Duchacz nr 38

Duchacz – Nr 38/2014



Duchacz – Nr 38/2014 

Apostolat – altruizm, 

obowiązek czy zaangażowanie w duchu Miłosierdzia Bożego? 

Coroczną praktyką podczas formacji 

w seminarium jest tzw. apostolat. Klerycy 

podejmują się w konkretnym dniu, ale 

dwa razy w miesiącu, systematycznego 

uczęszczania do wybranej przez siebie 

instytucji społecznej, grupy osób czy 

choćby jednej, w celu niesienia pomocy 

w obowiązkach, pracy czy wspólnego 

spędzenia czasu. Chcemy, żeby nikt nie 

czuł się samotny ani opuszczony. 

Dla każdego z nas, kleryków, jest to 

niejako obowiązek wynikający z planu 

i regulaminu naszego Zgromadzenia, 

jednak miejsce i sposób realizacji zależny 

jest w dużej mierze od nas samych, 

ponieważ przełożeni przychylają się do 

naszych wyborów, czyli gdzie i jak podejmujemy 

apostolat. 

Poniekąd obowiązek, ale jak wcześniej 

wspomniałem, wynika on tylko 

z założenia i planu naszego seminarium, 

ponieważ charakter i specyfika duchackiego 

charyzmatu sprawia, że dla każdego 

z nas apostolat to jedna z form 

przygotowywania się do pracy misyjnej 

wśród potrzebujących. 

Można by w perspektywie Roku Miłosierdzia 

pokusić się o stwierdzenie, 

iż taki rodzaj wychodzenia do ludzi 

jest jakby uczynkiem miłosierdzia lub 

wzniosłą postawą altruistyczną, jednak 

to czym się zajmujemy, jest dla nas 

z jednej strony nowym doświadczeniem, 

a z drugiej wejściem w otaczającą 

nas rzeczywistość. Oznacza to dla mnie 

osobiście, że choć nigdy wcześniej nie 

pomagałem wydawać posiłków w jadłodajniach 

dla ubogich, co jest dla mnie 

nowym przeżyciem, moim apostolatem, 

to właśnie z drugiej strony ubóstwo 

i głód to rzeczywistości, które dostrzegam 

i doświadczam, może nieznacznie, 

ale praktycznie codziennie, choćby 

w drodze na uczelnię, gdy na ulicy spotykam 

osoby żebrzące, głodne czy bez-


domne. Apostolat to czas jaki spędzamy 

z ludźmi, których codzienność jest inna 

niż nasza klerycka. 

W jakich formach apostolatu uczestniczymy? 

Jak powyżej wspomniałem, 

dwa razy w miesiącu udaję się do jednej 

z bydgoskich jadłodajni dla ubogich. 

Tam staram się po prostu rozmawiać 

z ludźmi czekającymi na posiłek, poznawać 

ich i wsłuchuję się w historie 

ich życia. Apostolat kl. Dawida to kilka 

godzin w miesiącu spędzonych na 

udzielaniu korepetycji z matematyki. 

Klerycy Łukasz i Jakub odwiedzają 

młodego człowieka chorego na porażenie 

mózgowe, którego uczą podstaw komunikacji, 

pisania, czytania. Dla kleryków 

Waldemara i Rafała czas apostolatu 

to chwile spędzone w hospicjum, gdzie 

towarzyszą osobą chorym, których stan 

zdrowia nie rokuje większych nadziei 

na przeżycie, tam właśnie doświadczają 

cierpienia ludzi nieuleczalnie chorych 

oraz trwają przy nich, gdy odchodzą do 

domu Ojca. Niesienie brzemienia osób 

chorujących na alzhaimera należą do 

kleryków Kamila oraz Michała. 

Czym jest apostolat? To najpełniej oddają 

słowa ks. Józefa Tischnera: „spotkanie 

to najgłębsze i najbardziej bogate 

z doświadczeń, jakie człowiek może 

w swoim życiu przeżyć. Kto nie spotyka 

na swojej drodze człowieka, ten, można 

powiedzieć,że zmarnował swoje życie”. 

W tym kontekście apostolat jest dla nas 

czasem podejmowania spotkania z drugim 

człowiekiem; człowiekiem, który 

właśnie go oczekuje. Apostolat to Miłosierdzie 

Boże! 

Serdeczne pozdrowienia z Dublina! 

Wiatr, mżawka, oberwanie chmury, 

tęcza, a później słoneczna pogoda. 

Taki jest klimat Irlandii i tak przywitała 

mnie Zielona Wyspa. Właśnie mija 

mój drugi miesiąc stażu na tej pięknej 

wyspie. Na razie uczęszczam na intensywny 

kurs języka angielskiego, który 

jest kluczem do pracy misyjnej, jednym 

z ważniejszych aspektów mojego stażu 

pastoralno-misyjnego w Irlandii, ale 

to nie wszystko. Co jeszcze zamierzam 

tutaj robić? Pozwólcie, że Wam trochę 

przybliżę aktualną sytuację. 

Irlandzka prowincja, w której się znajduję, 

liczyła niegdyś ponad 700 ojców 

i braci, którzy w swej młodzieńczej 

gorliwości prowadzili misje w Afryce 

lub Ameryce Południowej nawet przez 

kilkadziesiąt lat. Irlandzcy duchacze 

utworzyli wiele potężnych placówek 

na terenach misyjnych, lecz po wielu 

latach pracy w warunkach misyjnych, 

dziś sami potrzebują pomocy. Kimmage 

Manor, największy ośrodek misjonarzy


w Irlandii, przekształcił się w dom „pogodnej 

starości”, a w najbliższej przyszłości 

ma stanowić centrum dziedzictwa. 

