Pobierz czasopismo - Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Pobierz czasopismo - Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie Pobierz czasopismo - Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
70 Aspiracje go, stworzył tam pamiętne role. Kiedy w 1956 roku na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Vercelli we Włoszech zdobył Primo Premio Assoluto, jego pojawianie się na warszawskiej scenie w roli Mefista w Fauście Gounoda dosłownie elektryzowało widownię. Po otrzymaniu tej nagrody występował krótko w Palermo oraz z zespołami La Scali podczas tournée po Niemczech Zachodnich i został zaproszony do nagrania Łucji z Lammermoor dla firmy Columbia, by śpiewając partię kapelana Rajmunda Bidebenta, zostać partnerem samej Marii Callas. Pertraktacje podjęła z nim wówczas Opera Wiedeńska i nowojorska Metropolitan Opera, lecz otrzymanie indywidualnego paszportu w ówczesnym systemie politycznym przez człowieka z AK-owską przeszłością (i dodajmy, o niewyparzonym języku...) okazało się niemożliwe. Podróże artystyczne mógł odbywać jedynie zbiorowe, z zespołami i grupami polskimi. Z CZWP odwiedził nawet Chiny! U progu lat 60. znajdował się u szczytu możliwości wykonawczych. Na kartach polskiej opery złotymi zgłoskami zapisał się życiową rolą Borysa Godunowa (tytułowa w dziele Musorgskiego – 1960, 1972). Wyśmienity był w czterech diabolicznych wcieleniach Lindorfa w Opowieściach Hoffmanna Offenbacha (1962). Miał wyczucie stylu; inaczej śpiewał Verdiego (w Rigoletcie, Don Carlosie), inaczej Moniuszkę (Zbigniew w Strasznym dworze, albo niezrównany Skołuba). Doprowadzał widownię do spazmów śmiechu, występując w operach buffa: grał tytułową rolę w Don Pasquale Donizettiego (1961) i Uberta w pysznym przedstawieniu w Teatrze w Starej Pomarańczarni La serva padrona Pergolesiego, które zapoczątkowało działalność Warszawskiej Opery Kameralnej (1961), a wreszcie stworzył genialną kreację Il maestra di capella w monodramie Cimarosy na Scenie Kameralnej stołecznego Teatru Wielkiego (1971). Nawet, gdy odtwarzał pomniejsze role, skupiał na sobie uwagę publiczności, głosem i wyrazem scenicznej postaci. Na nielicznych (niestety) płytach znaleźć można mistrzowskie interpretacje pieśni, jak Trzech budrysów Moniuszki czy Błagosłowlaju was, lesa Czajkowskiego. W dniu nadania Bernardowi Ładyszowi tytułu doktora honoris causa te i inne dokonania wybitnego artysty przypomniał w swej laudacji promotor postępowania i aktualny dziekan Wydziału Wokalnego, profesor Ryszard Cieśla. Zawarli je również w swych opublikowanych recenzjach profesorowie sztuki wokalnej: Kazimierz Pustelak z Warszawy i Jadwiga Romańska-Gabryś z Krakowa. Ceremonialny charakter uroczystości ubarwiło wystąpienie świeżo mianowanego doktora. Ładysz nie zawahał się ubawić audytorium anegdotą i zanucić fragmentu jednego ze swych największych przebojów: Pieśni o matce. Niecodzienny, bardzo osobisty charakter miało wystąpienie marszałka Sejmu RP, Bronisława Komorowskiego. Odczytano przesłanie prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego. Wzruszenie ogarnęło zebranych, gdy na estra- dę, powoli, ze względu na podeszły wiek, weszła para delegatów