KAZANIA - Pomorze 1100

^§4^"
Osobne odbicie z Tomu XXV. Rozpraw Wydziału filologicznego
Akademii Umiejętności w Krakowie.
/i.MG iłi/i
®
h
W Krakowie, 1890. — Drukarnia Uniwersytetu Jagiell,
emskiego pod zarządem A. M. Kosterkiewicza. r
A ąą% K a59x/g Ł ,
KAZANIA ŚREDNIOWIECZNE
Przez
Aleksandra Brucknera.
CZĘŚĆ TRZECIA i).
I.
Dzieła homiletyczne, o których niżej obszernie mówimy, nie zawierają
szczegółów ludoznawczych, jakie w poprzedniej części pracy
naszej z kazań de supersticionibus wydobyć zdołaliśmy (Rozprawy
XXIV. 318—349); nie obfitują też w materyał powieściowy i anekdotyczny,
jakim celował rękopis księdza Macieja z Grochowa (Rozprawy
XXIV. 60 i Biblioteka Warszawska 1892, Ł 445 — 471); znajdziemy
jednak w nich przyczynki do dziejów kultury w Polsce średniowiecznej,
jakimi, przy ubóstwie źródeł naszych w dane tego rodzaju, gardzić
nie należy. Streścimy tu ustępy odnośne, przytoczone niżej w brzmieniu
oryginalnem, i dodamy kilka szczegółów ze zbiorów, poprzednio
przez nas omówionych, mianowicie z kodeksu wrocławskiego, opisanego
w Rozprawach, XXIV. 365—373.
Zwrócimy się z kaznodzieja najpierw do siedzącej w kościele gromadki
: widzimy z żalem, że ubodzy, choć źle przykryci w zimie
marzną, gorliwi w służbie Bożej, kazania nie opuszcza, gdy inni
zaraz za Podniesieniem odchodzą; szczególniej bogatsi, w szubach podszytych
kunami czy lisami marzną na kazaniu i uchodzą dla zimna,
*) Cześć pierwsza i druga, Rozprawy tom XXIV, str. 38—97 i 317—390.
1