Ostatnie święcenia kapłańskie w 

tej prowincji miały miejsce ponad 20 

lat temu, dlatego ważne jest, aby właśnie 

tam wyjść i pozwolić Chrystusowi 

działać w sercach młodzieży, która czuje 

się dzisiaj niejednokrotnie zagubiona. 

Kto będzie kontynuował misje? 

Zgromadzenie Ducha Świętego prowadzi 

wiele dzieł na terenie Dublina, 

z czego większość to kierowanie szkołami 

męskimi, niejednokrotnie o charakterze 

prestiżowym. Łącznie do tych 

szkół uczęszcza ponad 5000 młodych 

chłopców. Kto, jak nie my, powinniśmy 

wyjść i pytać: Czy to właśnie nie Ciebie 

potrzebuje Bóg, aby zbawić świat? 

Największe dzieła prowadzone przez 

Duchaczy w Irlandii to: Spiritan Initiative 

for Refugees and Asylum Seekers, 

Kimmage Development Studies Centre, 

Spiritan Education Trust, Blackrock 

College CSSp, Rockwell College 

CSSp, St. Mary’s College CSSp, St. 

Michael’s College CSSp, Tempelogue 

College CSSp, An Tobar Retreat and 

Spirituality Centre. Pod opieką duszpasterską 

duchaczy w Irlandii są parafie 

Ballintubber i Ballymoe w Diecezji Elphin 

oraz parafie Kimmage, Greenhills, 

Bawnogue i Deansrath w Archidiecezji 

Dublińskiej. 

Na dzień dzisiejszy mieszkam, uczę 

się, pomagam i pracuję przy szkole St. 

Mary’s w Dublinie. Przewiduję, że po 

zakończeniu kursu języka angielskiego, 

przełożeni skierują mnie do pracy 

z młodzieżą w charakterze powołaniowym, 

aby ukazać, że świat potrzebuje 

dzisiaj młodych i odważnych ludzi do 

głoszenia Dobrej Nowiny, szczególnie 

wśród osób najbardziej opuszczonych, 

jak to czynią duchacze. Prośmy więc 

Pana, aby wyprawił nas, swoich robotników, 

na żniwo, abyśmy nigdy nie pozostawali 

bez Świętych Sakramentów. 

Pozwólcie, że pożegnam się w języku 

irlandzkim gaelickim (iryjskim). Pożegnanie 

to oznacza: Niech Bóg i Maryja 

będą z Wami! 

Dia is Muire dhaoibh! 

PS Przesyłam Wam także pozdrowienia 

od Ojca Leo Layden’a z mojej Wspólnoty, 

który właśnie skończył 91 lat!



Miłosierdzie Boże na Madagaskarze 

Minął już rok od mojego powrotu do 

Polski ze stażu misyjnego na Czerwonej 

Wyspie, a wspomnienia pozostały. Dziś 

pragnę się podzielić wiarą tych ludzi, 

wśród których pracowałem. 

Kiedy w sobotę wcześnie rano przyjechałem 

do Mampikony, powitała mnie 

widoczna z daleka dzwonnica naszego 

kościoła. To był początek mojej przygody. 

Gdy następnego dnia wszedłem 

do kościoła, moją uwagę przykuł wielki 

obraz Jezusa Miłosiernego z napisem 

w języku polskim „Jezu ufam Tobie”. 

Pomyślałem: „jestem w domu”. Później 

zacząłem się zastanawiać, ile pracy 

musiało kosztować naszych ojców misjonarzy 

zaszczepienie wśród tubylców 

kultu Bożego Miłosierdzia. Postawa 

Malgaszów była dla mnie nie tylko zaskoczeniem, 

ale przede wszystkim wyrazem 

ich wiary. Ludzie sami przychodzili 

w każdy piątek, prosili o klucze do 

kaplicy domowej i o godzinie piętnastej 

grupa około 30, czy 40 osób wspólnie 

odmawiała Koronkę do Miłosierdzia 

Bożego. W grupie tej byli ludzie, którzy 

szli na pobliski targ, do pracy w polu, 

przychodziły też całe rodziny. Mogę powiedzieć, 

że co piątek moje myśli biegły 

do krakowskich Łagiewnik. Zaskakujące 

było dla mnie to, że przez cały 

mój pobyt na stażu misyjnym, uczestniczyłem 

może trzy razy w Różańcu, a 

w koronce w każdy piątek, bo moje biuro 

znajdowało się obok kaplicy. 

Zaraz po Wielkanocy ta grupa modlitewna 

rozpoczęła przygotowania 

do obchodów Niedzieli Miłosierdzia. 

W niedzielę w wiosce była sprawowana 

jedna Msza Święta, która trwała około 

3 godzin. Byłem zafascynowany entuzjazmem 

z jakim przeżywali tę uroczystość. 

Oczywiście w ten dzień nie mogło 

zabraknąć wspomnienia o świętym 

Janie Pawle II, który był orędownikiem 

Miłosierdzia Bożego. 

Po zakończonej liturgii odbyło się 

w naszej kantynie spotkanie, gdzie 

można było delektować się miejscowymi 

smakołykami. 

Madagaskar na zawsze pozostanie 

w moim sercu.


Miłosierdzie Boże w Meksyku 

Meksyk, jaki zapamiętałem, to duży 

terytorialnie i zróżnicowany kulturowo 

kraj. Żyje w nim ponad 50 różnych grup 

etnicznych. Ma to wpływ na różnorodność 

obyczajów, kultów, które można tam 

spotkać. Tak samo jest z kultem Miłosierdzia 

Bożego. Zaczynając od takich wspólnot 

parafialnych, gdzie po prostu wcale 

nie istnieje, dochodzimy do takich, gdzie 

ludzie tylko słyszeli o koronce do Miłosierdzia 

Bożego, nawet nie łącząc jej ze 

świętą Faustyną Kowalską. Są też parafie 

świetnie zorganizowane, gdzie jest propagowany 

ten kult w rodzinach, miejscach 

pracy, szpitalach. Odmawiane są wspólne 

modlitwy przyzywające miłosierdzia oraz 

można uczestniczyć we Mszach odprawianych 

ku czci największemu przymiotowi 

Boga. 

