vojvodjanski identitet

predlagača, je uvek bio vrlo rigidan apriorni stav od strane nosilaca političkih
mandata u Republici Srbiji, koji su sve radnje na koncipiranju i realizaciji
većeg stepena nadležnosti od strane pokrajinskih organa vlasti, unapred
shvatali kao cepanje državnog jedinstva Republike Srbije, fatalistički, kao
"srpsko gubitništvo". Iz toga se javio nemali problem – izgleda da je od sveg
političkog legata Slobodana Miloševića nesporan samo onaj vezan za
Vojvodinu, vojvođansko pitanje je rešeno jednom za svagda – na ulicama
Novog Sada, 5. i 6. oktobra 1988. godine, i tu nema šta više da se diskutuje!
Povremene neugodnosti tipa postojanja autonomaško/autonomističkih
partija, rezolucije Evropskog parlamenta ili preporuka međunarodne
zajednice, više se shvataju kao ekscesi i "mešanje u unutrašnje stvari", nego
kao podsticaj da se ovo pitanje konačno, demokratski i na optimalni način
počne rešavati.
Reagujući na potcenjivački i diskriminatorski odnos političkih aktera
iz Beograda, vojvođanske partije i nevladine organizacije su 28. februara
2004. godine, u Subotici, organizovale I Vojvođansku konvenciju,
izražavajući, između ostalog, svoje nezadovoljstvo, što Vojvodina nije dobila
punu ustavnu autonomiju, sa zakonodavnom izvršnom i sudskom vlašću,
kao i činjenicom da Vojvodina kao region, i etničke zajednice koje u njoj
vekovima žive, nemaju nijednog legitimnog predstavnika u Skupštini Srbije,
po prvi put u istoriji zajedničkog življenja. Izborni zakon je napravljen tako
da u parlamentu nema predstavnika regionalnih i manjinskih stranaka, te
predstavnika nacionalnih zajednica. Po svojoj suštini, taj zakon je
antimanjinski, antiregionalni, antidemokratski, antievropski i
antiemancipatorski. Iz tih razloga su vojvođanske partije, i ne samo
vojvođanske, odrekle legitimitet postojećem parlamentu Srbije da donese
novi ustav, opravdano sumnjajući da neće poštovati zahteve Vojvođana,
posebno iz razloga što nosioci političkog mandata u republičkim organima
vlasti ne žele da naprave politiku radikalnog diskontinuiteta sa režimom i
politikom Slobodana Miloševića, što bi u konkretnom, ustavnom poslu,
značilo rapisivanje izbora za ustavotvornu skupštinu, sa AP Vojvodinom kao
posebnom izbornom jedinicom. (Vojvodina kao 28% populacije R Srbije bi
tako imala 70 poslanika u republičkom parlamentu, čime bi još više dobila na
značaju kao politička zajednica!) Podsetimo, na taj način bi optimalno bila
zaštićena prava pripadnika nacionalnih zajednica, putem primene prirodnog
praga za ulazak u parlament, a bila bi zaštićena i regionalna i socijalna prava
stanovnika Vojvodine. Na taj način bi se i legitimni predstavnici Vojvodine
uključili u izradu novoga ustava, što bi sigurno uticalo i na kvalitetnija
rešenja vezana za status pokrajine.
Nastavljajući se na zaključke I Vojvođanske konvencije, političke
partije i nevladine organizacije su zakazale održavanje II Vojvođanske
konvencije u Novom Sadu, sa osnovnim stavom da se napravi produktivni
dogovor vojvođanskih političkih subjekata o nivou zahteva za vojvođansku
autonomiju. Cilj je da se politička borba oko i za donošenje novog ustava, ne
odvija bez Vojvođana, iza leđa Vojvođana i, mnogo bitnije, da se ne odigra
protiv interesa građana Vojvodine. A, to se vrlo lako može desiti ako se ne
nastupi jedinstveno, ako se ne iskažu stavovi, ako se ne utvrdi koji su to nivoi
aspiracija, ispod kojih ne može u političkoj borbi ići nijedna vojvođanska
partija. Od II Vojvođanske konvencije se očekuje da jasno i glasno kaže šta
Vojvodina traži, šta ne želi i na šta neće da pristane. Vojvođanske partije
imaju priliku i obavezu da svoje stavove koncipiraju pre donošenja ustava,
sve ostalo će biti naknadna pamet, nesnalaženje, teranje inata i tvrđenje
pazara. Pomenu li neko trgovinu? Zajedničkim nastupom sprečavamo da se
Vojvodina proda ispod cene.
128
129