BLIŻEJ ŹRÓDŁA nr 1 - grudzień 2014

Nr 1 - grudzień 2014 

BLIŻEJ 

ŹRÓDŁA 

P I S M O P A R A F I I W N I E B O W Z I Ę C I A N M P W S Z C Z A W N I E - Z D R O J U 

Oddajemy do Państwa rąk pierwszy numer naszej gazetki parafialnej. Być może wielu z Was 

myślało o takim wydawnictwie już od dawna. Dzięki kilku osobom, nie zatrzymaliśmy się na 

poziomie dobrych pomysłów i rad, których jak mniemam wszyscy mamy wiele, ale podjęty został 

trud ich realizowania. Pragniemy, aby nasza gazetka stała się dla wszystkich źródłem ciekawych 

informacji oraz rozrywki. Będziemy uważnie słuchać Waszych opinii. Apelujemy, abyście przyjęli 

tę inicjatywę z życzliwością. Prosimy równocześnie o wyrozumiałość dla tych, którzy stawiają 

pierwsze kroki publikując na łamach naszego czasopisma. Przede wszystkim jednak chcemy zaprosić 

Was do współpracy przy redagowaniu kolejnych numerów. Wiemy, że w naszej wspólnocie są 

osoby, które mogłyby wesprzeć nas swoim talentem i pomysłami. Dzięki Wam ten biuletyn będzie 

lepszy i dotrzemy do większej liczby naszych parafian. Sprawcie, niech nasze nowe pomysły staną 

się przede wszystkim dobrem i służą budowaniu wspólnoty parafialnej oraz naszej małej ojczyzny. 

x.jz 

W NUMERZE: 

Spotkanie ze 

Słowem 

Stowarzyszenia 

naszej parafii – 

Ruch Czystych 

Serc 

Skąd się wzięły 

kolędy? 

Jak świętuje się 

Nowy Rok 

w Japonii? 

Historia o Świętym 

Mikołaju 

Kącik literacki 

dla małych 

i dużych 

Trudne pytania 

Chwila dla 

najmłodszych 

Co było? Co będzie? 

Przegląd 

najciekawszych 

wydarzeń 

My także widzieliśmy i świadczymy, 

że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. (…) 

Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. 

Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, 

a Bóg trwa w nim. (1 J 4,14.16) 

Drodzy Parafianie, Kuracjusze i Goście! 

Radując się obchodami Narodzenia Pańskiego, życzę Wam 

i Waszym rodzinom, by Chrystus Pan napełnił Wasze serca radością, 

pokojem i miłością. Niech ten biały chleb, którym przełamiecie 

się w wigilijny wieczór, na pamiątkę wydarzeń Nocy Betlejemskiej, 

przełamie wszelką niemoc w przybliżaniu się do Boga, który i dziś 

przychodzi do nas w drugim człowieku,swoim Słowie i Eucharystii. 

Zapraszam Was wszystkich „Bliżej Źródła” – do wspólnej 

modlitwy w naszym parafialnym kościele. 

„Pokój, którego świat dać nie może, Ja wam daję!” 

(Jezus) 

Z najlepszymi życzeniami i pamięcią w modlitwie. 

Ks. Jarosław Żmuda – proboszcz 

1

ROK ŻYCIA KONSEKROWANEGO 

30.11.2014 - 02.02.2016 

Z woli papieża Franciszka od pierwszej niedzieli Adwentu 2014 roku do 02 lutego roku 2016 w całym 

Kościele będzie trwał Rok Życia Konsekrowanego. Będzie on przeżywany pod hasłem: „Ewangelia, 

proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”. 

Ogłaszając ten Rok w listopadzie 2013 r. papież 

powiedział: „życie konsekrowane jest złożone, jest 

pełne łaski, ale i grzeszności. W tym roku pragniemy 

uznać i wyznać nasze słabości, pragniemy też z mocą 

pokazać światu, ile wśród nas jest świętości i żywotności. 

Jak wiele jest świętości ukrytej w naszych domach, 

klasztorach, ale przez to nie mniej owocnej, która 

sprawia, że konsekrowani są “żywymi ikonami Boga” 

po trzykroć Świętego”. 

W Polsce mamy ok. 35 tys. osób konsekrowanych, 

a to oznacza, że co tysięczny Polak i Polka jest 

osobą konsekrowaną. Żyją obok nas i między 

nami. Od setek lat modlitwą, pracą i świadectwem 

ubogacają życie Kościoła i społeczeństwa. 

Tak bardzo wrośli w naszą codzienność, 

iż współcześnie prawie ich nie zauważamy. Niewiele 

też o nich słychać w mediach, a przecież 

prowadzone przez nich szpitale, domy opieki 

społecznej, szkoły i przedszkola, różnorakie dzieła 

charytatywne, służą nam i naszym rodzinom. 

Nikt z nas nie może też powiedzieć, iż nie jest 

dłużnikiem sióstr klauzurowych, które modlą się 

nieustannie i ofiarują swoje życie za nasze zbawienie. 

Papież Franciszek dał nam wszystkim bardzo 

dobrą sposobność, byśmy na nowo odkryli wartość 

całkowitego poświęcenia się Bogu, którego 

świadkami są osoby konsekrowane. Byśmy także 

lepiej poznali życie i specyfikę powołania tych 

ludzi, którzy zrezygnowali z kariery, z założenia 

rodziny, dla większego dobra, jakim jest Bóg. 

Zachęcamy Was wszystkich, Bracia i Siostry, do 

większego zainteresowania się życiem osób konsekrowanych. 

