Nαι... όχι... θα μπορούσε (Σοφια Γεωργιου)

εισαγωγH
Πήρα µια απόφαση ένα βράδυ, µετά από µια επίσκεψη
σ’ έναν φίλο, που µου είπε 80-20, τον κανόνα 80-20 ν’ ακολουθείς.
20% προσπάθεια και 80% αποτέλεσµα… τον
άκουσα. Πήρα τ’ αυτοκίνητο, ανέβηκα στην ακρόπολη και
αποφάσισα να χαράξω τον δικό µου δρόµο… τον δρόµο που
ήθελα εγώ…
Κάτοικος νοτίων προαστίων, πολλά χρόνια… τα ίδια…
ακριβά ρολόγια, γυαλιά µε χρυσούς σκελετούς, όλοι τα
ίδια…
με κάθε λογής στολίσµατα, που αν κατά λάθος, ξεχάσεις
να τα βάλεις µετά το µπάνιο σου κατά την έξοδό σου, αισθάνεσαι
ότι έχασες τον κόσµο, ότι δεν θα σε χαρακτηρίσουν
σωστά. Ίσως κι ότι δεν θα σου δώσουν την θέση, που
σου αρµόζει και θα σου µπήξουν την αίσθηση ότι χάνεις
κάτι από την δανεισµένη υπεραξία σου.
μα έχουµε χάσει κάτι από την ίδια µας την αξία και δεν
το ’χουµε καταλάβει. Ο δρόµος δεν είναι εκεί… ο δρόµος
είναι αλλού… κάπου αλλού!
Κι εγώ θέλω να τον γυρέψω να τον βρω… τώρα! ναι, στα
τριάντα µου, δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν
µας!
9

Κέρδισε την ευκαιρία…
Άδραξε την τύχη, είναι δική σου…
Για να νιώσεις την αλλαγή…
10
Περπατάω στην Διονυσίου αεροπαγίτου και βλέπω τόσο
κόσµο, ακούω τόσες συζητήσεις…
Δυο σκιές από πίσω µου µε πλησιάζουν «επικίνδυνα»
αλλά δεν φοβάµαι… Ο φόβος είναι καλό να είναι πάντα έξω
από εµάς. να µην θέλεις να σου ανήκει… αν δεν σου ανήκει
δεν σου χτυπάει την πόρτα. Δεν σου χτυπάει ποτέ την
πόρτα κάτι που δεν σου ανήκει… ποτέ!!!
γυρίζω πίσω… οι λεύκες είναι τόσο όµορφες, η εκκλησία,
τα χρώµατα, οι δάφνες, τα τζιτζίκια, ένα ζευγάρι δεξιά µου
χέρι-χέρι, µια παρέα µπροστά, µια ελληνική σηµαία…
«Άντε αλέξη ευχαριστούµε, γεια».
Θέλω ν’ αρχίσω να γράφω, αυτό θέλω να κάνω, αυτό θα
ήθελα να µπορούσα να κάνω. Έχει τόση οµορφιά, το να
µπορείς ν’ αποτυπώσεις τις αισθήσεις σου σε χαρτί και να
τα µοιραστείς… τόση οµορφιά!
είχα προσπαθήσει δυο-τρεις φορές όταν ήµουν µικρή
χωρίς επιτυχία! Όλο κάτι ιστορίες µε ταλαιπωρηµένα παιδιά.
Ποιος ξέρει γιατί; Ποιος µπορεί να ξέρει; Κανείς δεν
µπορεί να ξέρει, ούτε εγώ η ίδια!
εδώ δεν ήξερα πού είναι η Πνύκα κι έφτασα τριάντα…
τριάντα µισό για την ακρίβεια!
είναι σηµαντικό, λοιπόν, να καταφέρεις να γίνεις ένα µε
τις αισθήσεις σου, ένα µε τις βαθύτερες αισθήσεις σου, ένα
µε το µέσα σου, σκέφτηκα. Πώς να είναι άραγε δυνατό να
γίνεις ένα µε το µέσα σου; με το βαθύτερο µέσα σου, όταν
το µόνο που κάνω τόσα χρόνια είναι να προσπαθώ να συν-

