MAXHUN PEKA

MAXHUN PEKA
Onufri
NJË JETË
NË DIPLOMACI

Maxhun Peka
NJË JETË NË DIPLOMACI
Kujtime
Onufri

Redaktor
Rexhep Shahu
© Onufri, 2018
ISBN 978-9928-261-18-2
PRINTED AND BOUND IN ALBANIA BY ONUFRI
Rr. “Konferenca e Pezës”, Nr. 71, Kodi Postar 1027, Tiranë;
Tel & Fax 00355 42 220 017 / 270 399
www.onufri.com; Email: info@onufri.com

“Një jetë në diplomaci” ishte edhe jeta jote, Natasha. U
njohëm kur ishe vetëm 18 vjeçe dhe nga ajo kohë, nuk
u ndamë kurrë. Bashkëshorte dhe bashkudhëtare në të
mira dhe vështirësi, nënë e lumtur, por edhe e përvuajtur,
e përmallur në vitet larg fëmijëve, të detyruar nga ato
rregulla të egra të regjimit, që nuk ishin vetëm për ne të
dy.
Bashkë kaluam vite të këndshme që na jepte profesioni
i diplomacisë, vitet e luftës në Vietnam, vitet e paqes.
Bashkë përballuam mungesën e Albanës dhe Dritanit,
derdhëm lot sa herë ndaheshim dhe lumturoheshim kur
takoheshim dhe ritakoheshim me ta.
Si mund t’i harroj ato vite kur isha në Shëmri dhe
Bicaj. Shumë rrallë vija në Tiranë. Për mua mbesin të
pashlyera ato çaste, kur ti më prisje te stacioni i trenit.
Ç’kënaqësi ndieja kur shikoja Albanën e Dritanin që
vraponin drejt meje dhe më hidheshin në krahë. Të dy të
vegjël, të veshur bukur, ndërsa ti e re, e bukur, e mbytur në
halle si e papunë dhe me të ardhme të papërcaktuar, vije
me ngadalë prapa fëmijëve për të më pritur.
Kjo ishte jeta jonë, Natasha, jeta jonë në shumë
kryeqytete, jeta jonë me familje të punonjësve të përfaqësive
diplomatike, jeta jonë në pritje, dreka, darka, që ishin të
pashmangshme në profesionin e diplomacisë.
Mirënjohje për ty që dite të krijoje marrëdhënie
njerëzore me të gjitha familjet në përfaqësitë diplomatike
në ato kryeqytete ku punuam dhe jetuam, që u kujdese
gjithnjë për të më ndihmuar dhe lehtësuar punën.
Faleminderit bashkëshorte, nënë dhe gjyshe e
plotësuar!

E FSHEHTA E JETËS PARALELE
Parathënie nga Mehmet Elezi
Një libër i mirë s’ka nevojë për komente. Ai është si kroi në mal:
mjafton të bësh me shenjë ku ndodhet, i eturi shkon te gurra vetë.
“Një jetë në diplomaci”, - vetëm një jetë? Diplomati bën jetë
paralele. Punët e dukshme, përditshmëria, si për çdo zyrtar, janë
njëra. Por diplomati duhet të lexojë gjëra që syri i të tjerëve nuk i
sheh. Jo rrallë profesioni e do që tjetër të kesh në mendje e tjetër të
thuash, tjetër të dëgjosh me veshë e tjetër të dëgjosh me mendje.
E do të buzëqeshësh kur të dhemb shpirti ose e kundërta. Në këtë
kuptim, ambasadori Peka mund të flasë për dy jetë.
Vazhdimësia në detyrë në dy epoka aq larg njëra-tjetrës, nga
diktatura në demokraci, është një përvojë e pazakontë. Po aq sa
dhe misionet diplomatike “flakë e borë”: nga Vietnami në zjarr,
ku skenat e luftës dridhnin planetin, në Parisin vezullues, ëndërr
për çdo diplomat; nga bota arabe me veçoritë e kulturës dhe
ekzotikën, në një metropol aziatik si Pekini, që tronditi botën me
ritmet marramendëse të zhvillimit.
Një kaleidoskop diplomatik i papërsëritshëm, me të cilin
autori josh, intrigon, jo nën trysninë e emocioneve. Me të vërteta
arritjesh dhe mosarritjesh.
Mund të thuhet se Maxhun Peka ka pasur fat? Me gjasë, fati
në këtë botë vështirë përjashtohet si faktor. Por fati ka diçka të
përbashkët me talentin. Të dyve duhet t’u shërbesh fort me punë.
Thonë fati duhet mbërthyer për flokësh. Si mund të mbërthehet
“për flokësh” në diplomaci?
7