z organizacji kombatantów warszawskiego AK. Nieśli bojowy sztandar z dewizą dawnych harcerzy i żołnierzy „Bóg, honor, ojczyzna”, i tymi słowy pozdrowili swego wileńskiego kolegę, 86-letniego doktora Ładysza. W Akademii Muzycznej nie zabrakło muzyki. Student wokalistyki, Piotr Hruszwicki (bas), poskromił zdenerwowanie, gdy przyszło mu śpiewać przed królem basów i wykonał trzy arie z repertuaru Bernarda Ładysza. Na koniec rektor ogłosił zakończenie uroczystości. Przy słonecznych dźwiękach fanfar sala pustoszała. Ale w uczelni długo jeszcze trwała odświętna atmosfera. Dzień przecież był niezwykły. Taki, w którym sięga się w przeszłość i składa hołd tym, którzy talentem swoim potrafili ją wzbogacić. Małgorzata Komorowska jest profesorem UMFC, członkiem Katedry Teorii Muzyki. Absolwentka polonistyki na UW i Wydziału Wychowania Muzycznego w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, doktorat zrobiła w Instytucie Sztuki PAN (Tetralna problematyka twórczości Karola Szymanowskiego) i tamże uzyskała habilitację na podstawie rozprawy Teatry muzyczne Drugiej Rzeczypospolite”. Od 1965 r. nieprzerwanie współpracuje z „Ruchem Muzycznym”, a okresowo drukowała także w innych czasopismach, jak „Teatr”, „Dialog”, „Przekrój”, „Taniec”, „Théâtre en Pologne” czy nowojorski „Przegląd Polski.
keimyung–Fryderyk chopin college of music na dziesięciolecie W seulskim Art Center gra Kwartet Wilanowski z flecistką – Elżbietą Gajewską Dziesięć lat ścisłej współpracy stołecznej uczelni muzycznej z koreańskim uniwersytetem w Daegu jest okazją do świętowania. Z inicjatywą uczczenia okrągłej rocznicy wystąpiła strona koreańska. Kształt obchodów dekady dwustronnych kontaktów uczelni muzycznych wydaje się trafiony, bo wybrano formę festiwalu muzyki w Korei Południowej. Jest to inicjatywa tym cenniejsza, że wśród wykonawców nie brakowało młodzieży muzycznej polskiej i koreańskiej. Do Korei poleciała orkiestra smyczkowa UMFC; uczelnię koreańską reprezentowała orkiestra dęta – Keimyung Symfonic Band, która u progu 2009 roku przyjedzie do Polski z rewizytą na koncerty w Warszawie i Białymstoku. Obchody koreańskie w dniach 20-23 października miały charakter wielostronny. Połączono bowiem festiwal muzyczny z innymi wydarzeniami artystycz- nymi i oficjalnymi. Reakcją strony koreańskiej na zmianę nazwy warszawskiej uczelni na Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina stało się podniesienie jednostki organizacyjnej w Keimyung do rangi college’u muzycznego, którego patronem został Fryderyk Chopin. Imię najwybitniejszego wychowanka warszawskiej uczelni nadano też przestrzeni, która łączy centralne miejsca zespołu uniwersyteckiego: gmach College of Music i Keimyung Art Center. Skwer Fryderyka Chopina został ozdobiony popiersiem Chopina. Rzeźba ta jest wspólnym darem Narodowego Instytutu Muzycznego Fryderyka Chopina i Uniwersytetu, a inicjatorem jej ufundowania był Waldemar Dąbrowski. W dniu 22 października popiersie zostało odsłonięte w obecności ambasadora Polski, p. Marka Całka i członka Rady NIFC, prof. Kazimierza Gierżoda. 71 Aspiracje
- Page 22 and 23: Aspiracje 20 wiek wykształcony. Cz
- Page 24 and 25: Aspiracje 22 Jan Kreczmar do Jerzeg
