Bliżej Źródła Nr 14 - marzec 2016

NR 14 MARZEC 2016
PISMO PARAFII WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W SZCZAWNIE-ZDROJU
B L I Ż E J
ŹRÓDŁA
Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za mną, nie jest
mnie godzien Mt 10, 38.
Każdy z nas przeżywa w swoim życiu trudne chwile i doświadcza
bólu. Nie ma człowieka, który z jakiegoś powodu by nie
cierpiał i w większości przypadków nie mamy na to wpływu.
Cierpienie jest i zawsze będzie nam towarzyszyć. Jednak
Jezus mówi wyraźnie o tym, że krzyż trzeba przyjąć. Nie
złorzeczyć i przeklinać Boga, los czy innych ludzi, ale nieść
krzyż z Jezusem, z pokorą, cierpliwością. To Jego prosić o siłę,
pomoc w rozwiązywaniu problemów
i kochać tych, których stawia na
naszej drodze, nawet gdy
po ludzku wydaje nam
się to niemożliwe.
I błogosławić we
wszystkim Boga
oraz nieprzyjaciół
Wybór należy do
każdego z nas.
mak
5
Barbara - Cudzoziemka
6
przychodzę,
by w tej
miłości... się odnaleźć
9
prawdziwy przyjaciel
10
do rachunku sumienia
klucz
1

R O K M I Ł O S I E R D Z I A
Do Miłosierdzia przez Bramę wdzięczności
Słowa zachęty do wyrażania wdzięczności
i uwielbiania Boga słyszymy już
w czasach Starego Testamentu. Zatrzymajmy
się nad zachętą, którą wypowiada
archanioł Rafał, a którą przeczytać możemy
w Księdze Tobiasza. Ten, który ogląda
Boga twarzą w twarz, wzywa nas do oddawania
chwały Panu, gdyż jest On godzien
wszelkiej czci. „(…) Uwielbiajcie Boga po
wszystkie wieki! (…) Jego uwielbiajcie przez
wszystkie dni i jemu śpiewajcie hymn! (…)
A teraz uwielbiajcie Pana na ziemi i dziękujcie
Bogu!” (por. Tb 12, 17-20). Odpowiadając na
to zaproszenie i podejmując modlitwę
uwielbienia, dotykamy Serca Boga, z którego
wypływa zdrój miłości i miłosierdzia.
Wdzięczność i uwielbienie jest drogą do
Serca pełnego miłosierdzia. W Nowym
Testamencie wiele razy możemy przeczytać
o wielkim znaczeniu wdzięczności w codziennym
życiu. W Ewangelii znajdujemy
dobrze znany nam fragment o wdzięcznym
Samarytaninie. Czytamy w nim: „(…) jeden
z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił,
chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na
twarz do Jego nóg i dziękował Mu (…). Jezus
zaś rzekł: „Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych?
Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie
znalazł, żeby wrócił i oddał chwałę Bogu,
tylko ten cudzoziemiec” (por. Łk 17, 11-19).
Widzimy tu Jezusa, który dziwi się brakiem
wdzięczności. Pokazuje nam przez to, że ta
cnota jest dla Niego bardzo cenna. Pochwalił
uzdrowionego Samarytanina, który
wrócił, by powiedzieć „dziękuję”. Czyżby
innym było za ciężko? Doświadczając
wdzięczności, Jezus okazuje miłosierdzie
potrzebującemu. Także ode mnie Jezus
oczekuje nie tylko słowa, ale i postawy
wdzięczności. Wobec wielkości miłości i miłosierdzia
czasem brakuje słów, także słów
wdzięczności. Starajmy się wtedy dziękować
całym swoim życiem. I dalej w Nowym
Testamencie św. Paweł wskazując wiernym
Kościoła w Efezie, jak mają żyć i postępować,
zachęca ich także do wdzięczności
– zawsze i za wszystko. Pisze: „Dziękujcie
zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana
naszego Jezusa Chrystusa!” (Ef 5, 20). Taka
postawa napełnia serce człowieka radością
i przysposabia je do przyjmowania Bożych
darów i łask. Pan Bóg wszystkim chce
okazać swe wielkie miłosierdzie. Jednak,
aby przyjmować tak cenne dary potrzeba
nam postawy wdzięczności. Dlatego zachęceni
przez św. Pawła, uczmy się dziękować
za wszystko, co otrzymujemy. Gdy
zaczniemy to czynić, otworzą się nasze
oczy na tak wiele darów, jakie są naszym
udziałem. W Liście do Kolosan apostoł
pisze: „Z radością dziękujcie Ojcu, który was
uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych
w światłości” (Kol 1, 12). Już na początku
tego listu święty Paweł uświadamia
adresatom, jak wielkimi darami zostali
obdarzeni. Wszystko, co mają i kim są, jest
darem Pana. To On uzdolnił ich do tego, by
mogli uczestniczyć w światłości świętych.
Te same dary otrzymaliśmy także my wraz
z sakramentem chrztu świętego. Trzeba
więc i nam z radością dziękować Bogu, bo
to On uzdalnia nas do wszelkiego dobra, do
przyjęcia Bożych darów, także daru
miłosierdzia.
PROŚMY PANA: Panie, otwórz moje oczy na niezliczone dary, którymi obdarzasz
mnie każdego dnia.
DZIĘKUJMY PANU: Panie Jezu, dziękuję Ci, za wszystkie łaski, którymi nieustannie
mnie obdarzasz i za to, że czynisz mnie zdolnym do przyjęcia
Twoich darów.
ZAPYTAJ SIEBIE: - Kiedy ostatnio uwielbiałeś Boga?
-Kiedy ostatnio okazałeś wdzięczność drugiemu człowiekowi?
-Czy dostrzegasz w codzienności Boże i ludzkie dary?
-Na ile uświadamiasz sobie, że zdolność
przyjęcia Bożych darów także jest
Bożą łaską?
Ułóż swój hymn uwielbienia Boga
i często go odmawiaj.
Zastanów się czy jest ktoś, komu
. powinieneś powiedzieć „dziękuję”
- uczyń to czym prędzej.