W Pantepec, gdzie przebywałem w czasie 

stażu misyjnego, ten kult powoli się 

rozwijał, zwłaszcza, że jest tam tylko jeden 

kapłan, a ludzie wydają się być mało 

przekonani do tego rodzaju kultu, gdyż 

jak powszechnie wiadomo, Meksyk jest 

krajem, który szczególnie umiłował Matkę 

Bożą z Guadalupe. W każdą niedzielę, 

przed wszystkimi Mszami, odmawialiśmy 

koronkę do Miłosierdzia Bożego. Dodatkowo 

raz w miesiącu była sprawowana 

Msza wotywna o Miłosierdziu Bożym, 

by wypraszać wszelkie łaski, zwłaszcza 

o zdrowie dla parafian oraz nawrócenie 

grzeszników. Miłosierdziu również polecaliśmy 

dusze wszystkich zmarłych. 

Na wioskach sytuacja jest nieco gorsza. 

Staraliśmy się, by były osoby, które będą 

umiały odmówić chociaż koronkę, w czasie 

oczekiwania na przyjazd kapłana, ale 

to nie było łatwe do osiągnięcia. Dobrą 

okazją do szerzenia nowiny o Miłosierdziu 

Bożym, o świętej Faustynie, o błogosławionym 

Michale Sopoćce, służył 

czas odwiedzin chorych, którzy bardzo 

potrzebują słuchać wieści o tym, że nie 

są sami, a przez zawierzenie się Miłosierdziu 

Bożemu mogą uprosić wiele łask dla 

siebie i tych, którzy cierpią z nimi. Staraliśmy 

się mówić o tym, przy każdej okazji, 

a zwłaszcza kiedy były rozdawane paczki 

z żywnością. 

W stolicy Meksyku można też spotkać 

grupę Apostołów Jezusa Miłosiernego, 

którzy propagują i realizują praktyczną 

część dzieł miłosierdzia. Oby w roku Miłosierdzia 

Bożego, ten piękny i potrzebny 

w Kościele kult, rozkwitnął i przybliżał 

ludzi do miłosierdzia, które jest nam 

najbardziej potrzebne, trzeba dużo pracy 

duszpasterskiej.


„Paradiso” czyli „Raj” 

Pomysł stworzenia duszpasterstwa 

młodzieży zrodził się ponad trzy lata 

temu wśród młodych ludzi idących w 

duchackiej Grupie Czerwonej w Bydgoskiej 

Pieszej Pielgrzymce na Jasną 

Górę. Wtedy słychać było wśród nich 

takie słowa: Tutaj czujemy się wspaniale, 

jesteśmy prawdziwą wspólnotą, nie 

chcemy, żeby po pielgrzymce to wszystko 

się skończyło. 

W ciągu kolejnych miesięcy tworzyły 

się podwaliny obecnego duszpasterstwa, 

aż w końcu zapadła odważna 

decyzja wyprawy do Rzymu, żeby tam, 

u źródeł, oddać Bogu to pragnienie. 

Udało się! Dwunastu młodych ludzi 

wraz z o. Maciejem Sierzputowskim 

CSSp, który przez 13 lat pracował 

w parafii św. Brygidy na przedmieściach 

Rzymu, udało się na przełomie 2013 

i 2014 roku do Wiecznego Miasta. Na 

modlitwie w Bazylice św. Piotra, u grobu 

św. Jana Pawła II, powiedzieliśmy 

Bogu o naszym pragnieniu. W Rzymie 

10


spotkaliśmy się z postacią św. Filipa Neri 

i jego słynnym zawołaniem: „Preferisco 

il Paradiso!”, czyli: „Wolę Raj! Wybieram 

Niebo!”, stąd nazwa duszpasterstwa: 

„Paradiso”, czyli „Raj”. 

Po powrocie, 12 stycznia 2014 r., zostało 

zorganizowane pierwsze oficjalne 

spotkanie duszpasterstwa, na które 

przybyło wiele nowych osób. I tak się 

wszystko zaczęło. Przez cały rok spotykaliśmy 

się co drugą środę, pochyleni 

nad ośmioma błogosławieństwami - 

konkretnymi drogami do prawdziwego 

szczęścia. Właśnie tak ma wyglądać nasze 

przygotowanie do przyszłorocznych 

Światowych Dni Młodzieży (ŚDM), 

które odbędą się w Krakowie pod hasłem: 

Błogosławieni miłosierni, albowiem 

oni miłosierdzia dostąpią. 

W między czasie przeżyliśmy wiele 

innych wspaniałych doświadczeń, 

a mianowicie odbyły się wspólne rekolekcje, 

adoracje, kolejne pielgrzymki, 

czuwania, spotkania misyjne, misteria 

wielkopostne, letnie wyjazdy. To 

wszystko sprawiło, że w pewnym momencie 

spotkania co dwa tygodnie przestały 

nam wystarczać. 

W tym roku, po wakacjach letnich, 

podjęliśmy decyzję spotykania się 

w każdą środę i rozważania tematów, 

które sami wyznaczyliśmy na pierwszym 

spotkaniu, a które dotyczą naszego 

życia w wierze, ale też tego codziennego 

z naszymi konkretnymi problemami 

i wątpliwościami. Staramy się, aby 

przygotowania grupy do ŚDM w Krakowie 

były solidne. Cieszy fakt, że jest 

nas coraz więcej. Praktycznie na każdym 

spotkaniu pojawia się ktoś nowy 

i z nami zostaje. Czekamy na kolejnych 

młodych w naszym duszpasterstwie. 

