Josh Malerman - Kafes

josh malerinan
n

-İf /
bir
M alo rie m u tfa k ta d ik ilm iş d ü şü n ü y o rd u .
E lle ri ıslak tı. T itriy o rd u . A yak b aşp a rm a ğ ın ı gergin bir
şek ild e ç a tla k fay an sa v u ru y o rd u . S aat e p ey ce erk e n d i; b ü ­
y ü k o la sılık la g ü n e ş u fu k ta n y en i y en i d o ğ u y o rd u . G ü n eşin
cılız ış ık la rın ın , c a m la rı ö rte n k o y u ren k li ağ ır p erd elerin
re n g in i siy a h ın d a h a y u m u ş a k b ir to n u n a çe v irişin i izledi;
Sis v a r, d iy e d ü şü n d ü .
Ç o c u k la r k o rid o ru n aşağ ısın d ak i siyah k u m aşla ö rtü lm ü ş
k ü m e s te lin in a ltın d a u y u y o rd u . Belki de b irk a ç d ak ik a ö n ce
d iz le rin in ü z e rin d e b a h çe d e o ld u ğ u n u d u y m u şlard ı. Yaptığı
g ü rü ltü , m ik ro fo n la r ve y atak ların ın y an ın d a d u ra n h o p arlö r­
ler a ra cılığ ıy la taşın m ış olm alıyd ı.
E lle rin e b ak tı ve m u m ışığında ten in in h ah fçe parladığını
g ö rd ü . E v e t, elleri ıslaktı. E llerin in ü zerin d ek i sab ah saatlerin e
özgü çiy tan eleri hâlâ tazeydi.
A rtık m u tfa k ta o lan M alo rie, m u m u ü fleyerek sö n d ü rm e ­
d en ö n c e d e rin b ir n efes aldı. K ü çü k oday a b ak arak p aslan m ış
ça ta l k a şık la rı ve ça tla m ış tab ak ları g ö rd ü . Ç ö p k u tu su o la ­
rak k a rto n b ir k u tu k u llan ıy o rlard ı. S an d aly elerd en bazılarını
iple b a ğ la y a ra k tu ttu rm u şla rd ı. D u v arlar kirliydi. Ç o c u k la n n
elleri ve a y a k la rıy la taşıd ık ları kir h e r yerd eyd i. A m a lek e­
lerd en b azıları esk iyd i. K o rid o rd ak i d u v arların alt k ısm ın ın

engi iyice solm uş, m or lekeler zam an için d e k ahverengiye
dön m ü ştü . Bunlar kandı. M alorie ne k ad ar o valarsa ovalasın
salondaki kilim in de rengi so lm u ştu . E vd e halıyı tem izlem e­
sine yardım cı olacak hiçbir tem izlik m alzem esi yok tu . M alorie
uzu n zam an önce kuyudan k ovalara su d o ld u rm u ş ve eski
bir takım elbise kullanarak evdeki lekeleri tem izlem ey e çalışm
ıştı. Am a lekeler kaybolm ayı red d ed iy ord u . D aha az kalıcı
olanlar bile yok olm am ıştı. G eriye eski b o y u tların ı an ım satan
birer gölge bırakm ış olsalar bile hâlâ k o rk u n ç d ereced e
g örü n ü r haldeydiler. M um k u tu su , evin g irişin d ek i b ü yük
lekeyi gizliyordu. Salondaki kanepe tu h a f b ir açıy la d u ru ­
yordu çünkü M alorie’ye kurt k afalan n ı an d ıran iki k arartıyı
gizlem ek için oraya taşınm ıştı. İk inci k a tta n tavan arasına
çıkarken kullandıkları m erdivenin h em en y an ın d a, d u varın
alt kısmına iyice işlem iş lekeleri u zu n z a m a n ö n c e küflen m iş
bir kıyafet yığınıyla gizliyorlardı. B u n lard an o n ad ım k ad ar
uzakta, evdeki en koyu renkli leke vard ı. M alo rie o leken in
yanından geçem ediği için evin ikin ci k atın ın u zak k öşesin i
kullanmıyordu.
Bu bir zam anlar D etroit’in güzel b ir m a h allesin d e b u lu n an
sevimli bir evdi. Bir zam anlar, ailelere u y g u n ve güven liydi.
Sadece beş yıl kadar ö nce em lak çılar k en d ilerin d en em in bir
şekilde bu evi gezdirirlerdi. A m a bu sab ah , p e n ce re le r m u ­
kavvayla ve kontrplaklarla kap atılm ıştı. Su k esik ti. M utfak
tezgâhının üzerinde büyük, ahşap b ir k o v a vard ı. B ay at k o ­
kuyordu. Çocukların oynayabilecekleri g elen ek sel o y u n ca k ­
lardan eser yoktu. Ahşap bir san d alyen in p arça la rı, k ü çü k insanlan
canlandıracak şekilde y o n tu lm u ştu . Ü zerle rin e k ü çü k
suratlar çizilmişti. M utfak d o lap lan b o m b o ştu . D uvarlard a
tek bir tablo dahi yoktu. A rka k ap ın ın altın d an g iren teller,
M alorie’yi ve çocukları evin dışından g elen seslere d air u y a ­
ran ve birinci kattaki yatak o daların da b u lu n an h o p arlö rlere
dek uzanıyordu. Ü çü birlikte bu şekilde yaşıyord u . D ışarıda
uzun süre kalm ıyorlardı. Ç ıktıklarında ise gözleri bağlıydı.

Ç o c u k la r ı asla e v le rin in d ışın d a k i d ü n y a y ı g ö rm e m işti.
H a lta p e n c e re d e n b ile . Ve M a lo rie de d ö rt y ıld ır p e n cere d e n
d ış a n b a k m ıy o rd u .
Dört yıl.
O k a r a rı b u g ü n v e rm e k z o ru n d a d eğ ild i. M ich ig a n ’da
E k im ayı y a şa n ıy o rd u . H ava so ğ u k lu . N e h ir b o y u n c a yap a­
c a k la r ı o tu z k ilo m e tre lik b ir y o lc u lu k ç o c u k la r için zor o la ­
c a k tı. H â lâ ç o k k ü ç ü k o la b ilirle rd i. A ra la rın d a n b iri suya d ü ­
ş e rse n e o la c a k tı? G ö z le ri b a ğ lı d u ru m d a k i M a lo rie o d u ru m ­
d a n e y a p a b ilird i k i?
Bir kaza, d iy e d ü şü n d ü M a lo rie . Ne kadar da korkunç olurdu.
Tüm bu çabalara, onca şeye karşın hayatta kalmış olmalarına
rağmen bir kaza yüzünden ölmek.
M a lo r ie p e rd e le re b a k tı. A ğ lam ay a b a şla d ı. B in le rin e b a ­
ğ ır m a k istiy o rd u . O n u d in le y e c e k b ilile r in e sız la n m a k istiy
o rd u . Bu hiç adil değil, d erd i. Bu çok acımasızca.
O m z u n u n ü z e r in d e n m u tfa ğ ın g irişin e ve ç o c u k la rın y a­
ta k o d a sın a ç ık a n k o rid o ra b a k tı. K a p ısı o lm a y a n e şiğ in ö te
ta ra fın d a k i ç o c u k la r ış ık ta n ve g ö z le rd e n u z a k b ir hald e siy ah
k u m a ş la rla ö rtü lm ü ş y a ta k la rın d a sessiz c e u y u y o rd u . K ım ıld
a m ıy o rla rd ı. U y a n ık o ld u k la rın a d a ir h iç b ir iz y o k tu . A m a
y in e d e o n u d in liy o r o la b ilirle rd i. K im i z a m a n en u fa k b ir sesi
d in le m e le ri iç in ü z e rle rin d e k u rd u ğ u b a sk ı ve k u la k la rın ın ne
k a d a r ö n e m li o ld u ğ u n u sö y ley ip d u rm a sı y ü z ü n d e n M alo rie,
ç o c u k la r ın d ü ş ü n c e le r in i b ile d u y a b ild iğ in i d ü şü n ü rd ü .
G ü n e ş li g ü n le ri v e h a v a n ın ıs ın m a s ın ı b e k le y ip te k n e k o ­
n u s u n d a d a h a d ik k a tli d a v ra n a b ilird i. Ç o c u k la r a p la n ın d a n
b a h s e d ip o n la ra n e d ü ş ü n d ü k le r in i s o r a b ilird i. Ç o c u k la r iyi
ö n e r ile r d e b u lu n a b ilir d i. S a d e c e d ö rt y a şın d a o lsa la r b ile
dinlemek i ç in e ğ itilm iş le r d i. G ö z le ri k a p a lı b ir ş e k ild e k u l­
la n a c a k la r ı te k n e y i y ö n le n d ir m e k için y a rd ım cı o la b ile c e k
b e c e r ile r e s a h ip le rd i, M a lo r ie ’n in b u y o lc u lu ğ a o n la rsız ç ık ­
m a sı m ü m k ü n d e ğ ild i. O n la rın k u la k la rın a ih tiy a c ı vardı.

Tavsiyelerinden de faydalanabilir m iydi? D ört yaşında olm a­
larına rağm en evlerini sonsuza dek terk etm ek için en iyi
zamanın ne olduğu konusunda söyleyecek leri bir şey olabilir
miydi?
Kendini mutfak sandalyelerinden birine bırakırken Malorie
gözyaşlanyia savaştı. Hâlâ çıplak ayak p arm aklarını rengi solmuş
linolyum döşem eye vuruyordu. Yavaşça başını kaldırıp
kilere giden m erdivenlerin üst kısm ına baktı. Bir keresinde
orada Tom isimli bir adam la, D on isim li bir adam hakkında
konuşm uştu. Bir zam anlar, dışarıda olduğu için tir tir titreyen
Don’un kuyudan kovalarca su taşıdığı lavaboya baktı. Öne
uzandığında Cheryl’in kuşlar için yiyecek bir şeyler hazırladığı
evin girişini görebiliyordu. Kendisiyle sokak kapısı arasında
sessizlik ve karanlık içindeki salon vardı. O rası birçok
insana dair hazmedilmesi gereken birçok anıyla doluydu.
Dört yıl, diye düşündü ve y u m ru ğu n u d u vara geçirm ek
istedi.
Malorie, dört yılın kolaylıkla sekize dön ü şebileceğin i biliyordu.
Sekiz de çabucak on ikiye d ö n ü şecek ti. Ve so n ra çocuklan
birer yetişkin olacaktı. H ayatları b o y u n ca g ök yü zü ­
nü hiç görmemiş yetişkinler. P en cered en bir kere bile olsun
bakmamış yetişkinler. On iki yıl b oyunca ahıra kapatılm ış bir
hayvan gibi yaşamak zihinlerine ne yapardı? M alorie, gökyüzûndeki
bulutlann gerçekliğini kaybettiği ve kendilerini güvende
hissettikleri tek yerin göz bağlarının siyah kum aşının
ardı olacağı bir ânın gelip gelm eyeceğini m erak ediyordu.
Malorie sertçe yutkundu ve onları ergenlik d ön em in e girene
kadar tek başına yetiştirdiğini düşündü.
Bunu becerebilir miydi? O nları on yıl daha koruyabilir
miydi? Onları, onu koruyabilecek hale gelm elerine yetecek
kadar uzun bir süre boyunca korum ası m ü m k ü n m üydü? Ve
bunlar ne içindi? Çocuklarına nasıl bir hayat su n m ak için onlan
korum aya çalışıyordu?

Sen kötü bir annesin, diye düşündü.
Onlara gökyüzünün enginliğini öğretecek bir yol bulam a­
dığın için. Bahçede, sokakta, boş evlerden ve eski arabalardan
oluşan m ahallede özgürce koşm alannı m üm kün kılacak bir
yol bulam adığın için. Ve gökyüzü siyaha dönüp de aniden
harikulade bir şekilde yıldızlarla bezendiğinde uzaya bir kere
dahi olsa bakm alannı sağlayacak bir yol bulamadığın için.
O nlan yaşam aya değm eyecek bir hayat için koruyorsun.
M alorie, gözyaşlanyia dolu bulanık bakışlanyla perdelerin
renginin bir ton daha açıldığını gördü. Dışarıda sis varsa bile
uzun sürm eyecekti. Eğer sis ona yardım edebilecekse, onu ve
çocukları nehirdeki kayığa doğru koşarken gizleyebilecekse
çocukları şu anda uyandırm ası gerekiyordu.
Eliyle m utfak m asasına vurdu ve gözlerini sildi.
Ayağa kalkıp m utfaktan aynlarak koridora döndü ve çocukların
yatak odasına girdi.
“O ğ lan !” diye bağırdı. Kız! U yanın.”
Yatak odası karanlıktı. Odadaki tek pencere, güneşin en
tepede olduğu anda bile güneş ışıklarının içeri girm esine izin
verm eyecek kadar çok battaniyeyle kapatılmışü. Odanın iki
tarafında birer şilte vardı. Üzerlerinde ise siyah renkli birer
kubbe. Bir zam anlar, kumaşın altındaki kümes telleri evin
arka bahçesindeki kuyunun yanında uzanan küçük bahçeyi
çevrelem ek için kullanılıyordu. Ama son dört yıldır bir zırh
işlevi görüyor, çocukları onları görebilecek olanlardan değil
de onların görebileceklerinden koruyordu. M alorie, kubbelerin
altındaki hareketi duydu ve çivilerle odanın ahşap döşem
elerine sabitlenen teli gevşetmek için dizlerinin üzerine
çöktü. İki çocuğu ona uyku dolu, şaşkın gözlerle bakarken
çoktan cebindeki göz bağlarını çıkarmaya başlamıştı bile.
“A nneciğim ?”
“Kalkın. Hemen şimdi. Anneniz çabuk hareket etmenizi
istiyor.”

Çocuklar çabucak onlardan istenileni yaptı. Sızlanıp
şikâyet bile etmediler.
“Nereye gidiyoruz?” diye sordu Kız.
Malorie göz bağını kıza uzatıp, “Şunu tak. N ehre gidiyoru
z,” dedi.
Çocuklar göz bağlarını alıp siyah kum aşı sıkıca gözlerine
bağladılar. Bu harekete iyice alışm ışlardı. E ğer d ört yaşındaki
herhangi bir çocuğun bir konuda u zm an laşm ası m üm künse
bunda uzm an oldukları bile söylenebilirdi. Bu, M alorie’nin
kalbini kınyordu. O nlar sadece ço cu k tu ve m eraklı olm a­
lıydılar. N eden bugün nehre -d a h a ö n ce h iç gitm edikleri bir
n eh re- gideceklerini sorm alıydılar.
Oysaki bunun yerine kendilerine söyleneni yapıyorlardı.
Malorie kendi göz bağını henüz takm am ıştı. ilk ö n ce çocuklan
hazırlayacaktı.
“Yapbozunu getir,” dedi Kız’a. “Ve ikiniz de b attaniyelerinizi
getirin.”
Hissettiği heyecanı kelim elerle tarif etm ek m ü m k ü n değildi.
Neredeyse histeri gibiydi. Bir odadan çıkıp diğerine giren
Malorie, ihtiyaç duyabilecekleri k ü çü k nesn elere b ak ın m a­
ya koyuldu. Aniden kendisini k o rk u n ç d ereced e hazırlıksız
hissetti. Sanki ev ve altındaki top rak ansızın y ok olm u ş da
onu koca dünyada savunm asız bir halde bırakm ış gibi hissediyordu.
Buna rağm en ânın deliliğine kapılıp göz bağlarının
sunduğu korum aya odaklandı. Ç an tasın a ne koyarsa koysu n ,
silah olarak kullanabileceği ne tür aletler b u lu rsa bulsu n asıl
korumayı göz bağlannın sunduğunu biliyordu.
“Battaniyelerinizi g etirin !” diye h atırlattı ço cu k lara. İki
ufaklığın da hazırlandığını duyabiliyordu. Sonra onlara yardım
etmek için odalanna girdi. Yaşına göre daha k ü çü k g ö ­
rünen ama Malorie’nin gurur duym asına yetecek kadar güçlü
olan Oğlan kendisine büyük gelen iki tişört arasında karar
vermeye çalışıyordu. Tişörtler uzun zam an önce ölm üş bir ye­
12

tişkine aitti. Malorie tişörtü onun için seçti ve oğlanın koyu
renkli saçlannm kumaşın altında kaybolup sonra da tişörtün
yakasından belirmesini izledi. Malorie kaygılı ruh haline rağm
en oğlanın son günlerde epeyce büyüdüğünü fark etti.
Yaşına uygun görünen Kız ise Malorie’yle birlikte eski bir
çarşaftan diktikleri elbiseyi kafasından geçirmekle meşguldü.
“Kız, dışarısı soğuk. Elbiseyle üşürsün.”
Kız kaşlannı çattı; az önce uyandığı için sarı saçlan karm
an çorm andı.
“Pantolon da giyeceğim. Anneciğim. Ve bir de battaniyelerim
iz var.”
M alorie’nin içindeki öfke kabardı. O sırada ona karşı koyulm
asını istem iyordu. Kız haklı olsa bile en azından bugün
ona karşı koymamalıydı.
“B u g ü n e lb ise g iy ilm e y e c e k .”
Dışarıdaki dünya, boş alışveriş merkezleri ve restoranlar,
kullanılm ayan binlerce araba, mağaza raflannda beklemekte
olan tonlarca unutulm uş ürün evin üzerinde baskı yaratıyordu.
Onları bekleyen şeyi fısıldayıp duruyordu.
Ç ocukların odalarının bulunduğu koridorun sonundaki
küçük yatak odasına girip dolaptaki ceketini aldı. Sonra odadan,
en azından bildiği kadanyia, son defa çıktı.
“A nneciğim ,” dedi Kız onunla koridorda buluşarak. “Bisiklet
kornalarım ıza ihtiyacımız var m ı?”
M alorie derin bir nefes aldı.
“H ayır,” diye yanıtladı. “Hep beraber olacağız. Yolculuğum
uz b oyunca.”
Kız yeniden odasında gözden kaybolurken Malorie, bisiklet
kornalarının çocuklarının en büyük eğlencesi olmasının
ne kadar üzücü olduğunu düşündü. Yıllardır onlarla o \t i u -
yorlardı. Hayatları boyunca oturm a odasında korna çalıp durmuşlardı.
Ses M alorie’nin deliye dönmesine neden oluyordu
ama asla kornaları ellerinden almamıştı. Onlan asla saklama-
13

m ıştı. Anneliğinin kaygıyla geçirdiği, san cı dolu ilk yıllarına
rağm en böylesi bir dünyada ço cu k lan n kıkırdam asını sağlayan
her şeyin iyi olduğunun farkındaydı.
K o m alan V ictor’u korkutm ak için k ullansalar bile.
Ah, M alorie o çoban köpeğini öyle ço k özlüyordu ki! Çocuklan
tek başına yetiştirirken nehir hakkında kurduğu planlar,
kayıkta yanında oturan V ictor’u da kapsıyordu. Victor
onları yaklaşan hayvanlara dair uyarabilirdi. Tehlikeli şeyleri
korkutup uzaklaştırm akta da faydalı olabilirdi.
“T am am ,” dedi esnek v ü cu d u n u ço cu k la rın y atak odasına
açılan kapının pervazına yaslayarak . “H azırız. Şimdi
gidiyoru z.”
Bazı durgun günlerde ya da fırtınalı g ecelerd e M alorie onlara
bu günün gelip çatacağını söylem işti. E v et, daha önce
de nehirden bahsetm işti. Yolculuğa çık m ak tan da. H ayatlanm
n ondan kaçılm ası gereken bir şey o ld u ğu n a inanm alanna
dayanamayacağı için asla “k açış” kelim esin i k ullanm a­
maya özen gösterm işti. Bunun y erin e, o n lara g ü n ü n birinde
onlan uyandıracağını ve evlerinden so n su za k ad ar ayrılm ak
için hazırlanm alanm isteyeceğini an latm ıştı. Tıpkı ö rtü ­
lü pencerenin cam ında dolaşan bir ö rü m ceğ i duyabildikleri
gibi Malorie’nin kararsızlığını da anlayabildiklerini düşü n ü ­
yordu. Yıllardır m utfak dolabında bir y iy ecek torb ası durur,
bayadayana kadar öylece bekler am a d aim a yenilenirdi. Bu,
Malorie’nin üpkı söylediği gibi onları bir gün uyandıracağına
dair verdiği sözün kanıtıydı. G ö rüyorsu nuz, diye düşünürdü
gergin bir halde perdeleri k on tro l ed erk en , dolaptaki yiyecek
de planın bir parçası.
Ve şimdi o gün gelm işti. Bu sabah. Bu saatte. Sis çökmüştü.
Kız ve Oğlan öne çıktı ve M alorie onların ö n ü n d e dizlerinin
üzerine çöktü. Göz bağlarını k on tro l etti. Sıkıca bağlanmışlardı.
O anda çocu k larının k ü çü cü k yüzlerine bakarken
sonunda yolculuklarının başladığını fark etti.
14

“B e n i d in le y in ," d ed i o n la ra , ç e n e le r in i h a fifç e tu ta ra k .
“B u g ü n b ir k a y ığ a b in e c e k v e n e h ir b o y u n c a ile rle y e c e ğ iz .
U z u n b ir y o lc u lu k o la b ilir. A m a s ö y le d iğ im en u fa k şey i b ile
y a p m a n ız ç o k ö n e m li. A n la şıld ı m ı? ”
“ E v e t.”
“E v e t.”
“ D ış a r ıs ı s o ğ u k . B a tta n iy e le r in iz y a n ın ız d a . G ö z b a ğ la ­
rın ız ı ta k tın ız . Ş u a n d a ih tiy a c ın ız o la n b a ş k a b ir şe y y o k .
A n la ş ıld ı m ı? ”
“E v e t .”
“E v e t .”
“H e r n e o lu r s a o ls u n g ö z b a ğ la rın ız ı ç ık a rm a y a c a k s ın ız .
E ğ e r ç ık a rm a y a k a lk a r s a n ız c a n ın ız ı y a k a rım . A n la şıld ı m ı? ”
“E v e t .”
“E v e t .”
“K u la k la r ın ız a ih tiy a c ım var. İk in iz in d e o la b ild iğ in c e d ik ­
k a tli b ir ş e k ild e d in le m e s in e ih tiy a c ım var. N e h ir d e y k e n s u ­
y u n ö te s in i, o r m a n ın ö te s in i d in le m e n iz g e r e k e c e k . O rm a n d a
b ir h a y v a n s e s i d u y a rsa n ız b a n a s ö y le y in . S u d a h e rh a n g i b ir
şe y d u y a rsa n ız b a n a s ö y le y in . A n la şıld ı m ı? ”
“E v e t .”
“E v e t .”
“N e h ir le ilg is i o lm a y a n h iç b ir s o ru s o r m a y ın . Ö n tarafta
o t u r a c a k s ın ,” d ed i O ğ la n ’ın o m z u n a h a fifç e d o k u n a ra k . S o n ­
ra K ız ’a d o k u n d u . “Ve sen d e a rk a d a o tu r a c a k s ın . T e k n e y e
b in d iğ im iz z a m a n siz i y e r le rin iz e o tu rta c a ğ ım . B e n s e o rta d a
o tu r u p k ü r e k ç e k e c e ğ im . O rm a n d a ya da n e h ird e b ir şey d u y ­
m a d ığ ın ız s ü r e c e te k n e n in ö te y a n la rın d a n b ir b ir in iz le k o ­
n u ş m a n ız ı is te m iy o r u m . A n la şıld ı m ı? ”
“E v e t .”
“E v e t.”
“N e o lu rs a o lsu n d u rm a y a c a ğ ız . E n a z ın d a n g ittiğ im iz
yere v a ra n a k ad ar. V a rd ığ ım ız z a m a n siz e sö y le y e ce ğ im . E ğ e r
a c ık ırsa n ız b u to rb a n ın iç in d e k ile r i y iy e b ilir s in iz .”
15

M alorie torbayı çocukların küçük ellerine verdi.
“Uyum ayın. Sakın uyumayın. Şu anda kulaklarınıza hiç olmadığı
kadar ihtiyacım var.”
“M ikrofonlan da götürecek m iyiz?” diye sordu Kız.
“H ayır.”
Malorie konuşurken göz bağlarını takm ış bir yüzden diğerine
bakıyordu.
“Bu evden ayrıldığımız zam an el ele tu tu şacak ve kuyuya
giden patika boyunca yürüyeceğiz. E vim izin arkasındaki
küçük açıklıktan geçeceğiz. N ehre giden yol bitkilerle kaplanm
ış halde. Birkaç adım atm ak için ellerim izi bırakm ak zorunda
kalabiliriz ve eğer öyle bir d u ru m la k arşılaşırsak ikinizin
de ceketim e ya da birbirinizin giysilerine tutunm asını
istiyorum . Anlaşıldı m ı?”
“Evet.”
“Evet.”
Sesleri korkmuş gibi miydi?
“Beni dinleyin, ikinizin de daha ö n ce h iç g örm ed iği bir
yere gidiyoruz. Evden daha önce h iç olm adığı kadar uzaklaşacağız.
Dışarıda eğer beni dinlem ezseniz h ep im izin canım
yakacak şeyler var.”
Çocuklar suskundu.
“Anlaşıldı m ı?”
“Evet.”
“Evet.”
Malorie onlan iyi eğitmişti.
“Tamam, o zam an,” dedi. Sesi biraz histerik çıkıyordu.
“Gidiyoruz. Şimdi yola çıkıyoruz. B uradan ayrılıyoruz."
Çocuklann başlarını alnına dayadı.
Sonra çocuklan birer birer ellerinden tuttu. H ızlıca evin
bir tarafından diğer tarafına geçtiler. M utfağa vardıklarında
Malorie titreyen ellerine rağm en gözlerini silip cebinde taşıdığı
göz bağını çıkardı. Göz bağını sıkıca başının ve koyu renkli
16

u z u n s a ç la rın ın etra fın a d o lad ı. Sayısız kova su a lm ak için arşın
la d ığ ı p a tik a y a a çıla n k a p ın ın k o lu n a e lin i k o y u p d uraksad ı.
E v i a rk a sın d a b ıra k m a k ü zerey d i. B u a n ın g e rçe k liğ i a ltın ­
da e z iliy o rd u .
K a p ıy ı a ç tığ ı z a m a n içe ri s o ğ u k hav a d o ld u . Ç o c u k la n n
ö n ü n d e d ile g e tire m e y e ce ğ i k a d a r k o r k u n ç sen a ry o la r ve
o la s ılık la r y ü z ü n d e n b u la n a n z ih n in e ra ğ m e n ö n e d o ğru b ir
a d ım a ttı. N e re d e y se b a ğ ıra ra k k o n u ş u rk e n k e k e liy o rd u .
“E lim i tu tu n . İk in iz d e .”
O ğ la n M a lo r ie ’n in s o l e lin i tu ttu . K ız ise m in ik p arm a k la -
n n ı k a d ın ın sa ğ a v cu n a y e rle ştird i.
G ö z le r i b a ğ lı h a ld e e v d e n çık tıla r.
K u y u y irm i m e tre k a d a r u z a k ta y d ı. B ir z a m a n la r d uvarda
a sılı re s im ç e r ç e v e le rin e a it o la n k ü ç ü k ah şa p p a rça la rı o n la ­
ra y o l g ö s te rm e s i iç in p a tik a y a y e r le ş tirilm işti. İk i ç o c u k da
y ü z le r c e d e fa a h şa p p a rç a la n n a a y a k k a b ıla n n ın b u ru n la n y la
d o k u n m u ş tu . B ir d efa sın d a M a lo rie o n la ra ih tiy a ç la n o la ca k
te k ila c ın k u y u d a k i su o ld u ğ u n u sö y le m işti. M a lo rie b ö y le lik ­
le ç o c u k la r ın k u y u y a d a im a saygı g ö s te rm e le rin i sa ğ la m ıştı.
A sla k u y u d a n su ç e k e r k e n ş ik â y e t e tm e m işle rd i.
K u y u n u n y a n ın a u la ş tık la rın d a a y a k la n n ın a ltın d a k i z e ­
m in e n g e b e liy d i. D o ğ a l o la m a y a c a k k a d a r y u m u şa k tı.
“A ç ık lığ a g e ld ik ,” d ed i M a lo rie .
Ç o c u k la r ı d ik k a tli b ir şek ild e y ö n le n d ird i. K u y u n u n on
m e tre k a d a r ö te sin d e ik in c i b ir p a tik a b a şlıy o rd u . B u p a tik a n ın
g irişi d a rd ı v e o rm a n ı ik iy e ayırıy o rd u . N eh ir b u ra d a n e n fazla
yü z m e tre u z a k lık ta y d ı. O rm a n a g ird ik le rin d e d a ra cık girişi
h is s e d e b ilm e k iç in ç o c u k la rın e lin i kısa b ir sü re liğ in e b ıra k tı.
“C e k e tim e tu t u n u n !”
P a tik a n ın g irişin e b a ğ la n m ış b lu zu b u lan a d ek d allara d o ­
k u n d u . B lu z u o ray a ü ç yıl kad ar ö n c e k en d i elleriyle bağlam ıştı.
O ğ la n c e k e tin in c e b in i k a v ra rk e n K ız ’ın da o ğ la n ın g iy sisin
e tu tu n d u ğ u n u h is se tti. M a lo rie y ü rü rk e n d u rm ad an o n lara
17

irbirlerine tutunup tutunm adıklarını so ru yord u . A gaç dalları
yüzüne batıyordu am a yine de sesini çıkarm ıyordu.
Kısa süre sonra M alorie’nin toprağa sapladığı işarete ulaştılar.
Kınlan m utfak sandalyelerinden birinin bacağını, yolculuklan
sırasında ayagm ın takılıp yolu hatırlam ası için patikam
n tam ortasına saplam ışu.
Kendi evlerinden sadece beş ev uzaklıktaki iskeleye bağlanm
ış durum daki kayığı dört yı\ ö n ce keşfetm işti. Kayığı en
son kontrol edişinin üzerinden bir aydan biraz daha uzun bir
zam an geçm işti am a hâlâ orada d u rd u ğu n a inanıyordu. Buna
rağm en aksini düşünm em ek zordu. Kayığa onlardan önce
başkası ulaşmışsa ne olacakü? Ya kendisinden ço k da farklı
olm ayan, yolun diğer tarafında, kayığa sad ece beş ev uzaklıkta
yaşayan ve son dört )nlının h er gününü k açm ak için yeterli
cesareti toplamaya çalışarak geçiren bir kadın ondan önce
davranmışsa ne olacakü? Aynı kaygan sazlığa takılıp kayığın
sivri çehk ucunu hissederek k urtuluşu onda bulan başka bir
kadın ondan önce davrandıysa ne olacaktı?
Hava, Malorie nin yüzündeki çizikleri yakıyordu. Ç o cu k ­
lar şikâyet etmiyordu.
Bu çocukluk değil, diye düşündü M alorie ço cu k ları nehre
doğru götürürken.
Sonra onu duydu, iskeleye ulaşm adan ö nce kayığın suda
çıkardığı sesi fark etti. Durdu ve çocu k ların göz bağlarını k on t­
rol ederek ikisini de sıkü ve çocu k ları ahşap iskeleye çıkardı.
Evet, diye düşündü, hâlâ burada. Tıpkı evlerinin yanındaki
sokakta hâlâ park halinde olan araçlar gibi. Tıpkı sokaktaki
diğer boş evler gibi.
Evden uzaklaşıp orm andan çıktıklarında hava iyice serinlemişti.
Suyun sesi k orkutucu olduğu k ad ar h eyecan vericiydi.
Kayığın durduğuna inandığı yerde dizlerinin üzerine
çökerken çocukların ellerini bıraktı ve kayığın çeh k u cu n u
aram aya koyuldu. Parm aklan ilk ö n ce, kayığı iskeleye bağlarken
kullanılan halatı buldu.
18

“O ğlan,” dedi kayığın buz gibi ucunu iskeleye doğru çekerken.
“One. One geç." Ona yardım elli. Oğlan hazır olduktan
sonra çocuğun yüzünü iki elinin arasına alarak bir kere
daha, “Dinle. Suyun ötesini dinle. Sakın dinlemekten vazgeçme,"
dedi.
Kıza iskelede kalmasını söyledikten sonra gözleri görm e­
den halattaki düğümü açtı ve dikkatli bir şekilde kayığa binerek
ortadaki kısma olurdu. Yan ayakta yan oturur pozisyonda
kızın da kayığa binmesine yardım etti. Kayık beklenmedik
bir anda şiddetle sarsılınca Malorie kızın elini sıkıca kavradı.
Ama yine de kızın sesi çıkmadı.
Teknenin dibinde yapraklar, dal parçaları ve su vardı.
Malorie bunlan eliyle ayıklayarak kayığın sağ tarafına sakladığı
kürekleri buldu. Kürekler soğuktu. İslaktı. Küf kokuyorlardı.
Kürekleri demir oluklara yerleştirdi. İskeleden ayrılırken
kürek çekm eye başladığı sırada güçlü ve dayanıklı görünüyorlardı.
Ve sonra...
Artık nehirdeydiler.
Su sakindi. Ama sesler vardı. Ormandaki hareketleri hissedebiliyorlardı.
M alorie sisi düşündü. Kaçışlarını gizlediğini umdu.
Ama sis er ya da geç yok olacaktı.
“Ç ocuklar,” dedi Malorie sertçe nefes alarak, “dinleyin.”
Sonunda, dört yıl bekledikten, onca eğitimden ve aynimak
için yeterli cesareti topladıktan sonra iskeleden, sazlıktan ve
ona bir öm ür boyu kadar uzun gelen bir süredir onu ve çocuklannı
koruyan evden uzaklaşıyordu.
19

f\
Çocuklar doğmadan dokuz ay önceydi. Malorie ikisinin de
dekore etmediği mütevazı bir kiralık dairede kız kardeşi
Shannon ile birlikte yaşıyordu. Oraya, arkadaşlarının endişelerine
rağm en, üç hafta kadar önce taşınmışlardı. Malorie
de Shannon da popüler ve akıllı kadınlardı ama birlikte oldukları
zam an kendilerini kaybedip durmak gibi bir eğilim
gösterirlerdi ki kutulan içeri taşıdıklan gün bile bunun bir
göstergesiydi.
“Büyük yatak odasını benim almamın daha doğru olduğunu
düşünüyordum ,” dedi Shannon ikinci katın sahanlığında
dikilirken. “Sonuçta benim gardırobum daha büyük.”
“Ah, haydi am a,” diye yanıtladı Malorie henüz okumadığı
kitapları koyduğu süt kasasını taşırken. “O odanın penceresi
daha iyi.”
Kız kardeşler uzun bir süre boyunca bu konuda tartıştı.
İkisi de ilk günlerinde tartışarak arkadaşlanmn ve ailelerinin
haklı olduğunu kanıtlamaktan ötürü bitkin düşmüştü. Sonunda
Malorie yazı tura atmayı teklif etti ama o da Shannon’ın
lehine sonuçlandığından beri yazı tura sırasında hile yaptığına
inanıyordu.
Malorie o sırada kız kardeşinin onu çileden çıkarmak için
yaptığı şeyleri düşünm üyordu. Shannon’ın ardından ortalığı
21

toplam ıyor, dolapların kapaklarını k ap atm ıy o r ya da k oridor
boyunca uzanan giysi ve ço rap yığın ın dan o lu şan yolu takip
etm iyordu. Bulaşık m akinesini çalıştırırk en ya da S h an n o n ’ın
açılm am ış kolilerinden birini o tu rm a o d asın ın o rtasın d an çekerken
başını iki yana sallayarak oflayıp p u flam ıy ord u . Bunun
yerine birinci kattaki b anyoda çırılçıp lak bir halde dikilm
iş, k am ın ın aynadaki yansım asın ı in celiy o rd u .
R e g lin d a h a ö n c e d e g e c i k t i , dedi k endi k en d in e. A m a bu,
teselli bile sayılm azdı çü n k ü h aftalard ır d erin b ir en dişe içindeydi
ve H enry M artin’le b erab er o lu rk en k o ru n m ası gerektiğini
biliyordu.
Siyah saçları om u zların a dek u zan ıy o rd u . D u d ak lan m e­
raklı bir ifadeyle kıvrıldı. E llerin i d ü m d ü z o lan k arn ın a koyup
yavaşça başıyla onayladı. K endi k en d in e nasıl açık layacağını
bilem ese de ham ile o ld u ğu n u hissediyordu.
“M alorie!” diye seslendi S h an n o n o tu rm a odasından.
“O rada n e yapıyorsun?"
M alorie yanıt verm edi. Yana d o ğ ru d ö n ü p b aşını eğdi.
Mavi gözleri, b anyonun so lgu n ışığı altın d a g rim si g ö rü n ü ­
yordu. Elini lavabonun pem be ren k li lin o ly u m yüzey in e koyup
sırtını bir yay gibi b ü k tü . Sanki için d e k ü çü k bir yaşam
olm adığını kanıtlayacakm ış gibi k arn ın ı o lab ild iğin ce içine
çekm eye çalışıyordu.
“M alorie!” diye seslendi S h an n o n tekrar. “Televizyonda
bir rapor daha yayın lıyorlar! A lask a’da b ir şey ler o lm u ş .”
M alorie kız kardeşinin sö y led iklerin i d u yd u am a dünyada
olup bitenler o anda pek u m u ru n d a değildi.
Son günlerde İn tern et, in san ların “R usya R a p o ru ” adını
verdiği bir hikâyeyle çalk alan ıy ord u . St. P etersb u rg ’u n karlarla
kaplı otoyolunda ilerlem ek te olan bir k am y o n u n y o lcu koltuğunda
oturan adam , k am y o n u k u llan m ak ta olan arkadaşından
kenara çekm esini istem iş, so n ra da ad am a saldırıp tırnaklarıyla
dudaklarım kop arm ıştı. A rd ın d an , k am y o n kasasında

u ld u ğ u b ir te ste re y le k e n d i c a n ın a k ıy m ıştı. T ü y le r ü rp e r­
tici b ir h ik â y e y d i am a M a lo rie h ik â y e n in ü n ü n ü I n te m e t’in
ra sg e le o la y la rı p o p ü le r k ılm a k ta k i sa çm a sap an b e ce ris in e
b a ğ lıy o rd u . S o n ra ik in c i b ir h ik â y e d ah a ortaya ç ık tı. O la n ­
lar b ü y ü k b e n z e rlik g ö ste riy o rd u . Bu d efa St. P ete rsb u rg ’u n
ü ç b in k ilo m e tre k a d a r u z a ğ ın d a k i Y a k u tsk ’ta y a şa n m ıştı. H er
a ç ıd a n “a k lın ın y e rin d e o ld u ğ u ” sö y le n e n b ir a n n e, k ın irm ş
ta b a k la rın k e s k in k e n a rla rıy la h a y a tın a so n v e rm e d e n ö n ce
ç o c u k la r ın ı c a n lı c a n lı e v in in b a h ç e sin e g ö m m ü ştü . S o n ra , St.
P e te rs b u r g ’u n ik i b in k ilo m e tre g ü n e y d o ğ u su n d a k i O m sk ’de
ü ç ü n c ü b ir h ik â y e p a tla k v e rm iş, In te rn e t’te h ız la y a y ılm ış ve
g ö z a ç ıp k a p a y ın c a y a k a d a r tü m so sy a l m ed y a site le rin d e en
ç o k ta rtış ıla n k o n u la rd a n b irin e d ö n ü şm ü ştü . B u defa v id eo
k a y d ı v a rd ı. M a lo r ie ’n in iz le y eb ild iğ i k a d a rıy la sa k a lı k a n a
b u la n m ış b ir a d a m e lin d e k i b a lta y ı salla y a ra k o n u film e ç e k e n
a d a m a sa ld ırm a y a ç a lışıy o rd u . A d am en n ih a y e tin d e b a ş a n lı
o lm u ş tu . A m a M a lo r ie o k ıs m ı iz le m e m işti. K o n u h a k k ın d a k i
g e liş m e le ri ta k ip e tm e m e y e ç a lış m ış tı. A m a d aim a d ra m a tik
b ir y a n ı o la n S h a n n o n , k o r k u tu c u h a b e rle ri takip e tm e k te ıs ­
ra rcı d a v ra n m ış tı.
“A la s k a ," d iy e te k ra rla d ı S h a n n o n b a n y o k a p ıs ın ın a rd ın ­
d a n . “A m e rik a ’d a n b a h s e d iy o ru z M a lo r ie !”
S h a n n o n ’ın sa rı s a ç la rı, a n n e le rin in F in la n d iy a ’ya u zan an
k ö k le r in i g ö z le r ö n ü n e seriy o rd u . M a lo rie d ah a ziyad e b a b a sına
b e n z iy o rd u : g ü ç lü , d e rin g ö z lere ve b ir k u z e y lin in p ü rü zsü z
b u ğ d a y r e n k li te n in e sa h ip ti. Y u karı Y a n m a d a ’da b ü y ü d ü k le ri
iç in ik isi de ş e h ir m e rk e z in d e , D e tro it y a k ın la n n d a y a şa m a n ın
h a y a lin i k u rm u ş tu . B u ra n ın p a rtile rle , k o n se rle rle , iş fırsa tla ­
rıy la ve b ir sü rü e rk e k le d o lu o ld u ğ u n u d ü şü n m ü şlerd i.
S o n u n c u s u , H e n ry M a rtin ile ta n ışa n a k a d a r M a lo rie için
p e k d e y o lu n d a g itm e m iş ti.
“L a n e t o ls u n ,” d iy e b ağırd ı S h a n n o n . “K an ad a’da da b ir
şey le r d ö n ü y o r ola b ilir. M a lo rie , bu cid d i b ir m esele. Sen o ra ­
da h â lâ n e y a p ıy o r s u n ? "
23

Malorie musluğu açıp soğuk suyun parm aklarının arasından
süzûlm esine izin verdi. Yüzüne biraz su çarptı. Aynadaki
yansım asına bakarak hâlâ Yukarı Yarım ada’da yaşam akta olan
annesiyle babasını düşündü. H enry M artin’e dair en ufak bir
fikirleri yoktu. Birlikte geçirdikleri o g eceden beri Malorie
bile onunla konuşm am ıştı. Yine de şim di burada durm uş, büyük
olasılıkla ona sonsuza dek bağlanm ıştı.
Malorie havluya uzanırken aniden banyonun kapısı açıldı.
“Tannm , Shannon.”
“Beni duydun mu M alorie? H erkes olanlardan bahsediyor.
İnsanlar bunun bir şey görm ekle ilgisi olduğunu söylüyorlar.
Sana da garip gelmiyor m u? Az önce C N N ’de tüm olayların
ortak bir noktası olduğunu söylediklerini duydum . Kurbanlar
insanlara saldınp kendi can lan n a kıym adan ö nce bir şey
görüyorlannış. Buna inanabiliyor m u su n ?”
Malorie yavaşça kız kardeşine döndü. Yüzünde hiçbir ifade
yoktu.
“Hey, Malorie, sen iyi m isin? Pek iyi g örü n m ü y o rsu n .”
Malorie ağlamaya başladı. Alt dudağını ısırdı. Havluya
uzanmışü ama hâlâ vücudunu örtm eye çalışm am ıştı. Hâlâ
çıplak haldeki kam ını inceliyorm uş gibi aynanın önünde dikiliyordu.
Shannon durum un farkına vardı.
“Kahretsin,” dedi Shannon. “Yoksa şey olduğundan mı endişeleniyorsun?”
Malorie daha Shannon’ın cüm lesi bitm eden başıyla onaylamaya
başladı. Kız kardeşler pem be renkli banyoda birbirlerine
doğru birer adım attılar ve Shannon, M alorie’ye sarılarak
onu sakinleştirmek için siyah saçlarını okşadı.
“Tam am ,” dedi. “Hem en paniğe kapılm ayalım . Test yapalım.
İnsanlar böyle yaparlar. Tam am mı? Endişelenm e. Test
yapan insanlann yarısından fazlasının ham ile olm adığına yemin
edebilirim .”
Malorie yanıt vermedi. Sadece derin derin iç çekti.
“T am am ,” dedi Shannon. “Haydi, gidelim .”
24

Bir insan ne kadar uzağı duyabilirdi?
Gözleri bağlı bir şekilde kürek çekmek Malorie’nin hayal
ettiğinden bile daha zordu. Kayıklan defalarca sazhklann
arasındaki bataklıklara sürüklenmiş ve dakikalar boyunca
orada sıkışıp kalmışlardı. Çocukların gözlerini örten bağlara
uzanan görünmez ellere dair zihninde canlanan görüntüler,
Malorie’nin dört bir yanını sarmıştı. Sudan ya da nehrin kıyıyla
birleştiği yerdeki bataklıktan çıkan eller. Çocuklar çığlık
atmamış, henüz sızlanmamışlardı bile. Bunun için gereğinden
fazla sabırlıydılar.
Ama bir insan ne kadar uzağı duyabilirdi?
Oğlan ayağa kalkıp yosun tutmuş bir ağaç gövdesini iterek
kayığı kurtarmaya yardım etliğinden Malorie artık yeniden
kürek çekebiliyordu. Erkenden karşılaştıkları tersliklere
rağmen ilerleme kaydettiklerini hissediyordu. Bu onu
canlandırıyordu. Güneş çoktan doğmuş olduğundan ağaçlardaki
kuşlar ötüyordu. Hayvanlar etraflarını saran ormanın
yoğun bitki örtüsü içinde dolaşıyordu. Zıplayan balıklar
etrafa su sıçratarak Malorie’nin sinirlerine elektrik verilmiş
gibi hissetmesine yol açıyordu. Bunların hepsini duymuş
ama hiçbirini görmemişlerdi.
25

Çocuklar, doğdukları andan beri orm anın seslerini tanıyacak
şekilde eğitilmişlerdi, ikisi de henüz birer bebekken
Malorie, onların gözlerine birer tişört bağlar ve onlan orm a­
nın sınınna kadar götürürdü. H er ne kadar onlara söylediklerini
anlamayacak kadar küçük olduklarını bilse de ormanın
seslerini onlara tarif ederdi.
Hışırdayan yapraklar, derdi. Tavşan gibi küçük bir hayvan.
Ama daima çok daha kötüsünü um m alıydılar. Bir ayıdan bile
daha kötüsünü. O ve onu takip eden günlerde ço cu k lar onlara
anlatılanlan öğrenebilecekleri kadar büyüdüklerinde Malorie
hem kendini hem de onlan eğitm eye başlam ıştı. Am a onlann
bir gün duyacaklan kadar i>n duym ayı asla becerem eyecekti.
Duyma yetisine güvenerek cam a düşen bir yağm u r damlasıyla
cam a hafifçe \mran birini ayırt etm eyi öğrendiği sırada yirmi
dört yaşındaydı. O, görm e yetisine dayanarak yetiştirilm işti.
Bu onu yanlış bir öğretm en yapar m ıydı? Yaprakları içeri taşıyıp
çocuklann gözlerini bağladıktan sonra üzerine bastığı bir
yaprakla elinde ezdiği bir yaprak arasındaki farkı söylem elerini
istediğinde onlara doğru şeyleri m i öğretiyordu?
Bir insan ne kadar uzağı duyabilirdi?
Oğlan’ın balık sevdiğini biliyordu. M alorie, kilerde bulduklan
bir şemsiyeyi kullanarak yaptıklan paslanm ış bir oltayla
sık sık nehre giderek onun için balık yakalardı. Oğlan
bahklann mutfaktaki kovada zıplayıp etrafa sular sıçrattığını
izlemeyi severdi. O nlann resim lerini çizm eye bile başlam ıştı.
Malorie, çocuklanna neye benzediklerini öğretebilm ek için
gezegendeki tüm yaratıklan yakalayıp eve getirm esi gerekeceğini
düşündüğünü hatırladı. G örm e şan slan olsaydı başka
nelerden hoşlanırlardı ki? Acaba Kız tilkiler hakkında ne düşünürdü?
Ya bir kokarca hakkında? A rabalar bile M alorie’nin
am atörce çizimlerine dayanan birer efsaneden ibaretti. Botlar,
çalılar, bahçeler, mağaza vitrinleri, binalar, sokaklar ve yıldızlar.
O nlar için gezegeni yeniden yaratm ak zorunda kalm ıştı.

A m a e lle rin e g e ç ird ik le ri en g ü zel şey b a lık lı. Ve O ğ la n b alığı
g e rçe k le n ç o k sev iyord u .
N e h ir ü z e rin d e k i y o lc u lu k la n n a d evam ed e rk e n duyduğu
h e r su sesin d e ç o c u ğ u n m e ra k ın a y e n ik d ü şü p göz b a ğ ın ı ç ı­
k a ra ca ğ ın d a n en d işe len iy o rd u .
B ir in s a n n e k a d a r uzağı d u y abilird i?
M a lo rie ç o c u k la n n ın a ğ a çla rı, rü z g â n ve ca n lı y ara tık la rla
d o lu k o c a m a n b ir d ü n y aya u zan an b a u k lık la n d in lem esin i
istiy o rd u . K ü rek ç e k e rk e n n e h rin b ir am fi tiyatro ya b en z ed i­
ğ in i d ü ş ü n e r e k g ü lü m sed i.
A m a a y n ı z a m a n d a m e z a rla n da o lab ilird i.
Ç o c u k la r d in le m eliy d i.
M a lo rie k a ra n lığ ın için d e n ç ık a ra k ç o c u k la n n b a şla n n ı
y a k a la y a n v e o n la n k o ru y a n y eg ân e şey in b a ğ la n n ı ç ö z e n elle
ri z ih n in d e n b ir tü rlü atam ıy o rd u .
N e fe s n e fe s e ve ter için d e y d i am a y in e de ç o c u k la n n ın gü ­
v e n d e h is s e d e c e k le ri k a d a r uzağı d u y a b ilm eleri için dua etti.

i
Arabayı Malorie sürüyordu. Kardeşler onun 1999 model Ford
Festiva’sını kullanıyorlardı çünkü onda daha fazla benzin vardı.
Evden sadece beş kilometre kadar uzaktaydılar ama çevrede
bir şeylerin değiştiğine dair işaretler vardı.
“B ak!” dedi Shannon çok sayıda eve işaret ederek. “Pencereleri
battaniyelerle örtmüşler.”
Malorie, dikkatini Shannon’ın söylediklerine vermek istiyordu
ama düşünceleri dönüp dolaşıp yeniden kamına
odaklanıyordu. Rusya Raporu konusunda medyada yaşanan
patlama onu da endişelendiriyordu ama olanlan kardeşi kadar
ciddiye almıyordu. Internet’ten tanıdığı bazı insanlar da
Malorie gibi kuşku içindeydi. Bloglan ve özellikle de kendilerince
güvenlik önlemi alan insanların fotoğraflarının altına
yazılan komik yazılann yayınlandığı SiIlyPeopIe'ı okuyordu.
Shannon rasgele pencerelere işaret edip gözlerini kapatırken
M alorie’nin aklına bunlardan biri geldi. Fotoğraf, penceresine
battaniye asmakta olan bir kadına aitti. Altında ise Fatlım, y a­
tağı doğrudan oraya taşımamıza ne dersin, yazıyordu.
“Buna inanabiliyor m usun?” diye sordu Shannon.
Malorie sessizce başıyla onayladı ve başını sola çe\drdi.
“Flaydi am a,” dedi Shannon. “Bunun gittikçe ilginç bir hal
aldığını artık itiraf etmelisin.”

M alorie’nin bir parçası buna katılıyordu. G erçeklen ilginçti.
K aldınm dan ellerindeki gazeteyi şakaklarına kadar kaldırmış
olan bir çift geçiyordu. Bazı sü rü cü ler dikiz aynalannı
yukan çevirm işti. M alorie kayıtsız bir şekilde bunların, toplum
un yanlış giden bir şeyler olduğuna inanm aya başladığını
gösteren işaretler olup olm adığını m erak etti. Ve eğer öyleyse
yanlış giden şey neydi?
“A nlam ıyorum ,” dedi M alorie kısm en d üşüncelerini dağıtmaya
çalışarak kısmen de konuyla ilgilenm eye başlayarak.
“Neyi anlam ıyorsun?”
“Dışan bakmanın tehlikeli old uğunu m u düşünüyorlar?
Yani herhangi bir yere b akm anın?”
“E vet,” dedi Shannon. “Tam olarak böyle düşünüyorlar.
Sana anlaüp duruyordum .”
Malorie, Shannon’ın oldum olası d ram atik bir tip olduğunu
düşündü.
“Bu kulağa çılgınca geliyor,” dedi. “Şu ad am a b a k !”
Shannon, M alorie’nin işaret ettiği yere baktı. Sonra başını
çevirdi. Takım elbise içindeki bir ad am , k ö rlerin kullandığı
bastonlardan biriyle yürüyordu. G özleri kapalıydı.
“Kimse böyle davranm aktan u tanm ıyor,” dedi Shannon.
Gözleri ayakkabılanndaydı. “İşler öylesine tuhaf bir hal aldı ki.”
Stokel/s Drugs’m önünde durduklarında Shannon elini
gözlerine siper etti. Malorie kardeşinin tuhaf davranışını fark
edince otoparka bakü. Diğerleri de onunla aynı şeyi yapıyordu.
“Görmekten korktuğun şey n e ?” diye sordu.
“Henüz kimse o sorunun yanıtını bilm iyor.”
Malorie eczanenin san renkli büyük tabelasını binlerce
defa görm üştü. Ama tabela daha ö nce gözü n e hiç böylesine
ürkütücü görünm em işti.
Haydi, içeri girip ilk gebelik testini alalım , diye düşündü
arabadan inerken. Kardeşler otoparkı boylu b oy u n ca geçti.
“llaçlann yamnda olduklarını sanıyorum ,” diye fısıldadı Shannon
eczanenin ön kapısını açarken. Hâlâ gözlerini koruyordu.

“Shannon, kes şunu.”
Malorie aile planlamasına yönelik ürünlerin bulunduğu
koridor boyunca ilerledi. First Response, Clearblue Easy,
New Choice ve altı farklı marka vardı.
“Burada bir sürü var,” dedi Shannon raftakilerden birini
eline alarak. “Artık kimse prezervatif kullanmıyor m u?”
“Hangisini alacağım ?”
Shannon om uzlarını silkti. “Hepsi birbirine benziyor.”
Koridorun aşağısında bir adam sargı bezleriyle dolu bir
kutuyu açtı ve sargı bezlerinden birini gözüne tuttu.
Kardeşler gebelik testini kasaya götürdüler. O gün eczanede
Andrew çalışıyordu. Adam Shannon’la aynı yaştaydı ve bir
zam anlar ona çıkma teklif etmişti. Malorie bunun bir an önce
bitmesini istiyordu.
“Vay canına,” dedi Andrew küçük kutuya bakarak.
“Kapat çeneni Andrew,” dedi Shannon. “Bu sadece köpeğimiz
için .”
“Artık bir köpeğiniz mi var?”
“E v et,” dedi Shannon adamın gebelik testini koyduğu torbayı
alarak. “Ve bizim mahallede de epeyce popüler.”
Eve dönüş yolculuğu Malorie için işkence gibiydi. Koltuklarının
arasındaki plastik torba, hayatının çoktan değiştiğini
söylüyordu.
“Bak,” dedi Shannon ğözlerini korum ak için kullandığı
eliyle cam ın öte yanına işaret ederek.
Kardeşler yavaşça dur işaretine yaklaştı. Köşedeki evin hemen
yanında duran bir kadının küçük bir merdivene çıkıp
evin geniş pencerelerini yorganla örttüğünü gördüler.
“Eve döndüğüm üz zaman ben de aynısını yapacağım,”
dedi Shannon.
“Shannon.”
Genellikle mahalledeki çocuklarla dolu olan sokakları
boştu. Mavi renkli, üzerine etiketler yapıştırılmış üç tekerlekli
bisikletler ortalıkta görünmüyordu. Wifflc marka tek bir
beysbol sopası yoktu.
31

İçeri girer girm ez M alorie b an y o y a y ö n e lirk e n Shannon
derhal televizyonu açtı.
“M alorie, tek yap m an g erek en o n u n ü z e rin e iş e m e k !” diye
seslen d i S h an n o n .
Banyod aki M alorie h a b erlerin sesin i d u y abiliy o rd u .
S h a n n o n b an y o n u n k ap ısın a d ayanan a d ek M alorie çoktan
başın ı iki yana sallayarak p em b e çiz g iy e bakm aktay d ı.
“H adi b e ,” dedi S h a n n o n .
“A nnem i ve babam ı aram am g e rek iy o r,” d ed i M alorie. Kendi
ken d ini başına g elecek lere h azırlam aya b a şla m ıştı bile çünkü
b ekâr olm asına rağm en o b eb eğ i d o ğ u ra ca ğ ın ı biliyordu.
“H enry M artin ’i a ra m a lısın ,”, d ed i S h a n n o n .
M alorie kız kard eşin e ç a b u c a k b ir b a k ış a ttı. Henry
M a rtin in o ço cu ğ u n h ayatın d a ö n e m li b ir rol o ynam ayacağını
biliyordu. H er n ed en se ç o k ta n b u n u k a b u lle n m işti. Shannon,
açılm am ış k u tu la n n te le v iz y o n u n ö n ü n d e k i alan ı işgal
ettiği oturm a od asına girdi. E k ra n d a b ir cen a z e tö re n i vardı.
CNN y o ru m cu la n k o n u h a k k ın d a ta rtışıy o rla rd ı. Shannon
televizyona yaklaşıp sesin i k ıstı. M a lo rie ise k a n ep ey e oturup
cep telefonu ndan H enry M a rtin ’i arad ı.
Adam yan ıt v erm ey in ce m esaj a ttı.
Ö nem li b ir konu var. U y g u n o ld u ğ u n d a b e n i ara.
S hann on anid en b a ğ ırarak k o ltu k ta n fırlad ı.
“Bunu gördün m ü M a lo rie? M ic h ig a n ’da b ir k aza olm uş!
S an ın m Yukarı Y anm ad a’da o ld u ğ u n u sö y le d ile r.”
M alorie zaten ann e ve bab ası h a k k ın d a d ü şü n ü p duruyordu.
Shannon televizyonun sesin i y en id en a ç ın c a kardeşler,
İron M ountain’da yaşam ak ta o la n y a şlıca b ir ç iftin y ak ın lan n -
daki orm anlık alanda b ir ağaca asılm ış h ald e b u lu n d u ğ u n u öğrendiler.
Spiker çiftin ken d i k e m e rle rin i k u lla n d ığ ın ı söyledi.
M alorie an n esin i aradı. T elefo n ik i defa ç a ld ık ta n son ra kadın
telefonu açtı.
“M alorie.”
“A n n e.”

"Şu haberler yüzünden aradığından em inim ?"
"Hayır. A nne, h am ileyim .”
"A h, Tanrım . M alorie.” A nnesi bir anlığına sessizleşti.
M alorie hattın diğer ucundaki televizyonun sesini duyabiliyordu.
"C id d i ilişkin olan biri var m ı?”
"H ayır, bu bir kazaydı.”
Shann on artık televizyonun önünde dikiliyordu. Gözleri
fal taşı gibi açılm ıştı. M alorie’ye ne kadar önem li olduğunu
h atırlatm ak istercesine eliyle televizyona işaret ediyordu. Telefo
n u n u cundaki annesi hâlâ suskundu.
"A n ne, iyi m isin ? ”
"A slında şu anda sen in için daha fazla endişeleniyorum
ta tlım .”
"E vet. K ötü zam an lam a.”
"K aç h a fta lık ?”
"San ırım beş haftalık. B elki de a ltı.”
“D oğurm ayı d ü şünü yor m usun? K arannı verdin m i?”
“Evet. D em ek isted iğim şu ki ham ile olduğum u az önce
öğrendim . A m a doğuracağım . E v et.”
“B ebeğin babasına haber verdin m i?”
“O na yazdım . Am a tekrar aram ayı d eneyeceğim .”
Bu defa duraksayan M alorie’ydi. Sonra konuşmaya devam etti.
“O rad a k e n d in iz i gü vende hissed iyor m usunuz anne?
İyi m is in iz ? ”
“B ilm iyoru m , gerçekten bilm iyorum . H içbirim iz kendim i­
zi güvende hissetm iyoruz ve çok korkuyoruz. Ama şu anda
sen in için en d işelen iy o ru m .”
Ekranda b ir kadın önündeki şem aya işaret ederek yaşanm
ış o labilecek leri açıklıyord u. Çiftin arabasının terk edilmiş
halde bulunduğu kü çü k sokak boyunca uzanan bir çizgi çizdi.
O sırada M alorie’nin annesi, yaşlı çifti tanıyan bir arkadaşı
olduğunu anlatıyordu. Soyadlannın M ikkonen olduğunu
söyledi. E kran d aki kadın artık kanlar içindeki çim enlerin arasında
dikiliyordu.
3.3

“Tannm ," dedi Shannon.
“Ah, keşke baban evde o lsay d ı,” dedi an n esi. “Ve sen lıam
ilesin. Ah, M alorie.”
Shannon telefonu kavradı. A n n esin e hab erlerd e verilen
detaylardan daha fazlasını bilip b ilm ed iğ in i sord u . O radaki
insanlar neler konuşuyordu? Şu ana kad ar y aşan an tek olay
bu muydu? İnsanlar önlem alm aya b a şlam ış m ıyd ı?
Shannon çılgın gibi telefonla k o n u şu rk e n M alorie kanepeden
kalktı. Sokak kapısına kad ar gid ip kap ıyı açtı. Sokağa
baktı ve kendi kendine B u n la r n e k a d a r cid d i, diye sordu.
Kom şulanndan hiçbiri bahçed e d eğild i. D iğ er ev lerin pencerelerinden
görünen tek b ir yüz b ile y o k tu . Y anın d an bir
araba geçti ama M alorie sü rü cü n ü n yü zü n ü g ö rem ed i çünkü
adam eliyle yüzünü gizliyordu.
Sabah gazetesi evin ö n ü n d ek i ç im e n le rin ü z erin d e duruyordu.
M alorie ona doğru bir adım attı. İlk sa y fa n ın m anşeti,
olayların artan sayısıyla ilgiliydi. Sad ece şöy le yazıyord u; BİR
TANE DAHA. Shannon bü y ü k ih tim alle g azeted e yazan her
şeyi çoktan ona anlatm ıştı. M alorie gazeteyi ald ı, ark a sın ı çevirdi
ama arka sayfada gördüğü şey d u rm asın a n ed en oldu.
Bu bir ilandı. R iverbridge’d eki b ir ev, k a p ıla rın ı yaban cılara
açıyordu. “G üvenli ev” d eniliyord u. B ir sığ ın a k . H er geçen
gün patlak veren korku tu cu olaylara rağ m en ev sahip lerinin
bir “bannak" görevi göreceğini um duğu b ir yer.
Paniğin teninin karıncalan m asına n ed en o la n ilk kırm tılann
ı hissetm eye başlayan M alorie sokağa b ir d efa d aha baktı.
K om şulannın kapısının açılıp hızla k ap a n d ığ ın ı gördü. E lin ­
de tuttuğu gazeteyle om zunun ü zerin d en k en d i ev in e baktı.
Evden hâlâ televizyonun sesi yü kseliyord u , içe rid e, oturm a
odasm m karşı duvannda, S hann on od adaki p en cerelerd en b i­
rine battaniye asıyordu.
“H aydi,” dedi Shannon. “İçeri gir. Ve o kap ıyı k a p a t.”
34

Ç ocukların doğum undan altı ay önceydi. M alorie duş alıyordu.
Evdeki bütün pencereler battaniyelerle örtülm üştü.
Sokak kap ısını asla açık ya da kilitlem eden bırakm ıyorlardı.
A çıklanam ayan olaylara dair raporlar, insanlann paniğe kapılm
asına neden olan bir sıklıkla gün yüzüne çıkıyordu. Bir
süre önce haftada iki defa son dakika haberi olarak verilen
olaylar artık her gün yaşanıyordu. Televizyonda devlet görevlileriyle
röportajlar yapılıyordu. M aine kadar doğudan ve
Florida kadar güneyden gelen haberler her iki kardeşin de
önlem alm aya başlam asına neden olm uştu. Her gün onlarca
bloğu ziyaret eden Shannon, okuduğu her şeyden biraz olsun
korkuyordu. M alorie neye inanm ası gerektiğini bilm iyordu.
Her saat başı In tem et’te yeni hikâyeler patlak veriyordu. Sosyal
medyada herkes bu konudan bahsediyordu. Gazetelerde
sadece bunlar işleniyordu. Yalnızca konu hakkındaki bilgileri
ele alan yeni web siteleri ortaya çıkıyordu. Sitelerden birinde
olayların yaşandığı şehirlerin kırm ızı renkli suratlarla işaretlendiği
bir dünya haritası vardı. M alorie haritaya son baktığında
üç yüzün üzerinde kırm ızı renkli surat saymıştı. İnternet
ortam ında, yaşananlara “Sorun” deniliyordu. Toplum
içinde kabul gören bir düşünceye göre, “Soru n” her ne olursa
olsun kişinin b ir şey ler görm esiy le başlıyordu.
35

M alorie elinden geldiğince söylenenlere inanm ayı reddetti,
Kardeşler durmadan tartışıyorlardı. M alorie kitlesel panikle
dalga geçen sayfalardan alıntılar yaparken Shannon geriye
kalan her yerden alıntılarla karşılık veriyordu. Ama kısa zaman
sonra Malorie mücadeleden vazgeçm ek zorunda kaldı
çünkü sıklıkla ziyaret ettiği sayfalar, sevdikleri insanlara dair
hikâyeler paylaşmaya ve blogların yazarlan endişelerini dile
getirmeye başlamışa.
D eliler, diye düşünmüştü M alorie o zamanlar. K uşkuculann
arasından bile çıkıyorlardı.
Malorie iki farklı hayatı aynı anda yaşarken günler gelip
geçiyordu. Kardeşlerden ikisi de artık evden aynim ıyordu.
İkisi de pencerelerin örtülü olup olm adığını kontrol ediyordu.
Durmadan kendini tekrarlayan hikâyeleri dinlem eye katlanamayacak
hale gelene kadar CNN’i, M SN BC ’yi ve F o x ü
izliyorlardı. Ve her ne kadar Shannon gün geçtik çe ciddileşip
kasvetli birine dönüşse de M alorie her şeyin geçip gideceğine
dair ufak bir umut kınntısı besliyordu.
Ama olmadı. Ve her şey gün geçtikçe kötüye gitti.
Kapalı kapı ve pencereler ardında üç ay boyu nca yaşadıktan
sonra Malorie’nin ve Shannon’ın en korkunç kâbuslan
gerçek oldu. Anne ve babalan artık telefona yanıt verm iyorlardı.
E-postalannı da cevaplamıyorlardı.
Malorie kuzeye doğru yol alarak Yukan Yanm ada’ya gitmek
istedi ama Shannon ona karşı çıktı.
“Malorie, güvende olduklannı um m aktan başka bir şey
elimizden gelmez. Telefonlannın kesildiğini um m alıyız. Şu
anda bir yere gitmeye kalkışm ak aptallık olur. Flenüz markete
bile gitmeyi göze alam azken dokuz saatlik bir yolculuk
kesinlikle intihar anlamına gelir.”
“Sorun” daima intiharla sonuçlanıyordu. Fox N ews o kelimeden
o kadar çok bahsetm işti ki artık eş a n lam lılannı kullanıyorlardı.
"Kendi kendini yok etm e." “K endi canını alm a.”
36

“Harakiri.” Spikerlerden biri durumu, “kişinin kendini ortadan
kaldırması" olarak tarif etmişti ama bu tanım halk tarafından
pek hoş karşılanmamıştı. Devlet tarafından verilen
talimatlar ekrandan geçip duruyordu. Ülke genelinde sokağa
çıkma yasağı ilan edilmişti. İnsanlara kapılarını kapamalan,
pencerelerini örtmeleri ve temel olarak asla dışarı bakmamaları
tavsiye ediliyordu. Radyodaki müzik yayınının yerini tartışmalar
almıştı.
B ir h ararım a, diye düşündü Malorie. D ışarıdaki dünya
k ap atılıy or.
Kimse olanlara anlam veremiyordu. Kimse neler olduğunu
bilmiyordu. İnsanlar, başkalarının canlannı yakmalanna, kendi
hayatlarına son vermelerine neden olan bir şey görüyordu.
İnsanlar ölüyordu.
Ama neden?
M alorie içinde büyüyen çocuğa odaklanarak sakinleşm e­
ye uğraşıyordu. Çocuğunuzla isimli bebek kitabındaki tüm
belirtileri gösteriyor gibiydi. Hafif kanamalar. Göğüslerde
hassasiyet. Yorgunluk. Shannon, M alorie’nin ruh halindeki
değişikliklerden şikayetçiydi ama asıl deliye dönm esine
neden olan aşermeydi. M arkete kadar gitm ekten korktukları
için, gebelik testini aldıkları günden kısa bir süre
sonra depoladıkları yiyeceklere mahkûm kalmışlardı. Ama
M alorie’nin damak tadı değişm işti. Alışılagelmiş yiyecekler
m idesini bulandırıyordu. O da ellerinde ne varsa karıştırıyordu.
Portakallı çikolatalı kek. Kokteyl soslu tavuk. Kızarmış
ekm ek üzerinde çiğ balık. En çok dondurm anın hayalini
kuruyordu. Sık sık sokak kapısına bakıp direksiyonun
arkasına geçip m arkete gitm enin ne kadar kolay olduğunu
düşünüyordu. Sadece on beş dakikasını alacağını biliyordu.
Ama ne zaman kapıya yönelecek olsa televizyonda tüyler ürpertici
başka bir hikâye yayınlanıyordu. Ayrıca, çalışanların
markette olup olm adıklarım kim bilebilirdi ki?
37

Shannon’a, ‘İnsanların ne gördüklerini düşünüyorsun?"
diye sordu Malorie.
“Bilmiyorum, Malorie, G erçekten bilm iyorum ."
Kardeşler sık sık birbirlerine bu soruyu soruyorlardı.
İnternette bahsi geçen teorileri saym ak m üm kün değildi.
Her biri Malorie nin ödünü patlatıyordu. K ablosuz teknolojinin
kullanımından kaynaklanan radyo d algalarının neden
olduğu ruhsal bozukluk bunlardan biriydi. İnsanoğlunun evrimindeki
bir hata da başka bir tanesiydi. Yeniçağ akım ının
takipçileri, yaşananlann insanoğlunun patlam ak üzere olan
bir gezegenle ya da ölmekte olan bir güneşle tem asından kaynaklandığını
söylüyordu.
Bazı insanlar dışanda tehlikeli yaratıklan n olduğuna inanıyordu.
Hükümet ise kapılarınızı kilitleyin d em ek dışında hiçbir
şey söylemiyordu.
Malorie tek başına kanepede oturm uş, televizyon izlerken
kamını okşadı. İzleyebileceği güzel h içb ir şey olm adığından
bebeğin endişesini hissetm esinden korkuyordu. Çocuğunuzla
bunun olabileceğini söylüyordu. Bebek, annesinin duygularını
yaşayacaku. Yine de gözlerini ekrandan ayıramıyordu.
Arkasındaki duvara yasladığı m asanın üzerinde, daim a açık
durumdaki bilgisayar duruyordu. Radyo kısık sesle çalışıyordu.
Hepsini bir arada düşündüğünde M alorie sanki bir
harekât merkezindeymiş gibi hissetti. H er şey paramparça
olurken yaşananlann merkezinde olan b iten i takip ediyordu.
Bu son derece boğucuydu ve gün geçtikçe korkutu cu bir
hal alıyordu. Artık televizyonda reklam lar yayınlanm ıyordu.
Haber spikerleri sadece kısa bir anlığına duraksıyor ve hiç
utanmadan şaşkınlıklannı sergilerken son dakika haberlerini
canlı yayında alıyorlardı.
İletişim araçlarından yükselen uğultuya rağm en M alorie,
Shannon’ın ikinci katta hareket ettiğini duydu.
38

Sonra, CNN’in en ünlü yorumcularından biri olan Gabriel
Townes ona uzalılan kâğıdı sessizce okurken Malorie üsl katlan
gelen bir gürüliüyle yerinden sıçradı ve öylece donakaldı.
“Shannon!” diye seslendi. “İyi m isin?”
Gabriel Townes iyi görünmüyordu. Son günlerde sıklıkla
televizyondaydı. CNN, m uhabirlerinin çoğunun kanala gelmeyi
kestiğini duyuralı epeyce olmuştu. Townes orada yatıp
kalkıyordu. Yeni sloganı, “Bundan birlikte kurtulacağız” idi.
Saçları arlık kusursuz görünmüyordu. Çok az makyaj yapıyordu.
Daha da önem lisi, haberleri sunarken sergilediği bitkin
tavırdı. Çökm üş gibi görünüyordu.
“Shannon? Buraya gel. Townes az önce bir son dakika
haberi ald ı.”
Ama yanıt yoktu. Ûst katta sessizlik hüküm sürüyordu.
Malorie ayağa kalkıp televizyonun sesini kıstı.
“Shannon?”
Gabriel Townes sessizce Toledo’da yaşanan bir kafa kesme
olayının detaylarını veriyordu. Burası, M alorie’nin oturup televizyon
seyrettiği yerden en çok yüz otuz kilometre uzaktaydı.
“Shannon?! Orada ne yapıyorsun?"
Cevap gelmedi. Townes alçak sesle televizyonda konuşmaya
devam ediyordu. Habere eşlik eden herhangi bir grafik,
müzik ya da m ontajlı görüntü yoktu.
Odanın ortasında öylece dikilen Malorie tavana baktı. Televizyonun
sesini biraz daha kıstı, sonra radyoyu kapattı ve
merdivenlere doğru yürümeye başladı.
Tırabzanlara ulaştığında başını yavaşça kaldırıp halıyla
kaplı sahanlığa baktı. Lambalar kapalıydı ama güneş ışığına
benzeyen ince bir ışık demeti duvarı aydınlatıyordu. Elini ahşap
tırabzana koyan Malorie halıya doğru bir adım attı. Omzunun
üzerinden sokak kapısına baktı ve o ana kadar duyduğu
tüm raporları düşündü.
Merdivenleri çıktı.
“Shannon?”
39

Artık ûst kattaydı. Tir tir titriyordu. K oridora girdiğinde
Shannon'ın odasından gelen güneş ışığın ı gördü. Cesaretini
toplayıp yavaşça kapıyı açarak içeri baktı.
Pencerelerden birinin köşesi gözler önü ndeydi. Battaniyenin
bir parçası öylece sarkıyordu.
Malorie hızla bakışlannı kaçırdı. Sadece sessizlik ve alt
kattaki televizyondan gelen belli belirsiz b ir uğultu vardı.
"Shannon?”
Koridorun sonundaki banyonun kap ısı a çık tı. Lam bası da
yanıyordu. Malorie oraya doğru yürüdü. Son u n d a kapının
önünde durduğunda nefesini tuttu ve b ak m ak için döndü.
Shannon yüzü tavana dönük halde yerde ö ylece yatıyordu.
Göğsüne bir makas saplanm ıştı. G ittik çe etrafa yayılan kan,
yerdeki fayanslann üzerinde kocam an bir b irik in ti oluşturuyordu.
Ortalıkta vücudundakinden b ile daha fazla kan varmış
gibi görünüyordu.
Malorie çığlık atıp kapının pervazına tutu ndu ve ağlayarak
dizlerinin üzerine çöktü. B anyonun p arlak ışık la n her
aynnuyı gözler önüne seriyordü. Kız kard eşin in gözlerindeki
donukluk. Shannon’m tişörtünün m akasla b irlik te göğüs kafesine
girmesi.
Malorie küvete kadar em ekleyip kustu. H er yeri kız kardeşinin
kanıyla kaplıydı. Shannon’ı uyandırm aya çalıştı ama
uyanmayacağını biliyordu. M alorie, S h a n n o n ’la konuşarak
ayağa kalktı. Ona yardım getirm eye gid eceğin i söyledi. Ellerindeki
kanı sildikten sonra M alorie aceleyle alt kata indi
ve kanepenin üzerindeki telefonunu buldu. P olisi aradı ama
yanıt yoktu. Tekrar aradı. Yanıt yoktu. Sonra a ilesin i aradı.
Hâlâ telefona cevap vermiyorlardı. Geri dönüp koşarak sokak
kapısına gitti. Yardım bulm alıydı. Eli, kap ının topuzu nu kavradığı
anda onu çevirem eyeceğini anladı.
Ulu Tannm , diye düşündü M alorie. S h an n on a s la isteyerek
böyle bir şey yapm azdı. Ulu Tannm , sö y len en ler d oğru ! D ışand
a bir şeyler var.
40

Ve Shannon her ne gördüyse eve yakın olmalıydı.
Onunla kız kardeşini öldüren şey arasında incecik bir ahşap
parçası vardı, M alorie’yi kardeşinin gördüğü şeyden ince
bir ahşap parçası koruyordu.
Ahşabın öte tarafındaki rüzgârın sesini duydu. Ondan başka
çıt çıkm ıyordu. Sokakta tek bir araba yoktu. Komşuların
sesi gelmiyordu. Sadece ürkütücü bir sessizlik vardı.
Yalnızdı. Aniden ve acı verici bir şekilde birine ihtiyacı olduğunu
fark etti. Güvende olmaya ihtiyacı vardı. Bu evden
aynim anın yolunu bulm alıydı.
Shannon’ın görüntüleri zihnini dağhyordu. Buna rağmen
koşarak mutfağa gitti. Lavabonun altındaki gazete yığınını
öne çekti ve gazeteleri çılgınca altüst etti. Gözleri fal taşı gibi
açılm ış bir halde sertçe nefes alarak gazetelerin arka sayfalarını
teker teker kontrol etti.
Sonunda onu buldu.
İlan. Riverbridge. Yabancılar, yabancılan evlerine davet ediyordu.
M alorie ilanı bir kere daha okudu. Sonra bir kere daha.
Elinde sıkıca kavradığı gazeteyle dizlerinin üzerine çöktü.
Riverbridge sadece yirmi dakika uzaklıktaydı. Shannon dışarıda
bir şey görm üştü ve bu, onu öldürmüştü. Malorie bir
an önce kendisinin ve çocuğunun güvenliğini sağlamalıydı.
Aldığı kesik nefesler aniden sonu yokmuş gibi görünen
sıcak gözyaşlarına dönüşlü. Ne yapması gerektiğini bilmiyordu.
Hayatı boyunca hiç bu kadar korkm am ıştı. İçindeki her
şey yanıp kavruluyor gibiydi.
Bağıra bağıra ağladı. İslak gözleriyle ilanı bir kere daha
okudu.
Gözyaşları gazeteye damlıyordu.

