Doświadczenie percepcyjne i jego rola w uczeniu się dziecka

Nie ulega wątpliwości, że doświadczenie zapośredniczone przyczynia się doznacznego poszerzenia środowiska życia człowieka. Środowisko to zmienia swojąistotę stając się, w coraz większym stopniu, otoczeniem sztucznym. Podstawowymdoświadczeniem człowieka staje się natomiast transformacja obrazów medialnych, cooznacza, że treść świadomości nie jest obecnie budowana tylko w odniesieniu do realnejrzeczywistości, ale w dużym stopniu w oparciu o rzeczywistość już zinterpretowanąi zaprezentowaną za pośrednictwem mediów. Następuje mediatyzacja doświadczeń,przeżyć, czyli poznawanie świata za pośrednictwem mediów. Dziecko przebywającew rzeczywistości zmediatyzowanej przejmuje reguły nią rządzące. Zmienia się aktywnośćdziecka oraz jego wewnętrzny świat [Samborska, 2008, s. 35-43]. Uczestniczy ono„pomiędzy” dwoma światami – realnym i wirtualnym. Doświadczenie bycia w świecierozciąga się na każdą ze stron. W tym kontekście koncepcja „przejścia” staje sięfundamentem, konstrukcją, na której budowana jest jego podmiotowość. Ma bowiem doczynienia z aktywnym doświadczeniem wielości, które dla dziecka jest doświadczeniemzarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Jakość i nasilenie tych doświadczeń zależą odindywidualnych możliwości i otwartości poznawczej dziecka. Pojawia się jednak większaróżnorodność dająca więcej możliwości doświadczania i postrzegania świata. W związkuz zachodzącymi procesami mediatyzacji zmienia się klasyczna przestrzeń rzeczywistości.Powstaje przestrzeń zmediatyzowana, nabierająca charakteru mentalnego – związanegoz sensorycznością, ze specyficznym odczuwaniem jej przez podmiot. Jest to nowa jakośćprzestrzenna ujawniająca się pod wpływem oddziaływania medium, które jest kreatoremnowych walorów, miejscem transformacji i przenikania rozmaitych porządków: technicznych,kulturowych i mentalnych [Kita, 2003, s. 43].Oddziaływanie nowej przestrzeni na dziecko jest ogromne. Zanurzając sięw przestrzeń symulacji, przyjmuje jej specyfikę przesunięcia znaczeń. W ten sposób zyskujenowy obszar doświadczeń, a z nim nowy poziom tworzenia i formowania znaczeń orazsensów, będący w istocie „symulowanym placem zabaw” [Miczka-Pajestka, 2007, s. 91].Dziecko z natury jest aktywne, ta cecha sprawia, że uczestnictwo w nowej przestrzeni,wymagające dużego zaangażowania, a nawet interaktywności, staje się doświadczeniemi taką formą aktywności, która mu odpowiada. Tutaj każdy akt komunikacyjny staje sięetapem w tworzeniu wizerunku podmiotu jako uczestnika komunikacji oraz etapemkreowania tożsamości. Ujawniająca się w rzeczywistości symulowanej wieloznacznośćdoskonale wpisuje się w obszar dziecięcej zabawy. Dziecko uczestnicząc w niej, podejmujedziałania twórcze. W kontekście uczestniczenia w symulowanej przestrzeni sztukadziecięcego tworzenia przyjmuje wielowymiarowy obraz. Symulowany plac zabaw staje sięmiejscem tworzenia fragmentów rzeczywistości. W działaniu tym zaznacza się dziecięcawyobraźnia, która staje się jego motorem i stymuluje do poszukiwań sensów. Zabawa niemoże być nakazana, posiada więc walor otwartości, co w odniesieniu do symulowanegoplacu zabaw znajduje odzwierciedlenie w ustawicznym zwielokrotnianiu sensówi dekodowaniu znaczeń. Dziecko nie potrafi w pełni odróżnić rzeczywistości realnej od tejwykreowanej, co tym bardziej pozwala mu na aktywne funkcjonowanie wśród różnorodnychkodów. Nie przeszkadza mu to uczestniczyć w zabawie, której doświadcza w obszarze4