S. M. Damiana
2

S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M
LECTIO - CZYTAJ UWAŻNIE!
Łk 13, 1-9
W tym czasie przyszli niektórzy
i donieśli Jezusowi
o Galilejczykach, których
krew Piłat zmieszał z krwią
ich ofiar. Jezus im odpowiedział:
«Czyż myślicie, że ci Galilejczycy
byli większymi grzesznikami
niż inni mieszkańcy
Galilei, że to ucierpieli? Bynajmniej,
powiadam wam; lecz jeśli
się nie nawrócicie, wszyscy podobnie
zginiecie. Albo myślicie, że
owych osiemnastu, na których
zwaliła się wieża w Siloe i zabiła
ich, było większymi grzesznikami
niż inni mieszkańcy Jerozolimy?
Bynajmniej, powiadam wam; lecz
jeśli się nie nawrócicie, wszyscy
tak samo zginiecie». I opowiedział
im następującą przypowieść:
«Pewien człowiek miał
d r z e w o fi g o w e z a s a d z o n e
w swojej winnicy; przyszedł
i szukał na nim owoców, ale nie
znalazł. Rzekł więc do ogrodnika:
„Oto już trzy lata, odkąd przychodzę
i szukam owocu na tym drzewie
figowym, a nie znajduję. Wytnij je:
po co jeszcze ziemię wyjaławia?”
Lecz on mu odpowiedział: „Panie,
jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię
je i obłożę nawozem; może wyda
owoc. A jeśli nie,w przyszłości możesz
je wyciąć”».
MEDITATIO - ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!
Dziś Jezus kieruje do nas pozornie ostre
słowa mówiące o tym, że jeżeli się nie
nawrócimy - zginiemy. Musimy jednak
pamiętać, że miłość Boga jest niewyczerpana.
Jedynie nasza zatwardziałość, upór
w złym powoduje, że widzimy wszystko
w czarnych barwach. Myślimy, że już nic nie
może się zmienić, że wszystko zmierza jedynie
ku pogarszaniu się sytuacji. To myślenie
jednak jest błędne. Trzeba nam nawrócić
się, czyli zmienić swoje myślenie. W przeciwnym
wypadku wszyscy tak samo zginiemy.
„Chrześcijanin – pisze św. Jan Paweł II –
wie, że każdy grzesznik może być odkupiony;
że bogacz – beztroski, niesprawiedliwy,
znajdujący upodobanie w egoistycznym
posiadaniu swych dóbr – może i musi zmienić
swoją postawę; że ten, kto ucieka się do
terroryzmu, może i musi się zmienić; że ten
kto żywi urazy i nienawiść, może i musi wyzwolić
się z tych pęt; że konflikty można
przezwyciężyć; że tam, gdzie przemawia się
przy pomocy broni, może i musi zapanować
miłość, będąca niezastąpionym czynnikiem
pokoju”. Nie jesteśmy w sytuacji bez
wyjścia. Jezus jest zawsze blisko nas i pragnie
obdarzać nas swoją łaską. Od nas zależy
czy ją przyjmiemy, czy przemieni ona nasze
życie i czy wydamy dobry owoc. On jest
Ogrodnikiem, który chce się zająć pielęgnacją
nas, pragnie uzdolnić do dawania
dobrych owoców. Dziękujmy Mu za te niezliczone
łaski i dary, których nam udziela
i prośmy, byśmy przyjmując je, potrafili
zmienić swoje życie.
Pytajmy siebie:
- w jakich sytuacjach nie potrafię zmienić
swojego myślenia?
- jakie są owoce mojego życia?
ORATIO – MÓDL SIĘ!
Panie Jezu, odmień moje serce. Amen
ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!
Podejmij konkretny krok w przemianie
swojego życia. Robiąc rachunek sumienia,
zastanów się, co powinieneś już dziś
zmienić w swoim życiu i odważnie to zrób.
3

Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A
Święty Kazimierz - 4 marca
Królewicz, który nie bał się być świętym
Przez pięć wieków czczony był przede wszystkim jako patron
dwóch narodów. Jego orędownictwu przypisywano zwycięstwa
nad Rosjanami i Szwedami, m.in. pod Połockiem i Kircholmem.
Młodzież prosiła go o pomoc w zachowaniu czystości.
Tym imieniem obdarzani byli władcy i arystokracja. Nosili je
królowie i książęta z dynastii Piastów i Jagiellonów. W Polsce
do niedawna było jednym z najpopularniejszych imion.
Z pewnością przyczyniła się do tego postać świętego
królewicza, który w litanii wzywającej jego orędownictwa
określany jest jako różdżka szczepu Jagiellonów.
Kazimierz był drugim synem króla Kazimierza
Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Urodził
się 3 X 1458 r. na Wawelu. W 1471 r. ojciec wysłał
go na Węgry z niewielką armią, gdzie miał objąć
tron. Panowie węgierscy zbuntowali się jednak
i królewicz szybko powrócił do Polski.
Kazimierz od najmłodszych lat kochał modlitwę,
służył jałmużną. Jego dom był bardzo
religijny - rodzice codziennie uczestniczyli we
Mszy Św., fundowali kościoły i klasztory, pielgrzymowali
do Częstochowy.
Wychowaniem królewicza do 9 roku życia zajmowała
się matka, a od 1467 r. edukację królewskich
synów przejął Jan Długosz. Kazimierz
wyróżniał się wrażliwością moralną i zdolnościami
oratorskimi. Jan Długosz o swoim uczniu
napisał: „Był młodzieńcem szlachetnym,
rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu”.
Nie złamał ślubu
Kazimierz nie miał pasji rządzenia państwem,
ale uczestniczył w życiu politycznym. Przez
dwa lata, gdy jego ojciec przebywał w Wilnie,
faktycznie rządził Koroną. Boże Narodzenie
1483 r. królewicz świętował z rodzicami
w Grodnie. Wtedy to najbliżsi nalegali, by
złamał ślub czystości mniemając, iż to przyczyni
się do poprawy jego zdrowia - Kazimierz
cierpiał na gruźlicę. Królewicz jednak odrzucił
rady rodziny i lekarzy. Wkrótce nadeszła wiadomość
o pogorszeniu się stanu jego zdrowia.