Często blisko waszych domów jest 

jakiś klasztor, czy dom zakonny. Zainteresujcie 

się codziennością osób, które w nich żyją, nawiążcie 

z nimi osobisty kontakt, spróbujcie zrozumieć, 

dlaczego wybrali taką drogę. Pomoże to 

w głębszym zrozumieniu własnego powołania 

oraz odpowiedzialności za dar życia, który 

otrzymaliśmy wszyscy od Boga. 

W ciągu najbliższego roku będzie też wiele wydarzeń, 

organizowanych po to, byśmy uświadomili 

sobie lepiej rolę osób konsekrowanych 

w Kościele. Będziemy mogli poznać bogactwo ich 

charyzmatów, niezwykłe życie świętych, różnorodność 

dzieł, które prowadzą. 

(z komunikatu Bp K. Gurdy na rozpoczęcie 

Roku Życia Konsekrowanego) 

MODLITWA MA MOC 

„Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego“ List św. Jakuba 5,16 

Zachęcamy wszystkich, aby w tym miejscu przedstawiali swoje intencje modlitewne, które leżą im na 

sercu. Zapraszamy całą wspólnotę parafialną do modlitwy wraz z nami w powierzonych sprawach. 

Liczymy również na to, że będzie to miejsce, by podziękować Bogu za Jego działanie. 

Na początek prosimy o modlitwę w następujących intencjach: 

 

 

 

O błogosławieństwo i Bożą mądrość dla członków redakcji, aby gazetka stała się 

darem dla innych i pomagała w tworzeniu wspólnoty parafialnej. 

O błogosławieństwo i siłę dla księży z naszej parafii, o wytrwałość i wzrastanie 

w łasce u Boga i u ludzi . 

Aby w nowym 2015 roku Pan Bóg dał nam czas, byśmy każdy dzień 

mogli wypełnić czynami na miarę talentów, którymi nas obdarzył. 

2

LECTIO – CZYTAJ UWAŻNIE! (J 1, 1 – 18) 

S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M 

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. 

Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością 

ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez 

Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli 

przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości. Była światłość 

prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo] 

a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. 

Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą 

w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało 

się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od 

Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: 

«Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie 

godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali 

- łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez i prawda przyszły 

przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony 

Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył. 

MEDITATIO – ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO! 

„Nikt nigdy Boga nie widział”. Adam 

odwrócił twarz od Boga. Obrazem Boga jest 

człowiek żyjący w bliskiej z Nim relacji. Jezus – 

Słowo Ojca – stał się Człowiekiem, byśmy 

mogli zobaczyć Boga. To On sam mówi: „kto 

Mnie widzi, widzi także Ojca mojego” (J 14,9). 

Dziś narodzony Jezus jest Słowem Ojca. 

Słowem głoszonym przez proroków, ale nigdy 

nie rozpoznanym. Dziś staje się Ciałem, aby 

objawić nam prawdę o Ojcu. Słowo Boga, nad 

którym tak często pochylamy się w Piśmie 

Świętym, przyjęło nasze ludzkie ciało, by być 

bliżej nas, by być z nami, by nauczyć nas 

miłości. Wpatrując się w to Boże Dziecię, 

kontemplując Miłość, wzruszając się dobrocią 

Boga, pamiętamy, że przyjęcie Boga oznacza 

często zmianę życia, postawy, myślenia. 

Boże Słowo, istniejące od zawsze, będące 

przed czasem, przyjęło ludzkie ograniczenia, 

zaistniało w czasie. Słowo wymaga słuchania, 

zakłada dialog, wchodzi w relację. Przeżywanie 

ORATIO – MÓDL SIĘ! 

3 

kolejnych w naszym życiu Świąt Bożego 

Narodzenia zachęca do refleksji nad tym, co te 

Święta wnoszą w nasze życie, w naszą 

codzienność. Może co roku jest tak samo, może 

podobnie. Czas pełen dobroci, ciepła, miłości, 

bo przecież Bóg się narodził. I dobrze, że tak 

jest, gdyż pokazuje nam to, ile w nas dobra 

i wrażliwości. Nie możemy jednak na tym się 

zatrzymać. 

Bóg rodzi się każdego dnia na tylu 

ołtarzach świata. Rodzi się każdego dnia 

w sercach tych, którzy przyjmują Słowo Boże. 

Bóg wciąż się rodzi, wciąż przychodzi, by być 

z nami. Bóg jest z nami i zostanie do skończenia 

świata (por. Mt 20,28). To od nas zależy czy Go 

przyjmiemy, czy każdego dnia będziemy mieli 

Boże Narodzenie. Gdy Jezus rodził się na 

ziemi, nie wszyscy Go przyjęli, choć przyszedł 

do swoich (por. J 1,11). Nie wszyscy Go 

rozpoznali. Tym jednak, którzy Go rozpoznali, 

dało moc, by mogli stać się dziećmi Bożymi 

Maleńki Jezu, zostań tu, zamieszkaj w moim sercu , w mojej rodzinie, w pracy, w szkole, wśród przyjaciół. 

Przyjdź z darem pokoju i radości, z darem miłości i życzliwości. Przyjdź z darem przebaczenia. Amen 

ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN! 

Znajdź w te Święta chwilę na Adorację Dzieciątka Jezus. Uwielbiaj Go i dziękuj za Jego narodzenie.

HEJ KOLĘDA, KOLĘDA 

Kolęda 

1. «pieśń religijna o tematyce związanej z narodzeniem Chrystusa» 

2. «duszpasterskie odwiedziny księży u parafian po świętach Bożego Narodzenia» 

3. «obrzęd ludowy związany z okresem świąt Bożego Narodzenia, polegający na obchodzeniu 

domów przez kolędników» (Słownik języka polskiego) 

Słowo „kolęda” posiada rodowód 

łaciński. U starożytnych 

Rzymian calendae oznaczały 

pierwszy dzień miesiąca, 

a od połowy I wieku 

kalendy styczniowe rozpoczynały 

bieg nowego roku 

(zgodnie z kalendarzem juliańskim). 

