Leczenie ran

CHARAKTERYSTYK
A I LECZENIE
RAN

Postacie ran:
-otarcie
-rany kłute
-rany cięte
-rany tłuczone
-rany miażdżone
-rany kąsane

Rany kłute-powstają na skutek zranienia
wąskim,długim przedmiotem. Rana taka nie zieje i
brzegi jej szybko się zrastają.
Rany cięte- powstają wskutek przecięcia ostrymi
przedmiotami. Brzegi rany są równe, zieją mniej
lub bardziej szeroko i krwawią zwykle obficie.
Świeże rany cięte łatwo się goją po zbliżeniu ich
brzegów.
Rany tłuczone- powstają wskutek pęknięcia skóry
i głębiej leżących tkanek pod działaniem tępego
przedmiotu. Uraz powoduje zgniecenie tkanek.
Brzegi rany są nierówne i obrzękłe, naczynia
krwionośne są przerwane.

• Rany miażdżone-są kombinacjami elementów
rany ciętej i tłuczonej.
• Rany kąsane- są to rany zadane zębami zwierząt.
Maja one charakter ran tłuczonych lub
szarpanych.
• Rany postrzałowe- powstają wskutek działania
różnego rodzaju pocisków lub ich części. Od innych
ran różnią się rozległością uszkodzenia tkanek.
Pozornie mała rana postrzałowa łączy się z
rozległym strukturalnym, a przede wszystkim
czynnościowym uszkodzeniem otaczających tkanek.

Fazy gojenia się rany:
- faza zapalna
- wytwarzanie tkanki łącznej
- obkurczanie rany
- przebudowywanie rany

Czas gojenia się rany
Czynniki wpływające na czas gojenia się rany dzielimy na
miejscowe i ogólne.
Miejscowe czynniki hamujące proces gojenia ran:
-zakażenie rany
-niedostateczne ukrwienie obszaru rany
-obecność tkanki martwiczej
-wysuszenie rany
-nadmierny wysięk w ranie
-urazy rany(silne środki antyseptyczne niszczą napełzający
naskórek i ziarninę)

Ogólnoustrojowe czynniki hamujące proces gojenia ran:
-zakażenia ogólnoustrojowe
-niedożywienie
-niedokrwistość
-niedobór witamin i minerałów
-podeszły wiek
-leki (kortykosteroidy, leki cytotoksyczne
stosowane w chemioterapii nowotworów)

Stany chorobowe wpływające niekorzystnie na
proces gojenia się ran to:
- cukrzyca
- nowotwory złośliwe
- niewydolność nerek
- choroba Leśniowskiego Crohna
- Colitis Ulcerosa
- jatrogenne przetoki jelitowe

Leczenie ran urazowych
1. Dezynfekcja skóry wokół rany.
2. Znieczulenie miejscowe rany.
3. Oczyszczenie samej rany(usuniecie skrzeplin, ciał obcych)
4. Szczelne zeszycie rany(jest to możliwe tylko w ranach
czystych lub ranach spowodowanych stłuczoną szybą do 6h
po wypadku.
5. Pozostawienie w ranie drenu.

Postępowanie z ranami zabrudzonymi
1. Dezynfekcja skóry wokół rany.
2. Znieczulenie miejscowe rany.
3. Odroczenie zawiązania nitek o kilka dni.
4. Zawiązanie szwów po ocenie procesu gojenia w dnie ranyszew
pierwotny odroczony.
5. Pozostawienie drenu w dnie rany.

Postępowanie w ranach bardzo zabrudzonych:
1. Pozostawienie rany otwartej do gojenia przez ziarninowanie
lub
2. Wycięcie zakażonych, martwych brzegów rany i zeszycie
z pozostawieniem drenu.

Zakażenia ran:
- tężec
- zgorzel gazowa

Tężec – choroba powstająca w następstwie
zakażenia rany beztlenowymi bakteriami
(Clostridium tetani). Znajdują się one w
postaci zarodników w ziemi, kurzu
ulicznym i odchodach zwierząt. Laseczki
tężca nie przenikają do krwiobiegu.
Rozwijają się w ranie, a działają przez
toksyny, które uszkadzają układ
nerwowy.

