Agnieszka Gorajska - Gandalf

Agnieszka Gorajska
PO PROSTU
ŻYCIE

© Copyright by Agnieszka Gorajska 2012
© Copyright by Wydawnictwo Tryton 2012
Wydanie pierwsze
Korekta:
Michał Solanin
Redakcja:
Katarzyna Solanin
Fotografia na okładce:
Agnieszka Gorajska
Projekt okładki, skład i łamanie:
Pracownia edytorska Wydawnictwa Tryton
Wydawnictwo Tryton
ul. Chlebiczna 42, 30-399 Kraków
www.wydawnictwo-tryton.pl
ISBN: 978-83-933276-7-6
Niniejsza książka jest przedmiotem prawa autorskiego
i podlega ochronie prawnej z tego tytułu. Przedrukowywanie,
kopiowanie oraz publiczne odtwarzanie całości lub fragmentów
możliwe jedynie po uzyskaniu pisemnej zgody Wydawcy.

Agnieszka Gorajska
PO PROSTU
ŻYCIE
Kraków 2012
Wydanie pierwsze
tryton

Z dedykacją dla Dagmary Brodziak, wieloletniej przyjaciółki.
Wyrazy wdzięczności dla Tomasza za bycie wyrozumiałym mężem
oraz dwóch synów za kolorowanie szarych dni. Dziękuję.

W poniższej książce wykorzystane zostały teksty następujących utworów:
– Nirvana, „Smells like teen spirit”, Nevermind, 1991r;
– Stare Dobre Małżeństwo, „Odezwij się”, Niebieska tancbuda, 1993r.

Spis treści
Wstęp.............................................................................8
I. Szalone wakacje.........................................................9
II. Nowa szkoła, nowe przygody.................................48
III. Głęboki sen..........................................................167
IV. Druga szansa........................................................188
V. Bez odpowiedzi.....................................................242
7

WSTĘP
Jak wygląda polska wieś – każdy wie. Opisywać nie trzeba. Kilka
domów, jezdnia nie zawsze wyposażona w chodniki i wszyscy
o wszystkich wiedzą. Na skraju jednej z nich znajdowała się chata wybudowana
jeszcze w latach międzywojennych. Mieszkała w niej stara
kobieta o imieniu Józefina, której dzieci wyjechały do wielkich miast
w pogoni za karierą. Na szczęście nie czuła się szczególnie samotna,
gdyż często odwiedzała ją jej wnuczka Anastazja wraz ze swoimi
przyjaciółkami. Przychodziły, aby pomóc Józefinie w codziennych
obowiązkach. Czasem zdarzało się też, że jedynie dotrzymywały jej
towarzystwa. Ta w podzięce opowiadała im różne historie, zasłyszane
od ludzi oraz zaczerpnięte ze swojej młodości.
Pewnego dnia, kiedy zima dała już o sobie znać, babcia Józia
zaprosiła wnuczkę do siebie, a następnie poprosiła o pomoc przy odśnieżaniu
podwórza. Ta pojawiła się zaraz po zakończeniu lekcji. Zostawiła
swoje książki w domu kobiety, po czym zabrała się za odgarnianie
śniegu. Kiedy ścieżki były już przygotowane do użytku, Anastazja
zaczęła zbierać się do powrotu. Niestety, została zmuszona zostać
na noc, gdyż na dworze zamieć rozpoczęła swe popisy i nikt
o zdrowych zmysłach nie zdobyłby się na tyle odwagi, aby wyjść
z domu choćby nawet na krok.
W wyniku szaleństw zimy, na zewnątrz panował ogromny mróz,
który również dał się odczuć w środku chaty. Kobieta postanowiła
więc napalić w piecu, zrobiła gorącej herbaty z miodem i wraz
z wnuczką, okręcone w dodatkowe koce, zasiadły przy ogniu, pogrążone
w zimowej zadumie. Józefina postanowiła umilić im czekanie na
koniec zamieci opowieścią pochodzącą z młodzieńczych lat, którą dopasowała
do czasów współczesnych, a także nadała imiona bohaterom
według własnych upodobań. Jej wnuczka bardzo się z tego ucieszyła,
gdyż uwielbiała słuchać historii swojej babci. Ta nie tracąc czasu na
8

