2016-JunGrk

2 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

161-167 Peel St, North Melbourne 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Σάββατο 7-8μμ και Κυριακή 11- 

12:15μμ 

185 Warrigal Rd, Oakleigh 

Ελληνικά: Σάββατο 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ. 

147 Woodhouse Grove, Box Hill North 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ. 

ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΥ 

51-57 Kings Way, Kingsgrove 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

59 Tait St, Renown Park 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 10- 

11:15πμ και 6-7μμ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Ένα μήνυμα ζωής και αληθείας από το Λόγο 

του Θεού με ομιλητή τον Δρ. Γ. Ζερβόπουλο. 

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Ελληνικά: Δευτέρα 9-9:30μμ στο 3ΧΥ 

Αγγλικά: Δευτέρα 9:30-10μμ στο 3ΧΥ 

ΣΥΔΝΕΥ 

Ελληνικά: Τρίτη 7-7:30μμ και Πέμπτη 2- 

2:30μμ στο 1683 ΑΜ 

Αγγλικά: Τρίτη 7:30-8μμ στο 1683 ΑΜ 

ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

Ελληνικά: Στο ΡΑΔΙΟ ΕΝΑ Τετάρτη 9-10μμ. 

ΚΥΡΥΓΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ 

Εάν θέλετε να ακούσετε λίγα λόγια μέσα από 

τον Λόγο του Θεού, μπορείτε να τηλεφωνήσετε 

οποιαδήποτε ώρα. 

Στην Μελβούρνη (03) 9471 4964 

Στο Σύδνεϋ (02) 9503 0700 

Στην Αδελαΐδα (08) 8346 7476 

ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ 

Αν έχεις απορίες, διανοητικές ή άλλου 

είδους πνευματικές δυσκολίες απέναντι 

στην αλήθεια περί Χριστού. 

Αν χρειάζεσαι μια επαφή, κάποια επίσκεψη, 

ένα γράμμα. 

Αν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας, για να 

το λαβαίνεις ανελλιπώς. 

Αν έχεις να μας δώσεις την διεύθυνση 

κάποιου φίλου σου ή συγγενούς σου 

που θάθελες να το λαβαίνει. 

Αν δεν το θέλεις, στείλτε το πίσω και μην 

σβήνεις την διεύθυνσή σου. 

Εάν θέλετε την Καινή Διαθήκη, γράψτε μας 

στις παρακάτω διευθύνσεις: 

VIC: 

Good News Magazine 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

NSW: PO Box 70, Kingsgrove, NSW 2208 

Συντηρείται από αυτοπροαιρέτους 

προσφοράς. 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

Εάν θέλετε να μας βρείτε στο INTERNET: 

www.GreekFreeChurch.org.au 

Το περιοδικό αυτό αποστέλλεται ΔΩΡΕΑΝ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμία σχέση 

με την οργάνωση των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. 

This magazine is Print Post Approved PP.340646/00009 

Printed by Good News Magazine, PO Box 17 Northcote, VIC 3070

ΙΟΥNΙΟΣ, 2016 3 

Ο πολύς κόσμος με δικά 

του τελείως αυθαίρετα κριτήρια 

συνθέτει την εικόνα του ευτυχισμένου 

ανθρώπου. Έτσι, πιστεύουν, 

πως ο άνθρωπος που 

θα έχει στον κόσμο αυτό χρήματα 

αρκετά για 

να ικανοποιεί τα 

γούστα του, υγεία 

για να μην υποφέρει 

και κοινωνική 

αναγνώριση, 

δεν μπορεί παρά 

να είναι ευτυχισμένος. 

Αφού όλα 

τα έχει. 

Έτσι οι άνθρωποι, πάντοτε 

με την δική τους αντίληψη και 

φαντασία ζηλεύουν και μακαρίζουν 

μερικούς άλλους θνητούς 

που υπάρχουν και κινούνται 

ανάμεσά τους, ή τους συναντούνε 

στις σελίδες των εφημερίδων. 

Μα ξαφνικά όμως, όλο 

τους αυτό το οικοδόμημα έρχεται 

και τους γκρεμίζει κάτι το 

απροσδόκητο όπως είναι πολλές 

φορές η αυτοκτονία. Έτσι 

αποδεικνύεται πως τα είδωλά 

τους, όχι μόνον ευτυχισμένα 

δεν ήτανε μα είχαν φτάσει στο 

κατώτερο σκαλοπάτι της απελπισίας. 

Η ζωή τους είχε καταντήσει 

βάρος αβάστακτο και θέλανε 

μια ώρα πιο γρήγορα να 

απαλλαγούνε από αυτό. 

Τις ίδιες σκέψεις έκανε όλος 

ο κόσμος διαβάζοντας 

πως μια 

πριγκίπισσα, μια 

αληθινή πριγκίπισσα 

και τέως 

βασίλισσα με ο- 

μορφιά, πλούτη 

και διεθνή προβολή 

θέλησε να βάλει 

τέρμα στη ζωή 

της και μόλις την προλάβανε με 

μεγάλη δυσκολία. Πριν λίγο καιρό 

μια πάμπλουτη και κοσμοξακουσμένη 

ηθοποιός έφυγε με 

τραγικό θάνατο από τον κόσμο 

τούτον διακηρύσσοντας σε όλο 

τον κόσμο πόσο δυστυχισμένη 

ήταν. Και δεν είναι πολύς καιρός 

ένας μεγάλος συγγραφέας, 

ο Χεμιγκουαίη, τίναξε τα μυαλά 

του στον αέρα, αν και ήταν 

πάμπλουτος και κοσμοξακουσμένος. 

Όλοι αυτοί με τον δικό τους 

τρόπο, με την πράξη αυτή της


απελπισίας διατρανώνουν σε 

όλο τον κόσμο την διακήρυξη 

του Ευαγγελίου πως σε άλλη 

κατεύθυνση θα πρέπει να αναζητήσουμε 

την ευτυχία, την ικανοποίηση 

που μονάχα ο Χριστός 

προσφέρει με τη ζωή Του. 

Δυστυχώς, στην εποχή μας, 

που ο πολιτισμός 

τόσα 

αγαθά της 

έχει χαρίσει 

χαρακτηρίζεται 

από την 

συνεχή αύξηση 

του 

ποσοστού 

των αυτοκτονιών και του αλκοολισμού 

που και αυτός είναι μια 

μορφή αργού μα ασφαλούς καθημερινού 

θανάτου. 

Προσωπικά πιστεύω πως η 

σπουδαιότερη έλλειψη των ανθρώπων 

που καταφεύγουν σε 

αυτή τη λύση της απελπισίας 

είναι η έλλειψη αγάπης. Είτε η 

αγάπη των ανθρώπων που εκτιμούσαν 

έπαυσε πια να τους 

προσφέρεται όπως αυτοί θα 

θέλανε, είτε αποδεικνύεται κατώτερη 

των προσδοκιών τους 

και δεν τους προσφέρει την 

ικανοποίηση που αυτοί λαχταρούν. 