Objawy kliniczne:
- złe samopoczucie
- wzmożone napięcie mięśni
- wzmożona potliwość
- wzmożone napięcie mięśni żwaczy – prowadzące do
szczękościsku
- napady prężeń tężcowych
- wzrost ciśnienia tętniczego krwi
- zaburzenia połykania
- kurcze mięśni oddechowych i zapalenie płuc
- bolesne skurcze mięśni prążkowanych całego ciała

Rozpoznanie:
- opiera się wyłącznie na obrazie klinicznym,
ponieważ wyhodowanie drobnoustroju jest
trudne, a czasem niemożliwe

Zapobieganie wystąpieniu tężca
u osób, które uległy zranieniu polega na:
. Dokładnym oczyszczeniu rany.
. Zastosowaniu antybiotyków, zwłaszcza penicylin i tetracyklin.
. Uodpornieniu czynnym (szczepienie anatoksyną) lub
czynno - biernym (szczepienie anatoksyną i antytoksyną )

Uodpornienie czynno – bierne należy
zastosować tym zranionym osobom,
które:
- nie były szczepione przeciw tężcowi
- nie otrzymały wszystkich dawek podstawowego szczepienia
- otrzymały ostatnią dawkę szczepionki ponad 8 lat temu

Zabieg uodparniania czynno – biernego
polega na:
- głębokim podskórnym wstrzyknięciu w ramię 1 ml szczepionki
przeciwtężcowej – anatoksyny
- ponownym wstrzyknięciu (zmienioną strzykawką i igłą)po upływie
20 min, w drugie ramię 3000 j. surowicy przeciwtężcowej
po wykonaniu śródskórnej próby uczuleniowej
- kontynuowanie szczepienia podstawowego przeciw tężcowi zgodnie
z zaleceniami producenta szczepionki (druga dawka po upływie 1
miesiąca, trzecia po upływie od 6 – 12 miesięcy od drugiej)

OBRAŻENIA KLATKI
PIERSIOWEJ

EPIDEMIOLOGIA
Obrażenia klatki piersiowej stanowią około 1.6-16% wszystkich
obrażeń ciała.
Najczęściej dochodzi do nich w następstwie:
1.wypadki komunikacyjne
2. upadki
3. pobicia
W Europie ogólna śmiertelność w następstwie obrażeń klatki piersiowej
waha się w granicach 11-19%.
W Polsce śmiertelność w wyniku obrażeń klatki piersiowej wynosi 7-9%.
Połowa zgonów , do których dochodzi w wyniku obrażeń klatki piersiowej
ma miejsce w pierwszych 24 godzinach po urazie.

KLASYFIKACJA OBRAŻEŃ
KLATKI PIERSIOWEJ
Rozróżnia się dwie zasadnicze grupy obrażeń klatki piersiowej:
- obrażenia nieprzenikające (tępe, zamknięte)
- obrażenia przenikające (ostre, otwarte)
Obrażenia ściany klatki piersiowej występują w obrębie:
- powłok miękkich (skóry, tkanki podskórnej, powięzi oraz mięśni)
- kośćca klatki piersiowej
Obrażenia powłok miękkich są to różnego rodzaju rany- najczęściej rany
kłute. Odrębny rodzaj obrażeń powłok miękkich stanowią rany
postrzałowe, które bardzo rzadko przebiegają wyłącznie w powłokach
miękkich, a znacznie częściej przenikają w głąb klatki piersiowej
uszkadzając narządy wewnętrzne.

