ReLease

Nr 2(6) Nr 1(9) kwiecień-maj-czerwiec styczeń-luty-marzec 2007 2008 

ReLease 

Magazyn Partnerów LeasePlan Fleet Management (Polska) 

Temat numeru: 

Kierunki rozwoju 

branży CFM 

w Polsce 

Rajd Dakar 

Rajska wyspa 

Kiedyś ludowe, 

dziś kultowe

REdakcja 

Drodzy Czytelnicy, 

Sławomir Wontrucki 

Dyrektor Zarządzający 

LeasePlan 

Fleet Management (Polska) 

Pierwszy kwartał to zwykle czas podsumowywania wydarzeń minionego roku. Rynek Car Fleet 

Management w 2007 roku w Polsce rozwijał się, podobnie jak w latach ubiegłych, w bardzo dynamicznym 

tempie, na poziomie 25 procent. Dzięki temu zachowany został proces szybkiego upodabniania 

się branży i rynku zewnętrznego zarządzania flotami samochodowymi w naszym kraju 

do bardziej rozwiniętych struktur zachodnioeuropejskich. W pierwszym tegorocznym numerze 

kwartalnika „ReLease” prezentujemy zatem podsumowanie działalności branży CFM w minionym 

roku oraz wskazujemy kierunki i prognozy jej rozwoju w najbliższych latach. 

Wraz z nowym rokiem firma LeasePlan stawia sobie również nowe wyzwania. W ramach prowadzonej 

przez nas polityki proekologicznej angażujemy się w szereg akcji związanych z propagowaniem 

ekologicznego stylu jazdy i większej dbałości o środowisko naturalne. W tym numerze 

polecamy Wam relację z CEO Forum, które zorganizowaliśmy wspólnie z American Chamber of 

Commerce. Specjalne z tej okazji, na zaproszenie LeasePlanu, przyjechał do Polski światowej sławy 

ekspert w dziedzinie ekologii w biznesie, Adam Werbach. 

Przybliżamy Wam również wspaniałą świąteczną akcję – Auto od Mikołaja. W myśl idei Fundacji 

Iskierka – istnieje wiele możliwości aby pomagać innym, a wielkie rzeczy zaczynają się od rzeczy 

zupełnie malutkich. W tym roku postanowiliśmy przekazać środki finansowe ze świątecznego budżetu 

właśnie na ten cel. LeasePlan Fleet Management ufundował Fundacji Iskierka samochód, 

który będzie wykorzystywany m.in. do przewozu pacjentów, rodzin, wolontariuszy i lekarzy oraz 

organizacji imprez. Auto zostało przekazane Fundacji podczas Balu Karnawałowego na początku 

lutego 2008 roku. 

Nowy rok zaskoczył wszystkich nieprzewidzianym wydarzeniem – tegoroczny Rajd Dakar nie odbędzie 

się. Po raz pierwszy w trzydziestoletniej historii tej imprezy podjęto taką decyzję. Stało się tak 

na skutek zagrożenia atakami terrorystycznymi. Dla uczestników Dakaru decyzja o jego odwołaniu 

była ogromnym zawodem, w szczególności dla tej grupy zawodników, którzy w tym roku mieli 

wziąć w nim udział po raz pierwszy. Tematem pierwszego numeru 2008 miała być właśnie relacja 

z tego rajdu. W tych okolicznościach postanowiliśmy nie poddawać się łatwo i przybliżyć Wam 

historię tego wydarzenia oraz porozmawiać z jego polskimi uczestnikami. 

LeasePlan Fleet Management nieustannie się rozwija, aby zapewnić wszystkim swoim klientom 

jak najwyższą jakość obsługi. Jesteśmy znani z tego, iż bardzo dbamy o szczegóły. Staramy się 

również stale udoskonalać nasz kwartalnik. Specjalnie dla Was, pierwszy w tym roku numer 

ReaLease zainauguruje nowy cykl artykułów. W każdym wydaniu znana osoba opowie nam o swoich 

ulubionych książkach, filmach, jedzeniu oraz miejscach w kraju i za granicą. Serię rozpocznie 

popularna dziennikarka i prezenterka telewizyjna – Beata Sadowska. 

Miłej lektury 

ReLease l Nr 1 styczeń-luty-marzec 2008 

1

SPIS TREŚCI 

1 Słowo wstępne 

3-5 Kierunki rozwoju branży CFM w Polsce 

Podsumowanie roku 2007 i perspektywy rozwoju 

rynku zewnętrznego zarządzania samochodami flotowymi 

na najbliższe lata 

6-7 Środowisko: integralna część biznesu 

Relacja z CEO Forum zorganizowanego przez Amerykańską Izbę 

Handlową we współpracy z LeasePlan 

8-9 „Green” - kolor biznesu, kolor życia 

Wywiad z Adamem Werbachem, 

światowej sławy ekspertem ekologii w biznesie 

10-11 Auto od Mikołaja 

Finał gwiazdkowej akcji firmy LeasePlan 

12-13 Jedna marka – jedno oblicze dla klienta 

DHL klientem LeasePlan 

14-15 Rajd Dakar 

Starcie z naturą, maszyną i samym sobą 

16-17 Jeźdźcy pustyni 

Dakar – we wspomnieniach i marzeniach kierowców 

18-19 Poznajmy się – Radosław Wnuk 

Wywiad z dyrektorem operacyjnym LeasePlan (Polska) 

20-23 Rajska wyspa 

Rastamani i Reggae 

24-25 Na białym szlaku 

Narciarstwo biegowe 

26-27 Beata Sadowska poleca 

Książka, film, miejsce 

28-29 Mobilność i inne rozwiązania 

Gadżety 

30-32 Kiedyś ludowe, dziś kultowe 

Fiat 500, Volkswagen „garbus”, Morris Mini 

MAGAZYN RELEASE 

wydawany jest na zlecenie 

3-4 

Temat numeru: 

Kierunki rozwoju branży CFM w Polsce 

14–15 

Potęga pustyni 

20–23 

Rajska wyspa 

30–32 

LeasePlan Fleet Management (Polska) Sp. z o.o. 

02-672 Warszawa, ul. Domaniewska 52 

Redakcja i skład 

MULTIMAC Ewa Tarczoń 

ul. Reymonta 11, 05-120 Legionowo 

tel. 022 425 93 04, 0602 794 893 

Projekt i przygotowanie do druku 

Adam Nieścioruk 

Kiedyś ludowe, dziś kultowe 

2 

ReLease l Nr 1 styczeń-luty-marzec 2008

REzultat 

Kierunki rozwoju 

branży CFM w Polsce 

Podsumowanie roku 2007 i perspektywy 

rozwoju rynku zewnętrznego zarządzania 

samochodami flotowymi na najbliższe lata 

Jak wyglądał rynek zewnętrznego zarządzania samochodami 

flotowymi w Polsce w 2007 roku? Jakie są perspektywy rozwoju 

branży CFM (Car Fleet Management) w naszym kraju na najbliższe 

lata? Co decyduje o rozwoju tego sektora usług? Sławomir 

Wontrucki, Dyrektor Zarządzający LeasePlan podsumowuje 

2007 rok i wskazuje na możliwości rozwoju tego rynku. 

W minionym roku polski rynek leasingu operacyjnego full service rozwijał 

się bardzo dynamicznie. Wzrost gospodarczy w Polsce miał duży wpływ 

na funkcjonowanie branży CFM i przyczynił się do wzrostu zainteresowania 

firm usługami w zakresie zewnętrznego zarządzania flotą. Jednocześnie 

nastąpiła stabilizacja cen samochodów używanych, które znacząco 

wpływają na sytuację firm z tej branży. 

Rynek Car Fleet Management w Polsce, rozwijał się, podobnie 

jak w latach ubiegłych, w bardzo dynamicznym tempie, na poziomie 

25%. Dzięki temu zachowany został proces szybkiego 

upodabniania się branży i rynku zewnętrznego zarządzania 

flotami samochodowymi w naszym kraju do bardziej rozwiniętych 

struktur zachodnioeuropejskich. W 2008 roku należy 

się spodziewać tempa wzrostu tego rynku na podobnym, 

ponad 20-procentowym poziomie – mówi Sławomir Wontrucki, 

Dyrektor Zarządzający LeasePlan Fleet Management 

(Polska). W minionym roku ciągle obserwowaliśmy wzmożony 

import samochodów używanych z zagranicy. Jednakże, 

w odróżnieniu od lat poprzednich, w roku 2007 ustabilizowały 

się na polskim rynku wtórnym ceny aut, w szczególności 

pojazdów 3–4-letnich. Dla firm CFM jest to korzystna sytuacja, 

bowiem sprzedawane przez nie samochody po okresie 

leasingowania są zazwyczaj właśnie w tym wieku. Stabilizacja 

cen na rynku pozwala już na etapie zawierania umowy 

na trafne przewidywanie wartości odsprzedaży aut po okresie 

leasingowania – dodaje Sławomir Wontrucki. 

W 2007 na polskim rynku, podobnie jak w przeszłości, interesy firm 

zarządzających flotami skutecznie reprezentował Polski Związek Wynajmu 

i Leasingu Pojazdów. Ta organizacja branżowa, która skupia 

firmy CFM funkcjonujące w Polsce, prowadziła edukację na temat 

branży CFM oraz popularyzowała ją w naszym kraju. Przykładem takich 

działań jest m.in. zorganizowany w październiku przez PZWLP 

wspólnie z miesięcznikiem Forbes kongres „Fleet and leasing”. Wśród 

tematów pojawiających się na tym wydarzeniu były m.in. regulacje 

prawne dotyczące branży oraz zmiany na rynku ubezpieczeniowym. 

Rosnące ceny ubezpieczeń 

mogą spowodować przyśpieszenie 

wprowadzania 

przez firmy CFM własnych 

ubezpieczeń dla obsługiwanych 

przez nie flot – wyjaśnia 

Sławomir Wontrucki 

z LeasePlan. – W tej chwili 

jedynie LeasePlan oferuje 

swoim klientom taką usługę. 

Można także przypuszczać, 

że w kolejnych latach 

nastąpią zmiany przepisów 

w zakresie odliczalności VAT 

od zakupu i leasingu pojazdów 

oraz kosztów paliwa. 

Świadomość ekologiczna i automatyzacja branży CFM 

Mimo, że polski sektor CFM zaczął rozwijać się dużo później niż w innych 

krajach europejskich, to w 2007 roku oferował już większość usług dostępnych 

na rynkach międzynarodowych. W minionym roku miała miejsce 

rosnąca popularność ekologicznych rozwiązań w motoryzacji, w tym 

również we flotach samochodów służbowych. Nacisk na ochronę środowiska 

widoczny był zarówno u producentów aut, jak również wśród firm 

korzystających z flot. W przypadku przedsiębiorstw szczególnie widoczne 

było to na przykładzie zainteresowania i wyboru możliwie najbardziej 

przyjaznych środowisku aut służbowych. Zainteresowanie branży CFM 


3

zagadnieniami z zakresu ochrony środowiska pokazuje funkcjonowanie 

usługi ekologicznej GreenPlan, firmy LeasePlan. Oferta ta polega z jednej 

strony na redukowaniu emisji zanieczyszczeń powodowanej przez 

auta firmowe, a z drugiej na rekompensacie negatywnych dla przyrody 

skutków eksploatacji pojazdów. 

Decydując się na usługę GreenPlan, klienci LeasePlan mogą 

zrównoważyć emisję dwutlenku węgla (CO 2 

) własnej floty 

poprzez finansowanie sadzenia i utrzymania drzew. Idea 

polega na tym, że klient utrzymuje dokładnie tyle drzew, ile 

jest w stanie całkowicie zniwelować negatywne skutki emisji 

zanieczyszczeń posiadanych przez niego pojazdów. W 2007 

roku usługa ta została rozszerzona o internetowe raporty 

dla klientów, informujące o wielkości emisji CO 2 

powodowanej 

przez ich flotę oraz każde auto wchodzące w jej skład 

z osobna. Ponadto, GreenPlan został wzbogacony również 

o doradztwo w zakresie szkoleń z ekologicznego prowadzenia 

pojazdów – wyjaśnia Sławomir Wontrucki, Dyrektor Zarządzający 

LeasePlan Fleet Management (Polska). 

Na przestrzeni 2007 roku można było zaobserwować rosnące zainteresowanie 

przedsiębiorstw nowoczesnymi narzędziami internetowymi, 

które wspomagają administrację flotą. Przykładem takich rozwiązań jest 

wprowadzony przez LeasePlan pod koniec 2007 roku portal kliencki LeasePlan 

Online. Za jego pośrednictwem użytkownik ma dostęp do trzech 

narzędzi: Fleet Reporting – system raportujący o wszelkich elementach 

związanych z flotą: kosztach, przebiegach, naprawach, czy też tankowaniach; 

Administrator Floty – umożliwia codzienną administrację flotą 

przez Internet, w takich kwestiach jak na przykład zgłoszenie zagubienia 

karty paliwowej, dowodu rejestracyjnego, czy zmiana danych personalnych 

kierowcy; Kalkulacja Internetowa – pozwala na samodzielne obliczenie 

wysokości raty leasingowej za dowolne auta w ofercie LeasePlan. 

Perspektywy i kierunki rozwoju branży CFM w Polsce w najbliższych 

latach 

Wraz z pojawieniem się w Polsce nowych firm świadczących usługi w zakresie 

zewnętrznego zarządzania flotą może następować konsolidacja 

rynku. W najbliższych latach będziemy obserwować koncentrację firm 

CFM na dotarciu ze swoją ofertą do klientów z sektora małych i średnich 

firm. Jednocześnie rynek utrzyma swoje dotychczasowe tempo wzrostu. 

W najbliższych latach polski rynek CFM, zgodnie z tendencjami 

ewolucji w tej branży w całej Europie, będzie się rozwijał 

dynamiczniej od innych rodzajów leasingu. Szacuje się, iż 

w latach 2008 – 2010 roczny wzrost leasingu operacyjnego 

kształtować się będzie na poziomie 20 – 30% rocznie. Idzie 

to w parze z rosnącym udziałem leasingu w finansowaniu 

inwestycji. Obecnie wynosi on nieco powyżej 20%, w ciągu 

najbliższych lat powinien osiągnąć ok. 30% – wyjaśnia Sławomir 

Wontrucki, Dyrektor Zarządzający LeasePlan Fleet Management 

(Polska). 

4 


Kolejnym wyzwaniem rysującym się przed sektorem CFM, szczególnie 

w kontekście zawirowań na rynkach finansowych, będzie kwestia 

dostępu do relatywnie „taniego” kapitału. Podobnie jak w latach 

ubiegłych, branża swoją uwagę skupiać będzie na utrzymaniu odpowiedniego 

„scoringu” na rynkach kapitałowych, który wymaga 

sprostania wielu kryteriom np. zarządzania ryzykiem w ujęciu Basel II 

(zbiór zasad określających wymagania kapitałowe w zależności od ryzyk 

ponoszonych przez firmy, np. struktury klientów). 

Zmianie będą również podlegać relacje pomiędzy dostawcami i odbiorcami 

usług CFM – będzie to w coraz większym stopniu integracja 

wspólnych działań zmierzających do ograniczania kosztów floty. 