maxhun peka
Ka një formulë të thjeshtë sa dhe të ndërlikuar, u thotë Peka
pasardhësve me këto kujtime. Profesionalizmi mbi politikat e
brendshme të ditës, mbi ideologjitë. Dashuria për vendin tënd,
përkushtimi për të, jo për partitë e individët.
Lëndë jetësore tepër e vëllimshme, si me e përmbledhë në
një libër të vetëm? Në jetën profesionale të Pekës ka edhe plot
ngjarje e imtësi, që bërtasin e shtyjnë me bërryla. Hapuni, edhe
ne duam hapësirë në libër, kemi sharm, kemi domethënie. Duke
hyrë në lëkurën e autorit, e ndiejmë që s’e ka pasur lehtë, çka me
përzgjedhë më përpara?
Zgjidhja më e mirë për këto “hatërmbetje”, një libër i dytë.
Nuk dimë ç’ka në mendje ambasadori Peka, mendjet e
diplomatëve janë të palexueshme.
8

MIDIS SHQIPËRISË
DHE VIETNAMIT

TË PËRJETUARA
Isha edhe unë aty. I përjetova ato vite të tmerrshme lufte në
Vietnam, që dhe sot bëj pyetjen: a ishte e vërtetë apo ëndërr e
keqe? I përjetova bombardimet, shkatërrimet, i pashë avionët
B-52, kështjellat e ajrit, kur hidhnin bombat, kur mbillnin vdekjen,
kur shkretonin gjithçka. I pashë në qiell tepër krenarë, por edhe në
tokë të gjunjëzuar, të kthyer në hekurishte pa vlerë. Edhe sot në
shtëpinë time kam unaza apo objekte artistike të tjera të punuara
nga artizanët vietnamezë me copat e këtyre avionëve, të kthyer në
relikte.
E pashë rrugën “Kham Thien” në Hanoi të kthyer në gërmadhë
brenda një minute në mbrëmjen e datës 18 dhjetor 1972,
ekskavatorët që nxirrnin nga gërmadhat e asaj rruge kufomat, kur
i fusnin në thasë celofani, i hidhnin në kamionë për t’i varrosur
diku jashtë qytetit në varre të përbashkëta. Takova rastësisht, të
nesërmen, një vajzë 12-13-vjeçare në trotuaret afër ambasadave
që nuk dinte as të qeshte dhe as të qante. Mësova se prindërit
e saj kishin vdekur një natë më parë në rrugën “Kham Thien”.
Fëmijë? Ajo nuk dinte ç’është fëmijëria. E rritur? Tepër e vogël në
moshë për të mbijetuar. Mësova se këshilli i lagjes e strehonte dhe
e ushqente diku në qendrat e ngritura për fatkeqët.
E pashë spitalin Kim Lien, njërin nga spitalet më të mëdhenj
të qytetit të shkatërruar, gërmadhë, pashë gropën e stërmadhe ku
bomba e një nate më parë kishte rënë mbi një gropë bombe të një
nate tjetër të mëparshme, edhe ftesat e dasmës së një infermiereje
të spitalit të shpërndara andej-këndej dhe mësova se dasma nuk
do të bëhej kurrë. Ëndërr e bukur, ëndërr në përjetësi, ëndërr në
kohë lufte.
11