“Ne oldu O ğlan?”
“Şunu duydun m u?”
“Neyi? Ne duydun? Konuş!"
“D inle.”
Malorie seslere kulak kabarttı. Kürek çekmeyi bıraktı ve
dinlemeye koyuldu. Rûzgânn sesini duyuyordu. Nehrin sesini
duyuyordu. Uzaklarda bir yerlerde kuşlar ötüyordu. Ağaçlarda
dolaşıp duran küçük hayvanlar yüzünden yapraklar hışırdıyordu.
Tabii bir de kendi soluklan ve kalp atışlan vardı.
Ve tüm bu gürültülerin derinliklerinden bir yerlerden gelen o
ses korkunun bedenini ele geçirmesine neden oldu.
Suda onlarla birlikte başka bir şey daha vardı.
“K onuşm ayın!” dedi Malorie dişlerinin arasından.
Çocuklar suskundu. Kürekleri kıvırdığı bacaklarının üzerine
koydu ve hareketsiz kaldı.
Ö nlerindeki suda büyük bir şey vardı. Yükselip etrafa sular
sıçratan bir şey.
M alorie, çocuklarını delilikten korumak için harcadığı
onca çabaya rağmen onları eski dünyaya ait gerçeklere karşı
yeterince hazırlayıp hazırlamadığını merak etti.
Tıpkı insanların artık kullanmadığı bir nebri istila eden
yabani hayvanlar gibi gerçeklere.
43

Kayık Malorie’nin soluna doğru döndü. K ü rek lerin uçlannı
yasladığı çelik kısma dokunan şeyin sıca k lığ ın ı hisseni.
Ağaçlardaki kuşlar sessizleşti.
Malorie çocuklan düşünerek nefesini tuttu.
Ka)iğın burnuyla o>nayan şey neydi?
Acaba bir y a ra tık o la b ilir m i, diye d üşündü p an ik içinde.
Lütfen, hayır, Tannm, lütfen sa d ece b ir h ayvan olsun. Lütfen!
Malorie, çocuklan göz bağlannı açsa ve deliye dönmeden
önce çığlık çığlığa bağırmaya başlasa b ile ken d i gözlerini açmayacağını
biliyordu.
Kayık, M alorie’nin kürek çek m esin e gerek olmaksızın
hareket etti. Küreklerden birini sık ıca kav ray ıp savurmaya
hazırlandı.
Ama sonra suyun ikiye aynim a sesini duydu. O şey hareket
ediyordu. Sesi artık daha uzaklardan geliyord u. M alorie o
kadar güçlükle soluk alıyordu ki az kalsın n efesi kesilecekti.
Sol tarafmdaki sazhklann arasından y ü k selen tuhaf ses
yüzünden o şeyin sürünerek kıyıya çık tığ ın ı hayal etti.
Belki de yürümüştü.
Yarauk orada ayakta duruyor olabilir m iydi? B elk i de ağaçlann
dallanna ve ayaklanndaki çam ura bakıyord u?
Böyle düşünceler ona Tom’u h atırlatıy o rd u . T atlı Tom.
Hayatının her anını bu yeni ama k o rk u n ç d ünyada nasıl hayatta
kalacaklannı bulm aya çalışarak g e çirm işti. O n u n da
onlarla birlikte olm asını diledi. Tom , o tu h a f sesi ney in çıkardığını
bilirdi.
O bir siyah ayı, dedi kendi kendine.
Kuşların cıvıltısı geri döndü. Ağaçlardaki hayat sürüyordu.
“İyi iş çıkardın,” dedi M alorie solu k soluğa. H âlâ stresli
olduğu sesinden anlaşılıyordu.
Yeniden kürek çekmeye koyuldu. Kısa zam an son ra K ız’ın
bir araya getirdiği yapboz parçalarından çıkan sesle suya çarpan
küreklerin sesi birbirine karışm aya başladı.
44

Siyah kumaş parçalan yüzünden önlerini göremeyen çocuklarım
, varlıklarını gözler önüne seren güneşi ve onlan
nehir boyunca sürükleyen akıntıyı hayal elli. Sıkı sıkı başına
bağladığı göz bağı epeyce ıslanmıştı. Kulaklanm n hemen
yanını tahriş ediyordu. Bazen buna aldınş etmemeyi beceriyordu.
Ama tüm diğer anlarda tek düşünebildiği acıyan yeri
kaşımaktı. Soğuğa rağmen parmaklarını düzenli aralıklarla
nehre batırıp küm aşın canını yakan kısım lannı ıslatıyordu.
Kulaklarının hem en üzerini. Burun kemerini. Başının arkasındaki
düğümün altını. Islaklık işe yanyordu ama Malorie
kumaşın yüzünde bıraktığı hisse asla alışamayacaktı. Kürek
çekerken gözlerinin ve hatta kirpiklerinin bile kumaştan
usandığını düşündü.
Sadece siyah bir ayı, diye tekrarladı kendi kendine.
Ama pek emin değildi.
Son dört buçuk yıldır attığı her adımı bu tür endişeler
yönetiyordu. Gazetedeki ilana yanıt vermeye karar verip
Riverbridge’deki eve ilk adımını attığından beri. O günden
beri duyduğu her ses, zihninde hayvanlardan çok daha korkunç
görüntülerin canlanmasına neden oluyordu.
M alorie tir tir titreyerek çocuklara, “İyi iş çıkardınu,"
dedi. Onlara güvence vermek istiyordu ama sesi, korkusunu
açığa vuruyordu.

yedi^
Riverbridge.
M alorie yıllar önce bu bölgede bir defa bulunmuştu. Buraya
gelm esinin nedeni bir Noel partisiydi. Partiyi veren kıztn
ismini zar zor hatırltyordu. Marcy gibi bir şeydi. Belki de Maribel.
Onu tanıyan Shannon’dı ve arabayı da Shannon kullanmıştı.
Yollar çam ur içindeydi. Ara sokakların sınırlarını çamurlu
kar birikintileri çiziyordu, insanlar içecekleri için çatılannda
biriken buzu kullanıyordu. Biri yan çıplak bir halde
dışan çıkıp karın üzerine 2009 yazmıştı. Şimdi, yazın en sıcak
dönemi olan Temmuz ayının oriasındaydılar ve arabayı kullanan
M alorie’ydi. Korku içindeydi, yapayalnızdı, yastaydı.
Yolculuk acı vericiydi. Arabayı saatte yirmi beş kilom etrenin
üzerine çıkm adan süren Malorie, çılgına dönmüş bir
halde sokak labelalanna ve diğer arabalara bakınıyordu. Gözlerini
kapatıyor, sonra yeniden açıyordu. Her şeye rağmen
ilerlemeye devam elti.
Yollar terk edilm iş gibiydi. Yanından geçip gittiği tüm evlerin
pencerelerinde battaniyeler ya da kontrplaklar vardı.
Mağaza vitrinleri bom boşlu. Alışveriş m erkezlerine ait otoparklarda
tek bir araba dahi yoktu. Gözlerini önündeki yoldan
ayırmadan sürmeye devam etti. Yanında duran haritada
çizdiği yolu takip ediyordu. Direksiyonu kavrayan elleri bil-
47

kindi. Ağlamaktan gözleri yanıyordu. Kız kardeşinin cesedini
evlerinin banyosunda yerde öylece yatarken bıraktığı için hiç
dinm eyecekm iş gibi görünen bir su çlu lu k duyuyordu.
Onu göm m em iş, sadece kaçıp gitm işti.
Hastaneler telefonlara yanıt verm iyordu. Cenaze evleri
de öyle. M alorie, Shannon’ın sevdiği mavi ve sarı renkli bir
eşarpla kısm en üzerini örtm üştü.
Radyo ya)nnı ara ara kesiliyordu. B ir adam savaş olasılığından
bahsediyordu. İnsanlar bir araya gelebilirse ortalığın sakinleşeceğini
söylüyordu. M alorie yolun k en an n a terk edilmiş
bir arabanın yanından geçti. Kapıları açıktı. Yolcu koltuğundan
sarkan ceket yola değiyordu. M alorie b ak ışla n n ı çabucak
arabadan kaçırdı. Gözlerini kapattı. Sonra yenid en açtı.
Radyo çalışıyordu. Adam hâlâ savaş hak kın d a konuşuyordu.
Göz ucuyla sağ tarafında b ir h arek etlilik fark etti ama
oraya bakmadı. Sağ gözünü kapattı. Ö n ü n d ek i yolu n ortasına
küçük bir kuş konup yeniden havalandı. M alorie o noktaya
ulaşuğında kuşun ölü bir köpekle ilg ilen d iğ in i gördü. Onun
üzerinden geçip gitti. Araba zıplayınca M alorie başını arabanm
tavanına çarptı. Arka koltuktaki çan tasın d an takırtılar
geldi. Malorie tir tir titriyordu. K öpek sadece ölü görünm ü­
yordu, daha ziyade ikiye bükülm üşe benziyord u. Gözlerini
yumdu. Sonra yeniden açtı.
Gökyüzündeki bir kuş, belki de aynı kuş öttü. M alorie
Roundtree Sokagı’m geçti. Sonra Ballam S o k ağı’nı. H orton’ı.
Yaklaştığının farkındaydı. Sol tarafından b ir şey fırlayınca sol
gözünü kapattı. Boş bir posta arabasının yan ından geçti, içindeki
mektuplar beton zem ine saçılm ıştı. B ir ku ş o kadar alçaktan
uçuyordu ki neredeyse arabanın ön cam ın a çarpacaktı.
Çığlık atıp iki gözünü birden kap attı, son ra açtı. Gözlerini
açlığında aradığı sokak tabelasını gördü.
Shillingham.
48

Sağa döndü. Shillingham Yolu’na çıkan virajı alırken frene
basmak zorunda kaldı. 273 numarayı bulması için haritasını
kontrol etm esine gerek yoktu. Evin numarası yol boyunca aklından
çıkm am ıştı.
Sağdaki evin önüne park edilmiş birkaç araç dışında sokak
bom boştu. M aballe alışılagelmiş banliyöleri andınyordu.
Evlerin çoğu birbirine benziyordu. Çimenler uzamıştı. Tüm
pencereler örtülüydü. Hevesine karşı koyamayan Malorie,
önüne arabaların park edildiği eve baktı. Aradığı evin orası
olduğunu biliyordu.
Gözlerini kapattı ve frene asıldı.
Durdu. Kesik kesik nefes alırken evin belli belirsiz görüntüsü
zihninde canlandı.
Garaj sağ taraftaydı. Bej rengi garaj kapısı kapalıydı. Beyaz
renkli cephe ve tuğlalann üzerinde kahverengi saçaklı bir çatı
vardı. Sokak kapısı kahverenginin koyu bir tonuna boyanm
ıştı. Pencereler örtülüydü. Bir de çatı katı vardı.
G özleri hâlâ kapalı vaziyette kendini zorlayarak döndü ve
çantasının sapını kavradı. Ev, durduğu yerden elli adım kadar
ötedeydi. K aldınm a yakın olmadığını biliyordu. Umurunda
da değildi. Kendi kendini sakinleştirm eye çalışarak derin ve
yavaş soluklar aldı. Çantası hem en yanındaki yolcu koltuğundaydı.
Kapalı gözlerle çevresini dinledi. Aracın dışından
gelen herhangi bir ses duyamayınca sürücü tarafının kapısını
açtı, sokağa adım ını attı ve eşyalarına uzandı.
O sırada bebek tekmeledi.
Çantasını beceriksizce çekiştirm ekte olan M alorie’nin soluğu
kesildi. Az kalsın karnına bakm ak için gözlerini açacaktı.
Bunun yerine elini karnına koydu ve okşadı.
“G eldik,” diye fısıldadı.
Çantasını aldı ve körlem esine ama dikkatli bir şekilde evin
önündeki çim lere ayak bastı. Ayaklarının altındaki çimenleri
hissettikten sonra hızlanarak yanlışlıkla bodur bir çalıya girdi.
49

Çalının dikenleri bileklerini ve kalçalarını çizdi. Geriye doğru
bir adım atıp etrafını dinleyerek sokak kapısının olduğunu düşündüğü
yere doğru temkinli bir şekilde yürüm eye başladı ve
sonunda beton zemini ayaklarının altında hissetm eyi başardı.
Haklıydı. Çantasını verandaya bırakıp tuğlalara dokunarak
zili buldu ve zile bastı.
Başlangıçta yanıt yoktu. İçinde sonunun gelip çattığına
dair rahatsız edici bir his vardı. Çesaretini toplayıp onca yolu
bir hiç uğruna mı gelmişti? Zili tekrar çaldı. Sonra bir kere
daha. Bir kere daha. Yanıt yoktu. Sonunda çılg ın ca kapıya
vurmaya başladı.
Kimse ona seslenmiyordu.
Sonra... kapının ardından gelen boğuk sesleri duydu.
Aman Taiınm! Burada biri var! Biri g eld i!
“Merhaba?” diye seslendi usulca. Boş sok akla kendi sesini
du)Tnak bile korkmasına neden olm uştu. “M erhaba! İlanı
gazetede gördüm!"
Sessizlik. Malorie etrafını dinleyerek bekledi. Sonra biri
ona seslendi.
“Kimsiniz?” dedi bir adam. “Nereden g eliyorsu n u z?”
Malorie umutlannın yeniden yeşerdiğini ve rahatladığını
hissetti. Ağlamak üzereydi.
“Benim adım Malorie! W esıcourt’tan arabayla g e ld im !”
Bir duraksama oldu. Sonra, “Gözleriniz kapalı m ı?” dedi biri.
Ses başka bir adama aitti.
“Evet! Gözlerim kapalı."
“Uzun zamandır mı kapalılar?”
Sadece içeri ginneme izin verin, diye düşündü. İÇ E R İ GİR­
MEME İZİN VERİN!
“Hayır,” diye yanıtladı. “Ya da evet. W eslcourt’ıan buraya
arabayla geldim. Gözlerimi de elimden geldiğinde kapatmaya
çalıştım."
50

A lçak sesli konuşm alar duydu. Bazıları sinirliydi. İnsanlar
onu içeri alıp almamayı iarıışıyorlardı.
“H içbir şey görm ed im !” diye seslendi. “Yemin ederim.
Tehlikeli değilim . Gözlerim kapalı. Lütfen. İlanı gazetede
gördüm .”
“G özlerini sakın açm a,” dedi sonunda başka bir adam.
“Kapıyı açıyoruz. A çtığım ız zaman içeri girm ek için elini çabuk
tut. Tamam m ı?”
“Tamam . Evet. Tam am .”
Bekledi. Hava durgundu, sakindi. Ö nce hiçbir şey olmadı.
Sonra kapıdan gelen tıkırtıları duydu. Hızla öne doğru adım
attı. K apının eşiğinden uzanan eller onu içeri çekli. Kapı arkasından
çarparak kapandı.
“Şim di dur,” dedi bir kadın. “Etrafa dokunm alıyız. İçeri
yalnız girdiğinden em in olm ali)az.”
M alorie gözleri kapalı bir halde orada öylece dikildi ve etrafında
olup biteni dinledi. Çıkardıkları ses M alorie’ye süpürge
saplarıyla duvarlara dokunduklarını düşündürdü. Bir çiftten
fazla el gelip om uzlarına, boynuna, bacaklarına dokundu.
Sim di arkasında biri vardı. Parm akların kapalı kapı üzerinde
çıkardığı sesleri duydu.
“T am am ,” dedi bir adam. “Sorun yok.”
M alorie gözlerini açtığında önünde yan yana dizilm iş beş
kişi gördü. Evin giriş salonunu boydan boya kaplıyorlardı.
Boş gözlerle onlara baktı. O nlar da aynı boş gözlerle onu izliyorlardı.
B irinin kafasında kaska benzer bir şey vardı. Kolları
pam uk ve b anı gibi görünen bir m alzem eyle kaplıydı. Bandı
delip geçen tükenm ez kalem ler, kurşun kalem ler ve sivri objeler,
bir çocuğun elinden çıkm ış ortaçağ silahlarını andm -
yordu. İkisinin elinde birer süpürge sapı vardı.
“M erhaba,” dedi o adam. “Benim adım Tom. Kapıya neden
böyle yanıt verdiğim izi anlıyor olm alısın. Seninle birlikle herhangi
bir şey süzülerek içeri girebilirdi.”
51

Kaskına rağmen M alorie, Tom ’un sarıya çalan kahverengi
saçlarını görebiliyordu. Yüz hatları k eskin d i. M avi gözleri
zekâyla parıldıyordu. M alorie’den pek u zu n sayılm azdı. Tıraş
olmadığından sakalları kızıla çalıyordu.
“Anlıyorum,” dedi M alorie.
“W estcourt,” dedi Tom ona doğru bir ad ım atarak. “Epeyce
yol gelmişsin. Yaptığın gerçekten bü y ü k cesa ret ister. Neden
oturmuyorsun? Yolda gördüklerin h ak kın d a kon u şabiliriz.”
Malorie başıyla onayladı ama kıp ırd am ad ı. Ç an tasın ın sapım
o kadar sıkı kavramıştı ki p a rm a k la n n ın eklem yerleri
bembeyaz kesilmiş, acıyordu. D aha u zu n ve irice b ir adam
Malorie’ye yaklaşu.
“Çantanı ben alayım,” dedi.
“Teşekkürler."
“Benim adım Jules. İki aydır buradayım . Ç o ğ u m u z öyleyiz.
Tom ve Don bizden biraz daha ö n ce g e ld ile r.”
Jules’un koyu renkli kısa saçlan k irli görü n ü y o rd u . Sanki
dışanda çalışıyormuş gibiydi. K ibar b ir adam a benziyordu.
Malorie ev arkadaşlannın yüzlerine te k e r te k e r b aktt. Biri
kadın, dördü erkekti.
“Ben Don,” dedi Don. O nun da s a ç la n koyu renkliydi.
Biraz daha uzundu. Üzerinde siyah p a n to lo n ve k o lla rı dirseklerine
kadar kıvnlm ış m or renkli b ir g ö m le k vardı. Yaşça
Malorie’den büyük görünüyordu. Yirm i yed i ya da y irm i sekiz
yaşında olmalıych. “Korkudan ödüm üzü p a tla ttın . H aftalardır
kimse kapıyı çalmıyordu.”
“Çok üzgünüm."
“Üzülmene gerek yok,” dedi dördüncü adam . “H epim iz
senin yapuğım yaptık. Ben F e lix .”
Felix yorgun görünüyordu. M alorie ad am ın d ah a genç
olduğunu düşündü. Yirmi birinde ya da y irm i ikisindeydi.
Uzun burnu ve karman çorman kahverengi s a ç la n neredeyse
bir çizgi film karakterine benzem esine ned en o lu y o rd u . Jules
kadar uzundu ama daha zayıftı.
52

"Ve ben de C h eryl," dedi kadın elini uzatırken. M alorie
kadının elini sıktı.
C h eryl’in yüzündeki ifade Tom ’unki ya da Felix’inki kadar
dost canlısı değildi. K ahverengi saçlan yüzünün bir kısm ını
gizliyordu. Ü zerinde ip askılı bir bluz vardı. O da çalışıyor
gibi görünüyordu.
“Ju le s, şu şeyi çıkarm am a yardım cı olur m u su n?” diye
sordu Tom. K askını çıkarm aya çalışıyordu ama derm e çatma
zırhı ona engel oluyordu. Ju le s ona yardım etti.
A dam ın kaskı çık ın ca M alorie ona daha dikkatli bakm a
şansını buldu. Rengi ku m sallan andıran sarı saçları, açık tenli
su ratın ın üzerinde darm adağın bir hal alm ıştı. H afifçe çilli
teni yüzüne ren k katıyordu. Sakalı birkaç günlükten fazla olam
azdı am a bıyığı gerçeklen d ikkat çekiyordu. Kareli göm leği
ve kahverengi p an tolon u , M alorie’ye geçm işteki öğretm enlerinden
birini hatırlatıyordu.
Adam a ilk defa doğru düzgün bakm a şansını bulduğundan
Tom ’u n karnını in celem ekte olduğunu güçlükle fark etti.
“K abalık etm ek islem em ama ham ile m isin ?”
“E v et,” dedi zayıf bir ses tonuyla. O nu bir yük gibi görm e­
lerinden korkuyordu.
“H asiktir,” dedi Cheryl. “Şaka yapıyor olm alısın."
“C h ery l,” dedi Tom , “onu korku tacaksın .”
“Bak. M alorie’ydi, değil m i?” dedi Cheryl. “Bunu söylerken
kabalık etm ek istem ezdim ama eve ham ile bir kadının
girm esine izin verm ek ciddi bir sorum lu lu ktu r.”
M alorie suskundu. K arşısındaki insanların suratlarına
teker teker bakarak yüzlerindeki ifadeleri inceliyordu. Onu
inceliyor gibi görünüyorlardı. Er ya da geç doğum yapacak b i­
rini eve alıp alm am aya karar verm eye çalışıyorlardı. M alorie
aniden durum u böyle değerlendirm ediğini fark etti. Arabayla
yaptığı yolculuk sırasında buranın, bebeğini dünyaya getireceği
yer olduğunu düşünm em işti.
53

G özyaşları akm aya başladı.
Cheryl başını iki yana sallayıp m ücadele etm ekten vazge.
çerek Malorie’ye yaklaştı.
"Ulu Tanrım,” dedi. “Buraya g e l.”
"Hep yalnız değildim ,” dedi M alorie. “Kız kardeşim Shannon
da benimle birlikteydi. Ama o öldü. O nu orada bıraktım."
Artık ağlıyordu. Bulanık görüş açısın a rağm en dört adamın
onu izlediğini görebiliyordu. M erham etli görünüyorlardı.
Malorie o anda her birinin k en d ilerin e özgü yöntemlerle
yas tutmakta olduğunu fark etti.
"Haydi,” dedi Tom. "Sana evi g ö sterelim . Merdivenlerin
hemen karşısındaki yalak odasını k u lla n a b ilirsin . Ben burada
uyuyacağım.”
" Hayır," dedi Malorie. “H içbirinizin o d asın ı alam am .”
"İsrar ediyorum,” dedi Tom. “C h cry l’in yatak odası ûst
kattaki koridorun sonunda. Felix, sen in yatacağın odanın yanmdakinde
kalıyor. Sonuçta ham ilesin. Sana elim izd en geldiğince
yardım edeceğiz.”
Koridordan j-ürüdûler. Sol tarafla bir yatak o d asın ın önünden
geçtiler. Sonra da bir banyonun. M alorie, g ö zleri aynadaki
yansımasına takılınca hızla b akışların ı k açırd ı. Sol tarafında
bir mutfak olduğunu gördü. Tezgâhın ü zerin d e büyük
kovalar duruyordu.
"Burası,” dedi Tom, “oturma odası. G e n ellik le burada takılıyoruz.”
Vlalone ona doğru dönünce adam ın eliyle d ah a genişçe
olan odayı işaret etliğini gördü. Odada bir kan ep e vardı. Üzerinde
telefon bulunan bir sehpa. Lambalar. R ahat b ir koltuk
Bir halı. Duvarda asılı duran tabloların arasın a b ir takvim çizilmişli.
Pencereler siyah renkli perdelerle örtü lü yd ü .
Koşarak odaya giren köpeği görünce M alorie b a şın ı kaldırıp
köpeğe bakıı. Bu bir çoban köpeğiydi. K öpek, M a lo rie ’nin
i-t

ayağına basıp onu sevm esini beklem eye başlam adan önce
m eraklı bakışlarla kadını süzdü.
“Bu V iclor," dedi Ju les. “§u anda allı yaşında. Onu henüz
bebekken alm ıştım ."
M alorie köpeği sevdi. Shanııon’ın da ondan hoşlanacağını
düşündü. Sonra ju le s , M alorie’nin çantasını halı kaplı merdivenlerden
üst kata çıkarm ak için odadan ayrıldı. Duvarlar
çerçevelerle bezenm işti. K im inin içinde fotoğraflar, kim inin
içinde ise resim ler vardı. M alorie, m erdivenleri tırm anan
Ju le s’un bir yalak odasına girdiğini gördii. Buradan bile pencerelerdeki
battaniyeleri görebiliyordu.
Cheıyd onu kanepeye oturttu. Ü züntüden ve şaşkınlıktan
bitap düşen M alorie kendisini kan epeşc bırakıverdi. Cheryl
ve Don yiyecek bir şeyler hazırlayacaklarını söylediler.
“K onservenin fayd alan,” dedi Felix. “Geldiğim gün dışarı
çıktık. Bu, Yukarı Yarım ada’da bildirilen ilk olaydan hem en
önceydi. M arketteki adam deli olduğum uzu düşündü. E limizde
hâlâ üç ay boyunca bize yelecek kadar konserve var.”
“A n ık bundan biraz daha az,” dedi Don mutfağa doğru
gözden kaşbolurken . M alorie, onun da gelişiyle doyurulacak
boğaz saç ısının arılığını ima edip etm ediğini düşündü adamın.
Sonra İcancpcclc M alorie’nin yanına oturan Tom, yol b o ­
yunca neler gördüğünü sordu. Her şeyi m erak ediyordu. Tom,
M alorie'nin ona verebileceği her tur bilgiyi kullanabilecek
lürdc adam lardandı. Bu nedenle, M alorie \erecegi önem siz
açTiniıların ona pek yardım ı dokunm ayacağını hissediyordu.
Olu köpeklen bahsciıi. Posta arabasından. Boş vitrinlerden
ve sokaklardan. On koluıkıaki ceketin asfaltı süpürdüğü terk
edilm iş arabadan.
“Sana söç lem em gereken bazı şevler \ar,’' dedi Tom. “İlk
olarak bu ev hiçbirim ize ait değil. E\ in sahibi öldü. Bunu daha
sonra açıklarım . In tern el’imiz ç ok. BiiraN.i geldiğim izden beri

kesik. Baz istasyonlannı çalıştıranların işe g itm ek ten vazgeçtiğinden
bir hayli eminiz. Ö lm üş de olabilirler. A rtık posta ya
da gazete gelmiyor. Son günlerde cep telefo n u n u kon trol ettin
mi? Bizim kiler üç hafta kadar önce çalışm ayı kesti. G el gör ki
sabit haltım ız var ama kimi arayabileceğim izi bilm iyorum .”
Cheryl, elinde havuç ve bezelyelerle dolu b ir tabakla odaya
girdi. Diğer elinde de küçük bir bard ak su vardı.
“Sabit hat hâlâ çalışıyor,” dedi Tom , “ayn ı n ed en d en ötürü
elektriklerim iz de kesilm edi. Buradaki e lek trik san trali hidroelektrikle
çalışıyor. O nun da bir gün kesilip kesilm eyeceğini
söyleyemem ama işçiler kapılan doğru kon u m d a a çık bıraktılarsa
sonsuza dek elektriğim iz olabilir. Ç ü n k ü o durumda
evin elektriğini nehir sağlıyor olacak. H em en arkam ızd a bir
nehir olduğunu biliyor m uydun? F ela k ete rağ m en n eh ir akmaya
devam ettikçe şansım ız yaver gid ebilir. H ayatta kalabiliriz.
Çok fazla şey mi istiyoruz? B üyük o la sılık la . A m a biraz su
çekmek için arka bahçedeki ku yu nu n yan ına g ittiğ in d e yaklaşık
yüz meüe arkamızda akan n eh rin sesin i d uyabileceksin.
Tüm ihtiyaçlanmız için kuyudaki suyu k u lla n ıy o ru z çünkü
musluklardan su akmıyor. Biz buraya u la ştık ta n kısa b ir süre
sonra kesildi. Tuvalet ihtiyacım ızı k arşılam ak için kovalan
kullanıyoruz ve dışkı dolu kovalan sırayla lağım çuku rlarına
boşalüyoruz. Bunlar, orm anlık alanda k azd ığ ım ız h endeklerden
ibaret. Tabii, bunlann hepsini g ö zlerim iz b a ğ lıy k en yapmak
zorundayız.”
Jules alt kata geldi. V ictor isim li k ö p ek de o n u takip ediyordu.
“Her şeyin hazır,” dedi M alorie’ye b akıp b a şın ı aşağı yukan
sallayarak.
Malorie sessizce, “Teşekkürler,” dedi.
Tom, duvara yaslanmış kü çü k m asanın ü z e rin d e k i karton
kutuya işaret elti.
56

“G öz bağlan şuradaki ku lunu n içinde. Ne zaman istersen
istediğini k u llan ab ilirsin .”
H erkes ona bakıyordu. Cheryl koltuğun kolçağında otu ­
ruyordu. D on, m utfağın girişinde ayakta duruyordu. Ju les
m erdivenlerden indikten sonra V ictor’un yanında dizlerinin
üzerine çök m ü ştü . F e lix ise battaniyeyle örtülü pencerelerden
b irin in yanında dikiliyordu.
H epsi y a s tuUu, diye düşündü M alorie. Bu in san lar lıpkı
benim g ibi k o rku n ç şe y le r y aşadılar.
C h eryl’in ona verdiği bardaktan içen M alorie, Tom’a d öndü.
S h a n n o n ’ı aklından çıkaram ıyordu ama bitkin bir halde
Tom ’la k o n u şu rk en elinden geleni yaptı.
“G eld iğim de üzerin d eki şey neydi?”
“Zırh m ı? ”
“E v e t.”
“H enüz em in d eğ ilim ,” dedi Tom gülüm seyerek. “Bir zırh
yapm aya çalışıyoru m . G özlerim izden daha fazlasını koruyacak
b ir şey. O şeylerden biri bize dokunursa ne olacağını b ilm
iyoru z.”
M alorie d iğer ev arkadaşlanna baktı. Sonra bakışları yeniden
Tom 'a kaydı.
“D ışarıda y aratıkların olduğuna m ı inanıyorsu nu z?”
“E v e l,” dedi Tom . “G eorge, yani bu evin sahibi, onlardan
birini gördü. Ö lm ed en hem en ö n ce .”
M alorie ne söyleyeceğini bilem iyordu. İçgüdüsel olarak
elini k arn ın ın üzerine koydu.
“Seni korkutm aya çalışm ıy oru m ,” dedi Tom. “Ve yakında
G eorge’un hikây esini anlatırım . Ama radyoda da aynı şeyden
bahsediyorlardı. Sanırım artık bu konuda herkes hemfikir.
Bize bunu yapan, y a şa y a n bir şey. Ve aklım ızı kaçırm adan
önce sadece b ir saniye veya daha az zam anım ız var.”
M alorie’ye b ir anda odadaki her şey kararm ış gibi geldi.
Başı d önüyordu, sersem lem işti.
57

“O nlar her neyse," dedi T om , “b iz im z ih in le rim iz onları
anlayamıyor. Tıpkı son su zlu k g ib iler. K avrayam ayacağım ız
kadar karm aşık bir yap ılan var. A n lıy o r m u s u n ? ”
Tom’un dudaklanndan d ö k ü len s ö z c ü k le r k a y b o lu p gidiyordu.
Ju les’un ayaklarının d ib in d e o tu ra n V ic to r gürültülü
soluklar alıyordu. Cheryl, M alo rie’ye iyi o lu p o lm a d ığ ın ı sordu.
Tom hâlâ konuşuyordu.
Yaratıklar... sonsuzluk... ulg ım ızın da b ir s ın ır ı var Malorie...
bu şeyler... onlar algım ızın ö te sin d e ... ü s tü n d e ... onlan
anlayamıyoruz... an lan ...
Derken M alorie bayıldı.

sekiz ^
M alorie yeni yatak odasında uyandı. Hava karanlıktı. Huzurlu
bir an boyu nca, belki de yaşadığı son huzur dolu anda tüm
o yaratıklarla ve delilikle ilgili haberlerin sadece bir kâbustan
ibaret olduğuna inanarak uyandı. Yoğun bir sis perdesinin
ardından R iverbridge’i, Tom ’u, V iclo r’u, araba yolculuğunu
hatırladı am a bakışları tavana kayıp da daha önce hiç bu
odada uyanm adığını fark edene kadar hatıralarının hiçbiri
netleşm edi.
Ve Shannon hâlâ ölüydü.
Yavaşça yatakta doğrularak odanın yegâne penceresine
baktı. Siyah renkli bir battaniye duvara çivilenm iş, onu dışarıdaki
dünyadan koruyordu. Ayaklarının dibinde eski bir
m akyaj m asası vardı. Pem be boyası solm uştu ama aynaları temiz
görünüyordu. Aynadaki aksi her zam ankinden daha solgundu.
Bu nedenle, siyah saçları da hiç olm adığı kadar koyu
görünüyordu. Aynanın hem en yanında yedek çiviler, vidalar,
bir çek iç ve İngiliz anahtarı duruyordu. Yalağı dışında odadaki
m obilyalar bunlardan ibaretti.
İyice doğrularak ayaklarını şiltenin kenarından aşağı salladı
ve gri renkli halının üzerinde özenle katlanm ış ikinci bir
battaniye gördü. Siyah battaniyenin yedeklerden biri olduğunu
düşündü. O nun y anında da küçük bir kitap yığını duruyortlıı.
59

Yatak odasının kapısına doğru d ö n e n M a lo rie , a lt kattan
gelen sesleri duydu. H enüz bu in sa n la rı ta n ım ıy o rd u ve evdeki
tek kadın olan C heryl ya da sesiy le y ılla r b o y u n ca ona
rehberlik yapacak Tom olm ad ığı sü re ce k o n u ş a n ın k im olduğunu
da anlayam ıyordu.
Ayağa kalkugında ayak larının a ltın d a k i h a lın ın kaba ve
eski dokusunu hissetti. Yatak o d asın ı b o y d a n b o y a g eçip koridora
baktı. K endini iyi hissed iyord u . D in le n m iş ti. A rtık başını
dönmüyordu. Bir önceki gece k e n d in d e n g e ç tiğ i strada
giydiği kıyafetlerle m erdivenlerd en in ip o tu rm a o d a sın a girdi.
Ahşap döşem elere ayak basm ad an h e m e n ö n c e Ju le s , kucağında
bir yığın kıyafetle yan ından g eçti.
“Merhaba,” dedi başıyla M alorie’yi sela m la y a ra k . M alorie
adamın koridorun aşağısındaki banyoya d o ğ ru y ü rü y ü şü n ü izledi.
Orada, kıyafederi bir kova suya b a tırıp ç ık a rd ığ ın ı duydu.
Mutfağa doğru döndüğünde C h ery l ile D o n ’u lavabon un
başında buldu. M utfağa girdiği sırad a D o n k o v a d a n b ir bardak
çıkanyordu. Cheryl onu duyup k e n d i e tra fın d a d öndü.
“Dün gece bizi en d işelen d ird in ,” d ed i. “K e n d in i d ah a iyi
hissediyor m usun?”
Bir önceki gece bayıld ığın ı h a tırla y a n M a lo r ie ’n in yüzü
kızardı.
“Evet, iyiyim. Sadece hazm etm em g e rek e n ç o k fazla şey
var."
“Hepimiz aynı süreçten g e çtik ,” d ed i D o n . “A m a a lışa cak ­
sın. Yakında lüks bir hayatım ız old u ğunu s ö y le m e y e b ile başlayabilirsin.”
“Don alaycı bir tiptir,” dedi C h eryl iyi h u y lu b ir şek ild e.
“Kesinlikle değilim ,” dedi Don. “B urada o lm ayı sev iy o ru m .”
Victor aniden elini yalam aya b a şla y ın ca M a lo rie sıçra ­
dı. Onu sevm ek için dizlerinin ü zerin e ç ö k tü ğ ü n d e yem ek
odasından gelen m üziğin sesini duydu. M u tfa k ta n g e ç ip içeri
baktı. Oda boştu ama radyo çalışıyordu.
60

Tekrar lavabonun başındaki C heryl’e ve D o n a baktı. Hem
en arkalarında kilere açılan bir kapı vardı. M alorie kiler
konusunda soru sorm ak üzereydi ki oturm a odasından gelen
F e lix ’in sesin i duydu. Evin adresini tekrarlıyordu.
“...Sh illin g h a m iki yüz yetm iş üç nu m ara... adım Felix...
hayatta k alan ları arıy oru z... eger beni d uyuyorsanız...”
M alorie kafasını oturm a odasına uzattı. Felix sabit hatlı
ku llanıyord u.
“R asıgele telefon nu m aralarım arıyor.”
M alorie b ir k ere daha sıçradı. Bu defa irkilm esine neden
olan, o n u n la b irlik te oturm a odasına bakan Tom ’un sesiydi.
“T elefon reh b erim iz yok m u ?” diye sordu.
“Hayır. Ve bu aklım a geld ikçe sin irlerim bozuluyor.”
F e lix başka b ir nu m ara çevirm eye koyuldu. E linde bir parça
kâğıtla b ir kalem tu tan Tom , “Benim le b irlik te kileri görm
ek ister m isin ? ” diye sordu.
M alorie, ad am ın p eşin d en m utfağa girdi.
“E rzakları m ı k o n tro l e d ecek sin ?” diye sordu D on, Tom
kilerin k a p ısın ı açarken .
“E v e l.”
“Ne kadar kald ığın ı bana da sö y le.”
“Tabii k i.”
K ilere ilk giren Tom oldu. M alorie ahşap basam aklan teker
teker in en T om ’u takip elti. K ilerin zem ini toprakla kaplıydı.
K aranlıkta, çıp lak ayak larının altındaki toprağın kokusunu
alabiliyor, o nu hissed ebiliyord u.
Tom am p u lü n yanından sarkan ipi çektiğinde oda aniden
aydınlandı. G ö rd ü kleri M alorie’yi korkutm uştu. Burası k i­
lerden ziyade b ir depoya benziyordu. Sonsuz sayıda gibi görünen
ahşap raflar, kon serv elerle doluydu. Tavandan toprak
zem ine kadar h er yer b ir am barı andınyordu.
“B u nların tüm ünü G eorge yap tı,” dedi Tom eliyle ahşap
rafları göstererek. “H er şeyi önceden tahm in etm işti.”
61

Malorie, ışıgm güçlükle aydınlattığı sol tarafta asılı şeffaf
örtüyü gördü. Çamaşır ve kurutm a m ak in eleri örtünün hemen
arkastndaydt.
“Çok fazla yiyeceğimiz var gibi g ö rü n ü y o r,” dedi Tom
konser\'elere işaret ederek. “Ama aslın d a öyle değil. Ve
Don’dan başka kimse ne kadar yiyeceğim iz kald ığını pek
önemsemiyor gibi."
“Erzaklan ne kadar zamanda bir k o n tro l e d iy o rsu n ?” diye
sordu Malorie.
“Haftada bir. Ama bazen canım sık ıld ığ ın d a buraya inip
her şeyi baştan sayıyorum. E rzaklan sad ece b ir gün önce
kontrol etmiş olsam bile.”
“Burası epeyce serin.”
“Evet. Klasik bir soğuk hava deposu. Y iy ecek saklamak
için idealdir.”
“Yiyeceğimiz biterse ne olacak?”
Tom ona döndü. İşık yüzünden yüz h atları yum uşam ıştı.
“O zaman gidip biraz daha alırız. M a rk etleri yağm alıyoruz.
Diğer evleri de. Elimizden ne g elirse.”
“Doğru,” dedi Malorie başıyla onaylayarak.
Tom kâğıda bir şeyler yazarken M alorie de k ile ri inceledi.
“O zaman burası evdeki en güvenli oda o lm a lı.”
Tom duraksadı. Malorie’nin söy led iklerin i d ü şü n ü y o r gibiydi.
“Katılmıyorum. Tavan arasının daha g ü v en li olduğunu
düşünüyorum.”
“Neden?”
“Buraya inerken kapının üzerindeki k ilid i g ö rd ü n mü?
Kapı gerçekten çok eski. K ilitleniyor am a k o la y lık la kırılabilir
durumda. Sanki yıllar önce ilk o larak k ile ri in şa etm işler
de sonradan üzerine bir ev kon durm aya k a ra r verm işler
gibi. Ama tavan arasının kapısı... işte o k ilit inanılm az
durumda. Kendimizi güvenceye alm ak iste rse k , o şeylerden
62

iri eve girerse gitm ek isteyeceğim iz yerin tavan arası old u ­
ğunu d ü şü n ü y o ru m ."
M alorie içgüdüsel olarak yukarı baktı. O m u zlan nı ovuşturdu.
K en d im izi g ü v en cey e a lm a k islersek.
“Elim izde kalanlara b akarak,” dedi Tom , “üç ya da dOrt ay
daha y etecek lerin i söyleyebiliriz. Bu, kulağa uzun bir zaman
gibi geliyor am a burada zam an çabuk geçer. G ü nler b irbirine
karışır. Bu ned enle, oturm a odasının duvanna bir takvim
çizdik. B iliyorsu n , zam an bir yerden sonra anlam ını yitiriyor.
Ama eskid en yaşadığım ız hayatı bize anım satan tek şey o .”
“A kıp gid en zam an m ı?”
“Evet. Ve on u n la ne yap tığım ız.”
M alorie alça k ahşap b ir taburenin yanına geçip oturdu.
Tom n o t alm aya devam ediyordu.
“Ü st kata çık tığ ım ız zam an sana evde yapılm ası gereken
tüm işleri g ö stereceğ im ,” dedi Tom. Sonra raflarla örtünün
arasında b ir yeri işaret ederek, “Şuradakini görüyor m u su n?”
diye sordu.
M alorie ad am ın gösterdiği yere bakn am a ne dem ek islediğini
anlayam adı.
“Buraya g e l.”
Tom ona duvara kadar eşlik etti. Buradaki tuğlalardan bazıları
k ırılm ıştı. A rkasındaki toprak görünüyordu.
“Bunun b en i korku tu p korkutm adığını ya da ondan hoşlanıp
hoşlan m ad ığım ı b ilm iy o ru m ,” dedi.
“Ne d em ek istiy o rsu n ?”
“Pekâlâ, toprağı görebiliyoruz. Bu kazm aya başlayabileceğim
iz anlam ın a m ı geliyor? B ir tünel kazabilir m iyiz? Ya da
ikinci bir kiler? Veya daha fazla oda? Yoksa içeri girm ek için
bundan yararlan ab ilirler m i?”
Tom ’un g ö zleri k ileri ayd ınlatan ışık altında parlak ve
keskindi.
63

“Mesele şu k i,” dedi, “yarauklar g erçekten evim ize girmeyi
istemiş olsalardı... hiçbir sorun yaşam adan bunu yapabilirlerdi.
Ve bence çoktan buraya girm iş o lu rlard ı.”
Malorie duvardaki açıklığın ardından g ö rü len toprak parçasına
baktı. Hamile bir halde em ekleyerek tü n ellerd en geçtiğini
hayal etti. Solucanlan düşündü.
Kısa bir sessizliğin ardından, “Tüm bunlard an ö n ce ne yapıyordun?”
diye sordu.
“işim mi? Öğretmendim. Sekizinci sın ıflan okutuyordum."
Malorie başıyla onayladı. “A slında bir ö ğ retm en gibi göründüğünü
düşünm üştüm .”
“Ne var biliyor musun? Bunu daha ö n ce de duydum . Hem
de kaç defa! Sanınm bundan h o şla n ıy o ru m .” Gömleğinin
yakasım düzeltir gibi yaptı. "S ın ıf,” dedi, “bu g ü n konserve
gıdalar hakkında yeni şeyler öğreneceğiz. Bu yü zd en , hepiniz
lanet olasıca çenelerinizi kap atın.”
Malorie güldü.
“Sen ne yapıyordun?” diye sordu Tom.
“Henüz oraya gelem em iştim ,” dedi M alorie.
“Kız kardeşini kaybettin, öyle değil m i? ” d iye sord u Tom
nazikçe.
“Evet.”
“Üzgünüm.” Sonra, “Ben de kızım ı k a y b e ttim ,” dedi.
“Ah, Tannm, Tom.”
Tom duraksadı. Sanki M alorie’ye daha fazlasın ı anlatıp
anlatmamaya karar vermeye çalışıyordu. Sonra konuşmaya
devam etti.
“Robin’in annesi doğum sırasında öldü. Şu an d aki durumumuza
bakılınca bunu sana anlatıyor o lm am ç o k acımasızca.
Ama eger birbirim izi tanıyacaksak h ikây em i bilmen
gerekiyor. Robin harika bir çocuktu. Sekiz yaşın d ayken bile
babasından daha zekiydi. Tuhaf şeylerden h o şlan ırd ı. Mesela
oyuncaktansa oyuncağın kullanım talim atlarıyla ilgilenirdi.
64

Film dense film bittikten sonra ekranda akan yazılan takip
ederdi. K elim elerin yazım ına dikkat ederdi. Yüzümdeki herhangi
bir ifadeye. Bir defasında saçım yüzünden güneş gibi
göründüğüm ü söylem işti. O na güneş gibi parlayıp parlamadığımı
sorm uştum . O zam an bana, ‘Hayır babacığım , daha çok
dışarısı karanlıkken parlayan aya benziyorsun,’ dem işti.”
“Raporlar haberlerde yer almaya başladığında ve insanlar
raporları ciddiye alm aya karar verdiğinde korku içinde yaşam
ayacağını söyleyen o babalardan biriydim . Gündelik hayatımıza
devam etm ek için gerçekten elim den geleni yaptım. Ve
özellikle R o b in ’e de bu fikri aşılam aya çalıştım . Okulda bir
şeyler duyuyordu. Tek istediğim korkm asına engel olmaktı.
Ama daha fazla rol yapam adığım o an gelip çattı. Kısa bir süre
sonra aileler çocu k ların ı okuldan almaya başladılar. Sonra da
okul kapandı. G eçici olarak. Ya da ‘çocuklar için güvenli bir
yer sağlayabileceklerin e dair toplum un güvenini kazanana’
dek. K aranlık günlerdi M alorie. Biliyorsun, ben de bir öğretm
endim ve ders verdiğim okul da hem en hemen aynt dönemde
kapandı. D olayısıyla tüm zam anım ızı evde geçirmeye
başladık. K ızım ın ne kadar büyüdüğünü fark ettim. Öylesine
akıllanm ıştı ki. Yine de haberlerdeki hikâyelerin ne kadar
korkutucu olduğunu anlayam ayacak kadar küçüklü. Haberleri
ondan gizlem em ek için elim den geleni yaptım ama içim ­
deki baba arada sırada dayanam ayıp kanalı değiştiriyordu.”
“Radyoda anlatılanlar ona çok fazla geldi. Robin kâbuslar
görmeye başladı. Z am anım ın çoğunu onu sakinleştirm eye çalışarak
geçiriyordum . Sürekli ona yalan söylüyorm uşum gibi
hissediyordum . B ir daha asla pencereden dışarı bakmamaya
karar verdik. Benim iznim olm adan dışarı çıkm am ayı kabul
etti. Bir şekilde onu, hayatım ızın hem güvenli hem de aynı
zamanda son derece tehlikeli olduğuna inandırm anın bir yolunu
b ulm alıydım .”
65

“Geceleri benimle birlikte yatm aya başladt ama bir sabah
uyandığımda onu yanımda görem edim . Bir ö n cek i gece hu
şeyin eskiye dönmesini istediğini söyleyip duruyordu. Hiç
tanışmadığı annesini istiyordu. Sekiz yaşındaki kızımın ha.
yaun hiç adil olmadığını söylediğini duym ak beni kahretmişli.
Uyanıp da onu yanımda bulam adığım da yeni hayatımua
alışmaya başladığını düşündüm. Şim di o günü hatırladığımda
Robin’in çocukluğunun bir parçasının o gece öldüğünü düşunüyomm
çünkü evimizin dışında olup b iten le rin ciddiyetini
benden önce o fark etti.”
Tom duraksadı. Kilerin zem inine baktı.
“Onu küvette büldum, M alorie. Suyun ü stünde yüzüyordu.
Küçücük bilekleri, binlerce defa uraş olduğum u gördüğü jiletle
kesilmişti. Su kıpkırmızıydı. Küvetin ken annd an kanlar dambyordu.
Duvarlar kan içindeydi. O bir çocu k tu . Sadece sekiz yaşmdaydı.
Dışan mı bakmışü? Ya da bunu yapm aya kendi kendine
mi karar vermişti? Asla bunun yanıtını bilem eyeceğim ."
Malorie, uzanıp Tom’a satıldı.
Ama adam ağlamıyordu. Bunun yerine kısa b ir süre sonra
raflara yaklaşıp kâğıda bir şeyler yazm aya koyuld u .
Malorie, Shannon’ı düşündü. O da banyoda ö lm ü ştü . O da
kendi canına kıymıştı.
Tom işi bittiğinde M alorie’ye üst kata çık m ay a hazır olup
olmadığım sordu. Ampulden sarkan ipe uzan d ığ ı sırada
Malorie’nin duvardaki açıklığa baktığını fark etti.
“Korkutucu, değil mi?” dedi.
“Evet."
“Seni korkutmasına izin verme. Bu, esk i d ünyaya ait korkulanmızdan
biri.”
“O neymiş?”
“Kilerlerden korkmak.”
Malorie başıyla onayladı.
Sonra Tom ipi çekti ve ışıklar sOndü.

Yaratıklar, diye düşündü M alorie. Ne k ad a r basil bir kelim e.
Ç ocuklar sessiz, sazlıklar hareketsizdi. Küreklerin suyu
yararken çıkardığı sesi duyabiliyordu. Kürek çekişi başta kalp
atışıyla aynı tem podaydı ama sonra yavaşladı. Ritim leri ayrışınca
ölecekm iş gibi oldu.
Yaratıklar.
M alorie bu kelim eden asla hoşlanm am ıştı. Her nedense
duruma uygun bir kelim e olm adığım düşünüyordu. D ört yılı
aşkın süredir ona m usallat olan şeyler, y a ra tık değildi. Bahçelerde
yaşayan sü m ü klü böcekler yaratıktı. Kirpiler birer yaratıktı.
Ama perdelerle örtülü pencerelerin arkasında pusu kuran
ve onu gözlerini bağlam ak zorunda bırakan şeyler, böcek
ilaçlarının yok edebileceği türden değildi.
"B arbar" d a d oğru bir k elim e değil. B a rbarla r d ikk atsiz olur.
Tıpkı v a h şiler gibi.
U zaklarda bir kuş gökyüzünde cıvıldıyordu. Kürekler her
ham lesinde suyu yarıyordu.
“Dev b ir e r y a r a t ık ” o ld u kla rı d a kan ıtlan m ad ı. Tırnak kadar
küçük b ile olabilirler.
N ehirdeki yolcu lu k ların ın henüz başlannda olm alanna
rağmen M alorie’n in kasları kürek çekm ekten ağrıyordu. Tişörtü
terden sırılsık lam olm uştu. A yaklan üşüm üştû. Göz
bağı onu rahatsız etm eye devam ediyordu.
67

‘'¡blis. " “Şeytan ." “Hilekâr. ” B elk i d e bu n la n n hepsidir.
Kız kardeşi, bunlardan birini gördüğü için ölmüştü. Ailesi
de aynı kadere mahkûm olm uş olm alıydı.
“Kötü ruh" çok k ib a r kaçıyor. “Y abani" d e çok insani.
Malorie nehirde kol gezen şeylerden sadece korkmuyordu,
onlara hayranlık duyuyordu.
Ne yaptıklarını biliy o rla r m ı? Y a p tık lan şey leri bilerek mi
yapıyorlar?
Şimdi tüm dünya ölmüş gibi hissediyordu. Sanki küçücük
kayıklan dışında başka hiçbir yerde hayat yoktu. Her kürek
çekişinde dünyanın geri kalanından biraz daha uzaklaşarak
bomboş, lanetli ve terk edilmiş bir hiçliğe doğru yol alıyorlardı
Ne yaptıklannı bilm iyorlarsa “zalim ” olam azlar.
Çocuklar uzun zamandır suskundu. Y u kandan başka bir
cıvıltı geldi. Bir balık zıplayarak çev resin e su sıçrattı. Malorie
nehri daha önce hiç görm em işti. A caba neye benziyordu?
Sazhklann arasında ağaçlar var m ıydı? E v ler kıyı boyunca
uzanıyor muydu?
Onlar birer canavar, diye düşündü M alorie. Ama bundan
daha fazlası olduklannı biliyordu. O n lar son su zlu ktu .
“Anneciğim!" diye bağırdı O ğlan aniden.
Yırtıcı bir kuşun çığlığı nehirde yan kılandı.
“Ne oldu Oğlan?”
“Motor sesine benziyor.”
“Ne?”
Malorie derhal kürek çekm eyi kesti. D ik k a tli b ir şekilde
dinlemeye başladı.
Uzaklarda bir yerlerden gelen m otor sesi, n e h rin akarken
çıkardığı gürültüye rağmen duyulabiliyordu.
Malorie sesi hemen tanımıştı. O nlara d oğru yaklaşmakta
olan bir tekne vardı.
Bu nehirde başka bir insanla karşılaşm a fikri karşısında
heyecanlanmak yerine korktu.
68

“Eğilin. İkiniz de," dedi.
K üreklerin saplarını dizlerine dayadı. Kayığı akım ıyla sürüklenm
eye bıraktı.
Sesi duyan oğla n d ı, dedi kendi kendine. Sesi duydu çünkü
onu iyi y etiştird in ve şim di, g örebileceğ in d en çok d aha iyi
duyuyor.
M alorie derin derin nefes alarak bekledi. M otorun sesi gittikçe
güçleniyordu. N ehrin akıntısına ters yönde ilerliyordu.
“A h !” diye acıyla bağırdı Oğlan.
“Ne oldu O ğlan ?”
“Kulağım ! B ir ağaca çarptım .”
M alorie bunun iyi olduğunu düşündü. Oğlan bir ağaca
çarptıysa sazlıklara yakın bir yerdeler dem ekti. Belki de, biraz
da T an n 'm n yardım ıyla, ağaçların yapraklan onları gizlerdi.
Diğer tekne a n ık epeyce yaklaşm ıştı. M alorie gözlerini
açarsa tekneyi görebileceğinden emindi.
“G öz bağlarınızı sakın çıkarm ayın," dedi Malorie.
Teknenin m otoru ndan yükselen ses onlarla aynı hizaya
geldi. Yanlarından geçip gitm em işti.
O nlar h er k im se bizi g ö reb iliy orla r, diye düşündü Malorie.
M otorun sesi ansızın kesildi. Havaya benzin kokusu yayıldı.
G üverte olm ası gereken yerden ayak sesleri geliyordu.
“M erhab a!” dedi bir ses. M alorie yanıt vermedi. “Merhaba!
Sorun yok. G öz bağlarınızı çıkarabilirsiniz! Ben sadece normal
bir in san ım .”
“Hayır, çıkaram azsın ız,” dedi M alorie çabucak çocuklara.
“H anım efendi, burada bizden başka hiçbir şey yok. Sözüme
güvenebilirsiniz. Burada yapayalnızız.”
M alorie hareketsizdi. Sonunda başka bir çaresi kalmadığını
hissederek adam a yanıt verdi.
“N ereden biliyorsu nuz?”
“H anım efendi,” dedi, “Şu anda size bakıyorum . Bugünkü
yolculuğum boyunca gözlerim açıktı. Dûn de öyle.”
69

“öylece b a h a m a z sın ız ,” dedi. “B u n u biliyorsu n u z.”
Yabancı güldü.
“Gerçekten,” dedi, “k o rk u la cak b ir şey yok. Bana güve,
nebilirsiniz. Nehirde sadece ikim iz varız. Y ollan kesişen ıkı
normal insan.”
“Hayır!" diye bağırdı M alorie çocu k la ra .
Kızın elini bırakıp kü reklerin sa p la rın ı kavradı. Adam iç
geçirdi.
“Hanımefendi, artık böyle yaşam an ıza g erek yok. Çocuklannızı
düşünün. Böylesine can lı ve g ü zel b ir günü görme
şansını onlann elinden a lam azsın ız.”
“Teknemizden uzak dur," dedi M a lo rie sert b ir tavırla.
Sessizlik. Adam yanıt verm edi. M alo rie k e n d in i hazırladı.
Kapana kısılmış gibi hissediyordu. K o ru n m asızd ı. Sazlıklara
doğru sürüklenen bir kayıktaydı. N e h rin üzerindeydi. Bu
dünyadaydı.
Sudan bir şey sıçrayınca M alorie n e fe sin i tuttu.
“Hanımefendi,” dedi adam , “in an ılm a z b ir m anzara var.
Tabii sisten rahatsız olm azsanız. E n so n n e z am an dışan baktınız?
Yıllar mı oldu? Bu nehri daha ö n c e h iç gördün üz mü?
Gökyüzünü? Gökyüzünün neye b e n zed iğ in i b ile hatırlamadığınıza
bahse girerim .”
Malorie dışandaki dünyayı o ld u kça iyi h atırlıy o rd u . Sonbahar
yapraklarının altında oku ld an eve yü rü d ü ğü n ü hatırlıyordu.
Komşularının çim enlerin i, b a h ç e le rin i ve evlerini
hatulıyordu. Shannon’la birlikte çim lere yay ılarak bulutlan
sınıf arkadaşlanna benzetm eye ça h şttk la n n ı hatırlıyordu.
“Göz bağlanmızı çıkarm ayacağız,” dedi M alorie.
“Ben onlardan çoktan vazgeçtim ,” dedi adam . “G öz bağlannı
arkamda bıraktım. Siz de aynısını yapm ak islem ez misiniz?"
“Bizi hemen yalnız bırak,” dedi M alorie em red ercesine.
Adam bir kere daha iç geçirdi.
70

“Sonsuza dek size m usallat olam azlar,” dedi. “Sizi sonsuza
dek böyle yaşamaya zorlayamazlar. Bunu anlıyor musunuz
banım efendi?"
M alorie sag küreği yerine yerleştirdi ve sazlıklan iterek
oradan kurtulabileceklerini düşündüğü tarafa doğru uzattı.
“Göz bağlarınızı kendi ellerim le çözm ek zorunda kalacağım
,” dedi adam ansızın.
M alorie kıpırdam adı.
Adam kabalaşıyordu. Sesi kulağa biraz öfkeli geliyordu.
“Sadece nehirde karşılaşm ış iki kişiyiz,” diye devam etti.
“U faklıkları da sayarsan dört kişi ederiz. Ve onları yetiştirme
tarzından ötürü onları suçlayam am . Burada, dışarıya bakma
cesaretine sahip olan tek kişi benim . Endişelerin seni sadece
biraz daha endişelenebilm en için hayatta tutacaktır.”
Sesi artık başka bir yerden geliyordu. M alorie adamın teknenin
ön tarafına doğru geldiğini tahm in etti. M alorie’nin tek
istediği onun yanından geçip gitm ekti. Ve o sabah ayrıldıklan
evden olabildiğince uzaklaşm ak.
“Sana ne diyeceğim biliyor m usun?” dedi adam aniden.
Sesi korku tu cu derecede yakından geliyordu. “Onlardan birini
gördüm ."
M alorie, O ğlan’a uzanıp onu tişörtünün arkasından kendine
doğru çekti. Ç ocu k kayığın çelik döşem elerine çarpıp
acıyla bağırdı.
Adam güldü.
“Sandığınız kadar çirk in değiller hanım efendi.”
M alorie küreği sazlığa daldırdı. Bocalıyordu. Sert bir şey
bulm ak çok zordu. İnce dalları ve kökleri hissediyordu. Ve
bir de çam uru.
A dam a z son ra d elirec ek , diye düşündü M alorie. Ve size
z a rar v erecek.
“Nereye gid eceksin?” diye bağırdı adam. “Ne zaman bir
dalın çatırdadığını duysan ağlayacak m ısın?”
71

M alorie kayığı k u rtaram ıyord u .
"Sakın g ö z b a ğ la n n ız ı ç ö z m ey in !" d iye bağırd ı çocuklara
Adam onlardan b irin i g ö rd ü ğ ü n ü sö y lem işti. Ne zaman)
Ne zam an ?
•‘Delirdiğim i d ü şü n ü yorsu n , d eğ il m i? ”
Sonunda kürek sert b ir yere d e n k g eld i. M alorie homut
danarak itti. Kayık h arek etlen d i. S o n u n d a ö z g ü r kaldıklanm
sanıyordu ama kayık, ad am ın te k n e s in e ç a rp tığ ı anda Malont
yerinden sıçrayarak bir çığ lık attı.
Seni köşey e sıkıştırdı.
Zorla gözlerini m i a çacak tı?
“Deliren kim m iş b akalım ? K e n d in e b ir b a k . Nehirde karşılaşan
iki k iş i...”
M alorie öne arkaya sallandı. K a y ığ ın a rk a sın d a b ir tür bojluk,
açıkhk olduğunu sezdi.
“... biri gökyüzüne b a k ıy o r ...”
Malorie küreğin toprağa b a ttığ ın ı h is se tti.
“... diğeri ise gözleri b ağlı b ir h a ld e te k n e kullanmaya
çalışıyor.”
Kayık neredeyse serb est k a lm ıştı.
“Duruma şöyle b ir b a k ın c a .. . ”
"H areket et!" diye bağırdı.
Adam kıkırdadı. K ahkahası, b a h se ttiğ i g ö k y ü z ü n e doğru
yükseliyordu. M alorie adam a, o n la n n e r e d e g ö rd ü n , diye sormak
istiyordu ama yapm adı.
“Bizi rahat bırak!" diye bağırdı M a lo rie .
Çırpmması yüzünden n eh rin so ğ u k s u la n te k n en in içine
sıçnyordu. Kız viyakladı. M alorie k e n d i k e n d in e , a d a m a onlan
nerede gördüğünü sor, dedi. B elk i de h e n ü z tam olarak aklını
kaybetmemişti. Belki yavaş yavaş d e lire ce k ti. B elk i de tüm
gerçeklik algısını kaybetm eden ö n ce so n b ir iy ilik yapacaktı.
Kayık an ık serbestti.
72

Tom bir defasında deliliğin herkesi farklı etkilediğini söylem
işti. Deli bir adam delirm eyebilirdi. En m antıklı olanların
delirm esi ise diğerlerine göre daha uzun sürecekti.
“Tanrı aşkına, gözlerini a ç!" diye bağırdı adam.
Sesi değişm işti. Kulağa farklı, sarhoş gibi geliyordu.
“K açm aktan vazgeç. G özlerin i aç!" diye yalvardı adam.
“Onu din lem eyin !" diye bağırdı M alorie. Oğlan sırlını kadının
göğsüne yaslam ıştı. Kız ise ensesine yapışm ıştı. M alorie
hâlâ tir tir titriyordu.
“Ç ocuklar, asıl deliren anneniz. Çıkarın şu göz bağlarınızı.”
Adam aniden hırlayarak uludu. Sanki boğazında bir şey
ölm üş gibiydi. H alatla kendisini boğm asına ya da teknenin
pervanesinin ön ü n e atlam asına daha ne kadar vardı?
M alorie çılg ın casın a kürek çekiyordu. Göz bağı arlık yeterince
sıkı değildi.
O nları y a k ın d a görm üş. G ördüğü şey şu an da bu nehirde.
"Sakın g ö z b a ğ la rın ız ı açm ayın !" diye bağırdı M alorie tekrar.
Şim di tekn en in yanından geçiyorlardı. “Beni anlıyor m u­
sunuz? C ev a p verin.”
“E v e t!” dedi O ğlan.
“E v e t!” dedi Kız.
Adam b ir kere daha uludu am a a n ık epeyce gerilerinde
kalm ıştı. Sesi kulağa sanki bağırm ak istiyor da nasıl bağınlacağını
unutm uş gibi geliyordu.
Kayık yaklaşık k ırk m etre uzaklaştığında ve m otorun sesi
güçlükle d u yulabilecek kadar belirsizleştiğinde M alorie öne
doğru uzanıp O ğlan’ın om zuna dokundu.
“E ndişelenm e A n n eciğ im ,” dedi Oğlan.
M alorie sonra arkasına doğru uzanıp Kız'ın elini buldu.
Hafifçe sıktı. Sonra ikisini de bırakıp yeniden kürek çekmeye
koyuldu.
“K uru m u su n ?” diye sordu Kız’a.
“H ayır,” diye yanıtladı Kız.
73

"Kurulanmak için battaniyeyi kullan. H em en .”
Hava yeniden temiz kokuyordu. Ağaçlar. Su.
Motordan çıkan dumanlar ve benzin kokusu çok gerilerde
kalmışu.
Evin nasıl hokluğunıt h a tır lıy o r m u su n , d iye düşündü
Malorie.
Teknedeki adamla karşılaşmış olm anın ona yaşattığı korkuya
rağmen hatırladı. Evin bayat, b u n altıcı kokusunu hatırladı.
Oraya ulaştığı gün de öyle kokuyordu. Ve asla hafif,
lememişti.
Teknedeki adamdan nefret etm iyordu. Tek hissedebildiği
acıydı.
“Çok iyi bir iş çıkardınız,” dedi M alorie çocu k lara. Ve tir
tir titreyerek nehir boyunca kürek çekm eye devam etti.

on
•■■7 '
Malorie iki haftadır evde yaşıyordu. Ev arkadaşları, kilerdeki
konserve gıdalarla ve dondurucuda kalan donmuş etlerle
idare ediyordu. M alorie sabahları uyandığında elektriğin
hâlâ kesilm ediğini görünce rahatlıyordu. Tek haber kaynakları
radyoydu ama yayın yapmaya devam eden son programcı
Rodney Barrett’ın onlara söyleyecek yeni hiçbir şeyi yoklu.
Bunun yerine ağzında bir şeyler geveleyip duruyordu. Ö fkeleniyordu.
Küfrediyordu. Ev arkadaşları daha önce adamın
yayında uyuyakaldığını duymuşlardı. Ama tüm bunlara rağmen
M alorie, neden onu dinlem eye devam elliklerini anlıyordu.
Sesi evin arka planında usulca duyulsa da radyonun
bulunduğu yem ek odasını doldursa da dışarıdaki dünyayla
aralarındaki son bağlantıydı.
M alorie çok tan kendini kapana kısılm ış gibi hissetmeye
başlam ıştı. K lostrofobi korkunçtu ; hem kendisinin hem de
bebeğinin üzerindeki baskısını hissedebiliyordu.
Yine de o akşam ev arkadaşları bir parti verdi.
Altısı da yem ek odasındaki m asanın etrafında toplandı.
Kilerdeki konserve gıdaların, tuvalet kâğıtlarının, pillerin,
m um ların, battaniyelerin ve diğer aletlerin yanı sıra Felix’in
getirdiği ola eşlik eden birkaç şişe rom bile vardı. Felix aklı
başında bir grupiansa daha ‘hippi’ insanlarla buluşm ayı um­
75

duğunu daha eve gelir gelmez ü rkekçe itira f etm işti. Malont
durumu ynizünden alkol ya da ot kullanm ayan tek kişiyjj
Yme de bazı ruh halleri bulaşıcıydı ve Rodney Barretı hi(
huyu olmamasına rağmen yum uşak şarkılar çalarken Malorit
tebessüm etti. Hayatının ahşılageldik bir parçasına dönüşen
hay'al dahi edilemez korkulara rağm en gülebildi.
Yemek odasında bir piyano vardı. Yatak odasındaki dolabın
yamnda yığılı haldeki komedi kitapları gibi piyano da oraya
ait değilmiş gibi görünüyordu. Başka bir yaşam a ait gibiydi.
Tom o sırada piyano çalıyordu.
“Bu şarkı hangi perdeden?” diye sordu ter içindeki Tom
Yemek odasının diğer tarafmdaki m asada o tu ran Felix’e sesleniyordu.
“Perdelerden anlar m ısın?"
Felix gülümsedi ve başmı iki yana salladı. “N ereden bilebilirim
ki? Ama şarkıyı söylerken sana buradan eşlik edeceğim.'
“Lütfen yapma,” dedi Don su bardağına koyduğu romunu
gülümseyerek yudumlarken.
“Hayır, hayır,” dedi Felix sıntarak. “G erçek ten çok iyiyim!"
Felix ayağa kalkarken tökezledi. P iy an o n u n başındaki
Tom’a kanldı. Birlikte “De-Lovely” isim li b ir şarkı söylediler
Radyo, aynab dolabm üzerinde duruyordu. R od ney Barreit'm
çaldığı müzik, sessizce CoIe Porter şarkısıyla çarpışıyordu.
“Ke}'ßn nasıl Malorie?” diye sordu m asanın d iğer tarahnda
oturan Don. “Buraya alışabildin m i?”
“İyiyim," dedi. “Durmadan bebeği d ü şü n ü yoru m ."
Don gülümsedi. Gülümsediğinde M alorie ad am ın yüz hallanna
işleyen hüznü görebiliyordu. D on’un da kız kardeşini
kaybettiğini biliyordu. Tüm ev arkadaşları y ık ıcı kayıplar yaşamışlardı.
Cheryl’in korku içindeki annesi ve babası güneye
gitmişti. O günden beri onlarla konuşm am ıştı. F e lix yaptığı
her rasıgele telefon görüşmesinde erkek kardeşlerinden haber
almayı umuyordu. Jules sık sık M alorie’n in de gördûgû
ilana yanıl vemıeden önce apartmanının hem en dışındaki su
76

oluğunda bulduğu nişanlısı Sydney’den bahsediyordu. Boğazı
kesilm işti. Ama M alorie, en kötüsünün Tom’un hikâyesi
olduğunu düşünüyordu. Tabii kOtü kelimesi hâlâ bir anlam
ifade ediyorsa.
Piyanonun diğer tarafından onu izlerken M aJorie'nin kalbi
onun için duyduğu acıyla doldu.
Bir anlığına, “D e-Lovely” bitm ek üzereyken radyonun sesini
duydular. Rodney Barreıt’ın çaldığı şarkı da biliyordu.
Sonra yeniden konuşm aya başladı.
“D inleyin, d in ley in ,” dedi Cheryl. Odayı boylu boyunca
geçip radyonun yanına çOmeldi ve sesini açtı. “Sesi her zamankinden
daha huzursuz geliyor.”
Tom radyoya ald ın ş etm edi. Ter içinde, içkisinden bir yudum
alıp G ershw in’in “l’ve G ot R hythm ” isimli şarkısının giriş
notalarını tıngırdatm aya koyuldu. Don, Cheryl’in neden
bahsettiğini görm ek için döndü. V ictor’u okşam akla olan
Jules ise sırtın ı duvara dayam ış vaziyette yerde oturuyordu.
Başını radyoya doğru çevirdi.
“Yaratıklar,” diyordu Rodney Barrett. Sesi uzayıp gidiyordu.
“Bizden ne aldınız? Burada ne yapıyorsunuz? Bir amacınız
var m ı?”
Don m asadan kalkıp radyonun yanındaki Cheryl’e katıldı.
Tom da piyano çalm aktan vazgeçti.
“Daha önce doğrudan yaratıklarla konuştuğunu hiç duym
am ıştım ,” dedi piyanonun önündeki tabureden.
“A nnelerim izi, babalarım ızı, kız kardeşlerim izi, erkek
kardeşlerim izi k a y b ettik ,” diyordu Rodney Barrett. “Karılarımızı,
kocalarım ızı, sevgililerim izi ve arkadaşlarım ızı yitirdik.
Ama hiçbir şey bizden koparıp aldığınız çocuklar kadar yakmadı
canım ızı. B ir çocu k tan size bakm asını islemeye nasıl
cüret ed ebild iniz?”
M alorie, Tom ’a baktı. Dinliyordu. Gözleri mesafeliydi. Malorie
ayağa kalkıp onun yanına gitti.
77

Rodney Barreit’tan bahsederek, “Daha ö n ce de kederlendiği
olmuştu,” dedi Cheryl. “Ama hiç bu hale geldiğini görmemiştim.”
“Hayır," dedi Don. “Sanınm bizden daha sarh o ş.”
“Tom,” dedi Malorie uzun taburede adam m yanına oturarak.
“Kendini öldürecek,” dedi Don aniden.
Malorie, D ona çenesini kapatm asını sö y lem ek üzere başım
kaldudı ama sonra D ön ü n duyduğu şeyi fark etti. Rodney
Barrett’ın sesindeki korkunç yalnızlığı ve ked eri.
“Bugün bir hile yapacağım,” dedi B arrett. “B en d en alabileceğiniz,
elimde kalan son şeyi önce b en a la ca ğ ım .”
“Ulu Tannm,” dedi Cheryl.
Radyo sessizdi.
“Kapat şunu Cheryl,” dedi Ju les. “K a p a t ş u n u .”
Cheryl radyoya uzanırken hoparlörlerd en b ir silah sesi
yükseldi.
Cheryl çığlık atü. Victor havladı.
“Az önce olan da neydi?” diye sordu F e lix b o ş gözlerle
radyoya bakarken.
“Yaptı,” dedi Jules ifadesiz bir ses tonu yla. “B una inanamıyorum.”
Odaya sessizlik çöktü.
Tom piyanonun önündeki tabureden k a lk tı ve radyoyu b -
patu. Felix içkisini yudumladı. Ju le s b ir d izin in üzerine çökmüş,
Victorü sakinleştiriyordu.
Aniden sanki az önceki silah sesinin y an k ısıy m ış gibi sokak
kapısından bir ııkıru geldi.
Onu ikinci bir tıkıru takip etti.
Felix kapıya doğru hareketlendi am a D on o nu kolundan
yakaladı.
“Kapıyı öylece açamazsın adam ım ," dedi. “H aydi ama. Senin
sorunun ne?”
“Açmayacaktım k i!” dedi Felix. K olunu çek ip adamın
elinden kurtardı.
78

Kapıya bir daha vuruldu. Bir kadın onlara sesleniyordu.
“M erhaba?”
Ev arkadaşları sessizdi. Kim se kıpırdamıyordu.
“Biri şuna yanıt v ersin ,” dedi M alorie kadına cevap verm
ek için p iyan on u n önündeki tabureden kalkarken. Ama
Tom ondan ö n ce davrandı.
“E v e t!” diye seslendi. “Buradayız. Siz kim siniz?”
“O lym pia! B en im adım O lym p ia! Beni içeri alır m ısınız?”
Tom duraksad ı. Sarhoş görünüyordu.
“Yalnız m ısın ? ” diye sordu.
“E v e t!”
“G özlerin kap alı m ı? ”
“Evet, gözlerim kapalı. Ç o k korkuyorum . Lütfen beni içeri
alın.”
Tom, D o n ’a b aktı.
“Biri süpürge sap ların ı g etirsin .” dedi Tom. Ju le s onlan getirm
ek için od adan ayrıldı.
“B eslen ecek b ir b o ğazı daha kaldırabileceğim izi sanm ıyorum
,” dedi D on.
“Sen d elirm işsin ,” d ed i F e lix . “D ışanda bir kad ın..."
“F elix, n eler o ld u ğunu an lıy o ru m ,” dedi D on öfkeli bir tavırla.
“B ütün ülk ey i eve d o ld u ram ayız.”
“Ama şu anda k a p ın ın ö n ü n d e,” dedi Felix.
“Ve biz de sa rh o şu z ,” dedi D on.
Tom, “H aydi am a D o n ,” dedi.
“Kötü b iri olm ad ığım ı b iliy o rsu n u z ,” dedi Don. “Ama kilerde
ne kadar kon serv em iz kald ığın ı sen de en az benim kadar
iyi b iliy o rsu n .”
“M erhaba?” diye seslendi kad ın tekrar.
“B e k le !” diye yanıtlad ı Tom.
Tom ve D o n kısa b ir süreliğine boş gözlerle birbirlerine
baktılar. Ju le s evin girişin e ulaştı. Süpürge saplanndan birini
Tom’a uzattı.
79

“Ne yapmak istiyorsanız onu yap ın,” dedi Don. “Ama
onun yüzünden yiyeceğimiz daha çabuk tü k en ecek .”
Tom sokak kapısına döndü.
“Herkes,” dedi, “gözlerini kapatsın."
Malorie, adamın ayakkabılarının evin girişindeki ahşap
döşemelerin üzerinde çıkardığı sesi dinledi.
“Oİympia?" diye seslendi Tom.
“Evet!”
“Şimdi kapi)i açacağım. Kapıyı açtığım da, kap ının açıldığı-
ru duyduğunda olabildiğince hızlı bir şekilde içeri gireceksin.
Anladın mı?”
“Evet!"
Malorie sokak kapısının açıldığını duydu. K apıdan bir pa-
uru geldi. İki hafta önce ev arkadaşlarının onu içeri çektiği
gibi Tom ün da kadım içeri çektiğini hayal etti. Kapı çarpılarak
kapandı.
“Gözlerini kapah n ıt!” dedi Tom. “Etrafa d okunup senden
başka bir şeyin içeri girmediğinden em in olm aya çalışacağım .”
Malorie, süpürge sapının duvarlara, d öşem elere, tavana ve
sokak kapısına sümüğünü duydu.
“Tamam,” dedi sonunda Tom. “Haydi, gözlerim izi açalım .”
Malorie söyleneni yapugında Tom’un yan ında d ikilen güzel,
solgun, koyu renkli saçlı kadını gördü.
“Teşekkür ederim,” dedi kadın nefes nefese.
Tom kadına bir şey sormak üzereydi ki M alorie araya girdi.
“Hamile misin?” diye sordu O iym pia’ya.
Oİympia bakışlannı indirip karnına baktı. Z angır zangır
titreyerek bakışlannı kaldırdı ve başm ı evet anlam ında salladı.
“Dön aylık hamileyim,” dedi.
Bu inanılmaz,” dedi Malorie kadına yak laşırken. “Ben de
öyle."
"Siktir,” dedi Don.
80

“Sizin k o m şu n u z u m ," dedi O iym p ia. “Sizi bu şekilde
korkuiıu gum için ö z ü r d ilerim . K o cam hava kuvvetlerinde.
H aftalardır o n d a n h a b e r a lam ad ım . Ö lm ü ş olabilir. Sizi duydum.
A slında p iy a n o n u n sesin i. B uraya yiırû yecek cesareti
toplam am b iraz z a m a n ım ı ald ı. N o rm ald e gelirken size kek
getirird im .”
O dadaki h e rk e sin az ö n ce şa h it olduğu k o rk u n ç ana rağmen
O iym p ia’n ın m a su m iy e ti k ara n lığ ı ayd ınlattı.
“G eld iğin için ç o k m u tlu o ld u k ,” dedi Tom am a M alorie,
adamın sesin d ek i y o rg u n lu ğ u ve ik i h am ile kad ınla ilgilenecek
olm anın getird iğ i b a sk ıy ı h issed eb iliy o rd u . “İçeri gel.”
O iym p ia’yı k o rid o rd a n g e çirip o tu rm a od asına soktular.
M erdivenlerin ö n ü n e g e ld ik le rin d e k a d ın nefesin i tutup duvarda
asılı d u ran fo to ğ rafa işa re t etti.
“A h !” dedi. “B u ad am b u rad a m ı? ”
“Haynr,” d ed i T om . “A rtık b u rad a değil. O nu tanıyor olm a­
lısın. G eorge. Bu ev in sah ib i o y d u .”
O iym pia b aşıyla onay lad ı.
“Evet, o nu b irço k d efa g ö rm ü ştü m .”
Sonra ev a rk ad aşları o tu rm a od asında toplandı. Tom,
Oiympia’yla b irlik te k a n ep ed e otu ru yord u . Tom sakin bir
tavırla O iym p ia’ya e v in d ek i n e sn e le r konusu n d a soru lar sorarken
M alorie u su lca d in led i. Sah ip o ld u k la n . A rkasında bırakııklan.
Burada k u lla n a b ile ce k le ri.
81

Malorie yaklaşık ûç saattir kürek çekiyordu. K ollanndaki kaslar
yanıyordu. Kaytğın dibi, kürekleri her çekişinde azar azar
sıçrattığı soğuk sularla d olm uştu. Birkaç dakika önce Kız çişinin
geldiğini söylem iş, M alorie de ona yapm asını söylem işti.
Artık K ız’ın idrarı, kayığın içindeki nehir sulanyia karışıyor
ve M alorie’nin ayakkabıların ı ısıtıyordu. Yanından geçtikleri
teknedeki adam ı düşündü.
Ç ocuklar, diye d üşündü M alorie, göz bağlarını ç ık a r m a ­
dılar. B ir b irlerin in k i d ışın d a d u y d u kla rı ilk insan sesiydi bu.
Yine d e onu d in lem ed iler.
Evet, onları iyi eğitm işti. Ama b u n u n düşüncesi bile hoş
değildi. Ç o cu k la rı ö ylesin e korku tm u ştu ki h içb ir koşul altında
ona karşı çıkam ıyorlard ı. İşte, çocu k ları eğitmefe bu
anlam a geliyord u. G en ç b ir k ızk en M alorie durm adan anne
ve babasına karşı çık ard ı. Evde şek er yem esine izin verm ezlerdi.
M alorie gizli gizli yerdi. Evde korku film i izlem esine
izin verilm ezdi. M alorie g ecen in b ir yarısında alt kata inip
televizyonda korku film i izlerdi. A nne ve babası, oturm a
odasındaki kan ep ed e u y u m asın ın yasak olduğunu söyled i­
ğinde M alorie yatağ ın ı o tu rm a od asına taşım ıştı. B unlar ço ­
cuklu ğunun kü çü k h ey ecan larıy d ı. M alorie’n in çocukları ise
bunlardan tam am en bih ab erd i.
83

Henüz ikisi de birer bebekken onlara gözleri kapalı bir şekilde
uyanmayı öğretmişti. Ç ocukların kü m es telinden yapı),
m ış yataklannın başında dikilerek elinde b ir sin ek lik le beklerdi.
Teker teker uyanıp gözlerini a çtık la n n d a ise kollanna
sertçe vururdu. Çocuklar ağlardı. M alorie eğilip parmaklarıyla
gözlerini kapaurdı. Eğer gözlerini kap alı tutarlarsa tişörtünü
kaldınr ve onlan emzirirdi. Û d û llendirirdi.
“Anneciğim,” dedi Kız, “o, radyoda şark ı söyleyen adam
mıydı?”
Kız, bir zamanlar Felix’in d in lem ek ten zev k aldığı kasetten
bahsediyordu.
“Hayır,” dedi Oğlan.
“Kimdi o zaman?” diye sordu Kız.
Malorie söylediklerini iyice d uyabilm esi için K ız’a döndü.
"Nehirle ilgisi olmayan soru lar so rm a y a ca ğ ın ız konusunda
anlaştığımızı düşünüyordum . Y oksa an laşm am ızı mı
bozuyoruz?"
“Hayır," dedi Kız usulca.
Çocuklar henüz üç yaşındayken o n lara k u y u d a n su getirmeyi
öğretmişti. Kendi beline bağladığı h a la tın d iğ er ucunu
Oglan’ın beline bağlardı. Sonra, ayak p a rm a k la rın ın uçlanyla
patikayı hissetmesini söyler ve ku yu dan su ç e k m e işin i yapması
için onu tek başına dışan gön derird i. M a lo rie , beceriksizce
yukan çekilen kovanın sesini d in lerd i. O ğ la n elindeki
kovayı eve güç bela taşırdı. M alorie, d efalarca ç o c u ğ u n kovayı
elinden düşürdüğünü duym uştu. Ve kovayı h e r düşürdüğünde
çocuğu bir kere daha kuyunun b aşın a g ö n d e rir ve aynı
şeyleri baştan yapmasını söylerdi.
Kız bundan nefret ederdi. K uyunun e tra fın d a k i arazinin
“çok engebeli” olduğunu söylem işti. K ız ’a g ö re çim lerin altında
insanlar yaşıyordu. M alorie, ku yu ya gid ip su çekmeyi
kabul edene kadar Kız’a yiyecek verm eyi red d etm işti.

