WiTH_S_3_2017_short

More documents

Recommendations

Info

MONOGRAFIA LOTNICZA 18 lutego 1941 r., USAAC postanowił, że 300 maszyn z poprzedniego zamówienia zostanie wyprodukowanych jako P-40E (s/n 40-382–681). Ponadto w ramach kontraktu nr W535-AC-15802 zlecono produkcję kolejnych 440 egz. P-40E (s/n 41-5305–5744), a wkrótce jeszcze 79 (s/n 41-13521–13599). Dostawy wszystkich 820 egz. P-40E (Model 87B-2) zrealizowano między sierpniem 1941 a majem 1942 r. Była to pierwsza wersja P-40 wyprodukowana w większej liczbie Field 21 lipca 1943 r. We wrześniu obie maszyny trafiły do Waszyngtonu, a w październiku do bazy Luke Field w Arizonie. Konwersję uznano za udaną, ale z przeróbki większej liczby maszyn zrezygnowano ze względu na koszty. P-40E-1 (s/n 41-36504), czyli przejęty przez USAAF Kittyhawk Mk IA. Widać powiększony statecznik pionowy z niewielką płetwą aerodynamiczną i rury wydechowe ze spłaszczonymi końcówkami (fishtail). dla US Army Air Force (USAAF, utworzonych 20 czerwca 1941 r. w miejsce USAAC). W trakcie produkcji w samolotach wprowadzono kilka ulepszeń. Począwszy od egzemplarza s/n 40-480 montowano dwuwarstwową szybę wiatrochronu z nadmuchem gorącego powietrza pomiędzy warstwami; od egzemplarza s/n 40-584 zastosowano samouszczelniające zbiorniki paliwa (takie jak w P-40C; wcześniejsze egzemplarze oraz P-40D miały zbiorniki z zewnętrznymi okładzinami, podobne do stosowanych w P-40B); wreszcie od egzemplarza s/n 41-5521 dotychczasową radiostację VHF SCR-283 zastąpiono nowszą SCR-274N lub wielozakresową SCR-522A. W lutym 1942 r. około 50 egz. P-40E zostało wyposażonych w Sacramento Air Depot w dwa wyrzutniki bombowe Q-2 pod skrzydłami dla (łącznie) sześciu lekkich bomb odłamkowych M42 o masie po 9 kg lub M5 o masie po 13,6 kg. Podczas szkolenia na P-40E doszło do wielu incydentów i wypadków. W listopadzie 1942 r. Lt. Col. James Ferguson, dowódca 337 th Fighter Group z Drew Field koło Tampy na Florydzie, zaproponował specjalistom z Materiel Command stworzenie dwumiejscowej wersji szkolnej. 12 lutego i 23 marca 1943 r. zlecenie na przebudowę dwóch egzemplarzy P-40E (s/n 40-582 i 40-633) dostała firma Bristol Aeronautical Corporation z New Haven w stanie Connecticut. W każdym z nich usunięto kadłubowy zbiornik paliwa, a na jego miejscu utworzono drugą kabinę, zakrytą odsuwaną do tyłu osłoną. Przebudowane samoloty – oznaczone TP-40E lub P-40ES – przekazano do prób w Wright Samolot myśliwski Curtiss P-40K-1 (s/n 42-46051) w pustynnym kamuflażu, przed dostarczeniem do jednej z amerykańskich jednostek na Śródziemnomorskim Teatrze Działań Wojennych. Z zewnątrz samoloty tej serii (oraz P-40K-5) niczym się nie różniły od późnych P-40E-1. Kittyhawk Mk I i IA Już w maju 1940 r., a więc wcześniej niż USAAC, samolotem Model 87 zainteresowali się Francuzi i Brytyjczycy, którzy wprost z desek kreślarskich zamówili kilkaset egzemplarzy. Wersje eksportowe dostały oznaczenie H87A-1 (dla Francji) i H87A-2 (dla Wielkiej Brytanii). Samolotów H87A-1 nigdy nie zbudowano z powodu klęski Francji. Brytyjska Komisja ds. Zakupów (British Purchasing Commission) zakupiła w firmie Curtiss 560 egz. H87A-2 (kontrakt nr A-1835). W Royal Air Force (RAF) nadano im nazwę Kittyhawk Mk I (numery ewid. AK571–AK999 i AL100–AL230). Oblotu pierwszego egzemplarza (AK571) dokonał pilot fabryczny Curtissa, Lloyd Child, 22 maja 1941 r. Wszystkie samoloty zostały przekazane Brytyjczykom między sierpniem a grudniem 1941 r. Tylko pierwsze 20 maszyn było uzbrojonych w cztery karabiny maszynowe (tak jak P-40D). Pozostałych 540 egz., oznaczonych H87A-3, miało uzbrojenie złożone z sześciu kaemów (tak jak P-40E). 