maxhun peka
Njoha një vajzë të vogël që priste vdekjen në një spital lufte.
Kërkonte krehër të krihte flokët për të vdekur e bukur. Pashë
punëtorin e një miniere qymyri që kur u kthye në shtëpi e gjeti atë
të shkatërruar, gruan dhe gjashtë fëmijët të vdekur. Shtrëngonte
grushtet para gërmadhave, para sendeve, fotografive të fëmijëve.
I pashpresë, i pafuqishëm, i mbushur me urrejtje, vetëm urrejtje.
Pashë edhe robërit amerikanë, pilotët e kështjellave të ajrit,
në konferenca shtypi kokulur. Nëse ndonjëri guxonte të ngrinte
kokën, vietnamezi që e shoqëronte, që nuk arrinte me trup as në
gjysmën e trupit të pilotit, i thoshte: “Ul kokën, je rob lufte!” I
dëgjova pilotët kur thoshin emrin, mbiemrin, numrin e ushtarit.
Pashë rrugë të shkatërruara, qytete që nuk ekzistonin më,
njerëz të gjymtuar. Pashë, pashë e ç’nuk pashë në ato vite lufte.
* * *
Sot bëj pyetjen, përse? Kujt i shërbeu? Kush fitoi? Në logjikën
e sotme, askujt dhe askush. Përse miliona të vrarë, të humbur, të
sakatuar, të gjymtuar, përse qytete të sheshuara, uzina, fabrika, ura,
spitale të shkatërruara. Përse vuajtje, uri, pasiguri? Përse rini pa
shpresa, pa të ardhme, pa lumturi? Përse, përse, përse?
Përse-të nuk mbarojnë kurrë kur shikon se jeta vazhdon
në një mënyrë krejt tjetër, kur shikon se si Vietnami, ashtu dhe
Amerika, bëjnë të pamundurën për t’i forcuar marrëdhëniet, për
të forcuar miqësinë, për të harruar të kaluarën, për të harruar
të gjithë ata që ranë heroikisht për të mbrojtur, në logjikën e
vietnamezëve, atdheun, lirinë, sovranitetin, bashkimin e vendit të
ndarë padrejtësisht në vitin 1954 dhe në logjikën e Amerikës, ata
që ranë për hir të angazhimit të Amerikës, të demokracisë më
të madhe në botë, për fitoren e lirisë, demokracisë në çdo vend
të globit, për hir të angazhimit për të qenë garant të normave
civilizuese, ata që ranë heroikisht për të mbajtur Amerikën të
gjallë, ata që kombi duhet t’i shohë si shembuj të vetësakrificës
për nderin e Amerikës...
Ata të rënë në atë ndeshje gjigante në emër të moralit, të
12

një jetë në diplomaci
dy kategorive të kundërta morali, kujtohen vetëm një herë në
vit, në ditën e martirëve të Vietnamit, dhe në ditën e të rënëve
në Vietnam që prehen në përjetësi në varrezat e Arlingtonit në
Uashington.
* * *
Sot shkruhet se Vietnami ishte një gabim, se lufta në Vietnam
ishte idiote, ishte një luftë ku Amerika u thye, u mund, nga e cila
doli e humbur.
Por a është e mundur që sot të gjykojmë objektivisht për
luftërat e një gjysmë shekulli më parë?!
Lexova librin “Zemra e Patriotit” (Heart of a Patriot) të Max
Cleland with Ben Raines, përkthyer aq bukur në shqip nga Etleva
Sakajeva, për të cilin “Vietnami do të thoshte humbje: humbje
këmbësh, humbje krahu, humbje rinie, humbje pafajësie, luftë e
humbur...” Po aty lexova diçka nga libri i gjeneralit Moor “Dikur
ishim ushtarë... dhe të rinj”, lexova për betejën në luginën “Ia
Drang” (Lugina e vdekjes). 450 burra (amerikanë) të rrethuar
nga 2000 ushtarë vietnamezo-veriorë. Tri ditë luftime, 79 ushtarë
amerikanë të humbur dhe më shumë se 1000 vietnamezo-veriorë.
Në vitin 1990 gjenerali Moor takohet me gjeneralin Nguyen
Huu An, komandant i trupave vietnamezo-veriore. Ata darkuan në
Pleiku, zonë ku u bënë luftimet në Vietnamin e Jugut. “Gjenerali
vietnamez e mbërtheu gjeneralin Moor për shpatullash, pastaj e
përqafoi dhe e puthi në dy faqe. Në përgjigje, Moor i dha orën e
tij të dorës, në shenjë të miqësisë së tyre. Kur vdiq gjenerali An,
Moor u rikthye në Vietnam dhe vizitoi shtëpinë e gjeneralit An.
Në një cep të shenjtë të zyrës së tij, Moor gjeti orën që i pati
dhënë...” Ç’gjë e bukur: në luftë armiq për vdekje, në paqe miq
deri në vdekje. Dy gladiatorë apo dy shahistë të mëdhenj. Mbas
betejës i shtrëngojnë dorën njëri-tjetrit. Dy epoka: ajo e luftës dhe
ajo e paqes. Kush kishte të drejtë, brezi që bëri luftën apo brezi i
sotëm i përkushtuar për bashkëjetesë?
E kush mund të japë një përgjigje racionale?
13