Duszpasterstwo Młodzieży „Paradiso” 

przy kościele rektorskim Zgromadzenia 

Ducha Świętego w Bydgoszczy, 

spotyka się w każdą środę po wieczornej 

Mszy Świętej, czyli około godziny 

19:30 w salce przy wejściu do seminarium. 

Serdecznie zapraszamy wszystkie osoby 

począwszy od 3 klasy gimnazjum! 

11


12


13

Duchacz – Nr 38/2014 37/2014 

14


15


16


17


Boże Miłosierdzie jako dar powołania... 

Bóg jest miłosierny, o czym każdy wierzący 

wiedzieć powinien. Dla większości 

oznacza to, że Ojciec nam przebacza. Miłosierdzie 

Boże to coś więcej – to zachęta 

do zainteresowania się najmniejszymi i najuboższymi. 

Księdzem chciałem być od najmłodszych 

lat. Bardzo imponował mi proboszcz mojej 

rodzinnej, wiejskiej parafii. Człowiek ten 

cieszył się zawsze dużym szacunkiem, często 

się śmiał i potrafił bawić towarzystwo. 

Miał bardzo dobry kontakt z dziećmi i młodzieżą, 

a jego oczkiem w głowie byli ministranci. 

Pragnąłem być takim, jakim był on 

– według mnie – idealnym kapłanem. 

Przez kilka ostatnich lat często rozmawiałem 

z Panem Bogiem o moich planach, 

podkreślając przy tym, że to On decyduje, 

że nie moja, ale Jego wola jest istotna. 

Parę dni po maturze uczestniczyłem 

w rekolekcjach Odnowy w Duchu Świętym. 

Stałem wtedy na rozdrożach życiowych 

decyzji. Trzeba było określić, co dalej, 

jakie studia, a ponieważ uchodziłem za 

osobę niezdecydowaną, to też pomysłów 

na siebie miałem wiele, ale dominowało 

kapłaństwo. Odpowiedź przyszła sama 

i to w ciągu dwóch dni. Pierwszego Duch 

Święty uświadomił mi, że Pan chce, bym 

podjął posługę kapłańską. Drugiego dnia 

uświadomiłem sobie, iż Ziemia ma tak wielu 

mieszkańców, a tak mały procent ludzkości 

zna Chrystusa. Te myśli poruszyły mną 

do głębi, zrozumiałem, że moje powołanie 

to zakonna wspólnota misyjna. 

Podobno w życiu pewne są tylko dwie 

rzeczy – podatki i śmierć. Ja dodałbym 

jeszcze powołanie. Kiedy odnajdujesz 

Boży dar, który jest przypisany właśnie tobie, 

wtedy nie ma i nie było w twojej historii 

nic pewniejszego. Kiedy wiesz, co robić, 

gdzie iść, czujesz spokój. Znam kapłanów, 

którzy walczyli ze swoim przeznaczeniem 

z różnych powodów i w różny sposób. Walkę 

kończyli w seminariach diecezjalnych 

czy zakonnych. Co ciekawe, nie przegrali 

jej, ale się poddali woli Bożej, dostępując 

przez to ogromnej łaski dawania Chrystusa 

swoim kapłaństwem. Wcześniej uważali, 

że są szczęśliwi, jednak takimi stali się 

dopiero, gdy przyjęli wolę Ojca. Gdybym 

miał wyrazić w dwóch słowach, czym jest 

moje powołanie, powiedziałbym: szczęście 

i pewność. 

Na początku swojej drogi wiedziałem 

o duchaczach tylko tyle, że głoszą Ewangelię 

tam, gdzie Chrystus jest czymś obcym. 

Poczułem wtedy ogromne pragnienie 

wstąpienia do Zgromadzenia Ducha Świętego. 

Moja rodzina i znajomi dziwili się, że 

nie wybrałem oblatów, salwatorianów czy 

kombonianów, ponieważ na Śląsku mało 

kto zna duchaczy. Wtedy zawsze odpowiadałem: 

to nie ja wybrałem. To Duch Święty, 

to On mnie wybrał. 

Powołanie to znak Boży! 

18


Udział kleryków w Grupie Czerwonej. 

Pielgrzymka 

Grupa Czerwona jest grupą prowadzoną 

przez ojców, braci i kleryków ze Zgromadzenia 

Ducha Świętego w Bydgoszczy. Jest jedną 

z grup wchodzących w skład Bydgoskiej 

Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę. W tym 

roku Grupa Czerwona weszła na Jasna Górę 

do ukochanej Matki trzydziesty pierwszy 

raz, z czego jedenasty raz w ramach Diecezji 

Bydgoskiej. 

Przewodnikiem grupowym jest o. Maciej 

Sierzputowski CSSp, który jest także referentem 

powołaniowo-misyjnym w naszym 

Zgromadzeniu. Swoimi konferencjami umacniał 

grupę oraz przypominał nam o pięknie 

miłości Bożej do nas. 

Każdego poranka po Jutrzni, części Liturgii 

Godzin, która jest piękną modlitwą ludu 

Bożego, odmawianej wszędzie w tej samej 

formie. Prowadzona była przez o. Macieja 

i jednego z kleryków, a po odśpiewanych 

Godzinkach, rozważane było Słowo Boże 

z czytań z dnia. Ta modlitwa wzbudzała 

pragnienie dzielenia się między pielgrzymami 

licznymi świadectwami przepięknych 

i niejednokrotnie trudnych historii życia, 

które są świadectwami cudów działania Boga 

w naszym życiu. 

