تله تئاتر| آموزگاران

اقتباس شبریبررین مبریبررزانژاد ‏بمنبممایشنامه آموزگاران از اثر ‏مجممجحسن یلفابىنبىی
لیلی:‏ خب دیگه،‏ آدم بشینه تو خونه ش و ‏بجببجخواد بفهمه اوضاع از چه قراره،‏ جز
این هم نباید انتظاری داشت.‏ من یه چبریبرزی رو از ‏سمشسمما می پرسم.‏ ‏سمشسمما هیچ وقت
خودتونو جای من گذاشتبنیبنن؟ هیچ فکر کردین که من تو چه وضعیبىتبىی گبریبرر کرده
بودم؟
عمید:‏ من ننگ دارم خودمو جای تو بذارم.‏
لیلی ‏(نگاهش از خشم برق می زند):‏ ‏سمشسمما فقط خوب بلدین شعارهای دهن پرکن
‏بجتبجحویل بدین.‏ اونوقت هم ‏همھهممبنیبنن طور بود.‏ من داشتم دسبىتبىی دسبىتبىی قربوبىنبىی می شدم
و ‏سمشسمما فقط شعار می دادین.‏ هیچ به فکر این نبودین که چه بلابىیبىی داره سر من
می آد.‏ خیال می کنبنیبنن قضیه با منتقل شدن من ‏بمتبمموم می شد؟ اونا داشبنتبنن یه
پرونده ی حسابىببىی برام درست می کردن.‏ ‏سمشسمما که از هیچی خبرببرر ندارین.‏ برای ‏سمشسمما
هم بد می شد.‏ موضوع ‏مجممججلس تودیع رو به پلیس هم خبرببرر داده بودن.‏
مصطفی:‏ ای داد...‏ اسم منم بوده؟ اسم منم بوده؟
لیلی:‏ من ‏همھهممون شب جلوشونو گرفتم.‏ یعبىنبىی حالیشون کردم که به نفع خودشوبمنبمم
نیست.‏ حالا من می خوام یه چبریبرزی رو بگم.‏ فرض کنیم من می رفتم و حبىتبىی
فرض کنیم اون ‏مجممججلس تودیع کذابىیبىی هم تشکیل می شد.‏ که البته هیچ وقت
اجازه شو ‏بمنبممی دادن.‏ خب،‏ که چی؟ جز این که بنده رو سر زمستوبىنبىی آلاخون
والاخون کبننبنن و زندگیمو به هم بریزن و زهرچشمی هم از بقیه بگبریبررن؟ نه،‏ واقعاً‏
می گم.‏ من قید ‏همھهممه چیو زده بودم و تصمیم گرفته بودم که برم.‏ ولىللىی بعدش
فکر کردم آخه برای چی؟ ارزششو داره؟ ا گه برم چی به دست می آرم؟ مگه
نه اینکه اونا ‏همھهممینو می خوان؟ برم که اونا به ریشم ‏بجببجخندن؟
مصطفی:‏ راس می گه.‏ چرا آدم بذاره به ریشش ‏بجببجخندن؟
لیلی:‏ آدم باید واقع ببنیبنن باشه.‏ آدم باید ببینه دنیا داره به کدوم ‏سمسسممت می ره.‏ من
داشتم خلاف جریان شنا می کردم و اینجوری آدم فقط خودشو سبک می کنه.‏
چون جلوی جریان اصلی رو که ‏بمنبممی شه گرفت.‏ باید باهاش کنار اومد.‏ منم راهشو
٤٠