τονιστώ µε αισθήσεις ξένες προς εµένα. μια ζωή έξω από
µένα… Τριάντα χρόνια έξω από µένα… Πώς είναι δυνατόν;
μάθε ν’ ακούς αυτό που σου λένε οι αισθήσεις σου, οι
δικές σου προσωπικές δονήσεις, οι οποίες είναι συντονισµένες
να παίζουν µόνο σ’ έναν ρυθµό, τον δικό σου ρυθµό…
και αυτός ο ρυθµός είναι προς ανακάλυψη για να νιώσεις
τις δικές σου αρετές, την δική σου εναρµόνιση µε το σύµπαν,
τον δικό σου δρόµο, τον κατάδικό σου σκοπό, σ’ αυτή
την µικρή, χαζή ζωή… και πολύ σηµαντική ταυτόχρονα.
μια στάση έκανες εδώ, να το θυµάσαι! Περαστικός
είσαι… πάτησες το κουµπάκι και το αστρόπλοιό σου σε κατέβασε.
Άνοιξε λοιπόν την πόρτα, κατέβα και θυµήσου πως
το µόνο πράγµα που χρειάζεσαι είναι η αρετή. Ό,τι κάνεις
να το διέπει η αρετή. αν κάπου κάνεις λάθος, να γυρίσεις
να το κοιτάξεις στα µάτια και να πεις «ευχαριστώ που εµφανίστηκες…
είσαι κι εσύ ένα βήµα στην εξέλιξή µου». Και
ξέχνα τις αηδίες: «ωχ, γκαντεµιά», «ωχ, την τύχη µου µέσα,
τι µου ’τυχε», «ωχ, µε µατιάσανε» και τα τοιαύτα! να ευγνω-
µονείς µόνο και να µην σου παίρνει πολύ καιρό να πας στο
επόµενο βήµα. Ο στόχος είναι πάντα το επόµενο βήµα.
Η βόλτα τελειώνει εδώ, εδώ που ξεκίνησε από την οδό
Καρυάτιδων, µε θέα την ακρόπολη και µε φοβίζει σαν να
πρέπει πάλι να επιστρέψω στον κόσµο και δεν θέλω. Δεν
θέλω να επιστρέψω. μέχρι και οι εκφράσεις του προσώπου
µου άλλαξαν, σαν να έφυγα από ένα πεδίο δόνησης και
µπήκα κατευθείαν στο άλλο. Δεν θέλω, αλλά είναι απαραίτητο
να µάθω να συντονίζοµαι, να φτιάχνω τον δικό µου
δρόµο µέσα στην «αυτοαποκαλλούµενη πραγµατικότητα»
της πραγµατικότητας. είναι σηµαντικό, να µάθεις να βρίσκεις
τον δρόµο σου εκεί µέσα, να µένεις ανεπηρέαστος,
11

12
προσκολληµένος στο δικό σου όνει ρο, αλλά χωρίς καµία
απολύτως προσµονή… Η ζωή δεν σου χρωστάει, µόνο εσύ
χρωστάς στον εαυτό σου.
αναµονή λοιπόν, σωστή προετοιµασία και φως! να βλέπεις
πάντα µπροστά σου φως. εκεί που υπάρχει σκοτάδι,
να φεύγεις. Δεν θα βρεις τίποτα. εκεί που έχεις χιλιάδες
αναπάντητα ερωτήµατα δεν είναι απαραίτητο ν’ απαντηθούν
όλα από σένα.
Παρακάτω θα σας παραθέσω κάτι σαν ηµερολόγιο από
ερεθίσµατα και αισθήσεις. Τα µισά από αυτά είναι αυθόρ-
µητες σκέψεις. Τα άλλα µισά, λέξεις και λόγια ενός άλλου
εαυτού. να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις και ν’ αφουγκράζεσαι
τα πίσω από τις εκφράσεις. Πολλές από αυτές, έννοιες
ενός κόσµου κρυµµένου, αφηρηµένου που σκόπιµα ολιγαρχεί
πάνω στις υπάρξεις µας.
είναι χωρισµένο σε αυτοτελή κεφάλαια µε χώρο για να
τον γεµίσεις κι εσύ… Ορισµός η συνειδητοποίηση κι η αποκωδικοποίηση.
Ο καθένας µπορεί να δώσει ένα διαφορετικό
νόηµα στις εκφράσεις, στα κεφάλαια. εσύ να δώσεις το δικό
σου, αυτό που ταιριάζει καλύτερα στης φαντασίας σου τα
κρυµµένα. Το δικό σου, το µοναδικό σου! Υπάρχει αρκετός
χώρος πίσω από τις λέξεις, πίσω από τα πρόσωπα και τις
περιγραφές. εκεί θέλησα να δώσω ένα δικό µου νόηµα…
πάντα πίσω από αυτό που νοµίζω πως διαδραµατίζεται
µπροστά µου κι αυτό θέλησα µε την ευκαιρία να µοιραστώ
µαζί σας!
ας το διαβάσουµε λοιπόν… είµαι κι εγώ ένας από τους
αναγνώστες αυτού του βιβλίου! μην προσπαθήσεις να το
τελειώσεις γρήγορα. Η αρχή πάντα υπάρχει και το τέλος…
το δίνεις όπως θέλεις εσύ!
Άρχισε λοιπόν: Ένα µεσηµέρι µε θέα κάτι όµορφο…