Z naszą grupą szły dzielne ratowniczki 

z Hufca Bydgoszcz-miasto, które dbały 

o nasze zdrowie i bezpieczeństwo, aby cała 

pielgrzymka dotarła do celu swojej wędrówki. 

W tym roku nasza grupa liczyła około 

80 pielgrzymów. Wędrowali z nami ojcowie 

ze Zgromadzenia Ducha Świętego: oo. 

Maciej Sierzputowski CSSp oraz Arkadiusz 

Krasicki CSSp oraz my, trzej klerycy z tegoż 

Zgromadzenia – Kamil, Rafał i ja. Ojciec 

Arek przybył wraz z dwoma klerykami 

z Chorwacji, Marko i Josipem. Najmłodszy 

pielgrzym w grupie czerwonej w tym roku 

miał 1,5 roku, a najstarsi po 70 lat. 

Wspólne modlitwy oraz codzienne uczestnictwo 

w Adoracji Najświętszego Sakramentu 

pomagały zjednoczyć grupę oraz nabrać 

sił do dalszej drogi. 

Grupa ta w tym roku była wyjątkowa także 

ze względu na obecność dużej liczby dzieci 

wraz z rodzicami, które prowadziły różaniec 

oraz przerabiały konkretny program formacyjny 

przez cały czas pielgrzymki. Przykład 

ogromnej troski, trudu, zmagania się ze słabościami 

czyli prawdziwej miłości tych rodzin, 

był dla całej naszej grupy ogromnym 

bogactwem. Różaniec prowadzony przez 

dziecki był przykładem modlitwy dziecka, 

który dawał piękne świadectwo dla nas każdego 

dnia. Pielgrzymce towarzyszyły „Dzieciobusy” 

prowadzone przez mamy z naszej 

19

grupy oraz samochód grupowy, ale o roli kleryków 

powiemy dopiero za chwilę. 

Nieskromnie mówiąc, rola kleryków w życiu 

codziennym naszej grupy była łatwa do 

zauważenia. Bez zaplecza logistycznego nie 

da się działać, więc kleryk Kamil Bejgier kierował 

samochodem grupowym, dbając o to, 

by nasze dzielne ratowniczki mogły interweniować 

na różnych etapach codziennej drogi, 

przewożąc sprzęt ratowniczy. Zapewniał on 

także możliwość przetransportowania kontuzjowanego, 

czy odwodnionego pielgrzymkowicza 

na kolejny postój. Jako jego pomoc na 

trasie, w między innymi załatwianiu bardzo 

ważnego, szczególnie w wysokiej temperaturze 

zapasu wody, w przygotowaniu miejsc 

noclegowych, czy sprawdzaniu ile osób nie 

jest w stanie przejść kolejnego etapu, pomagał 

kleryk Rafał Kukliński. Ja zajmowałem 

się na wszystkich etapach robieniem dokumentacji 

fotograficznej, którą co wieczór 

wrzucaliśmy do internetu na stronę internetową 

naszej grupy pielgrzymkowej www. 

pielgrzymka.duchacze.pl, wraz z relacją dotyczącą 

tego, co każdego dnia było naszym 

udziałem, aby rodziny mogły się dowiedzieć 

coś o swoich bliskich. Każdego wieczoru drukowane 

przez nas były także pozdrowienia, 

które można w trakcie pielgrzymki nadsyłać 

dla członków naszej grupy, a następnego dnia 

są odczytywane. Niestety z powodu różnych 

zadań na trasie pielgrzymki, jednym z niewielu 

etapów, w których mogli uczestniczyć 


wszyscy klerycy był etap, gdy utworzyła się 

Grupa Czarna, złożona z księży, z zakonników 

oraz kleryków. No i trzeba wspomnieć, 

że w trakcie pielgrzymki angażowaliśmy się 

w kierowanie ruchem, aby brać udział w zapewnianiu 

bezpieczeństwa. 

Pod koniec lipca tego roku przyszliśmy 

kolejny raz do Maryi. Złożyliśmy nasze intencje, 

z którymi szliśmy w upale i zimnie, 

w deszczu i burzy, a czasem wielkim bólu 

i uczuciu wielkiego zmęczenia. Ale doszliśmy 

do Tej, która zawsze oręduje u swego 

Syna za nami. Przyszliśmy do Tronu Jasnogórskiej 

Pani, tej której Obraz jest w Polsce 

od ponad 600 lat, tej która zawsze pomagała 

naszej Ojczyźnie. Była przy nas chociażby 

podczas najazdu Szwedów, gdy udało się 

obronić Jasną Górę. Pomogła obronić Europę 

przed zalewem komunizmu i wygrać 

Bitwę Warszawską. To Jej zawierzył Kościół 

w Polsce sł. Boży kard. Stefan Wyszyński 

podczas swojej posługi. To Jej zawierzył 

w pełni. Częstochowa była amboną jego prymasowskiej 

posługi, a Maryja prowadziła go 

w trudach. Wszystko robił dla Kościoła i Ojczyzny. 

Maryja zawsze chce nam pomagać 

i musimy pamiętać, że Ta, do której przyszliśmy 

zawsze chce orędować w naszych prośbach 

i pięknie jest Jej się zawierzyć! 

20


Maryja a boże miłosiedzie 

wyrażone w objawieniach maryjnych 

Boże Miłosierdzie to dar, który możemy 

otrzymać za pośrednictwem Maryi – najwierniejszej 

uczennicy Jezusa. Boży plan 

miłosierdzia w sposób szczególny dokonuje 

się za sprawą objawień Maryjnych. 