Biraz daha b ü y ü d ü k le rin d e ço cu k la rı oturm a odasının iki
farklı köşesin e o tu rtu rd u . M alo rie h alın ın üzerinde dolanırdı.
“N eredeyim ?” diye sord u ğu n d a O ğlan ve Kız parm aklarıyla
ona işaret ederdi. S o n ra ü st kata çık a r ve onlara, “N eredeydim
?” diye sorard ı. Ç o c u k la r gösterirdi. Hata yaptıklannda
ise M alorie o n la ra b ağırırd ı.
Ama pek hata yap m azlard ı. Ve kısa b ir süre sonra hiç hata
yapm am aya b aşla m ışla rd ı.
Tom bu n la rı g ö r s e n e d erd i, diye d üşündü. S a n a dün yadaki
en iyi an n e old u ğ u n u sö y lerd i v e sen d e o n a inanırdın.
Tom o lm a y ın ca M a lo rie k en d i için e dönm ü ştü . Ç ocuklar
odalarında u y u rk e n m u tfa k ta b ir b aşın a otu ru r ve kendine
defalarca o k a ç ın ılm a z so ru y u sorard ı:
İyi b ir a n n e m isin ? D ü n y a ü zerin d e b öyle b ir şey kaldı mı?
M alorie d izin d e h a fif b ir d o k u n u ş h issetti. N efesini tuttu.
Ama o n a d o k u n a n O ğ la n ’dı. Y iyecek torbasını istiyordu.
M alorie k ü re k le rd e n b irin i e lin d en b ıra k ıp cek etin in cebine
uzandı ve y iy e cek to rb a sın ı ço cu ğ a verdi. Ç ocu ğun küçük
dişlerinin, M alo rie tara fın d a n bu sab ah ortaya çık an lan a kadar
dört b u ç u k sen e b o y u n ca k ilerd ek i rafta bekleyen fındıklan
kırdığını duydu.
Sonra M alorie k ü re k çek m ey i kesti. S ıca k basm ıştı. Hem
de çok. San k i H aziran ayın d ay m ış gibi terliyordu. Ceketini
çıkarıp o turduğu y e rin y a n ın a koydu. Sonra sırtında hafif bir
dokunuş h issetti. K ız da a cık m ıştı.
İyi b ir an n e m isin , diye sord u tekrar ken d in e ve K ız’a diğer
yiyecek to rb asın ı uzattı.
Ç ocu k larının b aşla rın ı k ald ın p asla görem eyecekleri yıldızlar
kadar büyük hay aller ku rm aların ı nasıl bekleyebilirdi ki?
M alorie b u n u n y a n ıtın ı b ilm iyord u .

l
on
' ' ' T
Tom esk i gitar k ılıfın d an ve yastıktan bir şeyler yapıyordu.
O lym pia, ü st k a tta M alorie’n in yatak odasının yanındaki odada
uyuyordu. T ıp k ı T om ’u n ken d i odasını M alorie’ye verdiği
gibi F e lix de y a ta k o d asın ı O iym p ia’ya verm işti. Felix artık
oturm a o d asın d ak i kan ep ed e uyuyordu. B ir önceki gece Tom ,
O iym p ia’n ın ev in d e old u ğunu söylediği şeylerin detaylı bir
listesini y ap m ıştı. U m u t d olu b ir biçim d e başlayan konuşm a,
ev ark ad a şla rın ın k u lla n a b ile ce k le ri b irk aç parça eşya uğruna
d ışarı çık m a risk in i göze alm am aya karar verm eleriyle son
bulm u ştu . K âğıt. B ir kova daha. O iym p ia’n ın kocasının alet
ku tusu. Y ine de F e lix , gerek d uyduklan n d a çıkıp eşyaları
a la b ile ce k le rin i sö y lem işti. D o n ise b azı şeylere sandıklan n -
dan daha y a k ın b ir zam an d a ih tiy aç d u y acak lan n ı tekrar edip
d urm uştu. F ın d ık , to n b a lığ ı, m a k a m a , baharatlar. Y iyecekler
konusu n d a k o n u şu rla rk e n Tom kilerd e ne kadar erzakların ın
kald ığın ı d iğ e rle riy le p ay laşm ıştı. E r ya da geç erzakların ın
b itece k o lm a sı M a lo rie ’yi d erin d en endişelen d iriyord u.
Ju le s k o rid o ru n so n u n d a k i k ü çü k odada uyuyordu. O d a­
nın b ir u cu n a s e rilm iş y e r yalağındaydı. D o n ’un yatağı o n u n ­
kinin h e m en k a rşısın d a y d ı. A ralarında, ü zerin e eşyalarını
koydukları ah şap b ir m asa vardı. V icto r odada o n u n la b irlikteydi.
Ju le s h o rlu y o rd u . K a seiçalard an hafif b ir m ü zik sesi
87

yükseliyordu. Ses, Felix ve D ö n ü n kâğıt oynadıklara yemek
odasından geliyordu. Chetyd ise m u tfa k ta k i lavabonun içine
koyduğu kovada çam aşır yıkıyordu.
M alorie, oturma odasındaki kan ep ed e T o m ’la yalnızdı.
“Evin sahibi,” dedi M alorie. “Adı G eo rg e m u yd u? ilanı o
mu vermişti? Siz geldiğinizde hâlâ burad a m ıy d ı? ”
Arabanın ön cam ının iç k ısm ın a k o y m a k için koruyucu
bir örtü yapmaya çalışan Tom başın ı k a ld ırıp M a lo rie ’nin gözlerinin
içine baktı. Saçları am p ul ışığın d a iy ice sam an sansı
görünüyordu.
“Gazetedeki ilana ilk yan ıt v eren b e n d im ,” dedi Tom.
“George harika bir adamdı. H erkes k a p ıla rın ı k ilitle rk e n yabancıları
evine alm aktan çek in m ed i. A ynı zam a n d a gelişime
açık bir adamdı. Tam bir düşünürdü. S ü re k li y e n i fikirler ortaya
aup duruyordu. Belki de m e rce k le rle p e n c e re d e n dışan
bakabilirdik? K ınk cam la? T elesk o p la? D ü rb ü n le ? E n parlak
fikri buydu. Eğer soru n görü ş ç iz g im iz le ilg iliy se belki
de yapmamız gereken görüş çiz g im iz i ya da a ç ım ız ı değiştirmekti.
Onlara bir n esnenin a rk a sın d a n b a k a rsa k belki de
yarauklar bize zarar verem ezdi. İk im iz d e g e rçe k te n bunu
çözmeye uğraşıyorduk ama b u n u n h a k k ın d a k o n u şu p durmak
George’a yetm iyordu. T eo rile rim iz i h a y a ta geçirmeyi
denememizi istiyordu.”
Tom konuşurken M alorie, m e rd iv en lerin k a rşısın d a k i duvarda
asılı olan fotoğraflardaki yüzü hay al etti.
“Don’un geldiği gece, üçüm üz b irlik te m u tfa k ta oturmuş
radyo dinliyorduk. O sırada G eorge, o la n b ite n in nedeninin
bir tür “yaşam biçim i” o lab ileceğ in i sö y led i. B u , M SN B C ’nin
bu teoriyi ortaya atm asından ç o k d ah a ö n cey d i. George
böyle düşünmesine neden olan b ir k ita p ta n b a h setti. Olast
İmkânsızlıklar. Uzlaşm anın m ü m k ü n o lm ad ığ ı yaşam biçimlerinden
söz ediyordu. Birbirine tam am en y a b a n cı bileşenlerden
oluşan iki dünyanın y o llan k esişirse b iri d iğ erin e zarar
verebilirdi. Ve bahsettiği şu diğer yaşam b içim i eğer b ir şekil-

de buraya g e le b ils e y d i... aslın d a G eo rg e’un olduğunu düşündüğü
şey buydu. İsle y e re k ya da islem ey erek buraya gelm e­
nin bir yolu n u b u lm u şla rd ı. G e o rg e ’u n bu fikrine bayılm ıştım
ama D on o n d a n h o şla n m a d ı. Z am an ın ın çoğunu kimyasal
m addeleri, gam a d a lg a la rın ı ve karşın d a olduğunun farkında
o lm ad ığın için b a k tığ ın d a sana zarar verm e ihtim ali olan
görünm ez şey leri a ra ştıra ra k In te rn e l’te geçirirdi. Evel, Don
o zam anlar b izi ep e y ce zo rlu y o rd u . Ç o k tutkuluydu. Sen bile
onun s in irle n d iğ in i a n la y a b iliy o rsu n . A m a G eorge, bir fikir
onaya attığ ın d a n e k a d a r te h lik e li o lu rsa olsu n onu hayata
geçirecek türde b ir a d a m d ı.”
“F e lix ve Ju le s g e ld iğ in d e G eo rg e k ırık cam la dışarı bakmak
k o n u su n d a k i te o risin i te st etm ey e hazırdı. İn ie m e ı’len
bulduğu h er şey i o n u n la b irlik te o k u d u m . G ö rm en in nasıl
gerçekleştiği, g ö rü ş ç iz g isi, o p tik y a n ılsam alar ve ışığın kırılması,
te le sk o p la rın ç a lışm a ş e k li ve d ahası kon usunda öyle
çok w eb site si vard ı k i! S ü re k li b u n la rd a n bahsediyorduk.
Don, F e lix ve J u le s u y u rk e n G eo rg e ve b en m u tfak m asasının
etrafında o tu ru p şem a la r çiz iy o rd u k . İleri geri yürür, sonra
durup b an a d ö n e r ve ‘K u rb a n la r arasın d a gözlü k kullanan
var m ıydı? E ğ er ö z el b ir a çı y a k a la y a b ilirsek b elk i de kapalı
bir cam b izi k o ru y a b ilir,’ d erdi. S o n ra en az b ir saat boyunca
bunu ta rtışırd ık .”
“D u rm ad an h a b e rle ri izliy o r, y en i b ir ip ucu elde etmeye
çalışıyorduk. İn s a n la n n k e n d ile rin i k o ru yab ilm eleri için işe
yarar b ir yol b u lm a m ız a y a rd ım cı o la ca k bir bilgi kırıntısının
peşindeydik. A m a ra p o rla r k e n d ile rin i tekrar etm eye başlamıştı.
Ve G eo rg e da g ü n g e ç tik ç e sab ırsızlan ıyord u . “D eğiştirilm
iş görü ş a ç ıs ı” k o n u su n d a k i teo risi hak kın d a konuştukça
onu test etm ey e iy id en iyiye h ev eslen iyord u . M alorie, ben
korkuyordum am a G eo rg e b a ta n b ir g em in in kaptanı gibiydi
ve ö lm ekten k o rk m u y o rd u . İşe yararsa ne o lacak tı? İşe yaraması
halinde d ü n y a n ın en k o rk u n ç salgın hastalığının tedavisine
yardım cı o lm u ş o la c a k tı.”
89

Tom konuşurken am p ulden y a y ıla n ış ık m avi gözlerindt
dans ediyordu.
“Ne kullandı?” diye sordu M alorie.
“Bir video kam era,” dedi Tom . “Ü st k a tta b ir tane vardı.
Şu eski VHS kam eralardan. B ize sö y le m e d e n yap tı. Bir gece,
kamerayı yemek odasında asılı d u ran b a tta n iy e le rd e n birinin
arkasına yerleştirm iş. O sabah e rk e n d e n u y a n ıp onu orada
öylece uyurken buldum. B eni d u y d u ğu z a m a n ayağa kalkıp
aceleyle kameraya koştu. T o m ,’ d ed i, ‘Y ap tım . B eş saatlik kayıt
aldım. Her şey bu rad a, şu k a m e ra n ın için d e . B u şeyin tedavisini
şu anda ellerim in arasında tu tu y o r o la b ilirim . Dolaylı
görüş. Bir film . Bunu izlem eliyiz.’”
“Ona bunun kötü bir fikir o ld u ğ u n u s ö y le d im . Ayrıca beş
saatlik bir sûre içinde aslın da h iç b ir şey ç e k m e y i başaramamış
olabileceğini de d ü şü nüyord u m . A m a b iz le rle paylaşmak
istediği bir fikri vardı. O nu yoık an d aki y a ta k od aların d an birinde
duran sandalyelerden b irin e b a ğ la m a m ız ı isted i. Kaydı
orada izleyecekti. Sandalyeye b ağlı b ir ş e k ild e izleyeceğinden
işlerin yolunda gitm em esi h a lin d e k e n d in e zarar vermesi
mümkün olm ayacaktı. D o n g e r ç e k te n ç o k öfkelendi.
George’a hepimiz için b üyük b ir te h lik e o ld u ğ u n u söyledi.
Haklı olarak, neyle u ğraştığım ıza d a ir h iç b ir fik rim iz olmadığını
ve George’un başına b ir şey g e lirse h e p im iz in başının
belaya gireceğini tekrarlayıp d urd u. A m a F e lix ve ben ona
karşı çıkmadık. Oylam a yap tık. G e o rg e ’u n b ö y le bir şeye
kalkışmasını istem eyen tek k işi D o n ’d u . B u ra d a n ayrılmaktan
bahsetti ama onu gitm em esi iç in ik n a e tm e y i başardık.
Ve sonunda George, yapm ak isled iğ i şey iç in k e n d i evinde
kimseden izin almasına gerek o lm a d ığ ın ı s ö y le d i. B en de onu
sandalyeye bağlama görevini ü s tle n d im .”
“Yaptın m ı?”
“Evet."
Tom’un bakışlan halıya kaydı.
90

“G eorg e ö n c e k e sik k e sik n efes alm aya başlad ı. San k i b o ­
ğazına b ir şey ta k ılm ış gibi. İki sa a ttir ü st kattaydı ve en ufak
bir ses ç ık a rm a m ıştı. S o n ra b ize seslen d i. ‘T om ! Seni b o k ç u ­
valı. B uraya gel. B u r a y a g el.' K ık ırd ıy o r, çığ lık la r atıyor, son ra
da b ö ğü rü y o rd u . S esi b ir k ö p e ğ in k in i an d ırıy o rd u . Sand aly e­
nin sert z e m in e ç a rp ılm a s e sin i d uyduk. Ç ığ lık çığlığa k ü fü r­
ler savu ru y o rd u . J u le s o n a yard ım etm e k için ayağa k alkm aya
yeltendi am a o n u d u rd u rm a k için k o lu n d a n yakalad ım . D in ­
lem ek d ışın d a y a p a b ile ce ğ im iz h iç b ir şey yoktu . Ve h er şeyi
duyduk. S an d a ly e k ırıltp ç ığ lık la r k e sile n e dek. S o n ra b e k le ­
dik. U zu n b ir sü re b o y u n c a b e k le d ik . S o n u n d a hep b era b er
üst kata ç ık tık . G ö z le rim iz b ağlı b ir h ald e V C R ’yi k a p a ttık ve
sonra g ö z le rim iz i a ç tık . G e o rg e ü n k en d i k e n d in e y a p tık la n n ı
gördük. O k a d a r ç o k ç e k iş tirm iş ti k i h a la tla r k a s la n n ı k esip
k e m ik lerin e d a y a n m ıştı. B ü tü n b e d e n i, p a sta la n n ü z erin e
sürü len şek e rli k a rışım ı an d ırıy o rd u . K an ve d eriler g ö ğ sü n ­
deki, k a rn ın d a k i, b o y n u n d a k i, b ile k le rin d e k i, b a cak la n n d a -
ki h a la tla rın ü stü n d e n sa rk ıy o rd u . F e lix ku stu . D o n ve b en ,
G eorge’u n y a n ın a diz ç ö k tü k ve tem iz lem ey e b aşla d ık . İşim iz
bittiğ in d e D o n k a se ti y a k m a m ız k o n u su n d a ısrar etti. Biz de
yaktık. Ve k a se t y a n a rk e n ilk g e rçe k te o rim iz in de o n u n la b irlikte
kül o ld u ğ u n u d ü şü n m e d e n ed em ed im . O n la ra ne tür b ir
prizm ayla b a k a rsa k b a k a lım bize zara r v e re ce k le rd i.”
M alorie su sk u n d u .
“A m a ne var, b iliy o r m u su n ? G eo rg e h ak lıy d ı. B ir şek ild e.
H enüz h a b e rle rd e b ile y a y ın la n m a d a n o lan b iten in so ru m ­
lusunun b u y a ra tık la r o ld u ğ u n u ta h m in etm işti. K e sin lik le
doğru yold ayd ı. E ğ er işle r ters g itm esey d i G eorg e, d ünyayı
d eğ iştirecek tü rd e b ir ad am o la b ilird i.”
T o m ü n g ö z le rin d e y aşlar vardı.
“M alorie, o h ik â y ey le ilg ili b e n i en ç o k en d işelen d iren k o ­
nunun ne o ld u ğ u n u b iliy o r m u su n ? ”
“N ed ir?”
91

“Kamera sadece beş saattir çalışıyordu ve bir şeyler yakaladı.
Dışanda onlardan kaç tane var?”
Malorie pencereleri örten battaniyelere baktı. Sonra yeniden
Tom’a döndü. Yapmaya çalıştığı cam koruyucuyu ayarlıyordu.
Yemek odasından hafif bir müzik sesi geliyordu.
“Neyse,” dedi Tom elindekini havaya kaldırarak, “umanm
bir işe yarar. Biliyorsun, George öldüğü için denemekten vazgeçmemiz
söz konusu olamaz. Sanınm olanlar Don’u korkuttu.
Bundan etkilendiğinden eminim.”
Tom ayağa kalktı ve koca parçayı önünde tuttu. Malorie
hafif bir çatırtı duydu ve Tom’un yapmaya uğraştığı şey paramparça
olarak adamın ayaklannın dibine düştü.
Malorie'ye döndü.
“Denemekten vazgeçemeyiz.”

on iiç
Felix ku yu ya g id en p a tik a d a ile rle rk en ev arkadaşlarının altı
adet k o v asın d an b iri, ah şap o la n , sag elin d e sallanıyordu. Siyah
d em ir sap ı k o v a n ın esk i g ö rü n m esin e neden oluyordu.
D iğerlerinden d ah a ağırd ı am a F e lix b u n a aldırm ıyordu. Aslında
b u n d an h o şla n d ığ ı b ile söy len eb ilird i. A yaklannın yere
basm asını sa ğ la d ığ ın ı sö y lü y o rd u .
Beline b ir h a la t b a ğ lıy d ı. H ala tın d iğer ucu ise evin arka
kapısının h e m e n d ışın d a , toprağ a sap lan m ış çelik bir kazığa
bağlanm ıştı. B o şta ç o k fazla m iktard a ip vardı. Bir kısm ı
bacaklarına ve a y a k k a b ıla rın a sü rtü n ü y o rd u . H alata takılıp
düşm ekten k o rk tu ğ u n d a n ip i so l eliyle k ald ın p vücudundan
uzaklaştırdı. G ö z le ri b ağlıy d ı. P a tik a n ın sın ırların ı çizen eski
fotoğraf ç e rçev e le rin e ait p a rçalar sayesinde patikadan uzaklaşıp
u z a k la şm a d ığ ın ı a n lıy o rd u .
“Tıpkı O p e ra tio n ’d aki g ib i!” diye seslendi kazığın yanında
gözleri b ağlı b ir h ald e b e k le m e k te olan Ju le s ’a. “O oyunu
h atırlıy o r m u su n ? A yak p a rm a k la n m ın ahşaba her temas
edişinde g ö rü n m e y e n b ir alarm m ek an izm asın ı çalıştırm ışım
gibi h isse d iy o ru m .”
Ju le s, F e lix k u y u y a d oğru yü rü m eye başladığından beri
konuşuyordu. Ev a rk a d a şla rı b ö y le istem işti. Biri su çekm eye
giderken d iğeri de sesiy le evden ne kadar uzaklaştığım fark
93

etmesini sağlıyordu. Ju le sü n önem li bir şey anlatııgı yoklu
Üniversitede aldığı notlardan bahsediyor, m ezun olduktan
sonra girdiği ûç iş hakkında konuşuyordu. F elix, Jules’un
söylediklerinin ancak birkaç kelim esini anlayabiliyordu. Ama
bu sorun değildi. Jules konuştuğu sü rece F e lix kendini daha
az yalnız hissedecekti.
Ama sandığı kadar yalnız değildi.
KuşTiya tosladığmda oraya u laştığını anlad ı. Kaldınm taş
lan kullamlarak örülmüş duvar bacağın ı çizd i. Böylesine yavaş
yürürken canmm bu kadar çok yan m ası F e lix ’i hayrete
düşürmüştü. Koşuyor olsaydı n eler o la b ileceğ in i tahmin etmeye
çalışü.
“Jules, kuyudayım! Şu anda kovayı b a ğ lıy o ru m .”
Felix’i bekleyen tek şey Ju le s değildi. C h eryl de evin kapalı
kapısının ardında bekliyordu. M utfakla d ik ilm iş kapının ardmdan
olan biteni dinliyordu. D ışanda h er an b ir şeyler ters
gidebileceğinden mutfakta da b irin in b eklem esi konusunda
anlaşmışlardı. Kadın, “sigorta” olarak oyn adığı rolün bugün
bir anlam taşımamasını um uyordu.
Kuyunun açık ağzının hem en üzerinde ahşap bir enine
bağlantı çubuğu vardı. Bunun her iki u cunda b irer dem ir kanca
bulunuyordu. Felix’in kuyuya gid erken ahşap kovayı yamnda
götürmesinin nedeni de buydu. K ancalara kusursuz bir
şekilde oturan tek kova oydu. Kuyudaki halatı kovaya bağladı.
Sağlamlığını kontrol ettikten sonra kolu çev irip halatı olabildiğince
gerdi. Artık serbest kalan ellerini pan to lo n u n a sildi.
Sonra dışanda bir şeylerin hareketlendiğini duydu.
Hızla başını çevirerek ellerini kaldırıp y ü zü n e siper etti.
Ama hiçbir şey olmadı. Ona h içb ir şeyin saldırdığı yoktu.
Jules’un arka kapının hem en yanında d ik ilm iş konuştuğunu
duyuyordu. Adam, makine teknisyenliği yap tığı dönem e dair
bir şeyler geveliyordu. Tamir ettiği şeylerden bahsediyordu.
94

Felix dinled i.
S cn çe n efes ala ra k k o lu tek b ir tur ters tarafa döndürdü
ve kulağını b a h çen in geriy e kalan k ısm ın a çevirdi. H alat artık
kovayı kan cad an a la b ile ce ğ i ya da ku yu n u n taştan örü lm üş
ağzının ü zerin d e havada asılı b ıra k a b ile ce ğ i kad ar gevşekti.
Bir dakika kad ar b e k le d i. Ju le s ona seslen d i.
“Her şey yolu n d a m ı F e lix ? ”
Felix y a n ıt v e rm e d e n ö n c e etra fım biraz daha d in led i. C e ­
vap verdiği sırad a s e sin in tam o la ra k nered e olduğunu ele
verdiğinden k o rk tu .
“Evet. B ir şey d u y d u ğu m u sa n d ım .”
“N e?”
“Bir şey d u y d u ğu m u sa n d ım ! Şim d i suyu a lıy o ru m .”
Felix kolu çev ire re k kovayı indird i. K o v an ın , ku yu nun
duvanndaki taşlara ça rp u g ım duydu. Ç ık an sesleri içi boş
yankılar takip ed iy ord u . F e lix , k o v a n ın suya u laşm ası için
kolun y irm i defa d ö n m e si g e rek tiğ in i b iliyord u . K o lu n kaç
tur attığım saym aya b aşlad ı.
“Bu on b ird i, bu o n ik i, bu o n ü ç ...”
O n d okuzda k u y u n u n d ib in d e n k o v a n ın suya çarpm a sesi
geldi. K ovanın d o ld u ğ u n d a n em in o lu n ca tekra r y u karı çek ti.
K ancalan sa b itled i, h a la tı çö zd ü ve tek ra r Ju le s ’a d oğru yü rü ­
meye başladı.
Bunu ü ç defa te k ra rla y a ca k tı.
“İlkini g e tiriy o ru m ,” diye sesle n d i F e lix .
Ju les hâlâ a ra b a la rı ta m ir e tm e k te n b ahsed iyord u . F e lix
ona ulaştığında Ju le s ad a m ın o m zu n a d o ku n d u . G en ellik le
bu noktada, arka k a p ın ın h e m en yan ın d a d ik ile n ev arkadaşı
içeride b ekleyen e ilk k o v a n ın geld iğ in i h ab er v erm ek için h a ­
fifçe kapıya vuru rd u am a Ju le s tered d ü t etti.
“Orada ne d u y d u n ?” d iye sordu.
Ağır kovayı taşım akta o la n F e lix biraz d üşündü.
“Büyük o lasılık la b ir g ey ik ti. E m in d eğ ilim .”
95

“Ormandan mı geld i?”
“Nereden geldiğini b ilm iy o ru m .”
Jules suskunlaştı. Sonra F e lix ad am ın hareketlendiğim
duydu.
“Yalnız olduğumuzdan em in olm ak için etrafı m ı anyorsun?'
“Evet."
Tatmin olduğunda Ju le s arka kap ıya ik i d efa vurdu. Ko
vayı Felbc’in ellerinden aldı. C h eryl k a p ıy ı h ız lıca açtığında
kovayı ona uzattı. Sonra kapı y en id en k ap an d ı.
“İşte İkincisi,” dedi Ju le s, F e lix ’e b a şk a b ir kova uzatırken.
Felix kuyuya doğru yü rü m eye k o y u ld u . E lin d e taşımakla
olduğu kova metal sacdan y ap ılm ıştı. E vd e b u n u n gibi üç Une
kova vardı. Kovanın d ibine iki tane a g ır taş p arçast koymuşlardı.
Tom, kovanın suya b a tm a y a ca k k a d a r h a fif olduğunu
fark ettiğinde böyle bir önlem alm ıştı. A ğırd ı am a ahşap olan
kadar ağır değildi. Ju les yen id en k o n u şm a y a başladı. Şimdi
köpek ırklanndan bahsediyordu. F e lix b u n la n daha önce de
duymuştu. Ju le sü n bir zam an lar C h e rry ad ın d a beyaz bir
labradoru vardı. Söylediklerine göre o n u n k a d a r yaramaz tek
bir köpek dahi görm em işti. Ayağı to p rağ a sa p la d ık la n ahşap
parçasına takılınca Felix az k alsın d ü şe ce k ti. Ç o k h ızlı yürüyordu.
Bunu biliyordu. Yavaşladı. Bu d efa ku yu ya vardığında
elini uzatarak kuyuyu hissetti. K ovayı k u y u n u n taş duvannın
üzerine koydu ve bağlantı çu b u ğ u n a d o la n m ış vaziyetteki halatı
kovamn sapına bağlam aya b aşlad ı.
Bir şey duydu. Yine. U zaklarda b ir y e rle rd e ağaçların arasında
bir şeyler dolaşıyor gibiydi.
Felix kendi etrafında döndüğü sırad a y a n lışlık la çarparak
kovayı kuyunun duvanndan içe ri d ü şü rd ü . K ol o olmadan
döndüğünden kova kuyunun d ib in e s e rtç e çarp tı. Metalin
taşa vurduğunda çıkardığı ses k u la k la rı sa ğ ır ed ecek kadar
yüksek sesle yankılandı. Ju le s ona seslen d i. D önü p duran
96

Felix kendisini so n d erece savunm asız hissediyordu. Bir kere
daha sesin nered en geld iğ in i anlayam am ıştı. Sertçe nefes alarak
etrafını d in led i. K ald ırım taşından örülm üş duvara dayanarak
bekledi.
Rüzgâr, a ğ açlard aki y ap rakların hışırdam asına neden
oluyordu.
Başka h içb ir şey yoktu .
“F e lix ? ”
“Kovayı ku yu ya d ü şü rd ü m !”
“Bağlı m ıy d ı?”
D uraksadı.
Felix gergin b ir şek ild e ku yu ya döndü. Bağlantı çubuğundan
sarkan h a la n k o n tro l etti ve kovayı kuyuya düşürmeden
önce bağlam ayı b e ce rd iğ in i gördü. H alatı bıraktı ve bahçenin
geri kalanın a d oğru d öndü. D uraksadı. Sonra ikinci kovayı
çekm eye koyuld u .
Eve geri d önüş yolu n d a Ju le s ona sorular sorup duruyordu.
“F e lix , iyi m is in ? ”
“E v et.”
“Sadece kovayı d ü şü rd ü n , öyle m i? ”
“İçeri d üşürd üm . E vet. Yine b ir şey duyduğum u sandım ."
“D uyduğun ses neye benziyordu? Dallar çiürdıyor muydu?”
“Hayır. Evet. B elk i. B ilm iy o ru m .”
Felix, J u le s ’a u laşu ğ ın d a Ju le s kovayı aldı.
“Bugün b u n u yap ab ileceğ in d en em in m isin ?”
“Evet. Ç o k tan iki kova doldurdum bile. Sorun yok. Sadece
orada tuhaf şey ler d uyup duruyorum Ju le s ”
“Sonuncu yu b e n im d old urm am ı ister m isin ?”
“Hayır. Ben y a p a b ilirim .”
Ju les arka kap ıya vurdu. C heryl kapıyı açıp kovayı aldı ve
Jules’a ü çü n cü yü uzattı.
“Ç ocuklar, siz iyi m isin iz ?” diye sordu kadın
97

“E vet,” dedi Felix. “İy iy iz .”
Cheryl kapıyı kapattı.
“İşte burada,” d e d iju le s. “B ana ih tiy a c ın olu rsa seslenmen
yeter. Unutma, birbirim ize b a ğ lıy ız .”
Halau çekiştirdi.
“Tamam .”
Kuyuya doğru ilerlerk en F e lix b ir k ere d aha kendi kendine
yavaşlaması gerektiğini h a tırla tm a k z o ru n d a kaldı. Neden
acele ettiğinin farbndaydı. T ekrar J u l e s ’u n y ü zü n e bakabileceği,
pencerelerdeki b attan iy eler sa y e sin d e k en d in i güvende
hissedebileceği eve geri d ö n m e k istiy o rd u . Y ine de kuyuya
tahmininden önce ulaştı. B ağlantı ç u b u ğ u n d a k i halatı yavaşça
kovanın sapına bağladı. S o n ra d u ra k sa d ı.
Halatın diğer ucu n d ak i J u le s ’u n s e s in d e n b aşk a çıt çıkmıyordu.
Dünya doğal olam ayacak kad ar s e ssiz g örü nü yord u .
Felbc kolu çevirdi.
“Bu birdi, bu ik i...”
Jules konuşuyordu. Sesi u z ak lard an g e liy o rd u . Ç ok uzaklardan.
“...bu altı, bu yed i...”
Jules’un sesi gergin geliyord u. N e d e n g erg in geliyordu?
Gergin olması için bir sebep m i vard ı?
“...bu on, bu on b ir...”
Felix’in göz bağının ardında b e lire n ter d am lacık lan yavaşça
burnu boyunca süzüldü.
Az sonra içeride o la cağ ız , diye d ü şü n d ü F e lix . S a d ece üçüncü
kovayı doldur ve bu rad an s ik tir olu p ...
Sesi bir kere daha duydu. Ü çü n c ü d efa.
Ama artık nereden geldiğini a n la y a b iliy o rd u .
Ses, kuyunun içinden geliyordu.
Kolu bırakıp geriye doğru b ir ad ım a ttı. K o v a , su yüzeyine
çarpıp kuyunun içine su sıçratm ad an ö n c e taşlara çarparak
düştü.

B ir şey h a r e k e t e lli. S u y u n iç in d e b ir şey h a r e k e l elli.
Suyun için d e h a r e k e l ed e n b ir şey m i v a r?
A niden ü şü d ü . Ç o k ü şü d ü . T ir tir titriy o rd u .
Ju le s ona sesle n d i a m a F e lix ses ç ık a rm a k istem ed i.
Bekledi. Ve b e k le d ik ç e k o rk u s u arttı. S a n k i sessiz lik g ittik ­
çe g ü çlen iyor g ib iy d i. S a n k i d u y m a k iste m e d iğ i b ir şeyi d uymak
ü zereym iş g ib i. A m a h iç b ir ses g e lm e y in ce k e n d i k en d in i
yanıldığına ik n a e tm e y e ça b a la d ı. T a b ii ki k u y u n u n için d e b ir
şey olabilird i am a n e h ird e d e o la b ilird i. Ya da o rm an d a da.
Veya çim lerd e.
Ses, d ışarıd a h e r h a n g i b ir y e r d e n g e lm iş o la b ilird i.
Tekrar k u y u y a y a k la ş tı. H alata u z a n m a d a n ö n ce taş d u v a­
ra d oku n d u . P a rm a k la rın ı d u v a rın ü z e rin d e gezd ird i. G e n işliğini
tah m in e tm e y e ç a lışıy o rd u .
B u ra y a s ığ a b ilir m isin ? B ir i b u ra y a sığ a b ilir m i?
Em in d eğ ild i. K o v a y ı o ld u ğ u yerd e b ıra k m a y a h a z ırla n a ­
rak eve d ö n d ü . S o n ra k u y u y a d ö n ü p k o lu h ız lı h ız lı ç e v irm e ­
ye başladı.
O lm a y a c a k ş e y le r d u y u y o rsu n . A k lın ı k a ç ır ıy o r s u n d oslu m .
Şunu y u k a r ı ç e k d e e v e d ö n . H em en .
Ama k o lu ç e v irirk e n b a ş e d e m e y e ceğ i kad ar b ü y ü k b ir hal
alabilecek k o r k u n u n to h u m la rın ın a tıld ığ ın ı h isse tti. K o v a­
nın her z a m a n k in d e n b ira z d ah a a ğ ır o ld u ğ u n u d ü şü nd ü .
HAYİR.ı A ğ ır D E Ğ İL ! K o v a y ı Y U K A R I ç e k v e ev e D Û N !
ŞİM D İ!!!
Kova k u y u n u n a ğ z ın a u la ştığ ın d a F e lix durdu. T ek eliyle
yavaşça k o v aya u z a n d ı. E li tir tir titriy o rd u . P arm ak ları k o v a­
nın ıslak m e ta l a ğ z ın a d o k u n d u ğ u n d a sertçe y u tk u n d u . K olu
kilitledi. S o n ra e lin i k o v a n ın iç in e so k tu .
“F e lix ? ”
Ju le s sesle n iy o rd u .
F e lix , k o v a n ın iç in d e su d a n b a şk a h iç b ir şey h issetm ed i.
G ördün m ü ? R es m e n h a y a l g ö rü y o rsu n ...
99

İslak ayaklann arkasındaki çim lerd e çıkard ığı sesi duydu
Felix kovayı düşürüp koşm aya başladı.
Düştü.
Ayağa kalh.
Ayağa kalkıp koşmaya devam etti.
Jules ona sesleniyordu. O na yan ıt verdi.
Tekrar düştü.
Ayağa halk. Ayağa halk.
Tekrar ayağa kalktı. K oşm aya b aşlad ı.
JulesTn elleri üzerindeydi.
Arka kapı açıldı. Başka b irin in e lle rin i daha üzerinde hissetti.
İçerideydi. Herkes aynı anda k o n u şu y ord u . Don bağınyordu,
Cher)'l bağırıyordu. Tom h e rk e se sakin olmalannı
söyleynp duruyordu. Arka kapı kap an d ı. O İym p ia neler olduğunu
sordu. Cheryl neler o ld u ğu n u sord u . Tom herkese
gözlerini kapatmalannı söylerken b iri F e lix ’e dokundu ve sonunda
Jules herkese sessiz olm aları için bağırd ı.
Herkes sustu.
Sonra Tom sessizce konuşm aya b aşlad ı.
“Don, arka kapının etrafını k o n tro l e ttin m i? ”
“Doğru yaptığımı nasıl b ileb ilirim ki d o stu m ? ”
“Sadece kontrol edip etm ediğini so rd u m .”
“Ettim. Evel. E ltim .”
Tom, “Felix, ne oldu?” diye sordu.
Felix olanlan anlattı. H atırlayabildiği tüm detayları. Tom
en son olanlan tekrar anlatm asını isted i. A rka kap ın ın önünde
olanlan bilmek istiyordu. F e lix ’i içeri alm ad an önce olanlan.
İçeri alındığı sırada o lanlan . F e lix hatırlayabild iği her
şeyi baştan anlattı.
“Tamam,” dedi Tom tekrar. “G özlerim i a çıy o ru m .”
Malorie gerildi.
“Ben iyiyim," dedi Tom. “Sorun y o k .”
100

Malorie gözlerini açlı. M u lfak lezgâhın ın üzerinde su dölü
iki kova vardı. F e lix arka kap ının yanında gözleri bağlı bir
halde duruyordu. Ju le s ise göz bağını çözüyordu.
“Şu kapıyı k ilitle y in ,” dedi Tom.
“K ilitli,” dedi C heryl.
“Ju le s,” dedi Tom , “y em ek odasındaki sandalyeleri şu kapının
önüne yıg. Sonra da m asayı yem ek odasındaki pencerenin
önüne d evir.”
“Töm ,” dedi O lym p ia, “b eni kork u tu y ö rsu n .”
“D on, b en im le gel. K itap lığ ı ön kap ının önüne çekeceğiz.
Felix, C heryl, o tu rm a od asınd ak i kanepeyi yan çevirin. Pencerelerden
b irin i o n u n la kap atın. D iğerini de kapatabilm em iz
için bir şeyler b u la cağım .”
Ev arkadaşları b o ş g ö zlerle Tom ’a bakıyorlardı.
“H aydi,” dedi sab ırsız b ir şekild e. “H arekete g e çin !”
Evin farklı k ö şe le rin e d a g ıld ık lan sırada M alorie, Tom’un
koluna dokundu.
“Ne v ar?”
“O lym pia ve b en de yardım edebiliriz. Ham ileyiz, sakat
değil. Ü st k attak i şilte le ri p en cerelerin önüne çekeceğiz.”
“Tam am , am a b u n u gözleriniz bağlı bir şekilde yapın. Ve
hayatınızda hiç o lm ad ığ ın ız kadar d ikkatli davranın.”
Sonra Tom m u tfa k ta n ayrıld ı. M alorie ve O lym pia oturma
od asından g e ç e rle rk e n D o n ço k ta n yerini alm ış, kanepeyi
çev iriy o rd u . Ü st k a tta ik i kad ın özenli bir şekilde
M alorie’n in ş ilte sin i yan çev irip p encereyi örten battaniyenin
üzerine d ayad ı. A yn ısın ı O iy m p ia’n ın ve C heryl’in odalarında
da yap tılar.
Yeniden alt kata in d ik lerin d e tüm kapıların ve pencerelerin
önüne b irer b a rik a t ku ru ld uğunu gördüler.
Ev arkadaşları o tu rm a odasında toplandı. Birbirlerine çok
yakın bir vaziyette ayakta dikiliyorlardı.
“Tom ,” dedi O lym p ia, “d ışarıda b ir şey mi var?”
101

Tom yanıt veımeden önce duraksadı. Malorie, Olympia’nın
gözlerinde korkudan daha derin bir şey gördü. O da aynı şey
hissediyordu.
“Olabilir.”
Tom pencerelere bakıyordu.
“Ama bir... geyik de olabilirdi, değil mi? Geyik olamaz mı?'
“Olabilir.”
Ev arkadaşlan teker teker oturma odasındaki halının üzerine
oturdu. Omuz omuza, sırt sırlaydılar. Kanepe pencerelerden
birine dayanmış, mutfaktaki sandalyeler de diğerinin
önüne yığılmışa. Odanın ortasında sessizlik içinde oturdular.
Ve dinlediler.

4
on dört
Kürek ç e k e rk e n n e h r in s o ğ u k s u la n M a lo rie ’n in p an to lo n u n a
sıçn yord u . H er h a rek e tin d e , n e h ird e k i yaratık lard an b irin in
fırlayıp e lle rin i tu tm a sın ı ve k a ç ış ça b a la n m suya d ü şü rm esini
b ekliyord u . T ü y le ri d ik e n d ik e n oldu.
H atırlad ığ ı k a d a rıy la O iy m p ia ’n ın b e b e k k itab ın d an çok
şey ö ğ ren m işti. A m a S o n u n d a ... B ir B e b e k ! isim li kitap ta gerçekten
a k lın ı b a şın a g e tire n b ir cü m le vardı:
B e b e ğ in iz s a n d ığ ın ız d a n d a h a zekid ir.
M alorie b a şla n g ıç ta b u n u k a b u l e tm e k te z o rlan m ıştı. Yeni
dünyada b e b e k le re g ö z le rin i açm a d a n u yanm ayı ö ğretm ek
zorunda k a lıy o rla rd ı. Ç o c u k la r k o rk u için d e büyüyordu.
B ilin m ey en lere y e r y o k tu . T ü m b u n la ra rağ m en O ğlan ’ın da
Kız’m da o n u şa şırttığ ı a n la r o lm u ştu .
B ir d efasın d a ç o c u k la rın ü st k a tta k i korid o ra dağılm ış
olan d erm e ça tm a o y u n c a k la rın ı to p lad ık tan so n ra oturm a
odasına g irm iş ve o ra d a , b irin c i k a t k o rid o ru n u n son u n d aki
odada b ir şey lerin h a re k e t e ttiğ in i d uym uştu.
“O ğ la n ? ” d iye sesle n m işti. “K ız ? ”
Ama ç o c u k la rın y a ta k od asın d a o ld u ğunu biliyordu. Bir
saatten d aha k ısa b ir sü re ö n ce o n la n b eşik lerin e hapsetm işti.

Malorie gözlerini kapatm ış ve k o rid o ra çıkm ıştı.
Sesin nereden geldiğini anla m ıştı çü n k ü evdeki her şeyin
tam olarak nerede durduğunu b iliyord u . D o n ve Julesü n bir
zamanlar paylaştığı odadaki m asan ın ü zerin d e duran kitaplardan
biri düşmüştü.
Çocuklann yattığı odanın ö n ü n e g eld iğ in d e Malorie duraksadı.
Tek du>'abildiği hafif b ir h o ru ltü y d u .
İkinci çarpma sesi, ku llan ılm ayan od alard an birinden
gelmiş ve M alorie’nin nefesinin k e silm e sin e ned en olmuştu.
Banyodan sadece birkaç adım u zak lık ta y d ı. Ç o cu k la r uyuyordu.
Eğer banyoya ulaşmayı b e ce rirse k e n d isin i koruyabilirdi.
Gözleri kapalı bir halde k o lla n n ı y ü z ü n e sip er etti ve hızla
hareket ederek banyonun k a p ısın ı b u lm a d a n önce duvara
çarpu. İçeri girdiğinde kalçasın ı lavab o y a vurd u . Panik içinde
duvarlara dokunarak asılı vaziy ettek i h av lu y a ulaştı. Havluyu
sıkıca gözlerinin çevresine bağlad ı ve ik i d ü ğ ü m attı. Sonra
açık kapının arkasında asıl aradığı şey i b u ld u .
Bir balu.
Silahlı ve gözleri bağlı b ir şek ild e b a n y o d a n çık tı. Baltanın
sapını iki eliyle kavrayarak daim a k ap alı o ld u ğ u n u bildiği kapıya
doğru yavaşça yaklaşm aya b aşlad ı. O k a p ı a rtık açıktı.
İçeri girdi.
Baltayı körlemesine göz hizasında savu rd u . B altan ın ahşap
duvara çarpmasıyla etrafa saçılan kıy m ık la r M a lo rie ’nin çığlık
atmasına neden oldu. D öndü ve baltayı y e n id e n savurdu ama
bu defada karşıdaki duvara v urm uştu.
“Dışan çık! Çocuklanmı ra h a t b ıra k !"
Nefes nefese bekledi.
Tek bir yanıt duymak, tek bir cevap işitm e k için . Buradaki
kitaplan yere deviren her neyse onu d u y m ak için .
Sonra ayaklannın dibinde O glan’ın sız la n d ığ ın ı duydu.
“Oğlan?”
104

Hayrete d üşm ü ş b ir hald e d izlerin in üzerine çöküp çabucak
oğlanı buldu. H avluyu çık a rıp gözlerini açtt.
Oğlanın m in icik e llerin d e bir cetvel tuttuğunu gördü. Kitaplar
ise hem en yanındayd t.
Çocuğu alıp yatak o d asın a taşıdı. O daya girdiğinde çocu
gun küm es telin d en yap tığt b e şiğ in in a çık olduğunu gördü
Çocuğu yer y ata ğ ın ın h e m en yan ına b ırak tı. Sonra teli ka
patıp oğlandan y e n id e n a çm a stn ı isted i. O ğlan’ın tek yaptığ
boş gözlerle M a lo rie ’ye b a k m a k tı. M alorie kü çü k kilitle oy
nayıp oğlandan k ilid i açıp açam ayacağın ı gösterm esini istedi
Ve çocuk so n u n d a yap tı.
M alorie ço cu ğ a b ir to k a t attı.
Sonunda... B ir B e b e k !
O iym pia’n ın b e b e k k ita b ın ı h atırlad ı. K itap artık onundu.
Ve d urm adan göz ard ı etm ey e çalıştığ ı o tek cüm le yeniden
gün yüzüne çık tı.
B ebeğin iz s a n d ığ ın ız d a n d a h a zekid ir.
Bu onu o ld u m o la sı e n d işelen d irm işti. Ama şim di teknede,
kılavuz o la ra k ç o c u k la rın k u la k la rın ı ku llanırken nehrin
ilerisinde k a rşıla şa b ile ce k le ri şey lere ço cu k la rın olabildiğince
hazır olm asını u m u y o rd u .
Evet, ç o c u k la rın ö n le rin d e k i teh lik elerd en çok daha zeki
olmasını d iliyord u.

miyordu. Koku mutfakta epeyce kuvvetliydi ve belli belirsjj
oturma odasındaki havada asılı kalm ıştı.
“Nehir suyunu içm eye v arım ,” dedi C heryl. “Şansımı d,.,
neyecegim.”
“Dışan mı çıkacaksın?” diye sord u O lym p ia. “Kapınındı,
ger tarafında dışarı çıkm am ızı b e k ley en b ir şey olabilir!”
“Ne duyduğumdan em in d eğ ilim ,” d ed i F elix. Bunu defalarca
tekrarlamıştı. Herkesi k o rk u ttu ğ u için kendisini suçlu
hissettiğini söylüyordu.
“Büyük olasılıkla bir in san d ı,” dedi D on. “Muhtemelen
bizi soşmaya çalışan b iri.”
“Bunu şimdi konuşm ak zoru nda m ıy ız ? ” diye sordu Jules.
“Aradan bir gün geçti. H içbir şey d u ym ad ık. Biraz daha bekleyelim.
Bir gün daha. O zam an k e n d im iz i daha iyi hissedip
hissetmediğimize bakarız.”
“Kovalardan bile su içerim ,” dedi C h eryl. “Lanet olasıca
bir kuyudan bahsediyoruz. H ayvanlar d urm adan kuyuların
içine düşer, orada ölürler. Büyük o la sılık la tüm bu zaman boyunca
içinde ölü hayvanların yüzdüğü su d an içiyorduk.”
“Bu bölgedeki su daima tem iz o lm u ştu r,” dedi Olympia.
Malorie ayağa kalktı. M utfağın g irişin e kad ar yürüdü. Ahşap
kovanın ağzındaki su d am lacık ları, tıp kı m etal kovadaki
gibi ışıl ışıl panldıyordu.
Bize ne yapabilir, diye düşündü.
“Biraz içmeye ne dersin?” diye sordu Tom .
Malorie döndü. Adam hem en yan ın d a dikiliyordu. Omzu,
kapının eşiğinde Malorie’ye sürttü.
“Yapamam Tom."
“Zaten senden yapmanı isteyem em . A m a b en yapabilirim.’
Malorie gözlerini adam ınkilere d ik tiğ in d e Tom ’un ciddi
olduğunu anlamıştı.
“Tom."
Tom, oturma odasındakilerin yüzlerine b akm ak için döndü.
108

“Ben içeceğim ,” dedi.
“Kahramanlığa gerek y o k ,” dedi Don.
“Kahraman olm aya çalışm ıyorum Don. Sadece susadım.”
Ev arkadaşları sessizdi. M alorie arkadaşlannın yüzlerindeki
ifadeden onunla aynı şeyi hissettiklerini anladı. Tüm korkusuna
rağmen b irinin suyu içm esini istiyordu.
“Bu d elilik,” dedi F elix. “Elaydi, ama Tom. Başka bir yol
bulabiliriz."
Tom oturm a odasına girdi. M asanın başında oturan Felix’in
gözlerinin içine baktı.
“Beni kilere kilitle. O rada içeceğim .”
“Oradaki koku şû zû n d en aklını kaçırırsın ,” dedi Cheryl.
Tom ün yüzünde hüzünlü bir gülüm sem e belirdi.
“Hemen arka bahçem izd e b ir kuyu var,” dedi. “Eğer ondan
faydalanam azsak h içb ir şeyi kullanam ayız. Bunu yapmama
izin v erin .”
“Şu anda kim e benzediğini biliyor m usun?” diye sordu Don.
Tom bekledi.
“George’a benziyorsun. Tek farkınız onun bir teorisinin
olmasıydı.”
Tom, pencerenin ken anna yaslanm ış yemek masasına baktı.
“Aylardır b u rad ayız,” dedi. “Eğer dün kuyuya bir şey girdiyse
büyük olasılıkla daha önce de girm iştir.”
“Bahane b u lu y o rsu n ,” dedi M alorie.
Tom, kadının suratın a bakm ak için dönm eden yanıt verdi.
“Başka seçeneğim iz var m ı? Tabii ki, nehir var. Ama hastalanabiliriz.
G erçekten ço k hastalanabiliriz. İlacımız yok. Tek
sahip olduğum uz şey kuyudaki su. Sahip olduğumuz tek ilaç
o. Başka ne yapabilir ki? Bir sonraki kuyuya kadar yürüyecek
miyiz? Sonra ne olacak? O nu n içine bir şeyin girmemiş olması
için dua m ı ed eceğiz?”
M alorie, b irer b irer durum u kabullenen ev arkadaşlarını
izledi. D o n ’un yüzündeki isyankâr ifade endişeyle doldu.
109

Olympia’nın gözlerindeki k o rk u , s u ç lu lu k duygusuna dönûy
tû. M alorie’ye gelince, Tom ’u n b ö y le b ir şey yapmasını isle
miyordu. Eve geldiği gü nden b e ri, ilk d efa Tom ’un bu evdeki
konumu kör ediciydi. O , burada y a şan a n h e r şeyin en önemli
parçasıydı.
Ama onu durdurm ak yerin e c e sa re tin i toplayarak ona yardım
etti.
“Kiler olm az,” dedi M alorie. “A k lın ı k a ç ın p bütün erzakımızı
yerle bir edersen ne o la c a k ? ”
Tom ona döndü.
“Haklısın,” dedi. “O zam an tavan a ra sı o lsu n .”
“Oradaki pencereden atlam aya k a lk ışırs a n ölürsün. Orası
buradan çok daha y ü k sek .”
Tom boş gözlerle M alorie’ye b a k tı.
“Uzlaşalım,” dedi. “İk in ci kat. B en i b ir yerlere kilitlemen
gerekecek. Ve burada beni k ilitle y e b ile c e ğ in h içb ir yer yok."
“Benim odamı k u lla n a b ilirsin .”
“O oda,” dedi D on, “G eorg e’u n v id eo y u izlem ek için kullandığı
oda.”
Malorie’nin bakışlan yen id en T o m ’a kaydı.
“Bunu bilm iyordum .”
“Haydi, şu işi bitirelim ,” d ed i Tom .
Malorie’nin yanından geçip m u tfağa g irm ed en önce bir
anlığına duraksadı. M alorie o nu takip e tti. E v arkadaşlan ise
sürü halinde onlan izliyordu. Tom d o la p ta n b ir bardak çıkardıgmda
Malorie nazikçe ad am ın k o lu n u kavrad ı.
“Bununla iç,” dedi. Adama b ir k ah v e filtresi uzattı. “Bilmiyorum.
Bir filtre. Kim b ileb ilir k i? ”
Tom filtreyi aldı. K adının g ö z lerin in için e b aktı. Sonra bardağı
ahşap kovaya daldırdı.
Bardağı çıkanp havaya kaldırdı. Ev a rk a d a şla n yanm daire
şeklinde etrafında toplanm ışlardı. B o ş g ö z lerle bardağın içindekine
bakıyorlardı.
110

Felix’in h ik â y e sin in a y n n tila r i M a lo rie ’n in b ir k ere daha
ürperm esine n ed en o ld u .
Tom elin d ek i b a rd a k la m u tfa k ta n ayrıld ı. Ju le s m u tfa k d o ­
labından bir m ik ta r h a la t a lıp o n u n p e şin d e n g itti.
Diğer ev a rk a d a şla n k o n u şm u y o rd u . M a lo rie b ir e lin i k arnına,
d iğ erin i ise tezgâh a k o y d u am a sa n k i ö ld ü rü cü b ir m ad ­
deye d o k u n m u ş g ib i h e m e n ç e k ti.
Bulaşıcı.
Ama e lin i k o y d u ğ u y e rd e h iç su y o k tu .
Yukarıda, y a ta k o d a sın ın k a p ısı k a p a n d ı. J u le s ’u n h alatın
bir ucunu k a p ı k o lu n a , d iğ e rin i d e tıra b z a n la ra b ağla m a sın ı
dinledi.
Tom a rtık k a p a n a k ıs ılm ış v aziy ettey d i.
T ıpkı G e o r g e gibi.
Felix ev in için d e v o lta a tıy o rd u . D o n , k o lla n n ı b irb irin e
kavuşturm uş b ir h a ld e d u v a ra y a sla n m ış, y ere b ak ıy o rd u . J u ­
les d öndüğü nde V ic to r o n a g itti.
Yukarıdan b ir ses g eld i. M a lo r ie ’n in n e fe si k esild i. E v a rk a ­
daşları tavana b a k tı.
Bekled iler. D in le d ile r. F e lix sa n k i ü st k a ta çık a c a k m ış gibi
hareketlendi. S o n ra d u rd u .
“Ç o k tan içm iş o lm a lı,” d ed i D o n sessiz ce.
M alorie o tu rm a o d a sın ın g irişin e y ö n eld i. M erd iv en lerin
başlangıcı sa d e ce o n ad ım ö te sin d e y d i.
Sadece s e ssiz lik vard ı.
Ve son ra h a fif b ir tık ır tı d u y u ld u .
Ve Tom bağırdı.
Tom bağırd ı. Tom b a ğ ırd ı. T om b a ğ ırd ı. Tom.
M alorie ç o k la n m e rd iv en le re d o ğru h a rek e ıle n m işıi am a
Jules onu geçti.
“Burada k a l!” diye b u y u rd u M a lo rie ’ye.
M alorie ad am ın m e rd iv en le ri tırm a n ışın ı izledi.
“T o m !”
111

“Jules, ben iyayim.”
Tomün sesini duyunca M alorie d erin b ir nefes aldı. Ayakta
durabilmek için tırabzana tutundu.
“İçtin mi?” diye sordu Ju le s k ap ın ın d iğer tarafından.
“Evet. İçtim. İşiyim .”
Diğer ev arkadaşları artık M a lo rie’n in arkasında toplan
mıştı. Konuşmaya başladılar. B aşlan g ıçta k ısık sesle konuşuyorlardı.
Sonra heyecan içinde. Ü st k attak i Ju le s halatı açtı
Tom elinde boş bir bardakla yatak odasın d an çıktı.
“Nasıl bir histi?” diye sordu O iym p ia.
Malorie gülümsedi. D iğerleri de. B ir bard ak su içmenin
nasıl bir his olduğunu sorm anın k a ra n lık dahi olsa mizahi bir
yönü vardı.
“Aslında,” dedi Tom m erdivenleri in e rk e n , “büyük olasılıkla
hayatım boyunca içtiğim en gü zel su y d u ...”
Alt kata ulaşüğında M alorie’n in g ö z le rin e baktı.
“Filtre fikrini sevdim ,” dedi. S o n ra k a d ın ın yanından geçip
bardağı üzerinde telefonun durd uğu sehpaya bıraktı ve
diğerlerine döndü. “Haydi, şu m o b ily a la n yerlerin e koyalım.
Burayı tekrar bir eve d önü ştü relim .”

Malorie nehird e öğle g ü n eşin in sıcak lığ ını hissetti ancak bu,
ona huzur v erm ek yerin e o anda ne kadar göz önünde olduklannı
hatırlatıyordu.
“A n n eciğ im ,” diye fısıld ad ı O ğlan.
M alorie ö n e d oğru eğildi. A hşap kü rekteki kıymıklardan
biri avcunu deldi. Bu ü ç etm işti.
“Ne o ld u ?”
“Şşşt,” dedi O ğlan.
M alorie k ü rek çek m ey i b ırak tı. D inlem eye başladı.
Oğlan haklıydı. Solların d ak i toprak parçasında bir şeyler
hareket ediyordu. D allar k ın id ı. H em de birden fazla sayıda dal.
T ekn ed eki a d a m bu n eh ird e b ir şey gördü, diye çığlıklar atıyordu
M alorie’n in zih n i.
O o lab ilir m iyd i? O rm an d aki o olabilir miydi? Peşlerine
düşmüş, ço cu k la rın göz b ağlarım söküp çıkarm ak için kapana
kısılm alarım b e k liy o r o la b ilir m iydi?
Daha fazla dal k ın id ı. Yavaşça hareket ediyordu. Malorie
arkalarında b ıra k tık la rı evi d üşündü. O rada güvendeydiler.
Neden oradan ayrılm ışlard ı ki? G itm ekte oldukları yer daha
mı güvenliydi? N asıl daha gü venli olabilirdi? Gözlerinizi açamadığınız
b ir d ünyada sah ip olm ayı um ut edebileceğiniz lek
şey bir göz bağı değil m iydi?
113

Oradan a y n id ık çü n kü b a z ı in s a n la r g e le c e k en küçûh hj,
haberi beklerken b a z ıla rı k en d i h a b e r le r in i y a z a r.
Tıpkı Tom ün söyled iği g ib i. M a lo rie on d an ilham almaj.
tan asla vazgeçm eyeceğini b iliy o rd u . N e h rin ortasında onu
düşünmek bile M alorie’ye u m u t v eriy o rd u .
Tom, demek istiyordu o n a , f ik i r l e r i n g e r ç e k te n iyiydi.
“Oğlan,” diye fısıldadı te k ra r k ü re k çek m ey e koyulduğu
sırada. Sol taraftaki sazlık lara ç o k y a k la şm a k ta n korkuyordu
“Ne duydun?”
“Çok yakında an n eciğim . K o rk u y o ru m .”
Bir anlığma sessizlik oldu. M a lo rie sessiz liğ e rağmen tehli.
kenin sadece birkaç adım ö te le rin d e o ld u ğ u n u hayal ediyordu
Sese kulak kabartm ak için k ü re k ç e k m e y i kesti. Boynunu
sola doğru uzattı.
Kayığın ön tarafı sert b ir şey e ç a rp tı. M a lo rie irkildi. Çocuklar
çığlık attı.
Sazlığa girdik/
Malorie küreklerden b irin i ç a m u r u n o ld u ğ u n u düşûndûgii
yere dogm sapladı ama k ü reğ in u cu h iç b ir y ere d enk gelmedi.
“Bizi rahat b ırak !” diye b ağırd ı y ü z ü n d e çarp ık bir ifadeyle.
Aniden evin d uvarlannı ö zled i. N e h ird e d u v ar yoktu. Alılannda
kiler yoktu. Ü stlerin d e b ir ç a tı k a tı y o k tu .
"Anneciğim!"
Kız onun adını h ay k ın rk en d a lla n n a ra sın d a n bir şey fırladı.
Büyük bir şey.
Malorie küreği bir kere daha sap lad ı am a tek yaptığı suyu
ikiye yarmakü. Oğlan’ı ve K ız’ı y a k a la y ıp k e n d in e doğru çekti.
Bir hırlama duydu.
“Anneciğim!”
“Sessiz olun.'” diye bağırdı K ız’ı iyice k en d in e doğru çekerken
Bu o teknedeki adam m ıydı? A k lın ı k a ç ır a n ? Y aratıklar hırlar
mıydı? Ses çıkarırla r m ıydı?
114

İkinci h ırlam anın ü zerin e M alorie k arşılan n d ak i yaratığın ne
olduğunu anladı. K ö p ek b en zeri b ir hayvandı. K öpekgillerdendi.
K urtlar.
K urtlardan b irin in p e n ç e s i o m z u n u p arçala m a d a n ö n ce
harekele g e ç e ce k z a m a n ı o lm a d ı.
Ç ığlık attı. O a n d a s ıc a k k a n ın ın k o lu b o y u n c a yayılm aya
başladığını h isse tti. S o ğ u k su k a y ığ ın d ib in d e ça lk a la n ıy o rd u .
İdrar da.
K oku m u zu a ld ıla r , d iy e d ü şü n d ü M a lo rie . P a n ik için d e
başını sağa so la ç e v iriy o r v e k ü re ğ i a m a ç sız ca o rad an oraya
savuruyordu. K e n d im iz i s a v u n a m a y a c a ğ ım ız ı b iliy o rla r.
A lçak sesli b ir h ırla m a d a h a d u y d u . B u b ir sü rü yd ü . K ayığın
burnu b ir şey e ta k ıld ı. M a lo r ie k ü re ğ in in y ard ım ıy la k a y ı­
ğın b u n u n u k u rta rm a y a ç a lış tı a m a k a y ık , s a n k i k u rtla r k a y ı­
ğı tutm uş da b ıra k m ıy o rm u ş g ib i k e n d i e tra fın d a d ö n ü y o rd u .
K a y ığ a a t la y a b ilir le r ! K A Y IĞ A A T L A Y A B İLİR LE R ! S ü rü ­
nerek k ay ığ ın ö n ta ra fın a g it. K a y ığ ın b u rn u n u k u rta rm a k
zorundasın.
Küreği ç o c u k la rın b a ş la rın ın ü z e rin d e n savu ru p çığ lık la r
alarak ayağa k a lk tı. K a y ık sağa d o ğ ru y a tın ca M alo rie b ir a n lığına
b a ta ca k la rın d a n k o rk tu . D e n g e sin i k u rd u ğ u sırad a k u rtlar
yeniden h ırla m a y a b a şla d ı. O m z u , d ah a ö n c e h iç h isse tm e ­
diği kadar b ü y ü k b ir a c ıy la y a n ıy o rd u . B ir y a n d a n o m zu n u tu ­
tarak elin d ek i k ü re ğ i v a h şi b ir şek ild e k a y ığ ın b u rn u n a doğru
savurdu. A m a y e tişe m iy o rd u . Ö n e d o ğ ru b ir ad ım daha attı.
“A n n e c iğ im !”
D izlerin in ü z e rin e d ü ştü . O ğ la n a rtık y a n ı b aşın d ayd ı. T i­
şörtüne tu tu n u y o rd u .
“Beni b ıra k m a n g e r e k iy o r,” d iye b a ğ ırd ı M alorie.
Bir şey suya atla d ı.
M alorie b a şın ı sesin g e ld iğ i y ö n e çev ird i.
B u ra d a su ne k a d a r sığ ? K a y ığ a ç ık a b ilirle r m i? K u rtla r KA ­
YIĞA Ç IK A B İL İR M İ??
115

Hızla dönerek kayığın u cu n a kad ar sürü ndü ve karanlığa
doğru uzandı.
Arkasındaki çocu k lar çığ lık a ttı. S u lar sıçradı. Tekne sallandı.
Kurtlar hırladı. Ve k ap alı g ö z lerin in karanlığında
Malorie’nin eli bir agaç k ö k ü n e d e n k geldi.
Bağırarak iki koluyla u zan d ı. S o l o m zu acıyordu. Dondu
rucu Ekim havasını p arçalan m ış te n i ü z erin d e hissediyordu.
Diğer eliyle ikinci bir agaç k ö k ü b u ld u .
Sıkışmışız. O k a d a r! S ık ış m ış ız !
Agaç köklerini iterek o ra d a n u z a k la şm a y a çalıştığı sırada
kayığa bir şey çarptı. K ayığın d ış y ü z e y in i çizen pençelerin
sesini duyabiliyordu. K u rtla r kaynğa çık m a y a çalışıyordu.
Kayık gıcırdayarak k ö k le rin a ra s ın d a n kurtuldu. Malorie
dört bir yanlarında s u la n n s ıç r a d ığ ın ı duyabiliyordu. Biı
hırlama daha duydu ve s ıc a k lığ ın ı h is s e tti. O şey, yüzüne
fazlasıyla yakındı.
Kulaklan sağır edici b ir ç ığ lık a tıp itti.
Sonunda serbest kaldılar.
Malorie hızla d önerken tö k e z le d i ve o rta d a k i oturma yerinin
üzerine devrildi.
"Oğlan!” diye bağırdı.
“Anneciğim!"
Soma uzamp Kız'ı oturağın k e n a n n a b ü zü lm ü ş halde buldu.
“İkiniz de iyi m isiniz? K on u şu n b e n im le ! ”
“Korkuyorum,” dedi Kız.
“Ben iyiyim A nneciğim ,” d ed i O ğ lan .
Malorie küreklere asıldı. Y oru lm a n o k ta sın ı çoktan geçen
sol omzu ona karşı koyuyordu. A m a o m z u n u zorlayarak harekete
geçirmeyi başardı.
Malorie kürek çekiyordu. Ç o c u k la r a y a k la rın ın ve dizlerinin
dibine sığınmışlardı. A hşap k a y ık su yu yararak ilerliyordu,
Malorie’nin tek yaptığı kü rek ç e k m e y e devam etmekti.
116

Başka ne yapabilirdi ki? K ü rek ç e k m e k d ışın d a b a şk a ne y a p a ­
bilirdi? Kurtlar p eşlerin e d üşebilirdi. Burada nehrin derinliği
ne kadardı?
Malorie kürek çek iyord u . K olu , vücudunun yanında öylesine
sallanıyor gibiydi am a yine de kürek çekm eye devam etti.
Çocukları götürdüğü yer a rtık orada olm ayabilirdi. Gözleri
görmeden k a lk ıştık la n , işk en cey e benzeyen bu yolculuk bir
hiçle sonuçlanabilird i. P ek i ya oraya u laştıklan zaman güvende
olacaklar m ıydı? A rad ığ ı şey o r a d a d eğ ilse ne olacaktı?

i
on yedi
7
“Bizden k o rk u y o rla r,” d ed i O İy m p ia anid en .
“Ne d em ek is tiy o rsu n ? ” d iye sordu M alorie. M erd ivenin
üçüncü b asam ağın d a o tu ru y o rla rd ı.
“Ev ark a d a şla rım ız . K a rın la rım ız d a n k o rk u y o rlar ve b u ­
nun n ed en in i b iliy o ru m çü n k ü gü n ü n b irin d e bu b eb ekleri
doğurtm ak z o ru n d a k a la c a k la r.”
M alorie o tu rm a o d a sın a b a k tı. İk i ayd ır o evdeydi. B eş aylık
ham ileydi. O da b u n la n d ü şü n m ü ştü . T abii ki düşünm üştü.
İri, m asu m g ö z le rin i M a lo rie'y e çev iren O İym pia, “Sen ce
kim yap a ca k ?” d iye sord u .
“T o m ,” d ed i M alo rie.
“Tam am , am a evde b ir d o k to r olsaydı ken d im i ço k daha
iyi h issed erd im .”
M alorie d e b u n u d ü şü n ü p d uru yord u. D oğum yapacağı
o kaçınılm az gü n gelip çata ca k tı. D o k to r yoktu . İlaç yoktu .
A rkadaşlan veya a ilesi yan ın d a değild i. D oğu m u n göz açıp
kapayana kad ar b itm e sin i d iliyord u. O henü z ne olduğunu
anlam adan h er şey o lu p b itm eliy d i. S u y u nun geldiği anı ve
sonra da b e b e ğ in i k o lla rın ın arasın a aldığı anı hayal etli. Bu
ikisi arasında o la ca k la rı d ü şü n m ek dahi istem iyordu.
D iğerleri o tu rm a o d asın d a to p lan m ıştı. Sabah ru tin lerin i
tam am lam ışlardı. M alo rie b ü tü n gün boyu nca T o m ü n bir
119

şeyler kanşıırdıgını h issetm işti. M e sa fe liy d i. Düşüncelere dalmıştı.
Şimdi ise oturm a o d a sın ın o rta s ın d a dikiliyor ve gtm
bo)amca zihnini m eşgul ed en şey i ev ark ad aşlan y la paylaş,
maya hazırlanıyordu. S ö y le d ik le ri ta m d a M alorie’nin duy.
mak istemediği şeylerdi.
“Bir planım var,” dedi.
“Öyle m i?” diye sordu D o n .
“Evet.” Tom sanki s ö y le y e c e k le rin i sa d e c e b ir defa lekrat
edecekmiş gibi duraksadı. “R e h b e rle re ih tiy a cım ız var."
“Ne dem ek istiy o rsu n ?” d iye so rd u F e lix .
“Demek istiyorum ki d ışa n ç ık ıp k ö p e k bulm aya çalışacağım.”
Malorie basam aktan k a lk ıp o tu rm a o d a sın ın girişine kadar
yürüdü. Tıpkı diğerleri gib i T o m ’u n e v d e n a y n lacak olması
fikri bile dikkatini çek m ey e y e tm iş ti.
“Köpek m i?” diye sord u D o n .
“Evet,” dedi Tom. “B a şıb o ş o la n la r. D a h a ö n ce evlerde yaşayanlar.
Dışarıda onlard an y ü z le rce o lm a lı. H epsi ortalıkla
dolaşıyorlar ya da çık a m a y a ca k la rı e v le rin için d e hapis kalmış
dürümdalar. Eğer erzak b u lm a k iç in d ış a n çıkm ak zonında
kalacaksak - ki hep im iz e r ya da g e ç b u n u yapm ak zorunda
kalacağımızı biliyoruz - y a rd ım a lm a m ız iyi olur. Köpekler
bizi uyarabilir.”
“Tom, bu şeyin hayvan lar ü z e rin d e k i e tk is in i bilmiyoruz,'
dedi Jules.
“Biliyomm. Ama h içb ir şey y a p m a d a n oturm aya devam
edemeyiz.”
Odadaki gerilim arttı.
“Aklını kaçırm ışsın,” dedi D o n . “G e r ç e k te n d ışan çıkmayı
düşünüyorsun."
“Silahlanm ızı da yan ım ıza a la c a ğ ız ,” d ed i Tom.
Don sandalyesinde ö n e eğildi.
“Düşündüğün tam o larak n e d ir?”
120

“K askların ü z e rin d e ç a lışıy o rd u m ," dedi Tom . “G öz bağlarımızı
k o ru m a k için . Y an ım ıza b ıç a k alacağız. K öp ekler de
bize yol g ö stereb ilir. A ra la rın d a n b iri d eliye d önerse ne m i
olacak? T a sm a sın ı b ıra k ın yeter. H ayvan sizin p eşin ize düşerse
elinizdeki b ıç a k la o n u ö ld ü re b ilirsin iz .”
“G özlerim iz g ö r m e d e n .”
“Evet. G ö z le rim iz g ö r m e d e n .”
“Bu fikird en h iç h o ş la n m a d ım ,” d ed i D on.
“N ed en?”
“D ışan d a m a n y a k la r o la b ilir. S u çlu lar. S o k a k la r eskisi gibi
değil, Tom . A rtık b a n liy ö d e d eğ iliz , k a o su n tam o rtasındayız.”
“O zam an a rtık b ir şey le r d eğ işm ek z o ru n d a ,” dedi Tom.
“ilerlem e k a y d e tm e liy iz . Y oksa h a b e rle rin b ile yayınlanm adığı
bir d ünyada y e n i b ir h a b e r d u y m ayı b ek ley ip d u ru ru z.”
D on halıya b a k tı, s o n ra b a k ış la rı T o m ’a kaydı.
“Bu ç o k te h lik e li. B u n u y a p m a m ız için h iç b ir neden y o k .”
“B ir sü rü n e d e n im iz v a r.”
“Ben b e k le y e lim d iy o ru m .”
“Neyi b e k le y e c e ğ iz ? ”
“Yardım g e lm e s in i ya da b ir şey le r o lm a s ın ı.”
Tom, p e n c e re le ri ö rte n b a tta n iy e le re b aktı.
“Y ardım ın g e ld iğ i fa la n y o k D o n .”
“Ama b u da so k a ğ a ç ık ıp y a rd ım aram am ız gerektiği anlamına
g e lm iy o r.”
“O ylam a y a p a lım ,” d ed i Tom .
D on, d iğer ev a rk a d a ş la rın ın y ü z lerin e b aktı. K endisiyle
hem fikir o lan b irile rin i a ra d ığ ı ortad ayd ı.
“O y lam a,” d ed i D o n . “B u fik ird en de h iç hoşlan m ad ım .”
“N ed en ?” d iy e so rd u F e lix .
“Ç ü nkü F e lix h a n g i k o v a d a n su içeceğ im izd en ya da hangisine
işe y ece ğ im iz d en b a h se tm iy o ru z . A ram ızdan birinin ya
da birden fazla k iş in in n e d e n siz yere evden ayrılm asından
bahsediyoruz.”
121

N edensiz yere d eğ il," d ed i T o m . “K ö p e k le ri bir alarm sistem
i gibi düşün. F e lix ik i h a fta ö n c e k u y u n u n yanında bir
şeyler duydu. D uyduğu ses b ir h a y v a n a m ı aitti? Bir insan
m ıydı? Yoksa bir y aratık m ıy d ı? D o ğ ru şek ild e eğitilmiş biı
köpek havlayabilirdi. S a d e ce iç in d e b u lu n d u ğu m u z bloku
aram aktan b ahsed iyoru m . B e lk i b ir b lo k ö te sin i daha. Bize on
iki saat ver. Tek isted iğ im b u .”
On iki saat, diye d ü şü n d ü M a lo rie . K u y u d a n su çekm ek sad
ece y a n m sa a t sürüyor.
Ama sûrenin sın ırlı o lm a sı o n u sa k in le ştiriy o rd u .
“Neden sokağa ç ık ıp b a şıb o ş k ö p e k le r i top lam am ız gerektiğini
anlam ıyorum ,” d ed i D o n . E liy le J u le s ’u n ayaklannın
dibinde yatm akta o lan V icto ria işa re t e tti. “B u rad a bir köpeğimiz
var. Onu eğitelim ."
“Kesinlikle o b n a z ,” d ed i J u le s ayağ a k a lk a ra k .
“Neden o lm azm ış?”
“Onu buraya ku rb an e tm e k iç in g e tirm e d im . Köpeklerin
bundan nasıl etk ilen d iğ in i ö ğ ren e n e k a d a r b u n a izin vermeyeceğim
.”
“K urban,” dedi D on. “D o ğ ru k e lim e s e ç im i.”
“Yanıtım hayır,” dedi Ju le s .
Don, Tom’a döndü.
“Görüyor m usun? B u evde k ö p e k s a h ib i o la n tek kişi bile
sana karşı.”
“Tom’un fikrine karşı o ld u ğ u m u s ö y le m e d im ,” dedi Jules.
D on odadakilerin y ü z lerin e b a k tı.
“Herkes Tom’un fikrin i o n a y lıy o r, ö y le m i? G erçeklen mi?
Hepiniz bunun iyi b ir fik ir o ld u ğ u n u m u düşünüyorsunuz?"
Oİympia fal taşı gibi a ç ılm ış g ö z le rle M a lo rie ’ye baktı.
Müttefik bulm a fırsatını fark ed en D o n k a d ın a yaklaştı.
“Oİympia, sen ne d ü şü n ü y o rsu n ? ” d iy e sord u .
“Ah! Ben... pekâlâ... b e n ... b ilm iy o r u m !”
“D on,” dedi Tom. “O ylam ayı k u ra lla ra u y g u n yapacağız."
122

“Ben vanm,” dedi Felix.
Malorie oturma odasmdakilere baktı.
“Ben de varım,” dedijules.
“Ben de,” dedi Cheryl.
Tom, Don’a döndü. O sırada Malorie içinde bir şeylerin
koptuğunu hissetti.
Evin, diye düşündü Malorie, ona ihtiyacı var.
“Seninle geleceğim,” dedi Jules. “Köpeğimi kullanmanıza
izin vermiyor olsam bile en azından diğerlerini bulmanıza
yardım edebilirim.”
Don başını iki yana salladı.
“Hepiniz aklımzt kaçırmışsınız "
“O zaman senin için de bir kask yapmaya başlayalım,”
dedi Tom elini Jules’un om zuna yerleştirirken.
Ertesi sabah Tom ve Jules, ikinci kasktaki son pürüzleri
giderdiler.
O gün evden ayrılacaklardı. Malorie’ye göre her şey çok
hızlı gelişiyordu. Gitmeleri konusunda henüz oylama yapmışlardı
ama hemen gitmek zorunda mıydılar?
Don duygularını saklamak için kılını bile kıpırdatmıyordu.
Malorie gibi diğerleri ise umutluydular. Malorie, Tom’un enerjisine
kapılıp gitmemenin zor olduğunu biliyordu. Evden aynlacak
olan Don olsaydı köpeklerle dönme ihtimaline daha az
inanırdı ama Tom’un güçlü bir enerjisi vardı. Bir şey yapacağını
söylediği zaman sanki çoktan yapmış gibi hissederdiniz.
Malorie onları kanepeden izliyordu. Hem Çocuğunuzla
hem de Sonunda... Bir Bebek! anneyle çocuk arasındaki “stres
bağlantısından” bahsediyordu. Malorie evden ayrılmak üzere
olan Tom’u izlerken duyduğu endişeyi çocuğunun hissetmesini
istemiyordu.
Duvara dayanmış iki sırt çantası vardı. İkisi de konserve
yiyeceklerle, fenerlerle ve battaniyelerle yarısına kadar dolmuştu.
Hemen yanlannda büyük bıçaklar ve eskiden mutfak
123

taburesine ait olan tahta b a ca k la r d u ru yord u . Uçları sivriln].
mişti. Süpürge sap la n n ı ise y ü rü rk e n ken d ilerin e yardımcı
olmaları için ku llanacaklard ı.
“Belki d e,” dedi O iym p ia, “h a y v a n la r beyin leri çok küçük
olduğundan akıllarını k a çıra m ıy o rd u r."
D önün yüzündeki ifade sa n k i b ir şey söyleyecekm iş gibiydi
ama dilini tuttu.
“H ayvanlann d elirm e k a p a site sin in o lm am ası mümkün,’
dedi Tom, kaskının k a y ışla n n d a n b irin i ayarlarken. “Bir şeyin
aklını kaçırm ası için y e te rin ce zek i o lm a sı gerekiyor olabilir."
“Dışan çıkm adan böyle şey le r d u y m a k kesin lik le çok hoşuma
giderdi,” dedi D on.
“Belki de,” diye devam etti T o m , “fa rk lı d elilik seviyeleri
vardır. Yarauklann zaten d eli o la n in s a n la rı n asıl etkilediğini
merak etmeden d u ra m ıy o ru m .”
“Neden onlardan b irk a ç ın ı da to p la y ıp getirmiyorsun?”
diye söylendi Don. “H ayatın ı h a y v a n la n n b izim kadar zeki
olmadığına dair d uyduğun u m u t u ğ ru n a risk e atm ak istediğinden
emin m isin ?”
Tom adamm gözlerinin için e b a k tı.
“Don, hayvanlara b u n d an ç o k d ah a fazla saygı duyduğumu
söylemeliyim. Ama şu anda u m u ru m d a o la n tek şey hayatta
kalmak.”
Sonunda Jules da k a sk ın ı taktı. K a sk ın b aşın a nasıl oturduğunu
görmek için b aşın ı y an a çev ird i. K a sk ın arka tarafından
gelen çatıruyla tüm p a rçalar a y a k la n n ın dibine düştü.
Don başını yavaşça iki yan a sallad ı.
“Lanet olsun,” dedi Tom p a rça la n to p la rk e n . “Sorunun ne
olduğunu anladım. E n d işelen m e J u l e s .”
Parçalan kaldıran Tom h e p sin i y e n id e n b ir araya getirdi
ve kayışı ikinci bir kayışla g ü çle n d irip k a sk ı Ju le s ü n kafasına
yerleştirdi.
“İşte oldu. Daha iyi."
124

Bu sözcüklerden so n ra M a lo rie m id e sin in b u lan d ığ ın ı h isseni.
Sabahlan b eri Tom ve J u le s ’u n evden ayrılacağın ı b iliyordu
ama veda anı ç o k ç a b u k g e lm iş gibiyd i.
Cilme, d em ek is tiy o rd u T o m ’a. S a n a ih liy a c ım ız v a r
Sana ih liy a cım v a r
Ama evin ned en T o m ’a ih tiy a c ı o ld u ğ u n u anlayabiliyord u
çünkü Tom, o gün y a p tık la rın ı y a p a ca k türde b ir adam dı.
Duvarın yanında F e lix ve C h e ry l, T om ve J u le s ’un sırt çanlalannı
takm alarına y a rd ım etti.
Tom elindeki k a z ık la rd a n b iriy le h av ayı yarıyord u.
Malorie m id esin in b ir k e re d ah a b u la n d ığ ın ı h issetti. Yeni
dünyada hü kü m sü ren k o rk u y u , T o m ve J u le s ’u n evin etrafın ­
da dolaşabilm eleri iç in b ö y le sin e h a z ırla n m a k zoru n d a kaldıklannı
görm ek k a d a r h a tırla ta n b a şk a b ir şey daha yoktu.
Gözleri bağlı ve sila h lı b ir h a ld e , d erm e çatm a b ir savaşın askerleri
gibi g ö rü n ü y o rla rd ı. .
“Tamam," dedi Tom . “D ışa rı ç ık m a m ız a izin v e rin .”
Felix ön kapıya g itti. Ev a rk a d a şla rı ev in giriş salonunda
toplanmıştı. M alorie h e rk e sin g ö z le rin i k a p a ttığ ın ı görünce
kendisininkileri de s ım s ık ı y u m d u . K e n d isin e ait k aran lığ ın ­
da kalbi gürültülü b ir ş e k ild e a tıy o rd u .
“İyi şanslar,” d ed i a n id en . E ğ e r b u n u söylem esey d i daha
sonra pişm an o la ca ğ ım b iliy o rd u .
“Teşekkürler,” d ed i T om . “D e d ik le rim i u n u tm ayın . O n iki
saat içinde d ö n eceğ iz. H e rk e s in g ö z le ri k ap alı m ı? ”
Ev arkadaşlan g ö z le rin i k a p a ttık la n n ı söyled i.
Sonra sokak k a p ısı a çıld ı. M a lo rie a y a k k a b ıla rın verandada
çıkardığı sesi d u y a b iliy o rd u . S o n ra kap ı kapandı.
Malorie onlar için v a z g e çilm e z o la n b ir şeyi dışarıda bıraktıklannı
hissetti.
On iki saat.
125

Kendiliğinden akıntıya ayak uyduran kayık sessizce süzülürken
Malorie avcunu nehir suyuyla doldurdu ve omzundaki
yarayı yıkadı.
Bu kolay bir iş değildi ve acısı da feci durumdaydı.
“İyi misin Anneciğim?” diye sordu Oğlan.
“Soru sormak yok,” diye yanıtladı. “Dinleyin."
Kurl tarafından saldınya uğradığında göz bağının ardındaki
karanlık dünya kör edici bir parlamayla aydınlanırken
Malorie kırmızıyı görmüştü. Şimdi yarasını temizlerken morlan,
grileri görüyordu ve kendinden geçmek üzere olduğundan
endişeleniyordu. Bayılacaktı. Çocukları kendi başlannın
çaresine bakmak zorunda kalacaktı.
Ceketini çıkarmıştı. Üzerindeki bluz kan içindeydi. Ürperdi.
Bunun ne kadarının serin havadan, ne kadannm kan kaybından
kaynaklandığını merak etti. Ceketinin sağ cebinden
bir mutfak bıçağı çıkardı. Sonra ceketinin kollarından birini
kesip sıkıca omzunun etrafına bağladı.
Kurtlar.
Çocuklar ûç yaşına basana kadar Malorie dersleri iyice zorlaşurmıştı.
Cocfklann ikisinden de ne olduğunu düşündüklerini
söylemeden önce birbirini takip eden on ya da yirmi sesi
hatırlamalarını isterdi. Evde, dışarıda, evin üst katında yürürdü.
127

Yol boyunca da çeşid i sesle r ç ık a n rd ı. Y anlarına döndüğü a.
man çocuklar M alorie’n in n e le r y a p tığ ım anlatırlardı. Kısa u-
m an içinde Kız yirm id e y irm i y a p m ayı başarm ıştı. Ama Oğlan,
kadının yol boyu nca istem siz ce çık a rd ığ ı sesleri de bunlara ekliyor
ve kırk, elli sesi aklın d a tu tab iliy o rd u .
Y atak o d a m ız d a n b a ş la d ın A n n e c iğ im . O d ad an çıkmadan
önce iç g eçirdin . S o n ra m u tfa ğ a g ird in v e y o ld a a y a k bileğinden
b ir ses geldi. M u tfak m a s a s ın ın y a n ın d a d u r a n o rta d a k i sandaly
ey e oturdun. D ir sek lerin i m a s a y a d a y a d ın . B o ğ a z ın ı tanizledin
ve k ilere girdin. İlk d ö rt b a s a m a ğ ı so n a lt ı b a s a m a k t a n daha yavaş
çıkü n. P arm ağ ınla d işin e d o k u n d u n .
Ama onlara n e le r ö ğ re tm iş o lu rs a o lsu n çocuklann nehirde
veya orm anda k a r ş ıla ş a c a k la rı c a n a v a rla rı adlandırmaya
hazır olm ası m ü m k ü n d eğ ild i. M a lo rie , ku rtların her lûı
avantaja sahip o ld u ğ u n u d ü şü n d ü . T ıp k ı k arşılaşacak lan tüm
diğer şeyler gibi.
Turnikesini biraz d ah a s ık tı. O m z u z o n k lu y o rd u . Bacaklannın
iç kısm ı ağrıyord u. B o y n u a ğ rıy o rd u . B u sabah kendisini
otuz kilo m etrelik y o lc u lu k la rı b o y u n c a k ü re k çekebilecek
kadar güçlü h issetm işti. Ş im d iy se y a ra lıy d ı ve dinlenmeye
ihtiyacı vardı. K endi k e n d iy le ç a tışıy o rd u . E sk i dünyada olsa
birilerinin çıkıp ara v e rm e s in i s ö y le m e s i kaçınılm azd ı ama
burada durm ak ö lü m a n la m ın a g e le b ilird i.
Yukarıdan gelen y ü k sek sesli b ir ç ığ lık M a lo rie ’nin sıçramasına
neden oldu. S esi y ır tıc ı k u ş la r ın k in e benziyordu. Sanki
otuz m etre u zu n lu ğ u n d ay d ı. Ö n le rin d e b ir şey çevresine su
sıçrattı. Ses kısa sürd ü a m a s in ir b o z u c u y d u . S o l taraflannda
başka bir şey o rm an ın d e r in lik le rin e d o ğ ru ilerliyord u. Kuşlann
sesleri yü kseld i. N e h ir h a y a ta d ö n e rk e n b u n a dair karşılaştıklan
tüm em areler M a lo rie ’yi d a h a d a korkutuyordu.
Çevresindeki h ayat c a n la n d ık ç a iç in d e k i hayat sönüyor
gibiydi.
128

“Ben iyiyim ,” diye y a la n söy led i ç o c u k la ra . “Şim d i d in lemenizi
istiyorum . O kad ar. B a şk a b ir şey y o k ."
Tekrar kürek çek m ey e b a şla y a n M a lo rie a cısın ı d ûşünm e-
mcye çalışıyordu. D aha ne k a d a r y o l k a t e tm esi gerektiğin e
dair net bir fikri yoktu . A m a ö n ü n d e k i m e sa fe n in uzun old u ­
ğunu biliyordu. Ö n le rin d e en a z ın d a n g e ld ik le ri kadar uzun
bir yol daha vardı.
Yıllar önce ev a rk a d a şla rı h a y v a n la rın d elirip d elirm ed i­
ğinden emin değildi. B u k o n u h a k k ın d a k o n u şu p dururlardı.
Bir keresinde Tom ve J u le s d ışa rı ç ık m ış ve o n lara reh b erlik
edebilecek k ö p ek lerin p e şin e d ü şm ü ştü . M a lo rie ve d iğerleri
onlann d ö n m elerin i b e k le rk e n M a lo rie ’n in zih n in i deliye
dönmüş kuduz h ayvan g ö rü n tü le ri işgal e tm işti. Aynı duygulan
şu anda da yaşıy o rd u . N e h ir d oğayla hayat buld ukça
en kötüsünü d ü şü n ü yord u . T ıp k ı ç o c u k la r h en ü z doğm adan
önce, sokak kap ısın ın h a rek e tsiz liğ i y ü z ü n d e n sevdiği biri dışanda
onunla b irlik te o lsa d a h i d e lilik gib i şey lerin etrafta kol
gezdiğini hatırlad ığı an d a y a p tığ ı gibi.

