นักดนตรีทั้งสี่แต่งตัวเหมือนในภาพถ่าย ชุดหนังสีดำตอกหมุด และปลอกคอ ใบหน้าทาสีขาวและดำ ใส่รองเท้าบูตคู่ยักษ์ พวกเขาดูราวกับหลุดมาจากดาวอื่น การแสดงบนเวทีของเขาได้รับการตอบรับอย่างกระหึ่มจากคนดูถึงขั้นฮอลล์สะเทือน เสียงดนตรีอันกราดเกรี้ยวจับใจโยชิกิ จังหวะอันหนักหน่วงแทรกซึมเข้าไปใน ทุกอณูร่างกาย เสียงของนักร้องนำดูเหมือนจะดังก้องเข้าไปในทุกเซลล์ของเขา โยชิกิกระโดดไปพร้อมกับคนอื่นๆ เขาตะโกนและโบกไม้โบกมือโหวกเหวก เมื่อโชว์มาถึงจุดไคลแม็กซ์ เวทีระเบิดตูมไปด้วยดอกไม้ไฟหลายลูก เสียงดังนั้น ทำให้โคกิตกใจกลัวจนร้องไห้ แม่หัวเราะพลางถามโยชิกิว่า “ว้าว... นี่ลูกพาแม่ มาดูอะไรเนี่ย” แน่นอนว่าแม่ไม่สามารถทนอยู่ได้ เธออุ้มโคกิที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ออกไปกินซูชิรอโยชิกิดูคอนเสิร์ตจนจบ เมื่อกลับบ้านหลังคอนเสิร์ต เสียงดนตรียังก้องสะท้อนไปมาในร่างกายของโยชิกิ สีสันอันจัดจ้านยังเด่นชัด เสียงของนักร้องนำดังก้องอยู่ในหัว โยชิกิพร่ำตะโกน ในใจว่า “ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเป็นร็อกสตาร์” แม้ว่าความรักในดนตรีคลาสสิกและการเล่นเปียโนจะไม่ได้หายไปไหน แต่ภาพ ของร็อกสตาร์ปรากฏอย่างชัดเจนตรงหน้า ทำให้ภาพอนาคตของเขาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วินาทีนั้น เปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ โยชิกิขึ้นประถมหก ทุกอย่างรอบตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอาย ของดนตรีร็อก เขาฟังแผ่นเสียงและวิทยุ เก็บสะสมนิตยสารเกี่ยวกับดนตรี และ แคตตาล็อกเครื่องดนตรี ถ้าหากก่อนหน้านี้เขาพูดแต่เรื่องดนตรีคลาสสิก ตอนนี้ เขาสามารถพร่ำพรรณนาเรื่องวง Kiss และดนตรีของพวกเขาได้กับทุกคนว่าดนตรี !70

ของพวกเขาเจ๋งแค่ไหน เรียกได้ว่าพูดไม่หยุดเป็นชั่วโมง ทำเอาเพื่อนเอือมไป ตามๆ กัน “ฉันรักวง Kiss จริงๆ ไม่มีวงอื่นมาแทนที่ได้อีกแล้ว” เป็นที่แน่นอนว่าเพื่อนๆ ก็ไม่รู้ จักทั้งวง Kiss และดนตรีของพวกเขา ทุกคนทำได้แต่พยักหน้ารับเท่านั้น อย่างไรก็ตาม มีเด็กคนหนึ่งที่รับฟังโยชิกิอย่างตั้งอกตั้งใจ เด็กคนนั้นคือโทชิมิตสึ เดยามะ “นายเหมือนฉันเลย โยชิกิ ฉันก็ชอบวง Kiss เหมือนกัน” โทชิมิตสึเองก็ตกหลุมรักวง Kiss ไม่แพ้กัน เขารอคอยคนที่จะมาคุยเรื่องวง Kiss มานานแล้ว กลายเป็นว่าในโรงเรียนประถมปลายแห่งนี้ มีเพียงเขาทั้งสองเท่านั้นที่ เสพติดดนตรีร็อกและวง Kiss อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งคู่เรียนห้องติดกัน จึงมักจะนั่ง คุยกันเรื่องวง Kiss และดนตรีกันอย่างออกรสบ่อยๆ และเรียนรู้กันและกันว่า โยชิกิ เล่นกลอง ในขณะที่โทชิมิตสึเล่นกีตาร์ “วันหนึ่งเราจะตั้งวงด้วยกันนะ” พวกเขาสัญญา ทั้งคู่เริ่มกลายมาเป็นเพื่อนสนิท และชอบใช้เวลาด้วยกัน ถึงตอนนี้ โยชิกิยังคงเล่นทรัมเป็ตอยู่ที่ชมรมดนตรี เขากลับมารื้อฟื้นทักษะด้าน เปียโนที่หยุดไปสักพักใหญ่แล้ว หลังจากกลับจากโรงเรียนทุกเย็น เขาจะซ้อม เปียโนหรือกลอง ฟังเพลงคลาสสิกสลับกับเพลงของวง Kiss เวลาที่เหลืออันน้อยนิด เขาแทบไม่สามารถทำการบ้านและเข้าเรียนพิเศษได้เลย อย่างไรก็ตาม เขาเริ่มหมกมุ่นกับการคิดก่อตั้งวงร็อก เขาชวนเพื่อนสนิทสามคนมา รวมวง ซึ่งทั้งหมดเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลกันนัก แน่นอน เขาออกปากชวน !71