Miłosierna miłość Boga jest dla każdego 

bez wyjątku. Katarzyna Labouré, która należała 

do Sióstr Miłosierdzia, w 1830 r. zobaczyła 

jak Matka Boża trzymała w swych 

dłoniach złoty glob z małym krzyżykiem, 

który wznosiła ku niebu i usłyszała: Kula, 

którą widzisz, przedstawia cały świat, 

Francję i każdego z osobna. 

Maryja nazywana Matką Miłosierdzia 

objawia się zazwyczaj w pięknych szatach 

w koronie jako Królowa, czyli znaczy 

więcej niż jakaś księżniczka – jedna 

z wielu. Gwiazdy, ziemia pod stopami 

Maryi ukazują Jej potęgę i majestat. Ale 

ma też ręce złożone wskazując na to, że 

jest nad Nią ktoś potężniejszy. Podczas 

objawienia Mariette Beco w Banneux 

w Belgii w 1933 r. Maryja była poważna 

i mówiła: Ja jestem Matką Odkupiciela 

– Matką Boga. Z powagi z jaką Ona to 

przekazała znaczy, że jest to bardzo istotne 

dla wiary. Dodała też: Miej wiarę we 

Mnie: Ja będę wierzyła w ciebie. 

Dobry Niebieski Ojciec wie, że z taką 

Matką będzie nam dobrze. Ta, zdawałoby 

się, Pani niedostępna w swym Boskim blasku 

jest niezwykle bliska każdemu człowiekowi, 

zwłaszcza najsłabszemu, opuszczonemu, 

najmniejszemu. Zaprasza, by 

do Niej się zbliżyć, aby bardziej jeszcze 

poczuć Jej matczyną miłość. Katarzyna 

jest zaproszona, aby swoje dłonie położyć 

na kolanach Królowej nieba i ziemi (Rue 

du Bac). W Rwandzie (w Kibeho) podczas 

rozmów z Maryją Alphonsine zachowywała 

zawsze wielką prostotę, tak jakby 

rozmawiała z najlepszą przyjaciółką. 

Zwracała się do Maryi w języku lokalnym, 

posługując się słowem, które w tłumaczeniu 

znaczy „Mamusiu”. Podczas jednego 

z objawień w 1982 r. Alphonsine zapytała 

Maryję wprost, czy brakiem szacunku będzie 

zwracanie się do niej w rodzinnych, 

ciepłych zwrotach. Maryja odpowiedziała 

jej: Kiedy dziecko jest bez zarzutu wobec 

swojej matki, mówi jej wszystko, co nosi 

w sercu. Zresztą, ja nie postępuję tak, jak 

ludzie. Mimo że jestem Matką Boga, potrafię 

być naturalna i pokorna, zniżyć się 

do waszego poziomu o wiele lepiej niż wy 

potraficie to czynić między sobą. 

Maryja słucha swoich dzieci, które 

mogą mówić cokolwiek. W rozmowie 

z Alphonsine wyznała też: Lubię, kiedy 

dziecko bawi się ze Mną, gdyż dla Mnie 

jest to najpiękniejszym znakiem jego zaufania 

i miłości. Wszyscy, którym się to 

nie podoba, nie rozumieją tajemnic Bożych. 

Bądźcie wobec Mnie jak małe dzieci, 

ponieważ lubię was pieścić. Czy gdybym 

była na was zagniewana, mielibyście 

odwagę tak się do Mnie zwracać? Każda 

matka woli raczej pieścić swoje dziecko, 

21


aby umiało mówić jej o wszystkim, co 

chce. Nie należy bać się własnej matki. 

W La Salette w 1846 r. mówiła podobnie: 

Zbliżcie się moje dzieci, nie bójcie się! 

Matka Jezusa, podobnie jak inne matki, 

objawia się w różnych stanach emocjonalnych. 

W 1871 r. w Pontamin, czy w Banneux 

w Belgii w 1933 r. była uśmiechnięta. 

Ukazywała się też smutna, przygnieciona 

ciężkim brzemieniem i ogromnym cierpieniem, 

jak na przykład w La Salette. To 

ludzkie grzechy, które uderzają w miłość 

miłosierną Boga Ojca, są głównym powodem 

matczynych łez. 

Maryja oznajmia w różnych miejscach, 

że przybywa, by przygotować świat na 

ostatnie wydarzenie: powtórne przyjście 

Jezusa Chrystusa. Objawiony został przez 

Maryję Boży plan miłosierdzia, przez 

który Bóg chce ocalić dusze grzeszników 

przed pójściem do piekła. Dzieciom fatimskim 

13 lipca 1917 r. Maryja ukazała 

przerażającą wizję piekła. Maryja pragnie 

wypraszać wszystkim swym czcicielom 

Boże łaski, ale uzależnia to od ich współpracy 

z Nią i z Bogiem. Cenny czas ucieka, 

dlatego Maryja usilnie woła: Obudźcie 

się, wstańcie, obmyjcie się i bądźcie czujni 

(Kibeho 1983r.). Skarży się, że ludzie, 

mimo tak wielu znaków, słów prośby, aby 

powstać, zachowują się jakby byli głusi 

(Kibeho 1982 r.). Można utracić najcenniejszą 

z rzeczy: niebo, o ile człowiek 

będzie trwał w grzechu, nie zabiegał o nawrócenie 

i nie czynił pokuty. 

Objawienia Matki Najświętszej w Fatimie 

poprzedzone zostały w 1916 r. przez 

ukazanie się Anioła. Łucja zapytała go 

jak się mają umartwiać. Anioł odparł: 

Z wszystkiego, co możecie, zróbcie ofiarę 

Bogu jako akt zadośćuczynienia za grzechy, 

którymi jest obrażany, i jako uproszenie 

nawrócenia grzeszników. […] Przede 

wszystkim przyjmijcie i znoście z pokorą 

i poddaniem cierpienia, które Bóg wam 

ześle. Niemożliwych rzeczy Bóg nie oczekuje; 

On zna najlepiej naszą kondycję. 