Przykładem takich zmian może być usługa Otwarta Kalkulacja wprowadzona 

na rynek pod koniec 2007 roku przez LeasePlan. 

W tradycyjnym modelu, firma CFM ustala stawkę miesięczną 

swojej usługi i wszelkie koszty ponad czy poniżej tej 

stawki stają się jej stratą lub zyskiem. Model współpracy 

oparty o Otwartą Kalkulację oznacza, że firma CFM przyjmuje 

na siebie ryzyko poniesienia kosztów ponad określoną 

z klientem ratę, natomiast wszelkimi wypracowanymi zyskami 

dzieli się z klientem – dodaje Sławomir Wontrucki, 

Dyrektor Zarządzający LeasePlan. 

Branża CFM w Polsce będzie zmierzać w kierunku tzw. telematyki, czyli 

wykorzystania możliwości telekomunikacji oraz informatyki w samochodach, 

w oparciu o możliwości technologii komórkowej. Ważnym 

elementem w zewnętrznym zarządzaniu flotą będzie system umożliwiający 

monitorowanie tras pojazdów, zabezpieczenie przed kradzieżą, 

kontrolę zużycia paliwa, stylu jazdy kierowców itp. Takie rozwiązania 

zaczynają pojawiać się już w Polsce, jednak na rynkach międzynarodowych 

stosowane są dużo częściej i w większym zakresie. 

Plany LeasePlan 

W 2008 roku LeasePlan planuje dalsze rozwijanie swojej oferty oraz 

zaciśnięcie współpracy z dostawcami. 

Jeśli chodzi o plany rozwoju polskiego oddziału firmy Lease- 

Plan w 2008 roku, to zamierzamy rozszerzyć ofertę Ubezpieczenia 

Flotowego LeasePlan. Planujemy również zautomatyzować 

proces współpracy z serwisami, co wpłynie na znaczne 

przyśpieszenie dokonywanych we flotowych autach napraw, 

przeglądów czy też wymian opon. Ponadto będziemy dalej 

rozwijać oferowane przez nas narzędzia internetowe. Wszystko 

po to, żeby mobilność naszych klientów stała się ich przewagą 

konkurencyjną – wyjaśnia Sławomir Wontrucki, Dyrektor 

Zarządzający LeasePlan Fleet Management (Polska). 

Działania planowane przez polski odział LeasePlan wpisują się w globalną 

strategię firmy i powinny prowadzić do dalszego umacniania 

jej pozycji rynkowej. 


5

REzultat 

Środowisko: 

integralna część biznesu 

Relacja z CEO Forum zorganizowanego 

przez Amerykańską Izbę Handlową 

we współpracy z LeasePlan 

Jak pogodzić biznes z ekologią? Czy biznes jest bardziej potrzebny 

ekologii czy ekologia biznesowi? Jakie są najistotniejsze 

wyzwania ekologiczne, przed którymi stają państwa 

europejskie, w tym Polska? Nad odpowiedziami na te 

pytania oraz dobrymi praktykami w biznesie dyskutowali 

eksperci w ramach CEO Forum zorganizowanego przez Amerykańską 

Izbę Handlową (AmCham – American Chamber of 

Commerce). Odbyło się ono 24 stycznia br. w warszawskim 

Hotelu Marriott pod hasłem „Środowisko: integralna część 

biznesu”. Współorganizatorem oraz partnerem merytorycznym 

spotkania była firma LeasePlan Fleet Management 

(Polska). Na jej specjalne zaproszenie swoją obecnością 

spotkanie uświetnił Adam Werbach, światowej sławy ekspert 

w dziedzinie ekologii w biznesie. 

6 


Od lewej: Dorota Dąbrowski, AmCham; Sławomir Wontrucki, LeasePlan; 

Erich Papke, BMW; Andrzej Kassenberg, Instytut na rzecz Ekorozwoju; 

Adam Werbach, ekolog biznesu; Richard Lada, AmCham

CEO Forum są to cykliczne spotkania poświęcone tematyce biznesowej, 

których organizatorem i pomysłodawcą jest American 

Chamber of Commerce. Pierwsze w tym roku CEO Forum dotyczyło 

zagadnień ekologii w biznesie oraz dobrych praktyk związanych 

z działalnością proekologiczną. W panelu dyskusyjnym wzięli 

udział: Adam Werbach, światowej sławy ekspert w dziedzinie ekologii 

w biznesie, Andrzej Kassenberg, przewodniczący Instytutu 

na rzecz Ekorozwoju, Sławomir Wontrucki, dyrektor zarządzający 

LeasePlan Fleet Management (Polska) oraz Erich Papke, dyrektor 

generalny BMW Polska. 

Dorota Dąbrowski, AmCham i George Thomas, First Data Corporation 

Adam Werbach 

CEO Forum było również inauguracją programu AmCham GreenYear 

2008. Akcja ta jest inicjatywą American Chamber of Commerce i będzie 

przez nią realizowana przez najbliższy rok. W ramach programu 

zaplanowano szereg konferencji, dyskusji z ekspertami w dziedzinie 

ochrony środowiska oraz dodatkowych atrakcji w postaci ekologicznych 

imprez na świeżym powietrzu. 

Uczestnicy CEO Forum 

Uczestnicy CEO Forum 


7

REzultat 

Adam Werbach jest światowej sławy ekspertem w dziedzinie 

ekologii w biznesie. W wieku 23 lat został wybrany 

na prezesa Sierra Club, największej i najstarszej organizacji 

ekologicznej w USA. W 1998 roku, po odejściu z Sierra 

Club, założył organizację Act Now, której celem jest budowanie 

zaangażowania biznesu w ekologię. Act Now tworzy 

programy pozwalające zarówno na obniżanie kosztów, 

jak i na aktywną ochronę środowiska. Klientami organizacji 

są m.in. sieć sklepów Wal-Mart oraz Procter&Gamble. 

W 2007 roku Werbach wdrożył program ekologiczny, w który 

zaangażowało się 1,3 miliona pracowników sieci Wal- 

Mart. Adam Werbach jest członkiem sześcioosobowej międzynarodowej 

rady Greenpeace, prowadzi stałą współpracę 

z magazynem In These Times, jest autorem książki Act Now, 

Apologize Later, wydanej w 1997 roku. 

„Green” 

– kolor biznesu, kolor życia 

Wywiad z Adamem Werbachem, światowej 

sławy ekspertem ekologii w biznesie 

Kilka lat temu powiedziałeś, że dotychczasowe metody działania ekologów 

już się nie sprawdzają i że konieczna jest zmiana podejścia do problemów 

ochrony środowiska. Co dokładnie miałeś wtedy na myśli? 

Chodziło mi o różnicę podejścia do problemów ochrony środowiska. 

Zamiast być negatywne nastawionym i agresywnym proponujesz rozwiązania 

i szukasz sposobów rozwiązywania problemów. 

Ja wciąż działam w organizacjach ekologicznych, jestem w międzynarodowej 

radzie Greenpeace i w ramach tej działalności aktywnie wspieram 

choćby wprowadzanie zmian legislacyjnych. Uważam jednak, 

że dotychczasowe podejście większości ekologów nie jest przyszłościowe. 

Ich myślenie musi ewoluować. Ograniczanie się do rzucania 

oskarżeń pod adresem korporacji i zamknięta, roszczeniowa postawa 

nic nie przyniesie. Natomiast podejmując dialog, rozpoczynając współpracę, 

wskazując konkretne działania, można faktycznie coś zmienić. 

Czy dlatego rozpocząłeś współpracę z Wal-Mart? 

Teraz ta sytuacja wydaje mi się naturalna i sensowna. Jednak kiedy 

Wal-Mart kilka lat temu zaproponował mi współpracę nie rozumiałem 

jeszcze, że jest to okazja na wprowadzenie w życie tych wszystkich rzeczy, 

o które do tej pory walczyłem. Wal-Mart jest największym prywatnym 

pracodawcą w Stanach Zjednoczonych. Zdawałem sobie sprawę 

ze wszystkich złych rzeczy, które w tym czasie robili, jednak okazja jednoczesnego 

dotarcia do tak ogromnej grupy ludzi była niepowtarzalna. 

A czy ta współpraca nie miała działać na zasadzie – zwerbujemy 

tego człowieka, zapłacimy mu i nie będziemy musieli już nic właściwie 

robić, za to nasz wizerunek i tak się poprawi? 

Początkowo też się tego obawiałem. Jednak Wal-Mart od samego 

początku naszej współpracy zobowiązał się do realizowania trzech 

bardzo istotnych postanowień – po pierwsze do zmniejszania zużycia 

energii poprzez wykorzystanie źródeł energii odnawialnej, po drugie 

dąży do tego, aby ograniczyć do zera produkowanie odpadów 

i po trzecie zmienia asortyment sprzedawanych przez siebie produktów. 

Cel jest taki, aby wszystkie produkty w sieci Wal-Mart były ekologiczne. 

Te postanowienia są wprowadzane w życie i to jest ogromne 

osiągnięcie. 

Czym według Ciebie jest Green busines? 

Współczesne wielkie korporacje powstawały w czasie, kiedy nie istniały 

jeszcze problemy z surowcami naturalnymi. Nie było w tym zakresie 

żadnych ograniczeń, nikt nie myślał o tym, że może ich kiedyś zabraknąć. 

W tej chwil, kiedy zdajemy sobie sprawę z pogarszającej się kondycji 

atmosfery, wyczerpujących się zasobów ropy naftowej musimy 

zmienić również nasze podejście. W takiej sytuacji powinniśmy postawić 

sobie pytanie: Na oszczędzenie jakich zasobów naturalnych mogę 

wpłynąć w oparciu o prowadzoną przeze mnie działalność biznesową? 

Przejęcie na siebie odpowiedzialności za kondycję naszego środowiska, 

jest tym, co rozumiem pod pojęciem green business. 

8 


Trudno jest przedefiniować dotychczasowy sposób prowadzenia biznesu, 

zwłaszcza jeśli do tej pory się sprawdzał. Tak naprawdę nie istnieje całkowicie 

„zielona” korporacja, ale z całą pewnością jest coraz więcej takich, 

które w ramach działalności biznesowej podejmują inicjatywy ekologiczne. 

Warto zadać kolejne pytanie: – czy to co robią korporacje jest adekwatne 

do potrzeb? Nie. Czy jest to dobry początek? Absolutnie tak. 

W jaki sposób zatem przekonać ludzi, żeby wybrali „zielony” styl 

życia, wykreować modę? 

Moda przychodzi i odchodzi i jedynym rozwiązaniem, jeśli chcemy 

wyrobić trwałe nawyki, jest przekonanie ludzi do tego, że to rozwiązanie 

jest po prostu lepsze. Ważne jest, aby wzbudzić w ludziach potrzebę 

„zielonego” stylu życia, a to zależy od sposobu w jaki ludzie 

wartościują określone rzeczy. Im więcej zarabiamy, na tym wyższym 

poziomie żyjemy. Pytanie brzmi – w jaki sposób będziemy chcieli 

spożytkować nasze pieniądze? Przykładowo Bill Gates wspomaga 

walkę z malarią w Afryce. I nawet w dość ubogich krajach jak Indie czy 

Chiny, są osoby przeznaczające znaczne środki na szczytne cele, jak 

ochrona środowiska właśnie. A najśmieszniejsze jest to, że właśnie 

w tych krajach większość dobroczyńców pozostaje anonimowa. 

Globalne ocieplenie jest zjawiskiem, które dzieje się w tej chwili. 

Jesteśmy blisko kryzysu energetycznego i niezależnie od mody 

to są rzeczy, z którym prędzej czy później będziemy musieli się 

uporać. Dlatego główne obszary, w których powinniśmy podejmować 

działania to energia, budownictwo, odpady i przemysł. Opieka 

medyczna również daje szansę promocji ekologicznego stylu życia. 

Jeżdżąc na rowerze stajesz się zdrowszy – trudno o lepszy skutek 

uboczny działania na rzecz środowiska. W San Francisco czy w Amsterdamie 

dużo przyjemniej jeździ się rowerem. Jeśli jeździsz do pracy 

samochodem, wydajesz więcej na benzynę, przeglądy, naprawy. Jeśli 

zdecydujesz się pójść na piechotę nie kosztuje cię to nic. To są proste, 

oczywiste zależności, z których warto sobie zdać sprawę. Stojąc 

w korkach w Warszawie na pewno myślisz czasami, o ile szybciej byś 

dotarł na miejsce jadąc na rowerze. Szybciej, zdrowiej, po prostu lepiej. 

Ja też nie zawsze mogę sobie na to pozwolić. 

Wpływanie na konsumentów powinno się odbywać poprzez długofalowy 

marketing edukacyjny skierowany już do najmłodszych. Kiedy popatrzymy 

na to, w jaki sposób podejmuje decyzje trzynastolatek zauważymy, 

że dzieci w tym wieku mają może nie do końca jasne, ale zdecydowane 

kryteria odróżniania tego co jest dobre, od tego co złe. Sam mam dzieci 

i wiem, że jeśli nie są do czegoś przekonane to momentalnie to odrzucają. 

Jeżeli wytłumaczymy im, że poprzez wybieranie „zielonych” produktów 

dbają o jakość świata, w którym żyją i jeśli zrozumieją jakie to jest 

ważne, będą tak postępować, odrzucając inne modele zachowania. 

Ekologiczne produkty zazwyczaj są droższe. Czy to nie jest tak, 

że w rzeczywistości tylko bogate społeczeństwa są w stanie sobie 

pozwolić na bycie „zielonymi”? 

To nie tak, że tylko bogate kraje mogą dokonywać wyboru czy stać 

je na bycie zielonymi czy nie. Wydaje mi się, że to jest rozwiązanie, 

które musi być wprowadzane krok po kroku. Jest to kwestia znalezienia 

swojej specjalizacji. Ciekawym rozwiązaniem jest na przykład 

agroturystyka. Każde państwo może sobie na nią pozwolić, a przecież 

każdy kraj ma ciekawe rzeczy do pokazania. 

Poza tym to nie jest tak, że wszystko co ekologiczne musi być droższe. 

Działania, które ja wspieram najchętniej to te, które pozwalają 

ludziom oszczędzać pieniądze. Kiedy kupujesz energooszczędną 

żarówkę, płacisz za nią trochę więcej, ale ta żarówka obniża twoje 

wydatki na prąd i w ostatecznym rozliczeniu okazuje się, że oszczędzasz. 

Tak samo z domowymi elektrowniami wiatrowymi albo bateriami 

słonecznymi – początkowo jest to koszt, ale ten koszt się szybko 

zwraca, a ty zaczynasz oszczędzać. 

Jeden z moich mentorów powiedział mi, że muszę skończyć z myśleniem 

typu „albo, albo” i dojść do myślenia typu „to i to”. Zwłaszcza 

w przypadku ekologii, jeśli chcemy działać skutecznie, musimy szukać 

rozwiązań dla obu stron. 

Jak to się stało, że wybrałeś taki proekologiczny styl życia? 

To się zaczęło jak miałem 8 lat. Wpadła mi wtedy w ręce petycja 

przeciwko projektowi sprywatyzowania parków narodowych. Zabrałem 

ją do szkoły i przyłączyłem się do zbierania podpisów. Właściwie 

nie wiedziałem dokładnie co robię, ale już wtedy dotarła 

do mnie świadomość, że nie jestem bezczynny, mogę coś zdziałać. 

