Inżynieria Ekologiczna Nr 2

TECHNOLOGIE ODOLEJANIA GRUNTÓW, ODPADÓW, ŒCIEKÓW
ze wzrostem temperatury wzrasta szybkoϾ parowania VOC proporcjonalnie do stosunku
prê¿noœci par p s , lub gêstoœci par C p , w rozwa¿anych temperaturach. Z drugiej strony,
spadek temperatury powoduje wzrost wartoœci sta³ych podzia³u K d i K d ¢, czyli wzrost adsorpcji,
przy jednoczesnym spadku rozpuszczalnoœci, a tym samym dostêpnoœci zanieczyszczeñ
dla mikroorganizmów. Wp³yw ten mo¿na przedstawiæ, wykorzystuj¹c wspó³czynnik
opóŸnienia R m :
5P7 5 7
P
SV7 S 7
V
&S7 & 7
S
Temperatura mo¿e tak¿e wp³ywaæ na efektywn¹ toksycznoœæ zanieczyszczeñ, bowiem
niektóre WWR o niskich masach cz¹steczkowych i sta³ych podzia³u oktanol-woda log
K ow < 2, nie ulegaj¹ parowaniu przy niskich temperaturach, co powoduje relatywny wzrost
ich stê¿enia w roztworach gruntowych, mog¹cy opóŸniæ biodegradacjê innych zanieczyszczeñ
(Atlas 1981).
Biowentylacja gruntu zanieczyszczonego mieszanin¹ toluenu i dekanu w 10 °C wymaga³a
ok. 2-krotnie d³u¿szego czasu ni¿ w temperaturze 20 °C dla uzyskania zbli¿onych stê-
¿eñ rezydualnych (Malina, Grotenhuis (a) – w przygotowaniu).
WilgotnoϾ
Wzrost wilgotnoœci obni¿a zdolnoœæ adsorpcyjna oœrodka porowego, wzmaga desorpcje
i parowanie ZR, zwiêkszaj¹c jednoczeœnie ich dostêpnoœæ dla mikroorganizmów (Malina
1996a, b). Z kolei, wy¿sza zawartoœæ wody zmniejsza przepuszczalnoœæ oœrodka dla
powietrza, co jest istotne dla efektywnego wykorzystania powietrza i transportu VOC podczas
biowentylacji. Woda w gruncie umo¿liwia ruch mikroorganizmów, dyfuzjê substratu i
nutrientów do, oraz usuniêcie produktów metabolizmu z wnêtrza komórek bakteryjnych,
wp³ywaj¹c jednoczeœnie na ciœnienie osmotyczne i pH. Nadmierne zawilgocenie gruntu
mo¿e ograniczac aktywnosc biologiczna, z uwagi na zmniejszenie porowatoœci powietrznej
i zawartoœci tlenu.
Wydatek i re¿im zat³aczania powietrza
Wydatek zat³aczania jest g³ównym parametrem kontroluj¹cym przebieg biowentylacji
zarówno w jego fizycznej jak i biologicznej czêœci (Malina i in. 1997a).
Wy¿szy wydatek zat³aczania zwiêksza gradient stê¿enia miêdzy faz¹ zaadsorbowan¹ lub
NAPL, a przemieszczaj¹cym siê powietrzem, co stwarza wy¿szy stopieñ nierównowagi
uk³adu, zwiêksza szybkoœæ parowania i, proporcjonalnie iloœæ usuwanych ZR z gruntu, a w
rezultacie mo¿e prowadziæ do skrócenia czasu remediacji. Iloœæ ZR usuwanych w jednostce
czasu jest proporcjonalna do wydatku zat³aczania co oznacza, ¿e czas t wymagany do
transportu frontu zanieczyszczeñ na dan¹ odleg³oœæ x jest odwrotnie proporcjonalny do
prêdkoœci przep³ywu (Malina 1997c):
[ 5P
W
Y
˜
[ T ] (17)
gdzie: v - liniowa prêdkoœæ przep³ywu (strumieñ jednostkowy gazu) [L3 /L2 ×T].
(16)
65