OBRAŻENIA KOŚĆCA KLATKI
PIERSIOWEJ
Wśród obrażeń kośćca klatki piersiowej rozróżnia się:
- złamanie żeber
- złamanie mostka
- złamanie obojczyka
- złamanie łopatki
- złamanie kręgosłupa piersiowego

ZŁAMANIE ŻEBER
Złamanie żeber może dotyczyć jednego, dwóch lub większej
liczby żeber. Najczęściej dochodzi do złamań żeber IV-X z
jednoczesnym rozerwaniem połączenia kostno-chrzęstnego.
Najrzadziej ulegają uszkodzeniom żebra : I,II,III, gdyż są one
osłonięte obojczykiem, łopatką i obręczą barkową. Złamaniom żeber
XI i XII mogą towarzyszyć uszkodzenia wątroby, śledziony, nerek
i kręgosłupa.

Objawy kliniczne:
- ból ( nasilający się podczas kaszlu, głębokim oddychaniu
i ucisku)
- duszność
- tachypnoe
- spłycenie oddechu

Rozpoznanie:
- Obraz kliniczny
- Rtg klatki piersiowej w dwóch projekcjach- (przednio-tylnej,
bocznej)
- TK
- USG

Wybór sposobu postępowania w
przypadku złamania żebra zależy od:
- umiejscowienia i rozległości złamania
- obrażeń współistniejących w obrębie klatki piersiowej i w innych
okolicach ciała
- dynamiki rozwoju objawów klinicznych
- wieku poszkodowanego, współwystępujących chorób

Leczenie:
W większości przypadków stosuje się leczenie zachowawcze,
które obejmuje podawanie środków przeciwbólowych, dbałość
o właściwe oddychanie i odkrztuszanie oraz oczyszczanie dróg
oddechowych. Stosuje się również blokady nerwów międzyżebrowych
na wysokości złamanych żeber.
W wybranych przypadkach stosuje się leczenie operacyjne, polegające
na zespoleniu odłamów żeber szwem kostnym lub na stabilizacji
poszczególnych żeber poprzez ich przytwierdzenie do sąsiednich,
niezłamanych odcinków żeber.

WIOTKA KLATKA PIERSIOWA
Wiotka klatka piersiowa- pojęciem tym określa się rozległe
złamanie 2,3 lub większej liczby żeber(w odcinkach przednich
i tylnych) lub utratę połączenia z mostkiem, która prowadzi
do powstawania opacznych (paradoksalnych) ruchów
oddechowych ściany klatki piersiowej.

Objawy kliniczne:
- duszność
- oddech opaczny
- niewydolność oddechowa

- Objawy kliniczne
- Rtg klatki piersiowej
- USG
- TK
Rozpoznanie:

Leczenie:
W leczeniu wiotkiej klatki piersiowej najczęściej stosuje się
„unieruchomienie wewnętrzne”- stabilizacja wewnętrzna,
które polega na tym, że u uśpionego chorego prowadzi się oddech
kontrolowany ze zwiększonym ciśnieniem wdechowym.
Klatka piersiowa jest wówczas rozprężana od wewnątrz, co sprzyja
stabilizacji odłamów kostnych żeber i wypychaniu wyłamanego
„okna kostnego” w trakcie wdechu. Pozwala to na rozprężenie płuca,
ułatwia właściwa wymianę oddechowa oraz zapobiega powstaniu
niedodmy i stanów zapalnych, a także narastaniu niewydolności
oddechowej.

POURAZOWA ODMA, KRWIAK W
JAMIE OPŁUCNEJ
Odma otwarta to stan, w którym powietrze z otoczenia przedostaje
się przez ranę w ścianie klatki piersiowej do jamy opłucnej
i z powrotem.
Objawy kliniczne:
- odgłos opukowy nadmiernie jawny
- ściszony szmer pęcherzykowy

Rozpoznanie:
- Obraz kliniczny
- Rtg klatki piersiowej

Leczenie:
Doraźnie należy jak najszybciej przerwać komunikacje jamy opłucnej
z otoczeniem poprzez osłonięcie rany szczelnym jałowym
opatrunkiem i nasączenie bezpośrednio przylegających do powłok
warstw gazy jałowa parafina lub sterylnym płynem, co zapobiega
przedostawaniu się powietrza do jamy opłucnej.
Leczenie szpitalne polega na chirurgicznym opracowaniu rany oraz
wprowadzeniu do jamy opłucnej drenu, połączonego na zewnątrz
zestawem ssącym. Drenaż usuwa się po uzyskaniu rozprężenia płuca,
zwykle w 2-3 dobie.

