
bir şey söylemiyor diye bekleme. Git kendine çiçek al, hafif bir şarkı mırıldanarak bir kahve
yap kendine. Sadece kendin için bir demlik çay demle. Geç aynanın karşısına “gözlerim
güzelmiş’’ de. Uzun zamandır almak istediğin hediyeyi al. Ne çıkar?
Önce sen mutlu et kendini. Göreceksin, bunu başardığında beklediklerin de gelecek...
Fotoğraf: İbrahim Can Yurttaş
44 SAYI 01