Aradan beş ay g e ç m işti ve M a lo rie ’n in h am ileliğ i ilerliyordu.
“Mide b u la n tısı” d ö n e m in in so n u n d a y d ı am a yine de biraz
bulanıyordu. M id e sin d e y a n m a vard ı. B acak ları agnyordu.
Diş etleri k a n ıy o rd u . K o y u re n k li s a ç la n , tıp k ı vücudunun d i­
ğer k esim lerin d e k i k ılla r g ib i g û rle şm işti. K en d in i b ir canavar
gibi eciş b ü c ü ş v e d e ğ işm iş h isse d iy o rd u . A m a elinde b ir kova
dolusu id rarla ev d e d o la n ırk e n b u n la n n h iç b iri zih n in i Tom
ve Ju le s ’u n yeri ve g ü v en d e o lu p o lm a d ık la n kadar m eşgul
etmiyordu.
Ev a rk a d a ş la n m n h e r b irin e b ö y le sin e d eğer v enneye b aşlamış
o lm a sın a şaşırd ı. B u ra y a v arm ad an ö n ce, kendilerine
zarar v erm ed en ö n c e ç e v re le rin d e k ile rin can ın ı yakan çok
sayıda in sa n ın h ik â y e s in i d u y m u ştu . O zam an lar k o rk u lan ,
kendisi ve ç o c u ğ u iç in ta şıd ığ ı a n la m yü zü n d en onu endişelendiriyordu.
Ş im d i ise e v d e k i h e rk e sin güven liği için kendi
kendini yiyip b itiriy o rd u .
E rk e k le rin ev d e n a y n lm a s ın ın ü z e rin d e n beş saat geçm işti.
Ve her g e ç e n d a k ik a d a g e rilim artıy o rd u . M alorie artık ev
ark ad aşlan m n ev iş le r in i ilk k ez m i, yoksa tekrar tekrar mı
yaptığını h a tırla y a m ıy o rd u .
M alorie k o v a y ı a rk a k a p ın ın y a n ın a koydu. B irkaç d a­
kika için d e F e lix k o v a y ı a lıp d ışa rıy a b o şa lta cak tı. O anda
131

ise yem ek m a s a s ın ın b a ş ın a o tu r m u ş b ir sandalyeyi tamu
ediyordu. M u tfa k ta n g e ç e n M a lo r ie o tu rm a odasına girdi
Cherş'I etrafı te m iz liy o rd u . F o t o ğ r a f ç e rçev e le rin i. Telefonu
M alorie, C h ery T in k o lla r ın ın s o lg u n la ş ıp zayıfladığını fark
etti. B urada y a ş a d ık la rı ik i a y b o y u n c a b e d e n le ri çok daha
kötü b ir hal a lm ış tı. D o ğ ru d ü z g ü n b e sle n m iy o rla rd ı. Egzersiz
yap m ıyorlard ı. K im s e g ü n e ş e ç ık a m ıy o rd u . Tom dışanda,
o n lar için d ah a iyi b ir h a y a t k u r m a n ın peşindeydi ama
elinden ne g elird i k i?
Ve ö ylece o rta lık ta n k a y b o lu r la r s a ev arkadaşlanna kim
haber v erecek ti?
M alorie en d işeli ru h h a lin e r a ğ m e n C h e ry l’e yardıma ihtiyacı
olup o lm a d ığ ın ı s o rd u . C h e r y l o d a d a n ayrılm adan önce
hayır dedi am a M a lo rie o d a d a y a ln ız d e ğ ild i. V icto r tekli koltuğun
h em en a rk a sın d a o tu r m u ş , p e n c e r e le r i örten battaniyelere
b akıyord u . B a şı d ik ti. D ili d ışa rıd a y d ı ve gürültülü bir
şekilde so lu k alıp v e riy o rd u . M a lo r ie o n u n da, kendisi gibi,
sahibinin d ö n m e sin i b e k le d iğ in i d ü ş ü n d ü .
Sanki izlen d iğ in in fa rk ın d a y m ış g ib i V ictor yavaşça
Malorie’ye doğru d ö n d ü . S o n ra b a k ış la n y e n id e n battaniyelere
kaydı.
D on odaya girdi. T e k li k o ltu ğ a o tu r d u , so n ra aniden ayağa
kalkıp odadan ayrıld ı. O iy m p ia d a a lt k a ta indi. Mutfaktaki
lavabonun altında b ir ş e y le r a n y o rd u . M a lo rie , kadının aradığı
şeyin zaten elinde o ld u ğ u n u fa rk e d iş in i izled i. Oiympia yeniden
üst kata çık tı. C h e ry l g e ri d ö n m ü ş , fo to ğ ra f çerçevelerini
kontrol ediyordu. B u n u az ö n c e z a te n y a p m ıştı. Şim di bir kere
daha yapıyordu. Fler şey i t e k r a r t e k r a r yap ıyorlard ı. Gergin bir
şekilde evin için d e d o la şıp z ih in le r in i m e şg u l etm eye uğraşıyorlardı.
B irb irleriy le k o n u ş m u y o r, b a ş la rın ı b ile yerden kaldınp
bakm ıyorlard ı. K u y u d a n su ç e k m e k , ev arkadaşlannın
birbirleri h ak kın d a en d işe d u y a ra k y a p tık la rı tek işti ama Tora
ve Ju les’un yap m akta o ld u ğ u şe y n e re d e y s e a cı vericiydi.
132

Malorie ayağa k a lk ıp m u tfa ğ a y ö n e ld i a m a k e n d isin i evde
gibi hissetm ediği te k b ir y e r v ard ı. M a lo rie oraya g itm ek istiyordu.
G itm eye ih tiy a c t v a rd ı. K a çm a y a .
Kiler.
Felix m u tfaktay d ı a m a M a lo r ie ’n in y a n ın d a n g eçtiğ in i fark
eimedi. K adın k ile rin k a p ısın ı a ç ıp d a to p ra k la k a p lı zem ine
ulaşmak için m e rd iv e n le ri in m e y e b a şla d ığ ı sırad a F e lix h iç ­
bir şey söylem edi.
Malorie ipi ç e k ip ışığ ı a ç tı v e k ile r i, tıp k ı T o m ’u n ik i ay
önce ona bu rayı g ö s te rirk e n y a p tığ ı g ib i a y d ın la ttı. A m a artık
farklı g örü nüyord u . K o n s e r v e le r in sa y ısı a z a lm ıştı. D aha az
renk vardı. Ve T o m b u ra d a d e ğ ild i. N o t a lm ıy o r, a ç lık ve ç a ­
resizlik ü z erlerin e ç ö k m e d e n ö n c e ev a rk a d a ş la rın ın n e kadar
zamanı o ld u ğu n u h e s a p la m a y a ç a lış m ıy o rd u .
Malorie raflara y a k la ş tı v e d ik k a tin i d a ğ ıtm a k için e tik e t­
leri okum aya k o y u ld u .
Mısır. Pancar. Ton balığı. Bezelye. Mantar Karışık meyve.
Taze fasulye. Vişne. K ırm ız ı yaban mersini. Greyfurt. Ananas.
Kızarmış fasulye. Sebze tü rlü sü . A cı biber. Su kestanesi. Dilimlenmiş
domates. Kiraz domates. Domates sosu. Lahana turşusu.
Fırınlanmış fasulye. Havuç. Ispanak. Farklı tavuk suyu türleri.
Buranın d aha d o lu o ld u ğ u n u h is s e ttiğ in i h atırlad ı. B u n ­
dan kısa b ir sü re ö n c e k o n s e r v e le r k o c a b ir duvar gibi uzanıyordu.
Şim d i a ra la rd a d e lik le r v ard ı. B ü y ü k d elikler. San ki
bir savaş o lm u ş da ilk o la ra k e rz a k la rı h e d e f a lın m ış gibiydi.
Bebek gelene d ek y e te c e k k a d a r y iy e c e k v ar m ıydı? E ğ er Tom
ve Jules d ö n m ezse g e riy e k a la n e rz a k o n u k o rk u duyduğu o
güne kadar g ö tü re b ile c e k m iy d i? K o n se rv e le r b ittiğ i zam an
ne olacaktı? A vlan m aya m ı k a lk ışa c a k la rd ı?
Bebek an n e sü tü y le b e s le n e b ilird i. A m a eğer annesi bir
şeyler yem işse.
Malorie k a m ın ı o k şayarak tabureye d o ğ m yürüdü ve oturdu.
133

B u rad aki s o ğ u k h a v a y a ra ğ m e n h â lâ terliyord u. Arkadaşla,
n n ın gergin a y a k s e s le ri e v d e y a n k ıla n ıy o r, k ilerin tavanından
çatırtıla r y ü k se liy o rd u .
A lnına d ö k ü le n s a ç la rı g e r iy e a ra n M a lo rie , sırtını raflara
yasladı. K o n se rv e le ri sa y d ı. G ö z k a p a k la n ağırlaşmışiı. Dinlen
m ek iyi g e liy o rd u .
Sonra... kendinden geçti.
K en d in e g e ld iğ in d e û s t k a tta k i V ic to r havlıyordu.
H ızla o tu rd u ğ u y e rd e d o ğ ru ld u .
V ictor h av lıy or. N e y e h a v lı y o r o la b ilir ? !
K ileri b o y lu b o y u n c a a r ş ın la y a r a k m erd iven leri çıktı ve
hızla o tu rm a o d a sın a d a ld ı. D iğ e r le r i ç o k ta n oradaydı.
“K es ş u n u !” d iy e b a ğ ırd ı D o n .
V icto r p e n c e re y e b a k a r a k h a v la m a y a d ev am ediyordu.
“N eler o lu y o r ? ” d iy e s o rd u M a lo r ie , k e n d i sesindeki panik
karşısında h a y re te d ü ş e re k .
D on b ir k ere d a h a V ic to ria b a ğ ırd ı.
“Ju le s b u ra d a o lm a d ığ ım d a n e p e y c e s tr e s li,” dedi Felix gergin
b ir şek ild e.
“H ayır,” d ed i C h e ry l. “B ir ş e y d u y d u ."
“B unu b ile m e y iz C h e r y l,” d iy e ç ık ış tı D o n .
V icto r b ir k e r e d a h a h a v la d ı. S e s i y ü k s e k ti. Sertti. Öfke
doluydu.
“V ic to r!” d ed i D o n . “H a y d i a m a !”
Ev a rk a d a şla n , o tu r m a o d a s ın ın o rta s ın d a toplandı. Silahsızdılar.
C h ery l h a k lıy s a , e g e r V ic to r g e rçe k te n evin dışında
bir şeyler o ld u ğ u n u d ü ş ü n ü y o rsa n e yap abilirlerd i?
“V icto r!” d iy e b a ğ ırd ı D o n te k ra r. “Seni öldüreceğim !"
Ama V icto r d u rm a d ı.
Ve D o n h e r n e k a d a r b a ğ ır ıy o r o lsa da en az M alorie kadar
korkuyord u.
B oş g ö zlerle ö n p e n c e re y e b a k a r k e n , “F e lix ,” dedi Malorie
yavaşça. “D ışarıd a b ir b a h ç e o ld u ğ u n u söy lem iştin . Orada hiç
alev edevat var m ı? ”
134

“Evel.” F e lix de b o ş g ö z le rle siy a h re n k li b a tta n iy e le re
bakıyordu.
“Evdeler m i?”
“Evet."
“Neden o n la n g e tirm iy o r s u n ? ”
Felix kadına d oğru d ö n ü p d u ra k sa d ı. S o n ra od ad an ayn ld ı.
Malorie evdeki e şy a la n te k e r te k e r a k lın d a n geçird i. M o ­
bilyaların b acakları b ire r sila h o la ra k k u lla n ıla b ilird i. Sert
nesneler ile cep h a n eleri o la ca k tı.
Victor havlam aya d ev am e d iy o r ve g ittik ç e k ö tü le şiy o r­
du. Havlamaları a ra sın d a k i k ıs a b o şlu k la rd a M a lo rie , F e lix ’in
endişeli ayak sesle rin i d u y d u . A d am , k e n d ile rin i d ışa n d a k i
şeye karşı k o ru m a k iç in k u lla n a b ile c e k le ri b a h çe a letlerin i
arıyordu.

Ertesi gün ö ğ len o lm u ştu am a T om ve Ju le s hâlâ dönm em işti.
T o m ü n b iz d e n iste d iğ i o n ik i saat çokta n yirm i dört saat
olm uştu ve h e r g e ç e n sa a tte e v d ek ilerin ü zerin e derin bir
karanlık çö k ü y o rd u .
V ictor h âlâ b a tta n iy e y le ö rtü lü p en cere n in yanında otu ­
ruyordu.
Ev a rk a d a şla n g ece g eç saatlere kad ar oturm uş, birbirlerinin
yan ından a y n lm a m ış ve k ö p eğ in havlam aktan vazgeçm e­
sini b ek lem işlerd i.
E r y a d a g e ç b iz i e le g e ç ir e c e k le r , d em işti D on. Aksini düşünm
ek için e lim iz d e h iç b ir n ed en y o k . Sonum uz g eliy or a rk a ­
daşlar. Ve e ğ e r k a r ş ım ız d a k i, b ey n im iz in a lg ıla m a k ta zorlandığı
bir tür y a r a t ık s a bu n u h a k e ttik dem ektir. K en dim i bildim bileli
a p tallığ ım ız y ü z ü n d en so n u m u zu n g elec eğ in i düşünürdüm .
Sonunda V ic to r h a v la m a k ta n vazgeçm işti.
Şim di m u tfa k ta o la n M a lo rie e lle rin i önü n d ek i sü dolu
kovaya d ald ırd ı. D o n ve C h e ry l o sab ah kuyuya su çekm eye
gitm işlerdi. N e z a m a n d o ld u rd u k la rı kovayı F e lix ’e verm ek
için kap ıyı tık la rsa la r M a lo r ie ’n in k a lb i d uracak gibi olm uştu
çü n k ü h e r d e fa sın d a g e le n in Tom olduğunu umuyor,
buna in a n ıy ord u .
137

A vcundaki su yu y ü z ü n e ç a rp tı v e ısla k parm aklannı keçe
ye d ö nm ü ş, terli s a ç la n n d a n g e ç ird i.
"Lanet olsu n ," d ed i.
M utfakta y a ln ız d ı. O d a n ın y e g â n e p e n ceresin i önen pet
delere b a k a rk e n ç o k ta n o lm u ş o la b ile c e k sonsuz sayıdaki
kötü şeyi d ü şü n ü y o rd u .
Ju les, T o m ü ö ld ü rd ü . Y a r a t ık la r d a n b ir in i g örd ü ve Tom'ıı safların
d an y a k a l a y a r a k n e h r e k a d a r s ü r ü k le d i. B oğulana kadar
onu suyun a ltın d a tuttu . Ya d a ik is i d e b ir şey gördüler. Bir ende
Ve so n ra b ir b ir le r in i ö ld ü rd ü le r. P a r a m p a r ç a o la n bedenleri, bir
y a b a n cın ın evinin z e m in in d e y a tıy o r B e lk i d e y a ra tık la rı gören
Tom ’du. J u le s on u d u r d u r m a y a ç a lış m ış a m a Tom p açay ı kurtarm
ayı b a şa rm ıştı. O r m a n d a b i r y e r le r d e y d i. B ö c e k le r le besleniyordu.
A ğ a ç k a b u k la r ın ı, b e l k i d e k e n d i d ilin i y iy ordu.
“M a lo rie ?”
O İym pia m u tfa ğ a g ir in c e M a lo r ie o ld u ğ u yerde sıçradı
“Ne o ld u ? ”
“M alorie, g e r ç e k te n ç o k e n d iş e le n iy o r u m . O n iki saat dem
işti.”
“B iliy o ru m ,” d ed i M a lo r ie . “H e p im iz ö y le y iz .”
M alorie e lin i O iy m p ia ’m n o m z u n a k o y m a k için uzandı
ama D o n ’u n y e m e k o d a s ın d a n g e le n s e s in i duydu.
“Tekrar iç e ri g ir m e le r in e iz in v e r m e m iz gerektiğinden pek
em in d e ğ ilim .”
M alorie h ız la y e m e k o d a s ın a d a ld ı.
“H aydi, a m a D o n ,” d e d i ç o k t a n y e m e k od asın a giren Felk
“Bunu n asıl s ö y le y e b iliy o r s u n ? ”
“D ışan d a n e le r o ld u ğ u n u s a n ıy o r s u n F e lix ? Yaşadığımız
m ah allen in iyi b ir y e r o ld u ğ u n u m u d ü şü n ü y o rsu n ? Dışanda
hayatta k a la n b iri v a rsa b u n u k ib a r d a v ra n a ra k başarmıyorlar
dostum . T om ve J u l e s ’u n k a ç ın lm a d ığ ım kim söyleyebilir ki?
Belki de re h in a lın m ış o la b ilir le r . V e o n la n ele geçiren laneı
olasıca ad am lar o n la n s e r b e s t b ır a k m a n ın karşılığında erzakım
ızı istiy o r o la b ilir. B iz im e r z a k ı m ı z ı "
138

“Sik ıir g it, D o n ,” d e d i F e lix . “E ğ e r g e r i g e lir le r s e o n la n
içeri alacağ ım ."
“E ğer geri g e le n le r o n la r s a ,” d e d i D o n . “V e k a p ın ın d iğ e r
(aralında T om ’u n k a fa s ın a d o ğ r u ltu lm u ş b ir s ila h o lm a d ığ ın ­
dan em in o la b ilir s e k .”
"İk in iz de ç e n e n iz i k a p a t ı n !” d e d i C h e r y l, M a lo r ie ’y i g e ç ip
yemek o d asın a g ir e r k e n .
“Ciddi o la m a z s ın D o n ,” d e d i M a lo r ie .
Don ona d o ğ ru d ö n d ü .
“Ciddi o ld u ğ u m d a n e m in o l a b il ir s i n .”
“İçeri g ir m e le r in e iz in v e r m e k is te m iy o r m u s u n ? ” d iye
sordu şim d i M a lo r ie ’n in y a n ın d a d ik ilm e k t e o la n O ly m p ia .
“Ö yle s ö y le m e d im ," d iy e ç ık ış t ı D o n . “S a d e c e d ışa rıd a k ö tü
insanlar o la b ile c e ğ in i s ö y lü y o r u m . O ly m p ia , b u n u a n la y a b iliyor
m u su n? Y o k sa s e n in iç in ç o k m u k a r m a ş ık ? ”
“L anet o la s ıc a p is liğ in t e k i s i n ,” d e d i M a lo r ie .
Bir a n lığ ın a D o n , M a lo r ie ’n in ü z e r in e y ü r ü y e c e k g ib i o ld u .
“Bu ta rtışm a y ı y a p m a k i s t e m iy o r u m ,” d e d i C h e ry l.
“Ç o k ta n y irm i d ö r t s a a t g e ç t i,” d e d i D o n a z a rla y a ra k .
“Sad ece... g id ip b a ş k a b ir ş e y le u ğ ra ş , o lu r m u ? ” d ed i F e lix .
“Durum u h e rk e s iç in k ö t ü le ş t ir iy o r s u n .”
“O n larsız b ir g e le c e k p la n la m a y a b a ş la m a m ız g e r e k iy o r.”
“Sadece b ir g ü n g e ç t i,” d e d i F e lix .
“E vet, d t ş a n d a b ir g ü n .”
Don p iy a n o n u n b a ş ın a o tu r d u . B ir a n lığ ın a g e ri a d ım a ta ­
cakm ış gibi g ö r ü n d ü a m a s o n r a s ö z le r in e d e v a m e tti.
“İyi h a b e r şu k i e r z a k ım ız d a h a u z u n s ü re d a y a n a c a k .”
“D on!" d iy e ç ık ış t ı M a lo r ie .
“D ü n y a y a g e t ir m e k ü z e r e o l d u ğ u n b i r b e b e ğ in v a r M a lo rie.
H ayatta k a lm a y ı i s t e m i y o r m u s u n ? ”
“D on, şu a n s e n i ö ld ü r e b ilir im ,” d e d i C h e ry l.
Adam p iy a n o n u n ö n ü n d e k i ta b u r e d e n k a lk tı. Yüzü ö fk e ­
den k ıp k ırm ız ı k e s ilm iş ti.
139

“Tom ve Jules geri dönmeyecekler, Cheryl. Bunu kabul eı
Ve onlann payını yiyerek bir hafta daha hayatta kaldığında
ve ardından Victorü bile yemeye razı geldiğinde belki anili
umut diye bir şeyin olmadığını anlarsın."
Cheryl adama doğru bir adım attı. Ellerini yumruk yapmışü.
Yüzü Donünkinden sadece birkaç santim uzaklıktaydı
Victor oturma odasından havladı.
Felix, Don ve Cheryl’in arasına girdi ama Don onu ilekleyerek
oradan uzaklaştırdı, Malorie ikilinin arasına girmeye
kalküğında ise Felix elini havaya kaldırdı.
Doria vuracakü.
Sonra yumruğunu indirdi.
Kapı çalınmışü.

irini bir
Malorie özellikle D o n h a k k ın d a d ü şü n ü yord u .
“A nneciğim ,” dedi O ğ la n , “göz b ağ ım can ım ı yak ıyor.”
“Dikkatli b ir şek ild e n e h ird e n b iraz su a l,” dedi M alorie,
“ve acıyan yerlerin e sür. S a k ın göz b a ğ ın ı ç ık a rm a .”
Bir keresinde ev a rk a d a şla rı a k şa m y e m e k lerim b itird ikten
sonra M alorie, O iy m p ia ’y la b irlik te y e m e k m asa sın ın b aşın ­
da oturmuştu. O iy m p ia 'n ın k o c a sı h a k k ın d a konuşm u şlar,
adamın neye b e n z e d iğ in d e n , ç o c u k s a h ib i o lm ayı ne kadar
istediğinden b a h se tm işle rd i. S o n ra D o n od aya yaln ız başına
girmişti. O iym p ia’n ın sö y le d ik le ri u m u ru n d a d eğil gibiydi.
“O bebekleri k ö r e tse n iz iyi e d e rsin iz ,” d em işti D on. “H em
de doğar d oğm az.”
Sanki bunu u zu n b ir sü re d ir d ü şü n ü y o rm u ş gibiydi. Sonunda
kararını o n la ra s ö y le m e y e k a ra r v e rm işe benziyord u .
Masada o n la n n y a n ın a o tu ru p k e n d in i a çık lam ay a koyuldu.
Adam k o n u ştu k ça O iy m p ia iy ice için e kap anm ay a b aşlamıştı.
Bunun d e lilik o ld u ğ u n u d ü şü n ü y o rd u . H atta daha da
kötüsü, acım asızca o ld u ğ u n u .
Ama M alorie öyle d ü şü n m ü y o rd u . D erin lerin d e bir yer.
Dönün söyled iklerini an lıy o rd u . Y aklaşm ak ta olan anneliğinin
her anı, çocu ğ u n u n g ö z le rin i k o ru m a y a od aklan acak tı. Eğer
bu endişe ortadan k a lk a rsa ç o cu ğ u n a daha n eler verebilirdi?
141

D ö n ü n b u n la n s ö y le r k e n s e r g ile d iğ i cid d iy et, Malorie’ye
acım asızlık tan ç o k d a h a fa z la s ın ı ifa d e ed iy ord u . Malorie’ye
rahatsız ed ici o la s ılık la rın , y a p ılm a s ı g e rek e n le rin , eski dünyaya
ait olan k im s e n in a tm a y a a sla c e s a re t edem eyeceği adımlan
n kap ısın ı a çm ıştı. H e r n e k a d a r k o r k u n ç olsa da adamın
önerisi asla M a lo rie ’n in z ih n in i te r k e tm e m iş ti.
“Şim di daha iyi A n n e c iğ im , ” d ed i O ğ la n .
“Ş şşt,” dedi M a lo rie . ''D in le.”
Ç o cu k lar a lü a y lık k e n ç o k ta n o n la n k ü m e s teliyle önülm
üş b eşik lerin d e y a tırm a y a b a ş la m ış tı. G e c e y d i. Pencerelerin
ve d uvarlann d ışın d a k i d ü n y a s e s s iz d i. E v karan lıktı.
M alorie, b e b e k le rle g e ç ird iğ i ilk g ü n le rd e onlar uyurken
nefes alıp v e rişle rin i d in le rd i. Ç o ğ u a n n e iç in duygusal bir
gözlem sayıla b ile cek o d u ru m , M a lo r ie iç in eğitim d en ibaretti.
Sesleri ku lağa s a ğ lık lı g e liy o r m u y d u ? K u y u suyundan ya
da son bir y ıld ır d o ğ ru d ü z g ü n b ir y e m e k y e m e m iş olan annelerinin
sü tü n d en y e te rin c e b e s in a la b iliy o r la r m ıydı? Çocuklann
sağlık d u ru m u n u , b e s le n m e ş e k ille r in i, tem izliklerini ve
gözlerini asla a k lın d a n ç ık a rm ıy o rd u .
D oğar d o ğ m a z o b e b e k l e r i k ö r e t s e n iz iy i edersiniz.
K aranlıkta m u tfa k m a s a s ın ın b a ş ın d a o tu ran Malorie,
Don’un fik rin in a h la k i b ir ç ık m a z te ş k il etm e d iğ in i açıkça anlıyordu.
A ynca fiz ik se l o la r a k y a p a b ile c e ğ in d e n emin olmadığı
bir şey ö n e rm e d iğ in in d e fa rk ın d a y d ı. K ü çü k nefes alıp
verişlerini d in le rk e n k o r id o ra b a k ıp D o n ’u n söylediklerinin
pek de kötü b ir fik ir o lm a d ığ ın a in a n m ış tı.
U yanık old u ğ u m h e r a n , o n l a n d ı ş a n b a k m a k t a n konımaya
çalışarak g e ç e c e k . B a t t a n iy e le r in i k o n t r o l ed iy o rsu n . Beşiklerini
kontrol ed iy orsu n . B ü y ü d ü k le r i z a m a n b u g ü n leri hatırlam ayacaklar.
Görm eyi h a t ır la m a y a c a k la r .
En başından b e ri g ö rm e b e c e r ile r i o lm a z sa çocu k lan n yeni
dünyada yaşarken h iç b ir şey k a y b e tm e y e c e k le rin i biliyordu.
142

Ayağa kalkıp kilerin kapısına doğru ilerlem işti. Alt katta,
kilerin loprakla kaplı zem ininde tinerle dolu bir kutu vardı.
Uzun bir süre önce ku tunun ü zerin d eki etik eti okum uş ve
maddenin gözlerle tem ası halinde yaşanabilecekleri öğrenmişıi.
Kutunun üzerinde, otuz saniye için d e bol suyla yıkanmazsa
kişinin kör kalabileceği yazıyordu.
Malorie kutuya yaklaştı. Sapından tuttu ve û st kata çıkardı.
Çabuk ol. Ve sakın gözlerin i yıkam a.
Onlar henüz sadece b irer b eb ek ti. B u nu hatırlam alan
mümkün müydü? Sonsu za d ek o n d a n k o rk acaklar mıydı?
Yoksa körlere ait hatıralard an o lu şan b ir dağın altında ezilip
gidecekler miydi?
Malorie m utfaktan g eçm iş ve ç o c u k la n n yatak odalanna
uzanan karanlık koridora g irm işti.
Çocuklann nefes alıp v e rişlerin i d u yabiliyord u .
Kapılarının önünde d u ra k sa m ış ve için d e u yud ukları siyahlığa
bakmıştı.
O anda bunu yap ab ileceğ in e in an d ı.
Sessizce yatak od asına gird i. K u tu y u yere koydu ve ço ­
cuklann korunaklı b e şik le rin in ü z e rin d e k i k u m aş p arçalannı
kaldırdı. İki çocu k da k ım ıld a m a m ıştı. H er ik isi de san k i m u t­
lu rüyalar görüyorm uş gib i d ü z en li b ir şek ild e n efes alıyordu.
Yaklaşmakta olan k â b u sta n u zak tayd ılar.
Malorie hızla kızın b e şiğ in in ü z e rin d e k i k ü m es telini yerinden
söktü. Eğildi ve k u tu y u k ald ırd ı.
Kız düzenli b ir şek ild e n efes alıy o rd u .
Malorie beşiğe u zan d ı ve b e b e ğ in b a şın ı kald ırd ı. K ız’m
göz bağını çıkardığı anda K ız ağlam ay a başlad ı.
Gözlen açık, diye düşündü Malorie. Dök gitsin.
Kız’ın kafasını z o rla y a ra k b e şiğ in k e n a rın a y a k laştırd ı ve
sonra tiner k u tu su n u , k ız ın g ittik ç e k ız a rm a k ta o lan ağlayan
yüzüne y a k la ştırd ı. D e rk e n a rk a sın d a k i O ğ lan da uyanıp
ağlamaya başlad ı.
143

“Kesinşunu!" dedi M alorie ken d i gözyaşlanyla savaşarak.
“Bu dünyayı görmek istem ezsin iz.”
Kutuyu biraz daha kaldırdı ve için d ek ilerin elinin üzerinden
yere, ayaklanna döküldüğünü h issetti.
Tineri teninde hissetm ek her şeyi b ir anda gerçek kılmışı:
Bunu yapamazdı.
Bebeğin başını bıraktı am a Kız ağlam aya devam etti.
Kutuvm yere bırakan M alorie yavaşça geri geri odadan çıktı.
Çocuklar karanlığın içinde in lem ey e devam ediyorlardı.
Sonrasında Malorie ayakta k a la b ilm e k için koridorun duvanna
yaslanmış ve eliyle ağzını k ap atm ış am a kusmasına engel
olamamıştı.
“Anneciğim,” diyordu artık n eh ird e yanında oturan Oğlan,
“işe yaradı!”
'işe yarayan ne?" dedi a n ıla n n d a n kopartılan Malorie,
“Göz bağım aruk canım ı a cıtm ıy o r.”
"Oğlan,” dedi. “Daha fazla k o n u şm a k yok. Tabii bir şey
duymadığın sûrece.”
Malorie derin derin nefes alıp u ta n ca b en zer bir şey hissetti.
Omzundaki acı gittikçe k ö tü leşiy o rd u . Yorgunluktan başı
dönüyordu. Yönünü kaybetm ek ü zerey d i. Kendisinde kesinlikle
yolunda gitmeyen bir şey lerin old u ğunu hissediyordu.
Yine de çocuklannı duyabiliyordu; O ğlan hem en önünde nefes
alırken Kız kayığın arka tarafında o tu rm u ş, eski yapbozun
parçalannı bir araya getiriyordu. G öz b ağların ın ardındaki
gözleri kör değildi. Ve bugün, ç o c u k la n n çevrelerindekileri
daha önce hiç olmadığı kadar g ö reb ilecekleri yepyeni bir
dünyayla karşılaşma olasılığıyla son bulabilird i.
Eğer Malorie onlan oraya götü rm eyi becerebilirse.
144

Malorie kapının diğer tarafında bir şeylerin hareket ettiğini
işitti. Kesik kesik solu klar da duyuyordu. Bir şeyler ahşap
yüzeyi tırm alıyordu. O ve diğerleri evin giriş salonundaydı.
Felix az önce seslen m iş, d ışandakilere kim olduklannı sormuştu.
Sorduğu anla yan ıt aldığı an arasında geçen sûre boyunca
duydukları tırm alam a sesi herhangi bir şeyden geliyor
olabilirdi.
Yaratıklar, diye düşündü M alorie.
Ama kap ıdakiler y aratık değildi. Tom ve Ju le s’tu.
“Felix! Benim , T o m !”
“Tom!”
“Hâlâ kasklarım ızı takıyoruz. Ama yalnız değiliz. Köpekleri
bulduk.”
Ter içindeki F e lix gü rü ltü lü b ir şekilde soluk verdi.
Malorie’nin duyduğu rah atlam a o kadar büyüktü ki canının
yandığı bile söylen ebilird i.
Victor havlıyordu. K u yru ğunu b ir o yana bir bu yana sallıyordu.
Jules ona seslendi.
“Victor, dostum ! G eri d ö n d ü m !"
“Pekâlâ,” dedi F e lix içe rid ek i ev arkad aşlanna. “G özlerinizi
kapatın.”
“Bekle," dedi D on.
“Neden?” diye sordu F e lix .
145

"Yalnız olduklarını nered en b iliy o ru z ? Takip edilmediklerini
nereden biliyoruz? P eşlerin d en içe ri girebilecekleri kim
bilebilir ki?"
Felix duraksadı. Sonra T om ’a seslen d i.
“Tom! ikiniz yalnız m ısın ız? S a d ece ik in iz ve köpekler mi
var?"
“Evet."
“Bu, söylediğinin doğru olduğu anlam ın a gelm ez,” dedi Don.
“Don," dedi M alorie sa b ırsız ca , “e g e r birileri bu eve girmek
islemiş olsaydı bunu isle d ik le ri z am an yapabilirlerdi.”
“Sadece güvenliğim izi d ü şü n ü y o ru m M alorie."
“Biliyorum.”
“Ben de burada y aşıy o ru m .”
“Biliyomm.” Ama Tom ve Ju le s k a p ın ın hem en diğer u-
rafında. Geri dönmeyi başardılar. Ş im d i içeri girm elerine izin
vermeliyiz."
Don bakışlarını k ad ın ın kin d en k a çırm a d ı, sonra giriş salonunun
zeminine indirdi.
“Birgûn sizin yüzünüzden h ep im iz ö le c e ğ iz ," dedi.
“Don," dedi M alorie, son u n d a ad a m ın geri adım auıgını
görerek. “Şimdi kapıyı a çaca ğ ız .”
“Evel. Biliyorum. Ben ne d ersem d iy eyim açacaksınız.”
Don gözlerini yumdu.
Malorie de aynısını yapıı.
“Hazır mısınız Tom ?” diye seslen d i F e lix .
“Evel."
Malorie sokak kapısının a çıld ığ ın ı d uydu. G iriş odasının
fayans kaplı döşem elerinden gelen p aıi sesle ri, içeri aynı anda
birden fazla kişinin girdiği h issin e k a p ılm a sın a neden oldu.
Ûn kapı hızla kapandı.
“Bana süpürge saplarından b irin i v e rin , ” dedi Felix.
Malorie süpürgenin duvarlara, z em in e ve tavana sürttüğünü
duydu.
"Tamam," dedi Felix. “H azırız.”
146

Yeni d ü n y a d a , g ö z le r in iz i a ç m a y a k a ra r verdiğiniz anla
g özlerin izi g e r ç e k t e n a ç ü g ın ız a n a ra s ın d a g eçen sü re so n derece
k o r k u v e r ic iy d i.
M alorie g ö z le rin i a çtı.
G iriş o d a sı r e n k le n m iş ti, lld S ib iry a k u rd u hızla hareket ediyor,
yeri k o k lu y o r, y e n i in s a n la n v e V ictoriu k o n tro l ediyorlardı.
T o m ü n y ü z ü n ü g ö r d ü ğ ü a n d a M a lo r ie ’n in h is se ttiğ i h e y e­
can h e rk e s e y a y ılm ış a b e n z iy o r d u . O y s a k i iyi g ö rü n m ü y o rd u .
Yorgundu. K ir le n m iş ti. V e b a ş ın d a n , M a lo r ie ’n in h ay al b ile
ed em eyeceği ş e y le r g e ç m iş g ib iy d i.
E lin d e b ir ş e y t u tu y o r d u . B e y a z d ı. B ir k u tu y u an d ırıy o r­
du. İçin e k ü ç ü k b ir t e le v iz y o n k o y u la b ile c e k k a d a r b ü y ü k tü ,
içinden s e s le r g e liy o r , ö t ü ş m e le r d u y o ılu y o rd u .
O lym p ia ö n e a t ıld ı v e k a s k ın ı ç ık a r m a y a ç a lış ır k e n k a h ­
kahalara b o ğ u la n T o m ’a s a n i d ı. J u l e s k c n d is in in k in i ç o k ta n
çıkarm ış, V ic to r 'a s a r ılm a k iç in e ğ ilm iş ti. C h e r y l ağ lıy o rd u .
D ö n ü n y ü z ü n d e k i ifa d e b û y û le n m e y le u ta n ç a ra s ın d a b ir
şeydi.
Neredeyse birbihmizi pataklayacahtık, d iy e d ü ş ü n d ü M a lo ­
rie. Tom sadece bir buçuk gıindür ortalıktayokcu ve biz az kalsın
birbirimizi pataklayocaktık.
“Pekâla, a m a n T a n n m ,' d e d i F e lix fal ta şı g ib i a ç ılm ış g ö z ­
lerle yeni h a y v a n la rın a b a k a r k e n . “ İş e y a r a m ış !”
Tom ve M a lo r ie 'n in g ö z le r i b u lu ş lu . E v d e n a y n h r k e n g ö z ­
lerinde taşıd ığı ış ıltı k a y b o lm u ş tu .
D ışanda ne y a ş a d ıla r ?
“Bunlar Sibiry'a k u r t l a n ," d e d i J u l e s e liy le k ö p e k le r i işa re t
ederek. “O ld u k ç a a r k a d a ş c a n lıs ı h a y v a n la r a m a s iz e ıs m m a -
Un biraz s ü re b ilir.”
Sonra Ju le s r a h a tla m a y la in le d i.
Eve dönen savaş g azileri gibi, d iy e d ü ş ü n d ü M a lo rie . Bir
bloktuk bir yolculuktan dönen savaş gazileri gibi.
“Kutunun iç in d e n e v a r ? ” d iy e s o r d u C h e r y l.
147

Tom kutuyu biraz daha havaya kald ırd ı. G özleri cam gibiydi.
Uzaktı.
“KutuMun içinde, C h ery l,” d ed i k u tu y u b ir eliyle tutup diğeriyle
kapağını aralarken, “k u şla r v a r.”
Ev arkadaşlan daire halinde k u tu n u n etrafın d a toplandılar.
“Ne tür kuşlar?” diye sord u O İy m p ia.
Tom başını yavaşça iki yana sallad ı.
“Bilmiyoruz. O nlar b ir a v cın ın g arajın d a buld u k . Nasıl hayatta
kaldıklanna dair en u fak b ir fik rim iz yok. Sahiplerinin
onlan bol miktarda yem le b ıra k u g ın ı d ü şü nü yoru z. Sizin de
gördüğünüz gibi epeyce gü rü ltü cü ler. A m a sad ece biz yanlarındayken.
Bunu denedik. Ne z am an k u tu y a yaklaşsak gürültü
yapmaya başlıyorlar."
“Akşam yem eğim iz bu m u ? ” d iye so rd u F e lix .
Tom ün yüzünde yorgun b ir g ü lü m sem e b elird i.
“Hayır, alarm sistem im iz.”
“Alarm sistem im iz m i?" diye so rd u F e lix .
Jules, “Kutuyu d ışan asacağız. Û n k a p ın ın yan ın a. Böylece
onlan buradan d u yabileceğiz,” dedi.
Sadece bir kutu dolu su ku ş, diye d ü şü n d ü M alorie. Yine de
ilerleme kaydetm işler gibi h issed iy o rd u .
Tom kapağı yavaşça kap attı.
“Başınızdan geçen her şeyi a n la tm a lıs ın ız ,” dedi Cheryl.
“A nlaucağız,” dedi Tom . “A m a y e m e k od asın a girelim.
İkimiz de biraz oturm ak istiy o ru z .”
Ev arkadaşları gülüm sedi.
Don hariç.
Ûldüklerini iddia eden D on. Ç o k ta n o n la n n erzaklarını
sahiplenmeye m eraklı olan D on.
Koridorda Tom, kuşlarla dolu k u tu y u yere koyup duvara dayadı.
Sonra ev arkadaşlan yem ek od asında top landı. Felix, Tom
ve Jules için biraz su getirdi. B ard aklan ö n le rin e koyulduktan
sonra dışanda başlanna gelenleri anlatm aya koyuldular.
148

Kapı arkalanndan k a p a n ır kap an m az Tom , dûşûndû|ûnden
çok daha fazla k o rk m u ş hald eydi.
Dışandaki y ara tık la r g ittik ç e yak laşıy ord u .
Sokağa çık tığ ım ız z a m a n , d iye d ü şü ndü Tom , evden yeterince
u z a klaştığ ım ız d a b iz e s a ld ır a c a k la r m ı?
Soğuk ellerin k e n d isin in k ile ri sard ığ ın ı hayal etti. Boğazı
kesilebilirdi. B oynu k ın la b ilir d i. Z ih n i p aram p arça olabilirdi.
Ama Tom, h iç b ir ra p o ru n sa ld ırıy a uğrayan in sa n la n tarif
etmediğinin farkındayd ı.
Bu şekilde düşünm eliyd in, d iy e d ü şü n d ü hâlâ ön verandada
dikilirken. Bu d ü şü n cey i z ih n in e y e rle ştirm e y e çalışırk en
kendini yavaşça n efes alm a y a z o rla d ı. B u sırad a d iğer d uygulan
ortaya çıktı.
İlk olarak d iz g in le n e m e y e n ve h a tta b ira z da u m arsız b ir
özgürlük hissediyordu.
Tom eve geldiği ilk g ü n d e n b e ri d ı ş a n çık ıy o rd u . E n az
diğerleri kadar sık lık la k u y u d a n su ç e k iy o rd u . D ışk ıla rı ve
idran dışarıdaki lağım ç u k u rla rın a ta şıy o rd u . A n c a k b u d efa
farklıydı. H ava fark lıy d ı. Ju le s T a y ü rü m e y e b a şla m a y a k a ra r
verdikleri anda ü z e rle rin d e n b ir e s in ti g e ç ti. E n s e s in e , d irse k ­
lerine, dudaklarına d eğdi. B u , o a n a k a d a r y a şa d ığ ı e n tu h a f
hislerden biriydi. O nu s a k in le ş tir m iş ti. K ırılg a n z ih n in d e yarauklar
her ağacın ve s o k a k ta b e la s ın ın a rd ın d a k o l g e z e rk e n
lemiz ve açık hava b a şın ı d ö n d ü rü y o rd u .
149

Sadece bir anlığına.
Jules, hazır m ısın?” dedi.
“Evet.”
Sanki ikisi de gerçekten körm ü ş gib i ellerindeki süpürge
saplarıyla önlerindeki toprağa d okundular. Verandadan indiler.
Ûç adım sonra Tom, artık b eto n ü zerin d e yürümediklerini
hissetti. Sanki ayaklarının altın d aki çim le b irlik te ev de yok
olmuştu. Denizin ortasın d ay d ı. Savu nm asızd ı. Bir anlığına
bunu yapabileceğinden em in olam ad ı.
Çareyi kızını düşünm ekte buld u.
Robin. Sadece bize b irk a ç k ö p e k b u lm a y a gidiyoru m .
Bu iyiydi. Ona yardım ı d o ku n u y ord u .
Süpürge sapı, kaldırım old u ğunu d ü şü ndüğü yerden kayınca
sokağın beton zem inine ayak b astı. O rada durup dizlerinin
üzerine çömeldi. D izlerinin ü zerin e çö k m ü ş vaziyette el
yordamıyla ön bahçenin köşesin i b u ld u . Sonra sırt çantasından
küçük bir ahşap kazık çık arıp toprağa sapladı.
“ju les,” dedi, “bahçem izi işaretled im . Eve geri dönerken
yardıma ihüyacımız olabilir."
Sonra ayağa kalkıp dönen Tom sertçe b ir arabanın kaportasına
çarptı.
“Tom,” dedi Jules, “iyi m isin ?”
Tom kendini kontrol etti.
“Evet,” dedi, “sanırım az ö n ce C h ery l’in W agoneerina
çarptım. Ahşap paneli h issed eb iliy o ru m .”
Julesün boılanm n ve süpürge sap ın ın sesi, Tom ’a rehberlik
ederek arabadan uzaklaşm asını sağladı.
Tom, tamamen farklı koşullar altın d a olsa, göz kapaklannı
okşayacak güneşi engelleyen göz bağı ya da kaskı olmasa
şeftali renginin tonlanyia ve tu ru n cu y la bezeli bir dünyadan
geçmekte olduklarını bilirdi. K apah gözleri renklerin bulutlarla
değiştiğini, ağaç tepeleri ve çatıla rın gölgeleriyle farklı
tonlara dönüştüğünü görebilirdi. Ama b ugün sadece siyah
150

görüyordu . V e o siy a h lcg m d e rin lik le rin d e k .z . R o b in . Hayal
ediyordu. U fa c ık , m a s u m , z e k i. O n a yü rü m esi, evdekilere
yardımı d o k u n a b ile c e k b ir ş e y le r b u lm a k uğru na evden uzaklaşması
için c e s a re t v e riy o rd u . Yürü B a b a c ığ ım .
“S ik tir!” d e d i ju l e s . T o m a d a m ın y o la d ü ştü ğ ü n ü duydu.
“Ju les!"
Tom d o n a k a ld ı.
“Jules, n e o ld u ? ”
“Bir şeye ta k ıld ım . H is s e d e b iliy o r m u su n ? B ir bavula
benziyor.”
Tom süpürge s a p ın ı k u lla n a r a k ç e v re s in d e g e n iş b ir yay
çizdi. Süpürgen in u ç la n b ir n e s n e y e ç a r p ın c a T om o n a d oğru
uzandı ve e lin d e k i s ü p ü rg e s a p ın ı k ız g ın a s fa ltın ü zerin e
bırakarak so k a ğ ın o r ta s ın d a y a ta n ş e y in n e o ld u ğ u n u a n la ­
mak için iki e lin i b ird e n k u lla n d ı. N e o ld u ğ u n u a n la m a s ı p ek
uzun sürm edi.
“Jules, bu b ir c e s e t .”
Tom, Ju le s ü n ayağ a k a lk m a k ta o ld u ğ u n u d u y a b iliy o rd u .
“Sanınm b ir k a d ın ,” d e d i T o m . S o n r a e lle r in i h ız la k a d ın ın
suratından ç e k li.
Ayağa kalktı ve ik ili y o lla r ın a d e v a m e tti.
İşler çok hızlı g e liş iy o r g ib iy d i. H e r ş e y ş im d id e n ç o k s ü ­
ratli ilerliyordu. E sk i d ü n y a d a y o lu n o r ta s ın d a ö lü b ir b e d e n
bulmak hazm edilm esi s a a tle r a la c a k b ir ş e y d i.
Buna rağmen y o lla rın a d e v a m e d iy o r la r d ı.
Çalılara ulaşana k a d a r ç im e n lik b ir a r a z id e n g e ç tile r. Ç a lıların
arkasında b ir ev vard ı.
“Burada,” dedi Ju le s . “B ir p e n c e r e var. B ir p e n c e r e n in c a ­
mına dokunuyorum .”
Adamın sesini takip e d e n T o m , p e n c e r e n in ö n ü n d e Ju le s 'a
bııldı. Ûn kapıya u la şa n a k a d a r e v in tu ğ la la r ın ı y o k la d ıla r.
Jules kapıyı çaldı. M erh a b a d iy e s e s le n d i. K a p ıy a b ir k e re
daha vurdu. Beklediler. T om k o n u ş m a y a b a ş la d ı. B ö y le s in e
151

sessiz bir dünyada sesinin b ir şey leri ü zerlerin e çekebileceğinden
korktu ama başka s e ç e n e k görem iyord u . Evin içinde
yaşaması olası insanlara, o n lara z a ra r vermeyeceklerini, erzak
ya da onlara yardım ı d o k u n a ca k b ir şeyler bulmak İçin
geldiklerini açıkladı. Ju le s kap ıya b ir kere daha vurdu. Biraz
daha beklediler ama içeride h iç b ir h a rek e t yoktu.
“Haydi, içeriye g irelim ,” dedi Ju le s .
“Tamam."
Pencereye geri döndüler. Tom sırt çan tasın d an küçük bir
havlu çıkanp yum ruğunun etra fın a sard ı. Cam a bir yumruk
indirdi. Camın öteki tarafında b a tta n iy e y o k tu . Mukavva yoktu.
Kontrplak yoktu. Bunun, b u ra d a k ile rin korunaksız bir şekilde
yaşadıkları anlam ına geld iğ in i b iliyord u .
Belki de işler rayından ç ık m a d a n k a s a b a y ı terk etmişlerdir
Belki de bam başka bir yerde güven içinde y aşıy orlard ır.
Tom kınk camdan evin için e sesle n d i.
“İçeride kimse var m ı?”
Hiçbir yanıt alam ayan Ju le s c a m la n temizledi. Sonra
Tomün sürünerek içeri g irm esin e y a rd ım cı oldu. Tom içeri
girer girmez bir şeyleri devirdi. D ev ird iğ i h e r neyse gürültülü
bir şekilde yere düştü. Ju le s h e m en a rk a sın d a n pencereye ınmanarak
içeri girdi.
Sonra içinde bulundukları o d ad an y ü k se le n piyano sesini
duydular.
Tom kendini korum ak için sü p ü rg e sap ım havaya kaldırdı.
Ama Jules ona bir şeyler anlatm aya çalışıy o rd u .
“Tom, bunu ben yap tım !” dedi. “Ü zgü n ü m . Süpürgem piyanoya
çarptı.”
Tom nefes nefeseydi. K endi k e n d in i sakinleştirm eye çalışırken
ikisi de suskunluklanm b o z m a d ı.
“Burada gözlerimizi açam ayız,” d ed i Ju le s sessizce.
“Biliyorum," dedi Tom. “H avada cerey a n var. Burada açık
bir pencere daha olm alı.”
152

G ü z lerin i a ç m a y ı o k ad ar ç o k isliyordu ki. Ama cv güvenli
değildi,
^
"Y in e d e b u r a d a y ız ," d ed i Tom . "Şim d i alabileceğim iz her
şeyi to p a rla y a lım ."
A m a ilk k a tla iş le rin e y a ra y a cak b ir şey bulam adılar. Mutfakta
d o la p la rın iç in i ara d ıla r. Tom raflardan birini eliyle yoklayıp
b irk a ç ta n e p il b u ld u . K ü çü k m um lar. Kalemler. Buld
uklarım sırt ç a n ta s ın a a ta rk e n J u le s ’a seslendi.
“D evam e d e lim ,” d ed i Tom .
“Ü st kata b a k m a y a c a k m ıy ız ? "
B u rad an h o ş la n m a d ım . B u ra d a y iy e ce k varsa alt katta
o lm a lıy d ı."
Süpürge s a p la rın ı k u lla n a r a k s o k a k k ap ısın a doğru ilerlediler,
kap ıyı a ç tıla r v e y e n id e n d ışa rı ç ık tıla r am a sokağa geri
dönm ediler. B u n u n y e r in e ç im le ri g e ç e re k ken d i evlerinden
sadece b ir ev u z a k lık ta k i k o m ş u la r ın ın ev in e yöneldiler.
K arşıların a ç ık a n ik in c i v e ra n d a d a da ayn ı şey leri tekrarladılar.
K apıyı ç a ld ıla r. K e n d ile rin i ta n ıttıla r. B ekled iler, içeride
hiçbir h a re k e tlilik o lm a y ın c a d a p e n c e re le rd e n b irin i kırdılar.
Bu defa cam ı k ıra n J u l e s ’tu.
Yum ruğu k o r u n m a k iç in k u lla n ıla n z a y ıf b ir m alzem eyle
karşılaştı. B u n u n m u k a v v a o ld u ğ u n u d ü şü n d ü ler.
“İçeride b irile ri o la b ilir ,” d iy e fısıld a d ı.
Yaptıkları g ü rü ltü y e b ir k a r ş ılık b e k le d ile r. A m a karşılık
veren kim se o lm a d ı. T o m s e s le n d i. K o m şu o ld u k la rın ı, çeşitli
hayvanlar b u lm aya ç a lış tık la r ın ı ve k a rşılığ ın d a o n lara gü v enli
bir yer s u n a b ile c e k le rin i sö y le d i. Y anıt y o k tu , Ju le s cam ları
temizledi ve T o m ’u n p e n c e re d e n içe ri g irm e sin e yardım etti.
İçeri g ird ik le rin d e m u k a v v a y ı y e r in e taktılar.
Süpürge sa p la rın ı k u lla n a r a k e tra fı k o n tro l ettiler. B unu
yapmak saatle rin i a lm ış tı. S ır tla r ın ı b irb irle r in e v ererek h a ­
reket ediyor ve sü p ü rg e s a p la r ıy la g e n iş y a y la r çiz iy o rla r­
dı. Tom o n ları y ö n le n d iriy o r ve J u l e s ’a n e re y e g id e ce k le rin i
153

söylüyordu. İşleri b ittiğ i z a m a n , e v in b o ş , p e n ce re le rin önûlû
ve tüm kapıların k ilitli o ld u ğ u n d a n e m in o ld u k ta n sonra Tom
evin güvenli old u ğ u n u sö y led i.
iki adam da sıra d a k in in n e o ld u ğ u n u b iliy o rd u .
K asklarını ve göz b a ğ la rın ı ç ık a r a c a k la r ve gözlerin i açacaklardı.
ik isi de ay lard ır k e n d i e v le ri d ış ın d a h iç b ir şey görm
emişlerdi.
İlk harekete g eçen J u le s o ld u . T om a d a m ın k ask ın ı çözm
ekle olduğunu d uydu. S o n ra o d a a y n ıs ın ı y a p tı. G ö z bağını
saçlarına kadar k ald ırd ık tan s o n r a g ö z le r i k a p a lı bir şekilde
döndü ve Ju le s ü n k a rşısın d a d u rd u .
“Hazır m ısın ?”
“H azm m ."
iki adam da g özlerin i a çtı.
Tom henüz k ü çü k b ir ç o c u k k e n b ir d e fa s ın d a b ir arkadaşıyla
birlikle kilitli o lm ay an a rk a k a p ıy ı k u lla n a r a k komşulannın
evine girm işti. H içb ir a m a ç la r ı ya da p la n la n yoktu.
Sadece bunu yapıp y a p a m a y a c a k la n n ı g ö r m e k istem işlerdi.
Ama m utfak d olap ların ın a rk a s ın d a s a k la n a r a k b ü tü n ailenin
akşam yem eklerini b itirm e s in i b e k le r k e n u m d u k lan n d an
daha fazlasını b u lm u şlard ı. Y en id en d ış a rı ç ık m a y ı becerdiklerinde
arkadaşı k en d isin i n asıl h is s e iıiğ in i s o rm u ş tu .
“Pis," dem işti o zam an.
Simdi gözlerini bir y a b a n c ın ın e v in d e a ç a r k e n d e yine aynı
şekilde hissediyordu.
Burası kendi evleri d eğildi a m a y in e d c e v in içindeydiler.
Buradaki eşyalar o n lara alı d e ğ ild i a m a o la b ilird i. Burada
bir aile yaşam ıştı. Ç o cu k la rı v ard ı. T o m e tra fa d a ğ ılm ış birkaç
oyuncak gördü. F o to ğ ra fla rd a n b ir in d e n a ile n in b ir oğlu
olduğunu anladı. A çık ren k li s a ç la r ı ve g e n ç gülüm sem esi
Tom’a Robin’i hatırlattı. B ir ş e k ild e , R o b in 'in ö lü m ü n d e n beri
karşılaştığı her şey Tom ’a k ız ım h a tır la tıy o rd u . B u rad a, u m ­
madığı birinin evinde d u rm u ş b ir z a m a n la r y a ş a d ık ta n h a p tı
154

hayal etm eye b aşlam ıştı. Ç o cu k antıcsm e ve hafaasma oku t^
duyduklaruu anlatayoıelu. B aba, gazetede ilk çıkan raport,^
okuyordu. A nne ço cu ğ u içeri çagm yoıd u. Hepsi bir atada
nepede oturm uş, k o rk u d olu b ir halde haberleri izlerken
uzanıp oğlunun v e 'k a rıs ın ın elin i tutuyordu.
R obin .
Ortalıkta h içb ir h ayvandan iz yoktu. Ne unutulmuş bu-
çiğneme oyuncağı ne d e kedi yatag». Hatta köpek kokusu b ik
yoktu. Ama Tom u n d ü şü n d ü ğ ü , insanların yokluğuydu.
-Tom." dedi Ju le s . “Sen ü st k au kon trol et. Ben de buradan
devam edeyim .”
"Tamam."
Tom m en iivcn lcrin b aşın a geld iğinde yukan bakn. Göz
bagmı cebinden çık a rıp y en id en g ö zlerin e bağladı. Evi kontrol
etmiş olm alarına rağm en Tom gözleri açık bir halde merdivenleri
çıkm aya cesaret ed em iyord u .
Yeterince iyi k on trol etm işle r m iydi?
Merdivenleri çık a rk en k en d isin e yardım cı olm ası için sûpûıge
sapını kullandı O m zu duvarda asılı fotograHara sürtündü.
Evdeki duvarda asılı o lan G co rg c’un fotoğrafını düşündü.
Ayakkabısının burn u basam ağa takılınca öne doğru
tökezledi. Ellerinin alım d a b ir halı vardı. Yeniden ayağa kalktı
Daha fazla m erdiven O kadar ço k basam ak vardı ki hepsini
tırmanmak im kânsız gibi görü n ü yord u . Sanki çoktan evin
çatısına çıkmış gibiydi.
Sonunda süpürgenin ucu m erd iven lerin sonuna geldiğini
söyledi. Ancak zihnî süpürge sap ını ep eyce geriden izlediğinden
yeniden tökezledi am a bu defa duvara çarpıı. Osı kar sessizdi.
Dizlerinin üzerine çOküp süpürge sapını yanına bıraktı.
Sonra sırt çantasını alıp a çlı ve el fen erini aram aya koyuldu.
Bulduğunda yeniden ayağa kalk arak yolunu bulm ak için süpürge
sapım kullandı. Saga d öndüğünde bileği soğuk ve sen
bir yüzeye çarptı. D uraksayıp d oku ndu. O am , diye düşündü.
155

Bir vazo. Burada kötü b ir koku vardı. D aha ö n ce hiç duyuınsamadıgı
bir koku. E lleri, k ırılg an ve ö lü yapraklardan oluşan
demete uzandı. Saplara yavaşça d o k u n a ra k bu n lan n çiçek olduklannı
fark etti. B üyük o la sılık la gü ld ü . U zun bir zaman
önce ölmüşlerdi. Yeniden sola d ö n d ü ve ç o k daha güçlü bir
şeyle karşılaştığı anda ölü g ü lle rin k o k u su etk isin i yitirdi.
Koridorda durdu. O da Ju le s da n asıl bu kokuyu kaçırmıştı?
“Merhaba?"
Yanıt yoktu. Tom boştak i eliy le ağzım ve burnunu kapatu.
Koku korkunçtu. K oridor b o y u n ca ile rle m e y e devam etti. Sag
tarafmda bir kapı bulu nca od aya gird i. B u rası b ir banyoydu.
Süpürgenin u çlan n m çıkard ığı ses fayan slard a yankılanıyordu.
Kullanılmayan su tesisatın d an n e m li, ru tu b etli bir koku
geliyordu. Duş perdesini itek ley ip sü p ü rg e sapıyla küvetin
içini kontrol etti. Sonra b ir ilaç d o la b ı b u ld u . İçin d e ilaç kutulan
vardı. Hepsini cebine d old urd u . D iz le rin in üzerine çöküp
hızla lavabonun alundaki d o lab ı k u rcala d ı. A rkasında bir şey
duyup döndü.
Küvetle burun buruna gelm işti.
Az önce kontrol ettin, içinde hiçbir şey yoktu.
Bir elini arkasındaki tezgâh tan ay ırm a d a n diğeriyle süpürge
sapım yavaşça kaldırdı. G ö z le ri b ağlı b ir halde sopayı
önünde tuttu.
“Burada biri mi var?"
Yavaşça önündeki küvete y ak laştı.
Süpürge sapını savurdu. S o n ra ayn ı şey i b ir kere daha
tekrarladı.
Midesi bulanmaya başlam ıştı. T erliyordu. K oku boğucuydu.
Tom öne doğru atılıp süpürge sa p ın ı vahşi bir şekilde
küvete doğru savurdu. Ü stü ndeki tav am k o n tro l etti. Sonra
tekrar geri çekilerek süpürge sap ın ın b an y o n u n zeminine
düşmesine izin verdi. Sopa yerde sert b ir şeye çarpıp az önce
dolaplann önünde diz çökm üş v aziy ettey ken duyduğu sesin
aynısını çıkardı.
156

p l a s t i k ş i k e y i ç a b u c a k b u l d u . B o ş t u .
T o m i ç ç e k t i .
O d a d a n ç ı k t ı v e k o r i d o r d a i l e r l e m e y e d e v a m e t l i . A z
k e n d i s i n i b a ş k a b i r k a p ı n ı n ö n ü n d e b u l d u . B u s e f e r k i k a p ^
, d İ A lt k a t t a k i J u l e s ’u n h a r e k e t e t t i ğ i n i b e l l i b e l i r s i z d u y a b i .
r ^ r d u
T o m d e r i n b i r n e f e s a l ı p k a p ı y ı a ç t ı . B u r a s ı s o g u k t ^
! ! L û r g e s a p ı o n u ö n ü n d e d u r a n ş e y d e n h a b e r d a r e t t i . E b y , ,
l a M n c a b u n u n b i r ş i l t e o l d u ğ u n u a n l a d ı . K ü ç ü k b i r y a t a k -
G özlerini a ç m a s ı n a g e r e k o l m a d a n b u r a n ı n o ğ l a n , n y a t a k
odası o ld u ğ u n u a n l a d ı . K a p ı y ı k a p a t ı p o d a y ı s ü p ü r g e s a p ı y l a
kontrol e t t i v e a r d ı n d a n ı ş ı k l a n y a k t ı .
S o n r a g ö z b a ğ ı n ı ç ı k a r ı p g ö z l e n n ı a ç t ı .
D u v a r l a r d a n f l a m a l a r s a r k ı y o r d u . Y e r e l s p o r t a k ı m l a r ı . B i n
U a i t t i . Y a t a k ö r t ü s ü , F o r m u l a 1 y a n ş a r a -
t o ^ ı ^ ı n r e s i m l e r i y l e b e z e n m i ş t i . O d a t ı k l ı m t ı k ı ş t ı . K u l l a n ı l -
rdM
E l e k t r i k l e r k e s i k o l m a d ı ğ ı n d a n e l f e n e n n ı y e m d e n
: Z l k o y d u . K ı s a S ü r e n a r a m a s ı , b u r a d a k u l l a n a b i l e c e k ­
leri h i ç b i r ş e y o l m a d ı ğ ı n ı a n l a m a s ı n ı s a ğ l a d ı . R o b m m y a t a k
o d a sın ı a n ı m s a d ı .
Y e n id e n g ö z l e r i n i y u m d u v e o d a d a n a y n l O ı .
K o r i d o r u n i l e r l e y e n k ı s m ı n d a k o k u g i t t i k ç e k o r k u n ç b i r
hal a lıy o r d u . A ğ z ı n ı a ç m a s ı m ü m k ü n d e ğ i l d i . K o r i d o r u n s o ­
nunda b ir d u v a r a d e n k g e l d i . D ö n d ü ğ ü z a m a n s ü p ü r g e s a p ı
a rk a sın d a k i k a p ı y a ç a r p t ı . K a p ı y a v a ş ç a a ç ı l ı r k e n T o m k ı l ı n ı
dahi k ı p ı r d a t a m a d ı .
Sen ya da Jules bu odayı kontrol ettiniz mi? ETTİNİZ Mİ7!
“M e r h a b a ? ”
Y anıt y o k t u . T o m y a v a ş ç a o d a y a g i r d i . İ ş ı k l a r ı a ç ı p d u v a r ­
larda p e n c e r e o l u p o l m a d ı ğ ı n ı k o n t r o l e t t i . İ k i t a n e b u l d u .
İkisi de kontrplaklarla iy ic e k a p a t ılm ış t ı. O d a d a epeyce b ü ­
yüklü.
Burası a n a y a l a k o d a s ı .
157

Odayı hoyhı boyuncaarjnüadı. Koku bu nda
hkydâ ki neredeyse fiziksek bir boyut kazananyb.
dokunabilecek gibiydi. SûpOıge sapı onu giyinane
ahsunfa. Giysilrr. Kabanlar. Bunları y anım almayı âO$tnâk
Yakmda yüzleşmek zorunda kalacaktan kıs aylannı dftftadl
Döndüğünde orada daha kûçdk bir oda daha okhı|Mi
kcsfirtti. İkinci bir banyo. T e k n r Hac dolabını ve çekraecthri
kontrol etti. Birkaç ilaç kutusu, biraz di$ macunu ve btrb^
tane de diş fiıcası bukhı. Banyonun penceresi ohıp oiınad-
gun kontrol elti ve bir tane buldu. Kontrplakla ürtObnAstl
Banyodan çıkmak için süpürge sapını kullandı ve kapıyı »-
kasından kapetu.
Pencereleri kontrol ettiğine, artık güvende olduğuna inanarak
laidBoban yanında dikilm ekte olan Tom gözlerini aça
Y iatt^ üzerinde bir çocuk oturm uş, ona bakıyordu,
limı gözicnni yumdu.
Acaba yantıkfar böyle mi görünüyordu?
GüvDidkdtgiyR/ GÜVENDE DEĞİLDİN f
Kafin gö^rtnden fırlayacakmış gibi atıyordu. Gördügâ
neydi? Bû yüz. lEasb birinin yüzü m ü? Hayır, gene birine ak-
tL Gene mi? Evet ama cükm üs bir yüzdü. Ju les’a seslenmek
iatiyonin ama gözleri kapalı kaldıkça zihnindeki görüntü dr
ncdepyordtt.
Kusomdaki, o o^an çocuğuydu. Alt k a tu asüı fotogıaf-
lanhki ogUn çocuğu.
Gözlerini yeniden açu.
Oglanm üzerinde bir takım elbise vardı. Koyu rcnkb yatak
basma yaşlanmış haldeki çocuğun yüzü doğal otamayacak bn
açıyla Tom'a dönüktü. Gözleri açıku. Çenesi sarkmısü. Elkn-
ni kuc^ında kavusturmastu.
Burada açlıktan ötmüşsün, diye düşündü Tom. Amcok
babanın odasında.
1W

Tom. cUytr ağzını vr burnunu kapatarak cuı.-u{u> yaVka««rfc*n
cocultun »imdtki halini fotoftTallanyVa kıyaslıyontu. 0 %.
tan mumyalanmış K‘b» RörûnOyordu. UtaVraı* «pblydı.
Sen ıllrli n r k a tla r o l d u 7 S e n i b u ra d a n k u rtarm ay a ne kadar
vakındtm ?
Boş gözlerle çocuğun ölQ gözlerine baktı.
Rolün, diye düşündü. Çok O x g û n û m .
-Tom!’ diye s e s l e n d i Jules alı kattan.
Tom döndü.
___
Odayı boylu boyunca geçti ve koridora gudı.
jıd e s b ir k o p e k b u ld u
oğlandan bahsetm e
Dikkatlice.
m e rd iv en lerin en altın d a s.rtüstû
. n T o r ^ k i J lis / y e g id e c e k g ib i g iy in m işlerd i. K .y a k b
le h L omuz kism , y,rt.lm işU -
drfteıden koparılm ış b ir y a p ra k vard ı. B in k a lın u çlu b ir ka
irnık kağıdın üzerine “İy i U y K u lA r” y a z m ıştr
-Bunu yazan oğlanı az ö n c e b u ld u m , d ed i Tom . O n la n
buraya yatıran o ğ la n ı.”
-Açlıktan ölm ûş o lm a lıla r." d ed i Ju le s . “B u rad a h iç yiyecek
yok Onun neyle b e sle n d iğ in e d a ir h iç b ir fik rim y o k .”
1 5 9

Ju les anne ve bab an ın ö te sin d e b ir n o k ta y a işaret etti. Tom
eğilip bir Sibirya k u rd u n u n e lb ise a s k ıs ın d a k i kü rk mamolann
arasına sığınm ış o ld u ğ u n u g ö rd ü .
O da bir deri b ir k e m ik k a lm ıştı. T o m , o n u n anneyle babanın
bedenlerinden b e sle n d iğ in i d ü şü n d ü .
Jules sırt çantasın d an b ir p arça et ç ık a n p parçalara böldü ve
köpeğin önüne attı. K ö p ek b a ş la n g ıç ta saklan d ığ ı yerden yavaşça
dışan çıktı. Sonra ö n ü n e a tıla n ı b ir çırp ıd a yiyip bitirdi.
“Dost canlısı m ı? ” d iye so rd u T o m sa k in c e .
“Gördüğüm k a d a n y ia ,” d ed i J u le s , “k ö p e k le r onlan besleyen
kişilerle kısa zam an d a d o st o lm a y a p e k m eraklıdır.”
Jules dikkatli bir şek ild e a şağı b ira z d ah a et attı. Cesaret
verici bir şekilde k o n u şu y o rd u .
Ama köpekle uğraşm ak gerek iy o rd u . Ve ona zam an ayırmak.
İki adam günün geri k a la n ın ı o ev d e geçirdiler. Et sayesinde
Jules köpekle bag k u rm a y ı b a ş a rıy o r gibiydi. Bu sırada
Tom, Ju les’un çok tan a ra m ış o ld u ğ u y e rle ri eld en geçirdi. Burada,
kendi evlerinde o lm a y a n ç o k az şey vardı. Ne telefon
rehberi ne de yiyecek b u la b ilm iş ti.
Köpekleri Tom ’dan ç o k d a h a iyi ta n ıy a n Ju le s oradan aynlmaya
hazır o lm ad ık lan m sö y led i. K ö p e ğ in ç o k tem kinli olduğundan
ve henüz ona g ü v e n m e d iğ in d e n b a h se tti.
Tom, ev ark ad aşlanna d ö n m e k iç in sö z verdikleri on iki
saati düşündü. C ö rü n ü şe göre sa a t ile rliy o rd u .
Sonunda Ju le s, T om ’a k ö p e ğ in e v d e n ayrılm aya hazır olduğunu
söyledi.
“O zaman yola devam e d e lim ,” d ed i T om . “Yolda onunla
ilgilenmeye devam ed eriz. C e s e tle rd e n y ü k sele n kokuyla burada
uyumamız m ü m k ü n d e ğ il.”
Jules da onunla h em fik ird i. A n ca k k ö p eğ e tasm a takmak
için birkaç denem e yap m aları g e rek ti. A rad an biraz daha zaman
geçti. Ju le s son u n d a b a şard ığ ın d a T o m , on iki saatte geri
160

dönem eyeceklerini fark etti; sad ece b irkaç saat içinde bir k ö ­
pek b ulabild ilerse ertesi gü n ü n onlara neler sunabileceğini
kim tahm in ed eb ilird i?
Ama yine de z a m a n akıyord u .
Evin giriş salo n u n d a göz b a ğ la n n ı bağlayıp kasklan n ı yeniden
kafalanna taktılar. S o n ra Tom so k a k kap ısın ı açtı ve
evden çıktılar. A rtık sü p ü rge sa p ın ı ku llan an sadece Tom ’du.
Jules köpekten fayd alan ıyord u . Sib iry a kurd u k esik kesik n e­
fes alıyordu.
Yeniden çim lerin ü z erin d en g eçip M alorie, D on, C heryl,
Felix ve O iym p ia’dan b iraz daha u zak la şa ra k başka b ir eve
geldiler.
Tom, bu evin geceyi g e ç ire b ile cek le ri gib i b ir yer olduğunu
umuyordu. Tabii eger cam la r örtü lü vaziy ettey se, yap acaklan
arama kendilerini gü ven d e h isse tm e le rin e ned en olursa Ve
ölümün kokusu tarafından k a rşılan m azlarsa.

m i dört
Malorie’nin om zu ndaki acı o kadar keskin, öylesine aynnıılıydı
ki acıyı zih n in d e canlandırabiliyord u. Omzunu hareket
ettirdikçe a cın ın da h a rek et ettiğ in i görebiliyordu. Yaralandığı
sırada hissettiği k ö r ed ici a cın ın aksine artık sızısı oldukça
derinden geliyor ve z o n k lu y o rd u . Ç arpışm a anının parlak
tonlan yerine çü rü m e n in so lu k ren k lerin i görüyordu. Kayığın
dibindeki su yu n o an d a n asıl göründüğünü hayal etmeye
çalıştı. İdrar. Su. K an. Ç o c u k la r iyi o lu p olm ad ığını sormuştu.
Onlara iyi olduğunu sö y le m işti. A m a çocu k lar, onlara ne zaman
yalan sö y len d iğ in i an la rla rd ı. M alo rie o n la n kelim elerin
ötesini kavrayacak şek ild e y e tiştirm işti.
O anda a ğ la m ıy o rd u a m a a slın d a ağla m ıştı. G öz bağlarının
ardından sessiz g ö z y a ş la n d ö k m ü ştü . O n a göre sessiz
gözyaşları. A m a ç o c u k la r g ö z y a ş la rın ın s e sin i sessizlikten
ayırabilirdi.
Masanın etrafın d a o tu ru p . T a m a m ç o c u k la r , derdi onlara.
Gözlerinizi k ap a tın .
Kapatırlardı.
Şu anda ne y a p ıy o ru m ?
Gülümsüyorsun.
Doğru, K ız. N ered en a n la d ın ?
Gülümsediğinde farklı şekilde nefes alıyorsun Anneciğim,
163

Ertesi gün aynı şeyi tekrarlard ı.
Ağlıyorsun Anneciğim.'
Doğru. Neden ağlıyorum?
Çünkü üzgünsün.
Tek nedeni bu değil.
Korkuyorsun.
Doğru. Şimdi bir kere daha deneyelim.
Aruk su soğuyordu. M a lo rie k ü re k le re h er asılışında iş.
kenceye benzeyen b ir acı ç e k iy o r ve su y u n y ü zü n e çarptığım
hissedebiliyordu.
“A nneciğim ,” dedi O ğlan .
“Ne var?”
Oğlanın ses tonu k a rşısın d a d e rh a l k e n d in e gelm işti.
“İyi m isin?”
“Bunu daha ö n ce de s o r d u n .”
“Ama sesin iyiym işsin g ib i g e lm iy o r. ”
“İyi olduğum u söy led im . B u d a iyi o ld u ğ u m anlamına gelir.
Beni sorgulam ayı k e s .”
“Ama,” dedi K ız, “fa rk lı ş e k ild e n e fe s a lıy o rsu n .”
Öyleydi. Û yle o ld u ğ u n u b iliy o r d u . Z o rla n ıy o ru m , diye
düşündü.
“Kürek çektiğim iç in ,” d iy e re k y a la n sö y led i.
Çocuklannı b irer d in le m e m a k in e s i o la ra k yetiştirirken
kaç defa annelik görev lerin i so rg u la m ıştı? M alo rie için çocuklanm
n gelişim lerini g ö rm e k k im i z a m a n k o rk u vericiydi.
Sanki iki m utanı çocu ğ a b a k m a k iç in g e rid e bırakılm ıştı. İki
küçük canavara. G ü lü m sem ey i b ile d u y m a y ı ö ğ ren ecek kadar
becerikli iki yaratığa. K o rk tu ğ u n u k e n d in e b ile itiraf edemeden
bunu ona söyleyen iki varlığa.
Omzundaki yara k ö tü d u ru m d a y d ı. M a lo rie yıllardır böylesine
ciddi bir yara a lm a k ta n k o rk m u ştu . B a şın a gelen farklı
olaylar da vardı. Kıl payı k u rtu ld u ğ u an lar. Ç o cu k la r henüz
iki yaşındayken k ilerin m e rd iv e n le rin d e n yu v arlanm ıştı. Ku­
164

yudan su taşırken tö k ezlem iş ve kafasını bir taşa çarpmıştı.
Bir defasında b ileğ in i kırd ığ ın ı bile sanm ışıı. Dişi kınim ışiı.
Morlukları olm ad an b a cakla rın ın nasıl göründügUnü hatırlamak
onun için ep eyce gü çtü . Ve şim di de om zundaki deri ve
el bedeninden sarkıy o rd u . Kayığı d urd urm ak isliyordu. Bir
hastane bulm ak. S o k a k la rd a b ir d o k t o r a ih tiy acım var, bir d o k ­
tora ihtiyacım var, B İR D O K T O R A İH TİYA CIM VAR. YOKSA
ÖLECEĞİM VE B E N O LM A Z SA M Ç O C U K LA R IM IN HAYATTA
KALMASI M Ü M KÜ N D E Ğ İL , d iye b ağırarak koşm ak.
“Anneciğim,” dedi Kız.
“Ne oldu?”
“Yanlış yöne doğru ile r liy o r u z .’’
“Ne?"
Yorgunluğu arttık ça d aha g ü çlü d u ru m d a k i kolu n a fazla
j-ûklenmişti. O anda akın tıy a k a rşı k ü re k çek iy o rd u ve bunun
bile farkında değildi.
Aniden O ğlan’ın elin i k e n d in in k i ü z e rin d e h issetti. Ö n ce
irkildi ama sonra anladı. P a rm a k la rın ı k a d ın ın k ile rin üzerine
koyan çocuk, kuyunun b aşın d a k i k o lu ç e v irir g ib i o n u n la b irlikle
hareket ediyordu.
Bu soğuk ve acı dolu dünyada, a n n e s in in a cı çek m e k te o l­
duğunu duyan O ğlan, M a lo rie ’n in k ü re k ç e k m e sin e yardım
ediyordu.