To jest właśnie ten wspaniały dar, który ekologia daje ludziom – 

niezależnie od tego czy przetwarzasz odpady, kupujesz ekologiczne 

produkty, korzystasz z energii odnawialnej czy jeździsz na rowerze, 

masz świadomość, że swoimi działaniami możesz wpłynąć na sytuację, 

że możesz coś zmienić. Ochrona środowiska daje ludziom 

siłę. To są działania prowadzące do sukcesu, który jest dostępny 

dla każdego. 

Motywatory do działania proekologicznego mogą być różne – odpowiedzialność 

społeczna, potrzeba, korzyści finansowe, ale generalnie 

biznes nie będzie istniał, jeśli nie będzie przynosił profitów. Nie 

mam nic przeciwko biznesowej perspektywie w spojrzeniu na ekologię 

– długoterminowa inwestycja, która przyniesie profity. Właśnie 

dlatego postanowiłem pójść o krok dalej, niż większość moich kolegów, 

w stronę biznesu. 


9

REzultat 

Auto od Mikołaja 

Finał gwiazdkowej akcji firmy LeasePlan 

W ramach akcji Auto od Mikołaja, LeasePlan Fleet 

Management (Polska) ufundował Fundacji Iskierka 

samochód dostawczy. Auto zostało przekazane 

5 lutego br. na II Wielkim Karnawałowym Balu Integracyjnym 

organizowanym przez Fundację. 

Akcja Auto od Mikołaja jest autorskim projektem firmy 

LeasePlan, która postanowiła przekazać środki finansowe 

z gwiazdkowego budżetu na cele charytatywne. Celem tej 

inicjatywy jest wsparcie organizacji społecznych działających 

na rzecz wspólnego dobra. W ramach akcji Auto 

od Mikołaja firma przekazała wybranej organizacji samochód 

wraz z pakietem dodatkowych usług. 

Chcieliśmy pomóc tym, którzy sami niosą pomoc 

najbardziej potrzebującym. Przy czym zależało nam 

na niesieniu pomocy, która byłaby jak najsilniej 

związana z charakterem naszej działalności. Postanowiliśmy 

ufundować mały samochód dostawczy, 

który będzie ułatwiał Fundacji Iskierka codzienne 

funkcjonowanie – mówi Sławomir Wontrucki, dyrektor 

zarządzający LeasePlan Fleet Management. 

Ufundowane przez LeasePlan auto będzie służyło Fundacji 

m.in. do przewozu pacjentów, rodzin, wolontariuszy 

i lekarzy oraz organizacji imprez. Ta inicjatywa jest 

doskonałym przykładem tego, jak dzięki współpracy 

10 


Tym bardziej cieszymy się, że możemy pomóc w ich realizacji 

– powiedziała Aneta Kamińska z BENEFIA Towarzystwo Ubezpieczeń 

S.A. Vienna Insurance Group 

Rafał Nalborczyk, szef Działu Sprzedaży Peugeot Polska dodaje 

– Wspieranie przez Peugeot Polska inicjatywy podjętej przez 

LeasePlan świadczy o tym, że dobre kontakty profesjonalistów 

mogą się przekładać na działania o zgoła innym, szlachetnym 

wymiarze. Iskierka nadziei jest potrzebna nie tylko w działaniach 

czysto biznesowych. Dobry Partner jest do tego potrzebny. 

W realizację tej świątecznej inicjatywy zaangażowani byli również klienci 

LeasePlan. Na kartkach świątecznych, wysłanych do klientów, umieszczono 

zdjęcia podopiecznych Fundacji Iskierka. Kartka szczegółowo informowała 

o działalności Fundacji i zachęcała do zaangażowania w akcję. 

Odzew ze strony naszych klientów bardzo mile nas zaskoczył. Blisko 

czterdzieści firm współpracujących z LeasePlan zgłosiło chęć uczestnictwa 

w akcji. Logo tych firm zostało umieszczone na ufundowanym 

przez nas samochodzie – powiedział Sławomir Wontrucki. 

Sławomir Wontrucki, LeasePlan 

firma, wraz ze swoimi partnerami biznesowymi, może osiągać 

wspólne cele również na innych polach i pomagać innym – wyjaśnia 

Jolanta Czernicka, prezes zarządu Fundacji Iskierka. 

Do współpracy przy akcji Auto od Mikołaja 2007 zostali zaproszeni 

dostawcy LeasePlanu. Głównymi partnerami świątecznej inicjatywy 

zastały firmy: Orlen, Peugeot oraz Towarzystwo Ubezpieczeń BENE- 

FIA. Firma Orlen ufundowała kartę paliwową, z której będzie korzystać 

Fundacja w najbliższym roku. 

Firma LeasePlan Polska realizując akcję Auto od Mikołaja wprowadziła 

w życie swój autorski projekt. Świąteczna inicjatywa, która znalazła 

ogromne poparcie wśród klientów oraz partnerów firmy LeasePlan, 

będzie kontynuowana w następnych latach. 

Szczególne podziękowania za zaangażowanie się w projekt Auto od 

Mikołaja i wsparcie Fundacji Iskierka składamy: Peugeot Polska, PKN 

ORLEN, BENEFIA Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. Vienna Insurance Group. 

fot. Mirosław Grzegrzółka 

To ważne, że nasza współpraca z firmą LeasePlan wykracza 

poza ramy czysto biznesowe. Ponieważ doceniamy wagę 

dobrych kontaktów z naszymi partnerami, tym bardziej cieszymy 

się, że dzięki zaangażowaniu w akcję organizowaną 

przez LeasePlan możemy przysłużyć się idei niesienia pomocy 

dzieciom – powiedział Paweł Doleciński, – Kierownik Zespołu 

Flot Mieszanych i Osobowych z Działu Sprzedaży Kart 

Flotowych PKN ORLEN. 

Wszyscy partnerzy zaangażowani w akcję Auto od Mikołaja, 

wsparli inicjatywę zgodnie z charakterem swojej działalności. 

Firma Peugeot zaproponowała preferencyjne warunki zakupu samochodu, 

natomiast Towarzystwo Ubezpieczeń BENEFIA ofiarowało 

Fundacji polisę ubezpieczeniową przygotowaną specjalnie 

z tej okazji. 

Charakter akcji organizowanej przez firmę LeasePlan jest silnie 

związany z zakresem naszej dotychczasowej współpracy. 

W związku z tym postanowiliśmy wspomóc akcję Auto od Mikołaja 

właśnie poprzez ufundowanie ubezpieczenia samochodu. 

Fundacja Iskierka stara się uświadamiać jak należy 

postępować i co ważne, uczy tego postępowania. Mamy 

świadomość, że tego typu działania są bardzo potrzebne. 

Jolanta Czernicka, Fundacja Iskierka, Sławomir Wontrucki, LeasePlan, 

Tomasz Matujewicz, LeasePlan 


11

REalizacja 

Jedna marka 

– jedno oblicze 

dla klienta 

DHL klientem LeasePlan 

Flota firmy 

Na flotę outsourcingowaną przez DHL od LeasePlan składają 

się 84 samochody osobowe, które są użytkowane przez managerów 

różnego szczebla oraz przedstawicieli handlowych. 

We flocie DHL przeważają Fordy Focusy i Skody Octavie. 

Potrzeby firmy 

względem floty samochodów służbowych 

DHL Express jest klientem wymagającym i jasno precyzującym 

swoje oczekiwania. Firma korzysta z pełnoobsługowego 

leasingu operacyjnego. O zaufaniu firmy świadczy 

między innymi ubezpieczenie całej floty w Euro Insurances, 

czyli ubezpieczeniu własnym LeasePlan. Zastosowanie tego 

rozwiązania pozwala między innymi na korzystanie z szybkiej 

ścieżki likwidacji szkód i daje możliwość dokonania 

większości formalności przez telefon lub drogą e-mailową. 

Krzysztof Poznański 

W firmie DHL pracuje od kwietnia 2001 roku. 

Zaczynał od stanowiska specjalisty ds. floty. 

Przez kilka lat obserowował duże zmiany na rynku 

CFM. Dziś piastuje stanowisko kierownika floty. 

DHL jest światowym liderem na międzynarodowym 

rynku przesyłek ekspresowych. Firma, dzięki zasięgowi 

oraz doświadczeniu na rynkach globalnych, 

oferuje pełen zakres usług: od transportu przesyłek 

ekspresowych z wykorzystaniem frachtu lotniczego, 

morskiego i drogowego, po kompleksowe 

zarządzanie łańcuchem dostaw. Międzynarodowa 

sieć DHL obejmuje ponad 220 krajów. Jest ona częścią 

globalnej grupy DHL należącej do Deutsche 

Post World Net (DPWN) – największego koncernu 

na świecie oferującego usługi logistyczne. 

Pakiet obsługi technicznej został również specjalnie dobrany 

do potrzeb DHL Express. Dla grup managerskich 

LeasePlan świadczy usługę door-to-door w przypadku 

przeglądów i napraw. Poza tym, dzięki nowemu portalowi 

LeasePlan Online, firma ma stały dostęp do szczegółowych 

informacji na temat swojej floty, w tym kosztów, przebiegu, 

zmiany danych personalnych użytkownika auta. 

Wdrożenie usługi CFM 

Na współpracę LeasePlan i DHL Express składają się dwa etapy. 

Pierwszy kontrakt został podpisany z DHL International 

w 2002 roku, na podstawie przetargu międzynarodowego. 

Umowa pełnoobsługowego leasingu długoterminowego dotyczyła 

16 samochodów. Drugi kontrakt został podpisany w 2006 

roku już z DHL Express (czyli po połączeniu DHL International 

z Servisco) na podstawie przetargu lokalnego. W tej chwili flota 

zarządzana przez LeasePlan składa się z 84 samochodów. 

Co roku DHL ogłasza przetarg na kolejne partie samochodów 

bądź przedłuża dotychczasowy kontrakt. 

12 


Korzyści wynikające dla firmy z usługi CFM 

LeasePlan w każdej dziedzinie obsługi zapewnia nam optymalne 

rozwiązania, które mają bezpośredni wpływ na koszt utrzymania 

floty i jej stałą mobilność. Dla naszych klientów szybkość 

i jakość oferowanych usług jest najważniejsza. LeasePlan 

zapewnia nam właśnie taką obsługę. Oprócz standardowych 

numerów telefonów związanych z obsługą klienta posiadamy 

także kontakty do opiekunów kontraktów ze strony technicznej 

i handlowej. 

Wszystkie założenia, które zostały zapisane w umowie są realizowane 

we właściwy sposób, choć niejednokrotnie musimy szukać 

rozwiązań niestandardowych. Wtedy okazuje się, że LeasePlan 

ma elastyczne podejście do klienta i szybko reaguje na zmieniające 

się potrzeby, które często są podyktowane zmianami zachodzącymi 

na rynku. 

Czytelność i przejrzystość kosztów ułatwia nam planowanie wydatków 

oraz zakupów na kolejne lata. W związku z prowadzoną przez 

nas działalnością biznesową ciekawym rozwiązaniem jest dostęp 

do informacji online. Tutaj w każdej chwili możemy zobaczyć co się 

dzieje z danym pojazdem. Na podstawie zarejestrowanych danych 

możemy oszacować jakie koszty poniesiemy w przyszłości, czy też 

dokładnie zaplanować termin zmiany warunków kontraktu. 

LeasePlan jest dobrym partnerem biznesowym. Realizacja 

dotychczasowych założeń w połączeniu z innowacyjnymi 

i niestandardowymi rozwiązaniami umacnia naszego partnera 

w czołówce firm CFM. DHL Express (Poland) współpracuje 

z firmami, które w swojej branży są liderami, a tylko 

takie firmy swoimi działaniami określają kierunki rozwoju 

na rynku. LeasePlan bez wątpienia jest jednym z najważniejszych 

graczy branży CFM w Polsce i na świecie – mówi 

Krzysztof Poznański, kierownik floty DHL Express. 


13

ekreacja 

Rajd 

Starcie z naturą, mas 

Bezkompromisowy, trudny, niezwykły, nieprzewidywalny. 

Największy sprawdzian ludzkich możliwości, 

z którymi kiedykolwiek w historii zmagali 

się kierowcy. Rajd, który stał się najbardziej kultowym 

wydarzeniem w kalendarzu sportów motorowych 

na świecie, przyciąga prawdziwych twardzieli, 

wśród których nie brakuje także kobiet. Przez 

cały rok trenują na całym świecie, przygotowują 

samochody, motocykle i ciężarówki po to, żeby 

spotkać się na starcie i rozpocząć walkę z trasą 

i swoimi słabościami. 

Skąd wziął się pomysł na tak ekstremalną przygodę? Zrodził 

się w umyśle człowieka, który nie miał spokojnej natury. Był 

awanturnikiem, poszukiwaczem przygód, świetnym motocyklistą 

i wciąż mało mu było adrenaliny. W 1977 roku Thierry 

Sabine, Francuz z ułańską fantazją, zgubił się podczas rajdu 

Abidżan-Nice na Pustyni Libijskiej. Tam walcząc o przetrwanie 

postanowił kiedyś powtórzyć tak niezwykłą wyprawę. 

I już 2 lata później, 26 grudnia 1979 roku z Placu Trocadero 

wyruszyło 182 śmiałków, których Sabine przywitał słowami: 

„Pokażę wam furtkę, za którą czeka wielka przygoda. Ale 

tylko od was zależy, czy ją przekroczycie”. 

przekroczyli furtkę do wielkiej przygody, o której mówił Thierry 

Sabine. Mieli ją przekraczać jeszcze wiele razy. 

Trasa rajdu z roku na rok była modyfikowana. Zawodnikom 

wciąż nowych wrażeń dostarczały nieprawdopodobnie ciężkie 

warunki w Algierii, Tunezji, Senegalu, Turcji, RPA, Maroko, 

Egipcie. Drugi rajd Paryż-Dakar rozrósł się o zespoły fabryczne. 

Koncerny samochodowe poczuły marketingową siłę tego 

ekstremalnego przedsięwzięcia i rozpoczęły wielką walkę 

o tytuł najlepszego. To właśnie dlatego, w świadomości zwyczajnych 

kierowców Mitsubishi tak bardzo kojarzy się z samochodem, 

który potrafi wszystko. Przecież wygrywa najtrudniejszy 

rajd świata! Za taki przekaz reklamowy warto zapłacić 

każde pieniądze. Wkrótce, do teamów fabrycznych dołączyli 

profesjonalni kierowcy, którzy dotąd zasiadali za kierownicą 

zupełnie innych maszyn. Paryż-Dakar okazał się rewelacyjną 

„emeryturą” dla zwycięzców WRC (World Rally Car), a także 

dla kierowców Formuły 1, którzy kończąc karierę nie chcie- 

Idea była jasna i klarowna: stworzyć piekielnie trudną i długą 

trasę z wieloma ciężkimi do przebycia etapami. „Wycieczkę” 

z Paryża przez Algier wprost do Dakaru przejechać chcieli 

wszyscy uczestnicy, jednak tylko 74 dojechało do mety. 