W niedzielę, 4 marca 1484 r., w Grodnie
Kazimierz odszedł do wieczności w wieku 26
lat. Ciało przewieziono do Wilna i złożono w
katedrze. Kronikarz ruski zaraz po pogrzebie
napisał: „Jehoże za swiatoho majut Lachy”. I rzeczywiście,
do grobu przybywała szlachta i chłopi,
by wypraszać łaski. Wstawiennictwu Kazimierza
polecano opiekę nad państwem i zwycięstwa
nad nieprzyjaciółmi.
Brat wysyła prośbę do Rzymu
W 1518 r., po zwycięstwie wojsk polskolitewskich
nad moskiewskimi pod Połockiem,
uznano, że stało się to za przyczyną zmarłego
królewicza. Jego brat, król Zygmunt I Stary,
wysłał do Rzymu prośbę o kanonizację
Kazimierza. Papież przysłał legata, by na
miejscu zbadał kult. Ów wysłannik napisał
pierwszy żywot królewicza. Kanonizacja
odbyła się w 1522 r., ale wysłany na uroczystości
biskup zmarł w drodze powrotnej i bulla
kanonizacyjna zaginęła. Dopiero w 1602 r.
papież Klemens VIII wydał nową bullę i dwa
lata później w Wilnie odbyły się uroczystości
kanonizacyjne. Kiedy otwarto grobowiec królewicza,
znaleziono - wg przekazów świadków -
nienaruszone ciało wraz z pergaminem, na
którym wypisany był hymn ku czci Najświętszej
Maryi Panny. W 1636 r. przeniesiono relikwie do
nowej kaplicy.
Patron, który jednoczy
Święty królewicz czczony jest przez dwa
narody: Polaków i Litwinów. Jest patronem
metropolii wileńskiej, a także białostockiej
i krakowskiej oraz diecezji grodzieńskiej. Jego
opiece polecana jest młodzież, a święto 4
marca najpiękniej obchodzone jest na Litwie.
Dzień św. Kazimierza to słynne kaziuki, gdy
sprzedaje się obwarzanki, pierniki i palmy.
Obecnie, zwłaszcza w Polsce, mówi się, że św.
Kazimierz powinien być wzorem dla tych,
którzy podejmują służbę publiczną. Jeden ze
współczesnych kaznodziejów uważa, że „ten
rodzaj świętości życia św. Kazimierza jest dzisiaj
potrzebny tym, którzy rządzą, którzy się do
objęcia rządów przygotowują, a może najbardziej
tym, którzy swoich współobywateli do
sprawowania rządów poprzez wybory delegują”.
zebrała Dorota Staniszewska (źródło: Internet)
4

Ś W I A D E C T W O
...BARBARA tłumaczy się jako CUDZOZIEMKA. Wierzę, że moją ojczyzną jest NIEBO
- świadectwo nawrócenia Barbary
Już 40 lat mija, kiedy spotkałam prawdziwą
MIŁOŚĆ. Ta miłość odmieniła moje życie,
które mogę podzielić na 2 etapy. Pierwszy
etap, kiedy rodzice decydowali o moim
życiu, a drugi - gdy ja sama podejmuję
decyzje.
Wychowywałam się w tradycyjnej rodzinie
katolickiej, w której wiara była traktowana
powierzchownie. Rytm roku wyznaczały
święta. Rodzice ciężko pracowali – mieliśmy
dom z warsztatem, ogród, dobytek
gospodarczy. Czwórka dzieci, w tym ja jako
najstarsza z rodzeństwa, byłam obarczona
obowiązkami, nawet w niedzielę, co często
kończyło się nieobecnością na mszy św.
W liceum brałam udział w rekolekcjach,
gdzie zapoznałam się nieco z filozofią
chrześcijańską, a na studiach mój kontakt
z Bogiem ograniczał się do modlitwy -
zwłaszcza przed egzaminami, eucharystii
i katechez dla studentów. Potem małżeństwo,
praca, dom, nauka, wychowywanie
trójki dzieci. Dużo nerwów, niezadowolenia
i frustracji. Pewnego dnia moja sąsiadka -
koleżanka po fachu - zaproponowała mi
spotkanie w formacji Ruch Światło - Życie.
Przeszłam ewangelizację i poznałam 10
kroków dojrzałości chrześcijańskiej. Przez
10 lat próbowałam nawracać swoje dzieci
i męża z różnym skutkiem, w zasadzie
marnym.
Kontrolowałam wszystkie dziedziny mojego
życia i próbowałam je poddać Bogu.
Razem ze znajomym kapłanem założyliśmy
„domowe hospicjum”. Moim celem było
między innymi zapracować sobie na
zbawienie. Ciągle jednak czułam się
niezadowolona i niezaspokojona. W końcu
trafiłam do grupy Odnowy w Duchu
Świętym. Po udziale w seminarium
formacyjnym doświadczyłam poznania
żywego Jezusa Chrystusa. Przeszłam przez
modlitwę wstawienniczą. Zostałam uwolniona
od nieprzebaczenia, bałwochwalstwa,
odrzucenia i przekleństwa. Wtedy
świadomie przyjęłam Jezusa do swego
serca i życia. Wówczas usłyszałam, że
„choćby moje grzechy były jak szkarłat, nad
śnieg wybieleją” (Iz, 1, 18). Narodziłam się
na nowo i tak nastąpił II etap mojego życia.
Dowiedziałam się, że Bóg ma dla mnie
wspaniały plan „pełen pokoju, a nie zguby”
(Jr 29,11). O tym, co zdarzyło się w moim
życiu, chciałam wszystkim opowiadać.