maxhun peka
Epoka të ndryshme, mentalitete të ndryshme, morale të
ndryshme. Në vitet ’60 socializmi dhe rendi socialist ishin akoma
tërheqës për popujt e shtypur. Barazia shoqërore, premtimet për
punë për të gjithë, shërbime mjekësore për të gjithë, shkollim falas
për të gjithë, bollëk e jetë të lumtur kishin gjetur shtrat te popujt
e vuajtur të të gjitha kontinenteve. Utopi, por e këndshme, ëndërr,
por njerëzit e thjeshtë pëlqenin ta jetonin. Ideologjia majtiste kishte
arritur të krijonte “moralin” e gatishmërisë për vetësakrifikim për
arritjen e qëllimeve. Me këtë moral ishin gatuar edhe vietnamezët,
të cilët, në ato vite lufte, ishin të gatshëm të jepnin jetën për të
fituar mbi imperializmin.
Morali i shoqërisë kapitaliste ishte krejt tjetër, ishte ai i
demokracisë në çdo vend të globit, i të drejtave të njeriut. Flamurin
për mbrojtjen e lirisë, demokracisë, të drejtat e njeriut e kishin
marrë përsipër Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Duhej ndaluar
shtrirja e komunizmit. Nëse rendi komunist do të fitonte edhe në
Vietnamin e Jugut, rreziku i shtrirjes së tij në Kamboxhia, Tailandë,
Malajzi, e me radhë në vendet e tjera të Azisë ishte eminent.
“Efekti domino” e angazhoi Amerikën në Vietnam. Përpjekja nuk
ishte vetëm e Shteteve të Bashkuara – Vietnam, por luftë midis
dy sistemeve, sistemit kapitalist dhe atij socialist. Fushë lufte ishte
Vietnami, mish për top ishin vietnamezët, të cilët, në disa breza,
ishin lindur dhe rritur në luftë, që nuk dinin të bënin asgjë tjetër
më mirë se luftën. Shtetet e Bashkuara nuk kishin përballë vetëm
Vietnamin e vendet tjera të bllokut socialist, por edhe lëvizjen e
madhe kundër luftës në vetë Shtetet e Bashkuara dhe vendet e
tjera perëndimore.
Shumë politikanë dhe analistë thonë se Shtetet e Bashkuara
të Amerikës e humbën luftën në Vietnam. Ata qortojnë politikën
amerikane të atyre viteve për një angazhim të tillë. Amerika u
tërhoq “e humbur”, por me “nder” në saje të Marrëveshjes së
Parisit.
A është e vërtetë që Amerika humbi? Kjo varet nga këndvështrimet.
Por po të bëjmë pyetjen: pse presidentët amerikanë u
angazhuan aq fort në këtë luftë, del e qartë se objektivi i tyre nuk
ishte thjesht Vietnami i Jugut, por të ndalohej “efekti domino”,
14

një jetë në diplomaci
shtrirja e komunizmit në vende të tjera të Azisë Juglindore.
Amerika humbi Vietnamin, por fitoi Azinë Juglindore, humbi
luftën në terren, por arriti të realizojë objektivat për të cilat u
angazhua.
Pati shumë të humbur, shumë arkivole, shumë kujtime të
hidhura, shumë familje të dërmuara, shumë amerikanë të vrarë.
Ky është fati i Amerikës. Në vitin 1961, presidenti John F.
Kennedy deklaronte me besim në vete (confidently) se Amerika
ishte mjaft e fortë të “paguajë çdo çmim, të mbajë çdo barrë” për
të siguruar suksesin e lirisë. Ky është fati i amerikanëve. Të jesh
amerikan është nder, është privilegj, por është edhe sakrificë. Të
udhëheqësh botën është e natyrshme që do të kesh edhe detyrime
ndaj vendeve të ndryshme të botës. Kjo justifikon angazhimin në
Vietnam në vitet ’60, justifikon angazhimin në Irak, në Kosovë,
do të justifikojë angazhimin e Amerikës edhe në vende të tjera të
globit për hir të lirisë dhe demokracisë.
Le të bashkëjetojnë sot Amerika me Vietnamin, le të
nderohen ata që dhanë jetën në atë luftë në emër të idealeve, të
idealeve utopike socialiste për vietnamezët, në emër të lirisë dhe
demokracisë për amerikanët. Le të respektojmë idealet e secilës
palë, të fitimtarit dhe të humburit. Po të jetë nevoja që në emër të
këtyre idealeve të ndeshen gjeneralë si Moor dhe Nguyen Huu An,
le të jenë në luftë armiq për vdekje dhe në paqe miq deri në vdekje.
Të bindur në fitoren e së drejtës, në fitoren e lirisë, demokracisë.
Në përfundim do të ketë fitore për palët në konflikt, nuk do të
ketë të humbur, sepse Amerika dhe trupat amerikane nuk janë
pushtuese, ato sjellin lirinë, demokracinë, sjellin të ardhmen.
15