Και αν ο άνθρωπος δεν 

μπορεί να ζήσει χωρίς νερό και 

χωρίς αέρα άλλο τόσο δεν 

μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη 

αληθινή και γνήσια αγάπη. Η 

μόνη αγάπη που σε αγνότητα 

καμιά δεν μπορεί να σταθεί 

δίπλα της και σε μέγεθος δεν 

βρίσκει το ταίρι της είναι η αγάπη 

του Χριστού μας. 

Όποιος διά της πίστεως την 

γνωρίσει και 

ακουμπήσει 

πάνω σ΄αυτήν 

την πονεμένη 

καρδιά του, 

ελευθερώνεται 

για πάντα 

από κάθε α- 

νησυχία και 

νοιώθει αυτό που τόσοι άλλοι, 

με όλα τα αγαθά της ζωής δεν 

μπορέσανε να νοιώσουνε. 

Και είναι βέβαιο πως ο 

Χριστός την αγάπη Του την 

προσφέρει σε όλους τους ανθρώπους, 

ιδιαίτερα δε σε εκείνους 

που ανοίγουν την καρδιά 

τους σ’ Αυτόν με ταπείνωση 

και αναγνώριση της αποτυχίας 

τους, όσο και αν είναι αμαρτωλοί. 

Ο Κύριος αναλαμβάνει να 

εργασθεί μέσα στη ζωή τους. 

*Ανάθες εις τον Κύριον την 

οδόν σου, και έλπιζε επ’ Αυτόν, 

και Αυτός θέλει ενεργήσει* 

(Ψαλμός λζ/5).


«Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων» (Α Βασ. ιη/21). 

Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε 

να βρούμε μια άλλη εικόνα 

σαν και αυτή. Μια τόσο παράξενη 

σκηνή. Ένα έρημο μέρος 

κοντά στο βουνό Κάρμηλο. Μέσα 

στη μεγάλη απλωσιά, είναι 

κόσμος πολύς και λαός συγκεντρωμένος 

και περιβάλλουν 

κάποιους άλλους. Μα να που 

συμβαίνουν περίεργα πράγματα. 

Είναι και ο βασιλιάς 

Αχαάβ με όλο του το επιτελείο 

σε τιμητική θέση. Ο κόσμος 

όμως, πόσο φαίνεται καταβεβλημένος. 

Έχουν τα χάλια 

τους. Για σκέψου να έχει 

να βρέξει τρία χρόνια. Τρία 

χρόνια πείνα δεν είναι λίγο. Τα 

ζώα ψόφησαν. 

Πού να βρεθεί χορτάρι; Τα 

χωράφια έρημα. Οι άνθρωποι 

πεθαίνουν. Γι’ αυτό όλοι είναι σ’ 

αυτή την κατάσταση. Σκύβουμε, 

λοιπόν, και εμείς και παρακολουθούμε. 

Μέσα από αυτή τη 

σύναξη είναι στυμμένα δυο θυσιαστήρια. 

Στο ένα είναι λαμπροφορεμένοι 

ιερείς του θεού 

της ανατολής του Βάαλ. Είναι 

κάπου τετρακόσιοι πενήντα. 

Έχουν σφάξει ένα λιπόσαρκο 

μοσχάρι και το έχουν βάλει ε- 

πάνω στο βωμό. Στο άλλο θυσιαστήριο 

δίπλα, κάθεται ένας 

άνθρωπος ασκητικός, με δυνατό 

βλέμμα και παρακολουθεί. Είναι 

ο Ηλίας, ο προφήτης του 

Θεού. Φορά ένα τρίχινο μακρύ 

φόρεμα, που είναι και η μόνη 

του περιουσία. Οι άλλοι, οι πολλοί 

ιερείς του Βάαλ, γυρίζουν 

γύρω από το θυσιαστήριο και 

βγάζουν κραυγές τρομερές, χορεύοντας 

και λέγοντας ύμνους 

στον θεό τους. Κάποτε – κάποτε 

χτυπιούνται, ματώνουν, και πά-


λι γυρίζουν και φωνάζουν, ουρλιάζοντας 

κυριολεκτικά. Μα 

μάταια προσμένουν ο θεός τους 

να ρίξει φωτιά. Γιατί τέτοια 

συμφωνία είχαν κάνει με τον 

Ηλία στη μονομαχία αυτή, που 

αυτή τη στιγμή ξετυλιγόταν. Και 

αν και η στιγμή ήταν τόσο τραγική 

και πάλι ο προφήτης βρήκε 

το κουράγιο να τους κοροϊδέψει: 

«Φωνάξτε λίγο πιο δυνατά. 

Θεός είναι αυτός μπορεί και να 

κοιμάται. Μπορεί να πήγε περίπατο». 

Μα στο τέλος, κουρασμένοι, 

κατέθεσαν τα όπλα. Και 

τότε ήρθε η σειρά του Ηλία. 

Ζήτησε και πάνω στα ξύλα 

του θυσιαστηρίου του έριξαν 

άφθονο νερό. Και να σκεφθείς 

πόσο σπάνιζε το νερό. *Ρίξτε 

και άλλο, φώναζε ο Ηλίας. Για 

να φύγει κάθε υποψία. Και α- 

φού μούσκεψαν όλα και ο κόσμος 

ήταν και αυτός μουσκεμένος 

από την αγωνία, ο προφήτης 

του Θεού γύρισε στον κόσμο 

και με φωνή γεμάτη από το θεϊκό 

μεγαλείο, είπε: «Έως πότε 

θα χωλαίνετε ανάμεσα σε δύο 

Θεούς; Είναι καιρός πια να 

διαλέξετε και να πάρετε την 

απόφαση με το μέρος ποιανού 

θα ταχθείτε». 

Και μετά από τα λόγια αυτά 

προσευχήθηκε και φωτιά έπεσε 

από τον ουρανό και κατέκαψε 

το μοσχάρι, τα ξύλα και τις πέτρες 

του θυσιαστηρίου κατέφαγε. 

Η φωνή όμως του προφήτη, 

η φωνή του Ηλία, ή καλλίτερα η 

φωνή του Θεού φθάνει μέχρι 

εμάς και έχει την ίδια βαρύτητα. 

Ο Θεός μας καλεί να αποφασίσουμε. 