χωρισ ανΤιΟ
Ήταν αύγουστος, στο όµορφο νησί της ανάφης, όταν γνώρισα
ένα αγόρι. Ένα περίεργο πλάσµα µ’ ένα µεγάλο τσουλούφι
δεξιά, που µε πολύ καµάρι το χάιδευε σε στιγµές
αµηχανίας… Ήταν ένα πλάσµα διαφορετικό απ’ όλα τ’
άλλα. σε κάθε µου βήµα τον έβρισκα πάντα µπροστά µου,
µ’ ένα γλυκό χαµόγελο, µε διάθεση για φροντίδα. Κάτι που
µου είχε λείψει!
«Ήσουν και πέρυσι εδώ»; με ρώτησε. «ναι», απάντησα.
«σε θυµάµαι» µου έγνεψε.
Ήταν ένα ψηλόλιγνο αγόρι που φορούσε µια κόκκινη
µπλούζα και το βλέµµα του επεξεργαζόταν κάθε µου κίνηση.
Άρχισε να µου µιλάει και να κάνουµε αστειευτικά σχόλια
για τις αποτυχηµένες αλλαγές κοµµατιών του dj.
«Παίζω κι εγώ µουσική» µου είπε.
Δεν έδωσα σηµασία.
… Δεν ήξερα ότι είχε τόσο ταλέντο… Ποτέ δεν κατάφερα
να του πω πόσο ταλέντο αισθάνθηκα ότι είχε κι ας προσπάθησα.
εκείνο το βράδυ άργησα να πάω στην µεγάλη του
βραδιά! Θα έπαιζε µουσική. Δεν µου έδωσε την ευκαιρία να
του µιλήσω και την πήρα από µόνη µου. αλλά, τελικά, δεν
έδωσε ποτέ στον εαυτό του την ευκαιρία να µ’ ακούσει, ήταν
13

14
ανένδοτος. μου απέκλεισε κάθε πιθανότητα κατανόησης κι
έτσι σε µια βραδιά χάθηκε η αγκαλιά του, το παράξενο
βλέµµα του, τα τρυφερά του χέρια, παρ’ όλο που µε τον
τρόπο του ζητούσε περισσότερη σηµασία, µεγαλύτερο ενδιαφέρον
και άλλες εξηγήσεις, γιατί δεν του ήταν αρκετό.
Ποτέ δεν µας είναι αρκετό… και πάντα θέλουµε κι άλλο!
ακόµη κι ο εγωισµός µας δεν είναι τόσο άτρωτος, αλλά
έχει τρύπες και µπάζει και γι’ αυτό δεν γεµίζει ποτέ αλλά
σιγοαδειάζει…
Ένα γεια… ένα απλό, όµορφο γεια… ούτε αυτό δεν σου
συγχωρά πολλές φορές ο εγωισµός!
Κι έφυγε για να µην τον αντιµετωπίσει. Προτίµησε να
φύγει µακριά από το να τον κοιτάξει κατάµατα.
μια µέρα µου ’χε πει: «είµαι διαφορετικός»!
«Δηλαδή»; Τον ρώτησα.
«εεε, είµαι διαφορετικός, µ’ αρέσει να κάνω διαφορετικά
πράαααααααγµατα να σκέφτοµαι διαφορετικάαααα» τα
τράβαγε πάντα τα τελευταία φωνήεντα.
Και, τελικά, όλοι έτσι θέλουµε να νιώθουµε, ότι είµαστε
διαφορετικοί. νιώθουµε πως είµαστε καλύτεροι έτσι. αισθανόµαστε
πως µ’ αυτόν τον τρόπο θα φαντάζουµε στα µάτια
των άλλων, σαν τον υπερτυχερό του πρώτου λαχνού. Έτσι
κι εγώ, στην προσπάθειά µου να προσεγγίσω αυτό το διαφορετικό,
άρχισα δειλά-δειλά να ρίχνω φως µέσα στ’ ανακατεµένα
της ψυχής µου, µήπως και κατάφερνα να τα
ξεµπερδέψω µε σκοπό να βάλω στην ζωή µου λίγη τάξη!