W tym dniu odwiedzano 

się wzajemnie, składano 

życzenia i wymieniano podarunki, 

śpiewano też pieśni na cześć odradzającego 

się słońca. Ten zwyczaj przeniknął we 

wczesnym średniowieczu na Bałkany i Słowiańszczyznę. 

Prasłowiańskie słowo „kalada” 

zaczęło odtąd oznaczać dar, upominek 

noworoczny i zwyczaj odwiedzania domów 

„po kolędzie”. Chrześcijaństwo, ze względu 

na bliskość Świąt Bożego Narodzenia 

i Nowego Roku, przeniosło uroczystości na 

25 dzień grudnia. 

Znaczenie słowa kolęda przeszło z określenia 

święta na obrzęd, a stąd na pieśń, która 

jest centralnym punktem tego obyczaju. 

Funkcja znaczenia tego słowa rozszerzyła 

jego zakres także na przedmioty bezpośrednio 

związane z kolędowaniem, np. podarunki 

dawane kolędnikom. Czasami kolędowanie 

znaczy także w potocznej mowie składanie 

życzeń noworocznych. Nazwa kolęda, tak dla 

obrzędu jak i pieśni, zachowała się najwierniej 

na wschodzie Europy: począwszy od 

Morza Śródziemnego, Grecji, przez ludy 

Półwyspu Bałkańskiego, Węgry, ludy słowiańskie: 

Polaków, Białorusinów, po Litwę, 

Łotwę, Słowian Zachodnich. Na zachodzie 

Europy nazwa ta spotykana jest rzadko i nie 

w znaczeniu obrzędu albo pieśni, ale rzeczy 

związanych z Bożym Narodzeniem, np. we 

4 

Francji nazywa się tak klocek drzewa spalony 

w noc Bożego Narodzenia. 

Słowianie rozwinęli rzymskie 

kolędowanie, przeobrażając je 

i udoskonalając. Stałym 

składnikiem obrzędu kolędowania 

stały się życzenia 

pomyślności, żywe po dziś 

dzień zwłaszcza „Dosiego 

roku”, jak brzmiała ich 

staropolska postać. Składano je 

indywidualnie, jak i zbiorowo, 

nazywając właśnie „kolędami”. Życzenia 

zbiorowe miały postać pieśni. Innym 

działaniem właściwym kolędowaniu w całej 

Słowiańszczyźnie było wręczanie darów kolędnikom, 

podczas gdy u Rzymian występowało 

jedynie obdarowywanie się wzajemne. 

W wieku XIX i na początku XX ranga pieśni 

kolędowej i jej popularność wzrosła wśród 

wszystkich warstw społecznych, nabierając 

nowych treści i wartości. Powstawały kolędy 

patriotyczne, powstańcze, robotnicze, wojenne, 

internowanych. 

Pamiętajmy o śpiewaniu kolęd przy 

wigilijnym stole. To część naszej kultury, 

która zawsze przynosi wspomnienie ciepła 

domu rodzinnego, bliskości i miłości ukochanych 

osób. 

Ciekawostki: 

E.H-R. 

Najpopularniejsza kolęda „Cicha noc” 

przetłumaczona została na ponad 300 

języków. 

Najstarsza kolęda „Zdrów bądź, Królu 

anielski” pochodzi z 1424 r. 

Najstarsza polska kolęda „Anioł pasterzom 

mówił” powstała około 1555 roku.

Świąteczno – noworoczny czas przy polsko – japońskim stole 

Wywiad z rodziną polsko-japońską mieszkającą w Szczawnie -Zdroju (Żanetą i Hirokim Nukui). 

Pani Żaneto, nadchodzi okres przygotowań do 

Świąt Bożego Narodzenia, a później wspólne 

świętowanie przy wigilijnym stole. Jak wyglądają 

święta w Państwa domu? 

W naszym domu Boże Narodzenie to szczególne święto 

rodzinne, spędzane w gronie najbliższych. Obchodzimy 

je zgodnie z tradycją polską, ale z małymi akcentami 

japońskimi. Do przygotowań włączamy się wszyscy 

razem (inaczej niż w tradycji japońskiej, w której 

przygotowania świąt są wyłącznie domeną kobiet). 

Wspólnie sprzątamy, robimy zakupy, ubieramy choinkę 

(przygotowujemy ozdoby na choinkę techniką orgiami), 

przygotowujemy potrawy. Do kolacji wigilijnej 

siadamy z chwilą ukazania się pierwszej gwiazdy, pilnie 

wypatrywanej przez dzieci. Pamiętamy, żeby na 

stole znalazło się dodatkowe nakrycie dla „niespodziewanego 

gościa”. Zaczynamy od modlitwy i od 

dzielenia się opłatkiem połączonym ze składaniem sobie 

życzeń. Na kolację wigilijną przygotowujemy wyłącznie 

postne dania (ku zadowoleniu męża, w tym dniu 

jadamy kilka gatunków ryb). Zdarza się, że na naszym 

stole wigilijnym pojawiają się również dania japońskie, 

których głównym składnikiem są ryby lub inne owoce 

morza i obok polskiego karpia stoi np. sałatka z krewetek 

lub suszone ośmiornice. 

Wiemy, że przeżywanie okresu noworocznego 

jest szczególnie pielęgnowane w Japonii. Panie 

Hiroki, proszę nam przybliżyć tradycje i obyczaje 

tego czasu. 

Przygotowania do obchodów Nowego Roku w Japonii 

zaczynają się od susu-harai - porządków domowych. 