Po pierwszym zachłyśnięciu i spotkaniu
z p r a w d z i w ą M i ł o ś c i ą , J e z u s e m
Chrystusem, zaczął się czas kroczenia
drogą Pana. Ale nie zawsze i nie do końca -
to kroczenie wymagało pracy. Były pytania,
błędy, potknięcia, czas pustyni (poczucia
oddalenia od Boga). Pojawiało się najważniejsze
pytanie, jak wygląda moja osobista
relacja z Bogiem. I trzeba było się zatrzymywać,
słuchać i pytać Pana, co dalej. Tak
zaczął się „namiot spotkania” – czas spotkania
ze Słowem Bożym, codzienna modlitwa
i radykalne zastosowanie tego Słowa
w moim życiu. To Słowo nieustannie mnie
przemienia, uwalnia od wielu przyzwyczajeń,
stereotypów myślenia, złych
nawyków – np. pracoholizmu. Ta codzienna
modlitwa stała się najlepszym świadectwem
dla mojego męża. Zaczął interesować
się Pismem Świętym, czyta książki
o tematyce chrześcijańskiej. Teraz jest dla
mnie wsparciem, nie tylko finansowym, ale
i duchowym.
Moje imię Barbara tłumaczy się jako
cudzoziemka. Wierzę, że moją ojczyzną jest
Niebo. Jestem więc dzieckiem Bożym,
które „ani z krwi, ani z ciała, ale z Boga się
narodziło .”
Barbara
5

W Y W I A D M I E S I Ą C A
6
– Księże Proboszczu, chcielibyśmy porozmawiać na temat sakramentu pokuty. Czas Wielkiego Postu to czas
szczególny, czas w którym jeszcze bardziej pochylamy się nad miłością Boga i naszą grzesznością. A spowiedź
wydaje się być zderzeniem dwóch wyznań: Jezusa, który mówi: „Ja cię tak kocham, że moja miłość jest
większa niż twój grzech” i mojego odkrycia w prawdzie swojej grzeszności. Przychodzę, bo chcę w tej miłości
Pana Boga się odnaleźć. Jednak dla wielu z nas sakrament pokuty jest trudnym sakramentem i znajdujemy
wiele powodów, by spowiedź odkładać na później. Może ma Ksiądz jakąś radę dla tych, którzy zbyt często do
spowiedzi nie przystępują?
– Zapewne powodów, dla których odkładamy
spowiedź na później, jest wiele. Tu każdy z nas
może odwołać się do osobistego doświadczenia.
To, że coś przychodzi nam z trudem może
oznaczać, iż ma niezwykłą wartość. Stąd nie
dziwi mnie to, że sakrament spowiedzi jest dla
nas wszystkich trudny, bardzo trudny. Ale
przez to wartość tego, o co zabiegamy z takim
trudem znacznie wzrasta. Niestety, dla niektórych
sama świadomość, że trzeba podjąć trud
jest deprymująca do tego stopnia, że nie są
zdolni zdobyć się na wysiłek, chyba że wydarzy
się coś, co ich to tego „zmusi” np. chrzest
dziecka, pogrzeb ojca lub matki, ślub itp.
Wówczas miłość do dziecka, rodziców czy
narzeczonej(go) sprawia, że ktoś jest w stanie
pokonać barierę, która wcześniej uchodziła
w jego mniemaniu za niepokonalną. A skoro
miłość do drugiego człowieka jest w stanie
wyzwolić chęć wyspowiadania się, to o ileż bardziej
motywem spowiedzi winna stać się miłość
do Boga i miłość do siebie samego. Zatem rada
jest prosta: zacznij od pokochania bardziej
Boga i siebie, niż bliźniego – pamiętając, że
masz go kochać jak siebie samego.
– Wiemy, że przykazania kościelne mówią nam
o tym, że przynajmniej raz w roku mamy przystąpić
do sakramentu pokuty, a my sami wiele razy słyszymy
o wielkiej wartości częstej (systematycznej)
spowiedzi świętej. Jak często się spowiadać?
– W świetle słów Jezusa z Janowej ewangelii:
„Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę” oraz
kolejnych wersetów odpowiedź wydaje się być
bardzo prosta: Tak często, aby móc trwać w
stałej łączności z Tym, który ożywia moją wiarę.
Jeśli chcemy, aby Boże życie w nas owocowało,
należy stale dbać o więź z Tym, „bez którego nic
nie możemy uczynić”. Chcę przez to powiedzieć,
że trudno wyobrazić sobie sytuację,
w której ktoś z nas oczekiwałby owocowania
wiary w uczynkach miłości, gdyby przez wiele
miesięcy w ciągu roku trwał uparcie w oddzieleniu
od Boga przez grzech. Wciąż zbyt wielu
z nas zwleka ze spowiedzią, czekając na
stosowną okazję, a nie podnosi się z upadku
natychmiast. Zdarza się, że pytam penitentów,
którzy wyznają, że spowiedź była przed rokiem:
kiedy ostatni raz przystępowali do
Komunii Świętej? Wówczas, po chwilowym
wahaniu słyszę, że było to przed wielu
miesiącami. Tym pytaniem za każdym razem
pragnę pobudzić do zastanowienia, że nie
wykorzystujemy daru więzi sakramentalnej
z Bogiem, aby trwać w świętości i łasce.
A przecież taki stan wewnętrznej dyspozycji
pozwala w pełni czerpać z Bożej pomocy i cieszyć
się z błogosławieństwa Bożego. Nie możemy
zapomnieć o słowach Jezusa: „Kto trwa we
Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity.”
– Przed nami święty czas rekolekcji i spowiedzi. To
szczególna szansa na dobrą spowiedź. Jak się do niej
przygotować i jak ją przeżyć, by w pełni doświadczyć
Bożego Miłosierdzia?
– Kościół od dawna wkłada do naszych rąk
receptę na owocną spowiedź w postaci pięciu
warunków dobrej spowiedzi. Chciałbym jednak
zwrócić naszą uwagę, że decyzja o spowiedzi
powinna być poprzedzona decyzją o nawróceniu
się. Bo nie chodzi nam o rozliczenie się
z przeszłości, ale o wkroczenie na drogę życia
z Jezusem. Najczęściej zamiar wyspowiadania
się związany jest z poczuciem winy, a co za tym
idzie pozbycia się grzechów. Koncentrowanie
swojej uwagi na sobie i własnej doskonałości
sprawia, że patrzymy na siebie i swoje
postępowanie z dezaprobatą, a na Boga jako
tego, który rozlicza nas z naszego postępowania
i jest surowym Sędzią. Rzadziej – a przecież
tak właśnie powinniśmy myśleć o spowiedzi
– jest to decyzja o powrocie w ramiona Ojca.
