Proksha_L._Nezvychainyya_prygody_hlopchyka_Bul'bіnkі_(Los'_A.)

Я — вясёлы Чыпаліна.
Нарадзіла мама
Там, дзе спеюць апельсіны,
I лімоны, і масліны,
Фігі — гэтаксама…
— А я Жан з Парыжа, — усміхнуўся хлопчык. — Прыехаў на
радзіму сваёй мамы.
Чыпаліна лыпаў вачыма: хлопчык гаварыў па-беларуску, а
яму хацелася ведаць, што ён гаворыць.
— Мамы? — здзівіўся Бульбінка.
— Так, мамы. Яна вырасла сярод гэтых лясоў. Вёска Буда, у
якой яна нарадзілася, нават тут недзе недалёка…
— А чаму твая мама жыве ў Парыжы?
— Яе, зусім маладзенькую, сілай вывезлі фашысты. Мама
ўцякла з лагера да французскіх партызан…
— Партыжано! — ухапіўся за гэтае зразумелае яму слова
Чыпаліна. Яму таксама рупіла нешта сказаць. I ён пачаў
гаварыць пра італьянскіх партызан усё, што чуў ад бацькі і маці
Марселіна.
— Хто тут называе маё імя? — спытаў, падышоўшы,
Марселіна. — О, гэта ты, Чыпаліна… Адкуль у цябе такі грыб?
— Я знайшоў грыбы разам з маім сябрам Бульбінкай.
— Бульбінка? Вельмі прыемна, — сказаў Марселіна. — Не
дзівіся, што я гавару па-беларуску. Мая маці з Палесся…
— У нашых мам аднолькавы лёс, — сказаў Жан. — Будзем
сябраваць…
— Згода. Маёй маці будзе прыемна, калі даведаецца, што ў
Парыжы жыве яшчэ адна яе зямлячка. А можа вы прыедзеце да
нас у госці?..
— Маці вельмі хворая. Яна была паранена на вайне.
А тата… Вось ужо год, як яго пахавалі сябры-партызаны…
— О, гэта вельмі сумна! — спагадліва сказаў Марселіна. Ты
працуеш?
— Так. У багатага крамніка на пасылках. Нядобры чалавек.
— Яны ўсе, багацеі, такія. Мой тата таксама не любіць
гаспадара фабрыкі, на якой працуе.
Чыпаліна штурхнуў Марселіна:
— Ты дрэнны. Чаму не навучыў мяне размаўляць пабеларуску?
— Нічога. Пабудзеш у лагеры, навучышся.
— А я ўжо ведаю некалькі слоў, — павесялеў Чыпаліна.