Sibirya kurdu T o m ’u n e lin i y a lıy o rd u . A ilen in oturm a odasının
halıyla k ap lı z e m in in d e h e m e n s o lla n n d a yatm akta olan
Jules ise h o rlu y o rd u . A rk a s ın d a m e şe a ğ a cın d a n yap ılm ış bir
dolabın ü zerin d e d u ra n d ev a sa v e s e ssiz b ir televizyon vardı.
Albümlerle d o lu k u tu la r d u v a ra y a s la n m ış tı. L am balar. E k o ­
se desenli bir k a n e p e . T a ş b ir ş ö m in e . Ş ö m in e n in üzerin d eki
alanı, güzel b ir s a h ilin re s m e d ild iğ i k o c a m a n b ir tab lo k ap lıyordu.
Tom, re s im d e k i s a h ilin M ic h ig a n ’ın k u z e y in d e b ir yerlerde
olduğunu d ü ş ü n d ü . B a ş ın ın te p e s in d e ise to z la n m ış b ir
tavan v antilatörü a sılıy d ı.
Köpek e lle rin i y a lıy o rd u ç ü n k ü b ir ö n c e k i g e ce k e n d ile rine
patates cip siy le g ü z e l b ir z iy a fe t ç e k m iş le r d i.
Bu ev, s o n u n cu su y la k ıy a s la n d ığ ın d a b ira z d a h a b e re k e tli
bir yere b en ziyord u . A d a m la r g e r id e k a la n b ir k a ç k o n se rv e ­
yi, kâğıtları, iki ç ift ç o c u k a y a k k a b ıs ın ı, ik i k ü ç ü k c e k e ti ve
dayanıklı o ld u ğunu d ü ş ü n d ü k le r i p la s tik k o v a y ı p a k e tle d ik ­
ten sonra uykuya d a lm ış tı. B u ra d a d a te le fo n re h b e ri y o k tu .
Modem çağda h e rk e s in c e b in d e b ir c e p te le fo n u o ld u ğ u n d a n
telefon reh b erlerin in d e v ri k a p a n m ış a b e n z iy o rd u .
Evin asıl s a h ip le rin in k a s a b a d a n b ile r e k a y n id ık la n m
gösteren k an ıtlar v ard ı. O n la r ı T e k s a s ’m M e k s ik a s ın ırın d a k i
küçük kasabalarından b ir in e g ö t ü r e c e k y o l ta rifle r i. K a le m le
167

işaretlenmiş, kriz hallerinde h ay a tla k alm ay ı kon u alan bir
kitap. Benzini ve araba yedek p a rçala rın ı da içeren uzun bir
malzeme listesi. Tom faturalara b a k a ra k o n el feneri, üç olıa,
altı bıçak, kutu kutu su, p ropan , k o n se rv e , ü ç uyku tulumu,
bir jeneratör, bir ok, pişirm e yagı, b e n z in ve y akılacak odun
aldıklarını görebiliyordu. K ö p ek e lin i y a la rk e n Tom , Teksasi
düşündü.
“Kâbus,” d ed iju les.
Tom omzunun üzerinden b a k ıp a rk a d a ş ın ın uyandığını
gördü.
Jules, “Rüyamda eve geri d ö n ü ş y o lu n u bulam adığım ı­
zı gördüm,” diyerek konuşm ayı sü rd ü rd ü . “B ir daha asla
Victorü göremiyordum.”
“Çimlere sapladığımız kazığı u n u tm a ,” d ed i Tom .
“Unutmadım,” dedi Ju le s. “R ü y am d a b iri o n u oradan almışü.”
Jules ayağa kalku ve adam lar fın d ık ta n ib a re t o la n kahvaltılannı
ettiler. Sibirya kurdu ise b ir k u tu to n b alığ ıy la idare
etmek zorundaydı.
“Sokağm diğer tarafına g e ç e lim ,” d ed i T om .
Jules da ona kauldı. İki adam e şy a la n n ı to p la y ıp kısa süre
sonra evden aynidılar.
Dışanda çimenlerle kaplı arazi b e to n a d ö n ü ş tü . Tekrar
sokaktaydılar. Güneş yakıyordu. T em iz h av a ik isin e de iyi
gelmişü. Tom tam d üşündüklerini s ö y le y e c e k ti k i aniden
Julesün sesi duyuldu.
“O dû neydi?”
Gözleri bağlı haldeki Tom döndü.
“Ne?”
“Tom, burada bir direk var. T ıp k ı... S a n ın m b u b ir çad ır.”
“Sokağın ortasında m ı?”
“Evel. Sokağımızın o r u s ın d a .”
166

Tom, J u le s a yaklaşu. Süpürgenin ud
N -ş c f lem as etıi. D ikkatli b lrjakılde
dı ve J u l e s ’u n b u ld u ğ u ş e y e d o k u n d u .
"Anlamıyorum,” dedi Tom.
S ü p ü rge s a p ın ı y e r e b ır a k iı. ik i e lin i k u llan arak ba ı
üzerine d e k u z a n a n b r a n d a n ı n a lt k ıs ım la rın d a n başlayar'u
dokunm aya k o y u ld u . B u o n a k ız ın ı g ö tü rd ü ğ ü b ir sokak fes
ııvalini h a tır la tıy o r d u . Y o lla r tu r u n c u re n k li k o n ile rle kapa
nlmıştı. Y ü z le rc e s a n a t ç ı r e s im le r in i , h e y k e lle r in i, çizim lerini
satıyordu. H e p si y a n y a n a d iz ilm iş le r d i ve sa y ıla rı sayılam a­
yacak k a d a r ç o k t u . Ü r ü n le r i n i , b r a n d a d a n y a p ılm ış derm e
çatma ç a d ırla rd a s a t ıy o r la r d ı.
Tom ç a d ır ın a ltın a g ir d i v e s ü p ü r g e s a p ın ı k u lla n a ra k başının
üstünde g e n iş b i r y a y ç iz d i. B u r a d a , b ra n d a y ı d estek ley en
dört tane d ir e k te n b a ş k a h i ç b i r ş e y y o k tu .
Ordu, d iye d ü ş ü n d ü T o m . Z i h n i n d e c a n la n a n g ö rü n tü n ü n
sokak fe stiv a liy le a la k a s ı y o k t u .
Annesi, T o m h e n ü z k ü ç ü k b i r ç o c u k k e n o ğ lu n u n b ir k o ­
nuyu ö ğ ren m e k i ç in t e k r a r t e k r a r k u r c a la m a s ın d a n dolayı
övünûrdü. Ö ğ r e n m e y e ç a lış ıy o r , d e r d i k a d ın . B u e v d e on u ilgilendirm
eyen t e k b i r ş e y b i l e y o k . T o m a n n e s in in a rk a d a ş la rının
yüzlerini, a n n e s i b ö y le k o n u ş t u ğ u n d a y ü z le r in d e b eliren
gülümsemeleri h a tır la d ı. O y u n c a k l a r m ı, d e r d i a n n e s i. T om ’un
oyuncaklara ih t iy a c ı y o k . B i r a ğ a ç d a l ı y l a o y n a y a b ilir . V C R ’ın
arkasındaki k a b l o l a r l a o y n a y a b ilir . P e n c e r e n in a ç ı l ı p k a p a n m a
¡ekli bile b ir o y u n d u r T ü m h a y a tı b o y u n c a b u ş e k ild e ta r if e d ilmişti.
Bir şey le rin n a s ıl ç a lı ş t ı ğ ı n ı ö ğ r e n m e y e h e v e s li b i r a d a m .
Tom'a sorun. B ilm iy o r s a b i l e ö ğ r e n e c e k t i r . O h e r ş e y i t a m ir eder.
Her şeyi. Ama T o m ’a g ö r e d a v r a n ış ın ın d ik k a t ç e k ic i b ir yan ı
yoktu. Ta ki R o b in d o ğ a n a k a d a r. S o n r a s ın d a n e s n e le r in m a ­
kineleşmesi k a rşısın d a d u y u la n ç o c u k l a r a ö z g ü b ü y ü le n m e
hali onu alt etm işti. Ş im d i T o m ç a d ır ın a ltın d a d u rm u ş , çad ırı
keşfetmeye çalışa n ç o c u k m u y o k s a ç a d ır d a n u z a k la ş m a s ı g e ­
rektiğini söyleyen b a b a m ı o ld u ğ u n u k e s tir e m iy o r d u .
169

Adamlar uzun d a k ik a la r b o y u n c a g ö z le r in i b ir an olsun
açmadan çad ın in celed iler.
“Belki bunu k u lla n a b iliriz ," d e d i T o m , J u l e s ’a am a Jules
çoktan oradan u zak la şm ış o n a s e s le n iy o r d u .
Tom yolun ötek i ta ra fın a g e ç ti. B a ş k a b ir ç im e n lik alanda
buluşana kadar Ju le s ’u n s e s in i ta k ip e tti.
Gittikleri ilk evin k a p ıs ı k ilid i d e ğ ild i. B u ev d e gözlerini
açm ayacaklanna k arar v e r d ik te n s o n r a iç e r i g ird ile r.
İçeride hava ak ım ı v ard ı. İk is i d e h e n ü z p e n c e re le ri kontrol
etmeden bile c a m la n n a ç ık o ld u ğ u n u b iliy o rd u . Tom’un
elindeki süpürge sap ı, g ir d ik le r i ilk o d a n ın k u tu la rla dolu
olduğunu söyledi. Bu in sa n la r, d iy e d ü ş ü n d ü T o m , buradan
aynimaya h aztrlan ıy arlarm ış.
“Jules,” dedi Tom , “s e n ş u n la n n iç in e b a k . B e n d e evin geri
kalanını kontrol e d e y im .”
Evlerinden a y n lm a la rm ın ü z e r in d e n ç o k t a n yirm i dön
saat geçmişli.
Şimdi ayaklannın a lım d a k i h a lın ın ü z e r in d e y in e yabana
birinin evinde yavaşça y ü r ü y o r d u . B ir k a n e p e y e d e n k geldi.
Bir sandalyeye. Bir te le v iz y o n a . J u l e s ’u n v e S ib ir y a kurdunun
sesini artık güçlükle d u y a b iliy o r d u . A ç ık c a m la r d a n içeriye
rüzgâr doluyordu. Tom b ir m a s a n ın ö n ü n e g e ld i. Parm aklan
bir şeye çarpana kadar e lin i m a s a n ın y ü z e y in d e g ezd ird i.
Bir fedsf, diye d ü şü nd ü .
Kâseyi b id ın n c a iç in d e k i b ir ş e y in m a s a n ın ü z e r in e düştüğünü
duydu. Eliyle m asayı y o k la y a r a k d ü ş e n n e s n e y i buldu ve
bunun hiç de beklem ediği b ir m u lfa k a le ii o ld u ğ u n u fark eni.
Dondurma kep çesin e b e r k iy o r d u a m a d a h a k ü ç ü k lü .
Tom bir parm ağını k e p ç e n in iç in d e g e z d ir d i. İç in d e pek de
akışkan olmayan bir m ad d e v ard ı.
Ûrperdi. Bu, d o n d u rm a d e ğ ild i. V e T o m b ö y le b ir şeye
daha önce de d ok u n m u ştu .
Kûveiln kenarında. K ü çü cü k b ile ğ in in h e m e n y a n ın d a . Orada
da bunun gibi kan vardı. K ıv am lı, ö lü . R o b in ’in kan ı.
170

Tir dr direyerek kâseyi gögsûne yaklaştırdı ve kepçeyi masanın
üzerine bıraktı. Parmaklan, kâsenin dibinde duran bir
şeye temas edene kadar kâsenin seramik lavnmlan üzerinde
yavaşça dolandı. Nefesi kesildi ve kâseyi halıyla kapb zemine
düşürdü.
“Tom?”
Tom başlangıçta yanıt vermedi. Az önce dokunduğu bu
şey, üpkı daha önce de dokunduğu bir şeyi andınyordu.
Robin okuldan gelirken yanından gcıirmişn. Fen deısin-
den sonraydı. Onu, bozukluklarla dolu bir kahve hncanına
koymuştu. Tom o şeyi bulduğunda Robin okuldaydı. Oysaki
sadece o bohunun kaynağını arıyordu.
Bozuklukların üzerinde, bardağın kenarından görünen o
şeyi fark ettiğinde kokunun kaynağını bulduğunu anlamıştı.
Rengi solmuş bir topa benziyordu, içgüdüsel olarak onu eline
almış ve parmaklannın arasında sıkışunnışu.
Bu bir domuz gözüydü. Yerinden çıkarılmıştı. Robin derste
böyle bir şey yaptıklarından bahsetmişti.
‘Tom? Orada neler oluyor?*
Jules sana sesleniyor. Ona yanıl ver
‘ Tom?"
■Jules, ben iyiyim! Sadece bir şey düşürdüm."
Odadan çıkmayı isteyerek geriye doğru adım atarken eli
hafifçe başka bir şeye dokundu.
Bu hissi de biliyordu.
Su bir omuzdu, diye düşündü. Masanın başındaki sandalyelerden
birinde oturan bir ceset var.
Tom onu hayal etti. O turuyordu. G öz yuvalan boştu.
Başlangıçla hareket dahi edem edi. Cesedin durduğu yere
dûnûk olmalıydı.
Çabucak odadan çıkü.
jules, dedi, "haydi buradan çıkalım "
‘ Ne o ld u ? "
171

Tom olanlan anlattı. Sad ece b irk a ç d akika içinde evden
çıktılar. Eve geri dönm eye karar verdiler. B ir köpek de yeterliydi.
Çadırla T om ün kâsenin için d e b uld uğu şeyin üstüne
ikisi de artık dışanda olm ak istem iy ord u .
Bir bahçeden geçtiler. S o n ra b ir g araj yolu n a adım attılar.
Ardından bir tanesine daha. K ö p ek J u l e s ü çekiyordu. Tom
onlara yetişmeye uğraşıyordu. G öz b a ğ ın ın karanlığında dışanda
kaybolacakmış gibi h issed iy o rd u . J u le s ’a seslendi.
“Buradayım!” diye bağırdı Ju le s .
Tom adamın sesini takip ed erek o n a y etişti.
“Tom," dedi Ju les. “K ö p ek b u ra d a k i g a ra jla ilgili epeyce
şamata çıkanyor.”
Az önceki keşfinden ötürü h âlâ titre m e k te olan ve sokaktaki
çadınn m anasızlığından ö tü rü iç te n içe korkuyla dolan
Tom, yola devam etm elerini sö y led i. A m a J u le s , köpeğin böylesine
ilgilendiği şeyin ne o ld u ğ u n u ö ğ ren m e k istiyordu.
“Burası evlerden bağım sız b ir g a ra ja b e n z iy o r,” dedi jules.
“Köpek içeride hayatta olan b ir şey ler v a rm ış g ib i davranıyor.”
Yan b p ı kilitliydi. Sadece tek b ir p e n c e re b u la n Ju les camı
kırdı. Tom’a içerisinin k o ru n a k lı o ld u ğ u n u sö y led i. Cam, mukavvalarla
kapatılmıştı. K ü çü k b ir p e n c e re y d i am a ikisinden
birinin içeri girmesi gerekiyord u. J u le s k e n d isin in gireceğini
söyledi. Tom da aynısını sö y ley in ce k ö p e ğ i b ir boru ya bağlayıp
iki adam da sürünerek cam d an iç e ri gird i.
İçeri girdikleri anda bir şey o n la ra h ırla m a y a başladı.
Tom pencereye dönünce Ju le s o n a sesle n d i.
“Anlaşılan bir köpek daha b u ld u k .”
Tom da onunla hem fikirdi. K alb i h ız lı atıy o rd u . Olması
gerekenden çok daha h ızlı, diye d ü şü n d ü ve e lin i pencerenin
pervazına koyup dışan atlam aya h a z ırla n d ı.
“Buna inanamıyorum,” dedi Ju le s .
“Neye?”
“Bu da bir Sibirya kurdu.”
172

“Ne? Nasıl a n la d ın ?”
“Çünkü yüzüne d oku n u y oru m .”
Tom p encereden u zaklaşınca köpeğin bir şeyler yemekle
olduğunu duydu. Ju le s onu besliyordu.
Sonra Tom ’un d irseğ in in hizasından başka bir ses daha
geldi.
Duydukları ses b aşla n g ıçla ço cu k kahkahalarını andınyordu.
Sonra onlara b ir şark ıy ı anım sattı.
Sonunda, sesin ö lm e k te olan kuşlardan geldiğini anladılar.
Kuşlar.
Tom nazikçe geri ç ek ild i. Ö tm e sesleri kesildi. Tekrar öne
doğru bir adım attığ ın d a k u şla rın sesi yeniden yükseldi.
Bir önceki gün evden a y rılırk e n hissetm eyi umduğu heyecana
göm ülerek, ta b ii k i, diye d üşündü Tom.
Jules sakin ce k ö p eğ e y a k la şırk e n Tom , ötm e sesleri dayanılmaz
olana d ek k u şla ra d oğru ilerlem ey e devam etti. Elini
uzatınca b ir rafla k a rşıla ştı.
“Tom,” dedi J u le s k a ra n lığ ın için d e n , “d ikkatli ol...
“Kutunun iç in d e le r,” d ed i Tom .
"Ne?”
“Babası avcı o la n b iriy le b irlik te b ü y ü m ü ştü m . O nun kuşlan
da aynı şek ild e ö tü y o rd u . Y anların a y aklaştıkça seslerini
yükselteceklerdir.”
Tom’un elleri k u tu n u n ü z erin d ey d i.
Düşünüyordu.
“Ju les,” dedi, “hay d i eve g id e lim .”
“Köpekle b iraz d ah a z a m a n g e ç irm e y i iste rim .”
“Bunu evde y a p m a k z o ru n d a k a la c a k sın . S o ru n olursa onlan
bir odaya k ilitle y e b iliriz . A m a b u lm a k için yola çıktığım ız
şeyleri bulduk. H ayd i, eve d ö n e lim .”
Jules ik in ci S ib iry a k u rd u n a da b ir tasm a bağlad ı. Bu daha
kolay olm uştu. Yan k a p ıy ı k u lla n a ra k g a ra jd a n çıkarlarken
Jules Tom’a, “K u şla rı da m ı a lıy o rs u n ? ” d iye sordu.
173

“Evet. Bir fik rim v a r.”
D ışan ç ık ü k la n n d a ilk S ib iry a k u rd u n u d a a lıp eve doğru
yola koyuldular. Ju le s ik in c i k ö p e k le y ü rü rk e n Tom ilk köpekle
yürüyordu. Y av aşça b a h ç e le r d e n v e g araj yollanndan
geçtiler. Ta ki b ir ö n c e k i g ü n k o y d u k la r ı işa re te ulaşana kadar
Verandaya u la ştık la rın d a k a p ıy ı ç a lm a d a n ö n ce Tom içeride
tarüşm akta o la n ev a r k a d a ş la r ın ı d u y d u . S o n ra arkalanndaki
sokaktan g elen b ir s e s d a h a d u y d u ğ u n u düşündü.
D öndü.
Bekledi.
Çadınn, şu anda d ik ilm e k te o ld u k la r ı y e re n e kadar yakın
olduğunu m erak etli.
Sonra kapıya vurdu.
İçerideki tartışm a k e sild i. F e lix o n a s e s le n in c e Tom adama
cevap verdi.
“Felix! Benim . T o m !”

ırmi alu
Çözlerini a çm a k z o r u n d a k a la c a k sın ...
“Kız, b ir ş e y le r y e m e lis in ,” dem eyi başardı Malorie.
Sesi halsizdi.
Oğlan torbadaki fın d ıklard an yem işti ama Kız yemeyi reddediyordu.
“Eğer bir şey ler y e m e z s e n ,” d ed i M alorie acıdan yüzünü
buruşturm adığı b ir a n d a , “k ay ığ ı durdurup seni burada
bırakırım.”
Malorie, KızTn e lin i e n se sin d e h issetti. K ürek çekmeyi
kesti ve torbadan K ız iç in b iraz fın d ık çıkardı. Bu hareket bile
canının yanm ası için y eterliy d i.
Zihninde acıd an d aha g ü çlü b ir d ü şü n ce dolanıp duruyordu.
Malorie’nin y ü z leşm e k istem ed iğ i b ir gerçek.
Evet, göz b a ğ ın ın a rd ın d a k i d ü nya in sanı hasta edecek
kadar griydi. E vet, b ilin c in i k a y b e tm e k te n korkuyord u. Ama
çok daha karanlık b ir g e rçe k tıp k ı b ir y ıla n gibi kıv n larak sayısız
korkusunun ve d ü ş ü n c e sin in ara sın d a n öne çıkıyordu.
Dalgalanıyor, sü z ü lü y o r v e h ay al g ü cü n ü n e n ö n sırasına yerleşiyordu.
Bu, sabahtan b e ri k e n d in d e n d ah i k o ru d u ğ u , gizlediği bir
şeydi.
Ama yıllardan b e ri b u n a d a y a n a ra k k a ra r veriyord u.
175

Evi sonsuza dek k a y b e tm e k te n k o r k tu ğ u n için dört yıl boyunca
beklediğini ken d i k en d in e t e k r a r e d ip duruyorsun. Dört yıl
beklem enin nedeninin ç o c u k la r ı e ğ it m e k old u ğ u n u söylüyorsun.
Ama bunların ikisi d e d o ğ ru d eğ il. D ö r t y ıl boyunca bekledin
çünkü bu y olcu lu kta, a k lın ı k a ç ır m ış in sa n la rın ve kurtların lıol
gezdiği, y a r a tık la r ta ra fın d a n k u ş a tılm ış bu n eh ird e dört yıldan
daha uzun bir sü red ir y a p m a d ığ ın b ir şey y a p m a k zorunda kalacaksın.
Bugün g özlerin i a ç m a k z o r u n d a k a la c a k s ın .
Hem de d ışan d a.
Bu doğruydu. Bunu b iliy o rd u . B u n u en başından beri biliyor
gibi görünüyordu. A m a a sıl k o rk tu ğ u n ey d i? Yaranklardan
birinin görüş alanında b u lu n m a sı m ıy d ı? Yoksa gözlerini
açugı zaman önünde b e liriv e re ce k re n k le r in hayal dahi edilemez
çeşitliliği miydi?
Dünya şim di nasıl g ö rü n ü y o r? O nu t a n ıy a b ile c e k misin?
Gri miydi? Ağaçlar da d elirm iş m iy d i? Ya çiçekler, sazlar,
gökyüzü? Bütün dünya a k lım m ı k a ç ırm ış tı? K endi kendiyle
mi savaşıyordu? Dünya k en d i o k y a n u s la n n ı in k â r m ı ediyordu?
Rüzgâr hızlanm ıştı. Yoksa b ir şey m i g ö rm ü ştü ? O da aklını
kaçırmış olabilir m iydi?
Düşün, derdi Tom. B eceriy o rsu n . K ü r e k çek iy o rsu n . Sadece
kürek çekm eye devam et. Tüm bu n lar, isted iğ in i başaracapn
anlamına geliyor. Gözlerini a ç m a k z o r u n d a k a la c a k s ın . Bunu
yapabilirsin. Çünkü bunu y a p m a y a m ecb u rsu n .
Tom. Tom. Tom. Tom. Tom.
Onu şimdi hiç olm adığı kad ar ö z lü y o rd u .
Nehirde, hatta rûzgânn u ğ u ld ad ığ ı, s o ğ u k su y u n kotuna
çarptığı, vahşi hayvanlann sa z lık la rın a ra sın d a kol gezdiği,
bedeninin paramparça, zih n in in ise g rile rin e siri olduğu bu
yeni dünyada bile Tom ona p arlak, d o ğ ru ve iyi b ir şeymiş
gibi geliyordu.
“Yiyorum,” dedi Kız.
Bu da iyiydi. Malorie çocuğa cesa re t v e re c e k g ü cü buldu.
176

“A ferin,” d ed i ald ığ ı d erin so lu k la n n arasında.
Sollarındaki a ğ a ç lık ta yoğun b ir hareketlilik oldu. Çıkardığı
ses, b ir h a y v a n ın k in e benziyord u. Teknedeki adam da
olabilirdi. Bir y a ra tık o lm a sı da m üm kündü. Onlarca şey olabilirdi.
K ayık er ya da g e ç b a lık p eşin d e olan aç ayılara denk
gelecek m iydi?
Malorie y a ra lıy d ı. Bu k e lim e z ih n in i m eşgul ediyor, durmadan
dönüp d u ru y o rd u .
Tıpkı Tom g ib i. T ıp k ı g ö z b a ğ ın ın ardındaki gri renkler
gibi. Tıpkı n e h rin s e s le ri v e y e n i d ünya gibi. O m zu. Varası.
Sonunda başın a g e lm iş ti. Ç e v re sin d e k i k işilerin onu uyarıp
durduğu şey so n u n d a g e rçe k le şm işti.
Eğer bunu y a p a c a k s a n n e h ir d en g it a m a y a ra la n a b ileceğ im
tilmelisin.
Ah, ben o ls a y d ım a y n ıs ın ı m ı y a p a r d ım , b ilm iy oru m . Yaralanabilirsin.
Bu ço k teh lik e li. O r a d a y a r a la n ı r s a n ç o c u k la r a n e olu r?
Malorie, a r tık h a y v a n la r t a r a fın d a n is tila ed ilm iş b ir dü n y a­
da yaşıyoruz. D ış a n ç ık m a . N e h ir d e n g itm e.
Canın y a n a b ilir.
Acı.
ACI.
ACI!
Shannon. S h a n n o n ’ı d ü şü n . O n a tu tu n .
Denedi. A nılard an o lu şa n b ir d irse k , ç o k ta n ü z erin e b in ­
miş karanlık d ü ş ü n c e le rin a ra sın a d a la ra k k e n d in e yol açtı.
Shannon'la b irlik te b ir y a m a çta o ld u k la rın ı h atırlad ı. Hava
güneşliydi. K ü çü cü k k o lu n u g ö z le rin e s ip e r e tm iş, ard ından
da gökyüzünü g ö sterm işti.
Bu Allan H arrison , d em işti s ın ıfla rın d a k i b ir o ğ la n ı k a ste ­
derek. Şuradaki b u lu t A lla n H a rris o n ’a b e n z iy o r-
Gülüyordu.
hangisi?
Şuradaki! G ö rü yor m u su n ?
177

Shannon çim lerin ü zerin d e o n a b ira z d ah a yaklaşıp başını
Malorie'ninkinin yanına g e tirm işti.
Evet! H aha! Ben d e onu g ö r ü y o r u m ! Ş u r a d a k in e d e bak! O
da Susan Rutb!
Kız kardeşler saatler b o y u n ca ç im le r in ü zerin d e uzanıp
bulutları insanlara b en zetm işlerd i. B ir b u ru n yeterliydi. Belki
de bir kulak. Buluüardan b irin in tıp k ı E m ily H o lt’unkilere
benzeyen kıvırcık sa çla n vardı.
Gökyüzünü h a tırlıy o r m u su n , d iy e so rd u k e n d i kendine.
Hâlâ kürek çekebildiğine hayret e d iy o rd u . R en g i maviydi. Ve
güneş, tıpkı ço cu k la n n çiz d iğ i r e s im le r d e k i g ib i s a n y d ı. Çimler
yeşildi. Shannon'ın yüzM solg u n , p ü r ü z s ü z v e b e y a z d ı. Tıpkı
bulutlara işaret eden e lle r im iz g ib i. O g ü n b a k t ığ ın h e r yerde
renkler vardı.
“Anneciğim?" dedi O ğlan. “A n n e c iğ im , a ğ lıy o r m u su n ?”
Malorie, gözlerin i açtığ ın z a m a n o n l a n t e k r a r göreceksin.
Tüm dünyan aydınlanacak. D u v a rla rı ve b a tta n iy e le ri gördün.
Merdivenleri ve k ilim leri, iz le ri v e k u y u su y u y la dolu
kovalan. Halau, b ıçaklan, k a z m a la rı, k ü m e s te lin i, hoparlör
kablolanm ve kaşıklan. K o n serv e y iy e c e k le ri, m u m la n ve
sandalyeleri. Bandan, pilleri, a h şa b ı ve a lç ıy ı. Y ılla r boyunca
görmene izin verilen tek şey ev a rk a d a ş la rın ın v e çocu k lan -
nın yüzleriydi. Aynı renkler. A ynı re n k le r. Y ılla rd ır ayn ı renkler.
YILLARDIR. Hazır m ısın? M ily o n la rca g ö rü n tü n ü n ve
rengin hatırası tıpkı bir sel gibi ü z e rin e g e lir k e n y a r a tık la r d a n
mı kendinden mi d aha ço k k o r k u y o rsu n ? S e n i a s ıl k o r k u ta n ne?
Malorie anık çok yavaş kü rek ç e k iy o rd u . O n d a k ik a önceki
hızının yansından bile daha yav aştı. S u , id r a r v e k a n ayak
bileklerine çarpıyordu. Sazlıklarda h a y v a n la r, a k lın ı kaçırm ış
insanlar ya da yaratıklar kol geziyord u . R ü z g â r s e rin d i. Tom
yanında değildi. Shannon yanında d eğ ild i. G ö z b a ğ ın ın ardındaki
gri dünya, su giderine d oğru d a ir e le r ç iz e re k akan
kıvamlı bir çamur gibi dönm eye b aşlad ı.
Kustu.
178

Son anda, yaşam akta old uğu d u ru m u n k o rk u n ç bir şey olmasından
endişelendi. K end in d en g eçecek ti. Ya çocuklara ne
olacaktı? Anneleri bayılsa da y o lla n n a devam etmeyi başara-
bilİTİcr miydi?
Her şey buraya kadardı.
Malorie’nin elleri küreklerd en d üştü. Z ihninde, Tom onu
ulıyordu. Yaratıkların da gözü onun üzerindeydi.
Sonra Oğlan ona bir şey sorarken bu küçücük geminin
kaplamolan Malorie tamamen kendini kaybetti.

Malorie b e b e k le r le ilg ili rü y a s ın d a n uyandı. Ya sabahın çok
erken s a a tle riy d i ya d a g e c e n in g e ç saatleri. Ev sessizdi. Hamileliği
ile r le d ik ç e d ü n y a s ı d a h a re n k li ve can lı bir hal alıyordu.
H em B e b e ğ in iz l e h e m d e S o n u n d a ... B ir B eb ek! evdeki
d o ğ u m lard an k ıs a c ık b a h s e d iy o r d u . B ir u zm an ın desteği
olmadan da d o ğ u m y a p m a k m ü m k ü n d ü am a kitap lar bunu
pek ö n e rm iy o rd u . T e m iz lik , d iy o rla r d ı. Û n g ö rü lem ey en durumlar.
O iy m p ia o k ıs ım la r ı o k u m a k ta n n e fre t ediyordu ama
Malorie o k u m a la rı g e r e k t iğ in i b iliy o r d u .
B ir gün a n n e n iz in v e d i ğ e r tü m a n n e le r in b a h s e ttiğ i acıyı
siz d e y a ş a y a c a k s ı n ı z ' d o ğ u m y a p a r k e n . B u n u s a d e c e k a d ın la r
y aşar v e b u n e d e n d e n ö t ü r ü , b ü tü n k a d ı n l a r b ir b ir le r in e içten
içe bağ lıd ır.
Şim di o a n g e liy o rd u . Ş im d i. V e o a n g e ld iğ in d e y an ın d a kim
olacaktı? E sk i d ü n y a d a b u n u n y a n ıtın ı v e rm e k k o layd ı. T abii
ki Shannon, a n n e s i, b a b a s ı v e a r k a d a ş la n y a n ı b a şın d a n a y n l-
mazdı. H em şire d u r u m u n u n iy i o ld u ğ u k o n u s u n d a o n u tem in
ederdi. M a sa n ın ü z e r in d e ç iç e k le r o lu rd u . Ç a rşa fla r m is gibi
kokardı. D aha ö n c e d o ğ u m y a p a n la n n ilg is iy le k a rşıla şırd ı; b u ­
nun tereyağından k ıl ç e k m e k k a d a r k o la y o la c a ğ ın ı sö y lerlerd i.
Son derece g e rg in o la n s in ir le r in i r a h a tla tm a k iç in ih tiy a c ı o la n
lek şey, o n lard an d o ğ u m u n n e k a d a r k o la y o la c a ğ ın ı d u y m a k tı.
181

Ama yanıt aruk bu d eğild i. M a lo r ie ’n in y a p m a k üzere olduğu
doğum, ham ile b ir k u rd u n k in e b e n z e y e c e k ti: vahşi, acımasızca
ve insanlık dışı. Y an ın d a n e d o k to r n e de hemşire
olacaktı.
İlacı olmayacaktı.
Ne yapması gerektiğini b ile c e ğ in i n a s ıl d û şû n e b ilm işti ki?
Nasıl hazır olabilirdi? D ergiler, w e b s ite le r i, v id eo lar, jinekologunun
tavsiyeleri, d iğer a n n e le rin a n la ttık la r ı hikâyeler.
Bunlann hiçbirine u la şa m a y a ca k tı. Hiçbirine! B ir hastanede
doğum yapmayacaktı; b e b e ğ in i b u ev d e d ü n y a y a getirecekti.
Bu evin odalanndan b irin d e! T ek u m a b ild iğ i, O İy m p ia elini
tutup korku dolu bir ifadeyle y ü z ü n e b a k a r k e n T o m ’un ona
yardımcı olmasıydı. P en cereler b a tta n iy e le r le ö rtü lü olacaktı.
Kıçımn alünda bir tişört o la b ilird i. İç in d e n e o ld u ğ u belli olm
apn kuyu suyuyla d olu b ir b a rd a k ta n su iç e c e k ti.
İşte bu kadardı. O laylar b ö y le g e liş e c e k ti.
Yeniden sm ûsıû döndü. S e rt v e y a v a ş s o lu k la r alarak boş
gözlerle tavana baku. G ö z le rin i k a p a tıp te k r a r a ç tı. B u nu yapabilir
miydi? Bunu becerebilecek miydi?
Yapmak zorundaydı. B ö y lece, k e n d in i h a z ır la m a k için ona
güç verecek sözleri tekrarlam aya b a şla d ı.
Sonuçta, hastanede ya da mutfağın zemininde doğum yapmanın
bir önemi kalmayacak çünkü bedenin ne yapması gerektiğini
biliyor. Bedenin ne yapması gerektiğini biliyor. Bedenin ne yapması
gerektiğini biliyor.
Tek önemli olan, dünyaya g e lm e k ü z e re o la n b e b e k ti.
Sokak kapısının dışındaki k u şla r, M a lo r ie ’n in k e n d in i hazırlamaya
çalıştığı bebeğin sesin i ta k lit e d e r m iş ç e s in e tuhaf
bir şekilde ötmeye başladı. M a lo rie d ü ş ü n c e le r in d e n sıynlıp
sese doğru döndü. Yavaşça y atak ta d o ğ r u lu r k e n a lt k a tta n gelen
kapı sesini duydu.
Donakaldı.
182

o ses kap ıd an mı gelm işti? Tom olabilir miydi? Yohsa başha
lıiıi »li dışarı çıh m ışlı?
Sesi tek rar d u y d u ve h ay rete düşm üş bir halde yerinde
doğruldu. E lle rin d e n b irin i k a rn ın a koyu p dinledi.
Ses yeniden duyuldu.
Malorie yavaşça ayak larını yere koydu ve ayağa kalkıp odayı
boylu boyunca arşınlad ı. E lin i kam ından ayırmadan diğer
elini kapının ahşap p ervazına dayayıp aşağıya kulak kabamı.
Kapıya bir kere daha vuruldu. Bu sefer daha yüksekli.
Malorie m erd iv en lerin b aşın a kadar yürüdü ve yemden
durdu.
O da kim di?
Pijamalarına rağ m en ü şü d ü . B eb ek kıp ırdandı. M alorie
kendini bayılacakm ış g ib i h isse tti. K u şla r hâlâ avazları çıktığı
kadar bağırıyordu.
Ev a rk a d a şla r ım d a n b ir i m i?
Yeniden yatak o d a sın a gird i ve el fe n e rin i aldı. O iym p ia’nm
odasına gitti ve ışığ ı k a d ın ın y a ta ğ ın a tu ttu . U yu yord u. K o­
ridorun son u n d ak i o d ad a C h e ry l’in d e yatağ ın d a olduğunu
gördü.
Malorie yavaşça m e rd iv e n le rd e n in e re k o tu rm a od asına
girdi.
Tom.
Tom halının ü z e rin d e , F e lix ise k a n e p e d e u y u y o rd u .
“Tom,” dedi M a lo rie a d a m ın o m z u n a d o k u n a ra k . “T om ,
uyan.”
^ Tom yana d öndü. S o n ra a n id e n b a ş ın ı k a ld ırıp Malorie’ye
“Tom,” dedi.
“Her şey y o lu n d a m ı? ”
Biri sokak k a p ısın a v u r u y o r .”
“Ne? Şim di m i? ”
“Şu anda.”
183

Kapıya bir kere daha vuru ldu. Tom korid o ra bakacak şekilde
döndü.
“Lanet olsun. Saat k a ç ? ”
“Bilmiyorum ama g e ç.”
“Tamam.”
Tom hızla ayağa kalktı. S a n k i ta m a m en uyanm aya çalışırmış
gibi bir anlığına d uraksayıp u y k u su n u od an ın zemininde
bıraktı. Kıyafetleri hâlâ ü zerin d eyd i. M a lo rie, Tom ’un yattığı
yerin hemen yanında yapm akta o ld u ğ u y en i kaskın parçalanm
gördü. Tom oturm a o d asın ın ışığ ın ı a çtı.
Sonra ikisi birlikte sok ak k a p ısın a d o ğru yürüdüler. Koridorda
duraksadılar. O sırada kap ıya b irk a ç k ere daha üst üste
vuruldu.
“Merhaba?” dedi bir adam .
Malorie, Tom’un kolunu k a v ra rk e n T om da koridorun ışığını
açtı.
“Merhaba?” dedi adam tekrar.
Kapıya birkaç kere daha v u ru ld u .
“Beni içeri alm alısınız!” d ed i ad am . “G id e c e k başka hiçbir
yerim yok. Merhaba?”
Tom sonunda kapıya doğru h a rek e tle n d i. M alorie koridorun
sonunda bir hareketlilik fa rk e tti. B u , D o n ’du.
“Neler oluyor?” diye sordu.
“Kapıda biri var,” dedi Tom .
Hâli uyku mahmuru olan D o n ’u n akh k a rışm ış gibi görünüyordu.
Sonra aniden çıkışa. “Pekâlâ, b u k o n u d a n e yapacaksın?”
Kapıya birkaç kere daha v u ru ld u .
“Gidecek bir yere ihtiyacım v a r,” d ed i ses. “D ışanda tek
başına olmaya dayanamıyorum a r tık .”
“Onunla konuşacağım,” dedi T om .
“Burası lanet olasıca bir p a n siy o n d eğ il T o m ,” dedi Don.
“Sadece onunla konuşacağım .”
Sonra Don onlara doğru y ü rü m ey e b a şla d ı. M alorie ûsı
kattan gelen sesleri de duyabiliyordu.
184

"Eger içerid e k im se varsa..."
"K im sin iz?" diye seslend i sonunda Tom.
Bir anlık se ssiz lik old u . So nra, “Ah, Tann’ya şükürler olsun
ki içeride b iri var! B enim adım Gary," dedi adam.
"Kötü biri o la b ilir," d edi D on. “Deli olabilir.”
Felix ve C h ery l k o rid o ru n diğer ucunda belirdi. "Yorgun
görünüyorlardı. J u le s da g elm işti. K öpekler hem en arkasında
dikiliyordu.
“Tom, n e le r o lu y o r? "
"M erhaba, G ary ," d ed i T om , “bize biraz kendinden bahseder
m isin?"
Kuşlar ölüyordu.
"Sen de k im sin ?” diye sordu Felix.
"Benim adım G ary ve k ırk altı yaşındayım . Kahverengi bir
sakalım var. U zun zam an d ır gözlerim i hiç açm adım .”
“Sesinin tonundan h o şla n m a d ım ,” dedi Cheryl.
Olympia da gelm işti.
Tom, “N eden d ışa rıd a sın ?" diye seslendi.
Gany, “K aldığım ev d en a y rılm ak zoru nda kaldım . Onlar
insanlar iyi değildi. B ir so ru n ç ık tı," dedi.
“Bu da ne anlam a g e liy o r? ” diye sesle n d i D on.
Gary duraksadı. S o n ra , “S a ld ırg a n la ştıla r,” dedi.
"Bu yeterli d e ğ il,” d ed i D o n d iğ e rle rin e. “K apıyı açm ayın.”
“Gary,” diye seslen d i T om , “n e kad ar zam an d ır dışandasın?”
“Sanırım iki gü ndür. Ü ç g ü n e y a k ın o la b ilir.”
“Nerede k a lıy o rd u n ?”
“Kalmak m ı? B a h çele rd e . Ç a lıla rın a ltın d a .”
“Siktir,” dedi C h ery l.
“Beni d in ley in ,” d ed i Gary. “K a m ım a ç , y a ln ız ım ve çok
korkuyorum. T em k in li d a v ra n m a n ız ı a n lıy o ru m am a g id ecek
başka hiçbir yerim y o k .”
“Diğer evleri d e d e n e d in m i? ” d iy e so rd u T om .
“Evet! S aatlerd ir k a p ıla r ı ç a lıy o r u m . İlk y a n ıt v eren siz
oldunuz.”
185

“Burada olduğum uzu nered en a n la d ı? ” diye sordu Malorie
dilerlerine.
“Belki de anlam am ıştır,” dedi Tom .
“Uzun sûredir kapıyı çalıyor. Burada olduğum uzu biliyordu.'
Tom, Don’a döndü. Y üzündeki ifa d ed en D o n ’a ne düşündüğünü
sorduğu belli oluyordu.
“imkânı yok.”
Tom anık terliyordu.
“İstediğinden em in im ,” diye d ev am e tti D o n . “Adamın bir
şeyler bildiğini um uyorsu n.”
“Haklısın,” dedi Tom. “F ik ri o la b ile c e ğ in i um uyorum . Aynca
yardımunıza ihtiyacı o ld u ğ u n u d ü ş ü n ü y o ru m .”
“Tamam. Pekâlâ, ben de d ışarıd a b o ğ a z ım ız ı kesm eye hazır
bekleyen yedi kişi daha o la b ile c e ğ in i d ü şü n ü y o ru m .”
“Tannm,” dedi Oİympia.
“Jules ve ben iki gün ö n ce d ışa rıd a y d ık ,” d ed i Tom . “Diğer
evlerin boş olduğu konusunda h a k lı.”
“O zaman neden o evlerd en b irin d e u y u m u y o r? ”
“Bilmiyorum Don. Y iyecek b u la m a d ığ ın d a n o la b ilir m i?”
“Ve aynı zamanlarda d ışa n d a o lm a n ız a ra ğ m e n sizi duymadıgmı
mı düşünüyorsun?”
“Lanet olsun,” dedi Tom. “B u n a n a s ıl y a n ıt v ereceğ im i bilmiyorum.
Bir üst sokakta o la b ilird i.”
“Oradaki evleri d enem ediniz. D o ğ ru sö y le d iğ in i nereden
biliyorsunuz?”
“Adamın içeri girm esine izin v e r in ,” d ed i Ju le s .
Don ona döndü.
“İşler burada dediğin gibi y ü rü m ü y o r d o s tu m .”
“O zaman oylama yap alım .”
“Siktirin gidin," dedi D on ö fk e d e n k u la k la rın d a n dum anlar
çıkararak. “Aramızdan biri s ik liğ im in k a p ısın ı a çm ak islemiyorsa
lanet olasıca kapıyı a ç m a m a lıy ız .”
186

Malorie v eran d ad ak i adam ı düşündü. Hayalinde adamı
gözleri kapalı b ir şek ild e can lan d ırm ışu ; lir lir lilriyordu.
Kuşlar ö tm ey e d evam ediyordu.
“M erhaba?” d ed i G ary tekrar. Sesi kulağa gergin ve sabitsiz
geliyordu.
“Evet,” dedi Tom. “Gary, üzgünüm . Hâlâ bu konuda konuşuyoruz.”
Sonra d iğerlerine döndü ve, “Oylama,” dedi.
“Evet,” dedi Felix.
Jules başıyla onayladı.
“Üzgünüm,” dedi C heryl. “H ayır.”
Tom, O iym pia’ya b aktı. K adın başını hayır anlamında iki
yana salladı.
“Malorie, bunu san a y ap m aktan n efret ediyorum ,” dedi,
“ama eşitlik var. N e y ap a ca ğ ız ?”
Malorie yanıt v erm ek istem iy ord u . B öyle b ir güce sahip
olmak istem iyordu. D ışa n d a k i y a b a n cın ın kad eri ayaklannm
dibine atılm ıştı.
“Belki de yardıma ihtiyacı vardır,” dedi. Yine de sözcükler
dudaklanndan dökülür dökülmez bunlan söylememiş olmayı
diledi.
Tom kapıya döndü. Don uzanıp adamın bileğini yakaladı.
”0 kapının açılmasını istemiyorum,” dedi dişlerinin arasından.
Yavaşça bileğini Don’un elinden kurtaran Tom, “Don,”
dedi. “Oylama yaptık, içeri girmesine izin vereceğiz. Tıpkı
Oiympia’nın ve Malorie’nin içeri girmesine izin verdiğimiz
gibi. Tıpkı George’un seni ve beni içeri aldığı gibi.”
Don, Malorie’ye çok uzun gelen bir süre boyunca Tom’a
baktı. Bu defa konuşacak olan yum ruklar mıydı?
‘‘Beni dinle,” dedi Don. “Eğer bu yüzden başımıza bir iş
gelirse, eğer lanet olasıca bir oylam a yüzünden hayatım tehlikeye
girerse bu evden kaçarken size yardım etmek için bir an
olsun durmayacağım."
1 8 7

“D on,” dedi Tom.
“M erhaba?” diye sesle n d i Gary.
“Gözlerini kapalı tu t!” diye bağırdı Tom . “Seni içeri alıyonız
Tom ün eli kapı k o lu n u n ü z e rin d e y d i.
“Ju les, F e lix ,” dedi T om , “sü p ü rg e sa p la n n ı kullanın
Cheryl, M alorie, sizin d e y a k la şıp o n a d o k u n m an ız gerekecek.
Tamam mı? Şim d i, h e rk e s g ö z le rin i k a p a tsın .”
Malorie karanlığın için d e b ir k a p ın ın a çıld ığ ın ı duydu.
Ortamda derin bir s e ssiz lik vard ı. S o n ra G ary konuştu.
“Kapt açık m ı?” diye so rd u h e v e sli b ir tavırla.
“Acele et," dedi Tom.
Malorie ayak sesleri d u y d u . Û n k a p ı kap andığında öne
çıktı.
“Gözlerini kapalı tut G ary ,” d ed i.
Uzanıp adamı buldu ve p a rm a k la rın ı a d a m ın yüzüne götürdü.
Burnunu, y a n a k la rın ı, g ö z y u v a la rın ı h isse tti. Omuzlanna
dokundu ve ellerin d en b irin i u z a tm a s ın ı isted i.
“Bu benim için yeni bir şey,” d ed i a d am . “N e anyorsunuz...”
“Şşşt!”
Adamm ellerine d o k u n u p p a rm a k la rın ı sa y d ı. Tım aklannı
ve eklem yerlerinin ü z e rin d e k i s e y re k tü y le ri h isse tti.
“Tamam,” dedi Felbc. “S a n ın m y a ln ız .”
“Evet,” d ed iju les. “Y aln tz.”
Malorie gözlerini açtı.
Yaşça kendisinden ço k d ah a b ü y ü k , k a h v e r e n g i sakallı bir
adam gördü. Siyah h ırk asın ın ü z e rin e tü v it b ir c e k e t giymişti.
Haftalardır dışandaym ış gib i k o k u y o rd u .
“Teşekkürler,” dedi adam s o lu k s u z b ir h a ld e.
Başlangıçta kimse yanıt v erm ed i. S a d e c e o n u izlediler.
Asi görünümlü kahverengi s a ç la n y a n a d o ğ ru taranm ıştı.
Ev arkadaşlannın tüm ünden d ah a y a şlı v e y a p ılıy d ı. Elinde
kahverengi bir evrak çan tası tu tu y o rd u .
“Onda ne var?” diye sordu D o n .
188

“Eşyalarım .’' dedi. “Çıkarken yanıma almayı becerdikleri
ıtı'
Gary sanki taşıdığını unuım uş gibi elindeki çanıayabakıı
“Ne gibi e ş y a la r ? ” d iy e so rd u D on.
Hem şa şk ın h e m d e a n la y ışlı görü nen Gary çanıayı açıı
ve ev ark a d a şla rın a d o ğ ru çev ird i. K âgıllar. Bir diş fırçası. Bir
gömlek. B ir saat.
Don başıyla o n a y la d ı.
Gary ça n ta y ı k a p a tır k e n M a lo rie ’n in k a m ın ı fark elli,
“Aman T a n r ım ," d e d i. “D o ğ u m u n e p e y ce yaklaşm ış, öyle değil
m i?”
“Evet,” dedi M alo rie so ğ u k k a n lı b ir tavırla. Hâlâ adama
güvenebileceklerinden em in değild i.
“Kuşlar ne işe y a rıy o r? ” diye sordu.
“Alarm,” dedi Tom .
“Tabii k i,” dedi Gary. “M a d en lerd ek i kanaryalar.' Çok zekice.
Buraya y a k la şırk e n o n la n n sesin i d uydum .”
Tom, G ary’yi ev in iç in e d a v et etti. K ö p ek ler adam ı kokladı.
Oturma od asın a g ird ik le rin e T om te k li koltu ğ u işaret etti.
“Bu gece orad a y a ta b ilir s in ,” d ed i. “G eriy e doğru yatıyor.
Yiyecek bir şey ler iste r m is in ? ”
“Evet,” dedi G a ry ra h a tla m ış b ir h ald e.
Tom adama m u tfa ğ ı ve a rd ın d a n y e m e k o d a sın ı gezdirdi.
“K onservelerim izi k ile rd e tu tu y o ru z . S e n in için b ir şeyler
getireyim.”
Tom sessizce M a lo r ie ’y e m u tfa k ta k i a d a m ı takip etm esini
işaret etti. M alorie k e n d is in d e n is te n ile n i y ap tı.
“Bir süre onunla kalacak ve uyum ayacağım ,” dedi Tom.
“Eger istiyorsanız gidip biraz uyuyun. Herkes yorgun. Sorun
yok. Ona biraz yiyecek ve su vereceğim. Onunla yann konuşabiliriz.
Hep birlikte.”
‘ Eskizamanlarda madenciler, m adenlerde gaz birikim i olup olmadığını
anlamak için aşağıya kanaryalarla inerlerdi. Kanaryaların ölümü gaza dair
uyan olarak görülür ve o durumda dışarı çıkılırdı, -ç n
189

“Şu anda uyum am ın im k ân ı y o k ,” dedi Malorie.
Tom ün yüzünde yorgun b ir gü lü m sem e belirdi.
“Tamam."
Adam kilere yönelirken M a lo rie, y em ek odasındaki diğerlerine
katıldı. Tom d öndüğünde yan ın d a b ir konserve dolusu
şeftali getirmişti.
Gary, “Bir gün dünyanın en d eğ erli a letin in bir konserve
açacağı olacağı hiç aklım a g e lm e z d i,” dedi.
Herkes yemek m asasının b a şın d a oturuyordu. Tom,
Gary’ye sorular soruyordu. D ışa n d a n a sıl hayatta kalmıştı?
Nerede uyumuştu? G ary’n in yorgun old u ğu ortadaydı. Uyumak
istediğini söyledi. Sonunda D onTa b aşlam ak üzere bûıûn
ev arkadaşlan teker teker y a ta k la n n a d öndüler. Tom, Gar^yi
oturma odasına götü rürken M a lo rie ve O iym pia masadan
kalkü. Merdivenlere v ard ıklan n d a O iy m p ia e lin i Malorie'ninkinin
üzerine koydu.
“Malorie,” dedi, “bu gece se n in le y a tm a m d a n rahatsız olur
musun?”
Malorie ona döndü.
“Hayır,” dedi. “K esinlikle rah atsız o lm a m .”

Ertesi sabah M a lo rie uyand ı ve giysilerini üzerine geçirdi.
Duyduğu seslere göre h e rk e s aşağıda gibiydi.
M alorie o tu rm a od asın a girdiğinde Felix, “Sizin de elektriğiniz
var m ıy d ı?” d iye soruyordu.
Gary kan eped e otu ru yord u . M alorie’yi görünce gülümsedi.
Gary, “İçeri g ird iğ im d e yü züm e dokunan melek buydu.
İtiraf etm eliyim ki b ir in sa n ın bana dokunm ası az kalsın ağlamama
neden o la c a k tı.”
M alorie, G ary ’n in k o n u şm a sın ın aktörlerinkine benzediğini
düşündü. T iy atro sa h n e le rin e özgü abartılı hareketlerle
süslüydü.
“Yani kad erim i b e lirle y e n tek b ir oy m uydu?” diye sordu
Gary.
“Evet,” dedi Tom .
Gary başıyla o n ay lad ı.
“Geldiğim evde b ö y le in celik le re yer yoktu. Bir fikir öne
sürüldüğünde h e rk e s o n a y la sa da onaylam asa da inatçı bir
tavırla onu takip ed erlerd i. D aha ö n cek i hayatlanm ıza özgü
nezaketlerini k o ru m a y ı b a şa rm ış insanlarla tanışm ak çok
umut verici.”
“Ben ret oyu v e rd im ,” d ed i D o n b eklen m ed ik bir şekilde.
“Ûyle m i?” diye sord u Gary.
191

“Evet, öyle. Bir çatının alu n d a yed i kişi yeter de anar bile.’
“Anlıyorum."
Sibirya kurtlanndan biri a y a k lan ıp G ary ye gitti. Gary köpeğin
kulaklarının arkasındaki tü y leri o kşad ı.
Tom, bir sûre önce M alorie’ye a ç ık la d ık la n n ı Gary’ye anlatmaya
koyuldu. H idroelektrik. K ilerd ek i erzaklar. Telefon rehberinin
olmayışı. George’u n ö lü m şek li. B ir süre sonra Gaty
eski ev arkadaşlanndan b irin d en b ah setm ey e başladı. Bu, yarauklaruı
zararlı olm adığına in an an “s o ru n lu " bir adamdı.
“İnsanlann onlara verdiği te p k ile rin p sikosom atik olduğuna
inanıyordu. Diğer b ir d ey işle, tü m bu d elilik nöbetinin
yaratıklardan değil, o n la n g ö ren d ram a tu tk u n u insanlardan
bynaklandıgını düşünü yord u .”
Delilik nöbeti, diye d üşündü M a lo rie . Ö n em siz bir şeymiş
gibi dudaklardan dökülen bu ik i k e lim e G a ry ’n in eski ev arkadaşına
mı aitti?
Yoksa Gary’nin sözleri m iyd i?
“Size daha önce kaldığım y e rd e k i d en eyim lerim d en bahsetmek
istiyorum,” diye devam e tti Gary. “A m a sizi şimdiden
uyarmalıyım; anlatacaklanm b iraz k a ra n lık . ”
Malorie bunu duymak istiyord u . A slın d a h ep sin in istediği
buydu. Gary parm aklannı s a ç la n n d a n g e çird i ve konuşmaya
koyuldu.
“Hiçbirimiz gazetedeki b ir ila n ı g ö rü p gelm em iştik ve
sizler kadar genç değildik. B irlik te y a şam ay a d air hiçbir hassasiyet
göstermiyor, grup olm aya ça lışm ıy o rd u k . Kardeşim
Duncan'm Rusya Raporu’nu ep ey ce c id d iy e alan bir arkadaşı
vardı. Olaylara en başlarda in a n m a y ı seçen le rd en biriydi.
Komplo teorilerine ve h ü k ü m etin ya d a b irin in bizi ele geçirmeye
çalıştığına dair p aran oyalanna u y u y o rd u . Bana gelince,
hdld olan bitene Inanamadıgım a n la r o lu y o r. K im beni suçlayabilir
ki? Kırk yaşımı çoktan g e çtim . S ü rd ü rd ü ğü m hayata
o kadar alışmıştım ki böyle b ir şey i h a y a l b ile edemezdim.
192

Buna direndim . A m a k a rd eşim in arkadaşı Kirk, en başından
beri kendinden e m in d i. Ve g örü n ü şe göre hiçbir şey onu yolundan
d ö n d ü rem ed i. B ir g ü n D u ncan beni aradı ve Kirk’ün
birkaç g ü n lü ğ ü n e vey a o ‘şey le’ ilgili aynniılı bilgi edinene
kadar onun ev in d e k a lm a m ız ı te k lif elliğini söyledi.
“‘Ne şeyi?’ diye sordum .
“‘Gary, televizyonda bundan bahsedip duruyorlar.’
“‘Şey dediğin ned ir D u ncan? Rusya’da olanlar mı? Ciddi
olamazsın.’
“‘Haydi am a,’ dedi D u ncan. ‘Birkaç bira içip pizza yiyecek
ve onun suyuna gid eceğiz. K aybedecek hiçbir şeyin yok.’
“Ona hayır deyip te şe k k ü r ettim . Sansasyonel hikâyeleri
irdeleyip d uran d eli K irk ’le takılm ak kulağa güzel zaman
geçirecekmişim g ib i gelm iyord u . Ama kısa bir süre sonra
onlara katıldım .
“Raporları ü lk ed ek i d iğer herkes gibi duyuyordum. Beni
de endişelendirm eye b aşlam ışlard ı. Sayılan o kadar çoktu ki.
Yine de aptalca d avran arak d uyduklanm a inanmamaya çalıştım.
Böyle şey ler k en d iliğ in d en olm azdı. Sonra, harekele
geçmeme ned en o la n b ir ra p o r yayınlandı. Alaska’daki kız
brdeşlerle ilgiliyd i. İkna o lm a m ın neden o kadar uzun zaman
aldığını m erak ed iy or o labilirsin iz. Alaska’daki olay diğerleriyle
kıyaslandığında g e çti, A m erika’da gerçekleşmişti ve
ben de evime y ak ın b ir yerlerd e olaylar patlak verene kadar
endişelenmemeyi seçec e k kad ar dar kafalıydım . Muhabirin
bile anlattıklanndan k o rk tu ğ u ortadaydı. Evel, haberleri sunan
adam bile zan g ır zan g ır titriyord u.
“Hikâyeyi b iliy o rsu n u zd u r. B ir kad ın , yaşlıca iki komşusunun
evlerinden a y rıld ığ ın ı görm ü ş. G ü n lü k yürüyüşlerine
çıktıklannı d ü şü n m ü ş. Ü ç saat so n ra radyoda kız kardeşlerin
hastanenin ö n ü n d e o ld u ğ u n u , taş basam akların ardına saklandığını
ve geçen in sa n la rı ısırm aya çalışlık lan n ı duymuş.
Kadın arabaya atlayıp h asta n e y e g itm iş ve kadınlara yardımcı
193

olma isteğiyle onlara h erk esten daha fazla yaklaşmış. Ama iş
öyle sonuçlanmadı. C N N ’de yay ın lan an fotoğraflar kadının
derisi yüzülmüş suratını, kald ırım d a duran kanlar içindeki
kafatasının hemen yanında gösteriyord u . Polis tarafından vurulan
iki kadın kafatasının ark asın d ay d ı. Bu görüntü ürpermeme
neden oldu. Böylesine n o rm al insanlar. Her gün ziyaret
ettiğimiz yerler.
“Kirk’e göre A laska’da y aşan an olay tüm paranoyakça
fantezileri kanıtlıyordu. G ittik ç e b ü y ü m ekte olan korkuma
rağmen bildiğim hayatı, K irk 'ü n k ab u llen m ekte olduğu yeni
ve milislerinkine benzer hayatla d eğiş toku ş yapmaya hazır
değildim. Pencereleri örtm ey e, k a p ıla n kilitlem eye ve saklanmaya
hazırdım ama K irk, ‘istila ’ old u ğuna inandığı şeyle
savaşmak için çoktan plan yap m aya başlam ıştı. Istilacılann
uzaylı mı yoksa başka b ir şey m i o ld u ğ u n u hiç açıkça söylememişti.
Tıpkı eski bir a sk er g ib i silah lard an , teçhizaiian
ve übancalardan bahsediyordu. T abii k i ask er filan değildi;
hayau boyunca hiçbir yere k a y d o lm a m ıştı.”
Gary duraksadı. O lanlan zihninde tartıyor gibi görünüyordu.
“Kısa zaman sonra ev, m ilita n la n an d ıra n adamlarla doldu.
Kirk, yeni generalliğinin ta d ın ı çıkarıy o rd u . Bense kenarda
durmuş soy ta n lık la n n ı izliy o rd u m . D u ncan’a onlarla
arasındaki mesafeyi koru m ası g e rek tiğ in i söylem eyi alışkanlık
haline getirmiştim. G ittik çe K irk ’ü n ‘istilasından’ sorumlu
zalimleri alaşağı etm e fantezisiyle b e sle n e n kavgacı tiplere
dönüştüler. Aradan günler g eçti am a şeh ri koruyacaklarına,
dünyaya yayılan bu deliliğin n e d e n le rin i ortad an kaldıracaklanna
ve ‘büyük sorunu’ çözen gru p o la ra k tarihteki yerlerini
güvenceye alacaklanna dair yay garacı id d ialarından hiçbir sonuç
çıkmadı. Oysaki evde, in a n d ık la rı u ğ ru n a harekete geçen
bir adam vardı. Adamın adı F ra n k ’ti ve K irk ’ün karşılaşmak
üzere hazırlandığı yaratıklann h iç b ir te h d it teşkil etmediğine
inanıyordu. Yine de er ya da geç ü lk ey i ele geçireceğini dû-
194

şûndûgü k a ç ın ılm a z k a n u n su z lu k halinden korktuğu için eve
geldiğini itira f e tm işti.
“Kirk g ü n lü k ta tb ik a tla r yapm ayı planlarken Frank ikinci
kattaki yalak o d a sın d a n çık m a y ıp tamam en içine kapanık birine
d önüşlü . O d a sın d a tek yap tığı yazı yazmaktı. Gece gündüz
dem eden k u rş u n k a le m le rle , tükenm ez kalemlerle, tahta
kalemleriyle ve m a k y a j m alzem eleriyle yazılar yazıyordu. Bir
gün üst k attak i k o rid o rd a y ü rü rk en kapalı kapısının ardında
bir ses d uydum . D e liy e d ö n m ü ş, sin irli, öfke dolu bir sesti;
odayı y o ru lm a k b ilm e d e n a rşın lıy o r gibiydi. Kapıyı hafifçe
araladım ve o n u m a s a s ın ın ü z erin e abanm ış bir halde bir şeyler
karalarken tik s in d iğ i “k ü ltle rle dolu ve aşın tepki veren”
topluma d air b ir ş e y le r fısıld a rk en gördüm . Ne yazdığını bilmem
m ü m k ü n d eğ ild i a m a ö ğ ren m ek isliyordum.
“D u n carila b u k o n u h a k k ın d a konuştum . Kardeşimin
yüzü k o m ik g ö rü n ü m lü b ir kam u flaj deseniyle boyanmıştı. O
sırada k en d in i ta m a m e n K irk ’ü n saçm alıklan na kaptırmıştı.
Frank’in b ir te h d it o lm a d ığ ın a inanıyord u. Frank kitlesel histeri
ve p s ik o s o m a t ik p u tp e r e s tlik g ib i ifadeler savururken Kirk
ve diğerleri b o d ru m k a tın a in ip silahsız bir halde nişan antrenmanı
yap ıyord u . H e rk e s F ra n k 'i işe yaram az bir barışsever
olarak g ö rü y o rd u .”
Gary p a rm a k la rın ı b ir k ere daha saçlanndan geçirdi.
“Fran k’in o d a sın d a ne işle r k an şu rd ığ ım öğrenmeyi kafama
koym uştum . G iz li y a z ıla rın ı oku yabilm ek için fırsat kollamaya
başlad ım .
"Zaten d eli o la n biri d ışarıd ak i yaratıkları gördüğünde
ne olacağını d ü şü n ü y o rsu n u z ? Z ihni zaten paramparça olduğundan
y aratık la rd a n e tk ilen m ey eb ilir mi? Yoksa deliliği
bambaşka ve ç o k d aha y ü k se k b ir m ertebeye mi çıkar? Büyük
olasılıkla bu d ünyayı ru h sal bozu klu ğu olan insanlar ele geçirecek
çünkü z ih in lerin in old u ğundan daha fazla parçalanması
mümkün değil. Bu k o n u d a sizd en fazla bir şey bilmiyorum."
195

Gary su doJu bardağından b ir yu d u m aldı.
“Beklediğim an k en d iliğ in d en ortaya çtkü . Kirk ve diğerleri
bodrum katında m eşgu ld üler. F ra n k banyodaydı. Hızla
içeri süzülm eye karar verdim . O d asın a gird im ve masasının
çekm ecesinde duran y a z ıla n n ı b u ld u m . Bu sandığınız kadar
küçük bir zafer değildi. O n d an k o rk m a y a başlam ıştım . Diğerleri
onu um ursam ıyor o la b ilird i, o n u g ü lü n ç buluyor olabilirlerdi
ama ben, bunun a ltın d a n ç o k d ah a k o rk u n ç olasılıkların
çıkmasmı bekliyordum . O k u m a y a b aşlad ım . Kısa sûre sonra
kelimelerinin ağırlığı altın d a e z ilip k a lm ıştım . Frank ne zaman
yazmaya başlam ış o lu rsa o lsu n bu kad ar çok yazması
mümkün görünm üyordu. H ep si fa rk lı ren k lerd e ve her biri
bir öncekinden çok daha ö fk e d o lu d ü z in e le r c e defter vardı.
Tümü yaraukJardan k o rk m a m a m ız g e rek tiğ in i ifade eden kocaman
harflerle yazılm ış k e lim e ler, m in ic ik harflerle yazılmış
küfür dolu satırları takip ed iy ord u . G e ri k a la n ım ız a *yok edilmesi
gereken kü çü k z ih in lile r’ d iy o rd u . G e rçe k te n de tehlikeliydi.
Aniden banyodan ç ık tığ ın ı d u y u n c a a cele y le odasından
çıktım. Belki de D u ncan , K irk ’le ta k ılm a k la o kad ar da haksu
değildi. O defterler, yeni d ü nyaya b u n d a n d ah a k ö tü tepkiler
verilebileceğini gösıerm işti b a n a .”
Gary derin bir nefes aldı. E lin in te rsiy le d u d a k la n m sildi.
“Ertesi gün uyandığım ızda p e rd e le r a ç ılm ış tı.”
Cheryl nefesini tuttu.
“Kapılar kilitli d eğ ild i.”
Don bir şeyler söyleyecek g ib i o ld u .
“Ve Frank gitmişti. D efterin i de y a n ın d a g ö tü rm ü ştü .”
“Hasiktir,” dedi Felix.
Gary başıyla onayladı.
“Zarar gören kim se oldu m u ? ” d iy e so rd u T om .
Gary’nin gözleri sulandı am a k en d in e h â k im olm ayı başardı.
“Hayır,” dedi. “Hiç kim seye b ir şey o lm a d ı k i F r a n k ’in bunu
noılanna eklemekten m em nuniyet d u y a ca ğ ın d a n em in im .”
196

M alorie e lle r in d e n b ir in i k a rn ın a koydu.
“N ed en o r a d a n a y r ıld ın ? ” d iye sordu Don sabırsız bir
tavırla.
A yrıld ım ,
d e d i G ary, “ç ü n k ü K irk ve diğerleri Frank’in
peşine d ü ş m e k te n b a h s e d iy o r d u . Y ap tıklan için onu öldürmek
istiy o rla rd ı."
Oda sessiz d i.
“O rad an ç ık m a k g e r e k tiğ in i biliyord u m . O ev harabeye
dönmüştü. O ra d a s a lg ın b ir h a s ta lık baş gösterm işti. Ama si-
zinkinde ö y le b ir d u r u m g ö rü n m ü y o r. Bu n ed en le,” dedi Gary,
Malorie'ye b a k a r a k , “b e n i iç e ri a ld ığ ın için teşekkür ederim."
Ne tür bir adam kardeşini geride bırakır, diye düşündü Malorie.
“Seni iç e ri b e n a lm a d ım ,” d ed i M alo rie. “Hepimiz aldık.”
D on’a b a k tı. C h e r y l’e. O iy m p ia ’ya. H ikâyesi onu içeri almamak
y ö n ü n d e o y k u lla n a n la r a G a ry ’yi sevdirm eyi başarmış
m ıydı? Y oksa s a d e c e k o r k u la n n ı m ı d oğrulam ıştı?
Delilik nöbeti.
Tom ve F e lix , G a r y ’y e h ik â y e s iy le ilg ili soru lar soruyorlardı.
Jules da o n la ra k a tıld ı a m a C h e ry l od ad an aynidı. G enellikle
her k o n u h a k k ın d a e d ile c e k b irk a ç kelim esi olan Don
pek k o n u şm u y o rd u . S a d e c e b o ş g ö z le rle o n a bakıyordu.
B ölü n eceğiz, d iy e d ü ş ü n d ü M a lo rie .
Bunun ne z a m a n b a ş la d ığ ı u m u ru n d a değildi. A rtık ola-
caklan g ö reb iliy o rd u . G a ry y a n ın d a b ir çanta getirm işti. Bir
hikâye. Ve h er n a sılsa b ir b ö lü n m e .
197

Malorie gözleri kapalı b ir şekilde uyandı. Aruk eskisi kadar
zorlanmıyordu. B ilin ci geri geldi. Sesler, hisler ve bayatın
esansları. Hatta görm e b e ce risi bile. M alorie, gözleri kapalıyken
bile bir şeyler g ö reb ileceğ in i biliyordu. Şeftalinin lonlannı,
sarıları, tenini delip g elen gün ışığının renklerini görebiliyordu.
Görüş a lanın ın ken arların d a griler vardı.
Duyduğu sesler ona d ışarıda olduğunu söylüyordu. Soğuk
havayı yüzünde h issed iy o rd u . D u d ak lan çatlam ış, boğazı
kurumuştu. E n so n ne zam an b ir şey içm işti? Vücudu fena
durumda değildi. D in le n m işti. A m a boynunun sol taraflannda
bir yer zo n k lu y o rd u . O m zu . Sağ elini aim na götürdü.
Parmakları yüzüne d o k u n d u ğ u n d a ellerin in ıslak ve kirli olduğunu
anladı. A slında b ü tü n sırtı ısla k gibiydi. Tişörtü suyla
sırılsıklam olm uştu.
Tepesinde bir k u ş ö tü y o rd u . G ö z leri hâlâ kapalı vaziyetteki
Malorie kuşa d oğru d ö n d ü .
Çocuklar g ü rü ltü lü b ir şek ild e n efes alıyordu. Sanki bir
şeylerle uğraşıyorlardı.
Resim mi yap ıyorlard ı? B ir şey ler m i inşa etm eye çalışıyorlardı?
Yoksa oyu n m u o y n u y o rla rd ı?
Malorie d oğruldu.
“Oğlan?”

Aklına gelen ilk düşünce şaka gibiydi, im kânsızdı. Hataydı.
Sonra o sırada tam olarak ne o ld u ğu n u fark etti.
Gürültülü bir şekild e n efes a lıy o r la r çü n k ü k ü rek çekiyorlar
“Oğlan!" diye bağırdı M alorie. S esi ku lağa kötü geliyordu.
Boğazı odundan yapılm ış gibiydi.
“Anneciğim!”
■'Neler oluyor?!”
Kayık. Kayık. K ay ık. N eh ird esin . K en d in d en geçtin. Sen
k e n d in d e n g e ç t i n .
Sakat kolunu kenardan sa rk ıta ra k av cu n u suyla doldurdu
ve ağzına götürdü. Sonra d iz le rin in ü z e rin e çöküp kayığın
kenanndan eğilerek birbiri ard ın a b irk a ç avuç daha su aldı.
Zorlukla nefes alıyordu am a g rile r y o k o lm u ştu . Bedeni biraz
daha iyi durumdaydı.
Çocuklara döndü.
“Ne kadar zamandır? N e k a d a r z a m a n d ır ? "
“Uyuyakaldın A nneciğim ,” d ed i K ız.
“Kötü rüyalar gördün,” d ed i O ğlan .
“Ağlıyordun.”
Malorie’nin zihni hızla çalışıy o rd u . B ir şey ler kaçırmış
mıydı?
'Ne kadar zamandır?" diye b ağırd ı tekrar.
“Uzun değil,” dedi Oğlan.
‘ Göz baglanmzı takıyor m u su n u z? K o n u şu n !"
‘Evet,” dedi çocuklar.
“Kayık bir yere takıldı,” dedi K ız.
Ulu Tannm, diye düşündü M alorie.
Sonra kendini, “Peki oradan n asıl k u rtu ld u k ? ” diye sorabilecek
kadar sakinleştirdi.
Kız'ın küçük bedenini b u ld u . K o lla r ın ı ta k ip ed erek ellerine
ulaştı. Sonra kayığın d iğ er ta ra fın a u z a n ıp O ğlan’a
dokundu.
200

ikisi de b ire r k ü re k k u llan ıyor. Birlikte kürek çekiyorlar.
“Biz y ap tık A n n e c iğ im !” dedi Kız.
M alorie d iz le rin in ü zerin d eyd i. Kötü koktuğunu fark etti.
Tıpkı bir b ar g ib i k o k u y o rd u . B ir tuvalet gibi.
K usm uk g ib i
“Bizi orad an k u r ta r d ık ,” d ed i O ğlan.
Malorie şim d i O ğ lan T n yan ın d ayd ı. Titreyen ellerini çocugunkilerin
ü z e rin e k o y d u .
“Y aralandım ,” d ed i y ü k s e k sesle.
“Ne?” diye so rd u O ğ la n .
“A nneniz u y k u y a d a lm a d a n ö n c e durduğunuz yerlere geri
dönmenizi istiy o ru m . H e m e n .”
Ç ocuklar k ü re k ç e k m e y i k e s ti. K ız, kayığın arka tarafına
geçerken s ır tın ı a n n e s in in g ö ğ sü n e bastırdı. M alorie ona
yardım etti.
Sonunda M a lo rie te k ra r o rta d a k i oturağın üzerinde oturuyordu.
Omzu z o n k lu y o rd u a m a d ah a ö n c e k i kadar kötü değildi.
Dinlenmeye ih tiy a c ı vard ı. B e d e n in in d in lenm esine izin vermiyordu.
Bu n e d e n le , v ü c u d u d iz g in le ri kendi eline almışu.
Uyanm akla o la n z ih n i o d e rin sis perd esini araladıkça Malorie
üşüyor, g ittik ç e d a h a fazla k o rk u y o rd u . Ya tekrar kendinden
geçerse ne o lu rd u ?
Ulaşmak isted ik leri n o k ta y ı ço k ta n geçm iş olabilirler miydi?
Kürekler y e n id e n o n u n elle rin d e y d i. K ürek çekm eye başlamadan
ö n ce d erin b ir n e fe s ald ı.
Sonra ağlam aya b a şla d ı. K e n d in d e n geçtiğ i için ağlıyordu.
Bir kurdun sald ırısın a u ğ ra d ığ ı için ağlıyordu. Sayamayacağı
kadar çok n ed en d en ö tü rü ağlıy o rd u . A m a ağlam asının nedenlerinden
b irin in , o b ir a n lığ ın a k en d in d en geçse bile çocuklannın
hayatta k a lm a y ı b a şard ığ ın ı k eşfetm ek olduğunu
biliyordu.

O nlan iyi eğittin, diye d ü şü n d ü . G e n e llik le ona korkunç
gelen bu düşünce g u ru rla n m a sın a n e d e n oldu.
“Oğlan" dedi g ö z y a şla n n ın a ra sın d a n , “tekrar dinlemene
ihtiyacım var. Tam am m ı? ”
“Dinliyorum A n n e ciğ im ! ”
“Ve sen de Kız, sen in d e a y n ısın ı y a p m a n ı istiyoru m .”
“Ben de d in liyoru m !”
Başım ızın b e la d a o lm a m a s ı m ü m k ü n m ü , d iye düşündü
Malorie. K endinden g e ç ip u y a n m a n v e h e r ş e y in h â lâ yolunda
olm ası m üm kün m ü?
Bu, kulağa doğru gelm iyord u . Y eni d ü n y a n ın kurallanna
uygun değil gibiydi. D ışa n d a , o n la rla a y n ı n e h rin üzerinde
bir şeyler vardı. Deli insanlar. C an a v a rla r. Y aratıklar. Daha ne
kadar uyursa kayığa sald ın rla rd ı?
İnsaflı bir şekilde yen id en k ü re k ç e k m e y e başladı. Ama
ormamn derinliklerinde kol g e z e n ş e y in g ittik ç e onlara yaklaşugmı
hissediyordu.
“Çok üzgünüm,” dedi ağlayarak k ü r e k ç e k e rk e n .
Bacaklan idrarla, suyla, k a n la v e k u s m u k la sınlsıklam dı.
Ama vücudu dinlenm işti. H er n a sılsa , d iy e d ü şü n d ü M alorie,
bağışlaması olmayan bu yen i d ü n y a n ın a c ım a s ız kurallanna
rağmen mola verme şan sın ı b u lm u ştu .
Ama bu rahatlık hissi sad ece b ir k ü re k ç e k iş i kad ar kısa
sürdü. Sonra, Malorie b ir kere d ah a te p e d e n tırn a ğ a tetikteydi,
korkuyordu.