Έως πότε θα περιφρονείς 

την αγάπη του Θεού, 

που φανερώθηκε με χίλιους δυο 

τρόπους, μα περισσότερο πάνω 

στο σταυρό του Γολγοθά, όπου 

ο Υιός του Θεού πλήρωσε τον 

απλήρωτο από σένα λογαριασμό, 

των πολλών σου αμαρτιών; 

Έως πότε θα πιστεύεις στα 

ψέματα που σερβίρονται με κάποια 

δήθεν επιστημονική χροιά, 

που δεν είναι παρά φαρμάκι για 

την ψυχή σου, και δεν παίρνεις 

το Ευαγγέλιο, τον Λόγο του 

Θεού, να πιστέψεις σ’ Αυτόν; 

Έως πότε θα έχεις τη ζωή 

σου εκτεθειμένη σ’ αυτόν τον 

τόσο τρομερό κίνδυνο, αντιμετωπίζοντας 

το τρομερό δίλημμα, 

να βρεθείς χωρίς σωτηρία, 

μπροστά στον θρόνο του Θεού; 

Σκέψου.


*Κατά την μεγάλη οικονομική 

κρίσι του 1930, στα γραφεία 

μιας ασφαλιστικής εταιρίας, παρουσιάστηκε 

μια ηλικιωμένη κυρία 

και δήλωνε συντριμμένη 

στον υπάλληλο, πως δεν μπορούσε 

να συνεχίσει να πληρώνει 

την ασφάλεια, που ήτανε στο 

όνομα του συζύγου της. 

Ο υπάλληλος την ανέφερε 

την ζημιά που θα πάθαινε από 

την διακοπή της ασφάλειας, 

μα εκείνη δήλωνε την αδυναμία 

της να πληρώσει. Τότε ο 

υπάλληλος τη ρώτησε, μήπως 

θα μπορούσε ο σύζυγός της 

να βοηθήσει. Μα αυτή, με 

έκδηλη απορία, του φανέρωσε, 

πως ο σύζυγός της είχε 

πεθάνει πριν από τρία χρόνια. 

--Έ, τότε, κυρία μου, της 

είπε, εσείς δεν έχετε να πληρώσετε 

τίποτε, αλλά έχετε να 

εισπράξετε μια μεγάλη περιουσία, 

και θα μπορούσατε να το 

είχατε κάνει αυτό, πριν από τρία 

χρόνια. 

Στην ίδια κατηγορία είναι 

πολλοί άνθρωποι. Θέλουν και 

αγωνίζονται να πληρώσουν και 

να εξασφαλίσουν την σωτηρία 

τους, ενώ ο Ιησούς Χριστός, διά 

του θανάτου Του στον Γολγοθά, 

ρύθμισε το θέμα αυτό μια για 

πάντα. Εμείς δεν έχουμε παρά να 

απολαύσουμε και να δεχθούμε 

τους καρπούς αυτής της θυσίας.- 

*Διηγούνται μια παλιά ιστορία. 

Κάποτε ένα βιβλιοπώλης 

των Αγίων Γραφών, έπεσε στα 

χέρια, σ’ ένα άγριο ερημικά μέρος, 

ενός ληστή, που επέμενε να 

κάψει όλα του τα βιβλία που είχε 

μαζί του. Άναψε τη φωτιά. Τότε 

ο άνθρωπος του Θεού του λέγει: 

«Επιτρέψτε μου να διαβάσω κάτι 

από το καθένα από αυτά τα 

βιβλία». Η άδεια του εδόθη και 

από την πρώτη Βίβλο διάβασε 

τον 23ον Ψαλμό. Ο ληστής, μόλις 

το άκουσε, λέγει: *Αυτό είναι 

καλό να μην το κάψουμε*. Από 

την άλλη Βίβλο, διάβασε την επί 

του όρους ομιλία. *Και αυτό είναι 

καλό. Άφησέ το. Να μην το 

κάψουμε*. Το ίδιο έγινε συνέχεια, 

με όλα τα βιβλία, διαβάζοντας 

την παραβολή του καλού 

Σαμαρείτη, το 13ον της Κορινθί-


ους, περί αγάπης και άλλα εκλεκτά 

μέρη της Αγίας Γραφής. Ο 

ληστής τα βρήκε καλά όλα και 

αποφάσισε να κρατήσει για λογαριασμό 

του τις Άγιες Γραφές. 

Λέγουν, πως ο άνθρωπος αυτός 

αργότερα έγινε ένας υπηρέτης 

του Θεού.- 

«Το Ευαγγέλιον είναι δύναμις 

Θεού προς σωτηρίαν» (Ρωμαίους 

α/16). 

*Το θέμα της θυσίας του Ιησού 

Χριστού, από τον Ουράνιο 

Πατέρα, δείχνει 

με ένα τραγικό 

τρόπο, την αγάπη 

του Θεού για 

τον αμαρτωλό 

άνθρωπο, για 

τον κάθε άνθρωπο, 

για μένα 

και για σένα. 

Δύσκολα μπορούν 

να βρεθούν 

παραδείγματα, 

στη δική 

μας ζωή. Και εκείνα που λέγονται 

είναι αμυδρές και αδύνατες 

ακτίνες, μπροστά στο εκτυφλωτικό 

φως της θείας αγάπης. Ένα 

από αυτά τα παραδείγματα είναι 

και αυτό: 

Πάνω σε μια μεγάλη γέφυρα, 

στο φυλάκιό του, που περνούσε 

το τραίνο, βρισκότανε έ- 

νας φτωχός οικογενειάρχης. Από 

τη γέφυρα περνούσε το τραίνο 

και άλλα οχήματα και από την 

άλλη μεριά σε μεγάλο βάθος 

περνούσε το ποτάμι. Κάποια 

στιγμή, ο δύσμοιρος πατέρας 

βλέπει το μικρό του το παιδί να 

πέφτει μέσα στο ποτάμι. Ήταν 

έτοιμος να πέσει και αυτός να το 

σώσει. Μα τον σταμάτησε ο ήχος 

του τραίνου που πέρναγε και 

πλησίαζε. Έπρεπε να σταθεί με 

την κόκκινη σημαία, να κλείσει 

το δρόμο για να περάσει ελεύθερα 

το τραίνο. Μα την ίδια 

στιγμή το ποτάμι παρέσερνε το 

παιδί του. Και στάθηκε με την 

σημαία στο χέρι, πιστός στο καθήκον 

του. Μα 

όταν πέρασε το 

τραίνο και έτρεξε 

στο ποτάμι, 

ήτανε πολύ αργά. 

Το νερό το 

είχε παρασύρει 

τόσο μακριά. 

Θυσίασε το παιδί 

του για τους 

άλλους. 

Ο Θεός θυσίασε 

τον Γιο 

Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο.— 

*Ένα γραμμάριο καλού παραδείγματος 

αξίζει περισσότερο 

από όσο ένα κιλό από καλές 

συμβουλές.-- 

*Κάποιος πολύ όμορφα και 

σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής 

έλεγε: Προτιμώ να πηγαίνω 

με τα πόδια στον ουρανό, παρά 

με μια Κάντιλακ στον Άδη. Πολύ 

όμορφο, μα και πολύ αληθινό. 

