پیش نقد:‏باری

پیش نقد:‏باری،‏ تئاتر مهم است.‏ حداقل برای حقبریبرر و دببریبرر ‏بجتبجحریریه ی ا گزیت که در طول این سه سال کهصفحه ی نقد تئاتر در این گروه پا گرفته،‏ با ‏همھهممه سخبىتبىی ها و دشواری ها،‏ طعنه ها و کنایه ها وسوخت و سوزهایش حبىتبىی برای هفته ای پشت نقد را خالىللىی نکرده و نتیجه ی این استمرار وپافشاری بر اصول می دهد نقد و بررسی بیش از صد و سی ‏بمنبممایش و ترجمججممه و انتشار ده ها مقالهببنیبنن المللممللی در حوزه های ‏مجممجختلف تئاتر که تا کنون ‏همھهممه تولیدات به صورت رایگان در اختیار عموممردم و علاقمندان قرار گرفته است.‏ پس ‏همھهممیشه ‏جمحجممایت از تئاترالزاما به معنای ‏جمحجممایت ازگیشه ی آن نیست!‏ برخی مدام دم از روشن ماندن چراغ کم سوی تئاتر می زنند و ‏بمنبممی دانندکه این روشبىنبىی به گشادتر شدن جیب برخی ‏بهتبههیه کنندگان می ابجنبججامد.‏ ‏همھهممان ‏بهتبههیه کنندگابىنبىی که از‏همھهممه ترفندها برای جذب حدا کبرثبرری ‏مجممجخاطب استفاده کرده و در این ایام خوف و خطر خیابابىنبىی،‏دم از ‏بجتبجخفیف های ویژه می زنند.‏ راستش را ‏بجببجخواهید این گونه از تئاتر که هیچ سنخیبىتبىی با ایناجتماع و ‏بجتبجحولاتش نداشته و گاه حبىتبىی در موضع سرکوب گر نبریبرز قرار می گبریبررد پشبریبرزی برای ماارزش ندارد.‏ در روزگاری که مقام های کشوری و لشگری در صحبت های پوپولیسبىتبىی خود ازحق اعبرتبرراض مردم سخن به میان می آورند اما در عمل آن را نامجممجحبرتبررم می ‏سمشسممرند،‏ تئاتری را چهبه ‏جمحجممایت از گیشه تئاتر!‏ از چه می ترسید؟!‏ از این که در تارتحیتحخ بنویسند که هبرنبرر تئاتر،‏ این مبریبرراثچندین هزارساله بشری در پایبریبرز سال ٩٨ خورشیدی در ایران برای ‏همھهممیشه چشم از دنیا فروبست چرا که در اوج اعبرتبرراضات مردمی در ا کبرثبرر شهرها و خیابان های ایران،‏ کسی نبود کهبلیت های ‏بجتبجخفیف دار این هبرنبرر والا را ‏بهتبههیه کرده و به ‏بمتبمماشای آثار فاخر حضرات بنشیند؟ اینتئاتری که دوستان دست وپا کرده اند بیشبرتبرر شبیه به یک عجوز ه ی پبریبرر و نابینابىیبىی می ماند کهناله کنان در کوی و بازار به گدابىیبىی روزگار می گذراند.‏ اما این زندیق ترجمحجممی بربمنبممی انگبریبرزد چرا کهمی داند کی و کجا خودش را به کوری و ناتوابىنبىی بزند.‏‏بىپبىی نوشت:‏مطلب فوق به وضعیت کلی این روزهای تئاتر و برخی صاحبان،‏ هبرنبررمندان و منتقدانش اشارهداشته و الزاما ارتباط مستقیم با ‏بمنبممایش ‏«پینوکیو»‏ ندارد.‏

و اما نقد این هفته:‏‏بىببىی تردید شنیدن عنوان ‏«پینوکیو»‏ ما را به یاد ‏همھهممان شخصیت ‏مجممجحبوب و دوست داشتبىنبىی کارتوبىنبىیمی اندازد که از چوب ساخته شده و کم کم مراحل انسان واقعی شدن را طی می کند.‏ در اینمسبریبرر هم دوستابىنبىی دارد و هم دسمشسممنابىنبىی که دوستان او را به مسبریبرری درست و شریف هدایتکرده و دسمشسممنان به نبریبررنگ و دغل بازی.‏ اما این شخصیت یک ویژگی جالب دارد که آن را از ‏همھهممهمتمایز می کند و آن این که هر گاه دروغ می گوید،‏ بیبىنبىی چو ‏بىببىی اش درازتر از حد معمول شده ورسوایش می کند.‏ در ‏بمنبممایش ‏مجممجحمودی نه پینوکیو ‏بىیبىی هست و نه انسان هابىیبىی چو ‏بىببىی اما مؤلفه های آنروایت در اثرش کارساز شده اند.‏ به عنوان مثال دروغ و پنهان کاری در موقعیت های ‏مجممجختلفاز زبان افراد گونا گون گفته شده اما عامل رسوا کننده ای مانند بزرگ شدن بیبىنبىی نیست کههدایت گر باشد.‏ فرم تو در توی روایت نبریبرز وضعیت را هم برای ‏مجممجخاطب و هم برای بازیگرانپیچیده تر می کند.‏ در این شرایط امید به رستگاری به حداقل خود رسیده و اساسا کارکردشرا از ببنیبنن می برد.‏ چبریبرزی که در انتهای این هزارتو می ماند چبریبرزی نیست جز روزمرگی و عادت.‏‏همھهممان مساله ای که ‏مجممجحمودی به آن آ گاهی داشته و از زبان یکی از بازیگران به آن اشارهمی کند.‏ گو ‏بىیبىی ‏مجممجحمودی می خواهد تذکری به ‏مجممجخاطب دهد که خودش را در دام این هزارتونینداخته و به وضعیت موجود عادت نکند.‏ نقش ها مدام میان بازیگران عوض می شود.‏ یکیگاه در جایگاه پلیسی سرکوب گر و مداخله جو در امور شخصی مردم قرار می گبریبررد و در‏لحللححظه ای بعد می شود متهمی که باید در مورد مسائل شخصی خود به یک بازجو جواب پسبدهد.‏ بارها صحبت از قتل و کشته شدن فردی به میان می آید اما آیا فرم اجرابىیبىی در ‏بىپبىی پیداکردن قاتل دست و پا می زند؟ به هیچ وجه.‏ آن چه برای مؤلف اهمھهممیت داشته ‏«روابط»‏ است تاجنجال در ‏بىپبىی یک ماجرای جنابىیبىی.‏ یکی ظلم می کند و دیگری ظلم می پذیرد.‏ یکی کمکمی کند و در جواب ‏مجممجحبت می بیند.‏ یکی توپ می اندازد و توقع بازپس گبریبرری آن را دارد.‏ ‏همھهممهاین ها در دو لاین نوری در ‏بمنبممایش رخ می دهند.‏ لایه ای نزدیک به ‏مجممجخاطب و لایه ای دورتر ازآن.‏ مانند یک بزرگراه که دو لاین رفت و برگشت دارد.‏ صحنه عمق نداشته و ‏همھهممه چبریبرز درسطح اتفاق می افتد.‏ مبریبرزانسن های تک بعدی جریان می یابند و فعل عادت سازی را به جریانمی اندازند.‏ دیالوگ ها در سطحی ترین حالات روزمره بیان شده و قرار نیست اطلاعات خاصی