- Page 26 and 27: 24 Aspiracje Pragnienie wyrażenia
- Page 28 and 29: Dekoracja do Edypa Sofoklesa na sce
- Page 30 and 31: 28 A s p i r a c j e świadczenia i
- Page 32 and 33: 30 A s p i r a c j e było - po pie
- Page 34 and 35: 32 A s p i r a c j e rzając wraże
- Page 36 and 37: 34 A s p i r a c j e Wózek Terezja
- Page 38 and 39: 36 Aspiracje Dekoracja do Siedmiu p
- Page 40 and 41: 38 Aspiracje Jan Ekier OD KOnserwat
- Page 42 and 43: 40 Aspiracje W niecałe dwa lata p
- Page 44 and 45: 42 Aspiracje dokiem na Krakowskie P
- Page 46 and 47: 44 Aspiracje Z profesorem Kazimierz
- Page 48 and 49: 46 Aspiracje otwierać przed nimi n
- Page 50 and 51: 48 Aspiracje Rektor Gierżod z chó
- Page 52 and 53: 50 Aspiracje pawLaK wieLKi Adolf Hi
- Page 54 and 55: 52 Aspiracje Oto dostajemy artystę
- Page 56 and 57: 54 Aspiracje Dziennik nr 2, 1989, o
- Page 58 and 59: 56 Aspiracje Polacy formują flagę
- Page 60 and 61: 58 Aspiracje W połowie drogi pomi
- Page 62 and 63: 60 Aspiracje W latach 90. pochylał
- Page 64 and 65: 62 Aspiracje Pejzaż górski, 1995
- Page 66 and 67: 64 Aspiracje znajdująca tak ciekaw
- Page 68 and 69: 66 Aspiracje Wydział Malarstwa Aka
- Page 70 and 71: 68 Aspiracje Małgorzata Komorowska
- Page 74 and 75: 72 Aspiracje Medalami Keimyung Univ
- Page 76 and 77: Krua 74 Aspiracje Na rok akademicki
- Page 78 and 79: 76 Aspiracje 9 października W auli
- Page 80 and 81: 78 Aspiracje GrUDzień 2008 1 grudn
- Page 82 and 83: 80 Aspiracje theatres in Epidaurus
70<br />
Aspiracje<br />
go, stworzył tam pamiętne role. Kiedy w 1956<br />
roku na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym<br />
w Vercelli we Włoszech zdobył Primo Premio Assoluto,<br />
jego pojawianie się na warszawskiej scenie<br />
w roli Mefista w Fauście Gounoda dosłownie<br />
elektryzowało widownię. Po otrzymaniu tej nagrody<br />
występował krótko w Palermo oraz z zespołami<br />
La Scali podczas tournée po Niemczech<br />
Zachodnich i został zaproszony do nagrania Łucji<br />
z Lammermoor dla firmy Columbia, by śpiewając<br />
partię kapelana Rajmunda Bidebenta, zostać<br />
partnerem samej Marii Callas. Pertraktacje podjęła<br />
z nim wówczas Opera Wiedeńska i nowojorska<br />
Metropolitan Opera, lecz otrzymanie indywidualnego<br />
paszportu w ówczesnym systemie politycznym<br />
przez człowieka z AK-owską przeszłością<br />
(i dodajmy, o niewyparzonym języku...) okazało<br />
się niemożliwe. Podróże artystyczne mógł odbywać<br />
jedynie zbiorowe, z zespołami i grupami polskimi.<br />
Z CZWP odwiedził nawet Chiny!<br />
U progu lat 60. znajdował się u szczytu możliwości<br />
wykonawczych. Na kartach polskiej opery<br />
złotymi zgłoskami zapisał się życiową rolą<br />
Borysa Godunowa (tytułowa w dziele Musorgskiego<br />
– 1960, 1972). Wyśmienity był w czterech<br />
diabolicznych wcieleniach Lindorfa w Opowieściach<br />
Hoffmanna Offenbacha (1962). Miał wyczucie<br />
stylu; inaczej śpiewał Verdiego (w Rigoletcie,<br />
Don Carlosie), inaczej Moniuszkę (Zbigniew<br />
w Strasznym dworze, albo niezrównany Skołuba).<br />
Doprowadzał widownię do spazmów śmiechu,<br />
występując w operach buffa: grał tytułową<br />
