BULTEN (3)

GARİP BİR HIRSIZLIK VAKASI
Ferdi Demiray
Mahalle kahvesinde gereksiz bir konu üzerine çok sert
bir tartışmanın en can alıcı yerinde aniden bir sessizlik
oldu. Kahveden içeri giren küçük çocuk tüm masalara şöyle
bir göz gezdirdikten sonra, aradığını bulmuş olmanın
sevinciyle, üzeri kırmızı masa örtüsü ile örtülmüş okey
taşlarının ve tahtalarının bulunduğu masaya doğru
yönelerek heyecanla bağırdı:
-Koş, Zeki Abi koş! Senin eve hırsız girdi.
Zeki Abi boş gözlerle şöyle bir çocuğa baktı, afalladı,
önündeki ıstakaya bir göz attı, eli çok güzeldi ve tek taşa
bitmek üzereydi. Ne yapacağını bir saniye düşündü
düşünmedi, yerinden fırladı. Kalkmak için tüm gücüyle
yüklendiği masa ve üzerindekiler önce bir sallandılar sonra
hızla yere saçıldılar. Düşmeden yakaladığı ıstakayla Zeki
Abi, peşinden mahallenin gençleri, hemen arkalarından
kahvedekiler hızla dışarı çıktılar. Kapıdan çıkarken küçük
eşiğe takılan Hacı Ömer sendeleyip hızını kesince, arkadan
koşan ihtiyar Faik Amca, Hacı Ömer’e arkadan bindirdi.
İkisi birden yere kapaklandılar. Haydar Abi yerdeki ikilinin
üzerine basmamak için o koca gövdesiyle zıpladı
zıplamasına ama önce yerde yatmakta olan ve kalkmaya
uğraşan Faik Amca’nın üzerine yıkıldı. Faik Amca, Haydar’ın
gölgesini gördü görmedi, ağrıyan belinin üzerine bir çuval
gibi yeniden düştü. Haydar’ın iri vücudunun üzerindeki
kellesi gitti bir de Hacı Ömer’le kafa kafaya toslaştı.
Arkadan gelen birkaç kişi artık hırsız kovalamak için koşmak
yerine yerde aygın baygın yatan bu zavallıları kaldırmaya
uğraşıyorlardı. Haydar ile Hacı Ömer kafalarını tutarak
birbirlerine bakıyor, kızıyor ama hiç bir şey söylemiyorlardı.
Yine de içlerinde en ağır yarayı zavallı Faik Amca almıştı.
Tıslıyor, inliyor yardım etmeye gelen Kahveci Hasan’ın
uzattığı eli tutmuş tutmasına ama yerden bir türlü
kalkamıyor, bu arada ikinci çarpışma sırasında cebinden
düşen bir kaç bozuk parayı uzattığı eliyle yakalamaya
uğraşıyordu.
Kahveden fırlayan Zeki Abi nefes nefese kalmıştı. Kilolu
olduğu için çok iyi koşamıyordu. Mahallenin gençleri içinde
Zeki Abi’nin evini bilmeyenler ile Zeki Abi ile akran olanlar
bu koşuda bilerek onu geçmiyor, evini bilenler ise arkadan
gelen grupla arayı fazla açmamaya özen gösteren
tempoda koşuyorlardı. Zeki Abi’nin evi yokuşun hemen
sonunda iki katlı eski bir binaydı, evin önündeki ağaç ile
penceresindeki korkuluk arasına gerilmiş ipte bembeyaz
çarşaflar salınıyordu. Kahve halkı evi kuşattı, Zeki Abi
elinde ıstaka kapının önüne geldiğinde bacakları titriyordu.
Önce soluk soluğa çıkan kısık bir sesle:
-Nebiye, diye hırladı sonra kendini topladı. Daha gür
bir sesle bir yandan kapıyı yumruklarken bir yandan
bağırdı:
-Nebiye, aç kapıyı Nebiye!
Kapı açıldı, içerden küçük bir kız kafasını uzatıyordu ki
Zeki Abi tüm gücü ile kapıya yüklendi. Küçük kız
kaçamadan kafasını önce kapıya, ardından duvara vurup
kapı ardına düşüp öylece bakakaldı. Dışarıdaki kalabalık
içeri girmekle girmemek arasında tereddüt ediyordu ki
kimden geldiği anlaşılmayan “Dalın içeri” komutuyla
harekete geçip eve girdiler. Mutfak kapısında Zeki Abi’nin
eşi Nebiye Yenge elinde taze fasulye dolu plastik kapla
olan biteni anlamaya çalışıyordu. Üst katlara doluşan
mahalleli neden sonra şaşkınlık içinde birbirine bakmaya
başladı. Zeki Abi sedire oturmuş soluk alıp veriyor,
aşağıdan küçük kızın ağlama sesi geliyor, bir de Nebiye
Yenge’nin teselli edici sözleri duyuluyordu. Çok geçmeden
kapıda iki polis de göründü. Herkes oradaydı ama hırsız
filan yoktu. Zeki Abi, Nebiye Yenge’yi sorguya çekerken
mahalleli kadınlar kapı önüne toplanmış, olan biteni
anlamaya çalışıyorlardı.