Cheryl gergindi.
Malorie, k a d ın ın k o rid o ru n sonundaki odada FelixTe konuştuğunu
duydu. D iğ e r ev ark ad aşlan alt katlaydı. Gary, sen
ahşap zem ine ra ğ m e n y e m e k odasında uyuyordu. İki halta
önceki gelişinden b e ri D o n adam a epeyce ısınmıştı. Malorie
bu konuda ne h isse ttiğ in i bilm iy ord u . D on o sırada da büyük
olasılıkla G ary’yle b irlik te y d i.
Ama k o rid o ru n s o n u n d a , C h eryl aceleci bir tavırla bir
şeyler fısıldıyordu. S e si k u lağa k o rk m u ş gibi geliyordu. Tıpkı
diğer herkes g ib i. H er z a m a n k in d e n daha fazla. Bir zamanlar
Tomün iyim serliğ iy le b e sle n e n ev d eki ru h hali her geçen gün
biraz daha k a ra n y o rd u . M a lo rie , bazen korkudan çok daha
derin bir ruh h a lin e g ö m ü ld ü k le rin i düşünüyordu. Cheryl’in
sesi de tam o la ra k ö y le ç ık ıy o rd u . M alorie onlara katılmayı,
halta Cheryl’i s a k in le ş tirm e y e çalışm ay ı düşündü ama sonra
yapmamaya k arar v erd i.
“Felix, b u n u h e r g ü n y a p ıy o ru m çü n k ü bundan hoşlamyonım.
Bu b en im işim . Ve d ışa n d a geçirdiğim birkaç dakika
benim için çok d eğ erli. B a n a b ir z a m an lar g erçek bir işim olduğunu
hatırlatıyor. S a b a h la n g itm e k için uyandığım , kendimle
gurur duymama n e d e n o la n b ir işim olduğunu. K uşlan beslemek,
beni bir z a m a n la r y a şad ığ ım hayata bağlayan lek şey.”
203

“Ve sana dışan çıkm a şan sı tanıyor. ”
“Ve bana dışan çıkm a şan sı tan ıy or, e v et."
Cheryl sesini kon trol e tm ey i d e n e d i ve konuşm ayı sürdürdü.
Felix’e, kuşlan b eslem ek için d ışa rı çık tığ ın ı söyledi. Kutuyu
bulmak için duvara d o k u n d u . S ag e lin d e kilerdeki konservelerden
birinden aldığı elm a d ilim le ri vardı. Û n kapı arkasından
kapanmıştı. Ju le s içe rid e o n u b ekliyord u . Gözleri
bağlı haldeki Cheryl d en g esin i k u rm a k iç in evin duvannı
kullanarak yavaşça yürüdü. P a rm a k ü ç la n y la dokunduğu
tuglalann yüzeyleri pü rüzlüydü. K ısa sü re so n ra tuğlalar kaybolup
yerlerini, metal k a n ca n ın ta k ıld ığ ı a h şa p p anele bıraktı.
Kuşlann asılı olduğu yer b u rasıy d ı.
Çoktan ötmeye başlam ışlard ı b ile . O n la ra bu kadar yaklaşügında
daima öterlerdi. Ev işle ri p a y la ş ılırk e n C h eryl kuşlan
beslemeye gönüllü o lm uştu. O g ü n d e n b e ri d e görevini her
gün yerine getiriyordu. H er n e d e n se k u ş la r sa n k i onunmuş
gibi hissediyordu. K uşlarla k o n u şu y o r, o n la ra evde olan biten
ıvır zm r olaylardan bah sed iyord u . T a tlı m e lo d ile ri, Cheryl'i
upkı bir zamanlar m üziğin y a p tığ ı g ib i sakinleştiriyordu.
Kuşlann seslerinin yü ksekliğ in e g ö re k u tu y a n e kadar yakın
olduğunu tahmin edebildiğini sö y led i F e lix ’e.
Ama bazen kuşlann sesleri a ra s ın d a n b a şk a b ir şey daha
duyuyordu.
Duyduğu şey, ön b ah çed ek i y o lu n s o n u n d a n gelen “terk
edilmiş bir adım sesiydi.” Sesi F e lix ’e a n c a k b u şekild e betimleyebilirdi.
Bililerinin y ü rü d ü ğ ü n ü , y ü rü m e y e de devam
etmeyi planladıgmı fakat anid en d u rd u ğ u n u düşünüyord u.
Kuşlan beslerken daim a te tik te o la n C h e ry l, titrediğini
fark ettiğinde hayrete düştü.
“Orada kimse var m ı?” diye sord u .
Yanıt yoktu.
204

Sokak k a p ısın a g eri d ö n m ey i düşündü. Diğerlerine, bugün
işini yap am ayacak k a d a r k o rk tu ğ u n u söyleyecekti.
Bunun y e rin e b e k le m e y i tercih etti.
Başka b ir ses d u y m a d ı.
Kutudaki k u şla r h âlâ ö lü y o rd u . Gergin bir tavırla kuşlara
seslendi.
“Hey hey, ç o c u k la r. H ey hey.”
Kendi sesin in titre d iğ in i d u y m ak Cheryl’i korkuttu. Sanki
bir şey y ü z ü n e d o k u n a c a k m ış gibi içgüdüsel olarak başını
eğip elm aların ı tu ta n e lin i k e n d in i koruyacak şekilde kaldırdı.
Bir adım a ttı. S o n ra b ir tan e daha. Sonunda kutuya ulaştı.
Kimi zam an, d ed i F e lix ’e, s o k a k kap ısıyla kutu arasında yürümek
uzay b o şlu ğ u n d a s ü z ü lm e k gibiydi. Hem de hiçbir yere
bağlı olm adan.
Bugün k e n d in i a n a k a ra d a n m ü m k ü n olamayacak kadar
uzak h issed iy o rd u .
“Hey hey,” d ed i v e k u tu n u n kap ağın ı sadece birkaç elma
dilimini içe ri a ta c a k k a d a r a çtı. N orm alde kuşlar yemeğe hücum
ed erken m in ik a y a k la n n ın çıkard ığı pıtıriılan duyardı.
Ama bugün d u y m ad ı.
“Haydi, y iy in ç o c u k la r. Y oksa aç değil m isiniz?”
K utunun k a p a ğ ın ı b ira z d ah a aralayıp elindeki diğer elma
parçalarını da iç e ri b ıra k tı. B u , dedi F e lix ’e, en sevdiği kısımdı.
Kapağı k a p a tırk e n k u la ğ ın ı ku tu y a dayar ve kuşlann minik
b ed en lerin in y e m e k le rin i y em esin i dinlerdi.
Ama k u şla r y e m e y e b a şla m a d ı. B u n u n yerine, endişeli bir
şekilde ötm ey i sü rd ü rd ü ler.
“Hey hey,” d ed i C h e ry l sesin in titrem esine mani olmaya
çalışarak. “Y iyin ç o c u k la r .”
Kulağını k u tu d a n a y ırırk e n orada olm asının, kuşların
Ulanm asına n ed en o ld u ğ u n u d üşündü. Kutudan uzaklaşırken
bir anda tü y leri d ik e n d ik en oldu.
Omzuna b ir şey d o k u n m u ştu .
205

Gözleri kapalı v aziyette k e n d i e tra fın d a d ö n en Cheryl kollannı
panik içinde saga so la sa v u rd u a m a elleri hiçbir şeye
temas etmedi.
Bacaklannı hareket e ttirem iy o rd u . K o şa ra k içeri giremiyordu.
Omzuna bir şey d o k u n m u ştu v e b u n u n ne olduğuna
dair en küçük bir fikri y o k tu .
Kuşların sesleri a rtık o n a ta tlı b ir m e lo d iy i anımsatmıyordu.
Tıpkı T o m ü n o n la rd a n o lm a la r ın ı isted iğ i şey gibi
ötüyorlardı.
Bir alarm gibi.
“O rada kim var?"
Birinin yanıt v ereceğ in d en e n d iş e le n d i. K im sen in somsuna
yanıt vermesini istem iy o rd u .
Bağırmaya karar verdi. Ev a r k a d a ş la n n d a n b iri çıkıp onu
oradan kurtarabilirdi. O n u y e n id e n d ü n y a y a çekebilirlerdi.
Ama adım atüğı sırada a y a k k a b ıs ın ın a ltın d a b ir yaprağın
ezildiğini duydu. Panik için d e ev e ilk g e ld iğ i g ü n ü hatırlamaya
çalışü. Arabasınm ca m ın d a n ev e b a k m ış tı. B u rad a bir ağaç
var mıydı? Ûn bahçedeki y o lu n k e n a rın d a ?
Var mıydı?
Belki de aklım k açırm asın a n e d e n o la n ş e y d a lın d a n düşen
bir yaprakü.
Bunu öğrenmek çok kolay o la b ilird i. E ğ e r sa d e ce bir anlığına
gözlerini açabilseydi y a ln ız o ld u ğ u n u g ö reb ilird i. Bunun
sadece bir yaprak olduğunu g ö reb ilird i.
Ama gözlerini açam azdı.
Tır tir titreyerek sırtını eve d ayad ı v e y a v a ş ça so k a k kapısına
doğru kaydı. En kü çü k se ste b ile b a ş ın ı sağa sola çeviriyordu.
Gökyüzûndeki b ir ku ş. S o k a ğ ın d iğ e r ta ra fın d a salınmakta
olan bir ağaç. Ilık bir e sin ti. T er iç in d e tu ğ la la ra ulaştı
ve hızla kapıya doğru ilerledi.
“Yüce İsa,” dedi Felix. “B u n u n sa d e c e b ir y a p ra k olabileceğine
gerçekten inanıyor m u su n ?”
206

C h e ,y l d u r a k s a d ,. M a lo rie k orid ora doğru biraa daha ejild i.
■Ever," dedi C heryl aniderr. -!narr,yon.u,. Olanlar, duşu-
nûp duruyorum . K esin lik le b ir yapraktı.
Malorie y a t a k o d a s ı n a d ö n ü p y a ta ğ ın a o tu r u.
Felix’in k u y u d a b a ş ı n a g e le n le r e ve orada uy u anna
dair a n la t t ık la r ı. V i c t o r ’u n b a tta n iy e y le ö rtü lü pencerelere bakarak
h a v la m a s ı. C h e r y l ’in k u ş l a n b e sle rk e n yaşadıklan.
Malorie, d ı ş a r ı d a k i d ü n y a n ın v e saklan d ık lan ş e y e n n
dört b ir y a n la r ı n ı s a r ı p s a r m a d ığ ım m e ra k elti.
207

Malorie’ye göre G ary ’n in g elişin d en beri ev tamamen farklı
bir yere d ö n ü şm ü ştü . B ö lü n m ü şlerd i. Bu küçük bir değişimdi
ama içinde b u lu n d u k la rı şartlar düşünüldüğünde oldukça
büyük bir d eğ işik lik g ib i hissed iliyord u.
M alorie’yi en ç o k en d işelen d ire n ise D on’du.
Çoğunlukla T o m , Ju le s ve F e lix oturm a odasında konuşurlarken
Don, G ary ’yle b irlik te yem ek odasında oluyordu. Perdeleri
indirip k a p ıla n a çan ad am la ilgili hikâyeye epeyce ilgi
göstermişti. M u tfa k ta k i lavab o d a giysileri yıkayıp çalkalamakta
olan M alorie iki k o n u şm a y ı da aymı anda dinlemeye çalıştı.
Tom ve Ju le s u zu n k o llu b lu z la n köpek ler için tasmaya çevirirken
Gary, D o n ’a F r a n k ’in d ü şü n cele rin d e n bahsediyordu. Daima
Frank’in d ü şü n c e le rin d e n . A sla k en d i fikirlerinden değil.
“Bunun b ir a d a m ın d iğ e rin d e n d aha iyi hazırlanmasıyla
ilgili olduğunu s a n m ıy o r u m ,” d ed i Gary. “Bunu daha ziyade
üç boyutlu b ir film g ib i d ü şü n ü y o ru m . Başlangıçta seyirci,
nesnelerin g e rçek te n ü z e r in e g e ld iğ in i düşünür. Kendilerini
korumak için e lle rin i k a ld ırırla r. A m a a k ıllı olanlar, çevresindekilerin
fark ın d a o la n la r film in b a şın d a n son u n a kadar güvende
o la ca k la rın ı b ilir le r .”
Don, d önüp d o la ş ıp G a r y ’y le ayn ı n o k ta y a geldi. M alorie
bu dönüşüm e ta n ık o ld u ğ u n u d ü şü n d ü .
209

Aslında o teorinin b iz im k in d en d a h a d e lic e olduğunu sanmıyorum,
demişti Don bir k eresin d e G a ry ’ye.
‘ İşimiz z o r," dedi D on şim d i, “ç ü n k ü a rtık raporlan takip
edemiyoruz.”
“Kesinlikle.”
Evet, Don Gary’yi içeri a lm a m a k y ö n ü n d e oy kullanmış
olmasına rağmen onu nla o tu ru p k o n u ş a n yegâne insana dönüşmüştü.
Durmadan k o n u şu y or, k o n u şu y o rla rd ı.
O şüpheci biri, d iy e d ü şü ndü M a lo rie . Bu onun doğasında
\ar Uzun zam an dır k o n u şa c a k b ir in e ih tiy a c ı v ardı. Tüm bunlar
o anlam a geliyor. O sen den f a r k l ı . B u n u a n la m ıy o r musun?
Ama bu düşünceler kök sa lm ıy o rd u . D u ru m u nasıl değerlendirirse
değerlendirsin G ary ve D o n , h is le ri ve yaratıklann
onlan görmeye hazır olan b irin e h iç b ir z a ra r verm eyeceği gibi
konulardan bahsediyorlardı. M a lo rie , D o n ’u n u zu n zamandır
yarauklardan ziyade in san lard an k o rk tu ğ u n u biliyordu. Yine
de sokak kapısı açılıp k a p a n d ığ ın d a g ö z le rin i kapatıyordu.
Pencereden dışarı bakm ıyordu. A sla y a ra tık la rın bize zarar
veremeyeceği fikrine k örü k ö r ü n e b a ğ la n m a m ıştı. Gary gibi
biri sonunda onu ikna ed eb ilir m iy d i?
Malorie, bu konuyu T om ’la k o n u ş m a k isle d i. O nu bir kenara
çekip onlara buna bir so n v e rm e le rin i söy lem esin i veya
en azından gidip onlarla k o n u şm a sın ı rica e d e cek ti. Belki de
onun söyleyecekleri k o n u şm a n ın g id işa tın ı değiştirebilirdi.
Söyledikleri kulağa daha gü ven li g e le b ilird i.
Evet, Tom'a gidip onunla D on h ak k ın d a k o n u şm a k istiyordu.
Bölünme.
Kaygıyla mutfağı boylu b o y u n ca g e ç ti ve o tu rm a odasına
baktı. Tom ve Felix yere o tu rm u ş b ir h a rita y ı inceliyorlardı.
Haritanın ölçeğine bakarak m e sa fe le ri h esa p lıy o rla rd ı. Jules
ise köpeklere yeni kom utlar ö ğ retiy o rd u .
Dur. Tekrar başla.
210

“O rtalam a b ir a d ım ın ın k a ç san tim olduğunu ölçmeliyiz,”
dedi Felix.
“Siz n e le r p la n lıy o rs u n u z ? " diye sordu Malorie.
Tom ona d ö n d ü .
“M esafe,” d ed i. “B ir k ilo m e tre n in benim adımımla kaç
adım o ld u ğunu h e s a p lıy o ru z .”
Felix şerit m e tre y i a lm ış T o m ü n adım ını ölçüyordu.
“Fger y ü rü rk e n m ü z ik d in le rs e m ,” dedi Tom, “onunla aynı
ritimde y ü rü y e b ilirim . B u şek ild e , buradayken ölçtüğümüz
adımlar d ışarıd a a ta c a k la rım la b e n z e r büyüklükte olacaktır."
“Dans e tm e k g ib i,” d ed i F e lix .
M alorie d ö n ü p O iy m p ia ’n m m u tfak lavabosunun başında
olduğunu görd ü . B u la şık la rı yıkıyord u . M alorie de ona kauldı
ve giysileri y ık am ay a d ev am etti. N eredeyse dört aydan beri bu
eve kısılıp k a ld ığ ın d a n O ly m p ia p arlaklığının bir kısmını kaybetmişti.
Teni so lg u n d u . G ö z le rin e d erin bakışlar yerleşmişti.
“E ndişeli m is in ? ” d iy e so rd u O lym p ia aniden.
“Hangi k o n u d a ? ”
“Bunu b a şa rm a k k o n u s u n d a ."
“Neyi b a ş a rm a k ? ”
“Doğum y a p tık ta n so n ra hayatta kalm ak .”
M alorie, O iy m p ia ’ya h er şey in yolunda gideceğini söylemek
isliyord u am a d o ğru kelim eleri bulm akta zorlandı.
Dönü d üşünü yord u .
“Daima b ir b e b e ğ im o lsu n istem iştim ,” dedi Olympia.
“Hamile old u ğu m u ö ğ ren d iğ im d e ç o k heyecanlandım . Hayalım
sonunda ta m a m la n m ış g ib i hissediyordum . Beni anlıyor
musun?"
Malorie öyle h issetm iy o rd u am a onu anladığını söyledi.
“Ah M alorie, b e b e k le rim iz i kim d oğu rtacak?”
Malorie b ilm iyord u .
“Ev arkadaşlarım ız, b aşka b ir seçen ek ..."
211

Ama Tom daha ö n ce h iç b ö y le b ir şey yapm am ış!"
“Hayır, ama o da bir b a b a y d ı.”
Olympia kovanın için e d ald ırd ığı e lle rin e baktı.
‘Ne diyeceğim b iliyor m u su n ,” d ed i M alorie şakayla karışık.
“Birbirimizin b eb ek lerin i d o ğ u rtm aya ne d ersin?”
“Birbirimizin b eb ek lerin i d o ğ u rta c a ğ ız !” dedi Olympia sonunda
gülümseyerek. “M alo rie, se n h a r ik a s ın !”
Gary mutfağa girdi. T ezgâhın ü z e rin d e k i kovadan bir bardak
su aldı. Sonra ik in ci b a rd ağın ı d o ld u rd u . M alorie bunun
Don için olduğunu b iliyord u . A d am o d a d a n çıkarken oturma
odasından b eklen m ed ik b ir m ü z ik s e si yükseld i. Malorie
oturma odasını göreb ilm ek ö n e eğ ild i. T o m ’u n elinde pille
çalışan küçük bir radyo vardı. Ç a la n ise G e o rg e ’un kasetlerinden
biriydi. Elleri ve d iz leri ü z e r in d e k i F e lix ise müziğin
ritmine göre yürüyen T om ’u n a d ım la rın ı ö lçü y o rd u .
“Ne yapıyorlar?” diye so rd u O ly m p ia .
“Sanınm akıllannda g itm e k iste d ik le ri b ir yer var,” dedi
Malorie. “Dışanda d o laşm ak için d a h a iy i b ir y ö n tem bulmaya
çalışıyorlar.”
Malorie sessizce y em ek o d a sın ın g iriş in e yöneldi. İçeri
baktığında Don ve G ary’n in s ır tla n o n a d ö n ü k b ir şekilde yemek
masasının etrafındaki s a n d a ly e le rd e o tu rd u k la n n ı gördü.
Alçak sesle konuşuyorlardı.
Bir kere daha m u tfaktan g e çip o tu r m a o d a sın a girdi. Tom
gülümsüyordu. Her iki elin d e d e b ire r ta sm a vardı. Sibirya
kunlan kuyruklannı sallaya salla y a o n la rla oyn u yord u .
Malorie’nin tek d ü şü n eb ild iğ i, o tu r m a odasındakilerin
parlak ve ümut verici h a rek e tle riy le y e m e k odasındakilerin
alçak sesli ftsıltılan arasındaki fa rk tı.
Yeniden lavabonun başın a d ö n d ü v e y ık a m a y a koyuldu.
Olyinpia konuşuyordu am a M a lo rie ’n in a k lı b a m b a şk a yerlerdeydi.
Öne doğru eğildiğinde G a ry ’n in o m z u n u görebiliyor­
212

du. D ışarıdaki d ü n y a d a n g etird iğ i tek şey ise hemen arkasındaki
duvara y a sla n m ış d u ru y o rd u .
Çantası.
Eve g ird iğin d e ç a n ta s ın ın için d ek ileri onlara göstermişti.
Bunu ondan D o n iste m iş ti. A m a M alorie onlara iyice bakabilmiş
m iydi? Ya d iğ e r ev a rk a d a şla rı?
“Ve d u ru n !” d ed i T o m . M a lo rie döndüğünde Tom’un köpeklerle
b irlik te m u tfa ğ ın g irişin d e dikildiğini gördü. Sibirya
ku rtlannın ik isi d e o tu ru y o rd u . Tom onlan çiğ etle ödüllendirdi.
M alorie y ık a m a y a d ev a m etti. G ary’nin çantasını düşünüyordu.

Bunun o lacağını b iliy o rd u . N asıl bilm ezdi ki? Köpeklerle birlikle
d öndükleri a n d a n b eri h er şey ortadaydı. Tom ve Jules köpekleri
g ü nün o n , o n ik i saati boyu nca eğitiyorlardı. Ünce evi
kullanıyorlardı, so n ra b a h çey e geçtiler. Rehber köpekler. Dışanda
asılı v aziy ettek i k u şla r tıp k ı b ir alarm gibi iş görüyordu.
Tıpkı T o m ü n sö y led iğ i gibi. G ary geldiğinde kuşlar ölmüştü.
Cheryl o n la n b e sle rk e n ö tü y orlard ı. Dolayısıyla Tomün rehber
köpekleri k u lla n a ra k d ışa n d a k i yeni dünyaya bir kere daha
adım atm ayı iste m e si sa d e ce bir zam an meselesiydi.
Ama bu d efa d u ru m d ah a da kötü yd ü çünkü daha uzağa
gidecekti.
Tek b ir b lo k iç in ik i g ü n b o y u n c a g özd en kaybolm uşlardı.
Eğer beş k ilo m e tr e g it m e y e k a lk a r la r s a o n la n bir daha ne z a ­
man g ö reb iliriz ?
Beş k ilo m e tre . T o m ’u n ev i b e ş k ilo m etre uzaklıktaydı. Zaten
gitm ek iste d iğ i y e r d e o rasıyd ı.
“Yüzde yüz e m in o la b ile c e ğ im lek yer o rası,” dedi. “Orada
erzakım var. O n la ra ih tiy a c ım ız var. Yara bantları. Neosporin.
Aspirin. B a n d a jla r.”
İlaçlardan b a h s e d ilin c e M a lo rie ’n in m orali biraz olsun yerine
geldi am a T o m 'u n o k a d a r u zu n zam an boyunca dışanda
olması d e ste k le y e m e y e ce ğ i k a d a r fazlaydı.
215

o gece Felix, “E n d işe le n m e .” d ed i. “B ir T şekli çizecek
şekilde planladık. Tom ve Ju le s b ir ş a rk ın ın ritm ine göre yürüyecekler.
Tek bir şa rk ın ın . T o n y L ig h t adında bir adamın
‘Halfway to Paradise’ isim li b ir ş a rk ıs ı. R adyoyu yanlarında
götürecekler ve belirled iğim iz y ö n ü ta k ip ed erken şarkıyı üsı
üste defalarca çalacaklar. H er y ö n d e k a ç ad ım atmaları gerekeceğini
tam olarak biliyoru z. H em d e y o lcu lu ğ u n başından
sonuna kadar.”
“Yani dışanda dans etm eyi m i p la n lıy o rsu n u z ? ” dedi Gary.
“Ne hoş.”
“Dans etm eyeceğiz,” d ed i T om g e rg in b ir tavırla. “Biraz
yardım bulmak için y ü rü y eceğ iz .”
“Tom,” dedi Cheryl, “isted iğ in k a d a r a lıştırm a yapabilirsin
ama dışandayken ad ım ların ı o ld u ğ u n d a n y a n m santim bile
daha büyük atsan yoldan ç ık a rsın . K a y b o lu rsu n . O zaman nasıl
geri döneceksin? D ö n e m ezsin .”
“Döneceğiz," dedi Tom.
“Aynca kaybolsak da çaresiz k a lm a y a c a ğ ız ," diye ekledi
Jules. “Erzaka ihtiyacım ız var. B u n u h e p im iz d e n daha iyi biliyorsun
Cheryl. En son erzak sa y ım ın ı s e n y a p tın .”
Evet, işte o gün geliyordu am a M a lo rie b u n d a n hiç hoşlanmıyordu.
Tom ve Jules o sabah evden a y rılm a d a n ö n c e adam ı kenara
çekerek “Tom," dedi. “G eri d ö n m e z se n iz e v in b u n a dayanabileceğini
sanmıyorum.”
“Geri döneceğiz.”
“Geri döneceğinizi d ü şü nm eni a n lıy o ru m ,” dedi Malorie,
“ama evin sana ne kadar ih ü y acı o ld u ğ u n u anlad ığım sanmıyorum."
jules gitmeye hazır old u ğu n u s ö y le m e k iç in ona seslenirken
“Malorie,” dedi Tom. “E v in h e p im iz e ih tiy a c ı var.”
“Tom.”
216

“Geçen seferk i gibi sin irlerinizin sizi ele geçirmesine izin
vermeyin. B u n u n y e rin e , geçen sefer geri döndüğümüz gerçeğine
tutunun. B u n u b ir k e re daha yapacağız. Ve bu defa Malorie,
bir lider gibi d a v ra n . K o rk tu k ta n zam an onlara yardımcı ol.”
“Tom .”
“İlaca ih tiy a c ın v a r M a lo rie . Steril olmaya. Doğumun çok
yakın.”
Tom’u n k e n d i y o lu n d a n gid eceği, evdeki hayatı iyileştirmek
uğruna k e n d i h a y a tın ı d urm adan tehlikeye atacağı açıktı.
G eçen s e fe r ç o c u k a y a h h a b ı l a n y la döndüler, diye hatırlattı
kendine M a lo rie .
Bunu şim d i k e n d in e b ir k ere daha hatırlatıyordu. Anık
Tom ve Ju le s g itm iş ti. D ü n y a n ın o ana dek karştlaşlıgı en tehlikeli
ortam d a b e ş k ilo m e tr e lik b ir yürüyüş yapacaklardı.
O sabah e v d e n a y rıld ıla r. F e lix onlarla birlikte haritanın
üzerinden b ir k e re d a h a g e ç ti. G ary onlan cesaretlendirdi.
Olympia o n a d a im a şa n s g etird iğ in i söylediği Petoskey taşını
onlara v erd i. F a k a t M a lo rie tek k elim e bile etmedi. Sokak
kapısı ik in ci d efa T o m ’u n a rd ın d a n kapandığında Malorie ona
seslenmedi. O n a sa rılm a d ı. O n a veda etm edi.
G id işlerin in a rd ın d a n sa d e ce b irk a ç saat geçtikten sonra
bundan p işm a n o ld u .
Yine de T o m ’u n e v d e n ay rılm ad an önce söylediği birkaç
kelime işe y a rıy o rd u . T o m olm ad ığın d a evin ona rehberlik
edecek b ir g ü ce ih tiy a c ı v ard ı. T ü m bu kaygılara, anlaşılabilir
korkulara rağ m en s a k in liğ in i b o zm ay acak birine.
Ama bu zo rd u . F v a rk a d a şla rı iyim serliğe uygun bir ruh
halinde değild i.
Cheryl, b eş k ilo m e tre lik b ir yü rü yüş sırasında yaranklarla
karşılaşm a ih tim a lin in iki b lo k lu k b ir dairedekinden daha
yüksek o ld u ğ u n u sö y led i. F v d ek ilere, hayvanlann yaratıklardan
nasıl e tk ile n d iğ in i k im sen in bilm ediğini hatırlattı. Sibirya
ku rtlan bu d efa b ir şey g ö rü rlerse Tom ’a ve Ju les’a ne
217

olacakü? Köpekler tarafından y e n ecek ler miydi? Yoksa daha
kötüsü mü olacaktı?
Cheryl kötü olasıhklan kabul eden tek kişi değildi.
Don, Tom ve Ju le sü n geri d ö n m em esi halinde başka bir
grubun evden aynimaya hazırlan m ası gerektiğin i söylüyordu.
Daha fazla yiyeceğe ih tiy acım ız var, diyordu. O nlar geri dönseler
de dönmeseler de.
Olympia başının agndıgm ı ve b u n u n büyük bir fırtınanın
yaklaşmakta olduğu anlam ına geld iğ in i söyledi. Bu öyle bir
lırtına olacaku ki Tom ve Ju le s k en d ilerin e sığınacaklan bir
yer ararken Felix’in ölçü m lerin in dışın a çıkacaklardı.
Cheryl de onunla hem fikirdi.
Don, erzakı “kendi gözleriyle g ö rm e k ” için kilere gitıi;
neye ihtiyaçlan olduğunu ve b u n u n için nereye gitmeleri gerektiğini
tam olarak bilm ek istiyordu.
Olympia şimşeklerden ve d ışan d a o lm a k ta n bahsetti.
Cheryl harita hakkında F e lix ’le tartışıyor, haritalann anlamım
tamamen yitirdiğini söylüyordu.
Don ise uyku düzeni hakkında konuşu y ord u .
O sırada Olympia gençliğinde yaşad ığı b ir fırtınayı anlattı.
Cheryl ve Felix arasındaki tartışm a g ittik ç e kızışıyordu.
Oiympia’nın sesi kulağa biraz h iste rik geliyordu.
Don sinirlenmeye başladı.
Tırmanmakta olan panikten ötürü b u n a la n M alorie en son
konuşan oldu.
“Beni dinleyin,” dedi, “şu anda y ap ab ileceğ im iz işlerimiz
var. Hem de evden çıkmamıza gerek o lm ad an . Akşam yemeğini
hazırlamamız gerekiyor. B ok kovası b ü tü n gün boyunca
boşaltılmadı. Kiler olduğundan ç o k d aha iyi bir şekilde
düzenlenebilir. Felix, sen ve ben b ah çed e d olaşıp daha önce
gözden kaçırmış olabileceğimiz alet edevatı arayabiliriz.
Kullanabileceğimiz bir şeyler olabilir. C h ery l, sen de kuşlan
beslemelisin. Gary ve Don, neden b irk a ç yeri aram ayı de-
218

ilemiyorsunuz? A klınıza gelen lüm numaralan arayın. Belki
de birilerine u laşabilirsiniz. Oİympia, eger çarşaflan yıkarsan
gerçeklen bize ço k yardım ın dokunur. Bir hafla önce yıkamıştık
ama burada ne kadar az banyo yapiıgımız düşünüldüğünde
daha lem iz çarşaflar gibi küçücük şeyler burayı bizim için
katlanılır bir yer haline getirecektir."
Ev arkadaşları M alo rie’ye sanki bir yabancıymış gibi baku.
Bir anlığına ken d ini ortaya attığı için ulandı ama sonra söyledikleri
işe yaradı.
Gary sessizce telefona doğru yürüdü. Cheryl kilerin kapısına
yöneldi.
Doğumun ç o k y a k ın , d em işti Tom evden aynimadan önce.
Ev arkadaşları ken d ilerin i ev işleriyle meşgul ederken ve
Felix’le birlikte dışarı çık m ak için göz bağlannı takarken Tom
vejules’un d öndüklerinde yanlannda getirebilecekleri şeyleri
düşündü. Bebeğine daha iyi bir hayat vermesine yardımcı olabilecek
herhangi b ir şey getirecek ler miydi?
Göz bağına uzan ırk en M alorie’nin tek yapabildiği umut
etmekti.

Nehir dört k ola a y n la c a k , dem işti adam ona. Senin takip etmen
gereken, sağdan İkin cisi. S a ğ d a k i sa z lık la ra yapışıp bunun üstesinden
gelm eyi b ekley e m e z s in . Z or o lacak. Ve gözlerini açmak
zorunda k a la ca k sın .
Malorie kürek çekiyord u .
Ve zam anı g eld iğ in i b ö y le lik le a n lay acaksın , demişti adam.
Bir kayıt d u y acaksın . B ir ses. Bütün gün boyuncu nehrin henannda
otu ram ay ız. B u ç o k teh likeli. Bunun yerine oraya bir
hoparlör koy d u k. K a y ıt d u rm a d a n kendini tekrar edecek. Onu
duyacaksın. E p ey ce y ü k s e k sesli ve net. Sesi duyduğunda ise gözlerini
açm ak z oru n d a k a la c a k s ın .
Omzundaki acı d algalan ıyord u. İnlem elerini duyan çocuklar
ona yardım etm eyi te k lif etti.
Çocuklarla tek b aşın a g eçird iğ i ilk yıl boyunca durmadan
Tomün sesini duyuyordu. F ik irle rin in çoğu hakkında sadece
konuşulmuş, h içb iri b aşarıya ulaşm am ıştı. Flinde zamandan
başka hiçbir şey o lm ayan M alorie bunların çoğunu denemişti.
Bahçeye m ik ro fon ta k m a lıy ız , d em işti bir defasında.
Tomün alarm siste m in i ku şlard an hoparlörlere yükseltmek
konusundaki fikri. İk i b e b e k le bir başına kalan Malorie
o mikrofonları istiyordu.
221

Ama nasıl olacaktı? M ik ro fo n la rı, h o p arlö rleri ve kablolan
nereden bulacaktı?
Bir yere k a d a r a r a b a y la g id e b ilir iz , d em işti Tom başka bir
sefer.
Bu çılgınlık, diye yan ıtlam ıştı D o n .
Hayır, değil. Yavaş süreriz. S o k a k la r b o m b o ş. Başımıza gelebilecek
en kötü şey ne o la b ilir k i?
Kürek çekm ekte olan M a lo rie, b a n y o d a k i aynanın karşısında
geçirdiği bir anı hatırlad ı. A ynad a b a şk a yü zler görmüştü.
Oiympia’nınkini. Tom ’u n k in i. S h a n n o rim k in i. Hepsi ona
evden ayniması, ço cu k la n d ah a g ü v e n li b ir yere götürmesi
için yalvanyordu. R iski tek b a şın a a lm a k zorundaydı. Bunu
onun için yapabilecek Tom ve J u le s a rtık y a n ın d a değildi.
O sırada Tom’un sesi g eri d ö n m ü ş tü . D a im a Tom ’un sesiydi.
Zihninin için d eyd i, o d a y ı d o ld u ru y o rd u , aynadan
yansıyordu.
Cheryl’in W agoneer’ım n ç ev r e s in e b ir ta m p o n y a p . Camlan
siyaha boya. N eye ça rp tığ ın a a ld ır ış etm e. S a d e c e sür. Saatle
sekiz, dokuz kilom etre ilerle. M a lo r ie , a r t ık e v d e b e b e k ler var.
Dışanda bir şey olup o lm a d ığ ın ı ö ğ r e n m e lis in . Y akın d a bir tehlikenin
olup olm adığını. M ik r o fo n la r s a n a b u k o n u d a yardımcı
olacaktır.
Malorie banyodan çık ıp m u tfağa g itti. T o m ’u n evine yürüyerek
gidebilmeleri için b ir z a m a n la r F e lix ’in , Ju le s ’un ve
Tom’un kullandığı haritayı in c e le d i. N o tla rı hâlâ haritamn
üzerindeydi. Felix’in h e sap la m a la n . Ö lç e k te n faydalanarak
Malorie de kendi yolunu çizdi.
Tom’un gelişmiş alarm s is te m in i istiy o rd u . O n a ihtiyacı
vardı. Buna rağmen, henüz k a z a n d ığ ı k a ra rlılığ a rağm en nereye
gideceğini hâlâ bilm iyordu.
Bir gece geç saatlerde b e b e k le r u y u rk e n m u tfa k masasında
otump eve arabayla geldiği o g ü n ü d ü ş ü n d ü . B u b ir yıldan
222

daha kısa b ir z a m a n ö n c e y d i. O zam anlar aklındaki tek şey,
gazetede g ö r d ü ğ ü ila n d a k i a d re sti. A m a nelerin yanından geçmişli?
Hatırlam aya çalıştı.
Bir ç a m a şırh a n e .
Güzel. B a ş k a ?
V ilrinler boştu . T ıp k ı b ir h a y a let k a s a b a gibi görünüyordu ve
ilanı veren k iş ilerin o r a y ı te r k etm iş olabileceklerin den endişeleniyordun.
Ya d e lir d ik le r in i y a d a a ra b a y a atlayıp çok uzaklara
giltiklerini d ü şü n ü y ord u n .
Evet, d oğru . B a ş k a ?
B ir/ırın .
Güzel. B a ş k a ?
B aşka m ı?
Evet.
Bir bar.
Güzel. P osterd e n e y a z ıy o r d u ?
B ilm iyoru m . B u s a ç m a b ir soru !
Şeyin... şeyin... adım gördüğünde hissettiğin hüznü hatırlamıyorsun.
Neyin a d ın ı?
Grubun a d ın ı?
Grubun m u?
İki hafta önceki bir tarihte konser vereceği söylenen bir
grubun adını okumuştun. Neydi o?
Grubun a d ın ı a s la h a tır la y a m a m .
Tamam, a m a y a o d u ygu yu?
H atırlam ıyoru m .
Evet, h a tırlıy o rsu n . O duygu.
Üzgündüm. Korkuyordum.
O rada ne y a p tıla r ?
Ne?
Barda. O ra d a n e y a p tıla r ?
223

Bilm iyonim . İçtiler Y em ek y ed iler.
Evet. B aşka?
Dans etm iş o la b ilir le r m i?
Dans etliler
Evet.
Ve?
Ve ne?
Nasıl dans ettiler?
Bilmiyorum.
Neyle dans ettiler?
Müzikle dans ettiler G ru p la d a n s e t t ile r
Malorie ellerinden b irin i a ln ın a g ö tü rd ü ve gülümsedi.
Haklısın. Grubun ça ld ığ ı m ü z ik le d a n s e t t ile r
Ve grubun m ikrofonlara ih tiy a c ı v ard ı. G ru b u n hoparlörlere
ihtiyacı vardı.
Tomün fikirleri evde tıp kı b ire r h a y a le t g ib i dolanıyordu.
Eger Tora olsaydı, tıp kı b iz im y a p t ığ ım ız g ib i, derdi. Jules
ve benim blokta d o la ştığ ım ız g ü n k ü g ib i. Y a p tık la rım ız ın çoğuna
katılamamıştın a m a a rtık y a p a b ilir s in M a lo r ie . J u l e s ’la birlikte
köpekleri bulduk ve so n ra o n la n e v im e k a d a r y ü rü m ek için
kullandık. Bunu düşün M alorie. H e r ş e y b ir b ir in i ta k ip etti, her
adım bir sonrakinin h a b ercisiy d i. Ç ü n k ü t e m b e llik etm ed ik. Risk
aldık Şimdi sen de aynısını y a p a c a k s ın . A r a b a n ın ön cam ını siyaha
boya.
Tom gözleri görmeden araba k u lla n m a y ı ö n erd iğin d e Don
ona kaula b u la gülm üştü.
Ama Malorie’nin yaptığı tam o la ra k b u y d u .
Victor ona yardım edebilirdi. B ir k e resin d e Ju le s , köpeğin o
şekilde kullanılmasına karşı çık m ıştı. A m a M a lo rie ’n in yaşadığı
evdeki koridorun sonunda iki tan e y e n i d o ğ m u ş b eb ek vardı.
Amk kurallar farklıydı. Hâlâ d oğum y ü z ü n d e n a g n çekiyordu.
Sınındaki kaslar tutulmuştu. A ni h a re k e tle r y ap tığın d a kaşıklan
parçalanacakmış gibi hissed iyordu. Ç a b u c a k yoruluyordu.
Yeni bir annenin hak ettiği d in len m e im k â n ın ı bulam am ıştı.
224

Victor, diye d ü şü n m ü ştü o zam an, o seni koruyacak.
Kilerde b u ld u ğ u b o y ay la araban ın ön cam ını siyaha boyadı.
Camın iç k ısm ın a ç o ra p la r ve hırkalar yerleştirdi. Garajda
bulduğu ah şap tu tk a lın ı ve k ilerd en aldığı bandı kullanarak
arabanın ta m p o n u n u b a tta n iy e le rle ve şiltelerle güçlendirdi.
Tüm bunları s o k a k ta y a p m ıştı. H em de gözleri bağlı bir halde.
Henüz doğum y a p m ış o lm a n ın verdiği tüm acılara rağmen.
Her hareketinde cez a la n d ın h y o rm u şça sm a .
Onları tek b a şın a b ıra k m a k zoru nda kalacaktı, yalnız gitmeliydi.
Geldiği y ö n ü n te rsin e d o ğ ru y a n m kilom etre gidecekti.
Sonra sola d ö n ü p a ltı b u ç u k k ilo m e tre daha gidecekti. Ardından
saga d ö n e cek ve d ö rt k ilo m e tre b o yu n ca düz gitmeye devam
edecekti. O n o k ta d a b a rı aram aya başlayacaktı. Yanında
Victor için y iy ecek g ö tü re c e k ti; ih tiy a c ı olduğunda onu arabaya
ve arabadaki y iy e ceğ e g e ri g ö tü re c e k olan V ictor olacaktı.
Saatte sekiz, o n k ilo m e tre ku lağa o ld u kça m akul geliyordu.
Veterince gü venliydi.
Ama ilk d en e m e sin d e n e k a d a r z o r o lab ileceğ in i fark etti.
Aldığı tüm ö n le m le re ra ğ m e n ö n ü n ü görm ed en araba kullanmak
dehşet v e riciy d i. A sla n e o ld u ğ u n u öğrenem eyeceği
şeyleri ezip g e ç e rk e n W a g o n e e r v ah şi b ir şek ild e sarsılıyordu.
Yirmi defa k a ld ırım a gird i. İk i d efa d ireğe tosladı. Bir defasında
ise p ark h a lin d e k i b ir a ra ca çarp tı. Bu sa f ve korkutucu
bir gerilim di. K ilo m e tre sa y a c ın d a n gelen h er tık sesinde
bir çarpışma, b ir kaza b e k liy o rd u . B ir trajed i. Eve dönene
kadar sinirleri a llak b u lla k o lm u ştu . E lle ri boş dönm üştü ve
bunu bir kere d aha d e n e y e ce k c e sa re te sah ip olduğundan
pek emin değildi.
Ama denedr C iddi ş e k ild e h a sa r g ö rm ü ş olan VVagoneer
üe dokuzuncu d en em esin d e a ra d ığ ın , buldu
Çamaşırhaneyi y ed in ci d en em esin d e bulm uştu ve orayı

eve ilk gelişinden hatırlad ığı iç in b ir d a h a d en eyecek cesareti
buldu. Gözleri bağlı ve k o rk m u ş v a z iy e tte b ir ayakkabıcıya,
bir kahveciye, bir d o n d u rm acıy a v e b ir sin em a y a girdi. Ayakkabılarının
çıkardığı sesin b ir o fis lo b is in in m erm er zemini
üzerinde yankılandığını duydu. T e b rik k a rtla rıy la dolu bir rafı
yere devirdi. Tüm bunlara ra ğ m e n b a rı b u lm a k ta zorlanıyordu.
Sonra dokuzuncu g ü n ü n a k ş a m ın a d o ğ ru M alorie kilitli
olmayan ahşap bir kap ıdan g e ç ti v e o a n d a b aşard ığını anladı.
Ekşimiş meyve, d u m an ve b a y a t b ira k o k u s u kadar sıcak
bir karşılama daha g ö rm e m işti. D iz le r in in ü zerin e çökerek
Victorün boynuna sa n id ı.
“Bulduk,” dedi.
Vücudu acı içindeydi. B a şı a g n y o rd u . B o ğ a z ı kurumuştu.
Kamını sönmüş, ölgün b ir b a lo n g ib i h a y a l e tti.
Ama işte, oradaydı.
Ahşap bar tezgâhına u la şm a k e p e y z a m a n ın ı aldı. Sandalyelere
çarpınca dirseğini s e rtç e b ir s ü tu n a v u rd u . B ir defa tökezledi
ama önündeki m asa y ere d ü ş m e s in i ö n le d i. Parmaklanyla
dokunarak çev resin d ek i e k ip m a n la r ın n e olduklarını
anlamak için bir hayli z a m a n h a rca d ı. M u tfa k ta m ıydı? İçecekleri
kanştırm ak için m i k u lla n ılıy o rd u b u ? V icto r oyuncu
bir tavırla M alorie’yi d û rtû k le y in c e k e n d i etrafın d a dönen
kadın kamını sert bir yere ç a rp tı. S o n u n d a b a n bulmuştu.
Victor’un tasmasını çelik ta b u rele rd e n b iri o ld u ğ u n u düşündüğü
şeye bağlayarak b a n n a rk a sın a g e ç ip şişe le re dokundu.
Her hareketi ne kadar kısa z a m a n ö n c e d o ğ u m yaptığını hatırlaüyordu.
Birer b irer şişe le ri b u r n u n a g ö tü rd ü . Viski. Sdulili
bir şey. Lim onlu b ir şey. V o tk a . C in . Ve son u n d a rom.
Tıpkı Oiympia’nm geldiği a k şa m ev a rk a d a ş la rın ın eğlenmeye
çalışması gibi.
Elindeki şişe kendisini iyi h is s e tm e s in e n e d e n oluyordu.
Sanki onu ellerinin arasına a lm a k iç in b in le r c e yıl beklemiş
gibiydi.
226

Şişeyi tezgâh b o y u n c a taşıdı, bir tabure bulup olurdu ve
şişeyi ağzına g ö tü rü p k afasın a dikti.
Alkol d a m a rla rın a yay ılıyord u . Bir anlığına acısını dindirir
gibi oldu.
Kendine a it k a ra n lığ ın d a , yaratıklardan birinin barda hemen
yanında o tu ru y o r o la b ileceğ in i biliyordu. Büyük olasılıkla
bar o n la rla d o lu p taşıyord u. Her masada üçer yaratık
oturuyordu. O n u b ü y ü k b ir sessizlik içinde izliyorlardı. Aklını
kaçırm ış g ib i g ö rü n e n , gözleri bağlı haldeki kadını ve
rehber k ö p e ğ in i sey re d iy o rla rd ı. Ama o anda bunlann hiçbiri
Malorie’n in u m u ru n d a d eğ ild i.
“V ictor,” d ed i, “s e n d e b iraz ister m isin? Senin de içmeye
ihtiyacın v ar m ı? ”
Tadı b ir h a rik a y d ı.
Barda b ir a k şa m g e ç irm e n in ne kadar harika bir duygu
olduğunu h a tırla y a ra k iç k is in i tekrar yudumladı. Bebekleri
unut, evi unut, h e r ş e y i unut.
“Victor, bu ç o k g ü z e lm iş .”
Ama k ö p e ğ in m e şg u l o ld u ğ u n u gördü. Tabureye bağladığı
tasmasını ç e k iştiriy o rd u .
M alorie şişey i k a fa sın a b ir defa daha dikti. Sonra Victor
inledi.
“Victor? N e o ld u ? ”
Victor ta sm a sın ı s e rtçe çek iştirm ey e başlamıştı. Hırlamıyor
ama in liy o rd u . M a lo rie k ö p eğ i dinledi. Köpeğin sesi kulağa
epeyce e n d işeli g eliy o rd u . M alorie ayağa kalkıp Victor’un
tasmasını çözd ü ve k ö p e ğ in ona yol gösterm esine izin verdi.
“Victor, n erey e g id iy o ru z ? ”
Köpeğin o n u içeri g ird ik le ri kapıya geri götürdüğünü biliyordu.
Yolda m asalara çarp tılar. V ictor’un patileri seramik
zemin ü zerin d e kay ıy o rd u . M alorie bacağını bir sandalyeye
çarptı.

Koku burada daha gûçlüydü. Bar kokuyordu. Dahası da
vardı.
“Victor?"
Köpek durdu. Sonra yerdeki bir şeyi eşelemeye başladı.
Bu bir Jan, diye düşündü Malorie. Burada çok sayıda Jare
olmalı.
Ayağıyla genişçe bir yay çizmeye kalktığında küçük ve sen
bir şeye çarptı. Victor’u kenara çekerek temkinli bir şekilde
yere dokundu.
Bebekleri ve eger o olmazsa öleceklerini düşündü.
“Ne var Victor?"
Bu bir tür halkaydı. Çeliğe benziyordu. Yanında kısa bir
halat vardı. Gözleri kapalı bir halde nesneyi inceleyen Malorie
bunun ne olduğunu anlayarak ayağa kalktı.
“Yıctor, bu bir kiler kapısı.’’
Köpek gürültülü bir şekilde nefes alıyordu.
“Buraya hiç bulaşmayalım. Bardan almamız gereken bazı
şeyler var."
Ama Victor tekrar çekiştirdi.
Aşağıda insanlar olabilir, diye düşündü Malorie. 5afelonı-
yoı; aşağıda yaşıyor olabilirler. B ebekleri büyütmesine yardıma
olabilecek insanlar
“Merhaba!" diye seslendi ama yanıt yoktu.
Gözbagmm ardından terler süzülüyordu. Victor tımakla-
nnı ahşap kapağa geçirmişti. Eğilip kapağı açtığı sırada Malorie
bedeninin ortadan ikiye ayrılacağını sandı.
Bir anda bara dolan koku yüzünden boğulacak gibi oldu.
Dikildiği yerde kusarken romun genzini yaktığını hissetti.
“Victor," dedi güçlükle nefes alarak. “Aşağıda çûrümekte
olan bir şeyler var. Bir şeyler...”
Sonra kavurucu bir korku dalgası bedenini ele geçirdi. Bu,
camlan siyaha boyanmış bir arabayı kullanmaya çalışan biı
228

kadının duyacağı lûrden bir korku değildi; daha ziyade, gûz
bağlarını takm ış vaziyette bir odaya girdiğinde orada ondan ;
başka birinin daha olduğunu hissettiği an yaşayacağı lûrden
bir korkuydu.
Tökezleyerek kilere düşeceğinden ve kilerin dibinde her
ne varsa onu nla karşılaşacağından korkarak kapıya uzandı.
Koku bayatlam ış yiyeceklere ait değildi. Kalitesiz içkiler de
böyle kokm azdı.
“V iclo r!”
Köpek, k o k u n u n kaynağını keşfetmeye kararlı bir şekilde
kadını çek işliriy ord u .
“Victor! H ay d i!"
Ama köpek vazgeçm ed i.
M ezarlar b ö y le k o k a r. Ölümün kokusudur bu.
Acı için d ek i M alo rie, V ic to rü çekiştirerek hızla ocjadan
çıktı ve bara d ö n ü p köpeğ i bağlayabileceği bir direk aradı.
Ahşaptan y ap ılm ış b ir tane buld u . Köpeğin tasmasını direğe
bağladı, d izlerin in ü z e rin e çö k tü ve yüzünü ellerinin arasına
alarak sa k in leşm esi iç in o n a yalvardı.
“B ebeklere d ö n m e liy iz ," d ed i köpeğe. “Sakinleşmek zorundasın."
Ama M a lo rie’n in k en d i k en d in i de sakinleştirm esi gerekiyordu.
H ay v an lan n b u n d a n n a sıl etk ilen d iğ in i belirlem eyi başaramadık.
Bunu a s la ö ğ r e n e m e d ik .
Gözleri k ap alı b ir h a ld e, kilere uzanan koridora doğru
döndü.
“V ictor,” d ed i g ö z le rin d e n yaşlar akarken. "Aşağıda ne
gördün?”
Köpek h a rek e tsiz d i. G ü rü ltü lü b ir şekild e nefes alıp veriyordu.
Fazlasıyla g ü rü ltü lü b ir şek ild e.
“V icto r?”
229

Ayağa kalkıp köpekten uzak laştı.
“Victor. Şuraya kadar g id eceğ im . B irk a ç tane mikrofon
bulmaya çalışacağım .”
Malorie’nin bir parçası ö lm eye b a şla m ıştı. San ki aklını kaçıran
oydu. Ju les’u düşündü. Bu k ö p eğ i ken d isin i sevdiğinden
bile daha çok seven Ju le s'u .
Köpek ev arkadaşlanyla a ra sın d a k i s o n bağlantıydı.
Köpeğin gırtladıgından işk e n ce g ö rü y o rm u ş gibi bir hınkı
yükseldi. Malorie daha ö n ce h iç k ö p e ğ in bu sesi çıkardığım
duymamıştı. Dünya üzerin d eki h iç b ir k ö p e k böyle sesler çıkarmazdı.
“Victor. Buraya geldiğim iz için ü z g ü n ü m . Ç o k üzgünüm."
Köpek vahşice hareket ed in ce M a lo rie k ö p eğ in tasmasından
kurtulduğunu düşündü. A hşap d irek p aram p arça oldu.
Victor havladı.
Geriye çekilen M alorie, yorgun d iz le rin in arkasında basamağa
benzer bir şey hissetti.
“Victor, hayır. Lütfen. Ç ok ü z g ü n ü m .”
Köpek bedenini savurarak b ir m asaya ça rp tı.
“Ah Tannm! V İC TO R ! H ır la m a y ı k e s ! D u r! Lütfen!"
Ama Victor duramıyordu.
Malorie arkasındaki halıyla k ap lı b a sa m a ğ a dokundu. Sürünerek
basamağa çıktı; V icto r’u n g ö rd ü ğ ü şey e arkasını dönmeye
korkuyordu. Büzülüp zan g ır z a n g ır titre y e re k köpeğin
akbnı bçırmasını dinledi. K ö p eğin işe m e s e sin i. Havayı ısırmaya
çalışırken dişlerinden g elen ç a rp m a s e sin i.
Malorie irkildi. İçgüdüsel o la ra k sila h o la ra k kullanabileceği
bir alete uzandı ve ellerin in , ç e lik te n y a p ılm ış küçük bir
sopayı andıran bir şeyi kavradığını h isse tti.
Yavaşça ayağa kalkarak çelik so p a n ın u z u n lu ğ u n u ölçmeye
çalıştı.
Victor hâlâ havayı ısınyordu. T ekrar d eliy e d öndü. Dişleri
kınlıyor gibiydi.
230

M alorie’n in p a rm a k la n , çelik çubuğun ucundaki kısa ve
clikdörıgen k ısm a d o la n d ı. U cu , çelikten örülmüş bir ağla
kaplanmış g ib iy d i.
Nefesini lu ttu .
Sahnedeydi. B u ray a g e lm esin e neden olan şeyi ellerinin
arasında (u tu y o rd u . E lle rin in arasındaki bir mikrofondu.
Vicior’u n k e m ik le r in in k ırıld ığ ın ı, kürkünün ve elinin yırııldığını
duydu.
“Viclor!"
M ikrofonu c e b in e so k u ştu rd u ve dizlerinin üzerine çöktü.
Öldür o n u , d iye d ü şü n d ü .
Ama ö ld ü rem ezd i.
Çılgına d ö n m ü ş b ir h ald e sa h n e n in üzerindekileri yokladı.
A rkasındaki V ic to r k e n d i b a ca k la n n d a n birini çiğniyordu
sanki.
Bedenin y o rg u n . V ic to r ölü y or. A m a ev d e iki tane m inicik bebek
var M alorie, o n la n n s a n a ih tiy a c ı var. S an a ihtiyaçlan var,
sana ih tiy a ç la n var, s a n a ih t iy a ç la n var
Gözyaşları b irik ip g ö z b a ğ ın ın ardından süzüldü. Kesik
kesik inleyerek n e fe s a la b iliy o rd u . D izlerinin üzerine çöküp
sahnenin d iğer u cu n d a d u ra n kare şek lin d ek i küçük nesneye
doğru uzanan k a b lo y u ta k ip etti. U cu nda ü ç m ikrofon olan
üç kablo daha bu ld u .
Victor h iç b ir k ö p e ğ in ç ık a rm a m a sı gereken bir ses çıkardı.
Sesi, çaresizlik için d e k i b ir in sa n ı an d ın y o rd u . M alorie bulabildiği
her şeyi to p lad ı.
Hoparlörler ta şıy a b ile ce ğ i kad ar k ü çü ktü . Mikrofonlar.
Kablolar. A yaklık.
"Victor, ü zg ü n ü m . Ç o k ü z g ü n ü m V ictor. Ç ok üzgünüm .”
Ayağa k alk tığ ın d a b e d e n in in daha fazlasına dayanamayacağını
düşündü. G ü cü b iraz d aha az olsaydı sonsuza dek ayağa
kalkam ayacağına in a n ıy o rd u . Y ine de ayağa kalktı. Victor
çabalamaya devam e d e rk e n M a lo rie sırtın ı duvara dayayıp
yolunu bulm aya çalıştı. S o n u n d a sah n ed en inm eyi başardı.
231

Victor bir şey görm üştü. O şim d i neredeydi?
Gözynşlan durmak bilm iyordu. Yine de yabancısı olduğu
tuhaf bir duygu onu ele geçirdi: son d erece sakindi. Annelik.
Sanki kendine yabancı gibiydi, sad ece bebekler için hayatta
kalmalıydı.
Ban boylu boyunca geçerek V icto r’un bacağına sürtünebileceği
kadar yaklaştı köpeğe. O na sü rtü n en yeri yanı mıydı?
Bumu muydu? Ona veda m ı ediyordu? Yoksa M alorie’yi yalamaya
mı çalışmıştı?
Malorie barda yoluna devam ed erek içeri girm ek için kullandıklan
kapıya döndü. A çık v aziy ettek i kiler kapısı epeyce
yakındaydı ama tam olarak nered e old u ğu n u kestiremiyordu.
“BENDEN UZAK DUR! B EN D E N U ZA K D U R !”
Topladığı eşyalan taşım aya çalışa ra k öne doğru bir adım
attı ama ayakkabısının altında zem in i hissedem edi.
Dengesini kaybetti.
Az kalsın düşecekti.
Toparlanmayı başardı.
Bardan çıkmadan önce çığ lık attığ ı sırad a sesi sanki bir yabancıya
aitti.
Güneş tenini ısıürken hızla h arek et ederek arabaya yöneldi.
Düşünceleri bölük p örçüktü. H er şey ço k çabuk olup bitiyordu.
Beton kaldınm dan inip sertçe arabaya çarptı. Elindeki
eşyalan aceleyle arabanın ark asın a yü kled i. Direksiyonun
önüne geçtiğinde acı acı feryat etti.
Acımasızlık. Bu dünya. Victor.
Kontağa taktığı anah ıan d ö n d ü rm ek üzereyken sırtı terden
sınisıklam olmuş vaziyette d o n akald ı.
O yokken arabaya bir şey girm iş o la b ilir miydi? Hemen
yanı başındaki yolcu koltuğunda b ir şey in oturuyor olma ihtimali
neydi?
Eger arabaya bir şey girdiyse o nu k e n d i elleriyle çocuklara
götürüyor olacaktı.
232

Eve g itm ek için k ilo m e tr e sa y a c ın a bakm a k zorundasın, dedi
kendi kendine. Kafasının içindeki ses bile titriyordu; o bile
kulağa aglıyormuş gibi geliyordu.
G özlerini b ir an o lsu n açm ad an kollannı saga sola savurarak
arabanın için d e d ö n d ü , elleri sertçe arabanın ön paneline,
lavanına, c a m la rın a çarp tı.
Göz b ağın ı y ırta ra k çözd ü .
Siyah ön c a m ı g ö rd ü . A rabada yalnızdı.
K ilom etre sa y a c ın ı k u lla n a ra k d ö n kilometre geri döndü,
Shillingham ’a k a d a r a ltı b u ç u k kilom etre daha ilerledikten
sonra ö n ü n d e y a rım k ilo m e tre lik b ir mesafe kalmıştı. Yol boyunca
k a rşısın a ç ık a n h er kald ırım a ve tabelaya çaptı. Saatte
sadece sek iz k ilo m e tre h ız la ilerlediğinden yol gözüne hiç bitm
eyecekm iş g ib i g ö rü n ü y o rd u .
Park e ttik te n so n ra b u ld u k la n n t topladt. içeri girdi ve kapıyı
arkasın dan s ık ıc a k ap attı. G özlerini açıp koşarak bebeklerin
odasına girdi.
U yanm ışlardı. S u ratları kıpkırm ızıydı. Ağlıyorlardı. Açlardı.
Çok so n ra , tir tir titreyerek rutubetli mutfak zeminine
uzandı. V ic to r’u n çık a rd ığ ı sesleri hatırlayarak yanındaki
m ikrofonlara ve ik i k ü ç ü k hoparlöre baktı.
K ö p ek lerin b a ğ ış ık lığ ı y o k . O n lar da akıllarım kaçırabiliyor
K öpeklerin b a ğ ış ık lığ ı y o k .
Ve ne zam an a ğ la m a sın ın kesileceğini sansa yeniden ağlamaya
başladı.
233

Malorie üst kattaki banyodaydı. Saat geç olmuştu ve ev sessizdi.
Ev arkadaşlan uyuyordu.
Gary’nin çantasını düşünüyordu.
Tom, yokluğunda evin lideri rolünü üstlenmesini söylemişti.
Ama çanta onu rah aısu ediyordu. Tıpkı Don’un aniden
Gary’yle ilgilenm eye başlam asının onu rahatsız etügi gibi.
Tıpkı Gary’nin abartılı ve samimiyetsiz bir şekilde söylediği
her şey gibi.
Her şeye burnunu sokm ak yanlıştı. İnsanlar bir arada yaşamaya
zorlandıklannda mahremiyetleri çok önemliydi. Ama
bu onun görevi değil miydi? Tom'un yokluğunda hislerinin
doğru olup olm adığını öğrenm ek ona bağlı değil miydi?
Malorie koridora kulak kabarttı. Evde en küçük bir hareket
yoklu. Banyodan çıkıp CheryTin odasma doğru döndü ve
dinlenmekte olan kadının hailannı gördü. Başını Oiympia’mn
odasına uzattığında onun da hafifçe horladığını duydu. Malorie
elini tırabzandan ayırm adan yavaşça merdivenlerden indi.
Mutfağa girdi ve ocağın üzerindeki ışığı yaktı. Çevresine
loş bir ışık yayan lam ba hafifçe ugulduyordu ama yeterliydi.
Malorie oturm a odasına yöneldiğinde Victor'un onu izlediğini
gördü. F elix kanepede uyuyordu. Genellikle Tom'un yamgı
yer yatağı boştu.
235

Mutfaktan geçerek yem ek od asına yaklaştı. Ocağın solgun
ışıgt, odayı Gary’nin yerde yattığını g ö rm esin e yetecek kadar
aydınlatıyordu. Sırtüstü uyuyordu.
Malorie düşündü.
Çanta duvara dayalı vaziyette d uru yord u, yattığı yerden
kolunu uzatsa ona dokunabilirdi.
Malorie agır adım larla yem ek o d a sın ı arşınladı. Döşeme
lahtalan ağırlığı altında gıcırd ıyordu. D urdu ve adamın aralanmış
dudaklanna ve sakallı su ra tın a b aktı. Adam ın dudaklanndan
iniltiye benzer hafif ve d ü z en li b ir horultu yükseliyordu.
Malorie nefesini tu tarak ona d oğru b ir adım attı ve
durdu. Adamın tepesinde d ik ilerek k ılın ı b ile kıpırdatmadan
Gary’yi izledi.
Dizlerinin üzerine çöktü.
Gary aniden horlayınca kalp a tışla rı h ızlan d ı. Beklemeye
karar verdi.
Çantayı almak için adam ın g ö ğ sü n ü n ü zerin d en uzanmalıydı.
Gary uyuklarken kad ının k o lu a d a m ın tişörtü nün sadece
birbç santim üzerinde sallandı. A d am te k ra r horladığında
parmaklan çantanın sapım k av ram ıştı. M a lo rie döndü.
Adam ona bakıyordu.
Malorie donakaldı. Adam ın g ö z le rin e b a k tı.
Hafifçe ciğerlerindeki havayı b o şa lttı. A d am ın gözleri açık
değildi. Gölgeler onu yanıltm ıştı.
Hızla çanuyı aldı, ayağa k a lk tı ve o d ad an ayrıld ı.
Kiler kapısının önüne geld iğin de d u ru p d in led i. Yemek
odasmda hiçbir hareket yoktu. K ile r k a p ısı yav aşça ve sessizce
açıldı ama menteşelerin g ıcırd a m a sın ı engelleyem em işti.
Kapımn çıkardığı ses her zam an kind en d ah a y ü k sek ti. Sanki
lûm ev çatırdayarak ortadan ikiye a y n lıy o r gib iyd i.
Kapıyı geçebileceğ;i kadar aralad ık tan so n ra sü zü lerek kilere
girdi. Ev yeniden sessizliğe kav u ştu .
Yavaş adımlarla merdivenleri in erek to p ra k zem in e ayak
bastı.
236

Gergindi; a m p u lü n yan ındaki ipi bulmak epeyce zamanını
aldı. İpi b u ld u ğ u n d a oda parlak san renkli ışıkla aydınlandı.
İşık g e reğ in d e n fazla parlaklı. İki kal yukanda uyuyan
Cheryl’i bile u y a n d ıra b ilird i.
Odaya göz g e z d ire re k b iraz daha bekledi.
Kesik k esik ald ığ ı so lu k la rın sesini duyabiliyordu. Başka
en küçük b ir ses y o k lu .
Bedeni sız lıy o rd u . D in le n m e si gerekiyordu ama o anda lek
islediği, G ary’n in y a n ın d a getird ik lerin i görmekti.
Ahşap tabureye d o ğ ru yü rü yü p oturdu.
Bir klik sesiy le ça n ta y ı açtı.
Çantanın için d e e sk i b ir diş fırçası gördü.
Çoraplar.
Tişörtler.
Bir göm lek.
Deodorant.
Ve kâğıtlar. B ir de defter.
Malorie k ile rin k a p ısın a b a k tı. Y ukandan ayak sesi gelip
gelmediğini an lam ay a ç a lıştı am a yoktu. Giysilerin altındaki
defteri çekip çık a rd ı ve ça n ta y ı yere bıraktı.
Defterin kap ağı m av i re n k li ve tem izdi. Kenarlan kıvnlmamıştı.
G ary d efteri e lin d e n geld iğ in ce özenle saklamış gibi
görünüyordu.
Defteri açtı.
Okumaya başlad ı.
El yazısı o kad ar d ü zg ü n d ü ki M alorie’yi korkutuyordu.
Titizlikle yazılm ıştı. Y azın ın sah ib i tüm tutkusunu ve kibrini
yazısına y an sıtm ıştı. M a lo rie sayfaları çevirirken bazı cümlelerin
soldan saga, b a z ıla rın ın ise tam tersi yönde sağdan sola
yazıldığını gördü. D e fte rin ile rle y e n sayfalarındaki cümleler
ise yukarıdan başlay ıp aşağı d oğru iniyord u. Defterin sonundaki
cümleler k u su rsu z b ire r sp iral oluştu racak şekilde yazılmış,
kelim elerden o lu şa n tu h a f tasarım lara ve desenlere
dönüşmüştü.
237

Bir insanın zihninin sın ırın ı ö ğ r en m e k için bu yaratıklann
gücünü kavram ak gerekir. Bu, a lg ıla m a y la ilgili b ir meseleyse
onlarla karşılaşan iki f a r k lı a d a m ü z erin d ek i etkileri birbirinden
son derece fa r k lı olacaktır. B en im sın ırım seninkinden farklı.
Bu evdeki m aym unlardan f a r k l ı old u ğ u ise su götü rm ez bir gerçek.
H iperbolik bir histeri için d e o la n d iğ erler i, y a ra tık la ra bağladığımız
kurallara karşı d a h a d u y a rlı. D iğ er b ir deyişle, çocuklannkine
benzer gelişm em iş z ih in lere s a h ip o la n bu ahmaklar
hayatta kalm ayı becerem ey ec ek. F a k a t b en im g ib i biri... Aslında
demek istediğimi an latm ayı b a şa rd ığ ım ı düşünüyorum .
Malorie sayfayı çevirdi.
Dünyanın sonu g elirken ne tü r b ir a d a m k o r k u y la büzülür
ki? Kardeşleri birbirini öld ü rü rken , A m e r ik a ’nın ban liyöleri cinayetlerle
kuşatılırken... ne tür b ir a d a m b a tta n iy elerin ve göz
bağlam ın arkasına sığınır? C ev a p şu: Ç O Ğ U . O n lara akıllannı
kaçıracakları söylendi. O n lar d a a k ılla r ın ı k a çırıy o rla r.
Malorie tekrar kilerin m e rd iv en lerin e b a k tı. O cağın üzerindeki
ışık, kiler kapısının a lü n d a n in c e b ir şerit halinde süzülüyordu.
En azından o ışığı k a p a ta b ile ce ğ in i düşündü ama
yu b n çıkıp lambayı kap atm ak y erin e sayfayı çevirdi.
Bunu kendimize y a p an biziz- B u n u k e n d im iz e y a p a n biziz.
BUNU KENDİMİZE YAPAN BİZİZ. D iğ e r b ir d e y iş le (ki bu lafımı
salım unutma.'); İN SA N O Ğ LU A S L IN D A K O R K T U Ğ U YA­
RATIĞIN TA KENDİSİDİR.
Bu, Frank’in defteriydi am a b u n u n G a ry ’de n e işi vardı?
Çünkü bunlan yazan oydu.
Çünkü Malorie, Gary’nin esk i ev in d e p erd eleri indirenin
Frank olmadıgmı biliyordu.
Perdeleri açan Gary'ydi.
Malorie göğsünden fırlayacakm ış g ib i a ta n k a lb in e rağmen
ayağa kalktı.
Tom evde değildi. Tom, kendi ev in e g it m e k için b e ş kilom etrelik
bir yürüyüşe çıkmıştı.
238

Kiler kap ısının a lı kısm ın a baktı. Ocaktan gelen ışığa. Bir
ı'ifl ayakkabının anid en kapının önünde belirip ışığı kesmesini
bekliyordu. Raflarda silah olarak kullanabileceği bir şeyler
aradı. Eger G ary kilere girerse onu neyle öldürebilirdi?
Işığın ön ü n ü k e se ce k bir çift ayakkabı görmeyince Malorie
defleri iyice su ra tın a yak laştırd ı ve okumaya devam elli.
Rasyonel o la ra k b akıld ığ ın d a ve düşüncelerimi onlara hanıtlamalt
için b a şk a seçen eğ im kalm adı. Kendimi bunu yapmaya
ilıııa edene k a d a r en a z bin d efa aynı salırlan yazacağım. İki bin
ilcfa. Üç bin defa. Bu in san lar söylediklerim i reddediyorlar Bana
inanmak için bir kan U a ih tiy a ç la n var Ama bunu onlara nasıl
kam tlayabilirim ? O n lan nasıl inandırabilirim?
Perdeleri in dirip k a p ıla n açacağım .
Satır aralarında nu m aralandırılm ış notlar vardı ve notlara
karşılık gelen sayılar titizlikle sayfanın tepesine yazılmıştı.
2343 num aralı not. 2 3 4 4 nu m aralı not. Sonu gelmeyen, bilmek
bilm eyen, acım asız notlar.
Malorie sayfayı çevird i.
Üst kattan bir g ü rü ltü geldi.
Kapıya baktı. H areket etm eye, hatta gözlerini kırpmaya
bile korkuyordu. B oş g ö z lerle kapıya bakarak bekledi.
Gözleri kap ın ın ü zerin d ey d i, çantaya uzandı ve defteri
Gary’nin eşyalarının a ltın a so k u ştu rd u . D efter doğru yöne mi
bakıyordu? G ary de b u şek ild e m i koym uştu?
Malorie b ilm iy o rd u . B ilm iy o rd u .
Çantayı kapattı ve ampulün yanındaki ipi çekti.
Malorie gözlerini kapattı ve ayaklarının altındaki soğuk
lopragı hissetti. Sonra gözlerini kapattı. Kiler kapısının altından
sızan ışık mutlak karanlığı yarıyordu.
Malorie ışığa bakarak beklemeye devam etli.
Kileri boylu boyunca arşınlayıp gözleri karanlığa alışırken
merdivenleri çıktı ve kulağını kapıya dayadı.
239

Düzensiz soluklar alarak dinledi. Eve bir kere daha sessiz,
lik hâkim olmuştu.
Cary mutfağın diğer ucunda dikiliyor. Kilerin kapısına bakıyor
Kapıyı açtığın zaman seni karşılayacak.
Bekledi. Bekledi. Ama hiçbir şey duymadı.
Kapıyı açugı anda m enteşeler gıcırdadı.
Çantayı elinden bir an olsun bırakm ayan Malorie gözleriyle
mutfağı taradı. Sessizlik sagır ediciydi.
.Ama orada kimse yoktu. Kim se onu beklemiyordu.
Elini kamına koyarak kapıdan süzüldü ve kapıyı arkasından
b p t t ı.
Oturma odasına baktı. Sonra da yem ek odasına.
Oturma odasına.
Yemek odasına.
Parmak uçlannda yürüyerek m utfağı geçti ve sonunda yemek
odasına girdi.
Gary hâlâ sinüstü uzanıyordu. G öğsü yükselip alçalıyordu.
Hafifçe horulduyordu.
Ona yaklaşugı sırada adam hareket edince Malorie bekledi.
Hareket e t t i...
Hareket eden sadece adam ın koluydu.
Malorie boş gözlerle adam ın surau na ve kapalı haldeki
gözlerine bakarak onu izledi. A lelacele dizlerinin üzerine çöküp
adamın vücudunun sadece b irk a ç santim üzerinden uzanarak
çantayı duvara dayadı.
Çanla daha önce de bu şekilde m i duruyordu?
Onu orada öylece bıraktı. Ayağa kalkarak hula odadan
çıkü. Mutfağa girdiğinde ışığın aydınlattığı gözleri başka birinin
gözleriyle buluştu.
Malorie donakaldı.
Karşısmdaki Oiympia’ydı.
“Sen ne yapıyorsun?” diye fısıldadı O iym pia.
“Hiçbir şey,” dedi Malorie soluksuz bir biçim de. "Burada
bir şey unuttuğumu sandım.”
240

“Korkunç bir rüya gördüm ,” dedi Olympia. Malorie kadına
doğru yürüyüp ona uzandı. Olympia’yı üsl kala çıkardı.
Bunun üstesinden beraber geleceklerdi. Yukan çıkııklannda
Malorie alı kata baktı.
“Tom’a söylem eliyim ," dedi.
"Rüyamdan m ı bahsediyorsun?”
Malorie, O iym p ia’ya baktı ve başını iki yana salladı.
“Hayır. Hayır. Ü zgünüm . Hayır."
“M alorie?”
“Evel.”
“Sen iyi m isin ?”
“Olympia. Tom ’a ihtiyacım var.”
“Pekâlâ, am a o burada değil."
Malorie alt kata baktı. Ocağın ışığı hâlâ yanıyordu. Oturma
odasının girişini yeterince aydınlatıyordu. Böylece, yemek
odasından biri çık ıp da m utfağa girerse Malorie onun gölgesini
görebilecekti.
Hevesli bir şekild e loş odaya bakıyordu. Bekliyordu. Gölgeyi
görmeyi um uyordu. Er ya da geç geleceği kesindi.
Alt katı izlerken O iym pia’nın az önce söylediğini düşündü.
Tom bu rada değil.
Evi büyük bir kutu olarak düşünüyordu. Bu kutudan çıkmak
istiyordu. Tom ve Ju le s her ne kadar dışanda olsalar da
hâlâ bu kutunun içindeydiler. Bütün dünya kutunun içinde
kapana kısılm ıştı. G ezegen, dışandaki kuşlann içinde durduğu
karton kutuya sıkışıp kalmıştı. Malorie, Tom’un kulunun
kapağını açm ak için bir yol aradığını biliyordu. Dışan
çıkmanın yolunu bulm aya çalışıyordu. Ama Malorie, bunun
üzerinde ikinci ya da üçüncü bir kapak daha olup olmadığını
merak ediyordu.
K apana k ısıld ık, diye düşündü. Hem de sonsuza dek.
241

Tom ve Julcs'un. Sibirya kunlanyb biriiluc beş kilometıcUk
yûrûyOşlerine çıkm alanm n üzerinden bir hafu geçmişti. Malorie
onlan evde görmeyi hiç bu kadar istememişti. Kapının
(aklığını duymayı ve geri döndükleri için lahadamayı istiyordu.
Karşılaştıklan şeyleri anlatırken onlan dinlemek ve yanlannda
geıirdiklehne bakmak istiyordu. Torna kilerde okuduklanndan
bahsetmek istiyordu.
Bir önceki gece hiç uyumamıştı. Yiatak odasuun karanlığında
Gary’nin defteri hakkında dûşOnûp durmuştu. Şimdi
evin giriş salonundaydı. Görttnflışe göre evin geri kalamndan
iiklanıyordu.
Felix’e anlaunuzdı çûııkâ adam bir şeyler yapabUirdL Bir
jeyİCT söyleyebilirdi. Malorie öyle bir durumda Tom ve Julcs'un
evde olmasını istiyordu. Felia’in onlara ihüyaa olacakn.
Gary'nin neler yapabileceğini kim bilebiiirdi ki? Ya da neler
yaptığını.
Cheryl'Ie konuşamazdı. Cheryl ateşli ve gûçlû bir karaktere
sahipti. Sinirlenirdi. Bir şeyler yapmak konusunda Felia'ten
bile daha önce davramrdı.
Oiympia ise sadece daha fazla korkardı.
Gary'yle konuşamazdı. Konuşmayacaktı. Tom olmadan
böyle bir şeyin imkAnı yoktu.
243

Ama arlık eskisi kadar yak ın o lm a sa la r da ruh halindeki ani
değişimlere rağmen D on’la k o n u şab ile ce ğ in i düşünüyordu.
Malorie onun iyi bir adam o ld u ğ u n u düşünüyordu. Her
zaman öyleydi.
Gary ise haftalardır D o n ’u n o m u z la rın d a n inmeyen şeytandı.
Don’un evde b u n u n gib i b irin e ih tiy a c ı vardı. Dünyayı
onun gibi gören birine. A m a D o n ’u n şü p h e ciliğ i ona yardımcı
olabilir miydi? Gary’yle yap tığı o n c a k o n u şm aya rağmen yeni
gelenle ilgili bir sorun o la b ile ce ğ in i d ü şü n em em iş miydi?
Gary uyurken b ile ça n ta y ı y a n ın d a n ayırm ıy or. Ona önem
veriyor, içindeki y a z ıla r a ö n em v e r iy o r v e inanıyor.
Bu dünyadaki h er şey ç o k a c ım a s ız , d iye düşündü ama hiçbir
şey Gary’nin d efterini T om u z a k la rd a y k e n keşfetmek kadar
acımasız olamazdı.
Uzun bir süre boyunca d ö n m e y e b ilir
Kes şunu.
Ya da sonsuza dek.
Kes şunu.
Ölmüş olabilir. Evin ö n ü n d e k i s o k a k ta b ile öldürülmüş
olabilirler. Beklediğin ad am ın c e se d i b ir h a fta d ır hem en yanı
başmdaki bahçede yaü yor o lab ilir.
Hayır; o ölm edi. G eri d ö n ecek.
Belhi.
Döneceh.
Belhi.
Felix’le birlikte h a rita h a z ırla d ıla r .
Felix ne bilir ki?
Üzerinde birlikte çalıştılar. T om b a şa rm a şan sı olmadığını
düşünseydi böyle bir risk alm azd ı.
Ceorge’un izlediği v id eoyu h a t ır lıy o r m u su n ? Tom, George’a
epeyce benziyor.
SUS ARTIK!
Benziyor O adamı id olleştirm iş. Ya k ö p e k le r d e n ne haber?
244

K ö p ek lerin n a sıl etk ilen d iğ in i bilm iyoruz.
Hayır, a m a etk ilen eb ilirler. Bunun neye benzeyeceğini hayal
edebiliyor m u su n ? D eliy e d ön en bir köpeğin?
Lütfen... h a y ır
B unlan g ö rm en , d ü şü n m en gerekiyor. Tom geri dönmeyebilir
D ön ecek, d ö n e c e k , d ö n ecek...
D ön m ezse b a ş k a b irin e sö y lem ek zorunda kalacaksın.
Tom g eri d ö n ecek.
A radan b ir h a ft a g eçti.
g e r i D Ö N E C E K !
G ary ’y e s ö y ley em ez sin . Ö nce b a şk a sıy la konuşmalısın.
Don.
Hayır. H a y ır O o lm a z . F elix . D on seni öldürür.
Ne??
M alorie, D on d eğ işti. O a rtık fa r k lı. O kad ar da aptal olma.
Bize z a r a r v erm ez-
Evet, verir. H ep in iz i b a lta y la p ara m p a rça eder.
KES A R T IK !!
H ayatı ö n em sem iy o r. S a n a bebeğin i k ö r etmeni söylemişti
Malorie.
Bize z a r a r vermez.
Verir F e lix ’le kon u ş.
Felix h e r k e s e sö y ley ecektir.
S öylem em esin i iste. F e lix ’le konuş. Tom geri dönm eyebilir
M alorie giriş o d asın d an ayrıldı. Cheryl ve Gary mutfaktaydı.
Gary m asan ın b aşın d a oturm uş, konservedeki armutlan
boşaltıyordu.
“İyi akşam lar,” dedi san k i akşam ın iyi olmasının nedeni
kendisiymiş gibi b ir ses tonuyla.
Malorie ad am ın an lad ığın ı düşündü. Biliyordu.
Uyanıktı, u y an ıktı, u y an ıktı.
"İyi akşam lar,” dedi M alorie. Adam ın yanından ayrılarak
oturma odasına girdi.
245

Felix oturma odasındaki telefonu n başında oturuyordu.
Flaritayı sehpanın üzerine açm ıştı.
“Anlamıyorum,” dedi aklı karışm ış b ir halde. Felix pek iyi
görünmüyordu. Doğru düzgün y em ek yediği söylenemezdi.
Bir hafta önce M alorie’yi sa k in leştirm ek için söyledikleri buhar
olup uçmuş gibiydi.
“Çok uzun zaman oldu M alorie. T om ’un dışanda ne yapması
gerektiğini bildiğinden em in im am a ço k uzun zaman
oldu.”
Köşeden başını uzatan Chery'l, “B aşk a b ir şeyler düşünmen
gerekiyor,” dedi. “F e lix , cid d iy im . B aşka bir şeyler düşün
ya da göz bağını takm adan d ışa n çık . İk i şekilde de aklını
kaçuacaksın.”
Felix gürültülü bir şekild e so lu k verdi ve parmaklannı
saçlanndan geçirdi.
Felix’e söyleyemezdi. A dam b ir şey ler kaybediyordu. Bir
şeyler kaybetmişti. G özleri ölgü n d ü . Fiassasiy etin i, mantığını,
gücünü kaybediyordu.
Malorie tek kelime bile etm ed en a d a m ın yanından aynidı.
Koridordaki Don’un yanından g eçti. K eşfin e dair kelimeler
zihninin derinliklerinde hayat b u ld u . A z k alsın konuşacaktı.
Don, Gary iyi biri değil. O te h lik e li. F r a n k ’in defterini çantasında
taşıyor
Ne?
Dediğim gibi.
Adamın eşyalarım mı k a rıştırd ın ? G a r y ’nin çantasına mı
baktın?
Evet.
Bana neden bununla g eliy orsu n ?
Don, sadece birilerine sö y lem em g e r ek iy o rd u . Bunu anlıyorsun,
değil mi?
Neden sadece Gary'ye so rm a d ın ? H ey, G a r y !
Hayır. Don’a söyleyemezdi. D o n da b ir şey lerin i kaybetmişti.
Saldırganlaşabilirdi. Tıpkı G ary g ib i.
246

Teil b ir d a r b e d e b e b e ğ im k ay b ed eb ilirsin , diye düşündü
Malorie.
Gary’nin k ile re in en m erdivenlerin başında olduğunu hayal
elti. K ırık la rla d o lu ve kanam akla olan iki büklüm bedeninin
ise m e rd iv en le rin dibinde.
K ilerde o k u m a y ı sev iy o rsu n , D EĞ İL Mi?? O zaman çocuğunla
b irlikle o r a d a g eber.
Tüm ev a rk a d a şla rın ın otu rm a odasında olduğunu duyabiliyordu.
C h ery l, F e lix ’le konuşuyordu. Gary ise Don’la sohbet
ediyordu.
M alorie sesle re d o ğ ru d öndü ve oturm a odasına yaklaştı.
H epsine ayn ı an d a söy ley ecek ti.
Odaya g ird iğ in d e b e d e n i buzdan yapılmış gibi hissetti.
Eriyordu. P a rça la n te k e r te k e r yere düşüyor da yaklaşmakta
olan anın d ayan ılm az b a sk ısı altında suya dönüşüyor gibiydi.
Cheryl ve O ly m p ia kan ep ed eyd i. Felix telefonun yanında
bekliyordu. D o n te k li k o ltu k ta y d ı. G ary battaniyeyle örtülü
pencerelere b a k a ra k ayak ta dikiliyordu.
Ağzını a çtığ ın d a G ary yavaşça om zunun üzerinden baktı
ve gözlerini M a lo rie ’n in k ile re d ikti.
“M alorie,” d ed i sert b ir ses tonuyla, “aklını kurcalayan bir
şey mi v ar?”
Malorie an id en h e rk e sin ona bakm akta olduğunun farkına
vardı. K o n u şm asın ı b ek liy o rlard ı.
“Evet, G ary,” dedi. “V ar.”
“N edir?” diye sord u D on.
Kelim eler b o ğ a z ın a takıld ı. K ü çü k bir kırkayağın bacaklan
gibi boğazı b o y u n ca tırm an ıp dudaklarına ulaştılar. Çıkmak
için bir yol arıy o rlard ı.
“Gary’n in şey in i h atırlay an var m ı?”
Durdu. O ve ev ark ad aşları battaniyelere doğru döndüler.
Kuşlar ötüyordu.
“Bu T om ,” dedi F e lix çaresizce, “Tom olm alıl"
247

Gary tekrar Malorie’nin gözlerine baktı. Û n kapı çalındı.
Ev arkadaşlan hızla hareket ettiler. Felix koşarak ön kapıya
gitti. Malorie ve Gary ise yerlerinden kıpırdamadılar.
Biliyor, biliyor, biliyor, biliyor, biliy or.
Tom seslendiğinde M alorie korkuyla titriyordu.
Biliyor.
Sonra Tom’un sesini duyan G ary o nu orada bırakıp giriş
salonuna yöneldi.
Sokak kapısına gidip sorular soru ld u ktan ve ev arkadaşlan
gözlerini kapattıktan sonra M alorie, so k a k kapısının açıldığını
duydu. Soğuk hava içeri hücu m etti. M alorie az kalsın Tom
olmadan Gary'yle yüzleşecekti.
Köpekler giriş salonunun fayan slarım eşeliyordu. Ayakkabı
sesleri. Kapının eşiğine çarpan b ir şey. S o kak kapısı hızla
kapandı. Duvarlara sürtünen süpürge sap larının sesi odayı
ele geçirdi. Sonunda Tom kon u ştu . A dam ın sesi, Malorie’nin
kurtuluşu oldu.
“Sizi evimden aramayı p lanlıyord um am a siktiğim in telefonu
çalışmadı.”
"Tom,” dedi Felix; sesi kulağa h e y ecan lı am a zayıf geliyordu.
“Başaracağınızı biliyordum . B iliy o rd u m !"
Malorie gözlerini açtığında a rtık G ary ’yi düşünmüyordu.
Çantasında beklemekte olan k u su rsu z b ir el yazısıyla yazılmış
harfleri de görmüyordu.
Tek gördüğü Tora ve Ju le s’u n yen id en evde olduğuydu.
“Bir maıkeii yağmaladık,” dedi Tom . K elim eler kulağa
imkânsu gibi geliyordu. “Oraya b irile ri b izd en önce el atmış
ama yeterince erzak topladık.”
Yorgun ama iyi görünüyordu.
“Köpekler işe yaradı,” dedi. “B ize yol gösterd iler.” Gurur
dolu ve mutluydu. “Ama evim de, h ep im iz e daha da yardımcı
olacağını umduğum bir şey b u ld u m .”
248

Felix, T o m ü n s ır t ç a n ta s ın ı çıkarm asına yardımcı oldu.
Tom ça n ta n ın fe rm u a rın ı a çtı ve içinden bir şey çıkarıp giriş
salonunun z e m in in e d ü şm e sin e izin verdi.
Bu bir te le fo n re h b e riy d i.
“Buradaki b ü tü n n u m a ra la n arayacağız,” dedi. “Her birini.
Ve er ya da g e ç b ir i y a n ıt v e re c e k ."
Bu sad ece b ir te le fo n reh b eriy d i am a Tom onu değerli bir
hediyeye d ö n ü ş tü r m e y i b ilm iş ti.
“Şim d i,” d ed i T o m . “H ay d i, y em ek yiyelim ."
D iğerleri h e y e c a n lı b ir şek ild e y em ek odasını hazırladılar.
Olympia ta b a k ç a n a ğ ı g e tird i. F e lix bardaklan kovadan aldığı
suyla d old u rd u .
Tom geri d ö n m ü ş tü .
Jules geri d ö n m ü ş tü .
“M a lo rie !” d iy e se s le n d i O ly m p ia. “Bu bir yengeç eti konservesi!”
M alorie ik i d ü n y a a ra s ın d a k alakalm ıştı, mutfağa girdi ve
akşam y em e ğ in in h a z ırla n m a s ın a yardım etti.