zbędne wstępy w stylu dawno, dawno temu czy za górami za lasami,
od razu przeszła do środka akcji i przedstawienia przebiegu rozmów.
I. SZALONE WAKACJE
– No i po co się tego uczysz?! Ty w ogóle umiesz czytać? Zostaw
to już lepiej. Po co masz marnować czas? I tak nic z ciebie nie
wyrośnie! Lepiej zrób coś pożytecznego! – krzyczał ledwie trzymający
się na nogach Zenek.
Żebyś tak skończył, jako pokarm dla sępów! Czemu mój własny
ojciec musi być celem produkcji alkoholi? – myślała Hipi.
– No już nie udawaj, że się uczysz! Zostaw to i zrób ojcu jeść! Ta
stara wywłoka znowu gdzieś się włóczy zamiast zająć się mężem. Widzisz?
To wszystko jest przez ciebie. To twoja wina! Jakby cię nie
było byłbym kimś, a tak nic nie mam. Wszystko na was musi iść.
I jeszcze ta baba – zaczął się nad sobą użalać.
– Tak. Pewnie masz rację, ale idź już stąd, bo śmierdzi! Jutro
mam egzamin w szkole. Muszę się uczyć. Pamiętasz? Powinieneś.
W końcu jesteś moim ojcem.
– Ty i egzaminy? Lepiej stań pod latarnią! Tam jest dla ciebie
odpowiednie miejsce! I tak w końcu pod nią wylądujesz, więc po co
marnować czas? Nareszcie zaczęłabyś przynosić jakieś pieniądze do
domu.
Niestety dla Hipi, przeddzień jej badania kompetencji musiał
być także dniem wypłaty jej ojca. Jeszcze większym nieszczęściem
było to, że tym ojcem był zwykły pijaczyna nie dający sobie rady
w życiu. Jedyne czym mógł się pochwalić, to pasja z jaką wyżywał się
na swojej rodzinie. Wiecznie robił awantury, podczas których wyglądał
jakby był dumny z tego, co potrafi zrobić swojej żonie oraz dzieciom.
Dzięki Zenkowi jego córka miała ciężkie popołudnie. Hipi, tak
jak reszta swoich rówieśników, nie położyła się tego wieczoru spać
9

zaraz po kolacji i kąpieli. Jej spokój, w przeciwieństwie do innych,
przerwały kłótnie Zenka i Kryśki. Jak zwykle, kiedy pojawiała się
w domu głowa rodziny z aurą w kolorze alkoholu. Przy bliskim spotkaniu
z Krystyną przeradzała się w rozwścieczonego koguta, szukającego
okazji do przypomnienia o swojej pozycji w stadzie. Do każdego
miejsca w domu docierały wrzaski, a te dwa wrzeszczące potwory
przekrzykiwały się nawzajem, wypominając błędy popełnione na długi
czas jeszcze sprzed narodzin Jezusa. Z pewnością trwało by to do
rana, gdyby nie przyjazd panów w niebieskim. W takich sytuacjach
tylko te miłe wizyty pomagały zaprowadzić porządek w domu.
Na szczęście następne dni okazały się lepsze od poprzednich.
Dziewczyna napisała odpowiedzi do wszystkich pytań na obu egzaminach.
Pogoda dopisała, a czas do ogłoszenia wyników minął zadziwiająco
szybko. Dzięki tym wszystkim okolicznościom nauka w szkole
dobiegła końca i rozpoczęły się długo wyczekiwane wakacje.
– Cześć mamo. Jak było w pracy? – dziewczyna przywitała się
grzecznie.
– Witaj córeczko. Dobrze, ale mów jak wyniki? Masz je już?
Strasznie się niecierpliwię – nie mogła uspokoić się podekscytowana
Kryśka.
– Mam. Genowefa dziś przyniosła. Z polskiego poleciały mi
punkty za ortografię i ten głupi wybryk sta... twojego męża. Matma
może być.
– Jak to może być? Ile miałaś punktów?
– Poszło mi najlepiej w klasie. Dostałam maksymalną ilość.
– Ojej! Gratuluję! Wiedziałam, że dasz radę. W tej sytuacji w nagrodę
za dobre wyniki i świadectwo z paskiem możesz pojechać
w odwiedziny do twoich kuzynek.
– Masz na myśli Elkę i Kaśkę? Super! W takim razie już odliczam
dni do wyjazdu. Dzięki mama. Jesteś kochana. To ja pójdę spać,
póki jest taka możliwość – Olka próbowała opanować swoją radość.
10