Składają się na nie czynności, dzięki którym domostwo 

ma wejść w nadchodzący rok oczyszczone ze złych 

wspomnień. Pierwszą z nich jest sprzątanie. Usuwane, 

a czasem spalane, są rzeczy dawno nieużywane, zbędne 

i związane z przykrymi momentami życia. Kolejnym 

krokiem jest udekorowanie domu. Po obu stronach 

wejścia do domu ustawiane są kado-matsu - 

ozdoby złożone z trzech ostro przyciętych bambusów 

związanych słomą ryżową i przystrojonych gałązkami 

sosny. Charakterystyczną dekoracją jest też shimenawa, 

czyli wiszące kompozycje ze słomy ryżowej 

i poskręcanego w zygzakowaty wzór papieru. Ma ona 

odganiać złe duchy. Wcześniej przygotowuje się także 

niektóre potrawy np.: ryżowe ciasteczka mochi jedzone 

razem z zupą zōni oraz toso - ceremonialne, ostre sake 

z dodatkiem ziół. Przed nadejściem Nowego Roku – 

shōgatsu - należy też wysłać okolicznościowe kartki 

z życzeniami, które nazywają się nenga-jō. Wieczór 

poprzedzający shōgatsu tradycja nakazuje spędzić 

z rodziną. W czasie noworocznej nocy Japończycy odwiedzają 

świątynie lub oglądają programy noworoczne 

w telewizji (zwłaszcza ulubione pokazy fajerwerków). 

Najważniejszym wydarzeniem jest 108 uderzeń świątynnych 

dzwonów (joya-no kane). Ich bicie ma wypędzić 

stary rok, uwolnić ludzi od grzechów 

i dać im nową nadzieję. Ranek 1 stycznia rodziny spędzają 

na wspólnych modlitwach przed domowymi 

ołtarzami. Podejmują tam noworoczne postanowienia 

i wypowiadają życzenia. Używa się do tego lalek darumy. 

Posiadają one tylko głowę i nie mają oczu. Podczas 

składania prośby lalce domalowywane jest jedno 

oko. Jeśli życzenie się spełni dorysowuje się też drugie, 

a jeżeli nie, to daruma zostanie spalona w następną noc 

noworoczną. Tradycyjnie w pierwszy dzień roku wręcza 

się dzieciom podarki. Są to zwykle pieniądze włożone 

w koperty. Zwyczaj ten zobowiązuje do dawania 

prezentów nie tylko własnym dzieciom, ale także tym 

pochodzącym z zaprzyjaźnionych rodzin. Noworoczny 

poranek to także czas, gdy roznoszone są kartki z życzeniami. 

Tego dnia należy także obowiązkowo odwiedzić 

świątynię. 

Pani Żaneto, jak Państwa córki Marysia i Hania 

odnajdują się w rzeczywistości dwukulturowej? 

W naszym domu tradycje polskie i japońskie 

przenikają się w naturalny sposób. W chwili obecnej, 

z racji miejsca zamieszkania dominującą kulturą w ich 

życiu jest kultura polska, europejska. Dla naszych 

córek to mąż jest przewodnikiem i nauczycielem 

kultury japońskiej. Razem uczą się języka japońskiego 

(m.in. trudnej pisowni), w swoich księgozbiorach 

posiadają książki japońskie (niektóre z nich potrafią już 

samodzielnie czytać), chętnie - jeśli jest ku temu 

okazja- zakładają tradycyjne stroje japońskie, sprawnie 

posługują się pałeczkami. Marysia i Hania wykazują 

zainteresowanie ojczyzną taty, zadając pytania z cyklu 

„A w Japonii, jak to jest...?” i analizując uzyskane 

informacje pod kątem podobieństw i różnic z Polską 

lub samodzielnie poszukując informacji, 

np. w Internecie na interesujące je zagadnienia. 

Tradycje polskie i japońskie w życiu naszych córek 

uzupełniają się i wzbogacają wzajemnie, dlatego 

wyrażamy przekonanie, że w pozytywny sposób 

kształtują ich osobowość i styl życia. 

Dziękuję za rozmowę i życzę Państwu radosnego 

przeżycia czasu świątecznego i noworocznego. 

E.H.-R. 

Żaneta Nukui na co dzień nauczyciel w wałbrzyskiej szkole 

i głos altowy w chórze parafialnym „Salve Regina”. 

Hiroki Nukui - pracownik japońskiej firmy w Wałbrzyskiej 

Specjalnej Strefie Ekonomicznej. 

5

W K R Ę G U W S P Ó L N O T Y 

R U C H C Z Y S T Y C H S E R C 

Od września 2013 roku przy naszej 

parafii działa wspólnota Ruchu Czystych 

Serc. Gromadzi ona wokół siebie ludzi, którzy 

nie boją się iść ,,pod prąd” mimo nacisków 

współczesnego świata oraz pragną żyć 

na co dzień czystą, bezinteresowną miłością. 

Ruch Czystych Serc w Szczawnie 

Zdroju skupia wokół siebie ludzi w różnym 

wieku i jak dotąd jest jedyną taką inicjatywą 

w całej diecezji świdnickiej. Inicjatorką RCS 

jest S.M. Damiana Szmidt, pełniąca w parafii 

pracę duszpasterską. Od samego początku 

opiekę nad szczawieńską grupą sprawuje 

miejscowy wikariusz ks. Artur Bilski. 

Uczestnicy Ruchu spotykają się dwa 

razy w miesiącu. Na zmianę odbywają się 

spotkania formacyjne, na których poruszane 

są tematy związane z kształtowaniem charakteru 

i własnego sumienia, oraz modlitewne, 

polegające na wspólnej adoracji Najświętszego 

Sakramentu i uczestnictwie we Mszy Św. 