Σχόλιο δεν χρειάζεται.—


«ΚΑΜΙΑ ΜΟΜΦΗ ΚΑΤΑ 

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» 

Ένας άπιστος καθόταν πλάι 

με έναν χριστιανό στο τραίνο και 

άνοιξε μια σοβαρή συζήτηση με 

τον συνταξιδιώτη του. Η προσπάθειά 

του ήταν να δικαιολογήσει 

την απιστία του αναφέροντας 

διάφορα κακά που εύρισκε στον 

χριστιανό και τόνισε: *Η Εκκλησία 

είναι γεμάτη από υποκριτές*. 

Ο χριστιανός γνώριζε ότι η 

κατηγορία του ήταν αληθινή - 

πολύ αληθινή ώστε να μην μπορεί 

να αναιρεθεί, αλλά αποκρίθηκε: 

*Βλέπω ότι σπεύδετε να 

ξεσκεπάσετε τα κακά που υπάρχουν 

στη ζωή πολλών που ισχυρίζονται 

ότι ακολουθούν τον 

Χριστό και οι πράξεις 

τους είναι ά- 

ξιες κατάκρισης. 

Αναγνωρίζω και 

εγώ ότι μεταξύ 

εκείνων που ανήκουν 

στον Θεό υ- 

πάρχουν σφάλματα 

και πτώσεις που 

δεν επιχειρώ να 

δικαιολογήσω. Αλλά 

σας προκαλώ να αναφέρετε 

έστω και μια λέξη κατάκρισης 

κατά του προσώπου του Κυρίου 

Ιησού Χριστού!* 

Ο άπιστος ξαφνιάστηκε. Σαν 

φοβισμένος απάντησε: *Βέβαια, 

όχι, δεν θα μπορούσα να βρω 

κανένα σφάλμα σ’ Αυτόν, ήταν 

τέλειος*. 

*Ακριβώς*, είπε ο χριστιανός, 

*και αυτός είναι ο λόγος για 

τον οποίον ελκύσθηκε η καρδιά 

μας προς Αυτόν. Όσο Τον βλέπω, 

ανακαλύπτω ότι δεν του αρμόζω 

καθόλου αλλά είμαι δυστυχής, 

μόνον και ένοχος αμαρτωλός. 

Έτσι εκείνο που κάνουν μερικοί 

από τους λεγομένους οπαδούς 

Του δεν κατόρθωσαν να με επηρεάσουν 

ώστε να απομακρυνθώ 

από Αυτόν. Η σωτηρία μου εξαρτάται 

από εκείνο που έκαμε Αυτός 

και όχι από εκείνα που κάνουν 

οι άλλοι*. 

Αμαρτωλέ, μη επιμένεις στα 

σφάλματα των υποκριτών, και 

μη επηρεάζεσαι από την ασυνέπεια 

των χριστιανών, 

ώστε να μην 

βλέπεις την δική 

σου απόλυτη α- 

νάγκη για τον Σωτήρα. 

Όταν θα α- 

ποκτήσεις την α- 

ληθινή πείρα της 

σωτηρίας, οι πτώσεις 

των άλλων γίνονται 

ασήμαντοι 

και συ θα απολαμβάνεις την 

γλυκιά κοινωνία με Εκείνον όστις 

«ουδέν άτοπον έπραξε», «Επειδή 

αν τινές δεν επίστευσαν τι εκ 

τούτου; Μήπως η απιστία αυτών 

θέλει καταργήσει την πίστιν του 

Θεού; Μη γένοιτο! (Ρωμ. γ/3).


.....Ομολογία 

Τον γνώρισα στην Ελλάδα. 

Ήταν κάπου από το Περού, μα 

δεν θυμούμαι καλά. Μελαχρινός, 

σγουρομάλλης, αδύνατος, συνεσταλμένος. 

Ούτε και φαινόταν πως 

ήταν ναυτικός. Μόλις τελειώσαμε 

το φαγητό, τον βάλαμε στη 

μέση για να μας κάνει την ομολογία 

του. Εγώ με το μολύβι στο 

χέρι σημείωνα. Τα Ελληνικά του 

ήταν δύσκολα, μα με λίγη καλή 

θέληση, έβγαζες νόημα. 

*…. ο παπάς μου ήτανε παστόρο*, 

ξεκίνησε θαρρετά. *Εγκώ 

αμαρτωλό νούμερο ένα, ήθελε 

κάνει τη ζωή μου 

με τσιγάρο, σινεμά 

και κορίτσι…* 

Έτσι ξεκίνησε 

ο Χουάν 

εκείνο το βράδυ. 

Μα για να μη 

σας κουράσω 

μεταφράζω. 

*…. Ο πατέρας 

μου ήταν ποιμένας σε μια 

τοπική εκκλησία. Εμένα δεν μου 

άρεσε η ζωή του Χριστού. Μου 

άρεσαν τα κορίτσια, το τσιγάρο, 

η ελεύθερη ζωή. Και αυτή διάλεξα 

τελικά και ακολούθησα. Φυσικά 

κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να 

γίνει στο σπίτι του πατέρα μου 

όπου κάθε μέρα μελετούσαν την 

Βίβλο και ξεκίναγαν τη μέρα 

τους με οικογενειακή προσευχή. 

Έτσι λοιπόν και εγώ, για να μη 

τους ενοχλώ και εκείνοι να μη με 

εμποδίζουν, σηκώθηκα και έφυγα 

από το σπίτι μου, στα 16 μου 

χρόνια. 

Πέρασαν πέντε χρόνια και 

δεν ήξερα τίποτα από το σπίτι 

μου. Εγώ δεν τους έγραφα, γιατί 

ήθελα να τους ξεχάσω, εκείνοι 

είχαν χάσει τα χνάρια μου, που να 

με βρουν; Στο 

σπίτι μου δεν 

έχει όμορφη ζωή, 

δεν θέλω την 

Βίβλο και τις 

κουταμάρες, δεν 

θα γυρίσω! 

Ανάμεσα 

στις άλλες φουρτούνες 

που πέρασα 

ήταν και τα οικονομικά. 

Κάποτε λοιπόν για να πάρω λεφτά 

από το σπίτι μου, τους είπα να 

μου στείλουν ένα ποσό και εγώ 

μ’ αυτό θα γύριζα. Σε λίγες μέρες 

πήρα τα λεφτά, μα για επιστροφή


ούτε λόγος. Γύρισα στο σπίτι μου 

ύστερα από πέντε χρόνια, όταν 

πάλι δεν είχα δεκάρα στην τσέπη 

μου. Χτύπησα την πόρτα. Βγήκε 

ο πατέρας μου. Δεν με γνώρισε 

έτσι αδύνατο και μαλλιαρό. 

