نقد و بررسی نمایش «اسب چشمه» به نویسندگی و کارگردانی کرم‌اله سلیمانی

‏جمججممله ای منتسب به ارنست ‏همھهممینگوی هست که می گوید:«مهم نیست ایده کلیشه ای باشد یا نه،‏
مهم این است که صداقت داشته باشد.»‏ کلیشه موقعی بد است که به آفت درام تبدیل شده و
مانند موریانه ریشه های تنومند شخصیت های داستابىنبىی را ‏بجببججود و نابود کند.‏ پادزهر کلیشه،‏
صداقت است که از سوی مؤلف به اثر تزریق می شود و جان دوباره ای به کار می ‏بجببجخشد.‏ این
صداقت در جای جای ‏بمنبممایش ‏«اسب چشمه»‏ به چشم می آید.‏ داستان جناب سلیمابىنبىی بوی فقر
می دهد و درآوردن این آسیب اجتماعی در تئاتر کار هر کسی نیست.‏ کارگردابىنبىی که در زیست
شخصی خود تنه اش به تنه فقر ‏بجنبجخورده و حبىتبىی از چند فرسنگی آن هم عبور نکرده چگونه
می تواند حس ‏جمججممعی ای از آن را در روی صحنه به فرم تبدیل کرده و ‏بجتبجحویلمان دهد؟!‏ بارها
دیده ابمیبمم حضرابىتبىی که در سالن ها و دکورهای ‏مجممججلل قصد ابمیبمماژسازی از فقر را داشته اند که نه
سبک و سیاق کارشان دغدغه چنبنیبنن موضوعی را داشته و نه اثرشان در حد و اندازه ای بوده
که ‏بجببجخواهد به چنبنیبنن معضل اجتماعی ای ببرپبرردازد.‏ پرواضح است که سلیمابىنبىی،‏ ‏بمنبممایشنامه خود را
حس کرده و در نگارش تار و پودش درد این معضل را چشیده است.‏ این روند صحیحی
است که بسیاری از هبرنبررمندان از آن غافل بوده و بعضا به آن کم توجه هستند.‏ هبرنبررمند
دغدغه مند،‏ جستجو گر،‏ کنجکاو،‏ زیرک و صادق است.‏ او در تلاش است تا پاسخ مساله خود
را ‏لمللممس کرده و ‏بجتبججربه کند.‏ حس چکیده از این ‏بجتبججربه ‏همھهممان ماده خامی است که در ساخت و
پرداخت یک اثر هبرنبرری به آن نیاز دار ‏بمیبمم.‏ چرا که این حس با ادغام در تکنیک و کار گروهی
به فرم خاص خود می رسد و مستقیم ما را به عمق درد و مساله مؤلف می رساند.‏ سبریبرر این
مسبریبرر،‏ مفهوم اجتماعی بودن هبرنبرر تئاتر را اجرابىیبىی و ‏مجممجحسوس می کند.‏ در این صورت است که
می توان به این هبرنبرر،‏ حس داشت،‏ عشق داشت و نبریبرز شوق.‏ موضوع خودسوزی به خاطر فقر
دیگر به یکی از اخبار روزمره این دیارغیورمردان و شبریبررزنان شده است.‏ به نظر می رسد که
سلیمابىنبىی نبریبرز به عمق کلیشه ای بودن این مساله واقف است چرا که در هر فصابىیبىی که گبریبررش آمده
داستان و حبىتبىی پایانش را لو داده است.‏ گو ‏بىیبىی به عمد یکی از دیالوگ های کار را روی بروشور
درج کرده است.‏ ‏«چاه نفت رو ‏بمنبممی تونیم آتش بزنیم،‏ خودمون رو که می تونیم.»‏ ‏مجممجخاطب با
خواندن این ‏جمججممله مستقیم به پایان ‏بمنبممایش رفته و ‏همھهممه چبریبرز برایش روشن و شفاف می شود.‏ اما
این ‏بمتبممهیدی است که ‏مجممجخاطب را از قید و بند داستان و تعلیق های ریز و درشتش گذار داده تا به
مطلب دیگری از این درام ببرپبرردازد.‏ مهشاد حیدری به عنوان طراح پوسبرتبرر تلاش می کند تا