Zginął Patrick Dodin – ambitny motocyklista, który wyleciał 

na wydmie ze swojej maszyny. Zwyciężył motocyklista – Cyril 

Neveu jadący Yamahą 500 XT. Wśród samochodów najlepszy 

okazał się Range Rover, którego szczęśliwie do mety dowiózł 

Joseph Trebiaut. Wszyscy mieli jednak poczucie wygranej – 

14 


Dakar 

zyną i samym sobą 

li żegnać się ze sportem motorowym na zawsze. Wielkie sukcesy Ari 

Vatanena, Juhy Kannkunena, Carlosa Sainza czy Colina Mc Rae pokazały 

wyraźnie, że w tym rajdzie bardzo ważne jest doświadczenie. Młodzieńczy 

zapał i świetne umiejętności to nie wszystkie atuty niezbędne, 

żeby dojechać do mety. Trzeba być opanowanym, przewidującym 

i wytrwałym. Wiedzą to świetnie amatorzy, którzy co roku również walczą 

z żywiołem, z własnymi słabościami, usterkami maszyn i wszystkimi 

możliwymi niedogodnościami, z których siedząc przed telewizorem, 

nie zdajemy sobie sprawy nawet w połowie. 

Dakar to rajd, w którym kondycja fizyczna jest równie ważna jak kondycja 

psychiczna. Na pustyni łatwo się załamać, zmęczenie daje w kość. 

Brak snu i koncentracji można przypłacić życiem. Kierowcy, którzy 

startują w Dakarze często powtarzają, że to maraton, a nie sprint. Odcinki 

specjalne potrafią przekroczyć 500 kilometrów. Żeby zdać sobie 

sprawę z tej potęgi wystarczy świadomość, że to więcej niż jedna trasa 

eliminacji rajdowych mistrzostw świata! Czasu na regenerację sił jest 

jak na lekarstwo. Kierowcy mogą jednak na siebie liczyć. Zasady fair 

play podczas Dakaru są kolejnym wielkim atutem tego rajdu. Nikt nie 

przejedzie obojętnie obok kolegi, który ma kłopoty. Tu nie chodzi tylko 

o to, żeby wygrać, ważna jest ta niesamowita przygoda będąca udziałem 

wszystkich, których połączyła pasja i odrobina szaleństwa. 

Dakar to dziś ogromny mechanizm pracujący przez cały rok. Wyspecjalizowane 

firmy przygotowują samochody, zawodnicy trenują, a organizatorzy 

ze skrupulatnością księgowego pracują, żeby ogarnąć 

wszystkie niezbędne procedury. Należąca do francuskiej grupy prasowej 

organizacja ASO radzi sobie z tym przedsięwzięciem doskonale. 

Pod swoimi skrzydłami ma także Tour de France i Marathon de Paris. 

Wielki udział w rozwoju rajdu Dakar mają również media, dla których 

relacjonowanie na bieżąco jego przebiegu gwarantuje czasem lepszą 

oglądalność niż najpopularniejsza opera mydlana. 150 milionów 

widzów w samej tylko Europie informowanych jest przez około 700 

akredytowanych dziennikarzy. To jeden z tych przypadków, w których 

entuzjazm i wielkie zaangażowanie uczestników stworzyły medialną 

potęgę, a nie odwrotnie. Siła tkwi bowiem w tym, że to co oglądamy 

jest autentyczne, a nie wykreowane na potrzeby komercji. 

W tym roku potęgę Dakaru przerwali terroryści. Rajd został odwołany ze względu 

na zbyt wielkie zagrożenie na terenie Mauretanii. Dosłownie za pięć dwunasta, 

na starcie w Lizbonie, wszyscy uczestnicy dowiedzieli się, że nie pojadą 

dalej. 30 edycja pozostanie na długo w pamięci, bo nie wyjechała nawet poza 

Europę. To jednak nie koniec wielkiej przygody, do której 30 lat temu otworzył 

furtkę Thierry Sabin. Organizator zapewnia, że przyszłoroczna edycja odbędzie 

się na 100% i będzie to największy rajd Dakar w historii. Przecież nikt 

nie złamie takich twardzieli jak ci, którzy decydują się na starcie z naturą, 

maszyną i samym sobą. 

Joanna Zientarska 

Rajd Dakar 2009 odbędzie się od 3 do 18 stycznia w Argentynie i Chile 


15

REFLEKTOR 

Jeźdźcy pustyni 

Dakar – we wspomnieniach 

i marzeniach kierowców 

Sercem Rajdu Dakar są ludzie – kierowcy, którzy 

co roku stawiają się na starcie pełni entuzjazmu 

i woli walki. To oni są bohaterami tego niezwykłego 

widowiska, na które z zapartym tchem patrzy cały 

świat przez ponad dwa tygodnie. Ale to nie sława, 

ani rozgłos są motorem, który ich motywuje. Łączy 

ich przede wszystkim wielka pasja, zaszczepiona 

przed laty przez Thierry Sabina. Przyglądając się 

bliżej postaciom, które na przestrzeni 30 lat odegrały 

istotną rolę w Rajdzie Dakar, jedno szczególnie 

przykuwa uwagę: siła charakteru. Tu nie 

ma miejsca dla słabych i niezdecydowanych. Jest 

za to ogromne pole do popisu dla poszukiwaczy 

przygód i miłośników adrenaliny! 

O kierowcach Rajdu Dakar można napisać książkę. Przede 

wszystkim dlatego, że ten rajd przyciągnął prawdziwe sławy 

sportów motorowych, które odnalazły w nim pasję i nowe 

wyzwanie. Ari Vatanen, który osiągnął podczas swojej rajdowej 

kariery wszystko co możliwe, spróbował swoich sił 

na pustyni po raz pierwszy w 1987 roku i wygrał. Powiedział 

wtedy: „Mój pierwszy rajd Paryż-Dakar pokazał mi, 

że ciągle żyję, choć myślałem, że wszystko już skończone. 

Żyłem normalnie, praktycznie nic się nie działo. 

Wygrana sama w sobie była tylko małym bonusem 

w porównaniu do poczucia własnej wartości. Ponownie 

jechałem w rajdzie po półtorarocznej przerwie – 

to było jak ponowne życie”. Rok po swoim „debiucie” 

Vatanen miał pecha – skradziono mu samochód, jednak 

w następnych latach wygrywał jeszcze trzykrotnie. 

Dakar zaraził swoją magią także innych wielkich i utalentowanych 

kierowców takich jak Juha Kannkunen, Jacky Ickx, 

Carlos Sainz czy Colin McRae. Do wyjątkowych osobowości 

zaliczyć trzeba Jean Louis Schlessera, byłego kierowcę F1, 

który od przygody z Rajdem Dakar rozpoczął konstruowanie 

pojazdów typu „buggy”, w czym do dziś jest absolutnie niedościgniony. 

Ostatnie lata wyłoniły kolejny fenomen w osobie 

Stephena Peterhansela, który na swoim koncie ma już 6 zwycięstw. 

Ciekawostką jest fakt, że wygrywał najpierw na motocyklu, 

a potem przesiadł się do Mitsubishi Pajero, w którym 

również jest bezkonkurencyjny. Sam o sobie mówi żartobliwie: 

„Yamaha była grubo cięższa ode mnie. Teraz po 40-tce 

wolę samochód – praca wyłącznie na siedząco”. 

Dakar przyciąga nie tylko mężczyzn, ale także kobiety, 

i to z wielkim powodzeniem. Najlepszym dowodem jest 

Jutta Kleinschmidt, zwyciężczyni rajdu z 2001 roku. Pustynia 

to po prostu jej żywioł. „Uwielbiam jeździć po bezdrożach 

samochodem terenowym” – mówi – „Kocham 

każdą pustynię, a w szczególności Saharę. Jest dzika 

i nieobliczalna. Wymaga wiedzy, nie wybacza błędów 

i amatorstwa”. Jedną z kobiet, którym udało się przejechać 

cały rajd jest Martyna Wojciechowska, która wraz z pilotem 

– Jarkiem Kazberukiem podjęła to wyzwanie w 2002 roku. 

Polacy na rajdzie Paryż-Dakar po raz pierwszy pojawili się 

w 1998 roku. Pojechały dwa zespoły Starami 266. Jerzy Mazur, 

Julian Obrocki, Tomasz Sikora i Jerzy Franek dotarli do mety 

przekraczając niestety dozwolony limit czasu. Ale i tak byli wygrani 

– jak każdy, komu uda się przejechać całą trasę. 

W zeszłym roku wszyscy kibicowaliśmy wspaniałemu polskiemu 

motocykliście – Jackowi Czachorowi, który jadąc rewelacyjnie 

ustanowił najlepszy wynik w historii startów Polaków 

zdobywając na jednym z odcinków drugie miejsce w swojej 

kategorii. O tym, co jest fascynującego w Dakarze opowiada: 

„Nigdy w życiu nie zobaczyłbym takich niesamowitych 

16 


i pięknych miejsc, gdybym pojechał prywatnie jako turysta. Trasy 

są poprowadzone przez organizatora, mamy mapy i nawigację. 

Zorganizowanie prywatnie takiej wycieczki byłoby niemożliwe! 

Są to jednak zawody sportowe gdzie ścigamy się przez 16 dni, 

po trasie liczącej 10 000 km. Nigdy wcześniej nie jeździłem tak 

długich dystansów. Jest to najtrudniejszy i jedyny w swoim rodzaju 

rajd na świecie. Dlatego jest taki fascynujący! Najtrudniejsze 

chwile? Oczywiście wypadki, o których zawodnik stara się nie 

myśleć, ale spotyka się je na trasie. Udzielanie pomocy drugiemu 

zawodnikowi jest bardzo trudne. Później, kiedy już się odjeżdża 

nie można przestać myśleć o tym co mu się przytrafiło. Z każdą 

inną rzeczą można sobie poradzić. Momentami euforii są dla mnie 

ostatnie kilometry „dojazdówki”, kiedy już dojeżdża się do Dakaru 

i myśli o przejechanych kilometrach i trudach, przez które musieliśmy 

przejść. Wtedy wielu zawodników się rozkleja...”. 

Łukasz Komornicki i Rafał Marton to doświadczony zespół. Jeżdżą razem 

od 2001 roku, aktualnie w barwach Diverse Extreme Team. Ich 

największym jak dotąd sukcesem było 14. miejsce w klasyfikacji generalnej 

w kategorii samochodów, które wywalczyli w 2004 roku. Jest 

to najlepsze miejsce Polaków w tej kategorii, w historii tego rajdu. 

O Dakarze mogliby mówić godzinami: 

– Dlaczego Dakar przyciąga jak magnes? 

Łukasz Komornicki: „Brałem udział w różnych dyscyplinach motorsportu 

i jestem pewien, że Dakar zawiera w sobie cechy wszystkich, 

a nawet więcej: Aby być dobrym w Dakarze trzeba być po trosze 

rajdowcem, żeglarzem, maratończykiem, dziesięcioboistą, 

zapaśnikiem itd. Nie da się opisać euforii, jaka towarzyszy człowiekowi 

na mecie tego rajdu, po kilkunastu dniach na pustyni”. 

Rafał Marton: „Na Dakarze każdy zawodnik walczy o jak najwyższe 

lokaty z innymi uczestnikami rajdu. Z racji różnic w budżetach 

niektórzy zawodnicy skazani są na niepowodzenie w walce 

o zwycięstwo, ale to nie zraża nikogo, ponieważ w Dakarze 

ta najważniejsza walka toczy się z samym sobą. Każdy następny 

dzień w rajdzie to kolejny sukces w tej walce, a meta to wielkie 

zwycięstwo i wiara w swoją wartość. Może Dakar jest jeden jedyny 

i nie ma nawet drugiego podobnego rajdu? Nie wiem, ale 

ja sam czekam na Dakar cały rok, a kiedy jestem już na rajdzie 

działam jak zaprogramowana maszyna i myślę tylko o mecie. 

Dopiero po rajdzie dociera do mnie to wszystko co przeszliśmy 

przez te ponad dwa tygodnie”. 

– Momenty największej radości na Dakarze? 

Rafał Marton: „Czasami zdarza się coś takiego (wypadek, awaria), 

że jesteś pewien, że to koniec rajdu, ale jakaś wewnętrzna 

siła każe nam próbować cos z tym zrobić. Gdy to się uda 

i kolejnego dnia stajesz na starcie następnego etapu to chyba 

jest największa radość. No, i oczywiście meta!”. 

Krzysztof Hołowczyc jest polskim przykładem utytułowanego kierowcy, 

który w Rajdzie Dakar odkrył nową jakość jazdy samochodem. Mistrz 

Polski i Mistrz Europy w rajdach samochodowych po raz pierwszy przemierzył 

pustynne wydmy w 2005 roku. Jest jednak wielka różnica pomiędzy 

pokonywaniem piaszczystych terenów na długich dystansach, 

a gnaniem jak najszybciej do mety oesu (odcinek specjalny). 

Krzysztof Hołowczyc: „Musiałem nauczyć się jeździć wolno. 

Ciągle próbuję posiąść tę umiejętność i to jest chyba najtrudniejsze. 

Na takich rajdach jak Dakar trzeba mieć pewność, 

że jeśli napotkasz na kamień, czy wielką dziurę będziesz 

w stanie to ominąć. Na szczęście Dakar staje się rajdem coraz 

szybszym. Organizatorzy z większą dokładnością przygotowują 

książki drogowe, które zawierają wiele szczegółowych 

informacji. To pomaga”. 

Czy polscy kierowcy, którzy musieli wrócić z Lizbony do domu po decyzji 

ASO o odwołaniu Rajdu Dakar, wierzą w jego przyszłość? 

Krzysztof Hołowczyc: „Nie ma takiej możliwości, żeby ten rajd 

przestał istnieć. Nikt przy zdrowych zmysłach nie odda imprezy, 

która warta jest setki milionów Euro”. 

Rafał Marton i Łukasz Komornicki: „Naszym zdaniem ten rajd jest 

wyjątkowy i wszyscy ludzie, zarówno zawodnicy jak i organizatorzy 

będą robić wszystko, aby Dakar istniał w obecnej formule 

lub w formie jak najbardziej zbliżonej. Mamy nadzieję, 

że ASO nie będzie zmuszone do organizacji rajdu na innym 

kontynencie, bo bardzo możliwe, że straciłby on swoją duszę. 

Istnieje wiele projektów przeniesienia rajdu do Ameryki Południowej, 

Ameryki Północnej lub Azji. Na pewno lepiej wystartować 

np. w Chile lub w Meksyku niż wcale, jednak my wierzymy, 

że będziemy ścigać się w Afryce!”. 

– Najniebezpieczniejsze momenty Dakaru to: 

Rafał Marton: „Chyba najgorsza jest chwila, w której zaczynasz 

myśleć, że wszystko jest świetnie i upajasz się tą myślą, dekoncentrujesz 

się i wtedy zaczynają się problemy”. 

Łukasz Komornicki: „Dla mnie to moment dekoncentracji na odcinku 

specjalnym, to może nas dużo kosztować, na trasie każdego 

odcinka czeka na nas wiele nieopisanych pułapek”. 


17

eflektor 

Poznajmy się 

– Radosław Wnuk 

Wywiad z dyrektorem operacyjnym 

LeasePlan (Polska) 

Z początkiem lipca 2007 roku stanowisko dyrektora 

operacyjnego w firmie LeasePlan objął 

Radosław Wnuk. Doświadczenie zawodowe zdobywał 

pracując przez 6 lat jako Group Fleet Manager 

w Grupie Żywiec S.A. W plebiscycie organizowanym 

przez Fleet Management Institute i Magazyn 

„Flota” otrzymał tytuł Fleet Managera Roku 2004. 

