Marlena Krajewska

Zgodnie z tym kryterium materiały hybrydowe moŜna podzielić na dwie
główne grupy. Pierwszą grupę stanowią systemy, w których jeden z komponentów
(organiczny lub nieorganiczny) jest wbudowany w sieć drugiego. W tym
przypadku oddziaływania między komponentami są głównie słabe, takie jak van
der Waalsa, wiązania wodorowe, lub oddziaływania elektrostatyczne. Do drugiej
grupy naleŜą systemy, w których dwa komponenty są połączone chemicznie
silnymi wiązaniami kowalencyjnymi.
Kompozytowe materiały nieorganiczno-organiczne (Ormocery, czy teŜ
Ormosile) znalazły zastosowanie przy produkcji wyrobów monolitycznych, oraz
powłok w tym powłok ochronnych.
Uproszczony schemat
układu hybrydowego:
(a) składnik organiczny
wydzielony w sieci TEOS,
(b) składnik organiczny
dobrze zdyspergowany w
sieci TEOS