7 maja 1941 r. Brytyjczycy zamówili drugą partię 420 egz. H87A-4, a 30 czerwca – trzecią partię 1080 egz. H87A-5. Te 1500 maszyn znajdowało się już w budowie na zlecenie amerykańskiej administracji w ramach ustawy Lend-Lease, w związku z czym otrzymało także numery seryjne USAAF (s/n 41-24776– 25195 i 41-35874–36953). W RAF samoloty dostały nazwę Kittyhawk Mk IA (numery ewid. ET100–ET999 i EV100–EV699), w USAAF zaś oznaczenie P-40E-1 (nie mające związku z wprowadzoną później numeracją bloków produkcyjnych). Wszystkie zostały dostarczone między grudniem 1941 a majem 1942 r. Kittyhawki Mk IA różniły się od amerykańskich P-40E detalami wyposażenia. Miały niebieskie światła do lotów w szyku po bokach kadłuba (w pierwszych 800 egz.) i zewnętrzne lusterko na ramie wiatrochronu, nie dostały natomiast instalacji ogrzewania kanału dolotowego powietrza do gaźnika. Pierwsze 400 egz. (około) miało brytyjską rurkę Pitota i fotokarabin umieszczony w zasobniku pod prawym skrzydłem – tak jak w P-40D i Kittyhawkach Mk I, w pozostałych maszynach zaś zainstalowano amerykańską, prostą rurkę Pitota, a fotokarabin przeniesiono do przedniej części osłony prawego podwozia (tak jak w P-40E). W celu poprawienia stateczności kierunkowej 491 maszyn z końcowego okresu produkcji (od egz. s/n 41-36463) miało powiększony statecznik pionowy, u nasady przechodzący w niewielką płetwę aerodynamiczną. W ostatnich 200 egz. 40
1 Grzegorz Nowak Amerykańskie krążowniki lekkie typu Brooklyn Amerykańskie krążowniki lekkie typu Brooklyn pojawiły się jako odpowiedź na podstępne wyzwanie Japończyków, którzy – wyczerpawszy przyznane im limity tonażowe dla krążowników „waszyngtońskich” – opracowali projekt krążownika lekkiego uzbrojonego aż w 15 armat 155 mm, o rozmiarach nie ustępujących krążownikowi ciężkiemu. Ani flota brytyjska, ani amerykańska nie miały tak potężnych jednostek tej klasy, wobec czego – nie chcąc dać się Japończykom zdystansować – Brytyjczycy zaprojektowali okręty typu Southampton z 12 armatami 152 mm, Amerykanie natomiast odpowiedzieli własnymi jednostkami o rozmiarach porównywalnych z krążownikami „waszyngtońskimi”, uzbrajając je podobnie jak Japończycy w 15 armat 152 mm. Wspomniane tu podstępne wyzwanie Japończyków nie jest tylko pustym hasłem, określającym ich wrogie działanie jako potencjalnych przeciwników Stanów Zjednoczonych w strefie ich interesów na Pacyfiku; było faktem determinującym poczynania dwóch największych morskich potęg świata. Chociaż Traktat Waszyngtoński z 6 lutego 1922 r. powstrzymywał dalszą rozbudowę morskich sił liniowych poprzez wstrzymanie budowy nowych pancerników, stworzył jednocześnie furtkę kolejnym po pancernikach największym okrętom artyleryjskim, czyli krążownikom, zwanym później „waszyngtońskimi” lub ciężkimi – z racji uzbrojenia w armaty 203 mm. W istocie ciężar morskiego wyścigu zbrojeń z lat dwudziestych i trzydziestych XX w. spoczął głównie na tej właśnie klasie okrętów – mimo faktu, że ogólny ich tonaż także został ograniczony postanowieniami Traktatu Waszyngtońskiego. W praktyce okazało się, że całkiem spore (jak się początkowo wydawało) limity tonażowe zostały w rzeczywistości bardzo szybko wykorzystane. Nie limitowano jednak tzw. krążowników lekkich, w US Navy zwanych „scout cruisers”. Oczywiście do czasu. Jednym z głównych celów kolejnej konferencji rozbrojeniowej, zwanej Konferencją Wodowanie kadłuba krążownika USS Philadelphia 17 listopada 1936 r. Londyńską z 1930 r., było właśnie określenie (i ograniczenie) tonażu dla każdego z mocarstw morskich także i w tej klasie okrętów. Japończycy, mając w istocie związane ręce, po ukończeniu budowy czterech krążowników Klasy A 1 typu Takao i tym samym wyczerpaniu limitów tonażowych, przyznanych Japonii na Konferencji Londyńskiej, zostali zmuszeni do poszukiwania jakiegoś rozwiązania tej kwestii; tak naprawdę nigdy bowiem nie pogodzili się z – ich zdaniem – krzywdzącym przydziałem tonażu, zarówno podczas konferencji w Waszyngtonie, jak i osiem lat później w Londynie według stosunku sił 5 – 5 – 3; 5 dla Royal Navy, 5 dla US Navy i 3 dla Japonii. Ta sytuacja zmusiła japońską Admiralicję do posunięcia bardzo chytrego wobec Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Planowana budowa czterech kolejnych krążowników „waszyngtońskich”, które projektowano udoskonalając 52
Page 1: www.zbiam.pl Curtiss P-40 NUMER SPE
Page 4 and 5: Marek J. Murawski Samolot szturmowy
Page 6 and 7: SZTUKA WOJENNA a na wschód od niej
Page 10 and 11: WOJNA W POWIETRZU Tomasz Szlagor 3
Page 12: Jędrzej Korbal Boforsy to nie wszy

WiTH_S_3_2017_short

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?