Idea powstania Ruchu Czystych Serc 

opiera się na życiu i męczeńskiej śmierci 

bł. Karoliny Kózkówny, siedemnastoletniej 

dziewczyny, która nie wahała się oddać własnego 

życia w obronie cnoty dziewictwa. Jej 

heroiczna postawa pociąga za sobą coraz 

więcej młodych ludzi, którzy tak jak ona chcą 

walczyć o czystość każdego dnia. 

Wielkim świętem w naszej parafii były 

obchody setnej rocznicy śmierci patronki Ruchu, 

uwieńczone uroczystą Mszą Św. 

Najbliższe spotkania wspólnoty: 

3 I 2015 godz. 16.00 – spotkanie modlitewno - świąteczne 

10 I 2015 godz. 16.00 – spotkanie formacyjne 

7 II 2015 godz. 16.00 – spotkanie modlitewne 

21 II 2015 godz. 16.00 – spotkanie formacyjne 

7 III 2015 godz. 16.00 – spotkanie modlitewne 

21 III 2015 godz. 16.00 – spotkanie formacyjne 

Podczas liturgii cztery uczestniczki zdecydowały 

się na odmówienie modlitwy zawierzenia. 

Wypowiadając słowa przyrzeczenia, 

zobowiązały się strzec czystości przedmałżeńskiej 

oraz pogłębiać osobistą więź z Jezusem. 

Chętnie również podzieliły się swoimi 

osobistymi przeżyciami po tym wielkim wydarzeniu: 

„ W tym roku doznałam ogromnej łaski 

nawrócenia. RCS jest kontynuacją rozpoczętej 

drogi, powrotem i świadomym aktem zawierzenia 

się Jezusowi oraz odpowiedzią na moje poszukiwania” 

mówi Agnieszka Ludwińska, uczęszczająca 

na spotkania od września br. „Życie 

wymaga od nas różnych wyzwań. Dla mnie takim 

przeżyciem była śmierć mojego narzeczonego. 

Myślę, że to zobowiązanie, jakie podjęłam, będzie 

dla mnie bardziej pomocą niż wysiłkiem” dodaje 

Ewa Malinowska, będąca we wspólnocie 

również od września. 

Młodsze uczestniczki grupy, Aneta 

Małkowska i Anna Zubelewicz, zgodnie 

przyznają, że we wspólnocie RCS otrzymują 

potrzebne wsparcie duchowe i pomoc 

w rozwiązywaniu różnych problemów. 

Szczawieński Ruch Czystych Serc serdecznie 

zaprasza na spotkania wszystkich, 

którzy pragną wygrać swoje życie dla Jezusa, 

kochając wszystkich ludzi czystą, piękną miłością. 

„Błogosławieni czystego serca, albowiem 

oni Boga oglądać będą”. 

6

Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A 

Ś W I Ę T Y M I K O Ł A J 

Święty Mikołaj urodził się 

w Bari w południowych Włoszech. 

Żył prawdopodobnie w 

IV wieku chrześcijaństwa. Posiadamy 

mało historycznych 

informacji o jego życiu 

i działalności. Tradycja chrześcijańska 

przekazała natomiast 

o nim wiele legend i opowiadań. 

Był dzieckiem zamożnych rodziców, 

uproszonym przez 

nich w modlitwie u Boga. Od 

młodości odznaczał się. pobożnością 

i wrażliwością na 

niedolę i trudności ludzi, 

zwłaszcza biednych i opuszczonych. 

Po śmierci rodziców 

rozdał majątek potrzebującym. Ustanowiony biskupem 

sprawował posługę pasterską w Mirze 

w Azji Mniejszej. Jako biskup uczestniczył w soborze 

nicejskim (325 r.), na którym potępiono 

Ariusza i jego herezję. Zmarł 6 grudnia 345-352 r. 

Pochowano go w Mirze. Tu też dość wcześnie 

rozpowszechnił się kult świętego. 

W VI wieku św. Mikołaja czczono w Konstantynopolu 

oraz Mirze i stąd kult rozpowszechnił się 

po ówczesnym świecie chrześcijańskim na 

Wschodzie i Zachodzie. Na terenie europejskim 

rozpłynął szczególnie po sprowadzeniu do Bari 

relikwii św. Mikołaja w 1087 r. 

W 1098 r. przy grobie św. Mikołaja odbył się synod 

podejmujący próbę połączenia Kościoła prawosławnego 

z rzymskim. Kult św. Mikołaja 

przeniesiony na Ruś głęboko wszedł w obyczaje 

ludowe, język i sztukę narodu ruskiego. Świętego 

zaś obrano patronem kraju. 

W Kościele katolickim św. Mikołaja ogłoszono 

patronem żeglarzy, piekarzy, kupców oraz więźniów. 

Wierzenia ludowe 

uznawały św. Mikołaja za 

patrona i opiekuna zwierząt 

oraz ptaków. Przez długie 

lata czczono Go jako patrona 

bydła domowego, chroniącego 

go przed pojawiającymi 

się zarazami. Lud Białorusi, 

Ukrainy, a także Polski 

nosił przekonanie 

o posiadaniu przez Świętego 

władzy poskramiania 

wilków oraz pełnienia opieki 

nad pasterzami i ich 

trzodami. Na terenie Małopolski 

przechowało się 

w ludowej tradycji wiele 

opowiadań o św. Mikołaju - 

opiekunie pasterzy. 

Zwyczaj obdarowywania upominkami w dzień 

św. Mikołaja spotykamy od XIII wieku. Wprowadzono 

go najpierw w szkołach w formie 

stypendiów i zapomóg dla biednych uczniów. Z 

biegiem czasu w wielu krajach zaczęto 

obdarowywać wszystkie dzieci w szkołach. W 

końcu zwyczaj ten rozpowszechnił się w 

rodzinach, a prezenty dostawali także dorośli. 

