1

Sınır kapılarından itibaren Suriye’deki
büyük değişimi hissediyorsunuz. Öğrencilik
yıllarımda çokça geçtiğim Öncüpınar sınır
kapısının Suriye tarafında artık rüşvet isteyen
görevliler yok. İlgili birimlerde bombardıman
altında dahi cemaatle namaza devam eden
müstakim Müslümanlar var.
Sokaklarda aralarında çok küçüklerin de
bulunduğu çocuklar kasetçalar ve amfi eşliğinde
gösteri yapıyor, slogan atıyorlar. Çocuklar
yürüyüşe devam ettikçe sayıları artıyor, bir
meydana ulaştıklarında ise teşkil ettikleri yekün
bir miting yoğunluğuna ulaşıyor. Bir hava
saldırısında şehit olma ihtimalleri yüksek olan
ümmetin bu izzetli gençleri yürüyüş esnasında,
“Lebbeyk lebbeyk lebbeyk ya Esed” (Buyur,
emrindeyiz ey Esed !) diyen rejim yanlılarına
karşı “Lebbeyk lebbeyk lebbeyk ya Allah !”
(Buyur, buyur, buyur, emrindeyiz ey Allâh’ım
!) diye haykırıyorlar. Şebbiha “Kaiduna lil
ebed beşşar el esed” (Ebediyen komutanımız
Beşşar el Esed’dir !) derken, ümmetin çocukları
“Kaiduna lil ebed Seyyiduna Muhammed!”
(Ebediyyen komutanımız Efendimiz
Muhammed’dir !) diyor. Mücâhitlerin moralini
yükselten, halkın direnme azmini canlı tutan
bu tür gösterileri sıklıkla görmek mümkün.
Sokaklar hakem, sokaklar mücadelenin Hak
ile batıl arasında cereyan ettiğinin en canlı şahitleri…
Yemekleri hür ordunun yemekhanelerinde
yemeyi tercih ettik. Genç mücahitler silahları
yanlarında yemek yiyorlar. Bir tanesi gözüme
çarpıyor, tam karşı masamızda oturuyor,
tek başına… Yaşı en fazla on altı, asker kıyafetiyle
oturuyor, silahını masanın üzerine koymuş…
Daha sonra öğreniyorum ki bu mücâhit
on beş yaşındaki bir arkadaşıyla Hür Ordu’ya
katılmak istemiş, başvurdukları her tugay komutanı
küçük olduklarından kabul etmemiş,
sonunda bölge komutanı Ebu İbrâhim’e müracaat
etmişler, ricada bulunmuşlar, o da dayanamayıp
kabul etmiş. Arkadaşı şehit olmuş,
o ise intizar halinde.
Ziyaret ettiğimiz bir tugayda bize refakat
eden Hocaefendi mücahitleri tanıtırken, “işte
bunlar ırzlarımızı müdafaa eden kahramanlar”
diyor. Sonra : “Ben üç tane savaşa şâhit oldum,
Irak savaşına katılıp ABD’ye karşı cihad
ettim, Gazze saldırılarında Hamas’la birlikteydim,
bir de bu savaşı gördüm. Vallâhi, yemin
ediyorum –ve Allâh katında bu yeminden
mesulüm ki- Hür Ordu’daki mücahitler gibi
İslam’a bağlı mücahit görmedim.” diyor.
İz’az bölgesi komutanı Ebu İbrahim…
Ümmi bir komutan fakat İslam iliklerine öyle
işlemiş ki, bir teftiş sırasında Özgür Ordu’ya ait
bir ofise uğruyor, memurun masasında meyve
dolu tabağı görünce millet ekmek bulamıyor,
siz meyve yiyorsunuz diyerek ilgili memuru
bir günlük hapisle cezalandırıyor. Birisi bir
dükkânda sandviç satıyor. Ebu İbrahim bunu
da yasaklıyor. Gerekçe şu: “burada kadınlar,
çocuklar var, bunlar arasında hamileler olabilir.
Sandviçin kokusunu alır, canı çeker fakat
parası olmadığından alamaz. Buna müsaade
edemem!”
Bir hocamız bir gün mücahitlere vaaz
ederken bir genç kalkıyor ve diyor ki: “Hocam,
Şam’ı yıktılar, yerle bir ettiler. Her şeyimizi kaybetsek
de yine biz kazançlıyız!” Hoca : “Neden
?” diye sorunca, genç: “Çünkü Suriyeli gençlerin
kalbine nüfuz eden imânı artık Allâh’dan
başka hiçbir güç söküp atamaz !” diyor. O bunları
naklederken ben Aliya’nın: “Savaşta Müslüman
olduk” sözünü hatırlıyorum. Sonradan
öğreniyorum ki bunu söyleyen genç kendisiyle
fotoğraf çektirdiğim mücahitmiş.
Bir hocamız bir gençten bahsetti. Beş ay
muhaberatın elinde kalmış, işkence etmişler...
Sırtında sigara izleri var. İşkenceyi Beşşar’ın
resmine secde etsin diye yapmışlar. Genç ise
direnmiş, secde etmemiş. Özgür Ordunun teşebbüsüyle
kurtulan bu gence ruhsatla amel
edip secde etseydin dendiğinde genç, “Hocam,
ben o güne kadar ömrümde hiç namaz
kılmamıştım. İlk secdeyi Beşşar Esed’e yapsaydım,
Allâh Te‘âlâ nın huzuruna hangi yüzle
çıkardım? Ama o günden sonra hiç bir namazımı
kaçırmadım elhamdülillâh!” Hoca anlatırken
ağlıyor...
Şehirlerde fırınları vurmuşlar, açık olanların
önünde ise uzun ekmek kuyrukları var.
Özgür ordunun idaresindeki fırınlarda ekmek
meccanen dağıtılıyor. Manzarayı görünce
bizleri bu hizmete vesile kılan Allah Teala’ya
hamdediyorum.
Şehirlerde çok sayıda imha edilmiş tank
var. Bazı sokaklara « Makbaratu-d Debbâbât
» yani tanklar mezarlığı deniyor.
Bizi arabayla Türkiye sınırına götüren
Abdulkadir kardeş şunları söyledi:
“Elhamdülillâh, Müslümanlar olarak kardeşiz,
bize bunu ispatladınız, bizleri birleştiren söz:
‘Lâ ilâhe illallâh, Muhammed Rasûlullâh’dır.’
Türkiye’de bizim için çarpan kalplerin olduğunu
bilmek bizi çok sevindirdi. Şu ana kadar
Türkiye’den birçok kuruluş bizlere yardım
gönderdi, fakat siz İFAM birinci sıradasınız,
Allah sizden razı olsun. Kardeşlerimize selâm
söyleyin, bulunduğumuz kış şartlarında Suriye’deki
bebekleri unutmasınlar, özellikle teheccüd
vakitlerinde dualarını eksik etmesinler.”
Suriye’den her defasında geriye, ekmek
kuyruklarında şehit olan yakınlarına ağlayan,
soğuk kış gecelerini çadırda geçiren, fakat bütün
bunlara rağmen imanlarıyla ayakta kalan
müzdarib Müslümanları bırakarak dönerim.
Bu yüzden bana Suriye’ye gitmek vuslat, dönmek
ise gurbet gibi gelir. Ölüme meydan okuyan
bu Müslüman gençler Allâh’ın izniyle muzaffer
olacaktır!
29
OCAK 2013
www.hukumdergisi.com