Jego hobby to jazda na snowboardzie, windsurfing, 

koszykówka oraz pogłębianie wiedzy z zakresu 

motoryzacji i ekonomii. 

Co zadecydowało o tym, że postanowiłeś zmienić pracę? 

Pracowałem w Grupie Żywiec, jako Group Fleet Manager. 

Zarządzałem flotą prawie 3 tys. pojazdów w kilkunastu 

spółkach do niej należących. Przez te 6 lat udało mi się dostosować 

poziom zarządzania środkami transportu Grupy 

do możliwości oferowanych przez rynek motoryzacyjny i flotowy. 

Wtedy dostałem propozycję pracy w LeasePlan Fleet 

Management i postanowiłem z niej skorzystać, aby móc się 

dalej rozwijać. Odkąd pamiętam zawsze chciałem pracować 

w firmie, której core business’em jest car fleet management. 

Poza branżą CFM zarządzanie flotą jest na ogół procesem 

pomocniczym generującym koszty, a to bardzo utrudnia 

zdobywanie środków na rozwój działu. 

Zaraz po tym, jak w lipcu zeszłego roku objąłeś stanowisko 

dyrektora operacyjnego, powiedziałeś, że Twoim 

głównym celem biznesowym będzie rozwój kluczowych 

obszarów aktywności działu operacyjnego oraz nadanie 

strategicznego znaczenia rozwojowi sieci dostawców. 

Co to dokładnie znaczy i jak oceniasz postępy w realizacji 

tych założeń przez ostatnie pół roku? 

Główne obszary aktywności działu operacyjnego to zakupy 

samochodów i usług, zarządzanie serwisem, ubezpieczenia 

i likwidacje szkód oraz sprzedaż samochodów 

poleasingowych. 

W momencie objęcia stanowiska dyrektora operacyjnego 

zastałem dobrze zorganizowany i właściwie funkcjonujący 

18 


dział. Dzięki temu mogę się koncentrować 

na doskonaleniu działań firmy w obliczu 

nieustannie zwiększającej się skali naszej 

działalności. Firma rozwija się bardzo dynamicznie 

i te rozwiązania, które były przyjęte 

kilka lat temu, dzisiaj niekoniecznie są najbardziej 

efektywne i korzystne biznesowo. 

W związku z tym systematycznie korygujemy 

naszą politykę operacyjną wraz ze wzrostem 

liczby obsługiwanych samochodów. Jeśli chodzi 

o rozwój sieci dostawców, to korzystamy 

z ekonomii skali. Zdobywamy w ten sposób 

coraz silniejszą pozycję. Jesteśmy firmą bardzo 

szanowaną na rynku flotowym i dzięki 

temu możemy negocjować z dostawcami coraz 

lepsze warunki. Chcemy zarządzać tymi 

elementami w taki sposób, aby klienci mogli 

stale odczuwać jak najwyższą jakość oferowanego 

przez nas serwisu. 

A co nowy dyrektor operacyjny firmy LeasePlan 

robi w czasie wolnym? 

W wolnym czasie najbardziej pochłania mnie ostatnio budowa domu, 

a właściwie jego wykańczanie. Planuję przeprowadzić się do niego 

już w lutym. Na szczęście moja żona koordynuje większość spraw 

związanych z wyborem wyposażenia i dopilnowaniem szczegółów. 

Sama wszystko wybiera, a potem już tylko 

przedstawia mi różne opcje. 

Innymi słowy w tym zakresie pełnisz funkcje 

dyrektora operacyjnego również w domu, tak? 

Dokładnie (śmiech). 

Podobno pomimo wszystkich obowiązków 

służbowych i prywatnych zawsze znajdujesz 

czas na sport. Czy to prawda? 

Zamiłowanie do sportów pozostało mi jeszcze 

z czasów kiedy grałem w koszykówkę w Polonii 

Warszawa. Te treningi wyrobiły we mnie systematyczność. 

Do dziś gram w koszykówkę raz w tygodniu 

i regularnie chodzę na basen. Poza tym staram 

się co roku wygospodarować dwa tygodnie, żeby 

wyjechać na snowboard do Włoch. W lecie z kolei 

zamieniam deskę na windsurfing. W tym roku 

zaplanowałem dwa wyjazdy do Grecji. Ponieważ 

mam w planach dalszą naukę tego sportu wybieram 

się do mekki windsurfingowców, na Rodos. 

W takim razie życzę Ci realizacji wszystkich planów i dziękuję 

za rozmowę. 

Małgorzata Kenig 

Obecnie dwie nasze stacje to: 

6000 m kw. powierzchni użytkowej 

26 stanowisk mechanicznych 

14 stanowisk napraw powypadkowych 

4 stanowiska elektromechaniczne 

2 myjnie 

duże poczekalnie dla klientów 

barki z kawą i herbatą 

8 stanowisk w biurze obsługi klienta 

dwa przestrzenne sklepy i salony, 

w których staramy się prezentować 

pełną gamę modeli oferowanych 

przez Toyota Motor Poland 

Nasza stacja w Piasecznie zdobyła tytuł najlepszego 

dealera w kategorii CCS (Całkowitego Zadowolenia 

Klientów) , Toyota Ichiban Awards 2008. 

CHODZEŃ PIASECZNO 

ul. Puławska 52, tel.: (22) 757 00 25 

Salon: pn.-pt. 9.00 -19.00; sob. 10.00 -15.00 

Serwis: pn.-pt. 7.30 -18.00; sob. 8.00 -15.00 

CHODZEŃ WARSZAWA 

ul. Czerniakowska 102, tel.: (22) 851 51 51 

Salon: pn.-pt. 9.00 -19.00; sob. 10.00–15.00 

Serwis: pn.-pt. 7.30 -20.00; sob. 8.00-15.00 


19

ekreacja 

Rajska wyspa 

Rastamani i Reggae 

O, wyspo słońca! Dalej, uśmiechnijcie się, jesteście 

na Jamajce! 

Bob Marley – fragm. Smile Jamaica 

Spotykamy się na warszawskim Okęciu, spakowani i gotowi 

na odkrywanie Jamajki. Na lotnisku dowiadujemy się, że nie 

możemy wylecieć z Warszawy, ponieważ nie mamy wizy 

amerykańskiej, a międzylądowanie jest w Miami. Wściekli 

na olbrzymie niedopatrzenie organizatora, zastanawiamy 

się co dalej. Rozdzwaniają się telefony i sprawdzamy co możemy 

zrobić. Po chwili cała sprawa się wyjaśnia. Okazuje 

się, że Polacy podczas międzylądowania, mogą przebywać 

na terenie Stanów Zjednoczonych 8 godzin bez ważnej wizy. 

Udało się! 

Szczęśliwi odprawiamy bagaże i przez Frankfurt lecimy 

do Miami, gdzie planowo czekamy kilka godzin na samolot 

na Jamajkę. Tu jednak czekają nas kolejne „atrakcje”. 

Wylot z Miami opóźnia się, a nasza podróż trwa już ponad 20 

godzin. Nie udziela nam się dobry humor innych oczekujących, 

którzy śpiewają i tańczą. Ich powiedzenie „Jamajka – no problem!” 

wręcz zaczyna denerwować. Zmęczeni podróżą i czekaniem, 

w końcu wsiadamy na pokład małego samolotu. 

Przesypiamy podawany posiłek, ale nagle budzi nas dziwne 

uczucie. Spadamy!? Obsługa stara się utrzymać wózki, 

20 


a nasi czarni współpasażerowie krzyczą przeraźliwie (jesteśmy jedynymi 

białymi na pokładzie). Turbulencje są tak wielkie, że nawet Ci, 

którzy są zwolennikami tego typu lotów, także mają strach w oczach 

i z przerażeniem przygryzają wargi. Na szczęście samolot wyrównuje 

lot. Po krótkim, ale jakże urozmaiconym locie bezpiecznie lądujemy 

na Jamajce. Przechodzimy odprawę, kupujemy wizy za 20$ i wychodzimy 

z lotniska. Podchodzi do nas kilku mężczyzn z wyciągniętymi 

rękami, którym szczęśliwi oddajemy szybko nasze bagaże, po czym 

dopiero wsłuchujemy się w to co mówią. A oni witają nas szczerym: 

„Welcome to Jamaica”. 

Jamajka leży w archipelagu Wielkich Antyli na Morzu Karaibskim. Jej 

powierzchnia wynosi ok.11,4 tys. km 2 . Ze wschodu na zachód rozciąga 

się na długości ok. 230 km od cypla Morant Point po Negril. Z północy 

na południe, w najszerszym miejscu, ma 82 km. Zamieszkuje 

ją 2,5 mln ludności – urodziwa mieszanka pochodzenia afrykańskiego, 

europejskiego, arabskiego, chińskiego i indiańskiego, która dała 

początek narodowemu mottu: „Jeden naród z wielu”. 

Kontury wyspy mają w sobie coś zmysłowego i falującego, przywodzącego 

na myśl palmy targane wiatrem i plaże omywane falami. 

W powietrzu pełnym szczebiotu i pogwizdywania ptaków, pełnym 

melodyjnej gwary tubylców jest coś hipnotyzującego. Wyspa bezustannie 

zdumiewa turystów zmianą swoich nastrojów i krajobrazów. 

Niezapomnianych przeżyć dostarcza wyprawa polną drogą w krainę 

Cockpit, wspinaczka po Górach Błękitnych lub wizyta w restauracji 

w Darliston. We wschodniej części wyspy znajduje się port Port Antonio. 

W cieniu błękitnych gór rozpościerają się wspaniałe pejzaże, bujna 

roślinność, wodospady, jaskinie, a także słynna błękitna laguna. 

Na Jamajce nie brakuje tradycyjnych bazarów, przez które nie da się 

przejść spokojnie. Tubylcy próbują sprzedać wszystko, od własnoręcznie 

robionych koralików, po popularną tutaj marihuanę. 

Przyjeżdżający na Jamajkę spotykają marihuanę na każdym kroku. 

Ziele pojawiło się na wyspie w połowie XIX w., w tobołkach najemnych 

robotników z Indii, którzy uznawali konopie indyjskie za „świętą 

roślinę”. Na wyspie pali ją 80% mężczyzn i 60% kobiet. Mimo, że jest 

nielegalna to nabycie jej nie jest tu żadnym problemem. 

Przydatne informacje: 

• Waluta – dolary amerykańskie, reszta wydawana jest często w dolarach 

jamajskich, warto więc mieć przy sobie małe nominały. 

• Wizy – Polacy nabywają je na granicy. 

• Huragany – od 1 czerwca do października to czas tropikalnych 

sztormów (największe huragany mają miejsce w sierpniu). 

• Ubranie – najlepiej letnie, na wieczór dobrze mieć cienki sweter. 

Niektóre restauracje hotelowe wymagają od mężczyzn marynarek 

z krawatem do kolacji. 

• Placówki dyplomatyczne – Kingston – konsul honorowy RP. 

• Napiwki – mile widziane. 

• Prawo – pamiętać należy, że posiadanie marihuany jest nielegalne. 

• Restauracja – Casablanca, dla upamiętnienia słynnego filmu 

z Humphreyem Bogartem w roli głównej. 


21

Do dzisiejszego dnia sakramentalna praktyka palenia świętej marihuany 

jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych aspektów ruchu rastafariańskiego, 

który jest symbolem Jamajki. Podstawowe elementy 

ruchu wywodzą się z poglądów Marcusa Garveya, który głosił hasło 

„Czarne jest piękne”. “Rasta men” wyróżniają się wiarą w reinkarnację 

i zamiłowaniem do marihuany. Długie dready – sfilcowane i wystylizowane 

strąki – najczęściej upinają i ukrywają pod kolorowymi czapkami 

zwanymi koronami. Jamajskie stroje najczęściej występują w kolorach 

czarnym, czerwonym, zielonym i złotym. Te barwy, to symbole. Czerwony 

oznacza przelaną krew, czarny to kolor skóry większości jej mieszkańców, 

zielony symbolizuje żyzność gleby na Jamajce, a złoto wyraża 

zwycięstwo nad ciemiężycielami. Rastafarianie negują zachłanność 

i nieuczciwość, zazdrość na tle seksualnym oraz wynaturzenia. Podtrzymują 

jednak dumę z „czarnej historii”, konkurencyjność w pracy, 

sportach i grach. 

Odwiedzamy Kingston, stolicę Jamajki. Kingstończycy sens i harmonię 

odnajdują w tym, co przybysze uznają za bałagan. Brakuje znaków, 

uliczki są wąskie i kończą się nagle, a pośród nędznych zaułków 

wałęsają się bezdomne zwierzęta. Nasz przewodnik odradza nam 

nocleg w tym mieście, dlatego wynajmujemy samochód terenowy 

i jedziemy dalej – w kierunku Gór Błękitnych, które obejmują najwyższe 

szczyty Jamajki. Docieramy do wioski Industry (pracowitość). Nazwa 

ta wzbudza naszą wesołość zwarzywszy na niewielką aktywność 

mieszkańców wioski. Okazuje się, że na Jamajce po prostu tak spokojne 

i beztroskie wydaje się życie. Okolice Gór Błękitnych to wymarzone 

miejsca do aktywnego spędzania czasu – wycieczek rowerowych. 

Piękne i ciekawe trasy wiodą przez plantacje kawy, bananów oraz kakao; 

lasy deszczowe, wodospady, strumienie i zatoczki. Decydujemy 

się na zwiedzenie jednego z najciekawiej położonych ogrodów botanicznych 

na świecie – Cinchona Botanical Gardens. Ta niezamieszkana 

obecnie rezydencja była kiedyś domem strażnika ogrodu. Pośród 

wijących się po ogrodzie ścieżek można spotkać wiele wspaniałych 

gatunków roślin, a cudowne widoki roztaczające się na wszystkie 

strony świata, pozwalają zapomnieć o problemach i troskach dnia 

codziennego. Optymalne warunki glebowe i klimatyczne sprawiają, 

że kawa uprawiana w Górach Błękitnych ma doskonały smak i należy 

do najdroższych i najbardziej poszukiwanych na świecie. Oczywiście 

korzystamy z możliwości i w jednej z niewielu małych firm kawowych 

raczymy się tym „boskim nektarem” wypijając po filiżance wspaniałej 

kawy. Następy punkt na naszej mapie to Rio Grande – najdłuższa 

rzeka wyspy, niegdyś wykorzystywana do transportu bananów i owoców, 

a obecnie słynna ze względu na całodzienne spływy. Wsiadamy 

na bambusowe tratwy z początku niepewnie, ale już po chwili ogarnia 

nas błogostan. Cichutko płyniemy w dół rzeki, mijając porośnięte paprociami 

gaje i płycizny. Po drodze zatrzymujemy się na mały piknik. 

Nasz spływ kończymy w Rafters’Rest koło mostu, gdzie rzeka wpada 

do Morza Karaibskiego. 