*Είμαι ο Χουάν σου, δεν με θυμάσαι,* 

τον ρώτησα. Με αγκάλιασε. 

Με έβαλε στο σπίτι. Μα 

μόλις μπήκα μέσα είδα τη Γραφή 

ανοιχτή στο τραπέζι. Αμέσως 

θέλησα πάλι να φύγω. Του έδωσα 

το χέρι και ξεκίνησα. Είχε να με 

δει πέντε χρόνια και δεν έμεινα 

ούτε μια ώρα μαζί του. *…. εγώ 

Χουάν ξέρω, γυρίσεις πίσω πάλι, 

κάνω προσευχή εσένα*, μου είπε 

ο πατέρας μου στην εξώπορτα. 

*….. μη κουράζεις, φύγω, δεν 

γυρίσει πια ο Χουάν*, 

του απάντησα 

φωναχτά από τον 

δρόμο. 

Πήγα σε πλοίο 

ναυτικός. Πέρασα 

και από τη μητέρα 

μου στην Αμερική 

και έμεινα μια μέρα 

μαζί της. Πριν φύγω 

έχωσε στη βαλίτσα 

μου μια Βίβλο. Την 

πέταξα, γιατί δεν την χρειαζόμουνα. 

Στο βαπόρι μια μέρα ο 

πλοίαρχος άκουγε μουσική. Ή- 

μουνα τόσο μόνος, που κάτι με 

έσπρωξε στην καμπίνα του. Μόλις 

μπήκα μέσα τον βρήκα πάνω 

στο τραπέζι και διάβαζε. Είχα 

μαλακώσει πολύ. Κατάλαβα ότι 

το μαγνητόφωνο έπαιζε ύμνους, 

ότι το αφεντικό διάβαζε τη Γραφή, 

μα δεν έφυγα. Πιάσαμε κουβέντα. 

*Εγώ αφεντικό ξέρει αυτή 

μουσική. Παπάς μου (ο πατέρας 

μου) πάει εκκλησία, διαβάζει τέτοιο 

βιβλίο, εγώ όχι, δεν αρέσει, 

δεν θέλει….* 

Από τότε τις ελεύθερες ώρες 

μου τις περνούσαμε μαζί στο καράβι, 

κουβεντιάζαμε και ψάλλαμε. 

Ήταν τότε Κυριακή και εμείς 

βρισκόμασταν στις Ινδίες. Ο 

πλοίαρχος ετοιμάστηκε για να 

πάει στην εκκλησία. Με πήρε και 

εμένα. Δεν ήξερα την γλώσσα. 

Δεν καταλάβαινα τίποτα. Με εκεί 

μέσα ζήλεψα και 

εγώ να ζήσω την χαρούμενη 

ζωή του 

Χριστού. Ήξερα τον 

τρόπο. Τόσα χρόνια 

στις εκκλησίες. Του 

το ζήτησα εκείνη 

την ώρα. Από μέσα 

μου. Και πήρε ο 

Θεός τη ζωή μου 

στα χέρια του και 

εγώ γέμισα χαρά. 

*…. Θέλω μιλάει και λέει τι 

έχω μέσα στην καρδιά μου μα δεν 

ξέρει εγώ να τα πει καλά. Δεν 

γυρίσει ποτέ ο Χουάν πίσω α- 

μαρτία, αγαπάει Χριστό τώρα στη 

ζωή του!!*.


Είχαμε ξεκινήσει από την 

Πάτρα για την Αθήνα. Το αυτοκίνητό 

μας, μια σακαράκα Σεβρολέ 

τύπου πανάρχαιου, ήταν κατάφορτο 

με ανθρώπους και εμπορεύματα 

κάθε είδους. 

Καφάσια, βαρέλια, κρεβάτια, 

μπόγοι, άλλα δεμένα στη σκάρα 

κι’ άλλα στα φτερά, είχαν αλλάξει 

τελείως τη σιλουέτα του μεταφορικού 

μας μέσου. Όποιος μας 

έβλεπε θα νόμιζε πως βάλαμε 

στοίχημα να μεταφέρουμε όλη 

την Πάτρα… σε ένα δρομολόγιο. 

Αλλά και στα καθίσματα οι 

περιστάσεις δεν ήταν διόλου βολικές. 

Το ιντερέσο, του αυτοκινήτου 

μας έσφιγγε αλύπητα σαν 

βόας. Σύμφωνα με τις υποδείξεις 

των αρμοδίων, όλοι μας ήμασταν 

πρεσαρισμένοι έτσι που να υποφέρουμε 

όσο το δυνατόν περισσότερο. 

Μ’ αυτές τις βάναυσες 

συνθήκες, ξεκινήσαμε καταπίνοντας 

με δυσκολία ένα-ένα τα χιλιόμετρα 

προς την Αθήνα. 

Που και που κάποιο λιγόχρονο 

σταμάτημα για ξεκούραση ή- 

ταν για μας όαση ύστερα από 

σκληρή ερημική πορεία. Εκείνο 

όμως που στη διαδρομή μας έκανε 

να ξεχνάμε κάπως το φουκαρά 

εαυτό μας, ήταν η ψιλοκουβέντα. 

Πολιτικά, μαναβική, οικονομικά, 

απροσδόκητες αλληλογνωριμίες, 

όλα επί τάπητος. Το τι 

θα έλεγε κανείς δεν είχε και πολύ 

σημασία. Αρκεί ο καθένας κάτι 

νάλεγε για να απασχολείται η 

παρέα και να ξεχνιούνται τα βάσανα. 

Είχαμε αφήσει πολύ πίσω τον 

Ισθμό της Κορίνθου και ανεβαίναμε 

κορδελωτά έναν ανηφορικό 

δρόμο. Εδώ ένας νεαρός, που το 

εξωτερικό του έδειχνε πως ήταν 

έμπορος ταξιδευτής, πετάχτηκε 

ξαφνικά δαχτυλοδείχνοντας στο 

διπλανό φίλο του μία απότομη 

κακοτοπιά. 

-Να εδώ, εδώ κατρακύλησε τ’ 

αυτοκίνητο, ήμαστε εννιά νομα-


ταίοι, κι’ από τους εννιά μόνο εγώ 

γλύτωσα. 

Όταν ακούστηκαν αυτά τα 

τρομακτικά λόγια, όλη η παρέα 

κουνήθηκε από τη θέση της. Έβλεπα 

στα πρόσωπα όλων ζωγραφισμένο 

τον φόβο και την ανησυχία 

σαν να βρισκόμασταν σε 

ζώνη πολεμικών επιχειρήσεων. Το 

αυτοκίνητο όμως πέρασε την κακοτοπιά 

και αγκομαχώντας ρουφούσε 

τα ζιγκ-ζάγκ της απότομης 

ανηφοριάς σιγά αλλά σίγουρα. 

