Pokaż treść!

ALMAIDA D* ET REMONT CZZJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA 229
— Była to przyjaciółka jednego z mych przyjaciół. Zmarła, jaku
ofiara wstydu, który zrodziły w niej obłudne te przesądy. Zażyła laudanum,
i tragiczny jej zgon zmącił na zawsze umysł tego, który ją
kochał. Zwała się Laura Lopez. Potem, wskazując portret Chinki:
— Nazywała się Li-tse. Była córką mandaryna. Sprzeciwiał się jej
małżeństwu. Oddała się mnie. Ja pragnąłem tylko nie przestawać jej
kochać i pieścić dziecko, które miała mi dać. Ale ojciec jej odkrył n a ­
sze związki i znajdując, że zbeszcześciła się, obcując z chrześcijaninem,
dał ją na pożarcie świniom. I straciłem w ten sposób najmilszą z, kochanek
i kwiecie całej jednej wiosny.
Pan d‘Astin zbiera myśli z czołem w dłoni. Słychać szum ognia
i wiatru w parku, tego samego wiatru może, który dął niegdyś ponad
ogrodem Chin, gdzie, w gęstych zaroślach, młody markiz czuł gnącą
się pod nim Li-tse, bardziej giętką i słodszą od rozkwitłej gałęzi pigwy.
Almaida jest u kolan starca, który kładzie na nią rękę ze znakiem
błogosławieństwa i mówi:
— Nie trap się już więcej. Jestem wzruszony myślą, że ma biedna
Li-tse nigdy nie zaznała szczęścia, jakiego ty zaznasz: być matką. Będziesz
dumina z twego dziecięcia, kiedy Bóg ci je zsyła. Jeżeli pożyję
jeszcze kilka miesięcy, pozwoli mi ono wspominać to, którego mnie pozbawiono...
Tak, Bóg nam, je zsyła. Przyjmiemy je. Pozycja, którą zostawię
mu w spadku, nie mając naturalnych spadkobierców, będzie zaszczytna.
I bogactwo twoje da ci uniknąć wielu przykrości. Przyjaciółko
moja, nie będziesz wychowywała dziecka tego w sekrecie, ani wypierając
się jego pochodzenia, coby było łatwym. Ale stawisz je na
oczach świata, którym trzeba nauczyć się pogardzać, oświadczając głośno:
oto syn lub córka panny Almaidy d‘Etremont i małego pastuszka
z doliny.
Almaida, ciągle jeszcze klęcząca z ręką w ręku starego pana, uczuwa,
jak ogarnia ją bezmierna tkliwość. Podnosi wreszcie głowę i, skurczona,
z rozrzuconymi włosami, zatapia oczy palące, w których płoną łzy,
w oczach starca, bardziej niebieskich i czystych, niźli lazur kwietniowy.
Oplata pięknymi ramionami szyję pana d‘Astin i szepce:
— Mój przyjacielu, jakże jesteś dobry...
IX.
Lato, wieńczone macierzanką i niebieską tarniną, nadchodzi i mija.
I za nadejściem schyłku września park zamku d‘Astin napełnia się
tym brzaskiem zachodu, który czyni podobien koniec dnia sadowi dojrzałemu.
Wszystko zapuszczone już purpurą, wszystko się złoci. Ciemne