Odma prężna
Odma prężna- „odma zastawkowa” to stan, w którym obecność
powietrza w jamie opłucnej „dopełnia się” przy każdym wdechu,
powodując zwiększanie się ciśnienia.
Objawy kliniczne:
- duszność
- niewydolność oddechowa
- niewydolność krążenia

Rozpoznanie:
- Obraz kliniczny
- Rtg klatki piersiowej
- TK
- USG
- Gazometria

Leczenie:
Nakłucie jamy opłucnej igłą- powietrze wydobywa się na
zewnątrz pod dużym ciśnieniem, z wyraźnym sykiem.
W warunkach szpitalnych wykonuje się drenaż ssący.

Pourazowa odma podskórna
Pourazowa odma podskórna – rozedma podskórna lub odma tkankowa,
jest to stan, w którym powietrze z jamy opłucnej lub śródpiersia
przedostaje się do tkanek miękkich powłok klatki piersiowej.
Objawy kliniczne:
- obecność trzeszczących pęcherzyków powietrza wyczuwalnych
przy dotyku
- odgłos opukowy jawny
- trzeszczenie oraz osłabienie lub brak szmeru pęcherzykowego
- uwypuklanie się powłok klatki piersiowej
- obrzęk szyi i twarzy

Rozpoznanie:
Rozpoznanie:
- Rtg klatki piersiowej
Leczenie:
W leczeniu najważniejsze jest wykonanie drenażu
opłucnowego.

Odma śródpiersiowa
Odma śródpiersiowa jest stanem, w którym powietrze
z uszkodzonego drzewa oskrzelowego, tchawicy lub przełyku
przedostaje się do śródpiersia.
Objawy kliniczne:
- odma podskórna w okolicy dolnej części szyi
- gromadzenie się powietrza w śródpiersiu może doprowadzić
do rozwoju niewydolności krążenia
- zaburzenia rytmu serca
- zwolnienie akcji serca aż do zatrzymania krążenia
- niewydolność oddechowa( kaszel, duszność, sinica,
nadmierne wypełnienie naczyń szyjnych, tachykardia,
zmniejszenie ciśnienia tętniczego)

Rozpoznanie:
- Objawy kliniczne
- Rtg klatki piersiowej
- TK
Rozpoznanie
Leczenie:
Konieczne jest leczenie obrażeń będących przyczyna powstania odmy
śródpiersiowej oraz odbarczenie odmy. Odbarczenie polega na
wprowadzeniu przez nacięcie skóry umiejscowione ponad rękojeścią
mostka drenu do górnej części śródpiersia, tuż poza mostek.

Pourazowy krwiak jamy opłucnej
Pourazowy krwiak jamy opłucnej powstaje w następstwie obrażeń
klatki piersiowej, powodujących uszkodzenie opłucnej ściennej
i tkanek miękkich, a szczególnie w wyniku rozerwania naczyń
międzyżebrowych przez odłam kostny złamanego żebra i krew
przedostaje się do jamy opłucnej.
Objawy kliniczne:
- duszność
- tachypnoe
- kłucie w tej połowie klatki piersiowej, w której powstał krwiak
- wstrząs krwotoczny( gdy większa ilość krwi przedostaje się do
jamy opłucnej)

Rozpoznanie:
- Objawy kliniczne
- Rtg klatki piersiowej
Rozpoznanie
Leczenie:
Chory wymaga szybkiej interwencji obejmującej drenaż jamy
opłucnej, który wykonuje się przez VI przestrzeń międzyżebrową,
w linii pachowej przedniej lub środkowej. Jeśli objawy krwawienia
narastają, należy rozważyć możliwość interwencji operacyjnej.

