Puls UM

Puls UM
WSPOMNIENIEM PRZEZ ŚWIAT
Nieśmiało zakradająca się wiosna
więc na busika-taksówkę.
Niestety, nie był on
zbyt pojemny. Po zajęciu
miejsc siedzących
i włożeniu plecaków
okazało się, że w trójkę
musieliśmy pomieścić
się w miejscu przeznaczonym
na koło zapasowe.
Nie spodobało się
to za bardzo kierowcy.
Niemniej jednak, w tych
jakże komfortowych
warunkach, ruszyliśmy
w trasę w głąb gór, o której
można powiedzieć
same najlepsze rzeczy,
z wyjątkiem tego, że
była prosta i pozbawiona
dziur. Raz po raz uderzając
głową o sufit, brnęliśmy
przed siebie ściś-
nięci, w minorowych nastrojach i z niezbyt przychylnie
ustosunkowanym do nas kierowcą. Wtem kolega znalazł
pomysł na poprawę atmosfery. Warunki nie były przecież
tak ekstremalne, a byliśmy w końcu na Huculszczyźnie,
co bardzo zobowiązuje! Wyciągnęliśmy więc butelkę
wódki miejscowego sortu i podaliśmy kierowcy, co by nas
prędko i bezpiecznie dowiózł. Priorytetowo kultura przede
wszystkim! Kierowca wziął potężnego łyka, przepłukał
sobie policzki, po czym wypluł zawartość przez okno
stwierdziwszy, że zwykł pić lepsze. Od tej pory jednak
jechał już w znamienicie lepszym nastroju i dowiózł nas
tam, gdzie prosiliśmy.
Pierwsze chwile w górach, w których się nigdy wcześniej
nie było, są jak siłowanie się na rękę: trzeba rozeznać,
czego się można spodziewać. Wyczuć, na ile góry pozwolą
się okiełznać, a na ile pozostaną dzikie. One z kolei chcą
w turyście wzbudzić zmieszanie i lęk przed przestąpieniem
ich progu. Wynik tego starcia na zawsze pozostawia
cień we wspomnieniach, jakimi się takie miejsce później
pamięta. Teraz jednak, gdy przeszliśmy przez pierwszy
próg doliny i straciliśmy kontakt wzrokowy z cywilizacją,
Świdowiec przywitał nas umiarkowanie zachęcającą
aurą, budzącą raczej ciekawość niż przerażenie. Uszliśmy
jeszcze pół godziny i ze względu na zmrok, a także nie
chcąc nocować w śniegu – rozbiliśmy namioty i rozpaliliśmy
ognisko. Długo czekaliśmy na ten moment – wobec
wielkiego mrozu wytrzymaliśmy jednak tylko do chwili
posiłku i położyliśmy się do śpiworów.
Ranek przywitał nas piękna pogodą. Spaliśmy na
półce skalnej, z której rozciągał się wspaniały widok na
panoramę Czarnohory. Nic tak nie rozprzęga jak piękne
otoczenie. Nie zdziwi więc fakt, że tego dnia wyszliśmy
na trasę dopiero około południa. Czekała nas jednak droga
wybitnie wręcz piękna. Mijaliśmy rozkwitające pastelowo
polany, otoczone pokrytymi śniegiem zboczami. Szliśmy
na orientację, wzdłuż strumienia, wierząc, że wybija on
gdzieś u szczytu grani. Po drodze napotkaliśmy opuszczone
zimą, zamieszkałe latem wioski, w których Huculi
hodują i wypasają swoje – sławne, co najmniej na całą
Europę, jeśli nie świat – wierzchowce. Poznaliśmy klimat
i atmosferę, które sprawiły, że dawne polskie kresy nasi
dziadkowie wspominają z takim rozrzewnieniem. Mimochodem
zdobywając wysokość, dostaliśmy się do krainy
śniegów i lodu.
Do tego, jak trudno idzie się, przecierając szlak i wytyczając
nowe ścieżki w pokładach śniegu, nie muszę przekonywać.
Jest to jednak największa frajda, jaka czeka na
turystę zimą. Ludzie, którzy nigdy nie spróbują pochodzić
w odmiennej aurze pogodowej, znając góry tylko z wypraw
narciarskich, nie spodziewaliby się pewnie, że tego
dnia ujdziemy tak niewiele. Latem trasa ta rozpisana była
bowiem na zaledwie dwie godziny. Sami poniekąd byliśmy
sobie winni, robiąc co chwilę przerwy na odpoczynek,
zdjęcia czy bitwy śnieżne. Poszukiwania dogodnego
25