Dhjetor 1982. Isha ulur në sallonin VIP të aeroportit ndërkombëtar
të Hanoit, në pritje të avionit të linjës së rregullt çeke,
që bënte fluturimin Pragë-Hanoi dhe kthim një herë në javë.
Vinte një delegacion i Ministrisë së Financave, i kryesuar nga një
zëvendësministër. Do të nënshkruhej një marrëveshje dypalëshe
lidhur me kursin e monedhave dhe me këtë rast, delegacioni bënte
dhe një vizitë miqësore në Vietnam.
Ardhja e një delegacioni nga Shqipëria, për ne, pak familje
shqiptare që punonim e jetonim në përfaqësinë diplomatike në
Hanoi, ishte një ngjarje e rrallë dhe e shumëpritur. Merrnim letra
nga fëmijët dhe familjarët, na vinte posta zyrtare nga Ministria e
Punëve të Jashtme, përmes së cilës informoheshim me hollësi rreth
zhvillimeve në vend. Në takimin e parë që bënim në ambasadë, të
ardhurit na flisnin për jetën në Shqipëri. Për pak çaste na krijohej
përshtypja se dhe ne jetonim atmosferën e zhvillimeve në vend,
frymën politike në ato kohë të ngjarjeve të veçanta. Kishte kaluar
një vit nga vrasja (vetëvrasja) e kryeministrit më jetëgjatë e më
autoritar të Shqipërisë, Mehmet Shehu. Ishim informuar se në
përvjetorin e parë të vrasjes (vetëvrasjes), Enver Hoxha kishte bërë
vlerësime të veçanta për figurën e Shehut në librin që sapo kishte
dalë në qarkullim, të titulluar “Titistët”.
I vetëm në sallon, pak çaste mbasi piva çajin që më kishin
servirur, ngrihem, i afrohem dritares dhe hedh vështrimin në
qiellin e pastër të asaj pasditeje dhjetori për të kapur avionin në
ulje. Ishte me vonesë, gjë krejt e pranueshme në një linjë kaq
të gjatë që normalisht e kryente për 18 orë fluturim, llogaritur
këtu dhe dy eskale, në Kuvajt dhe në Bombej. Ndërsa qëndroja
i përhumbur te dritarja, ndiej një dorë mbi supin tim të djathtë.
16

një jetë në diplomaci
Kthehem dhe përballem me ambasadorin e një vendi të Europës
Lindore, i cili, si dhe unë, kishte dalë për të pritur miq nga vendi
i tij.
Me diplomatë të vendeve të Europës Lindore kontaktet
zyrtare i kishim shumë të kufizuara, për shkak të nivelit zero
të marrëdhënieve midis partive në pushtet. Shkëmbenim vizita
kortezie, të njohjes ose të lamtumirës, merrnim pjesë në pritjet
që jepeshin për festat kombëtare, natyrisht pa bashkëshortet.
Reciprociteti ishte vendosur dhe zbatohej me rigorozitet nga ne
dhe ata. Të qëndroje gjatë në takime kortezie apo pritjet zyrtare
ishe i rrezikuar, sepse ndodhte që njëri nga kolegët, qoftë dhe
shoferi, i cili të çonte në takim apo pritje, ta ngrinte në mbledhjen
e parë të organizatës së partisë apo të kolektivit dhe pasojat
ishin jo neglizhuese. Njoftohej Ministria dhe natyrisht Komiteti
Qendror dhe pa kaluar shumë ditë, kërkohej të jepje shpjegime.
Prandaj gjithçka bëhej brenda normave. Kur rastiste të takoje një
diplomat lindor në aeroport, si në rastin konkret, në pishinën e
klubit të diplomatëve, ku zakonisht shkonim dy-tri herë në javë,
apo në ndonjë ambient tjetër në qytet, mund të bisedoje më gjatë
dhe pa rrezikuar se mund të prishje normat protokollare.
Me ambasadorin që sapo erdhi në sallon shkëmbejmë përshëndetjet
përzemërsisht. Ai e njihte mirë Shqipërinë. Në disa
raste më kishte folur për kohën kur kishte qenë universitar.
Dhomën në konvikt e kishte ndarë me njërin nga studentët e
shumtë shqiptarë që kishin pasur fatin të kryenin studimet në
kryeqytetin e vendit të tij, kishte njohur dhe motrën e kolegut
shqiptar, ndaj së cilës kishte ushqyer ndjenja dhe emocione të
veçanta, por e kishin pasur të pamundur të konkretizonin lidhjen
për faktin se marrëdhëniet midis dy vendeve po shkonin çdo ditë
e më keq, po shkonin drejt prishjes përfundimtare. Asnjëri nuk
kishte pranuar të rrezikonte.
Në përgjigje të pyetjes për të rejat nga vendi, i them se kisha
dalë për të pritur një delegacion, nga i cili do të mësonim shumë
gjëra, kryesisht rreth vetëvrasjes së ish-kryeministrit Shehu dhe se
libri “Titistët” i Enver Hoxhës, i cili sapo kishte dalë në qarkullim,
i kushtonte një pjesë të konsiderueshme Shehut, ish-mikut të tij
17