URASY SERCA
Tępe urazy serca
Przyczyna ponad 80% tępych obrażeń serca są wypadki komunikacyjne
oraz upadki z wysokości.
Najczęstszym tępym obrażeniem serca jest stłuczenie, które , które
występuje u 10-30% chorych po urazach tępych. Uszkodzeniu prawie
zawsze ulega prawa komora serca.
Objawy kliniczne:
- nieswoiste bóle w klatce piersiowej
- zaburzenia rytmu serca
Rozległe uszkodzenia mięśnia sercowego mogą prowadzić do powstania
krwiaków podwsierdziowych, podnasierdziowych lub śródściennych,
a nawet stać się przyczyną odroczonego pęknięcia ściany serca.

Rozpoznanie
Rozpoznanie:
- Objawy kliniczne
- EKG
- ECHO
Leczenie:
Leczenie polega obserwacji i wdrożeniu leczenia stosowanego w
przypadkach zawału mięśnia sercowego.
Jeśli konieczne jest podjecie leczenia operacyjnego,
to najkorzystniejszym dostępem jest sternotomia pośrodkowa.

Urazy przenikające
Najczęstszą przyczyną uszkodzeń serca są rany kłute lub postrzałowe.
Rany kłute lewej komory na ogół są niegroźne, gdyż jej grube ściany
maja tendencje do obkurczania się, dzięki czemu krwawienie samoistne
ulega zatrzymaniu.
Znacznie groźniejsze są rany prawej komory i prawego przedsionka,
powodujące nasilone krwawienie, często doprowadzające w krótkim
czasie do wstrząsu hipowolemicznego.
Stan chorego z raną kłuta serca może być różny : od pełnej stabilności
i braku objawów klinicznych do masywnego krwotoku z wszystkimi
jego następstwami.

Rozpoznanie
Rozpoznanie:
- ECHO
- TK spiralna
Leczenie:
Leczenie polega na wykonaniu torakotomii przednio-bocznej przez
V przestrzeń międzyżebrową.

Tamponada serca
Rany drążące i urazy przenikające są najczęstszą przyczyną
tamponady worka osierdziowego.
Około 100-150ml płynu w worku osierdziowym wystarcza,
by doprowadzić do ostrej tamponady serca.
Objawy kliniczne:
- zmniejszenie ciśnienia tętniczego
- poszerzenie żył szyjnych
- nitkowate tętno
- osłabienie tonów serca
- szmer nad sercem

Rozpoznanie
Rozpoznanie:
- ECHO
- USG
Leczenie:
Niezwłoczne w tamponadzie jest odbarczenie worka osierdziowego.
W razie poprawy stanu chorego po odbarczeniu worka osierdziowego
i stwierdzeniu niewątpliwej tamponady serca, postępowaniem
z wyboru jest sternotomia podłużna lub torakotomia przednio-boczna.

WSTRZĄS

Przyczyny i objawy wstrząsu
trząs - jest pojęciem ogólnym oznaczającym nagłe załamanie sił i
orszenie się stanu chorego niezależnie od przyczyny.
niejszenie przepływu krwi przez tkanki powoduje niedostateczne
patrzenie komórek w tlen i upośledzenie funkcji wielu narządów
e wszystkich odmianach wstrząsu pewne objawy i wygląd pacjenta
odobne:
początkowy niepokój, potem apatia,
skóra blada i chłodna, później pokryta kroplami potu,
szybki oddech
ciśnienie tętnicze skurczowe poniżej 80 mm Hg,
później nieoznaczalne
tętno bardzo szybkie, później niewyczuwalne