A to oznacza zwrócić się w stronę Boga i wyruszyć
w drogę na spotkanie z Nim. To przesunięcie
akcentu sprawia, że rozważam raczej to
co stanie się, kiedy odmienię swoje życie i pójdę
za głosem Boga. Wówczas o sobie myślę, jako
o kimś, kto chce na powrót być dzieckiem Boga,
pragnie wzrastać w świętości i dlatego potrzebuje
Jego bliskości i pomocy. W Jubileuszowym
Roku Miłosierdzia pobrzmiewają w naszych u-
szach słowa Jezusa skierowane do s. Faustyny:
„Gdy się odsłoni przed oczyma duszy cała
przepaść nędzy, w jakiej się pogrążyła, niech nie
rozpacza. Ale z ufnością niech się rzuci w ramiona
miłosierdzia, jak dziecko w objęcia ukochanej
matki.”Jezus powiedział: „Idźcie i starajcie się
zrozumieć co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia, niż
ofiary”. W sakramencie spowiedzi doświadczaamy
i spotykamy się z prawdą, że BÓG jest
MIŁOSIERNY. Właśnie przez ten sakrament
rozpoznajemy jak bardzo Bóg nas kocha i przyjmuje
nas z całą historią naszego życia. Nie ma
lepszego miejsca do smakowania miłości
Bożej. Pomyślmy przez chwilę o sytuacji, w której
jako dziecko uczyniliśmy coś złego, zasługującego
na karę. Może zdarzyło się i tak, że
rodzice, gdy usłyszeli naszą opowieść, nie
podnieśli krzyku, ale wytłumaczyli i wybaczyli.
A potem objęli mówiąc: Kochamy Cię. Co wtedy

W Y W I A D M I E S I Ą C A
czuliśmy? Tak właśnie postępuje z nami Bóg
Ojciec w sakramencie pojednania i pokuty. O-
wocem spotkania z Nim w prawdzie jest doświadczenie
przebaczającej miłości i pokoju serca.
Zatem, by dobrze przygotować się do spowiedzi
trzeba mieć właściwe usposobienie. Nie
tyle myśleć o własnej doskonałości czy niedoskonałości,
ile raczej pragnąć bliskości i miłości
Boga. Takie spojrzenie porządkuje naszą relację
z Bogiem. On znowu jest na pierwszym,
właściwym Jemu miejscu.
– Jak dobrze zrobić rachunek sumienia?
– Dziś nie brakuje opracowań mogących pomóc
w dobrym przygotowaniu się do spowiedzi.
Znajdziemy takie „poradniki” dołączone
w okresie Wielkiego Postu do gazet katolickich,
jako odrębne opracowania skierowane
do różnych grup wiekowych, czy też odnoszących
się do sytuacji życiowej (np. dla chorych,
narzeczonych, małżonków, biznesmenów).
Zawsze jednak to właściwie ukształtowane
sumienie prowadzi do dobrego rachunku
sumienia. Potrzeba zatem, abyśmy pracowali
nad naszym sumieniem poznając Boże Słowo,
które pozwala nam – jak mówi św. Paweł –
„rozpoznać jaka jest wola Boża, co jest dobre, co
Bogu miłe i co doskonałe” (por. Rz 12, 2). My też
jesteśmy do tego zaproszeni, bo to również
jest droga rozwijania naszego sumienia. Co
wcale nie jest takie proste, bo nie zawsze łatwo
jest uznać zdanie Pana Boga za swoje i spojrzeć
na swoje życie Jego oczami. Ale jesteśmy
zaproszeni do tego, żebyśmy starali się być
blisko Niego i przyjmować to, co Pan Bóg do
nas mówi, rozumieć Jego słowa coraz głębiej,
jak najpełniej. Myślę, że tylko wówczas, gdy
człowiek zastanawia się nad sobą patrząc
w zwierciadło Bożego Słowa, rozwija swoje
sumienie, a tym samym może robić coraz
lepszy rachunek sumienia. A zatem właściwie
ukształtowane sumienie to bardziej dyspozycja
umysłu, który ma za zadanie zmierzyć się z o-
biektywną i objawioną prawdą. Rachunek sumienia
to nie tyle proste rachowanie; obliczenie
i potem wyliczenie, ile razy coś złego zrobiłem,
ale to przede wszystkim badanie sumienia,
to znaczy przepytanie go z tego, co ono
wie, jak ono działa – i czy jego wiedzy nie powinienem
uzupełnić. Jeśli chcielibyśmy nauczyć
się robić dobry rachunek sumienia, róbmy go
codziennie na zakończenie dnia. Trening czyni
mistrza.
– Może dla niejednego z nas największą trudnością
w sakramencie pokuty jest to, że musi wyznawać
swoje grzechy przed kapłanem, który też jest
człowiekiem słabym i grzesznym. Jak sobie pomóc,
by przebić się przez tę powiekę człowieczeństwa
i zobaczyć w kapłanie przebaczającego Jezusa?
– Odpowiem pytaniem na pytanie: Gdybyś miał
otrzymać najpiękniejszy i najcenniejszy na
świecie dar od kogoś, kto Cię bardzo kocha, to
czy nie przyjąłbyś go tylko dlatego, że posłańcem,
byłby nędzarz? W sakramencie pojednania
koncentrujemy naszą uwagę na Tym, który
obdarowuje – na Bogu i darze, którego udziela,
nie na kapłanie, który Go przynosi. Rolą kapłana
jest „przynieść” Boże Miłosierdzie na ziemię,
przynieść ten dar człowiekowi, który na
niego czeka.
– Bardzo dziękuję za rozmowę. Ufam, że zaowocuje
ona licznymi i dobrymi spowiedziami szczególnie
w czasie Wielkiego Postu. Wszystkich czyt
telników – i nie tylko – zachęcamy do skorzystania
z tej wielkiej łaski jaką jest sakrament
pokuty. Nie pozwólmy
Miłosiernemu Ojcu dłużej na
nas czekać.
