m. emanuela smolki w opolu - Bibliotekarz Opolski

\A7
rÓC? d o Pols,li i
m/ m/
zn 6w wrześnie,
W W będą spadały z drzew grusze i śliwy,
w niebo popatrzą i będzie boleśnie:
pod słońcem września nie będę szczęśliwy.
To słońce stało ponad horyzontem,
błogosławiąc wrogim samolotem,
to słońce biło nas żelaznym jrontem,
dział hukiem, czołgów złowrogim łoskotem.
A czołgi w bagnach wyschniętych nie grzęzły,
szły armie, szybsze niźli polski piechur,
bomby waliły w kolejowe węzły,
płonęły miasta, rzucane w pośpiechu,
szli Niemcy...
Któż to niegdyś wstrzymał słońce?
Czemu nie zgasło nad warszawską bitwą?
Ono świeciło — okrutne, palące —
w oczy żołnierza, który trwał i wytrwał.
Słońce wspaniałe!... Słońce nad Warszawą,
nad Westerplatte, nad Helem, nad Kutnem,
wschodzące krwawo, zachodzące krwawo,
nie nasycone widokiem okrutnym!
1 już go odtąd nie ujrzę inaczej
niż w krwi oparach, brzemienne przekleństwem,
w dymach ze stosu męstwa i rozpaczy,
rozpaczą krwawe i promienne męstwem.
O słońce! Słońce września! Miną lata,
zdeptany będzie przez Prawo łeb węża,
może we wrogu odnajdziemy brata,
może sercemi będziemy zwyciężać,
może tak będzie. Ale słońce Września,
dni naszej chwały i krwi, i cierpienia, •
przeklęte będzie w legendach i w pieśniach,
aż nowe wzrosną po nas pokolenia.
(Władysław Broniewski „Słońce Września")