Krystyna, w przeciwieństwie do Zenka, była osobą opiekuńczą.
Momentami opieka ta była trochę przesadzona, jednak według zatroskanej
mamy zawsze w dobrej wierze. Pamiętała o nagradzaniu
wszystkiego dobrego, które zostało wykonane przez jej dzieci, a także
moralizowaniu ich złych wybryków. Tak było też i tym razem. Widząc
starania Oli, postanowiła wysłać ją na wakacje do kuzynek, żeby odreagowała
stresy, z czym akurat strzeliła w dziesiątkę. Dziewczyna lubiła
wyjeżdżać z domu. Pozwalało jej to zapomnieć o szarej rzeczywistości
spędzanej w równie szarym bloku, gdzie jej rówieśnicy w dalszym
ciągu bawili się w chowanego po piwnicach i plotkowali w zaciszu
klatek schodowych.
Po pełnej emocji rozmowie z matką dziewczyna poszła do swojego
pokoju, gdyż była zmęczona i chciała odpocząć. Leżąc w łóżku
rozmyślała nad tym, co stanie się kiedy ona wyjedzie, a jej matka
i brat zostaną sami. Bała się, że znowu będą kłótnie i nie będzie komu
obronić jej bliskich. Na szczęście czas sam wszystko rozwiązał. Krystyna
ze swoim synem przygotowywali się do wakacyjnego wyjazdu
na wieś, do dziadków Hipi, a pan domu od paru dni się nie pojawiał.
Dzięki temu nastolatka mogła się spokojnie wyspać przed wyjazdem
na upragnione wakacje.
– Ola, wstawaj! Pociąg! O Boże! Spóźnisz się! Wszystko masz
spakowane? – Kryśka biegała po mieszkaniu jakby ją pszczoła użądliła.
– Tak, mam. Już wstaaaaaaję. Jeszcze tylko pięć minutek. Chwileczkę.
– Jak to pięć minutek? Nie ma mowy! Wstawaj!
– Cześć siostra. Lepiej posłuchaj mamy.
– Co? Już się pewnie nie możesz doczekać mojego wyjazdu? Zawsze
to trochę spokoju w domu – stwierdziła jakby lekko ironicznie.
– Ta, jasne – westchnął Piotruś, po czym tradycyjnie zasiadł
w fotelu wlepiając oczy w telewizor.
11

Pociąg, który miał zawieść Olkę do celu, wypełnił się ludźmi.
Wszędzie słychać było zniecierpliwione dzieci i narzekania starych
osób. Och, te moherowe berety. Pewnie jadą kibicować Ojcu Kani. Że
też nie mogły wybrać innego pociągu - myślała usadzając się w przedziale
z dwiema kobietami w podeszłym wieku. Nie musiała czekać
zbyt długo, gdyż pociąg ruszył po torze, więc mogła spokojnie zasnąć.
Ku jej zdziwieniu, obudziła się jeszcze przed stacją docelową, ponieważ
do jej nosa doszedł zapach wiejskiej kiełbasy oraz jaj gotowanych
na twardo. Jak się okazało, owym budzikiem był posiłek jej współtowarzyszek
podróży.
– Bileciki ploszę. Kontlola – do zapachu dołączył się kolejarz żyjący
w symbiozie z pociągiem, który miał problemy z polską mową.
No tak, nie dość, że muszę siedzieć z wielbicielkami Kani to jeszcze
dla kontrolera litery r i l brzmią tak samo. Już tylko satanistów tu
brakuje – pomyślała.
– A panienki tatuś nie placuje na kolei? – spytał mężczyzna
sprawdzając legitymację kolejową Hipi.
– A tak. Podobno pracuje – rzuciła od niechcenia. Może nawet piliście
razem – dodała, lecz już tylko w myślach.
– To ploszę go pozdlowić od Włodka – dodał zadowolony z siebie
i z tego, że pamiętał o koledze od kieliszka.
– Aha. Pozdrowię – powiedziała tak tylko po to, by dany osobnik
dał jej już spokój i powrócił do swoich obowiązków.
– A panienka to już chyba tu wysiada. Za chwilę będziemy na
miejscu – człowiek jednak dalej męczył dziewczynę, starając się pomóc
jej we wszystkim czym tylko mógł.
Na wieści o zbliżającej się stacji, Hipi podniosła się szybciej niż
babcie mogły wykonać znak krzyża na piersi, a następnie pobiegła
prosto do wyjścia. Nareszcie dojechali. Nie będzie musiała dłużej znosić
zapachów żywności starszych kobiet ani słuchać wrzasków dzieci
i ich rodziców. Wzięła swoje bagaże i wyszła z wagonu. Rozejrzała
się i stwierdziła, że na dworcu nikt na nią nie czeka. Nie ostudziło to
12

