ครั้งหนึ่ง โยชิกิหยิบดาบขึ้นมาหนึ่งเล่ม ดึงออกจากฝัก สำรวจใบมีดอย่างตั้งอก ตั้งใจ จู่ๆ พ่อของเขาโผล่พรวดเข้ามาในห้อง เขาเข้าใจว่าพ่อโกรธเพราะเขาหยิบ ดาบออกมาเล่นโดยไม่ได้รับอนุญาต เลยรีบเก็บเข้าที่ แต่อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่ เหตุผลที่พ่อโกรธเขา แต่พ่อสอนให้เขาจดจำกฎพิเศษในการถือดาบไว้ให้แม่นยำ เขายืนอยู่ตรงหน้าโยชิกิ จับดาบไว้ด้วยสองมือ ยกขึ้นอยู่ในระดับสายตา ค่อยๆ ดึงดาบออกจากฝักช้าๆ “ใบมีดอาจจะสูญเสียความคมไป ถ้าลูกหายใจรด เวลา จับดาบ ลูกต้องถือในแนวนอนด้วยสองมือ ยกขึ้นในระดับสายตา ลมหายใจจะได้ ไม่โดนคมดาบ และดึงออกจากฝักอย่างช้าๆ” โยชิกิเลียนแบบท่วงท่าของพ่อเขาอย่างตั้งใจ เขารู้สึกดีที่พ่อสอนให้จับดาบแบบ ผู้ใหญ่ แน่นอนว่า โยชิกิเองไม่ใช่ลูกที่ดีมากมายนัก เขาป็นเด็กดื้อและซนตามอายุ มีครั้งหนึ่ง โยชิกิอยากเล่นฟริสบี้ และใช้แผ่นเสียงของพ่อแทน เขาร่อนแผ่นเสียง ออกจากหน้าต่างชั้นสองทีละแผ่น และพริบตาเดียว สวนด้านหลังก็เต็มไปด้วย เศษแผ่นเสียงสีดำสนิทกระจายเกลื่อน โยชิกิสนุกมาก เย็นนั้น พ่อเห็นว่าแผ่นเสียงทั้งหมดเสียหาย แต่เขากลับไม่โกรธ เขาสนุกกับ การกระทำอันบ้าบิ่นของบุตรชาย ทำให้ทุกคนรอบข้างตื่นตะลึงไปตามๆ กัน ขณะเดียวกัน ร่างกายของโยชิกิค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด เขาแข็งแรง ขึ้นทีละน้อย ถึงขั้นลงเล่นกีฬาได้ ตอนประถมสี่ เขายังคงขาดเรียนคาบพละอยู่ เรื่อยๆ แต่เข้าร่วมทีมกีฬาได้บ้างแล้ว !58

แม้จะมีคำสั่งห้ามจากหมอ แต่เขาก็เข้าร่วมวิ่งระยะไกลของโรงเรียน ระหว่างทาง เขาหอบหายใจติดขัด ปวดจุกบริเวณสีข้าง แต่โยชิกิยังคงดื้อวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนร่วมชั้นที่ไม่เคยเห็นเขาวิ่งมาก่อนต่างจับจ้องด้วยความประหลาดใจ เขาเพิ่ง เข้าร่วมการแข่งขันเป็นครั้งแรก แต่เข้าเส้นชัยเป็นอันดับต้นๆ ของโรงเรียน เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขามั่นใจในตัวเองขึ้นอีกมาก ในที่สุดเขาตัดสินใจเลือกเล่นเบสบอลตามเพื่อนร่วมชั้น แต่เขาเบื่อที่จะซ้อม ด้วยความที่ไม่เคยเล่นมาก่อน เขารู้ทันทีว่าคงไม่อาจหวดลูกเบสบอลแบบที่เพื่อน ทำได้อย่างแน่นอน จึงหาหนทางที่จะมีส่วนร่วมในเกมโดยไม่ต้องเป็นผู้เล่น “ผมจะเป็นกรรมการให้เอง” เขาว่า เมื่อรับบทเป็นกรรมการเสียเอง โยชิกิจึงเข้าร่วมแข่งเบสบอลกับทีมโรงเรียนอื่น พร้อมกับเพื่อนๆ ทุกวันเสาร์และอาทิตย์ได้ โทชิมิตสึที่เป็นเพื่อนโยชิกิมาตั้งแต่เตรียมอนุบาลหลงใหลเบสบอลเหมือนกัน แต่ด้วยร่างกายกำยำแข็งแรง เขาประสบความสำเร็จด้านการกีฬาได้ไม่ยาก โทชิผู้แข็งแรง กับโยชิกิขี้โรค ดูเป็นคู่หูที่ดูจะเข้ากันลำบาก อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่สนิทสนมกลมเกลียวกันตั้งแต่เด็ก คำยืนยันจากหมอที่ว่าอีกไม่นานโรคหอบหืดที่รุมเร้าอยู่จะหายไปอย่างถาวรทำให้ โยชิกิสดชื่นขึ้นมาก เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขขึ้น แม้จะตัวเล็กที่สุดในชั้นเรียน แต่ไม่ได้อ่อนแอจนถูกล้อว่าเป็นเด็กผู้หญิงอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขามีความสุขกับ การเรียนหนังสือ นอกจากวิชาบังคับทั้งหลายแล้ว เขาลงเรียนวิชาอื่นๆ ทั้ง คณิตศาสตร์ ศิลปะ คัดลายมือ และภาษาอังกฤษ เพราะเขาชอบเจอเพื่อนใหม่ใน !59