Προχωρώντας η απειλητική χαράδρα 

που ανοιγόταν 

στα δεξιά 

μας όλο και έχανε 

βάθος, ώσπου 

σε μια 

στροφή μας εγκατέλειψε, 

λες 

και μας λυπήθηκε 

για την αγωνία 

και τον τρόμο μας. Κι’ όταν 

είχε περάσει πια κάθε κίνδυνος, 

τα μάτια όλων καρφώθηκαν με 

χαζομάρα στον τυχερό έμπορο, 

που τόσο θαυματουργικά γλύτωσε 

τη ζωή του. 

Μια γριούλα καθισμένη στο 

πίσω κάθισμα τον κοίταξε με πολύ 

συμπάθεια και του είπε: 

-Ο Θεός, αγόρι μου, σε φύλαξε. 

Ο παντοδύναμος Χριστός. 

Φρόντισε και συ τώρα να τον ευχαριστείς 

στη ζωή σου. 

Ο νεαρός έμπορος ξεροκατάπιε 

χωρίς ν’ αποκριθεί, σαν να 

αναγνώριζε τη θεϊκή επέμβαση 

επάνω του. Ένας όμως καλοθρεμμένος 

κύριος με τα δάκτυλα 

μισοσκεπασμένα από κάθε λογής 

δακτυλίδια, πρόφθασε να απαντήσει 

στη θεοφοβούμενη γριούλα. 

-Δε βαριέσαι, γιαγιά, το ίδιο 

κάνει και να ζεις και να πεθαίνεις. 

Τί Θεός και Παντοδύναμος και 

κουραφέξαλα. 

Μια ζωή είναι 

αυτή. Τί τώρα, 

τί σε 50 χρόνια, 

μια φορά θα 

πεθάνεις. Και 

αφού έδωσε την 

*ορθή λύση* 

στο ζήτημα ο 

χοντροκομμένος φίλος μας ανακουνήθηκε 

από τη θέση του κάνοντας 

γκριμάτσες εξυπνάδας και 

αφοβίας. Κανείς από την παρέα 

δεν του απάντησε. Μόνον η γριούλα 

έσκυψε το κεφάλι της με 

οίκτο για λογαριασμό του. 

Όλο και ανεβαίναμε προς την 

κορυφή της ανηφοριάς. Το αυτοκίνητό 

μας αν και έδειχνε σημεία 

μεγάλης κόπωσης, μόλα ταύτα 

επέμενε σαν να το είχε βάλει πε-


ίσμα να μας κουβαλήσει έως επάνω. 

Κάποιος από τους συνταξιδιώτες 

έκανε λόγο για την *Κακή 

Σκάλα*. Ήταν μια επικίνδυνη τοποθεσία 

που τη βάφτισε έτσι ο 

θρύλος για τα εγκλήματα που 

γινόταν εκεί άλλοτε. Για την Κακή 

Σκάλα, όνομα που ενέπνεε κάποιο 

φόβο, πρώτος απ’ όλους ζήτησε 

πληροφορίες ο *άφοβος* φίλος 

μας. Κι’ ενώ ο συνταξιδιώτης ε- 

ξιστορούσε τα ατυχήματα, που 

είχαν συμβεί σ’ εκείνο το μέρος, 

αυτός διαρκώς ρωτούσε ψιθυριστά 

έναν διπλανό 

του αν θέλουμε 

πολλή ώρα για 

να φθάσουμε 

στην Κακή Σκάλα. 

Φαινόταν 

ανήσυχος, κι’ 

όσο ο συνταξιδιώτης 

έλεγε, τόσο 

τα μάτια του φίλου μας όλο 

και ζωήρευαν. Ένας άλλος τον 

κατάλαβε ότι τρομοκρατήθηκε 

και πέταξε ένα καλαμπούρι για να 

τον φέρει σε ισορροπία. Του είπε 

ότι σαν χοντρός που ήταν έπρεπε 

να πληρώσει διπλό εισιτήριο, γιατί 

έπιανε δύο θέσεις. 

Αλλά πριν προφθάσουμε να 

διασκεδάσουμε με το καλαμπούρι, 

ακούστηκε ένα απότομο φρενάρισμα, 

που μας έκανε όλους να 

ριγήσουμε. Το αυτοκίνητο αφού 

σταμάτησε πρώτα, άρχισε ύστερα 

να ρολάρει σιγά προς τα πίσω. Η 

στιγμή ήταν πολύ επικίνδυνη γιατί 

πίσω λίγα μέτρα περίμενε να 

μας ρουφήξει ο θάνατος. Όλοι με 

σφιγμένα τα δόντια, καρφώσαμε 

τα μάτια μας στον σοφέρ. Ήταν 

ένας κοντούλης και σβέλτος άνθρωπος, 

που αγωνιζόταν με νευρικότητα 

και ταχύτητα να προλάβει 

το κακό. Και πραγματικά μ’ 

έναν επιδέξιο χειρισμό κατάφερε 

και το συγκράτησε. Τα δευτερόλεπτα 

μας φαινόταν 

ώρες ο- 

λόκληρες. 

-Προσευχή, 

παιδιά, στον 

Χριστό, για να 

γλυτώσουμε, 

φώναξε η γριούλα. 

Εκείνη τη 

στιγμή ο φίλος μας, που πριν από 

λίγη ώρα αψηφούσε τους πάντες 

και τα πάντα, δεν μπόρεσε να 

συγκρατηθεί. 

--Γιαγιά, πες και συ δυο λόγια 

στον Θεό. Πες, γιαγιά, να γλυτώσουμε 

τη ζωή μας. Το αυτοκίνητο 

είχε σταθεί λίγα μέτρα από τον 

γκρεμό. Όσο έμενε εκεί, ο άθεος 

φίλος μας ανήσυχος και τρομοκρατημένος, 

ζητούσε από τη για-


γιά προσευχές, κι’ από τον Θεό 

βοήθεια. 

Πέρασε ένα στρατιωτικό καμιόνι. 

Σταμάτησε κοντά μας και 

δύο παλικάρια που πετάχτηκαν 

από μέσα, μας έδεσαν με σβελτοσύνη 

στη ρεμούλκα και άρχισαν 

να μας σέρνουν προς τα εμπρός. 

Αυτά όλα έγιναν με τόση 

γρηγοράδα, ώστε, όταν καταλάβαμε 

ότι ξεφύγαμε από τον κίνδυνο, 

πιστέψαμε, πως πραγματικά 

ο Θεός έβαλε το χέρι Του. 