Maryjnym objawieniom często towarzyszy 

prośba o modlitwę. Anioł powiedział 

także do małych wizjonerów: Módlcie 

się, módlcie się wiele! Podczas objawienia 

Bernadecie w Lourdes (w 1858 r.), 

jak również w innych miejscach, Maryja 

prosi szczególnie o modlitwę za grzeszników. 

Żeby żałować za grzechy trzeba je 

najpierw zobaczyć, przyznać się do nich. 

Podczas objawienia w Kibeho Maryja powiedziała 

do Marie-Claire: Nie zwracam 

się tylko do ciebie, lecz do wszystkich. 

Ludzie współcześni nie czują już tego zła, 

które czynią. Kiedy ktoś popełni grzech, 

nie przyznaje się, że źle postąpił. Proszę 

was, żałujcie za grzechy! […] Dzisiaj wielu 

ludzi nie potrafi już prosić o przebaczenie. 

Ostatecznie nie chodzi o szczęście na 

tej ziemi; tego Maryja nie może obiecać, 

mówi wprost do Bernadety Soubirous: 

Nie obiecuję ci szczęścia na tym świecie, 

lecz w innym (Lourdes 1858). Z kolei do 

Nathalie w 1983 w Rwandzie powiedziała, 

że część jej życia upłynie w cierpieniu. 

Dodała także, że poprzez cierpienie ratuje 

siebie i innych ludzi, ponieważ w cierpieniu 

daje się dowód prawdziwej miłości. 

Droga do oczyszczenia ludzkich serc pro- 

22


wadzi przez krzyż, w czym utwierdzają 

objawienia Maryjne z Pontamin (1871 r.) 

czy też w Knock (1879 r.). Marie-Claire 

z Rwandy po objawieniach w 1982 r. powtarza, 

że trzeba rozważać Mękę Jezusa 

i głęboki ból Jego Matki. W objawieniu 

Matki Najświętszej, mającym miejsce 

w Tuy 13 czerwca 1929 r., siostra Łucja 

w widzeniu ujrzała pod lewym ramieniem 

krzyża wielkie litery jakby z wody źródlanej 

biegły na ołtarz, tworząc słowa: „Łaska 

i Miłosierdzie”. Niezwykle wymowne 

stało się też to, co dzieci zobaczyły w La 

Salette, gdy pobliżu ramion krzyża z jednej 

strony był młotek a z drugiej obcęgi. 

Chrystus cierpiał przybijany do krzyża. 

Obcęgi zaś są znakiem powrotu do miłosiernego 

Ojca, walki z grzechem, umierania 

z Chrystusem, by powstać do nowego 

życia. Maryja podczas objawień w Pontamin 

nie spuszcza wzroku z krucyfiksu. 

Bóg przez objawienia Maryjne wskazuje 

też na inne źródła Bożego Miłosierdzia. 

Podczas Maryjnego objawienia w Knock 

w Irlandii w 1879 r., około trzydziestoosobowa 

grupa widziała ołtarz z barankiem, 

co należy postrzegać jako podkreślenie 

ofiarnej śmierci Jezusa Chrystusa i Mszy 

Świętej. W 1830 r. Katarzyna modląc się 

usłyszała szelest sukni tym razem dochodzący 

zza ołtarza i ukazał się obraz medalika 

obok tabernakulum. Cudowny Medalik 

przestawia między innymi literę „M” 

zwieńczoną krzyżem, a poniżej dwa serca 

– jedno otoczone koroną cierniową, drugie 

przebite mieczem. Najświętsze Serca 

Jezusa i Maryi chcą wam okazać Miłosierdzie 

– zaznaczył Anioł w 1916 r. 

Maryja przypomina nam różne cenne 

praktyki religijne, by poprzez nie wypraszać 

Boże Miłosierdzie dla siebie i świata. 

Boski plan polega na ustanowieniu na 

świecie nabożeństwa do Niepokalanego 

Serca – oznajmia Maryja w Fatimie. Matka 

Najświętsza gorąco zachęca w różnych 

miejscach do odmawiania Różańca. 

Dzieciom fatimskim poleciła, by mówić 

po każdej tajemnicy: O mój Jezu […], 

a szczególnie te, które najbardziej potrzebują 

Twojego miłosierdzia. Marie-Claire 

z Rwandy po objawieniach Maryi powtarza, 

że trzeba odmawiać koronkę do Siedmiu 

Boleści NMP. Koronka do Siedmiu 

Boleści NMP nie jest w Kościele czymś 

nowym, niestety, praktyka odmawiania tej 

modlitwy została zapomniana przez większość 

chrześcijan. 

Bóg jest miłosierny, ale też oczekuje 

miłosiernych czynów. W objawieniach 

Maryjnych nie mogło zabraknąć wyraźnych 

znaków zapraszających na tę drogę. 

Jestem Matką ubogich – oznajmiła Maryja 

w Banneux w 1933 r. Tam też zaznaczyła, 

że przybywa, by przynieść ulgę w cierpieniu. 

Jej nieco ugięte kolano podczas objawień 

w Gwadelupie wyraża gotowość do 

działania. 

Maryja jest posłana, by pomóc powrócić 

człowiekowi do miłosiernego Ojca 

i jednocześnie do drugiego człowieka. 

Bóg miłosierny ukazując się w Juanowi 

Diego w 1531 r., prostemu Indianinowi, 

śle czytelny przekaz, że jest dla wszystkich. 

Ta wymowna obecność Maryi 

w Meksyku, w pierwszej połowie XVI w., 

przyczyniła się znacząco do jednoczenia 

23


dwóch narodów o bardzo różnej kulturze: 

indiańskiej i hiszpańskiego najeźdźcy. 