jej emocji. Szybko wzięła swoje torby i poszła złapać autobus podmiejski,
który zawiózł ją do celu. Już tylko parę metrów – myślała dochodząc
do domu swoich sióstr stryjecznych.
Ooo! A to niespodzianka. Czyżby ciocia zmieniła wujaszka na
nowszy model? – zastanawiała się w ciszy, kiedy zauważyła chłopaka
próbującego podnieść coś z wycieraczki. Długie nogi, pupcia niczym
bułeczka, że aż chce się ugryźć. O rety, no i te włosy, długie, czarne,
proste. Nie to, co moje loczki – komentowała w myślach.
– Cześć. My chyba pod ten sam adres – nieśmiało stwierdziła
Ola, kiedy zbliżyła się do obiektu swoich obserwacji.
– Ave. A kto ty? Nie znam cię. Zgubiłaś się dziewczynko czy coś
sprzedajesz? – chłopak nie był zbyt uprzejmy dla obcych.
– Jestem Hi... to znaczy Olka. Kaśka i Elka są moimi kuzynkami.
Nie wiesz czy one są teraz w domu? – spytała już z mniejszym entuzjazmem.
– Wołają na mnie Kruk. Nie wiem, gdzie są te dziewuchy. Też
mam nadzieję, że ktoś tam w środku jest i że mnie wreszcie wpuści –
młodzieniec wskazał z nadzieją na otwarte okno domu, przed którym
się oboje znajdowali.
– Cześć Tygrysie! Drzwi są otwarte! Wchodź! – krzyknęła Elka
wychylając się z domu, niczym księżniczka uwięziona w zamkowej
wieży.
– Ave Młoda. Jakaś Olka do ciebie. Twierdzi, że się znacie –
machnął wpuszczając swoją osobę do środka.
– Och siostra! Rety zapomniałam o tobie! Sorry młoda. Już idę.
Nie gniewaj się. Wchodźcie już – starsza kuzynka nastolatki jak zwykle
była roztargniona, przez co zdarzało się, że niektóre rzeczy umykały
jej uwadze.
– Cześć. Nic nie szkodzi. Dałam sobie rade z dojazdem, więc nic
takiego się nie stało. W sumie to tak myślałam, że możesz nie pamiętać
o moim przyjeździe – Olka doskonale znała i pamiętała o wadach
Elżbiety.
13

– Cześć Mała. Tak się cieszę, że przyjechałaś. Nawet nie wiesz
ile mam ci do opowiadania. Kruka już poznałaś? To mój skarbek. Rodziców
moich chyba nie uda ci się spotkać. Matka pojechała do
Włoch zarobić trochę kasy, a ojciec powędrował do naszej babki pomagać
jej w gospodarce. Sama wiesz jak jest – westchnęła.
– Tak. Niestety, zdaje sobie z tego sprawę.
– Może wpadnie zobaczyć czy dom jeszcze stoi – dodała. –
Wiesz co? Koniec tych opowieści. Idź teraz do pokoju staruszków
i rozpakuj się. Póki co, to tam będziesz spała, a ty misiaczku chodź ze
mną. Poprzytulamy się troszeczkę, zanim młoda się rozpakuje – po
tym stwierdzeniu oboje zamknęli się w pokoju i zapadła letnia cisza,
w której rozpoznać można było śpiewy ptaków oraz szum liści drzew.
– Młoda, mówiłem ci, abyś tak do mnie nie mówiła. To jest takie
nie męskie – zza drzwi dobiegł głos Kruka, który starał się być jak
najbardziej dojrzały przy osobach, z którymi nie zdążył się jeszcze
dobrze zaznajomić.
– Dobra Kruk. Chodź już i bądź cicho – dziewczyna rozkazała
chłopakowi. Po chwili ponownie zapadła cisza, przerywana tylko
przez dźwięki natury.
Elżbieta wraz ze swoim ukochanym zamknęli się w pokoju,
gdzie – jak zwykle – przystąpili do konsumpcji związku. Tymczasem
Hipi rozgościła się w sypialni swojego wujostwa. Rozpakowała się,
po czym siadła na łóżku i rozejrzała się dookoła. Przez chwilę poczuła
się jakby ponownie była małą dziewczynką, która przyjechała z rodzicami
odwiedzić członków swojej rodziny. Znowu zapragnęła choć na
chwilę przenieść się w czasy, gdy beztrosko bawiła się ze swoimi kuzynkami
tuż za domem, w którym teraz siedziała jako nastoletnia
dziewczyna.
– Hej Mała. Nie śpisz? Słuchaj. My musimy teraz wyjść do sklepu.
Wieczorem przychodzą nasi znajomi, więc kupimy trochę „Ambrozji”
i coś na zagryzkę – oznajmiła Elka.
14

