2018-11 GrkNov

2 ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

161-167 Peel St, North Melbourne 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Σάββατο 7-8μμ και Κυριακή 11- 

12:15μμ 

185 Warrigal Rd, Oakleigh 

Ελληνικά: Σάββατο 7-8μμ, Κυριακή 9:30- 

10:45πμ. 

147 Woodhouse Grove, Box Hill North 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ. 

ΣΤΟ ΣΥΔΝΕΥ 

51-57 Kings Way, Kingsgrove 

Ελληνικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

Αγγλικά: Κυριακή 10-11:15πμ και 6-7μμ. 

ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

59 Tait St, Renown Park 

Ελληνικά: Τετάρτη 7-8μμ, Κυριακή 10- 

11:15πμ και 6-7μμ. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Ένα μήνυμα ζωής και αληθείας από το Λόγο 

του Θεού με ομιλητή τον Δρ. Γ. Ζερβόπουλο. 

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Ελληνικά: Δευτέρα 9-9:30μμ στο 3ΧΥ 

Αγγλικά: Δευτέρα 9:30-10μμ στο 3ΧΥ 

ΣΥΔΝΕΥ 

Ελληνικά: Τρίτη 7-7:30μμ και Πέμπτη 2- 

2:30μμ στο 1683 ΑΜ 

Αγγλικά: Τρίτη 7:30-8μμ στο 1683 ΑΜ 

ΑΔΕΛΑΪΔΑ 

Ελληνικά: Στο ΡΑΔΙΟ ΕΝΑ Τετάρτη 9-10μμ. 

ΚΥΡΥΓΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ 

Εάν θέλετε να ακούσετε λίγα λόγια μέσα από 

τον Λόγο του Θεού, μπορείτε να τηλεφωνήσετε 

οποιαδήποτε ώρα. 

Στην Μελβούρνη (03) 9471 4964 

Στο Σύδνεϋ (02) 9503 0700 

Στην Αδελαΐδα (08) 8346 7476 

ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ 

• Αν έχεις απορίες, διανοητικές ή άλλου είδους 

πνευματικές δυσκολίες απέναντι 

στην αλήθεια περί Χριστού. 

• Αν χρειάζεσαι μια επαφή, κάποια επίσκεψη, 

ένα γράμμα. 

• Αν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας, για να 

το λαβαίνεις ανελλιπώς. 

• Αν έχεις να μας δώσεις την διεύθυνση κάποιου 

φίλου σου ή συγγενούς σου που 

θάθελες να το λαβαίνει. 

• Αν δεν το θέλεις, στείλτε το πίσω και μην 

σβήνεις την διεύθυνσή σου. 

Εάν θέλετε την Καινή Διαθήκη, γράψτε μας 

στις παρακάτω διευθύνσεις: 

VIC: 

Good News Magazine 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

NSW: PO Box 70, Kingsgrove, NSW 2208 

Συντηρείται από αυτοπροαιρέτους 

προσφοράς. 

PO Box 17, Northcote, VIC 3070 

Εάν θέλετε να μας βρείτε στο INTERNET: 

www.GreekFreeChurch.org.au 

Το περιοδικό αυτό αποστέλλεται ΔΩΡΕΑΝ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμία σχέση 

με την οργάνωση των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. 

This magazine is Print Post Approved PP.340646/00009 

Printed by Good News Magazine, PO Box 17 Northcote, VIC 3070

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ, 2018 3 

«…πάντα δυνατά εις τον πιστεύοντα» 

Ένας από τους πιο ευλογημένους 

εργάτες του Ευαγγελίου α- 

ναμφίβολα ο Ντουάϊτ Μούντυ. Η 

ζωή του ανθρώπου αυτού ξετυλίχθηκε 

σε ένα αληθινό θαύμα 

της δυνάμεως του Θεού, αλλά 

και ένα καταπληκτικό παράδειγμα 

πίστεως. Υπήρξαν και άλλοι 

με μεγάλο έργο σε πόλεις και 

σε μακρινές ιεραποστολές, μα 

κανένας δεν μπόρεσε να φθάσει 

τον άνθρωπο 

αυτό, με το τόσο 

δυνατό και προσωπικό 

έργο. 

Μερικά, σκόρπια 

περιστατικά από 

τη ζωή του θα διηγηθούμε: 

*Μικρός α- 

κόμη, τον έ- 

στειλε η χήρα μητέρα του παραγιό 

σε ένα κατάστημα υποδημάτων 

στο Σικάγο. Καθόταν στην 

πόρτα του μαγαζιού και παρακαλούσε 

τους περαστικούς επαρχιώτες 

να μπουν στο μαγαζί να 

πάρουν παπούτσια. Από εκεί 

άρχισε το έργο του. Αυτός και οι 

άλλοι μένανε τα βράδια, όπως ή- 

τανε τότε η συνήθεια, μέσα στο 

μαγαζί. Εκεί άρχισε την πρώτη 

του συμμελέτη με τα άλλα παιδιά 

του μαγαζιού. Στο λιγοστό φως 

και πριν πλαγιάσουν, διάβαζαν 

από το Ευαγγέλιο και προσπαθούσαν 

να τραφούν από τον 

αιώνιο λόγο του Θεού. Ο ιεραποστολικός 

αγρός του Θεού μπορεί 

να αρχίσει από ένα τσαγκαράδικο. 

*Όταν ζήτησε 

να γίνει μέλος σε 

κάποια Εκκλησία, 

δεν μπόρεσε 

να απαντήσει, 

με την ευστροφία 

που α- 

παιτούσαν οι 

πρεσβύτεροι, 

στις ερωτήσεις που του έκαναν, 

ερωτήσεις περισσότερο δογματικές 

παρά γραφικές. Το αποτέλεσμα 

ήταν να αποκλεισθεί και να 

μη γίνει δεκτός παρά μετά από 

ένα εξάμηνο. Αργότερα οι ίδιοι 

άνθρωποι, ντροπιασμένοι, πήγαιναν 

και τον παρακαλούσαν να


έλθει να μιλήσει στην εκκλησία 

τους. Χρειάζεται ιδιαίτερη χάρη 

να διακρίνει κανείς τους ανθρώπους 

του Θεού. Δεν είναι έργο 

του καθενός.— 

*Αργότερα στην εκκλησία 

αυτή, ζήτησε να αναλάβει μια 

τάξη του Κυριακού Σχολείου. Ε- 

ξήτασαν την αίτησή του και του 

έδωσαν μια απάντηση, που ισοδυναμούσε 

με άρνηση. *Όλες οι 

τάξεις έχουν τους δασκάλους 

των. Εάν θέλεις να κάνεις μια 

τάξη, κοίταξε να 

βρεις εσύ παιδιά*. 