rolę w Don Pasquale Donizettiego (1961) i Uberta<br />
w pysznym przedstawieniu w Teatrze w Starej<br />
Pomarańczarni La serva padrona Pergolesiego,<br />
które zapoczątkowało działalność Warszawskiej<br />
Opery Kameralnej (1961), a wreszcie stworzył<br />
genialną kreację Il maestra di capella w monodramie<br />
Cimarosy na Scenie Kameralnej stołecznego<br />
Teatru Wielkiego (1971). Nawet, gdy odtwarzał<br />
pomniejsze role, skupiał na sobie uwagę publiczności,<br />
głosem i wyrazem scenicznej postaci. Na<br />
nielicznych (niestety) płytach znaleźć można mistrzowskie<br />
interpretacje pieśni, jak Trzech budrysów<br />
Moniuszki czy Błagosłowlaju was, lesa Czajkowskiego.<br />
W dniu nadania Bernardowi Ładyszowi tytułu doktora<br />
honoris causa te i inne dokonania wybitnego<br />
artysty przypomniał w swej laudacji promotor postępowania<br />
i aktualny dziekan Wydziału Wokalnego,<br />
profesor Ryszard Cieśla. Zawarli je również<br />
w swych opublikowanych recenzjach profesorowie<br />
sztuki wokalnej: Kazimierz Pustelak z Warszawy<br />
i Jadwiga Romańska-Gabryś z Krakowa. Ceremonialny<br />
charakter uroczystości ubarwiło wystąpienie<br />
świeżo mianowanego doktora. Ładysz nie zawahał<br />
się ubawić audytorium anegdotą i zanucić<br />
fragmentu jednego ze swych największych przebojów:<br />
Pieśni o matce. Niecodzienny, bardzo osobisty<br />
charakter miało wystąpienie marszałka Sejmu<br />
RP, Bronisława Komorowskiego. Odczytano<br />
przesłanie prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego.<br />
Wzruszenie ogarnęło zebranych, gdy na estra-<br />
dę, powoli, ze względu na podeszły wiek, weszła<br />
para delegatów z organizacji kombatantów warszawskiego<br />
AK. Nieśli bojowy sztandar z dewizą<br />
dawnych harcerzy i żołnierzy „Bóg, honor, ojczyzna”,<br />
i tymi słowy pozdrowili swego wileńskiego<br />
kolegę, 86-letniego doktora Ładysza.<br />
W Akademii Muzycznej nie zabrakło muzyki. Student<br />
wokalistyki, Piotr Hruszwicki (bas), poskromił<br />
zdenerwowanie, gdy przyszło mu śpiewać<br />
przed królem basów i wykonał trzy arie z repertuaru<br />
Bernarda Ładysza. Na koniec rektor ogłosił<br />
zakończenie uroczystości. Przy słonecznych<br />
dźwiękach fanfar sala pustoszała. Ale w uczelni<br />
długo jeszcze trwała odświętna atmosfera. Dzień<br />
przecież był niezwykły. Taki, w którym sięga się<br />
w przeszłość i składa hołd tym, którzy talentem<br />
swoim potrafili ją wzbogacić.<br />
Małgorzata Komorowska jest profesorem UMFC,<br />
członkiem Katedry Teorii Muzyki. Absolwentka<br />
polonistyki na UW i Wydziału Wychowania Muzycznego<br />
w Wyższej Szkole Muzycznej w <strong>Warszawie</strong>,<br />
doktorat zrobiła w Instytucie <strong>Sztuk</strong>i PAN<br />
(Tetralna problematyka twórczości Karola<br />
Szymanowskiego) i tamże uzyskała habilitację<br />
na podstawie rozprawy Teatry muzyczne Drugiej<br />
Rzeczypospolite”. Od 1965 r. nieprzerwanie<br />
współpracuje z „Ruchem Muzycznym”, a okresowo<br />
drukowała także w innych czasopismach, jak<br />
„Teatr”, „Dialog”, „Przekrój”, „Taniec”,<br />
„Théâtre en Pologne” czy nowojorski „Przegląd<br />
Polski.
Change language