W Gietrzwałdzie w 1877 r., w czasie kiedy 

Polska znajdowała się pod zaborami, 

Matka Boża mówiła do dziewczynek po 

polsku. Nadzieja wstąpiła w serca Polaków, 

którzy byli podzieleni przez trzech 

zaborców. Bóg miłosierny poprzez Maryję 

czyni świat lepszym. W czasie objawień 

w Lourdes, od 11 lutego do 16 lipca 

1858 r., nie odnotowano w tamtym regionie 

żadnych przestępstw i nikt nie został 

w tym okresie skazany na karę więzienia. 

Boże Miłosierdzie w Maryjnych objawieniach 

ukazuje swoją potęgę na różne 

sposoby. Trudno by zliczyć uzdrowienia 

fizyczne, jeszcze trudniej duchowe. 

Wymownym znakiem tej obecności są 

cudowne źródła wodne (Loudres, Gietrzwałd). 

Gdy Maryja ukazuje się, prosi jednocześnie, 

by czym prędzej budować w tych 

miejscach kaplice, kościoły, by ułatwić 

spotkanie z miłosiernym obliczem Boga. 

Maryja, nawiązując do budowy świątyni, 

wyznała Juanowi Diego: Tu wysłucham 

ich łkania, ich narzekań, i uzdrowię ich 

z ich smutku, ciężkich doświadczeń i cierpień. 

Szczególnym miejscem Bożego 

przebaczenia jest konfesjonał, do którego 

spieszą liczni pielgrzymi w wielu miejscach 

Maryjnych objawień. 

Gdy mamy wrażenie, że wokół brak 

zgody, że nic nie wychodzi, że rozpada się 

świat nasz własny i ten dookoła, Boże Miłosierdzie 

daje nam wyraźny znak Nadziei 

w objawieniach Maryjnych. Nie można 

jednakże przespać danej szansy. W obecności 

milczącej Pięknej Pani z Pontamin 

w 1871 r. pojawiają się słowa pisane jakby 

niewidzialną ręką: Proszę, módlcie się 

dzieci, potem: Bóg wkrótce usłyszy wasze 

modlitwy. Także w Kibeho, w La Salette, 

w Banneux i w innych miejscach zachęca 

do modlitwy, zaznaczając, by była ona 

dobra, bez obłudy. W Pontamin ludzie 

wpatrzeni w to, co się dzieje, jednocześnie 

żarliwie się modlili. Zaledwie kilka dni 

później został podpisany pokój pomiędzy 

Niemcami i Francuzami. Rzeczy niemożliwe 

dla tych, którzy wierzą i trwają na 

modlitwie, stają się możliwe. 

o. Marek Walkusz CSSp 

Rektor WSD CSSp 

24


MISYJNE DZIE£O OPIEKI DUCHOWEJ I MATERIALNEJ KLERYKA 

W trosce o Misyjne Dzieła Kościoła zobowiązuję się: 

1. Modlić za kleryków przygotowujących się do pracy misyjnej. 

2. Wspierać finansowo kleryka według możliwości w formie: 

a) opieki okazjonalnej – wpłacać dowolną sumę w dowolnym czasie, 

b) opieki stałej – wpłacać zadeklarowaną sumę w określonym czasie, 

c) opieki grupowej – razem ze swoją wspólnotą lub znajomymi zbierać 

dowolną sumę i wpłacać ją w określonym czasie. 

• Wypełnij deklarację i przyślij ją do nas pocztą tradycyjną lub elektroniczną. 

Można posłużyć się załączonym drukiem lub wypełnić wersję 

elektroniczną (www.seminarium.duchacze.pl). 

• Zachęć innych do przyłączenia się do opieki duchowej i materialnej 

kleryków! 

Nasz numer konta: 81 1240 1183 1111 0000 1290 4365 

Bank Pekao S.A. I/O. BYDGOSZCZ 

Zgromadzenie Ducha Świętego 

Aleje Jana Pawła II 117, 85-140 BYDGOSZCZ 

W każdy Pierwszy Czwartek Miesiąca w seminaryjnym Kościele Rektorskim 

w Bydgoszczy, sprawowana jest Msza Święta w intencji wszystkich dobrodziejów 

i ofiarodawców. 

Bóg zapłać! 

25


DEKLARACJA 

imię i nazwisko ........................................................................................................ 

lub ............................................................................................................................ 

nazwa instytucji podejmującej opiekę 

ulica ............................................... numer domu/mieszkania ................................. 

kod ............................................. miejscowość ....................................................... 

telefon ............................................. email ............................................................. 

• Przystępuję do pomocy klerykowi: 

□ Okazjonalnej 

□ Stałej na okres: …………...…… 

○ Grupowej: 

□ okazjonalnej 

□ stałej na okres: …………....…… 

Przekazana zostanie kwota w wysokości ............... zł 

□ raz na rok 

□ raz na pół roku 

□ raz na kwartał 

□ raz na miesiąc 

Na: Wyższe Seminarium Dchowne Zgromadzenia Ducha Świetego 

Aleje Jana Pawła II 117; 85-140 BYDGOSZCZ 

W przypadku zamiaru wycofania się z OPIEKI DUCHOWEJ I MATERIALNEJ 

KLERYKA przed upływem zadeklarowanego okresu, wcześniej poinformuję 

o tym Sekretariat WSD CSSp 

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Sekretariat WSD CSSp 

wyłącznie do celów wewnętrznych instytutu, na zasadach określonych w ustawie 

o ochronie danych osobowych 

miejscowość i data ............................................. podpis .................................. 

26


27


28

Duchacz nr 38

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?