Αυτό που για αυτούς 

ήτανε μια καθαρή 

άρνηση, γι’ αυτόν ή- 

τανε μια θαυμάσια 

ευκαιρία. Στη στιγμή 

έφυγε και πήγε στην 

αγορά και σε λίγη 

ώρα γύρισε ακολουθούμενος 

από καμιά 

δεκαπενταριά παιδιά και με ά- 

θλια εμφάνιση χαμίνια, που ποτέ 

τους δεν είχαν πατήσει το πόδι 

τους στην εκκλησία. Αυτός ήταν 

ένας λόγος πάρα πάνω, οι πολύτιμες 

ψυχές τους να έχουν μεγαλύτερη 

αξία για τον Χριστό.— 

*Πηγαίνοντας κάποτε από μια 

πόλη στην άλλη, όπου τον καλούσαν 

για να μιλήσει, είχε πάρει 

το τραίνο. Στη διαδρομή μίλησε 

για την αγάπη του Θεού και για 

την αθάνατη ψυχή του στο διπλανό 

του. Ο άνθρωπος τον ά- 

κουγε. Μα σε λίγο πλησίαζε η 

στάση που έπρεπε να κατεβεί. 

Τότε απευθύνεται πιο έντομα 

στον διπλανό του και του λέγει: 

*Πρέπει να κατέβω. Έλα να προσευχηθούμε*. 

Και μέσα στο γεμάτο 

από κόσμο βαγόνι, αυτός 

και ο συνεπιβάτης του, γονάτισαν 

προσευχήθηκαν στον Θεό 

για την σωτηρία του.— 

*Στο Σικάγο, μια χαρτοπαικτική 

λέσχη, στα ε- 

γκαίνιά της, έστειλε 

μια πρόσκληση και 

στον Μούντυ. Την ο- 

ρισμένη ώρα, παραξενεμένοι 

οι λεσχιάρχαι, 

είδαν με τρόμο 

τον άνθρωπο του 

Θεού να θρονιάζεται 

σε μια καρέκλα. Τον 

παρεκάλεσαν να φύγει. 

Μα δεν ήθελε να φύγει, δείχνοντας 

την πρόσκληση. Στο τέλος 

δέχθηκε να φύγει, αφού 

μπροστά σε όλο το πλήθος γονάτισε 

και προσευχήθηκε με δυνατή 

φωνή να καταστρέψει ο 

Θεός αυτή την εστία αμαρτίας και 

διαφθοράς. Περιττό να πούμε 

πως σύντομα η λέσχη έκλεισε. 

Να είχαμε μερικούς τέτοιους 

ανθρώπους!!


Ένας χριστιανός επισκέφθηκε 

κάποια ημέρα έναν κατάδικο 

στην φυλακή του, ο οποίος του έ- 

καμε εντύπωση διότι το βλέμμα 

του είχε μια λάμψη που ακτινοβολούσε. 

Τον ρώτησε για την ι- 

στορία του, και αυτός του διηγήθηκε 

τα εξής: 

--Προ τριών ετών δικάστηκα 

και η απόφαση του δικαστηρίου 

με καταδίκασε σε θάνατο γιατί έ- 

κανα φόνο. Έτσι 

με έκλεισαν στο 

κελί μου, που για 

μένα ήταν αληθινή 

κόλαση. Μια 

τρικυμία παράδερνε 

την καρδιά 

μου μέρα και νύκτα στην σκέψη, 

ότι πλησίαζε ο θάνατός μου. Μερικές 

σύντομες εβδομάδες α- 

κόμη και θα με εκτελούσαν. Και 

τότε… ναι τότε…. θα άρχιζε η 

αιωνιότητα! Όσο προσπαθούσα 

να απομακρύνω αυτό το ενδεχόμενο 

από την σκέψη μου, τόσο 

περισσότερο ξαναρχόταν αυτή η 

σκέψη, ώστε δεν μπορούσα ούτε 

να φάω ούτε να κοιμηθώ πλέον. 

Δεν μπορούσα να υποφέρω αυτήν 

την κατάσταση. Μου ήλθε 

μια ιδέα να κάνω ένα σχοινί από 

το σεντόνι του κρεβατιού μου 

και να κρεμαστώ. Αλλά η σκέψη 

πάλι της αιωνιότητας, ότι η αυτοκτονία 

μου θα επιτάχυνε το 

τρομερό τέλος μου, με συγκράτησε. 

Με τρόμο τότε πήρα ένα φυλλάδιο 

που είχαν αφήσει στο τραπέζι 

μου. Ήταν ένα φυλλάδιο 

ευαγγελιστικό, το οποίο πέταξα 

αμέσως σε μια 

γωνιά όταν το 

κοίταξα. Το περιεχόμενό 

του 

μου φάνηκε παράλογο. 

Εν τούτοις, 

το μάζεψα 

πάλι και το διάβασα και έπειτα 

άρχισα να βηματίζω μέσα στο 

κελί μου. Ένα καινούργιο και 

παράξενο συναίσθημα με κυρίευσε. 

Ήταν σαν κάποια ανάγκη, 

κάποια λαχτάρα, που κατέβαλε 

την ψυχή μου. Στο φυλλάδιο ή- 

ταν γραμμένο: 

«Ο Υιός του ανθρώπου ήλθε 

να ζητήσει και να σώσει το απολωλός». 

Το χαμένο! Ασφαλώς, 

εγώ ήμουν χαμένος. Η μυστηριώδης 

αυτή ανάγκη με κυρίευσε


ακόμη περισσότερο. Ήταν σαν 

μια λαχτάρα για να ελευθερωθώ 

από το τρομερό βάρος που πίεζε 

την καρδιά μου. Έπρεπε να 

μάθω τον τρόπο για να φθάσω σ’ 

αυτόν τον σκοπό. Έγραψα τότε 

σε έναν φίλο μου να μου στείλει 

την Αγία 

Γραφή, με την 

σκέψη ότι σ’ αυτήν 

θα μπορούσα 

να βρω 

την βοήθεια που 

χρειαζόμουν. 