Z Księdzem Proboszczem Jarosławem Żmudą rozmawiała s.M. Damiana
7

1. W czasie panowania którego cesarza
rzymskiego nauczał, poniósł śmierć i
zmartwychwstał Jezus Chrystus?
2. Jakim terminem w teologii chrześcijańskiej
określa się głoszenie podstawowych prawd wiary
zawartych w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu
Chrystusa?
3. Na którym soborze ustalono, że święto
Wielkanocy obchodzone będzie w pierwszą
niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca?
Kiedy w Afganistanie kosi się siano?
Dlaczego bocian stoi na jednej nodze?
Przed kim król zdejmuje kapelusz?
Jak nazywa się ulubiony zespół owiec?
Ile jest zakrętów w Polsce?
Umieść literę w literze, a wyjdzie ptak, co ma
czarne pierze. Jaki to ptak?
KRZYŻÓWKA (pola od 1 do 9 utworzą hasło)
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
4 6 8
9 3 1
2
5
7
1. Kogo przedstawia ilustracja?
2. Gdzie się znajduje ta ilustracja i jakiego
wydarzenia jest fragmentem?
3. Co oznacza łacińska nazwa tej postaci?
4. Podaj imiona trzech z nich.
5. Wymień trzy wydarzenia biblijne, w których
występują te postaci.
1. Przeciwieństwo słowa: hałas; 2. Dzień
tygodnia, w którym Jezus umarł na krzyżu; 3.
Uczucie, które ogarnęło Jezusa, gdy modlił się w
Ogrójcu; 4. Ma korzenie, konar, gałęzie i liście; .5
Uczucie, które rodzi się w sercu, gdy znajdujesz
się w niebezpieczeństwie i gdy czegoś się boisz; 6.
Rzym, Warszawa, Praga; 7. Jakie drzewa rosły w
Ogrodzie Oliwnym?; 8. Czerwona, płynie w
żyłach; 9. Miejsce, gdzie udał się Jezus z uczniami
po ostatniej wieczerzy to ……. Oliwny; 10. Pora
dnia, gdy na niebie świecą gwiazdy.
Dwie blondynki jadą na rowerze. Nagle jedna
zatrzymuje się i coś majstruje przy kole.
- Co robisz?! – pyta koleżanka.
- Spuszczam powietrze z opon, bo mam siodełko
za wysoko.
Na to druga odkręca kierownicę i przykręca ją z
tyłu.
- A ty co robisz?!
- Wracam do domu, nie jadę z taką wariatką.
INRI (Rozwiń ten skrót i przetłumacz)
Prawidłowe rozwiązania proszę do dn. 20.03.2016 r.
składać w zakrystii u s. Elżbiety lub na adres
tulowa@gmail.com Zwycięzca otrzyma nagrodę
niespodziankę.
Tólowa
Rozwiązania z poprzedniego numeru
Kto pyta … ten wie 1. Czterdzieści dni; 2. Do uroczystości
Zmartwychwstania Pańskiego; 3. „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”
lub „ Prochem jesteś i w proch się obrócisz”.
Kto patrzy … ten widzi
1. Tabernakulum; 2. Namiot; 3. Do przechowywania Najświętszego
Sakramentu; 4. Z greckiego; 5. Symbolizują Jezusa Chrystusa; 6. Ap 1, 8;
Ap 21, 6; Ap 22, 13.
Kto tłumaczy … ten pozna języki Droga Krzyżowa
Kto myśli … ten wymyśli Co to jest? – Cień; WYKREŚLANKA – To jest
mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie
Nadesłano 2 odpowiedzi. Obie odpowiedzi są niepełne. Jednak dla zachęty
obydwie osoby otrzymają nagrodę niespodziankę - p. Elżbieta R. ze Strugi i
p. Ignacy Czajkowski. Gratu lacje Nagrody do odebrania w zakrystii
u s.Elżbiety dopiero 06.03.2016 r.
8

O P O W I A D A N I E D L A N A J M Ł O D S Z Y C H
Najlepszy przyjaciel
Nadszedł długo wyczekiwany piątek.
Uczniowie 4 „b” z okrzykiem wybiegli na
szkolne boisko po zakończonych lekcjach.
Krzysiek, Michał, Paweł i Marcel usiedli jeszcze
na chwilę przed budynkiem, żeby dogadać
sprawę kina.
- Chłopaki, umawiamy się o 16.30 pod moim
domem. Pasuje? Moja mama nas podrzuci. A
potem pizza lub lody - zakomunikował Michał.
- Super, mi pasuje, dostałem właśnie kieszonkowe
– oznajmił Krzysiek.
- Marcel, tym razem idziesz z nami!? - zapytał
Michał kierując swój pytający wzrok w stronę
kolegi.
- Sorry chłopaki, ale dziś nie mogę . Mam ...
jakąś robotę w domu, tato prosił, żebym
szybko wracał – nieśmiało odpowiedział
Marcel.
- No nie! Marcel, dwa tygodnie temu też nie
mogłeś iść do kina. W sobotę nie byłeś na
moich urodzinach i dziś też się wykręcasz.
Ale…. jak nie chcesz iść, to twoja sprawa.
Będziesz żałował, bo idziemy na hicior –
odrzekł Paweł. – Cześć chłopaki, będę
o 16.30. Tylko weźcie jakąś kasę na tę pizzę –
dodał z oddali.
Koledzy pożegnali się. Michał i Krzysiek chwilę
spoglądali za Marcelem, który pospiesznym
krokiem zmierzał w stronę domu. Zastanowiło
ich, czemu kumpel przestał spędzać z nimi czas
po szkole? Pomyśleli, że może woli towarzystwo
chłopaków z podwórka. Wyjście do kina
było świetnym pomysłem. Po filmie chłopcy
poszli na pizzę miło spędzając ze sobą
piątkowe popołudnie. Wieczorem mama
Michała odwiozła całą gromadkę do ich
domów.
- Michałku, Marcel nie chciał wybrać się z wami
do kina? Zawsze byliście nierozłączni –
zapytała mama.