Wstrząs hipowolemiczny
Wstrząs hipowolemiczny – zwany też oligowolemicznym –
jest spowodowany prawdziwym zmniejszeniem wypełnienia
naczyń krwionośnych wskutek nagłego ubytku krwi całkowitej
lub osocza z przestrzeni naczyniowej.
Przyczynami wstrząsu oligowolemicznego mogą być:
- obfity krwotok, z ran, na skutek pęknięcia narządów wewnętrznych
z wrzodu dwunastnicy, żylaków przełyku
- rozległe oparzenia z ubytkiem osocza
- ciężkie urazy, złamania, zmiażdżenia z utratą dużej ilości krwi
i osocza do tkanek
- utrata zewnętrzna płynu przez wymioty, biegunkę nadmierną diurezę
(cukrzyca, moczówka), przedawkowanie leków moczopędnych,
nadmierną utratą potu
- utrata płynu do przestrzeni ciała: szybko narastające wodobrzusze,
zapalenie otrzewnej, wysięk opłucnowy, niedrożność jelit

Objawy kliniczne
W okresie wstrząsu wyrównawczego nie ma spadku ciśnienia tętniczego
dzięki kompensacyjnemu obkurczeniu naczyń. Mimo to stwierdza się już
wtedy bladość ochłodzenie i zwilgocenie skóry. Występuje tachykardia
chory ma pragnienie i czuje się osłabiony.
Gdy niedobór objętości narasta, powstaje wstrząs utrwalony.
Chory skarży się na duszność, ziewa, jest senny i może wpaść w śpiączkę
Stan pogarsza się dalej, ciśnienie i tętno staje się nieoznaczalne.
Wskaźnik wstrząsowy ALLGOWERA
Wskaźnik wstrząsowy :
Częstość tętna/min :skurczowe ciśnienie tętnicze w mm Hg.

Leczenie
-Wygodnie ułożyć chorego, unieść kończyny dolne.
-Zapewnić swobodny oddech. Usunąć przeszkodę oddechowe
-Ogrzać chorego. Nadmiar ciepła jest szkodliwy.
-Opanować ból i uspokoić lęk.
-Przetaczać dożylnie płyny.

Krwotok wewnętrzny i zewnętrzny
Krwotok - jest to przerwanie ciągłości naczynia krwionośnego i utrata
krwi do tkanek, jam ciała (krwotok wewnętrzny) lub na zewnątrz
organizmu (krwotok zewnętrzny). Utrata krwi od 1,5-2 litrów stanowi
bezpośrednie zagrożenie dla życia.
Ogólne objawy krwotoku:
- bladość powłok ciała,
- przyspieszone tętno.
- spadek ciśnienia,
- osłabienie,
- szum w uszach, mroczki przed oczami,
- zimny pot,
- niepokój.

Krwotok wewnętrzny i zewnętrzny
wpływ wystąpienia krwotoku na niektóre parametry życiowe

Pierwsza pomoc przy krwotoku
zewnętrznym:
- poszkodowanego należy ułożyć w pozycji leżącej lub pozycji
przeciw-wstrząsowej (w przypadku dużych krwotoków),
- jeżeli krwawienie dotyczy kończyny - unosimy ją,
powyżej poziomu serca,
- stosujemy ucisk doraźny na ranę lub na najbliższą tętnicę
doprowadzającą krew do rany,

Pierwsza pomoc przy krwotoku zewnętrznym:
miejsca ucisku

Pierwsza pomoc przy krwotoku zewnętrznym
zakładamy jałowy opatrunek uciskowy:
budowa i zasada działania opatrunku uciskowego: zatrzymywany jest
przepływ tylko w wybranej tętnicy, krążenie w kończynie odbywa
się dalej poprzez sieć mniejszych, pobocznych naczyń krwionośnych

Pierwsza pomoc przy krwotoku zewnętrznym
- kontrolujemy tętno na zranionej kończynie,
- sprawdzamy czynności życiowe poszkodowanego,
- zapewniamy poszkodowanemu komfort termiczny i psychiczny,
- w razie potrzeby wzywamy pogotowie.

Krwotoki wewnętrzne
Krwawienia wewnętrznego nie jesteśmy w stanie zatamować,
możemy jedynie zmniejszyć ilość wypływającej krwi.
Objawy i pierwsza pomoc zależą od miejsca, gdzie krwotok
występuje. Przy podejrzeniu krwotoku wewnętrznego zawsze
wzywamy pogotowie.

