Pokaż treść!

ALMAIDA D' ET REMONT CZljLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA 217
— Któż to jest ta mała pastuszka, z którą tańczyłeś wtedy... Ta
w sabotach gładzonych i fioletowych pończochach
— To moja mała przyjaciółka, panienko.
— Jak to twoja przyjaciółka
— Moja kochanka, panienko.
Almaida rumieni się i pyta:
— Na imię jej
— Maiły s.
— Czy jesteście sobie przyrzeczeni
— O, przyrzeczeni... jesteśmy zbyt młodzi na to...
Później z prześmieszkiem:
— Zabawiamy się razem w górach.
— Czym się zabawiacie
— Miłością, panienko.
Almaida rumieni się i„ po chwili milczenia:
— Jakżeż wy czynicie miłość
...I kiedy pyta się o to, serce jej tłucze, w uszach jej szumi. Nie
wie, czy żałuje powiedzianego. W yciąga ramię i poprzez muślin rękawa
wyczuwa płonący policzek młodego pastuszka. Przez długą chwilę
trwają tak, niemi, nieruchomi, ogłuszeni żądzą wahającą się i wonią
gwałtowną, podnoszącą się z kwaśnej mięty.
...Mój Boże, tym gorzej — mówi sobie Almaida. Jakże dobrze jest
tak pozostawać.
Ale, gdy niemal bez czucia, prawie bez woli przyciąga do siebie głowę
pacholęcia, on wspina się, jak koźlę, obiadające żywopłot, i zrywa
usta słodsze i cieplejsze od owocu, którego miąższ się rozpływa.
W tedy dopiero młoda dziewczyna powstaje i bez słowa odchodzi.
Od tego dnia spotykają się i kochają. Ciepłe siano sierpnia chroni ich
pieszczoty, których nie podejrzewa nikt i nie mąci. Leżą w uścisku,
kołysani śmiechem żywych wód i monotonnym szmerem pasących się
uężarnych kóz. Niekiedy odwiedzają wrzosowiska. O, radości gonienia
pośród żarzących się gron! Jakież unicestwienie z rozkoszy smakują,
gdy na poszarpaną upałem ochrę ścieżek polnych poczną padać oddzielne
łzy nawałnicy i nagle zatrzeszczą na listowiu. O, powolne powroty
poprzez winnice wysokie, kiedy drozd piskliwy napróżno wzywa winogron,
co znikły; spoczynki pod figowcem, gdy Almaida, uginając się
pod wielkim upojeniem złoconym, może już tylko, jęcząc, trzepotać
rzęsami.
Wkrótce nadchodzi jesień, i w górach kryją swoje kochanie.
Namiętność Almaidy wzrasta w miarę tego, jak staje się mniej nie-