Μόλις την έ- 

λαβα άρχισα να διαβάζω με ένα 

παράδοξο αίσθημα ελπίδας και 

αγωνίας. Και να τι βρήκα εκεί: 

«Το αίμα του Ιησού Χριστού 

καθαρίζει ημάς από πάσης α- 

μαρτίας». Στην αρχή, αυτό μου 

φάνηκε πράγμα αδύνατον. Δεν 

ήμουν ένας φονιάς καταδικασμένος 

σε θάνατο; Η νύκτα ε- 

κείνη με βρήκε στα γόνατα με 

την αγωνία της πλέον σκληρής 

πάλης της ζωής μου. Η καρδιά 

μου έκραζε προς τον Θεό ζητώντας 

έλεος. Το πρωϊ είχα βρει την 

ειρήνη, και ήμουν έτοιμος να εισέλθω 

στην αιωνιότητα… με τον 

Ιησού! 

Η θανατική καταδίκη μου μετετράπη 

σε ισόβια δεσμά. Δεν 

είχα πλέον μπροστά μου ένα 

προσεχή θάνατο, αλλά μια φυλάκιση 

στην απομόνωση. Εν 

τούτοις δεν θα ήμουν μόνος, 

διότι ο Χριστός θα ήταν μαζί 

μου. Αργότερα με μετέφεραν σε 

μια φυλακή εργασίας μαζί με 

άλλους. Οι σύντροφοί 

μου 

παραξενεύοντο 

καθώς έβλεπαν 

την χαρούμενη 

έκφρασή μου, 

και μερικοί ρωτούσαν 

πως συνέβαινε 

αυτό. Τους διηγήθηκα 

την πείρα μου. Άλλοι γέλασαν. 

Άλλοι πάλι έγιναν σοβαροί και 

σκεπτικοί και θέλησαν να έχουν 

κι’ αυτοί μια Γραφή. Έγραψα 

τότε στο φίλο μου, και κατά το 

διάστημα της φυλακίσεώς μου, 

μοίρασα στις φυλακές πάνω από 

τριάντα Γραφές και πάνω από ε- 

κατό φυλλάδια, με την άδεια του 

διευθυντού της φυλακής ο ο- 

ποίος είχε προσέξει την μεταβολή 

που είχε γίνει σε μένα. Μερικοί 

από τους συντρόφους μου 

βρήκαν την σωτηρία τους. Γνωρίζω 

ότι, σαν τον Παύλο που ή- 

ταν φυλακισμένος, έχω να εκπληρώσω 

μια αποστολή. Υπήρξα 

το αντικείμενο μιας


ευσπλαχνίας για την οποία δεν 

ήμουν άξιος.— 

Η διήγηση είχε τελειώσει. Ο ε- 

πισκέπτης Χριστιανός 

αποχαιρέτησε 

τον φυλακισμένο 

με μια 

καρδιά γεμάτη 

από ευγνωμοσύνη 

προς τον Θεό. 

Κάποιος τον 

ρώτησε έπειτα από λίγο καιρό με 

πνεύμα ειρωνείας εάν είχε ιδεί 

ποτέ κανένα θαύμα, και αυτός 

του διηγήθηκε αυτή την ιστορία. 

Ο χλευαστής σοβαρεύτηκε, και 

καθώς είπε ο Χριστιανός, 

του φάνηκε 

σαν να πέρασε 

από τα μάτια 

του μια απροσδιόριστη 

επιθυμία….. 

«Ευλογητός 

Κύριος ο Θεός…. 

όστις μόνος κάμνει θαυμάσια» 

(Ψαλμός οβ/18). 

«Εγώ είμαι η θύρα, δι’ εμού εάν τις εισέλθη, θέλει 

σωθή, και θέλει εισέλθει και εξέλθει, και θέλει ευρεί βοσκήν.» 

(Ιωάννου ι/9). 

Η στάνη ήταν ένας μεγάλος 

μαντρωμένος χώρος, με ένα 

τοίχο γύρω, 

κάπου τρία μέτρα 

ύψους. Υ- 

πήρχε μια 

μόνο πόρτα για 

να μπεις μέσα. 

Ένας ιεραπόστολος 

ρώτησε 

μια μέρα έναν ποιμένα κοντά στη 

Βηθλεέμ, πού έβοσκε το κοπάδι 

του. Και του έδειξε κάτι σαν υ- 

πόστεγο επάνω σε ένα βράχο. 

--Ναι, αλλά που είναι η πόρτα; 

Πώς κλείνεις την πόρτα την νύχτα, 

τον ρώτησε ο ιεραπόστολος. 

Και ο γέρος ποιμένας, 

ρίχνοντας του 

μια περίεργη ματιά, 

λέγοντας μέσα του ότι 

θα έπρεπε να γνώριζε, 

του είπε: 

--Εγώ είμαι η πόρτα. Και ρίχνοντας 

την κάπα του επάνω του 

ξάπλωσε μπροστά στην πόρτα, 

γέρνοντας το κεφάλι του για να


δείξει πως κοιμόταν πολλές φορές. 

--Εγώ είμαι η πόρτα, ξανάπε. 

Αν κανένα άγριο θηρίο θελήσει 

να μπει για να αρπάξει τα πρόβατα 

ή κανένας κλέφτης έρθει 

για να μπει εδώ, θα κτυπήσει 

Στην Αμερική, πάνω απ’ τους 

μεγάλους δρόμους υπάρχουν πινακίδες 

που γράφουν: «SAFETY 

FIRST-ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΠΡΩΤΑ». 

Βέβαια αυτό αφορά ιδιαίτερα τους 

οδηγούς αυτοκινήτων. 

Αλλά δεν είναι 

αυτή η έννοια που 

γυρίζει αδιάκοπα 

στο μυαλό του ανθρώπου 

ιδιαίτερα 

στην εποχή μας; 

Ασφάλεια, δεν 

είναι αυτή η βαθειά ανικανοποίητη 

επιθυμία των ανθρώπων στις 

μέρες μας; Πρώτα ασφάλεια, προ 

πάντων εξασφάλιση, από τον 

φόβο της καταστροφής, της φθοράς, 

της εξαφανίσεως. 

Ασφάλεια, αυτό σκέφτεται η 

πολιτική γι’αυτό δίνει δισεκατομμύρια 

για τον εξοπλισμό. 

Ασφάλεια, σκέφθηκε κάποιος 

πλούσιος Αμερικανός για τον 

επάνω μου πρώτα. Δεν έχω χάσει 

ακόμα κανένα αρνί, από τη 

στάνη μου. 