Είχαμε απομακρυνθεί από τις 

κακοτοπιές. Πέρασαν οι φόβοι και 

οι κίνδυνοι. Διασχίζαμε τον ασφαλτοστρωμένο 

δρόμο της Ε- 

λευσίνας. Τα νεύρα της παρέας 

είχαν κάπως καλμάρει και το καλαμπούρι 

είχε, τη θέση του. Κάποιος 

πετάχτηκε και είπε: 

-Φτηνά τη γλυτώσαμε παιδιά. 

Ένας άλλος πρόσθεσε: 

-Ο Θεός μας βοήθησε. 

-Ποιός Θεός, καημένε, δε βαριέσαι, 

απάντησε ένας για να ειρωνευθεί 

τον άλλοτε άθεο φίλο 

μας--, και αν τη γλυτώσαμε τις 

λες. Πφ! Μια ζωή είναι αυτή τι 

τώρα, τι ύστερα από 50 χρόνια 

το ίδιο κάνει. Όλοι μας καταλάβαμε 

πως ο στόχος της ειρωνείας 

ήταν ο φίλος με τα πολλά δαχτυλίδια, 

που λίγη ώρα πριν παρίστανε 

τον ατρόμητο και τον έξυπνο. 

Γυρίσαμε τα μάτια και τον 

κοιτάξαμε. Το είχε κι’ αυτός αντιληφθεί, 

και ντροπιασμένος για το 

πάθημά του κατέβασε το πρόσωπο.— 

**Δεν είναι αρκετό να γνωρίζεις 

μόνον περί ζωής. Έχουμε α- 

νάγκη ζωής μέσα μας. Οι άνθρωποι 

ζητούν ζωή, αλλά δεν μπορούν 

να βρουν ζωή. Αν θέλουμε 

ζωή, πρέπει να έχουμε τον Ιησού. 

Εκείνος είναι η ΖΩΗ και το ΦΩΣ 

των ανθρώπων!! 

«Μη πλανάσθε. Ο Θεός δεν εμπαίζεται, επειδή, ότι αν σπείρει 

ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει. Διότι ο σπείρων εις την 

σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν. Αλλ’ ο σπείρων 

εις το Πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον» 

(Γαλάτες ς/7-8).


Ο νόμος της σποράς και του 

θερισμού που ο Θεός έχει βάλει 

στη φύση, είναι αναλλοίωτος. 

Δεν μπορούμε αφού σπείραμε 

βρώμη σ’ ένα χωράφι να περιμένουμε 

να θερίσουμε στάρι ή 

κάτι άλλο. Ότι είδος σπείραμε 

αυτό και θα θερίσουμε. 

Το ίδιο γίνεται και στην 

πνευματική ζωή, με τη διαφορά 

ότι υπάρχουν δύο εδάφη στα 

οποία σπέρνουμε. Το ένα είναι η 

σάρκα, η διεφθαρμένη φύση μας, 

από την οποία θερίζουμε φθορά 

και θάνατο. Και το άλλο είναι το 

Πνεύμα απ’ όπου θερίζουμε την 

αιώνια ζωή. 

Ο απόστολος 

Παύλος με 

την έμπνευση 

του Αγίου 

Πνεύματος θέλει 

να μας κάνει 

προσεκτικούς 

να μη 

πλανηθούμε και μας λέγει: «Μη 

πλανάσθε» ως προς το ζήτημα 

της σποράς, διότι δεν είναι δυνατόν 

να γελάσουμε τον Θεό, «ο 

Θεός δεν εμπαίζεται». Είναι 

δυνατόν να κοροϊδέψουμε τους 

εαυτούς μας, και τους άλλους 

ανθρώπους υποκρινόμενοι, όχι 

όμως και τον Θεό. Επίσης μας 

προειδοποιεί ότι ο θερισμός, 

και εδώ και στο μέλλον, θα είναι 

ανάλογος της σποράς που σπείραμε, 

«ότι σπείρομεν, αυτό θέλομε 

θερίσει». Εάν σπείρουμε 

εις την σάρκα και κάνουμε τις 

επιθυμίες και τα έργα της σαρκός, 

αν σπείρουμε έχθρες, έριδες, 

ζηλοτυπίες, θυμούς και τα 

λοιπά (Γαλάτ. ε/19), τότε θα 

θερίσουμε εκ της σαρκός φθορά 

και θάνατο. «Εάν ζείτε κατά την 

σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε» 

(Ρωμ. η/13α). 

Εάν όμως οδηγούμεθα από 

το Πνεύμα και φανερώνουμε 

στη ζωή μας τους καρπούς Του, 

έχουμε αγάπη, 

χαρά, ειρήνη, 

μακροθυμία και 

τα λοιπά (Γαλάτ. 

ε/22), τότε 

σπείρουμε στο 

Πνεύμα και θερίζουμε 

εκ του 

Πνεύματος με αφθονία την αιώνια 

ζωή: «Εάν διά του Πνεύματος 

θανατόνητε τας πράξεις 

του σώματος θέλετε ζήσει» 

(Ρωμ. η/13β). 

Στη φύση μετά την σπορά 

περιμένουμε αρκετό χρονικό 

διάστημα για να θερίσουμε. 

Στην πνευματική ζωή όμως θε-


ρίζουμε αμέσως μόλις σπείρουμε. 

«Όσοι ηροτρίασαν ανομίαν, 

και έσπειραν ασέβειαν, θερίζουσιν 

αυτάς» (Ιώβ δ/8). 

Όταν ο άνθρωπος αμαρτήσει 

–σπείρει στη σάρκα - η συνείδησή 

του τον ελέγχει, ανάλογα 

προς την αμαρτία είναι και ο 

έλεγχος. Πολλές φορές ο έλεγχος, 

στους ανθρώπους φθάνει 

σε τέτοιο σημείο, που να μη 

μπορούν να τον υποφέρουν. Ο 

λόγος του Θεού 

μας λέγει ότι είναι: 

«θυμός και οργή, 

θλίψις και στενοχωρία 

επί πάσαν 

ψυχήν ανθρώπου 

του εργαζομένου 

το κακόν» (Ρωμ. 

β/8,9), και ότι: 

«Ειρήνη δεν είναι 

εις τους ασεβείς» (Ησαΐας 

νζ/21). 

Και ο πιστός όταν αμαρτήσει, 

θερίζει κι’ αυτός τον έλεγχο 

του Αγίου Πνεύματος το 

Οποίον λύπησε, τον καταλαμβάνει 

λύπη, ανησυχία και μεταμέλεια. 

Δόξα όμως στον Θεό 

ότι καταφεύγει εις τον Παράκλητο 

τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο, 

στον Οποίον όταν ομολογήσει 

με συντριβή και με μετάνοια 

την αμαρτία του, τον συγχωρεί, 

τον καθαρίζει από πάσης 

αδικίας και τον επαναφέρει 

στην προηγούμενη κατάσταση 

(Α. Ιωάν. α/9, β/1-2). Πολλές 

φορές ο πιστός σηκώνεται ισχυρότερος 

από την πτώση του 

και αποκτά πείρα να διακρίνει 

τις μεθοδίες, τις πλεκτάνες και 

τα σχέδια του εχθρού. 

