Pokaż treść!

TAD EU SZ BREZA
ZA NIEWIDOMYM*)
Teraz biegiem przed siebie. W iatr wypadał z ulic, w przełęczach
między domami ciągnęły się taśmy nieba, chłonęła je noc powolna,
przesycona czadem. Szedłem byle gdzie, oddalałem się, potem zobaczyłem,
że wracam. Przystanąłem. Jakaś kartka papierowa otarła się
o mój trzewik, było w niej, pomiętej, coś ze stworzonka, zaciekawionego,
ale na krótko. Cwałem przemknęły dzieci, powiązane sznurkami,
udające izaprząg. Jedno z nich, dziewczynka, obejrzało się za mną,
brudne, całe w kosmykach. Przez tę chwilę nabrało tchu i zaraz rzuciło
się ze swoim towarzystwem. Przyśpieszyłam kroku. Zaszumiało nade mną.
Ptaki rozsypały się w powietrzu. Malały, wzlatując, aż przyjął je mrok,
roztapiając i gęstniejąc od nich, jakby od kropli atramentu. Znowu inna
ulica. Drzwi źle wprawione, brzęczące szybkami, pchnięto. Po wąskich
schodkach dwu ludzi wychodziło z baru: niepewnych, rozkołysanych,
jakby wysiadających iz łódki. Nad nimi, ulatujący przez drzwi,
ciągnął się dym, podobny do rannej mgły. Było mi lepiej błąkać się,
niżeli dokądś podążać. Kołowałem tak, to o to, to o tamto zaczepiając
wzrokiem, bez myśli. Zapalano latarnie, rozprysło koło mnie światło.
Skręciłem w zmierzch. Pełno go było w wąskich i gęstych uliczkach,
z ścianami pochylonymi, z falującymi, pokręconymi daszkami. Niosło
mnie bezwolnie po chodnikach wąskich jak kładki, nierównych, śliskich.
Stąpnąłem na płytkę luźną, stuknęła głucho, zarazem przeważona
na stronę, wsparła mnie źle, tak, że zachwiawszy się, potrąciłem kogoś.
Przepraszając, spojrzałem w twarz kobiecą, tłustą, białą, ubarwioną.
Otworzyła usta, krzywe od uśmiechu, łapczywe, mięsiste. Zdaje się,
prosiła by się z nią udać. Odburknąłem coś. Ulica opadała. Brzegiem
chodnika ciekła niewielka struga, płaska, na strony i ku przodowi rozlewająca
się kręto drobnymi ruchami. Podobała się żółtemu, chudziutkiemu
smykowi: najpierw pomącił w niej patykiem, potem zapragnął
odciągnąć ją w bok, ukląkł, i, przytknąwszy palec, wyrysował
wąs i nawadniał go. Tu także już zapalano. Blisko mnie światło
zwlekło mrok z niedużej, pochylonej wystawy. Toczyły się po niej ku
szybie pomarańcze, orzechy, cukierki, które okrył kurz. Dalej w zaułku
ciemno. M ijam okna, przyćmione, .spoczywające jak w pleśni. Jedno
*) Z w iększej całości.