Një libër i mirë s’ka nevojë për komente. Ai është si kroi në mal: mjafton
të bësh me shenjë ku ndodhet, i eturi shkon te gurra vetë.
“Një jetë në diplomaci”, - vetëm një jetë? Diplomati bën jetë paralele.
Punët e dukshme, përditshmëria, si për çdo zyrtar, janë njëra. Por diplomati
duhet të lexojë gjëra që syri i të tjerëve nuk i sheh. Jo rrallë profesioni
e do që tjetër të kesh në mendje e tjetër të thuash, tjetër të dëgjosh me
veshë e tjetër të dëgjosh me mendje. E do të buzëqeshësh kur të dhemb
shpirti ose e kundërta. Në këtë kuptim, ambasadori Peka mund të flasë
për dy jetë.
Vazhdimësia në detyrë në dy epoka aq larg njëra-tjetrës, nga diktatura
në demokraci, është një përvojë e pazakontë. Po aq sa dhe misionet diplomatike
“flakë e borë”: nga Vietnami në zjarr, ku skenat e luftës dridhnin
planetin, në Parisin vezullues, ëndërr për çdo diplomat; nga bota arabe me
veçoritë e kulturës dhe ekzotikën, në një metropol aziatik si Pekini, që
tronditi botën me ritmet marramendëse të zhvillimit.
Një kaleidoskop diplomatik i papërsëritshëm, me të cilin autori josh,
intrigon, jo nën trysninë e emocioneve. Me të vërteta arritjesh dhe mosarritjesh.
Mund të thuhet se Maxhun Peka ka pasur fat? Me gjasë, fati në këtë
botë vështirë përjashtohet si faktor. Por fati ka diçka të përbashkët me
talentin. Të dyve duhet t’u shërbesh fort me punë. Thonë fati duhet mbërthyer
për flokësh. Si mund të mbërthehet “për flokësh” në diplomaci?
Ka një formulë të thjeshtë sa dhe të ndërlikuar, u thotë Peka pasardhësve
me këto kujtime. Profesionalizmi mbi politikat e brendshme të
ditës, mbi ideologjitë. Dashuria për vendin tënd, përkushtimi për të, jo për
partitë e individët.
Lëndë jetësore tepër e vëllimshme, si me e përmbledhë në një libër të
vetëm? Në jetën profesionale të Pekës ka edhe plot ngjarje e imtësi, që
bërtasin e shtyjnë me bërryla. Hapuni, edhe ne duam hapësirë në libër,
kemi sharm, kemi domethënie. Duke hyrë në lëkurën e autorit, e ndiejmë
që s’e ka pasur lehtë, çka me përzgjedhë më përpara?
Zgjidhja më e mirë për këto “hatërmbetje”, një libër i dytë.
Nuk dimë ç’ka në mendje ambasadori Peka, mendjet e diplomatëve
janë të palexueshme.
Mehmet ELEZI
ISBN 978-9928-226-18-1
9 789928 226181
www.Onufri.com
Çmimi 2000 lekë