Aleje 3 - Biblioteka Publiczna w Częstochowie

PROZA
Anna Chowska
LUBIĘ...
Lubię poznawać nowych ludzi, pociąga mnie ich
tajemniczość, odmienność, głębia charakterologiczna, bo
lubię pokonywać labirynty ich osobowości. Lubię bronić
swoich przekonań, bo uważam, że stanowią niezbędne
moralne wiano oraz samopotwierdzanie się, wywodzące
się wprost z kompleksu małej wartości, który czasem mam
za sobą, a czasem nadal mnie prześladuje.
Bronię zatem swojego terytorium osobistego mówiąc,
że nie wpadnę np. w spiralę zaborczości, bo sama mam
bardzo głęboko zakodowane poczucie własnej wolności.
Nigdy nikt z mojego otoczenia nie był przeze mnie
„skonfiskowany”. Myślę raczej, że wszystkim pozostawiam
zbyt wiele swobody i że raczej tu tkwi problem.
Właśnie A. zrobił ze mnie przedmiot do zabaw
seksualnych, a ja początkowo niezadowolona,
usiłowałam bronić naszej maleńkiej wspólnoty, lecz
niestety bezskutecznie. Długie rozmowy, próby
wyjaśniania, do czego potrzebne jest mi telefoniczne
dzień dobry, dlaczego nie zamierzam przemykać się
pod dywanem, nie dały rezultatów. Musiałam pogodzić
się z faktem, że jeśli chce się z nim spotykać –
a chcę – to muszę przyjąć jego warunki. No bo jeśli
nie ma co do tego porozumienia, to wygrywa jedna
strona, albo druga, ale nie ma związku. Spasowałam
zatem w swoich i tak minimalnych wymaganiach,
dotyczących głównie formy kontaktów, ale nie ukrywam,
trochę mnie to kosztowało. No i spotykam się z nim
nadal, mam to co chcę, czyli dużo namiętności, a na
resztę jest opuszczona zasłona. Na szczęście mamy
o czym mówić, bo to ciekawy świata, inteligentny facet.
Choć niekoniecznie nie ma rezultatów, bo on zaczyna
odkrywać uroki słów „tęsknię za tobą”, „już tylko 4 tygodnie
do naszego spotkania”, co niedawno graniczyło z apage
satanas. Wczoraj z największym osłupieniem odebrałam
takiego e-maila. Nie ukrywam, było mi bardzo miło,
bo sprowadzona do przedmiotowej postaci, musiałam
w sobie zamrozić ciągoty do takiego może i pustego,
ale jakże potrzebnego „gadania”. A. ma podejście iście
filozoficzne do życia i gdyby nie silna fizyczność, to stałby
się absolutnym ascetą, żyjącym w świecie korzonków
i bez kobiet. Uważam, powtarzałam mu to zawsze, że na
szczęście składamy się z dwóch postaci, duchowej
i fizycznej, ale największa radość polega na harmonijnym
ich łączeniu.
Ja nauczyłam się mówić o uczuciach, bo tak jak
kiedyś przeczytałam, skąd dziecko, rodzice, mąż, partner
ma wiedzieć o naszych do nich uczuciach?
A. walczy z taką werbalizacją, bo uważa, że skoro chce
się ze mną spotkać, to już nie musi mówić, że chce.
To jego zdaniem wynika samo z siebie.
A przecież komunikujemy się za pomocą języka,
w którym są setki słów na opisanie naszych emocji i uczuć.
Dlatego warto korzystać z „rady” sentencji „nigdy nie
przegap okazji, żeby powiedzieć komuś, że go kochasz”
i po prostu tego słowa używać. Nie wstydzę się tego,
bo w ten sposób walczę ze stereotypami zachowań, które
były modne za czasów moich dziadków.
Dziś z każdej gazety dowiadujesz się, że mężczyzna
po to daje ci numer telefonu, byś do niego zadzwoniła;
że nieśmiałość mężczyzn sięga tak głęboko, że koniecznie
należy ich ośmielać proponując niekoniecznie spacer...
Nie twierdzę, że popieram te kulturowe zmiany od
a do z, bo zdecydowanie nie, ale te sztywne przedwojenne
karby też nie są moimi ulubionymi...
Idąc za sentencją nie szarżuję słowem „kocham”,
używam go bardzo oszczędnie, choć przecież jest takim
samym „komunikatem” jak „ogień jest gorący, a lód jest
zimny, czy ładną mamy dziś pogodę”. Myślę, że nie warto
by powszedniało, było nadużywane, poddało się mimowolnej
deprecjacji. Myślę, że warto go ostrożnie dawkować.
Poza tym dla mnie miłość ma jednak element racjonalny,
czyli jest w pełni świadomym wyborem ograniczenia
własnej wolności na rzecz osoby kochanej, wybierania
ścieżek porozumiewania się bez ran, wzajemnego
zrozumienia i tolerancji. Miłość ślepa, egoistyczna,
zaborcza jest mi obca. To uczucie uważam za najważniejsze,
ale nie za podstawę do licytacji i targów.
Dziś prześladuje mnie uczucie straty uciekającego
czasu. Gdy byłam młoda, mogłam czekać, dziś na czekanie
po prostu nie mam czasu. Staję przed wyborem, albo
korzystam z sytuacji, albo ona się już nie zdarzy.
Jest to dość bolesna, za to precyzyjnie określona
alternatywa.
Trudno będąc dojrzałym w niekończoność marzyć
o młodzieńczych ideałach. Opcje się zmieniają i właściwie
albo się podporządkujesz losowi, albo możesz zostać
samotnym na własne żądanie.
Wybieram zatem eksperymenty, nie robię sobie
wyrzutów i nie mam do siebie pretensji, jeśli coś nie jest
zgodne z oczekiwaniami. Carpe diem. I tyle.
W każdym z nas jest marzenie o tej jedynej, spełnionej
miłości, która nie omija nas (mnie, ciebie) jako wybrańców
losu. Rzeczywistość, która skrzeczy, jak niezwykle słusznie
zauważał Wyspiański, niestety szybciej niż byśmy chcieli
uświadamia nam, że to nieprawda. Ale pragnienie miłości,
marzenia o niej, jej przeczucie zostaje w nas na zawsze.
I borykamy się z tym oczekiwaniem, nieodwzajemnionym
spełnieniem lub jej brakiem. I w zależności od naszej
kondycji psychicznej albo popadamy w frustrację, albo
małpujemy udając wieczne szczęście, albo podążamy
drogą statecznego pogodzenia się z losem.
aleje III 42 IX-X 2006