Krwotoki wewnętrzne
Utrata krwi do tkanek przy różnych typach złamań kostnych

Odpowiedzialność
zawodowa pielęgniarek i
położnych

Samorząd zawodowy pielęgniarek i położnych powołany
został dla sprawowania pieczy nad należytym
wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu
publicznego i dla jego ochrony oraz w celu
reprezentowania interesów zawodowych
Zgodnie z art.. 38 ustawy (Dz.U.Nr 9,poz.45) członkowie
samorządu podlegają odpowiedzialności za postępowanie
sprzeczne z zasadami etyki zawodowej
Czyn będący podstawą wszczęcia postępowania z zakresu
odpowiedzialności zawodowej, może naruszyć
jednocześnie normy prawa karnego, a co za tym idzie
może skutkować nawet dwukrotnym ukaraniem
pielęgniarki, położnej za ten sam czyn. Zarówno w ramach
postępowania z zakresu odpowiedzialności zawodowej jak
również postepowania karnego

Śmierć obwinionej pielęgniarki, położnej przed
zakończeniem postępowania nie przekreśla możliwości
dalszego jego prowadzenia
Może bowiem toczyć się ono nadal, jeżeli zażąda tego w
terminie dwóch miesięcy od daty zgonu obwinionego jego
małżonek, krewny w linii prostej, brat lub siostra.

Organy orzekające w
sprawach
odpowiedzialności
zawodowej
I Instancja- okręgowy sąd piel. i poł. działający w ramach
tej izby, której obwiniona pielęgniarka lub położna jest
członkiem
II Instancja- Naczelny Sąd Pielęgniarek i Położnych
Sąd apelacyjny- sąd pracy i ubezpieczeń społecznychrozpatrujący
odwołania od wydanych w drugiej instancji
orzeczeń Naczelnego Sądu

Jeżeli czyn z zakresu odpowiedzialności zawodowej
popełnią wspólnie członkowie różnych okręgowych izb
pielęgniarek i położnych, o właściwości sądu decydować
będzie miejsce popełnienia przewinienia zawodowego

Katalog kar
Upomnienia
Nagany
Zakaz pełnienia funkcji kierowniczych na okres od 1 do 5
lat
Zawieszenie prawa wykonywania zawodu pielęgniarki lub
położnej na okres od 6 m- cy do 3 lat
Pozbawienie prawa wykonywania zawodu pielęgniarki lub
położnej

Skutki orzeczeń
Pielęgniarka lub położna zawieszona w prawie
wykonywania zawodu lub tymczasowo zawieszona w
czynnościach zawodowych nie może wykonywać praktyki
zawodowej w żadnej formie
Kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu pociąga za
sobą skreślenie z listy członków okręgowej izby bez prawa
ubiegania się o ponowny wpis.
W razie uniewinnienia lub umorzenia postępowania
pielęgniarka lub położna powinna być ponownie
zatrudniona przez swojego pracodawcę, jeżeli zgłosi
gotowość powrotu w ciągu 14 dni od uprawomocnienia się
orzeczenia uniewinniającego

W takim przypadku przysługuje pielęgniarce i położnej
roszczenie o odszkodowanie za szkodę
Roszczenie o odszkodowanie wygasa w razie nie
zgłoszenia wniosku w terminie rocznym od daty
uprawomocnienia się orzeczenia

Rejestr ukaranych
Rejestr ukaranych pielęgniarek i położnych prowadzi
Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych
Usunięcie z tego rejestru zapisu o ukaraniu następuje z
urzędu po upływie:
1 roku w przypadku nagany lub upomnienia
2 lat w przypadku zakazu pełnienia funkcji kierowniczych
3 lat od zakończenia kary zawieszenia prawa
wykonywania zawodu
Z rejestru nie usuwa się zapisu o karze pozbawienia prawa
do wykonywania zawodu

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