W ikonografii, św. Mikołaja z Miry, przedstawiano 

najczęściej z Jezusem Chrystusem i Matką 

Bożą. Maryja podaje Świętemu księgę Ewangelii 

i omorforion (długi i szeroki pas ozdobiony 

krzyżem, element liturgicznego stroju biskupa 

Kościoła bizantyjskiego). Życiorys św. Mikołaja 

z IX lub X wieku wyjaśnia tę symbolikę. Podczas 

sakry biskupiej Chrystus wraz ze swoją Matką, 

ukazując się, wręczyli konsekrowanemu insygnia 

podejmowanego urzędu. 

W ikonografii chrześcijaństwa zachodniego święty 

Mikołaj przedstawiany jest najczęściej jako 

biskup rozdzielający dzieciom dary. 

7

R O Z M O W A W S T A J E N C E 

( O P O W I A D A N I E D L A N A J M Ł O D S Z Y C H ) 

W mroźny, grudniowy dzień, kiedy to grzeczne dzieci powinny już spać, do małej miejscowości 

Betlejem zawitali zmęczeni podróżni z daleka. Byli to Maryja i Józef. Wędrowali 

od domu do domu i nigdzie nie mogli znaleźć noclegu. Postanowili więc zanocować 

w starej, ubogiej stajence wśród bydła i zwierząt domowych. 

Maryja była bardzo słaba i zmęczona, a Józef nie odstępował jej ani na krok. Jedynym ich 

przyjacielem w niedoli był mały osiołek o imieniu Baltazar. Osiołek czuł, że nawet w tym 

nędznym miejscu jego państwo są niemile widziani. Kury się denerwowały, krowy groźnie 

muczały ze złości, że muszą oddać żłób dla chorej kobiety. Baltazar obserwował to 

i bardzo się martwił, że może stać się coś złego. Jego pani oczekiwała dziecka. Aby nie słyszeć 

narzekań i jęków, opuścił uszy i położył się z boku żłobu. Nagle zobaczył, że wszystkie 

zwierzęta wychodzą i zbierają się pod stajenką. Podszedł bliżej drzwi i nadstawił uszy. 

Wielka brązowa krowa Mu Mu przemówiła do swojej koleżanki. Zwierzęta rozmawiały 

o nieproszonych gościach w ich stajence. Do dyskusji przyłączyła się owca. Narzekania 

przerwał płacz dziecka. Baltazar odwrócił się i zamknął oczy. W stajence zrobiło się bardzo 

jasno. Po chwili jednak uśmiechnął się. Zobaczył jak jego pani przytula do siebie wyczekiwane 

dzieciątko. 

W uchylonych drzwiach stanęła najmniejsza owieczka. Ona jako pierwsza oprócz Baltazara 

zobaczyła malutkiego Jezusa. Pobiegła czym prędzej przekazać innym wielką nowinę. 

Zwierzęta zapragnęły Go ujrzeć na własne oczy. Przeciskając się między sobą zostawiły 

owieczkę Me Me w tyle. Ze łzami w oczach została za wszystkimi, próbując stawać na małych 

łapkach, aby coś zobaczyć. Maryja uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Poprosiła Baltazara, 

aby ustąpił jej miejsca. Me Me podeszła do żłobka, a malutki Jezus wyciągnął do 

niej rączkę. Nad stajenką ukazała się gwiazda, która miała zaprosić wszystkich na spotkanie 

z nowonarodzonym Panem świata. 

Zwierzęta cieszyły się, choć było im smutno, 

że tak niechętnie przyjęły gości pod swój dach. 

Do rana opowiadały mu opowiastki 

i śpiewały do snu kołysanki. Od tamtej pory w 

wigilijną noc każde zwierzę ponoć przemawia 

ludzkim głosem. Może i Twój piesek lub kotek 

powie coś do Ciebie? Posłuchaj go uważnie, bo 

w tę noc każdy cud zdarzyć się może…. 

Kasia Witek 

8

1. Jakie były imiona dziadków Pana Jezusa? 

2. Co oznaczają kolejno zapalane świece na 

wieńcu adwentowym? 

3. Kogo symbolizuje niebieska wstążka na świecy 

roratniej? 

4. Co oznacza słowo „wigilia”? 

5. Kto był twórcą pierwszego żłóbka? 

Ojciec z synem ulegli wypadkowi samochodowemu. 

Syna przewieziono do szpitala. Na salę 

operacyjną, gdzie chłopiec miał być operowany 

wchodzi chirurg i woła: „Przecież to mój syn!”. 

Kim był chirurg dla pacjenta? 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 

1. Czego to jest fragment? 

2. Gdzie się znajduje? 

3. Co znaczy ten obraz? 

Zmarł ateista. Przyszedł do nieba i puka. Otwiera 

mu św. Piotr i nie bardzo wie, co robić. Idzie więc 

do Pana Boga i pyta, co ma powiedzieć temu ateiście. 

Na to Pan Bóg odpowiada św. Piotrowi: 

„Idź i powiedz mu, że mnie nie ma”. 

1. Maluje ściany; 2. Walizki, torby, plecaki; 

3. Odgłos silnika; 4. Strzela w bunkier nieprzyjaciela; 

5. Działanie według schematu; 6. Kara 

za złe sprawowanie; 7. Np. schabowy; 8. Największa 

pustynia świata; 9. W nim wtrącone treści 

(Rozwiązanie logogryfu odczytasz z szarych pól) 

„Gloria in excelsis Deo” (Co to znaczy?) 

Tólowa 

Kto pierwszy 27.12.2014 r. o godz. 13.00 prześle 

prawidłowe rozwiązania wszystkich zadań na 

tulowa@gmail.com otrzyma nagrodę niespodziankę. 

