Proksha_L._Nezvychainyya_prygody_hlopchyka_Bul'bіnkі_(Los'_A.)

— Я Вожык. Не веру лгунам. Таму апранаю калючы кажух.
— Вожык чмыхнуў сярдзіта і пайшоў у кусты.
— Пайшоў бы і ты, Заяц, есці заечую капусту, — махнула
хвастом Ліса. — Мне трэба хлопчыку сёе-тое сказаць па сакрэту.
— Калі ласка, — пакрыўдзіўся Заяц і знік у лесе.
— Пойдзем з табой пагуляем, — запрапанавала Ліса.
— Куды?
— У куратнік. Ён тут недалёка. — А сама падумала: «Гусі і
куры ўбачаць Бульбінку і кінуцца да яго, а я схаплю гуску — і ў
лес…»
Яны пайшлі да куратніка.
— Вунь Бульбінка, — узрадаваліся гусі і кінуліся да
хлопчыка.
Скарыстаўшы гэты момант, Ліса выскачыла з-за куста,
схапіла гуску — і ў лес.
— Дык вось ты якая! — крыкнуў хлопчык і выбег з
куратніка. Пайшоў далей адзін.
Ідзе, ідзе, нікога няма. I хата лесніка ўжо невядома ў якім
баку. Сумна стала хлопчыку, і ён пачаў гукаць:
— Гэй, хто тут ёсць? Дапамажыце!
З лесу выскачыў Заяц.
— Завядзі мяне, Зайчык, да лесніка.
— Паспееш ты яшчэ дадому. Хадзем, я табе пакажу свет, а
вечарам завяду ў хату лесніка.
— Добра, — згадзіўся Бульбінка.
Ідуць яны па лесе. Заяц спявае:
Не баюся я Лісы,
Хоць малы я і касы.
I Мядзведзя не баюся —
Я на ногі спадзяюся.
— Добра, што я сустрэў такога надзейнага сябра, —
радуецца Бульбінка.
Узышлі яны на ўзгорак.
— Вунь, бачыш, балота, — сказаў Заяц. — А за ім… — Ён не
дагаварыў і кінуўся ў кусты.
— Куды ты, Зайчык? — здзівіўся Бульбінка і ў гэты момант
убачыў Ваўка.
— Прэч з дарогі, — люта завыў Воўк.
— Колькі я той дарогі займаю, — смела адказаў Бульбінка.
— Ідзі сабе, месца хапае.
— А я не хачу. З-за цябе касы ўцёк.