Eunomia 2007/06 - Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w ...

Z ŻYCIA UCZELNI
Z perspektywy trzydziestu lat
Gdy zaproponowano mi, abym podzielił się refleksjami
na temat pięciolecia PWSZ, uzmysłowiłem sobie,
że moje losy już od blisko 30 lat splatają się z historią
obiektu znajdującego się przy ul. Słowackiego. Z tej perspektywy
pięć lat to niewiele, długo więc zastanawiałem
się, o czym powinienem napisać. Pomyślałem, że może
o zachodzących zmianach, bo patrząc wstecz, łatwiej
mi o nich mówić.
Kiedy w 1980 roku podjąłem pracę w obiektach należących
obecnie do Uczelni, mieściło się tutaj Centrum
Doskonalenia Nauczycieli, a dyrektorem był Joachim
Raczek. Potem średnio co 10 lat następowała reorganizacja
systemu szkolnictwa i powstawała placówka
o innej nazwie: Studium Nauczycielskie, Kolegium
Nauczycielskie i wreszcie Państwowa Wyższa Szkoła
Zawodowa. Na jej czele po 20 latach ponownie stanął
prof. zw. dr hab. Joachim Raczek. I tak koło historii zamknęło
się, a ja (nie zmieniając krzesełka) dorobiłem się
kilku pieczątek z różnych miejsc pracy.
Poprzednio użyłem dosyć lapidarnego określenia:
„następowała reorganizacja”, lecz w praktyce przeżywaliśmy
niejedną trudną chwilę – były strajki, stan wojenny,
a także wiele biurokratycznych „wojen”, prowadzonych
po to, by nie dopuścić do likwidacji placówki.
Ponieważ odpowiadałem za techniczną stronę przygotowania
wniosków o wyrażenie przez ministerstwo zgody
na tworzenie kolejnych nowych szkół i kierunków,
mogłem bezpośrednio obserwować te mozolne wysiłki.
Myślę, że w końcowym efekcie nie zaprzepaszczono jednak
szansy i ze szkoły edukującej kilkadziesiąt osób powstała
uczelnia kształcąca 4 tysiące studentów.
Do moich zadań służbowych należy, między innymi,
obsługa wyposażenia audiowizualnego, telekomunikacyjnego
i poligraficznego. Dlatego, aby pokazać jak wiele
zmieniło się, proponuję (jako ciekawostki) kilka przykładów
z tych dziedzin.
W latach 80-tych zakupienie czegokolwiek dla firmy
graniczyło niemal z cudem. Byłem szczęśliwy, gdy udało
się „załatwić” np. zwykłe radia. Wspominam te czasy
wówczas, kiedy wyrzucamy na złom, pod naciskiem
przedstawicieli młodszego pokolenia, cenny niegdyś
sprzęt, a w zamian wyposażamy sale w projektory multimedialne,
kamery, wzmacniacze... Czyż oni mogą zrozumieć,
dlaczego takim sentymentem darzę te stare
graty?
Z kolei obsługując „inteligentną” kserokopiarkę, przypominam
sobie, jak umorusany po łokcie w farbie kręciłem
korbą powielacza, produkując kiepskiej jakości kopie.
Na dodatek odpowiednie służby kontrolowały, czy aby
nie wykonano z matryc nieprawomyślnych ulotek.
A pierwszy sprowadzony komputer, który „sam jeden”
przypadał na kilkunastu uczniów w grupie i był nowinką
w raciborskiej oświacie? Dzisiaj w PWSZ mamy
ich sto kilkadziesiąt wraz z oprzyrządowaniem, siecią
komputerową i dostępem do Internetu. I jak tu porównać
czasy, gdy własnymi siłami, z dostępnych akurat materiałów,
kleciliśmy wyposażenie sal (za pracownię komputerową
otrzymałem nawet nagrodę) z obecnymi, oferującymi
ogromne możliwości techniczne i wykonawcze?
Pamiętam też, jakim rarytasem było posiadanie
dwóch linii telefonicznych i przełączanych guziczkami,
sekretarsko-dyrektorskich aparatów. Mijały lata –
i proszę: firma obrosła w kilka wewnętrznych central telefonicznych,
a w samych obiektach przy ul. Słowackiego
mamy już około stu aparatów.
Wiele zmian zaszło też w systemie oświaty. Wyższe
wykształcenie, niegdyś dostępne tylko dla najlepszych,
stało się dzisiaj czymś niemal pospolitym. Nasza szkoła
z małej placówki, przygotowującej do zawodu w „rodzinnej”
atmosferze nauki, ewaluowała w stronę sporej
uczelni, w której już nawet nie wszyscy pracownicy znają
się nawzajem.
Wyglądając przez okno mojego biura, dostrzegam
upływ czasu. Na parkingu brakuje miejsc dla samochodów,
a posadzone (wydawałoby się nie tak dawno) krzaczki
wyrosły na dorodne drzewa. Na emerytury odeszło wielu
moich współpracowników, ich miejsce zajęli młodzi,
ambitni ludzie, zdobywający coraz wyższe tytuły naukowe
– bo tego wymaga od nich praca w Uczelni. A ja cieszę
się, że wciąż mogę obserwować rozwój szkoły!
Janusz Krajewski
5