نمایش هملت در روستای مردوش سفلی

مایکاچه:‏ به!‏ تو ما رو برا این صدا کردی اینجا؟ ای لعنت به تو با هرکی که فرهنگ و آموزش درآورده.‏
ماریا:‏ این دری وریا به چه درد ما میخوره؟ تو توی دستور جلسه چیزایی که ما احتیاج داریمو بذار.‏
مکانیزه کردن،‏ موتوریزه کردن،‏ تا زیر کار جونمون در نیاد.‏
مایکاچه:‏ تا حداقل اگه خودتو برای چیزی میکشی ، ارزششو داشته باشه.‏ نه برای اول و آخرش صد
کیلو ذرت.‏
ماریا:‏ میله!‏ با اون فرهنگ میتونی زمینو درو کنی؟ ها میله؟
پولیه:‏ خواهش میکنم رفقا!‏ آرومتر!‏ آروم باشید!‏ نوبت به حرفای شما هم میرسه.‏ کمی صبر داشته
باشید.‏ فکر نکنید که فرهنگ و آموزش،‏ باد هواس.‏ اینا چیزای پیشرفتهس رفقا!‏ اونم چه جور...‏ ببینید
رفقا!‏ قبل از جنگ،‏ اون بورژوازی به هیچ جاش نبود که ما روستاییا چیزی داشته باشیم،‏ آموزش ببینیم،‏
فرهنگ داشته باشیم،‏ میفهمین چی میگم؟ میخواست که توی نادانی و تاریکی بمونیم تا سوارمون
بشه.‏ ما هم خرشون بودیم.‏ اما امروز رفقا!‏ حکومت خلقی ما جونشو میده برای اینکه ما با فرهنگ بشیم.‏
یاد بگیریم.‏ بتونیم بخونیم و بنویسیم.‏ بهداشت به روستامون آورده.‏ همینطور پیشرفتهای علمی،‏
صنعتی،‏ خودکفایی،‏ غرور ملی و بقیهی چیزارو...‏ و ما رفقا،‏ باید حداکثر سعیمونو بکنیم که به این
حکومت خلقیمون کمک کنیم و خوددمون هم به خودمون آموزش بدیم.‏
ماریا:‏ آها!‏ پس تو میای به جای من بیل میزنی اگه من آموزش ببینم؟ آره؟
مایکاچه:‏ بسه دیگه این دریوریها.‏ یه بارم که شده یه کار درست حسابی برامون انجام بده عوض
شعار دادن:‏ رفقا الزمه که اینجوری!‏ رفقا الزمه که اونجوری!‏
پولیه:‏ خواهش میکنم رفقا!‏ خواهش میکنم...‏ خواهش میکنم...‏ بله رفیق ماچاک میخوان صحبت کنن.‏
ماچاک:‏ بله...‏ چطوری بگم...‏ فکر میکنم بعضی از رفقا کمی از خط خارج شدن.‏ یه جوری ناعادالنه
حرف میزنن که یعنی ما به فرهنگ و آموزش و فعالیتهای اینچنینی احتیاج نداریم.‏ من میخوام از
- 4 -