9

Lidia Czyż „Mocniejsza niż śmierć“ 

M A G D A C Z Y T A 

„Nie miałem już sił, żeby żyć. Nie miałem 

sił, by kolejny raz walczyć...“ Tak rozpoczyna 

się piękna, lecz dramatyczna książka Lidii 

Czyż przedstawiająca historię młodego chłopaka 

- chłopaka, którego życie nie oszczędzało 

od pierwszych chwil istnienia, a gdy już 

wydawało się, że wychodzi „na prostą“, wydarzyło 

się coś, co na nowo zatrzęsło 

jego światem. 

Kiedy zaczęłam ją czytać 

podczas choroby, nie przestałam, 

dopóki nie przewróciłam ostatniej 

strony. Łzy, wzruszenie, przerażenie, 

strach... To uczucia, które towarzyszyły 

mi podczas lektury. Ale 

także radość, duma, pokój i pewność, 

że zawsze jest Ktoś, komu na nas zależy. 

Jeśli ktoś chce zobaczyć, jak wygląda 

walka z trudną przeszłością, wychodzenie ze 

współuzależnienia, powinien sięgnąć po tę 

pozycję. Jeśli ktoś chce zobaczyć, jak funkcjonuje 

rodzina osoby uzależnionej, powinien ją 

przeczytać. I jeżeli ktoś chce zobaczyć, jak 

wygląda praca nad budowaniem nowego 

życia, powinien ją przeczytać. No i najważniejsze 

- jeżeli ktoś chce zobaczyć, jak zwycięża 

Miłość - musi ją przeczytać. 

Książka przeznaczona jest dla młodzieży, 

„młodych“ dorosłych, ale też tych 

bardzo dojrzałych. Dla tych, którzy 

zadają pytania i dla tych, którym 

wydaje się, że znają odpowiedzi. 

Zachęcam!!! 

Na koniec przytoczę słowa 

ks. Ryszarda Nowaka – moderatora 

Ruchu Światło- Życie: „Siłą tej 

z życia wziętej, przedziwnej w splocie 

wydarzeń opowieści jest szczerość, 

zaskoczenie i zdumiewająca prostota narracji 

(...)“. 

I jeszcze słowa samej autorki umieszczone 

na pierwszej stronie pod tytułem 

książki: „Może właśnie ten, kto cierpiał, jest 

w stanie naprawdę zrozumieć siłę miłości?“ 

Magda 

W P A J Ę C Z E J S I E C I … 

… C I E K A W O S T E K 

Zachęcamy Państwa do pogłębiania wiedzy i poszukiwania radości za pośrednictwem stron internetowych. 

Internet oferuje nam ocean możliwości – znajdziemy tu mądre i pasjonujące źródła. Dziś przedstawiamy 

dwie strony: 

Jest to strona prowadzona 

przez 

Fundację Konferencji 

Episkopatu Polski, 

www.opoka.org.pl 

zawierająca 

m.in. najnowsze 

informacje z życia Kościoła w Polsce i na 

świecie, wieści z Watykanu oraz bogatą czytelnię 

pism katolickich. 

Strona ta przeznaczona 

jest szczególnie 

dla osób pragnących 

pogłębić swoją 

biblista.pl 

znajomość 

i rozumienie Pisma Świętego. Znajdziemy tu 

nie tylko fragmenty Pisma, lecz także rozważania, 

czytelnię i dział „Pytania do Biblii”. 

10

M Ł O D Z I E Ż P Y T A 

D L A C Z E G O K S I Ą D Z C H O D Z I „ P O K O L Ę D Z I E ? ” 

Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie 

przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał 

(Mt 10,40). 

Trudno ustalić skąd się wziął zwyczaj wizyt 

duszpasterskich. O chodzących po kolędzie 

pisał już Mikołaj Rej wkładając 

w usta Wójta krytykę Plebana „... potym bieży 

po kolędzie / w każdym kącie dzwonić będzie / 

Więc woła Illuminare / a ty chłopku musisz dare...”. 

Być może zwyczaj ten wziął się ze starożytnego 

Rzymu, kiedy to odwiedzano się 

w styczniowe dni zaczynające Nowy Rok. 

Kościół zaadaptował ludowe zwyczaje kolędowania 

po Bożym Narodzeniu i połączył je 

błogosławieństwem domów w Uroczystość 

Trzech Króli, a że nie dałoby się odwiedzić 

wszystkich jednego dnia, wizyta rozłożyła 

MAŁE „CO NIECO” 

ŚLEDŹ ZIELONY GOTOWANY 

Składniki: 

1,5 kg śledzia (płaty lub tusze) 

1 szkl. oliwy 

1 szkl. octu 

1 szkl. wody 

cebula 

ziele angielskie 

liść laurowy (2-3) listki 

pieprz mielony, cukier, sól 

Zalewa 

Wlewamy do osobnego naczynia: olej, wodę, ocet, 2 

łyżki cukru i 1 łyżkę soli. Wszystko mieszamy. 

Sposób przygotowania 

Warstwę śledzi układamy w garnku, posypujemy 

pieprzem mielonym, przykrywamy warstwą cebuli. 

Następnie układamy kolejne warstwy (śledź, pieprz 

i cebula). Polewamy wszystko zalewą, wrzucamy na 

wierzch liście laurowe i kilka ziaren ziela angielskiego. 

Gotujemy na wolnym ogniu 20 minut. 

się na czas poświąteczny. Taki to może być 

początek dzisiejszej wizyty duszpasterskiej. 