– Ambrozji? – zdziwiła się nastolatka, gdyż takie określenie kojarzyło
jej się z pokarmem starożytnych bogów, a nie zwykłych śmiertelników
żyjących w dwudziestym wieku.
– No wiesz. To jest taki napój władców świata. Zresztą, sama zobaczysz.
To, co? Idziesz z nami? Kaśka dołączy do nas później. Jeśli
chcesz na nią tutaj zaczekać i trochę odpocząć, to nie ma sprawy – zaproponowała
z troską.
– Na odpoczywanie jeszcze znajdę czas po śmierci. Teraz z chęcią
z wami pójdę. Dawno u was nie byłam, więc przypomnę sobie jak
wyglądają okolice – w głosie Hipi pojawiła się dziecięca radość i chęć
przenoszenia gór.
Do sklepu nie było daleko. Znajdował się on zaledwie parę ulic
dalej. Zakupy także nie były skomplikowane. Nie trwały też długo.
Kupili napój bogów, który okazał się być tanim, siarkowym winem
o jakże wymownej nazwie „Dary Natury”, a także trochę jajek, chleb
i oczywiście „Mocne”, z filtrem, w trosce o płuca. Zaraz po powrocie
do domu Kruk zajął się rozpakowaniem zakupów, a dziewczyny wyszły
do pokoju na ploteczki. Nadrabiając okres czasu przez który się
nie widziały, opowiadały sobie o wszystkim co wydarzyło się u nich
od momentu ostatniego spotkania.
– Gratuluję ogólniaka. Cioteczka mi już przekazała tę radosną
nowinę. Wiedziałam, że się do niego dostaniesz. Z drugiej strony nie
miałaś wyjścia, składając podanie tylko do jednej szkoły. Nie bałaś
się, że cię nie przyjmą? – zdziwiła się kuzynka.
– W sumie to nie myślałam o tym. Kiedy niosłam papiery do sekretariatu,
widziałam siebie chodzącą po ich korytarzu jako jedna
z uczennic tej szkoły.
– No tak. Grunt to pewność siebie. A powiedz mi, jak jest teraz
u was w domu? – chcąc dowiedzieć się możliwie najwięcej obie przeskakiwały
z tematu na temat.
– W domu jak zwykle, bez zmian. Ojciec ciągle pije. Wlewa
w siebie ogromne ilości alkoholu jak jakiś tankowiec. Mama powoli
15

się załamuje. Chodzi i tylko płacze, gdy nikt jej nie widzi. No i nie pamiętam,
kiedy ostatnio nie czekałam na zbliżający się wieczór w obawie,
że będzie kolejna awantura. Elu, ja już mam tego dość. Wiem, że
się pewnie powtórzę, ale strasznie się cieszę, że zgodziłyście się na
mój przyjazd. Bardzo wam dziękuję.
– Nie ma za co. A nie da się jakoś wam pomóc? Może udałoby
się go wysłać na leczenie?
– Niestety. Mama próbowała, ale nasza kochana babcia stanęła
w jego obronie i stwierdziła, że to wszystko jest mamy wina i że to
ona potrzebuje leczenia, a nie jej syn. Ja...
– Cześć kuzyneczko. Jak tam życie? Jak ci minęła podróż? O wyładniałaś
– starsza siostra Elżbiety wpadła do domu niczym burza, od
razu kierując się w stronę swojej kuzynki i równocześnie przerywając
im godzinę zwierzeń.
– Cześć Kasiu. Ja też się cieszę, że cię widzę – Ola próbowała
przytulić lekko chwiejącą się siostrę.
– Słuchaj. Przyprowadziłam naszych znajomych. Chodź. Poznasz
ich – Kaśka, tak jak i Elka były starszymi kuzynkami Oli. Jednak ta
pierwsza zawsze zachowywała się tak, jak by była najmłodsza z całego
ich towarzystwa i to ją trzeba było pilnować i napominać. Czasem
miało się wrażenie, jakby wciąż miała te dziesięć lat i same kosmate
myśli w głowie. – To jest mój mężczyzna, Damien. Przystojny, prawda?
Tamci dwoje to Czarna i Kozioł. Chyba wcześniej nie miałaś okazji
ich poznać. Mieszkają tu niedaleko. A ten osobnik tutaj to jest Profesor.
– Cześć. Jestem Olka, ale znajomi mówią na mnie Hipi – dziewczyna
przedstawiła się nie spuszczając z oczu Profesora.
Chłopak był niezwykle przystojny i ciężko było oderwać od
niego wzrok. Miał dobrze zbudowane ciało, poprawione dodatkowo
ćwiczeniami. Nie był ani zbyt niski, ani zbyt wysoki (Hipi sięgała mu
do czubka brody). Jego usta były pełne, nos lekko zadarty, a pasma
kasztanowych włosów zaglądały w duże, brązowe oczy. Ubrany był
16