***
O sırada yokuşun başında, bir taksinin arka koltuğuna
boylu boyunca uzanmış Faik Abi geçiyordu. Ön koltukta
Kahveci Hasan perişan durumdaki adamcağıza ağrılarının
yerini soruyordu.
Çok geçmeden kahveye dönenler hırsız mırsız yokmuş
diye hayıflanırken, bir köşede oturmuş belini tutan Hacı
Ömer ile başka bir köşede oturmuş kafasını ovuşturan
Haydar sükûnetle ve boş gözlerle gençleri dinliyorlardı.
Kahvenin çevirmeli eski telefonu çaldı, telefona bakan
Emanetçi Halil Abi:
-Tamam, tamam! Olsun. İyi, iyi, dedikten sonra
telefonu kapattı. Tüm kahve halkı pür dikkat ona
bakıyordu.
-Arkadaşlar Faik Amca iyiymiş, birkaç ezik varmış,
düşerken kafasını bir yere çarpmış, biraz da şişi varmış o
kadar, geliyorlarmış.
“Oh oh iyi şükür!” sesleri duyuldu. Ne olmuştu böyle
kimse anlayabilmiş değildi, herkes birbirine bir şeyler
soruyor, olayı anlamaya çalışıyorlardı. Küçük bir çocuk
gelmişti, kimin çocuğuydu onu bile bilmiyorlardı, doğrudan
o sırada okey oynayan Zeki Abi’nin masasına gitmiş “abi
sizin eve hırsız girdi” demişti sonrası, sonrası işte buydu.
Üç kişi yaralanmış, Zeki Abi’nin evi ile bahçedeki çamaşırlar
yardıma koşanlar sayesinde çamur olmuştu.
Herkes çayını yudumluyor, sakinleşmeye çalışıyordu.
Sakın mahallenin çocukları böyle bir oyun edip bir kenardan
olup biteni seyredip eğleniyor olmasınlar! Bu oradaki
herkesin aklına gelmişti ama böyle şaka mı olurdu?
Zeki Abi’nin evi katar katar mahalleli kadınlarla
doluyordu. Nebiye Yenge’ye geçmiş olsuna gelenler de
vardı, olayı çözmeye gelenler de, yeni dedikoduların
peşinde olanlar da. Nebiye Yenge’nin küçük kızı kafası
tülbentle sarılı bir elinde çıplak oyuncak bebeği, diğer elinde
bir bardak şerbet oturuyordu. Yaşlı kadınlardan biri dualar
okuyup küçük kızın yüzüne üflüyordu, bir başka yaşlı kadın
yüreğini ölçmek lazım, yavrucak çok korkmuş belli diyordu.
Nebiye Yenge şaşkın gözlerle konu komşuya olan biteni
anlatmaya çalışıyor, ama eve her yeni gelen aynı soruyu
sorduğundan, döne döne anlatmaktan yorulmuş ve sıkılmış
bir halde bir yandan eve ayakları ile dalan mahallenin
erkeklerine içinden söyleniyor, bir yandan da evin derli
toplu olmamasından mahcubiyet duyuyor, keşke dün azıcık
ortalığı toplasaydım diye hayıflanıyordu. Kurusun diye sağa
sola asılmış çamaşırlara gözü takılıyor, utancından yerin
dibine geçiyor sonra komşu bir kadının saçma sapan
sorusunu yanıtlamak için lafa atılıyordu. Ama heyecan ve
yılgınlıkla yarım yamalak cevaplar veriyordu.
-Hırsız vurmadı Hafız Ana, çocuk kapı ile duvar arasında
sıkıştı. Yok yok, hırsız girmedi zati. Eksik bir şey yok, hem
neyimiz var ki, her şey ortada.
Fazla meraklı bir komşu:
-Çocuklar sesini mi duydular?
-Yok, ben bağırmadım ki duysunlar.
-Eee, ama sen de niye bağırmadın?
-Yahu, niye bağırayım hırsız falan yoktu ki!
-Hiç hırsız olmasa bu kadar insan dökülür mü? Ateş
olmayan yerden duman çıkmaz. Sen görmemişsindir,
çocuklar görmüşler.
Bir başka teyze:
-Hani şu masa örtüsünün örneğinden verecektin.