***Αναγνώστη, η ζωή μας 

επί της γης είναι μια συνεχής 

σπορά. Και είτε το 

θέλουμε, είτε δεν 

το θέλουμε, κάπου 

σπέρνουμε. 

Ουδετερότητα δεν 

υπάρχει. Αυτό 

που πρέπει να 

προσέξουμε είναι 

αυτό που σπέρνουμε 

και τι 

σπέρνουμε. Ο νόμος που έχει 

θέσει ο Θεός, είναι δίκαιος, α- 

μετάτρεπτος και δεν αλλοιώνεται, 

ότι σπείρει κανείς αυτό θα 

θερίσει. «Επειδή έσπειραν άνεμον, 

λέγει ο προφήτης, διά τούτο 

θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον» 

(Ωσηέ η/7). 

Αγαπητέ, εάν έχεις πιστέψει 

στο έργο που ο Θεός έκανε 

για σένα διά του Ιησού Χριστού, 

και συ τώρα απολαμβάνεις τις


ευλογίες Του, και σπείρεις διά 

της δυνάμεώς Του στο Πνεύμα, 

δόξαζέ Τον για την μεγάλη αγάπη 

Του, και για το τέλειο έργο 

της σωτηρίας σου, που άλλαξε 

την κατεύθυνση της ζωής σου. 

Εάν όμως ακόμη δεν έχεις 

δεχθεί τον Ιησού Χριστό σαν 

Λυτρωτή και Σωτήρα σου, και 

δεν έχεις πιστέψει ότι επάνω 

στο Σταυρό πλήρωσε Εκείνος 

διά του θανάτου και του αίματός 

Του τις αμαρτίες σου, για να σε 

ελευθερώσει από τη δύναμη της 

αμαρτίας και του θανάτου, έ- 

χεις αδικήσει τον εαυτό σου. 

Διότι αφού το έργο της σωτηρίας 

–το μέγα 

δείπνον— είναι 

έτοιμο (Λουκ. 

ιδ/17), ενώ ο 

Χριστός προσκαλεί 

όλους για 

να τους αναπαύσει 

και να 

τους δώσει 

δωρεάν την 

αιώνια ζωή (Ματθ. ια/28, Ιωάν. 

ι/28), ο καθένας είναι υπεύθυνος 

διότι αμέλησε να δεχθεί 

την τόσο μεγάλη προσφερμένη 

γι’ αυτόν σωτηρία (Εβραίους 

β/3). Γι’ αυτό εκείνο που αμέλησες 

να κάνεις τα περασμένα 

χρόνια, κάνε το σήμερα, κάνε το 

τώρα (Β. Κορινθ. ς/2). 

Ο Χριστός δέχεται αμαρτωλούς. 

Αν αναγνωρίσεις ότι είσαι 

αμαρτωλός, είσαι κατάλληλος 

για να σωθείς, γιατί ο Χριστός 

ήλθε για να σώσει αμαρτωλούς 

(Α. Τιμοθ. α/15). 

Μετανόησε λοιπόν και πίστεψε 

στο Χριστό ότι έδωσε τη 

ζωή Του για σένα, δέξου Αυτόν 

Σωτήρα και Λυτρωτή σου, και 

θα «αναγεννηθείς» διά του Αγίου 

Πνεύματος και θα σου δίδεται, 

όταν ζητάς, 

χάρη και δύναμη 

άνωθεν για να 

δοξάζεις το όνομά 

Του με την 

ζωή σου. Και τότε 

θα σπείρεις στο 

Πνεύμα και θα 

θερίζεις τους 

καρπούς Του, και 

να μη λησμονείς ποτέ ότι ο νόμος 

του Θεού είναι αμετάβλητος, 

«ότι αν σπείρει ο άνθρωπος 

τούτο και θέλει θερίσει».


-Τι αισθάνεστε, κυρία μου; 

-Γιατρέ μου, δεν είμαι καλά. 

Δεν βλέπω. Την νύχτα με δέρνουν 

αϋπνίες. Και σαν κοιμηθώ 

λίγο, ξυπνώ με εφιάλτες. Κάτι ό- 

νειρα…. 

-Σωματικά αισθάνεστε τίποτε; 

-Το στομάχι μου, γιατρέ. Κάτι 

πόνους. Και τα χέρια μου λίγο 

τρέμουν. 

-Μήπως έχετε 

εχθρούς, κυρία μου; 

-Περίεργη, ερώτηση. 

Μα να σας 

απαντήσω. Πρώτα 

από όλα η νύφη μου. 

Με έφαγε, γιατρέ 

μου. Και εκείνος ο 

αχαΐρευτος ο γιος 

μου…. 

-Κατάλαβα, κυρία 

μου. 

-Μήπως, γιατρέ μου, θα 

πρέπει να βγάλω πλάκα; 

-Μπα, δεν χρειάζεται. 

-Μήπως θα πρέπει να κάνω 

μπάνια το καλοκαίρι; 

-Κακό δεν κάνουν. Μα κάποιο 

άλλο είναι το φάρμακο. 

-Να μου το πείτε, γιατρέ μου. 

Όσο και να στοιχίζει… 

-Δεν στοιχίζει τίποτα. Δεν ξέρω 

αν εσείς θα το δεχθείτε. 

-Τι λέτε, γιατρέ, για την υγεία 

μου; Μιλήστε ελεύθερα. 

-Κυρία μου, το φάρμακό σας 

είναι η προσευχή. Να ανοίξετε 

την καρδιά σας στον Χριστό, να 

εξομολογηθείτε σ’ Αυτόν και να 

του πείτε να σας δώσει αγάπη. 

Δεν υπάρχουν καλλίτερα φάρμακα 

από την προσευχή και την α- 

γάπη, που ο Χριστός χαρίζει. 

-Τι είναι αυτά 

που ακούω γιατρέ; 

Εσείς επιστήμων και 

με όνομα και πιστεύετε 

σε Θεό και σε 

προσευχή;….. 

-Ευτυχώς ναι, 

κυρία μου. Πάρε τε 

και την Καινή Διαθήκη 

να διαβάσετε. 

Πάρτε αυτό το φάρμακο, 

και μου τηλεφωνάτε αργότερα. 

-Τι σας οφείλω; 

-Όταν δείτε καλυτέρευση, 

που θα δείτε, να πείτε ευχαριστώ 

στον Θεό.— 

«Όποιος πιστεύει εις τον 

Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον, όστις 

όπως απειθεί εις τον Υιόν, δεν 

θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του 

Θεού μένει επάνω αυτού» (Ιωάννου 

γ/36).

2016-JunGrk

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?