w czarne ciuchy, a na szyi nosił kilka rzędów własnoręcznie zrobionych
koralików i mały pentagram zawieszony na rzemyku. Patrzyła na
niego jeszcze przez chwilę. Szybko odwróciła wzrok, gdy tylko zorientowała
się, że on również jej się przygląda. Nie było w tym nic
dziwnego, ponieważ Ola nie należała do najbrzydszych przedstawicielek
płci pięknej. Jej pokręcone włosy w kolorze oświetlonych słońcem
kasztanów sięgały nieco poniżej linii ramion. Oczy miała o barwie
schłodzonego piwa EB, osłonięte grubą firaną rzęs. Usta w kolorze
malin wyglądały jak mała poduszeczka, wszyta między zgrabny nosek
a maleńką brodę. Ola miała drobną i zgrabną figurę, która przedstawiała
się bez zarzutu. No, może poza biustem, który jak na piętnaście
lat mógłby zacząć się powiększać.
– Hej, Młoda, Profesor. Ruszcie się, bo zaraz zapuścicie tam korzenie.
Fajnie w końcu cię poznać Olka. Ty pijesz? Palisz? – zainteresował
się Damien.
– A tak, tak. Piję, palę. Na coś trzeba przecież umrzeć, prawda? –
uśmiechnęła się przyjaźnie, aczkolwiek nie była pewna czy dobrze
zrobiła kłamiąc, gdyż jak dotąd piła okazjonalnie podczas spotkań
z Kingą, gdzie na piwach kończyły, nie sięgając już po mocniejsze
trunki.
– Niby masz rację, ale nieważne. Chodźcie już. Wszyscy na nas
czekają – zakończył młodzieniec, po czym poszli do pokoju w którym
przebywała reszta towarzystwa.
– Nareszcie. No, Profesor, wreszcie masz kogoś, kto zainteresował
się również i tobą – podśmiewała się Czarna, przyjaciółka dziewczyn,
którą Hipi poznała parę chwil wcześniej.
– Oj, daj mi spokój. Lepiej zajmij się Kozłem. Zresztą, ja już
mam swoją towarzyszkę życia, więc ktoś się mną zajął – powiedział
broniąc się.
– Tylko jakoś ona nie ma ciebie. Nawet ci nie powiedziała, że na
wakacje wyjeżdża za granicę – powiedział kąśliwie Kozioł.
17

– Nie dała mi znać wcześniej, bo nie lubi pożegnań. To wszystko.
Przecież zadzwoniła jak już dojechała na miejsce. Nie masz czego się
czepiać? Zapal sobie to ci ulży. Zresztą, nie ważne. To nie twój biznes
– Profesor zaczął się już lekko denerwować.
Tak oto zaczął się pierwszy wieczór w zaciszu domu zwariowanych
sióstr Olki. Dziewczyny przyniosły napój bogów oraz kanapki,
a na deser Mocne, oczywiście z filtrem. Wszyscy rozsiedli się w salonie,
gdzie rozmowy ich toczyły się niczym autobus zjeżdżający z górki
na luzie. Żaden z pasażerów tego pojazdu nie miał nic przeciwko
towarzystwu Hipi. Ona również odnalazła się wśród nich szybciej niż
myślała. Nie sprawiało jej problemu to, że była najmłodsza w towarzystwie.
Czuła się tak, jakby z jej nowymi znajomymi spędziła całe
swoje życie, a nie zaledwie kilka godzin. Razem pili, jedli i popalali
Mocne, a od czasu do czasu opowiadali jakieś śmieszne anegdoty ze
swojego życia. Wieczór minął im tak szybko, że nawet nie zdążyli zauważyć
kiedy dobiegła północ.
– Wiesz co Hipi? My musimy wyjść, bo mamy coś do zrobienia.
Ty się nie martw. Zostawimy cię pod opieką Profesora. Hej Profesorku
mógłbyś zająć się Małą? – próbowała zorganizować Elka.
– Tylko bądźcie grzeczni – dodała z przymrużeniem oka Kaśka.
– Dobra, dobra. Spadajcie stąd już. Damy sobie radę. Jesteśmy
dużymi dziećmi, więc nie musicie się martwić – wtrącił Profesor.
– Gdzie idziecie? Czemu nie mogę iść z wami? – próbowała czegokolwiek
dowiedzieć się zaskoczona Olka.
– Jeszcze nie możemy tobie powiedzieć. Kiedyś ci wszystko wyjaśnimy.
Teraz już musimy iść. Do zobaczenia rano, bo zapewne będziesz
spała jak wrócimy – spróbowała ją pocieszyć Kaśka.
– Na razie. Cześć – powiedzieli prawie jednocześnie Czarna
i Kozioł.
– Chcesz już położyć się spać? – zapytał Profesor z troską w głosie,
po tym jak zostali sami w mieszkaniu.
18