Bir diğeri:
-Kız televizyon başında uyuya mı kaldın duymadın
hırsızı?
Bir başkası:
-Bu aralar mahallede yabancılar dolaşıp dururmuş,
demek ki hırsızlığa gelmişler.
Öteki:
-O fasulyeden zeytinyağlı olmaz, çok kılçıklı hiç
uğraşma.
Kötü niyetli bir komşu:
-Hırsız evi de çok dağıtmış. Nebiye, hırsız girmedi diyor
ama şu evin haline bakılırsa bir değil birkaç hırsız birden
girmiş.
Nebiye Yenge iyice daralmıştı bir ara mutfağa gitti
Hacer’in küçük kızı Meryem de mutfakta küçük televizyonun
başındaydı. Meryem, Nebiye Yenge’yi görünce yüzünü
kaçırdı, hatta bir ara oradan uzaklaşmayı düşündü ama
vazgeçti.
-Meryem kızım ne yapıyorsun burada?
-Hiç, televizyona bakıyorum
-Okula gitmedin mi?
Meryem gülümsedi, kulakları kızarmıştı.
-Yok, gitmedim bugün. Son sınıfların deneme sınavı var
o yüzden bize okul yok.
-İyi kızım, meyve suyu vereyim mi?
-Yok, sağ olun.
Nebiye Yenge az soluklandıktan sonra telaşlı telaşlı odaya
geri dönerken kapının önündeki terlik ve ayakkabılara şöyle
bir baktı, ev mevlit evi gibiydi.
Akşam büyük kız Hande okuldan geldi. Evdeki karmaşa
yeni bitmiş, el ayak konu komşu çekilmişti. Olan biteni
annesinden dinleyen Hande çok korkmuş ve üzülmüştü.
Biraz sonra elinde ekmek poşeti ile Zeki Abi de evdeydi.
Ailece salondaki büyük masada yemeklerini yediler, çaylarını
televizyonun karşısında içtiler. Nebiye Yenge, Zeki Abi’ye
olup biteni bir türlü anlayamadığını söyledi, Zeki Abi de “Al
benden de o kadar!” dedi, biraz daha oturduktan sonra ışıkları
kapatıp yatmaya çekildiler. Hande ve kafası sarılı küçük
kardeşi olan bitenin sersemliğiyle derin bir uykuya daldılar.
Sabah uyandıklarında Nebiye Yenge’nin “Gitti, gitti!
Kefenliklerim gitti,” çığlıklarıyla soyulduklarını anladılar. Gece
eve hırsız girmişti. Nebiye Yenge’nin tüm mal varlığını
sakladığı, turşu kavanozlarının arkasındaki sarı kapaklı
kavanozu eliyle koymuş gibi bulmuş, ne var ne yok
götürmüştü. Nebiye Yenge’nin dişinden tırnağından artırdığı
üç beş kuruş, bir kaç bilezik, ata yadigârı kolye ile rahmetli
anacığının Hac’dan getirdiği, takmaya kıyamadığı saat uçup
gitmişti. Polisler geldiğinde ağlamaktan gözleri şişmiş Nebiye
Yenge ile sinirden kıpkırmızı kesilmiş Zeki Abi ve yine dışarıda
toplanmış ne olup bittiğini anlamaya çalışan mahalleli belki
de tüm hayatları boyunca karşılaştıkları en ilginç olayın
şaşkınlığı içindeydiler. Polisler etraflıca sorup soruşturduktan
sonra Zeki Abi’yi alıp karakola götürdüler.. Nebiye Yenge ise
yarı baygın halde geçmiş olsuna gelen komşularına bir şeyler
söylüyor, sıkça hırsıza ileniyor, yaşlı teyzelerin “sidiği
bağlansın” beddualarına tüm komşular hep bir ağızdan âmin
diyorlardı.
Hacer’in küçük kızı Meryem yine mutfaktaydı, yanında
Hande vardı.
-Murat’laydın dün değil mi?
-Sana ne kızım kimle olduğumdan, sen ne karışıyorsun?
-Senden nefret ediyorum, çok adiymişsin.
-Ya gitsene sen kızım. Evimize hırsız girdi sen ne
diyorsun!
-Sen benim ne dediğimi çok iyi biliyorsun. Bizi ayırmak
için yaptıklarını unutmadım.
-Ben kimseyi ayırmadım. Murat ile sen anlaşamadınız,
kendin söylüyordun.
-Allah belanızı versin ikinizin de.
-Kızım defol git evimden!
Mutfak kapısına doğru elinde bardak dolu tepsiyle gelen
bir komşu bu ikilinin konuşmasını böldü.
-Hadi kızlar yardım edin azıcık, bak bir de genç
olacaksınız.
***