"33" τριαντατρία - eBooks4Greeks.gr

του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου*
Αυτοχειρόγραφο
Μ
πάτσους – κωλόμπατσους - μπορεί να μας λες, αλλά
τα λούκια που τραβάμε να ήξερες και θα κοκκίνιζες
στη σκέψη και μόνο ενός άσχημου χαρακτηρισμού.
Ναι, ναι, τα ξέρεις και καλά, αλλά τα ξέρεις όπως
ο θρήσκος που παραδέχεται το παράλογο της πίστης
του, ωστόσο δεν μπορεί να κάνει το βήμα το παραπάνω
για να χωνέψει την αλήθεια.
Εκείνο τον μήνα είχα ήδη δει με τα μάτια μου μια
ξεκοιλιασμένη έγκυο είκοσι χρόνων, με τον ασχημάτιστο
άνθρωπο ριγμένο σαν ψοφίμι δίπλα της πάνω
στο πάτωμα, είχα ήδη δει έναν ηθοποιό νεκρό από
κόκα, με τα ξεριζωμένα αχαμνά όπως όπως στριμωγμένα
στο στόμα του κι ένα ψυγείο γεμάτο σκατά – ξέρασα
μόλις το άνοιξα – , είχα δει κάμποσες άλλες
αυτοκτονίες ανθρώπων που τους κυνηγούσε η τράπεζα
και η ύπαρξή τους, είχα δει... μα, θέλεις κι άλλα
για να καταλάβεις;
Όταν η υπηρεσία με έστειλε σε εκείνο το σπίτι,
ήταν πρωί κι εγώ άυπνος. Το βράδυ το είχα περάσει
μιλώντας στο τηλέφωνο, προσπαθώντας με νύχια και
με δόντια να πείσω την Λ. ότι με την φίλη της δεν
έτρεχε τίποτα – τσάμπα το ξενύχτι. Και μέσα σε
αυτή μου τη μαχμουρλίδικη βαρυθυμία, έπρεπε να
υπομείνω το πτώμα ενός νέου αγοριού που κρεμόταν
από το φωτιστικό. Το αγόρι ήταν λευκό και όμορφο,
η γλώσσα του μενεξεδιά, όπως γίνεται στα παιδιά
όταν τρώνε εκείνες τις καραμέλες που ξεβάφουν.
Τόσα χρόνια, ρε γαμώτο, και δεν είχα καταφέρει
ακόμα να συνηθίσω τη μεταλλική λάμψη ενός άψυχου
κορμιού. Όταν η περίπτωση ήταν ένας νέος άνθρωπος,
κακή ώρα, κορόιδευα τον εαυτό μου, του έλεγα: περίμενε,
ρε, τα νιάτα τελικά θα υπερισχύσουν και το
πτώμα θα σκιρτήσει γεμάτο ενέργεια, θα τινάξει
1 | Α υ τ ο χ ε ι ρ ό γ ρ α φ ο