– Nie, jeszcze nie. Przecież jest zaledwie dwudziesta czwarta.
Chodź do pokoju. Usiądziemy, a ty mi opowiesz coś o sobie – Olka
zorganizowała im resztę pierwszej wspólnej nocy.
– Spoko. A co chcesz wiedzieć? Nie wiem co ci powiedzieć, bo
to, co dla ciebie może wydać się ciekawe, ja mogę uznać za nieinteresujące.
– Nie wiem. Może powiedz mi najpierw, o co chodziło Czarnej,
kiedy wspomniała o twojej towarzyszce życia?
– Co? Towarzyszka? – zamyślił się, zupełnie jakby starał się coś
sobie przypomnieć.
– Och. Przepraszam. Nie chciałam się wtrącać w twoje życie. Zapomnij
o tym – nagle zrozumiała, że jej pytanie mogło mu wydać się
zbyt intymne.
– Nie, w porządku. Po prostu zaskoczyłaś mnie. Nie pomyślałbym,
że ciebie to zainteresuje.
– Jak nie chcesz to nie odpowiadaj. Możemy porozmawiać
o czymś innym.
– W porządku. Odpowiem ci. Moja dziewczyna pochodzi z trochę
innych klimatów niż my. Nie przepada za Krukiem ani pozostałymi
członkami z naszej paczki. Wydaje mi się, że nawet z wzajemnością.
Czasem myślę, że i mnie ma już dość.
– Chyba raczej nie, skoro dalej jesteście razem... – wtrąciła się
w wypowiedź swojego rozmówcy.
– No cóż, właściwie to my jesteśmy i nie jesteśmy. Jakoś dziwnie
nam się ostatnio układa. Ciągniemy to, bo żadne z nas nie ma na tyle
odwagi, by powiedzieć żegnaj. Może jak ona już wróci z wakacji to
cała ta sytuacja ulegnie zmianie. Jeśli wróci... – zamyślił się, po czym
ponownie spojrzał na Hipi. – To tyle, jeśli chodzi o mnie. A ty? Masz
kogoś?
– Nie. Jestem singlem z wyboru. Przynajmniej jak na razie. Moje
życie jest trochę pogmatwane. Ciężko jest być z kimś, kiedy nie możesz
zaprosić go do domu – oczy dziewczyny nagle posmutniały i na-
19

pełniły się łzami. – Mój ojciec nieustannie robi mi awantury o to, że
się puszczam, a ja nawet nigdy nie miałam chłopaka. Mam w sumie
jednego przyjaciela, ale to miłość platoniczna. Rozumiesz? Jesteśmy
jak brat z siostrą. Kiedyś, jak się stary upił i zaczął się na mnie drzeć,
że nie wiadomo co robię, ubrałam się i uciekłam. Poszłam wtedy do
Wojtka. Pomyślałam, że w końcu to zrobię, tak żeby przynajmniej
faktycznie miał się za co na mnie wydzierać. Zaczęliśmy się przytulać,
rozbierać. Całowałam go jakbym była napaloną nimfomanką, ale
po chwili Wojtek przerwał nasze igraszki i wyszedł. Za parę minut
wrócił ze szklanką wody. Okazało się, że zadzwonił do mojej matki
i powiedział jej, że mnie przenocuje.
– A jego rodzice? Ile wtedy miałaś lat? – chłopak widocznie zainteresował
się opowieścią i dalej ciągną temat.
– To nie było tak dawno, bo zaledwie rok temu. Byłam wtedy
czternastolatką. A co do jego rodziców, to oni już się przyzwyczaili do
naszej przyjaźni i wiedzą, że my nigdy nic. Tak było i tym razem.
Wojtek domyślił się, o co chodzi. Kazał mi zachować to dla kogoś,
kogo pokocham jak mężczyznę, a nie brata.
– Rozumiem. Przykro mi. Nie wiem czy sam byłbym w stanie też
tak zrobić – Profesor zdziwił się, że jakiś napalony nastolatek, mając
możliwość zaspokojenia swoich młodzieńczych fantazji, mógł powstrzymać
się i zwyczajnie zasnąć.
– Mówiłam ci. Między nami nie ma jakiegoś fizycznego pociągu.
Może kiedyś, gdy znaliśmy się tylko z widzenia było inaczej, ale teraz…
Przepraszam. Możemy zmienić temat? – Hipi nagle oderwała
się od wspomnień.
– Dobra. Zaproponuj coś. Mnie pasuje każdy temat – chłopak był
otwarty na wszystkie propozycje.
– O co chodziło z tą pilną sprawą, która wygoniła naszych łobuzów
w te ciemności? Ty oczywiście wiesz co jest grane, prawda?
– Nie wydaje mi się, abym mógł ci powiedzieć. Przynajmniej nie
teraz. To dziewczyny ci powiedzą, jak już nadejdzie odpowiedni mo-
20