- Marcel ostatnio nas unika. Widzimy się w
szkole i jest fajnie, a potem on szybko wraca do
domu – odpowiedział chłopak – trochę nas to
martwi. Może nie chce się z nami przyjaźnić tak
jak kiedyś?
- Kochanie, pewnie Marcel ma jakieś zmartwienie.
Pytałeś go, czy coś się nie stało? - zapytała
zatroskana mama. – Przecież to twój przyjaciel,
porozmawiaj z nim.
Nadszedł nowy tydzień nauki w szkole.
Przyjaciele z 4 „b” wymieniali się wrażeniami
po obejrzeniu filmu. Wtem do klasy wszedł
Krystian, który oznajmił, że na urodziny dostał
„wypasioną” komórkę. Wszyscy rzucili się
podziwiać nowy nabytek i dopytywać o
zainstalowane aplikacje. Krystian podniósł
dumnie wzrok i spojrzał w stronę Marcela, po
czym rzucił pytanie w kierunku chłopaka:
- Marcel, mówiłeś że masz dostać telefon pod
choinkę. Coś nie widzę, żebyś dzwonił. Gdzie
ten twój sprzęcik? - zaśmiał się, a potem
dołączyła do niego reszta klasy. - Tylko ty w klasie
nie masz komórki – ciągnął Krystian.
Marcel zdenerwował się słysząc drwiny kolegów,
po czym odrzekł:
– Rodzice chcą kupić mi super sprzęt, więc czekają
na lepszą okazję. Na urodziny na pewno
dostanę – zakończył Marcel i w tym momencie
zadzwonił dzwonek na lekcję.
Po obiedzie mama poprosiła Michała, żeby
chwilę z nią został. Kobieta wydawała się być
zamyślona.
- Michał, spotkałam dzisiaj mamę Marcela.
Trochę rozmawiałyśmy i myślę, że wiem, jaki
problem ma twój kolega. Kochanie, mama
Marcela od trzech miesięcy poszukuje pracy,
a tato pracuje ostatni tydzień. Zamykają jego
zakład. Sam wiesz, że tam jest czworo dzieci.
Ta rodzina ma trudną sytuację. Marcel was
unika, bo ciągle gdzieś chodziliście, wydając
kieszonkowe. A on nie ma pieniędzy na takie
atrakcje. Pewnie wstydzi się wam o tym
powiedzieć - powiedziała mama i teraz oboje
się zamyślili...
- No i do tego Krystian wypalił w szkole z tym
telefonem – burknął Michał pod nosem.
– Mamo, chciałbym jakoś pomóc Marcelowi.
Może powiem chłopakom, że pójdziemy po
lekcjach pograć w piłkę, albo przyjdą do mnie
na jakiś film, zamiast płacić za kino. A ty, mamusiu,
zrobisz nam najlepszą pizzę. Będziemy się
świetnie bawić i Marcel chętnie przyjdzie.
A moje kieszonkowe odłóż na inny cel.
- A ja mam też pomysł – powiedziała mama -
Myślę, że w tym miesiącu możemy wszyscy
okroić swoje domowe wydatki. Wesprzemy
kogoś, kto tego teraz bardziej potrzebuje. Już
moja w tym głowa, jak to załatwić.
- Mamo, jesteś kochana !– wykrzyknął Michał.
- Jutro powiem chłopakom, że w piątek
idziemy na film…ale do mnie. Będzie świetna
zabawa. A najważniejsze, że w gronie najlepszych
przyjaciół!
Ewa Hoppe-Rychłowska
9

M A G D A C Z Y T A
„Klucz do rachunku sumienia”
Wyd. „W drodze” 2015 r.
W sakramencie pokuty Bóg pochyla się nad tobą
i mówi: Ty jesteś mój syn umiłowany
Dlaczego chodzisz do spowiedzi? Przyzwyczajenie,
nawyk, rutyna… A może chodzi o samopoczucie?
Czujesz się lżejszy i lepszy, wzrasta miłość własna, bo
„duchowe podwórko” zostało oczyszczone i można
zacząć od nowa. Czy jednak te pobudki wystarczą do
nawrócenia…?
Autorzy książki „Klucz do rachunku sumienia”
podpowiadają, co zrobić, aby mieć właściwe podejście
do sakramentu pokuty i jak dobrze przygotować się do
niego.
Spowiedź to nie „czyszczenie magazynów” z niepotrzebnego towaru, ale osobiste
spotkanie z miłością i miłosierdziem Boga. To także czas uwielbiania i słuchania
najlepszego Przyjaciela, z którym zawsze jest co wspominać, niezależnie od tego czy te
wspomnienia są miłe czy trudne dla nas. Sakrament pokuty to również czas uwielbienia za
Bożą wierność, za to, że zawsze jest z nami, nieważne, co dzieje się w naszym życiu i jak
bardzo narozrabiamy. To odkrywanie, że warto słuchać i milczeć, bo tylko wtedy nasze
„ja” schodzi na dalszy plan.
Książeczka zawiera także wskazówki bardzo praktyczne: jak wygospodarować czas na
spokojny rachunek sumienia, jak znaleźć najlepsze miejsce na wyciszenie. Są tu także
konkretne pytania, które można wykorzystać, a także rachunek sumienia na podstawie
ośmiu błogosławieństw czy modlitwy Ojcze nasz. Jak pisze jeden z braci: „odkrycie każdej
prawdy o tobie, nawet tej najtrudniejszej, jest twoim błogosławieństwem (…). Zawsze
gdy uświadamiasz sobie swój grzech, wchodzisz już na drogę szczęścia, gdyż nie możesz
być szczęśliwy inaczej, jak tylko w pełnej prawdzie (…). Drugą częścią tej prawdy jest
rzeczywistość Jego miłosierdzia, które obmywa grzech (…). W sakramencie pokuty Bóg
pochyla się nad tobą i mówi: Ty jesteś mój syn umiłowany”.