!' /
Otuz altı
Biri tarafından takip ediliyorlardı.
Daha ne kadar gitm eleri gerekliğini kendisine sorup durmasının
bir faydası yoktu. Aradığı yeri bulduğunu ona gösterecek
olan kaydın sesini ne zaman duyacağım bilmiyordu.
Hâlâ kaydın çalın ıp çahnm adıgını bile bilmiyordu. Arlık sadece
kürek çekiyord u, yalnızca azim le yoluna devam ediyordu.
Bir saat kadar ö n ce kavgaya tutuşmuş aslanlan andıran
bir şeylerin yan ın d an geçm işlerdi. Kükremeleri duymuşlardı.
Yırtıcı kuşlar gökyü zü nd e çığlıklar atıyordu. Ormanın içindeki
canlılar kü krey ip hırlıyord u. Nehrin akıntısı gittikçe hızlanmıştı.
Tom v e ju l e s ’u n evlerinin hemen yanındaki sokakla
buldukları çad ırı hatırlad ı. N ehirde de oraya ait olmayan,
böylesine şa şırtıcı b ir şeyin olm ası mümkün müydü? Ona
çarpabilirler m iyd i?
Dışarıda h er şey in m ü m k ü n olduğunu biliyordu.
Ama o anda o n u end işelen d iren daha önemli bir durum
vardı.
Biri tarafından takip ediliyorlardı. Evet, Oğlan da duymuştu.
Hayalet b ir y an k ı. K en d isin in kileri takip eden ikinci bir
kürek sesi.
Kim o la b ilird i? Ve e ğ e r isted ikleri ona ve çocuklara zarar
verm ekse n e d e n M a lo rie kendinden geçtiği sırada bunu
yapmamışlardı?
Evinden kaçan b aşka b iri olab ilir miydi?
251

“Oglan," dedi Malorie sessizce, “onlar hakkında söyleyebileceğin
her şeyi anlat.”
Oğlan dinledi.
“Bilmiyorum A nneciğim .”
Sesi kulağa utanmış gibi geliyordu.
“Hâlâ oradalar m ı?”
“Bilmiyorum."
“Dinle."
Malorie durmayı düşündü. D önm eyi. Arkalarından gelen
gürültünün karşısına çıkm ayı.
Kayıt durmadan kendini te k r a r ed e c ek . Onu duyacaksın.
Epeyce yüksek sesli ve net. Sesi duydu ğunda ise gözlerini açmak
zorunda kalacaksın.
Onlan takip eden neydi?
“Oğlan,” dedi tekrar. “O nlar h akkın d a söyleyebileceğin
her şeyi anlat."
Malorie kürek çekm eyi kesti. Su etraflanndan süratle
akıyordu.
“Ne olduğunu bilm iyorum ,” dedi O ğlan.
Malorie yine de bekledi. Sağdaki sazlıklarda bir köpek
havladı. İkinci bir havlama ona yan ıt verdi.
Vahşi köpekler, diye düşündü M alorie. K urtlar.
Tekrar kürek çekmeye koyuldu. O glan’a ne duyduğunu
sordu.
“Üzgünüm Anneciğim,” diye bağırdı çocu k . Sesi gözyaşla-
n yüzünden çatlaktı. Utanç içindeydi.
Bilmiyor.
Yıllardır Oğlan’ın tarif edem ediği tek bir ses olmamıştı. O
anda duyduğu ses, büyük olasılıkla daha önce hiç duymadığı
bir şeydi.
Fakat Malorie çocuğun yine de yardım cı olabileceğine inanıyordu.
'Ne kadar uzaklıktalar?” diye sordu M alorie.
Ama Oğlan ağlıyordu.
“Yapamıyorum!”
“Sesini yüfesellme/” dedi M alorie d işlerin in arasından.
252

Soldaki s a z lık la rd a n b ir h o m u rlu yükseldi. Sesi dom uzlannkini
a n d ırıy o rd u . S o n ra b ir ian e daha. Ve bir iane daha.
N ehir fa z la sıy la in c e lm iş g ib iyd i. Sazlıklar çok yakındaydı.
O nları la k ip e d e n b ir şey m i vardı?
M alorie k ü r e k le r e a sıld ı.
a-
2 5 3

Malorie eve geldiğinden beri ilk defa başkalarının bilmediği
bir şey biliyordu.
Tom ve Ju le s henü z dönmüşlerdi. Ev arkadaşlan akşam
yemeğini hazırlarken Tom , konserve yiyeceklerden oluşan
yeni erzaklannı kilere taşıdı. M alorie onunla orada buluştu.
Belki de Gary, F ra n k 'in yazd ıklannı derinlemesine incelemek
için defteri saklıyordu. K endisi de yazmış olabilirdi. Her halükarda
Tom’un b ilm esi gerekiyordu. Hem de hemen.
Tom kilerin ışığı altında yorgun ama muzaffer görünüyordu.
Açık renkli saçla n kirlenm işti. M alorie’nin onunla birlikle
kilere ilk inişine kıyasla yüz b a lla n daha yaşlı gibiydi. Zayıflıyordu.
K end isinin ve Ju le s ’un sırt çantasındaki konserveleri
sistemli bir şekild e çıkarıp raflara yerleştirdi. Marketle olmanın
nasıl bir his old u ğundan , çürüm üş yiyeceklerin kokusundan
konuşm aya başlad ığı sırada M alorie aradığı fırsatı buldu.
Ama o anda k ilerin kap ısı açıldı.
Gelen, G ary’ydi.
“Elim den gelirse sana yardım etm ek isterim,” dedi Tom’a
merdivenlerin tepesinden.
“Pekâlâ,” dedi Tom . “O zam an aşağı gel.”
Gary toprak zem ine ulaştığında M alorie kilerden çıktı.
255

Artık herkes yemek odasındaki m asanın etrafında toplanmıştı.
Malorie hâlâ bir fırsat arıyordu.
Tom ve Jules geçirdikleri bir haftayı yavaş yavaş anlatmaya
koyuldu. A nlattıklan in anılm azd ı am a M alorie’nin zihni
Gary'yc kilitlenmişti. N orm al davranm aya çalışıyordu. Anlatnklannı
dinliyordu. G eçen h er d akik a, Tom ’un evin geri
kalanı için Gary’nin bir tehdit o ld u ğu n u bilm ediği anlara
ekleniyordu.
Sanki o ve diğerleri Gary’nin özel alan ın ı işgal ediyormuş
gibiydiler. Sanki Gary ve D on, o n ları ken d i yem ek odalanna,
fısıltıyla konuşmayı en çok sevdikleri yere davet etm e hakkına
sahiplermiş gibi. İkisi odada o kad ar u zu n zam an geçiriyorlardı
ki oda onlar gibi kokuyordu. A kşam yem eğini oturma
odasmda yiyecek olsalardı gru b u n geri kalanına katılırlar
mıydı? Malorie hiç sanm ıyordu.
Tom gözleri bağlı bir halde b eş k ilo m e tre yürüm enin nasıl
bir his olduğunu anlatırken G ary o ld u k ça cana yakın, konuşkan
ve ilgiliydi. Adam ağzını ne zam an açsa M alorie ona bağırarak
susmasını söylem ek isliyord u. Ö n ce eteğindeki taşlan
dök, demek istiyordu.
Ama bekledi.
“Hayvanlann etkilenm ediğine ik n a old u ğunu mu söylemek
istiyorsun?” diye sordu G ary ağzı y en g eç etiyle tıka basa
dolu halde.
“Hayu, öyle demiyorum,” dedi Tom . “H enüz değil. Belki
de görünce etkilenecekleri bir şeyin y an ın d an geçmemişizdir.”
“Bu ihtimal oldukça d üşük,” d ed i Gary.
Malorie az kalsın bağıracaktı.
Sonra Tom herkes için başka b ir sü rp rizi olduğunu ilan etti.
“Sın çantan tıpkı bir palyaço arab ası g ib i,” dedi Gary gülümseyerek.
Tom geri döndüğünde elinde k ü çü k , kah veren gi bir kulu
taşıyordu. Kulunun içinden sekiz tane b isik le t kom ası çıkardı.
256

"Bunları m arkette b u ld u k ,” dedi. “Oyuncak reyonunda."
Herkese b irer tane dağıttı.
“Benim kinin ü zerin d e adım yazıyor,” dedi Olympia.
“Hepsinin ü zerin d e yazıyor,” dedi Tom. “İsimlerinizi gözlerim
kapalı b ir hald e yazd ım ."
“Bunlar ne iç in ? ” diye sordu Felix.
“Dışanda daha fazla zam an geçirmeye başlayacağımız bir
döneme y ak laşıy oru z,” dedi Tom otururken. “Bunlarla birbirimize
sinyal v e re b iliriz .”
Gary aniden k o rn a sın ı öttürdü. Sesi bir kazı andınyordu.
Herkes k o m a la n n ı çalm aya başladığında ise oda sanki bir kaz
sürüsüyle d olm uş gibiydi.
Gülüm serken F e lix ’in gözlerinin altındaki halkalar genişledi.
“Ve bu d a,” dedi T om , “büyük kapanış.” Sırt çantasına
uzandı ve çan tasın d an b ir şişe çıkardı. Bu romdu.
“Tom!” dedi O lym p ia.
“Evime d önm eyi istem em in asıl nedeni buydu,’’ diye şakalaşu
Tom onlarla.
Ev arkadaşlannın kah kah alarım dinleyen, gülümsemelerini
gören M alorie a rtık dayanam ayacak hale geldi.
Avuç içlerini m asaya vurarak ayağa kalktı.
“Gary’nin çan tasın a b a k tım ,” dedi. “Bize bahsettiği defteri
buldum. B attan iyeleri indirm ekle ilgili olanı. Frank’in yanına
aldığını söylediği d efte ri.”
Odaya sessizlik çö k tü . Bütün ev arkadaşlan ona bakıyordu.
Yanaklarına b ir anda ateş basınca suratı kıpkırmızı kesildi.
Alnında ter d am lacık ları oluşm aya başlamıştı.
Rom şişesini hâlâ elinde tutan Tom, Malorie’nin şiızünü
inceledi. Sonra yavaşça G ary’ye döndü.
“Gary?”
Gary gözlerini m asaya dikm işti.
257

Zaman kazan m aya çalışıy o r, diye düşündü M alorie. Lanci
olasıca herif diişılnmek için z am an k a z a n m a y a çalışıyor.
"Aslında,” dedi Gary, “ne d iy eceğim i tam olarak bilemiyorum.”
“Başka birinin eşyalarını m ı k a rıştırd ın ?” diye sordu
Cheryl ayağa kalkarak.
"Karıştırdım. Evet. Bunun evin k u ra lla n n ı ihlal etmek anlamına
geldiğini biliyorum am a b u ld u ğ u m şey hakkında konuşmamız
gerekiyor.”
Oda yeniden sessizleşti. M alorie hâlâ ayaktaydı. Bedenindeki
elektrik akımını hissed ebiliyord u.
Jules, “Gary?” diyerek adam ı zo rlam ay a çalıştı.
Gary sandalyesinde arkaya y aslan d ı. D erin bir nefes aldı.
Kollanm göğsünde kavuşturdu. S o n ra k o lla n n ı açıp iki yana
bıraku. Ciddi görünüyordu. S in irle n m işti. S o n ra sırıttı. Ayağa
bikıp çantasına gitti. Ç antayı aldı ve m a sa n ın üzerine bıraktı.
Diğerleri çantaya bakıyordu am a M a lo rie , G ary’nin suratım
inceliyordu.
Adam çantayı açu ve d efteri çık a rd ı.
“Evet,” dedi Gar>'. “D efter b en im y a n ım d a . F ra n k ’in defteri
bende.”
“Frank’in m i?” diye tekrarlad ı M a lo rie.
“Evel,” dedi Gary kadına d ö n erek . S o n ra tiyatro sahnelerine
özgü, cenülm envari b ir tav ır ta k ın a ra k , “Seni küçük
meraklı,” dedi.
Ansızın herkes aynı anda kon u şm aya başlad ı. Felix defteri istiyordu.
Çheryl, Malorie’nin bunu ne zam an öğrendiğim bilmek
istiyordu. Don parmağım M alorie’ye d o ğru ltm u ş bağınyordu.
Karmaşanın tam ortasında M a lo rie ’y e bakm aya devam
eden Gary, “Seni paranoyak h a m ile k a l t a k , ” dedi.
Jules adama doğru ham le etti. K ö p e k le r havlıyordu. Tom
araya girdi. Fferkese susm aları için b a ğ ırıy o rd u , durmalannı
söylüyordu. Malorie h arek et e tm e d i. T ek yap tığı, Gary’yc
bakmaktı.
258

Jules geri ad ım altı.
“M alorie’n in b u n u hem en açıklaması gerekiyor,” diye
patladı Don. Ayağa fırladı ve parmağını öfkeli bir şekilde
Malorie’ye d o ğru lttu .
Tom kadına b a k tı.
“M alorie?" dedi.
“Ona g ü v en m iy o ru m .”
Ev arkadaşları d aha fazlasını bekliyordu.
Oİympia, “D efterd e ne yazıyor?” diye sordu.
“O İym pia!” dedi M alorie. “Defter hemen şurada. Açıp
kendin o k u .”
Ama d efter ç o k ta n F e lix ’in ellerindeydi.
“Neden h ay atın ı teh lik eye atan bir adamdan hatıra saklamak
isıeyesin k i? ” diye sordu.
“Defteri sa k la m a m ın ned eni de tam olarak bu,” dedi Gary
ısrarcı bir tavırla. “F r a n k ’in ne düşündüğünü bilmek istiyonım.
H aftalar b o y u n ca on u n la birlikte yaşadım ve bizi öldürmeyi
d en eyebileceğ i aklım ın ucuna bile gelmedi. Belki de
bunu bir u y a n n iy e tin e saklıyorum dur. Onun gibi düşünmeye
başlam am ak için . S îzlerin de aynı hataya düşmemesi için.”
Malorie ö fk eli b ir şek ild e başını iki yana salladı.
“Frank’in d efteri yan ın d a götürdüğünü söylemiştin,” dedi.
Gary cevap v e re ce k oldu am a sonra durdu.
“Bunun için tatm in ed ici bir cevabım yok," dedi Gary.
"Muhtemelen d efterin yanım da olduğunu öğrenirseniz korkacağınızı
d ü şü ndüm . N e isterseniz onu düşünebilirsiniz
ama bana gü v en m en izi tercih ederim . Yaşamakta olduğumuz
koşullara b akıld ığın d a b ir yabancının eşyalarını kurcaladığın
için seni suçlayam am am a en azından bana kendimi savunma
şansını tan ıy ın .”
Tom artık d eftere bakıyordu. Kelimeler gözlerinin ardında
sürünerek ilerliyor gibiydi.
259

Defler sonra D önü n eline geçti. Yüzündeki öfkeli ifade yerini
yavaşça akıl kanşıkligm a bıraktı.
Sonra Malorie, herhangi b ir oylam an ın çözebileceğinden
çok daha büyük bir şeyin fark ındaym ış gibi parmağını
Gary'ye doğrultup, “Burada daha fazla kalam azsın. Buradan
aynimalısın,” dedi.
“Malorie,” dedi Don kadını ik n a etm eye çalışarak, “haydi
ama; adam kendini açıklam aya çalışıy o r.”
“Don,” dedi Felix, “sen o lan et o la sıca a k lın ı m ı kaçırdın?"
Hâlâ defteri elinde tutm akta o la n D o n , G ary’ye döndü.
“Gary,” dedi, “bunun ne kad ar k ö tü göründüğünü anlamalısın.”
“Anlıyorum. Tabii ki a n lıy o ru m .”
“Bu senin el yazın değil m i? B u n u k an ıtla y a b ilir m isin?”
Gary çantasmdan bir kalem çık a rd ı ve d efterin sayfalanndan
birine adını yazdı.
Tom kısa bir anlığına yazıya b aktı.
“Gary,” dedi Tom, “geri k a la n ım ız ın k o n u şm ası gerekiyor.
İslersen burada oturabilirsin. N asıl o lsa d iğ er odada da olsan
sesimizi duyabilirsin.”
“Anlıyorum,” dedi Gary. “Bu g e m in in k ap tan ı sensin. Sen
ne dersen o olsun.”
Malorie adama vurm ak istiyord u.
“Pekâlâ,” dedi Tom sakin ce, “ne y a p a ca ğ ız ?”
“Gitmesi gerekiyor,” dedi C h ery l b ir an o lsu n tereddûl
etmeden.
Sonra Tom oylamayı başlattı.
“Jules?”
“Burada kalamaz Tom .”
“Felix?”
“Hayır demek istiyorum. B irin i d ışa n a tm a k için oylama
yapamayacağımızı söylem ek istiyoru m am a o defteri yanında
taşımasının başka hiçbir nedeni o la m a z .”
260

“Tom," dedi D o n , “bu defa, gitmek isteyen birini göndermek
için yap m ıyoru z bu oylam ayı. Birini zorla sokağa almaya
çalışıyoruz. V icd a n ın b u n a elverecek mi?"
Tom, O iy m p ia’ya d öndü.
“O lym pia?"
“Tom,” d ed i D o n .
“Don, sen o yu n u k u lla n d ın .”
“Kimseyi zorla sok ağa atam ayız Tom.”
Defter m asan ın ü zerin d e duruyordu. Açıktı. Kelimeler tertemiz
bir şek ild e g ö z ler önüne serilmişti.
“Ü zgünüm D o n ,” dedi Tom.
Don u m u t d o lu b ir tavırla Oiympia’ya döndü.
Ama kad ın y a n ıt verm ed i. Zaten önemi de yoktu. Ev b -
rannı verm işti.
Gary ayağa k a lk tı. D efterin i alıp çantasına koydu. Sandalyesinin
ark asın a g eçti ve çen esini havaya bidırdı. Derin derin
nefes aldı. S o n ra başıyla onayladı.
“Tom ,” dedi Gary, “K asklarından birini alabilir miyim?
Komşuna ö d ü n ç v erm işsin gibi düşün.”
“Tabii k i,” d ed i T om sessizce.
Sonra Tom od ad an ayrıldı. Elinde bir kask ve biraz yiyecekle
geri d öndü. E iep sini G ary’ye verdi.
“Böyle m i ç a lış ıy o r? ” diye sordu Gary kaskın kayışını
bağlarken.
“Bu k o rku n ç b ir şey,” diyerek inledi Olympia.
Tom, G ary’n in k ask ı takm asına yardımcı oldu. Sonra
onunla b irlik te so k a k kap ısına kadar yürüdü. Ev arbdaşlan
gmp halinde o n la n takip ediyorlardı.
“Bu b lo k taki tü m evlerin boş olduğunu sanıyorum,” dedi
Tom. “Ju le s ’la b irlik te keşfettiklerim ize göre buradaki evlerden
istediğini seçeb ilirs in .”
“Evet,” dedi G ary göz bağının ardından gergin bir şekilde
gülümseyerek. “San ırım bu oldukça cesaret verici.”
261

İçi alev alev yanan M alorie d ik k a tli b ir şek ild e Gary’yi izliyordu.
Gözlerini kap attığında, h e rk e s g ö z le rin i yum duğu zaman
sokak kapısının a çılıp k a p a n d ığ ın ı d u y d u . B u sırada adamın
ayaklarının çim ler ü zerin d e çık a rd ığ ı sesi d uyduğunu düşündü.
Gözlerini açtığında D on d iğ e rle riy le b irlik te giriş salonunda
dikilm iyordu. M alo rie a d a m ın d a G a ry ’yle birlikte evden
aynidığını düşündü. S o n ra m u tfa k ta b ir şey lerin hareket
ettiğini duydu.
“Don?"
Adam hom urdandı. O o ld u ğ u n u b iliy o rd u .
Kiler kapısını açıp ç a rp a ra k k a p a tm a d a n ö n ce ağzında bir
şeyler geveledi.
Malorie’yi hed ef alan b a şk a b ir k ü fü r.
Herkes sessizce d a ğ ılırk e n y a p tık la r ı ş e y in ciddiyetini
kavradı.
Sanki Gary dışarıda h er a n h e r y e rd ey d i.
Kovulmuştu. Sürgüne g ö n d e rilm işti.
Dışlanmıştı.
Hangisi daha hötıl, diye so rd u M a lo r ie k e n d i kendine. Gözümüzü
üzerinden ayırmamamız İçin burada olması mı? Yoksa
dışanda olduğu için ne yaptığını asla öğrenem eyecek olmamız
mı?
262

k sekiz ^
' f \
1
Scoi takip eden Gary mi?
Arkalanndaki kişinin çıkardığı sesler uzaktan geliyor olmasına
rağmen duyuluyordu.
Seni korkulmaya çalışıyor Seni isiedigi tornan alaşağı
edebtIlnIi.
Gary.
Bu dört yıl önceydi!
Dön yıldır inüknm almak için bekliyor olabilir miydi?
"Anneciğim,* diye fısıldadı Oğlan.
"Ne oldu?’
Çocuğun söylemek üzere olduklarından korkuyordu.
"Ses gittikçe yaklaşıyor*
Gary dört yıldır neredeydi? Seni izliyonh. Evin dışında bekliyordu.
Çocuklann büyümesini izledi. Dünyanın gittikçe daha
uğuk, daha karanlık bir yere dönüşmek izledi. la ki aptalca
bir şekilde seni gizleyeceğine inondığm sis çökene kadar Sisin
içinde seni gördü. Yaptığın her şeyi gönlü. O adam seni GÖRDÜ,
Malorie. Hem de attığın her adımı.
"Lanet olsunl" diye bağırdı. ‘Bu imkdnsıt.'* Sonra direnen
kaslanna rağmen boynunu çevirip, ‘ Biti rahat bırak!' diye
bağırdı.
Kürek çekm ek artık eskisi kadar kolay d^ildi. Kürekler
J63

sabahki kadar kolay h arek et etm iy o rd u . O saatlerd e iki omzu
da sağlamdı. Kalbi en erjiy le d o lu y d u . A rk a sın d a , onu harekete
geçirecek dört yıl vardı.
Katlandığı onca şeyden so n ra G a ry ’n in h âlâ peşinde olduğuna
inanmayı reddediyordu. B u s o n d e re ce acım asız bir son
olurdu. Onca yıl boyu n ca d ışa rıd a te k b a şın a hayatta kalmış
bir adam. Yaratık değil, sad ece b ir a d a m .
i n s a n o ğ l u A SLIN D A K O R K T U Ğ U YARATIĞIN
TA k e n d i s i d i r
Sadece alü kelim eden o lu şa n b u c ü m le , G a ry ’n in cümlesi,
kilerde onu okuduğu g e ced e n b e ri M a lo r ie ’n in aklından çıkmıyordu.
Doğru değil m iyd i? V ic to r ’la b ir lik te ele geçirdiği
hoparlörlerden k ın la n b ir d al s e si y ü k s e ld iğ in d e , dışandaki
bahçeden gelen ayak sesle rin i d u y d u ğ u n d a e n ç o k korktuğu
neydi? Bir hayvan m ı? Y a ra tık la r m ı?
Yoksa bir insan m ı?
Gary. D aim a Gary.
İstediği anda içeri g ireb ilird i. P e n c e re le rd e n b irin i kırabilirdi.
Kuyudan su a lırk e n M a lo r ie ’ye sa ld ıra b ilird i. Neden
beklesindi ki? D aim a ta k ip te y d i, p u su k u ru y o rd u , saldınya
geçmeye hazır değildi.
O adam deli. B ild iğim iz d e lile rd e n .
in s a n o ğ l u A SLIN D A K O R K T U Ğ U YARATIĞIN
TA k e n d i s i d i r
“Oğlan, peşim izdeki b ir e rk e k m i? ”
“Bilmiyorum A n n eciğ im .”
“Biri kürek mi çek iy o r?”
“Evet. Ama kürek yerine e lle rin i k u lla n ıy o r.”
“Acele ediyorlar mı? B ek liy o rla r m ı? D a h a fazla ayrıntı ver.
264

puydugun h e r şey i s ö y le .”
Seni feim t a k ip e d iy o r ?
Gary.
Seni kim t a k ip e d iy o r ?
Gary.
Seni kim t a k ip e d iy o r ?
Gary. G ary. G ary . G ary.
"Bir k a y ık ta o ld u k la rın ı sanmıyorum," dedi Oğlan ansızın.
S o n u n d a b ir a y rım yapabildiği için sesi kulağa gurur
dolu geliyordu.
“Ne d em ek istiy o rs u n ? Y üzüyorlar mı?"
“Hayır, A n n e c iğ im . Yüzm üyorlar. Yürüyorlar."
Epeyce a rk a la rın d a , d ah a önce hiç duymadığı bir şey duydu.
Gök g ü rü ltü sü n e b en ziyord u . Değişik bir tür gök gürültüsüne.
Ya da a ğ a ç la rd a k i k u şla n n tümü ötmeyi kesmiş ve
aynı anda ç ığ lık a tm a y a b aşlam ıştı.
Ses n eh ir b o y u n c a y a n k ıla n d ı ve Malorie, Ekim ayma özgü
serin h av an ın n e d e n o lam ayacağı kadar ürperdi.
Tek y a p a b ile ce ğ i, k ü re k le re asılmaktı.
265

Don kilerd eydi. K ile rd e n çıkm ıyor, arlık orada uyuyordu.
Toprağın g ö rü n d ü ğ ü yerd en d ışan doğru bir tünel kazıyor
olabilir m iyd i? Y oksa to p rağ ın içine, derinliklerine doğru mu
kazıyordu? O n la rd a n uzaklaşm aya mı çalışıyordu? Yazı yazıyor
m u yd u? M a lo rie ’n in , G ary’nin çantasında bulduğuna
benzer b ir d efte ri v a r m ıydı?
Gary.
G id işinin ü z e rin d e n b eş hafta geçmişti. Bunun Don üzerindeki
e tk isi n ey d i?
Gary g ib i b irin e m i ih tiy acı vardı? Bir kulağa daha mı ihtiyaç
d uyuyordu?
Don g ittik ç e iç in e kap anıyor, evin içine gömülüyordu.
Şimdi de k ilerd ey d i.
Daima k ilerd ey d i.

Her ne kadar d ört y ılın ı daha burada geçirecek olsa da Malorie
sonraları b u geceyi evdeki son gecesi olarak düşünecekti.
Kamı aynada a rtık o kadar büyük görünüyordu ki onu korkutuyordu.
San ki an sızın vücudundan kopup düşecek gibiydi.
Bebeğiyle k o n u ştu .
“Her an d o ğabilirsin . Sana anlatmak istediğim ve istemediğim
bir sürü şey var.”
Küçük b ir k ız olduğu zamanlardan beri siyah saçlan hiç
bu kadar uzam am ıştı. Shannon saçlannı hep kıskanırdı.
Bir p ren ses g ibi g örü n ü yorsu n . Ben de prensesin kız kardeşine
ben ziyoru m , derdi.
Sürekli k o n serv e gıdalarla beslendiği ve kuyu suyu içtiği
için kam ın d aki şişk in liğ e rağm en kaburgalarından bazılanm
görebiliyordu. K o lla rı in c e c ik dallan andınyordu. Yüz hatlan
keskin ve sertti. İy ice d erin lere göm ülen gözleri, aynadan gördüğü
haline rağ m en hâlâ d ikkat çekiciydi.
Ev arkadaşlan alt kattaki oturma odasında toplanmışlardı.
O günün erk en saatlerinde telefon rehberindeki son isimleri
aramışlardı. A ranacak başka num ara kalmamıştı. Felix beş bine
yakın aram a y a p tık lan n ı söylem işti. On yedi mesaj bırakmışlardı.
Her şey bu kadardı. Ama Tom umudunu yitirmemişli.
269

Malorie aynadaki a ksin i in c e le rk e n a lt kattaki köpeklerden
birinin hırladığını duydu.
Sesi Victor’unkine b en ziyord u . K o rid o ra çıkarak aşağıya
kulak kabartu.
“Neler oluyor V icto r?” diye so rd u Ju le s .
“Bundan hoşlanm ıyor,” d ed i C h e ry l.
“Hoşlanmadığı n e ? ”
“Kilerin kapısından h o ş la n m ıy o r.”
Kiler. Evin geri k a la n ın ın D o n 'u n u m u ru n d a olmadığı sır
değildi. Tom telefon re h b e rin d e k i n u m a ra la n aram ak için
önayak olup her b irin e b irk a ç h a r f v e rirk e n D on, sürecin
geneline “inancı o lm a d ığ ın ı” sö y le y e re k so ru m lu lu k almayı
reddetmişti. Gary’yi k a p ın ın ö n ü n e k o y m a la rın ın üzerinden
geçen yedi hafta boyu nca D o n o n la rla b irlik te yem ek bile yememişti.
Arada sırada tek tü k b irk a ç k e lim e ediyordu.
Malorie m utfaktaki sa n d a ly ele rd e n b ir in in d öşem e üzerinde
kaydığını duydu.
“Victor, iyi m isin ?” diye so rd u J u le s .
Malorie kiler k ap ısın ın a ç ıld ığ ın ı v e a rd ın d a n Ju le s ’un seslendiğini
duydu.
“Don? Aşağıda m ısın ? ”
“Don?" diye tekrarladı C h ery l.
Ne olduğu anlaşılam ayan b ir y a n ıt a ld ık la n n d a kapıyı tekrar
kapatnlar.
Merak ve endişe için d e k i M a lo rie tiş ö rtü n ü k a m ın ın üzerine
indirdi ve alt kata y ö n eld i.
Mutfağa girdiğinde Ju le s ’u n d iz le rin in ü z e rin e çökmüş,
inleyip gürültülü solu klar ala n V ic to r ’u sakin leştirm e y e çalışnğım
gördü. Malorie o tu rm a o d a sın a b a k tı. T om battaniyeyle
örtülmüş pencerelere b akıy o rd u .
Kuşlan dinliyor, diye d ü şü n d ü . V ic to r o n u korku tu yor.
Tom, Malorie’nin onu iz le d iğ in i h is s e tm iş gib i kadına döndü.
Vicıor ise M alorie’n in a rk a sın d a d u rm u ş , in lem ey e benzer
sesler çıkanyordu.
270

“Ju le s," dedi Tom m utfağa girerken, “bunun ne olduğunu
düşünüyorsun? O n u korkulan ne?"
“B ilm iyorum am a b ir şeyin onu rahatsız etliği açık. Daha
önce de k ile rin k a p ısın ı eşeliyordu. Don aşağıda ama onunla
konuşmak d eveye h en d ek allalm aktan zor. Ûsl kata çıkarmaktan
b a h setm iy o ru m bile."
“P ekâlâ,” d ed i T om . “O zam an biz de aşağı ineriz.”
ju le s b aşın ı k a ld ırıp Tom ’a baktığında Malorie adamın yüzündeki
k o rk u y u gördü.
Gary o n lara ne yap m ıştı?
G ü v en sizlik y a r a ttı, diye düşündü Malorie. Jules, Donla
yüzleşm ekten k orku y or.
“H aydi,” d ed i T om . “O nu nla konuşma zamanı geldi.”
Ju les ayağa k a lk tı ve elini kiler kapısının koluna koydu.
Victor tekrar h ırlam aya başladı.
“Sen b u rad a k al o ğ lu m ,” dedi Jules.
“H ayır,” d ed i T om . “O nu da yanımızda götürelim."
Ju les d u rak sad ı ve son ra kilerin kapısını açtı.
“D o n ?” diye seslen d i Tom.
Yanıt gelm ed i.
Aşağı ilk in e n Tom oldu. Ardından Jules ve Vicıor indi.
Malorie de o n la rı takip etti.
Işık a çık o lm a sın a rağm en aşağısı karanlık gibiydi. Malorie
başlangıçla yaln ız o ld u k ların ı sandı. Don’u taburede oiumrken
görm eyi b ekliy o rd u . O kuyor, düşünüyor ya da bir şeyler
yazıyor o lm alıy d ı. N eredeyse aşağıda kimsenin olmadığını
söyleyecekti ki a n id en irkildi.
D on, g ö lg e le rin in için d ek i çamaşır makinesine dayanmış,
ince p erd enin yan ın d a dikiliyordu.
“K öpeğin için e ne k a çtı?” diye sordu sessizce.
Tom yan ıt v erirk en kelim elerini özenle seçmeye dikkat
ediyordu.
“B ilm iyoruz D on. Buradaki bir şeyden hoşlanmıyor. Her
şey yolunda m ı? ”
271

*Ne demek istiyorsun?”
*Son günlerde burada bizden daha fazla zaman geçiriyorsun,”
dedi Tom. “Sadece her şeyin yolunda olup olnmdı|nH
bilmek istiyorum.”
Don öne doğru adım aurak aydınlığa çıktığında Malorie
sessizce nefesini tuttu, iyi görünmüyordu. Solgundu. Zayıflamıştı.
Koyu renkb saçlan kirlenmiş ve seyrekleşiyordu. Yüz
hathn kille kaptanmış gibiydi. Gözlerinin altındaki koyu
renkli halkalar, haftalardır baktığı karanlığın bir kısmnu
özümsemiş gibi görünmesine neden oluyordu.
Rutubetli ve kaıanhk kilerde umut verici bir şeyler söylemeye
çalışarak, “Telefon rehberindeki bütün isimleri aradık,”
dedi Tom.
'Sansmız yaver gitti mi?”
“Henüz değil ama neler olacağını kim bilebilir ki?”
“Evet. Kim bilebihr k i?'
Soma ikisi de »ıstu. Malorie, aralarında baş göstermekte
olan bölünmenin artık tamamlandığını anladı. Don u kontrol
edtyorlaniı. Sanki anık başka bir yerde yaşıyormuş gibi. Aralanndaki
ilişkmin onaniması imkânsızdı.
“Üst kata gelmek ister m isin?” diye sordu Tom kibarca.
Maloıic bir anda bayılacakmış gibi oldu. Ellerinden birini
kamına götürdü.
Bebek. Kilerin merdivenlerinden inmemeliydi ama upla
diğerleri gibi o da Dönün halinden endişe ediyordu.
“Niçin?” diye yanıtladı Don sonunda.
“Niçin olduğuım bihniyoTum," dedi Tom. “Bir geceliğine
bile olsa geri kalanımızla birlikte zaman geçirm ek sana iyi gelebihı.’
Don ba^yla yavaşça onayladı. Dudaklarını yaladı. Bir kere
daha kilcıe bakn. Raflara, kutulara, yeni hafta önce Gary'mn
(mtismdaki defteri okurken Malorie’nin üzerinde oturduğu
tabureye.
272

‘Pekâlâ," diye fısıldadı Don. “Tamam."
Tom elini Don'un omzuna koyunca Don ağlamaya hailadı.
Ağbdıgmı gizlemek Icin elini yüzüne gütürdO.
“Üzgünüm dostum," dedi. “Aklım çok kanşık Tom.“
“Hepimizin öyle," dedi Tom alçak sesle. “Üsı kalageL Herkes
seni görmekten memnun olacaktır’
Mutfağa çıktıklannda Tom dolaptan bir şişe rom çıkardı.
Kendisi ve Don için birer bardak doldurdu. İkisi yavaşça bar-
(hklan birbirine vurdu ve ardından içkilerini yudumladılar
Bir anlığına hiçbir şey değişmemiş ve asla değişmeyecek
gibiydi. Ev arkadaşları yine beraberdi. Malorie en son ne
aman Don'u böyle gördüğünü hatırlamıyordu. Defterinde
bulduğu yazılara benzer bir dille Don’un zihnini bulandıran,
ona saçma sapan şeyler fısıldayan, adamın omzuna binmiş bir
şeytana benzeyen Gary artık orada değildi.
Victor mutfağa doğru giderken başmı Maloıie’nln bacak-
lanna sürttü. Malorie köpeği izlerken bir kere daha bayılacak
gibi olduğunu hissetti.
Uzanmalıyım, diye düşündü.
‘O zaman yapmalısın,” dedi Tom.
Malorie bunu sesli söylediğini fark etmemişti.
Ama uzanmak istemiyordu. Tom, Don ve diğerleriyle birlikte
oturup kısa bir süreliğine dahi olsa evin eskisi gibi olduğuna
inanmak istiyordu. Yabancılann bir araya geldiği,
ellerindekileri paylaştıkları, sayılan arttıkça güçlendikleri, dı-
şandaki imkânsız gibi görünen ve değişmekte olan dünyayla
yüzleştikleri bir sığınak.
Ansızın bunların tümü Malorie’ye fazla geldi. Aniden baş
gösteren mide bulanusı, ayakla durmaku olan Malorie’nin
yalpalamasına neden oldu. Jules birden bire yanında bitti
Merdivenlerden üst kata çıkmasına yardım etti. Yatak odasına
girip uzandığında diğerlerinin de onunla birlikte odada
olduğunu gördü. Hepsinin. Don’un bile. Endişe içinde onu
273

izliyorlardı. Boş g ö z le r le b a lz ıy o rla r a ı. ly ı o lu p olm ad ığını sor.
dular. Bir şeye ihtiyacı o lu p o lm a d ığ ın ı. S u ? İsla k bez? Hay,f
dedi ya da hayır d ed iğini sa n d ı ç ü n k ü k e n d in d e n geçiyordu
Uyku)-a dalarken m u tfa k ta te k b a ş ın a o la n V ic to r ü n hırlama-
5, havalandırma b o şlu ğ u n d a n d u y u ld u .
Gözlerini kap atm ad an ö n c e g ö rd ü ğ ü s o n şey b ir araya top.
lanan ev arkadaşlarıydı. O n u y a k ın d a n ta k ip ed iy orlard ı. Karnuıa
bakıyorlardı.
Beklenen anın gelip ç a ttığ ın ın fa rk ın d a y d ıla r.
Victor tekrar hırlad ı. D o n m e r d iv e n le re d o ğ ru b aktı.
Jules yatak od asından aym ldı.
“Teşekkür ederim T o m ,” d e d i M a lo r ie . “B is ik le t kom alan
için.”
Hafifçe evin d u v a n n a ç a rp a n k u t u n u n iç in d e k i kuşlann
sesini duyduğunu d ü ş ü n d ü . A m a s e s , p e n c e re y i döven
rüzgâra aitti.
Sonra uykuya daldı ve rü y a s ın d a k u ş la r ı g ö rd ü .
274

Ağaçlardaki k u şlar huzursuzdu. Binlerce dal aynı anda sallanıyor
gibiydi. S a n k i yükseklerde tehlikeli bir rüzgâr esiyordu.
Ama M alorie n eh ird e en ufak bir esinti hissetmiyordu. Hayır.
Rüzgâr yoktu.
Ama k u şla n b ir şey rahatsız ediyordu.
O m zundaki acı daha ö n ce hiç tatmadığı türden bir seviyeye
ulaşm ıştı. S o n d ö rt yıld ır bedenine yeterince özen gösiermediği
için k en d i k e n d in e küfretti. Bunun yerine zamanının
tamamım ç o c u k la rı eğ iterek harcam ıştı. Ta ki çocuklann becerileri
M a lo rie ’n in a k lın a gelen alıştırmalann üstüne basıp
geçene dek.
Anneciğim, k u y u y a b ir y a p r a k düştü!
A nneciğim , y o lu n a ş a ğ ıs ın d a y ağm u r h a fif hafif çiseliyor ve
bize doğru y a k la ş ıy o r !
A nneciğim , p e n c e r e m iz in d ışm d a k i d ala bir huş Itondu!
Ç ocu k lar ses k a y d ın ı M a lo rie’den önce mi duyacaklardı?
Ûyle olm alıyd ı. Ve d u y d u k la rı zam an M alorie’nin gözlerini
açması g e rek e cek ti. N e h rin d ö rt kola ayrıldığı yere bakacaku.
Sağdan İk in c is in e g irm e k zorundaydılar. Ona böyle söylenmişti.
Ve yakında b u n u y a p m a k zorunda kalacaktı.
275

Ağaçlardaki ku şlar ötüyordu. S azlık lard a hareketlilik
vardı. İnsan, hayvan, c a n a v a r. Ne o ld u ğ u n a dair h içb ir fikri
yoktu.
Yaşadığı korku ru hunun tam ortasın d a oturuyordu.
Ve hemen üzerindeki dallara k o n a n k u şla r ötüyordu.
Evi düşündü. Ev arkadaşlarıyla geçird iği so n geceyi. Hiçbir
eksik olmadan. Rüzgâr g ü rü ltü lü b ir şek ild e pencereleri
dövüyordu. Yaklaşan b ir fırtın a vardı. H em de büyük bir
fırtına. Belki de ağaçlardaki k u şla r b u n u n farkındaydı ya da
bambaşka bir şey biliyorlardı.
“Duyamıyorum,” dedi Kız an id en . “K u şlar Anneciğim.
Çok gürültü yapıyorlar!”
Malorie kürek çekm eyi k esti. V ic to r ü d ü şü nd ü .
“Sesleri size ne d ü şü n d ü rü y o r?” d iye sord u çocuklara.
“Korkmuşlar!" dedi Kız.
“Delirm işler!” dedi O ğlan.
Malorie ağaçlan daha d ik k a tli d in le m ey e ça lıştık ça iş çığırından
çıkıyordu.
Orada kaç tane kuş var? S a n k i m ily o n la r c a y d ü a r .
Çocuklar gökyûzündeki k a k o fo n iy e ra ğ m e n kaydı duyabilecekler
miydi?
Victor deliye dönm üştü. H ayvanlar a k ılla rın ı kaçınyorlardı.
Kuşlann hali de pek iyi d eğil g ib iyd i.
Malorie gözlerini açm ad an y a v a şça a rk a sın a d önerek omzunun
üzerinden o n lan izlem ek te o la n şey e d oğru baktı.
Gözlerin kapalı, diye d ü şü n d ü . T ıp k ı su ç e k m e k için kuyuya
her gidişinde olduğu g ibi. H o p a r lö r b u lm a k için a ra b a sürmeyi
denediğin tüm o a n la rd a k i g ib i. V ic to r’un g ö z le r i açıkken
seninlîiler değildi. N eden en d işelen iy o rsu n ? D a h a ö n c e d e onlara
yafelaşmodm mı? O nlann k oku su n u b ile a la b ile c e ğ in k a d a r y a k ­
laşmadın mı onlara?
276

Yahlaşmıştı.
D eta y la n sen ek liy o rsu n , diye düşündü. Neye benzediklerini
sen u y d u ru y orsu n , h a k k ın d a hiçbir şey bilmediğin bir bedene
ve şeyle a y r ın t ıla r ek liy o rsu n . B elki de yüzü bile olmayan bir
şeye g erçek b ir y ü z veriy orsu n .
Z ihninin ü re ttiğ i yaratıklar ufuk nedir bilmeden açık alanlarda
d o laşıy o rd u . E sk i evlerin camlannuı dışında duruyor
ve m erakla cam d a n içeriy i izliyorlardı. İrdebyorlardı. İnceliyorlardı.
G ö z le m liy o rla rd ı. M alorie’nin izni olmayan lek şeyi
yapıyorlardı.
B a k ıy o rla rd ı.
B ahçed eki ç iç e k le rin güzel olduğunu düşünüyorlar mıydı?
N ehrin h a n g i y ö n d e aktığını anlıyorlar ımydı? Bunlan yapabiliyorlar
m ıy d ı?
“A n n e ciğ im ,” d ed i O ğlan.
“Ne v a r?”
“Şu g ü rü ltü A n n e ciğ im . G aliba biri konuşuyor."
M alorie, te k n e d e k i adam ı düşündü. Gary’yi düşündü.
Şimdi b ile, ev d en b ö y le sin e uzakta olmasına rağmen Gary'’)T
düşünüyordu.
O glan’a ne d em e k isted iğin i sormayı denedi ama kuş sesleri,
senfonik ve g ro te sk sayılabilecek bir şekilde yükseldi.
Sanki k u şla rın sayısı agaçlann taşıyamayacağı kadar çoktu.
Sanki b ü tü n g ö k y ü z ü n ü kaplamışlardı.
D elirm iş g ib i ö tü y orlar. D elirm iş gibi ötüyorlar. Ah Tanım,
delirmiş g ibi ötü y orlar.
M alorie g ö rem iy o r olsa da bir kere daha omzunun üzerinden
ark asın a b a k tı. O ğlan bir ses duymuştu. Kuşlar deliye
dönmüştü. O n la n takip eden kimdi?
Ama a rtık b iri tarafın d an takip edildiklerini düşünmüyordu.
O n ları ta k ip ed en şey sonunda onlara yetişmiş gibi
hissediyordu.
277

"Bu bir insan sesi!” diye bağırdı Oğlan. Gökyüzünden gelen
korkunç gürültüye rağmen sesini annesine duyurmayı
başarmıştı.
Malorie bundan emindi. Kuşlar kesinlikle aşağıda bir şey
görmüşlerdi.
Kuşlann topluca ötOşleh gitgide arttı ve tek düze bir sese
dönüşüp sınırlann ötesine geçm eden önce iyice yükseldi.
Malorie kuş seslerinin içinden geldiğini sandı. Sanki aklını
kaçırmış binlerce kuşla dolu kocam an bir kuş kafesine kısılıp
kalmıştı. Hepsinin üzerine devasa bir kafesin indiğini hayal
etti. Kanon bir kutunun. G üneşi sonsuza dek kesen bir kuş
kapanının.
O ne? O ne? O ne?
Sonsuzluk.
Nereden geldi? Nereden geldi? Nereden geldi?
Sonsuzluktan.
Kuşlar çığlıklar attı. Ç ıkardıklan ses, kuşlara özgü o utlı
melodiye hiç benzemiyordu.
Kız yerinden sıçradı.
“Anneciğim, bana bir şey çarptı! Bir şey düştü!”
Malorie de hissediyordu. Yağmurun başladığını düşündü.
Her ne kadar im kânsız olsa da kuşlann sesi gittikçe yükselip
sağır edici bir seviyeye ulaştı. M alorie kulaklannı kapatmak
zorunda kaldı. Çocuklara seslenip aynısını yapmalan
için onlara yalvardı.
Bir şey sertçe yaralı om zuna düştü ve acı içinde kıvranarak
yerinden sıçramasına neden oldu.
Bir eliyle göz bağını tutarak ona çarpan şeyi bulmak için
kayığı yokladı.
Kız tekrar irkildi.
“Anneciğim!"
278

Malorie onu bulm uşiu. Başparmağıyla işareı parmağının
arasındaki şey yağm ur damlası değil, minicik bir kuşun harap
haldeki bedeniydi. Kuşun kınlgan kanadını hisseni
M alorie a n ık b iliy o rd u .
Başlannın üzerinde olmasına rağmen bakmalannm yasak
olduğu gökyüzünde kuşlar birer birer ölüyordu, Birbirlerini
öldürüyorlardı.
“Başlarınızı horuyunl Göz bağlannıza whip(ifemP
Sonra kuşlar tıpkı bir dalga gibi saldınya geçtiler. Gök-
çTİzûndcn tüylü bedenler yağıyordu. Nehir, sulanna dûKn
binlerce kuşun ağırlığıyla hırçınlaştı. Kuşlar kayığa çarpiılar.
Dimdik bir şekilde düşüyorlardı. Malorie bir darbe aldı. Başına,
koluna çarptılar. Sonra bir darbe daha aldı. Anlından bir
une daha.
Kuşlann kanı yanaklanndan süzülürken onlann udim
alabiliyordu.
Scti de kokusunu alabilirsin, ölüm, ölüyorlar Çûriyorlar.
Gökyüzü yanlıyor, gökyüzü ölüyor, gökyüzü öldü.
Malorie çocuklara seslendi ama Oğlan zaten konuşuyor,
ona bir şeyler söylemeye çalışıyordu,
“R iv e r b r id g e ,” d iy o rd u . “İk i yüz yetmiş ûç Shillingham,,,
benim a d ı m ...”
“N e ?”
Malorie iki büklüm halde öne doğru eğildi. Oğlanın du-
daklannı sertçe kulağına bastırdı.
“R iv e r b r id g e ,” d e d i. “İk i yüz yetmiş ûç Shillingham. Benim
a d ım T o m .”
Malorie yaralı halde doğrulup göz bağını kavradı.
Benim ad ım Tom.
Kuşlar vücuduna çarpıyordu. Sağır edici paiınılarla kayığın
içine düşüyorlardı.
Ama Malorie’nin düşündüğü onlar değildi.
O , T o m ’u d ü ş ü n ü y o r d u .
279

Merhaba! Sizi Riverbridge’den arıyorum. İki yüz yetmiş Uç
Shillingham. Benim adım Tom. Telesekreterinize ulaşmanın beni
nasıl rahatlattığını eminim tahmin edebiliyorsunuzdur çünkü bu
hâlâ elektriğiniz olduğu anlamına geliyor. Böylece biz...
Malorie başını iki yana sallamaya başladı.
Hayır Hayır Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. Hayır. Hayır
Hayır Hayır
“HAYIR!”
Onu ilk duyan Oglan’dı. Tom’un sesini. Kaydedilmiş ve
dunnaksızın tekrar eden sesini. Ses, hareketle tetikleniyordu.
Onun için. Malorie için. Nehirden gelmeye karar vermesi ihtimaline
karşı. O gün ne zaman olursa olsun. Tom, tatlı Tom
onca yıldır konuşuyordu. Onunla iletişim kurmaya çalışıyordu.
Birine ulaşmaya çalışıyordu. Evdeki hayatlarıyla başka bir
yerdeki daha iyi bir hayat arasında köprü kurmak için didi-
niyonlu.
Tanıyacağını bildikleri için onun sesini kullandılar. Zamanı
geldi Malorie.
Gözlerini açman gereken o an geldi.
Çimler ne kadar yeşildi? Yapraklar ne kadar renkliydi?
Ayaklannm altındaki nehre yayılan kuşların kanı ne kadar
kırmızıydı?
“Anneciğim!” diye seslendi Oğlan.
Anneciğinin gözlerini açması gerekiyor, demek istedi. Annen
bakmak zorunda.
Ama kuşlar deliye dönmüştü.
“Anneciğim!" dedi Oğlan tekrar.
Yanıt verdi. Kendi sesini güçlükle tanıdı.
“Ne oldu O ğlan?”
“Burada bizden başka bir şey var Anneciğim. Hemen burada."
Kayık durdu.
Bir şey kayığı durdurmuştu.
Yam başlanndaki suda onun hareket ettiğini duyabiliyordu.
280

Bu h ir h a y v a n d e ğ il, diye düşündü. Bu Gary dedeğil. Bu, dört
buçuk y ıld ır s a k la n d ığ ın şey. D ışan bakm ana izin vermeyen şey.
M alorie k e n d in i h azırla d ı.
Sol ta ra fın d a su d a b ir şey vardı. Kolunda sadece birkaç
santim u z a k lık ta y d ı.
B a şın ın ü z e r in d e k i k u şla r gittikçe uzaklaşıyordu. Delice
bir telaşla g ö k y ü z ü n ü n s ın ın n a doğru yükseliyor gibiydiler.
Y an ın d ak i ş e y in v a rlığ ın ı hissedebiliyordu.
K u şlar s e s s iz le ş ti. S u sk u n la ştı. Soldu. Yükseldi. Gitti.
T om ’u n s e s in i d u y m a y a devam ediyordu. Nehir kayığın iki
yanından a k m a y ı sü rd ü rü y o rd u .
M alo rie g ö z b a ğ ın ın yü zünden çekilerek çıkarılmaya çalışugını
h is s e d in c e ç ığ lık a ttı.
H arek et e tm e d i.
G öz b a ğ ı, k a p a h g ö z lerin d en bir santim b d a r uzaklıkta
durdu.
O nu d u y a b iliy o r m u y d u ? N efes alıp verişini? Duyduğu o
muydu? S o lu k a lı p v e r iy o r o la b ilir miydi?
Tom , d iy e d ü ş ü n d ü . Tom b ir m esaj bıraktı.
Tom ’u n s e s i n e h ir b o y u n ca yankılanıyordu. Sesi kulağa
umut d o lu g e liy o rd u . C an lıy d ı.
Tom. G ö z le r im i a ç m a k z o ru n d a kalacağım . Konuş benimle.
Lütfen. B a n a n e y a p a c a ğ ım ı sö y le. Tom, gözlerimi açmak zorunda
k a la c a ğ ım .
Sesi y ü k s e k le rd e n geliyord u . Sesi güneş gibiydi, tüm o karanlığın
iç in d e k i te k ış ık kaynağı gibi.
G öz b a ğ ı y ü z ü n d e n b iraz daha uzaklaştı. Dügüra başının
arkasına b a tıy o rd u .
Tom, g ö z le r im i a ç m a k z oru n d a kalacağım .
Ve s o n ra ...
281

...yaptı-
M alorie y a ta k la d o ğ ru lu p elini kamına götürdüğünde bir
sûredir in le d iğ in i fa rk etti. Yatak terden smlsıklam olmuştu.
İki ad am te la şla od aya daldı. Her şey bir rüya gibiydi.
G erçekten b e b e ğ im m i o la c a k ? Bir bebek? Bunca zamandır
gerçekten h a m ile m iy d im ?
K o rk u tu cu y d u .
Shann on n e r e d e ? A n n em nerede?
B aşlan g ıçta o d a y a giren lerin Felix ve Jules olduğunu anlamadı.
“Lanet o ls u n ,” d ed i F e lix . “Olympia da orada. Sancılan ild
saat kadar ö n c e b a ş la d ı.”
O rada m ı, d iy e d ü şü n d ü M alorie. Orası neresi?
A dam lar o n a e lle rin d e n geldiğince özenle yaklaştılar ve
onu y atağ ın k e n a r ın a çek tiler.
“Buna h a z ır m ıs ın ? ” diye sordu Jules kaygılı bir tavırla.
M alorie k a ş la r ın ı ça tıp aynı anda hem pembe hem de solgun
g ö rü n e n y ü z ü y le ad am a bakm akla yetindi.
“U y u y o rd u m ,” d ed i. “B en sadece... Felix, o nerede?"
“D o ğu m a h a z ır ,” d e d iju le s gülümsemek ve onu rahatlatmak
için k e n d in i zo rla y a ra k . “Harika görünüyorsun Malorie.
Hazır g ö r ü n ü y o r s u n .”
283

Malorie sorusunu y in elem ek ü z erey d i k i h e n ü z o soramadan
Felix araya girdi.
“Bunu tavan arasında yap acağ ız. T o m o ra s ın ın evdeki en
güvenli yer olduğunu söy lü yor. B ir ş e y le rin y o lu n d a gitmemesi
ihtim aline karşı. A m a h iç b ir şey o lm a y a c a k . O İym pia bir
süredir orada. S a n cıla n ik i saat ö n c e b a şla d ı. T om ve Cheryl
iTikanda onun yantndalar. E n d iş e le n m e M a lo rie . Elim izden
gelen her şeyi yap acağız.”
Malorie yanıt verm ed i. İçin d e d ışa rı ç ık m a k zoru nda olan
bir şey olduğunu h issetm ek , y a şa d ığ ı e n k o r k u tu c u ve inanılmaz
histi. Adam lar k o lla rın ın a ltın a g irip o n u o d ad an çıkardı,
eşikten geçirdi ve k o rid o ru ta k ip e d e re k e v in a rk a sın a doğru
taşımaya koyuldular. T avan a ra sın a ç ık a n m e rd iv e n le r çoktan
indirilmişti. Ev ark a d a şla n o n u d e n g e d e tu tm a y a çalışırken
Malorie koridorun so n u n d a k i p e n c e re y i ö rte n battaniyeleri
gördü. Saatin kaç o ld u ğ u n u m e r a k e tti. E rte s i g ece miydi?
Yoksa aradan bir hafta m ı g e ç m işti?
Gerçekten bir b e b e ğ im m i o la c a k ? Ş im d i m i?
Fehx ve Ju les esk i a h şa p b a s a m a k la n ç ık m a s ın a yardım
etü. Ûst kattaki O lym p ia’n ın s e s in i d u y a b iliy o rd u . Ve Tom ün
nefes al, iyi o la caksın , ç o k iy isin d iy e n n a z ik sesin i.
“Belki o kadar da fa rk lı o lm a z ,” d ed i. T a n n ’ya şükürler
olsun ki Felix ve Ju le s ç a tırd a m a k ta o la n b a sa m a k la rd a ona
yardım ediyorlardı. “B elk i h e r şe y u m u t e ttiğ im şek ild e gerçekleşir.”
Yukanda M alorie’n in sa n d ığ ın d a n d a h a g e n iş b ir alan vardı.
Odayı tek bir m um a y d ın la tıy o rd u . O İy m p ia yere serilmiş
bir havlunun üzerinde y a tıy o rd u . C h e ry l h e m e n yan ı başındaydı.
Oiympia’nm d izleri h av aya k a ld ır ılm ış tı v e in c e bir çarşaf
belden aşağısını ö rtü y o rd u . J u le s , M a lo r ie ’y i O iym pia’ya
bakacak şekilde yere serilm iş b a ş k a b ir h a v lu n u n üzerine yatırdı.
Tom, M alorie’ye y ak laştı.
284

“Ah, M a lo r ie !” d ed i Olympia. Soluksuz kalmıştı ve vücudunun
geri k a la n ı eğ ilip bükülürken feryat ediyordu. “Burada
olduğuna ç o k s e v in d im !”
Kalın b ir sis p e rd e sin in ardındaki Malorie, bacaklanna örtülen
çarşafı v e O iy m p ia ’nın yansıması gibi duran bedenini
görünce h â lâ u y u d u ğ u n u düşünmeden edemedi.
“O lym p ia, n e k a d a r zam andır buradasın?"
“B ilm iy o ru m . S a n ırım zam anın başlangıcından beri!"
Felix s a k in s a k in O iym p ia’yla konuşuyordu. Ona bir şeye
ihtiyacı o lu p o lm a d ığ ın ı sordu. Sonra istenilenleri almak için
alı kata in d i. T o m , C h e ry l’e her şeyi temiz tutması gerekliğini
hatırlattı. K u lla n d ık la n aletler temiz olduğu sürece hiçbir
sıkıntı y a ş a m a y a c a k la n n ı söyledi. Temiz çarşaflar ve havlular
kullanıyorlardı. T o m ’u n evinden getirdiği el antiseptiğinden
faydalanıyorlardı. İk i kova dolusu da su vardı.
Tom s a k in g ö rü n ü y o rd u ama Malorie adamın sakin olmadığını
b iliy o rd u .
“M a lo rie ?” d iy e sesle n d i Tom.
“E v e t?”
“İh tiy a cın o la n b ir şey var m ı?”
“Biraz su ya n e d ersin ? Ve biraz da müzik Tom.”
“M üzik m i? ”
“Evet. H a fif ve s a k in b ir müzik; biliyorsun işte... ”Bedenimin
çatı k a tın ın z em in in d e çıkardığı sesleri bastıracak bir şey.
“Flüt olab ilir. O k a se tte k i g ib i.”
“T am am ,” d ed i T om . “Getireceğim .”
Tom, M a lo rie ’n in yanından geçip arkasındaki merdivenlerden
indi. M a lo rie d ik katin i Oiympia’ya verdi. Hâlâ uyku
m ahm urluğunu ü z e rin d e n atamamıştı. Bir adım kadar ötedeki
kâğıt h a v lu n u n ü zerin d e küçük bir bıçak gördü. Cher)l
onu henüz su ya b a tırm ıştı.
“Yüce İs a ,” d iye h ay kırd ı Olympia. Felix dizlerinin üzerine
çöküp k a d ın ın e lin i tuttu.
285

M alorie olan biten i izliyord u .
Bu in san lar, diye d ü şü n d ü , g a z e t e d e k i b i r ila n a y a n ıt v erecek
türden insanlar. B u n la r h a y a t t a k a lm a y ı b ilen ler.
Kısa bir anlığına b e d e n in i ta tlı b ir h u z u r d a lg a sı kapladı.
Bunun uzun sü rm ey eceğ in i b iliy o rd u . E v a rk a d a ş la rın ın yüzleri
birer birer z ih n in d en g e ç iy o rd u . H e p sin i sev iy o rd u .
Tannm, diye d ü şü n d ü , ne k a d a r d a c e s u r d a v r a n d ık .
Ansızın O lym p ia, “T an n m !" d iy e b a ğ ırd ı. C h e ry l çabucak
kadının yanm a geldi.
Bir keresinde Tom b u rad a k a s e ti a r a r k e n M a lo rie m erdivenlerin
başında d uru p o n u b e k le m iş ti a m a k e n d isi buraya
daha önce hiç çık m a m ıştı. Ş im d i g ü ç lü k le n e fe s a la ra k odanın
yegâne penceresini ö rte n p erd ey e b a k ıy o r v e ü rp e riy o rd u . Tavan
arasını bile g ü v en cey e a lm ış la rd ı. B u n u n g ib i nered eyse
hiç kullanılm ayan b ir o d a n ın b ile b a tta n iy e y e ih tiy a c ı vardı.
Gözleri pencerenin ah şap p e rv a z ın d a , p a n e l d u v a rla rd a , gittikçe
sivrilen tavanda, G e o r g e ü n a rk a s ın d a b ıra k tığ ı eşyalarla
dolu kum larda gezindi. D ah a s o n ra y ü k s e k b ir y ığ ın haline
getirilmiş battaniyeler, p la stik e şy a la rla d o lu b ir k u tu , esk i k i­
taplar ve eski giysiler görd ü .
Eski giysilerin yan ın d a b iri d ik iliy o rd u .
Bu, Don’du.
Malorie kam ın ın k a s ıld ığ ın ı h is s e tti.
Tom elinde bir b a rd a k su v e k a s e tle r i ç a lm a k iç in ku llan -
dıklan teyple geri d öndü.
“İşte burada, M a lo rie ,” d ed i. “O n u b u ld u m .”
Küçük hoparlörlerd en in le r c e s in e ç a la n k e m a n la rın sesi
duyuluyordu. M alorie b u n u n k u s u rs u z o ld u ğ u n u d üşündü.
“Teşekkür ed erim ,” d ed i.
Tom’un yüzü son d erece y o rg u n g ö r ü n ü y o rd u . G ö z le ri şişmiş,
yan açık vaziyetteydi. B ir sa a t y a d a d a h a az uyum uş
gibiydi.
286

M alorie, v ü cu d u n u ele geçiren krampın gerçek olamayacak
kadar şid d e tli old u ğunu düşündü. Belinden aşağısı birayı
ııızağının için d e k a lm ıştı sanki.
A rkasından s e s le r geliyordu. Tavan arasının merdivenlerinin
b aşın d an . K o n u şa n Cheryl’di. Jules’tu. Kimlerin orada
olup o lm ad ığın ı g ü çlü k le ayırt edebiliyordu.
“Ah T a n rım !” d iye bağırdı Oİympia.
Tom o n u n la b irlik tey d i. Felix yeniden Malorie'nin yanına
döndü.
“B a şa ra caksın ,” diye bağırdı Malorie, Oiympia’ya.
Bağırdığı sıra d a d ışan d a kulaklan sağır eden bir gök gûrûllüsû
d u y u ld u . Y ağm ur damlaları acımasızca çalıyı dövüyordu.
Fler n e d e n s e yağm u r tam da Malorie’nin aradığı sesti.
Dışarıdaki d ü n y a so n u n d a M alorie’nin hislerini yansıtmaya
başlamıştı. F ır tın a lı. Tehditkâr. Pis. Ev arkadaşlan gölgelerin
arasında b eliy o r, so n ra yine kayboluyordu. Tom endişeli görünüyordu.
N efes n efese kalan Oİympia gürültülü bir şekilde
soluk alıyord u . M erd iv en ler çatırdadı. Yukanya yeni biri çıkmıştı.
G e le n J u le s ’tu. Tom , adama Oiympia’nın doğumunun
Malorie’n in k in d e n ç o k daha önce gerçekleşeceğini söyledi.
Dışanda k o r k u n ç b ir fırtına kopuyordu. Şimşekler çakarken
Don’u g ö rm e k M a lo rie ’yi rahatlatmıştı. Adamın yüz hatları
çökmüş, g ö z le rin in altındaki koyu renkli halkalar iyice belirginleşmişti.
M alorie’n in k arn ın d a dayanılmaz bir baskı vardı. Bedeni
kendi kafasın a göre hareket ediyor, zihninin huzura dair duyduğu
açlığı g ö rm e z d e n geliyordu.
Çığlık a ttı ve C h eryl, Oiympia'nın yanından aynlıp ona
geldi. M alorie, C h e ry l’in hâlâ yukarıda olduğunun bile farkında
değildi.
“Bu k o r k u n ç ,” dedi Oİympia dişlerinin arasından.
287

Malorie birbirlerinin b ed en lerin e uyum gösterip aynı dönemlerde
regl olan kad ınlan d üşündü. K im in bebeğini daha
önce dünyaya getireceğini k o n u ştu k la rı sırad a o da Olympia
da aynı anda doğum yap ab ilecek lerin e d air en ufak bir şaka
dahi yapmamıştı.
Ah, Malorie geleneksel doğum u nasıl da arzu ediyordu!
Biraz daha gök gürültüsü.
Üst kat artık daha karanlık tı. Tom ik in c i b ir mum getirip
yaktı ve M alorie'nin solu na koydu. M u m u n titreşip duran
alevinde Felix’i ve C heryl'i gördü am a O iy m p ia’nm yüzünü
tam olarak görem iyordu. G övd esi ve yü zü , titreşen gölgeler
tarafından gizleniyordu.
Arkasındaki m erdivenlerden b iri ind i. D o n m uydu? Boynunu
döndürmek islem iyord u. Tom m u m u n aydm latüğı yerden
geçip gölgelerin arasında k ay b o ld u . S o n ra F elix. Ardından
Cheryl. Gölgeler, hayalet gib i h a rek e t ed erek M alorie’yle
01\Tnpia arasında gidip geliyordu.
Yağmur damlalan sertçe çatıya d ü şü y ord u .
Aşağıda gürültülü b ir kargaşa vard ı. M a lo rie em in değildi
ama birinin bağırdığını d uyduğunu d ü şü n d ü . Yorgun zihni
ona oyunlar mı oynuyordu? T a rtışa n la r kim d i?
Gerçekten de alt katta b irile ri ta rtışıy o r gibiydi.
O anda bunu düşünem ezdi. D ü şü n m e y ecekti.
“Malorie? ’ Cheryl’in yüzü an id en yan ın d a belirdiğinde
Malorie çığlık attı. “E lim i sık. İstersen k ıra b ilirsin b ile.”
Malorie, burayı b ira z a y d ın la tın , b a n a b ir d o k to r bulun, bu
şeyi benim içimden ç ıkarın , d em ek istiyord u .
Bunun yerine Cheryl’e h o m u rd a n a ra k k a rşılık verdi.
Bebeğini doğuruyordu. A rtık ne zam an d oğum yapacağı
konusunda endişelenm esine gerek k a lm a m ıştı.
Artık olan biteni fa r k lı mı göreceğim ? H er şey i bu bebeğin
prizmasından görm üştüm . Evi b ö y le tan ım ıştım . Ev a rk ad a ş­
larımı. EHinyayı. H aberler b a ş la d ığ ın d a v e bittiğ in d e o n lan bu
288

perspektiften izlem iştim . Korkmuştum, paranoyaklaşmısiım ve
(ûlt daha kötü sü n ü yaşam ıştım . Bedenim sokahlarda özgürce
dolaştığım h a lin e döndüğünde olan biteni olduğundan Jarhlı mı
göreceğim?
Tom neye benzeyecek? Fikirleri hakkında ne düşüneceğim?
“M alorie!” diye seslendi Olympia karanlığın içinden.
"Bunu b aşarabileceğim i sanmıyorum."
Cheryl, O iym p ia’ya başarabileceğini söyledi, neredeyse
doğum gerçekleşecekti.
“Alt katta n e le r olu yor?” diye sordu Malorie aniden.
Don alt kattaydı. Tarüştığını duyabiliyordu. Jules'un da.
Evet. D on ve Ju le s tavan arasının altındaki koridorda tanışıyorlardı.
Tom o n la rın yanında mıydı? Ya Felix? Hayır. Felix
karanlığın için d en çıkıp elini tuttu.
“M alorie, iyi m isin ? ”
“Hayır,” dedi M alorie. “Alt katta neler oluyor?"
Felix d uraksad ı ve ardından, “Emin değilim. Ama insanlann
birbirlerinin suratlarını dağıtmalanndansa endişelenecek
daha önem li şey lerin var,” dedi.
“Sorun D on m u ?” diye sordu.
“O konuda endişelenm e Malorie.”
Yağmur hızlandı. Sanki her damlanın kendisine özgü duyulabilir
bir ağırlığı vardı.
M alorie başın ı kaldırınca gölgeler arasındaki Oiympia’nın
ona baktığım gördü.
O and a b a ş k a b ir ses daha duyduğunu düşündü.
Yağmurun ve alt kattaki tartışmanın sesine rağmen Malorie
bir şey duydu. Kemanlannkinden bile daha tatlı bir sesli bu.
Ama neydi?
“H a sik tir,” d iy e bağırdı Olympia. “Durdunm şunu!"
M alorie’nin nefes alması güçleşiyordu. Bebek hava kaynağını
kesiyor gibiydi. Sanki aşağı doğru ilerlemek yerine boğazına
tırm anıyordu.
289

Tom oradaydı. H em en yan ındayd ı.
“Üzgünüm M alorie.”
Tom’a döndü. G ördûgû yü zü, a d a m ın y ü z ü n d ek i ifadeyi o
sabahtan sonraki yıllar b o yu n ca h a tırla y a ca k tı.
“Niçin üzgünsün Tom ? B ö yle o lm a k z o ru n d a olduğu için
mi üzgünsün?”
Tom ün gözleri hüzün d o lu yd u . B a şın ı ev et anlam ında
salladı. Her ikisi de ad am ın ö z ü r d ile m e si iç in h iç b ir neden
olmadığını biliyordu am a o da T o m d a h a m ile b ir kadının
oradan aynlam adıgı için ev o la ra k a d la n d ırd ığ ı b ir yerin eşyalarla
tıklım tıkış v aziy ettek i tavan a ra sın d a d o ğ u m yapmak
zorunda kalm am ası g e rek tiğ in in fa rk ın d a y d ı.
Elini tutm ak için u z a n ırk en , “N e d ü şü n d ü ğ ü m ü biliyor
musun?" diye sordu Tom a lça k sesle . “H a rik a b ir an n e olacağını
düşünüyorum. Ç o cu ğ u n u o k a d a r iyi y e tiştire c e k sin ki
dûnyanm böyle bir yer o lm aya d ev a m e d ip e tm e m e sin in bir
önemi kalm ayacak.”
Malorie, paslanm ış d em ir b ir k ıs k a c ın b e b e ğ i için d e n çektiği
hissine kapıldı. San k i ile rid e k i g ö lg e le rin iç in d e bekleyen
bir çekicinin zincirine bağlıydı.
“Tom,” demeyi başardı. “A şağ ıd a n e le r o lu y o r ? ”
“Tom biraz huzursuz. O k a d a r.”
Bu konuda daha fazla k o n u ş m a k istiy o rd u . A rtık D on’a
sinirli değildi. O nu n için e n d işele n iy o rd u . E v arkad aşlarının
içinde yeni dünyadan en ç o k e tk ile n e n o o lm u ş tu . O rad a kaybolmuştu.
G özlerinde u m u tsu z lu k ta n ç o k d a h a d erin bir şey
vardı. M alorie, Tom ’a D o n ’u sev d iğ in i, h e p s in in o n u sevdiğini
ve onun sadece yardım a ih tiy a c ı o ld u ğ u n u sö y le m e k istiyordu.
Ama o sırada tek d ü şü n eb ild iğ i ç e k tiğ i a cıy d ı. O anda tek
kelime etmesi bile m ü m k ü n d eğ ild i. A lt k a tta k i tartışm a artık
ona şaka gibi geliyordu. S a n k i b iri o n a şa k a y a p ıy o rm u ş gibi.
Sanki ev ona, gördün m ü, ta v a n a r a m d a ç e k tiğ in o n c a acıya
rağm en biraz olsun espri an layışın o lm a lı, d e r g ib i.
290

M alorie y o rg u n lu ğ u ve açlığı biliyordu. Fiziksel acı ve ciddi
bir ru h sal y o rg u n lu k . Ama o anda hissclliklerini daha önce
hiç y a şam a m ıştı. E v arkadaşlanndan laf dalaşını kesmelerini
islem ek b ir y a n a , hep sinin evden aynhp o da Olympia da
bebeklerini d ü n y a y a getirene kadar gözleri kapalı bir şekilde
bahçede d ik ilm e le rin i istem eyi bile hak edecek durumdaydı.
Tom ayağ a k a lk tı.
“H em en d ö n e c e ğ im ,” dedi. “Biraz daha su ister misin?"
M alorie b a ş ın ı h a y ır anlam ında salladı ve ardından bakışlarını
g ö lg e le re ve O iy m p ia’nın üzerinde debelendiği çarşafa
kaydırdı.
“B unu b a ş a ra c a ğ ız !” dedi Olympia aniden delilere özgü
bir tavırla. “B a ş lıy o r !”
Ç ok sayıd a ses vardı. A lt kattaki sesler, uvan arasındaki
sesler, g ö lg e le rin a ra sın d a n çıkan yüzlerden gelen sesler, ev
arkadaşları in ip ç ık tık ç a merdivenden yûbelen çalımlar, buradaki
ve a lt k a tta k i d uru m u değerlendiren sesler. Malorie alt
katta bir ş e y le r in y o lu n d a gitmediğini biliyordu ama o sırada
onu d ü şü n e c e k d u ru m d a değildi. Yağmur damlalannın sesi
duyuluyordu a m a b a şk a b ir şey daha vardı. Başka bir ses. Belki
de b ir e n s trü m a n . Y em ek odasındaki piyanodan çıkabilecek
en tiz n o ta la rı an d ıra n bir ses.
A niden ve tu h a f b ir şekild e Malorie, bedenini başka bir
huzur d a lg a sın ın k a p lad ığ ım hissetti. Ciğerlerini, boynunu ve
göğsünü d e lik d e ş ik eden binlerce bıçağa rağmen ne yaparsa
yapsın, ne o lu rsa o lsu n bebeğin gelmekte olduğunu anladı.
Bebeği şu an d a n a sıl b ir dünyaya getirdiğinin ne önemi vardı?
O lym p ia h a k lıy d ı. B aşlıyordu. Çocuk geliyordu, neredeyse
çıkacaktı ve en b aşından beri yeni dünyanın bir parçası
olmuştu.
K aygıyı, k o r k u y u , p a ra n o y a y ı biliyor. Tom ve jules köpekleri
bu lm a y a ç ık tığ ın d a en dişelen di. Geri döndüklerince acı vr-
291

ici bir rahatlama hissetti. Don'daki değişim yüzünden korktu.
Evdeki değişim yüzünden. Evin umut dolu bir sığınaktan acı ve
kaygı dolu bir yere dönüşümü sırasında. Ben bizi buraya getiren
ilam okurken kalbi ağırlaştı. Tıpkı kilende oturup o defterde yazılanları
okuduğum sırada olduğu gibi.
Düşünceleri so n b u lu rk en M a lo rie , D ö n ü n a lt kattan gelen
sesini duydu.
Bapnyordu.
Yine de adam ın sesi d ışın d a M a lo rie ’yi k a y g ılan d ıran bir
şey vardı.
“Şu sesi duydun m u O ly m p ia ? ”
“N eyi?” diye inledi O lym p ia. Ş e şi, b o ğ a z ı zım b alan m ışça-
sına çıkıyordu.
“Şu ses. Tıpkı b ir...”
“Yağmurun sesidir,” d ed i O ly m p ia .
“Hayır, o değil. Başka b ir ses d a h a var. S a n k i b eb ek lerim izi
çoktan doğurm uşuz g ib i.”
“Ne?”
M alorie’ye göre ses b ir b e b e ğ in k in e b e n z iy o rd u . Bunun
gibi bir şey. M erd ivenlerin b a şın d a k i ev a rk a d a ş la n n ın , birinci
kaün, oturma odasım n ve h a tta k a p ın ın ö te sin d e n geliyordu.
Belki de dışarıdan .
Bu ne anlama geliyord u? N e le r o lu y o rd u ? V eran d ad a biri
mi ağlıyordu?
Bu imkânsızdı. K e sin lik le b a şk a b ir şey o lm a lıy d ı.
Ama o canlıydı.
Şimşek çakü. Tavan arası k â b u sla rd a k in e b e n z e r b ir şekilde
kısa süreliğine ayd ınlandı. İşık e tk is in i k ay b ed ip de gök
gürültüsü duyulduğu sırada b ile p e n c e re y i ö rte n battaniye
Malorie’nin zihnine m ıh lan m ıştı. Ş im şe k çaktığ ın d a O lym pia
çığlık attı ama M alorie g ö zlerin i k a p a ttığ ın d a d a h i arkadaşının
yüzündeki korku dolu ifadeyi z ih n in d e can lan d ırab iliy o rd u .
292

Ama d ik k a ti y e n id e n kam ındaki inanılmaz baskıya yöneldi.
O lym pia o n u n için inliyor gibiydi. Malorie ne zaman korkunç
b ir b ıç a ğ ın k a m ın a saplandığını hisselse Oİympia feryat
ediyordu.
Ben d e o n u n için in liy o r muyum?
Kaset s o n a g e lip durdu. Aynen ali katüki tanışma gibi.
Yağm ur b ile g ü cü n ü kaybetti.
Artık ta v a n a ra sın d a k i en ufak ses bile duyulabiliyordu.
Malorie k e n d i s o lu k la rım dinledi. Onlara yardım eden ev arkadaşlarının
a y a k sesle rin i ayırt edebiliyordu.
G ö lgeler b e liriy o r, son ra da ortadan kayboluyordu.
Tom o ra d a y d ı. B u n d a n emindi.
Felix de o ra d a y d ı am a bundan pek emin değildi.
Ju les şim d i O iy m p ia ’n ın yanındaydı.
D ünya g e r i m i ç e k iliy o r ? Yoksa bu acı içinde enginlere doğru
yelken m i a ç ıy o r u m ?
O g ü rü ltü y ü te k ra r duydu. Kapının önünde küçük bir bebek
vardı sa n k i. A lt k a tta n yaşam dolu genç birinin sesi geliyordu.
A m a ş im d i d aha netti. Artık kavganın, müziğin ya da
yağmurun s e siy le m ü cad ele etm ek zorunda değildi.
Evet, a rtık d a h a n e t, daha ayırt edilebilirdi. Tom tavan arasını
boyd an b o y a a rşın la rk en Malorie adamın ayak sesleri arasında
o nu d u y a b iliy o rd u . T om ün botu ahşap zemine temas
ediyor, k a lk ıy o r v e a lt kattan gelen bebeksi sesi gözler önüne
seriyordu.
M alorie a n id e n sesin nereden geldiğini anladı.
Kuşlar. A m a n T an n m . Kuşlar.
K arton k u tu ev in duvarına çarpıyor, kuşlar tatlı bir melodiyle
ötü yord u .
“Evin d ışın d a b ir şey var,” dedi.
Başlangıçta a lça k sesle.
Cheryl o n d a n sad ece birkaç adım ötedeydi.
“Evin d ışın d a b ir şey v a r!” diye bağırdı sonra.
293

Ju les, O iym pia’nın o m z u n u n a rk a sın d a n b a şın ı kaldırıp
ona baktı.
Alı kattan gü rü ltü lü b ir çarp m a sesi g eld i. F e lix bağırdı.
Ju les koşarak M alorie’n in y a n ın d a n g e çti. M a lo rie ’n in arkasındaki
m erdivenlerden in e n a d a m ın a d ım la rı a celeciy d i.
Panik içindeki M alo rie’n in g ö z le ri tav an a rasın d a Tom ’u
aradı. Orada değildi. A lt kattay d ı.
“O lym pia,” dedi M alorie d ah a z iy a d e k e n d i k e n d in e kon u ­
şarak. “Burada y ap a y a ln ız ız !”
Olympia ona yanıt v erm ed i.
M alorie d in lem em eye çalışıy o rd u a m a k e n d in e h â k im olamadı.
G elen sesleri d in le y erek h e rk e s in o tu rm a o d asın d a olduğunu
tahm in etti. B irin ci k a tta o ld u k la rı k e sin d i. H erkes
bağınyordu. Ju le s, “Y ap m a,” m ı d e m işti?
Tarnşm a alevlen irken M a lo rie ’n in k a r n ın d a k i a c ı da arttı.
M erdivenlere ark ası d ö n ü k o la n M a lo r ie b o y n u n u d öndürdü.
N eler olduğunu ö ğ ren m e k istiy o rd u . O n la ra d u rm a-
lanrtı söylem ek istiyord u. T av an a ra sın d a o n la rın yardım ına
ihtiyacı olan ham ile ik i k a d ın v ard ı. L ü tfe n d u ru n .
Hezeyan h alindeki M a lo rie ç e n e s in in g ö ğ sü n e d ü şm esine
izin verdi. G özleri k ap an d ı. O d a k la n a m a d ığ ın ı, bayılm ak
üzere olduğunu h issetti. Ya da d a h a k ö tü s ü n ü n g elip çatm ak
üzere olduğunu.
Yağmur geri döndü. M a lo rie g ö z le rin i a ç tı. O iy m p ia ’yı,
tavana dönük haldeki b a şın ı g ö rd ü . B o y n u n d a k i dam arlar
ortadaydı. M alorie gözleriy le y a v a şça ta v a n a ra sın ı taradı.
Oiympia’nın yanında k u tu la r vard ı. P e n c e r e o n la rd a n sonra
geliyordu. Sonra b irk aç k u tu d ah a. E sk i k ita p la r. E sk i giysiler.
Dışanda çakan şim şek tavan a ra sın ı a y d ın la ttı. M alo rie gözlerini
yumdu. K aranlığında, tav an a ra s ın ın d u v a rla rın ı gördü.
Pencereler. Kutular.
Ve M alorie’yi yukarı ç ık a rd ık la rın d a D o n ’u n d u rd u ğ u yerde
dikilen bir adam.
294

Bu im k â n s ız , d iy e düşündü.
Ama a d a m o rad ayd ı.
Ve g ö z le rin i ta m a m en açmadan önce orada kimin durduğunu,
tavan a ra s ın d a k in in kim olduğunu anladı.
“Gary,” d ed i M a lo rie zihninden aynı anda binlerce düşünce
g eçerken . “K ile rd e saklanıyordun."
V ic to rü n k ile r k ap ısın a doğru hırladığını hatırladı.
D ö n ü n o ra d a uyuduğunu düşünüyordu.
M alorie, G a ry ’n in gözlerinin içine bakarken alt kaluki
larlışma a le v le n d i. Ju le s sesi son derece boğuk çıkıyordu.
Don’u n k i ise ö fk e d o lu . Birbirlerine yumruk satnıruyorlardı
sanki.
Gary g ö lg e le r in arasından çıktı. Malorie’ye doğru yaklaştı.
G ö z le r im iz i k a p a ttığ ım ız ve Tom kapıyı açlığı zaman, diye
düşündü. D o n o n u ev in d erin liklerin e soktu.
“B urad a n e y a p ıy o rsu n ? !” diye bağırdı Olympia aniden.
Gary ona b a k m ıy o rd u . Tek yaptığı Malorie’ye yaklaşmaktı.
“B en d en u z a k d u r!" diye bağırdı Malorie.
Adam M a lo r ie ’n in yanında dizlerinin üzerine çöktü.
“S en ,” d ed i. “Şu durum d a ne kadar da savunmasızsın. Bir
insanı b ö y le sin e b ir dünyada kapı dışan etmeyecek kadar anlayışlı
o ld u ğ u n u sa n m ış tım .”
Bir kere d a h a şim şe k çaktı.
“Tom! J u le s ! "
Bebeği h e n ü z d o ğm am ıştı ama eli kulağında olmalıydı.
“B a ğ ırm a,” d ed i Gary. “Sana öfkeli değilim.’’
“Lütfen b e n i ra h a t bırak. Bizi yalnız bırak.’’
Gary gü ld ü .
“Bunu s ö y le m e k te n b ir türlü vazgeçmiyorsun! Beni göndermek
iste y ip d u ru y o rsu n !”
Gök g ü rü ltü sü duyuldu. Ev arkadaşlarının sesi yükseliyordu.