Zrelaksowani i wypoczęci, następnego dnia przemieszczamy się 

w kierunku Wschodniego Wybrzeża obfitującego w górzyste krajobrazy 

i najlepszy jamajski przysmak – wieprzowinę jerk. Jest to świnia 

przyprawiana ziołami i zielem angielskim, a pieczona na drewnie pimentowym. 

Wystarczy rozchylić papierową torebkę i jeść mięso palcami, 

koniecznie popijając piwem lub świeżym mlekiem kokosowym, 

bo ostry smak tego dania może zaskoczyć największych smakoszy. 

Następnie zatrzymujemy się w znanym kurorcie turystycznym – Ochio 

Rios. Jego główną atrakcją są efektowne wodospady Dunn’River Falls 

porośnięte bujną roślinnością. Zaopatrzeni przez wynajętego prze- 

22 


wodnika w odpowiednie buty wspinamy się razem z innymi grupami 

w górę wodospadu. Wszyscy trzymamy się za ręce tworząc długą 

kolumnę. Pomaga to unikać upadków. Nurt momentami jest bardzo 

ostry, a półki skalne śliskie i strome. To niebezpieczna wędrówka. 

Warto jednak na własne oczy ujrzeć kaskady i leżącą poniżej piaszczystą 

plażę. Na miejscu korzystamy jeszcze z możliwości uczestniczenia 

w zorganizowanej na potrzeby turystów wojnie korsarzy. 

Załogi dwóch katamaranów wypływają na morze, aby stoczyć bitwę 

na mączne kule, wyrzucane z przygotowanych drewnianych proc. 

Na koniec następuje pojednanie i wspólna nauka tańca, co nie jest 

łatwe. Nawet najmocniej zbudowane jamajskie kobiety potrafią tak 

zakręcić biodrami, że o naśladowaniu ich możemy tylko pomarzyć. 

W okolicy Ocho Rios znajduje się dobrze chroniona prywatna rezydencja 

zwana Golden-eye, własność Chrisa Blackwella. Wybudowana 

przez Iana Fleminga, autora 13 powieści o Jamesie Bondzie. Ciekawe 

jest źródło, z którego pisarz zapożyczył nazwisko swojego tajnego 

agenta. Dowiadujemy się, Fleming odnalazł nazwisko na okładce jednej 

ze swoich jamajskich biblii „Birds of thee West Indies” autorstwa 

Jamesa Bonda. 

Podczas naszej wizyty na Jamajce jedziemy także do muzeum na wolnym 

powietrzu – Columbus Park. Tu próbujemy trzciny cukrowej, 

a chętni kręcą starym kołem do wyciskania cukru. Odwiedzamy destylarnię 

wyśmienitego rumu, gdzie w cenę biletu wliczona jest degustacja, 

a następnie jedziemy do rezydencji Rose Hall Great House – jednej 

z największej atrakcji Jamajki. Musimy uiścić wysoką opłatę, aby zobaczyć 

wnętrze świetnie odrestaurowanego domu dawnych plantatorów 

i wysłuchać legendy o białej wiedźmie związanej z domostwem. 

W zachodniej części Jamajki leży Negri (niegdyś zwykła rybacka wioska), 

która oferuje turystom najwięcej uciech. Dziś w kawiarniach 

na plaży ciągle rozbrzmiewa muzyka reggae, a turyści rozkoszują 

się piwem Red Stripe. Negril słynie ze swej 10-cio kilometrowej plaży 

o śnieżnobiałym piasku i wielu hoteli, w których króluje reggae. 

Można tutaj wypożyczyć sprzęt do uprawiania sporów wodnych, zamówić 

kolorowe koktajle i podziwiać ciemnoskóre kelnerki o talii osy 

i pięknych rysach twarzy. Chcemy kilka kolejnych dni spędzić na słynnej 

plaży, zobaczyć jeszcze plantację trzciny cukrowej i koniecznie 

odwiedzić krainę krokodyli. Trzcina cukrowa osiąga na wyspie wysokość 

3 metrów, a jej twarda łodyga kryje miękkie i słodkie włókno. 

Specjalne walce wyciskają z trzciny mętny i zielonkawy sok, z którego 

wydzielają się złote kryształki cukru. Pozostała melasa wykorzystywana 

jest do produkcji jamajskiego rumu. 

Na koniec zwiedzania Jamajki wybieramy się na Great Morass (Wielkie 

Bagna), olbrzymie słodkowodne moczary, gdzie żyje największa 

na Jamajce populacja krokodyli. Niektóre z nich mają ponoć ok. 150 

lat i dorastają do 4 metrów długości. Po 2 godzinnym pobycie na małej 

łódce i podglądaniu wielkich gadów, chętnie schodzimy na ląd 

i oddalamy się na bezpieczną odległość od rzeki i wylegujących się 

potworów. Jeszcze tylko dwa dni na plaży, gdzie nabieramy sił i kończy 

się niestety nasz czas pobytu w tym rajskim zakątku. Choć wyspa 

nie jest wielka, zobaczyliśmy zaledwie niewielką jej część. Postanawiamy 

jeszcze kiedyś tu wrócić. Zaopatrzeni w zdjęcia i piękne wspomnienia 

musimy jeszcze tylko przeżyć powrotny lot. Na szczęście doskonały, 

jamajski rum pozwala na spokojną podróż do Polski. 

Maria Zed 


23

ewelacja 

Na białym szlaku 

Narciarstwo biegowe 

Zima i wczesna wiosna to czas, kiedy marzy nam 

się aktywny wypoczynek w pięknych okolicznościach 

przyrody. Zamiast przenosić się z ruchliwych 

i hałaśliwych miast na jeszcze bardziej zatłoczone 

Krupówki, warto przeżyć białą przygodę 

w Bieszczadach i Karkonoszach, największych pasmach 

górskich Sudetów. 

Jeśli planujesz aktywny zimowy wypoczynek polecamy 

piękne karkonoskie i beskidzkie miejscowości. Doskonałe 

warunki do uprawiania sportów, fantastyczne widoki oraz 

świeże powietrze sprawią, że wrócisz do pracy z nowymi 

pokładami energii. 

Doskonałe i malownicze trasy do biegów narciarskich 

znajdziemy od okolic Karpacza, przez Szklarską Porębę, 

Jakuszyce po wyludnione po II Wojnie Światowej obszary 

dawnych beskidzkich wsi: Banicy, Izby czy Bartnego. Będąc 

w Karpaczu warto zwiedzić kościółek Wang, miasteczko 

Western City i Muzeum Zabawek. Natomiast na północ 

od centrum Kowar znajdują się doskonale przygotowane 

i oznakowane trasy o różnym stopniu trudności. W wielu 

miejscach przecinają się. Przewyższenie sięga 250 metrów. 

Ponad 20 km szlaków narciarskich wytyczono drogami 

leśnymi po stokach malowniczej Góry Wołowej oraz w rejonie 

Podgórza i położonej na wysokości 1046 m n.p.m. 

Przełęczy Okraj. 

Narciarstwo biegowe mimo wielu walorów jest w Polsce 

stosunkowo mało popularne, a szkoda. Jest to sport, który 

możemy uprawiać praktycznie od małego dziecka, aż 

do późnej starości. W Skandynawii nikogo nie dziwi 80- 

latek na biegówkach, a to dzięki temu, że jest to sport 

bezpieczny i mało urazowy, dający jednocześnie mnóstwo 

okazji do poznawania krajobrazów. Ruch narciarza biegowego 

jest wynikiem finezyjnego połączenia siły i techniki. 

Kiedyś ktoś pięknie powiedział, że jeżeli chodzi o pogodę, 

to do uprawiania narciarstwa biegowego potrzebna jest pogoda 

ducha. 

Historia narciarstwa biegowego jest zaskakująco długa, 

choć ma niewiele wspólnego z dzisiejszym pojęciem tej 

nazwy. Najstarsze ślady używania nart pochodzą sprzed 

5000 lat przed nasza erą, kiedy to używano ich do poruszania 

się po śniegu, przede wszystkim w celach myśliwskich. 

W Średniowieczu istniały pisemne wzmianki o nartach, które 

świadczyły o uprawianiu narciarstwa przez ludy północy 

w celach komunikacyjnych, myślistwa i technik wojennych. 

Dopiero wiek XIX rozpoczął nową erę w dziejach narciarstwa 

– już nie tylko jako środka lokomocji, ale również jako dyscypliny 

sportu. Za kolebkę narciarstwa uważa się Norwegię, 

gdzie w 1843 roku w miejscowości Tromso rozegrano pierwszy 

bieg narciarski na dystansie pięciu kilometrów. Pierwsza 

wiadomość o nartach w Beskidzie Śląskim sięga roku 1883. 

Na terenie Ośrodka Narciarstwa Biegowego w Jakuszycach 

koło Szklarskiej Poręby można miło spędzić czas 

na Polanie Jakuszyckiej, która w sezonie jest wieczorami 

jasno oświetlona, co umożliwia wieczorne biegi. Na początku 

stycznia 2008 roku otwarto nową trasę z Jakuszyc 

do Harrachova, na granicy Polski i Czech o długości 

pięciu kilometrów, która stanowi jednocześnie przejście 

graniczne dla narciarzy. Jak obiecują przedstawiciele 

Biura Stowarzyszenia Biegu Piastów, które objęło opiekę 

nad trasą, będzie ona również otwarta poza sezonem 

zimowym dla turystów pieszych. W szczycie sezonu w Sudetach 

do dyspozycji turystów jest blisko 80 km tras. 

Pustkowia Gór Izerskich czekają na narciarzy. Początkującym 

polecamy trasę z Jakuszyc do osady turystycznej 

Orle. Ponadto warto także udać się na dalsze wędrówki 

szlakami do Chatki Górzystów lub na Stóg Izerski, gdzie 

można zatrzymać się w schronisku. Pamiętajmy, że do Jakuszyc, 

czy na Stóg Izerski wywiezie nas kolej gondolowa 

ze Świeradowa. 

W Masywie Śnieżnika trasy biegowe wytyczone zostały 

w okolicach Kletna. Na długo w naszej pamięci pozostaną 

wędrówki narciarskie szlakami i leśnymi drogami w Górach 

Bialskich. Bardzo efektownie prezentują się również 

tereny Gór Bystrzyckich, Gór Kamiennych (okolice Andrzejówki 

to miejsce organizowanego kiedyś Biegu Gwarków) 

24 


oraz Góry Sowie, gdzie atrakcyjne są zwłaszcza tereny masywu 

Wielkiej Sowy. 

Beskidzkie szlaki nie ustępują karkonoskim. Chociaż w zimie spotkanie 

tu turysty na nartach jest rzadkością – poza najwyższymi partiami 

połonin. Pewnie dlatego, że nie wszyscy zdają sobie jeszcze sprawę, 

jak idealny jest ten teren pod turystykę narciarską. Dobre warunki 

śniegowe, a przede wszystkim tak ważna dla narciarzy przestrzeń, 

występują tu w nadmiarze. Wysokie, widokowe połoniny dają świetne 

możliwości odbywania wycieczek na nartach. Okolice Ustrzyk Dolnych, 

czy Arłamowa obfitują w liczne trasy dla narciarzy biegowych. 

W zeszłym roku w Woli Michowej odbył się I Rajd Narciarski Szlakami 

Bieszczadów i Beskidu Niskiego. 

Gdzie się zatrzymać? 

KARKONOSZE 

Hotel “Diament”, Szklarska Poręba, www.hotel-diament.pl – położony 

w odległości 500 m od dolnej stacji wyciągu krzesełkowego na Szrenicę, 

w sąsiedztwie Karkonoskiego Parku Narodowego. 

Villa Romantica, Szklarska Poręba, www.villaromantica.pl – otoczenie 

hotelu zachęca do aktywnego wypoczynku na świeżym powietrzu. 

BIESZCZADY 

Pensjonat Rusinowa Polana, Dwerniczek, www.rusinowa.pl – magiczne 

miejsce z widokiem na dolinę potoku Dwernik i Połoninę Wetlińską. 

Pensjonat „Pod Aniołami”, Czarna, www.pod-aniolami.pl – położony 

w czarującej scenerii Bieszczadów, pośród lasów i łąk. 

Jaki wybrać sprzęt? 

Zacznijmy od wydawałoby się mało ważnego elementu garderoby 

biegacza – okularów. Sport uprawiany w terenie zalesionym sprzyja 

urazowi oka, dlatego proponujemy okulary z odpowiednio dobranymi 

szkłami w zależności od warunków pogodowych. 

Również dobór właściwych nart biegowych jest rzeczą niezwykle ważną, 

gdyż decyzja ta będzie procentować w przyszłości. Przy wyborze 

sprzętu bierze się pod uwagę wzrost i wagę oraz sposób użytkowania 

sprzętu np. turystyka narciarska, biegi sportowe. Jako pierwszy 

sprzęt polecamy narty do jazdy klasycznej z łuską. Pamiętajmy jednak, 

że kupując narty używane trzeba sprawdzić, czy łuska nie jest 

stępiona, ponieważ nie ma możliwości jej regeneracji. 

Twardość nart. Twardość nart dobieramy do stopnia naszego zaawansowania 

w narciarstwie biegowym, masy ciała oraz warunków 

śniegowych. Na przykład na śniegi zlodowaciałe i mokre stosujemy 

nartę twardą, w warunkach śniegu lekkiego – nartę miękką. Najczęściej 

spotykamy się z oznaczeniami twardości L – narty turystyczne, 

A – narty biegowo-sportowe, S – narty biegowe wyczynowe. Szczegółowe 

opisy nart zawierają m.in. katalogi firmowe. Długość nart dobieramy 

odpowiednio do naszej masy ciała i wzrostu, jednak nie więcej 

niż 30 cm ponad nasz wzrost. 

Buty. Buty powinny być dobrane do stylu naszej jazdy i rodzaju nart. 

Jednak istotne jest, żeby były ciepłe i nieprzemakalne. Dlatego preferowane 

są modele z osłoniętym sznurowaniem. Najlepsze są buty 

mające częściowe usztywnienie w kostkach. 

Porady praktyczne 

Zanim kupimy narty pomyślmy o odpowiednim ubiorze, ponieważ 

ma to istotne znaczenie. Nie może być on zbyt luźny, ani za ciasny 

– krępujący ruchy. Powinien charakteryzować się dużą zdolnością 

oddawania wilgoci na zewnątrz, a jednocześnie musi chronić nas 

przed wiatrem, który nawet podczas bezwietrznej pogody wytwarzamy 

sami. Koniecznie chrońmy głowę, ręce i szyję. Osoby uprawiające 

narciarstwo biegowe podpowiadają, że można wykorzystać sporo 

ubrań rowerowych, jeśli takie posiadamy. Pierwsze kroki na nartach 

niewiele różnią się od naturalnego sposobu poruszania się człowieka, 

a polegają na równoległym prowadzeniu nart. Doświadczeni 

narciarze przestrzegają przed próbami naśladowania mistrzów 

i rozpoczynaniem od wyczynowych tras biegowych już na pierwszym 

spacerze. Powoduje to tylko utratę kondycji i zniechęcenie do tego 

pięknego sportu. „Założenie własnego śladu” w pobliskim lesie jest 

tańsze i sprawia więcej radości. 

Gdzie kupić sprzęt? 