Autorami rozważań są bracia dominikanie: Dominik Jarczewski, Cyprian Klahs, Krzysztof
Pałys, Krzysztof Popławski, Wojciech Prus, Maciej Roszkowski, Łukasz Wiśniewski i jedna
kobieta - Małgorzata Mazur związana z tą duchowością. Krótkie rozważania znakomicie
nadają się na okres Wielkiego Postu, ale nie tylko. Warto po nie sięgnąć, aby zyskać nowe
spojrzenie na sakrament pokuty i pojednania i nie ulec znużeniu.
M O D L I T W A M A M O C
W marcu módlmy się o :
· pokój w Europie, o rozwiązanie sytuacji z imigrantami z Syrii (także pokój w tym państwie).
· Światowe Dni Młodzieży, za właściwe przygotowanie do tego wydarzenia, o otwarcie
naszych serc na przyjezdnych i ich gościnne przyjęcie.
· odwagę stawania w prawdzie o sobie samym i przyjmowanie miłosierdzia Bożego
R E K O L E K C J E W S I E C I
Magdalena Klimczak
Dla zapracowanych - internetowe rekolekcje wielkopostne o. Adama
Szustaka OP
10

K R O N I K A W Y D A R Z E Ń
Wyjazd dzieci i młodzieży do Wrocławia
–W poniedziałek 8 lutego, w drugim
tygodniu ferii, grupa dzieci i młodzieży
z naszej parafii wraz z ks. Pawłem i s. M.
Damianą pojechała na wycieczkę do
Wrocławia. Dzieci miały okazję zwiedzić
wrocławską katedrę oraz zabytkowy
rynek miasta. Wiele radości sprawiło
szukanie krasnali, których we Wrocławiu
jest bardzo wiele.
N A D C H O D Z Ą C E W Y D A R Z E N I A
4 marca godz. 19.00 - Droga Krzyżowa na
Chełmiec
6 – 9 marca - Rekolekcje parafialne
i szkolne
18 marca godz. 17.00 Msza Święta, a po
niej Droga Krzyżowa ulicami miasta
20 marca godz. 10.30 - Niedziela Palmowa
– procesja z poświęceniem palm
11-13 marca - Wyjazd młodzieży na rekolekcje
RCS
Ż Y C Z E N I A I M I E N I N O W E
„Niech Ci błogosławi Pan
niechaj Cię strzeże
niech rozjaśni oblicze swe nad Tobą
i niech miłościw Ci będzie
Niech Ci błogosławi Pan
niechaj Cię strzeże
niech obróci twarz swoją ku Tobie
i niech da Ci swój pokój”
z serdecznymi życzeniami imieninowymi dla Księdza Infuata Józefa Strugarka
redakcja gazetki Bliżej Źródła i cała wspólnota parafialna
Nasza gazetka w Twoim telefonie - od tego numeru można zeskanować całą
zawartość naszego czasopisma za pomocą aplikacji dostępnych na telefon.
Może to być np. Skaner QR-kodów, który należy pobrać z internetu,
zainstalować w swoim telefonie i korzystać zarówno z linków do stron
internetowych, które podajemy, jak i z treści znajdujących się w gazetce.
11

P L A N R E K O L E K C J I W I E L K O P O S T N Y C H
i
NIEDZIELA – 6 marca
7.00 – Msza św. – nauka ogólna
8.00 – Msza św. – nauka ogólna
9.30 – Msza św. – nauka ogólna
10.45 – Msza św. – nauka dla dzieci
12.00 – Msza św. – nauka ogólna
17.00 – Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym
19.00 – Msza św. – nauka ogólna
PONIEDZIAŁEK – 7 marca
9.00 – Msza św. – nauka ogólna
10.00 – Nauka dla dzieci – szkoła podstawowa
11.00 – Nauka dla młodzieży – szkoła gimnazjalna
i ponadgimnazjalna
19.00 – Msza św. – nauka ogólna
20.15 – Teatr Zdrojowy - Film - Zakazany Bóg
I N F O R M A T O R P A R A F I A L N Y
WTOREK – 8 marca
9.00 – Msza św. – nauka ogólna
10.00 – Nauka dla dzieci – szkoła podstawowa
11.00 – Nauka dla młodzieży – szkoła gimnazjalna
i ponadgimnazjalna
17.oo – Msza św. z nauką dla osób samotnych
19.00 – Msza św. – nauka ogólna
ŚRODA – 9 marca
8.00 – Spowiedź dla dorosłych, młodzieży i dzieci
9.00 – Msza św. dla dzieci i młodzieży – zakończenie
rekolekcji
16.30 – Spowiedź dla dorosłych
17.00 – Msza św. z nauką ogólną – zakończenie rekolekcji
18.00 – Spowiedź dla dorosłych
19.00 – Msza św. z nauką ogólną – zakończenie rekolekcji
Rekolekcjom przewodniczy: Ks. Jan Sienkiewicz
Luty 2016
Odeszli do domu Ojca:
1. Sabina Jadwiga Kisiel
2. Lucjan Moczadłowski
3. Maria Pokorska
4. Leokadia Majewska
M S Z E Ś W I Ę T E
w dni powszednie: 7.00, 17.00 (X-III),
7.00, 19.00 (IV-IX)
w niedziele i święta: 7.00, 8.00, 9.30, 10.45
(dla dzieci), 12.00, 19.00
K O N TA K T
Parafia pod wezwaniem
Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
ul. Kolejowa 18a 58-310 Szczawno-Zdrój
tel. (74)841 28 30 oraz 514 863 410
K A N C E L A R I A P A R A F I A L N A
czynna :
we wtorki i czwartki w godz. 18.00-19.00 (X-III),
we wtorki i czwartki w godz. 17.00-18.00 (IV-IX)
D Y Ż U R P R A W N I K A
pierwszy i trzeci wtorek miesiąca
w godz. 18.00-19.00
12
gazetka parafialna parafii Wniebowzięcia NMP w Szczawnie-Zdroju, www.parafia.szczawno-zdroj.pl
REDAKCJA: red. nacz. Magdalena Klimczak, ks. Jarosław Żmuda, S. M. Damiana Szmidt, Ewa Hoppe-Rychłowska,
Dorota Staniszewska, skład Teresa Jagielska, korekta Izabella Nowak