“Buradan asla ayrılm ad ın ,” dedi M alorie. D udaklarından
dökülen her kelim e göğsü nden k ü çü k b ir kaya kaldırm ak
gibiydi.
"Haklısın. Hiç gitm ed im .”
Malorie’nin gözlerinde yaşlar belird i.
“Don bana yardım edecek ve o y lam an ın son u cu n d a kapı
dışan edileceğimi öngörecek akla s a h ip ti.”
Don, diye düşündü, sen n e y a p tın ?
Gary kadının üzerine eğildi.
“Doğum yaparken sana b ir h ikây e an latm am d an rahatsız
olur musun?”
"Ne?"
“Bir hikâye. A klını acıdan u z a k la ştıra cak b ir şey. Harika
bir iş çıkardığını söylem em e izin ver. E n azın d an karım dan
çok daha iyi beceriyorsun.”
Oiympia’mn solu klan iyice k ö tü le şm işti, k e sik kesikti,
bunu atlatamayacak gibiydi.
“İki ihrimal var,” dedi Gary. “Y a ...”
“Lütfen,” diye su lan d ı M alorie. " L ü tfen b e n i yaln ız bırak.”
“Ya düşüncelerim doğru ya da h er ne kad ar bu kelim eyi
kullanmaktan nefret ediyor o lsam da b a ğ ış ık lığ ım var.”
Sanki bebek, M alorie’n in b ed e n in in k ıy ısın a gelm işti ama
dışan çıkamayacak kadar b ü y ü k lü . M alo rie n efesin i tutup
gözlerini yumdu. Acı her yerdeyd i, h atta k aran lığ ı bile esir
almıştı.
Burada olduğunu bilm iyorlar. A m a n T an rım , y u k a r ıd a olduğunu
bilmiyorlar.
“Uzun bir süre boyunca sokağı iz le d im ,” d ed i Gary. “Tom
ve Jules blokun etrafında tö k ezley erek ile rle rk e n o n ları seyrettim.
Tom sığındığım çad ın in c e le rk e n o n d a n sad ece birkaç
santim uzaklıktaydım.”
“Kes şunu. KES ŞU N U !”
296

Ama bağırm ak sadece acıyı kötûlesiiriyordu, Malorie
odaklandı. Ikın d ı. Nefes aldı. Ama adamın söylediklerini
duymadan edem iyordu.
“Gece gü ndüz yaratıklar önümden geçerken orada durmuş,
h içb ir zarar görmeden onlan izliyordum. Bu büyûleyidydi.
Bu sokağa yerleşm em in nedeni de buydu Malorie. Dışarısının
ne kad ar yoğun olduğuna dair en ufak bir fikrin yok."
Lütfen. Lü tfen . Lütfen. Lütfen. Lütfen. Lütfen. Lütfen. Lütfen.
Lü t f e n .
M alorie, T om ’un alt kattan gelen sesini duydu.
“Ju les! Sana ihtiyacım var!”
G ürültülü ayak sesleri yeniden alı kala yöneldi.
“TO M ! B İZ E YARDİM ET! GARY BURADA! TOM!"
“Şu anda epeyce m eşgul,” dedi Gary. “Aşağıda ciddi bir
durum var.”
Gary ayağa kalktı. Tavan arasının kapısına doğru adım
aup kapıyı sessizce kapattı.
Sonra da kilitled i.
“Daha iyi m i? ” diye sordu.
“Ne y a p tın ?” dedi M alorie dişlerinin arasından.
Aşağıdan gelen bağırışların dozu iyice artmışlı. Sanki herkes
aynı anda h arek et ediyor gibiydi. Malorie bir anhgına aklım
kaçırdığını sandı. Ne kadar güvende olursa olsun yeni
dünyanın çılg ın lığın d an gizlenmesinin mümkün olmadığını
düşünmeye başlam ıştı.
Tavan arasının kilitli kapısının ardından bir çığlık yükseldi.
Malorie b u n u n Felix olduğunu düşündü.
“Karım hazır değild i,” dedi aniden Malorie'nin yanında
bilen Gary. “O nlardan birini gördüğünde onu izliyordum.
Onun yaklaşm akta olduğu konusunda karımı uyarmadım.
Ben..."
“Neden b iz e söylem ed in ? ” diye sordu Malorie ağlayarak
ıkınırken.
297

"CAnkû.’ dedi Gary tıp k ı diğerleri gilri hiçbiriiiiz baıu
tMiHHardımz. Doo dışında.*
*Sen akimı kaçırmışsın.”
Gary uniarak güldü.
*Ah katta neler ohıyor?!* diye bagm lı OIympia. 'M alorie!
Alt katta n et« okQror?!*
'Bibafyonum/'
“Sorun Don,’ dedi Gary *O na öğrettiklerim konusunda
d erlerin i ikna etmeye çahşıyor *
“SORUN DON!'
Ah katlan gelen sesler sanki tavan arasında konuşuyorlarmışçasma
netti.
“ONLARI in d ir e n D ONDU! DON BATTANİYELERİ
İNDİRDİ!’
“R a zarar vcım eyccekler,' diye fısıldadı Gary. Nemli sakalhn
Makffie'nitt knla^na değiyordu.
Ama kadm artık onu dinkm iyordu.
“Malorie?' diye fısıldadı OIympia.
“DON BATTANİYELERİ İNDİRDİ VE KAPIYI A ÇTI! EVİN
iç in d e l e r ! BENİ DUYDUN MU? EVİN İÇ İN D E L ER !'
Bekek geiiyoc Bebek geliyor: Bebek geliyor.
“Malorie?'
'Otympia,' dedi umutsuz, bozguna uğram ış bir ses tonuyla.
Bu dopu ıramda? Se» gerçekten kendini bu kadar ele verebilir
miydi ? “Evet. Su anda cvdeler."
Dışarıdaki fırtına duvarları kam çılıyordu.
Alttaki kargaşa akıl almaz boyutlara ulaşm ıştı.
'Sesleri kurtlara benziyor,’ dedi OIym pia ağlayarak. “Sesleri
kurtlara benziyor!'
Don. Don. Don. Don. Don. Don. Dan. Dan. Don. Dan.
Battaniyeleri indirdi.
Onknn içeri girmesriıe izin verdi.
R ri yaratıkbn gördü.
296

O nlann içeri girmesine izin verdi.
Biri aklını kaçırmıştı ama kimdiT
Don onlann içeri girmesine izin »erdi.
Don batuniyeleri indirdi.
Don onlann bize zarar vereceğine inanmıyor
Don bunun sadece zihnimizde olduğunu dûşitnityor.
Gary yem ek
Dönün yanına çökm üştü.
odasındaki sandalyede oturmakta olm
Gary kilerdeki perdenin arkasına saklanıp onunla l^anŞ'
muştu.
Don battaniyeleri indirdi.
Gary onlann gerçek olmadığmı, zararsız olduklannı söylemişti.
Biri delirmiş olabilirdi. Deliren kimdi? Kimdi deliren?
Ikın Malorie, ıkın, artık düşünmen gereken bir bebeğin var;
(ger istiyorsan gözlerini kapatabilirsin ama ıktn, ıkın
Yaratıklar sonunda eve girmeyi başarmışu.
Ve evdeki herkesin sesi kurtlannkine benziyordu.
Kuşlar, diye düşündü Malorie panik içinde, gerçekten iyi
kir fikirdi Tom. Harika bir fikirdi.
Oİympia telaş içinde sorular sorup dunıyordu ama Malorie
ona yanıt veremezdi. Zihni meşguldü.
“Doğru mu? Gerçeklen yaratıklardan biri içeri mi girdi?
Bu doğru olamaz. Buna asla izin vermeyiz! Yaratıklar gerçekten
evin içinde mi? Hem de şu anda?’
Ah kattaki duvarlardan birine bir şey çarpü. Belki de bu
bir bedendi. Köpekler havlıyordu.
Biri köpeklerden birini duvara fırlattı.
“DON BATTANİYELERİ İNDİRDİ!”
Aşağıda kimlerin gözleri kapalıydı? Kimin aklı başındaydı?
Ev arkadaşlan deliye dönerken Malorie gözlerini kapatabilir
miydi?
Ulu Tannm, diye düşündü Malorie. Orada ötecekler.
299

Bebek onu öldürüyord u.
Gary hâlâ kulağına b ir şey ler fısıld ıy o rd u .
“M alorie, alt kattan g elen s e sle r d e m e k isted iğ im şeyi kanıtlıyor.
Deliye d ö n m eleri g e rek tiğ in i d ü şü n ü y o rla r. A m a delirm
ek zorunda değiller. A ylarım ı d ışa rıd a g eçird im . H aftalar
boyunca o n lan iz led im .”
“İm k ân sız,” d ed i M a lo rie . B u k e lim e y le G a r y ’y i m i yoksa
hiç d in m eyecekm iş g ib i g ö r ü n e n a c ıs ın ı m ı h e d e f aldığını
bilm iyordu.
“ilk defa onlard an b irin i g ö rd ü ğ ü m d e a k lım ı kaçıracağım ı
sandım .” Gar>' gergin b ir ş e k ild e g ü ld ü . “A m a d elirm ed im .
Yavaş yavaş aklım ın hâlâ b a şım d a o ld u ğ u n u fa rk ettiğ im d e de
arkadaşlanm a, ailem e, ç e v re m d e k i h e rk e s e o la n la rı anlam aya
başladım .”
“Seni d a h a f a z l a d in le m e k istem iy o ru m !'' d iy e b ağırd ı M a­
lorie. Ortadan ikiye b ö lü n e c e ğ in i sa n d ı. B ir h a ta olduğunu
düşünüyordu. İçin d en ç ık m a k iste y e n b e b e k ç o k b ü y ü k tü ve
onu ortadan ikiye b ö lecek ti.
Bu bir oğlan o lm a lı, diye d ü şü n d ü .
“Ne diyeceğim , b iliy o r m u s u n ? ”
“Kes şunu!"
“Ne diyeceğim , b iliy o r m u s u n ? ”
“H ayır! H ayır! H ay ır!"
Olympia uluyordu, g ö k y ü z ü u lu y o rd u , a lt k a tta k i köpek ­
ler uluyordu. M alorie ö z e llik le J u le s ’u n s e s in i d u y d u ğ u n u düşündü.
Alt katta orad an o ray a k o ş tu rd u ğ u n u d u yabiliyord u .
Alt kattaki banyoda b ir şey leri p a rç a la m a y a ç a lış tığ ın a yem in
edebilirdi.
“M alorie, belk i de g e rçek te n b a ğ ış ık lığ ım v a rd ır ya da sadece
olan bitenin fa r k ın d a y im d ir ."
E ğer isteseydin b iz im için n e le r y a p a b ile c e ğ in i b iliy o r m usun,
senin sayende ne k a d a r g ü v en d e o la b ile c e ğ im iz i a n lıy o r musun,
diye haykırm ak istiyord u M alo rie.
300

Ama G a ry d eliyd i.
Büyük o la s ılık la e n başınd an beri öyleydi.
Don b a t t a n iy e le r i indirdi.
Gary y e m e k od asında adamın yanında dizlerinin üzerine
çökmüştü.
K ilerdeki p e rd e n in arkasından onunla konuşmuşlu.
Gary. D ö n ü n om zu ndaki şeytan.
Tavan a ra s ın ın k ap ısın a gürültülü bir şekilde vuruldu.
“BEN İ İÇ E R t A L IN !” diye bağırdı biri.
Kapının ö n ü n d e k i F elix , diye düşündü Malorie. Veya Don.
“YÜ CE İSA A ŞK IN A BEN İ İÇERİ ALİN!"
Ama ik is i d e d eğ ild i.
Kapının ö n ü n d e k i Tom’du.
Gary’y e, “K a p ıy ı a ç ıp onu içeri al!" diye bağırdı Malorie.
“Bunu y a p m a m ı istediğinden emin misin? Bana pek güvenli
bir fik ir g ib i g elm iy o r.”
“Lütfen, lü tfe n , lü tfe n ! Onu içeri al!”
K apının ö n ü n d e k i Tom, ulu Tannm, o Tom, o Tom, ulu Tunnm,
o g erçek ten Tom .
Sertçe ık ın d ı. T ü m gücüyle ıkındı.
“Nefes a l,” d ed i G ary ona. “Nefes al. Çok az kaldı."
“L ütfen,” d iye yalvard ı Malorie. “Lütfen!"
“BENİ İÇ E R İ A L IN ! İÇ ERİ GİRMEME İZİN VERİN!”
Şimdi O İy m p ia da çığlık atıyordu.
“Onu içeri a l! O Tom."
Alt k a tta k i ç ılg ın lık tüm gücüyle kapıya yükleniyordu.
Tom.
Tom a k lın ı k a ç ırm ıştı. O yaratıklardan birini görmüştü.
Tom a k lın ı k a çırm ıştı.
Onu d u y d u n m u ? S esin i duydun mu? Şu çıkardığı sesi. Ogıiid
aklı a r tık b a ş ın d a olm adığından böyle sesler çıkanyor.
Gary ayağa k a lk ıp tavan arasını boylu boyunca arşınladı.
Yağmur çatıy ı d övü yord u.
301

Ve sonra kapıdaki gürültü kesild i.
Malorie tavan arasının diğer tarafın d aki O iym p ia’ya baktı.
Olympia’nm siyah saçları gölgelere k arışm ıştı. G özleri ise
çakmak taşı gibi parlıyordu.
"Ç ok...az...kaldı,” dedi.
Oiympia’mn bebeği geliyordu. M alorie durduğu yere rağmen
mum ışığında bebeğin dünyaya g elm ek üzere olduğunu
görebiliyordu.
İçgüdüsel olarak ona doğru uzandı am a kad ın tavan arasının
öteki uçundaydı.
"Olympia! Bebeğinin g ö zlerin i k ap atm ayı unutm a. Bebeğinin
gözlerini kap atm ayı...”
Tavan arasının kapısı sert b ir d arb eyle p aram parça oldu.
Kilit de kınlm ışu.
Malorie tüm gücüyle çığ lık attı am a te k duyabildiği, yeni
dünyanın tüm seslerini b astıran k alp a tışla n y d ı.
Sonra sustu.
Gary ayağa kalkıp p encereye yön eld i.
Malorie arkasından gelen g ü rü ltü lü ayak sesle rin i dinledi.
Bebeği dünyaya gelm ek üzereydi.
Basamaklardan iniltiye b en zer b ir ses yü kseld i.
“Kim o?" diye bağırdı M alorie. “K im o? H erkes iyi mi?
Tom, sen misin? Kim o ? ”
Göremediği biri m erdivenleri tırm an ıp tavan arasına çıktı.
Sırü merdivenlere d ö n ü k o lan M a lo rie, O iym p ia’m n yüzündeki
ifadenin acıdan şaşk ınlığa d ö n d ü ğ ü n ü gördü.
Olympia, diye düşündü. S a k ın b a k m a . Ç o k iyi gidiyorduk.
Çok cesurduk. B akm a. Onun y e r in e ç o c u ğ u n a u zan . Tam am en
doğduğunda bebeğinin g ö zlerin i k a p a t. O nun gözlerini koru.
Kendi gözlerini koru. B akm a. O ly m p ia. S a k ın b a k m a .
Ama arkadaşına bunları sö y lem ek için g eç kald ığın ı biliyordu.
302

O ly m p ia ö n e eğildi. Gözleri fal laşı gibi açılırken dudakları
aralan d ı. Y ü zü nde birbirinden kusursuz ûç daire belirdi.
Malorie b ir a n lığ ın a kadının yüzünün şekilden şekle girdiğini
ve ard ın dan p a n ld a d ıg m ı gördü.
“Ç o k g ü z e ls in ," dedi Olympia gülümseyerek. Yüzündeki
çarpık, tu h a f b ir gülüm sem eydi. “Hiç de köıü görünmüyorsun.
B e b e ğ im i g ö rm e k isler misin? Gerçeklen bebeğimi görmek
ister m is in ? ”
B ebek, b e b e k , d iye düşündü Malorie, bebek hâlâ içinde ve
Olympia a k lın ı kaçırdı. Ulu Tannm, Olympia aklını kaçırdı. Üslelik
o lan et o la s ıc a şey benim ve çocuğumun hemen arkasında.
M alo rie g ö z le rin i yum du.
G ö z le rin i k a p a tırk e n mum ışığının ulaşabildiği son nokiada
d ik ilm e k te o la n G ary’nin görüntüsü zihnine bzındı ama
adam h iç d e sö y led iğ i kadar kendinden emin görünmüyordu.
Daha ziy ad e k o rk m u ş bir çocuğa benziyordu.
“O ly m p ia ,” d ed i M alorie. “Bebeğinin gözlerini kapatmalısın.
Û n e d o ğ ru eğ ilm elisin . Bebeğin için."
M alo rie a rk a d a şın ın yüzündeki ifadeyi göremiyordu. Ama
sesi o n d a k i d eğ işim i ortaya koyuyordu.
“N e? B a n a ço cu ğ u m u nasıl yetiştirmem gerekliğini söylemeye
m i k a lk ıy o rsu n ? Sen ne biçim bir kaltaksın? Sen ne
biçim b ir ...”
O iy m p ia’n ın k elim eleri genizden gelen bir hırlamaya dönüştü.
D elilik nöbeti.
G ary’n in h a sta lık lı, tehlikeli kelimeleri.
O lym pia u lu yord u .
M alo rie’n in bebeğ i çıkm ak üzereydi. Ikındı.
Sahip o ld u ğ u n u bile bilmediği bir güçle Malorie havlunun
üzerinde d o ğ ru ltu . O iym pia’nın çocuğunu isliyordu. Onu koruyacaktı.
303

Sonra tOm o acı ve deliliğin içinde Malorie, Olympia'nm
bebeğinin ilk ağlamasını duydu.
Bebeğin gözlerini kapat.
Maiorie’nin bebeği sonunda doğduğunda kadının elleri
bebeğin gözlerini kapatmak için onu bekliyordu. Başı öylesine
yumuşaku ki Malorie ona zamanında ulaştığını düşündü.
“Buraya gel,” dedi bebeği göğsüne götürürken. “Buraya gel
ve gözlerini kapat.”
Gary odanın öteki tarafından gergin bir şekilde güldü.
“İnanılmaz,” dedi.
Malorie etrafına dokunarak bıçağı bulmaya çalıştı. Parmaklan
ona dokunduğunda önce kendi göbek bağını kesti.
Sonra da altındaki kanlı havludan iki tane şerit kesip çıkardı.
Bebeğin bacaklannın arasına dokundu. Bu bir oğlandı ve
bunu söyleyebileceği kimsesi yoktu. Ne kız kardeşi, ne annesi,
ne babası, ne bir hemşire ne de Tom. Bebeğini sıkıca
göğsüne basurdı.
Havlu parçasmı yavaşça oğlanın gözlerine bağladı.
Dünyaya geldiğinde annesinin yüzünü görmesi ne kadar
önemli olabilir ki?
Malorie arkasındaki yaratığın kıpırdandığını duydu.
“Bebek,” dedi Olympia ama sesi resmen çatırdıyordu. Yaşlı
bir kadının sesini kullanarak konuşuyor gibiydi. “Benim bebeğim,”
dedi sevinç çığlığına benzer bir sesle.
Malorie öne doğru kaydı. Bedenindeki kaslar ona direniyordu.
Olympia’nm çocuğuna uzandı.
“İşte, buradayım,” dedi gözlerini bir an olsun açmadan.
“Buradayım Olympia. Kucağıma alıp ona bakmama izin ver.”
Olympia homurdandı.
“Neden sana izin vereyim ki? Neden çocuğumu istiyorsun?
Sen deli misin?”
“Hayır. Sadece onu görmek isliyorum.”
Malorie'nin gözleri hâlâ kapalıydı. Tavan arası sessizdi.
304

Îagmur d am laları usulca çatıya düşüyordu Malorif bedeninin
altındaki kan ın üzerinde ûne doğru İtaydı.
“Ne d ersin ? O nu görebilir miyim? Obir kıı.degıl Gü'
rünûşe göre tahm inlerin doğru çıktı.”
M alorie d eh şete düşmesine neden olan iıyle»int korkunç
bir ses duydu ki döşemenin ortasında kalakaldı
O İym pia b ir şeyler çiğniyordu. Malorie bunun çocuğun
göbek bağı old u ğu n u anladı.
M idesi bulandı. Gözleri hâlâ sımsıkı kapalıydı Kıunuk
üzereydi.
“K ızını g ö reb ilir m iyim ?” diye sormayı becerdi
“İşte burada. B u radal" dedi Oİympia. “Ona bak. Ona bak'’
Sonunda M alorie’nin elleri Olympia'nın bebeğinin üztnndeydi.
Bu g e rçe k le n de bir kızdı.
Oİym pia ayağa kalktı. Sanki yağmur sulanyla dolmuş bir
birikintiye basıyord u. Malorie bunun kan olduğunu biliyordu.
Plasenta, ter ve kan.
“T eşekkür ed erim ,” diye fısıldadı Malorie. “Teşekkür ederim,
O İym p ia.”
M alorie, k ad ın ın bu harekelini, bebeğini ona verişini asla
unutmayacaktı. A klını kaçırmış olmasına rağmen çocuğu için
en doğru şeyi yap tığı o an asla aklından çıkmayacakn
Malorie ik in ci havlu parçasını bebeğin gözlerinin çeiTcsıne
bağladı.
Oİympia tökezleyerek örtülü pencereye, Gary'nın dikildiği
yere doğru ilerledi.
O şey hâlâ M alorie'nin arkasında bekliyordu ve harekcısızdı.
M alorie iki bebeği de kucağına alıp kanlı, ıslak parmaklannı
çocu k ların gözlerine siper etti. İki bebek de ağlıyordu
Ve aniden O İym pia bir şeylerle uğraşmaya, bir şeyleri sürüklemeye
başladı.
Tırmanışa geçm iş gibiydi.
“O İym pia?”
305

Çıkan sesim icn (Myrapia’nuı bir şey k r kurm aya çatışn^H
tahmin rttL
“Oiyıapia? Ne yaptycwsan O Iy n p ia? Gaeyt

Ama o fcytn kendlaine dopv
M ı ımjpııAt kt
knctrrl bofauna dizildi. O şeyia bir (aaaı iyofeMytOiMly'
it?) Malorieüln dudakknmn dibtnd* hıeM e M a .
Malorie nefes ahnakıan bs«ka Mçblr «ty yepmto^ ttfem
hık bpırdatm adı. Tavan aıaıı sciMidl
Yarundakl şeyin sıcakltfını htıredebftyoıda
S h annon, d iy e d ü ş ü n d ü , h tla lla ra bak. B iv han ly sıto ı
Sow v e b a n a .
Bebeklerin gözleri üzerindeki eHcrlac oıUüandı.
Arkasındaki şeyin geri çekildi|lııi duydu Ondan utU m
yor gibiydi. Uzaklaşıyordu.
Sonra duraksadı. Durdu.
Malorie ahşap basamakların cauıdadığmı duydu, lunuo
merdivenlerden inen birinin sesi olduğundan enİB oUaktan
jo en hakim obnaya çalıştığı htçlunklonu seıbem brato.
Ayak sesleri gittikçe uzaklaşıyordu. Gittikçe b^nidcşi'
yordu. Sonra duyulmaz oldu.
“Bizi bırak u ,” dedi bebeklere.
Şimdi Gary’nin hareket ettiğini doyabiliyordu.
“Sakın bize yaklaşm al' diye bağırdı gözleri kap^ bk fc-
kilde. “Sakın bize dokunayım demel'
Ona dokunm adı. Yamndan geçip gitti ve baattaaUaf tekrar
çaurdadı.
Alt kata indi. Kimin hayatta haltp kimin öldüğüne kakacak.
Derin derin iç geçirdi, yoıgunluktan her yeri ağrıyordu.
Kan kaybından. Bedeni ona uyumasını söylüyordu. Maknie
ve bebekler tavan arasında yalnızdı. Uzanmaya çahştı. Buna
ihtiyacı vardı ama bunun yerine beklemeyi tercih etti. Diıüe-
dL Dinlendi.
Ne kadar zam an geçti? Bebekleri ne kadar zamaadhr koflarımda
tutuyorum?
Ama yeni bir ses tûm rahatlığııu al^ götürdü Ah kattan
gcUyordu. Eski dünyada sık sık karştlaştığ^ scsM cn hiriyâ
307

O lj'inpia tavan a rasın ın p e n c e re sin d e n aşağı sallanıyordu.
En azından G ary ö y le d em işti.
Rüzgâra kapılan b ed en i sertçe eve çarp ıy o rd u .
Alt katta ise bir şey çalıy o rd u .
Bu bir telefondu. T elefon çalıy o rd u .
M alorie telefonu n sesi y ü z ü n d en n e re d e y se b ü y ü len m işti.
Bunun gibi bir ses d uym ayalı n e k a d a r o lm u ştu ?
Biri onlan anyord u .
Biri aram alanna d ön ü y ord u .
M alorie p lasen tan ın için d e k a y a ra k d ö n d ü . K ızı ku cağ ı­
na koyup nazikçe tişö rtü y le sard ı. B o ş e lin i k u lla n a ra k m erdivenlerin
tepesini b u ld u . B a sa m a k la r e p e y ce d ik ti. E skiydi.
Henüz doğum yap m ış b ir k a d ın ın k e s in lik le k u llan m am ası
gereken türdendiler.
Ama telefon çalıyord u . B iri o n la n a rıy o rd u v e M alo rie telefona
cevap verecek ti.
Z ııııııııııır
Havludan kestiği göz b a g la n n a ra ğ m e n b e b e k le re g ö zlerini
kapalı tu tm alan m söy led i.
Bu cüm le, son raki d ö rt y ıl b o y u n c a o n la ra e n s ık tekrarlayacağı
şey o lacaktı. Ve o n u a n la y a m a y a c a k k a d a r k ü çü k olsalar
bile h içb ir şey b u n u te k ra rla m a sın a e n g el o lam ayacaktı.
Zıııım ııur
Kalçasını d ö şem en in k e n a n n a k a d a r k a y d ırd ı ve b acaklannı
aşağıya sallayarak ayağ ın ı ilk b asarn ay a k o y d u . Bedeni
durması için ona yalv an y ord u .
Ama basam aklan in m ey e d ev am etti.
A nık basam aklann b a şın a g e lm işti. O ğ la n ı sağ k o lu n a aldı
ve eliyle çocuğun yü zünü ö rttü . K ız h â lâ tişö rtü n ü n için d ey ­
di. Gözleri kapalıydı ve d ü nya k a p k a ra y d ı. U y k u y a o kadar
çok ihtiyacı vardı ki m erd iv en lerd en k a y ıp d ü şse b ile d oğrudan
uykuya dalabilirdi. A m a y ü rü d ü , a d ım a tm a k ta n vazgeçmedi
ve telefonu yol g ö stericisi o la ra k k u lla n d ı.
308

Z ııiM m ıııııııiM iııır
A yaklan ik in c i katın beyaz koridora boyunca uzanan
açık m avi re n k li halıya dokundu. Gözleri kapalı olduğundan
renkleri görem iyord u. Tıpkı Jules’un sağdaki duvara dayanmış
vaziyette yüzükoyun yerde yattığım, başının hizasından
başlayıp yere koyduğu ellerine kadar uzanan beş kan lekesini
görmediği gibi.
M erd iv en lerin başında duraksadı. Derin derin nefes aldı.
Kendini b u n u yapabileceğine inandırdı ve yoluna devam etli.
C heryT in yan ından geçti ama bunu bilmiyordu. Henüz
değil. C h eryT in yüzü zemin kata, ayaklan ise ikinci kata bakıyordu.
B ed e n i doğal olamayacak kadar korkunç bir şekilde
bükülm üştü.
M alorie b u n u bilm eden kadının ölû bedeninin sadece birkaç
san tim yan ın d an geçti.
M erd iv en leri indiğinde az kalsın Felbt’e dokunacakû. Ama
dokunm adı. D aha sonra yüzündeki deliklere dokunduğunda
nefesini tu tacaktı.
Z ııııııııııııııım ıııır
Sibirya k u rtların ın birinin yanından geçtiğine dair en ufak
fikri yoktu . D uvarın dibinde yığılıp kalmıştı; duvarda koyu
mor ren k li b ir leke vardı.
B u ra d a h â lâ biri var mı, diye sormak istiyordu. Bunu haykırmak
istiyord u. Ama telefon çalıyordu ve ona yanıl verene
kadar susm ayacağına inanıyordu.
Sırtını duvara vererek sesi takip etli.
K ırık cam lard an içeri yağmur ve rüzgâr giriyordu.
T ele/on a cev a p vermeliyim.
G özlerini açacak olsaydı evin her yanına bulaşmış kanlan
hazm etmesi m üm kün olmayacaktı.
Z ıım ıın ııııııııııııır
Bunların tüm ünü daha sonra görecekti. Ama o anda telefonun
sesi o kadar yüksek ve o kadar yakındı ki.
309

M alorie sırtın ı duvara d ayayıp d ö n d ü ve so n ra işk en cey e
benzer bir acı içinde halıya ad ım a ttı. T elefo n k ü ç ü k seh p an ın
üzerinde duruyordu. B ed en in in h e r s a n tim e tre k a re s i ağrıyor,
yanıyordu. O ğlanı k u ca ğ ın d a k i k ız ın y a n ın a k o y a ra k elini
uzattı ve d u rm aksızın çalan te le fo n u kav rad ı.
“A lo ?”
“A lo.”
Bu bir adam dı. S esi so n d ere ce s a k in g e liy o rd u . O ana hiç
uygun değildi.
“K im sin iz?” diye sord u M a lo rie.
E lindekinin b ir telefo n o ld u ğ u n u g ü ç lü k le an lad ı.
“Benim adım R ick . M e sa jın ız ı b irk a ç g ü n ö n c e ald ık. O
sırada size d ö n em eyecek k a d a r m e şg u ld ü k . A d ın ız n e d ir?”
“Siz k im sin iz?”
“Tekrarlıyorum , b e n im ad ım R ick . T o m ism in d e b ir adam
bize m esaj b ıra k m ış.”
“Tom .”
“Evet. O da sizin le b irlik te y a şıy o r, d eğ il m i? ”
“Benim adım M a lo rie .”
“İyi m isin M alorie? S e sin ç o k k ö tü g e liy o r.”
M alorie derin b ir n efes ald ı. B ir d a h a a sla iy i o la m a y a cağını
düşünüyordu.
“Evet,” diye yan ıtlad ı. “İy iy im .”
“Şu anda pek z a m an ım ız y o k . O ld u ğ u n y erd e n ayrılm aya
ne dersin? Daha gü venli b ir y ere g itm e y e ? Y a n ıtın ın evet olacağını
farz ediyorum .”
“Evet,” dedi M alorie.
“O zaman şöyle y ap a ca k sın . E ğ e r m ü m k ü n s e sö y led ik le rimi
yaz. Kalem in var m ı? ”
M alorie evet deyip T o m ü n te le fo n re h b e rin in y a n ın a koyduğu
kalemi aldı.
Bebekler ağlıyordu.
“Sanınm yanında bir b e b e k v a r.”
310

“E v e t."
“D aha iyi b ir yer bulmayı istemenin nedeninin bu olduğunu
varsayıyoru m . M alorie, şunlan yapacaksın. Nehirden gel.”
“N e ? ”
“N eh ird e n gel. Nerede olduğunu biliyor musun?"
“E -ev et. N erede olduğunu biliyorum. Evin hemen arkasında.
K u y u d an yüz m etre kadar uzakta olduğunu söylemişlerdi.”
“G ü z el. N ehirden gel. Yapacağınız en tehlikeli şeylerden
biri o la ca k am a sen ve Tom onca zaman boyunca hayatla kalabildiğinize
göre bunun da üstesinden gelebilirsiniz. Sizi harilada
b u ld u m ve gördüğüm kadanyia en az otuz kilometre kai
etm eniz g e rek e ce k . Şimdi. Nehir kollara aynlacak..."
“N e y a p a ca k ? ”
“Ü zgü n ü m . Ç o k aceleci davrandım. Ama sizi yönlendirdiğim
yer ç o k daha güvenli bir yer.”
“Bu n asıl o lu y o r?”
“P ek â lâ , ilk olarak hiç penceremiz yok. Suyumuz akıyor
ve k en d i seb z em iz i kendimiz yetiştiriyoruz. Son günlerde bulabileceğin
en korunaklı yerlerden biri. Yeterince yalak odamız
var. G ü z el odalar. Çocuğumuz öncekine göre daha iyi
durumda olduğum uza inanıyor."
“O rad a kaç k işisin iz?”
“Yüz s e k iz .”
Bu sayı M alorie için herhangi anlam ifade edebilirdi. Milyonlar
o lsa b ile ne değişirdi?
“A ma ö n c e buraya nasıl geleceğinizi açıklamama izin ver.
Nereye g id eceğ in i öğrenmeden telefon hattınm kesilmesi tam
bir felaket o lu r.”
“T a m a m .”
“N eh ir d ö rt kola ayrılacak. Senin takip etmen gereken,
sağdan İk in cisi. Sağdaki sazlıklara yapışıp bunun üstesinden
gelmeyi b ekleyem ezsin. Zor olacak. Ve gözlerini açmak zorunda
k a la caksın .”
311

M alorie yavaşça başını iki yana sallad ı. H ay ır.
Rick konuşm ayı sürdürdü.
“Ve zam anı geldiğini b ö y lelik le a n la y a ca k sın ," dedi adam.
“Bir kayıt duyacaksın. B ir ses. B ü tü n gü n b o y u n ca n eh rin k e­
narında oturam ayız. Bu ç o k te h lik e li. B u n u n y erin e oraya bir
hoparlör koyduk. H areketle tetik len iy o r. B u n u n gib i cihazlar
sayesinde tesisim izin etrafın d aki o rm a n lık alan ı ve n eh ri yakından
takip edebiliyoruz. H o p arlö r d evreye gird iğinde kayır
otuz dakika boyunca k en d in i tek ra r ed e cek . O n u d uyacaksın.
Epeyce yüksek sesli ve net. S esi d u y d u ğu n d a ise g ö zlerin i a ç­
mak zorunda kalacaksın ."
“Teşekkürler R ick am a b u n u y a p a m a m .”
M alorie’nin sesi yansızd ı. P aram p arçay d ı.
“Bunun korkutu cu o ld u ğu n u b iliy o ru m . K e sin lik le öyle.
Ama sanırım her şeyin b ir b ed eli var. B aşk a seçen e ğ in iz y o k .”
M alorie telefonu kap atm ayı d ü şü n d ü am a R ic k kon u şm a­
yı sürdürdü.
“Burada çok güzel g elişm eler var. H er g ü n ile rle m e kaydediyoruz.
Tabii ki h ayatlarım ız e sk i y a şa m la rım ız a h iç b en z e­
miyor ama elim izden gelen i y a p ıy o ru z .”
M alorie ağlamaya b aşlad ı. B u a d a m ın o n a sö y led ik le ri ona
umut mu veriyordu? Yoksa u zu n z a m a n d ır h isse ttiğ i in a n ılmaz
umutsuzluğun farklı b ir türü m ü yd ü ?
“Bana söylediklerinizi y a p a rsa m ,” d ed i M a lo rie , “sizi orada
nasıl bulacağım ?"
“Kollardan sonra m ı?”
“Evet.”
“Bir alarm sistem im iz var. D u y acağın kay d ı te tik le y e n teknolojiyle
aynı şekilde çalışıyor. D o ğ ru k a n a la g ird iğ in zam an
doksan metre daha ilerleyeceksin . S o n ra b iz im alarm sistemimizi
letikleyeceksin. B ir p a rm a k lık in e c e k ve oraya sıkışıp
kalacaksın. Biz de p a rm aklık lan n a rasın a sık ışa n şey in ne olduğunu
görm ek için geleceğ iz.”
M alorie ürperdi.
312

“ö y le m i?” diye sordu.
“Evet. Sesin kulağa biraz şüpheci geliyor.”
Eski dünyaya ait görüntüler Malorie'nin zihnine akın elli
ama her b irin e, adamın anlattığı yer güzel, kölu, şu anda olduğu
yerden daha iyi ya da daha beler olsa bile bir daha asla
özgür olam ayacağını hatırlatan bir tasma, bir zincir, içgüdüsel
bir his e şlik ediyordu.
“O rada kaç kişisiniz?” diye sordu Rick.
M alorie evin sessizliğini dinledi. Pencereler kmlmıştı. Büyük
ih tim alle kapı da açıklı. Ayağa blkmak, kapıyı kapatmak,
p en cereleri örtmek zorundaydı ama bunlann tümü sanki
başka b irin in başına geliyormuş gibiydi.
“Ü ç,” dedi cansız bir şekilde. “Sayıda bir değişiklik olursa...”
“O kon u d a endişelenme Malorie. Kaç kişi gelirseniz gelin
sorun değil. B irkaç yüz kişiye yetecek kadar yerimiz var ve
daha fazlası üzerinde çalışıyoruz. Sadece elinizi olabildiğince
çabuk tu tu n .”
“R ick , bana hem en yardım edebilir misin?"
R ick’in d erin bir nefes aldığını duydu.
“Ü zgü nüm M alorie. Bu çok büyük bir risk. Bana burada
ihtiyaçları var. Bunun kulağa bencilce geldiğini biliyomm
ama k o rk arım sen in bize gelmen gerekecek."
M alorie sessizce başıyla onayladı. Tüm acımasızlığa, kayıplarına
ve acısına rağmen bü adamın güvende kalması gerektiğini
b iliy o r ve buna saygı duyuyordu.
Tek sorun şu ki şu anda gözlerimi açamam ve kucağımda henüz
dü n yayı g örm em iş iki tane minicik bebek var. Oda çiş, katı
ve ölüm k o k u y o r O daya dışandan hava doluyor Hava soğuk ve
bunun pencerenin kırıldığı ya da sokalı kapısının açık olduğt
anlam ına g eld iğ in i biliyorum . Tehlikeli bir şekilde açılı olduğu
nu. S ö y led iklerin in hepsi kulağa harika geliyor Rick, gerçekçi
öyle a m a tek b a şım a tuvalete bile nasıl gideceğimi düşünüıhe
nehirde d o k san kilom etrelik bir yolculuğa çıkabileceğimde
emin değilim .
313

"Malorie, seni ara sıra kontrol edeceğim. Tekrar arayacağım.
Yoksa hemen yola çıkmak nu istersin?”
"Bilmiyorum. Ne zaman gelebileceğime dair hiçbir fikrim
yok.”
"Tamam.”
“Fakat teşekkür ederim.”
Malorie hayatı boyunca asla böylesine içten teşekkür
etmemişti.
"Seni bir hafta sonra tekrar arayacağım Malorie."
"Tamam."
“Malorie?”
"Eğer aramazsam ikimizden birinin telefon hattı kesilmiş
olabilir. Sadece burada olacağımıza inan, istediğin zaman gel.
Seni bekliyor olacagu."
“Tamam,” dedi Malorie.
Rick, Malorie’ye kendi numarasını verdi. Malorie kalemi
kullanarak ama gözlerini bir an olsun açm adan telefon numarasını
açık durumdaki telefon rehberine yazdı.
“Hoşçakal Malorie.”
“Hoşçakal.”
Telefonla yapılan her zamanki, günlük konuşmalardan biri.
Malorie telefonu kapattı. Sonra başını göğsüne düşürüp
ağlamaya başladı. Kucağındaki bebekler kıpırdanıyordu. Hiç
durmadan yirmi dakika daha ağladı. Ta ki kilerin kapısını tırmalayan
bir şeyin sesini duyana kadar. Bu, Victor’du. Dışan
çıkmak için havlıyordu. Bir şekilde kilere kilitlenip kalmıştı.
Belki de başına gelecekleri bilen Jules onu oraya kapatmıştı.
Battaniyeleri yeniden önüp kapılan kapanıktan sonra süpürge
saplanndan birini kullanarak evin her yerini kontrol
edecekü. Kendini gözlerini açabilecek kadar güvende hissettiğinde
aradan alu saat geçmiş olacaktı. O noktada, bebeğini
doğururken evde olup bitenler tüm acımasızlığıyla gözler
önüne serilecekü.
314

Ama on d an önce Malorie sımsıkı kapatlığı gözleriyle ayağa
kalk acak vc kilere giden merdivenlere ulanmak için oturma
od asından çıkacaktı.
Ve o rad a T om ’un cesedinin yanından geçecekti
C esed in ona ait olduğunu anlamayacaktı. Seker torbalarından
b irin e çarplığını düşünecekti. Ardından, kuyu suyuyla
dolu k o v a n ın önünde yere çöküp kendini ve çocuklan temizlemeye
koyulacak tı.
S o n rak i aylarda Rick’le defalarca telefonda konuşacaktı.
Ama kısa zam an sonra evin telefon hattı kesilecekti.
Evi cesetlerd en ve kandan anndırması allı ayını alacaklı.
Kilere ulaşm ay a çalışan Don’un cesedini muıfagın zemininde
bulacaktı. S a n k i kaybettiği aklını Gary’den geri isteyecekmiş
gibi d eliye d ö n m ü ş bir halde oraya koşmuştu. Gary’yi arayacaktı.
H em de h er yerde. Ama onun izine dahi rastlayamayacaktı.
O n u asla aklından çıkarmayacaktı. Onunla brşılaşma
ihtim alini. D ışarıda. Dünyada.
Ev a rk a d a şla n n ı arka bahçedeki kuyunun ardına yanm
bir daire çiz e cek şekilde gömecekti. Kendisi ya da çocuklar
için su çek m ey e gittiğinde gözleri bağlı vaziyette kazdığı ve
doldurduğu m ezarlan n engebeli dokusunu sonsuza dek hissedecekti.
Tom ’u eve m üm kün olduğunca yakın gömecekti. Çocukları
tem iz hava alm alan için gözleri bağlı bir halde çıbrdıgı
çim enlik alana. R u hlannın olabildiğince özgür bir şekilde dolanabileceği
um duğu bir yere.
Rick’in telefond a ona tarif ettiği yere yakında gelip gelmeyeceğine
d air sorduğu soruya evel brşılıgını vermesi dört yılını
alacaktı.
Ama şim d i kendini temizliyordu. Çocuklan yıbmaya çalışıyordu.
Ve b eb ekler ağlıyordu.
315

T om ün kayda alınmış sesi durmadan kendini tekrar ediyordu.
Bir m esaj bırakıyordu.
“...İk i yüz yetm iş üç Shillingham. Benim adım Tom. Telesekreterinize
ulaşm anın beni nasıl rahatlattığını eminim lahmin
edebiliyorsu nu zdur...”
G öz b agı gözlerinden bir santim kadar uzakta tutuluyordu.
E lin i kald ırıp parmaklannı siyah renkli kumaşa götürdü.
Bir an lığ ın a o ve yaratık aynı göz bağını tuttular. Bu yaratık
ya da o n u n gib ileri Shannon’ı, annesini, babasını ve Tom’u
ondan k o p a rıp alm ışlardı. Bu şey ve onun gibi şeyler, çocuklannın
ço cu k lu ğ u n u çalmıştı.
M alorie b ir şekild e korkmuyordu. Ona yapabilecekleri her
şeyi z a te n yapm ışlardı.
“H ayır,” d ed i kum aşa asılarak. “Bu benim.”
Bir a n lığ ın a b içb ir şey olmadı. Sonra yüzüne bir şey dokundu.
M a lo rie suratın ı ekşitti. Ama yüzüne dokunan, yeniden
b u rn u ve şakakları üzerindeki yerini alan göz bağıydı.
G ö z le rin i a ç m a k zoru n d a kalacofesın.
Bu d o ğ ru y d u . Tom ’un sesi, Rick’in nehrin kollara ayrıldığı
yere g e ld ik le rin i gösteriyordu. Bir zamanlar evin oturma odasında
o tu ru p , b e lk i d e b iz e z arar vermek islemiyorlordır, dediği
ses to n u yla kon u şu y ord u . B elki de bize yaptılılanııdan ölürü
317

ş a ş k m h k d u y u y orlard ır. B u b i r ç a k ı ş m a M a lo r ie . O n la n n d ü n ­
y a sı ve b iz im k i. S a d e c e b ir k a z a . B e lk i d e b i z e z a r a r v erm e k te n
h oşlan m ıy orlard ır.
Ama a m a ç la n h e r n e o lu rsa o ls u n M a lo r ie g ö z le rin i a ç m a k
zorundaydı ve en az b ir ta n e si y a k ın la rın d a y d ı.
Ç o c u k la n m n in a n ılm a z ş e y le r y a p tığ ın ı g ö r m ü ş tü . T elefo n
rehberinin sa y fa la n n ı şö y le b ir ç e v ir d ik te n s o n ra M a lo r ie ’n in
adım n yüz a ltın c ı sayfad a o ld u ğ u n u s ö y le m iş ti. E p e y c e y a ­
kındı. Ve M alo rie, o an d a o n la rd a n y in e b ö y le s in e in a n ılm a z
b ir hareket b ekliy o rd u .
Suyun so l tarafın d a h a r e k e tle n m e o ld u . Y a ra tık g ö z b a ğ ın a
dair ilgisini k ay b ed ip u z a k la şm ış ya d a M a lo r ie ’n in b ir s o n ­
raki h am lesin i g ö rm e k iç in b e k le m e y i te r c ih e tm iş o la b ilird i.
“O ğ lan ?” dedi. D a h a fa z la sın ı s ö y le m e s in e g e r e k y o k tu .
Ç ocu k soru su n u a n la m ıştı.
Ç o cu k b a şla n g ıçta sessiz d i. D in liy o rd u . S o n r a y a n ıt verdi.
“Bizi terk e d iy o r A n n e c iğ im .”
U zakta ç ığ lık la r a tm a k ta o la n k u ş la r a v e T o m ’u n h o p a r­
lörlerden y ü k selen o g ü z e l, s a k in le ş tir ic i s e s in e ra ğ m e n s e s ­
sizlikle dolup taşan b ir a n y a şa d ıla r. O ş e y d e n e tra fa s e s s iz lik
yayılıyordu.
O anda nered eyd i?
Ö zgür kalan k a y ık a k ın tıy a k a p ıld ı. M a lo r ie ö n le rin d e k i
su sesinin, n ehrin k o lla ra a y rıld ığ ı y e r d e n g e ld iğ in i b iliy o rd u .
Fazla zam anı yoktu.
“O ğlan,” dedi k u p k u ru b ir b o ğ a z la . “B a ş k a b ir şey d u y u ­
yor m usun?"
Oğlan suskundu.
“O ğlan?”
“Hayır, A nneciğim . D u y m u y o ru m .”
“Em in m isin ? B u n d a n k e s in lik le e m in m is in ? ”
Sesi kulağa k o rk u n ç g e liy o rd u . H a z ır o ls a d a o lm a s a da o
an gelip çalm ıştı.
318

“E v e t , A n n e c iğ im . Yine yalnızız.”
“Nereye gitti?”
“Uzaklara.”
“Hangi yönden gitti?”
Sessizlik. Sonra, “Arkamıza doğru gitti Anneciğim."
“K ı z ? ”
“E v e t. A r k a m ız a d oğru gitti Anneciğim.”
Malorie sessizdi.
Ç o c u k l a r o ş e y in ark alan n d a olduğunu söylüyorlardı.
Y e n i d ü n y a d a g ü v en ebileceğ i tek bir şey varsa o da çocukla
rın ı iy i y e tiş tir m e y i b e cerm iş olmasıydı.
Onlara güveniyordu.
Güvenmek zorundaydı.
Ş im d i T o m ’u n se s iy le aynı hizadaydılar. Sanki Tom da b -
y ık ta o n la r la b ir lik te y d i.
S o n r a a n id e n b u n u n b ir işaret olduğunu düşündü. Tom
o ra d a y d ı. T o m o n u n la y d ı. Bu sayede hayatta b lacak ıı.
Sertçe yutkundu.
Dudaklarına düşen gözyaşlannı sildi.
Sonra derin bir nefes aldı.
S o n r a o n u h is s e tti. T ıp k ı Tom ve Jules’a kapıyı açtıklan
and a h is s e t tiğ i g ib i. T ıp k ı G ary’yi kapının önüne koyduklannı
s a n d ı k la n a n d a o ld u ğ u gibi.
A r a d a k a la n z am an .
G ö z le r in i a ç m a y a k a ra r verdiği anla gözlerini açtığı an arasında
g e ç e n s ü r e .
M a lo r ie n e h r in k o lla n n a döndü ve gözlerini açtı.
B a ş la n g ıç ta g ö z le r in i k ısm ak zorunda kaldı. Ama güneş
ışığı y ü z ü n d e n d e ğ il, renkler yüzünden.
N e fe s i k e s ilin c e e lin i ağzına götürm ek zorunda kaldı.
Z ih n in d e k i tüm düşünceler, endişeler, kaygılar ve umutlar
b o şa lıp g itm işti. Gördüklerini tarif edecek hiçbir kelime
bilm iyordu.
319

Sürekli değişiyordu. Sonsu zd u . O la ğ an ü stü y d ü .
B ak S han n on ! B u lu tla r b iz im s ın ıfta k i A n g e la M a rkle'a
ben ziy or!
Eski hayatında bundan ço k d aha p arlak b ir d ü nyaya b a k a ­
bilir ve gözlerini kısm ak zoru n d a d ah i k alm azd ı. A m a o anda
gözlerinin önü ndeki g ü zellik c a n ın ı y a k ıy o rd u .
Sonsuza dek bakabilirdi. E n azın d a n b irk a ç sa n iy e daha
bakabileceği kesindi. A m a T o m ü n sesi o n u k e n d in e getird i.
Ağır çek im d ey m işçesin e sesin geld iğ i y ere d o ğ ru eğilip
T om ü n d udaklarından sö k ü le n s ö z c ü k le r in h e r b irin in tadını
çıkardı. Sanki orad aym ış g ib i. O n a b a şa rm a sın a ç o k az
kaldığını söylerm iş gibi. M alo rie so n su z a d ek g ö z le rin i a çık
tutam ayacağını biliyordu. G ö z le rin i te k ra r y u m m a lıy d ı. Bu
harika dünyayla bağını kesm eliy d i.
G özlerini kapattı.
A rnk çok yakından tanıd ığı k a ra n lığ a geri d ö n d ü .
Ve kürek çekm eye başlad ı.
Sağdan ik in ci kanala y a k la ştık la rı sırad a y ılla rd ır k ü re k ç e ­
kiyorm uş gibi hissetti. A nılar. H am ile o ld u ğ u n u ö ğ ren d iğ in ­
de, Shannon’ın cesed in i b u ld u ğ u n d a, g a z e te d e k i ila n a yan ıt
verdiğinde olduğu kişiyle b irlik te a sılıy o rd u k ü re k le re . Eve
geldiğinde, ev arkadaşlarıyla ta n ıştığ ın d a ve O iy m p ia ’yı iç e ­
ri alm ak için oy ku llan d ığ ın d a o ld u ğ u k işiy le b irlik te . G ary
geldiğinde olduğu kişiyle b irlik te k ü re k çek iy o rd u . D o n alt
kattaki pencereleri örten b a tta n iy e le ri in d irirk e n tavan arasındaki
havlunun üzerinde d o ğu m y a p m a k ta o la n h aliyle.
Artık daha gûçlüydü. D aha cesu rd u . B ö y le b ir d ü n y ad a tek
başına iki çocuk yetiştirm işti.
Malorie değişm işti.
Kayık kanalın k en a n n d a k i sa z lık la rd a n b irin e d o k u n d u ­
ğunda aniden sarsılınca M alorie k a n a la g ird ik le rin i an lad ı.
O noktadan sonra, koca evin için d e y a p a y a ln ız b ir hald e
çocuklan kucağına aldığı anda old u ğu k işiy e d ö n ü ştü . D ört
320

yıl. O n la n eğitm iş, yetiştirmiş, her geçen gün daha tehlikeli
bir hal alan dünyadan korumuştu. Tom’la, söylediği onlarca
şeyle, o n u n için yaptığı sayısız iyilikle birlikle kürek çekiyordu.
Tom ona ilham kaynağı olmuş, ona cesaret vermiş ve kılını
kıp ırd atm ad an oturup seni parçalara ayırmasını beklemek
yerine d elilik le mücadele etmenin daha iyi bir yolu olduğuna
inanm asın ı sağlam ıştı.
K ayık arlık daha hızlı ilerliyordu. Rick lelikleme mekanizm
asına ulaşana kadar sadece doksan metre daha gitmeleri
g erek eceğ in i söylem işti.
O sab ah uyandığında olduğu kişiyle birlikte küreklere asılıyordu.
Sisin onu ve çocuklan Gary gibi birinden gizleyeb
ileceğ in i düşünen haliyle. Oysaki Gary hâlâ dışanda olabilir,
n e h ir boyu nca attıkları her adımı takip ediyor olabilirdi.
K u rtların saldırısına uğradığında olduğu kişiyle kürek çekti.
T ekned eki adam deliye döndüğü, kuşlar aklını kaçırdığı ve
hayatı b o y u n ca en çok korktuğu yaratık yegâne korunma mek
an izm asıy la, g ö z bağıyla oynadığı sırada olduğu kişiyle.
G ö z le rin in üzerindeki kumaş parçasını ve onun için olan
a n lam ın ı düşünen Malorie, kulaklan sağır edici metalik bir
p atlam ayla yerinden sıçradı.
K ayık b ir şeye çarpmıştı. Malorie çabucak çocuklan kontrol
etti.
P arm ak lık lara çarptıklannı biliyordu. Rick'in alarmını telik
lem işlerd i.
K albi göğsünden fırlayacakmış gibi atan Malorie’nin artık
k ü re k çekm esine gerek yoktu. Başını gökyüzüne kaldtnp
h aykırd ı. Bu rahatlamaydı. Bu öfkeydi. Bu her şeydi.
“B u rad ayız,” diye bağırdı tüm gücüyle. “Buradayız!"
S a zlık ların içinde bir hareketlenme oldu. Bir şey hızla
ü zerlerin e doğru geliyordu.
M a lo rie ’nin elleri hâlâ küreklerdeydi. Sonsuza kadar bu
pozisyonda kalacağa benziyordu.
321

o sırada koluna bir şey d okununca yerinden sıçrad ı.
“Sorun yok,” dedi bir ses. “B enim adım C o n stan ce. Sorun
yok. Rick’le birlikteyim .”
“Gözlerin açık m ı? !”
“Hayır. Göz bağım var.”
M alorie’nin zihni her nasılsa ona tanıd ık gelen seslerle
doldu.
K adın lan n sesi böyle olurdu. O lym pia a k lın ı kaçırd ığından
beri başka bir kadının sesini d uym am ıştı.
“Yanımda iki çocuk var. Sadece ü çü m ü z v a rız .”
“Çocuklar m ı?” dedi C onstance anid en hey ecanlanarak.
“Elimi tut, sizi kayıktan çıkaralım . Sizi T u cker’a g ö tü receğ im .”
“Tucker m ı?” M alorie duraksadı.
“Evet, sana göstereceğim ; orad a y aşıy o ru z. B iz im te sisim
iz.”
C onstance, M alorie’nin ö n ce ço cu k la rı a lm asın a yardım
etti. M alorie’yi kayıktan çekip çık a rırla rk e n e lle ri sık ıca b irb i­
rine kenetlenm işti.
“Silah taşıdığım için ku su ru m a b a k m a y ın ,” dedi C o n sta n ­
ce çekingen bir tavırla.
“Silah m ı?”
“Parm aklıklanm ızı ne tür h ayvan ların tetik led ig in i hayal
bile edemezsiniz. Yaralı m ısın ?” diye sordu C o n sta n ce.
“Yaralıyım. Evet.”
“İlacımız var. D o kto rlan m ız da var."
M alorie’nin dudaklan son dört yıld ır ilk defa b ö y lesin e gülüm
serken dudaklarının çatlad ığın ı h issetti.
“İlaç m ı?”
“Evet. İlaçlar, aletler, kâğıt. B ir sürü şey im iz v ar.”
Yavaşça yürüm eye başladılar. M a lo rie’n in kolu
Conslance’m om uzlarının üzerindeydi. Tek başın a yürüyemiyordu.
Çocuklar ise M alorie’n in p an to lo n u n u yakalam ış,
gözleri kapalı vaziyette o n lan takip ediyordu.
322

“İk i ç o c u k ,” dedi Consıance sakinleştirici bir ses tonuyla.
“Bugün n e le r yaşadığınızı hayal bile edemem."
K ad ın bugün diyordu ama aslında yıllan kastettiğini ikisi
de biliyord u .
Bayır tırm anıyorlardı ve Malorie’nin vücudu acıyla zonkluyordu.
A n sızın ayaklarının altındaki zemin değişti. Beton.
Bir k a ld ırım . M alorie hafif bir klik sesi duydu.
“O n e y d i? ”
“O g ü rü ltü m ü ?” diye sordu Constance. “Bu bir baston
ama a rtık o n a ihtiyacım ız yok. Geldik bile.”
M a lo rie k a d ın ın hızlıca bir kapıya vurduğunu duydu.
Ç ıkardıklara sesten ağır metalden yapıldıklannı tahmin ettiği
bir k ap ı gıcırd ayarak açıldı ve Constance onlan içeri soktu.
K apı a rk aların d an çarpılarak kapandı.
M alo rie y ıllard ır duymadığı bir koku duydu. Yemek. Pişmiş
y em ek . T alaş; sanki biri bir şeyler inşa ediyordu. Sesini de
duyabiliyordu. M akin en in alçak sesli uğultusunu. Çok sayıda
makine ayn ı anda çalışıyordu. Hava temiz ve tazeydi. Uzaklarda
k o n u şm a sesleri yankılanıyordu.
“A rtık g ö z lerin iz i açabilirsiniz,” dedi Constance kibarca.
“H a y ır !’’ diye bağırdı Malorie, Oğlan ve Kız’ı tutarak. “Çocuklar
o lm a z ! Ö n ce ben açacağım."
Biri o n la ra yak laştı. Bir adam.
“U lu T a n rım ,” dedi. “Gerçekten sen misin? Malorie?”
A dam ın h ırıltılı, boğu k sesini hatırladı. Bu sesi yıllar önce
telefonun d iğ er u cu n d a duymuştu. Upuzun dört yıl boyunca
bu sesi b ir d aha duyup duyamayacağını düşünmüş, kendiyle
b v g a edip d u rm u ştu .
Bu, R ic k ’ti.
M alorie göz bağın ı çekiştirdi ve gözlerini yavaşça açtı. Tesisin
p arlak beyaz ışıkları karşısında bir kere daha gözlerini
kısmak zo ru n d a kaldı.
323

Işık seliyle aydınlaulm ış gen iş b ir k o rid o rd a y d ıla r. O k a ­
dar parlaktı ki M alorie gözlerin i g ü çlü k le a ç ık tu tab iliy o rd u .
Burası devasa bir okuldu. Tavanı y ü k sek ve k u b b e şek lin d e k i
aydınlatıcı panellerle kaplıydı. M alo rie k e n d isin i d ışarıd aymış
gibi hissetti. Yüksek d u varlar tavana k a d a r u laşıyord u
ve mesaj panolarıyla kap lıydı. M asalar. C a m k â seler. T ek b ir
pencere yoktu ama hava sa n k i d ışa n d a la rm ış g ib i tem iz ve
tazeydi. Zemin tem iz ve serin d i. U z u n k o rid o r tu ğ la la rla k a p ­
lıydı. Yeniden R ick’e d ö n en M a lo rie a d a m ın y o rg u n y ü zü n e
baku ve o anda her şeyi anlad ı.
Adamın gözleri a çık u am a h iç b ir yere o d a k la n a m ıy o r gibi
görünüyorlardı. M at ve gri re n k li g ö z le ri p a rla k lık la r ın ı yıllar
önce yitirm işti. D arm adağın h a ld ek i u z u n k a h v e re n g i s a ç la n
kulaklarmın üzerine d ö külü y o rd u a m a s o l g ö z ü n ü n ü z e rin ­
deki solgun ama derin yara izin i k a p a ta m a m ıştı. A d a m , sa n k i
M alorie’nin b akışlannı h issetm iş g ib i içg ü d ü s e l o la ra k yara
izine dokundu. M alorie ad am ın k ırılm ış b ir d a ld a n k e silm iş
tuhaf şekilli ve eskim iş b a sto n u n u fa rk etti.
“Rick,” dedi çocu k lan ken d in e d oğru ç e k e re k , “s e n k ö rsü n .”
Rick başıyla onayladı.
“Evet M alorie. Ç oğum uz ö yleyiz am a C o n s ta n c e e n az se ­
nin kadar iyi görür. U zun b ir y o l k a t e ttik .”
Malorie yavaşça duvarlara b a k a ra k ç e v re s in d e k ile ri h a z ­
metmeye çalıştı. E l yazısıyla işle n m iş sayfalar, ile rle m e durum
lannı gösteriyordu. B ro şü rle rin ü z e rin d e ise ç iftç ilik , su
antma ve tıbbi d eğerlendirm e ran d evulara g ib i g ü n lü k işler
yazılıydı.
Gözleri başının üzerindeki b ir n o k ta y a ta k ıld ı. T uğlad an yapılmış
geniş kem erin üzerinde p irin ç h a rflerle şö y le yazıyordu:
JANE TU C K ER K Ö R L E R O K U L U
324

“O ad am ...” R ick duraksadı. “Kayıttaki adam... Seninle
birlikte değil, değil m i?” dedi Rick.
M alorie kalp atışlarının hızlandığım hissetti ve güçlükle
yutkundu.
“M a lo rie?” dedi adam endişeli bir tavırla.
C o n sta n ce, R ick’in omzuna dokundu ve usulca, “Hayır,
Rick. O n larla birlikte değil,” diye fısıldadı.
H âlâ çocu k ları tutm akla olan Malorie kapıya doğru geriye
adım attı.
K oridord a başka kim senin olup olmadığına bakarak, “O
ö ld ü ,” dedi sertçe. Henüz onlara güvenmiyordu. Henüz zam
anı değildi.
R ick basto n u n u hafifçe yere vurarak Malorie’ye doğru yaklaşıp
ona dokunm ak için uzandı.
“M a lo rie... Yıllar içinde bir sürü insanla iletişim kurduk
ama b ü y ü k olasılıkla hayal edebileceğinden çok daha az kişiye
ulaşab ild ik . Daha kaç kişinin dışanda olduğunu kim bilebilir?
Ya kaç kişin in hâlâ aklının başında olduğunu? Nehirden
g elm esin i beklediğim iz tek kişi şendin. Tabii ki bu başka
kim sen in gelm eyeceği anlamına gelmiyor ama doğru düzgün
d ü şü n d ü k ten sonra Tom’un sesinin, sonunda aradığın noktaya
d air sen i uyarm akla kalmayıp aynı zamanda yabancılann
da p arm aklıklara takılm alan halinde yakında bir uygarlık olduğunu
fark etm elerine yardımcı olacağına karar verdik. Eger
sen in le b irlik te olm adığını bilseydim başka bir şey kullanmamız
kon u su n d a ısrarcı davranırdım. Lütfen özrümü kabul et."
M alorie adam ı yakından inceledi. Sesi umut dolu, hatta
iyim ser geliyordu. Uzun zamandır böyle bir ses tonu duymam
ıştı. Yine de adamın yüzü böylesine bir dünyada yaşamak
zorunda kaldığı için duyduğu stres yüzünden tıpkı Malorie’n
in k i gibi çökm üştü. Tıpkı yıllar önceki ev arkadaşlarının
yüzleri gibi.
325

o ve C onsıance tesisin nasıl çalıştığ ın ı, p atates ve kabak
tarlalannı, yazlan böğürtlen to p lad ık ların ı, yağ m u r suyunu
antm ak için kullandıklara sistem i a çık la rk e n M alo rie, R ick ’in
kafasının arkasında gölgelere ben zeyen b ir şek lin h arek et e t­
liğini gördü.
Genç kadınlardan oluşan k ü çü k b ir grup ü z erlerin d e açık
mavi renkli giysilerle bir odadan çık tı. B a sto n la rın ı hafifçe
yere \mruyor, eUerini öne doğru u zatıy o rlard ı. K a d ın la r sessizce
ve hayaletleri andıran b ir şek ild e M a lo rie ’n in yan ın d an
geçti. Malorie on lan n m ağaralara b en z ey en b o ş g ö z le rin i gördüğünde
m idesinin san cıd ığ ım h issetti. B aşı d ö n ü y o rd u , m i­
desi bulanıyordu, kusm ak üzereydi.
Kadınların gözlerinin olm ası g erek en yerd e iki tan e k o caman,
koym renkli yara izi vardı.
Malorie ço cu k la n sık ıca kavrad ı. B a şla rın ı b a cakla rın a
bastırdı.
Constance ona doğru u zan d ı am a M a lo rie p a n ik için d e
yerdeki göz bağım ararken ç o c u k la n k e n d isiy le b irlik te sü ­
rükleyerek geri çekildi.
“O nlan gördü,” dedi C o n sta n ce, R ic k ’e.
Adam başıyla onayladı.
“Bizden uzak d u r!" diye yalvardı M alo rie. “S a k ın b iz e dokunma!
Bize yaklaşm a'. B urada n eler o lu y o r ? !”
Constance om zunun ü zerin d en b a k ıp k a d ın la rın k o rid o r­
dan çıktığım gördü. Oda, M alorie’n in k e sik solu klara ve hafif
h ıçkın klan dışında sessizdi.
“M alorie,” diye başladı R ick. “İşleri e s k id e n b ö y le yap ıyorduk.
Böyle y a p m a k z oru n d a y d ık. B aşk a seçe n e ğ im iz yoktu.
Buraya geldiğim izde açlık tan ö lm ek üzerey d ik . Y abancı, d üşman
topraklarda unutulm uş y erliler gib iyd ik . Şu anda sahip
olduğumuz olanaklara sahip d eğild ik. Y iyeceğ e ih tiy acım ız
vardı. Biz de avlandık. Ne yazık k i o z a m an lar şu anda sahip
olduğumuz güvenliğe de sahip d eğild ik. B ir gece b irk a ç ark a­
326

daşımız d ışarıda yiyecek ararken bir yaratık içeri girdi. O gece
çok sayıda insanı kaybettik. Sadece birkaç saniye önce aklı
başında o lan bir anne, deliye dönüp dön çocuğu öldürdü.
K endim izi toplam am ız, uygarlığımızı yeniden inşa etmemiz
aylanm ızı aldı. Bir daha asla böyle bir risk almamaya yemin
ettik. T ü m top lum un iyiliği için."
M alo rie yüzünde tek bir yara izi olmayan Constance’a
baktı.
R ick , “B u b ir seçim meselesi değildi,” diyerek konuşmayı
sürdürdü. E lim ize ne geçerse kendimizi kör etmek için kullandık.
Ç atallar, bıçaklar, kendi parmaklanmız. Körlük, Malorie,
m u tla k korum aydı. Ama bunlar geçmişle kaldı. Artık
böyle yap m ıyoru z. Bir yıl kadar sonra burayı, omuzlanmızdaki
o k o rk u n ç yükü hafifletecek kadar güvenli bir yer haline
getird ik. O zam andan beri hiçbir güvenlik açığımız olmadı.”
M a lo rie , G eorge’u, videosunu ve başansız olan deneylerini
d ü şü ndü. Ç aresizlik içinde az kalsın kendi çocuklannı kör
ed eceğ in i hatırladı.
C o n sta n c e görebiliyor. O kör değil. Dört yıl önce buraya gelm
ek için y e te r li cesareti toplayabilseydin sana ve çocuklara ne
o la c a ğ ın ı k im bilebilirdi?
R ic k d estek alm ak için Constance’a yaslandı.
“B u rad a olsaydın bizi anlardın.”
M a lo rie korkuyordu. Ama anlıyordu da. Çaresizlik içinde
o ld u ğu n d an bu insanlara güvenmek isliyordu. Çocuklan
daha iyi b ir yere getirdiğine inanmak istiyordu.
K en d i etrafında dönünce ofis pencerelerinden birinde
k en d i yan sım asın ı gördü. Diğer odadaki Shannon haberlerde
g ö rd ü k lerin i bağıra bağıra ona anlatırken banyoda aynanın
k a rşısın a geçip karnının düzlüğünü kontrol eden haline neredeyse
h iç benzemiyordu. Saçları incelmiş, matlaşmış, pislikle
ve o n larca kuşun kanıyla dilim dilim olmuştu. Kıpkırmızı
kafa d erisi ara ara görünüyordu. Vücudu bir deri bir kemikti.
327

Yüzündeki kem ikler sanki yer d egişiirm iş, bir zam an lar o l­
dukça narin görünen yüz h ad an n ı keskin ve a çılı çizgilerle
kaplamıştı. Cildi gergin ve solu ktu . D u d aklarını hafifçe aralayınca
bir dişinin kırıldığını gördü. B üyük o la sılık la n eh irde
bilincini kaybettiğinde km lm ıştı. Teni kan la, m orlu klarla
kaplıydı. Solgundu. Kurdun açtığı d erin yara, şişm iş haldeki
kolu boyunca uzanıyordu. Yine de cam d aki kad ının içinde
alev alev yanan çok daha güçlü b ir şeyin farkına vardı. O na
dört buçuk yıl boyunca güç veren, onu hayatta tu tan , ço cu k -
lanna daha iyi bir hayat verm esini em red en ateşi gördü.
Evden ve nehirden kurtulan bitap h ald ek i M alo rie d izlerinin
üzerine çöktü. Ç o cu k ların ın yü zlerin d ek i göz b ağlarını
çekip çıkardı. Ç o cu k lan n gözleri so n u n d a a çık tı. P arlak
ışıklar karşısında gözlerini kırp ıştırıyorlard ı. O ğlan ve Kız
hayret içindeydi, suskundu, tedirgindi. N erede o ld u k la rın ı
anlamıyor ve kendilerine yol gösterm esi için M a lo rie ’ye b a­
kıyorlardı. H ayadan boyunca ev lerin in d ışın d a g ö rd ü k leri ilk
yer burasıydı.
İkisi de ağlamadı, ikisi de şik âyet etm ed i. B o ş gözlerle
Rick’e bakıp dinlem eye devam ettiler.
“Dediğim gibi,” dedi R ick tem kin li b ir şek ild e , “burada
birçok şey yapmayı başardık. Tesis bu k o rid o ru n g ö sterd iğ in ­
den çok daha büyüktür. Tüm yiy ecek lerim izi k e n d im iz yetiştiriyoruz
ve birkaç tane vahşi hayvan y ak alam ayı başardık.
Yumurtalanndan faydalandığım ız tav u k larım ız, sü tü n ü sağdığımız
bir ineğimiz ve üretm eyi başardığım ız bir çift keçim iz
var. Bir gün küçük bir çiftlik ku rm ak am acıyla d aha fazla hayvan
bulmak için dışan çıkm ayı u m u y o ru z .”
Malorie derin bir nefes alıp ilk defa u m u tla R ick ’e b aktı.
Keçiler, diye düşündü. Ç o cu k la n m ilk d efa b a lık ta n başka
yaşayan bir hayvan görecekler.
“Tucker’da kendi kendim ize yetiyoru z... K ö rle rin reh ab ilitasyonundan
sorumlu kocam an bir tıb b i e k ib im iz var. Burası
328

seni biraz olsun huzura kavuşturmalı Malorie. Tıpkı bana her
gün biraz huzur verdiği gibi.”
“Ve siz ikiniz,” dedi Constance çocuklann yanında dizlerinin
üzerine çökerek. “İsimleriniz nedir?"
Bu soru ilk defa Malorie için önem kazanmıştı. Aniden hayatında,
çocuklarına isim vermek gibi bir lükse yer olacaktı.
“B u ," dedi M alorie kanlı elini Kız’ın başına koyarak, “bu,
O İym pia.”
K ız, M alorie’ye çabucak bir bakış altı. Kızardı. Gülümsedi.
B undan hoşlanm ıştı.
“Ve bu da," dedi Malorie Oglan’ı kendisine doğru çekerek,
“T om ."
Ç o cu k utangaç ama mutlu bir tavırla sınttı.
D izlerin in üzerindeki Malorie çocuklarına sanidı ve o
ana kadar attığı tüm kahkahalardan daha mutluluk verici
gözyaşları döktü.
R ahatlam a.
G özyaşları özgürce, usul usul akarken kuyudan su getirm
ek için birlikte çalışan, oturma odasının ortasında uyuyan,
yeni dünya hakkında konuşup duran ev arkadaşlannı hatırladı.
Sh an n o n ’ı kahkahalar atarken, bulutlarda şekiller ararken,
sıca cık ve nazik bir merakla Malorie’nin üzerine titrerken
gördü.
T om ’u düşündü. Durmadan zihni çalışan, sorunları çözm
ek ten usanm ayan Tom’u. Daima deneyen Tom’u.
O nun yaşama aşkını düşündü.
U zun koridorun diğer ucundaki farklı odalardan insanlar
çıktı. Tesisin derinliklerine doğru yürürken Rick bir elini
C o n sta n ce’ın omzuna koydu. Sanki oradaki herkes Malorie’yi
ve çocu k ların ı biraz olsun yalnız bırakmaları gerektiğini biliyor
gibiydi. Sanki herkes ve her şey sonunda güvende oldukların
ın farkındaydı.
329

Daha güvendeydiler
Şimdi Malorie, çocuklanna sarılırken evin ve nehrin efsanelerde
anlatılan gizemli birer yer olduğunu, sonsuzluğun
içinde kaybolduğunu düşünüyordu.
Ama burada, kaybolanın kendileri olm adığını biliyordu.
Ve bir de sandıklan kadar yalnız olm ad ıklan n ı.
330