iA1

6
PREZENTACJE
nogą. Tarczowe hamulce (wspomaganie
hydrauliczne) na kołach obu osi świadczą
o nowoczesnej (wówczas) technologii
przyjętej przez konstruktorów samochodu.
Gulia, w każdej z wersji, miała charakter
samochodu sportowego. Dobre
i bardzo dobre osiągi (zależnie od silnika:
1300, 1600, 1750 lub 2000) i typowe
dla Alfy zalety zawieszenia sprawiały,
że samochód nie tylko jednoznacznie
kojarzył się jako sportowy, ale też
rzeczywiście sprawdzał się na ówczesnych
trasach rajdowych i torach
wyścigowych. Obecny właściciel prezentowanej
Gulii rozpoczynał swoją
przygodę ze sportem samochodowym
w 1977 roku, gwiazda Lattariego świeciła
wówczas pełnym blaskiem, a jego
Alfa Romeo była przedmiotem marzeń.
Pytany o powody zakupienia właśnie
tego samochodu wymienia nazwisko
włoskiego mistrza Polski i oczywisty
sentyment do Gulii.
– Szukałem samochodu, klasyka. Nie
jestem zadeklarowanym „alfistą”, ale tę
markę lubię trochę bardziej niż inne.
Samochód ma stosunkowo prostą konstrukcję,
wszystkie naprawy i remonty
mogę więc robić samodzielnie. Wyzwaniem
okazała się naprawa karoserii,
zwłaszcza w miejscach trudno dostępnych.
Na przykład rdza prawie zjadła
mocowanie górne tylnego amortyzatora;
tam jest zamknięty profil złożony
z czterech elementów. Całość trzymała
się na zewnętrznej obudowie. Tych elementów
nie można kupić, a miejsce jest
bardzo ważne dla samonośnej konstrukcji
samochodu. To tylko jeden z przykładów.
Kiedy ją kupowałem to wyglądała
całkiem dobrze. Dopiero przy dokładnej
kontroli podniesionego samochodu okazało
się, że nie jest źle, ale bardzo źle.
Przygotowując auto do sprzedaży ktoś
poszedł po bandzie, zostało ono przygotowane
tak, aby zrobić wrażenie; progi
wymienione, całość polakierowana. Ale
tylko z zewnątrz; progi wewnętrzne, podciągi,
podłoga, nadkola... To była jedna
katastrofa. Do tego lakier zgroza – czarny
metalic. Tych samochodów nigdy nie
pokrywano takim lakierem. Akurat
ta fabrycznie była w kolorze błękitnym,
ale ktoś to zmienił. Ja zostawiłem
czarny, w takim Gulia Junior
była sprzedawana. Przedtem jednak
musiałem praktycznie „zrobić doktorat”
z prac blacharskich i spawania.
Część reperatur kupiłem, większość
jednak, po kawałku, robiłem samodzielnie.
W Europie Gulia jest bardzo
lubiana i popularna, wszystkie części,
reperaturki karoserii, detale ozdobne
można kupić. Oczywiście nie w Polsce
i drogo. A nawet bardzo drogo. Dlatego
wiele fragmentów blach mozolnie
wycinałem według kartonowego wzorca,
następnie dokładnie młotkiem profilowałem
tak, aby nie różniły się od pierwowzoru.
Potem było wspawanie, szlifowanie,
podkład, szpachla, podkład,
lakier... W każdym, najlepszym nawet
warsztacie taka metoda naprawy