O niej samej mówi również Kodeks Prawa 

Kanonicznego w kan. 529 § 1: „Pragnąc dobrze 

wypełnić funkcję pasterza, proboszcz powinien 

starać się poznać wiernych powierzonych 

jego pieczy. Winien zatem nawiedzać rodziny, 

uczestnicząc w troskach wiernych, zwłaszcza 

niepokojach i smutku oraz umacniając ich w Panu, 

jak również - jeżeli w czymś nie domagają, 

roztropnie ich korygując”. 

Wizyta duszpasterska jest dobrym sposobem 

realizacji tej „funkcji pasterza”. Dziś wizyta 

duszpasterska to nie tylko błogosławieństwo, 

ale może przede wszystkim spotkanie 

duszpasterza z parafianami. Z doświadczenia 

duszpasterskiego mogę powiedzieć, że 

„kolęda” to szansa, którą trzeba wykorzystać, 

jest to szansa dla wiernych, ale i dla 

księdza. Jest to okazja do, rozmowy, podzielenia 

się wszystkimi treściami życia: radościami 

i smutkami, zapoznania się z sytuacją, 

w jakiej przychodzi żyć wiernym „poddanym 

pod opiekę” parafii i pracujących w niej 

kapłanów. Z punktu widzenia księdza jest to 

niepowtarzalna sposobność, by choć w pewnym 

stopniu uczestniczyć w życiu wiernych, 

co powinno zaowocować jeszcze skuteczniejszym 

głoszeniem Ewangelii, ale i sprostania 

oczekiwaniom wiernych. 

Jest jeszcze jeden ważny powód dla którego 

warto odwiedzić rodziny - każda wizyta 

powinna mieć rewizytę. Wielkim szczęściem 

kapłanów byłoby goszczenie wielu 

rodzin w progach kościoła na niedzielnej 

Mszy św. Do zobaczenia na kolędzie!. 

ks. Artur 

11

K R O N I K A W Y D A R Z E Ń 

C O B YCO Ł O BYŁO ? ? 

18.11.2014 r. B Ę D Z I E 

Wspomnienie bł. Karoliny Kózkówny - w tym 

roku także setna rocznica jej śmierci. Bł. Karolina 

jest Patronką Ruchu Czystych Serc a w naszej 

parafii znajdują się także jej relikwie. Z tej 

okazji została odprawiona uroczysta Msza 

Święta podczas której cztery osoby przystąpiły 

do RCS. Były to: 

Agnieszka Ludwińska 

Aneta Małkowska 

Ewa Milanowska 

Ania Zubelewicz 

23.11.2014 r. 

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. 

Tego dnia w naszej parafii kandydaturę ministrancką 

rozpoczęło 7 chłopców: 

Stasiu Fedoruk 

Adrian Kowalski 

Bartek Meisser 

Filip Pietreń 

Jacek Raczkowski 

Sebastian Raczkowski 

Dominik Szychowski 


Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Do 

wspólnoty Dzieci Maryi zostały przyjęte 

dziewczynki: 

Zosia Fedoruk 

Julia Kosmala 

Hania Pantol 

Ania Prus 

Basia Roszak 

Jagoda Sawicka 

Ala Witek 

Kasia Witek 

Podczas tegorocznego Adwentu trwała akcja 

„Anielskie serce”. Dzieci i dorośli przynosili 

produkty żywnościowe, za których ofiarowanie 

składamy serdeczne „Bóg zapłać”. Również 

członkowie Caritas naszej parafii rozprowadzali 

świece na stół wigilijny, z których dochód 

przeznaczony został dla najbardziej potrzebujących. 

W środę 17.12.2014 r. zakończyliśmy tegoroczne 

rekolekcje adwentowe. Przewodnikiem duchowym 

był. Ks. Roman Tomaszczuk, redaktor 

świdnickiej edycji „Gościa Niedzielnego”. 

C O 

CO BĘDZIE? 

24.12.2014 r. godz. 24.00 

Pasterka rozpoczynająca obchody Świąt Bożego 

Narodzenia 


Święto Świętej Rodziny – o godz. 10.45 rozesłanie 

Kolędników Misyjnych, a o godz. 12.00 

podczas Mszy Świętej możliwość odnowienia 

przyrzeczeń małżeńskich. 


Nasze rodziny odwiedzą Kolędnicy Misyjni, 

którzy będą zbierali ofiary na pomoc dzieciom 

z krajów misyjnych. 

31.12.2014 r. godz. 17.00 

Msza Święta na zakończenie starego roku. 


podczas Mszy Świętej o godz. 12.00 oprawę 

muzyczną poprowadzi chór „Fantazja” 

ze szkoły podstawowej w Szczawnie Zdroju. 

Po Mszy Świętej koncert kolęd. 

Zapraszamy dzieci i młodzież do udziału obozie 

zimowym OAZA CAMP - Wyprawa Do 

Krainy Narnii, który odbędzie się 

w Pasterce (Góry Stołowe) w dniach 

17-21 stycznia 2015 r. Cena dla uczestników 

letnich obozów OAZA CAMP tylko 410 zł. 

W ramach obozu przewidziane są: 

zajęcia teatralne, 

zajęcia taneczne, 

nauka jazdy na nartach biegowych, 

saneczkowanie, 

bal, 

spotkanie z Ewangelią. 

Szczegółowe informacje znajdują się na stronie 

oazacamp.pl 

„Bliżej źródła” 

gazetka parafialna Parafii Wniebowzięcia NMP 

w Szczawnie - Zdroju, ul. Kolejowa 18a 

Redakcja: ks. Jarosław Żmuda, ks. Artur Bilski, S.M. Damiana 

Szmidt, Amadeusz Czechowski, Ewa Hoppe- Rychłowska, 

Magdalena Klimczak, Joanna Małaszowska , Dorota 

Staniszewska, Kasia i Paulina Witek 

12

BLIŻEJ ŹRÓDŁA nr 1 - grudzień 2014

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?