Μια είναι η είσοδος για τη βασιλεία 

του Θεού, είναι διά «του 

Ιησού Χριστού!». 

ΑΣΦΑΛΕΙΑ… 

οποίο διάβασα, πως έκανε τεράστια 

έξοδα για να κατασκευάσει 

ειδικό ατομικό καταφύγιο. 

Ασφάλεια, σκέφθηκε ο άνθρωπος 

που ήρθε από την ξενιτειά 

στον τραπεζίτη και 

του ζητούσε πληροφορίες 

για την πιο 

καλή εξασφάλιση 

των χρημάτων του! 

Ασφάλεια, σκέφθηκε 

ο πλούσιος 

βιομήχανος ο ο- 

ποίος έχτισε μια βίλλα μακριά από 

την πόλη, ώστε σε περίπτωση ατομικού 

πολέμου νάναι ασφαλής. Έ- 

τσι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε 

στο σημείο αυτό και να μιλήσουμε 

για τον φόβο που κατέχει 

τον άνθρωπο της εποχής μας και 

ψάχνει σε κάθε περίπτωση να βρει 

κάποια ασφάλεια. 

Ναι, αλλά στον κόσμο της ύλης 

που όλα φθείρονται, τίποτε


ασφαλές δεν υπάρχει. Πουθενά 

δεν θα βρεις το καταφύγιο. Σε ό- 

ποια ασφάλεια ζωής κι αν ασφαλίσεις 

τον εαυτό σου, ο φόβος και το 

αίσθημα της α- 

νασφάλειας δεν 

θα χωρισθούν 

από κοντά σου. 

Η αλήθεια είναι 

ότι: 

ΕΞΩ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Α- 

ΣΦΑΛΕΙΑ, χωρίς τον Θεό ο άνθρωπος 

είναι χαμένος! Μη σε ξεγελούν 

φίλε μου τα δήθεν επιστημονικά 

επιτεύγματα. Οι επιστημονικές 

ανακαλύψεις δεν θα μπορέσουν 

να σου χαρίσουν την ασφάλεια 

στη ζωή σου! Η ζωή δεν α- 

σφαλίζεται με τίποτα υλικό. Η α- 

ξία της είναι πολύ πιο μεγάλη απ’ 

ότι έχεις υπολογίσει. Στο υλικό 

σύμπαν δεν υπάρχει αντάλλαγμα 

ζωής. Η πολύτιμη ψυχή που σου έ- 

χει δοθεί από τον άϋλο τον 

πραγματικό κόσμο απ’ τον ουρανό, 

δεν μπορεί να ασφαλισθεί 

στον κόσμο της φθοράς. Σκέφθηκες 

ποτέ σοβαρά για την ψυχή 

σου, ενώ προσπαθείς 

στη 

ζωή σου να ε- 

ξασφαλίσεις τα 

φθαρτά, τα υ- 

λικά πράγματα; 

Υπάρχει ένα 

γραφείο που ασφαλίζει την ψυχή 

σου μόνιμα και εγγυημένα. Υπάρχει 

ένα καταστατικό που σου λέει 

τις προϋποθέσεις, τους όρους και 

τις συνέπειες ασφαλίσεως. Ο υπηρέτης 

του ασφαλιστικού γραφείου 

της ζωής, λέγεται ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙ- 

ΣΤΟΣ. Το καταστατικό λέγεται Α- 

ΓΙΑ ΓΡΑΦΗ. Ασχολήθηκες ποτέ 

στα σοβαρά με τη ζωή; Αν ζητάς 

ασφάλεια και ειρήνη, ικανοποίηση 

και ευτυχία, ζωή αιώνια μέσα στο 

φως, όλα αυτά στα προσφέρει ο 

ΧΡΙΣΤΟΣ!! 

*ομολογία* 

Από τον πατέρα μου κληρονόμησα 

μουσικό ταλέντο. Έπαιζα 

μουσική στα εστιατόρια από τότε 

που πήγαινα ακόμα στο σχολείο. 

Εκεί άρχισα να πίνω όλο και πιο 

πολύ οινοπνευματώδη ποτά


μέχρι που δεν είχα πια όρια. Από 

τότε που έλαβα το χρίσμα δεν 

ξαναμπήκα πια σε καμιά εκκλησία 

μέχρι που έγινα άλλος άνθρωπος. 

Τότε ήμουν 50 χρονών. 

Το αποτέλεσμα της μέχρι 

τώρα ζωής μου: Ο 

πρώτος γάμος μου 

ήταν μια κόλαση, α- 

κόμα και για την 

γυναίκα μου. 

Ο πατέρας μου, 

η μητέρα μου, η α- 

δελφή μου και ο α- 

δελφός μου κηδεύτηκαν χωρίς 

να πάω στην τελετή. Όταν ήμουν 

25 χρονών έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. 

Μετά από παραμονή 

18 εβδομάδων σε νοσοκομείο, 

βγήκα.. Οχτώ φορές μπήκα στη 

φυλακή του Μπύλαχ, για φασαρίες 

και ξυλοδαρμούς. Ακολούθησε 

το διαζύγιο από την σύζυγό 

μου. Το 1933 φυγή από τον ε- 

αυτό μου στο εξωτερικό. 

Αλλά το πάθος 

για οινοπνευματώδη 

ποτά το πήρα 

μαζί μου. Το Φθινόπωρο 

του 1936 ε- 

πιστροφή σαν μπαγαπόντης. 

Διωγμένος και ξεγραμμένος 

από τον κόσμο. *Αυτός 

δεν αξίζει τίποτα*, έλεγαν 

για μένα. Για εβδομάδες ξενύχταγα 

σε ένα ανοιχτό καλύβι. 

Μετά με βρήκε δουλειά η κοινότητα 

σε ένα ορυχείο χαλικιών. 

Από το 1939 μέχρι το 45 επιστράτευση. 

Μετά τον πόλεμο 

γνώρισα την δεύτερη 

σύζυγό μου. 

Ήταν αληθινή χριστιανή 

και προσευχόταν 

για μένα. 

Εγώ ο ίδιος πάντως 

είχα πάρει 

τον κατήφορο. Ή- 

ταν μια τρομερή περίοδος. Νόμιζα 

ότι θα τρελαθώ. Εξετάστηκα 

από τον διευθύνοντα γιατρό 

του νοσοκομείου. Η διάγνωσή 

του ήταν: 

Δεν έχει σωματικό, αλλά ψυχικό 

πρόβλημα. 