με ΤΟ νι Και με ΤΟ σιγμα
γυρνώντας από τις διακοπές µου, πήρα την απόφαση να
µετακοµίσω από το πατρικό µου και έτσι έπεσα µε τα µούτρα
στο ψάξιµο, κάνοντας κάθε µέρα παρέλαση στο κέντρο
της αθήνας. Τελικά τα κατάφερα. Βρήκα αυτό, που είχα
ονειρευτεί!
Πρώτη µέρα στο καινούριο µου σπίτι… σαν να ήταν πά -
ντα εδώ για µένα και µε περίµενε, σαν να έχω ξαναζήσει
εδώ… µάλλον έτσι θα είναι. Πόσο οικεία και γνώριµα µου
ήταν όλα!
Ένα µήνυµα στο τηλέφωνο, άγνωστος, όµως, ο αριθµός.
«Ti kns; kimase;» Πόσο µεγάλη παγίδα είναι αυτές οι συντοµογραφίες
και µάλιστα σε ξένη γλώσσα και εµείς δεν
έχουµε καταλάβει τίποτε. Προσπαθούν να µας «κόψουν»
την γλώσσα µας κι εµείς βοηθούµε κάνοντας δήθεν πως δεν
το ξέρουµε. Ποτέ να µην αφήσεις να σου πάρουν την
γλώσσα µας, µια γλώσσα µε τόσο µεγάλη απήχηση στο σύµπαν.
Ποτέ µην αφήσεις να σου πάρουν έναν τέτοιο πνευµατικό
κώδικα. γιατί για κώδικα πρόκειται!
Θα καταργηθούν και οι τόνοι στα σχολεία, άκουσα! μάθε
στο παιδί σου να µην παραλείπει τους τόνους και δίδαξέ
του πόσο απαραίτητοι είναι για το νόηµα των λέξεων. σκέψου
ότι είναι η µοναδική γλώσσα, που κάθε της λέξη τονίζεται.
Δεν σου ’ρχεται το γιατί έτσι;
15

16
μα είναι ο τόνος, είναι αυτός που δίνει νόηµα στην λέξη.
χωρίς αυτόν, έννοιες, λέξεις δίχως νόηµα. για διάβασε
αυτό: «λεξείς χώρις νοήµα», πως σου φαίνεται; Και επιτέλους
άλλαξε στο κινητό σου την γλώσσα!
«Καληµερά, συγνωµή δεν εχώ το τήλεφωνο σου. ποίος
ειναί»; αποσυντονίστηκες µε τον τονισµό, εε; Φαντάσου τι
πνευµατικός αποσυντονισµός λειτουργεί και θέλει να µας
υποδουλώσει… Όχι, λέω εγώ. Οχι και µε κεφαλαία, λέµε.
Και να ήταν µόνο ο τονισµός…; Και το ψαλίδισµα πού
το βάζεις; Το γράµµα νι για παράδειγµα, χάθηκε. Το
γράµµα αυτό όµως συντονίζει και µεταφέρει οξυγόνο στον
εγκέφαλο, εξ’ ου και βρίσκεται στο µέσον της αλφαβήτου.
μιλάµε σαφώς γι’ αυτήν µε τα 27 γράµµατα. Όπως είπε κι
ο ελύτης «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολµούσε να διατάξει τέτοια
γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού νι, εκτός κι αν του
’λειπε η οπτική του ήχου…»
Το δε γράµµα σίγµα, ηρεµεί την ψυχή µας. για σκέψου
το «σσσσσ» που κάνεις σε κάποιον για να ησυχάσει, γιατί
δεν χρησιµοποιείς κάποιο άλλο γράµµα;
Κάθε γράµµα, κάθε λέξη, είναι κώδικας ενός ανώτερου
νου, µιας ανώτερης ύπαρξης από αυτήν που θέλουµε να
πρεσβεύουµε. Έχουµε χρέος να την διαφυλάξουµε ωσάν
κόρη οφθαλµού!

η συνέχεια στο...
http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1180