Narty biegowe posiada w swojej ofercie większość dużych sklepów 

narciarskich. Są sprzedawane często w zmontowanych kompletach, 

czyli narta i wiązanie. Konkurencyjnym do oficjalnego źródłem zaopatrzenia 

w sprzęt narciarski jest tzw. „drugi obieg”, czyli giełdy i komisy 

turystyczne, a także internet. 

Kije. Bardzo ważnym elementem w narciarstwie biegowym są kije. Istotna 

jest ich wysokość – do barków oraz właściwy sposób trzymania. Kije 

nie powinny się uginać. Powinny być lekkie, a jednocześnie sztywne. 

Inne akcesoria. Wszelkie potrzebne na trasie osobiste drobiazgi możemy 

schować w tylnych kieszeniach kurtki lub w specjalnej torebce zapinanej 

w pasie. Ze względu na niewygodę nie jest polecana jazda z plecakiem. 

Dla wszystkich tych, którzy lubią się ścigać proponujemy stronę 

www.biegówki.pl, na której znajduje się kalendarium zawodów amatorskich, 

odbywających się od początku stycznia do końca marca. 

Dla tych, którzy chcą zobaczyć jak to robią najlepsi, proponujemy 

wpisać w wyszukiwarce www.youtube.com hasło „crosscountry 

sking”. Oprócz techniki samego biegu możemy znaleźć tam również 

inne, praktyczne wskazówki. 

Gdy mamy już cały ekwipunek, zarezerwowane miejsce w przytulnym 

pensjonacie, możemy śmiało wyruszyć – na ośnieżone karkonoskie 

lub beskidzkie szlaki. Tym wszystkim, którzy nie zdołają wyskoczyć 

na krótki urlop w góry, polecamy wędrówki na nartach biegowych 

w parkowo-leśnych terenach miejskich. 

Wystarczy trochę śniegu i pogody ducha! 

Edyta Bach 


25

ekreacja 

Beata Sadowska 

poleca 

Książka, film, miejsce 

Beata Sadowska, dziennikarka 

i prezenterka telewizyjna. 

Swoją karierę 

zaczynała jako reporter polityczny 

w Radiu Kolor i Radiu 

ZET. W 1999 roku wyjechała 

do Londynu, skąd dla 

TVN-u prowadziła program 

Pepsi Chart. Następnie była 

prowadzącą programy rozrywkowe 

w MTV i TVN Style, 

gdzie prowadziła „Miasto 

Kobiet” oraz program kulturalny 

„Pałac Kultury”. Przez 

kilka lat współpracowała 

z dwutygodnikiem Viva!, 

do którego przeprowadzała 

wywiady ze słynnymi ludźmi, m.in z Jennifer 

Lopez, Nickiem Cavem, Melem Gibsonem, Naomi 

Campbell, Woody Allenem. Obecnie jest jedną 

z twarzy „Pytania na śniadanie” w TVP2. 

O tym, że Beata Sadowska jest utalentowana medialnie, przekonaliśmy 

się nieraz oglądając prowadzone przez nią programy. 

Błyskotliwą inteligencję możemy poznać czytając przeprowadzone 

przez nią wywiady. Choć dziennikarka chroni swoją 

prywatność, ciężko jednak nie dostrzec, że ma fantastyczne 

wyczucie smaku, elegancji i charakteryzuje ją pogoda ducha, 

która emanuje z każdego zdjęcia. Podróżuje, biega i uprawia 

zawód, który jest niewątpliwie jej pasją. Jej przyjaciele twierdzą, 

że jak nikt chłonie życie i umie je docenić. Dlatego to właśnie 

Beata Sadowska otwiera cykl, w którym znane postaci 

opowiadają o swoich ulubionych miejscach, rekomendują 

filmy oraz książki, zwierzają się ze swoich fascynacji. 

Książka, która wywarła ostatnio największe wrażenie: 

Beata Sadowska: Wiesław Myśliwski „Traktat o łuskaniu fasoli”, bo to sztuka mówić po prostu o najważniejszym. 

Tak jest najtrudniej, zwłaszcza jeśli to „po prostu” nie jest banalne i powierzchowne. A tu nie 

jest. Książka o stawianiu pytań i szukaniu odpowiedzi, które każdy z nas może znaleźć tylko w sobie. 

Jeśli będzie chciał. A przecież chcieć to też sztuka! 

Film godny polecenia: 

B.S.: „Michael Clayton”, czyli dowód na to, 

że George Clooney jest nie tylko ładny, ale 

też ładnie gra. Adwokat diabła, który na własnej 

skórze przekonuje się, co to znaczy być 

przyzwoitym. Akcja to przyspiesza, stawiając 

kolejne znaki zapytania, to zwalnia, żeby 

wprowadzić jeszcze więcej wątpliwości. Bez 

wątpienia jednak Clooney piękny jest! 

26 


Ulubione miejsce w Warszawie: 

B.S.: Wał nad Wisłą, za Konstancinem. Z jednej strony pola, z drugiej rzeka i plaża. Można biegać (z psem 

lub bez), albo spacerować godzinami (z psem lub bez). Przyjemny kawał natury tuż pod miastem. 

No i cisza. Lubię! 

Podróż, która zapadła w serce: 

B.S.: Mongolia. Przestrzeń. Jurty. Orle gniazda w górach. I kilkuletnie mongolskie dzieci pędzące stada koni przez step. Nigdy w ciszy, zawsze 

śpiewając. 

Najlepsze jedzenie: 

B.S. Japońskie, bo mniej znaczy więcej – czyli sushi. Włoskie, bo makaron i sałata. Tajskie, bo zioła i owoce 

morza. 

Miejsce w Polsce, do którego warto zawitać: 

B.S.: Bory Tucholskie, Białowieża, Bieszczady, bo tam ciągle można znaleźć ciszę i naturę, niezadeptaną 

przez radosnych turystów z puszką piwa w dłoni. Można usłyszeć, jak gada las i pogapić się w gwiazdy, 

które widać! 

Wysłuchała Joanna Zientarska 

maksimum przestrzeni 

i maksimum gwarancji 

Nowa Kia cee’d sw. Du˝o wi´ksza przestrzeƒ i du˝o dłu˝sza gwarancja 

w porównaniu z innymi samochodami na rynku. Wybierz Kia cee'd 

– Samochód Flotowy Roku 2007 – teraz tak˝e w wersji kombi. 


27

ekwizyty 

Prototyp Eco Sensor Nokii 

Na rynku pojawił się prototyp Nokii Eco Sensor. Nowy model powinien zapewnić producentowi pierwsze miejsce w rankingu 

telefonów komórkowych. Ta niezwykle ekonomiczna komórka ma mieć możliwość powiadamiania użytkownika o prognozie 

pogody oraz dostarczania danych atmosferycznych – w tym wilgoci, powietrza, temperatury itp. Gadżet jest w początkowej 

fazie testów, ale już można ocenić, jakiej klasy urządzenia możemy się spodziewać w najbliższej przyszłości. 

źródło: techdigest.tv 

Projektor dla iPoda 

Nowość na rynku sprzętu elektronicznego – mini projektor dla iPpodów! OptiMax będzie oferował 

rozdzielczość 480 x 240 pikseli, podział ekranu 4:3 oraz 16:9 i maksymalną przekątną wyświetlanego 

obrazu 21 cali. Małe wymiary i niewielka waga (1,2 kilograma) w połączeniu z pilotem zdalnego 

sterowania i podłączeniem do iPoda, powinny zadowolić najbardziej wymagających odbiorców. 

źródło: www.genie-sys.com 

Wizja satelitarnych hamulców 

Nowości motoryzacyjne pojawiają się na tyle często, że niektóre z nich pozostają niezauważone. Jednak 

system kontroli Nissana, integrujący się z wbudowaną nawigacją satelitarną, zasługuje na uwagę. 

Zaletą, o której warto wspomnieć jest fakt, iż system może sugerować kierowcy zmniejszenie 

prędkości. W razie braku reakcji pedał gazu zostaje podniesiony, tym samym samochód redukuje 

prędkość. Może to pomysł na bezpieczniejszą jazdę? 

źródło: worldcarfans 

Pirelli na 2008 rok 

W tym roku obchodzimy jubileuszowe 35 wydanie kalendarza Pirelli. Tym razem wydawca na temat 

przewodni wybrał kraje orientu. Zapewne nie bez znaczenia jest fakt, że kalendarz prezentowany 

był po raz pierwszy w Azji. Jak zwykle zdjęcia przepiękne – pełne koloru, dynamiki i zmysłowych 

kobiet. Plenerem stała się francuska dzielnica Szanghaju i tereny dawnego poselstwa 

brytyjskiego. Autorem fotografii jest Patrick Demarchelier, który pierwszy raz wykonał zdjęcia 

do wydawnictwa Pirelli w 2005 roku. 

źródło: www.pirellical.com 

Torba naładuje laptopa? 

Na rynku jest już wiele urządzeń, które potrafią uzupełnić poziom energii naszych gadżetów dzięki bateriom 

słonecznym. Na tegorocznych targach CES 2008 (Consumer Electronics Show) w Las Vegas firma 

Voltaic pokazała jednak nowość, która zdecydowanie wyróżnia się na tle innych propozycji. Firma 

proponuje torbę na laptopa z wbudowaną baterią słoneczną, która potrafi wytworzyć aż 14,7 watów 

energii z pojedynczego panelu słonecznego w dniu pełnym słońca. Torba posiada również adaptery dla 

telefonów i urządzeń USB. Ponadto ma ona wbudowaną baterię do zbierania energii i wykorzystywania 

jej do ładowania urządzeń, kiedy słońca zdecydowanie brakuje. 

źródło: www. engadget.com 

28 


GPS bez ekranu! 

Firma NavStar pracuje obecnie nad bardzo nietypowym urządzeniem GPS dla kierowców. Dlaczego 

nietypowym? W przeciwieństwie do innych urządzeń tego typu NavarStar nie posiada ekranu. Kierunek 

podróży wybiera się mówiąc dokąd chcemy dojechać. Kierowca bazuje na komunikatach głosowych, 

podawanych przez system. Jest to możliwe tylko dzięki temu, że producent chce korzystać 

ze specjalnych, bardzo często aktualizowanych map. Czy sprawdzi się to na naszym rynku? 

źródło: www.engadget.com 

Pendrive z backupem on-line 

Nowy SanDisk Cruzer Titanium Plus to pozornie zwykły pendrive. Ma rozsądną – 4 GB pamięć, ale 

wyróżnia go „fabryczny” backup online danych z jego dysku. Wystarczy, że Cruzera Titanium Plus 

podłączymy do komputera z dostępem do Internetu i zainstalowaną odpowiednią aplikacją oraz 

założonym kontem w serwisie i już możemy kopiować dane. Zostaną one automatycznie wysłane 

na internetowy dysk online, jako dodatkowy backup jego zawartości. 

źródło: www.sandisk.com 

Książka przyszłości 

Największa na świecie księgarnia internetowa Amazona 

wchodzi w erę elektronicznego papieru. Czytnik e-booków 

Kindle daje nam możliwość korzystania z zasobów księgarni, 

co oznacza swobodny dostęp do 88 000 książek, 

w tym 100 tytułów z listy Best-seller New Timesa. Kindle 

nie posiada łączności WiFi, korzysta z usług operatora 

Sprint. Nie oznacza to jednak, że łączenie się z bogatymi 

zasobami księgarni będzie nas kosztować więcej niż tylko 

cenę produktu. Firma opłaca łączność swojego nowego 

urządzenia, więc użytkownicy będą mogli robić zakupy 

bez strachu o dodatkowe koszty. Kindle nie wymaga także 

jakiejkolwiek instalacji oprogramowania. Po wyjęciu z kartonu, 

czytnik jest gotowy do pracy. 

źródło: www. Amazon.com 

Nowe rozwiązania SanDisk 

Na targach PMA 2008 (Photo Marketing Association w Las 

Vegas w USA) firma SanDisk zaprezentowała ciekawe karty. 

SDHC o pojemności 32 i 16-gigabajta, oraz 8-gigabajtową 

kartę SDHC Plus. Nowe rozwiązania charakteryzują się 

szybkością odczytu i zapisu danych – 15MB/s. Idealnie 

nadają się do aparatów cyfrowych i na pewno uwiecznią 

wszystkie zdjęcia. 

źródło: www.sandisk.com 


29

ewelacja 

Kiedyś 

ludowe, 

dziś kultowe 

Fiat 500, 

Volkswagen „garbus”, Morris Mini 

Fiat 500, Volkswagen „garbus” i Morris Mini powstały 

w trudnych – zwłaszcza dla motoryzacji 

– czasach. Każde z nich miało za zadanie zmotoryzować 

kraj swojego pochodzenia. Przypisaną 

im misję samochody te wykonały doskonale, będąc 

najpierw „autami dla ludu”, by później ewoluować 

do roli pojazdów kultowych. Dziś wiele 

osób patrzy na nie z wielkim sentymentem, a obok 

ich najnowszych wcieleń – czerpiących z tradycji 

to co najlepsze – fani motoryzacji nie mogą 

przejść obojętnie. 

podobne jednostki – także dwucylindrowe, o zbliżonej pojemności 

i znacznie większej mocy – napędzają mega skutery. 

Umieszczony z tyłu (jak w modelu 600 z 1955 roku) 

górnozaworowy silnik miał wał rozrządu w kadłubie (OHV) 

i był zblokowany ze skrzynią biegów i przekładnią główną. 

W czasie kilku modernizacji poprawiano silnik i zmieniono 

nieco nadwozie. W modelu 500 F z 1965 roku zawiasy drzwi 

przeniesiono na przednią krawędź. Powstało też kombi 

o nazwie Giardiniera z silnikiem z tyłu, ale z poziomo położonymi 

cylindrami. Fiata 500 z silnikiem boxer produkowano 

w Austrii pod marką Steyr-Puch. 

Fiat 500, Volkswagen „garbus” oraz Morris Mini to kultowe 

legendy motoryzacji. Całą trójkę łączy kilka wspólnych cech. 

Auta, które powstały, by sprostać zapotrzebowaniu na tani 

środek transportu i każde z nich sprzedało się w milionach 

egzemplarzy. Samochody te były niewielkich rozmiarów 

i wyposażone w silniki o małej pojemności, a co za tym 

idzie, niedrogie w eksploatacji. Prosta konstrukcja sprawiała, 

że nawet mniej obeznani z motoryzacją właściciele, byli 

w stanie samodzielnie naprawić swoje pojazdy. 

Tanie i oszczędne w eksploatacji 

Fiat 500 jest dobrym tego przykładem. Był to samochód 

o nieskomplikowanej konstrukcji i przystępny cenowo. 

Zresztą do dziś niewygórowane koszty zakupu i eksploatacji 

są mocną stroną włoskich aut. „Pięćsetka” to następca 

modelu Toppolino i protoplasta Fiata 126, czyli popularnego 

„malucha”. 

Model 500 był odpowiedzią na tanie, oszczędne niemieckie 

mikrosamochody. Konstruktorem Fiata był Dante Giacosa. 

Zaledwie 3-metrowy pojazd napędzał dwucylindrowy 

silnik o pojemności skokowej 479 cm 3 i mocy 13 KM. Dziś 

Ostatni model 500 R zszedł z taśm produkcyjnych w sierpniu 

1975 roku. Według różnych źródeł w latach 1957–1975 

wyprodukowano od ok 3,6 do 3,8 mln sztuk tego auta. 