Μου υπέδειξε τον Ιησού Χριστό, 

που είναι πιο δυνατός από 

όλες τις σκοτεινές δυνάμεις. 

Αυτή η παρατήρηση 

μου άνοιξε τα μάτια. 

Την άλλη μέρα ή- 

θελα να μεθύσω για 

τελευταία φορά. 

Αλλά στο εστιατόριο 

συνειδητοποίησα 

όλη την διεφθαρμένη ζωή μου. 

Σιχάθηκα. Πήγα στο σπίτι. Εκεί 

μίλησα για πρώτη φορά με τον

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ, 2018 11 

Θεό: «Κύριε, αν θέλεις να μην 

ξαναπιώ βοήθησέ με. Εσύ πρέπει 

να το κάνεις, εγώ δεν μπορώ!». 

Ο Θεός άκουσε την απελπισμένη 

προσευχή μου. Από εκείνη 

τη στιγμή εξαφανίστηκε η ανάγκη 

για οινοπνευματώδη. Ήμουν ε- 

λεύθερος! Η καινούργια ζωή 

είχε αρχίσει. Έγινα φύλακας στο 

Μπύλαχ. Συνδέθηκα με πραγματικούς 

χριστιανούς και πήγα 

μετά από 30 χρόνια πάλι στην 

εκκλησία. Δύο χρόνια αργότερα 

εκλέχθηκα στην εκκλησιαστική 

επιτροπή, εγώ ο πρώην κυνηγημένος 

και ξεγραμμένος απατεώνας. 

Δεν ήταν η θέλησή μου, ούτε 

η δύναμή μου που κατάφεραν την 

αλλαγή. Μόνον ο Θεός. Το μόνο 

που πρόσφερα σ’ Αυτόν ήταν η 

συγκατάθεσή μου. Από την η- 

μέρα της αλλαγής μου η παράκλησή 

μου κάθε μέρα είναι: «Σωτήρα, 

έλα μαζί μου σήμερα, έλα 

μαζί μου σήμερα. Εσύ ξέρεις τον 

Χάϊνριχ πιο καλά από όλους». 

Σαν έκφραση ευγνωμοσύνης 

για την καινούργια μου ζωή επισκέπτομαι 

για 20 χρόνια τώρα, 

τάξεις μαθητών του κατηχητικού 

σχολείου, περίπου 40 κάθε 

χρόνο. Εξηγώ τους κινδύνους 

του αλκοολισμού κι αναφέρω τον 

Χριστό που μπορεί να μας απελευθερώσει 

απ’ αυτόν. Έχω 

προσκληθεί πολλές φορές από 

σχολεία για να διδάξω. Θεωρώ 

υποχρέωσή μου να συμπαραστέκομαι 

τους αλκοολικούς όσο περισσότερο 

μπορώ. 

Είμαι χαρούμενος γιατί μπορώ 

να κοιτάζω με βεβαιότητα το 

μέλλον. Σας φωνάζω! Η ζωή σ’ 

αυτόν τον κόσμο είναι ένα σχολείο 

που μας προετοιμάζει για 

την αιωνιότητα, κι όταν θα μας 

καλέσει ο Θεός, θα είναι για μας 

ευτυχία να έχουμε στο απολυτήριο 

την υπογραφή του Χριστού.— 

Αναφέρεται για έναν ζωγράφο, 

που κάποτε δέχθηκε στο εργαστήριό 

του έναν καρδινάλιο, ο ο- 

ποίος είχε εκφράσει την επιθυμία, 

να αγοράσει κάποιον πίνακα. 

Περιεργαζόμενος ο δεύτερος 

τους διάφορους πίνακες, σταμάτησε 

σε έναν, στον οποίο δεσπόζουσες 

φυσιογνωμίες ήσαν του 

Παύλου και του Πέτρου. Αφού


τον καλοεξέτασε, εξέφρασε στο 

ζωγράφο τον θαυμασμό του, μα 

και την απορία του, γιατί κατά την 

κρίση του τα πρόσωπα 

και των δυο α- 

ποστόλων εμφάνιζαν 

μια αφύσικη κοκκινάδα. 

--Επίτηδες, απάντησε 

με ετοιμότητα ο 

ζωγράφος, τους ζωγράφισα 

έτσι, για να 

δείχνουν την ντροπή 

που αισθάνονται για τους απογόνους 

τους. 

Εύστοχη απάντηση. Που ίσως 

δεν δόθηκε μόνον για να καλύψει 

την τεχνική ατέλεια ενός πίνακα, 

αλλά και για να τονίσει ακόμη την 

πνευματική ατέλεια, την 

ανεπάρκεια και το ασυμβίβαστο 

της ζωής, τόσων πολλών, που «ομολογούν 

ότι γνωρίζουν τον Θεό, 

με τα έργα τους όμως 

αρνούνται». (Τίτου 

α/16). 

Ας ακουγόταν άλλη 

μια φορά σήμερα η 

φωνή του ξεχασμένου 

ίσως στη σκέψη μας, Ι- 

ακώβου. Πίστη που 

δεν εκφράζεται με 

έργα, πίστη που τη 

διάνοια μόνον συγκινεί ενώ την 

καρδιά την αφήνει αδιάφορη, είναι 

«πίστις νεκρά». Και η νεκρά 

πίστις κάνει τόσο κακό – ίσως περισσότερο—από 

τη δεδηλωμένη 

απιστία (Ιακώβου β΄.). Ας το έ- 

χουμε υπ’ όψη μας. 

*ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΒΟΗΘΗΤΟ* 

Τριάντα οχτώ χρόνια, κατάκοιτος! 

(Ιωάννης 3/1-18). Ούτε 

εγώ που γράφω αυτές τις σκέψεις, 

ούτε εσύ που τις διαβάζεις, 

μπορούμε να φαντασθούμε το 

μέγεθος της τραγωδίας. Και δεν 

ήταν μόνον τριάντα οχτώ χρόνια 

πόνου. Ήταν και τριάντα 

οχτώ χρόνια, απογοητεύσεως. 

«Άνθρωπο να με βοηθήσει, δεν 

έχω», είπε με πικρό παράπονο 

στον Χριστό. 

