Whole Book - Restoration Fellowship

Psalm 110:1
Chociaż Żydzi nie potrafili znaleźć w Starym Testamencie nic o już istniejącym, a tym
bardziej wiecznym, Synu Bożym, nie powstrzymało to wielu współczesnych badaczy Biblii
od stanowczego dowodzenia preegzystencji Jezusa, a w ten sposób przynajmniej dwoistości
w Bogu, na podstawie Psalmu 110:1: „Rzekł Pan memu panu: „Siądź po prawicy mojej, aż
położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek pod nogi twoje”. Zarówno faryzeusze jak i Jezus
wiedzieli, że drugi pan w tym wersecie opisuje obiecanego Mesjasza. Jezus przedstawił ten
tekst, jako boską wypowiedź odzwierciedlającą jego zrozumienie idei Mesjasza, który jest
zarówno synem Dawida jak i jego panem (Mk. 12:35-37). Co znaczyło więc to natchnione
chrystologiczne stwierdzenie, kiedy nazywało Mesjasza „panem”? Niektórzy argumentują, że
werset ten powinien być oddany jako: „Bóg powiedział do mego Boga…”. Upierają się, że
Dawid wiedział o dwoistości w Bogu i pod wpływem natchnienia ogłosił wieczne Synostwo i
Bóstwo tego, który miał stać się człowiekiem Jezusem.
Teoria taka wymaga nadużycia języka hebrajskiego, co można łatwo udowodnić. W
zdaniu: „Rzekł Pan memu panu”, użyte są dwa różne słowa. Pierwszym „Panem” jest Jahwe.
Jest prawdą, że teksty Starego Testamentu zawierające to słowo są czasami w Nowym
Testamencie odnoszone do Jezusa, kiedy ten działa jako pośrednik Jahwe (dokładnie tak jak
anioł Pański, który korzystał z autorytetu Jahwe był czasami zrównywany z Jahwe). 14 W
Psalmie 110 jednak, nie ma wątpliwości, że pierwszy wspomniany Pan (Jahwe) odnosi się do
Boga Ojca, Jedynego Boga Izraela (tak jak w około 6700 innych przypadkach). Drugim
„panem” (tutaj, „moim panem”) jest adoni, 15 słowo oznaczające, według wszelkich uznanych
leksykonów języka hebrajskiego: „pan”, „władca”, „właściciel”, i odnoszące się tutaj, jako
zapowiedź, do Mesjasza. 16 Gdyby Dawid oczekiwał, że Mesjasz będzie Bogiem, nie użyłby
słowa adoni, ale adonaj, terminu używanego wyłącznie w stosunku do Jedynego Boga. 17
Psalm 110:1 stanowi klucz do zrozumienia tego, kim jest Jezus. Biblia Hebrajska
wprowadza dokładne rozróżnienie boskiego tytułu adonaj, Najwyższy Pan, od adoni, formy
używanej, kiedy zwracano się do ludzkich i anielskich zwierzchników. Adoni, „mój pan”,
14
Na przykład: Sędziów 13:3, 6, 9, 13, 15, 16, 17, 18, 20, 21, w porównaniu z w.22.
15
Tzn. adon z osobowym przyrostkiem „i” („mój”). Jest zadziwiające, że spora liczba komentarzy błędnie
twierdzi, że drugim panem jest adonaj. Zobacz dla przykładu The Bible Knowledge Commentary (wyd.
Walvoord and Zack, reprezentujący wydział Dallas Theological Seminary, Victor Books, 1987), który stwierdza
błędnie, że „mój pan” w Psalmie 110:1 „jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa adonaj, używanego tylko w
odniesieniu do Boga” (73). Niestety ten komentarz sugeruje, że Mesjasz jest samym Bogiem. W rzeczywistości
hebrajskim słowem na „mój pan” nie jest adonaj, lecz adoni, które nigdy nie jest używane w stosunku do Boga,
za to często do króla Izraela i innych ludzkich zwierzchników. To zadziwiające błędne przedstawianie faktów
jest symptomatyczne dla bardzo powszechnego mylenia pojęć Boga i Mesjasza. 1 Sam. 24:7 jest typowym
przykładem hebrajskiego sposobu odróżniania „mego pana, pomazańca Pańskiego” od Pana Boga. Nikt czytając
Psalm 110:1 nie może wyobrażać sobie, że Mesjasz jest Bogiem. Mesjasz jest pomazańcem Pana. Zobacz Łk.
2:11, 26 jak Łukasz starannie dobiera tytuły. „Chrystus Pan” (Łk. 2:11) jest „moim panem” z Ps. 110:1. Są, więc
dwaj Panowie: jeden Pan Bóg i jeden Pan Mesjasz, Jezus. To jest dokładnie credo Pawła w 1 Kor. 8:4-6. Robert
Sumner w swoim Jesus Christ Is God (Biblical Evangelism Press, 1983) opiera swój główny argument za Trójcą
na Psalmie 110:1 „Jezus odniósł się do często cytowanego Ps. 110:1, chętnie uznawanego przez Żydów w jego
czasach za będący zarówno Psalmem Dawidowym jak i Mesjańskim, w którym Król Dawid nazywa Chrystusa
„swoim Panem” używając jednego z imion Bóstwa, Adonaj” (321). Następnie kontynuuje, by odnaleźć całą
Trójcę w Jehowie, Adonaj, Duchu. Dokładne zrelacjonowanie faktów językowych uczyniłoby ten wniosek
niemożliwym.
16
Zarówno faryzeusze jak i Jezus uznawali ten tekst jako boską wyrocznię skierowaną do przyszłego Mesjasza,
syna Dawida. Zobacz Mt. 22:41-45.
17
Czytelnik powinien zauważyć, że to rozróżnienie nie jest wyraźnie pokazane w Strong’s Concordance –
Hebrew and Chaldee Dictionary, 113, 136.
PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactory.com