ment. Ja nie będę się w to mieszał. One powinny zadecydować, czy
możesz się o tym dowiedzieć, czy jednak musisz jeszcze zaczekać.
Może jednak chcesz się już położyć?
– Może i masz rację. Dobra. Pomęczę je jak wrócą. Zostajesz tu
na noc?
– Chyba zostanę, ale jeśli masz coś przeciwko, to mi powiedz –
młodzieniec postanowił postąpić według życzenia Olki.
– Zostań. Wiesz co? Połóż się ze mną w pokoju. Wujek ma duże
łóżko. Zmieścimy się. Dzięki temu, jak nasze kochane kobitki wrócą
ze swojej wycieczki, nie będą ciebie budzić.
– Na pewno? Ja mogę się przespać gdziekolwiek. Jest mi to obojętne.
– Tak, zawsze kiedy tu przyjeżdżam, kładę się z Elką lub z Kaśką.
Teraz możemy to trochę zmienić. Nie bój się. Nie gryzę. Może trochę
chrapie i czasem mogę kopnąć, ale większej szkody nie zrobię –
rozweseliła się, po czym przeszli do sypialni.
Dla pewności swoich intencji, położyli między siebie kurtkę
dziewczyny zwiniętą w rulonik, która miała oddzielać ich części łóżka.
Pomimo tego, że rozmowa nadal im się kleiła, z zaśnięciem nie
mieli problemu. Po powrocie reszty towarzystwa dalej spali kamiennym
snem. Nikt nie odważył się wyrywać ich ze snu. Wszyscy porozkładali
się po kątach i każdy z osobna odpłynął do krainy spokoju, pochrapując
jedynie od czasu do czasu, jakby dawali znać o jedności
z pozostałymi.
Nad ranem powrócili z tej krainy wraz z nowym przyjacielem,
Panem Kacem, który zawitał do każdego, nie robiąc żadnych wyjątków.
Nawet Ola, która jak dotąd nie piła, poprzedniego wieczoru postanowiła
pójść na całość i dokończyła z Profesorem zaczęte wino,
przez co Pan K. odwiedził również i ją. Ów przyjaciel pojawiał się
u nich prawie każdego ranka, tak samo jak prawie każdej nocy kończyli
swoje posiedzenia snem u dziewczyn w domu. Jednak jak w każ-
21

dej regule są wyjątki, tak i tym razem jeden z ich wieczorów zapowiadał
się inaczej.
– Dzień dobry. Jest Ola?
– Tak, jest chłopcze. Kąpie się. Wejdź do pokoju dziewczynek
i zaczekaj tam na nią. Zaraz do ciebie przyjdzie – odpowiedział ojciec
Elżbiety i Katarzyny, który przyjechał do domu, aby zabrać parę rzeczy.
– Cześć Elka. Nie wiedziałem, że wasz ojciec tu jest. Na długo
chce zostać? – dopytywał się Profesor po wejściu do pokoju.
– Nie. Mówił, że będzie tylko do jutra. W takiej sytuacji wychodzimy
dziś z Małą. Nie możemy iść bez niej, bo ojciec będzie się zaraz
czepiał, że przyjechała w odwiedziny, a my ją zostawiamy samą.
Odpuścić sobie wyjścia też nie możemy – zmartwiła się dziewczyna.
– Trudno. Co będzie to będzie – machnęła ręką bagatelizując sytuację.
– To może wyjdźcie razem. Wy pójdziecie na ucztę, a ja Młodą
zabiorę do siebie. W końcu mieszkam sam, więc nie będzie nikomu
przeszkadzała. Kiedy już skończycie i będziecie wracali, wstąpicie do
mnie i ją weźmiecie ze sobą. Wasz ojciec niczego się nie domyśli,
więc będzie spał spokojnie.
– Chyba masz rację. Wydaje mi się, że możemy tak zrobić.
W końcu nie mamy innego wyjścia. A tak przy okazji, rozmawiałam
z Kaśką. Uważamy, że już niedługo będzie gotowa na odkrycie całej
prawdy o nas. Było by dobrze, gdybyś korzystając z okazji, przygotował
ją trochę do tego.
– Ok. Porozmawiam z nią – chłopak odetchnął z ulgą, a jednocześnie
obawiał się czy da radę podołać takiemu zadaniu.
– Korzystając z okazji, że Olka jest jeszcze w łazience, powiedz
mi, co się między wami dzieje? – Elka już jakiś czas temu zauważyła,
że zarówno Olka jak i ich wspólny przyjaciel zbliżyli się do siebie.
– Nie, nic. Co ma się dziać? Nie rozumiem, o co ci chodzi. Lubię
ją i tyle – pytanie to sprawiło, że zmieszał się i zbytnio nie wiedział
jak ma na to zareagować.
22