Ναι, άνθρωπο δεν είχε. Κι’ άνθρωπος 

δεν τον βοήθησε. Τον 

βοήθησε όμως ο Χριστός. Κι’ ό- 

ταν τον Χριστό έχεις βοηθό σου,


τί να τον κάμεις τον άνθρωπο; 

Μάλιστα, τον αδύναμο και αδιάφορο 

άνθρωπο; 

Αυτό το ανάγνωσμα του 

κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, ας σε 

παραδειγματίσει, φίλε μου. Το 

μεγάλο σου πρόβλημα, 

τη σωτηρία 

της ψυχής σου, και 

μαζί μ’ αυτό ότι 

άλλο μικρό ή μεγάλο 

σε απασχολεί, μη χάνεις 

τον καιρό σου, φέρνοντάς το 

και προσπαθώντας από τους ανθρώπους 

να βρεις τη βοήθεια 

και τη λύση. 

Όχι! Δίπλα σου, γεμάτος α- 

γάπη, στέκεται ο Χριστός, ο Σωτήρας 

σου και σε ρωτάει: «Θέλεις 

να γίνεις καλά;» (εδ. 6). Θέλεις, 

να συγχωρηθούν οι 

αμαρτίες σου; θέλεις, η χαρά και 

η εσωτερική γαλήνη, να πλημμυρίσουν 

την καρδιά σου; Αν ναι, 

ο Χριστός μόνον μπορεί όλα 

αυτά να τα προσφέρει. Στα προσφέρει 

δε τώρα, χωρίς χρονοτριβή 

και δίχως α- 

ντάλλαγμα από μέρους 

σου. Το μόνο 

που σου ζητάει, είναι 

με αγάπη και 

πίστη, να Τον εμπιστευθείς!! 

«ΜΑΚΑΡΙΟΣ εκείνος, του ο- 

ποίου συνεχωρήθη η παράβασις 

του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. 

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ο άνθρωπος, εις 

τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει 

ανομίαν, και εις του ο- 

ποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος» 

(ΨΑΛΜΟΣ ΛΒ/1-2). 

Ο γιος κάποιου άρχοντα πήγε 

μια μέρα σε ένα πολύ μικρό και 

φτωχό χωριό. Εκεί γνώρισε μια 

κοπέλα, που η χάρη της και ο καλός 

της τρόπος τον έκανε να την 

αγαπήσει. Δεν ήξερε τι να κάνει. 

Δεν μπορούσε να ζητήσει να παντρευτεί 

τη φτωχή αυτή 

κοπέλα, γιατί τα πλούτη του και 

η θέση που είχε θα την τρόμαζαν. 

Κάθισε λοιπόν στην πόλη ε- 

κείνη και ζούσε απλά μαζί με 

τους άλλους κατοίκους και σιγάσιγά 

αποκάλυψε την αγάπη του 

στο ωραίο εκείνο κορίτσι.


Ήρθε η ημέρα του γάμου 

τους. Μετά την τελετή πήρε την 

κοπέλα στην πόλη απ’ όπου αυτός 

είχε έρθει. Μόλις έφθασαν ε- 

κεί, τον περίμενε μια άμαξα με 

τέσσερα 

ωραία 

μαύρα ά- 

λογα. Ένας 

υπηρέτης 

με χρυσή 

στολή βοήθησε 

τη νύφη να μπει στο 

πλούσιο αμάξι. Αυτή δεν μπορούσε 

να καταλάβει γιατί γινόντουσαν 

όλα αυτά, αφού ο άνδρας 

της, όπως νόμιζε, ήταν 

φτωχός. 

Η άμαξα ξεκίνησε και ύστερα 

από λίγο στάθηκε μπροστά σε 

μια ωραία έπαυλη. Πέρασαν από 

τη μεγάλη αστραφτερή αυλόπορτα 

και τα άλογα στάθηκαν 

μπροστά στο ωραίο σπίτι. 

Την σήκωσε και την κατέβασε 

από την άμαξα και βάζοντας 

το χέρι του στην τσέπη, έ- 

βγαλε ένα κλειδί και δίνοντάς 

της το, είπε: *Άνοιξε τώρα την 

--ΠΡΟΣΕΥΧΗ— 

Επουράνιε Κύριέ μου, σ’ ευχαριστώ 

που ήσουν μαζί μου 

πόρτα του καινούργιου σου σπιτιού. 

Καλώς όρισες. Έγινα ένας 

χωριάτης, για να σε φέρω σ’ 

αυτό το ωραίο μέρος. 

**Ο 

Υιός του 

Θεού αγαπάει 

έναν 

αμαρτωλό 

κόσμο** 

Η ιστορία 

αυτή 

μοιάζει με την ιστορία του Νυμφίου, 

του Κυρίου Ιησού Χριστού. 

Θέλησε να μας δείξει την 

αγάπη Του όταν ακόμα βρισκόμασταν 

στην αμαρτία. Γι’ αυτό 

φόρεσε ανθρώπινο ένδυμα και 

ήλθε σαν νυμφίος σ’ αυτή τη γη. 

Είχε μάτια θεϊκά για να βλέπει 

τις ανάγκες μας. Είχε νου θεϊκό 

και ήξερε τις θλίψεις μας. Είχε 

αυτιά θεϊκά και άκουγε τη φωνή 

μας. Ήταν ο Υιός του Θεού με 

μορφή ανθρώπου, που ήρθε εδώ 

κάτω σε μας για να μπορέσουμε 

να γνωρίσουμε το Θεό.— 

μέχρι τώρα. Σ’ ευχαριστώ που 

με συντροφεύεις σε κάθε


περίσταση της ζωής μου, είτε 

καλή είτε κακή. Σ’ 

ευχαριστώ για τη δύναμη 

που μου δίνεις 

να συνεχίσω το 

δρόμο της πορείας 

μου στη ζωή για να 

σε συναντήσω μια μέρα εκεί 

ψηλά στον Ουρανό σου. 

Ώ Κύριε, Ιησού Χριστέ, ευλογημένη 

η στιγμή που θα χαίρομαι 

και εγώ, και καθένας που 

πλύθηκαν οι αμαρτίες του στο 

αίμα του Χριστού, το πρόσωπό 

σου το ευλογημένο 

που είναι χορτασμός 

στην ψυχή μας. 

Ώ Κύριε, μέχρι 

τότε, που εσύ μόνον 

γνωρίζεις τους καιρούς, 

κράτησέ μας κοντά σου 

και δώσε μας όρεξη πνευματική 

να τρεφόμαστε από τον Λόγο 

σου και τις αιώνιες υποσχέσεις 

σου. Αμήν. 

