ПАТ 41-42

во својата божествена убавина: таму каде што Бог се
открива во создавањето и во спасението. Како јас самиот
можам да живеам според ова? Како можам да ги убедувам
останатите?
Ги продолжувам вчерашните забелешки за
гордоста, за егоцентричноста, како извор на гревот, како
содржина на гревот, и за нејзината деструктивност и
смртоносна сила. Денес размислував за поврзаноста на
гревот, телото и похотата. Похота е во суштина истото она
барање на своето, истата гордост, која го насочува телото
кон себе самото, кон сопствена афирмација и задоволство.
Така, вистинското смирение е невозможно без победа
над телото и на крај се состои во одуховување на телото.
Но, борбата со телото може мошне лесно да се претвори
во гордост и во извор на гордост, ако не е втемелена во
барање на смирението и во стремеж кон него. Аскетизмот
може да биде задоволство само по себе, а не задоволство
во Бога. Знаците се јасни. Светлиот аскетизам е радосен,
едноставен и полн со доверба. Лажниот аскетизам, без
исклучок, живее во омраза кон телото, кон светот и кон
животот: се храни со презир, учествува во ѓаволското
богохулење кон созданието. За таквиот аскет, гревот (со
искушение и опасност) лежи во сè. А победата над телото
никогаш не станува аверзија, и секогаш води кон „чисто
око“. „Но, ако твоето око е расипано, тогаш целото твое тело
ќе биде темно“ (Мат. 6, 23).
+
ОТЕЦ АЛЕКСАНДАР ШМЕМАН
12