Norman Davies - Avrupa Tarihi

nemezlcrdi. Bunun yanında sarayı sapkınlık veya hiziple kirletme korkusundan yabancı
prenslerle de kolay kolay evleııemezlerdi. Avusturyalı bir sel'ir "kadınlar Kski
Rusya'da Avrupa'nın geri ülkelerinin çoğunda olduğu gibi saygı görmezler" diye yazıyordu.
"Bu ülkede onlar kendilerine çok az değer veren erkeklerin kölesidirler." 2
Tüm bunlara rağmen Sophia. o zamanın önde gelen bakanı Prens Gomilsyn'le
arkadaşlığı ilerleterek erkek kardeşi Kcodor'un (1676-1682) saltanatı sırasında belirli
bir etki yapacak konuma geldi. Daba sonra askeri bir isyanda aracılık yaparak
Teremin devlet, yönetimiyle bağlarını kopardı ve ortak çarlar Ivan ile Petro'nun reşit
olmadıkları dönemde Çar naibi ve Rusya'nın ilk kadın hükümdarı oldu. Özellikle
Moskova'yı Doğu Avrupa sorunlarında en öne koyan, Polonya ile yapılan "Ölümsüz
Barış" konusunda olmak üzere kişisel olarak dış politikayı o yönetti (Bkz. s. 704).
Sophia'nın ününü, naipliğini 1689'da fesheden Büyük Peıro'nun destekleyicileri
karaladılar. Hırslı bir entrikacı olarak azledilen Sophia genellikle "devasa cüsseli,
kafası bir kütık kadar büyük, yüzü tüylü ve bacakları urlarla dolu"' 1 bir kadın gibi
kuşkulu sözlerle betimlenmiştir. Son on dört yılını daha önceleri bağışladığı 'Moskova
Barok' tarzında bir vakıf olan Novodevichy Manastırında Rahibe. Susanna olarak
geçirdi.
kadın biyografileri çoğu kez erkek arşivcilerin aşırı abartılı kayıtlarını telafi etme
isteğiyle yazılır. Bu lıersioriografyamn en eski biçimidir ve Sappho'dan Boutlicca'ya.
Akııanyalı Kleanor'dan İngiltere Kraliçesi Klizabeth'e kadar bir sûru kadın
kahramanda başarıyla uygulanmıştır. Ancak bir yönden yanıltıcı olabilir. İstisnai
kadınlar hayat hikayeleriyle kendilerini sıradan kadının payına düşenlerden ayıran
körfezi görmemizi engelleyemezler, Sophia Alexeyevna istisnayı kanıtlayan bir hükümdardı.
Polonya ve Rusya'nın güney komşusu Osmanlı İmparatorluğu doruk noktasına
Habsburglarla aynı zamanda ulaştı. Müslümanların bakış açısından anahtar
durumdaki gelişmenin kökeninde, Osmanlıların Şiilere karşı ana İslam kolu
olan Sünniliği sürdürme kararı vardı. Sultan 1. Selim (y. 1512-1520) tran'a
karşı harekete geçtiğinde, İstanbul'un alınmasını izleyen altmış yıllık duraklamaya
son verdi. Bundan sonra daha önceleri halifelik merkezleri Şam, Kahire
ve Bağdat'ın (1534) fethedilmesi art arda gerçekleşti. Osmanlı âlemine Mekke'deki
Kabe'yi katan Muhteşem Süleyman (y. 1520-1566) kendine "Padişah-ı
İslam" sıfatını yakıştırmak için yeterli nedene sahipti. İstanbul'daki Sultanahmet
Camii dahil birçok anıt bu görkemin gerçekliğine tanıklık etmektedir.
Türkler yeni buldukları güçlerini batıya doğru ilerlemek için kullanmaya
başladıklarında Hıristiyanların bakış açısından tehlike sinyalleri çaldı. Hem
Macaristan'ın içlerindeki Tuna Vadisine, hem de Kuzey Afrika sahilinin korsan
devletlerine karşı ilerlediler. Tuna seferleri 1512'de Boğdan'ın alınmasıyla
başladı. Ondan sonra Belgrad ele geçirildiğinde (1521) geniş Macaristan platosu
Osmanlılara açıldı. 1526'dan sonra Bohemya ve Macaristan'ın son bağımsız