*Η διαχωριστική γραμμή* 

Είναι σήμερα ευρύτατα γνωστό 

πως τα πράγματα δεν πάνε 

καλά. Όσο αισιόδοξοι κι αν είμαστε, 

θα πρέπει να το ομολογήσουμε 

πως δεν μπορούμε να περιμένουμε 

καλύτερες μέρες πια. 

Αναζητήσαμε την ειρήνη και βρήκαμε 

πολέμους και δυστυχία. 

Λαχταρήσαμε δικαιοσύνη κι’ α- 

γάπη, κι’ αντί γι’ αυτά ο κόσμος 

μας πότισε βία, αδικία και περιφρόνηση. 

Παντού επικρατεί το 

«δίκαιο» του ισχυρότερου, και υ- 

φιστάμεθα τη ζωή. Η πολιτική α- 

πέτυχε, η θρησκεία το ίδιο, και η 

επιστήμη έχει ήδη σηκώσει ψηλά 

τα χέρια με απογοήτευση. Αυτός 

είναι ο κόσμος! Χωρίς τα στολίδια 

που μας προβάλλουν, χωρίς 

την αίγλη που θαμπώνει και 

ξεγελά. 

Μα από την άλλη μεριά στέκεται 

ο Χριστός. Απλός, ανεπιτήδευτος, 

σ’ όλους προσιτός. Δίχως 

ψεύτικες υποσχέσεις και λόγια 

πολλά. Μας προτείνει τη δική 

Του απελευθέρωση απ’ τα δεσμά 

της αμαρτίας. Δεν τάζει εφήμερες 

χαρές κι’ ανθόσπαρτους 

δρόμους. Θάταν ψέμα κάτι τέτοιο. 

Μιλά για μια στενή πύλη 

που οδηγεί στην αληθινή χαρά – 

σ’ Εκείνον. Επαγγέλλεται μια ευτυχία 

όχι σαν τα ανθρώπινα


εννοούμενα, αλλά μια ευτυχία ε- 

σωτερική, που θα πηγάζει από 

την δική Του παρουσία στη ζωή 

μας. Προσφέρει την δική Του ειρήνη, 

«όχι καθώς 

ο κόσμος 

δίνει». Μια ειρήνη 

γνήσια 

και σταθερή, 

αποτέλεσμα 

της τακτοποίησής μας με τον 

Θεό. «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ 

πίστεως, έχομεν ειρήνην προς 

τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ι- 

ησού Χριστού» (Ρωμαίους ε/1). 

Ας μη νομισθεί όμως ότι γυρίσαμε 

τις πλάτες μας στους συνανθρώπους 

μας. Όχι! Θα ήμασταν 

αντιφατικοί σ’ αυτό που πιστεύουμε. 

Αγαπάμε τον καθένα 

και καταβάλουμε κάθε προσπάθεια 

να τον βοηθήσουμε να βρει 

κι’ αυτός τον δρόμο που βρήκαμε 

εμείς. Να βρει ανάπαυση στην 

ψυχική αγωνία που βασανίζει 

σήμερα τις καρδιές, ακριβώς 

γιατί οι άνθρωποι αγνόησαν και 

περιφρόνησαν 

τον Θεό 

κι’ έζησαν μια 

ζωή αμαρτίας 

και υποδούλωσης 

στα 

πάθη τους. 

Είναι κάτι που γίνεται μόνον ό- 

ταν ο άνθρωπος μετανοήσει ειλικρινά 

που είναι αμαρτωλός και 

ζητήσει με πίστη από τον Χριστό 

να τον σώσει. 

Από κει και πέρα ξεκινάει μια 

άλλη ζωή, χαρούμενη κι’ ευτυχισμένη 

με τον Χριστό. Και προ 

παντός μια ζωή καθαρή κι’ απελεύθερη 

πίσω από τη διαχωριστική 

γραμμή. 

«…και περιέμεινε να κάνη σταφύλια…» (Ησαϊας ε/2). 

Ο κόσμος μας δεν είναι ξέφραγο 

αμπέλι. Έτσι έλεγε κάποιος 

και είχε απόλυτο δίκιο. Οι 

πιο πολλοί έχουν αυτήν την τόσο 

λαθεμένη αντίληψη. Όπως παλιά, 

σαν έβγαινες έξω από την 

πόλη τον Αύγουστο, έβλεπες τα 

απέραντα αμπέλια, γεμάτα καρπούς. 

Με μια ματιά τριγύρω, αν 

παρακολουθεί κανένα μάτι, 

προχωρούσε αυτός που καθόλου 

δεν κουράστηκε στους κόπους


του άλλου. Μια άγρια φωνή, ή 

καμιά αλατιά, σταματούσε το έ- 

γκλημα εν τη γενέσει του. 

Ο κόσμος μας έχει και αυτός 

τον Κύριό του. Δεν είναι ένα ξέφραγο 

αμπέλι, όπως μερικοί θέλουν 

να τον βλέπουν. 

Η παρανόηση 

της ελευθερίας 

που ο Θεός 

μας χορηγεί, 

μπορεί να μας 

φέρει σε τραγική 

κατάληξη. Ο Θεός μας έπλασε 

και μας έφερε στον κόσμο, βάσει 

ενός σχεδίου, μέσα στο οποίο και 

εμείς έχουμε τη θέση μας. Κάτι 

περιμένει ο Θεός και από σένα. 

Περνούμε τη ζωή μας ανεξέλεγκτα, 

ακούοντας μονάχα την 

φωνή των επιθυμιών μας και 

σκόπιμα περιφρονούμε την α- 

γάπη του Θεού και τις απαιτήσεις 

της δικαιοσύνης του. 

Βρισκόμαστε ήδη στα μέσα 

του χρόνου. Από πάνω το άγρυπνο 

μάτι του Θεού και Πατέρα 

μας παρακολουθεί και περιμένει, 

πότε θα ευδοκήσει η αφεντιά 

μας, να ενδιαφερθεί για την α- 

γάπη του, να γνωρίσει μέσα από 

το Ευαγγέλιό Του το Λυτρωτικό 

έργο της σωτηρίας του για τους 

αμαρτωλούς, και να εισχωρήσει 

μέσα στο θησαυρό των υποσχέσεών 

του, διά πίστεως. Και περιμένει 

ο Θεός κάποτε να συνέλθουμε 

σαν τον «άσωτον υιόν», 

και να επιστρέψουμε στην σωτηρία 

του, στην α- 

νοιχτή αγκαλιά 

του Πατέρα. Και 

περιμένει και περιμένει…. 