Mini (pełna nazwa Morris Mini, a dziś po prostu Mini) 

to kolejne auto, które zapisało się w historii motoryzacji. 

Po nacjonalizacji Kanału Sueskiego na Starym Kontynencie 

brakowało paliwa. Szef działu konstruktorów firmy BMC 

Sir Alec Issigonis, otrzymał polecenie skonstruowania małego, 

prostego w budowie i oszczędnego samochodu. 

Długość Mini wynosiła 305 cm (o 5 cm więcej niż Fiata 500), 

a zespół napędowy znajdujący się z przodu miał zaledwie 60 cm 

długości. Jednostka o pojemności 848 cm 3 i mocy 34 KM zapewniała 

dobre osiągi. Mini – mimo, że tani – został nowocześnie 

zbudowany. Miał samonośne nadwozie z niezależnym zawieszeniem 

kół (o średnicy zaledwie 10 cali) oraz skrzynię biegów 

i przekładnię główną umieszczoną początkowo w misce olejowej, 

później już usytuowaną tradycyjnie. Silnik był umieszczony 

poprzecznie do kierunku jazdy i napędzał przednie koła. 

Mini doczekał się kilku generacji i wielu wersji nadwoziowych. 

Przełomem było pojawienie się Coopera, legendy w świecie aut 

30 


sportowych. Wersje Cooper i Cooper S – ze słynnymi białymi dachami – 

o świetnych osiągach i prowadzeniu, zjednały sobie wielu fanów. Brytyjskie 

pojazdy wsławiły się wieloma sukcesami w zawodach sportowych, w tym 

trzech zwycięstwach w Rajdzie Monte Carlo (w 1964, 1965 i 1967 roku). 

Inna legenda – Volkswagen Type 1 – znany jako „garbus” zmotoryzował 

nie tylko Niemcy, ale niemalże pół świata. Przez wszystkie lata produkcji 

do klientów trafiły blisko 22 miliony pojazdów! Był jednym z najliczniej 

i najdłużej produkowanych samochodów na świecie. Wśród Volkswagenów 

jego rekord sprzedaży udało się pobić tylko Golfowi. Pojazd zyskał 

wiele różnych przydomków. Nazywany był m.in. „chrabąszczem”, „żuczkiem”, 

„jajeczkiem”, choć w Polsce najczęściej określano go „garbusem”. 

Jego historia jest ciekawa. Genialny konstruktor Ferdinand Porsche, twórca 

sukcesu równie genialnej marki Porsche, 17 stycznia 1934 roku wystosował 

pismo do ministra transportu Niemiec w sprawie budowy taniego 

samochodu. Szczegóły techniczne i ogólne założenia projektu „niemieckiego 

samochodu ludowego” uzgodnił z rządem Adolfa Hitlera. Kanclerz 

Niemiec Adolf Hitler zalecił, by auto mogło przewieźć cztery osoby z bagażem 

i nie kosztowało więcej niż 1000 marek, co już w tamtych czasach 

było niedużą kwotą. Dla oszczędności wódz III Rzeszy zalecił zastosowanie 

silnika chłodzonego powietrzem, spalającego nie więcej niż 8 litrów 

na 100 km. Rozpisano przedpłaty i przyszli klienci wpłacali co miesiąc 

20 marek, by po czterech latach odebrać samochód. Za te pieniądze zbudowano 

fabrykę, która od 1940 r. miała wytwarzać samochód KdF-Wagen 

(Kraft durch Freude Wagen – siła przez radość). Jednak w 1939 roku wybuchła 

wojna i z fabryki wyjeżdżały przekonstruowane przez Ferdynanda 

pojazdy wojskowe. Dopiero w 1948 roku wznowiono produkcję modelu. 

Pojazd ewoluował. Głównie zwiększano w nim pojemność jednostki napędowej, 

udoskonalano wnętrze i zawieszenie. Kultowy Volkswagen miał 

silnik przeciwsobny (boxer), chłodzony powietrzem, umieszczony z tyłu 

i napędzający tylne koła. Dziś już takich aut niestety się nie produkuje. 

Ostatecznie z taśm produkcyjnych w Niemczech, Brazylii i Meksyku 

zjechały – do końca produkcji w 2003 r. – prawie 22 miliony sztuk. 

Ostatni egzemplarz o numerze 21 529 464 znajduje się w zakładowym 

muzeum miasteczka Volkswagen Autostadt w Wolfsburgu. Garbaty 

Volkswagen zajął czwartą pozycję – po Fordzie Model T, Mini 

i Citroënie DS – w konkursie Car of the Century (COTC). 

Kultowe samochody przyciągały nie tylko fanów motoryzacji, ale też znane 

osobistości. Przykładowo Mini Morrisami jeździli członkowie zespołu The 

Beatles i wielu innych artystów, a także król Jordanii – Hussein. Sportowe 

Coopery posiadali Niki Lauda, Enzo Ferrari oraz Steve McQueen. Mini szybko 

stały się ulubionymi pojazdami młodzieży z dobrych domów i przedstawicieli 

świata showbusinessu. Podobnie właścicielami „500-ek” i „garbusów” 

nierzadko byli sławni ludzie. Wszystkie trzy legendarne modele 

często pojawiały się w filmach, czasem w kinowych megahitach. 

Odwoływanie się do historii 

Firmy motoryzacyjne – zwłaszcza prestiżowe marki jak Mercedes, 

BMW czy Porsche – od dawna odwołują się do tradycji, bo tego 

oczekują ich klienci. Przykładowo, produkowane od blisko pół wieku 

Porsche 911, wciąż zachowuje podobny styl nadwozia, pod którym 

zmienia się oczywiście technika. Każda niewielka nawet zmiana kultowego 

pojazdu – jak nowy kształt reflektorów w poprzedniej generacji 

Carrery (996) – jest źle przyjmowana przez fanów marki i wywołuje 

ostrą krytykę. Producenci nie mają wyjścia – jeśli raz stworzyli genialny 

model, muszą być wierni jego koncepcji w kolejnych generacjach. 

To samo dotyczy wielu aut popularnych marek, chociażby następców 

Fiata 500, Mini i VW „garbusa”. Każde z ich nowych wcieleń garściami 

czerpie pomysły ze swoich protoplastów. I dobrze! Choć stary „garbus” 

powstał jako samochód dla szerokiego grona klientów, to dziś 

jego najnowsze wcielenie – New Beetle – podobnie zresztą jak Mini 

i „Pięćsetka” – pełni już inną rolę. Sama firma Volkswagen wbrew jej 

nazwie nie jest już marką „dla ludu”, a wręcz uchodzi – wśród popularnych 

producentów – za prestiżową. 

New Beetle debiutował w 1998 roku i jest oferowany jako dwudrzwiowy 

hatchback oraz kabriolet. Pojazd doczekał się kilku wersji specjalnych 

w tym usportowionej RSi. Nowy „garbus”, choć popularny w USA, 

w Europie nie zrobił furory. Jest to niezrozumiałe, bowiem samochód jest 

udany i dopracowany. Atrakcyjnie stylizowany, dobrze wykonany, z nowoczesnymi 

silnikami i bogatym wyposażeniem pojazd, upodobały sobie 

szczególnie kobiety. Głównymi rywalami „nowego żuczka” są Chrysler 

PT Cruiser i Chevrolet HHR. 

Mini produkowane jest nadal w Wielkiej Brytanii, ale już przez koncern 

BMW. Pierwsza generacja modelu zaprojektowana od początku przez niemieckich 

inżynierów debiutowała w 2001 roku, a 6 lat później do sprzedaży 

trafiła druga generacja. BMW tchnęło w kultowego Brytyjczyka nowoczesną 

technikę i wysoką jakość wykonania. W segmencie B nie ma drugiego 

auta prezentującego tak wysokie standardy jakościowe. Mini oferowane 

jest jako dwudrzwiowy hatchback i kabriolet. Od niedawna do oferty dołączył 

Clubman – z wydłużonym o kilkadziesiąt centymetrów nadwoziem. 

Najatrakcyjniejsze wersje Mini to oczywiście sportowe odmiany Co- 


31

oper i Cooper S. Szczególnie ta druga zachwyca osiągami i fenomenalnymi 

właściwościami jezdnymi. 

Wielki sukces jaki od kilku lat odnosi Mini, zachęcił Audi do stworzenia 

podobnego modelu. Niedługo debiutujące Audi A1 ma być 

pierwszym bezpośrednim konkurentem dla malucha koncernu BMW. 

Podobne auto szykuje też Alfa Romeo. 

wyjątkowym w gamie Fiata, dlatego Włosi dla swoich klientów otworzyli 

w kraju dwa specjalne salony. W warszawskiej Galerii Mokotów 

i w Silesia City Center w Katowicach powstały salony dedykowane 

Fiatowi 500. Specjalnie wyposażone punkty sprzedaży pozwalają 

na skonfigurowanie wymarzonej „pięćsetki” i jej rezerwację przy 

wsparciu doradcy Fiata. W tych dwóch punktach dilerskich czeka 

na fanów modelu wiele atrakcji z nim związanych. 

Fiat ze swoją „500” również liczy na odniesienie podobnego sukcesu 

co Mini. Firma sukcesywnie podnosi jakość wykonania i niezawodność 

swoich produktów. Po wpadkach jakościowych w latach 90-tych 

odzyskuje zaufanie klientów i poprawia swoją reputację. Dobrym 

przykładem zmian na lepsze jest Panda, która okazała się w testach 

długodystansowych tygodnika „Auto Świat” pojazdem solidnym 

i niezawodnym. „Pięćsetka” to w pewnym sensie „nowa jakość” Fiata 

– kolejny model znów lepszy od poprzednich. Pod względem jakości 

wykonania wnętrza, „500” to model godny pochwały. Dobre tworzywa, 

porządny montaż – nie ma się absolutnie do czego przyczepić. 

To zdecydowanie jedno z najlepiej wykonanych aut w segmencie A. 

Włosi są pewni swojego produktu i chcą spróbować z „500” – „Samochodem 

Roku 2008” – swoich sił także w USA. 

Konstruując „pięćsetkę” Fiat zdecydowanie postawił na nostalgię. 

Stylowy samochód to drugi model – obok New Beetla – który z pewnością 

spodoba się paniom. To nie będzie auto dla Kowalskiego. 

Przeciętny klient – chociażby ze względu na większą praktyczność 

– będzie prawdopodobnie wolał większe Grande Punto. „Pięćsetka” 

jest modelem dla indywidualistów – ludzi, którym zależy na atrakcyjnym 

designie czy samochodzie nawiązującym do przeszłości. Moda 

na tego typu pojazdy wciąż trwa, czego dobrym przykładem jest Chrysler 

PT Cruiser utrzymany w stylu retro. 

Właściciele „500-ki” to osoby chcące się wyróżniać na drodze, dlatego 

Fiat postawił na szerokie możliwości personalizacji nowego 

auta. Klient ma do wyboru 12 kolorów nadwozia, 3 odmiany tapicerki 

(w 3 kolorach), 9 rodzajów obręczy (w tym 7 z lekkich stopów). Indywidualizować 

można jeszcze parę innych elementów, w sumie 

daje to 500 000 różnych kombinacji – wszystko po to, żeby nikt inny 

na drodze nie miał identycznego Fiata. 

Stara „500-ka” ważyła zaledwie pół tony, nowa ok. 900 kg. Oczywiście 

są to dwa różne samochody, tak pod względem technicznym, jak 

również w kwestii wymiarów zewnętrznych. „500” jest samochodem 

Włoski maluch podoba się nie tylko klientom, ale został doceniony także 

przez specjalistów motoryzacyjnych. Tyski zakład nie nadąża z jego produkcją, 

która wysprzedana jest na kilka miesięcy do przodu. W ciągu 4 

miesięcy tylko we Francji i Włoszech złożono ponad 105 tys. zamówień. 

Nie przeszkadza to jednak nowemu maluchowi w zbieraniu jednej nagrody 

za drugą. Fiacik uzyskał już uznanie w konkursach Auto Europa 

2008, EuroCarBody 2007, Auto Trophy i wielu innych. Do tych sukcesów 

dołączył tytuł najlepszego samochodu miejskiego uzyskany w plebiscycie 

BBC Top Gear Awards 2007. Włosi otrzymali kolejny prestiżowy tytuł 

„Car of the Year”. W ciągu 40 lat koncern zdobył ten tytuł aż osiem razy. 

Nowy maluch jest dziewiątym laureatem tej marki w historii. 

Cała trójka oferuje wysokie standardy wyposażenia. Również nie 

oszczędzano w nich na bezpieczeństwie. W crashtestach EuroNCAP 

najnowsze Mini uzyskało 5 gwiazdek w ochronie dorosłych pasażerów 

(poprzednia generacja – 4). Zaskakująco dobrze wypadł Fiat, 

również kończąc crashtest wynikiem pięciu gwiazdek (dla porównania 

Panda otrzymała „tylko” trzy gwiazdki). Bezpieczeństwo bierne 

w Volkswagenie zostało ocenione „tylko” na 4 gwiazdki, ale trzeba 

pamiętać, że jest to model obecny na rynku od 10 lat. 

Oryginalne, stylowe, świetnie wykonane i dobrze wyposażone auto 

wcale nie musi być drogie. Ceny New Beetla zaczynają się od 68 

390 zł (1.4, 75 KM). Mini startuje z niemal identycznego pułapu cenowego. 

Wersja One 1.4 (95 KM) to wydatek 68 500 zł, co również nie 

jest wygórowaną kwotą. Najtańszy jest oczywiście maluch z Włoch, 

jego ceny zaczynają się od 34 500 zł (1.2 Naked, 69 KM). 

Na całą trójkę otrzymamy dwa lata gwarancji mechanicznej (w Fiacie 

jest możliwość przedłużenia gwarancji do pięciu lat). Klienci indywidualni, 

którzy zdecydują się na zakup „500” w kredycie Fiat Bank, 

otrzymają rozszerzoną gwarancję do pięciu lat (limitowaną przebiegiem 

500 tys. km) bez dopłaty. 

Robert Steinbarth 

32 


PRZEJRZYJ SI W LUKSUSIE NOWEGO VOLVO V70 

ZAPOMNIJ O PRZYZWYCZAJENIACH I WEJD DO WY¯SZEGO WYMIARU DOSKONA£OCI. USI¥D, ODETCHNIJ 

KRYSTALICZNYM POWIETRZEM I ROZSMAKUJ SIÊ W LUKSUSOWYCH DETALACH. ZAW£ADNIJ WYRAFINOWAN¥ 

PRZESTRZENI¥, BEZ KOMPROMISÓW. POCZUJ KOMFORT BEZPIECZNEJ JAZDY, DZIÊKI AKTYWNEMU ZAWIESZENIU 

„FOUR-C“. ZRELAKSUJ SIÊ PRZY DWIÊKACH ULUBIONEJ MUZYKI, P£YN¥CEJ Z EKSKLUZYWNEGO ZESTAWU PREMIUM 

SOUND DYNAUDIO. POKOCHASZ TO UCZUCIE! 

SPRAWD NA WWW.VOLVOCARS.PL LUB POD NUMEREM INFOLINII: 

0 801 1 VOLVO (0 801 1 86586), 0 502 2 VOLVO (0 502 2 86586)

ReLease

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?