Μα ως 

πότε;….. Τίποτα 

δεν είναι στην ε- 

ξουσία μας. Όλα ευρίσκονται 

στην δική του δικαιοδοσία. 

Πόσο θα πρέπει να αναθεωρήσουμε 

τις απόψεις μας επάνω 

στο θέμα αυτό της ζωής μας και 

να στραφούμε, ανάμεσα στις τόσες 

άλλες απασχολήσεις μας να 

γνωρίσουμε τον Θεό, την αγάπη 

Του και αυτό που περιμένει από 

εμάς. Μετάνοια και επιστροφή 

διά πίστεως.— 

«Υιέ μου, μη καταφρόνει την 

παιδείαν του Κυρίου, και μη α- 

θύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού. 

Διότι ο Κύριος ελέγχει όντινα α- 

γαπά, καθώς ο πατήρ τον υιόν 

εις τον οποίον ευαρεστείται» 

(Παροιμίαι γ/11-12).


Όποιος θα είχε ακούσει τον 

στρατηγό Μπούθ, ιδρυτή και 

πρώτο στρατηγό του Διεθνούς 

Στρατού της Σωτηρίας, να κηρύττει 

εκείνο το πύρινο κήρυγμά του, 

δεν θα το ξεχνούσε 

ποτέ. 

Ήταν ένα δυνατό 

κήρυγμα 

εκείνη τη βραδιά, 

για την ε- 

πιστροφή του 

δεσμοφύλακα 

της φυλακής 

των Φιλίππων. 

Μέσα στις φυλακές εκείνες ο 

δεσμοφύλακας, κατόπιν εντολής 

των στρατηγών, έβαλε τον Παύλο 

και τον Σίλα εις την εσωτερική 

φυλακή, αφού προηγουμένως τους 

έδωσαν πολλούς ραβδισμούς, «και 

συνέκλεισε τους πόδας αυτών εις 

το ξύλον. Κατά δε το μεσονύκτιον 

ο Παύλος και ο Σίλας προσευχόμενοι 

ύμνουν τον Θεόν» (Πράξεις 

ις/24-25). 

Ο Θεός τόσο πολύ ευχαριστήθηκε 

από τις προσευχές του Παύλου 

και του Σίλα που απάντησε 

στο τέλος «Αμήν», με ένα ισχυρό 

σεισμό. 

Ο Θεός χρειάσθηκε να προσφύγει 

σε κάτι το δραστικό για να προκαλέσει 

εκείνη την κραυγή: «Κύριε, 

τί πρέπει 

να κάμω διά 

να 

σωθώ;» 

(Πράξεις 

ις/30). 

Ο Θεός δεν 

θέλει τον θάνατο 

του α- 

μαρτωλού (Ιεζεκιήλ 

λγ/11). 

Με μεγάλη υπομονή προειδοποιεί 

τον αμαρτωλό να σωθεί από την ε- 

περχομένη οργή (Α. Θεσσαλονικείς 

α/10). Με έλεος αναζητεί το 

απολωλός (Λουκά ιθ/10). Όταν ό- 

μως οι προειδοποιήσεις της αγάπης 

Του σταθερά απορρίπτονται, 

τότε ο Θεός στην επιθυμία Του να 

σώσει ψυχές, προτού να είναι 

πλέον αργά, καταφεύγει σε δραστικά 

μέτρα. 

Έτσι, όταν είπε το «Αμήν» με 

ένα τρομαχτικό σεισμό, απεκάλυψε 

τον Εαυτό Του, όχι μόνον


σαν Παντοδύναμο Θεό, αλλά και 

σαν Θεό Ελέους. 

Αυτός ο σεισμός ελευθέρωσε 

τους φυλακισμένους μόνον από τα 

φυσικά τους δεσμά, αλλά και ένα 

φυλακισμένο της αμαρτίας τον ε- 

λευθέρωσε από την δουλεία της α- 

νομίας και του θανάτου. Έκαμε 

τον δεσμοφύλακα 

να καταλάβει 

ότι ήταν 

ένας χαμένος α- 

μαρτωλός. Και 

όχι μόνον τον έ- 

σωσε, αλλά και 

τις απάνθρωπες 

διαθέσεις του 

άλλαξε. Ένας σκληρός άνθρωπος 

που ήταν, ως εκ της θέσεώς του, ο 

δεσμοφύλακας, αδιάφορος στον 

ανθρώπινο πόνο και χωρίς κανένα 

αίσθημα αγάπης, μετεβλήθη αμέσως 

σε συμπονετικό, και, όπως 

διαβάζουμε, παρέλαβε τον Παύλο 

και τον Σίλα, εκείνη την ίδια ώρα 

της νυκτός, «και έλουσε τας πληγάς 

αυτών» που τους είχε κάνει ο 

ίδιος. 

Χωρίς καμία αμφιβολία και δάκρυα 

μετανοίας θα είχαν πέσει 

μέσα στη λεκάνη που τους έπλενε, 

εκείνη τη νύχτα σαν εκδήλωση για 

την χάρη της λυτρώσεώς του. 

Πολύ συχνά, μερικοί που έρχονται 

να γνωρίσουν τον Χριστό, 

σαν ατομικό τους Σωτήρα, ξεχνούν 

να πλύνουν τις πληγές που 

τυχόν θα έχουν κάνει σε άλλους 

συνανθρώπους των. Μήπως υπάρχουν 

τέτοιες πληγές που έπρεπε, α- 

γαπητέ αναγνώστη, και συ να τις 

είχες πλύνει, 

εκδηλώνοντας 

μ’ αυτόν τον 

τρόπο την 

πραγματικότητα 

της μεταβολής 

σου; 

Μη περιμένεις, 

αγαπητέ 

φίλε, να καταφύγει ο Θεός σε παρόμοια 

δραστικά μέτρα, για να σε 

ξυπνήσει. Ο Θεός ευχαριστείται 

καλύτερα σε ήπια και γλυκά μέτρα 

παρά σε σεισμούς. 

Χάρη λοιπόν αυτού του συμφέροντός 

σου, χάριν του παρόντος 

και του μέλλοντός σου, χάρη του 

εαυτού σου, δέξου σοβαρότατα 

την προτροπή αυτή του Θεού: 

«Σηκώθητι ο κοιμώμενος, και 

ανάστηθι εκ νεκρών, και θέλει σε 

φωτίσει ο Χριστός» (Εφεσίους 

ε/14).

2018-11 GrkNov

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?